Υπό Γεωργίου Τουμανίδη
Είναι όλα θέμα παιδείας*
η κάποιοι πεπαιδευμένοι προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά μας στον αμοραλισμό;
Στις μέρες μας είδαμε και άλλο χτύπημα κατά της ηθικής, κατά του ενάρετου τρόπου ζωής, με απώτερο στόχο την κατάλυση του θεσμού της οικογένειας και τον επαναπροσδιορισμό της παιδείας ως τρόπου χειραγώγησης των νέων ανθρώπων.
Ο προβαλλόμενος από τα μέσα ενημέρωσης εύκολος τρόπος ζωής χωρίς ιδανικά και ηθικούς φραγμούς και η προσπάθεια προβολής και επέκτασης του πανσεξουαλισμού τώρα βρίσκεται προκλητικά μπροστά σε κάθε Έλληνα και Ελληνόπουλο. Αυτή τη φορά όμως γίνεται απροκάλυπτα προσπάθεια να διεισδύσει ο πανσεξουαλισμός στα μικρά παιδιά του Δημοτικού, σημαδεύοντας έτσι και διαταράσσοντας τις ψυχούλες τους από την τρυφερή ηλικία του Δημοτικού.
Εύλογο γεννάται το ερώτημα· σε τι χρειάζονται αυτά; Όσον αφορά τη γνωριμία με το σώμα του, το κάθε παιδί μεγαλώνοντας, από καταβολής κόσμου μέχρι σήμερα, έμαθε σταδιακά τους κανόνες υγιεινής και καθαριότητας των μερών του σώματός του και συγκεκριμένα αυτών που σχετίζονται με τις φυσικές ανάγκες, καθώς και με τη φυσιολογία του ανθρωπίνου σώματος.
Ως πολύτεκνος γονέας παιδιών και των δυό φύλων δεν είχαμε με τη σύζυγό μου κανένα πρόβλημα να διδάξουμε τα παιδιά μας τη φυσιολογία και τη διαφορετικότητα του ανθρωπίνου σώματος αγοριών και κοριτσιών, αλλά και το πως να πλένονται σε κάποια σημεία του σώματος. Σε τι χρειάζονται οι γυμνές εικόνες των βιβλίων για να διδάξεις το παιδί κάποια βασικά φυσικά πράγματα; Ποιό παιδί του Δημοτικού σήμερα δεν γνωρίζει τη σωματική διαφορετικότητα των δύο φύλων; Με τη λογική αυτή θα πρέπει να θεσπίσουμε μάθημα στο σχολείο για να διδάξουμε τα παιδιά μας πως να τρώνε πρωτίστως και όχι πως να πλένονται. Το παιδί καθώς μεγαλώνει τα μαθαίνει όλα αυτά.
Όσον αφορά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, ας αφήσουμε τα πράγματα να έρθουν μόνα τους, όχι ως διεστραμμένη τηλεοπτική ενημέρωση, αλλά ως φυσιολογική λειτουργία.
