Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, στην αυλή της Μεγαλόχαρης, ένα ίδιο απόγευμα παραμονής, ο Δημήτρης αρχηγός τιμητικής φρουράς.
Σπάνια η περίσταση, να βρεθεί στην Τήνο για τους εορτασμούς τμήμα Καταδρομέων.
Πόσο περήφανος αισθάνεται και πόσο ευλογημένος που αξιώνεται τέτοια μέρα να δίνει και αυτός την φροντίδα του να μην βρεθεί ψεγάδι που να προσβάλει το μεγαλοπρεπές και το πανηγυρικό.
Όλα στην εντέλεια!
Ο σχηματισμός υποδειγματικός, οι κορμοστασιές να σκορπούν περηφάνεια και συγκίνηση!
Όλα υπολογισμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια!
Νικητήρια και Ευχαριστήρια!
Σώμα και ψυχή προσφερόμενα στην αποστολή της υψίστης τιμής.
Κι όμως υπήρξε κάτι εκείνο το απόγευμα που κανείς τους δεν είχε λογαριάσει!
Να εγκαταλείψει ο επικεφαλής την θέση του!
Αδύνατον!
Ο Θεός ο ίδιος μόνο αν το ζητούσε… Έτσι κι έγινε!
Είδε με την άκρη του ματιού του να πλησιάζει με δυσκολία ένα αναπηρικό καροτσάκι με ένα παλικαράκι πάνω του.
Το καρότσι μεγάλο παλιάς τεχνολογίας, βαρύ και δυσκίνητο.
Οι σκάλες γεμάτες από κόσμο... Αδύνατο να ανέβει!
Η μάνα του δίπλα του, σαν να το έχει πάρει απόφαση..
Ως εδώ…πιο πάνω δεν βαστώ αγόρι μου να σε οδηγήσω!
Πρόσταξε ο Κύριος των δυνάμεων τον Δημήτρη!
Άφησε χωρίς δεύτερη σκέψη την θέση του!
Σάστισαν οι υπόλοιποι του αγήματος!
Πλησίασε αποφασιστικά και σήκωσε στα χέρια του το αγόρι.
Άνοιξαν όλοι δρόμο για να περάσουν. Ο εσπερινός σε λίγο θα ξεκινούσε. Φτάσαν μαζί ως το προσκυνητάρι.
Το βοήθησε να περάσει από κάτω. Έπειτα το ξαναπήρε αγκαλιά και το κατέβασε ως το καρότσι του...
- Μαμά, θέλω να περπατήσω!
- Το ξέρω αγόρι μου, το ξέρω!
- Όχι μαμά, δεν κατάλαβες …νιώθω ότι μπορώ!
Ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην θέση του ο Δημήτρης.
Με κατάπληξη άκουσε τον μικρό.
Τον βοήθησε να σταθεί μετά από 10 χρόνια όρθιος...
Μπροστά σε πλήθος κόσμου που σπάραζε από συγκίνηση έκανε τα πρώτα του βήματα!
Ο Δημήτρης συγκλονισμένος έβγαλε τον μπερέ του και του τον πρόσφερε.
- Από εμένα του είπε και του παρουσιάστηκε στρατιωτικά!
Γύρισε ασκεπής στην θέση του κλαίγοντας...
Κανείς δεν τον έψεξε για το μη προβλεπόμενο.
Το αντίθετο μάλιστα!
Βρέθηκε γρήγορα ένας άλλος πράσινος μπερές και φόρεσε.
Μέσα στις χιλιάδες του κόσμου έχασε τον Γιωργάκη και τους δικούς του! Τους θυμόταν πάντοτε μα ιδίως σε αυτό το τόσο ξεχωριστό απόγευμα της πίστης ξαναγύριζε νοερώς στο προαύλιο της Μεγαλόχαρης να ξανααγκαλιάσει εκείνο το ανήμπορο παιδί.
Πέρασαν περίπου δέκα χρόνια από τότε..
Στο τηλέφωνο μια άγνωστη ανδρική νεανική φωνή τον ζητούσε!
- Κύριε Μ. κύριε Δημήτρη εσείς;
Eίμαι ο Γιώργος …απ την Τήνο αν θυμάστε , που με βοηθήσατε τότε το 95…., που με ανεβάσατε στην Μεγαλόχαρη!
- Γιώργη μου, παιδί μου καλό …φυσικά και σε θυμάμαι, πως με βρήκες ;
- Δεν ήταν και πολύ δύσκολο...
Μην ξεχνάτε ότι τότε μας είχατε δώσει πλήρη στοιχεία!
Σας έψαξα και σας βρήκα, γιατί θέλω να σας καλέσω στην ορκωμοσία μου μεθαύριο στον στρατό!
Θα ήταν μεγάλη μου η τιμή να έρθετε! Ορκίζομαι στις ειδικές δυνάμεις!
Ήταν εκεί!
Και έκλαψε όπως τότε…
Είδε τον Γιώργο να ορκίζεται, φορώντας με καμάρι τον δικό του χαρισμένο μπερέ!
Έμαθε τότε περισσότερα για εκείνο το μεγάλο θαύμα της Παναγίας! Κανείς δεν έδινε την παραμικρή πιθανότητα τότε να περπατήσει ποτέ στην ζωή του ο μικρός!
Μόνο αν πρόσταζε ο Κύριος θα το κατόρθωνε …
Μεσίτευσε γι αυτό η Μεγαλόχαρη Μητέρα της Ζωής!
Των απίστων το αμφίβολον άκουσμα …
Των πιστών το αναμφίβολο καύχημα!
Η αποσκιάδα, ὑφ ἧς σκέπονται
πολλοί …
Νώντας Σκοπετέας
