Ένα από τα μεγάλα παγκόσμια ιστορικά αινίγματα, είναι αυτό της θρησκευτικής μεταστροφής της Ανατολικής, (Βυζαντινής), Αυτοκρατορίας. Πως δηλαδή μια μικρή ομάδα ανθρώπων, όπως ήταν οι Σελτζούκοι και οι Οθωμανοί, κατόρθωσε μέσα σε δυο αιώνες περίπου να αλλάξει όλο τον χαρακτήρα μιας περιοχής, στην οποία όταν είχε έρθει από την ανατολή κατοικούσαν ήδη 20 περίπου εκατομμύρια ελληνόφωνοι χριστιανοί. Το θέμα αυτό έχει εξεταστεί από πολλούς ιστορικούς αλλά χωρίς ικανοποιητικές απαντήσεις
Ήδη από το έτος 1330 ήτα πλέον δύσκολο να διατηρηθεί η θεωρεία ότι η εκκλησία και η Κοινωνία στην Μικρά Ασία ήταν ένα αδιαίρετο σώμα. Από τότε στο μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασία η Εκκλησία σαν οργανωμένο ίδρυμα ουσιαστικά παρέμενε με ελάχιστα ίχνη της παλιάς εποχής που κυριαρχούσε απόλυτα στην καθημερινή κοινωνική ζωή των Μικρασιατών. Τα περισσότερα μοναστήρια είχαν ήδη ερημώσει και η χριστιανική κοινωνία που συνέχεια ελαττώνονταν, συνέχισε να υπάρχει αλλά τώρα πια σαν μια θρησκευτική ομάδα πολιτών δεύτερης κατηγορίας .
Σε όλη την διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας βρίσκονταν σε εξέλιξη μια διαδικασία θρησκευτικής μεταστροφής που σε κάποιες περιοχές, κυρίως προς το τέλος της αυτοκρατορίας γίνονταν πιο έντονη, εξ αιτίας κυρίως εξωτερικών γεγονότων που μεγάλωναν την ανασφάλεια της Υψηλής Πύλης.
Η διαδικασία αυτή απέφερε στις αρχές του εικοστού αιώνα την ολοκληρωτική φυλετική διαφοροποίηση αυτού που στη συνέχεια ο Κεμάλ Ατατούρκ ονόμασε «Τούρκος», με το γνωστό του ρητό, «Τι ευτυχής να λέω πως είμαι Τούρκος», με την διαφορά ότι πραγματικός Τούρκος δεν υπήρχε πια και στη θέση του υπήρχε ο Έλληνας και κάποιοι άλλοι εξηληνισμένοι μέχρι τον δέκατο τέταρτο αιώνα λαοί με μια καινούργια ετικέτα. Τα ήθη και οι παραδόσεις έμειναν, σε ένα μεγάλο βάθος μπερδεμένων και συγχυσμένων θρησκευτικών συνειδήσεων και παρά τον τραγικό διαχωρισμό του 1922.
Εδώ όμως υπάρχει και το πιο σημαντικό σημείο όλης αυτής της ιστορίας. Όλη αυτή η διαδικασία της ιστορικής μεταστροφής του θρησκευτικού χαρακτήρα της Μικρας Ασίας, πάνω από ένα βαθύ ορθόδοξο υπόβαθρο επειδή από την αρχική της δομή ήταν ατελής και συνάμα συχνά μόνο επιφανειακή, παρέμεινε μια σημαντική ιδιαιτερότητα που χαρακτήρισε το τουρκικό Ισλάμ, για να φτάσει στον εικοστό αιώνα και στα χρόνια μας, σα ένα μεγάλο θρησκευτικό πρόβλημα της ίδια της θρησκευτικής ταυτότητας αυτού που καλούμε σήμερα τουρκικού λαού.
Εδώ, σε αυτό το σημαντικό σημείο, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η χαμένη θρησκευτικότητα της Μικρας Ασίας και το τίμημα της θρησκευτικής αποστασίας, πήραν την εκδίκηση τους, με το σημερινό πνευματικό αλλά και πραγματικό χάος της γειτονικής χώρας, που καλύπτετε επιδέξια χάρις ενός απολυταρχικού στρατοκρατικού μανδύα.
ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΦΑΤΙΧ
Πριν από εικοσιπέντε περίπου χρόνια ένας συσπουδαστής μου που έχει κάνει το παρθενικό του ταξίδι στην Βασιλεύουσα με είχε γράψει χαρακτηριστικά : «Ανεβαίνοντας στην κορυφή του Κερατίου, στον λόφο όπου ήταν η μεγάλη εκκλησία του Παντοκράτορας, εκεί όπου βρίσκονταν οι αυτοκρατορικοί τάφοι των Κομνηνών και των Παλαιολόγων και σήμερα το ιστορικό τέμενος του πορθητή, το Φατίχ, που είναι και θρησκευτικό κέντρο των ισλαμιστών, θα αντικρίσεις έξαφνα κάπου στα δεξιά, ένα άσημο τάφο με μια χαμηλή σιδερένια περίφραξη ολόγυρα.
Εκεί πάνω σε ένα τοίχο αντιστήριξης, έκπληκτος, θα διαβάσεις μια πλάκα την οποία ο ίδιος ο μουφτής έγραψε, με όλη την σοβαρότητα της αλήθειας, της τραγικής αλήθειας για τον ίδιο, απευθυνόμενος στο ποίμνιο του. Η πλακέτα έγραφε με σαφήνεια στα τουρκικά: «Το Ισλάμ δεν επιτρέπει να ανάβετε κεριά, ούτε να κρεμάτε κουρέλια, ούτε να κολλάτε αναθήματα, ούτε να ρίχνεται νομίσματα, είναι αμαρτία». Μάταια όμως για τον ορθόδοξο εκπρόσωπο της μουσουλμανικής θρησκείας. Ακριβώς στο ίδιο μέρος, θα έβλεπες πάντα κάποιο κερί να καίει, ή κάποιο ανάθημα, ζωντανή μαρτυρία κάποιας χαμένης τραγικής θρησκευτικής συνείδησης. Ένα συνηθισμένο φαινόμενο σε όλη τη Τουρκία που δίνει λαβή σε άλλες μουσουλμανικές χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν, να την κατηγορούν σαν αιρετική χώρα.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Τον Δεκέμβριο του 1998 το νησί των Πριγκιποννήσων, Μπουργάζ, Αντιγόνη στα ελληνικά, είχε συγκλονιστεί από μια ιστορία που δείχνει για άλλη μια φορά τους δεσμούς του ορθόδοξου χριστιανισμού με τους σημερινούς κατοίκους . Το νησί αυτό ήταν κάποτε καθαρά ελληνικό, αλλά σήμερα υπάρχουν λίγοι Έλληνες και Τούρκοι από διάφορες περιοχές της Τουρκίας, κυρίως από τον Πόντο. Οι Τούρκοι αυτοί είναι Σουνίτες, αλλά και Αλεβίτες, οι οποίοι έχουν θρησκευτικό κέντρο στο νησί. Το νησί έχει μια ορθόδοξη εκκλησία, τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, που δεσπόζει μπροστά σου καθώς πλησιάζεις στο νησί από την θάλασσα.
Την περίοδο εκείνη , κάθε βράδυ έξω από την εκκλησία και σε όλη την γύρω περιοχή, ακούγονταν έντονα μια αναπνοή αγωνίας η οποία φούσκωνε και ξεφούσκωνε σαν να αναστέναζε. Οι Τούρκοι κάτοικοι της περιοχής, είχαν ανησυχήσει αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να πάρουν ιατρικά ακουστικά και αφού πλησίαζαν τους εξωτερικούς τοίχους της εκκλησίας, προσπαθούσαν να αποκαλύψουν την πηγή των ηχηρών αυτών αναστεναγμών, που τους είχαν αναστατώσει. Η φημολογία είχε οργιάσει στο νησί και οι ίδιοι οι Τούρκοι μιλούσαν για την φωνή της Παναγιάς, της Αννέ Μαριάμ στα τουρκικά, που ήθελε να προειδοποιήσει για το τέλος του κόσμου. Όλοι παραδέχονταν το θαύμα που δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν.
Το νέο έφτασε και στην Κωνσταντινούπολη και ένας γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος, (ο Σαντετίν Τέκοσϊ), από το τουρκικό κανάλι STAR, αποφάσισε να πάει στο νησί να ερευνήσει την υπόθεση. Αφού έφτασε εκεί, πήγε στην εκκλησία την ώρα που ο ελληνορθόδοξος ιερέας τελούσε σχεδόν μόνος του τη λειτουργία. Ο Τούρκος δημοσιογράφος αφού περίμενε να τελειώσει η τελετή, τον πλησίασε και τον ρωτήσει τι νομίζει πως συμβαίνει. Ο ιερέας απάντησε πως πραγματικά ακούγεται κάθε βράδυ ένας ηχηρός αναστεναγμός, αλλά δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει την πραγματική αιτία, ενώ από το ύφος του έδειχνε πως δεν θα ήθελε να εμπλακεί σε πιθανή πρόκληση προς το θρησκευτικό αίσθημα των μουσουλμάνων Τούρκων.
Ο δημοσιογράφος όμως επέμενε και κατάφερε να μαγνητοφωνήσει το αναστεναγμό, ενώ πήρε αρκετές συνεντεύξεις από Τούρκους κατοίκους του νησιού. Ένας απ αυτούς, Αλεβίτης, (θρησκευτική αίρεση με πολλά στοιχεία Ορθοδοξίας), δήλωσε μπροστά στην κάμερα ότι εδώ και πολλά χρόνια στο Μπουργάζ ζούσαν πολλοί Έλληνες και το νησί ήταν καθαρά ορθόδοξο χριστιανικό, γι' αυτό έχει και μια μεγάλη χριστιανική παράδοση. «Τώρα, ίσως η Παναγία των χριστιανών ήρθε ξανά ,πιθανώς να θέλει να κάνει μια παρέμβαση, για να δείξει την αγωνία της πως ο κόσμος έχει τραβήξει στραβό δρόμο και να προειδοποιήσει για τις αμαρτίες των ανθρώπων». Εφτά μήνες μετά γίνετε ο μεγάλος σεισμός της Τουρκίας με θύματα 16.000 ανθρώπους. Αυτά από ένα Τούρκο.
Η ΙΕΡΗ ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ
Ανάμεσα στην πόλη των Αδάνων όπου είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ανατολίας και την ιστορική πόλη του Καχραμάν Μαράς, ανατολικότερα, υπάρχει μια λοφώδη περιοχή όπου τα παλαιοτέρα χρόνια οι πρώτοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας είχαν δημιουργήσει πολλές εστίες λατρείας. Στην περιοχή αυτή, υπάρχουν και ορισμένες κατακόμβες, όπου οι χριστιανοί κατέφευγαν τότε για να γλιτώσουν από τις διώξεις των ειδωλολατρών και των Ρωμαίων, ενώ εκεί τελούσαν τα μυστήρια τους και ασκούσαν ελεύθεροι την λατρεία τους. Μια από αυτές τις κατακόμβες όμως, έχει σήμερα μια ιδιαίτερη σημασία για τους μουσουλμάνους Τούρκους της περιοχής και όχι μόνο, όπως θα δούμε παρακάτω.
Στην κατακόμβη αυτή, που ονομάζετε «Η κατακόμβη των εφτά Νέων Μαρτύρων», κοντά στα Άδανα, με πολλές σπηλιές και υπόγειους διαδρόμους, συγκεντρώνεται το ενδιαφέρων πολλών Τούρκων μουσουλμάνων από την περιοχή αλλά και από όλη την Τουρκία. Ο χώρος θεωρείται ιερός και όσοι πηγαίνουν εκεί πηγαίνουν για να προσκυνήσουν και να ζητήσουν κάποια χάρη από τον Θεό, που σε αυτό το σημείο δεν έχει κανένα δογματικό χρώμα, αφού άλλοτε ήταν οι χριστιανοί και σήμερα είναι οι μουσουλμάνοι που προσεύχονται πάλι εκεί στο ίδιο σημείο. Μόλις κατεβείς μέσα στην κατακόμβη υπάρχει μια υπόγεια αίθουσα όπου δεσπόζουν δυο βραχώδεις τοποθεσίες. Οι Τούρκοι επισκέπτες πιστεύουν πως όποιος ακουμπάει εκεί την πλάτη του, τότε θα ξεχάσει όλα τα βάσανα του και θα νοιώσει ένα μοναδικό αίσθημα ανακούφισης και γαλήνης.
Τούρκος καθηγητής ψυχολογίας που μίλησε στο τουρκικό κανάλι TGRT, το οποίο παρουσίασε το μέρος και έκανε μια ενδιαφέρουσα έρευνα, είπε πως από αιώνες οι άνθρωποι κατέφευγαν εκεί για να βρούνε προστασία. Έτσι οι βράχοι αυτοί απόκτησαν κάποια μαγνητική δύναμη ψυχολογικής ανακούφισης σε όσους ζητάνε την επαφή μαζί τους. Πιο πέρα υπάρχει ένας στενός διάδρομος για τον οποίο οι Τούρκοι λένε πως όποια γυναίκα καταφέρει να τον διαβεί και είναι άτεκνη, τότε θα αποκτήσει την ικανότητα να τεκνοποιήσει.
Αλλά τα πιο εντυπωσιακό είναι ότι όσοι κατεβαίνουν εκεί κάτω, κυρίως γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μουσουλμανικές μαντίλες, ανάβουν κεριά ενώ στην άκρη της στοάς υπάρχει ένα παλιός τάφος, όπου όπως πιστεύεται βρίσκεται η σωρός ενός Αγίου, που τώρα πια θεωρείται σαν άγιος των μουσουλμάνων και ο χώρος είναι γεμάτος από τάματα των πιστών που ζητάνε κάποια χάρη.
Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά έχουν προκαλέσει την οργή στο επίσημο μουσουλμανικό ιερατείο, ενώ αυτόκλητοι ιεροκήρυκες προσπάθησαν μάταια να πείσουν τους επισκέπτες της ιερής κατακόμβης πως αυτό που κάνουν, δεν είναι έκφραση μουσουλμανικής πίστης. Αλλά μάταια. Όπως είπαμε κάθε μέρα κατά εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες, έρχονται οι επισκέπτες να προσκυνήσουν στην ιερή κατακόμβη.
ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ
Αναρίθμητες είναι οι εκκλησίες της Μικρας Ασίας που μετατράπηκαν σε τζαμιά μετά την εδραίωση του ισλαμισμού. Πολλές από αυτές αναγνωρίζονται αμέσως από τον επισκέπτη από τους χαρακτηριστικούς τρούλους και από τις σταυροειδείς κατασκευές τους, γεγονός που προδίδει αμέσως την χριστιανική προέλευση του κτίσματος.
Σε κάποιες από αυτές υπάρχουν στα υπόγεια τους σκηνώματα που παρέμειναν και μετά την ισλαμική επικράτηση και συχνά αφοράνε άγιους, που τώρα τους παρουσιάζουν σαν μουσουλμάνους άγιους. Τα ιερά αυτά σκηνώματα δεν έχουνε λιώσει, αλλά παραμένουν στους τάφους τους σε κατάσταση μούμιας. Συχνά τα τουρκικά κανάλια έχουν παρουσιάσει τέτοιες σκηνές από τους Άγιους αυτούς που λατρεύονται σαν μουσουλμάνοι άγιοι, τα σκηνώματα των οποίων παραμένουν σχεδόν άθιχτα ακόμα και 1000 χρόνια μετά τον θάνατο τους και λατρεύονται σαν θαυματουργοί, ενώ πολλοί προσκυνητές έρχονται από όλη την Τουρκία να τους προσκυνήσουν και να ζητιόσουν κάποιες θεραπείες, ή κάποιο άλλο θαύμα.
Ξεχωριστό όμως είναι το παράδειγμα του κεντρικού τζαμιού της Κιουτάχειας, όχι για τους αγίους η τα σκηνώματα, αλλά για ένα άλλο γεγονός που θυμίζει ξεκάθαρα χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία της Μικρας Ασίας. Στο κέντρο του τζαμιού, υπάρχει μια τρύπα όπου αναβλύζει ένα θαυματουργό νερό, ένα αγίασμα όπως το παρουσιάζουν οι παλαιότεροι, ακριβώς στο κέντρο του εσωτερικού του τζαμιού. Οι πιστοί σχεδόν κάθε μέρα ανασηκώνουν τα χαλιά που βάζουν οι προσκυνητές για να προσευχηθούν στον Αλλάχ και από κάτω στο βάθος μιας τρύπας υπάρχει η θαυματουργός πηγή, με το άγιασμα. Εκεί οι πιστοί ρίχνουν μια αλυσίδα με ένα κουπί και το γεμίζουν με νερό. Η πηγή αυτή είναι ονομαστή για τις θαυματουργές της ιδιότητες και πολλοί έρχονται μόνο και μόνο για να πιουν το νερό της πηγής, από το τζαμί της Κιουτάχειας, μια πηγή σε ένα ιερό μέρος όπου κάποτε είχε ακμάσει ο χριστιανισμός.
Επειδή όμως πολλοί θα θεωρήσουν ότι όλα αυτά που αναφέρουμε περιέχουν και κάποιο στοιχείο μεροληψίας, θα παραθέσουμε μια σειρά χαρακτηριστικών δημοσιευμάτων από τον τουρκικό τύπο των τελευταίων ετών :
ΣΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ ΤΖΑΜΙ ΕΟΡΤΑΣΤΗΚΕ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
10/11/2000. Εφημερίδα Μιλιέτ
Στο κεντρικό μουσουλμανικό τέμενος της πόλης Σηλυβρία, της ανατολικής Θράκης, το οποίο πριν φύγουν οι Έλληνες κάτοικοι της ήταν χριστιανικός ναός και τώρα είναι το «Φατίχ –τζαμί», εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου καθώς το μέρος εκείνο ήταν όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του ο Άγιος.
Μεγάλη όμως εντύπωση προκάλεσε στους ιερείς που τελέσαν την επιμνημόσυνη θεια λειτουργία, η παρουσία Τούρκων μουσουλμάνων που μετά την καθημερινή τους προσευχή προτίμησαν να μείνουν και να παρακολουθήσουν την χριστιανική λειτουργία προς τιμή του μεγάλου Αγίου της Ορθοδοξίας.
Για την θεια λειτουργία είχαν έρθει και Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη, καθώς και ιερείς από την Ελλάδα και όπως αναφέρουν τα ίδια τα τουρκικά δημοσιεύματα παρ’ όλο που κράτησε περίπου τρεις ώρες, οι Τούρκοι παρέμειναν μέχρι το τέλος με μεγάλη ευλάβεια παρακολουθώντας του Έλληνες παπάδες.
Της λειτουργίας χοροστάτησε ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πατήρ Μελέτιος, ο οποίος τα τελευταία δυο χρόνια έρχεται και τέλει μνημόσυνο προς τιμή του Αγίου Νεκταρίου στην Σηλυβρία, μια άλλοτε καθαρα ελληνική πόλη. Να σημειωθεί ότι την περίοδο εκείνη στην Τουρκία όπως και σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες ήταν ο ιερός μήνας της νηστείας του Ραμαζανίου και τα μουσουλμανικά τεμένη καθημερινά γέμιζαν από πιστούς που πηγαίνανε να παρακολουθήσουν την προσευχή που δίνει τέλος στην ημερήσια νηστεία για να ακολουθήσει το εσπερινό γεύμα, που ονομάζεται Ιφτάρ.
Έτσι και στο τέμενος της Σηλυβρίας υπήρχαν πολλοί πιστοί που μετά την προσευχή τους έμειναν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, παρακολουθώντας την ορθόδοξη τελετουργία.
ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΠΗΔΗΞΕ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ
ΣΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
7/1/03. Εφημερίδα Σταρ.
Πενήντα χρόνια είχε να γίνει αγιασμός των υδάτων στον Κεράτιο κόλπο στην περιοχή του Χαλίτς, όπως αναφέρει ο τουρκικός τύπος και την φορά αυτή έγινε ένα μεγάλο θαύμα. Μια νεαρή Τουρκάλα, η Σουνά Γιαβούζ κάτοικος του Γιεσίλκιοϊ, ένοιωσε και αυτή την ανάγκη να πηδήξει στα νερά όταν οι παπάδες έριξαν τον σταυρό για να τον πιάσει και να πάρει την ευλογία της άγιας αυτής ημέρας.
Το γεγονός προβλήθηκε από μεγάλο μέρος του τουρκικού τύπου, καθώς για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου του Γιεσίλκιοϊ και του Αγίου Γιώργη του Τσενγέλκιοϊ τελούσαν τον αγιασμό των υδάτων, την ίδια ώρα που ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έριχνε και αυτός τον ιερό σταυρό στην περιοχή του Φαναριού.
Και ενώ οι Έλληνες παπάδες έριχναν τον σταυρό στην θάλασσα του Χαλίτς και πηδούσαν στα παγωμένα νερά κάποιοι θαρραλέοι Ρωμιοί της Πόλης, η νεαρή Τουρκάλα ρίχτηκε και αύτη με τα ρούχα της στην θάλασσα για να πιάσει ή τουλάχιστον να ακουμπήσει τον ιερό σταυρό και να πάρει την ευλογία του την άγια αυτή ημέρα.
Εξηγώντας την ενέργεια της αυτή η νεαρή Τουρκάλα, ονόματι Σουνά Γιαβούς, ανέφερε στους έκπληκτους Τούρκους δημοσιογράφους πως το έκανε για να τιμήσει αυτή την γιορτή των Ρωμιών και όπως τόνισε αν της ξαναδίνονταν η ευκαιρία θα το ξανάκανε και θα πηδούσε στα νερά να πιάσει τον σταυρό και να πάρει την ευλογία του.
Το γεγονός αυτό θεωρείται από τους μελετητές σαν άλλη μια απόδειξη ότι υπάρχουν χριστιανικά κατάλοιπα στους μουσουλμάνους κατοίκους της Τουρκίας και είναι άλλο ένα επεισόδιο των τελευταίων χρόνων που δείχνει πως αυτή η κρυμμένη ορθόδοξη θρησκευτικότητα, έχει αρχίσει να εκδηλώνετε με πόλους τρόπους.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ… ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
2/3/2003. Εφημερίδα Σαμπάχ.
Τόπος προσκυνήματος, προσευχής και δέησης για τα προβλήματα και τα βάσανα των Τούρκων, έχει γίνει εδώ και καιρό η ελληνορθόδοξη εκκλησία της Παναγίας, στη κεντρική περιοχή του Ούνκαπανί, στην Κωνσταντινούπολη.
Το εκπληκτικό αυτό γεγονός της αθρόας προσέλευσης των μουσουλμάνων Τούρκων στην ελληνορθόδοξη εκκλησία, για να προσευχηθούν και να ζητήσουν σωτήρια από τα μύρια τόσα βάσανα τους, αποκαλύπτει η ίδια η κυριακάτικη τουρκική εφημερίδα Σαμπάχ, αποκαλώντας χαρακτηριστικά την ελληνική εκκλησία σαν, «Πόρτα της Ελπίδας».
Εδώ και καιρό, όπως αποκαλύπτει η τουρκική εφημερίδα, η εκκλησία αυτή έχει γίνει τόπος προσέλευσης και προσκυνήματος των Τούρκων μουσουλμάνων, οι οποίοι μάλιστα την έχουν δώσει και δικό τους όνομα αποκαλώντας της «Ay Bir», δηλαδή ο «Αϊ Πρώτης», εξ αιτίας της μεγάλης προσέλευσης που γίνετε στην εκκλησία της Πανάγιας κάθε πρώτη του μηνός.
Η προσέλευση αυτή γίνετε ανεξάρτητα από το θρησκευτικό χαρακτήρα που έχει ο μήνας για τους μουσουλμάνους, είτε δηλαδή είναι ο μήνας του Ραμαζανίου, ή κάποιος άλλη θρησκευτική μουσουλμανική εορτή.
Χαρακτηριστικό είναι πως οι άνθρωποι αυτοί συνήθως ταλαιπωρημένοι, φτωχοί και με πολλά προβλήματα, έρχονται από κάθε γωνιά της Κωνσταντινούπολης, ακόμα και απομακρυσμένες περιοχές, καθώς η φήμη της εκκλησίας όπου η Παναγία βοηθάει τους ανθρώπους που προσεύχονται στην χάρη Της, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο ακόμα και τα κλασικά κάρα για να φτάσουν εκεί, να προσευχηθούν, να ανάψουν ένα κεράκι, να φιλήσουν το χέρι του παπα και να ζητήσουν βοήθεια από την Παναγία, που τους κοιτάει με το αιώνιο βλέμμα της αγάπης Της.
