Έφυγε ο εν χριστώ συνεργάτης, ο δυνατός συμπολεμιστής, στην αδυσώπητη μάχη κατά του εχθρού διαβόλου : ο νυχθημερόν ορατός φύλαξ άγγελος μας ! Το στήριγμα και η πνευματική καύχησή μας. Μία ακόμη απτή επί της γης παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του αφέντη Χριστού. Ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος μας.

Ο αλιεύς του Θεού !! Αυτός ήταν και θα είναι ο πατήρ Νικόδημος ο Γρηγοριάτης για εμάς. Μεγάλη είναι η ευλογία που έχουμε και η ευθύνη από τον Θεό, γιατί μας αξίωσε να συναναστραφούμε έστω και λίγους χρόνους μαζί του. Ένας ακόμα από τους πολλούς πρωταθλητές του Κυρίου που αγωνίζονται αθόρυβα πλάι μας σε αυτόν τον θορυβώδη κόσμο χωρίς να τραβούν το ενδιαφέρον άμεσα. Ο πατέρας Νικόδημος είναι ένας από τους καταλύτες της εποχής του είναι ένας από αυτούς που χωρίς κανένα δισταγμό για το προσωπικό του ρεκόρ, σταματά, λόγω υπερβολικής αγάπης προς τον συναθλητή του, για στήριγμα βοηθείας καταμεσής του στίβου της ζωής. Όχι, για να ξαποστάσει ο ίδιος, αλλά για να τονώσει, να παρηγορήσει, να προτρέψει για την συνέχεια και να δώσει έμφαση στην σπουδαιότητα του αγώνος. Αναλώνει καθημερινά, πνευματικά και σωματικά απλόχερα τον εαυτό του, για την πνευματική ολοκλήρωση και τον τερματισμό όλων μας στον καλό αγώνα, ώστε να μην μείνει ούτε ένας εκτός τερματισμού, είη δυνατόν. Χωρίς να αναζητεί επαίνους, κύπελλα και πρωτεία στα βάθρα, αφήνει τον Κύριο, τον αδέκαστο και φιλάνθρωπο Κριτή, να κατατάξει τον ίδιο και τον καθένα όπως και όπου του αξίζει. Ποιος δεν αναζητεί μια τέτοια προσωπικότητα στην ζωή του; Ποιός αρνείται την παρουσία του Κυρίου μας μέσα από ένα τέτοιον συμπονετικό και μειλίχιο αδελφό ;

Μόνο ο εγωμανής !! Ο περιβαλλόμενος από τις ψευτοδυναμικές του κόσμου τούτου, αδυνατεί να ιδεί τον αδελφό, με τα μάτια του πατρός Νικοδήμου, με τα μάτια του Χριστού. Πώς να συνειδητοποιήσει ο έχων κάποια φανταστική ιδέα για τον εαυτό του, την κλειστή ομήγυρη του, τους άλλους και τον Θεό, ότι, και ο πλησίον συνάνθρωπος είναι εικόνα του Θεού με ίδια δικαιώματα, ίδιες υποχρεώσεις και σίγουρα ίδιο Θεό πατέρα. Συν εξόριστοι όλοι μας από την Εδέμ του παραδείσου, συν στενάζουμε στο ιδρωμένο χώμα της γης και χαροπαλεύουμε με τον ανελέητο αντίθεο που προσπαθεί να κατασπαράξει την υπόληψη και την ψυχής μας. Δεν είναι οι εικόνες του Θεού οι άνθρωποι, κτήματα ή κτήνη κανενός !

