Η Ρουάντα και το Μπουρούντι βρίσκονται στην κεντρο-ανατολική Αφρική. Ανήκουν στην ομάδα των φτωχών τριτοκοσμικών χωρών με μεγάλη γεννητικότητα και ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού. Εχουν και οι 2 σήμερα , περίπου 23.000.000 περίπου πληθυσμό Το 55% είναι ρωμαιοκαθολικοί, 22% ανήκουν σε διάφορα ανιμιστικά θρησκεύματα και οι υπόλοιποι είναι προτεστάντες ή μουσουλμάνοι
Στα κράτη αυτά η λέξη Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ταυτισθεί στην αντίληψη των αφρικανών μόνο με τον λευκό Ευρωπαίο. Όταν άκουσαν ότι είναι παγκόσμια η Εκκλησία του Χριστού, χάρηκαν και αρκετοί άρχισαν να έρχονται στις Ακολουθίες μας. Μετά από τέσσερις μήνες κατηχήσεων ξεκίνησαν και οι πρώτες βαπτίσεις. Οι νεοβάπτιστοι, αρκετοί από αυτούς άνθρωποι με διανοητική ανάπτυξη και εκκλησιαστική παιδεία που είχαν λάβει από τον ρωμαιοκαθολικισμό, ομολόγησαν την αίσθηση της Θείας Χάριτος στο βάπτισμά τους και υποσχέθηκαν ότι θα μείνουν για πάντα Ορθόδοξοι.
Αρχικά η παρουσία εκπροσώπων της Ορθοδοξίας εδώ υπήρξε προβληματική εκ μέρους του λαού. Μας θεωρούσαν εβραίους ή το πλέον σίγουρο μουσουλμάνους και μάλιστα μουφτήδες. Γι’ αυτό τους πιο εγκάρδιους χαιρετισμούς είχαμε από τους μονοχίτωνες λευκοφόρους μουσουλμάνους. Όσες φορές τους ρωτούσαμε αν γνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι περισσότεροι μας έλεγαν ότι δεν έχουν ακούσει αυτή την ονομασία. Άλλοι κάπως μορφωμένοι την γνώριζαν από την ιστορία που διδάσκονταν στα σχολεία τους και ότι είναι μία αιρετική Εκκλησία που αποκόπηκε από τη Ρωμαιοκαθολική.
Ο πρώτος ορθόδοξος ρασοφόρος ήλθε στο Μπουρούντι της Αφρικής τον Νοέμβριο τού 2003. Οι πρώτοι φίλοι που τον χαιρετούσαν εγκάρδια ήταν οι μουσουλμάνοι, λέγοντάς του: «Σαλάμ αλέκομ», που σημαίνει «ειρήνη σε σένα».
Τα αυτοκίνητα σταματούσαν να δουν τον παράξενο επισκέπτη. Τα παιδιά γελούσαν, τον κοίταζαν περίεργα, οι μεγαλύτεροι νέοι τον φώναζαν: «Οσάμα μπιν Λάντεν». Όπου στεκόταν ο παράξενος ταξιδιώτης, τον κύκλωναν πολλοί και με πολλή περιέργεια τον ρωτούσαν να μάθουν τι άνθρωπος είναι, ποια θρησκεία ακολουθεί.
Αφότου ο παράξενος ρασοφόρος έβαλε επιστήθιο Σταυρό για να γλυτώσει από τις ενοχλήσεις του κόσμου και τους χαιρετισμούς των μουσουλμάνων, ησύχασε κάπως ο κόσμος. Γρήγορα έμαθαν ότι είναι εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ότι ήλθε να διδάξει τους ανθρώπους την αληθινή και αρχαία Πίστη του Χριστού μας.
Τους είπε πού είναι η εκκλησία του και άφησε τον Θεό να κανονίσει το πρόγραμμά Του.
Η καμπάνα κτυπούσε, αλλά κανείς δεν έμπαινε μέσα. Όπως έμαθα αργότερα, οι ιθαγενείς σκέφτονταν κι έλεγαν ότι αυτή η εκκλησία είναι των λευκών και απαγορεύεται να μπαίνουν μέσα οι ιθαγενείς.
Μετά από 40 ημέρες αφότου είχαμε έλθει, στις 11 Δεκεμβρίου 2003, ημέρα Κυριακή, μετά την Λειτουργία, ήλθαν στην είσοδο της εκκλησίας μας δύο νέοι. Μας ρώτησαν αν αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους απαντήσαμε καταφατικά και ζήτησαν να μάθουν τι διαφορές υπάρχουν με την ρωμαιοκαθολική «εκκλησία».
Τους καταρτίσαμε πρόγραμμα ότι κάθε απόγευμα θα τους διδάσκαμε το σχετικό μάθημα. Ερχόταν πρόθυμα και οι δύο τους. Ο ένας ήταν απόφοιτος της εκκλησιαστικής σχολής της παπικής εκκλησίας και εκείνο τον καιρό φοιτητής της δημοσιογραφίας και ο δεύτερος καθηγητής των γαλλικών σε γυμνάσιο.
Παράλληλα με αυτούς ερχόταν κι ένας άλλος νεαρός. Ονομαζόταν Χασάν. Ήταν στο θρήσκευμα μουσουλμάνος και απόφοιτος σχολής μηχανικών αυτοκινήτων. Τον ρώτησα πώς έρχεται στην εκκλησία μας και δεν πάει στο τζαμί του και μου είπε:
– Πάτερ, εδώ τριγυρίζω επί δύο χρόνια και ερωτώ να μάθω πότε θα ανοίξει αυτή η εκκλησία και κανείς δεν υπάρχει να με πληροφορήσει κάτι σχετικό. Τώρα που άνοιξε από εσάς, είμαι χαρούμενος. Θέλω να αλλάξω θρησκεία και να ακολουθήσω αυτήν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ έχει σταματήσει ο νους και η καρδιά μου.
Και στους τρεις διαπιστώσαμε την πίστη τους και την αμετάθετη απόφασή τους να ενταχθούν στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Βαπτίσθηκαν και, όπως μου ομολόγησαν, αισθάνθηκαν την εσωτερική αλλαγή μέσα τους, κατά την επίσκεψη της θείας Χάριτος στην ώρα του Βαπτίσματος και ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την Πίστη μας.
Ο Βασίλειος, δάσκαλος στο επάγγελμα και ψάλτης της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπουζιουμπούρα είχε βαπτισθεί τον Μάιο του 2004. Από την πρώτη στιγμή επέδειξε ασυνήθιστο ζήλο για την εκκλησία μας. Ουδέποτε τις Κυριακές απουσίασε από τις Ακολουθίες μας. Ερχόταν μάλιστα μία ώρα νωρίτερα για να ανάψει τα καντήλια, να σκουπίσει τα προπύλαια της εκκλησίας και να σφουγγαρίσει, αν κάπου υπάρχουν σκουπιδάκια, να ετοιμάσει τα αναγκαία για τον ιερέα. Όποτε δεν είχε μαθήματα, ερχόταν μαζί μας να διαβάσουμε και να ψάλλουμε τον Εσπερινό. Τον έστελνα σε διάφορες δουλειές και πάντοτε μου έφερνε τις αποδείξεις και τα ρέστα.
Τον ρωτούσα: «Τι σκέπτεσαι να κάνεις στην ζωή σου;» «Θέλω να γίνω μοναχός», μου απαντούσε.
Σήμερα είναι μοναχός και υπηρετεί την εκκλησία μας με αγάπη, θυσιαστικό φρόνημα και αυταπάρνηση.
Διάφορα θαυμαστά γεγονότα μας συνέβαιναν τις μέρες των πρώτων κατηχήσεων και βαπτίσεων στο Μπουρούντι.
Χαρακτηριστικά, την παραμονή της εορτής του αγίου Σπυρίδωνος τελέσαμε τον εσπερινό. Μετά το τέλος έσβησα όλα τα καντήλια (το τέμπλο έχει 12) και άφησα μόνο ένα του Χριστού και ένα στην εικόνα του Αγίου του ναού. Φεύγοντας από τον ναό βλέπω με έκπληξή μου το καντήλι της ενθρόνου Παναγίας μας αναμμένο. Είπα με τον λογισμό μου, ότι δεν το έσβησα καλά κι άναψε πάλι. Πήγα και το έσβησα. Το βράδυ 7:30 μ.μ. πήγα να κάνω το Απόδειπνο και είδα το καντήλι της Παναγίας να καίει. Συγκινήθηκα, χάρηκα και σκέφθηκα ότι η Παναγία θέλει το καντήλι της αναμμένο και μετά την κάθε ακολουθία. Έκτοτε άφηνα τρία καντήλια αναμμένα.
Μετά τη Λειτουργία της Κυριακής της 14ης Δεκεμβρίου άφησα ως συνήθως τώρα τρία καντήλια να καίνε. Αφού έκανα μία βόλτα και έσβησα όλα τα άλλα, ήμουν έτοιμος να φύγω. Κοιτάζω πάλι και βλέπω να είναι αναμμένο το καντήλι του αγίου Νικολάου! Πήγα γοργά και το έσβησα. Μέχρι να στρέψω τα νώτα μου και να ρίξω μια τελευταία ματιά, το καντήλι είχε ανάψει μόνο του. Έκτοτε τα ακοίμητα καντήλια έγιναν τέσσερα…
Ανήμερα των Θεοφανείων βαπτίσθηκαν 14 άτομα. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν το ζεύγος Χριστοφόρου και Ακυλίνας με το μωρό τους, τον Κωνσταντίνο. Μετά τις βαπτίσεις τους έγινε και ο γάμος αυτού του μοναδικού ζεύγους. Η μορφή και η συμπεριφορά του Χριστοφόρου με ενέπνεαν. Μετά από λίγο διάστημα του έδωσα ευλογία να είναι βοηθός του κατηχητού μας Βασιλείου. Ο πόθος του Χριστοφόρου ήταν τι πρέπει να κάνουμε για να εξαπλωθεί η Ορθοδοξία μας στη χώρα του, το Μπουρούντι. Από τότε που βαπτίσθηκαν συμμετείχαν σχεδόν ανελλιπώς τις Κυριακές αλλά και τις καθημερινές στις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Ο Χριστόφορος μαζί με άλλα παιδιά ήταν στο αναλόγιο της εκκλησίας μας και ποθούσε να μάθει τη βυζαντινή μουσική, η οποία και τον χαροποιούσε και τον κατένυσσε. Αρκεί να πω ότι στον κατανυκτικό και ευχαριστιακό ύμνο «Σε υμνούμεν…» παραμέριζε από εμάς και γονατιστός σκούπιζε τα δάκρυά του…
Στην γιορτή της αναστάσεως του Λαζάρου του έτους 2005 βαπτίσθηκαν στην εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου 15 Μπουρουντέζοι αδελφοί μας. Ανάμεσά τους και ο τελειόφοιτος της νομικής Δαμασκηνός Μπ. Δεν του ζήτησα να μου περιγράψει τι αισθάνθηκε στη βάπτισή του, όμως μόνος του μου είπε ότι, όταν πήγε το απόγευμα στο σπίτι του, μετά την βάπτισή του, κρέμασε τον ξύλινο μεγάλο Σταυρό που του έδωσα στον τοίχο του δωματίου του. Το βράδυ, μετά την προσευχή του, πριν κοιμηθεί, είδε ένα θαυμαστό φαινόμενο. Από τον Σταυρό έβγαιναν ακτίνες φωτός που ξεχύνονταν μέσα στο δωμάτιό του. Ταυτόχρονα άκουσε και μία ωραία ψαλμωδία, που έλεγε στα σουαχίλι: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».
Πολλοί νεοφώτιστοι ορθόδοξοι χριστιανοί κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους μετά το βάπτισμά τους.
Ο νεοφώτιστος Σίμων Κ. που βαπτίσθηκε τον Ιανουάριο του 2007 στη λίμνη Τανγκανίκα, κοντά στην πόλη Ουβίρα του Ανατολικού Κονγκό: «Αισθάνθηκα μετά την έξοδό μου από το νερό μία αλλαγή μέσα μου, η οποία δεν προήλθε από μένα. Πριν βαπτισθώ αγαπούσα το ποτό, αλλά μετά τη βάπτισή μου δεν πίνω πια μέχρι σήμερα. Δοξασμένο να είναι το όνομα του Θεού.»
Ο Αντώνιος Μ. που βαπτίσθηκε στο ίδιο μέρος στις 26 Μαΐου 2007 αναφέρει: «Όταν μπήκα στο νερό και ο π. Σίλβεστρος με βύθισε με το χέρι του τρεις φορές μέσα λέγοντας και την επίκληση της Αγίας Τριάδος, αισθάνθηκα ότι ένα πράγμα βγήκε από πάνω μου και αισθανόμουν κνησμό στα μάτια μου. Τότε αισθάνθηκα μεγάλη χαρά μέσα στην καρδιά μου. Και μέχρι σήμερα δεν έχω όρεξη για φαγητό, διότι η χαρά έχει γεμίσει την καρδιά μου. Η προσευχή του Χριστού επίσης λέγεται μόνη της μέσα μου. Κάθε απόγευμα που γίνεται Εσπερινός, μπαίνω στην εκκλησία και αφοσιώνεται ο νους και η καρδιά μου στις ψαλμωδίες. Ακόμη πριν και μετά από τον ύπνο επιθυμώ πολύ να προσεύχομαι, διότι μου δίνει πολλή χαρά στη ζωή μου και στην οικογένειά μου.»
Η σύζυγος του επίσης νεοφώτιστου Εμμανουήλ έγραψε τα εξής λόγια: «Βαπτίσθηκα και πήρα το όνομα Φωτεινή. Ευχαριστώ τον Θεό μας διότι μου έδωσε τη σωτηρία μου δωρεάν. Μετά τη βάπτισή μου κατάλαβα εμπειρικά ότι αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία του Θεού. Η Χάρη που έλαβα με βοηθά να ζω αρμονικά με τον άνδρα μου και το παιδί μας.»
Ένα άλλο ευχάριστο και προς δόξα Θεού γεγονός ήταν η είσοδος στην Εκκλησία μας μιας οικογένειας μουσουλμάνων. Ο άντρας πριν δέκα χρόνια ήταν χριστιανός καθολικός και κατόπιν ασπάσθηκε τον ισλαμισμό. Η γυναίκα του δεν αναπαυόταν στη θρησκεία του Μωάμεθ και τα παιδιά του δεν πήγαιναν στο τζαμί. Έψαχνε για την αρχαία Εκκλησία. Του έδωσα αρκετά βιβλία και διάβασε. Ερχόταν στην Εκκλησία μας κάθε Κυριακή. Με επίμονες παρακλήσεις του ίδιου βαπτίσθηκε ολόκληρη η επταμελής οικογένειά του στις 10 Ιουνίου 2007 και έκτοτε έγιναν ένα με την Εκκλησία μας.
Όλα αυτά τα συγκινητικά περιστατικά μας έδιναν φτερά και ο πανάγαθος Θεός μάς πληροφορούσε ότι και σ’ αυτό το μέρος της γης υπάρχει ακόμη πολύς κόσμος που ζητάει το Φώς Του και την σωτηρία του μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας μας.
Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας
