Πάνω από μισό αιώνα στην Ιερωσύνη. Δεκαετίες μέσα στο Φως της θείας Λατρείας και στη Χαρά της θείας Λειτουργίας. Ιεροκήρυκας, Εξομολόγος, Πνευματικός, Προϊστάμενος της Αδελφότητος Θεολόγων του Σωτήρος Χριστού. Πνευματικός πατήρ πνευματικών πατέρων και ποιμήν πνευματικών ποιμένων, λαϊκών, μοναχών, ιερέων, Επισκόπων, οικογενειών. Φωτεινός και διάφανος άνθρωπος. Σοβαρός, γλυκύς, «όλος ιερωμένος Θεώ». Ουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος.

Χαρακτηριστικό του γνώρισμα και στοιχείο αναφαίρετο η πνευματικότητά του. Ζούσε μέσα στις πνοές του Αγίου Πνεύματος. Ο λόγος του, η συμπεριφορά του, οι παρεμβάσεις του, οι συμβουλές του, δεν είχαν τίποτε το κοσμικό και επιτηδευμένο. Όλα ήταν πνευματικά, αγιογραφικά, πατερικά, ιερατικά, αγιολογικά. Ζούσε με τους αγίους. «Συμπολίτης των Αγίων και οικείος του Θεού».

Αξίζει να βγεί στην επιφάνεια κάτι ακόμη από τον κρυμμένο θησαυρό του π. Θεοδώρου. Όσοι τον έζησαν από κοντά, μπορούν μετά βεβαιότητος να ομολογήσουν, ότι ήταν απόλυτα ακριβής στο καθημερινό του πρόγραμμα, το προσωπικό και το εκκλησιαστικό. Κι αυτό επί έτη πολλά. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Εμείς ξέρουμε πως αρχίζουμε και πως τελειώνουμε τη μέρα μας». Λειτουργούσε δε με τέτοια ευλάβεια κάθε φορά, που ίσχυε και γι΄ αυτόν το γνωστό: «Ωσάν να είναι η πρώτη, η μόνη και η τελευταία θεία Λειτουργία» του.

Όλα αυτά τα χρόνια ο π. Θεόδωρος ήταν η σταθερή, αμετακίνητη και αμετάβλητη αξία. Ήταν το στήριγμα όλων. Ήταν το σημείο αναφοράς και το πνευματικό αγκωνάρι όπου ακουμπούσαν όλοι. Πολλές φορές και μόνο με τη σκέψη τους προς το πρόσωπό του έβρισκαν το δρόμο τους πολλοί δυσκολεμένοι. Ήταν η χαρακτηριστική μορφή του Νεοελληνικού Ορθοδόξου Βιώματος που ο αείμνηστος π. Ευσέβιος καθιέρωσε με την ευλογία της Εκκλησίας στην Ελλαδική Πραγματικότητα. Ήταν μια ζωντανή αγιογραφία που κατέβηκε στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη μέσω Κονίτσης. Και στο «κλεινόν άστυ» εκαρποφόρησε «εκατονταπλασίονα».

Τελευταία δοκιμάστηκε από την ασθένειά του αρκετά. Αλλά οι δοκιμασίες των Αγίων ξυπνούν τις συνειδήσεις των πολλών. Έτσι και στο Νοσοκομείο ιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, πατέρες και αδελφοί, έπαιρναν χάρη από την υπομονή του και τη δύναμη της αγιασμένης ψυχής του. Έβλεπαν ένα ταλαιπωρημένο πλοίο, κατάφορτο όμως από πνευματικούς θησαυρούς και αρετές, με κυβερνήτη τον Χριστό, με πηδάλιο το Ιερό Ευαγγέλιο, ωθούμενο από την πολυχρόνια πνοή της ιερατικής και καρδιακής προσευχής, ερχόμενο από μακρινό ταξίδι, να ελλιμενίζεται σιγά - σιγά στο υπήνεμο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού… Και αυτό ήταν και συγκινητικό, αλλά και διδακτικό.

Ας έχουμε την αγία ευχή του.

Ο ηγιασμένος βίος του ας είναι παράδειγμα για μας όλους.

Στην Εξόδιο Ακολουθία τα πνευματικά του τέκνα, Επίσκοποι, ιερείς, ηγούμενοι, μοναχοί, λαϊκοί μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια και εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για τον πνευματικό τους πατέρα. Τώρα ασφαλώς από ψηλά στέλνει την ευχή του και δέεται στον Κύριο της Δόξης υπέρ Υγείας και Σωτηρίας.

Αιωνία Του η Μνήμη!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας