Ἤκουσα πρᾶγμα ξένον καί πλῆρες θάμβους, φύσιν ἄϋλον, τήν λίθου στερροτέραν, ἶσον ἀδάμαντος καλουμένου παθοῦσαν, ὅς μή μαλαχθείς ἤ πυρί ἤ σιδήρῳ γέγονε κηρός ἐμπλεχθείς τῷ μολύβδῳ. Ἄρτ᾿ ἐπίστευσα μικρόν ὕδατος ῥεῦμα πέτρας τό στερρόν ἐγχρονίζον κοιλαίνειν καί ὄντως οὐδέν ἄτρεπτον τῶν ἐν βίῳ. Μηδείς μ᾿ ἐκ τοῦ νῦν ἀπατᾶν νομιζέτω! Φεῦ τῷ βλέποντι τά φεύγοντα τοῦ βίου ὡς κρατούμενα καί τερπομένῳ τούτοις! Ταῦτα πείσεται, ἅπερ κἀγώ, ὁ τάλας. Νύξ μ᾿ ἐχώρισεν ἀδελφοῦ γλυκυτάτου, τό ἄτμητον φῶς τῆς ἀγάπης τεμοῦσα.

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες