Καὶ τῆς πανανθρώπινης σημασίας της – Μορφὲς τῆς σύγχρονης κακοποίησής της.
Ἡ μοναδικὴ ἱστορικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τοῦ ἀλφαβήτου μας
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ ἀρχαιότερη γλῶσσα ἀπ’ ὅσες ὁμιλοῦνται καὶ γράφονται σήμερα στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Τὰ ἀρχαιότερα κείμενα τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας ἀνάγονται στὸν 8ο μ.Χ. αἰῶνα, τῆς γερμανικῆς στὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. (μετάφραση τῶν Γραφῶν ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου Οὐλφίλα), τῆς δὲ γαλλικῆς ἀνήκουν στὸν 9ο μ.Χ. αἰῶνα (Les Serments de Strasbourg). Τὸ παλαιότερο ἰταλικὸ κείμενο εἶναι μιὰ σύντομη «καντιλένα» τοῦ 1150 μ.Χ., ἐνῷ τὰ παλαιότερα ἰσπανικὰ ἀνάγονται στὸν 10ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ τὰ πορτογαλικὰ στὸν 12ο μ.Χ. αἰῶνα.
Ἡ Ἑλληνική εἶναι ἴσως καὶ ἡ ἀρχαιότερη γλῶσσα στὸν σύγχρονο κόσμο, ἀφοῦ οἱ παλαιότερες ἐπιγραφὲς τῆς κινεζικῆς γλώσσας ἀνάγονται στὸ 1450 π.Χ., ἐνῷ τὰ πιὸ παλιὰ γραπτὰ μνημεῖα τῆς ἑβραϊκῆς γλώσσας χρονολογοῦνται γύρω στὸ 700 π.Χ.
Ἡ ἐπιβεβαίωση αὐτῆς τῆς ἄποψης ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀνασκαφικὴ ἔρευνα, ἡ ὁποία προχώρησε, τόσο μὲ διαπρεπεῖς ξένους ὅσο καὶ μὲ Ἕλληνες ἐπιστήμονες, ὁλόκληρο τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα στὴ χώρα μας καὶ ἔδωσε ἀποκαλυπτικὰ γλωσσικὰ μνημεῖα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση. Τὰ γραπτὰ αὐτὰ μνημεῖα παρουσιάζουν κανονικὴ ἐξέλιξη: Πρώιμο εἰκονογραφικὸ στάδιο (ἱερογλυφικό), συλλαβογραφικό καὶ τέλος φθογγογραφικό. Δύο ἀπὸ αὐτὰ τὰ συστήματα, τὸ κυπριακό συλλαβογραφικὸ καὶ ἡ Γραμμικὴ Γραφὴ Β΄, ἔχουν ἤδη ἀποκρυπτογραφηθεῖ καὶ ἐκφράζουν ὁλοκάθαρα τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ ἀδιάσπαστη ἑνότητα μέχρι σήμερα. Τὸ σημαντικότερο ἑλληνικὸ ἱερογλυφικὸ γραπτὸ μνημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ εἶναι ὁ δίσκος τῆς Φαιστοῦ.
Ἡ Γραμμικὴ Γραφὴ Β΄ ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τῆς Γραμμικῆς Α΄ καὶ ἀποκρυπτογραφήθηκε ἀπὸ τὸν Ἄγγλο ἀρχιτέκτονα Βέντρις μὲ τὴ συνεργασία τοῦ γνωστοῦ ἑλληνιστῆ Τσάντγουικ τὸ 1952.
Ἡ κάθε ἑλληνικὴ περιοχή, ἡ κάθε ἑλληνικὴ πόλις-κράτος, διέθετε στὴν ἀρχαιότητα τὴ δική της διάλεκτο. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα διαιρεῖται σὲ τέσσερις μεγάλες, δηλαδὴ τέσσερις κύριες ὁμάδες, ποὺ εἶναι ἡ ΑΡΚΑΔΟΚΥΠΡΙΑΚΗ, ἡ ΑΙΟΛΙΚΗ, ἡ ΔΩΡΙΚΗ καὶ ἡ ΙΩΝΙΚΗ-ΑΤΤΙΚΗ. Ἡ Αἰολικὴ καὶ ἡ Δωρικὴ συνήθως ἐκφέρονται μαζί, ὡς «Αἰολοδωρική», διότι μοιάζουν πολὺ μεταξὺ τους. Ὅλες αὐτὲς οἱ διάλεκτοι ἦσαν κατανοητὲς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες. Οἱ διαφορές τους, ἂν καὶ ἀρκετές, δὲν ἦσαν σημαντικές. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν παρουσιάσθηκε ἡ τάση νὰ διασπασθοῦν σὲ γλῶσσες ἀμοιβαῖα ἀκατανόητες, ὅπως ἔγινε μὲ τὰ λατινικὰ ποὺ διασπάσθηκαν στὶς νεολατινικὲς γλῶσσες.
Τελικῶς ἡ Ἰωνικὴ-Ἀττικὴ κάλυψε τὶς ἄλλες φωνὲς καὶ δημιουργήθηκε κοινὴ γλῶσσα, ἡ Ἰωνική, ἡ ὁποία στὰ μάτια τῶν ξένων ἐκπροσωποῦσε τὴ φυσιογνωμία τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Ἕλληνες, Ἰάονες, YAUNA (Περσ.), Γιουνάν…).
Ὅπως ἀκριβῶς καὶ μὲ τὶς διαλέκτους, ἡ κάθε ἑλληνικὴ πόλη-κράτος διέθετε τὸ δικό της ἀλφάβητο. Οἱ πολὺ μικρὲς παραλλαγὲς τοῦ κάθε ἀλφαβήτου τὸ ἔκαναν νὰ διαφέρει κάπως ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα.
Τὸ κορινθιακὸ ἀλφάβητο διέθετε 25 γράμματα, τὸ κρητικὸ 21, τῆς Μιλήτου 25, τὸ ἰωνικὸ 27, τὸ χαλκιδικὸ 25 κλπ..
Τὸ σημερινὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο εἶναι τὸ ἐπικρατῆσαν ἰωνικὸ-ἀττικὸ ἀλφάβητο, ἀναλλοίωτο ἐδῶ καὶ 2500 χρόνια περίπου. Τὰ γράμματα γράφονταν «ΚΕΦΑΛΑΙΑ», ὅπως λέμε σήμερα. Ἡ μικρογράμματος γραφὴ (ποὺ ἀλλοιώνει τὸν ἀρχέγονο συμβολισμό τους, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀπολύτως σύμφωνος πρὸς τὸ σχῆμα τους) ἀναπτύχθηκε σιγὰ-σιγά, ἀργότερα, κατὰ τοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους, ὁπότε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πληθωρικῆς παραγωγῆς τῶν χειρογράφων οἱ ἀντιγραφεῖς ἄρχισαν νὰ στρογγυλεύουν τὶς γωνίες καὶ νὰ ἀλλοιώνουν τὸ γεωμετρικό τους σχῆμα.
Ἡ ἑλληνικὴ προέλευση τοῦ ἀλφαβήτου μας καὶ ἡ ἐπιρροή του στὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου
Παλαιότερα ὑπῆρχε ἡ λανθασμένη ἄποψη ὅτι τὸ ἀλφάβητο εἶναι ἐφεύρεση τῶν Φοινίκων, ὅτι αὐτοὶ δηλαδὴ ἀνακάλυψαν πρῶτοι τὰ σύμβολα, ποὺ ἀντιπροσώπευαν φθόγγους καὶ αὐτοὶ οἱ φθόγγοι ἀποτελοῦσαν τὰ 22 σύμφωνα, τὰ ὁποῖα παρέλαβαν μετὰ οἱ Ἕλληνες καὶ ἀφοῦ πρόσθεσαν τὰ φωνήεντα, δημιούργησαν τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο.
Πρόκειται περὶ διαστρέβλωσης τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας καὶ αὐτὸ φαίνεται πλέον ἀπὸ τὶς νεότερες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γραφὴ εἶναι δημιούργημα τῶν ἴδιων τῶν Ἑλλήνων καὶ δὲν εἶναι δάνειο ἀπὸ τοὺς Φοίνικες. Ἡ γραφὴ εἶναι ἔκφραση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου. Τὰ γράμματα εἶναι ὁ γραφικὸς χαρακτῆρας τοῦ κάθε λαοῦ. Κρατοῦν μέσα τους ὅλα τὰ ψυχοπνευματικά του χαρακτηριστικά, ὅπως ἐκδηλώθηκαν στὶς διάφορες δραστηριότητες τοῦ βίου του. Οἱ Φοίνικες δὲν ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν καμιὰ πρωτοτυπία, οὔτε ἀνέπτυξαν δικό τους πολιτισμό.
Σύμφωνα μὲ τὸν διαπρεπῆ ἐπιστήμονα W. DURANT, «οἱ Φοίνικες δὲν ἦσαν οἱ ἐφευρέτες τοῦ ἀλφαβήτου, τὸ κυκλοφόρησαν μόνο ἀπὸ τόπο σὲ τόπο. Τὸ πῆραν ἀπὸ τοὺς Κρῆτες καὶ τὸ μετέφεραν στὴν Τύρο, τὴ Σιδῶνα, τὴ Βύβλο καὶ ἄλλες πόλεις τῆς Μεσογείου. Ὑπῆρξαν οἱ γυρολόγοι καὶ ὄχι οἱ ἐφευρέτες τοῦ ἀλφαβήτου». Ἐπιπλέον, χάσμα μέγα ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ ἕνα «ἀλφάβητο» χωρὶς φωνήεντα καὶ σὲ ἕνα ἀλφάβητο μὲ φωνήεντα. Ἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὅλος ὁ κόσμος πῆρε τὸ ἀλφάβητο ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν φωνήεντα, καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς Σημῖτες, ποὺ δὲν εἶχαν. Οἱ λοιπὲς ποικιλίες καὶ τροποποιήσεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου εἶναι ἄσχετες καὶ ἀνεξάρτητες ἀπὸ τὸ σημιτικὸ ἀλφάβητο».
Ἀπὸ τὶς 225 γλῶσσες καὶ διαλέκτους τῆς Εὐρώπης μοναδικὴ θεωρεῖται, λοιπόν, καὶ εἶναι βεβαίως, ἡ ἑλληνική. Κορυφαῖοι ξένοι ἐπιστήμονες ἔχουν διατυπώσει τὴ θέση ὅτι Μητέρα τῶν εὐρωπαϊκῶν, τουλάχιστον, γλωσσῶν εἶναι ἡ γλῶσσα μας. Πολυετεῖς ἔρευνες Γάλλων, Καναδῶν καὶ Ὀλλανδῶν ἐπιστημόνων, ποὺ ἀνακοινώθηκαν σὲ διεθνῆ ἐπιστημονικὰ Συνέδρια στὸ Παρίσι καὶ Τορόντο, ἐπιβεβαίωσαν ὅτι :
Τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ἔχει ἀσκήσει παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὴν ἐφεύρεση καὶ καθιέρωση τῶν φωνηέντων καὶ τὴν κυριαρχία τῶν πέντε βασικῶν φωνημάτων, ἤτοι τῶν α, ε, ι, ο, ου. Οἱ ἐρευνητὲς Derrick de Kerckhove καὶ Charles Lumsden (1998) διετύπωσαν τὰ ἑξῆς:
«Μόνον μετὰ τὴν ἀνακάλυψη τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου καὶ τὴν εἰσαγωγὴ τῶν φωνηέντων στὴ γλῶσσα, ἀλλὰ καὶ μίας γενικῆς δεξιοκίνητης γραφῆς, κυριάρχησαν στὸ ἀριστερὸ ἡμισφαίριο τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων ἡ Ἀνάγνωση καὶ ἡ Γραφή».
Ὡς γνωστόν, ἡ πλευρίωση στὸν ἄνθρωπο ἀκολουθεῖ τὸ χιαστὶ σχῆμα καὶ τὸ γλωσσικὸ κέντρο βρίσκεται στὸ ἀριστερό ἡμισφαίριο τῶν ἀνθρώπων. Ἀναλύοντας τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, οἱ ἐν λόγῳ ἐερευνητὲς ἔθεσαν δύο καίρια ἐρωτήματα:
α) Πῶς προέκυψε καὶ ποιὲς συνθῆκες ὁδήγησαν στὴν καθιέρωσή του;
β) Ποιά ἐπιρροὴ εἶχε τὸ πρότυπο ἐκεῖνο τῆς Ἀνάγνωσης καὶ Γραφῆς στὴ βιοψυχοκοινωνική μας ἐξέλιξη ἀπὸ τότε;
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἄσκησε καὶ ἀσκεῖ παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων
Οἱ ἐρευνητὲς ἐξετάζοντας ὅλες τὶς πλευρές, ὅπως τὴν ἱστορική, γραφοτεχνική, γλωσσολογική, βιολογική, ψυχολογικὴ καὶ νευροφυσιολογική, διαφωτίζουν μὲ νέα δεδομένα τὸ ζήτημα αὐτὸ καὶ καταλήγουν στὸ συμπέρασμα, ποὺ προαναφέραμε, ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἄσκησε καὶ ἀσκεῖ παγκόσμια ἐπιρροὴ στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων, στὴν πορεία τῶν χιλιάδων ἐτῶν, μέσῳ τῆς καθιέρωσης καὶ χρήσης τῶν φωνηέντων ἀφενός, ἀλλὰ καὶ τῆς μουσικότητας καὶ φυσικότητάς της, τῆς πρόκλησης –στὴν ἐκφορά της- φυσικοῦ ἤχου καὶ εἰκόνας καὶ τῆς ἄμεσης σχέσης «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» ἀφετέρου.
Τὰ πέντε βασικὰ φωνήματα ( α, ε, ι, ο, ου), ποὺ ἔχουν πάρει ὅλες οἱ ἄλλες γλῶσσες, εἶναι καθαρὰ ἑλληνικὴ ἐφεύρεση καὶ δὲν ὑπῆρχαν σὲ ἄλλες ἀρχαῖες γλῶσσες. Αὐτὰ τὰ φωνήματα, μέσῳ τῆς ὁμιλίας, ἀνάγνωσης καὶ γραφῆς, «ἐγγράφονται», ἀκουστικὰ καὶ ὀπτικά, στοὺς νευρῶνες τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων καθημερινὰ καὶ μεταβιβάζονται στὶς ἑπόμενες γενεές.
Εἶναι γνωστὸ καὶ ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ πορεία καὶ τὰ βιώματα τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τῶν χιλιετιῶν καταγράφονται καὶ κωδικοποιοῦνται στὸ DNA του καὶ μεταβιβάζονται ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.
Ὁ Ἀκαδημαϊκὸς καὶ συγγραφέας Derrick de Kerckhove τονίζει γιὰ τὸ
ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ὅτι «τὸ σύστημα αὐτὸ τῆς γραφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας προϋποθέτει ἕναν εἰδικὸ τρόπο στὶς νευρολογικὲς ἀντιδράσεις καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἀνάπτυξη στρατηγικῶν ἀνάγνωσης καὶ γραφῆς». Μὲ σαφήνεια ἀναφέρει ἐπίσης τὴν ἄμεση σχέση Σημαίνοντος καὶ Σημαινομένου καὶ ὅτι «ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι μία ἀξεπέραστη φυσικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποία ἠχεῖ ἐξωτικά (!)». Τὸ κορυφαῖο ἐπίτευγμα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, μὲ τὴ μαθηματική της δομὴ καὶ τὴ γεωμετρική της ἀπεικόνιση, δὲν εἶναι συμβατική, ὅπως αὐτὸ συμβαίνει μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες, καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ τὶς νέες γενιὲς στὴ χώρα μας. Οὔτε τὸ Ἄλφα τέθηκε τυχαῖα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἀλφαβήτου οὔτε τὸ Ὠμέγα στὸ τέλος του τὸ 403 π.Χ., στὴν τελευταία μεταρρύθμιση τῆς γλώσσας μας καὶ στὴν τελειοποίηση τοῦ ἀλφαβήτου. Ἡ συμβατικότητα ἰσχύει γιὰ τὶς ἄλλες γλῶσσες, ὄχι γιὰ τὴν Ἑλληνική, ποὺ ἔδωσε σὲ ἄλλες γλῶσσες χιλιάδες δικούς της ὅρους.
Ὁ διεθνὴς ἐπιστημονικὸς καὶ ἰατρικὸς ὅρος π.χ. Allergie, ἡ «ἀλλεργία», ποὺ σημαίνει «ἄλλο ἔργον », δηλαδὴ ἡ εἰσβολὴ ἑνὸς ξένου σώματος στὸ ἀναπνευστικὸ σύστημα καὶ ἡ πρόκληση «ἔργου» σὲ αὐτό, ἀποδεικνύει τὴν ἄμεση σχέση «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» στὴ γλῶσσα μας.
Αὐτὸ εἶναι ἕνα μόνον χαρακτηριστικὸ παράδειγμα, διότι τέτοιοι ὅροι καὶ λέξεις-κλειδιὰ ὑπάρχουν χιλιάδες στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς νόησης τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τῆς φύσης, στὸν ἀθλητισμό, στὶς ἐπιστῆμες, στὴν πολιτική, στὶς τέχνες, στὴ φιλοσοφία.
Ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὅρους τοὺς πῆραν ἀπὸ τὴν Ἑλληνική ἄλλες γλῶσσες – καὶ καλῶς βέβαια- καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια ἀπὸ ἄλλους λαούς, σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
Κάθε γράμμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἐκπέμπει ἦχο καὶ εἰκόνα
Ὁ Ντυρὰν στὴν «Παγκόσμια Ἱστορία τοῦ Πολιτισμοῦ» καταθέτει ὅτι στὸν Δ΄ μ.Χ. αἰῶνα ἀπὸ τὰ 70.000.000 τῶν κατοίκων τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τὰ 44.000.000 ὁμιλοῦσαν τὴν Ἑλληνική καὶ ὅτι τὴν περίοδο ἐκείνη πάνω ἀπὸ 10.000 ἐπιστημονικοὶ ὅροι μεταφέρθηκαν αὐτούσιοι στὰ Λατινικὰ καὶ στὴ συνέχεια σὲ ὅλες τὶς ἄλλες εὐρωπαϊκές γλῶσσες, ὅπου ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιμοποιοῦνται καὶ σήμερα.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε: Tυχαῖα ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πρῶτα «ὁπλίτης» καὶ μετὰ «πολίτης» μὲ δικαιώματα;
Ἀσφαλῶς ὄχι, ἀφοῦ γιὰ νὰ ἀποκτήσει κάποιος πολιτικὰ δικαιώματα, πρέπει πρῶτα νὰ ἐκπληρώσει τὸ χρέος του πρὸς τὴν πατρίδα!
Αὐτὴ ἡ κορυφαία Σκέψη καὶ Λειτουργία ἀποδίδεται ἐπ’ ἀκριβῶς μὲ τὴν «Ὀνοματοθεσία» στὴ γλῶσσα μας.
Κάθε γράμμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἐκπέμπει ἦχο καὶ εἰκόνα. Κάθε λέξη τέθηκε ἀπὸ τοὺς «Ὀνοματοθέτες», νομοθέτες θὰ τοὺς λέγαμε σήμερα, μὲ ἀκρίβεια καὶ ὄχι τυχαῖα καὶ ἔχει ἄμεση σχέση αἰτίας καὶ αἰτιατοῦ, μεταξὺ σημαίνοντος καὶ σημαινομένου.
Ἐὰν πᾶμε δὲ στὶς ἐπιστῆμες, τὰ παραδείγματα εἶναι ἀτελείωτα καὶ ἄκρως διαφωτιστικά, ἀλλὰ καὶ διδακτικὰ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενεές.
Πρὶν ἀπὸ 18 χρόνια (1996) στὸ διεθνῶς ἀναγνωρισμένο γερμανικὸ ἰατρικὸ περιοδικό MEDIZIN-JΟURNAL δημοσιεύτηκε μιὰ ἐπιστημονικὴ ἐργασία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «ἡ ἐκφορὰ τοῦ γράμματος «Ν» μεταφέρει ὀξυγόνο στὸν ἐγκέφαλο καὶ ὅτι δὲν ἦταν τυχαῖο τὸ γεγονὸς τῆς τοποθέτησης τοῦ «Ν» στὸ μέσον ἀκριβῶς τοῦ ἀλφαβήτου- στὸ πρῶτο ἑλληνικὸ ἀλφάβητο μὲ τὰ 27 γράμματα».
Ἐκτὸς αὐτοῦ, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ τῶν ΗΠΑ ἀπὸ ἰατρικὲς ἔρευνες διαπιστώθηκε ὅτι ἡ ἀπαγγελία τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν στὸ πρωτότυπο, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, κάνει καλὸ στὴν καρδιά, ὡς ἀναπνευστικὴ ἄσκηση.
Μὲ ἀφορμὴ τὶς ἔρευνες αὐτὲς τῶν ξένων ἐπιστημόνων, καλὸ εἶναι νὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ ἐμεῖς: Εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός ὅτι τὸ «οὖς» (τὸ αὐτὶ) ποὺ ἀκούει καὶ μαθαίνει-ὅπως μᾶς διδάσκει καὶ ἡ σύγχρονη Ψυχολογία- γίνεται μὲ τὸ «Ν» ὁ «Νοῦς » ποὺ σκέφτεται , ἐνεργεῖ καὶ ἀποφασίζει;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι σαφής: Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι! Τότε, γιατί ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες γίναμε «διῶκτες» τοῦ «ν» στὴ γλῶσσα μας;
Γιατί θέλουμε νὰ πτωχύνομε τὸν ἐγκέφαλο τῶν ἑπομένων γενεῶν στὴ χώρα μας;
Οἱ σημερινὲς ἀκρότητες σὲ βάρος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας
Ἡ ἑλληνική γλῶσσα ἔχει πάρει πλέον μία μορφὴ τέτοια, ποὺ δὲν ἀντέχει ἄλλες ἀκρότητες. Ἄλλωστε καὶ τὶς ἀκρότητες τοῦ Ψυχάρη, τοῦ Ἑφταλιώτη καὶ τῶν ἄλλων ὑποστηρικτῶν τῆς λεγόμενης «Μαλλιαρῆς» Δημοτικῆς τὶς ἀπέρριψε (τοπωσιὰ ἢ ντοπιολαλιὰ κλπ.).
Μερικοὶ ξένοι εἰδικοὶ ἐπιστήμονες ἔχουν γράψει γιὰ τὸ σημαντικὸ ἔργο τῆς Καθαρεύουσας στὴ γλῶσσα μας μετὰ τὸ 1821. Δὲν λέμε, βέβαια, νὰ ἐπιστρέψουμε-καὶ δὲν μποροῦμε ἄλλωστε- στὴν «Καθαρεύουσα», ἡ ὁποία ἐπίσης εἶναι μιὰ μεγάλη παρεξήγηση, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ παραγνωρίζουμε, χάριν πολιτικῶν ἢ ἄλλων σκοπιμοτήτων, τὴν ἀξία της.
Τὸ Γλωσσικὸ Ζήτημα δὲν ἔπρεπε νὰ εἶχε ὑπάρξει. Καὶ τὸ ὅτι ὑπῆρξε, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα νὰ μᾶς ταλαιπωρεῖ, δὲν εἶναι οὔτε ἄσκοπο, οὔτε τυχαῖο…
Εἶναι τυχαῖο, ἆραγε, ποὺ καταργήσαμε τὸ γράμμα «Ν» στὸ τέλος τῶν λέξεων, ἐπειδὴ ταυτίστηκε μὲ τὴν Καθαρεύουσα καὶ τὰ σχολικά μας βιβλία γράφουν τὸ «ἐμβαδὸ» (!) ἀντὶ τὸ ἐμβαδόν;
Γιὰ ποιόν λόγο ἐφαρμόζεται αὐτὴ ἡ ἀκρότητα;
Γιὰ ποιόν λόγο ἐπίσημα διδάσκομε στὰ σχολεῖα μας κανόνες ποὺ κατασκευάστηκαν αὐθαίρετα,, π.χ. χθὲς συνάντησα τὸ Δήμαρχο (τὸ φίλο, τὸ Σύμβουλο κλπ. κλπ.).
Τὸ γράμμα Ν εἶναι ὀργανικὸ καί, ὅταν τὸ κόβουμε, «πονάει»! Εἶναι σὰν νὰ κόβουμε τὸ δακτυλάκι μας..
Μπορεῖ σὲ πολλοὺς αὐτὸ νὰ φαίνεται μιὰ ἀσήμαντη γλωσσικὴ λεπτομέρεια, ὅμως δὲν εἶναι! Νὰ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι «ἡ λεπτομέρεια κρατάει τὸν Παρθενῶνα»!
Ὁ νομπελίστας μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης ἔγραψε κάποτε ἕνα ὡραῖο, εἰρωνικὸ κείμενο μὲ τίτλο «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», ὅπου καταλήγει : «Κανένας Ἡρώδης δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ διατάξει τέτοια γενοκτονία ὅπως αὐτὴ τοῦ τελικοῦ -Ν-, ἐκτὸς κι ἂν τοῦ’ λειπε ἡ ὀπτικὴ τοῦ ἤχου».
Ὁ Γ. Ρίτσος ἔγραψε ἐπίσης: «Καὶ οἱ λέξεις φλέβες εἶναι. Μέσα τους αἷμα κυλάει».
Δυστυχῶς, ὅμως, διαπιστώνουμε σήμερα ὅτι μετὰ τὸ νῦ, ἔρχεται καὶ ἡ σειρὰ τοῦ τελικοῦ σῖγμα (ς).
Κάποιοι δημοσιογράφοι ἄρχισαν μάλιστα στὰ κείμενά τους νὰ «κόβουν» ἀπὸ λέξεις τὸ τελικὸ «ς», ἐνῷ κάποιοι ἄλλοι τὸ κάνουν καὶ στὰ κανάλια τῆς ἑλληνικῆς τηλεόρασης. Συχνὰ ἀκοῦμε νὰ κακοποιεῖται ἡ γλῶσσα μας, ὅταν μερικοὶ συνηθίζουν νὰ λένε «ἡ μέθοδο» (ἀντὶ ἡ μέθοδος), ἡ «ὁδό» (ἀντὶ ἡ ὁδός), ὁ «ἐπικεφαλή» (ἀντὶ ὁ επικεφαλῆς), «ἡ πλήρη» (ἀντὶ ἡ πλήρης) ἔνταξη κλπ..
Καλλιεργεῖται ἔτσι αὐθαίρετα ἕνα ἀρνητικὸ γλωσσικὸ πρότυπο στοὺς νέους μας μὲ τὴν τεράστια δύναμη τῶν ΜΜΕ, ἐνῷ τὸ σχολεῖο εἶναι ἀνήμπορο νὰ ἀντιδράσει καὶ ἡ κοινωνία μας δέχεται παθητικὰ καὶ μοιραῖα τὴν ἐξέλιξη αὐτή.
Ἡ ἑνότητα τῆς Γλώσσας μὲ τὴ Σκέψη ὡς παράγοντας πολιτιστικῆς δημιουργίας
Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν πολλὰ ἐρωτηματικὰ καὶ μεγάλη ἀνησυχία στοὺς συνειδητοποιημένους Ἕλληνες. Ἐξαντλεῖται πλέον ἡ ἀντοχὴ καὶ ἡ ἀνοχή τους, καθὼς συνεχίζεται ἡ κατάσταση αὐτὴ στὴν Ἑλλάδα, τὴ στιγμὴ ποὺ διεθνῶς μελετᾶται ἡ μοναδικὴ μουσικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ ὁ μεγάλος ἀντίκτυπός της στὴν πνευματικὴ διαύγεια τοῦ ἀνθρώπου.
Ὡς Ἕλληνες ἔχουμε χρέος να διαφυλάξουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν κακοποίησή της.
Οὐσιαστικὰ βλάπτουμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, κόβοντας τὸ τελικὸ «ν» καὶ τὸ τελικὸ «ς» ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς λέξεις, ἀφοῦ οἱ ἐπιστημονικὲς ἔρευνες ἀλλὰ καὶ ἡ σύγχρονη Ψυχιατρικὴ ἐπισημαίνουν ὅτι τὸ γράμμα «ν» διεγείρει τὸν ἐγκέφαλο θετικὰ καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ σκέφτεται σωστά, ἐνῷ τὸ τελικὸ «ς» ἠρεμεῖ τὸν ἄνθρωπο.
Φαίνεται ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὰ γνώριζαν ὅλα αὐτά, γι’ αὐτὸ καὶ διατηροῦσαν μὲ εὐλάβεια ὅλους τοὺς κανόνες τῆς γλώσσας καὶ τῆς σωστῆς ὁμιλίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι μόνον ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες λέμε «Τὰ εἶπα μὲ τὸ νῦ καὶ μὲ τὸ σῖγμα» καὶ δὲν λέμε μὲ ἄλλα γράμματα, (παρ΄ ὅλο ποὺ ἔχουμε στὶς καταλήξεις τῶν λέξεων καὶ ἄλλα γράμματα), διότι τὸ νῦ ἐνεργοποιεῖ τὸ μυαλό μας νὰ σκεφθοῦμε σωστὰ καὶ τὸ σῖγμα ἠρεμεῖ τὴν ψυχή μας.
Ἡ σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ὅτι ἡ γλῶσσα καὶ ἡ σκέψη γεννιοῦνται ταυτόχρονα, ἐξελίσσονται παράλληλα καὶ συνιστοῦν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μιὰ ἀξεχώριστη ἑνότητα.
Ἡ γλῶσσα ἐνσαρκώνει τὴ σκέψη καὶ ἡ σκέψη οὐσιώνεται σὲ γλῶσσα. Εἶναι ἕνα νόμισμα μὲ τὶς δύο ὄψεις του.
Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ μία πλευρὰ χωρὶς τὴν ἄλλη. Δὲν μποροῦσε νὰ ὑπάρξει Ἑλληνικὴ Σκέψη χωρὶς τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ποιότητα καὶ ποσότητα «καταγραφῶν» στὴ σκέψη προσδιορίζει καὶ τὸ νοητικὸ ἐπίπεδο κάθε λαοῦ.
Ἑπομένως καὶ τὸ νοητικὸ ἐπίπεδο καθορίζει καὶ τὴν ἱκανότητα τῆς δημιουργίας πολιτισμοῦ.
Τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, στὴν πορεία τῶν χιλιάδων ἐτῶν τῆς ἱστορίας του, ἦταν ἀρχικὰ ἰδεογραφικό, στὴ συνέχεια ἐπινοήθηκε τὸ εἰκονογραφικό, ἔπειτα φθάσαμε στὸ γραμμογραφικό, κατόπιν στὸ συλλαβογραφικὸ (Γραμμικὴ Α καὶ Β) καὶ τέλος καθιερώθηκε τὸ ἰσχῦον σήμερα φθογγογραφικό, ποὺ εἶναι ἀξεπέραστο καὶ στὸ ὁποῖο ὀφείλεται ἡ δημιουργία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ οἰκουμενικοῦ πολιτισμοῦ.
Γράφει ὁ δημοσιογράφος – ἐρευνητὴς Εὐθύμιος Χατζηϊωάννου
Πηγή: Ελληνική Γνώμη, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
