Με σκεπτικό-καταπέλτη για την αργία και τη θρησκευτική λατρεία έκανε δεκτή την αίτηση των επαγγελματικών ενώσεων
Οριστικά και με τη «βούλα» της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίθηκε παράνομη και ακυρώθηκε η απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης (του 2014) που επέτρεπε την πιλοτική λειτουργία του συνόλου των εμπορικών καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου σε τρεις περιοχές (οκτώ υποπεριοχές) της χώρας (Αττική, κεντρική Μακεδονία, νότιο Αιγαίο). Επρόκειτο για μια απόφαση που είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και είχε «μπλοκαριστεί» η εφαρμογή της από το Συμβούλιο της Επικρατείας με απόφαση του τμήματος αναστολών.
Ωστόσο, η οριστική κρίση του ΣτΕ εκδόθηκε τώρα. Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, με τους νόμους 4177/2013, 4208/2013 και 4254/2014 προβλέφθηκε ότι με απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης θα ορίζονται τρεις τουριστικές περιοχές της χώρας όπου θα επιτρέπεται πιλοτικά για έναν χρόνο η προαιρετική λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές, χωρίς να απαιτείται γι' αυτό η έκδοση απόφασης του αντιπεριφερειάρχη. Κι αυτό ενώ η αργία της Κυριακής μετράει έναν και πλέον αιώνα ζωής, καθώς καθιερώθηκε με νόμο για πρώτη φορά για τα καταστήματα το 1909.
Τελικά κρίθηκε με την υπ' αριθμόν 100/2017 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ ότι η νομοθετική εξουσιοδότηση στον υπουργό Ανάπτυξης να εκδίδει απόφαση για τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές σε τρεις τουριστικές περιοχές «χωρίς συγκεκριμένο προσδιορισμό» είναι αντίθετη στο άρθρο 43 του Συντάγματος που επιτάσσει για παρόμοια θέματα να εκδίδονται Προεδρικά Διατάγματα και όχι υπουργικές αποφάσεις. Συνεπώς, η απόφαση σύμφωνα με το ΣτΕ κρίθηκε μη νόμιμη και ακυρώθηκε! Κι αυτό ανεξαρτήτως των λόγων οι οποίοι αναφέρονται στο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας των πολιτών.
Πρόκριμα
Επιπλέον, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας με ένα σκεπτικό-καταπέλτη, το οποίο έχει ευρύτερο ενδιαφέρον και αποτελεί πρόκριμα για μελλοντικές αντίστοιχες προσφυγές, αναφέρεται στα συνταγματικά δικαιώματα των εργαζομένων και των πολιτών αλλά και στον θρησκευτικό χαρακτήρα της αργίας της Κυριακής και τονίζει:
«Το Σύνταγμα κατοχυρώνει για τους πάσης φύσεως εργαζομένους και απασχολουμένους (ελεύθερους επαγγελματίες κ.λπ.) το δικαίωμα ελεύθερου χρόνου, που τους δίνει τη δυνατότητα της απόλαυσης του ατομικού και του από κοινού με την οικογένειά τους τακτικού διαλείμματος της εβδομαδιαίας εργασίας.
Οι δικαστές προσθέτουν στο σκεπτικό τους ότι το διάλειμμα αυτό υπηρετεί την υγεία και την ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου με τη φυσική και ψυχική ανανέωση που προσφέρει η τακτική αργία στον εργαζόμενο άνθρωπο εντός της κάθε εβδομάδας (άρθρο 5 και 21 Συντάγματος), αλλά και τη δυνατότητα οργάνωσης της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής του, θέματα για τα οποία μεριμνά επίσης το Σύνταγμα (άρθρο 21)».
Επιπλέον το ΣτΕ τονίζει ότι το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου «προσλαμβάνει πρακτική αξία για τους εργαζομένους, όταν αυτοί δύνανται μόνοι ή από κοινού με την οικογένειά τους να μετέχουν στη συλλογική ανάπαυλα μιας κοινής αργίας ανά εβδομάδα». «Ως τέτοια ημέρα έχει επιλεγεί κατά μακρά παράδοση τόσο στην Ελλάδα όσο και στα λοιπά κράτη της Ευρώπης η σχετιζόμενη με τη χριστιανική θρησκεία».
Ποιοι είχαν προσφύγει
Στο ΣτΕ είχαν προσφύγει η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών - Βιοτεχνών - Εμπόρων Ελλάδος, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος, ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης και 20 καταστηματάρχες και έμποροι. Παράλληλα, παρέμβαση υπέρ της εφαρμογής της υπουργικής απόφασης έκαναν στο ΣτΕ οι εξής φορείς: 1) Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), 2) Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, 3) Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Λιανικής Πώλησης Ελλάδος και 4) Επιτροπή Ανταγωνισμού.
Πηγή: Δημοκρατία
