Μπορεῖ, ἄραγε, κάποιος ἄνθρωπος νὰ ἔχει, ψήγματα ἔστω, παραπόνων ἀπὸ τὸν προνοητὴ καὶ Κύριον τοῦ σύμπαντος κόσμου; Νὰ στεναχωρηθεῖ δια τὴν πρόνοια καὶ προστασία τοῦ ὑπέρτατου καὶ ἐπουρανίου Θεοῦ Πατέρα ο ὁποῖος μᾶς σκέπη, χαρίζοντας μᾶς σὲ ὅλα τὰ πλάτη καὶ μήκη τῆς γῆς ἁγίους πρὸς στήριξη καὶ ψυχικὴ ὠφέλεια ὅλων μας, στηλιτεύοντας ἔτσι ὅλες τίς γενεὲς τῆς ἀνθρωπότητας, ἀπέναντι στὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο; Μπορεῖ, κάποιος, ποὺ εἶχε τὴν μεγάλη εὐλογία καὶ εὐκαιρία στὴν ζωή του, νὰ συναντήσει τὴν Οσιακὴ μορφὴ τοῦ πατέρα Νικόδημου τοῦ Γρηγοριάτου Τοῦ καρδιακοῦ; Νὰ ἀναζητήσει μεγαλύτερο, ἴσως ἀνθρωπίνως, στήριγμα, καὶ ἐμπειρότερο ἰχνηλάτη ἀπὸ αὐτὸν τὸν κρυφὸ ἅγιο μοναχό ποὺ διέβλεπε τίς παγίδες τοῦ διαβόλου, τίς καλὰ κρυμμένες καὶ ἁπλωμένες πάνω στὴν γῆ; Μπορεῖ, κάποιος, νὰ ζητήσει νὰ ξανὰ καρπωθεῖ τὴν ἁγία παρουσία αὐτοῦ τοῦ στυλοβάτη μοναχοῦ; Νὰ συμπορευτεῖ μαζί του γιὰ δεύτερη φορά, στὰ δύσκολα καὶ μπερδεμένα χρόνια ποὺ διανύουμε;
Εἶναι ἄραγε ἐφικτὸ, κάποιος τόσο εὐεργετημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ ἄνθρωπος, ἀλλὰ συνάμα χλιαρὸς χριστιανὸς, νὰ ζητᾷ καὶ νὰ λαμβάνει τὴν βοήθεια καί την Χάρι ἀπὸ τοὺς παλιοὺς καὶ τοὺς σύγχρονους Ἁγίους στὴν ζωή του; Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε τὴν ζωή μας δίπλα – δίπλα, νὰ συγχρωτιζόμεθα μὲ ἁγίους ἀνθρώπους; Θὰ ἀντέχαμε, ἄραγε, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, τὴν ἁγία παρουσία καὶ τὴν καθάρια γεμάτη ἀπορία ματιὰ τοῦ Ἅγιου Παΐσιου, τοῦ Ἅγιου Πορφυρίου, τοῦ Ἅγιου Ἰακώβου, τοῦ Ἅγιου π. Εὐμενίου, ὡς ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως μᾶς ένεκεν τῆς μπερδεμένης, ὑποτίθεται, ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ζωῆς μας, αφοῦ ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γνωρίζουμε ὅτι γιὰ νὰ ἰσχύει αὐτὸ τὸ νὰ μὴν εἴμαστε μπερδεμένοι, η πίστη καὶ τὰ ἔργα μας πρέπει - κανονικὰ - νὰ συμβαδίζουν καὶ νὰ ἀκολουθοῦν μόνο τοὺς Ἁγίους πατέρες μας; Μποροῦν νὰ ἀντέξουν, ἔστω στὸ ἐλάχιστο, καὶ νὰ ἀκούσουν τὰ βουλωμένα ἀπὸ τὸν καταιγισμὸ τῶν ἔξωθεν εἰδήσεων καὶ πωρομένα ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμὸ, αὐτιά μας, τὴν ὀξυδερκῆ θεολογικὴ γλῶσσα τοῦ πατρὸς Γεωργίου τοῦ Καψάνη, τοῦ νῦν κεκοιμημένου καὶ πρώην ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, γιὰ τὸ τί εἴθισται στὸν χριστιανικὸ κόσμο καὶ τί ἔχει ὑπογραφεῖ μὲ μαρτυρικὸ αἷμα γιὰ τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ, καὶ τὰ νάματα τῆς πίστεως τὰ χριστιανοπατροπαράδοτα; Ἄραγε, γνωρίζουμε τί μας ἐπιτρέπεται καὶ τί δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται, μέσα σὲ ἕναν ἱερὸ χῶρο, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς, κάστρο φρουρεῖ; Στὸν χῶρο ποὺ ἅγιοι, ἄγγελοι καὶ ἀνθρῶποι, λούζονται ἀπὸ τὰ ἅγια μυστήρια καὶ ποτίζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἰδικὰ μὲς στὴν θεία λειτουργία; Στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο ποῦ ἑνώνεται ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, τὸ κτιστὸ καὶ τὸ ἄκτιστο; Ἐκεῖ ποὺ ὅλοι οἱ πιστοὶ μετέχουν συνηδειτὰ τὸν τριαδικὸ Θεὸ ἐν Χριστῷ και γίνονται μυστικὰ ἰεροκρυφίως ἕνα Σῶμα, σῶμα κι αἷμα Χριστοῦ; Μπορεῖ ἄραγε νὰ παραπονεθεῖ κανεὶς στὸν Χριστό μας, ὅτι λείπουν σήμερα ὅλοι αὐτοὶ οἱ διάττοντες φωτεινότατοι ἀστέρες, δηλαδή αὐτοὶ ποὺ θὰ μᾶς φώτιζαν διάπλατα τὸν γεμᾶτο παγίδες δρόμο, εἰδικὰ τώρα, εἰδικὰ σήμερα, σήμερα, ποὺ ὅλος ὁ πλανήτης βρίσκεται σὲ ὁμηρία καὶ εἶναι μπερδεμένος μὲ τὰ λογικοφανὴ καὶ τὰ ψευτοφιλοσοφικὰ ἐπιτεύγματα τῆς καλῆς ἀλλὰ ὕπουλα ἀνίερης ἐπιστήμης; Σὲ ἕναν κόσμο ποὺ οἱ σωτῆρες εἰδικοὶ, μαζὶ μὲ τοὺς πολιτικοὺς, ἐπιβλέπουν αὐστηρὰ τοὺς ἀνθρώπους ὡς ἀνόητα ὄντα καὶ τους διαχωρίζουν σὲ κακοὺς ἢ καλοὺς μαθητές; Σὲ ἀνθρώπους, ποὺ ἐνῶ βρίσκονται σὲ θανάτου φοβία, σὲ ἰὸφοβία, σὲ ναὸφοβία, σὲ χῶροφοβία, σὲ ἀγοροφοβία, ἀδελφοφοβία καὶ σὲ συνεχῆ πόλεμο ἄνευ λογικῆς καὶ προηγουμένων, ενώ πιστεύουν ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ὑπὸ ἔλεγχο καὶ ἐνῶ βαδίζουν στὰ ὅρια μίας τρομερῆς πλάνης ποὺ εἶναι ἀναμεμειγμένη μὲ πολὺ προβαλλόμενη φρίκη καὶ μια ὑποτιθέμενη ἀγάπη; Που θεωροῦν ἐλεγχόμενη καὶ εὐλογημένη τὴν ὅλη κατάσταση, τὴν σεισμογενῆ, κατολισθικὴ κατάσταση μίας Νεκρᾶς καὶ ἀδιάφορης ἀγάπης, ἀνελεύθερης, πιεστικῆς, ἄνευ εἰλικρινοῦς κόστους γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ ἀδελφοῦ καὶ τῆς ὁμαλότητας τῆς κοινωνίας, ἄνευ ἐλσχίστης προνοίας τοῦ Θεοῦ Πατέρα;
Ώ! Μεγάλοι ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος! Ώ νέοι ὅσιομάρτυρες! Σκυταλοδρόμοι τῶν ἱερῶν παραδόσεων καὶ τῶν βαθυτάτων λόγων τοῦ Λόγου Χριστοῦ, ποὺ ἐμπεριέχει ἡ Ἁγία Γραφὴ, καλὰ κρυμμένα ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως.
Ποὺ περάσατε ὡς ἄλλα φῶτα Χριστοῦ καὶ φῶτα ψυχῶν, νὰ λάμψετε τὰ σκοτάδια μας. Ποῦ καλύψατε τὰ ἐννέα δέκατα τῆς διαδρομῆς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν πρὸς τὸν οὐρανό. Ποὺ κρατήσατε μὲ συνέπεια καὶ σεβασμὸ τὴν σκυτάλη τὴν ἀγιοπνευματικὴ τῶν προηγουμένων πατέρων τῆς ἐκκλησίας. Ποὺ ἀντέξατε στὶς δύσκολες ὧρες, μὲς στὸν καύσωνα τῆς ἀποστασίας καὶ σὲ δύστροπες ἐποχές.
Ποὺ μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογικὴ πίστη σας, δώσατε ἄλλη μιὰ μαρτυρία γιὰ τὴν αἰώνια προοπτικὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Νὰ συζεῖ, σιμά - σιμά, μὲ τὴν αἰώνια ζωή, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό! Ποὺ ἀπὸ τὴν πράξη τῶν ἀρετῶν ὁδηγηθήκατε στὴν θεωρία τοῦ ἀκτίστου φωτός καὶ ἀπὸ τὴν θεωρία τῶν λόγων τοῦ εὐαγγελίου καὶ τῆς πίστεως, φτάσατε στὴν ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ αὐτῶν στὴν ζωή σας, ενώνοντας ἔτσι τὸ παρελθὸν τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον, ὡς μιὰ βιωματικὴ πραγματικότης τοῦ κάθε λεπτοῦ τῆς ἁγίας ὑπάρξεως σᾶς. Ὅλοι, ἀνεξαιρέτως, οἱ ἅγιοι τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας, βίωναν τὴν Πίστη ὄχι θεωρητικὰ ὅπως ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι χριστιανοὶ ( μὲ θεωρίες, ἰδεολογίες καὶ λόγια ). Ἀναπνέοντας Χριστό, διεισδούσαν στὸ εὐαγγέλιο καὶ στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα μὲ τὸν πειρασμὸ στὴν πράξη! Ἔμπρακτα, φανερώνοντας τὴν κακία αὐτοῦ τοῦ μισόκαλου γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος! Ὁπότε, μετέπειτα ὅλη ἡ ζωή τους, ἐνίσχυε μὲ περίσσια δύναμη καὶ ἕν ἀλληθεία, φυσικὸ τῷ τρόπο, τοὺς ἀδελφούς τους. Ἔτσι, χέρι μὲ χέρι, στόμα μὲ στόμα, παραδώσανε τὴν χρυσοποίκιλτο καὶ ὁμολογιακὴ ματωμένη σκυτάλη τῆς πίστεως : ( Ἁγία Τριάδα, γέννηση, βάπτιση, σταύρωση κι Ἀνάσταση Χριστοῦ, Πεντηκοστή, πατερικὴ θεολογία ) τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, στὶς ἑπόμενες γενιὲς, ἀμόλυντη. Ἄραγε, τὰ λίγα μέτρα ποὺ ἀπομένουν γιὰ τὸν τερματισμὸ ἀδελφοί μου, άραγε, θὰ τὰ καταφέρει νὰ τὰ διανύσει καὶ τὸ ὑπόλοιπο πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ; Ἄραγε, οἱ πιστοὶ τῆς ἐκκλησιᾶς Τοῦ, θὰ τὴν παραδώσουν ἄθικτη στὸν Κύριο τῆς τὴν σκυτάλη τῆς πίστεως καὶ κυρίως ἀλώβητη; Ἄραγε, θὰ βρεῖ τὴν πίστη ποὺ ἔμπηξε μὲ τὸν σταυρὸ καὶ τὸ αἷμα του στὸν πηλὸ ἐπὶ τῆς γῆς ὁ ἴδιος, ὅταν ξανὰ ἔρθει μετὰ δόξης, ὁ Δομῆτορ τῆς ἐκκλησίας μας, ἐδῶ, κατὰ τὴν Δευτέρα παρουσία του; Θὰ βρεῖ,ἄραγε, ὁ Κύριος καὶ ὁ μοναδικὸς Σωτῆρας μας, κάτι πνευματικὸ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ὀλιγοπίστους μαθητές; Θὰ βρεῖ γρηγοροῦντας τοὺς θεματοφύλακες τῆς μοναδικῆς καὶ μιᾶς Πίστεως τοῦ κόσμου, τῆς ὀρθοδόξου; Θὰ βρεῖ ἄραγε πνευματικὰ στοιχεῖα τοῦ πατρὸς Νικοδήμου καὶ τῶν ὑπολοίπων ἁγίων, ἐντυπωμένα μέσα στὸ dna, στὶς πνευματικὲς καρδιὲς τῶν πιστῶν χριστιανῶν;
Τί λὲς καὶ ἐσὺ ἀδελφὲ Νικόδημε, γιὰ τὰ διλήμματα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου ποὺ ἔχει ἡ ἀνθρωπότητα, ἕνεκεν τῆς ἀπάτης αὐτῆς, ἀπὸ τοῦ πατέρα τοῦ ψεύδους καὶ ἀρχεκάκου ὄφεως; Διλήμματα ποὺ ταλανίζουν, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, ὅλους μας καὶ δυστυχῶς εἶναι πλέον ἀναπόφευκτα; Τί λὲς καὶ ἐσὺ, ποὺ ἐνῶ βρισκόσουν στὴν κλίνη τοῦ πόνου καὶ τοῦ νοσοκομείου στὴν ὕστατη καὶ δύσκολη ὥρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἀδύναμο σῶμα σου δὲν μποροῦσε νὰ κρατήσει ἄλλο τὴν ὁλόφωτη ψυχή σου καὶ ἔπρεπε νὰ διαλέξεις, ἀνάμεσα στὴν ἀπατηλὴ ἀγάπη τοῦ κόσμου τούτου μὲ τὰ περίεργα μαθηματικὰ τῆς, δηλαδὴ τὴν κοσμικὴ ἀγάπη ἢ τὴν ὄντως ἀγάπη; Τὴν μόνη ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη τοῦ σύμπαντος κόσμου, ποὺ προσφέρει καὶ προσφέρεται. Φυσικὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὸν ἑκουσίως Ἐσταυρωμένο! Τὴν ἐνσαρκωμένη καὶ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη ὅλου τοῦ κόσμου! Βεβαιόπιστος σὲ ὅλη σου τὴν μοναστηριακὴ ζωὴ, ὡς πεπειραμένος καὶ καλοφωτισμένος μοναχὸς, ὁδηγήθηκες, ἄλλη μιὰ φορὰ, ἀπὸ τὸ διαυγὲς ἄκτιστο φῶς τῆς Ἐσταυρωμένης Ἀγάπης. Τὸν Κύριο σοῦ καὶ Κύριο μᾶς, τὸν Χριστό μας. Γίγαντας διακρίσεως ἀνεδείχθῃς πρὸς τὸ τελευταῖο καὶ πολὺ δύσκολο ὁμολογουμένως δίλημμα, ποὺ ἀφοροῦσε τὴν παρατάση τῆς ζωῆς σου. Δίλημμα ποὺ ἐνέπλεκε καὶ τὴν ζωὴ ἄλλου ἀνθρώπου. Δίλημμα ποὺ σοῦ ἔθεσε ὁ γιατρός σου γιὰ τὸν πάσχοντα ψυχοραγούντα ἀδελφό σου. Δίλημμα, ποὺ ὅμως μόνο ἐσὺ καὶ λίγοι ἀκόμη ἄνθρωποι, θὰ ὑπερφαλλάγγιζαν, χωρὶς φόβο τοῦ βιωτικοῦ θανάτου τους. Ἀλλὰ μόνο μὲ φόβο κολάσεως καὶ ἀγάπη Θεοῦ! Ἔφτασε, τελικὰ, ἡ ὥρα νὰ ἀρνηθεῖς καὶ ἀρνήθηκες ἀδελφέ! Ἀρνήθηκες, ὄχι ὅμως τὸν ἀδελφὸ καὶ τὸν Θεό!! Ἀρνήθηκες, ὄχι μιά, ἀλλὰ τρείς, τὸν τελευταῖο πειρασμό! Τὸν πολὺ καλοστημένο κιόλας. Ἔλα Νικόδημε νὰ βάλουμε μόσχευμα καρδιᾶς, τοῦ πρότεινε πρὸς τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁ θεράπων, πολὺ καλὸς κατὰ τὰ ἄλλα ἐπιστήμων καὶ γιατρὸς τοῦ. Γιατρέ μου αὐτὸ ποῦ μοῦ ζητᾷς, δὲν γίνεται, απαντᾷ ὁ Πατήρ, ὁ πάτερούλης μας. Θέλω ὅμως νὰ ζήσω, ἐὰν βέβαια θέλει κι ὁ Θεός. Ἐὰν εἶναι νὰ δώσει χρόνια ἐπιπλέον, ὁ Κύριος, χρόνια μετανοίας, ἂς δώσει ὁ καλὸς Θεὸς, μέσα ἀπὸ τὴν βοήθεια ὅμως, μόνον μίας ἐνάρετης, ( ὁ ἀρχαῖος Πλάτων ἔλεγε : ἐπιστήμη ἄνευ ἀρετῆς, πανουργία ἔστι ) χριστιανικῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Μήπως ὑπάρχει κάτι στὸ ἐξωτερικό, σὲ τεχνητὸ μέλος - καρδιά; Τότε, μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ γέροντα καὶ μὲ ὅλη μου τὴν κουρασμένη καρδιά. Ὑπάρχει Νικόδημε..... Μειδίασε ὁ γιατρὸς τοῦ, ποὺ πάσχιζε νὰ τοῦ προσφέρει ἔτη ζωής!! Χρόνια μετανοίας, κατὰ τὰ λεγόμενα τοῦ Πατρὸς καὶ ἀσθενοῦς Νικοδήμου. Ἄλλα......, ὑπάρχει ὅμως ἕνα μικρό, ἀνεπαίσθητο, τόσο δὰ μικρὸ ἀλλὰ.... Ποιό εἶναι τὸ μικρὸ καὶ ἀνεπαίσθητο ἀλλά, ρωτᾷ ὁ Νικόδημος τὸν γιατρό του; Ὑπογράφεις γέροντα, καὶ ἐνενῆντα τοῖς ἑκατὸ ἡ βαλίτσα καρδιά, ποῦ εἶναι καθαρὰ ἀνθρώπινο ἐπιστημονικὸ ὑποστηρικτικὸ ἐπίτευγμα γιὰ τὴν ἀνίατη καρδιά σου, εἶναι δική μας! Τί νὰ ὑπογράψω καλέ μου γιατρέ; Ὅτι συμφωνεῖτε γέροντα, μὲ τὴν διαδικασία τῆς μεταμόσχευσης. Σοῦ εἶπα γιατρὲ μοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον. Μοναχὸς ἐγώ, νὰ πάρω καρδιὰ ἀπὸ τὸν βαριὰ Πάσχοντα Ἀδελφό, ( ἐγκεφαλικὰ νεκρὸ γιὰ τὸν κόσμο ), εἶναι Ἀδύνατον!!
Δεν πειράζει γέροντα, σχεδόν τόν ἐκλιπαρεῖ ὁ θεράπων ιατρός του. Βάλε ὑπογραφή, καί ἐάν βρεθεῖ μόσχευμα ἀπό ἄλλον ἄνθρωπο, μήν μπεῖτε σε αὐτήν τήν διαδικασία. Σε τελική ἀνάλυση, ἡ καρδιά τοῦ δότη, δηλαδή το επονομαζόμενο μόσχευμα, θά δοθεί ἀλλοῦ.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἐσύ, θά κερδίσεις τοὐλάχιστον δύο χρόνια ἐπιπλέον ζωῆς. Ἄν δέν ὑπογράψεις, δέν δικαιούμαστε τήν τεχνιτή καρδιά!! Αὐτό καλέ μοῦ πάτερούλη, ἄραγε, τό καταλαβαίνεις; ρωτᾶ μέ κρυμμένη ἀγωνία, ὁ ιατρός του.
Ἐπειδή ὄντως τό καταλαβαίνω, γιατρέ μου, ἀρνοῦμαι νά συμμετάσχω στό ἰδιότυπο ξερίζωμα τῆς ἰατρικῆς, πού ἐσεῖς, ἡ ἐπιστημονική κοινότητα, βαπτίσατε καί ἀποκαλεῖται δωρεά.... Δωρεά ὀργάνων καί δή ἑνός τόσο ζωτικού ὀργάνου, ὅπως εἶναι ἡ καρδιά του βαριά Πάσχοντα Ἀδελφοῦ!! Ἀρνοῦμαι νά προκαλέσω μέ την ὁποιοδήποτε συμετοχή μου τον πρώορο θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ μου, ακόμη και μέ τήν σιωπηρή μου συναίνεση, εἴτε μέ τήν ἁπλή, κατά ἐσέ, ὑπογραφή μου. Ὁ ἀδελφός μοῦ ζεί! Καί ἔχει μές στό σῶμα Του Ψυχή ζῶσα!! Ἀρνοῦμαι νά τοῦ τήν πάρω ἐγώ, ἄκαιρα, ἔστω κι ἔμμεσα!! Γί αὐτόν τόν ἀδελφό κάθε λεπτό πού παραμένει ἡ ψυχή του ἐπί τῆς γῆς μετρᾶ και εἶναι λεπτό μετανοίας!!!
Ο πατήρ Νικόδημος σφράγισε τη σταυρική του ζωή με το ανάλογο οσιακό του τέλος και συνεχίζει να περιβάλει με αγάπη όλους εμάς προσφέροντας για όλους ικετήριες προσευχές στον Ζώντα Άγιο Τριαδικό Θεό…
Δια ταπεινῶν εὐχῶν πάντων τῶν ἐν Ἄθω Πατέρων καὶ ἐν Χριστῷ Πειραιωτών Χριστιανῶν, ἅπαντες αἰτησόμεθα ἐπὶ τῆς ψυχής πάντων των εκ της πανδημίας αδελφών
Εύχεσθε, πατέρες εν παραδείσω,νᾷ τελειώσουμε απαντές τὸν ἀγῶνα καὶ νᾷ ευαρεστήσουμε τὸν Κύριον ὁ καθεὶς οὗ ἐτάχθη κατὰ τὸ παράδειγμα αὑτοῦ.
Αιωνία σας η μνήμη Αξιομακάριστοι αδερφοί ημών.
Aδελφότητα Πειραιωτών Χριστιανών
23-01-2009 / 05- Φεβρουαρίου - 2022
Πηγή: Άγιος Δημήτριος Κουβαρά
