Οι αυθεντικές δεξιότητες ζωής αποκτώνται από την οικογένεια και όχι από τα σχολικά προγράμματα….

THE DAILY SIGNAL,

5 Μαΐου 2022, Kimberly Ells

Σχόλιο «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»: Ποιοι είναι καταλληλότεροι να εκπαιδεύσουν τα παιδιά  από την πρώτη παιδική ηλικία στις σύνθετες και απαιτητικές δεξιότητες της ζωής; Οι baby sitter; Η τηλεόραση; Το διαδίκτυο ή τα ίδια τα βιώματα των παιδιών; Μήπως ο παιδικός σταθμός και  το σχολείο που θα διδάξουν κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες σύμφωνα με τα  γνωστά «προγράμματα δεξιοτήτων ζωής»; ⁽¹⁾ Η άριστη απάντηση είναι “η οικογένεια” και ιδιαίτερα η ενασχόληση της μητέρας με την κοινωνική και συναισθηματική αγωγή των παιδιών της. Ας δούμε κάποια αποτελέσματα της πρώιμης απομάκρυνσης από την οικογένεια και της εκπαίδευσης στις δεξιότητες ζωής από το κράτος, ώστε να αγωνισθούμε ως γονείς να δώσουμε εμείς τις δεξιότητες ζωής στα παιδιά μας.

………………………………………

Η ψυχαναλύτρια Erica Komisar λέει: «Αναμφισβήτητα τα πρώτα τρία χρόνια [της ζωής] είναι ένα κρίσιμο παράθυρο  διαμόρφωσης» για τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Ομοίως, ο ψυχολόγος Jordan Peterson λέει πως «η έρευνα στη βιβλιογραφία είναι αρκετά σαφής»: υπάρχει ένα «περιορισμένο χρονικό παράθυρο» στο οποίο πρέπει να εμφυτεύεται η σωστή κοινωνική και συναισθηματική συμπεριφορά στα παιδιά.

Και συνεχίζει: «Αν ένα παιδί δεν έχει διδαχτεί να συμπεριφέρεται σωστά μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών, θα είναι για πάντα δύσκολο για αυτό να κάνει φίλους» και να συνεχίσει μια πορεία σωστής κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης. Είναι εντυπωσιακό το πώς μπορεί να συνδυαστεί με τη δήλωση του Βλαντιμίρ Λένιν: «Δώστε μου τέσσερα χρόνια να διδάξω τα παιδιά και ο σπόρος που έσπειρα δεν θα ξεριζωθεί ποτέ».

Αποτελεί σταθερό παιδαγωγικό συμπέρασμα πως η κοινωνική και συναισθηματική ευημερία εγκαθίσταται αποτελεσματικότερα στα άτομα που ξεκινούν να εκπαιδεύονται από τις μικρότερες ηλικίες από τους βασικούς τους φροντιστές. Επιπρόσθετα, «η ικανότητα των παιδιών να ελέγχουν την προσοχή, το συναίσθημα και την ενεργητικότητά τους, αναπτύσσεται στα πλαίσια των σχέσεων κύριας φροντίδας κατά τη βρεφική ηλικία και φαίνεται να είναι θεμελιώδης για την ισορροπία που θα έχουν τα παιδιά στη ζωή τους στην οργάνωση της συμπεριφοράς, των κοινωνικών σχέσεων και της προσαρμοστικής τους λειτουργίας».

Οι ειδικοί σε θέματα κοινωνικής και συναισθηματικής μάθησης του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής, Economic Policy Institute, (https://www.epi.org/)  γράφουν ότι οι ουσιαστικές δεξιότητες ζωής, συμπεριλαμβανομένης της «ικανότητας δημιουργίας ισχυρών και αξιόπιστων σχέσεων με άλλους», έχουν την προέλευσή τους στις σχέσεις φροντίδας που λαμβάνει ένα άτομο στις πρώτες ηλικίες.

Οι μελέτες έχουν δείξει ότι οι μητέρες είναι τα καταλληλότερα άτομα για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αναπτύξουν κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες όπως το να έχουν συμπόνια, να αναγνωρίζουν τα κοινωνικά μηνύματα, να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, να δημιουργούν σχέσεις και να εξελίσσονται σε κοινωνικά ικανά όντα.

Παρέμβαση του κράτους σε όλο και μικρότερες ηλικίες…

Παραβλέποντας τα στοιχεία που δείχνουν υπεροχή στα παιδιά που φροντίζονται από τις υπεύθυνες μητέρες τους, ο διεθνής Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, (Organisation for Economic Co-operation and Development) https://www.oecd.org/,  προωθεί επίμονα τα προγράμματα «Προσχολικής Εκπαίδευσης και Φροντίδας», που έρχονται να καλύψουν τις ανάγκες για «αυξημένη προσφορά εργασίας από τις μητέρες και συγχρόνως απαιτούν τεράστια κρατική χρηματοδότηση για τους άρτια οργανωμένους παιδικούς σταθμούς» σε όλο και  πιο πρώιμες ηλικίες.

Στο ίδιο μήκος κύματος, το σχέδιο «Εκπαίδευση για έναν Παγκόσμιο Πολίτη» του ΟΗΕ του 2016, επίσης τονίζει την ανάγκη για σχολικά εκπαιδευτικά προγράμματα που θα προάγουν την ανάπτυξη «ολόκληρου του ατόμου» διαμορφώνοντας τα παιδιά «συναισθηματικά, ηθικά, διανοητικά, σωματικά, κοινωνικά και πνευματικά».

Από ό,τι δείχνουν τα πράγματα οι μηχανικοί της παγκόσμιας εκπαίδευσης επιδιώκουν απεγνωσμένα να διεισδύσουν στη ζωή των παιδιών όλο και πρώιμα,  θεωρώντας πως υπάρχει ορθάνοιχτο παράθυρο παρέμβασης στη βρεφική και τη νηπιακή ηλικία.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στη Σουηδία ακολούθησαν τις συμβουλές των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης στα θέματα ανατροφής των παιδιών. Στη Σουηδία, η μη γονεϊκή μέριμνα με δημόσια χρηματοδότηση έχει επεκταθεί ήδη από τη δεκαετία του 1970, ώστε τώρα «πάνω από το 90% όλων των παιδιών ηλικίας 18 μηνών έως 5 ετών βρίσκονται σε παιδικούς σταθμούς».

Τί συνέπειες είχε ο σημαντικός χωρισμός των παιδιών της Σουηδίας από τις μητέρες τους κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής τους ως προς την κοινωνική και συναισθηματική ευημερία τους;  

Μια κυβερνητική έρευνα το 2006  διαπίστωσε πως:

Η ψυχική υγεία των Σουηδών 15χρονων επιδεινώθηκε ταχύτερα από το 1986 έως το 2002 σε σύγκριση με έντεκα άλλες ανάλογες ευρωπαϊκές χώρες. Για τα κορίτσια, τα ποσοστά κακής ψυχικής υγείας τριπλασιάστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, από 9% σε 30%… Η επιδείνωση συνέβη σε όλες τις ομάδες νέων ανεξάρτητα από την οικογενειακή τους κατάσταση, την εργασία των γονέων ή τη γονεϊκή κοινωνικοοικονομική κατάσταση.

Επιπλέον, κατά τις εκτιμήσεις του ίδιου του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, «η Σουηδία έχει υψηλό βαθμό αταξίας στις σχολικές της αίθουσες, συμπεριλαμβανομένης της καθυστέρησης προσέλευσης, της σχολικής απουσίας, της αυθάδειας στο λόγο και της ανάρμοστης συμπεριφοράς».

Αν και για αυτές τις ανησυχητικές εξελίξεις δεν μπορεί να κατηγορηθεί αποκλειστικά η πρώιμη απομάκρυνση από τους γονείς, ωστόσο αξίζει κανείς να προβληματισθεί για το αντίκτυπο που είχε στον πληθυσμό της Σουηδίας η απομάκρυνση των παιδιών από τη φροντίδα των μητέρων τους στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

Ομοίως, η Καναδική επαρχία του Κεμπέκ εισήγαγε την «επιδοτούμενη ολοκληρωμένη ημερήσια φροντίδα» για τα παιδιά στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Περίπου μια δεκαετία αργότερα, μια μελέτη ανέδειξε «εντυπωσιακά στοιχεία»: ότι τα παιδιά στο πρόγραμμα ήταν πολύ «χειρότερα σε ποικίλα ζητήματα συμπεριφοράς και υγείας, που κυμαίνονταν από   επιθετικότητα έως  προβληματικές κοινωνικο-κινητικές δεξιότητες που έφταναν έως και την νόσο».

Αυτά τα παιδιά ευρίσκονταν υπό παρακολούθηση, οπότε διαπιστώθηκε πως πολλά προβλήματα χειροτέρευαν με την πάροδο του χρόνου. «Τα αγόρια στον παιδικό σταθμό έδειχναν περισσότερο υπερκινητικότητα και επιθετικότητα, ενώ τα κορίτσια εκδήλωναν συχνότερα άγχος αποχωρισμού». Υπήρξε επίσης μια απότομη αύξηση της εγκληματικής συμπεριφοράς μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν στο πρόγραμμα του Κεμπέκ.

Κατόπιν τούτων, το να υποστηρίξουμε ότι τα σχολεία ή τα κέντρα φροντίδας παιδιών μπορούν να προσφέρουν αγωγή  και να εγκαταστήσουν  κοινωνική και συναισθηματική ευεξίας στα παιδιά εξίσου καλά με τις μητέρες και τους πατέρες είναι ένας υπερβολικός και μάλλον ανόητος ισχυρισμός.

Οικογένεια! Ο άριστος τρόπος!

Με  βάση τα ανωτέρω το να αναθέτουμε και να εμπιστευόμαστε τα  παιδιά  στο σχολείο δεν φαίνεται να είναι ο καλύτερος τρόπος για την προώθηση της κοινωνικής και συναισθηματικής ευεξίας τους. Υπάρχει καλύτερος, πιο λογικός, πιο βιώσιμος και αποτελεσματικός τρόπος. Είναι ο τρόπος της οικογένειας.

Η οικογένεια είναι το θεμέλιο της κοινωνίας και του πολιτισμού και η καλή δημόσια πολιτική απαιτεί να την ενισχύουμε και όχι να δημιουργούμε εμπόδια που την αποδυναμώνουν. Ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσουν τα παιδιά κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες είναι να καλλιεργηθεί μια κοινωνία που δίνει προτεραιότητα στο μοντέλο που τα παιδιά μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι με την παντρεμένη μητέρα και τον πατέρα τους που τα αγαπούν, ασχολούνται  με αυτά και γίνονται  πρότυπο κοινωνικής και συναισθηματικής ικανότητας. Είναι σημαντικό να λαμβάνονται ευεργετικά μέτρα με στόχο την  οικογένεια και ιδιαίτερα τη μητέρα ώστε να αναλάβει αυτή τον υπεύθυνο ρόλο και να μην ανατίθενται οι δεξιότητες ζωής στο σχολείο.

Όσο περισσότερο τα παιδιά αντιμετωπίζονται με ευγένεια, λαμβάνουν ανταπόκριση και κατανόηση στις πρώτες μέρες της ζωής τους, τόσο περισσότερο θα γίνονται και τα ίδια ευγενικά, θα ανταποκρίνονται συναισθηματικά και θα γίνουν άνθρωποι συμπαράστασης για τους άλλους. Ενώ τα σχολικά προγράμματα μπορούν ίσως να προσφέρουν τακτικές υποστήριξης, ο χαρακτήρας και οι δεξιότητες αναπτύσσονται καλύτερα μέσα στις οικογένειες από άτομα που αγαπούν και αλληλοεπιδρούν ο ένας με τον άλλον.

Οι πατέρες —και ιδιαίτερα οι μητέρες— προάγουν καλύτερα την κοινωνική και συναισθηματική ευημερία των παιδιών τους. Καθώς ο κόσμος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην σύγχυση, την αναταραχή, την κατάθλιψη και την αυτοκαταστροφή, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε -πριν να είναι πολύ αργά- πόσο απαραίτητες είναι οι μητέρες, οι πατέρες και οι οικογένειες για τη βιωσιμότητα και την ευημερία του κόσμου μας.

Έγινε προσαρμογή για το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»

_______________________

Παραπομπή

1. https://www.e-nomothesia.gr/kat-ekpaideuse/protobathmia-ekpaideuse/upourgike-apophase-94236-gd4-2021.html

 
Πηγή: dailysignal.com, Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά