Ραούφ Ντενκτάς
του Κωνσταντίνου Χολέβα,
Σέβομαι τη μνήμη του Τουρκοκυπρίου ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς, όπως και κάθε νεκρού προσώπου. Η εκδημία του Τουρκοκυπρίου ηγέτη στις 14.1.2012 μού δίνει πάντως την ευκαιρία να σχολιάσω ορισμένα θέματα σχετικά με το Κυπριακό και τους Τουρκοκυπρίους.
Α) Η καταγωγή των Τουρκοκυπρίων.. Η μουσουλμανική κοινότητα της Κύπρου, την οποία μελέτησαν νεώτεροι ερευνητές όπως ο αείμνηστος Κώστας Κύρρης, ο Παρασκευάς Σαμάρας και ο Φαίδων Παπαδόπουλος δημιουργήθηκε από τέσσερις διαφορετικές αιτίες. Πρώτον από την Οθωμανική κατοχή από το 1571 έως το 1878. Οι Τούρκοι στρατιώτες εγκαταστάθηκαν, νυμφεύθηκαν, απέκτησαν παιδιά. Η δεύτερη αιτία είναι η παρουσία σε παλαιότερες εποχές Αράβων εγχρώμων και αιχμαλώτων, που ήσαν Μουσουλμάνοι. Η τρίτη αιτία είναι ο εξισλαμισμός Βενετών και Φραγκογάλλων που είχαν εγκατασταθεί στη Μεγαλόνησο κατά την μακρά περίοδο της Λατινοκρατίας. Από αυτούς και συγκεκριμένα από την γαλλική οικογένεια Πιτζένι καταγόταν και ο Ραούφ Ντενκτάς. Οι πρόγονοί του εξισλαμίσθηκαν, αλλά έμαθαν ελληνικά για να συνεννοούνται με την ελληνική πλειοψηφία του νησιού. Η τέταρτη αιτία είναι ο εξισλαμισμός Ορθοδόξων Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία στην Κύπρο. Πολλοί από αυτούς δήλωναν μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνος ότι έχουν ελληνική καταγωγή γι' αυτό και ονομάσθηκαν «λινομπάμπακοι». Δηλαδή και λινάρι και βαμβάκι, και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Η βρετανική αποικιοκρατία από το 1878 έως το 1959 δεν ενεθάρρυνε την επιστροφή λινομπαμπάκων στην Ορθοδοξία, αν και αρκετοί το ήθελαν, Τούτο έγινε για να αυξηθεί η μουσουλμανική κοινότητα, η σήμερα αποκαλούμενη τουρκική και για να μπορούν οι Βρετανοί να εφαρμόζουν το «διαίρει και βασίλευε».
Ο Ντενκτάς μιλούσε πολύ καλά ελληνικά και μάλιστα μαθαίνουμε ότι λίγο πριν πεθάνει μίλησε ελληνικά στην κόρη του. Όμως έβλαψε βαρύτατα τον Ελληνισμό. Η ελληνοφωνία μουσουλμανικών πληθυσμών δεν πρέπει να μας παρασύρει και να τους θεωρούμε εκ των προτέρων φιλελληνικούς. Οι Τουρκοκύπριοι μιλούν ελληνικά με κυπριακή προφορά, αλλά κατά τα τελευταία 60 χρόνια πολλάκις έσφαξαν Ελληνοκυπρίους χωρίς δισταγμό. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι περισσότερο αι από την ελληνοφωνία η εμμονή στην Ορθοδοξία είναι το ακλόνητο σταθεροποιητικό στοιχείο της ελληνικής συνειδήσεως.
Β) Ο ρόλος των Τουρκοκυπρίων. Οι Έλληνες της Κύπρου σεβόμενοι τις Χριστιανικές και δημοκρατικές τους αρχές έχουν και πρέπει να έχουν την καλή διάθεση συνυπάρξεως με τους Τουρκοκυπρίους, όταν βρεθεί η κατάλληλη νομική και πολιτική διευθέτηση του προβλήματος. Μία λύση, η οποία πόρρω θα απέχει από τα διχοτομικά και αντιδημοκρατικά στοιχεία του προσφάτου σχεδίου Ανάν. Όμως στον βωμό των καλών διαθέσεων δεν πρέπει να διαγράφουμε την Ιστορία. Πολλές όντως είναι οι μνήμες της ειρηνικής συμβιώσεως Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο. Αλλά κατά τη διάρκεια του Αγώνος της Κύπρου για Αυτοδιάθεση-Ένωση το 1955-59 δεν ήσαν λίγοι οι Τουρκοκύπριοι που έδρασαν ως αστυνομικοί, βασανιστές και δήμιοι για λογαριασμό των Άγγλων. Μόλις δε ιδρύθηκε το ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος μαχητικοί Τουρκοκύπριοι δημιούργησαν τις ένοπλές οργανώσεις ΒΟΛΚΑΝ και ΤΜΤ με στόχο την ενίσχυση των διχοτομικών σχεδίων, τα οποία είχε δρομολογήσει η Άγκυρα από το 1954. Ο Ραούφ Ντενκτάς το 1995 παραδέχθηκε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι στην εισβολή του 1974 Τουρκοκύπριοι παραστρατιωτικοί σκότωσαν εν ψυχρώ πολλούς αμάχους Ελληνοκυπρίους. Δεν ήσαν, λοιπόν, όλα τόσο αρμονικά, όσο τα παρουσίαζε η προπαγάνδα των οπαδών του σχεδίου Ανάν.
Στις ημέρες μας αναμφιβόλως υπάρχουν στα Κατεχόμενα εδάφη εχέφρονες Τουρκοκύπριοι που επιθυμούν μία καλύτερη ημέρα για το νησί σε αρμονική συμβίωση με το ελληνικό στοιχείο. Όμως η γνώμη τους ελάχιστα μετρά. Πληθυσμιακά οι Τουρκοκύπριοι συρρικνώνονται και οι περισσότεροι ζουν σήμερα στην Αγγλία και στην Τουρκία. Ρυθμιστές είναι οι έποικοι από την Ανατολία, οι χιλιάδες κουβαλητοί του στρατού του Αττίλα. Με αυτούς άραγε μπορούν να συνυπάρξουν οι Έλληνες της Κύπρου; Σαφώς όχι. Κι όμως ο πάντα υποχωρητικός Κύπριος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας δεν ξεκαθαρίζει ρητώς και κατηγορηματικώς ότι σε μία λύση του Κυπριακού οι έποικοι θα πρέπει να φύγουν (ή τουλάχιστον να θεωρούνται ξένοι και να μην ψηφίζουν).
Γ) Ένα περίεργο περιστατικό. Κατά την τουρκοκυπριακή ανταρσία του Δεκεμβρίου 1963 -Αυγούστου 1964 κατά της Κυβερνήσεως του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ο Ντενκτάς ήταν το νούμερο 2 των Τουρκοκυπρίων μετά τον Φαζίλ Κιουτσούκ και αρχηγός ενόπλων ομάδων. Διέφυγε στην Τουρκία και του απαγορεύθηκε η είσοδος στην Κύπρο. Μετά από 1 χρόνο συνελήφθη από την Κυπριακή Αστυνομία ενώ προσπαθούσε να εισέλθει παρανόμως από τα βορειοδυτικά παράλια. Όμως αφέθηκε ελεύθερος χάρις στη μεγαλοψυχία του Μακαρίου ή από λανθασμένη εκτίμηση κάποιων Ελληνοκυπρίων πολιτικών. Τέτοια λάθη και τέτοιες μεγαλοψυχίες πληρώνει μερικές φορές ο Ελληνισμός. Ο ελεύθερος πλέον Ραούφ Ντενκτάς μαζί με Τούρκους αξιωματικούς οργάνωσαν τουρκοκυπριακούς θύλακες, στους οποίους δεν μπορούσε να εισέλθει η Εθνική Φρουρά και η Αστυνομία της νομίμου Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1974 αποκαλύφθηκε ότι στις τουρκικές συνοικίες υπήρχαν ολόκληρες σήραγγες κάτω από τα σπίτια για τη διοχέτευση όπλων και την κυκλοφορία παρανόμων Τούρκων και Τουρκοκυπρίων εκπαιδευτών.
Και μία σημαντική λεπτομέρεια. Κατά τις δίκες των Ελληνοκυπρίων αγωνιστών, τους οποίους έστελνα στην αγχόνη τα Βρετανικά αποικιακά δικαστήρια, ένας από τους Εισαγγελείς του Βρετανικού Στέμματος ήταν ο μόλις αποθανών Ραούφ Ντενκτάς. Έπαιξε ρόλο στην καταδίκη παλληκαριών που τιμά σήμερα ο Ελληνισμός. Ως Χριστιανός συγχωρώ τον εκδημήσαντα, αλλά ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
