Ἡ παρέμβαση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατέφερε καίριο χτύπημα στὴν ἐπιμονὴ τῶν συντακτῶν τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐπιμονὴ νὰ μὴ δέχονται τὴν κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖται στὸ ἀντορθόδοξο Πρόγραμμα.
Δὲν πρόκειται πιὰ γιὰ μεμονωμένες φωνὲς Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὅπως αὐτὲς τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεωργίου καὶ τοῦ Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων π. Βασιλείου, ἀλλὰ γιὰ καταδίκη τοῦ νέου Προγράμματος ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Μὲ ἐπιστολή της τὴν 3η Δεκεμβρίου πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑψώνει φωνὴ πόνου καὶ ἀγωνίας γιὰ τὴ διαστροφὴ ποὺ ὑφίσταται τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μὲ τὸ πιλοτικῶς διδασκόμενο νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν.
Στὴν ἐπιστολὴ αὐτή, ποὺ συνυπογράφουν «ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω», τονίζεται ὅτι σκοπὸς τοῦ Μαθήματος «δέον νὰ εἶναι οὐχὶ ἡ μετάδοσις ξηρῶν καὶ ἀποσπασματικῶν γνώσεων καὶ ἡ προσφορὰ εἰς τὴν ἄωρον ἡλικίαν τῶν μικρῶν ἑλληνοπαίδων σωρείας ἑτεροκλήτων θρησκευτικῶν παραστάσεων, συμβόλων, πεποιθήσεων καὶ πρακτικῶν, ἀλλὰ ἡ μεταλαμπάδευσις εἰς τὰς ψυχὰς τῶν νέων τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»...
«Ποῖος ἀρύεται τὸ δικαίωμα ἀκυρώσεως τῆς Παιδείας τοῦ Γένους;», ρωτοῦν μὲ ἀγωνία οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες... καὶ συνεχίζουν: «Δυστυχῶς διαπιστοῦται ὅτι, μὲ πρόσχημα τὴν ἀποφυγὴν τοῦ ‘‘δογ ματισμοῦ’’ ἢ τοῦ ‘‘κατηχητισμοῦ’’ ἢ τῶν ‘‘ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος’’ εἰς τὸ σχολεῖον τῆς δῆθεν πολυπολιτισμικῆς νέας ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐπιχειρεῖται ἡ μετατροπὴ τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς γνωσιακόν - θρησκειολογικόν. Φρονοῦμεν ὅτι τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θὰ ἔδει νὰ εἶναι ὁμολογιακὸν διὰ νὰ εἶναι ἀνοικτόν, εἰδάλλως θὰ εἶναι “φυλακή”».
«Εἰδάλλως θὰ εἶναι “φυλακή”»! Συγκλονιστικὸς ὁ λόγος τῶν Ἁγιορει τῶν Πατέρων. Διότι πράγματι μάθημα - φυλακὴ ἐπιχειροῦν νὰ δημιουργήσουν οἱ συντάκτες τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν.
Μάθημα ποὺ θὰ φυλακίζει τὰ παιδιὰ στὸ κατασκότεινο ὑγρὸ κάτεργο τῆς δαιμονικῆς Πανθρησκείας.
http://www.osotir.org/component/content/article/93-2012-10-04-15-52-39/14521-2013-01-03-18-53-49
Διαβάστε τό πλῆρες κείμενο :
ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΣ
ΑΓΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ
ΚΑΡΥΑΙ, ΤΗ 22.11/3.12.2012
ΑΡ.ΠΡΩΤ. Φ.2/7/3464
Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος
Κύριον κύριον Ἱερώνυμον
Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰωάννου Γενναδίου 14,
11521 Ἀθήνας
Μακαριώτατε πάτερ καὶ Δέσποτα,
. Τὴν Ὑμετέραν Θεοτίμητον Μακαριότητα καὶ τοὺς περὶ Ὑμᾶς Σεβάσμιους Ἀρχιερεῖς υἱικῶς καὶ εὐλαβῶς ἐν Κυρίῳ προσαγορεύομεν.
. Ἀξιωθέντες παρὰ τὴν ἀναξιότητα ἡμῶν νὰ ἐγκαταβιοῦμεν εἰς τὸν ἱερὸν τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου Περιβόλιον, τὸ Ἁγιώνυμον Ὅρος ἔνθα εὐλαβῶς ἠσκήθησαν ἀναρίθμητον πλῆθος Ἁγίων, καθ’ ἑκάστην δὲ προσφέρεται ἡ ἀναίμακτος θυσία τοῦ Κυρίου καὶ ἀναπέμπονται δεήσεις καὶ ἱκεσίαι ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, μακρὰν ὄντες τοῦ κόσμου ἀλλ’ ἐν τούτῳ ἐγγύς, ὡς μέλη τοῦ αὐτοῦ Σώματος, πῶς νὰ ἀποκρύψωμεν τὸ μέγεθος τῆς ὀδύνης, διὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἀποστασίαν πάντων ἡμῶν. Αὐτὴ τούτη ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὸ ταπεινὸν φρόνημα τῶν ὁσίων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως, ὑποθηκεύουσα τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας καὶ τῶν τέκνων της, κρίνει πρῶτον ἡμᾶς, Μακαριώτατε, τοὺς ἐμπιστευθέντας νὰ φυλάξωμεν τὴν παρακαταθήκην τῆς πίστεως, διὸ καὶ συμμετέχομεν εἰς τὴν βαθυτάτην ἀγωνίαν Σας, ἀναγνωρίζοντες τοὺς πολυσχιδεῖς ἀγώνας Σας διὰ νὰ προσφέρητε τὴν μαρτυρίαν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἰς καιροὺς δυσχειμέρους καὶ λίαν χαλεπούς, εἰδικότερον δὲ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὸν εὐαίσθητον καὶ λίαν κρίσιμον χῶρον τῆς Παιδείας καὶ τῆς ἀγωγῆς πρὸς τοὺς νέους ἀνθρώπους.
. Ὅθεν, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ νέου πιλοτικοῦ προγράμματος διὰ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἤχθημεν εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ ἑνώσωμεν τὴν ἰδικήν μας φωνὴν μετὰ τῆς Ὑμετέρας, διὰ νὰ διακηρύξωμεν καὶ ὑπερασπισθῶμεν τὸ δικαίωμα τῶν νέων ἀνθρώπων διὰ μίαν παιδείαν οὐχὶ ὑλιστικὴν καὶ χρησιμοθηρικήν, ἀλλὰ θείαν καὶ ἀνθρωπίνην. Διότι σήμερον, ὑπέρ ποτε ἄλλοτε, ἡ μαθητιῶσα νεολαία, εἴτε εἶναι ὀρθόδοξος εἴτε ὄχι, εἴτε ἑλληνικῆς εἴτε ἀλλοδαπῆς καταγωγῆς, ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τὴν πίστιν εἰς τὸν Σωτήρα Χριστόν, ἥτις εἶναι ἡ σώζουσα ἀλήθεια καὶ ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.
. Ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι ἡ εὐθύνη ἡμῶν καὶ ἐν προκειμένῳ τῶν διδασκάλων, ὡς καὶ τοῦ προσανατολισμοῦ τῶν μαθημάτων καὶ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν –οὐχὶ μόνον τῶν Θρησκευτικῶν ἀλλὰ καὶ τῆς γλώσσης καὶ τῆς ἱστορίας καὶ τῶν λοιπῶν– δέον νὰ εἶναι οὐχὶ ἡ μετάδοσις ξηρῶν καὶ ἀποσπασματικῶν γνώσεων καὶ ἡ προσφορὰ εἰς τὴν ἄωρον ἡλικίαν τῶν μικρῶν ἑλληνοπαίδων σωρείας ἑτεροκλήτων θρησκευτικῶν παραστάσεων, συμβόλων, πεποιθήσεων καὶ πρακτικῶν, ἀλλὰ ἡ μεταλαμπάδευσις εἰς τὰς ψυχὰς τῶν νέων τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ· εἶναι δὲ πρόδηλον ὅτι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν ἐμπνέονται εἰς τὰς ψυχὰς τῶν νέων ἀνθρώπων μὲ θρησκειολογικὰς πληροφορίας, ἀλλὰ μὲ τὰ ζῶντα παραδείγματα τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεως καὶ τῶν ἡρώων τῆς ἀγάπης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἥτις ἀποτελεῖ τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ.
. Διερωτώμεθα, Μακαριώτατε, εἰς τὸ σχολεῖον τῆς πολυπολιτισμικῆς νέας ἑλληνικῆς κοινωνίας, τί θὰ παραδώσωμεν ὡς παρακαταθήκην πρὸς τοὺς ἐπιγενομένους; Δὲν ὑπερασπιζόμεθα οὐδένα ἰδιοτελῆ σκοπόν. Πῶς ἡ ὀρθόδοξος παιδεία ἥτις κατ’ ἐξοχὴν σέβεται τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον, θὰ ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ χαρακτηρίζεται ὡς «μονοφωνία» ἢ ποῖος ἀρύεται τὸ δικαίωμα ἀκυρώσεως τῆς Παιδείας τοῦ Γένους; Δυστυχῶς διαπιστοῦται ὅτι μὲ πρόσχημα τὴν ἀποφυγὴν τοῦ «δογματισμοῦ» ἢ τοῦ «κατηχητισμοῦ» ἢ τῶν «ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος» εἰς τὸ σχολεῖον τῆς δῆθεν πολυπολιτισμικῆς νέας ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐπιχειρεῖται ἡ μετατροπὴ τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς γνωσιακὸν – Θρησκειολογικόν. Φρονοῦμεν ὅτι τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θὰ ἔδει νὰ εἶναι ὁμολογιακὸν διὰ νὰ εἶναι ἀνοικτόν, εἰδάλλως θὰ εἶναι “φυλακή”.
. Ἐπιτρέψατε ἡμῖν νὰ ἑνώσωμεν τὴν φωνὴν καὶ τὸν προβληματισμὸν ἡμῶν μετὰ τοῦ Ὑμετέρου, καθὼς ταῦτα πάντα προωθοῦνται εἰς τὸ πλαίσιον εὐρυτέρας καὶ συστηματικωτέρας προσπαθείας ἀπομακρύνσεως τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὰς ρίζας του καὶ ἐπιβολῆς ἑνὸς «πολυπολιτισμικοῦ ἀποχρωματισμοῦ».
. Μακαριώτατε, ταῦτα πάντα ἐν ταπεινώσει καὶ μετὰ πόνου ψυχῆς τολμῶμεν νὰ καταθέσωμεν εἰς τὴν ἐγνωσμένην σύνεσιν καὶ διάκρισίν Σας, οὐχὶ ὡς διδάσκοντες ἀλλ’ ὡς ἔσχατοι, καὶ περαιοῦντες ἐκζητοῦμεν τὰς πατρικὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καὶ τῶν περὶ Ὑμᾶς ἁγίων Ἀρχιερέων, ἵνα τελειώσωμεν τὸν μοναχικὸν ἡμῶν δόλιχον βαδίζοντες ἀκλινῶς πρὸς τὸν δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν σαρκὶ τεχθέντα Κύριον, διατελοῦμεν δὲ μεθ’ ἑορτίων προσρήσεων κατασπαζόμενοι τὴν ἁγίαν Ὑμῶν δεξιάν.
Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Σύναξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι
Τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω
Κοιν. Ὑπουργὸν Παιδείας κ. Κωνσταντῖνον Ἀρβανιτόπουλον