Ενδεικτικός είναι ο διάλογος που δημοσιεύει η Σαμπάχ, για μια γηραιά Τουρκάλα η οποία σηκώθηκε από το ασιατικό προάστιο της Ουμρανίγιε, και έκανε πολύ δρόμο μέχρι να έρθει και να προσκυνήσει στην εκκλησία της Παναγίας. Ο Τούρκος δημοσιογράφος την ρώτησε : «Θεια έχεις κάποιο πρόβλημα η κάποιο καημό ;» και κλασική μαντυλοφόρα Τουρκάλα απάντησε : «Από τότε που πέθανε ο άντρας μου έχουμε γεμίσει προβλήματα. Τα παιδιά μου δεν έχουν δουλειά, τα εγγόνια μου πεινάνε και η ζωή μας έχει γίνει πολύ δύσκολη. Γι' αυτό το λόγο ήρθα εδώ να παρακαλέσω για κάποια βοήθεια. Άκουσα πως και εδώ είναι σπίτι του Θεού. Υπάρχει και εδώ αγιότητα και ευλογία. Προσευχήθηκα για να μας βοηθήσει η Παναγία και να βοηθήσει και τα παιδιά μου».
ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
23/5/2003. Εφημερίδα Σταρ.
«Τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί και ένα εκπληκτικό φαινόμενο. Τουρκάλες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες πηγαίνουν σε ελληνικές εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, ανάβουν κεριά, κάνουν τάματα στην Πανάγια και να φιλάνε το χέρι του παπά, μαζί με τα παιδιά τους, ζητώντας του κάποια βοήθεια στα προβλήματα τους που τα τελευταία χρόνια περισσεύουν στην γειτονική χώρα».
Όπως έγραψε σχετικά η μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα, Star, έχει γίνει της…μόδας, Μουσουλμάνοι και κυρίως γυναίκες, να πηγαίνουν στις εκκλησίες, να προσκυνήσουν εικόνες και να ανάβουν κεριά, ζητώντας κάποια χάρη από την Μεγαλόχαρη, ενώ προσκυνάνε τους Παπάδες, όπως τους μουσουλμάνους Μπαμπάδες, Ντεντέδες και άλλους αγίους. Ανάμεσα τους και διάσημοι Τούρκοι, όπως οι καλλιτέχνες Μπουλέντ Έρσοϊ και Ζενγκίν Οζέρ.
Τον τελευταίο καιρό με την μεγάλη οικονομική κρίση και την μεγάλη δυστυχία που έχει πέσει στα λαϊκά στρώματα, έχει παρατηρηθεί μια μεταστροφή στους ελληνορθόδοξους χριστιανικούς ναούς, στα αγιάσματα και στα χριστιανικά προσκυνήματα και εκεί βρίσκουν «καταφύγιο» οι Μουσουλμάνοι, προσπαθώντας να βρούνε κάποια γιατρειά και ανακούφιση στα μεγάλα προβλήματα που έχουν.
Έτσι οι Παπάδες αντικατέστησαν τους μουσουλμάνους Μπαμπάδες και Ντεντέδες, η Μεϊρέμ Ανά, (Παναγιά), τους τόπους προσκυνήματος, ενώ τα αγιάσματα γεμίζουν κάθε μέρα από πιστούς …Μουσουλμάνους, που ζητάνε την ευλογία και κάποιο θαύμα στα βάσανα που έχουν. Φτάνουν στο σημείο, όπως γράφει η ίδια η Star, να προσκυνήσουν ακόμα και τις άγιες εικόνες, κάτι το οποίο απαγορεύετε με αυστηρό τρόπο από το Ισλάμ, εκπλήσσοντας και τους ίδιους τους Παπάδες, που γίνονται αποδέκτες όλων αυτών των δεήσεων , κυρίως απελπισμένων ανθρώπων.
Έτσι οι χριστιανικές εκκλησίες γεμίζουν όχι από πιστούς αλλά …από τούρκικες μαντίλες, ανθρώπους αρρώστους και άλλους, κάθε λογής, που έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Προσκυνάνε τους αγίους, ανάβουν κεριά και ζητάνε την λύτρωση, όντας Μουσουλμάνοι, από… τους Χριστιανούς αγίους.
ΤΟΥΡΚΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
ΖΗΤΗΣΕ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ …ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
26/3/2004. Εφημερίδα Χουριέτ.
Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε στην Τουρκία το γεγονός ότι υποψήφιος δήμαρχος του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης» του Ταϊπ Ερντογαν, από μια περιοχή της Κωνσταντινούπολης, αφού παρακολούθησε την θεια λειτουργία στη συνέχεια φανερά και δημόσια ζήτησε την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Συγκεκριμένα ο Γιουσούφ Τουλούν, υποψήφιος δήμαρχος της περιοχής του Σαριγιέρ της Κωνσταντινούπολης προσήλθε με ευσέβεια στον ιερό ναό της Παναγίας Ευαγγελίστριας για να παρακολουθήσει την θεία λειτουργία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Της λειτουργίας χωροστάστησε ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και μετά το πέρας της λειτουργίας, ο Ισλαμιστής υποψήφιος δήμαρχος πλησίασε τον Πατριάρχη και του ζήτησε την ευλογία του. Μάλιστα όπως έγινε γνωστό, ο Γιουσούφ Τουλούν πρόσφερε και ένα τριαντάφυλλο στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Ο Πατριάρχης δέχτηκε με ξεχωριστή ευχαρίστηση την παρουσία του Ισλαμιστή Τούρκου υποψηφίου δημάρχου και μετά το πέρας της πολύ θερμής συνομιλίας που είχαν, ο Γιουσούφ Τουλούν δήλωσε χαρακτηριστικά στους Τούρκους δημοσιογράφους, «Πήραμε την ευλογία από την αγιότητα του Πατριάρχη».
Το γεγονός προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς είναι η πρώτη φορά που δημόσια και φανερά Τούρκος πολιτικός και μάλιστα Ισλαμιστής, παρακολούθησε χριστιανική θεια λειτουργία και επί πλέον ζήτησε και πήρε την ευλογία του ίδιου του Πατριάρχη.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ (ATV, Kanal D, STAR),
Τον Απρίλιο του 2004, (αλλά και κάθε Απρίλιο), δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από Τούρκους προσκυνητές στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, στην νήσο Πρίγκηπο, το γνωστό νησί των Πριγκιποννήσων που στις αρχές του αιώνα έσφυζε από Έλληνες, ενώ σήμερα δεν έχουν απομείνει παρά μερικές δεκάδες Ρωμιοί χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Οι Τούρκοι προσκυνητές έφτάναν από το πρωί στο νησί για να προσκυνήσουν την χάρη του Αγίου. Πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο, καθώς προσκυνητές από κάθε πλευρά της Κωνσταντινούπολης δεν σταμάτησαν να φτάνουν για να πάνε στην εκκλησία που φημίζεται για τα θαύματα της στους προσκυνητές, είτε είναι Έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι, είτε είναι Τούρκοι που πιστεύουν στην μεγάλη χάρη του Αγίου.
Το εκπληκτικό ήταν πως οι Τούρκοι προσκυνητές άναβαν κεριά, φιλούσαν την εικόνα, πολλοί ανέβαινα την ανηφόρα προς τον ναό ξυπόλητοι, ενώ άλλοι τραβούσαν κάποια κλώστη σε όλη την διαδρομή. Όταν έφταναν έξω από την εκκλησία οι περισσότεροι Τούρκοι δέχονταν την ευλογία και τον σταύρωμα στο μέτωπο από τον Έλληνα ιερέα.
Σε όλα αυτά ήταν έκδηλη η πίστη που έδειχναν οι Τούρκοι μουσουλμάνοι για ένα χριστιανό άγιο, όπως ο Άγιος Γεώργιος και αυτό, όπως τονίζεται από τους παλιούς κάτοικους του νησιού, είναι κάτι που συνέβαινε πάντα καθώς ο Άγιος αυτός ασκεί μεγάλη γοητεία για τα θαύματα που έχει κάνει και στον μουσουλμανικό πληθυσμό.
