Ἡ χώρα τῆς Μαδαγασκάρης γενικά ἀλλά ἰδιαίτερα ἡ εὐρύτερη περιοχή τοῦ Τουλιάρ εἶναι μία περιοχή πού μαστίζεται ἀπό τήν φτώχεια, τήν ἔλλειψη ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης καί κατά συνέπεια πολλές ἀρρώστιες.
Ὅταν πηγαίνουμε στήν ὕπαιθρο προσπαθοῦμε νά γεμίζουμε τό αὐτοκίνητο μέ κάθε εἴδους βοήθεια, γιατί γνωρίζουμε ἐκ τῶν προτέρων ὅτι πρόκειται νά συναντήσουμε ἀνθρώπους πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό κάθε εἴδους βοήθεια. Ἄλλοτε μᾶς ἐκλιπαροῦν γιά λίγο ρύζι, ἄλλοτε γιά παρακεταμόλη, γιά νά ἀνακουφιστοῦν ἀπό τόν παρατεταμένο πυρετό τῆς ἑλονοσίας ἤ τοῦ τύφου, ἄλλοτε γιά ἀντιβίωση ἤ γιά ἀντισηπτικό, πού θά ἀνακουφίσει γιά λίγο ἔστω τίς πληγές ἀπό μικροτραυματισμούς πού λόγω τῆς ἔλλειψης βασικῆς φροντίδας ἔχουν ἐξελιχθεῖ σέ πυώδη συρίγγια, τά ὁποῖα πολλάκις ἐπιφέρουν μόλυνση καί τελικά ἀκρωτηριασμό ἤ θάνατο.
Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού μᾶς παρακαλοῦν νά μεταφέρουμε ἀνθρώπους στήν πόλη, γιατί δέν ὑπάρχει κανένα ἄλλο μέσον ἐκτός ἀπό τό αὐτοκίνητο τῆς Ἐκκλησίας γιά νά πάρει τόν ἄρρωστο ἀπό τό χωριό στό νοσοκομεῖο. Ἄρρωστοι πού εἶναι καταδικασμένοι σέ βέβαιο θάνατο πολλές φορές ἐξαιτίας μίας ἁπλῆς ἀσθένειας. Γυναῖκες ταλαιπωρημένες ἀπό τόν τοκετό, ἡλικιωμένοι ἀνήμποροι γιά ὁποιαδήποτε μετακίνηση, παιδιά πού βρίσκονται ἕνα βῆμα πρό τοῦ τέλους εἶναι οἱ συνεπιβάτες μας καί οἱ συνοδοί μας μέσα στό αὐτοκίνητο στά μακρά ταξίδια στήν ὕπαιθρο τοῦ Τουλιάρ, ὅπου ἡ σκόνη ἀνακατεύεται πάντα μέ τό φαγητό, καί τό νερό πού πίνεις εἶναι γλυφό καί ἀνακατωμένο μέ λάσπη καί ...καθόλου ἀκίνδυνο μέ πολλά μικρόβια καί παράσιτα.
Ὅταν πηγαίνουμε πρός τήν ὕπαιθρο μᾶς συνοδεύουν τά κάθε εἴδους ἐφόδια γιά τόν κόσμο. Ὅταν γυρίζουμε μᾶς συνοδεύει αὐτός ὁ ἴδιος ὁ κόσμος. Οἱ τέσσερις τροχοί βουλιάζουν στίς λάσπες, τό νερό πολλές φορές ἀνεβαίνει στό ὕψος τοῦ καπό τῆς μηχανῆς, καί ἀμέτρητες φορές κολλᾶμε σέ βούρκους ἀπό λάσπη, γιατί ἔτσι γίνονται οἱ χωματόδρομοι ἀπό τίς βροχές στήν περιοχή τοῦ Ambanihy. Μίας περιοχῆς πού λατρεύω ἀλλά καί πού φημίζεται γιά τούς ληστές της, οἱ ὁποῖοι ἄν καί φοβοῦνται γενικῶς τούς ἱερωμένους παρ’ ὅλα ταῦτα δέν παύουν νά εἶναι ἕνας διαρκής κίνδυνος, εἰδικά τήν νύχτα ὅπου δέν διακρίνονται πρόσωπα καί τό ἀλκοόλ πολλές φορές τούς θολώνει τό μυαλό.
Παρ’ ὅλα ταῦτα δέν χάνεις οὔτε τότε τήν ψυχραιμία σου, ἀλλά συνεχίζεις νά ἐλπίζεις στόν Θεό. Καί ὄντως τό θαῦμα ἔρχεται. Μία ὁμάδα χωρικῶν μέ ἀναμμένους τούς φακούς σέ πλησιάζει. Ἐσύ μέ κομμένη τήν ἀνάσα περιμένεις. Καί τότε ἀκοῦς κάποιον νά λέει: «Μήπως χρειάζεστε βοήθεια;». Αὐτό εἶναι. Τά φτυάρια ἀρχίζουν νά σκάβουν κάτω ἀπό τό σασί πού ἔχει βουλιάξει στή λάσπη. Ἀνοίγουν δρόμο μπρός καί πίσω ἀπό τούς τροχούς. Τά σώματα τῶν ἀνθρώπων βουλιάζουν μέσα στό λασπῶδες ἔδαφος καί σέ λίγο δέν διακρίνονται ἀπό αὐτό μέσα στή νύχτα.
Κάποιος τότε ρωτᾶ: «Ἀπό ποῦ εἶστε;». Καί ἀπαντᾶς μέ συγκίνηση ὅτι εἶσαι Ὀρθόδοξος κληρικός πού πηγαίνει νά φροντίσει γιά μία Ἐνορία τῆς περιοχῆς. Τό αὐτοκίνητο ἔχει πιά ἐλευθερωθεῖ. Οἱ χωρικοί σοῦ ζητοῦν κάποιο βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας καί παρακαλοῦν νά τούς βάλεις στό πρόγραμμα τῶν κατηχήσεων. Τούς ἀγκαλιάζεις καί τά μάτια δακρύζουν στόν ἀδελφικό πρῶτο αὐτόν ἀσπασμό. Ἔτσι ἀνοίγει μία ἀκόμα καινούργια σελίδα, ὅπως εὐδόκησε καί θέλησε ἡ Θεία πρόνοια.
Θαυμαστός ὄντως ὁ Κύριος καί ὁ τρόπος τόν ὁποῖο ἐπιλέγει γιά νά φέρνει κοντά Του τούς ἀνθρώπους Του.
Κάποιοι φιλότιμοι Ἕλληνες μᾶς ρωτοῦν συνέχεια τί ἔχετε ἀνάγκη περισσότερο στό Κλιμάκιο. Μά οἱ ἀνάγκες μας εἶναι ἀμέτρητες. Τρόφιμα, φάρμακα, ρουχισμός, λίγα παιχνίδια γιά νά παρηγορήσουμε τά παιδιά μας, ὅ,τι γενικά περισσεύει ἀπό τήν ἀγάπη καί πρῶτα ἀπ' ὅλα τήν προσευχή σας.
Μέσα σέ ὅλα κάνουμε ἔκκληση γιά τήν εὕρεση ὀχήματος κατάλληλου γιά τήν ἀσφαλή καί σίγουρη μετακίνηση τῶν ἐθελοντῶν γιά τήν διανομή βοήθειας καί κάλυψη τῶν ἱεραποστολικῶν δραστηριοτήτων στήν ὕπαιθρο. Ἄν καί εἶναι ἕνα σύγχρονο μέσο, παρ’ ὅλα ταῦτα κρίνεται ἀπαραίτητη ἡ ὕπαρξη ἑνός γεροῦ καί ἱκανοῦ μεταφορικοῦ μέσου, τό ὁποῖο θά μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά ἐξυπηρετήσουμε τόν κόσμο πού διακονοῦμε καί τίς τόσες πολλές ἀνάγκες του, ὅπως βλέπουμε.
Δέν θά παραλείψω βέβαια νά εὐχαριστήσω ὅλους ἐσᾶς πού μέ τόση ἀγάπη ἀγκαλιάζετε τό ἔργο μας. Ὁ ἀγώνας τῆς Ἱεραποστολῆς διεξάγεται σέ δύο ἐπίπεδα. Ἐκ τῶν ἐγγύς καί ἐκ τῶν μακράν. Καί τά δύο κρίνονται ἀπαραίτητα. Καί οἱ μέν καί οἱ δέ λαμβάνουν τόν μισθό πού τούς ἁρμόζει ἀπό τόν αἰώνιο καί ἀλάνθαστο μισθαποδότη Χριστό.
Ἱερομόναχος Πολύκαρπος
Ἁγιαννανίτης
Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή
