Πώς μπορεί ο γονιός να καταλάβει ότι το παιδί του είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού;
Eνδεικτικές Συμπεριφορές:
- Αδικαιολόγητη απροθυμία ή άρνηση να πάει στο σχολείο (δεδομένου πως αυτή η συμπεριφορά δεν είχε παρατηρηθεί προηγουμένως) ή επιστρέφει στο σπίτι φοβισμένο.
- Ζητάει από τους γονείς να το συνοδεύσουν οι ίδιοι στο σχολείο, ενώ μέχρι τότε ήταν ανεξάρτητο.
- Αντιδρά θυμωμένα ή υπερβολικά σε ερωτήσεις σχετικές με την καθημερινότητα στο σχολείο.
- Ιδιαίτερο άγχος, εκνευρισμό και ανησυχία, χωρίς να σας λέει το λόγο.
- Απότομες αλλαγές στη διάθεση.
- Συχνές «αδιαθεσίες» όπως πόνος στο στομάχι, στην κοιλιά ή πονοκέφαλο, κυρίως μετά από το Σαββατοκύριακο ή τις διακοπές.
- Δυσκολίες στον ύπνο (εφιάλτες) ή στο φαγητό.
- Ξαφνική ή σταδιακή νυχτερινή ενούρηση, ιδίως στα μικρότερα παιδιά.
- Ξαφνική ή σταδιακή πτώση στη σχολική του επίδοση.
- Ανεξήγητες απώλειες ή καταστροφές σε προσωπικά αντικείμενα (ρούχα, τσάντα, βιβλία, κασετίνα).
- Όταν έχει στο σώμα του σημάδια ανεξήγητα (γρατσουνιές, μελανιές, κτυπήματα).
- Συχνή απώλεια χρημάτων ή απαίτηση για μεγαλύτερο χαρτζιλίκι.
Ενδεικτικές συνέπειες του σχολικού εκφοβισμού στο παιδί – θύμα
Μείωση της αυτοεκτίμησης, άγχος, ανασφάλεια, κατάθλιψη, ψυχοσωματικά προβλήματα. Σχολική Φοβία, «Φαινόμενο Ντόμινο» (το παιδί θύμα εκφοβίζει με τη σειρά του τα άλλα αδύναμα παιδιά), «Κύκλος της Κακοποίησης» (μετέπειτα συζυγική κακοποίηση), έλλειψη εμπιστοσύνης και οικειότητας στις μετέπειτα σχέσεις του.
Ενδεικτικές συνέπειες του σχολικού εκφοβισμού στο παιδί – θύτη:
Επιθετική και παρορμητική συμπεριφορά, αντικοινωνική συμπεριφορά, προβλήματα εξάρτησης, παραβατική συμπεριφορά (ως έφηβος & ενήλικας).
- Αν το παιδί σας εμπιστευτεί ότι δέχεται βία στο σχολείο:
Συζητείστε μαζί του και εξηγείστε του:
- Πώς δεν ευθύνεται εκείνο για ότι συμβαίνει.
- Ότι το στηρίζετε, είστε μαζί σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση και ότι θα το χειριστείτε από κοινού. Προσπαθήστε να αναγνωρίσετε και να αποδεχτείτε τα συναισθήματα που νοιώθετε εσείς και το παιδί σας: φόβο, θυμό, απόρριψη, αποτυχία. Εξηγείστε στο παιδί, πόσο σημαντικό είναι που σας γνωστοποιεί το γεγονός και ότι σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποτελεί «κάρφωμα» για τον/τους συμμαθητές του.
- Αν το παιδί σας είναι αυτό που δείχνει βίαιη συμπεριφορά:
Η επιθετική συμπεριφορά είναι «μία κραυγή για βοήθεια» ενός παιδιού που μπορεί να αισθάνεται (π.χ. ανασφάλεια, να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, να νιώθει καταπίεση, θυμό, έλλειψη συναισθηματικής προσοχής από το σπίτι). Μέσα από μία ανοιχτή συζήτηση προσπαθήστε να κατανοήσετε από πού απορρέει η βίαιη συμπεριφορά του.
Αν το παιδί σας δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενο σε περιστατικό σχολικής βίας… Τα παιδιά – Παρατηρητές:
Τα παιδιά παρατηρητές, δεν είναι ούτε θύματα ούτε θύτες, έρχονται σε καθημερινή επαφή με περιστατικά σχολικού εκφοβισμού για τα οποία δεν μιλάνε. Συνήθως φοβούνται μήπως γίνουν στόχος, δεν ξέρουν τι να κάνουν, σε ποιον να απευθυνθούν, δεν θέλουν να ταυτιστούν με τον «αδύναμο», απειλούνται από ομάδες συνομηλίκων ή μεγαλύτερων παιδιών.
Εξηγείστε στο παιδί τον κυρίαρχο ρόλο του παρατηρητή και πως με το να γνωστοποιεί τα περιστατικά εκφοβισμού συμβάλλει στη μείωση της βίας.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρώτος άνθρωπος που θα πρέπει να συζητήσετε είναι το παιδί σας με ψυχραιμία και χωρίς παρορμητικές αντιδράσεις.
Αποφύγετε να επικοινωνήσετε με το παιδί που ασκεί τη βία ή με τους γονείς του. Μία τέτοια στάση χειροτερεύει και ανακυκλώνει το πρόβλημα. Αντίθετα, θα πρέπει να συνεργαστείτε στενά με το σχολείο, ενημερώνοντας το άμεσα, υπεύθυνα και να πληροφορηθείτε για την έκταση και τη σοβαρότητα του περιστατικού ώστε να διαμορφωθεί όσο είναι εφικτό μία κοινή στάση οικογένειας – σχολείου για τους τρόπους αντιμετώπισής του.
Αγκαλιάστε το παιδί σας, δώστε του να κατανοήσει πως αξίζει την αποδοχή, τον σεβασμό, την αξιοπρεπή συμπεριφορά. Με την στήριξή σας επιτυγχάνετε την ενδυνάμωση του παιδιού σας να μιλήσει για την βία που τυχόν δέχεται!
Πηγή: GreekPress
