Σύμφωνα μὲ τὸ ρεπορτὰζ στὶς 4/10/2015 στὴν ἐφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», τοῦ δημοσιογράφου κ. Ἀποστόλου Λακάσα, ποὺ ἐκθέτει τὶς ἀπόψεις τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Ν. Φίλη «Περὶ τοῦ νέου τρόπου διδασκαλίας στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν», ἔχω νὰ παρατηρήσω τὰ ἀκόλουθα: Ὡς βάση μελέτης τῶν ἀλλαγῶν προτείνονται τὰ προγράμματα σπουδῶν στὰ Θρησκευτικὰ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καὶ Λυκείου, ποὺ ἐγκρίθηκαν τὸ 2010-11 καὶ ἐφαρμόσθηκαν πιλοτικὰ τὸ 2012-13 καὶ διευρύνθηκαν τὸ 2013- 14. Τὰ προγράμματα ἀναδιατάσσουν τὸ πλαίσιο τῶν Θρησκευτικῶν, ὥστε νὰ μὴ θεωρεῖται θρησκευτικὴ κατήχηση ἢ ὁμολογιακὸ μάθημα, ἀλλὰ ἕνα μάθημα μὲ μορφωτικὸ-γνωσιολογικὸ περιεχόμενο κ.λ.π.
Ἂς τὸ δοῦμε, ἂν θὰ πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα ἀπὸ ἕνα μάθημα Θρησκειολογίας, βάσει τοῦ ὑφισταμένου ἑλληνικοῦ Συντάγματος καθὼς καὶ τοῦ «Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ποὺ ἐπέχει θέση Συντάγματος γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὁ ὁποῖος πολὺ δύσκολα ἀναθεωρεῖται. Κατὰ τὸ ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, «ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ». Σύμφωνα μὲ τὸν «Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας» Ν. 590/1977, ποὺ ψηφίστηκε ὁμόφωνα ἀπὸ τὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, στὸ ἄρθρο 2 λέγει: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνεργάζεται μετὰ τῆς Πολιτείας, προκειμένου περὶ θεμάτων κοινοῦ ἐνδιαφέροντος, ὡς τὰ τῆς χριστιανικῆς ἀγωγῆς τῆς νεότητας». Ἂς προσέξουμε τὴ λέξη «συνεργάζομαι» βλ. Λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσας Γ. Μπαμπινιώτη: συνεργάζομαι:
1.ἐργάζομαι μαζὶ (μὲ κάποιον) σὲ ἰσότιμη βάση γιὰ τὴν ἐπίτευξη κοινοῦ στόχου.
Ἂς λάβει κανεὶς ὑπ’ ὄψιν του ὅτι ὁ Ν. 590/1977 εἶναι αὐξημένης νομικῆς ἰσχῦος. Εἰς δὲ τὸ ἄρθρο 9, παρ.1, ε τοῦ ἰδίου νόμου 590/1977 ἀναφέρεται: «Ἡ ΔΙΣ (Διαρκής Ἱερὰ Σύνοδος) παρακολουθεῖ τὸ δογματικὸ περιεχόμενο τῶν διὰ τὰ σχολεῖα τῆς Στοιχειώδους καὶ Μέσης Ἐκπαίδευσης προοριζόμενων διδακτικῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν».
Σύμφωνα δὲ μὲ τὸ ἄρθρο 10, παρ. 1, στ τοῦ ἀνωτέρω νόμου, συνιστᾶται ἐπιτροπὴ μὲ γνωμοδοτικὴ ἁρμοδιότητα ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ.
Τέλος, οἱ ἀνωτέρω νομοθετικὲς ρυθμίσεις διασφαλίζονται συνταγματικὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἄρθρο 16 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος ποὺ λέγει: «Ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ κράτους, ποὺ ἔχει σκοπὸ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς θρησκευτικῆς συνείδησης».
Ὅταν ὁ συνταγματικὸς νομοθέτης ὁμιλεῖ περὶ «θρησκευτικῆς συνείδησης», ὁμιλεῖ (προφανῶς) γιὰ τὴ συνείδηση, ποὺ διαμορφώνεται ἀπὸ τὴν ἐπικρατοῦσα θρησκεία κατὰ τὸ ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος. Συνεπῶς τὸ ἄρθρο 2, τὸ ἄρθρο 9 παρ. 1, ε καὶ τὸ ἄρθρο 10, παρ. 1, στ τοῦ Ν. 590/1977 συμπορεύονται ἀπόλυτα ἀπὸ τὰ προμνημονευθέντα συνταγματικὰ ἄρθρα καὶ ὡς ἐκ τούτου κάθε νομοθετικὴ προσθήκη, ποὺ ἀντικαθιστᾶ τὴν ἔννοια τῆς θρησκείας μὲ τὴν ἔννοια τῆς θρησκειολογίας ἢ κάτι ἄλλο εὐθέως προσκρούει πρὸς τὸ Σύνταγμα καὶ θὰ ἔχουμε Εὐθεῖα συνταγματικὴ ἐκτροπή.
Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία σὲ ἐφαρμογὴ τοῦ ἄρθρου 9 παρ. 1, ε καὶ τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ Ν. 590/77, θὰ πρέπει γιὰ κάθε βιβλίο θρησκευτικοῦ περιεχομένου, ποὺ ὑποβάλλεται γιὰ ἔγκριση στὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο, νὰ ζητεῖται εὐθέως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πρὶν ἐγκριθοῦν καὶ τυπωθοῦν γιὰ τὰ σχολεῖα τὰ βιβλία, νὰ ὑπάρχει ἡ ὑπεύθυνη γνωμοδότηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἐπιτροπή, ποὺ θὰ συγκροτήσει σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθ. 10 παρ. 1, στ τοῦ Ν. 590/1977.
Γιὰ βιβλία, ποὺ δὲν ἐγκρίνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, σὲ καμία περίπτωση δὲν μποροῦν νὰ κυκλοφορήσουν στὴν ἐκπαίδευση.
Ὁ ὑπουργὸς Ν. Φίλης ἂς μὴ «πονοκεφαλᾶ», θρησκειολογία ΔΕΝ δύναται νὰ εἰσαχθεῖ στὰ σχολεῖα, διότι ὑπάρχει μεγάλο συνταγματικὸ καὶ νομικὸ «δέσιμο» γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ διαταραχθεῖ.
Ἀντιλαμβανόμεθα ὅλοι ὅτι ἂν γίνει αὐτό, θὰ ἐπακολουθήσει «πολιτικὸς σεισμὸς» μὲ κυβερνητικὲς ἐξελίξεις. Τὸν συμβουλεύω, ἂς μὴ πάει νὰ «διαταράξει τὰ εὐαίσθητα ἀρχικὰ δεδομένα».
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 23/10/2015), Θρησκευτικά
