Η σκέψη για κατάργηση της αργίας της Κυριακής δεν είναι πρόσφατη, αν λάβουμε υπ' όψη την κατά καιρούς ενασχόληση των ΜΜΕ με το θέμα και την από ετών νομοθετική κατάργηση της στους παραθεριστικούς οικισμούς κατά την περίοδο αιχμής της περιήγησης.
Το θέμα εξετάζεται από τους εμπλεκομένους φορείς στην οικονομική του βάση και μόνο. Έχουμε γράψει και άλλες φορές ότι τα πολιτικοκοινωνικά συστήματα που επινοήθηκαν και αναπτύχθηκαν στη Δύση, καθώς είναι θεμελιωμένα σε υλιστικές ιδεολογίες, ερμηνεύουν και αναλύουν τα πάντα με πρωτεύον κριτήριο την οικονομία. Ήδη από το τέλος του προηγουμένου αιώνα, μετά την κατάρρευση του κόσμου που αποκλήθηκε του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, προβλήθηκε η λεγόμενη από τους υπερμάχους της φιλελεύθερη οικονομία ή οικονομία της αγοράς ως πανάκεια για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων όλων των χωρών της γης. Το κράτος αποδυναμώθηκε σταδιακά από τις εξουσίες του, ιδιαίτερα τις επιχειρηματικές, με την μομφή του κακού επιχειρηματία και οικονομικοί όμιλοι γιγαντώθηκαν, με τη διαδικασία των συγχωνεύσεων, ώστε αυτοί στην πραγματικότητα να ασκούν την πολιτική δια των εντολοδόχων τους πολιτικών!
Το πού οδηγήθηκε η οικονομία διεθνώς σε διάστημα μικρότερο της εικοσαετίας από την κατάρρευση του αντιπάλου προς τον καπιταλισμό δέους, είναι εμφανέστατο ακόμη και στους ελάχιστα κατέχοντες το άθλιο παιχνίδι της οικονομίας. Ακρίβεια, ανεργία, αδυναμία μικροαποταμίευσης και, κατά συνέπεια, μείωση της αγοραστικής δύναμης ευρέων στρωμάτων του λαού συνόδευσαν την εκποίηση της κρατικής περιουσίας στους ιδιώτες, των οποίων τα κέρδη γιγαντώθηκαν. Σε αντίθεση με την πολυδιαφημισθείσα ωφέλεια εκ του ανταγωνισμού, είμαστε μάρτυρες συμπαιγνίας των οικονομικά ισχυρών, υπό το απλανές βλέμμα του ανισχύρου θεσμικά κράτους, για τον έλεγχο της αγοράς σε βάρος τόσο των παραγωγών, όσο και των καταναλωτών. Και όπως αναγνωρίζει κάθε εχέφρων είμαστε ακόμη στην αρχή.
Το επιχείρημα των πολιτικών που πιέζονται να θεσμοθετήσουν την κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών-καταναλωτών (Χρησιμοποιώ τον δεύτερο όρο με άκρως υποτιμητικό νόημα για όσους αποδέχονται ότι χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα όντα). Στην πραγματικότητα δια του μέτρου αυτού οι οικονομικά ισχυροί σκοπεύουν να επιφέρουν το τελειωτικό πλήγμα στους μικροεπιχειρηματίες που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να περισώσουν την οικογενειακού τύπου επιχείρηση τους. Το διαπιστώσαμε αυτό από τότε που οι ιδιοκτήτες πολυκαταστημάτων επέτυχαν διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας αυτών κατά τις εργάσιμες ημέρες. Οι “μικροί” αναγκάστηκαν να τους ακολουθήσουν στο εξουθενωτικό ωράριο αυξάνοντας τον ημερήσιο χρόνο απασχόλησης των μελών της οικογενείας. Μάταιος κόπος. Δεν είναι μόνο ο “υγιής” ανταγωνισμός εκ της διαφοράς τιμών λόγω κύκλου εργασιών, αλλά και τα νέα εργασιακά “ήθη” της οικονομίας της αγοράς (μισθοί στο όριο της φτώχιας και στην πράξη, γιατί θεσμικά ισχύει ακόμη, κατάργηση του οκταώρου).
Ο καταναλωτής, που δεν έχει την υπομονή να ψωνίσει την επόμενη ημέρα, θα απαλλαγεί σύντομα από την ανυπομονησία του χάρη στην οικονομική του αδυναμία που θα του προσφέρει το οικονομικό σύστημα. Το παρατηρεί αυτό ήδη κάποιος προσεκτικός στις περιοχές με έντονη την τουριστική κίνηση. Οι περιηγητές περιεργάζονται τα εκτιθέμενα προς πώληση είδη, αλλά σπάνια πλέον προβαίνουν σε αγορές. Η αρχαιότερη οικονομική αρχή, το “ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος”, επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά. Και ας κάθονται με τις ώρες οι πωλητές στην είσοδο των καταστημάτων, γνωρίζοντας επί πλέον ότι η αγορά στους παραθεριστικούς τόπους δεν ξεπερνά σε διάρκεια τους δύο, το πολύ, μήνες. Συνεπώς το επιχείρημα της “εξυπηρέτησης των καταναλωτών” είναι πολιτικά γελοίο.
Πέρα από την οικονομική το θέμα έχει δύο ακόμη προσεγγίσεις, την της οικογενειακής συνοχής και τη θρησκευτική, οι οποίες όμως δεν φαίνεται να μας απασχολούν διόλου. Η αύξηση των ωρών εργασίας είτε αυτοαπασχόλησης είτε μισθωτής, με αμοιβόμενες ή, το συνηθέστερο, μη υπερωρίες συμβάλλει δραστικά στην διάσπαση του οικογενειακού ιστού. Τα πρόσωπα της οικογένειας συναντώνται πλέον σπάνια κατά τις εργάσιμες ημέρες. Μόνο η Κυριακή ως αργία προσφέρει τη δυνατότητα συγκέντρωσης των μελών της οικογένειας. Η κατάργηση της αργίας θα επιφέρει θανάσιμο πλήγμα κατά της συνοχής και οι συνέπειες εξ αυτού θα είναι πολύ πιό οδυνηρές από τις οικονομικές (κλείσιμο των μικρού μεγέθους επιχειρήσεων).
Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής είναι αντισυνταγματική, εφ' όσον στην εισαγωγή του ισχύοντος συντάγματος της χώρας μας γίνεται επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδος. Ο Θεός έδωσε, με τον Μωυσή, στον άνθρωπο την εντολή: “Εξ ημέρες εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου”. Το θέμα είναι λοιπόν πρωτίστως θεολογικό. Όσο και αν ο Νεοέλληνας δεν ενδιαφέρεται για τον εκκλησιασμό κατά την Κυριακή, γι' αυτό και, αν είναι έντιμος, δεν θα προβάλει ως επιχείρημα τη στέρησή του με την κατάργηση της αργίας, καλό είναι να συνειδητοποιήσει, ότι η απομάκρυνση του από τις πνευματικές του ρίζες δεν συσσώρευσε λίγα δεινά επάνω του ως σήμερα. Η κραιπάλη, στην οποία εξωθήσαμε τα νειάτα της χώρας μας, αποδίδει ήδη πικρότατους καρπούς (και εμείς κακολογούμε τους νέους μας!).
Έγκριτος δημοσιογράφος έγραψε πρόσφατα, με αφορμή τον φόνο ξένου περιηγητού από μπράβους νυχτερινού κέντρου σε νησί του Αιγαίου: “Η χώρα μας “διαφημίζεται” ως τουριστικός προορισμός, στον οποίο δεν ισχύουν στοιχειώδεις κανόνες πολιτισμένης διαβίωσης. Αυτό οδηγεί στην κυριαρχία κυκλωμάτων και συχνά στην προσέλκυση τουριστών που έχουν μπερδέψει τις διακοπές και την ψυχαγωγία με τα όργια, τη βίαιη συμπεριφορά και την παρανομία”. Ασφαλώς και δεν παρέχουν όλοι οι προορισμοί αυτά τα εχέγγυα. Όμως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε για δυσφήμιση της Ελλάδος κάποιους “ανθέλληνες”, όταν μας βαρύνουν δύο ζητήματα: Η άρνηση της Βουλής να θεσμοπετήσει κατά της ολονύκτιας λειτουργίας των κέντρων εκμαυλισμού της νιότης (παγκόσμια ίσως μοναδικότητα) και η κατά καιρούς προβολή από τηλεοπτικούς σταθμούς της επαίσχυντης διαγωγής αλητοτουριστών σε τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως γνωστούς.
Το θέμα της κατάργησης της αργίας της Κυριακής είναι καυτό, ως πρωτίστως θεολογικό. Η Διοικούσα Εκκλησία πρέπει να κινηθεί, πριν της το ζητήσουν οι εμπορικοί σύλλογοι της χώρας μας, οι οποίοι κινούνται πρωτίστως από οικονομικό συμφέρον. Όσο για τους διοικούντες τους συλλόγους αυτούς, οι οποίοι έστειλαν αυστηρές προειδοποιήσεις προς τον αρμόδιο υφυπουργό, ας απαντήσουν: Είναι αποφασισμένοι να δώσουν τον αγώνα ως το τέλος, αν και γνωρίζουν ότι “ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε”; Αν ναι, ας καλέσουν σε συστράτευση τον ελληνικό λαό υπό τη σκέπη της Εκκλησίας για αγώνα πρωτίστως όχι οικονομικό, αλλά ηθικό. Η διοικούσα Εκκλησία έχει τον πρώτο επί του θέματος λόγο.
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
