«...ὅλα γίνονται στήν Ἑλλάδα σά νά μᾶς κινεῖ ἕνα θανάσιμο μίσος γιά τή λαλιά μας. Τό κακό εἶναι τόσο μεγάλο, πού μόνο σάν φαινόμενο ὁμαδικῆς ψυχοπάθειας θά μποροῦσε κανείς νά τό ἐξηγήσει» (Γ. Σεφέρης).
Ὅταν ἤμασταν σκλάβοι, χωρίς σχολεῖα καί σχολές, κάτω ἀπό τόν φρικτό ζυγό τῶν Τούρκων: «Οἱ Ἕλληνες πάσης τάξεως ἔτρεφαν πάντοτε διά τά γράμματα μεγαλυτέραν ἐκτίμησιν ἀπό κάθε ἄλλον λαόν. Διά τῶν σχολείων αὐτῶν ἐλάμβανον ἐπίγνωσιν οἱ νέοι της ἱστορίας των, τῆς σπουδαιότητος τοῦ Ἔθνους των καί τῆς σημασίας πού ἔχει ἡ ἐλευθερία διά τήν ἀνάπτυξιν ἑνός λαοῦ καί ἰδία τοῦ Ἑλληνικοῦ». (Γ.Φίνλεϋ, «Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως», A’ τόμος, σέλ. 29, ἔκδ. «Τολίδη»).
Τώρα πού εἴμαστε «ἐλεύθεροι», μέ σχολεῖα, δασκάλους καί βιβλία καί δέν μᾶς «σκιάζει ἡ φοβέρα» τοῦ κατακτητῆ: «Σύμφωνα μέ τά ἀποτελέσματα τῆς τακτικῆς ἔκθεσης τοῦ ΟΟΣΑ γιά τίς ἱκανότητες τῶν 15χρονων μαθητῶν στά Μαθηματικά, τίς Φυσικές Ἐπιστῆμες καί τήν Ἀνάγνωση, ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται στήν 42η θέση γιά τό 2012, ἐπί 65 χωρῶν συνολικά. Στήν Εὐρώπη καταλαμβάνει τήν τέταρτη, ἀλλά ἀπό τό τέλος, θέση...».
Μάλιστα, ἡ μεγαλύτερη ὑστέρηση τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν παρατηρεῖται στήν μελέτη, ἀνάγνωση καί κατανόηση κειμένων, ἐν ὀλίγοις στό γλωσσικό μάθημα. Καί ἐπειδή ζοῦμε σέ «σοβαρό» κράτος, ἀμέσως, καί ὄχι «ἄμεσα» πού λένε οἱ ἀγράμματοι, λειτούργησαν τά ἀντανακλαστικά του πρός ἴασιν τοῦ νοσήματος: θά καθιερωθεῖ ἡ φράγκικη «λευκή ἑβδομάδα», θά....
συνεχιστεῖ, δηλαδή ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυροφάγου, κατά τήν ὁποία, σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, καταναλώνουμε μόνον «λευκά» ἐδώδιμα. (Αὐγά, γάλατα, τυριά). Καλῶς εἰπώθηκε ὅτι, ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά ἔχουμε ἐλευθερία τοῦ ἤθους σ’ αὐτόν τόπο, ἔχουμε ἐλευθερία τῶν ἠθῶν. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, τό ὑπουργεῖο, πρώην ἐθνικῆς παιδείας, θά παρατείνει τήν καρναβαλική εὐωχία καί κραιπάλη καί κατά τήν ἔναρξη τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. «Λαμπρό» το μήνυμα στούς μαθητές καί στίς οἰκογένειές τους, «φάγωμαν, πίωμεν», ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν καί βόσκηση τῶν παθῶν. Ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ὀλιγοδεϊα εἶναι ἀναχρονισμοί, δέν ἁρμόζουν σέ εὐρωπαϊκή χώρα. Ἀντί νά περάσουμε τό μήνυμα στούς νεότερους, πού καί ἡ σωματική τους ἀκόμη ὑγεία κινδυνεύει ἐξ αἰτίας τοῦ διαιτολογίου τῆς ἀφθονίας πού τούς ἐπέβαλαν οἱ παλαιότεροι, οἱ ὁποῖοι μαστίζονταν ἀπό τό σύμπλεγμα τοῦ πεινασμένου, τοῦ παιδιοῦ τῆς Κατοχῆς, ὅτι ἡ νηστεία, σήμερα ἰδίως, εἶναι «γαλήνη τῶν ψυχῶν, τῶν νέων παιδαγωγός, τῶν σωφρονούντων διδάσκαλος καί τροφή τῆς ψυχῆς» (ἅγιος Χρυσόστομος), διδάσκουμε τόν, κατά τόν Κονδύλη, παρασιτικό καταναλωτισμό, τόν αὐτοκαταστροφικό κορεσμό, τήν ἠδονοθηρία.
Ἅς ἐπιστρέψουμε ὅμως στήν ὀδυνηρή γιά μᾶς ἔκθεση τοῦ ΟΟΣΑ.
Ἡ γλώσσα μας, πού ἄνθισε στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου, μέ τά πρῶτα πρῶτα Δόξα σοί, πού στά φυλλώματά της κρύβει τά ἀρώματα τοῦ Ἄθω καί τῆς Πίνδου, ἡ γλώσσα μας, πού στάθηκε προσάναμμα καί ἐφώτισε ὅλη τήν Οἰκουμένη, οἱ νέοι, οἱ μαθητές μας δέν τήν καταλαβαίνουν. Οἱ γκρεμιστές τῆς Παιδείας, τό πέτυχαν, μέσω τῆς ἀλλαγῆς τῶν βιβλίων Γλώσσας (τό 2006) μέ τίς παρδαλές μεθόδους διδασκαλίας, διά τῆς μετάλλαξης τοῦ δασκάλου σέ ἐμψυχωτή μιᾶς ὁμάδας ἀνηλίκων.
Πῶς νά ἀγαπήσουν τά παιδιά τήν Γλώσσα μας καί νά νιώσουν τήν ἀπόλαυση τῆς ἀνάγνωσης, ὅταν στά βιβλία Γλώσσας, τά ὁποῖα καθημερινά ξεφυλλίζουν, στήν Ε’ καί Στ’ Δημοτικοῦ, γιά παράδειγμα:
(Ἡ ὅλη διαδικασία ξεκίνησε μέ σοσιαλιστική κυβέρνηση-τό 2003-καί ὁλοκληρώθηκε ἐπί δεξιᾶς-το 2006-ἐνδιαμέσως ἄλλαξε καί ἡ στελέχωση τοῦ παιδαγωγικοῦ ἰνστιτούτου. Ἐκδιώχτηκαν τά σημιτόπαιδα καί προσλήφθηκαν τά «δικά μας παιδιά»).
Ἐκπροσωποῦνται μέ μόλις ἕνα (1) κείμενο πεζό ἤ ποίημα οἱ ἑξῆς μεγάλοι μας λογοτέχνες: Σολωμός, Παλαμᾶς, Ἐλύτης, Σεφέρης, Παπαντωνίου, Νιρβάνας, Ξενοπουλος καί ἀκόμη χειρότερα δέν ὑπάρχει κανένα κείμενο οὔτε γιά δεῖγμα-σέ ἀντίθεση μέ προηγούμενες ἐκδόσεις-ἀπό τους: Βαλαωρίτη, Καβάφη, Παπαδιαμάντη, Κόντογλου, Μαβίλη, Μυριβήλη, Κρυστάλλη, Καρκαβίτσα, Πολέμη, Κάλβο, Δροσίνη, Βάρναλη, Βιζυηνό, Ἄγρα, Ρώτα, Ψαθά, Σικελιανό, Ρίτσο, Βρεττάκο κ.α. Ἐξοστρακίστηκαν καί ἐξοβελίστηκαν ὅλοι οἱ μεγάλοι Ἕλληνες συγγραφεῖς καί μάλιστα σχεδόν ὅλοι ὅσοι ἀπό αὐτούς τυγχάνουν καί οἱ πιό πολυμεταφρασμένοι, αὐτοί πού διαβάζονται σήμερα ἀπό μικρούς καί μεγάλους καί στίς πιό ἀπίθανες γλῶσσες τοῦ κόσμου.
Ἀπουσιάζουν ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς. Οἱ διδακτικότατοι καί ὡραιότατοι μύθοι τοῦ Αἰσώπου. Ἕνα ἔργο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἑορτή ἔγινε ἀργία... μήτηρ πάσης κακίας. (Ἀντί νά ἐκδοθεῖ μία «ἀπανταχούσα» τοῦ ὑπουργείου, πού νά καθιστᾶ ὑποχρεωτικό τόν ἐκκλησιασμό δασκάλων καί μαθητῶν, «ἐπιβραβεύεται» ἡ τεμπελιά καί ἡ ἀδιαφορία. Χίλιες φορές, νά κάνουμε μάθημα, παρά ἡ εὐτέλεια...).
Ἐκπαραθυρώθηκε τό ἄφθαστο δημοτικό μας τραγούδι, ἡ ἀπαράμιλλη ποίηση τῆς Πονεμένης Ρωμηοσύνης, «ἡ ἐκτρέφουσα καί συντηροῦσα τό ἐθνικόν φρόνημα, τό τελεσφερώτατον ὄργανον τῆς ἐθνικῆς ἀγωγῆς» κατά τόν μεγάλο μας λαογράφο Ν. Πολίτη.
(«Δημοτικά Τραγούδια», ἔκδ. «Γράμματα», σέλ. 7). Ἔφυγαν τά σπουδαῖα, τά τιμαλφῆ τῆς λογοτεχνίας μας, προγραμμένοι οἱ μεγάλοι συγγραφεῖς, λογοκρίθηκαν οἱ ἄριστοί του Γένους, καί τί μπῆκε στήν θέση τους;
Ἄρθρα ἐφημερίδων, (ἀπό Βῆμα, Νέα, Ἐλευθεροτυπία καί Καθημερινή), μικρές ἀγγελίες, κείμενα ἀπό ἰστοσελίδες, συνταγές μαγειρικῆς (περίπου 30 σ’ ὅλα τα βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ, ὅσα ἦταν περίπου τά δημοτικά τραγούδια), κείμενα τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας, ἀνάξιες λόγου τιποτολογίες καί ἀτάλαντες μωρολογίες. Ἀφίσες, ὁδηγίες χρήσης καφετιέρας καί κλιματιστικοῦ, στήν Στ’ Δημοτικοῦ. Κείμενα, δηλαδή, τῆς ἀγορᾶς... ἀγοραία κείμενα. (Χαχανίζουν τά παιδιά καί οἱ δάσκαλοι-ὅσοι βιώνουμε τήν ἀσημαντότητα-βγαίνουμε μέ σκυμμένο τό κεφάλι ἀπό τήν τάξη, πελιδνοί καί ντροπιασμένοι. Ἔφυγαν τά ὡραῖα κείμενα καί «ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό τά κείμενα καί τίς παραδόσεις, ὁμοιάζει μέ στήλην ἅλατος ὑπό βροχήν», θά πεῖ ὁ Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος. Τρέχουν οἱ γονεῖς καί ἀγοράζουν τίς ἐφημερίδες, πού προσφέρουν τά παλιά Ἀναγνωστικά καί καλά κάνουν. Στήν ἄκρη τά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», τά νῦν βιβλία Γλώσσας, ἅς γευτοῦν τά παιδιά τά γλυκύφορα κατορθώματα τῶν μαϊστόρων τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου.
(Τά λέγαμε παλιά «Ἀναγνωστικά», γιατί μέσω τῶν βιβλίων αὐτῶν, δέν μάθαιναν τά παιδιά ἀνάγνωση μόνο, αὐτό τελειώνει στήν Ἅ’ δημοτικοῦ, ἀλλά γινόταν καί ἀνάγνωση τοῦ ἐθνικοῦ μας πολιτισμοῦ, ἦταν ἀρωματισμένα μέ Ἑλλάδα. Ὅλα τα Ἀναγνωστικά, μέχρι ἴσως καί τό 2006, ἀπό γενέσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, δίδασκαν τά δύο ἱερά ὀνόματα, Ἑλλάς καί ἐλευθερία, καί πάντοτε μέ σεβασμό στήν πατρώα πίστη, τήν ἑλληνοσώτειρα Ἐκκλησία μας. Καί ἡ συγγραφή τούς ἀνατίθετο σ’ ὅ,τι καλύτερο διέθετε ἡ πατρίδα καί ὄχι σέ Γραικύλους). Καί ἀντί νά κηρύξουν οἱ «ἁμαρτωλές» ΔΟΕ καί ΟΛΜΕ, τά συνδικαλιστικά μας ὄργανα, μία ἀπεργία διαρκείας, μέ μοναδικό αἴτημα τήν ἀλλαγή τῶν βιβλίων Γλώσσας, γιά νά ἀνακτήσουμε καί τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση τοῦ λαοῦ, οἱ κηφῆνες ἀδιαφοροῦν. (Ἔχω διαγραφεῖ, μέ αἴτησή μου, ἀπό τήν ΔΟΕ. Παλιός συνδικαλιστής, μέ παρουσία στά συνδικαλιστικά ὄργανα, μοῦ ἔλεγε γιά τά συνέδριά της ΔΟΕ, πού τά πραγματοποιοῦσε- καί μᾶλλον συνεχίζεται ἡ τακτική- στά καλύτερα ξενοδοχεῖα τῆς Ἀθήνας ἤ σέ ἡλιοχαρή νησιά τῆς πατρίδας, μέ ἔξοδα τῶν κορόιδων, τῶν συναδέλφων, πού πληρώνουν συνδρομή 30-40 εὐρώ τόν χρόνο. Γιατί δέν συγκεντρώνονται σέ κάποιο σχολικό ἀμφιθέατρο καί χωρίς θέρμανση;).
Θέλω νά κλείσω τό κείμενο μέ λόγια ἀπό καρδιᾶς. Δέν γράφω ὅ,τι ξέρω, γράφω ὅ,τι ζῶ. Ντρέπομαι! ντρέπομαι, γιατί μέ τέτοια ἐξαίσια Παράδοση καί Ἱστορία, καταντήσαμε περιγελως, ὄχι τῶν ξένων, ἀλλά τῶν παιδιῶν μας, τῶν μαθητῶν μας. Γράφω, ὄχι γιά ἐπίδειξη, γράφω γιά τήν πατρίδα μου.
«Κι ὅσο ἀγαπῶ τήν πατρίδα μου δέν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Νάρθη ἕνας νά μοῦ εἰπῆ ὅτι θά πάγη ὀμπρός ἡ πατρίδα, στέργομαι νά μοῦ βγάλη καί τά δυό μου μάτια. Ὅτι ἄν εἶμαι στραβός, καί ἡ πατρίδα μου καλά, μέ θρέφει. Ἄν εἶναι ἡ πατρίδα μου ἀχαμνά, δέκα μάτια νά χῶ, στραβός θέ νά εἶμαι. Ὅτι σ’ αὐτείνη θά ζήσω, δέν ἔχω σκοπόν, νά πάγω ἀλλοῦ». Στρατηγός Μακρυγιάννης.
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/01/blog-post_305.html