Δεν μπορεί να τους εξουσιάζει ο οποιοσδήποτε κατά το δοκούν. Πώς όμως να σηκώσουμε με παλληκαριά και αγαθοσύνη και όχι να φορτώσουμε με δειλία και πονηρία, τα βάρη μας στον άλλον, εάν δεν καταλάβουμε ότι είμαστε αδέλφια μεταξύ μας εκτός από συνοικούντες της γης; Πώς θα καταλάβουμε επίσης ότι είμεθα συνυπεύθυνοι για το πνευματικό και υλικό κατάντημα του κόσμου όλου, ύστερα από την παρακοή των πρωτοπλάστων τότε και την συνεχή τη δική μας τώρα ; Η πνευματική και η κοινωνική πορεία της ζωής μας είναι στενά συνυφασμένες και αλληλένδετες, αφού ο άνθρωπος αποτελείται εκτός από ύλη και πνεύμα εκτός από σώμα και ψυχή. Κατά την πορεία αυτή, που ξεκινά από την παρούσα ζωή εδώ και ποικίλει ανάλογα, με την στάση που τηρεί ο καθένας από εμάς, υπάρχουν άνθρωποι που αυξάνουν τα δοσμένα από τον Θεό τάλαντα και ευαρεστούν με τον επίγειο χρόνο της ζωής τους τον Θεό.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι, που την πνευματική προίκα, που τους χάρισε ο δημιουργός, ως άλλοι άσωτοι υιοί, κατακερματίζουν, αγοράζοντας φτηνές, λαμπερές δικαιολογίες στην θέση των Θεϊκών ταλάντων τους. Αφού τριγυρίζουν από εδώ κι από εκεί με αυτές να τους κοσμούν και να χαίρονται σαν μικρά παιδιά, ενίοτε τις εξαργυρώνουν στην πονηρή εμποροπανήγυρη εκτός του ναού. Το αποτέλεσμα αυτής της άσκοπης συναλλαγής είναι, να λαμβάνουμε πολλή κούραση και ζαλάδα από το ανώφελο παζάρεμα που μας τρώει κυριολεκτικά, ύπουλα όλη μας την ζωή. Εν τέλει εξαργυρώνουμε με τις ακριβοπληρωμένες κατά τα άλλα φτηνές δικαιολογίες, την φίμωση, της χρυσής συνειδήσεως, μένοντας νωθροί, ατάλαντοι και χρεωκοπημένοι.

( προφάσεις εν αμαρτίες ) Δυνατές οι κραυγές των πραματευτάδων κατά καιρούς :
Πάρτε κόσμε, πάρτε !!
1)Εδώ τα είδωλα τα ψηλά, τα φανταχτερά, τα μπρούτζινα τα τρομερά, όχι ο Θεός ! 2)Εδώ οι ζωοπρόσωπες δυναμικές οντότητες, όχι ο Θεός !
3)Εδώ η Ανωτέρα Δύναμη, όχι ο Θεός !
4)Εδώ ο Δυνατός κρότος, το φώς η Εξέλιξη είπαμε, όχι ο Θεός ! Κτυπούν οι αντίλαλοι των πραματευτάδων μες τα αυτιά μας σαν σειρήνες. Αναμετριούνται μεταξύ του ζωικού βασιλείου και του ανθρωπίνου νου, οι πολυλογίες τους. Κονταροχτυπούν τον στοχασμό του νου επιδέξια για να επιφέρουν είη δυνατόν τον σκοταδισμό του.

Πάρτε κόσμε, πάρτε, οτιδήποτε άλλο, εκτός από Θεό, τολμώ ο άνθρωπος να ψελλίσω να αντιλέξω.. Τι διαφορετικό από το πατροπαράδοτο έχετε εδώ, για να μου προσφέρετε ;
1ος πάγκος : Δεν σε συγκλονίζουν τα μεγάλα μάτια, το στόμα, τα μπράτσα, τα στιβαρά πόδια, τυφλός είσαι άνθρωπε ; Το αντίθετο, βλέπω, μάτια άψυχα, στόμα άλαλο, πόδια ακίνητα, τι μπορεί να μου πει αυτό το αγαλματίδιο πώς θα με διδάξει, πως θα με συγκλονίσει ; - Αυτό όχι, αλλά μπορώ εγώ ! Εγώ κρύβομαι πίσω από αυτό, κάτσε να σου εξηγήσω ότι θες, αρκεί να μ΄ενστερνιστείς.

2ος πάγκος : Έλα, μη φοβάσαι, εάν είσαι λίγο ανοιχτόμυαλος πλησίασε, δες τι χαριτωμένη αλλά και δυνατή, ζωοθεότητα σου προσφέρω :
« Ουκ ελάτρευσαν την κτίση οι θεόφρονες αλλά τον κτίσαντα» του απαντώ !

3ος πάγκος : Έμ, δεν μπορεί, εδώ θα βρήκες αυτό που τελικά ζητάς.
Δηλαδή ;! - Δύναμη σου λέω, όση μπορεί ο νους να φανταστεί -
Ανωτέρα Δύναμη, απρόσωπη, να μην χρειάζεσαι να απολογείσαι, τι άλλο θες από την ζωή σου και την ζωή των άλλων, από το να είσαι εσύ ο ίδιος ο κυρίαρχος όλου του κόσμου, όλων; - Να ιδώ θέλω το πρόσωπο, ως άλλος Μωυσής, να ακούσω, να νιώσω τον δημιουργό μου, τον Θεό μου, τον Θεό μας, τον κτίσαντα τον κόσμο τούτο.
-Να πας αλλού, πολύ το ψάχνεις, δεν έχω τέτοια πράγματα εγώ εδώ.

4ος πάγκος: Μην τους ακούς τους προηγούμενους τα έχουν λίγο μπερδεμένα, λίγο χαμένα, εγώ τους ξεπερνώ κατά πολύ. Εγώ κάνω πολύ σαματά, μεγάλο κρότο, (big bang), φωτίζω τα πάντα, ελίσσομαι και εξελίσσω . - Ή, τι έχεις να αποκριθείς τώρα, άπιστε διαβάτη που τολμάς να περνάς σκεπτικός μέσα από την εμποροπανήγυρη τόσων αιώνων και να αντιλέγεις; Τώρα που το λες, κάτι γνώριμο μου θυμίζει η ιστορία σου: «Εγώ ειμί το Φως. Εγώ ειμί η ζωή. Εγώ ειμί η οδός. Άνευ εμού ουδέν ποιείν ουδεν ». -Μήπως προσπαθείς να καπηλευτείς την ήδη προϋπάρχουσα κοσμοθεωρία περί του Θεού ; Εμένα η θεωρία μου δεν έχει πρόσωπο, για να μην λογοδοτείς πουθενά, είναι άνευ Θεού, εν τέλει Θεός επί της γης γίνεσαι εσύ, βρε ανόητε δεν το καταλαβαίνεις, είσαι το πιο εξελιγμένο όν, αυτοθεώνεσαι όποτε θες ή υποβιβάζεσαι όποτε θες. Πώς, πώς, το κατάλαβα και στους άλλους τους προηγούμενους αλλά να με συγχωρεί η χάρη σου δεν θα πάρω, μας φτάνουν στον κόσμο τρείς μεγάλες πτώσεις δεν χρειαζόμαστε κι άλλες !!!

Όλος αυτός ο φαύλος κύκλος μας εξασφαλίζει μία θέση αντίθετα, μακριά, εκτός ναού, εκτός Θεού. Εν τω μεταξύ, οι πράξεις και ο λόγος εν Θεώ λησμονούνται και αποσιωπούνται, συγχρόνως όμως πολλαπλασιάζονται σαν τα μικρόβια, οι δικαιολογίες της απραξίας, για να μην πω της αμαρτίας. Ύστερα κενοί μένουμε πλέον με κακό σύμβουλο την ασυνείδητη επιθυμία και την πνευματική μας πτωχεία να αναπαύουμε μόνο το φιλόσαρκο εγώ μας. Εγώ στον πατέρα Νικόδημο δεν έβλεπες στην ζωή του, την θέση αυτή την είχε καταλάβει το εμείς που το νιώθαμε να μας κυκλώνει όλους μας μυστικά, απαλά, αβίαστα σαν μια τεράστια μητρική αγκαλιά. Ένα από τα πολλά πνευματικά χαρίσματα που είχε δώσει ο Θεός προίκα στον μοναχό Νικόδημο ήταν ο ζωντανός λόγος του, που γινόταν ποταμός ευχάριστων εν Χριστώ ρημάτων, αέναη πηγή δροσιάς για την ψυχή μας. Όλα αυτά ενώ ήταν από τους μοναχούς που όπως μάθαμε μετά την κοίμηση του σε μία από τις επισκέψεις μας στο μοναστήρι του, Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αγαπούσε ιδιαίτερα, την σιωπή την νίψη και την ερημία. Ο ταπεινός βίος, η προσευχή και η εν γένει η παρουσία του όσο ήταν κοντά μας, μετέδιδε δωρεάν σε εμάς, λυτρωτικούς εναγκαλισμούς κυμάτων, μέσω της αόρατης αλλά τόσο ζωντανής αγκαλιάς του Κυρίου μας .. Μια αγκαλιά όλοι τότε, όλοι μα όλοι μια αγκαλιά από εν Χριστώ αδέλφούς, στην άπειρη αγκαλιά του Κυρίου

Εάν ήσουν γνήσιος φίλος του πατρός Νικοδήμου, ένιωθες αυτόματα φίλος του Χριστού, φίλος των ανθρώπων. ‘Όλοι χωρούν στην αγκαλιά του πατέρα Νικόδημου, στον μαθητή του Κυρίου που απλώνει τα χέρια, με περίσσια απλότητα, συμπόνια και κατανόηση. Όλα αυτά λαμβάνουν μέρος με φυσικό τον τρόπο σχεδόν απαρατήρητα, ιεροκρυφίως εν αγάπη, μυστηριακά εν σιωπή . Έντονη μεγάλη πνευματική αγαλλίαση, διαχέεται μέσω του πανταχού παρόντος Θεού που αλλοιώνει και τις πιο σκληρές, αλλά δεκτικές καρδιές, σε όλες τις εποχές . Ξεχειλίζει πλουσιοπάροχα η χάρις του Δημιουργού στο πλάσμα του, τον Νικόδημο, κι ύστερα κατά αναλογία και κατά δύναμη στον καθένα από εμάς. Ευαρεστεί τον Κύριο ο Νικόδημος και γευόμεθα και εμείς την γλυκιά Θεϊκή παρουσία. Αγωνίζεται για την επάνοδο προς το αρχέτυπο, προς την κατάκτηση του λείαν καλώς καθημερινώς. Με ταχύτητα προς το καθ’ ομοίωση τρέχει συνεχώς το δημιούργημα του βασιλιά του σύμπαντος κόσμου και ως δροσερή βροχή ( ως μάνα ) που πέφτει εξ ουρανού για αυτόν, καλύπτει κι εμάς, ναι κι εμάς τους αναξίους, που ακολουθούμε από μακράν κουτσαίνοντας , δωρεάν, η μακροθυμία και η αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Τι άλλο να ζητήσω Θεέ μου και πατέρα μας από την πανταχού παρουσία σου. ( παρηγορία σου).

Ταπεινός ο βίος του Νικοδήμου, συνάμα αρχοντικός. Αυστηρός με την αμαρτία και την ανυπακοή. Τον διακρίνει στην ζωή του η αγάπη, η προσευχή και η ανοχή με τον αμαρτωλό. Προσεκτικός με τα λόγια του ως το τέλος της ζωής του και ακόμα πιο προσεκτικός στις πράξεις του. Αψηφεί την ζωή για την αληθινή ζωή, το εφήμερο φώς για την έλλαμψη του ανεσπέρου φωτός !! Αγαπά εξ όλης της καρδίας τον Θεό του, τον Θεό σου, τον Θεό μας, όπως συνήθιζε να λέει. Απορρίπτει άλλη μια φορά την άθεη αγάπη του κόσμου τούτου στο τελευταίο μα πολύ κρίσιμο κεφάλαιο της επίγειας ζωής του. Δεν δέχεται το μόσχευμα της καρδιάς του βαριά πάσχοντος αδελφού και παραδίδεται ολοκληρωτικά στο προαιώνιο θέλημα του Θεού, εν σιωπή και προσευχή. Θα ταλαντεύονταν μια απλή συνείδηση του οποιουδήποτε ανθρώπου, σε μια τόσο σοβαρή απόφαση, όχι όμως η εν εγρηγόρσει συνείδηση του πατρός Νικοδήμου. Δεν δέχομαι ο συνάνθρωπος μου να μου παραχωρήσει ηθελημένα ή μη, λίγες ώρες από της δικής του ζωής και να φύγει η ψυχή του για την άλλη ζωή πρόωρα, για να ζήσω εγώ λίγο παραπάνω, έστω και εάν είναι καταδικασμένος από τους ανθρώπους επιστήμονες. Είναι τελεσίδικη και αδιαπραγμάτευτη η άρνησή του, όταν θέλουν να του προσφέρουν ως μοναδική λύση για την παράταση της ζωής του, την καρδιά, ενός βαριά πάσχοντος αδελφού όπως ομολογεί ο ίδιος, τον ξεγραμμένο άνθρωπο από τους καλοπροαίρετους κατά τα άλλα ανθρώπους επιστήμονες …

Ως όντως πνευματικός άνθρωπος δεν δέχεται επ΄ ουδενί το « έξυπνο » παζάρεμα ζωή για ζωή, ψυχή για ψυχή !!! Πολύ βαριά η απόφαση και το τίμημα, για να το σηκώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος στους ώμους του. Ξέρει η φωτισμένη συνείδηση και όλο του το είναι, σε ποιόν ανήκει η δημιουργία και τα πλάσματά της και ποιος είναι αυτός που δίνει και παίρνει την ψυχή, την ζωή. Το αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα και το μαρτυρεί περίτρανα με την απόφαση του. Όλη του η ζωή εξάλλου είναι ένα διαρκές δόσιμο πίστης, ελπίδας και αγάπης, με φόβο Θεού με σοφία Θεού, στο προαιώνιο θέλημα, σχέδιο, του Θεού για όλους μας..

Τώρα να αφεθεί έρμαιο στην καλοστημένη παγίδα του πονηρού, στο δήθεν ξεχείλισμα της μεταξύ μας αγάπη, που εκδηλώνουμε οι άνθρωποι καθώς αφαιρούμε μια ψυχή για να δώσουμε ζωή ;;; Αυτά τα μαθηματικά των ανθρώπων, σίγουρα δεν αρμόζουν, στα μαθηματικά του πατρός Νικοδήμου και είναι εντελώς ξένα από τα μαθηματικά του Θεού, που ευλογεί και πολλαπλασιάζει όλη την κτίση από το μηδέν.. Τώρα να κηρύξει ουμανισμό ο Χριστοκεντρικός ; Τώρα να χάσει την υπομονή του ; Τώρα στο τέλος να απαρνηθεί τον Σταυρό του ..;; Ιδού το μεγαλείο ψυχής, ιδού η πνευματική μας καύχηση, ιδού ο άνθρωπος πού βλέπει πέρα από το γήινο ατομικό συμφέρον, ιδού ο αληθινός μαθητής του Χριστού, ο αληθινός φίλος, ο αληθινός αδελφός. Ιδού τα λόγια που γίνονται πράξη με άμεσο αποδέκτη την ζωή του, ιδού το καθαρό μυαλό, η αναπαυμένη συνείδηση. Ίδε ο άνθρωπος !! Κι ενώ οι γιατροί και ο κόσμος τριγύρω βλέπουν και προσπερνούν έναν ακόμα, ετοιμοθάνατο και ανήμπορο άνθρωπο στην κλίνη,  εμείς , βλέπουμε έναν ακόμα όσιο νεομάρτυρα που δεν απαρνείται τον σταυρό του, που δεν ψάχνει, ψεύτικες καλοστημένες σανίδες σωτηρίας.

Ο Νικόδημος από νεαρής ηλικίας καρφώνει τα μάτια και την ελπίδα του για αυτόν και τον κόσμο, στην εσταυρωμένη αγάπη, όπως αποκαλούσε όταν ήταν εν ζωή τον Κύριο μας. Εκεί εν τέλει όπως και σε όλη του την ζωή εναποθέτει, τους τελευταίους κτύπους της καρδιάς, τις τελευταίες ισχνές αλλά τίμιες ανάσες.. Αυτός είναι ο Νικόδημος μας, ο απλός μοναχός, ο αμετακίνητος από την λαίλαπα και πολυγνωμία του κόσμου που είναι γαντζωμένος κυριολεκτικά στον Χριστό μας ως το τέλος, που ενώ παρευρίσκονταν κοντά μας, με την υπακοή στον γέροντα του, ζητούσε κι από μας να μάθουμε την βαθιά υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, για να υπάρχει άρρηκτη, μυστηριακή ένωση Θεού, ανθρώπου, δημιουργίας. Εξασφαλίζοντας έτσι την καλή πνευματική και κοινωνική πορεία την δική μας και του κόσμου όλου, αφού είμεθα αναπόσπαστα, αλληλένδετα κομμάτια της κτήσεως πλασμένα με πολλή σοφία και αγάπη Θεού, όλοι μας. Από την ανυπακοή και την μη νηστεία χάθηκε κάποτε, από την υπακοή και την νηστεία μέσω του σταυρού του Κυρίου θα επέλθει η εμπειρία και ο φωτισμός του Θεού, στον άνθρωπο. Η πύλη του ουρανού και η συχνότητα ανοιχτή, ένας ακόμη μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων εδώ, εν υπακοή του γέροντος του, πατρός Γεωργίου, από την ησυχία και την τάξη του Αγίου Όρους έρχεται στον πολύβουο Πειραιά. Αποκλειστικός νοσοκόμος ο Νικόδημος βρίσκεται από μοναχός στα δάση και τα βουνά να διακονεί την καταμόναχη μητέρα του στα γκρίζα ντουβάρια της πόλης του Πειραιά και κατ’ επέκταση λόγω της προνοίας και αγάπης του Θεού να περιθάλπει πνευματικά κι εμάς τους αμαρτωλούς. Ήρθε ο Νικόδημος στον μικρό Πειραιά κι έφερε το μεγάλο Άγιο Όρος μαζί του.

Συνεχίστηκαν με περισσή ένταση οι ασκητικοί του αγώνες και η προσευχή, σαν να μην έφυγε ποτέ από το Άγιο Όρος. Δεν σταμάτησε να ζει ποτέ σαν μοναχός, παρότι οι επισκέψεις στο μικρό αλλά πάντοτε καθαρό και περιποιημένο διαμέρισμα της άρρωστης μητέρας του ήσαν πολλές κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας από εν Χριστώ αδελφούς. Όλα υποχωρούν όταν φανερώνεται ο δημιουργός, ο κτίστης !! Ο χρόνος, ο χώρος, οι έγνοιες, οι επιθυμίες, όλα τα κτιστά, μα όλα χωρίς καμία εξαίρεση τα δημιουργήματα, κλίνουν γόνυ υποταγής και ταπείνωσης. Το ζει, το βιώνει ευχαριστιακά ο μοναχός Νικόδημος, θέλει κι εμείς να μπούμε στην συχνότητα της υπακοής και της δοξολογίας, να βγούμε από τα παράσιτα του εγώ και της γκρίνιας, του θέλω και όλο να θέλω, χωρίς να υπάρχει ευλογημένο για εμάς τέλος. « Να χαίρεσαι », μας έλεγε και εξαφανίζονταν η θλίψη και τα αδιέξοδα της ζωής που μας έπνιγαν κατά καιρούς ( η λέξη να χαίρεσαι έπαιρνε σάρκα και οστά γιατί είχε την αληθινή χαρά τον Κύριο μας μέσα του ). Με τον φωτισμό του Κυρίου που μας προσέφερε έδινε μίαν άλλη προοπτική στα πράγματα και τις καταστάσεις. Μεταμορφώνονταν τα διάφορα επίγεια προβλήματα σε διαχρονικά σκαλοπάτια της πνευματικής μας ανάβασης προς τον ουρανό.

Τίποτα, κυριολεκτικά τίποτα, αφημένο στην τύχη, από τον Θεό πατέρα. Αυτός είναι ο άνθρωπος που μας μετέδιδε πλουσιοπάροχα την σοφία , την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη του Θεού στην ζωή μας. Μας αισθάνονταν καρδιακά και τον αισθανόμασταν κι εμείς όσο μακριά κι αν ήμασταν ενίοτε από αυτόν. Δεν μας βιάζει, αγωνιά με ελπίδα στον Θεό, να δεχτούμε την φύση μας το κατ’ εικόνα, μας προτρέπει όμως εν πράξει εν λόγω, για το καθ’ ομοίωσιν.. Συγκοινωνούντα δοχεία οι χριστιανοί, με ύδωρ ζωής ανάμεσα τους την αγάπη του Θεού την ενσαρκωμένη και εσταυρωμένη αγάπη όπως μας έλεγε , τον ίδιο τον Χριστό. « Αλλήλων μέλη », λέει ξεκάθαρα το ευαγγέλιο, ένα σώμα η εκκλησία ο Κύριος μας, ο Χριστός μας. Αυτό το μυστήριο, θέλει ο Θεός να το νιώσουμε να το ζήσουμε, έτσι κι αλλιώς όλα τα μυστήρια της εκκλησίας μας εκεί οδηγούν, ει να ώσιν εν που είπε ο Κύριος μας στον Θεό πατέρα. Όλα τα άλλα έρχονται με φυσικό τρόπο, το δόσιμο ,η προσευχή, η έγνοια, ο πόνος, η συμπόνια, η ποθητή εν Χριστώ αγάπη και εν τέλει ο παράδεισος των ανθρώπων...

Ευχαριστούμε τον Θεό σου, τον Θεό μας, και εσένα πατέρα Νικόδημε, εξ’ όλης της καρδίας μας. Μακροθύμησες, πολλάκις, ως γνήσιο τέκνο του μακροθυμούντος Κυρίου μας στην εγωιστική αντίληψη που είχαμε για εμάς, τον Θεό και τον κόσμο. Μόδιον Χριστού, έγινες ως ακόλουθος μαθητής του και φώτισες πολλές φορές τον δρόμο μας, για να δούμε και τελικά να ξεμπλέξουμε με την βοήθεια σου, από τα δίχτυα του πονηρού. Μόνο να αναπολήσουμε τον καιρό που ήσουνα κοντά μας γίνεσαι αυτόματα φωτεινό παράδειγμα, ενεργή παρότρυνση και η έμπνευσή μας για περισσότερο πνευματικό αγώνα, προσευχή και αγάπη. Είθε ο Θεός με την προσευχή σου, να ευλογήσει κι άλλους τέτοιους μαθητές, κι άλλους τέτοιους εν Χριστώ αδελφούς, γιατί τους χρειαζόμαστε κοντά μας, οι ταλαίπωροι οι άνθρωποι. Η συγκομιδή πολλή, οι θεριστές ολίγοι κατά τα λόγια του Κυρίου…

Αδελφότητα Πειραιωτών Χριστιανών
5-2/23-1/2016

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα