Μία πανάξια Ἑλληνίδα «ἔφυγε» σὲ ἡλικία 68 ἐτῶν ἔχοντας προσφέρει τὰ μέγιστα στὸν Ἑλληνισμὸ
Οἱ διώξεις δὲν ἔκαμψαν οὔτε τὸ φρόνημα οὔτε τὴν ἀγάπη της γιὰ τὴν πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα!
Δίδασκε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, τὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς χώρας μας στὸ Πρίλεπ. Σὲ ἡλικία 68 ἐτῶν, «ἔφυγε» τὴν Τετάρτη 13 Αὐγούστου, ἡ «ψυχὴ» τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, στὸ Πρίλεπ τῶν Σκοπίων. Ἡ ὁμογενὴς Κατερίνα Βίδα, ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια ἀφιέρωσε τὴ ζωή της, στὸ νὰ μάθουν ὅσο γίνεται περισσότεροι νέοι τῆς περιοχῆς, ὄχι μόνο, τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Ἑλλάδας.
Ἡ ἐκλιποῦσα, παιδὶ πολιτικῶν προσφύγων μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὸ Βαρικὸ Φλώρινας, παρέδιδε μαθήματα Ἑλληνικῶν, ὄχι μόνο σὲ νέους καὶ νέες ἑλληνικῆς καταγωγῆς, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους Σκοπιανοὺς ἤθελαν νὰ μάθουν τὴ γλώσσα μας.
Ἡ οἰκογένειά της μετὰ τὴ δίνη τοῦ ἐμφυλίου, βρέθηκε στὴν Τασκένδη τοῦ Οὐζμπεκιστάν καὶ στὴ συνέχεια στὸ Πρίλεπ τῆς σημερινῆς ΠΓΔΜ. Οἱ ἀρχές τῆς τότε Γιουγκοσλαβίας, ἄλλαξαν τὸ.... ἐπίθετό της οἰκογένειας τοῦ Νικολάου καὶ τῆς Σουλτάνα Βίδα καὶ τῶν παιδιῶν τους, χωρὶς νὰ τὸ ζητήσουν. Ἔτσι ἡ Κατερίνα Βίδα, ἔγινε… «Τίνα Βίδοβσκα».
Στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 ἡ οἰκογένεια Βίδα κατέθεσε αἴτημα στὴν ἑλληνικὴ πρεσβεία στὸ Βελιγράδι, νὰ ξαναπάρει τὴν ἑλληνικὴ ἰθαγένεια, ποὺ τοὺς εἶχε ἀφαιρεθεῖ μὲ τὴ λήξη τοῦ ἐμφυλίου, λόγω συμμετοχῆς τοῦ Ἰωάννη Βίδα στὶς τάξεις τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ. Δὲν ὑπῆρξε τότε καμία ἀνταπόκριση.
Μετὰ τὴ διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας καὶ τὴν ἀνεξαρτητοποίηση τῶν Σκοπίων, ἡ Κατερίνα Βίδα κατάφερε καὶ πέτυχε τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἑλληνικοῦ της ἐπιθέτου. Ἔτσι ἀπὸ «Βίδοβσκα» ἔγινε καὶ πάλι Βίδα.
Ἀπὸ τότε ξεκίνησε μιὰ μαραθώνια προσπάθεια, νὰ ἀποκτήσει καὶ πάλι τὴν ἑλληνικὴ ὑπηκοότητα. «Ὄνειρο ζωῆς» ὅπως ἔλεγε ἡ ἴδια. Θὰ τὸ πετύχει, μετὰ ἀπὸ πολλὲς αἰτήσεις ποὺ παρέμειναν στὰ συρτάρια, τὸ 2011 ὅταν τὸ θέμα της θὰ φτάσει ἀκόμη καὶ στὴν ἑλληνικὴ βουλή. Ὅπως ἔλεγε σὲ φίλους καὶ γνωστούς: «Ἡ καλύτερη στιγμὴ τῆς ζωῆς μου ἦταν, ὅταν ἐπίασα τὸ ἑλληνικὸ διαβατήριο στὰ χέρια».
Μετὰ τὸ 2000, ξεκίνησε νὰ διδάσκει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα σὲ παιδιὰ πολιτικῶν προσφύγων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, γηγενῶν ἑλληνόβλαχων, καθὼς καὶ σὲ νέους Σκοπιανούς, ποὺ ἤθελαν νὰ μάθουν τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα. Τὸ 2006 παρέδιδε μαθήματα ἑλληνικῆς γλώσσας σὲ ἕνα φροντιστήριο τοῦ δήμου Πρίλεπ, απ' ὅπου ἐκδιώχθηκε ἐπειδὴ μίλησε στοὺς μαθητές, γιὰ τὴν «Θεσσαλονίκη, τὴν ἀδελφή τοῦ Μέγα Ἀλέξανδρου». Στὴ συνέχεια ἔκανε φροντιστήριό το… σπίτι της καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια μέσα ἀπὸ ἕναν ἑλληνοσκοπιανὸ πολιτιστικὸ σύλλογο.
Ἡ ἐκλιποῦσα χαρακτηριζόταν ἀπὸ τὸ θάρρος τῆς γνώμης, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴ σεμνότητά της. Καυτηρίαζε δημόσια τὴν προσπάθεια τῶν Σκοπιανῶν νὰ οἰκειοποιηθοῦν τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό, ἐνῶ μιλοῦσε καὶ γιὰ τὴν παρουσία Ἑλλήνων στὰ Σκόπια, ζητώντας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα νὰ δείξει τὸ ἀναγκαῖο ἐνδιαφέρον γιὰ αὐτούς...
Ὁ θάνατος τῆς ὀφείλεται σὲ παθολογικὰ αἴτια.
Ἡ κηδεία τῆς πραγματοποιήθηκε τὴν Παρασκευὴ 15 Αὐγούστου στὸ νεκροταφεῖο τοῦ Πρίλεπ.
Πηγή: kostasxan
