Με την υπ΄ αριθμ. πρωτ. 139808/Δ1/ 31-08-2016 εγκύκλιο που αφορά στη λειτουργία των σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για το σχολικό έτος 2016-2017 το Υπουργείου Παιδείας, σκόπιμα έχει απαλείψει οποιαδήποτε αναφορά στην πρωινή προσευχήδιαφοροποιούμενο από τις ανάλογες εγκυκλίους προηγουμένων ετών.
Η εγκύκλιος υπ΄ αριθμ. Φ.3./ 1105/ 141440/ Δ1/10-09-2015 της προηγούμενης χρονιάς ανέφερε: «Πριν από την έναρξη των μαθημάτων πραγματοποιείται κοινή προσευχή των μαθητών και του διδακτικού προσωπικού στο προαύλιο του σχολείου με ευθύνη των εκπαιδευτικών... Σε περίπτωση δυσμενών καιρικών συνθηκών η προσευχή πραγματοποιείται στην αίθουσα κάθε τάξης…». Οι ετερόδοξοι μαθητές δικαιούνται να μη συμμετέχουν, σεβόμενοι όμως τους υπολοίπους.
Η φετινή εγκύκλιος αναφέρει ότι: «...Στις 08:10, μετά το ηχητικό σήμα (κουδούνι), ...οι μαθητές εισέρχονται στις αίθουσες…» και «τέλος εφαρμόζονται οι προβλέψεις του Π.Δ. (Προεδρικού Διατάγματος) 201/ 98 (ΦΕΚ 161 τ. Α΄) αριθμ. 13, παρ. 5, έδαφ. α και β και παρ. 10, εδαφ. δ.»
Για ποιο λόγο τώρα έγινε αυτό ουσιαστικά το είχε αποκαλύψει ο κ. Υπουργός στους Εκπαιδευτικούς και στον Πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Ξυλοκέριζας Κορίνθου πριν μερικούς μήνες λέγοντας : «…Αν σε ένα Σχολείο γίνεται προσευχή και σε άλλο όχι, και τί έγινε; Θέλουμε να δοθεί η ευθύνη, η εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς κάθε σχολείου να αποφασίζουν για το ζήτημα αυτό. Δεν θέλουμε να υπάρχει ειδικά μια εκπορευόμενη γραμμή να δεσμεύει όλο τον κόσμο σε τέτοια ζητήματα. Σε θέματα δηλαδή εκπαιδευτικής καθημερινότητας, δίνομε την ευκαιρία στον Σύλλογο να αποφασίζει για αυτά τα ζητήματα…»
Ερώτηση Δημοσιογράφου: «Αυτό δεν είναι λίγο μεσοβέζικο;»
Απάντηση Υπουργού: «Ούτε μεσοβέζικο, ούτε μη μεσοβέζικο. Είναι μια αντίληψη για τη λειτουργία του Σχολείου. Στην Ελλάδα το Σχολείο είναι πολύ συγκεντρωτικό. Κάθε ημέρα υπογράφω τριακόσιες υπουργικές αποφάσεις, από εκδρομή πού πάει να γίνει ἤ δεν πάει να γίνει, μέχρι μετάθεση μέχρι άλλα ζητήματα, ήσσονος προσπαθείας. Είμαι αναγκασμένος, να τα υπογράφω εγώ. Έτσι δεν μπορεί να λειτουργεί το Σχολείο. Όταν σε ένα Σχολείο γίνεται προσευχή και σε άλλο δεν γίνεται και τί έγινε, ποιό είναι το πρόβλημα;…»
Απόόλα αυτά παρατηρεί κάποιος, ότι:
α) Σύμφωνα με το Π.Δ. 201/98 που είναι σε ισχύκαι μνημονεύει η φετινή εγκύκλιος, η προσευχή παραμένει ακόμα υποχρεωτική καθώς και τα περί αναρτήσεως της σημαίας.
β) Με τηνφετινή εγκύκλιουποβαθμίζεται η διαδικασία και τη θέση της παίρνει η φράση μετά το «ηχητικό σήμα» (κουδούνι)… όλοι στην αίθουσα… δίνοντας έτσι τη δυνατότητα για κατά το δοκούν αντιμετώπιση του ζητήματος εκ μέρους διδασκόντων και διδασκομένων.
Άραγε ο κ. Υπουργός έχει συνειδητοποιήσει ποιά θα είναι τα αποτελέσματα της εφαρμογής αυτών των απόψεων στα Σχολεία, δηλαδή να μην υπάρχει συγκεκριμένη οδηγία από το αρμόδιο Υπουργείο και να κάνει ο καθένας, ότι θέλει;
H πίστη με όλα αυτά φυσικά δεν κινδυνεύει αλλά εκείνο που δημιουργεί ανησυχία είναι η ισοπέδωση των πάντων και το διχαστικό σχέδιο, το οποίο επιχειρείται να περάσει στα Σχολεία. Αποτελεί ακόμη και παραβίασητου άρθρου 16 παράγραφος 2 του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που ορίζει ότι : «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό………. την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης….»
Τα σημερινά γεγονότα θυμίζουν τις απαγορεύσεις που επέβαλε η Τουρκική Δημοκρατία στις 23 Μαρτίου 1964 με την εγκύκλιο 410/16 που απαγόρευε στα ελληνικά Σχολεία της επικράτειάς της την πρωινή προσευχή. Βλέπε σχετικά«Η συνθήκη της Λωζάνης, Το πλήρες κείμενο, Προσθήκες – Ερμηνευτικοί νόμοι, Οι τουρκικές παραβιάσεις από το 1923 μέχρι σήμερα, Λέσχη των νέων Ελλήνων, Εκδ. Παπαζήση, Αθήνα (1990), σ. 160».
Η προπαγάνδα περί ουδετερόθρησκου σχολείου κρύβει αρνητική διάθεση έναντι της Ορθοδοξίας και της Ορθόδοξης Χριστιανικής αγωγής γι΄αυτό και επιβλήθηκε από φέτος το πολυθρησκειακό μάθημα των Θρησκευτικών. Ηιδεολογική όσμωση και ομογενοποίηση, αυτό το νέο σύστημα πίστεως και ηθικής τάξεως που προσπαθεί να διαμορφώσει ένα νέο είδος ανθρώπου, με νέο ήθος, βασισμένο σε ξεπερασμένες και αντιευαγγελικές θεωρίες δεν είναι αποδεκτό και συνιστά αχαριστία προς την Εκκλησία του Χριστού. Ας μη μας διαφεύγει ότι όπου δεν υπάρχει Θεός τότε όλα επιτρέπονται.
Πηγή: Ακτίνες, Θρησκευτικά