Γιατί θα πρέπει να ασκήσουμε αυτή τη μορφή ψυχολογικής πίεσης στο παιδί και να το στρέψουμε οπωσδήποτε στην ενασχόληση και τον προβληματισμό επί σεξουαλικών θεμάτων; Γιατί θα πρέπει το παιδί ν’ ασχολείται όλο με τη σάρκα και την ύλη και όχι με το πνεύμα και τα ιδανικά; Και ένα παιδί που του έχει διεγερθεί βίαια και πρόωρα το γενετήσιο ένστικτο μπορεί μετά να γίνει δέκτης υψηλών γνώσεων η ν’ ασκηθεί στην απόκτηση των αρετών της φιλοπατρίας, της δικαιοσύνης, της ταπεινοφροσύνης, της συγχωρητικότητας, της αγάπης, της θυσίας;… Η μήπως αυτά δεν χωρούν στην παιδεία της Νέας Εποχής των ανθρώπων της ύλης και του μηδενισμού;
Ο πρώην Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης έλεγε ότι στην εποχή μας «δεν υπάρχουν παιδιά», λόγω της τηλεόρασης και των άσεμνων θεαμάτων που πρόβαλε και εκ των οποίων τα παιδιά επηρεάστηκαν αρνητικά, πονηρεύτηκαν και είχαν πτώσεις σε σαρκικά αμαρτήματα. Γιατί να μην αφήσουμε τα παιδιά όντως παιδιά και να τα επιφορτίζουμε με διδασκαλίες περιττές και μάταιες, με προβληματισμούς που θα έρθουν μόνοι τους…
Αλλά και από παιδοψυχιατρικής απόψεως υπάρχει έντονο το ερώτημα κατά πόσο είναι ώριμα τα μικρά παιδιά -που τα χαρακτηρίζει η χαρά, η ανεμελιά και το παιχνίδι- να εισέλθουν σε τέτοιους προβληματισμούς; Γιατί να μην εφαρμόσουμε τη Σολομωνική ρήση «καιρός παντί πράγματι» - κάθε πράγμα στον καιρό του, όπως λέει και ο λαός μας.
Προτιμότερο και αποδοτικότερο θα ήταν αντί της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών του δημοτικού σχολείου, -που έχει αποτύχει παταγωδώς όπως δείχνουν τα αποτελέσματα παρόμοιων πρακτικών σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες- να θεσπιστεί η διδασκαλία της οικογενειακής αγωγής, καθώς και η επιμόρφωση των γονέων επί του θέματος αυτού στο χώρο του σχολείου. Οι γονείς με τη σειρά τους με λεπτούς χειρισμούς που ταιριάζουν στη ψυχολογία του παιδιού τους θα το διδάξουν κατάλληλα, με σεμνότητα και ιεροπρέπεια ,για όλα αυτά τα θέματα. Κάποια πράγματα που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής είναι προτιμότερο να διδάσκονται από τους γονείς στα παιδιά τους σε ιδιαίτερο κλίμα και με ιδιαίτερο τρόπο που αρμόζει σε κάθε παιδί και όχι από τους δασκάλους σε όλα τα παιδιά με την ίδια μέθοδο, χωρίς εξατομίκευση και μάλιστα κάτω από τα κρυφοχαμόγελα των μαθητών. Κάτι τέτοιο θα απέβαινε μέγα παιδαγωγικό ατόπημα, θα ισοπέδωνε το αίσθημα της αιδούς και θα τσαλαπατούσε τη σεμνότητα, που εκ φύσεως περιβάλλει προστατευτικά το γενετήσιο ένστικτο. Εξάλλου όλα είναι θέμα παιδείας!
Από πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 2009 στον Αθηναϊκό τύπο, τα συμπεράσματα από την πρόωρη ενασχόληση των παιδιών και των νέων με τα σεξουαλικά θέματα είναι τα εξής:
«Σεξουαλικές συμπεριφορές υψηλού κινδύνου υιοθετούν οι έφηβοι στη χώρα μας… Έχουν έντονη ερωτική ζωή, σερφάρουν σε πορνογραφικές σελίδες και κινδυνεύουν να κολλήσουν αφροδίσια νοσήματα πριν ακόμα κλείσουν τα δεκατρία τους χρόνια!
Η κρίση της οικογένειας και η αύξηση των διαζυγίων, η υπεραπασχόληση των γονέων με αποτέλεσμα την απουσία τους από το σπίτι και η προβολή συγκεκριμένων προτύπων έχει οδηγήσει κάποια παιδιά σε ερωτικές συμπεριφορές που δεν συμβαδίζουν με την ηλικία τους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Μονάδας Εφηβικής Υγείας του νοσοκομείου «Αγλαΐα Κυριακού» η μέση ηλικία έναρξης των ερωτικών επαφών για τα αγόρια είναι τα 13 χρόνια και λίγο αργότερα για τα κορίτσια.
Παράλληλα, από έρευνες της Μονάδας διαπιστώθηκε ότι το 19,47% των εφήβων χρηστών του Διαδικτύου έχουν πρόσβαση σε πορνογραφικές σελίδες! Τα στοιχεία επιβεβαίωσαν ότι τα παιδιά που επισκέπτονται τις πορνογραφικές σελίδες έχουν προβλήματα διαγωγής και κοινωνικότητας».
Οι εισηγητές του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης θεωρούν ότι το μάθημα θ᾽ αναστρέψει την κατάσταση αυτή. Δεν υπάρχουν όμως προτάσεις επ’ αυτού και το κυριότερο και τραγικότερο, παραμερίζεται παντελώς η δοκιμασμένη και αλάνθαστη χριστιανική ηθική η ορθότερα ο εξανθρωπιστικός και αγιοτόκος λόγος του Ευαγγελίου.
Είδαμε λοιπόν που οδηγεί η σαρκική/σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, η οποία γίνεται κατά κόρον από τον χυδαίο κόσμο του θεάματος και της διαφήμισης: σε ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών - στον ψυχικό θάνατο των νέων.
Αυτά τα παιδιά που διαφθείρουν την αγνότητα του σώματος και της ψυχής τους παιδιόθεν, θα κληθούν αργότερα να δημιουργήσουν οικογένειες. Αλλά σε ποιά πνευματική υποδομή θα στηριχθούν, σε ποιά πνευματικά θεμέλια;
Οι υπέρμαχοι εκπαιδευτικοί, παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι της σεξουαλικής διδασκαλίας στα σχολεία μήπως αγνοούν ότι άλλα βαρύτερα προβλήματα βαραίνουν δυσβάστακτα τις ψυχές των παιδιών, όπως το διαζύγιο και η άστατη ηθικά ζωή των γονέων τους , η σεξουαλική βία και κακοποίηση που τυχόν έχουν υποστεί, η μοναξιά τους με μια ζωή χωρίς αδέλφια, και τόσα άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός»; Ας ασχοληθούν με αυτά και ας μη ματαιοπονούν θέλοντας να διδάξουν κάτι που ο πανάγαθος Θεός έχει με σοφία χαράξει στο γενετικό κώδικα του καθενός μας. Μόνο έτσι θα ωφελήσουν τη νεότητα και ευρύτερα την κοινωνία.
Η Εκκλησία θα πρέπει ν’ αναλάβει αγώνα για να μη γίνει αυτό το μάθημα, να πάρει θέση, όπως να πάρουν θέση και η Ακαδημία Αθηνών, προστάτης του πνεύματος, καθώς και ο εκπαιδευτικός κόσμος του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα δε οι θεολόγοι, αλλά και οι σύλλογοι γονέων και οι πανεπιστημιακές σχολές. Δεν μπορεί να συντελείται η εκμαύλιση του ελληνικού σχολείου και να καθόμαστε άπραγοι. «Και ο πραΰς έστω μαχητής» (Ιωήλ 3, 11).
Ας μετανοήσουμε λοιπόν και ας επιστρέψουμε στη ζωή της αγνότητας, γονείς και παιδιά. Και ας μου επιτραπεί να θυμίσω μία παλιά «συνταγή» (συμβουλή) προς όλους όσους μεγαλώνουν παιδιά η και ασχολούνται σε επαγγελματικό επίπεδο με παιδιά, μια ρήση που μάθαμε από τους πρόσφυγες παππούδες μας του Πόντου και της Μικράς Ασίας, μια τριλογία, που αν την πιστέψεις και την εφαρμόσεις, τότε λύνονται ακόμη και τα πιο δύσκολα και σύνθετα ψυχολογικά προβλήματα:
«Δόξα σοι ο Θεός, έχει ο Θεός, ελέησόν με ο Θεός»!
Γεώργιος Τουμανίδης
----------
* Σλόγκαν - λογότυπο του ΥΠΕΠΘ
Πηγή: Ορθόδοξο χριστιανικό περιοδικό "Η Δράσις μας" (Οκτώβριος 2009)
