Α) Κύκλοι διάφοροι και μάλιστα, και κάποιοι πέριξ του Υπουργείου Παιδείας, ισχυρίζονται πολλές φορές, ότι διάφορες πανίσχυρες αθεϊστικές και αντιχριστιανικές οργανώσεις που ελέγχονται από πολιτικά και οικονομικά κέντρα της Δύσης, επιθυμούν την αλλαγή της φυσιογνωμίας του μαθήματος των Θρησκευτικών και γι΄ αυτό το λόγο η Κυβέρνηση προωθεί τις αλλαγές στο συγκεκριμένο μάθημα, οι οποίες και είναι επουσιώδεις. Οι εν λόγω κύκλοι μάλιστα, θεωρούν ότι οι αλλαγές αυτές είναι και μια μεγάλη επιτυχία, διότι έτσι, δεν καταργείται το μάθημα όπως θα επιθυμούσαν και οι ανωτέρω οργανώσεις αλλά και οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της Κυβέρνησης της «Αριστεράς». Ωστόσο τίθενται ορισμένα ερωτηματικά:
1. Αν οι υποστηρικτές του Ορθόδοξου Χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών χαρακτηρίζονται με απίστευτη ευκολία από τους κάθε είδους αυτοχαρακτηρισμένους «προοδευτικούς», ως οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί, θρησκοφασίστες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους ενός ανθρώπου, που μισεί θανάσιμα τον συνάνθρωπό του, πώς άραγε θα έπρεπε κάποιος να χαρακτηρίσει εκείνους που α) ανερυθρίαστα ομολογούν ότι αλλοιώνουν την αποκαλυπτική αλήθεια της πίστης τους εξισώνοντάς την με τις ανθρωποκατασκευασμένες θρησκείες του κόσμου και β) παραδίδουν τον έλεγχο της πατρίδας σε ξένα κέντρα και συμφέροντα;
2. Ως προς την ουσία των επιχειρημάτων των διαφόρων κύκλων, θα πρέπει να λεχθεί ότι ουσιαστικά, το μάθημα των Θρησκευτικών καταργείται όταν διαστρέφεται ο χαρακτήρας, η δομή και οι σκοποί του και μεταμορφώνεται σε ένα πολιτικό και ιδεολογικό αφήγημα μετασχηματισμού της θρησκευτικής συνείδησης των παιδιών, καθώς τα οδηγεί διαμέσου του συγκρητισμού και της πανθρησκείας, στην αποχριστιανοποίηση, την ατομική θρησκεία, το μηδενισμό και την αθεΐα. Έτσι, το μάθημα των Θρησκευτικών μεταβάλλεται επιτήδεια, όπως πολύ επιτυχημένα έχει ειπωθεί, σ΄ ένα εργαλείο σύγχρονου θρησκευτικού γενιτσαρισμού.
3. Επίσης, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι τα λεγόμενα περί ολοτελούς κατάργησης του μαθήματος από το σχολικό πρόγραμμα στερούνται σοβαρότητας και βρίσκονται στη σφαίρα του φανταστικού, διότι, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αυτό θα ισοδυναμούσε με επίσημη παραδοχή κατάλυσης του ισχύοντος Συντάγματος. Εξάλλου, ο παραπάνω ισχυρισμός περί καταργήσεως, είναι φανερό ότι χρησιμοποιείται ως ένα καθαρά επικοινωνιακό - εκφοβιστικό μέσο, για να παραπλανήσει αδαείς και ευκολόπιστους στην αποδοχή τετελεσμένων αναφορικά με το μάθημα των Θρησκευτικών. Εκείνο που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι με τις διάφορες μεθοδεύσεις του Υπουργού Παιδείας (βλ. μείωση διδακτικών ωρών, αφαίρεση του μαθήματος από τις σχολικές εξετάσεις, μη διορισμό Θεολόγων καθηγητών, κ.λ.π.), το μάθημα αποψιλώνεται και περιθωριοποιείται μέσα στο σχολικό πρόγραμμα.
Β) Ένα άλλο επιχείρημα, που συνήθως προβάλλεται για να επιτευχθεί η εξαναγκαστική συμμόρφωση των αντιτιθέμενων, στην αποδοχή των μεταρρυθμιστικών απορυθμίσεων, που επιχειρούνται στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι και η επίκληση μελλοντικών σημείων και τεράτων που εν είδει Αρμαγεδώνος θα ενσκήψουν και θα επιφέρουν πολύ μεγαλύτερα δεινά στον ήδη σκληρά δοκιμαζόμενο νεοέλληνα. «Θα γίνουν πράγματα και θαύματα» λοιπόν, ισχυρίζονται εκείνοι που γνωρίζουν πριν από μας για μας και με αυτήν την «ακαταμάχητη» επιχειρηματολογία((sic!) καλούνται οι δυστυχείς υπήκοοι να υποταχτούν πάλιν και πολλάκις, στην προδιαγεγραμμένη μοίρα τους που αποφάσισαν οι τρανοί αφέντες του κόσμου τούτου και να αποδεχτούν να υποστούν το μικρότερο κακό από το χειρότερο που επαπειλείται.
Με αυτά και με άλλα φληναφήματα, επιχειρείται ανερυθρίαστα να ποδηγετηθούν οι πολίτες και γενικότερα, οι λαοί του κόσμου και να εξαναγκαστούν σε πολιτική συμμόρφωση στην θέληση των λίγων, των ισχυρών, των ηγητόρων, των αφεντάδων. Τελικά, βέβαια, σε όλα αυτά πείθονται μόνον εκείνοι που θέλουν να πειστούν και εκβιάζονται μόνον εκείνοι που θέλουν να εκβιαστούν, εκείνοι δηλαδή που όρισαν την ζωή τους να την ζουν ως ραγιάδες, χωρίς ψυχική ανδρεία και γενναιότητα. Διότι ειδικά για την περίπτωση αυτή έχει γράψει ο Καντ: «Όποιος κατάντησε τον εαυτό του σκουλήκι, δεν έχει δικαίωμα να παραπονείται, εάν οι άλλοι τον καταπατούν...»
* Από το ρεμπέτικο τραγούδι «Μάνα μου Ελλάς - Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»(1983). Στίχοι: Νίκος Γκάτσος. Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος. Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Δημητράτος. Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας
Πηγή: (Από την εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», 10 Νοεμβρίου 2017), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
