Στα Ἰωάννινα, κοντὰ στὸ ναὸ τῶν Ἅγιων Ἀναργύρων του Κάστρου μέσα στὸ κάστρο τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ, ἦταν τὸ μικρὸ Φθισιατρεῖο μὲ τοὺς ἑτοιμοθάνατους φυματικούς.

Στα χρονιὰ 1938-1940 μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, ὁ π. Βενέδικτος Πετράκης πήγαινε κάθε Τετάρτη κι ὅποτε ἄλλοτε χρειαζόταν καὶ κοινωνοῦσε τοὺς ἀρρώστους.

Μία μέρα κοινώνησε καὶ ἕναν φυματικὸ ἑτοιμοθάνατο. Ἐκεῖνος ἀμέσως,μόλις ἐκοινώνησε,ἔκαμε αἱμόπτυση. Ο π.Βενέδικτος μὲ τὴν ἁγία λαβίδα μάζεψε τὴν αἱμόπτυση,ποὺ εἶχε καὶ τὴν

Θεία Κοινωνία μέσα καὶ τὴν ἔφαγε.

Οἱ γιατροὶ ποὺ τὸ εἶδαν τρόμαξαν καὶ φώναξαν:

-Μά! Εἶναι στὰ καλά του αὐτὸς ὁ παπὰς ἢ τρελάθηκε;! Πάει αὐτός...! Θὰ τοῦ ἔλθει ἀμέσως καλπάζουσα!

Τόση δυστυχῶς πίστη εἶχαν ἐκεῖνοι. Ποῦ νὰ εἶχαν τὴν πίστη τοῦ π.Βενέδικτου. Ὁ π.Βενέδικτος δὲν τοὺς ἔδωσε σημασία καὶ φυσικὰ δὲν ἔπαθε τίποτα. Εγνώριζε ὅτι στὴν Θεία Κοινωνία εἶναι ὁ Χριστός,ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι «πῦρ καταναλίσκον»

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ.Χαράλαμπους Βασιλόπουλου: «Βενέδικτος Πετράκης,ὁ φλογερὸς ἱεροκῆρυξ» σέλ.21,Ἔκδ. ''Ὀρθόδοξου Τύπου''), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό