Η ζωή μας κάτω απ’ το χώμα!
Και ξαφνικά ένα πρωί
Βρεθήκαμε να επιλέγουν άλλοι για μας.
Να αποφασίζουν άλλοι για μας.
Να νοιάζονται
να εκσυγχρονίσουν
όχι τη ζωή,
αλλά το θάνατό μας.
Ξαφνικά ένα πρωί
βρεθήκαμε υπό ζυγόν.
Περικυκλωμένοι από «σωτήρες»,
που ψάχναν με σπουδή
να βρουν τρόπους εξόντωσης,
ώστε από την κατηγορία των όντων
να περάσουμε
σ’ εκείνη των μη όντων·
των απαθών και ανέραστων και άβουλων πλασμάτων,
Που πρώτα τα τρομοκρατείς
και μετά τα χειρίζεσαι
και τα διαχειρίζεσαι
όπως θέλεις.
Ξαφνικά,
χωρίς να ακουστούν έκτακτα δελτία ειδήσεων,
χωρίς να φανούν εχθροί,
χωρίς υποψία πολέμου,
διαπιστώσαμε ότι είμαστε υπό κατοχή.
Είχαν επιλέξει για μας
μια σωρεία εντολών,
απειλών,
συμβιβασμών,
περικοπών πάσης φύσεως,
ικανών να πλήξουν αποτελεσματικά
το κέντρο της ζωής,
δηλαδή την Καρδιά μας.
Έτσι έγινε:
Ένα πρωί,
με εωσφορική αλαζονεία
μας φορέσανε το εωσφορικό σχέδιο:
από την τάξη των υγιών
να περάσουμε στην άλλη,
των κλινικά νεκρών.
Έτσι τους βόλευε:
κλινικά νεκροί οι πολίτες,
κλινικά νεκρή η χώρα.
και η ζωή μας
Στα σκοτεινά σκοτεινιασμένη,
στα ευτελή εξευτελισμένη.
Κι εμείς,
φοβισμένοι
και μουγγοί …,
να τρώμε χώμα
και να δοξάζουμε αυτούς
που μας εξασφαλίζουν το έδεσμα:
χώμα χωρίς ουρανό,
χώμα έως θανάτου.
Αυτός ήταν ο στόχος:
η ζωή μας κάτω από το χώμα!
Εκεί την οδηγούν
και περιμένουν χαιρέκακα
την εκ του φόβου γενική παραλυσία,
την εκ του φόβου πλήρη αδράνεια,
την εκ του φόβου υποταγή.
Είναι αλήθεια πως περάσαμε όλοι ένα σοκ.
Όμως λειτούργησε γρήγορα ο νους,
ο μέσα νους.
Κι ανοίξανε τα μάτια,
τα μέσα μάτια:
Ποιος να φοβηθεί;
Και γιατί να φοβηθεί;
Οι «σωτήρες» μας δεν ξέρουν
την αληθινή καταγωγή μας.
Δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά
των αθανάτων,
που το χώμα δεν το λέει χώμα
που το χώμα δεν το λέει μνήμα.
Είμαστε από κείνη τη γενιά,
που το λέει Μήτρα:
τα δικά μας χώματα γεννάνε
και γεννοβολάνε
και βλασταίνουν ζωή
ισχυρότερη από την πρώτη.
ικανή να τινάξει στον αέρα
όλες τις ταφόπετρες
που βάλαν στα κεφάλια μας
οι ευρωφαρισαίοι
και οι ευρωυποκριτές.
Οι «σωτήρες» μας δεν ξέρουν ότι
για μας το χώμα έχει φωνή.
για μας το χώμα έχει ψυχή…
Μιλάει…
Κλαίει…
Εξιστορεί την αληθινή μας ιστορία.
Εξιστορεί πώς γίναν τα βουνά
και πώς μείναν αδούλωτα.
Με πόσα δάκρυα
και με πόσα αίματα!
Οι «σωτήρες» μας δεν ξέρουν ότι
τα δικά μας χώματα είναι ζωντανά.
Φυλάνε κατακόμβες,
κρησφύγετα,
κρυφά σχολειά,
τόπους λατρείας,
βημόθυρα,
θεμέλιους λίθους ναών,
ανώνυμους ήρωες,
ανώνυμους μάρτυρες,
άγια σώματα που μυροβλύζουν,
άγια λείψανα που θεραπεύουν.
Εμείς δεν τα λέμε χώματα αυτά.
Τα λέμε Προζύμι!
Που σου ενεργοποιεί όλο το φύραμα.
Που σου ευωδιάζει όλο το φύραμα.
Που σου το αγιάζει.
Που από κει τρώνε και θα τρώνε οι επερχόμενες γενιές
και θα αθανατίζονται:
θα ξέρουν δηλαδή
ότι από το Θεό ήρθαν
και στον Θεό πηγαίνουν
και τον Θεό μόνο προσκυνούν.
Αυτός ήταν ο στόχος:
Η ζωή μας κάτω από το χώμα!
Όμως
ποιος θα φοβηθεί;
Και γιατί να φοβηθεί;
Οι «σωτήρες» μας δεν ξέρουν ότι
είμαστε από κείνη τη γενιά
των αθανάτων
που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές,
γιατί ξέρει να μετανοεί,
γιατί ξέρει να ομολογεί:
έφταιξα και ξαναρχίζω πάλι.
Οι «σωτήρες» μας δεν ξέρουν ότι
ο ενταφιασμός μας
δεν συνεπάγεται το θάνατό μας.
Είμαστε από κείνη τη γενιά
που δεν πεθαίνει όταν ενταφιάζεται.
Ο ενταφιασμός μας
δεν είναι το τέλος.
Είναι αρχή.
Κυοφορία είναι…
Προσμονή επερχόμενης άνοιξης…
Προσδοκία ζωής αθανάτου!
Τα δικά μας χώματα
είναι ζυμωμένα με ουρανό.
Είναι ραντισμένα με αγιασμό.
Και γι’ αυτό δεν πεθαίνουν τους ζωντανούς.
Ζωντανεύουν τους νεκρούς!
Φυτεύεις σπόρο και βγαίνει δένδρο!
Δύει ένας
και αναδύεται Έθνος!
Η ζωή μας κάτω απ’ το χώμα!
Το τούνελ που μας βάλανε
αλλού θα μας βγάλει…
Διαμετρικά αλλού!
Δεν το φαντάζονται όμως.
Γιατί δεν ξέρουν
πόσο επικίνδυνη είναι η σπίθα
που φυλάγεται αθόρυβα
κάτω από τη στάχτη!
Γιατί δεν ξέρουν
πόσο πανίσχυρη είναι η άνοιξη
που κυοφορείται αθόρυβα
κάτω από τα μάρμαρα!
Δεν υπάρχει περίπτωση!
Είτε αρέσει
είτε δεν αρέσει,
θα ραγίσει το μάρμαρο
ραγίσματα χίλια
και η άνοιξη θάρθει!
Θ’ ανατείλει ο ήλιος απ’ τα Χώματα!
Και θα μάθουν αυτοί που δεν ξέρουν
ότι δεν μπορούν να διαφεντέψουν
τη ζωή λαού απροσκύνητου!
Δεν μπορούν να σκοτώσουν
την ψυχή λαού απροσκύνητου!
Ό, τι κι αν κάνουν,
δεν μπορούν να πειράξουν την ψυχή μας!
Θα το μάθουν κι αυτοί που δεν ξέρουν
πόσο αλώβητος είναι ο άνθρωπος
ο βαπτισμένος εις το όνομα της Αγίας Τριάδος!
Η ζωή μας ανδρώνεται στα δύσκολα!
Η ζωή μας φωτίζεται στα σκοτεινά!
Η ζωή μας μεγαλύνεται στα αντίξοα!
Και ποιος θα φοβηθεί;
Και γιατί να φοβηθεί;
Από το βιβλίο της Μαρίας Μουρζά «Σε καιρούς χαλεπούς.- Σήματα ελπίδας στις αγωνίες των ανθρώπων», εκδόσεις Άθως, 2012.
Το βιβλίο διατίθεται δωρεάν σε μορφή e-book στο www.stamoulis.gr
