Για μια χρονιά ακόμα αναμένουμε την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων και η κοινωνία μας βρίσκεται σε μεγάλη ανησυχία. Η οικονομική κρίση επηρεάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους, που ψυχολογικά γονατίζουν και ελπίδα δεν βλέπουν στον ορίζοντα. Είναι όμως όντως η οικονομική κρίση που κάνει τον άνθρωπο να απογοητεύεται;  Είναι πασιφανές ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η κρίση είναι βαθύτερη και έχει σχέση με την γενικότερη προσέγγιση των ανθρώπων με το Θεό, με τον πλησίον τους και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι μια πνευματική κρίση. Δεν γίνεται όμως λόγος γι᾽αυτήν. Ο λόγος στρέφεται γύρω από τράπεζες, δάνεια, χρέη κ.τ.λ. και κανείς δεν μιλάει για την ουσία του προβλήματος. Κοιτούν το δέντρο και όχι το δάσος. Για παράδειγμα, δεν αναφέρει κανείς ότι ο εγωισμός ήταν και είναι το αίτιο της σημερινής κατάστασης. Η φιλαυτία είναι αυτή που θαμπώνει τον νου των ανθρώπων και δεν βλέπουν κανέναν δίπλα τους εκτός από τον εαυτό τους. Επίσης, η αυτοκριτική είναι αυτή που χρειάζεται για να μπορέσει να υπάρξει συναίσθηση των λαθών και έτσι να προκύψει μια νέα αρχή. Όλα αυτά δεν λέγονται από κανέναν παρά μόνον από την Εκκλησία, της οποίας τον λόγο άλλοι γνωρίζουν, σέβονται και υιοθετούν και άλλοι απορρίπτουν σαν κάτι στερεότυπο και παρωχημένο.

Ας δούμε όμως την κατάσταση των Ευρωπαίων, αυτών που ασκούν τόσο αυστηρή κριτική στην πατρίδα μας. Έχουν ομολογουμένως καλύτερο σύστημα υγείας. Τα θεραπευτήρια τους λειτουργούν υποδειγματικά. Όμως οι άνθρωποι, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν πιστεύουν πουθενά εκτός από τον εαυτό τους. Επιθυμούν  την νόμιμη ευθανασία για έναν «αξιοπρεπή θάνατο». Δεν θέλουν να ζουν και οι μόνες χαρές τους συχνά περιορίζονται στο αλκοόλ και σε ψυχοφάρμακα. Το σύστημα υγείας και πρόνοιας λοιπόν λειτουργεί αλλά δεν είναι ικανό να ανακαινίσει τον άνθρωπο. Δεν οδηγεί σε πορεία θεοκοινωνίας και αγιασμού, αλλά καλλιεργεί μόνο «αξιοπρέπεια». Για πολλούς από τούς πολιτισμένους  αυτούς ανθρώπους που θεοποιούν τον τεχνικό πολιτισμό,  ο Θεός πέθανε και στην θέση του τοποθετήθηκε ένα «εγώ». Δημιουργήθηκε στη θέση του Θεού ένας βωμός, ένα ομοίωμα του Βάαλ, που ζητά να διαγραφούν από το λεξιλόγιο της ζωής  οι λέξεις θυσία και φιλότιμο. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ασκούν κριτική σε μια χώρα που γέννησε την πολιτιστική βάση τῆς Ευρώπης στην οποία και οι ίδιοι ζουν; Φυσικά, έχουν γίνει λάθη και μάλιστα σημαντικά, αλλά δεν μπορείς να θέλεις καί να επιδιώκεις την εξαχρείωση ενός ολόκληρου λαού.

Για τους ευρωπαίους αυτούς υπάρχει βέβαια ένα μεγάλο ελαφρυντικό, το οποίο πρέπει να τους αναγνωρίζεται. Δεν γνώρισαν την Πίστη. Χρησιμοποιήθηκε από τους προγόνους τους το μήνυμα του Ευαγγελίου ακόμα και ως έμβλημα πολέμου. Ο Σταυρός έγινε σημαία για να χαθούν αθώες ψυχές. Μια τέτοια θεολογική προσέγγιση δεν μπορούσε και δεν μπορεί να ελκύσει, να εμπνεύσει και να αλλοιώσει θετικά τους ανθρώπους. Κάπως έτσι «έχασαν την πίστη τους» και κάπως έτσι έχασαν και τον ίδιο τους τον εαυτό. Ό,τι όμως χάνεται με κάτι θα αντικατασταθεί με κάτι άλλο και γι᾽αυτό έθεσαν τον υλικό ευδαιμονισμό και τον καταναλωτισμό ως λύση στο κενό τους. Αυτό έκαναν και μερικοί από τους συμπατριώτες μας και να που βρεθήκαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Το πρόβλημα για να εντοπιστεί χρειάζεται ειλικρινής αναζήτηση μέχρι την ρίζα του και η θεραπεία αυτής μπορεί να θεραπεύσει όλο το δέντρο. Η Ορθόδοξη Πίστη, μάς έχει δείξει η ιστορία, ότι μάς έχει ενώσει σε δύσκολες στιγμές και ώρες και μάς έχει οδηγήσει σε λαμπρές σελίδες δημιουργίας, ιστορίας και πολιτισμού. Καιρός να την ξαναβάλουμε στην ζωή μας! Είναι ικανή να μας αναστήσει και να μας μεταμορφώσει.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κιβωτός της Ορθοδοξίας

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ὁμιλία Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸ προσφυγικὸ σωματεῖο «Σταυραετός», Ἀγλαντζιᾶς Λευκωσίας (09.12.2016).

Ὁ Πανιερώτατος μέσα ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἁγιότητα καὶ τὸν σύγχρονο προφητικὸ λόγο τῶν ἁγίων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ἀναλύει πνευματικὰ καὶ θεολογικὰ τὴ σύγχρονη γεωπολιτικὴ στρατηγικὴ ποὺ ἐφαρμόζουν οἱ μεγάλες δυνάμεις στὴ Μέση Ἀνατολή, ἡ ὁποία εἶναι μέρος τῶν εὐρύτερων ὑποχθόνιων σχεδίων τῶν ἀνθρώπων τοῦ μυστικοῦ χρήματος, τῆς νέας τάξης πραγμάτων, ποὺ ἔχουν σὰν στόχο τὴ δημιουργία τοῦ φθαρμένου ἀνθρώπου ποὺ δὲν θὰ ἔχει καμία ἠθικὴ ἀντίσταση…

Πηγή: Εκκλησία της Κύπρου

Ὁ εὐαγγελισμός, δηλαδή τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου πρός ὅλους τούς λαούς, εἶναι στή φύση τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς ἀρχή καί κρηπίδα ἔχει τούς γνωστούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη΄ 19-20).

Ὁ εὐαγγελισμός λοιπόν, εἶναι μία ἀποστολή τήν ὁποία ἀναθέτει ὁ Κύριος στούς μαθητές του. 'Επειδή δέ τό ἀντικείμενό της εἶναι ἱερό, χαρακτηρίζεται ὡς μία ἱερά - ἀποστολή, ἐξ οὗ καί ὁ ὄρος «Ἱεραποστολή».

Ἱεραποστολή εἶναι μία λέξη μέ εὐρεία ἔννοια. Σημαίνει διδασκαλία, κατήχηση κ.λπ., πού μπορεῖ νά κάνουμε σέ ἄλλους ἀνθρώπους ἤ σέ ἄλλους λαούς ἤ ἄλλες φυλές, σέ ὅλα τά κράτη, ἤ ἠπείρους καί ὄχι μόνον ἐκεῖ, ἀλλά καί στόν δικό μας χῶρο, στό κράτος μας, στήν κοινωνία μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό.

Ἔτσι, ὥστε νά ταυτίζεται ἐν πολλοῖς ἡ ἔννοια τοῦ χριστιανοῦ μέ τήν τοῦ Ἱεραποστόλου· δηλαδή ὁ κάθε χριστιανός νά εἶναι ταυτόχρονα καί Ἱεραπόστολος, ὅπως καί κατωτέρω θά δείξουμε. Ἡ κλασική της βέβαια μορφή, εἶναι ἡ προσπάθειά μας, νά κηρύξουμε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο σέ ἄλλα ἔθνη καί νά συμπεριλάβουμε στούς κόλπους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας διά τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος ἀνθρώπους ἀπ' ὅλη τήν γῆ, ἀπό πάντα τά ἔθνη, διακονώντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν σωτηρία τους.

Ξεκινώντας ὅμως τήν προσπάθειά μας αὐτή, εἶναι ἀναγκαῖο νά γνωρίζουμε ὅτι αὐτή θά πρέπει νά κινεῖται μέσα σέ ὁρισμένα πλαίσια καί ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις. Στή συνέχεια θ᾿ ἀναπτύξουμε τίς πιό βασικές ἀπό αὐτές, ὥστε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ διακονία μας στήν Ἱεραποστολή γίνεται κατά Θεόν καί ὄχι κατά τήν προσωπική ἑκάστου ἀντίληψη.

Ὅταν λοιπόν ξεκινᾶμε τόν ἐπίπονο ἀλλά εὐλογημένο δρόμο τῆς Ἱεραποστολῆς, θά πρέπει πάντοτε νά ἔχουμε κατά νοῦν κάτι βασικό. Ὅσα κάνουμε καί ὅποιο ἀποτέλεσμα προκύψει ἀπό τίς ἐνέργειες καί προσπάθειές μας, ὅσες ψυχές κι ἄν σωθοῦν ἀπό τόν εὐαγγελισμό αὐτόν, θά εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος, τήν ὁποία πρέπει πάντοτε νά ἐπιζητοῦμε καί νά ἐπικαλούμεθα. Δέν πρέπει ποτέ νά δώσουμε τόπο στόν λογισμό ὅτι, ὅλα ἤ κάτι ἀπό αὐτά, ὀφείλονται στίς δικές μας ἱκανότητες. Κι ἄν παρατηροῦμε ὅτι οἱ ἀγῶνες μας εὐοδοῦνται, πάντοτε νά ἔχουμε κατά νοῦ τό ἁγιογραφικό: «Ὅταν ποιήσητε πάντα τά διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι, πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). Καί «...ὅτι χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. 15,5).

Μιά ἄλλη βασική ἀρχή, εἶναι ὅτι τό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς τίθεται πάντοτε ὑπό τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό Αὐτήν ξεκινάει, ἀπό Αὐτήν ἀντλεῖ δύναμη καί στό τέλος ὅ,τι κατορθωθεῖ σ' Αὐτήν ὀφείλεται. Ἰδιωτικές πρωτοβουλίες, ὅσο καλές κι ἄν φαίνονται, ὅταν κινοῦνται σέ ἀτομικά πλαίσια, ἔξω ἀπό τήν ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, εἶναι πνευματικά ἐπικίνδυνες.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγ. Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος ἄν καί εἶχε τόσες ἱκανότητες καί τόσο μεγάλο πόθο γιά τό θεάρεστο αὐτό ἔργο, δέν τό ἐπεχείρησε, παρά μόνον ἀφοῦ ἔλαβε εὐλογία ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη.

Μέσα σ' αὐτά τά πλαίσια ἐκινήθη καί ὁ π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης, ὁ γνωστός Ἱεραπόστολος τοῦ Ζαΐρ καί ἀδελφός τῆς Ἱ. Μονῆς μας, τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ βασικός θεμελιωτής τῆς Ἱεραποστολῆς μας στό Κολουέζι τοῦ Κονγκό. Αὐτός, ἔχοντας τό σχετικό χάρισμα καί τόν μεγάλο πόθο γιά τήν Ἱεραποστολή, δέν ξεκίνησε ἀκολουθώντας τόν λογισμό του, ἀλλά τόν ἔθεσε πρῶτα στήν κρίση διακριτικῶν πατέρων, συγκεκριμένα τοῦ Γέροντος, καί νῦν Ὁσίου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἐκεῖνος τόν συμβούλευσε νά συνδεθεῖ μέ τήν Ἱερά Μονή μας τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, καί κατόπιν ν᾿ ἀρχίσει τόν ἱεραποστολικό του ἀγώνα, κάνοντας ὑπακοή σ᾿ αὐτήν. Ἔτσι ἔπραξε ὁ παπα-Κοσμᾶς καί ξεκίνησε τό βαρύ αὐτό ἔργο τῆς προσφορᾶς, αὐταπαρνήσεως καί ἀγάπης.

Βλέπουμε δέ σήμερα, 38 περίπου χρόνια μετά τήν ἔναρξη τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου, πῶς ὁ Κύριος τό εὐλόγησε καί τό ἐπηύξησε, ὥστε σήμερα ἡ Ἱ. Μητρόπολη Κατάνγκα, πού εἶναι σέ ἔκταση δύο φορές περίπου μεγαλύτερη ἀπό τήν Ἑλλάδα ν' ἀριθμεῖ περί τούς 60.000 ὀρθοδόξους χριστιανούς μέ 145 ἑνορίες, 72 κληρικούς, 75 ἐκπαιδευτήρια μέ 25.000 μαθητές καί 605 διδασκάλους καί καθηγητές.

Ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε ἐδῶ ὅτι ἔργα, ὅπως τά ἀνωτέρω, καί οἱ ἐν γένει δραστηριότητες, εἶναι καλά καί ἀναγκαῖα, δέν ἀποτελοῦν ὅμως τόν κύριο σκοπό τῆς ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς, ἀλλά τό μέσον γιά τήν ἐπίτευξή της.

Ἄλλως θά κινδυνεύσουμε νά πέσουμε στόν κοινωνικό ἀκτιβισμό. Δηλαδή, νά δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στά ἔργα καί στήν κοινωνική προσφορά, τόν δέ εὐαγγελισμό καί τήν κατήχηση νά θέσουμε σέ δευτερεύουσα μοῖρα. Αὐτό ἀκριβῶς ἐκφράζει τό πνεῦμα τῆς Δύσεως, τό ὁποῖο ἀκολουθοῦν κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον ὅσες χριστιανικές ὁμολογίες δραστηριοποιοῦνται στήν Ἀφρική. Σ' αὐτές, ἡ ἀπουσία τῆς θείας Χάριτος ἀναπληρώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη ὑπερδραστηριότητα. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν σχολές Ἱεραποστολῆς, ὅπως στά δυτικά πρότυπα. Ἡ Ἱεραποστολή μας στό Κολουέζι δέν γίνεται μέ κάποιον ἰδιάζοντα καί ἐξειδικευμένο τρόπο. Ἁπλά, ὁ λαός ἐκεῖ διδάσκεται τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή, βιώνοντας τήν λειτουργική ζωή ὅπως τίς διδασκόμεθα καθημερινά ἀπό τό Συναξάρι, τίς ἀκολουθίες τῶν Ἁγίων, τά λοιπά ἱερά βιβλία (Παρακλητική, Τριώδιο, Πεντηκοστάριο, Μηναῖα), τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὅλη τήν ἀσκητική καί λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Κάθε ἡμέρα στίς ἐνορίες μας, τελοῦνται ὅλες οἱ ἱερές ἀκολουθίες, Ὄρθρου, Ἑσπερινοῦ καί Ἀποδείπνου. Σαββατοκύριακα καί τίς μεγάλες ἑορτές τελεῖται Θεία Λειτουργία.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς σχετικά μέ τό θέμα αὐτό λέγει: «Οἱ ἀσκητές εἶναι οἱ μοναδικοί Ἱεραπόστολοι τῆς Ἐκκλησίας, καί ὁ ἀσκητισμός εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολική σχολή μέσα στήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκηση καί ζωή, γι' αὐτό καί μονάχα διά τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ζωῆς ἐπιτελεῖται τό κήρυγμα καί ἡ Ἱεραποστολή». Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική δέ ἱστορία γνωρίζουμε ὅτι οἱ Ἅγ. Κύριλλος καί Μεθόδιος, οἱ μεγάλοι φωτιστές τῶν Σλαύων προήρχοντο καί αὐτοί ὅπως καί ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός,  ἀπό τήν μοναχική τάξη.

Καί ἄλλοι φορεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βέβαια προσφέρουν ἀξιόλογο ἔργο στήν Ἐξωτερική Ἱεραποστολή, ὅπως τό Ἱεραποστολικό Κλιμάκιο τῆς Κανάνγκα, πού ἐπιτελεῖ ἕνα θαυμάσιο καί σημαντικό ἔργο.

Ὁμιλοῦντες ἀνωτέρω περί τῶν ἱερῶν βιβλίων, Παρακλητικῆς κ.λπ. κάνουμε γνωστό ὅτι στίς καθημερινές ἀκολουθίες τῆς Ἱεραποστολῆς μας, οἱ ψάλτες μας, ἀφρικανόπουλα ἀπό 10-20 ἐτῶν παιδιά τοῦ Οἰκοτροφείου μας, ἤ τῶν Ἐνοριῶν μας, ψάλλουν ἀπ' αὐτά τά βιβλία στά ἑλληνικά, στά σουαχίλι καί στά γαλλικά, σέ ὅλους τούς ἤχους. Ἀπό τήν καθημερινή δέ ἀνάγνωση καί ψαλμωδία, σιγά-σιγά τά ἱερά λόγια τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων τυπώνονται μέσα τους, καί ἡ ἑλληνική γλώσσα πού μαθαίνουν νά ὁμιλοῦν, εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική. Τό παρακάτω χαριτωμένο παράδειγμα, ἐκφράζει ἀκριβῶς τά προλεχθέντα. Μιά ἡμέρα, ἕνας τρόφιμος τοῦ οἰκοτροφείου 13 ἐτῶν, ἔρχεται καί μᾶς λέει παρακλητικά: «Πάτερ, σᾶς παρακαλῶ, παράσχου μοι ἕνα μπίκ (BIC)». Δέν εἶχα διανοηθεῖ ποτέ ὅτι στήν Ἀφρική θά ἄκουγα αὐτή τήν ἔκφραση, δυσπιστώντας δέ τοῦ εἶπα: «Γιά ἐπανάλαβε, παιδί μου». «Παράσχου μοι ἕνα BIC», ἀπαντᾶ μέ ἁπλότητα ὁ μικρός καί μέ φανερή ἀπορία πῶς δέν τό καταλάβαμε ἀμέσως. Τότε πράγματι, κατάλαβα ὅτι ζητοῦσε ἕνα στυλό BIC καί χαμογέλασα ἐλαφρῶς μέ θαυμασμό καί ἔκπληξη γιά τίς λέξεις πού χρησιμοποίησε. Ὁ μικρός, βλέποντας τό χαμόγελο, μέ ἀπορία ρωτάει: «Μήπως δέν τό εἶπα σωστά;». «Ὄχι, ὄχι, πολύ καλά τό εἶπες καί ἔτσι νά συνεχίσεις νά μιλᾶς», τοῦ ἀπάντησα ἀπορώντας καί θαυμάζοντας, πῶς τήν αὐθεντική γλώσσα μας, πού ἐμεῖς ἐδῶ τήν βάλαμε στό περιθώριο, τήν χρησιμοποιοῦν τώρα οἱ μικροί ἀφρικανοί ἀδελφοί μας, πού μᾶς διδάσκουν μέ τό παράδειγμά τους.

Ἕνα ἄλλο πρώτιστο μέλημα τοῦ Ἱεραποστόλου  εἶναι νά μπεῖ στήν ψυχολογία τοῦ Ἀφρικανοῦ, νά τόν ἀγαπήσει καί νά θελήσει νά προσφερθεῖ ὁλοκληρωτικά στήν ὑπηρεσία του ἀψηφώντας καί τήν ἴδια του τήν ζωή. Ἱεραποστολή μέ κρατούμενα δέν νοεῖται. Ξεκινώντας τό ἔργο του, πρέπει νά εἶναι ἀποφασισμένος ν' ἀφήσει τά κόκκαλά του, ἄν χρειασθεῖ, στήν ἀφρικανική γῆ, ὅπως ἔλεγε καί ἔπραξε καί ὁ μακαριστός παπα-Κοσμᾶς. Τό «ἐγώ του», σιγά σιγά πρέπει νά σβήνει καί νά ἀφήσει νά εἰσέλθει ὁ ἀφρικανός ἀδελφός μέσα του. Νά τόν ἀγαπήσει μέ μιά ἀγάπη ὄχι συναισθηματική ἀλλά μακρόθυμη. Νά τόν ἀγκαλιάσει καί νά τόν ἀποδεχθεῖ ἔτσι ὅπως εἶναι, μέ τίς ἁμαρτίες του, τό βαρύ παρελθόν του, τήν ἐπιπολαιότητά του ἴσως, καί νά σκεπάζει τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες του. Θυμᾶμαι τόν μικρό Νικολά, 6 ἐτῶν, πού ἐνῶ μέ τό ἕνα χέρι μέ χαιρετοῦσε, κι ἐγώ τοῦ θώπευα τό κεφαλάκι, μέ τό ἄλλο ἔψαχνε ταχυδακτυλουργικά τήν τσέπη μου, γιά νά βρεῖ κάποια καραμέλα. Ἔ! πῶς ἐμεῖς πρέπει ν' ἀντιμετωπίσουμε τό γεγονός, παρά μόνον μέ τήν ἀγάπη καί τήν ἀνοχή. Ἔτσι, θά μπορεῖ καί ὁ Ἀφρικανός ἀντίστοιχα νά ξεθαρρεύσει. Νά μᾶς δεῖ μέ ἐμπιστοσύνη μετά ἀπό τίς πικρές ἐμπειρίες πού εἶχε στό παρελθόν ἀπό τούς ἀποικιοκράτες. Νά μᾶς πλησιάσει, νά ἀνοιχθεῖ, καί κατ' αὐτόν τόν τρόπο νά ἐπιτευχθεῖ μία οὐσιαστική καί ὄχι συμβατική συνάντηση μεταξύ εὐαγγελιζόντων καί εὐαγγελιζομένων. Νά γίνει δηλαδή μία ἀλληλοπεριχώρηση, πού μέ αὐτόν τόν τρόπο θά περάσει ἁπλά καί ἀβίαστα τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου.

Αὐτή ἡ ἀγάπη θά σέ κάνει νά ἀψηφᾶς τόν ὁποιοδήποτε κίνδυνο καί νά ἐνστερνιστεῖς αὐτό πού λέγει ὁ Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης «ὁ ἀδελφός μας εἶναι ἡ ζωή μας». Θυμᾶμαι τή μικρή διακονία μας στό Kazenze, τήν πόλη τῶν λεπρῶν, ὅπου συγκεντρώνουν ὅλους ὅσους πάσχουν ἀπό αὐτήν τήν ἀσθένεια. Ἄνθρωποι χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, μύτη ἤ αὐτιά, μέ παραμορφωμένο πρόσωπο πού ζητοῦν λίγα ψιχία ἀπό αὐτήν τήν ἀγάπη. Ἤ ἄλλους πού πάσχουν ἀπό ἔϊτζ, καί τό γνωρίζουν ὅτι εἶναι καταδικασμένοι σέ θάνατο, καί περιμένουν ἀπό σένα κάτι, ἔστω καί τό ἐλάχιστο, γιατί δέν ἔχουν κάπου ἀλλοῦ νά στραφοῦν καί νά ζητήσουν ἀνθρώπινη βοήθεια.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι δέν ἀρκεῖται μόνον στό κοινωνικό ἀνθρωπιστικό ἔργο, δηλαδή στήν προσφορά μιᾶς ἁπλῆς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας, καί κατόπιν νά σταματήσει ἐκεῖ, ἀλλά προχωρεῖ πιό βαθιά. Προσπαθεῖ νά βοηθήσει καί τήν ψυχή τοῦ προσώπου, στό ὁποῖο παρέχει τήν ἀνθρωπιστική βοήθεια. Ἄν διαπιστώσει καί πνευματική ἀσθένεια, προσπαθεῖ νά τήν θεραπεύσει μέ τόν τρόπο πού μᾶς ἔχουν διδάξει οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλον αὐτόν τόν πλοῦτο τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς, πού διαφυλάσσει ὡς πολύτιμο θησαυρό ἡ Ἐκκλησία μας, καί πού ἐμεῖς τήν ἔχουμε διδαχθεῖ καί ζήσει στίς Ἱ. Μονές μας, μποροῦμε νά τόν χρησιμοποιήσουμε καί ἀξιοποιήσουμε στήν Ἱεραποστολή, ὥστε ἡ παρεχόμενη βοήθεια νά εἶναι ὁλοκληρωμένη.

Ἔτσι, μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, πού προσπαθεῖ νά παράσχει ὄχι μόνον ὑλική, ἀλλά πνευματική κυρίως βοήθεια, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἀκολουθεῖ τήν ὀρθή ἱεραποστολική ὁδό, ἐπιτελώντας ταπεινά καί οὐσιαστικά τό ἱεραποστολικό Της ἔργο βοηθώντας, θεραπεύοντας καί σώζοντας ψυχές.

Αὐτήν τήν ὁδό προσπαθοῦμε νά ἀκολουθοῦμε κι' ἐμεῖς, στήν Ἱεραποστολή τοῦ Κολουέζι. Θά ἀναφέρουμε ἐν συνεχείᾳ ἕνα παράδειγμα, ἐξιστορώντας ἕνα περιστατικό, ὥστε τά προαναφερόμενα νά γίνουν κατανοητά. Συνέβη στό Κολουέζι πρό ὀλίγων ἐτῶν: Ἦταν μεσημέρι, ἡ ὥρα πού τελείωναν οἱ ἐργασίες τῆς ἡμέρας, καί οἱ ἐργάτες ἐρχόντουσαν καί μᾶς παρέδιδαν τά κλειδιά τῶν διακονημάτων τους. Ἐκείνη τήν ὥρα μᾶς τηλεφώνησαν ἀπό ἕνα κοντινό χωριό, τό Μουσονόϊ, ὅτι κάποιος ἐργάτης μας ἀρρώστησε καί θά πρέπει νά στείλουμε αὐτοκίνητο νά τόν μεταφέρει στό ἰατρεῖο μας, στό Κολουέζι.

Πράγματι ἔτσι ἔγινε, τόν πήραμε καί τόν ὁδηγήσαμε στό ἰατρεῖο μας, ὅπου ἄρχισαν οἱ ἐξετάσεις. Τήν ἑπομένη διαπιστώθηκε ὅτι ὁ ἀσθενής, 33 ἐτῶν πατέρας τεσσάρων παιδιῶν, ἔπασχε ἀπό ἔϊτζ καί θά ἔπρεπε νά τόν μεταφέρουμε στό κεντρικό δημοτικό Νοσοκομεῖο. Στείλαμε τό αὐτοκίνητό μας νά τόν μεταφέρει, μέ τήν ἐντολή στόν ὁδηγό νά περάσει πρῶτα ἀπό τήν Ἱεραποστολή μας, γιά νά τόν δοῦμε καί νά τοῦ μιλήσουμε. Τό θέαμα ἦταν οἰκτρό. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού φαινόταν ὅτι μετά βίας κρατιόταν στή ζωή.

Τό δέρμα του ἦταν κολλημένο στά κόκκαλά του, καί οἱ ἡμέρες του, ἄν ὄχι οἱ ὧρες του, ἦταν μετρημένες. Ρωτήσαμε ἄν ἦταν βαπτισμένος, ὥστε νά μπορέσει νά ἐξομολογηθεῖ καί νά κοινωνήσει. Δυστυχῶς δέν ἦταν. Ἀμέσως ἀναθέσαμε στόν ἰθαγενή ἱερέα μας π. Θεόφιλο, νά τόν ρωτήσει ἄν θέλει νά βαπτισθεῖ, χωρίς νά τόν πιέσει. Ἡ ἀναμονή ἕως ὅτου ἐπιστρέψει ὁ π. Θεόφιλος ἀπό τό αὐτοκίνητο, πού ἦταν σταθμευμένο ἔξω ἀπό τά γραφεῖα τῆς Ἱεραποστολῆς καί μέσα ἦταν ὁ ἀσθενής, ἦταν ἀγωνιώδης. Ἄραγε θά δεχόταν τό βάπτισμα, πού θά ἦταν καί ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας του; Ἡ ἀπάντηση δέν ἄργησε νά ἔλθει. Ὁ ἀσθενής εἶπε ἁπλά καί ἀβίαστα, ὅτι ἤθελε νά βαπτισθεῖ.

Ἀρχίσαμε τότε ἕναν ἀγώνα δρόμου νά προλάβουμε νά γίνει ἡ βάπτιση, μήπως ἐν τῷ μεταξύ ἐπέλθει ὁ θάνατος. Ὁ π. Θεόφιλος γρήγορα ἑτοίμασε τά ἀπαραίτητα, καί ξεκίνησαν μέ ὁρισμένα παιδιά τοῦ οἰκοτροφείου μας γιά τό πιό κοντινό ποτάμι. Πέρασε ἀρκετή ὥρα περιμένοντας μέ ἀνυπομονησία τήν ἐπιστροφή τους. Κάπως καθυστερημένα, ἀργά τό ἀπόγευμα ἐπέστρεψαν ἀστράπτοντες ὅλοι ἀπό χαρά. Ὁ π. Θεόφιλος μᾶς ἐνημέρωσε ὅτι τά δύο Μυστήρια τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος καί Χρίσματος ἔγιναν κανονικά, καί τοῦ δόθηκε τό ὄνομα τοῦ προστάτου τῆς Ἱεραποστολῆς μας, Ἁγίου Γεωργίου. Ἡ χαρά βέβαια ἦταν γενική σέ ὅλους μας, διότι τήν τελευταία στιγμή σώθηκε μία ψυχή, γεγονός πού σέ κάνει νά λησμονεῖς ὅλες τίς πίκρες, πού μπορεῖ νά σοῦ δημιουργοῦνται στήν ἱεραποστολή. Ἐκείνη τήν ὥρα ὅμως, μία δυσάρεστη σκέψη σκίασε σάν σύννεφο τήν γενική χαρά. Ρωτήσαμε τόν π. Θεόφιλο: «Μετά τό ἅγιο Βάπτισμα καί Χρίσμα, τόν κοινώνησες;». Δυστυχῶς τόν εἶχαν ξαναπάει στό νοσοκομεῖο, χωρίς νά περάσουν ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγ. Γεωργίου νά τόν κοινωνήσουν. Ὁπότε τώρα ἀρχίζει νέα ἀγωνιώδης προσπάθεια νά προλάβουμε νά κοινωνήσει, μήπως ἐν τῷ μεταξύ ἐπέλθει ὁ θάνατος. Ἤδη ἔχει πέσει τό σκοτάδι, καί ὅλοι προσευχόμαστε ὁ Κύριος νά τόν κρατήσει ὡς τά ξημερώματα πού θά πήγαινε ὁ π. Λάζαρος γιά νά τόν μεταλάβει. Ὁ π. Λάζαρος πρόθυμος ὅπως πάντοτε, κατά τά ξημερώματα μπῆκε στό Ἱερό Βῆμα τοῦ Ἁγ. Γεωργίου, πῆρε προηγιασμένο Ἄρτο, καί ξεκίνησε μέ τό αὐτοκίνητο γιά τό Νοσοκομεῖο. Σέ λίγο ἔρχονται στήν Ἱεραποστολή ὅλοι οἱ ἐργάτες μας, γιά νά τούς ὁρισθοῦν οἱ ἐργασίες τῆς ἡμέρας, ὅπως γίνεται καθημερινά. Ἡ σκέψη μας ὅμως εἶναι στόν νεοβαπτισθέντα Γεώργιο καί τόν π. Λάζαρο. Ἄραγε θά τόν προλάβει ζωντανό; Μετά ἀπό ἀναμονή ὁρισμένου χρόνου, φαίνεται τό αὐτοκίνητο νά ἐπιστρέφει μέ τόν π. Λάζαρο στή θέση τοῦ συνοδηγοῦ, σοβαρό, φορώντας τό πετραχήλι καί μέ τά Ἅγια Μυστήρια στά χέρια του. Τρέχουμε μέ ἀγωνία καί ἐλπίδα νά μάθουμε. Ὁ π. Λάζαρος τό ἀντιλήφθηκε καί κάνοντας ἕνα νεῦμα ἀπό μακρυά, μᾶς ἔδωσε νά καταλάβουμε ὅτι τόν βρῆκε ζωντανό καί τόν κοινώνησε, καί ὅτι ὅλα τελείωσαν καλά. Ἴσως δέ θά ὑπάρχουν λόγια νά περιγράψουμε κάπως τά συναισθήματα ἐκείνης τῆς στιγμῆς. Τό μόνο πού κατορθώσαμε καί ψελλίσαμε ἦταν: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλο σου, Δέσποτα...».

Τήν μεθεπομένη ἡμέρα, ὁ Γεώργιος ἐκοιμήθη. Ὅλοι τό περιμέναμε. Τώρα ὅμως δεχθήκαμε τό γεγονός χωρίς φόβο καί ἀγωνία, διότι εἶχε γίνει ἤδη μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἡ ψυχή του ἁγνή πλέον καί πεντακάθαρη πέταξε κοντά στόν Κύριο, ὅπου θά πρεσβεύει πάντοτε γιά ὅλους τούς Ἀφρικανούς ἀδελφούς του, ἀλλά καί γιά ὅλους μας.

Τό ἀνωτέρω περιστατικό ἦταν μιά μικρή μνεία, γιά τό πῶς ἐργάζεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, πού ἀντιμετωπίζει τό θέμα πνευματικά, μέ συναίσθηση καί πόνο. Μία ἐντελῶς ἀντίθετη δηλαδή ἀντιμετώπιση μέ τόν τρόπο δράσεως διαφόρων διεθνῶν ἀνθρωπιστικῶν ὀργανισμῶν, οἱ ὁποῖοι μέ μεγάλες καμπάνιες καί τεράστιες προβολές κατορθώνουν καί συγκεντρώνουν τεράστια χρηματικά ποσά, μέρος τῶν ὁποίων, ὅπως διαβάζουμε στόν τύπο, τά διαθέτουν γιά ἐκτρώσεις.

Ἐδῶ θά πρέπει νά ἐκφράσουμε θερμές εὐχαριστίες στούς Ἑλληνικούς Ἱεραποστολικούς Συλλόγους ὅπως ὁ ὑμέτερος, πού ἐνισχύουν οἰκονομικά τίς Ὀρθόδοξες Ἱεραποστολές, ἐκδηλώνοντας ἔτσι  ἔμπρακτα τήν ἐμπιστοσύνη τους πρός τούς ἀγωνιζομένους στίς πρῶτες γραμμές τοῦ μετώπου τῆς Ἱεραποστολῆς.

τοῦ μοναχοῦ Ν. Γ.

Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Eἴθισται –καί εἶναι ἀπαραίτητο– στό τέλος κάθε χρονιᾶς νά γίνεται ἕνας ἀπολογισμός καί μιά ἀποτίμηση ὅσων ἔγιναν ἤ δέν ἔγιναν στή διάρκειά της. Αὐτό θά ἐπιχειρήσουμε καί μεῖς ἐδῶ μέ μεγάλη συντομία.

Τό 2016 ἦταν μιά χρονιά πολύ δύσκολη γιά τόν ἑλληνικό λαό, τοῦ ὁποίου ἡ φτωχοποίηση, ἡ ἀνεργία καί ὁ δρόμος τῶν νέων πρός τήν ξενιτειά προχώρησε ἀκόμη περισσότερο. Μάλιστα οἱ αὐτουργοί τῆς ἐπιδείνωσης εἶναι αὐτοί πού ὑποσχέθηκαν στόν λαό ὅτι θά τόν σώσουν!

Ἀλλά καί παγκοσμίως τό 2016 ἦταν μιά χρονιά ἀστάθειας καί πολέμων.

Ὅσον ἀφορᾶ στά πιό στενά δικά μας, ξεχωρίζουμε κάποια γεγονότα, τῶν ὁποίων οἱ ἐπιπτώσεις θά ἐπηρεάσουν τήν ἐκκλησιαστική, ἐκπαιδευτική, κοινωνική καί ἐθνική μας κατάσταση καί στά ἑπόμενα χρόνια.

1) Ἡ «Σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου. Εἶναι ὁ σύγχρονος πειρασμός γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι ἦλθε νά προσφέρει διορθόδοξη δογματική κατοχύρωση σέ ὅλα αὐτά, πού ἐδῶ καί δεκαετίες κακῶς –κάκιστα– γίνονται στίς σχέσεις μας μέ τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δηλαδή, ἀγαπολογίες τῶν σαλονιῶν, συμπροσευχές καί συλλείτουργα (ἔστω καί μή ὁλοκληρούμενα). Ἡ «Σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου ἀνεγνώρισε τίς αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες, ἔστω καί «ἑτερόδοξες».

Ὅπως προφητικά ἔγραψαν ὁ ἅγιος καί ὁμολογητής Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί ὁ σπουδαῖος ἑρμηνευτής τῆς Ἁγίας Γραφῆς μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος (βλ. «Π», σσ.11-12), μόνο σκανδαλισμός τῶν πιστῶν καί σχίσματα θά εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, πού ἐμελετᾶτο καί «μαγειρευόταν» ἐδῶ καί πάνω ἀπό μισόν αἰῶνα.

Ὁ πειρασμός αὐτός, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι πειρασμοί, δέν ἀφήνει τό ἀποτύπωμά του μόνο στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ἀλλά ἡ ἐμβέλειά του φθάνει καί σέ ἄλλες, φαινομενικῶς ἄσχετες, περιοχές.

Γνωστός μας κληρικός ἀπό τήν Κύπρο μᾶς ἔλεγε τίς προάλλες: «Εἶναι ἄραγε ἄσχετο τό γεγονός, ὅτι ἡ τουρκική ἐπιθετικότητα καί προκλητικότητα στό Αἰγαῖο, στή Θράκη καί στήν Κύπρο αὐξήθηκε κατακόρυφα μετά τή «Σύνοδο» στό Κολυμπάρι τόν Ἰούνιο; Καί πράγματι, ὅπως στόν παλαιό Ἰσραήλ, ἔτσι καί στόν εἰκοστό αἰῶνα, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, τήν ἀποστασία ἀπό τόν ἀληθινό Θεό ἀκολουθεῖ παιδαγωγική τιμωρία, συνήθως μέ τή μορφή ἐθνικοῦ πειρασμοῦ ἤ συμφορᾶς. Ἔτσι, μετά τό ξεκίνημα τοῦ οἰκουμενισμοῦ τό 1920 ἦρθε ἡ Μικρασιατική Καταστροφή τοῦ 1922. Μέ τό πού ξεκίνησε ὁ Ἀθηναγόρας τά οἰκουμενιστικά του ἀνοίγματα, ἦρθε ἡ καταστροφή τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Πόλης τόν τραγικό Σεπτέμβρη τοῦ 1955 (ἀπό τριακόσιες χιλιάδες Ἕλληνες ἔμειναν σήμερα τρεῖς χιλιάδες παπποῦδες) κ.ο.κ. Καί ὅσο δέν «πιάνουμε» τό μήνυμα, αὐτό θά ἐπαναλαμβάνεται. Εἶναι ἁπλό: Ἡ ἀποστασία φέρνει ἐγκατάλειψη ἀπό τόν Θεό καί αὐτή φέρνει συμφορές σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ἄς εὐχηθοῦμε νά «πιάσουμε» τό μήνυμα. Καί νά διορθωθοῦμε διά τῆς μετανοίας.

2) Ὁ πειρασμός τῆς μετάλλαξης τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ πανθρησκειακή σαλάτα ἐντάσσεται, νομίζουμε, στό ἴδιο πλαίσιο, ὅπως καί ἡ δημιουργία τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν μέσα στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.

3) Ὅσο γιά τήν προϊοῦσα ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδος, τί νά ποῦμε; Ἄς ὄψονται αὐτοί πού μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐργάζονται ἀσταμάτητα γιά τήν μετάλλαξή της σέ πολυφυλετική, πολυθρησκευτική καί πολυπολιτισμική Βαβέλ. Ἄς ὄψονται καί κάποιοι ἐκκλησιαστικοί ταγοί, πού μπερδεύουν τόν κοσμάκη, μή μπορώντας νά καταλάβουν ὅτι, ἐάν ἡ «χριστιανική ἀγάπη» ὁδηγεῖ σέ καταστροφή τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ τόπου καί τῆς ἴδιας σου τῆς ὕπαρξης ὡς λαοῦ, τότε δέν εἶναι ἐφαρμοσμένη ἀγάπη ἀλλά ἀσυγχώρητη ἀφέλεια, πού ἀγγίζει τά ὅρια τῆς βλακείας, τήν ὁποία κάποιοι μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐκμεταλλεύονται, γιά νά ἐξυπηρετήσουν τούς δικούς τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς καί τά συμφέροντα. Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια.

Μέσα σ᾽ αὐτό τό ζοφερό τοπίο, ὅμως, διαφαίνεται φῶς καί ἐλπίδα. Τό βασικό εἶναι ὅτι τό τιμόνι τῆς Ἑλλάδος τό κρατᾶ ἡ ἴδια ἡ Παναγία. Θά περάσουμε καί ἄλλα, ὅμως ἡ Ἑλλάδα δέν θά χαθεῖ, ἀλλά θά λάμψει μαζί μέ τήν Ὀρθοδοξία.

Δέν ξέρουμε πῶς ἐργάζεται ὁ Θεός. Βλέπουμε καί στήν Εὐρώπη, ἀλλά κυρίως στίς Η.Π.Α. τήν ἀρχή μιᾶς ἀλλαγῆς τοῦ σκηνικοῦ. Ὁ νέος Ἀμερικανός Πρόεδρος Τράμπ –ἐάν δέν τόν δολοφονήσουν, ὅπως τόν Κέννεντυ, οἱ διεθνεῖς τραπεζίτες – φαίνεται ὅτι πάει κόντρα στήν παγκοσμιοποίηση καί τή διάλυση, πού αὐτή συνεπάγεται.

Τά πράγματα ὅμως δέν εἶναι εὔκολα. Ἐμεῖς καλούμαστε νά εἴμαστε συνεχῶς σέ ἐγρήγορση πνευματική καί νά εἴμαστε ἀνοιχτοί, ὥστε νά δίνουμε στόν Χριστό τήν εὐκαιρία νά μᾶς χρησιμοποιήσει στό σχέδιό του.

Ἀμήν. Καλή Χρονιά, μέ μετάνοια καί ἐπίγνωση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, πού σαρκώθηκε ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά μᾶς.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πηγή: (Παρακαταθήκη, τεύχος 111)

Η Αλήθεια και η Αποκάλυψη δημιουργεί στους ανθρώπους που ζουν σαρκικά την ανάγκη της ειδωλοποίησης. Όταν ο προφήτης Μωυσής ανέβηκε στο όρος Σινά να πάρει το πρώτο Θεϊκό Νόμο οι Εβραίοι ανάγκασαν τον Ααρών να τους κατασκευάσει θεό-μοσχάρι γιά να προσκυνούν, γιατί δεν μπορούσαν να βιώσουν το υπέρ φύση, το αιώνιο, το άκτιστο. Ήθελαν θεό που να το έχουν οι ίδιοι φτιάξει. Από τότε η ιστορία επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα.

Οι Έλληνες σοφοί Πλάτωνας, Ορφέας, Όμηρος, Σόλωνας ασχολήθηκαν με το Μωυσή. Ταξίδεψαν στην Αίγυπτο, που ζούσαν πολλοί εβραίοι, και μελέτησαν την Πεντάτευχο. Γνώρισαν την εξ Αποκαλύψεως θρησκεία αλλά δεν μπόρεσαν να αναχθούν στο πνευματικό ύψος που έφτασαν οι προφήτες του Ισραήλ και γιαυτό κατέληξαν σε ειδωλοποίηση της Αποκάλυψης. Ο Πλάτωνας, παραδείγματος χάριν, στο περίφημο Συμπόσιό του, περί Έρωτος, περιγράφει την δημιουργία του Ανθρώπου με αφελή τρόπο, όχι όπως την εκφράζει αυθεντικά ο προφήτης Μωυσής, 1000 και πλέον χρόνια πριν. Στο μύθος της Διοτίμας , δηλαδή, προσπαθεί με απλοϊκό τρόπο να κατανοήσει και να εξηγήσει την δημιουργία της Εύας από την πλευρά του Αδάμ, που είχε ακούσει από τους Εβραίους, όταν είχε βρεθεί ως δούλος στην Αίγυπτο. Ακόμη και το φοβερό μυστήριο της θεοπτίας το οποίο ο μέγας Μωυσής αποκαλύπτει στο βιβλίο της Εξόδου, ο πολύς κατά τους Έλληνες Πλάτων, δεν μπορεί να το συλλάβει σωστά και το ειδωλοποιεί με το μύθο του σπηλαίου. Άλλου είδους εμπειρία, ουράνια εμπειρία, είχε ο Μωυσής όταν κατ’ εντολή του Θεού στάθηκε μέσα στην σπηλιά ( «υπό την πέτραν») και είδε την άκτιστη Δόξα του Θεού και άλλα κατάλαβε ο Πλάτωνας . Ο Μωυσής είχε εμπειρία άκτιστου φωτός ενώ ο Πλάτωνας αναζητούσε αντιστοιχία με τα κτιστά, δηλαδή τα είδωλα των άκτιστων. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την διαφορά κτιστού και άκτιστου.

Αλλά και ο άλλος επίσης μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης έχοντας ακούσει για τον Όντως Όντα Θεόν (που αποκαλύφθηκε στο Μωυσή μέσα στη φλεγομένη βάτο) ενθουσιάστηκε και άρχισε να ψάχνει το Όντος Όν. Επειδή όμως δεν ήταν μέλος του περιουσίου λαού που βίωνε καθημερινά την παρουσία του Όντος Αληθινού Θεού οδηγήθηκε σε πλήρες αδιέξοδο. Ηττημένος σε αυτή του την αναζήτηση αποφάνθηκε ότι το Όντος Όν είναι «το αει ζητούμενο και αεί απορούμενον». Αυτό, δηλαδή, που πάντα το ψάχνουμε και ποτέ δεν το βρίσκουμε.

Το υπερκόσμιο γεγονός της ενανθρωπίσεως του Θεού-Λόγου που άφησε άφωνη την ανθρωπότητα για 2000 χρόνια, που άλλαξε τη μορφή του Κόσμου και την λογική των ανθρώπων, ανατρέποντας αυτοκρατορίες και αναγνωρίζοντας δικαιώματα σε δούλους, γυναίκες και κάθε ταπεινό, σήμερα δεν μπορεί ο κόσμος να το βιώσει πνευματικά αλλά το ειδωλοποιεί για να το καταλάβει.

Πρώτα το ειδωλοποίησαν οι φράγκοι Πάπες που κατέκτησαν την Εκκλησία της Ρώμης. Δημιούργησα ένα Χριστό στα μέτρα τους. Όμορφο, κοσμικό, ανθρωποειδή, στερημένο από το υπερφυσικό κάλλος και την απέραντη θεϊκή ταπείνωση. Τον γλυκύτατο Ιησού, όπως λένε! Κοντά σε αυτά όλα διέγραψαν και τον τρόπο γνώσεως του Θεού μέσα από τις άκτιστες ενέργειές Του . Από άγνοια θεώρησαν κτιστές τις άκτιστες ενέργειες του Θεού που είναι γνωστές μεν στους Ορθοδόξους αλλά που δεν μπόρεσαν αυτοί να τις κατανοήσουν και να τις γευθούν . Έτσι οδήγησαν την δυτική κοινωνία να βιώνει σαν κτιστή τη θεία Χάρη, έδωσαν δηλαδή ένα είδωλο Χάριτος. Ο δυτικός κόσμος με τις ευλογίες των Παπών οδηγήθηκε μέσα από αυτή τη θεώρηση στην αθεΐα και την συγκεκαλυμένη ειδωλολατρία . Είναι ο ίδιος ο δρόμος που καταλήγει σήμερα στην διάλυση των δυτικών κοινωνιών μέσα από την παραθρησκεία και τον σατανισμό.

Δυστυχώς και στη Ελλάδα βιώνουμε κοινωνικά το ίδιο δυτικό μοντέλο Ειδωλοχριστουγέννων. Πολύχρωμα φώτα, χοντροβασίλιδες, χριστουγεννιάτικα δένδρα, ελαφάκια, παιδάκια με κερατάκια ελαφιού, κόκκινες σκούφιες, ρεβεγιόν κ.τ.ο. Με αυτό το τρόπο ειδωλοποιείται το νόημα μιας μεγάλης εορτής. Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα για τους Ορθοδόξους μια μέρα τέλειας χαράς και ευφροσύνης, μέρα πνευματικής ηδονής. Έχει ένα βαθύ υπερκόσμιο και παρήγορο μήνυμα που το μεταφέρουν παντού ακόμη και τα μικρά παιδάκια όταν καλαντίζουν, όπως: «Άναρχος Θεός παραγίνεται…» ή «Άναρχος αρχή λαμβάνει και γεννάται ο λυτρωτής…» και πολλά άλλα παρόμοια κάλαντα διαφόρων περιοχών. Η εμπειρία του αληθινού Θεού είναι ο μεγάλος πλούτος της Ανατολής.

Όποιος μελετήσει και κατανοήσει το αληθινό νόημα της εορτής, που γίνεται πιο οικείο με το λειτουργικό πλούτο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όποιος βιώσει τους ιερούς ύμνους αυτών των ημερών, δεν θα αναζητήσει είδωλα χαράς και ψυχικής ανάπαυσης αλλά θα αποκτήσει αληθινή γεύση Θεού και μαζί με αυτό θα γεμίσει μέσα του με ένα γαλήνιο άκτιστο φως που θα τον καταυγάζει από το άστρο της Βηθλεέμ.

Πηγή: Νομοκανών

Δεν δικαιολογούμαστε, να έχει υποστεί τόσα και τόσα η οικονομία μας, εθνική και τοπική, και να μη γνωρίζουμε τι θα γίνει με τα λιμάνια και ειδικά με το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, έναν από τους λιγοστούς μοχλούς ανάπτυξης του τόπου μας, για το οποίο τα τελευταία χρόνια δαπανήθηκαν περισσότερα από 80 εκατ. ευρώ.

Σύντομο ιστορικό

Η ανάγκη ανάπτυξης του λιμένα Αλεξανδρούπολης, επίσημα και για πρώτη φορά, δημοσιοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1985, με την παρουσίαση της μελέτης «Σχεδιασμός Ανάπτυξης του λιμενικού συστήματος της χώρας». Η μελέτη είχε ανατεθεί από το Ελληνικό Κράτος, στο Γραφείο Δοξιάδη, με αφορμή την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.

Από τότε, πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια και ακόμα ψαχνόμαστε για την ανάπτυξή του...

Ελπίζαμε, με την έναρξη των έργων επέκτασής του, το καλοκαίρι του 1995...

Αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μας με την μετατροπή του Λιμενικού Ταμείου σε ΟΛΑ ΑΕ, το 2001...

Είδαμε την κρίση σαν ευκαιρία ανάπτυξης, μέσα από το ΤΑΙΠΕΔ, το 2011...

Νοιώσαμε κάποια βεβαιότητα, με την σχεδόν ολοκλήρωση των έργων, το 2015...

Και λίγες μέρες πριν την ανατολή του 2017, αρχίζουν και πάλι, συζητήσεις, δημοσιεύματα, αναρτήσεις, συνεντεύξεις, για την αξιοποίηση, ιδιωτικοποίηση, πώληση... Τι ακριβώς συμβαίνει;

Χωρίς κομματικές και ιδεολογίες προκαταλήψεις, καταθέτω ορισμένα στοιχεία, προς γνώση κάθε ενδιαφερομένου, όπως αυτά προκύπτουν από την ελληνική - ευρωπαϊκή νομοθεσία, τη διεθνή πρακτική, καθώς και τα τρία «μνημόνια» που υπέγραψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Ορολογία, ορισμοί και επεξηγήσεις

Η αξιοποίηση για κάθε λιμάνι, επιτυγχάνεται με δυο κυρίως τρόπους: (α) Με τη συνεργασία του με κάποιο άλλο λιμάνι εσωτερικού ή εξωτερικού ανεξάρτητα από τον δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα του, (β) Με την ιδιωτικοποίηση.

Η ιδιωτικοποίηση επιτυγχάνεται με δυο τρόπους: (α) Με συμβάσεις παραχώρησης, (β) Με πώληση μετοχών.

Η ιδιωτικοποίηση του λιμένα συνεπώς, είναι ευρύτερη έννοια καθώς μπορεί να προκύψει είτε από την πώληση των μετοχών του, είτε από τη σύμβαση παραχώρησης.

Η Σύμβαση Παραχώρησης, αφορά παραχώρηση συγκεκριμένου χώρου του λιμένα σε ιδιώτη για συγκεκριμένες δραστηριότητες, και έγκειται στην εκμετάλλευσή του για συγκεκριμένη χρονική περίοδο και έναντι συγκεκριμένου ανταλλάγματος. Στη Σύμβαση Παραχώρησης, μπορεί να προβλέπεται και η χρηματοδότηση μελέτης, κατασκευής ή συντήρησης ή κατασκευής και συντήρησης ενός έργου. Εδώ, ουσιαστικά, αναφερόμαστε σε ενοικίαση και όχι πώληση της δημόσιας περιουσίας. Η επιλογή του αναδόχου γίνεται με διεθνή πλειοδοτικό διαγωνισμό.

Η «Σύμβαση Παραχώρησης», ως νομοθετημένη διαδικασία υπήρχε και πριν από την κρίση, τα μνημόνια και το ΤΑΙΠΕΔ.

Η πώληση λιμένα, σημαίνει την πώληση των μετοχών του λιμένα μέσω των οποίων, αποκτώνται δικαιώματα διαχείρισης, εκμετάλλευσης και λειτουργίας του. Εδώ όμως, κινδυνεύουμε, ανάλογα με τα ποσοστά των μετοχών που θα πουληθούν, να περάσουμε από το δημόσιο στο ιδιωτικό μονοπώλιο. Η χερσαία και θαλάσσια ζώνη του λιμένα, ως περιουσιακό στοιχείο του Ελληνικού Δημοσίου, παραμένει στο Δημόσιο. Το λιμάνι δεν μπορεί να πωληθεί όπως ένα ακίνητο (κτίσμα, οικόπεδο κλπ) ιδιοκτησίας του δημοσίου.

Η Διυπουργική Επιτροπή αναδιαρθρώσεων και αποκρατικοποιήσεων, με την 195/27-10-2011 Απόφασή της (ΦΕΚ 2501 Β/4-11-2011) μετέφερε στο Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ Α.Ε, τις μετοχές των 12 Οργανισμών Λιμένα Α.Ε. καθώς και τα πλήρη δικαιώματα ψήφου.

Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ 175 Α/7-9-2012) καταργήθηκε το ελάχιστο ποσοστό (51%) το οποίο έπρεπε να κατέχει το Δημόσιο στα 12 λιμάνια - Οργανισμούς Λιμένα Α.Ε.

Το ΤΑΙΠΕΔ, για την καλύτερη «αξιοποίηση» των λιμένων προσέλαβε ως χρηματοοικονομικούς συμβούλους την Τράπεζα Πειραιώς και την Morgan Stanley.

Και τα τρία μνημόνια, πέρασαν από τη Βουλή με ένα μόνο άρθρο γι αυτό δεν μπορεί να γίνει αναφορά σε άρθρο αλλά στη σελίδα του ΦΕΚ όπου έχει δημοσιεύει ο σχετικός νόμος.

Ο διαγωνισμός για την πώληση των μετοχών του ΟΛΠ ΑΕ ξεκίνησε το Μάρτιο του 2014 με την δημοσίευση της σχετικής πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος από το ΤΑΙΠΕΔ, όχι για το 23,1% που προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο αλλά για το 67% και με αυτό το ποσοστό, ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2016.

Ο διαγωνισμός για την πώληση των μετοχών του ΟΛΘ ΑΕ ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2014, με την δημοσίευση της σχετικής πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος από το ΤΑΙΠΕΔ, αλλά έχει βαλτώσει.

Κανένας διαγωνισμός για την πώληση των μετοχών, των άλλων δέκα λιμανιών που λειτουργούν ως ΑΕ, δεν έχει ξεκινήσει.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Λιμένων (European Sea Ports Organization - ESPO), προτείνει το μοντέλο: Λιμάνια δημόσιας ιδιοκτησίας, διοικούμενα από δημόσιες λιμενικές αρχές (που έχουν μετασχηματιστεί σε αυτόνομες εταιρικές οντότητες) να επιτρέπουν μέσω διαδικασιών «παραχώρησης», την ανάληψη εμπορικών δραστηριοτήτων σε ιδιώτες...

Τα λιμάνια στα τρία «μνημόνια»

Και στα τρία «μνημόνια», για τα λιμάνια, δεν υπάρχει ο όρος αξιοποίηση αλλά ο όρος αποκρατικοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι αφαιρείται η εκμετάλλευσή τους από το κράτος και περνά σε ιδιώτη (ιδιωτικοποίηση).

Συνεπώς, η ιδιωτικοποίηση και των δώδεκα λιμένων που λειτουργούν ως Οργανισμοί Λιμένα Α.Ε. είναι μνημονιακή δέσμευση.

Πρώτο «Μνημόνιο» (Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου)

Νόμος 3845/2010 (ΦΕΚ 65 Α/6-5-2010) «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από τα κράτη της ζώνης του ευρώ και το ΔΝΤ».

Τα λιμάνια, όπως και το σύνολο της περιουσίας του ελληνικού κράτους, δεσμεύονται από τους δανειστές και μάλιστα με όρους Αγγλικού Δικαίου.

Νόμος 3985/2011 (ΦΕΚ 151 Α/1-7-2011) «Μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015», προβλέπει πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων των λιμένων για το 2011 μέσω της πώλησης μετοχών, ποσοστού 23,1% για τον ΟΛΠ ΑΕ και 23,3 για τον ΟΛΘ ΑΕ. Για τα άλλα δέκα λιμάνια Α.Ε. (περιλαμβανομένου του ΟΛΑ ΑΕ) προβλέπει πώληση μετοχών ποσοστού 100% μέσα στην περίοδο 2012-2013. (βλέπε σελ. 3225 του ΦΕΚ).

Δεύτερο «Μνημόνιο» (Κυβέρνηση Α. Σαμαρά)

Νόμος 4093/2012 (ΦΕΚ 222 Α/12-11-2012) «Έγκριση μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2013-2016», έχει πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για την περίοδο 2013-2016 και για τα δώδεκα λιμάνια Α.Ε. (βλέπε σελ. 5633 του ΦΕΚ).

Τρίτο «Μνημόνιο» (Κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα)

Νόμος 4334/2015 (ΦΕΚ 80 Α/16-7-2015) «Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης» και Νόμος 4336/2015 (ΦΕΚ 94 Α/14-8-2015) «Κύρωση του Σχεδίου Σύμβασης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και ρυθμίσεις για την υλοποίηση της Συμφωνίας».

Προβλέπει: (i) μέχρι τέλος Οκτωβρίου 2015, να εξαγγελθούν δεσμευτικές προσφορές για ΟΛΠ και ΟΛΘ και (ii) το ΤΑΙΠΕΔ να ρευστοποιεί περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδος με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα. (βλέπε σελ. 1030 του Ν. 4336/2015)

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι επί επτά ολόκληρα χρόνια, από το ξέσπασμα της κρίσης, με πέντε Πρωθυπουργούς (Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμα, Π. Πικραμένο, Α. Σαμαρά, Α. Τσίπρα), με ποικιλόμορφες (μονοκομματικές, δικομματικές, τρικομματικές, υπηρεσιακές και ειδικού σκοπού) κυβερνήσεις, με τρία μνημόνια, με πλήθος εφαρμοστικών νόμων και πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, με πλήθος υποσχέσεις για την πολυπόθητη ανάπτυξη, καμία κυβέρνηση δεν είχε την πολιτική βούληση να εφαρμόσει - ολοκληρώσει τις νομοθετημένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για τα λιμάνια.

Η εκάστοτε αντιπολίτευση τορπίλιζε τις προσπάθειες της εκάστοτε κυβέρνησης. Κι όμως όταν γινόταν κυβέρνηση υιοθετούσε τις θέσεις της προηγουμένης κυβέρνησης. Έτσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος με αποτέλεσμα σήμερα να βρισκόμαστε στο χείλος της ολοκληρωτικής καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Δεν δικαιολογούμαστε, να έχει υποστεί τόσα και τόσα η οικονομία μας, εθνική και τοπική, και να μη γνωρίζουμε τι θα γίνει με τα λιμάνια και ειδικά με το λιμάνι μας, έναν από τους λιγοστούς μοχλούς ανάπτυξης του τόπου μας, για το οποίο τα τελευταία χρόνια δαπανήθηκαν περισσότερα από ογδόντα εκατομμύρια ευρώ.

Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ΤΑΙΠΕΔ έχουν τις ευθύνες τους.

Εμείς, ως τοπική κοινωνία, είμαστε αμέτοχοι ευθυνών;

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ. (ε.α)

Έχει μείνει στην Ιστορία η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη, ο οποίος νόμισε ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να αποτρέψει την παρουσία του Θεανθρώπου επί της Γης. Προσπάθησε να πληροφορηθεί από τους μάγους για τον «τεχθέντα Βασιλέα» και όταν απέτυχε διέταξε τη σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ, από διετούς και κατωτέρω.

Βέβαια ο γεννηθείς Χριστός δεν ήλθε ως επίγειος Βασιλεύς και ακριβώς γι’ αυτό ο υμνωδός ψάλλει σήμερα στη γέννησή Του: «Την απαρχήν των Εθνών, ο ουρανός σοι προσεκόμισε, τω κειμένω νηπίω εν φάτνη, δι’ αστέρος τους Μάγους καλέσας, ους και κατέπληττεν, ου σκήπτρα και θρόνοι, αλλ’ εσχάτη πτωχεία. Τι γάρ ευτελέστερον σπηλαίου; Τι δε ταπεινότερον σπαργάνων;

Εν οις διέλαμψεν ο της Θεότητός σου πλούτος, Κύριε, δόξα σοι». Σήμερα, όμως, στην πατρίδα μας συντελείται μια αόρατη σφαγή και γενοκτονία και ουδείς εκ των κατόχων της εξουσίας (κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων) συγκινείται.

Οι γεννήσεις τείνουν να εξαφανισθούν και οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων και οι κατέχοντες την εξουσία με όλα τα μέτρα που λαμβάνουν αυτό που πράττουν είναι να αποτρέπουν τα νέα ζευγάρια από το να αποκτήσουν παιδιά. Έχουμε φθάσει στο κατάντημα η απόκτηση παιδιών να θεωρείται τεκμήριο πλουτισμού, να φορολογείται ο πολύτεκνος όπως ακριβώς και ο άγαμος, να επιβάλλεται φόρος πολυτελούς διαβίωσης στους πολυτέκνους, που εξ ανάγκης αγόρασαν ένα επταθέσιο ΙΧΕ των 2.000 κ.ε. για τη μεταφορά της οικογένειάς τους, να πληρώνουν την ίδια εισφορά αλληλεγγύης όπως και οι άγαμοι, να μειώνεται το ποσοστό που έχουν στις προλήψεις και πλείστα όσα άλλα μέτρα σε βάρος τους. Καταδικάσθηκε από την Ιστορία η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη.

Τη σύγχρονη, όμως, σφαγή των πολυτέκνων από όλους όσους κυβέρνησαν τη χώρα την εποχή των Μνημονίων ουδείς την καταδικάζει και ουδείς ασχολείται με αυτό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πώς είναι δυνατόν σήμερα ένας νέος και μια νέα, που τέλεσαν τον γάμο τους, να αποφασίσουν να αποκτήσουν παιδιά και μάλιστα να γίνουν πολύτεκνοι, όταν γνωρίζουν ότι η απόκτηση παιδιών έχει καταντήσει να θεωρείται τεκμήριο πλουτισμού; Πώς να προχωρήσει ο νέος ή η νέα σε γάμο, όταν γνωρίζει ότι ως έγγαμος θα αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία πολύ χειρότερα από τους αγάμους;

Συζητείται και ζητείται από τους λεγομένους «θεσμούς» (ή «τρόικα») το αφορολόγητο να κατέλθει στις 5.000 ευρώ! Πλην, όμως, ουδείς από τους δήθεν διαπραγματευομένους από ελληνικής πλευράς δεν τους θέτει το ερώτημα:

Προτείνετε να έχει το ίδιο αφορολόγητο ο άγαμος με εκείνον που έχει 4, 5, 7, 10, κ.λπ., προστατευόμενα τέκνα, όταν το όριο της φτώχειας για τον μεν άγαμο είναι 4.608 ευρώ, για τον δε έχοντα τέσσερα προστατευόμενα τέκνα (με δύο κάτω των 14 και δύο άνω των 14 ετών) είναι 12.437 ευρώ, ενώ για τον έχοντα δέκα προστατευόμενα τέκνα (όλα κάτω των 14 ετών) είναι 29.030 ευρώ; (βλ. δελτίο Τύπου ΕΛΣΤΑΤ, 8-7-2015).

Τότε θα βλέπαμε ποια απάντηση θα έδιδαν οι λεγόμενοι «θεσμοί» και θα γνωρίζαμε ποιον ρόλο παίζουν σ’ αυτό το θέμα. Εάν έδιδαν απάντηση ότι θα έχουν το ίδιο αφορολόγητο, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα γελοιοποιούντο παγκοσμίως. Βεβαίως, οι εκπροσωπούντες την ελληνική πλευρά ουδέποτε τους έθεσαν τέτοιο ερώτημα και ουδέποτε πρόκειται να τους θέσουν, γιατί, απλούστατα, δεν τους ενδιαφέρει η ύπαρξη παιδιών στην Ελλάδα! Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται μόνον στη διατήρηση της εξουσίας. Η γέννηση του Θεανθρώπου παρέχει την ευκαιρία να αντιληφθούν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν και τα παιδιά και υπάρχουν και τα νήπια, τα οποία δεν μπορεί να οδηγούνται στη σφαγή, όπως έπραξε ο Ηρώδης.

Δικαιώματα έχουν και αυτά και τα δικαιώματα αυτά δεν μπορεί να τους αφαιρούνται με όσα πράττουν οι κατέχοντες την εξουσία (κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι), που ουσιαστικώς ακολουθούν την τακτική του Ηρώδη με την άφρονα πολιτική τους.

Ὁ, νῦν, σε­βα­σμι­ώ­τα­τος Σι­α­τί­στης ἀ­πο­φα­σί­ζον­τας νὰ μᾶς μι­λή­σει γιὰ τὰ Χρι­στού­γεν­να, μᾶς μι­λᾶ γιὰ τὰ πάν­τα: Συν­δέ­ει τὴν ἀ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Θε­οῦ μὲ τὴν πτώ­ση τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ μᾶς βο­η­θᾶ νὰ δι­α­κρί­νου­με τὰ κα­θέ­κα­στα τῆς προ­πα­το­ρι­κῆς ἁ­μαρ­τί­ας ὡς μιὰ δι­α­δο­χὴ γε­γο­νό­των ποὺ ἀ­φη­γεῖ­ται σφαι­ρι­κώ­τε­ρα, βα­θύ­τε­ρα καὶ ἐν τέ­λει ἀ­κρι­βέ­στε­ρα ἀ­πὸ ὁ­ποια­δή­πο­τε ἄλ­λη αὐ­τὸ κα­θ­αυ­τὸ τό, τρέ­χον, ἱ­στο­ρι­κό μας πα­ρόν!

Ἐκ­φω­νή­θη­κε στὰ τέ­λη τῆς δε­κα­ε­τί­ας τοῦ '90, στὴν Κύπρο.

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα

Όταν στις 20 Απριλίου 1931, επτά χρόνια από την κατάργηση του χαλιφάτου το 1924 και οκτώ χρόνια από τη εκθρόνιση του Σουλτάνου το 1923 ο Μουσταφά Κεμάλ διατύπωνε το δόγμα «ειρήνη στη χώρα, ειρήνη τον κόσμο», ο ιδρυτικός μύθος των Οσμανλιδών, το «Όνειρο» του Οσμάν, που άρχισε να διαδίδεται 150 χρόνια από τον θάνατο του (1323) έπαυε να ισχύει. Στα χρόνια που είχαν προηγηθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία είδε τα σύνορα της (16-17ος αιώνας) να εκτείνονται από τις εκβολές του Σάβα μέχρι την Κασπία και από την Μολδαβία μέχρι την Υεμένη και την Αλγερία κι ύστερα να συρρικνώνονται σε μέρος της Μ. Ασίας μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία καταργήθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ το 1923, τα μέλη της δυναστείας Οσμανλιδών εκτοπίσθηκαν, το χαλιφάτο καταργήθηκε και ο κόσμος έπαυσε να είναι χωρισμένος στη «πατρίδα του Ισλάμ» και στη «πατρίδα του πολέμου» και μαζί καταργήθηκαν οι Οθωμανοί και «τα σύνορα της καρδιάς τους».

Μία κοσμική δημοκρατία ιδρύθηκε με το όνομα Τουρκία. Ένα κράτος με αποστολή να υλοποιήσει το νεωτεριστικό όραμα του ιδρυτή και πατέρα (Ataturk) του, όπως αυτό αποτυπώθηκε στη περίφημη «Ομιλία» των 36 ωρών, μεταξύ 15 και 20 Οκτωβρίου 1927. Ένα κράτος με πολίτες που «τα σύνορα της καρδιάς τους», τους οδηγούσαν στις πεδιάδες της Κεντρικής Ασίας από όπου οι φυλές των Τουρκμένων νομάδων προγόνων είχαν ξεκινήσει την πορεία τους προς τα βοσκοτόπια της Μ. Ασίας.

Το νέο κράτος απαρνήθηκε τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της οθωμανικής κοινωνίας και αναζήτησε τη νέα ταυτότητα του στην ιδιότητα του μέλους ενός «φανταστικού» έθνους Τούρκων. Μπορεί ο πρόεδρος της Τουρκίας να θεωρεί «σύνορα της καρδιάς του» αυτά της ακμής των Οθωμανών, αλλά δεν προέρχεται από τους Οσμανλίδες, δεν είναι Οθωμανός αλλά Τούρκος και αυτά τα σύνορα δεν τα είχε ποτέ η Τουρκία. Μέσα στη νέα ταυτότητα, του Τουρκικού Εθνικισμού, η νεαρή δημοκρατία αποφάσισε την βίαιη ενσωμάτωση όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών της, των Κούρδων συμπεριλαμβανομένων.

