πηγή: http://www.egolpio.com
κ. Γεωργίου Κρίππα, Δρ. Συνταγμ. Δικαίου
Ως γνωστόν πολύ έντονον αγώνα διεξάγουν αρκετοί «καλοθεληταί», δια να μας πείσουν, ότι το μάθημα των θρησκευτικών εις τα σχολεία πρέπει να καταργηθεί ως αναχρονιστικόν, διότι (ως ισχυρίζονται) η «προηγμένη» Ευρώπη ήδη το κατήργησε. Βεβαίως πολλές φορές, τη επικλήσει της «πολιτισμένης» Ευρώπης, προωθούνται ιδέες απαράδεκτες και κυρίως παραπλανητικές. Μία τέτοια άποψη είναι και η ως άνω (που προσπαθεί να μας πείσει, ότι η Ευρώπη κατήργησε το μάθημα των θρησκευτικών από τα σχολεία). Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Κατ’ αρχήν οι υποστηρίζοντες αυτή την άποψη δεν μας προσεκόμισαν ποτέ καμία απόδειξη περί τούτου. Όμως για να είναι πειστική μία τέτοια άποψη απαιτείται οι υποστηρικταί της να μας γνωρίσουν σε ποιές ευρωπαϊκές χώρες κατηργήθη το μάθημα των Θρησκευτικών ΚΑΙ ΥΠΟ ΠΟΙΟΥ ΝΟΜΟΥ. Αν επί ενός θέματος καθαρά νομικού εκφράσω μίαν άποψη, υποχρεούμαι απαραιτήτως να αναφέρω, ποιά διάταξη ποιού νόμου λέγει αυτό που υποστηρίζω. Άλλως μπορώ εκάστοτε, να ισχυρίζομαι ό,τι θέλω και μάλιστα να εγείρω και απαιτήσεις κατά οποιουδήποτε τρίτου. Είναι λογική αυτή η τακτική; Ασφαλώς όχι.
Για να ισχυρισθεί επομένως κανείς, ότι το μάθημα των θρησκευτικών έπαυσε να διδάσκεται στις ευρωπαϊκές χώρες και επειδή όταν εισήχθη το μάθημα αυτό, εισήχθη δια νόμου, οφείλει να μας πει και υπό ποίου νόμου κατηργήθη.
Επειδή το παρόν θέμα έχει ειδικώς και εις βάθος ερευνηθεί, προέκυψε (εκ της εν λόγω βαθείας ερεύνης), ότι στις χώρες της Ευρώπης εδώ και εκατό χρόνια κανένας τέτοιος νόμος δεν έχει θεσπισθεί. Βεβαίως η περίπτωση δεν περιλαμβάνει τις πρώην κομμουνιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπου το προϊσχύον κομμουνιστικό καθεστώς ήταν ανηλεώς άθεο. Ο χώρος δεν μας επιτρέπει βεβαίως εδώ να προβούμε σε λεπτομερή αναφοράν περί της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στις ευρωπαϊκές χώρες. Όμως παραπέμπουμε τον αναγνώστη στην μονογραφία μας: «Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΠΑΡ’ ΗΜΙΝ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΑΛΛΟΔΑΠΗ» Αθήναι 2001.
Ως αποδεικνύουμε εκεί, δι’ αναφοράς και αναλύσεως των σχετικών διατάξεων του νόμου και του Συντάγματος των ευρωπαϊκών χωρών, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται κανονικά σε όλα τα σχολεία (δημόσια και ιδιωτικά) και μάλιστα υπό μορφήν κατηχητική (δηλ. διδασκαλία της Χριστιανικής πίστεως και όχι γενική θρησκειολογία όλων των θρησκειών), διδάσκεται δε τουλάχιστον επί δίωρον κάθε εβδομάδα. Το μάθημα αυτό θεωρείται ισότιμο προς τα λοιπά, ο βαθμός του αναγράφεται στο απολυτήριο και λαμβάνεται υπ’ όψη για την εξαγωγή του μέσου όρου βαθμολογίας κατ’ έτος, οι δε διδάσκαλοι και καθηγηταί του μαθήματος αυτού είναι εκπαιδευτικοί ισότιμοι προς τους λοιπούς συναδέλφους τους. Σε ορισμένα κράτη (π. χ. Γερμανία) η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών είναι υποχρεωτική ευθέως εκ του Συντάγματος (άρθρον 7 του γερμανικού Συντάγματος). Σε πολλές μάλιστα χώρες διδάσκαλοι του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι και κληρικοί, σε άλλες δε χώρες την ύλη του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν την καθορίζει το Κράτος, αλλά η Εκκλησία, η οποία μάλιστα διαθέτει και ελεγκτές στα σχολεία, για να ελέγχουν, εάν η καθορισθείσα υπό της Εκκλησίας ύλη τηρείται. Σε άλλες χώρες (π. χ. Αγγλία) η νομοθεσία αναφέρει, ότι ολόκληρη η εκπαιδευτική ύλη των σχολείων (και όχι μόνον η του μαθήματος των Θρησκευτικών) πρέπει να διέπεται από τις Χριστιανικές αρχές και αξίες. Εξ άλλου οι χώρες με πλειοψηφούσα την Καθολική θρησκεία έχουν συνάψει σύμφωνο (Κονκορδάτο) με το Βατικανό, δια του οποίου έχουν αναλάβει ρητή υποχρέωση, να διδάσκουν το μάθημα των Θρησκευτικών. Τέλος, πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι βάσει της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Πρώτον Πρόσθετον Πρωτόκολλον αυτής, άρθρον 2) η κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών στις ευρωπαϊκές χώρες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΗ. Η διάταξη αυτή ειδικώς αναφέρει, ότι οι γονείς των παιδιών δικαιούνται να αξιώσουν από το Κράτος να παράσχει θρησκευτική εκπαίδευση στα τέκνα τους σύμφωνη προς τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Επομένως, η κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών στις ευρωπαϊκές χώρες είναι αντίθετη με την ως άνω Ευρωπαϊκή Σύμβαση, την οποία έχει κυρώσει και η Ελλάδα δια του νόμου 53/1974.
Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, οι υποστηρίζοντες τα αντίθετα δεν αποδεικνύουν παρά μόνον την παχυλή άγνοιά τους και (πράγμα που δεν αποκλείεται κατά περίπτωση) την πρόθεσή τους να παραπλανήσουν εκείνους προς τους οποίους απευθύνονται.