Όμως οι Κούρδοι, όπως και όλοι οι άλλοι προγενέστεροι των τουρκικών φυλών πληθυσμοί, είχαν διαφορετικά «σύνορα καρδιάς» και κάθε άλλο παρά πρόθυμοι αποδείχθηκαν να αποδεχθούν αυτή την ενσωμάτωση. Απαιτήθηκαν πέντε χρόνια (1925 -1930) πολέμου για να κατασταλούν, προσωρινά όπως αποδεικνύεται, οι διαδοχικές κουρδικές εξεγέρσεις που άρχισαν με την επανάσταση του σεΐχη Σαΐντ στα βόρεια του Ντιγιαρμπακίρ το 1925. Καταστολή που στηρίχθηκε σε ένα δρακόντειο νόμο για την τήρηση της τάξης και που στη συνέχεια εφαρμόσθηκε στους πολιτικούς αντιπάλους του Κεμάλ. Ένας πόλεμος στον οποίο ο τουρκικός στρατός έχασε τον ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο, αριθμό ανδρών από αυτόν του «Πολέμου της Ανεξαρτησίας» εναντίον των Ελλήνων στη Μ. Ασία. Στο τέλος αυτής της μακράς περιόδου εσωτερικών και εξωτερικών συγκρούσεων και ανακατατάξεων, ο Μουσταφά Κεμάλ διατύπωσε το περίφημο δόγμα -Yurtta sulh, Cihanda sulh- για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, που της εξασφάλισε ειρήνη, οικονομική ανάπτυξη και σχετική πολιτική και κοινωνική σταθερότητα.Εβδομήντα εννέα χρόνια από το θάνατο του «Πατέρα-Ατατούρκ», αυτό το δόγμα και ο ίδιος αμφισβητούνται στη πράξη. Με οδηγό ένα ασαφές μετά-κεμαλικό και νέο-οθωμανικό όνειρο, η χώρα έχει οδηγηθεί σε κατάσταση «αδιάφορης ισορροπίας», όπου όλα είναι ενδεχόμενο να συμβούν.

"Yurtta sulh". Η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη ένοπλη σύγκρουση στις επαρχίες των Κούρδων αναδεικνύει την ατέλεια του ιδρυτικού μύθου της Τουρκίας να τους ενσωματώσει και την αδυναμία του κράτους να εγγυηθεί την ειρήνη στη χώρα. Στις επαρχίες των Κούρδων οι ένοπλες συγκρούσεις έχουν επεκταθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις και στα χωριά. Επαρχίες εκκενώνονται για να διευκολυνθούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσα σε πόλεις και χωριά. Δεκάδες χιλιάδες Κούρδων παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς για τα μεγάλα αστικά κέντρα των δυτικών επαρχιών.

Σε μία χώρα 80 εκατομμυρίων κατοίκων, από τα οποία 20 εκατομμύρια είναι Κούρδοι, η υποχρεωτική μετακίνηση ενός μεγάλου αριθμού από αυτούς στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν λύνει το πρόβλημα. Αντίθετα διαμορφώνει εστίες ποικιλόμορφης δυσφορίας και επεκτείνει τα μέτωπα της ένοπλης και ασύμμετρης αντιπαράθεσης σε ολόκληρη την επικράτεια.

Ο χαρακτηρισμός ενός αριθμού Κούρδων (μικρού ή μεγάλου) ως τρομοκρατών και η σύλληψη της κοινοβουλευτικής ηγεσίας τους, μπορεί να διευκολύνει τη ρητορική και τις πολιτικές σκοπιμότητες της κεντρικής εξουσίας, δεν οδηγεί όμως στην δημιουργία κλίματος εκτόνωσης και συμφιλίωσης σε μία εξελισσόμενη πολεμική αναμέτρηση που απειλεί ευθέως την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκικής Δημοκρατίας, αποσταθεροποιεί την κοινωνική συνοχή της και πλήττει βαρέως την εσωτερική ειρήνη και την οικο νομία της. Εκτός όμως των Κούρδων είναι και οι τρομοκρατικές δραστηριότητες που ασκούν σε ολόκληρη τη χώρα τα μέλη του ISIL (Islamic State of Iraq and the Levant), υπεύθυνα για την βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Αγκύρας (10.10.15) με περισσότερους από 100 νεκρούς. Η πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργείου εσωτερικών (30.11.16), ότι μετά από έρευνες σε 12 επαρχίες προσήχθησαν 365 ύποπτοι από τους οποίους οι 131 συνελήφθησαν, αναδεικνύει ένα πρόβλημα εισαγόμενης τρομοκρατίας στη Τουρκία, που ενδέχεται να προκλήθηκε από τη διάρρηξη των σχέσεων των μυστικών υπηρεσιών της χώρας μαζί τους, στις κοινές επιχειρήσεις τους εναντίον των δυνάμεων του Ασαντ στη Συρία.

Χωρίς αμφιβολία το αίσθημα της κοινής ειρήνης στη χώρα, όπως διατυπώθηκε ως -Yurtta sulh-, έχει εξασθενήσει κι αυτό ανησυχεί όχι μόνο τους Τούρκους πολίτες αλλά και τους γείτονες τους που θέλουν και εύχονται μία ειρηνική Τουρκία. Η αποτυχία του στρατιωτικού πραξικοπήματος αποτέλεσε την ευκαιρία επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και την εκδήλωση ενός κύματος διώξεων προς κάθε αντιφρονούντα προς τον πρόεδρο Tayyip Erdogan, όπως ανάλογα είχε συμπεριφερθεί και ο Κεμάλ προς τους αντιπάλους του, στο παρελθόν.

Περισσότεροι από 120.000 υπάλληλοι απελύθησαν και ένας μεγάλος αριθμός από όσους θεωρήθηκαν συνεργάτες του Fethullah Gulen συνελήφθησαν και το ίδιο συνέβη σε ανώτατους και ανώτερους δικαστικούς και στρατιωτικούς. Όλοι οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων απελύθησαν και μαζί με αυτούς και ένας αδιευκρίνιστος αριθμός πανεπιστημιακών απελύθη ή και συνελήφθη.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε η αντικατάσταση εκατόν σαράντα έξη (146) ανώτατων στελεχών της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης (1.12.16). Εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί έπαυσαν να λειτουργούν και δημοσιογράφοι απελύθησαν ή και συνελήφθησαν. Σύμφωνα με το παρατηρητήριο P24, εκατόν σαράντα έξη (146) από αυτούς ευρίσκονται στις φυλακές. Ο αριθμός των κρατουμένων στις φυλακές έφθασε στις αρχές Δεκεμβρίου 2016 τους 177.262, σημειώνοντας αύξηση 17% μέσα σε ένα έτος. Οι διώξεις επεκτάθηκαν και στο τομέα των κρατικών και ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ένα κύμα διωγμών και φυλακίσεων σαρώνει τη χώρα και μετά από πολύ καιρό Τούρκοι ζητούν πολιτικό άσυλο σε χώρες της Ε.Ε.

Διώξεις που όμως επιδοκιμάζονται από τη πλειοψηφία των πολιτών που ζητεί ακόμη και την επιβολή της θανατικής ποινής εναντίον των αντιπάλων - «τρομοκρατών». Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος Ερντογάν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος με ιδιαίτερη απήχηση στους Σουνίτες μουσουλμάνους. Το πρόβλημα βέβαια για την Τουρκία, είναι τι γίνεται με τα δικαιώματα των «άλλων», των δυτικότροπων και των διαφωνούντων που είναι και αυτοί πολλοί ώστε να αγνοηθούν. «Άλλοι» που νοιώθουν ανασφαλείς για αυτούς και το μέλλον των παιδιών τους, ιδιαίτερα για τις κόρες τους που έμαθαν να συμπεριφέρονται ως ευρωπαίες. «Άλλοι» που ασφυκτιούν και αρχίζουν να νοιώθουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά στη χώρα (Yurtta sulh) που τους υποσχέθηκε ο Πατέρας - Ατατούρκ.

Κυρίαρχο θέμα στην τουρκική πολιτική σκηνή που επηρεάζει τις εσωτερικές και εξωτερικές σχέσεις της Τουρκίας αποτελεί η προσπάθεια συνταγματικής μεταρρύθμισης που επιδιώκει ο πρόεδρος Ερντογάν. Με 316 έδρες στη Βουλή το κυβερνητικό κόμμα ΑΚΡ χρειάζεται τουλάχιστον άλλες 14 έδρες στη διαδικασία προκήρυξης του δημοψηφίσματος που θα διενεργηθεί μετά από 60 ημέρες από την απόφαση της Βουλής. Αυτή τη πλειοψηφία την εξασφάλισε με τη πρόσφατη συμφωνία (1.12.2016) με το εθνικιστικό κόμμα (MHP), που κατέχει 40 έδρες. Μία συμφωνία που ερμηνεύει την έξαρση της ρητορικής (και όχι μόνον) του Ερντογάν στα προσφιλή για το ακροδεξιό ακροατήριο του MHP θέματα των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον των Κούρδων, των ελληνο-τουρκικών σχέσεων και των εξελισσόμενων διαπραγματεύσεων για την Κύπρο. Με δύο πολεμικά μέτωπα εκτός και ένα εντός συνόρων, με πολλαπλές ασύμμετρες επιθέσεις στο εσωτερικό, με τρία τουλάχιστον εκατομμύρια πρόσφυγες στην επικράτεια της, με την ισοτιμία της τουρκικής λίρας σε 1€ = 3.7ΤL και την οικονομία να υφίσταται τις αρνητικές επιπτώσεις από τις εξελίξεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό, η επάνοδος στο δόγμα -Yurtta sulh, Cihanda sulh-, δείχνει να είναι μονόδρομος μετά την αναμενόμενη επιτυχία του προέδρου Ερντογάν στο επικείμενο δημοψήφισμα. Επάνοδος που όσο θα καθυστερεί τόσο το κόστος της θα μεγαλώνει. Η Τουρκία έχει κάθε συμφέρον να ακολουθήσει το δρόμο της ειρήνης. "Yurtta sulh, Cihanda sulh", διαφορετικά το κόστος εγκατάλειψης του θα αποδειχθεί εξαιρετικά βαρύ για την ακεραιότητα και την ευημερία της. Το «Όνειρο» του Οσμάν αποτελεί μέρος ενός μύθου του παρελθόντος που πια έχει χάσει τη δύναμη του. «Απέσβετο και λάλλον ύδωρ» όπως ειπώθηκε σε ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν.

* «Cumhuriyet Halk Firkasi’nin mustakar umumi siyasetini su kisa cumle acikca ifadeye kafidir zannederim: Yurtta sulh, cihanda sulh icin calisiyoruz.» «Για να περιγράψω τη σταθερή και γενική διπλωματία του Λαϊκού Δημοκρατικού κόμματος νομίζω ότι αυτή η μικρή πρόταση, ειρήνη στη χώρα ειρήνη στο κόσμο, είναι αρκετή».

- Το νέο κράτος απαρνήθηκε τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της οθωμανικής κοινωνίας και αναζήτησε τη νέα ταυτότητά του στην ιδιότητα του μέλους ενός «φανταστικού» έθνους Τούρκων

- Μπορεί ο πρόεδρος της Τουρκίας να θεωρεί «σύνορα της καρδιάς του» αυτά της ακμής των Οθωμανών, αλλά δεν προέρχεται από τους Οσμανλίδες, δεν είναι Οθωμανός αλλά Τούρκος και αυτά τα σύνορα δεν τα είχε ποτέ η Τουρκία

Πηγή: Ημερησία

Συμπεράσματα της έρευνας του Πανεπιστημίου Αιγαίου για τη χρήση του Facebook στην Ελλάδα.

1. Τα κορίτσια καταλαμβάνουν ακραίες θέσεις, δηλαδή είτε χρησιμοποιούν το Facebook πολλές ώρες ή είναι περιστασιακοί χρήστες. Τα αγόρια εμφανίζονται πιο ευνοϊκά διακείμενα απέναντι στην κοινωνική δικτύωση από ό,τι τα κορίτσια και είναι περισσότερο εξαρτημένα από τη χρήση του Facebook.

2. Οι πολύωροι χρήστες του Facebook έχουν συνήθως γονείς που είναι απόφοιτοι της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο γνώσεων των γονέων σχετικά με τον Η/Υ, τόσο περισσότερο ασχολούνται τα παιδιά τους με το διαδίκτυο και την κοινωνική δικτύωση μέσω Η/Υ.

3. Οι πολύωροι χρήστες του Facebook έχουν χαμηλή συμμετοχή σε δημιουργικές δραστηριότητες κατά τον ελεύθερο χρόνο τους.

4. Οι περιστασιακοί χρήστες του Facebook στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με τους φίλους τους, ενώ όσοι επενδύουν πολύ χρόνο είναι κατά κύριο λόγο μοναχικοί χρήστες.

5. Πολλοί θεώρησαν ότι η ηλεκτρονική κοινωνική δικτύωση είναι ο βολικότερος τρόπος επικοινωνίας, που θα αντικαταστήσει το email και τις πιο συμβατικές μορφές διάδρασης. Κανόνιζαν τα ραντεβού τους μέσω του Facebook αντί να τηλεφωνήσουν, συζητούσαν γι’ αυτό με τους φίλους τους και χρησιμοποιούσαν την ηλεκτρονική ιδιόλεκτο (αργκώ).

6. Πολλοί χρήστες δήλωσαν ότι αυτό που τους συναρπάζει στο Facebook είναι ότι γνωρίζουν άτομα που μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα, ότι έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες που τους ενδιαφέρουν, ακόμη και ότι συγκροτούν ομάδες μελέτης για τις εξετάσεις.

7. Η ευχαρίστηση που προέρχεται από την ενασχόληση με το Facebook και η φυγή από το διάβασμα είναι οι βασικότεροι λόγοι ενασχόλησης με αυτό (στους μαθητές Λυκείου). Το Facebook δεν είναι πια εργαλείο, αλλά εναλλακτικός τρόπος ζωής.

8. Οι περισσότεροι δήλωσαν ότι μέσω της εφαρμογής αυτής κατάφεραν να επανασυνδεθούν με άτομα ή φίλους που είχαν χάσει εδώ και καιρό.

9. Οι περισσότεροι χρήστες έχουν κουραστεί πλέον με το πλήθος των εφαρμογών του Facebook, με τις άπειρες προσκλήσεις σε quiz και test χαμηλού επιπέδου.

10. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του Facebook, που τους προσέλκυσε εξαρχής, ήταν η απλότητα των λειτουργιών του, η δυνατότητα επιλογής των εφαρμογών με τις οποίες θα πλαισίωναν το προφίλ τους.

11. Αρκετοί χρήστες είχαν κουραστεί από το ‘φακέλωμα’ μέσω Facebook, μέσω του οποίου ο καθένας γνώριζε και μετέδιδε ποια η ψυχική διάθεση του χρήστη, τι έκανε όλες τις χρονικές στιγμές κλπ. Οι περισσότεροι από αυτούς πιστεύουν ότι η μόδα του Facebook θα περάσει και θα αντικατασταθεί με κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, επειδή ξεπέρασε το μέτρο . Το διαδίκτυο έχει κανόνες αυτορύθμισης.

12. Πολλοί άνοιξαν λογαριασμό στο Facebook, επειδή είναι μόδα.

13. Οι περισσότεροι κατηγορούν το Facebook ότι προάγει τις επιφανειακές αόριστες σχέσεις και ότι δεν μπορούν να βρουν πραγματική στήριξη μέσω αυτού. Παρόλα αυτά, αναγνώρισαν ότι αποτελεί υποκατάστατο για όσους δεν τα καταφέρνουν στις πραγματικές σχέσεις ή έχουν περιορισμένο χρόνο γι’ αυτές.

14. Οι χρήστες με μεγαλύτερη εξάρτηση από το Facebook, παρουσίαζαν την ίδια νοσηρή σχέση και με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τον υπολογιστή γενικότερα.

15. Οι περισσότεροι χρήστες του Facebook δεν κατάλαβαν την εξάρτηση από αυτό μέχρι που κατέληξαν να αναλώνουν πολλές ώρες ασχολούμενοι με τις εφαρμογές του και σκεφτόταν γι’ αυτό ακόμη κι όταν έκλειναν τον υπολογιστή.

16. Το Facebook παρέχει το προσωπείο της αυτοεκτίμησης. Πολλοί αρθρώνουν συναισθήματα μέσα από αυτό, που δεν θα τολμούσαν να τα πουν στην πραγματική ζωή. Το ένστικτο και το συναίσθημα απελευθερώνεται. Αρκετοί χρήστες διατηρούσαν παραπάνω από δύο λογαριασμούς στο Facebook με διαφορετικά χαρακτηριστικά κάθε φορά. Πολλαπλές και σχιζοειδείς προσωπικότητες.

17. Το γλωσσικό επίπεδο των χρηστών του Facebook πολλές φορές κατρακυλάει σε ύβρεις και χυδαιολογίες, ενώ η ελληνική ορθογραφία παραχαράσσεται. Η γλώσσα είναι ένα συνονθύλευμα αγγλικών συντμήσεων και ελληνικών. Συχνή είναι η χρήση emoticons που όμως γίνονται δύσκολα στην αποκρυπτογράφησή τους και δυσχεραίνουν τη φόρτωση της σελίδας.

18. Το Facebook αποτελεί μέσο επικοινωνίας, ειδικά για νέους επαρχιακών πόλεων , που δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να γνωρίσουν όσους θα επιθυμούσαν. Παράλληλα προσφέρει τα δυνατότητα είτε για ιδιωτική συνομιλία είτε για μαζική συζήτηση.

19. Σε χρήστες μικρότερης ηλικίας αναπτύσσεται ανταγωνισμός για το ποιος θα προσελκύσει περισσότερους φίλους, κυρίως του αντιθέτου φύλου .

20. Οι γυναίκες χρήστες προβάλλουν τις περισσότερες φορές ένα μυστηριώδη εαυτό, που περιμένει να ανακαλυφθεί από κάποιο χρήστη με έξοχα προσόντα, γρήγορο στη γραφή και με καλές ατάκες. Οι φωτογραφίες που τοποθετούν στο προφίλ τους είναι προκλητικές μερικές φορές ή παρμένες από τον κόσμο των κινουμένων σχεδίων. Οι άντρες χρήστες συνήθως επαίρονται για τα σωματικά τους προσόντα και για τον ‘τσαμπουκά’ που μπορούν να επιδείξουν.

21. Οι περισσότεροι χρήστες δεν ενοχλούνται που το Facebook βρίθει διαφημίσεων και πολλές φορές παίρνει πολιτική διάσταση ερήμην τους.

Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν ὁδηγιῶν τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π. « Παναγία ἡ Βοήθεια»,  θεωρῶ ὅτι ἦτο μᾶλλον ἀτυχεῖς καί δέν ἐχρειάζοντο. Ἐξ’ ἀφορμῆς αὐτοῦ τοῦ θέματος ἐπαναλαμβάνομε, ὅτι καὶ ἄλλες φορὲς ἔχομε ἐπισημάνει. Ὅτι δηλαδή ὅποιος ἔρχεται στὴν Πατρίδα μας καὶ στὴν πόλη μας εἶναι καλοδεχούμενος, ὅμως ὀφείλει νὰ σέβεται τὴν πίστη μας, τὴν παράδοσή μας καὶ τὰ ἤθη μας, ὃπως τόν σεβόμεθα καί τόν ἀγαπᾶμε καί μεῖς. Ἐὰν, ὃσοι φθάνουν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο στήν Πατρίδα μας, ἐπιθυμοῦν κάτι ἄλλο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν ἰδικὴ μας ποιότητα ζωῆς, τὴν πνευματική μας ἰδιοπροσωπία καὶ ταυτότητα, ἂς τὴν ἀναζητήσουν ἀλλοῦ, ἂν τὴν βροῦν βεβαίως.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

22.12.2016

Ἐρωτηθείς γιά τίς ὁδηγίες τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π «Παναγία ἡ Βοήθεια» σχετικά μέ τήν ἀντιμετώπιση ἀλλοεθνῶν καί ἀλλοθρήσκων, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἀνέφερε τά ἐξῆς: 

Γνωρίζομεν, ὅτι τόσο στὸ Π.Γ.Ν.Π. « Παναγία ἡ Βοήθεια», ὅσο καὶ στὰ ἄλλα νοσηλευτικὰ Ἱδρύματα τῆς πόλεώς μας, παρέχεται κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο, ἡ νοσηλεία καὶ ἡ ἐν ἀγάπῃ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενῶν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, Ἕλληνες ἢ ἀδελφοί μας ἀπὸ ἄλλες χῶρες, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, φύλου καὶ θρησκεύματος ( ὡς γνωστὸν στὰ Νοσοκομεῖα μας πλειστάκις μὲ τὴν βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας νοσηλεύονται μετανάστες ἀπὸ ἄλλες χῶρες), χωρὶς ποτὲ νὰ δημιουργηθῇ τὸ παραμικρὸν ζήτημα.

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολίς μας ἔχει ἄριστες σχέσεις μὲ τὴν Διοίκηση καὶ τὸ Ἰατρικό, Νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ὡς καὶ μὲ ὅλους τούς, παντὶ τρόπῳ, ἐργαζομένους στὰ Νοσοκομεῖα.

Οἱ ἐντεταλμένοι Ἱερεῖς μας ἐργάζονται νυχθημερὸν καὶ θυσιαστικά, συνεργαζόμενοι μὲ τὶς Διοικήσεις καὶ τὸ Προσωπικὸ τῶν Νοσοκομείων καὶ μᾶς ἐνημερώνουν γιὰ τὸν θαυμάσιο τρόπο λειτουργίας τῆς διακονίας τους καί τῆς προσφορᾶς ἀγάπης πρός πάντα ἂνθρωπο ἀπ’ ὃπου αὐτός καί ἂν προέρχεται.

Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν ὁδηγιῶν τοῦ κ. Διοικητοῦ τοῦ Π.Γ.Ν.Π. « Παναγία ἡ Βοήθεια»,  θεωρῶ ὅτι ἦτο μᾶλλον ἀτυχεῖς καί δέν ἐχρειάζοντο.

Ἐξ’ ἀφορμῆς αὐτοῦ τοῦ θέματος ἐπαναλαμβάνομε, ὅτι καὶ ἄλλες φορὲς ἔχομε ἐπισημάνει. Ὅτι δηλαδή ὅποιος ἔρχεται στὴν Πατρίδα μας καὶ στὴν πόλη μας εἶναι καλοδεχούμενος, ὅμως ὀφείλει νὰ σέβεται τὴν πίστη μας, τὴν παράδοσή μας καὶ τὰ ἤθη μας, ὃπως τόν σεβόμεθα καί τόν ἀγαπᾶμε καί μεῖς. Ἐὰν, ὃσοι φθάνουν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο στήν Πατρίδα μας, ἐπιθυμοῦν κάτι ἄλλο, διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν ἰδικὴ μας ποιότητα ζωῆς, τὴν πνευματική μας ἰδιοπροσωπία καὶ ταυτότητα, ἂς τὴν ἀναζητήσουν ἀλλοῦ, ἂν τὴν βροῦν βεβαίως.

Ἐμεῖς ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας, προσφέρομε ἀπὸ καρδίας ἀγάπη πρὸς πάντας, σεβόμενοι τὴν πίστη μας καὶ ὅ, τι παρελάβαμε ὡς ἱερὰ παρακαταθήκη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας καὶ ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας.

Δὲν θὰ θυσιάσωμε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Ὅσο γιὰ ὅσους θὰ ἤθελαν στὸν βωμὸ τῆς λεγομένης παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς πολτοποποίησης τῶν πάντων, νὰ ἀπεμπολήσουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια μας, (αὐτὸ τὸ λέγομε πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν), θὰ μᾶς εὕρουν ἀντιθέτους καὶ θὰ προασπισθοῦμε τὰ δικαιώματα καί τά πιστεύματα τοῦ Λαοῦ μας μέχρι κεραίας καὶ μὲ ὁποιαδήποτε θυσία.

Μόνο ἐάν σεβώμεθα τόν ἑαυτό μας θά μᾶς σέβωνται καί οἱ ἂλλοι.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Πηγή: Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν, Ακτίνες

Σχετικά άρθρα:

Ἀφαιροῦνται χριστιανικὲς εἰκόνες στὸ ΠΠΝΠ...

Ὁποιος ἀκόμη διατηρεῖ ἀμφιβολίες γιά τό μέλλον τῆς δυτικῆς κοινωνίας, ὅπως αὐτό προδιαγράφεται ἀπό τούς ἰδεολογικούς μηχανισμούς τῆς ἐξουσίας, μπορεῖ ἁπλῶς νά κοιτάξει τό ἐξώφυλλο τοῦ πρώτου γιά τό 2017 τεύχους τοῦ National Geographic.

Ἀφορᾶ τήν “ἐπανάσταση τοῦ φύλου” (ἤ τοῦ γένους) καί ἐμφανίζει ἕνα 9χρονο πρώην ἀγόρι ἀπό τίς ΗΠΑ πού “ἀπελευθερώθηκε” ἀπό τήν ἀρσενική του φύση μέ ἐπέμβαση! Ὅλα ὅσα ἀκούγονταν πρό ἐλαχίστων χρόνων ὡς ἀνέκδοτα ἤ παραδοξολογίες, εἶναι σήμερα πλέον πραγματικότητα κι ὄχι μόνο σέ 2-3 χῶρες σκανδιναβικές καί ἀγγλοσαξωνικές πού θεωροῦνται πιό “μπροστά”. Καί καμμία πολιτική πρόταση, γιά τήν Ἑλλάδα ἤ καί ἀλλοῦ, δέν ἔχει νόημα ἄν δέν ἀσχοληθεῖ μέ τοῦτο τό τρομερό πλῆγμα πού μεθοδεύει τό καθεστώς κατά τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Νά σκεφτοῦμε μόνο τί προοπτικές ἔχει ὁποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία μεταξύ ἀτόμων πού δέν ἔχουν λυμένο οὔτε τό “θέμα” τοῦ …φύλου τους!

Πηγή: Αντιφωνητής, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Η πρόταση της Ελληνοκυπριακής (ΕΚ) πλευράς για το κεφάλαιο της ασφάλειας στις συνομιλίες λύσης του Κυπριακού, και ιδιαίτερα η εισήγηση για παραμονή του 25% των Τουρκικών δυνάμεων κατοχής (ΤΔΚ) που αντιστοιχούν περίπου σε 10.000 άνδρες, για μια μεταβατική περίοδο μετά την εφαρμογή της λύσης, προκαλεί σοβαρές ανησυχίες και αμείλικτα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και συγκεκριμένα:

1. Γιατί προτείναμε εμείς την παραμονή Τουρκικών στρατευμάτων; Στο Σχέδιο Ανάν, ήταν Τουρκική η απαίτηση για παραμονή στρατευμάτων μετά την λύση. Αρχικά απαιτούσαν 10.000 και μετά από ισχυρή αντίδραση της Ελληνικής πλευράς αποδέχθηκαν 6.000. Αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε την δική μας πρωτοβουλία.

2. Υπάρχει άραγε επίγνωση ότι η δύναμη 10.000 ανδρών ισοδυναμεί περίπου με μια μηχανοκίνητη μεραρχία με τον οπλισμό της (άρματα, τεθωρακισμένα, πυροβόλα κ.α.) και ότι δεν είναι δυνατόν μια δύναμη αυτού του μεγέθους να είναι συγκεντρωμένη σε ένα στρατόπεδο, όπως εισηγήθηκε η πλευρά μας, αφού δεν υπάρχουν τέτοια στρατόπεδα στην Κύπρο;

3. Έχουν ληφθεί υπόψιν τα παρεμφερή θέματα που σχετίζονται με την παραμονή ξένων στρατευμάτων μετά τη λύση και ιδιαίτερα τα επιχειρησιακά σχέδια τους, η στάθμευση τους, οι μετακινήσεις τους, η εκπαίδευση τους, τα πεδία ασκήσεων και βολών, οι αποθηκεύσεις πυρομαχικών, καυσίμων, τροφίμων και ανταλλακτικών; Να υπενθυμίσω τα προβλήματα που αντιμετωπίσθηκαν με το  σχέδιο Ανάν. Τα Τουρκικά στρατεύματα θα είχαν 6 στρατόπεδα με τον πέριξ χώρο τους να διατίθεται για την εκπαίδευση (απροσδιορίστου έκτασης παρά την εμμονή μας να προσδιορισθεί) και 3 πεδία ασκήσεων με έκταση που δεν συμφωνήθηκε γιατί οι Τούρκοι ζητούσαν τεράστιες εκτάσεις , και το θέμα παραπέμφθηκε για επίλυση μετά τη λύση, με διαβουλεύσεις μεταξύ του Constituent State και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, που οι παράλογες απαιτήσεις των Τούρκων θα οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Οι μετακινήσεις των Τουρκικών στρατευμάτων θα γινόταν χωρίς ενημέρωση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης παρά τη δική μας αρνητική θέση.Η πρόταση μας να ΄εχουν μόνο ελαφρύ οπλισμό απορρίφθηκε .Να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι Τούρκοι δεν θα επαναφέρουν αυτά τα θέματα, γιατί η εμμονή τους σε παραμονή στρατευμάτων  έχει συγκεκριμένο σκοπό που πρέπει να μας προβληματίσει.

4. Γιατί γίνεται προσπάθεια από την κυβέρνηση μας, να πεισθούν οι πολίτες ότι  κατ’ανάγκην ένα μέρος των στρατευμάτων θα παραμείνουν για μια μεταβατική περίοδο μετά τη λύση, με το επιχείρήμα ότι δεν  είναι δυνατόν να φύγουν   σε μιά μέρα , ενώ αποσιωπάται η δυνατότητα αποχώρησης όλων των ΤΔΚ το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μετάξύ της συμφωνίας λύσης και  τη διεξαγωγή τών δημοψηφισμάτων; 

Γιατί παραβλέπονται οι σοβαρές συνέπειες που θα υπάρξουν από την παραμονή ΤΔΚ για μια μεταβατική περίοδο μετά την έναρξη εφαρμογής της λύσης και ιδιαίτερα ότι:

· Οι άοπλοι ΕΚ, με την Κυπριακή Δημοκρατία και την Εθνική Φρουρά να έχουν διαλυθεί,  θα ζούν σε συνθήκες ανασφάλειας και φόβου λόγω της  παρουσίας μιας Τουρκικής Μηχανοκίνητης μεραρχίας.

· Η εισήγηση μας για παραμονή 10.000 Τούρκων στρατιωτών εκμηδενίζει την διαπραγματευτική ικανότητα μας, αφού διευκολύνει την Τουρκία να αντιπροτείνει μεγαλύτερο αριθμό.

· Η εισήγηση μας παραβλέπει:(1) τη διαχρονική πολιτική της Τουρκίας, να παραβιάζει τις συμφωνίες που υπογράφει (η προσωρινή παραμονή στρατευμάτων θα μετατραπεί σε μόνιμη με μεθόδους προβοκάτσιας, προσφιλείς στη Τουρκία, για να δικαιολογηθεί η παραμονή τους για πάντα)(2) τη βάρβαρη συμπεριφορά του Τουρκικού στρατού έναντι των αμάχων (όπως έπραξε και στη Τουρκική εισβολή το 1974) και(3) τη χρησιμοποίηση των στρατευμάτων και εποίκων ως κύριων μέσων προώθησης της επεκτατικής στρατηγικής της, πρός εδάφη τα οποία διεκδικεί , όπως η Κύπρος που είναι τραγικό θύμα αυτής της πολιτικής.

5. Γιατί δεν επικαλούμεθα ποτέ το ψήφισμα 353/1974 του ΣΑ/ΟΗΕ,που αξιώνει άμεση απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων,το οποίο παραμένει ανεκτέλεστο απο το 1974,όπως και τόσα άλλα που το ακολούθησαν, λόγω άρνησης της Τουρκίας να το εκτελέσει;το θεωρούμε εκλιπόν;

6. Η πρόταση μας για την ασφάλεια γιατί δεν εστιάζεται στην κατάργηση των Συνθηκών Εγγυήσεως/Συμμαχίας 1960 και απομάκρυνση όλων των ΤΔΚ πριν την έναρξη εφαρμογής της λύσης καθώς και τη διασφάλιση του δικαιώματος του Κυπριακού κράτους να έχει Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) όπως συμβαίνει σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες;

Το περιεχόμενο της πρότασης μας, εγείρει σοβαρά ερωτηματικά, αν για το κεφάλαιο της ασφάλειας λήφθηκε υπόψιν  η γνώμη του αρχηγού του ΓΕΕΦ, που είναι  θεσμικά ο  αρμόδιος σύμβουλος της πολιτικής ηγεσίας, για τα στρατιωτικής φύσεως θέματα  .Το ΓΕΕΦ είναι το στρατιωτικό επιτελείο που τηρεί με λεπτομέρεια όλα τα στοιχεία  για τις ΤΔΚ.και τα δεδομένα του επιχειρησιακού περιβάλλοντος της Κύπρου.Η απουσία στρατιωτικών συμβούλων απο τη διαπραγματευτική μας ομάδα είναι σοβαρό κενό.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας, την 27 Νοεμβρίου 2016, δήλωσε ότι υπάρχει σχετική μελέτη/εκτίμηση από αρμόδιες στρατιωτικές αρχές, για το απαιτούμενο χρονικό περιθώριο αποχώρησης μιας τέτοιας αριθμητικής δύναμης, χωρίς να διευκρινίσει  ποιές είναι αυτές οι στρατιωτικές αρχές  .Ο γενικος γραμματέας του ΑΚΕΛ    σε συνετεύξη του στο ΡΙΚ την 21 οκτ .2016 αναφέρθηκε σε επαφή του με τον υπουργό εθνικής άμυνας της Ελλάδας , ο οποίος τον πληροφόρησε,  ότι ζήτησε απο τους επιτελείς του, να ετοιμάσουν πλάνο , για ένα λογικό  χρονικό διάστημα αποχώρησης των  στρατευμάτων.Το θέμα της απομάκρυνσης των στρατευμάτων, είναι εξόχως πολιτικό και δεν πρέπει να επικεντώνεται η προσοχή μας μόνο στο τεχνοκρατικό μέρος.Αν αποδεχθούμε παραμονή Τουρκικών στρατευμάτων μετά την έναρξη εφαρμογής της λύσης(ανεξαρτήτως δυνάμεως και χρόνου παραμονής) θα είναι ασύγγνωστο λάθος για την ασφάλεια των Ελλήνων της Κύπρου .Θα είναι επανάλειψη λαθών του παρελθόντος και  ,υποβάθμηση της Τουρκικής στρατηγικής για την Κύπρο και της συμπεριφοράς του Τουρκικού στρατού έναντι τών αμάχων.Κυρίως θα είναι απόδειξη ότι δεν μάθαμε απο τα δεινά μας και θα είμαστε  καταδικασμένοι να υποστούμε νεα.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Εἶναι καλό γιά ὅλους μας νά ὑπενθυμίζομε καί στόν ἑαυτό μας, καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους τό πῶς στεκόμαστε μπροστά στίς ἅγιες ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας.
Οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἔχουν ἕνα ἱστορικό λόγο· δηλαδή δέν εἶναι ἁπλῶς ἀναμνήσεις κάποιων ἱστορικῶν γεγονότων γιά νά θυμηθοῦμε, ἄς  ποῦμε, ὅτι πρίν ἀπό 2000 χρόνια γεννήθηκε ὁ Χριστός. Ἀλλά, ἐκεῖνο πού ἡ Ἐκκλησία ζητᾶ μέσα ἀπό τίς ἑορτές, εἶναι πῶς θά μπορέσομε αὐτό τό ἱστορικό γεγονός, πού ἔλαβε χώρα πρίν 2000 νά τό βιώσουμε σήμερα στή ζωή μας καθημερινά.
Γιά αὐτό καί ὅλη ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρεται στό παρόν. Δέν ἀναφέρεται στό παρελθόν. Δέν λέμε, «Χριστὸς ἐγεννήθη δοξάσατε» ἀλλά, «Χριστὸς γεννᾶται», «σήμερον ἡ Παρθένος τὸν προαιώνιον Λόγον», «σήμερον ἡ Παρθένος τὸν ὑπερούσιον τίκτει», «σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου», σήμερον, ὄχι ἐχθές, ὄχι αὔριον. Σήμερον.

Ὅλα αὐτά τά γεγονότα στήν Ἐκκλησία λαμβάνουν χώρα, σήμερον, αὐτή τήν ὥρα· γιατί ἀκριβῶς δέν ἔχει τόση σημασία γιά τήν Ἐκκλησία ἡ ἱστορική ἀνάμνηση. Πολλοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία (Χιλιαστές) καί λένε ὅτι τά Χριστούγεννα δέν ἔγιναν στίς 25 Δεκεμβρίου. Δέν ξέρουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ὅτι γιά μᾶς δέν ἔχει σημασία ἄν ὁ Χριστός γεννήθηκε 25 τοῦ Δεκέμβρη ἤ 25 τοῦ Ἀπρίλη ἤ 25 τοῦ Αὐγούστου. Σημασία ἔχει ὅτι γεννήθηκε ὁ Χριστός καί σημασία ἔχει ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται κάθε μέρα μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐάν τοποθετήθηκε μία ἡμερομηνία συγκεκριμένη σέ κάποια ἱστορική στιγμή, αὐτό ἔγινε γιά λόγους καθαρά λειτουργικούς, ἑορτολογικούς, ὥστε νά μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἕνα σῶμα νά ἑορτάζει αὐτή τήν ἁγία καί μεγάλη ἑορτή.

Ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἄσαρκος ὤν, ἔλαβε σάρκα ἔγινε γιά μᾶς ἄνθρωπος καί εἰσέβαλε μέσα στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Καί ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά γίνει Θεός κατά χάρη, νά λάβει αὐτή τή μεγάλη δωρεά πού τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός.
Γι’ αὐτό λοιπόν στήν Ἐκκλησία ὅλα τά τροπάρια πού ψάλλομε, ἀναφέρονται στό σήμερον, στόν ἐνεστώτα χρόνο, καί καλούμαστε, σήμερα, νά τόν δοξάσουμε, τόν Χριστό, πού γεννᾶται, τόν Χριστό, πού σταυρώνεται, τόν Χριστό, πού ἀνασταίνεται, τόν Χριστό, πού μεταμορφώνεται. Ὅλος ὁ Χριστός εἶναι παρών στήν Ἐκκλησία.

Οἱ γιορτές τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι, ὅπως οἱ πατέρες μας λένε καί ὅπως τό βιώνουμε, ἁπλές, ἑορταστικές τελετές, ὅπου δίδεται μία εὐκαιρία νά χαροῦμε γιά τό γεγονός αὐτό. Ἀλλά εἶναι σταθμοί θείας χάριτος, εἶναι μέρες ὅπου ὄντως ὁ Θεός δίδει ἄφθονη χάρη στούς ἀνθρώπους. Γιά αὐτό οἱ πατέρες μας στούς λόγους τους ἐκφράζουν αὐτή τήν ἐμπειρία. «Σήμερον», λέει, «τὰ ἄνω συνεορτάζει τοῖς κάτω», «σήμερον, ἄγγελοι ἀγάλλονται», «σήμερον, τέρπονται οἱ ἄνθρωποι», σήμερον, ὅλα αὐτά λαμβάνουν χώρα.

Καί εἶναι πραγματικότητα. Δέν εἶναι σχήματα λόγου ἤ ρητορικά σχήματα, ἀλλά, εἶναι ἐμπειρία ζωῆς, εἶναι πραγματικότητα ὅτι τήν ἡμέρα τῆς μεγάλης αὐτῆς δεσποτικῆς ἑορτῆς, ὑπάρχει μία ἰδιαίτερη χάρη, μία μεγάλη χάρη, μία μεγάλη εὐλογία μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Καί ὅλος ὁ ἀγώνας μας εἶναι ἀκριβῶς πῶς αὐτόν τόν πλοῦτο τῆς χάριτος θά μπορέσομε νά κερδίσομε, πώς θά καταφέρομε ἰδιαίτερα τήν ἁγία ἡμέρα τῆς δεσποτικῆς ἑορτῆς, κάθε ἑορτῆς, νά κοινωνήσουμε μέ τή χάρη πού ὑπάρχει ἀπό τόν Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία μας ἐπειδή εἶναι καλή μητέρα, ἀλλά καί καλός ἐπιστήμονας τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, ξέρει πώς νά μᾶς ἑτοιμάσει. Γιά αὐτό βλέπετε, πρό τῶν μεγάλων ἁγίων ἑορτῶν τοῦ Πάσχα καί τῆς Γεννήσεως προηγεῖται νηστεία. Ἡ νηστεία ὡς ἐκκοπή τοῦ θελήματος, ὡς ἐνίσχυση τοῦ ἀνδρείου φρονήματος τοῦ ἀνθρώπου, ὡς πρόσκληση γιά πνευματικά καί ψυχοσωματικά ἀγωνίσματα, γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο ψυχή, δέν εἶναι μόνο πνεῦμα, εἶναι καί σῶμα καί ψυχή, ἁγιάζει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο ψυχῇ τέ καὶ σώματι, καί τόν εἰσάγει σιγά σιγά  στόν πνευματικό ἀγώνα.

Ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει μέ τήν ὑμνολογία. Ἐάν προσέξει κανείς τά τροπάρια βλέπει ὅλη αὐτή τήν ἑτοιμασία τῶν ἡμερῶν. Καί στόν κόσμο μπορεῖτε νά προμηθευτεῖτε λειτουργικά βιβλία ὅπως, ὁ μέγας συνέκδημος ἤ τό μηναῖο τοῦ Δεκεμβρίου. Κάθε μέρα ἑτοιμαζόμαστε μέσα ἀπό τά τροπάρια, μέσα ἀπό τούς ὕμνους, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων, πού μᾶς δίδουν ἕτοιμη τροφή. Μᾶς δίδουν τά βιώματά τους, αὐτά πού οἱ ἴδιοι βίωσαν γιά νά τά προσλάβομε, νά τά ἀφομοιώσομε, νά τά καλλιεργήσομε καί νά μπορέσομε νά φτάσομε σέ ἐκείνη τήν ἁγία ἡμέρα πού θά ζήσομε στήν πνευματική πανδαισία.

 Ἑτοιμαζόμαστε λοιπόν μέ ὅλα τά μέσα πού μας δίδει ἡ Ἐκκλησία. Μέ τή νηστεία, μέ τή μελέτη, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, μέ τή μετάνοια, ἡ ὁποία πρέπει νά εἶναι καί καθημερινή ἐργασία μας. Ἡ μετάνοια εἶναι ἐργασία πνευματική, ἀδιάλειπτος, στόν κάθε ἄνθρωπο.

Ὅμως πέρα ἀπό ὅλα αὐτά, ἐκεῖνο τό ὁποῖο εἶναι οὐσιαστικό σημεῖο, ὅπου ὁ ἄνθρωπος δέχεται τή χάρη ἀπό τόν Θεό, ἑλκύει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι νά μοιάσει στόν Χριστό, νά μιμηθεῖ τόν Χριστό. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι μίμηση Χριστοῦ. Ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγκειται στά ἐξωτερικά γεγονότα, ἀλλά στήν καρδία. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πράος εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», λέει ὁ Χριστός. Τό νά μιμηθοῦμε τόν Χριστό μέσα στή ζωή μας, εἶναι τό σημεῖο τῆς χάριτος, ὅπου πραγματικά ὁ ἄνθρωπος, ἀνοίγει τίς πόρτες τῆς καρδιᾶς του γιά νά μπεῖ ὁ Χριστός μέσα καί νά κατοικήσει μέσα στήν ὕπαρξή του.

Ἡ μετάνοια εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θά μᾶς εἰσάγει στή μίμηση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία σημαίνει τόν καθημερινό ἀγώνα μας, νά ἀλλάξουμε νοοτροπία. Νά ἀλλάξομε μυαλό, νά ἀλλάξομε τρόπο πού σκεφτόμαστε, πού κρίνομε, πού ἀξιολογοῦμε τά πράγματα. Αὐτός εἶναι ὁ ἀγώνας τῆς μετανοίας. Αὐτό σημαίνει μετάνοια· ἀλλαγή νοός. Ἀλλαγή τοῦ μυαλοῦ. Ὅλα τά ἔργα τῆς Ἐκκλησίας, ὅλο τό εὐαγγέλιο, ὅλη ἡ ἀγωγή τῆς Ἐκκλησίας ἔγκειται σέ αὐτό τό σημεῖο, νά ἀλλάξομε τρόπο πού ζοῦμε.

Γι’ αὐτό ὁ Χριστός ἄρχισε τό εὐαγγέλιό του λέγοντας, «μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἀλλάξατε τρόπο πού σκέφτεστε. Δέν εἶναι εὔκολο. Γεννιόμαστε καί φέρνομε μέσα μας τόν τρόπο αὐτό, πού καλλιεργοῦμε δυστυχῶς, πού εἶναι κοσμικός, πού εἶναι τρόπος ἰδιοτελής, συμφεροντολογικός, πονηρός, πού ἔγκειται στήν ἐμπαθῆ κατάσταση. Γιά νά ἀλλάξει θέλει ἀγῶνες πολλούς, θέλει ὑπομονή πολλή, θέλει δάκρυα πολλά, θέλει προσευχή πολλή καί θέλει καί πειρασμούς πολλούς. Χωρίς πειρασμούς, χωρίς θλίψεις, ὁ ἄνθρωπος δυστυχῶς δέν ἀλλάζει. Εἶναι ἡ καρδία μας κατά τέτοιο τρόπο διαμορφωμένη, πού πολύ σπάνια νά βρεθεῖ ἄνθρωπος πού ἄνευ πειρασμῶν, ἄνευ θλίψεων μπορεῖ νά μπεῖ μέσα στόν χῶρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Αὐτές οἱ ἑορτές τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, εἶναι κρίσις γιά μας· ὅλη ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι κρίσις. Καί ἡ ζωή τῶν ἁγίων, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ Κυρίου μας ἰδιαίτερα, εἶναι κρίσις. Εἶναι μεγάλη κρίσις τό σπήλαιο τῆς Γεννήσεως γιά ὅλους μας. Ὁ παπά-Ἐφραίμ ὅταν ἐπέστρεφε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα στά Κατουνάκια εἶπε: «Ὅταν μπῆκα στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἔλιωσα. Ὅταν εἶδα ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ποῦ ἐγεννήθηκε ὁ Θεός, ὅλα μέσα μου διαλύθηκαν. Ἀπό τότε δέν μπορῶ νά ἔχω καμιά ἀπαίτηση γιά τίποτα. Ἐκεῖνο τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, τά ἔσβησε ὅλα.». Γί αὐτό ὅταν ἔρχονται καί στή ζωή μας διεκδικήσεις μέ τέτοιες ἀπαιτήσεις, τέτοια παράπονα «μά δέν ἔχω, μά δέν κάνω, μά δέν μπορῶ», ἄς κάνομε καί μία στροφή ἐκεῖ. Αὐτό πού ψάλλομε ἐκείνη τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων εἶναι πολύ δυνατός λόγος: «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός».

Μπροστά σέ αὐτό τό γεγονός τῆς ἁγίας καί μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἄς ἀφήσομε τίς μέρες αὐτές, ἀδελφοί μου, νά μᾶς ἑτοιμάσουν. Ἄς χρησιμοποιήσομε, ἄς ἀξιοποιήσομε, ἄς ἐνεργοποιήσομε ὅλα τά μέσα πού μᾶς δίδει ἡ Ἐκκλησία μας. Τούς ὕμνους, τή νηστεία, τήν προσευχή, τή μελέτη, τήν ἐξομολόγηση, τήν ἐλεημοσύνη, τά ἀγαθά ἔργα.

Ἄς πορευθοῦμε νά μιμηθοῦμε τόν Χριστό στήν καρδία μας μέσα ἀπό τήν ταπείνωση, μέσα ἀπό τή μετάνοια, τήν ἀλλαγή τῆς νοοτροπίας· ἄς ἀφήσομε νά δουλέψουν μέσα μας τά θεία γεγονότα, ὅπως ἔλεγε καί ὁ γέρο-Παΐσιος, μέσα στήν ὕπαρξή μας, καί ἡ μεγάλη αὐτή ἑορτή, ἄς γίνει κρίσις τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῶν ἐνεργειῶν μας, τῶν πράξεών μας, τῶν διανοημάτων μας, τῶν ἐνθυμήσεών μας, τῶν διαθέσεών μας γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Καί νά καταλάβουμε ἐπί τέλους ὅτι ἡ λογική του Θεοῦ δέν ταιριάζει μέ τή λογική του κόσμου τούτου. Ἄλλη εἶναι ἡ λογική του Θεοῦ.

Νά εὐχηθῶ σέ ὅλους νά ἔχουμε καλά καί ἅγια Χριστούγεννα καί ὁ Χριστός νά μᾶς ἀξιώσει νά τόν δεχθοῦμε στήν καρδία μας καί ἔστω καί λίγο νά γευθοῦμε ἀπό αὐτή τή χάρη τῶν ἁγίων ἑορτῶν.

Πηγή: (ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία), Ιερά Μητρόπολις Λεμεσού, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ὁ σκοπός μιᾶς Συνόδου εἶναι νά φέρει τήν εἰρήνη• ὅμως ἔρχεται πάντοτε ἡ εἰρήνη; Λοιπόν. Φημολογεῖται ἡ συγκρότηση μιᾶς Πανορθόδοξης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία λέγεται ὅτι θά εἶναι ἡ ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδος. Ξέρετε ὅτι μέχρι τώρα ἔχουμε ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀλλά καί κάποιες Τοπικές Συνόδους.

Ἔτσι λοιπόν φημολογεῖται μία ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία θά γίνει στίς μέρες μας. Εἶναι πολλά χρόνια πού ἔχουν ἤδη ἀρχίσει καί ξεκινήσει ἐργασίες γι᾽ αὐτή τήν ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδο• ἔχουν πραγματοποιηθεῖ μάλιστα καί Προσύνοδοι. Ἐπίσης ἔχουν ἐξαγγελθεῖ προγραμματικές δηλώσεις ἀπό τόν καινούργιο μας πατριάρχη [ἐνν. τόν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο], καί μεταξύ τῶν ἄλλων πού εἶπε –καί λέγονται κατά καιρούς πολλά– ἦταν ὅτι θά προσπαθήσει νά πραγματώσει τήν ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδο. [...]

Ὅμως μπορεῖτε νά φανταστεῖτε τί ἀποτελέσματα θά εἴχαμε ἀπό τέτοιες ἀποφάσεις μιᾶς τέτοιας Συνόδου; Ἐγώ εἶχα ἑτοιμάσει τίς σημειώσεις μου γι᾽ αὐτά πού σᾶς λέω τώρα· χάρηκα ὅμως ὅταν εἶδα ὅτι καί ὁ πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς λέει τό ἴδιο πρᾶγμα. Τί ἄλλο θά ἔχουμε, παρά σχίσματα! Ὅπως εἴχαμε κάποτε μέ τήν μεταφορά τοῦ ἡμερολογίου τό Παλαιοημερολογιακό φαινόμενο, ἔτσι θά ἔχουμε καί τώρα ἅμα γίνουν τέτοια πράγματα.

Διότι πολλοί θά ποῦνε: «Ἐγώ δέν τά δέχομαι αὐτά τά πράγματα». Τότε ὅμως, τί λέτε; δέν θά γίνουν σχίσματα; Καί λέει ὁ πατήρ Ἰουστῖνος: «Τίποτα καλό νά μήν περιμένουμε ἀπό μία τέτοια Σύνοδο, παρά μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα!». Λέει καί κάτι ἄλλο: «καί αἱρέσεις»! Δέν εἶναι πολύ φυσικό; Κάθε ἄλλο παρά θά εὐχαριστήσει μία τέτοια Σύνοδος μέ τέτοιες ἀποφάσεις, ὅπως εὐχαρίστησε ἡ Ἀποστολική Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων. Παρατηροῦμε ὅμως καί μία βιασύνη. Αὐτό τό παρατηρεῖ καί τό σημειώνει καί ὁ πατήρ Ἰουστῖνος, βεβαίως παρά πάνω ἀπό δέκα χρόνια πίσω, ὅτι δηλαδή ὑπάρχει μία βιασύνη. Ἡ βιασύνη αὐτή ὑπάρχει καί σήμερα. Βιασύνη! νά γίνει αὐτή ἡ Σύνοδος!

Ἴσως ρωτήσετε: «Καλά, καί τί εἶναι ἐκεῖνο πού τούς κάνει νά κινηθοῦν ἔτσι;». Θά σᾶς πῶ. Ὅμως θά σᾶς πῶ τήν ἀπόλυτα προσωπική μου γνώμη. Δέν ἦρθε νά μοῦ τό πεῖ κανείς, οὔτε φυσικά τό διάβασα πουθενά. Μία τέτοια Σύνοδο δέν τήν κινεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀλλά τήν κινοῦν οἱ σκοτεινές δυνάμεις, μέ ἐπικεφαλῆς τήν Μασονία! Αὐτό ἄς γίνει δεκτό. Ναί. [...] Γι᾽ αὐτό, ἐάν γίνει ἡ Σύνοδος, θά χαρακτηριστεῖ Ψευδοσύνοδος• δέν θά γίνει ἀποδεκτή.

Εἶναι ὅμως καί κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά συγκαλέσουν τήν Σύνοδο, ἤ ἐκεῖνοι πού θά παρακαθίσουν στήν Σύνοδο –ἐδῶ τώρα θέλω νά τό προσέξετε καλά-καλά καί αὐτό– ποιοί θά εἶναι; [...] Ἀπ᾽ ὅσο μποροῦμε νά ξέρουμε σήμερα, καί ἐγώ καί ἐσεῖς, καί ὅλοι μας, ἐκεῖνοι πού θά παρακαθίσουν ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπό τόν Οἰκουμενισμό. Ἀπερίφραστα, ἐκτός ἴσως ἀπό κάποιες ἐξαιρέσεις, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ὀρθοδοξοῦν, ἔστω καί ἄν λέγονται πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι καί ἐπίσκοποι. Δέν ὀρθοδοξοῦν! Τό γνωρίζουμε αὐτό ἀπό ἀτομικές δηλώσεις πού κάνουν, ἀπό τόν τρόπο πού κινοῦνται καί ἐκφράζονται. [...] Λοιπόν. Αὐτά πού λέμε, μέ κύριο στοιχεῖο τήν ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδο, καί δέν ξέρουμε τί ἄλλα μπορεῖ νά βρεθοῦν καί νά σταθοῦν, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμό στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως; Ναί, εἶναι ἕνας πειρασμός!

Αὐτός ὁ πειρασμός ξέρετε τί ἐπιδιώκει νά ἐπιτύχει; Προσπαθεῖ νά ξεθωριάσει τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! [...] Ἐκεῖνο πού ὁ Ἄρειος καί ὁ Μονοφυσιτισμός δέν κατάφεραν, τώρα ὁ Οἰκουμενισμός ἔβαλε μπροστά νά τό καταφέρει! [...] Αὐτός ὁ πειρασμός φαίνεται ὅτι θά εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς Ἱστορίας. Ἐδῶ τώρα προσέξτε καλά. Φαίνεται ὅτι θά εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς Ἱστορίας, καί μάλιστα πειρασμός δεινός! Εἶναι προφητευμένο• τό προφητεύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού τό λέει στόν ἄγγελο, δηλαδή στόν ἐπίσκοπο, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας, καί εἶναι στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκοῦστε τί λέει:

«Ὅτι ἐτήρησας τόν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης –ὥρας ἐννοεῖται– ἔρχεσθαι ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης –ἀκοῦστε: «ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης»!– «πειρᾶσαι τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς· ἔρχομαι ταχύ• κράτει ὅ ἔχεις, ἵνα μηδείς λάβῃ τόν στέφανόν σου». Ἐπειδή ἐσύ τήρησες, λέει, φύλαξες τόν λόγο τῆς ὑπομονῆς μου, δηλαδή ὅ,τι ἀφορᾶ στό νά ἔχεις ὑπομονή καί νά μέ κρατᾶς, ἐμένα τόν Κύριο, μέσα σέ ἀντίξοες καταστάσεις, γι᾽ αὐτό καί ἐγώ θά σέ φυλάξω. Ἐπειδή τήρησες, καί ἐγώ θά σέ τηρήσω, θά σέ φυλάξω. Εἴδατε; ἐσύ φύλαξες; κι ἐγώ θά σέ φυλάξω! [...]

Προσέξτε ὅμως ἐδῶ. Εἶναι γραμμένο• θά ἔρθει! Ἀλλά ποιός εἶναι ὁ πειρασμός αὐτός; Ὁ πειρασμός αὐτός, ἀγαπητοί, πού θά καλύπτει ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, δέν θά εἶναι παρά ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως στό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ! Τό ξαναλέω: τῆς πίστεως στό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ! Καί αὐτό θά τό πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, μέ τήν ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἀκούσατε; Μέ τήν ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν!...Μέ συγχωρεῖτε πού τά λέω δύο καί τρεῖς φορές• συνέχομαι! Ἔτσι λοιπόν ὁ Οἰκουμενισμός κατ᾽ οὐσίαν προσβάλλει τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μέχρι νά τό ἐξαφανίσει. Ἀλλά ἄν θέλει νά ἐξαφανίσει τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ –κάτι πού θά κάνει ὁ Ἀντίχριστος– τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος!

Προσέξατε κάτι; Ὅταν βγάζουν διαγγέλματα ὑψηλά ἱστάμενα πρόσωπα, δηλαδή ταγοί τῆς Ἐκκλησίας, τό προσέξατε; δέν ἀναφέρουν οὔτε μία φορά τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό! οὔτε τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Οὔτε μία φορά! Λένε: «ὁ Θεός»! Μά «ὁ Θεός» μπορεῖ νά εἶναι καί ὁ ΜΑΤΣ, δηλαδή ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος, πού εἶναι ὁ θεός τῶν Μασόνων! Ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσουν καί νά εὐχαριστήσουν αὐτά τά... τά πανάθλια ἀφεντικά τους, ἀποφεύγουν νά ἀναφέρουν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἤ τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ• λένε μόνο «ὁ Θεός»! Διαβάστε διαγγέλματα μεγάλων προσώπων, καί θά μέ θυμηθεῖτε, καί θά δεῖτε! Μυρίζει!

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ † π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου: Δύο ὁμιλίες ἀναφερόμενες στήν Ἀποστολική Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων, 52 μ.χ., ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» Μάιος 2016), (Παρακαταθήκη, Νοέμβριος-Δεκέμβριο 2016), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Πρὸς κ. Διοικητὴ ΠΠΝΠ ἀπὸ παιδίατρο Καραβασίλη Διαμαντούλα, περὶ ὁδηγιῶν σας γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ἀσθενεῖς.

17 Δεκεμβρίου 2016

Ἀξιότιμε κ. Διοικητή,

Ἀρχικὰ νὰ σᾶς ἐνημερώσω ὅτι οὐδέποτε ἄνηκα οὔτε ἀνήκω σὲ κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ κόμμα τῆς χώρας μας. Ὡς πολίτης, σκέπτομαι ἐλεύθερα καὶ ἔχω κάθε δικαίωμα νὰ λέω τὴν ἄποψή μου, καθὼς ἔχουμε Δημοκρατικὸ Πολίτευμα.

Σπούδασα στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ Πάτρων καὶ ἔλαβα τίτλο Εἰδικότητας Παιδιατρικῆς ἀπὸ τὸ ΠΠΝΠ. Γνωρίζω τὸ ΠΠΝΠ ἀπὸ τὴν ἔναρξη λειτουργίας του. Ἐργάστηκα σὲ αὐτό. Νοσηλεύτηκα σὲ αὐτό. Σήμερα, διαβάζοντας τὴ τοπικὴ ἐφημερίδα "Πελοπόννησος" τυχαία, ἐνημερώθηκα γιὰ τὶς ὁδηγίες σας πρὸς τὸ προσωπικό του ΠΠΝΠ σχετικὰ μὲ τοὺς μουσουλμάνους ἀσθενεῖς. Ἀρχικὰ ξανακοίταξα τὸ ἡμερολόγιο μήπως εἶναι Πρωταπριλιά. Δὲν εἶναι. Ὀρθὰ λοιπὸν ἔχω στολίσει τὸ σπίτι μου χριστουγεννιάτικα, δέντρο, φωτάκια κλπ.

Ἀσχέτως τῆς ἀθειας ἢ θρησκεύματός σας, τὸ ὁποῖο σέβομαι ἀπόλυτα ὅπως καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο τοῦ πλανήτη μας, τὸ ἐπίσημο θρήσκευμα τῆς Ἑλλάδας εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός. Αὐτὸ δὲν σᾶς ἐπιτρέπει νὰ βάζετε ὅρους στὸ Δημόσιο Νοσοκομεῖο τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἰδιοκτησία σας καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο φορολογοῦμαι. Ὅπως καὶ κάθε πολίτης.

Στὸ σπίτι σας, ἔχετε κάθε δικαίωμα νὰ μὴν ἔχετε εἰκόνες, σταυρούς. Νὰ ἔχετε κοράνιο ἢ κάθε σύμβολο ποὺ σᾶς ἐκφράζει. Ὄχι ὅμως στὸ Δημόσιο Νοσοκομεῖο νὰ ἐπιβάλλετε κανόνες ὅπως "νὰ ἀφαιροῦνται χριστιανικὲς εἰκόνες, σταυροί, σὲ δωμάτια ποὺ νοσηλεύονται μουσουλμάνοι", δῆθεν σεβόμενος τὴ θρησκεία τους. Νά σας θυμησω ὅτι ὅλοι οἱ ἀλλοδαποὶ ξέρουν ὅτι βρίσκονται στὴν Ἑλλάδα. Ἄρα ὀφείλουν νὰ δείχνουν σεβασμὸ πρὸς τὴ χώρα ποὺ ζοῦν. Ἄρα καὶ γιὰ τὸ θρήσκευμά μας.

Ἔχω ταξιδέψει σὲ πολλὲς χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ μὲ διαφορετικὰ θρησκεύματα. Τὰ σεβάστηκα ἀπόλυτα. Δὲν εἶχα τὴν ἀξίωση νὰ κάνουν ἀλλαγὴ τῶν συνήθειών τους, οὔτε στὰ δωμάτια τῶν ξενοδοχείων ποὺ πλήρωνα γιὰ νὰ διαμένω καὶ ἦταν ὁ προσωπικός μου χῶρος κατὰ τὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς μου. Οὔτε ὅταν νοσηλεύτηκα ἀπαίτησα νὰ βγάλουν ἀπὸ τὸ δωμάτιο νοσηλείας μου Βοῦδες, Μωάμεθ, Κοράνια. Γιατί ἐγὼ ἤμουν στὸ δικό τους κράτος καὶ σεβόμουν πραγματικά τα πιστεύω τους.

Τί καταπληκτικὲς ἰδέες εἶναι αὐτὲς ποῦ σκεφθήκατε; Ρωτήσατε τὸ προσωπικὸ τοῦ Νοσοκομείου καὶ τοὺς ἀσθενεῖς πρίν; Τί δικτατορικὲς τακτικὲς ἀκολουθεῖτε κύριε; Μὲ τί δικαίωμα; Ἤδη ὑπάρχει δραματικὴ ἔλλειψη προσωπικοῦ. Καὶ πρακτικὰ νὰ τὸ δοῦμε, οἱ νοσηλεύτριες π.χ θὰ ἔχουν ἐπιπλέον νὰ ρωτοῦν "παρακαλῶ ποιὸ Θεὸ πιστεύετε;” καὶ ἀνάλογα νὰ ἀνεβοκατεβάζουν εἰκόνες;;!!

Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὴν ἄσκηση τῆς Ἰατρικῆς, τί νὰ πεῖ κανένας. Κύριε, ἂν δὲν βγάλεις τὰ ἐνδύματα τοῦ ἀσθενῆ, νὰ ψηλαφίσεις, νὰ ἀκροαστεῖς καρδία-κοιλία-πνεύμονα καὶ ἐπὶ γυναικολογικοῦ ἢ οὐρολογικοῦ περιστατικοῦ τὰ γεννητικὰ ὄργανα, πῶς θὰ διαγνώσεις ἄρα καὶ θὰ χορηγήσεις τὴ κατάλληλη ἀγωγή;;;;;;;!!!!!!!!!!!! Ρίχνοντας χαρτιά, βλέποντας τὸν καφέ, πῶς;;; Ἡ Ἰατρικὴ εἶναι Ἐπιστήμη. Η Ἐπιστήμη δὲν εἶναι μαγεία. Ἄρα ἡ Ἰατρικὴ δὲν εἶναι μαγεία. Ἔλεος! Καὶ ὅταν σε ἕνα ἀκραία ἐπεῖγον γυναικολογικὸ περιστατικὸ ποὺ κινδυνεύει ἄμεσα ἡ ζωή της γυναίκας, ἐφημερεύει ἄρρεν γυναικολόγος; Θὰ ὑπάρχει "on call" γυναίκα
γυναικολόγος νὰ ἔρχεται ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς εἰδικὰ γιὰ μουσουλμάνα ἀσθενῆ; Ἂν ἐνοχλοῦνται κάποιοι ἄλλων θρησκευμάτων, ἃς ἐπιλέξουν ὡς χωρᾶ διαμονῆς τοὺς κάποια ποὺ νὰ τοὺς ἐκφράζει. Ὅπως πολλοὶ Ἕλληνες ἐνοχλοῦνται ἀπὸ κάποια θέματα τῶν Νοσοκομείων μας, ὑπογραφοῦν καὶ ἀποχωροῦν μὲ δίκη τοὺς εὐθύνη, ἔτσι καὶ οἱ ἀλλοδαποὶ φίλοι μας ἔχουν τὴν ἴδια ἐπιλογή.

Ξέρετε τί δύναμη καὶ κουράγιο παίρνουν οἱ χριστιανοὶ ἀσθενεῖς ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τοῦ Χριστοῦ, τὸ Σταυρό, τὸ Εὐαγγέλιο; Τεράστια. Τὸ ἔχω ζήσει τόσα χρόνια αὐτό.Μὲ τί δικαίωμα κύριε δίνετε τέτοιου εἴδους ὁδηγίες στὸ Δημόσιο Νοσοκομεῖο στὸ ὁποῖο ὑπηρετεῖτε; Τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ, παρεπιπτοντως. Ὄχι ὅτι θὰ ὕπηρχε διαφορὰ ἐὰν ὀνομάζονταν ΠΠΝΠ μόνον. Ὡς πολίτης ντρέπομαι. Ὡς γιατρὸς μόνον ἐκπλήξη καὶ θλίψη νιώθω. Ἐσεῖς, νιώθετε σωστός;

Μετὰ τιμῆς,

Καραβασίλη Διαμαντούλα,

Παιδίατρος.

«Τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!». Αὐτονόητο; Ἴσως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅμως καὶ αὐτὸ πλέον συζητεῖται…

Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ παρελθὸν ἐπιχειρήθηκε νὰ καταργηθεῖ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴ Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα [1]. Ἔτσι ἡ ἡμέρα ἀπαγορεύθηκε νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γιὰ περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία.

Τὸν περασμένο αἰώνα στὴν κομμουνιστικὴ Ρωσσία εἶχαν ἀπαγορευθεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπότε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα [1].

Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ εἶναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλλει τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Φθάσαμε, σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾶ ἡ παγκοσμιοποίηση.

Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἕναν ἀγώνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως καὶ στὴν ὀρθοδόξη πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες πού ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἁπλὲς γιορτὲς ἢ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμέικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτές».

Ἐπιπροσθέτως, κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ πιστέψουμε πώς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος. Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πρὶν δέ ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν τῆς Γερμανίας, καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴ θεολογικὴ σχολή: «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς ἐμπειρίας καὶ παραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. Ἀποτελεῖ αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση [2].» Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος, ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναύπλιο ἐπὶ Ὂθωνος καὶ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1843 στὴν Ἀθήνα, στὸ σπίτι τοῦ Ἱ. Παπαρηγοπούλου, τοῦ προξένου τῆς Ρωσσίας [3]. Τὸ περιστατικὸ διασώζει καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Εἶχε προσκληθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀθήναιο πρόξενο τῆς Ρωσσίας. Φθάνοντας στὸ σπίτι τοῦ Παπαρηγοπούλου μαζὶ μὲ τὸν φίλο του καὶ συναγωνιστή του Κῶτσο Λιδωρικιώτη, ὁ στρατηγὸς μὲ ἒκπληξη εἶδε ἕνα δίμετρο ἔλατο στὸ σαλόνι τοῦ προξένου, κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κὺρ Γιάννη. Καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλά. Ἀλλὰ τὰ δένδρα μου ἔγω δὲν τ’ ἀφήνω νὰ φυτρώνουν μέσα στὴν καμάρα!… Μόνο τ’ ἂρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ!… [4]» Ἀπὸ τότε τὸ Δένδρο ἐπεκτάθηκε στὶς λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰώνα μετά, κατὰ τὴ γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διαδόθηκε περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἂγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς πού παρέμειναν στὴν Ἑλλάδα.

Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἃϊ Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἃϊ Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. «Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα πού παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση; Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυΐα) ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴ Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἄλλος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας.

Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴ ζωὴ ἑνὸς Ἁγίου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴ στολὴ τοῦ «χονδρο-βασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους σὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!

Ὁ «Ἃϊ Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. Στὴν Ν. Ὑόρκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου ἐγκαινιάζει ἐπισήμως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν πού τελειώνουν μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο!

Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴ χαρτοπαιξία.

Συνεπῶς, στὴν «ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης, τὰ ὁποῖα μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραῖα καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθεῖ ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ [10]!  

Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ παράγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς (ὅπως τοῦ ὑπαρκτοῦ βεβαίως Ἁγίου Βαλεντίνου, μὲ διαφορετικὴ ὅμως χροιὰ) ἢ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενεθλίων μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς). Ἡ μίμηση ἐξάλλου πού ἀκρίτως, ἀκατακρίτως καὶ ἀδιακρίτως «τιμοῦμε» ὡς νεοέλληνες, μᾶς κάνει νὰ πιθηκίζουμε! Ἔχουν καλλιεργηθεῖ στὸν λαό μας σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ συναισθήματα μειονεξίας ἔναντι τῶν εὐρωπαίων [5].

Ἐν κατακλεῖδι, ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾶ τὸ λεγόμενο χριστουγεννιάτικο κλίμα, δὲν ἔχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα ἔθιμα. Πῶς μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ Χριστούγεννα τιμῶνται καὶ στὴν Κίνα, στὴν Ἰνδία, στὴν Κορέα μέχρι καὶ σὲ αὐτὴν τὴν Ἀφρική; Τιμῶνται βεβαίως σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλλόθρησκες περιοχές, διότι δὲν τιμοῦν τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μία γιορτὴ καθαρὰ ὑλιστικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη.

Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου, ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψάλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, πού ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴ Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἂς κόψουμε τὴ βασιλόπιττα τιμώντας ἔτσι τὸν Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθεῖ καὶ φέτος ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά μας…

Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς ἂς ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμέικα, σκεπτόμενοι πώς τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!!!

1. Κ. Γ. Παπαδημητρακοπούλου «τὰ Χριστούγεννα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς»

2. π. Θ. Ζήση: «Τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ξενόφερτο καὶ ἀντιχριστιανικὸ»

3. Δ. Λουκάτου, «Χριστουγεννιάτικα καὶ τῶν ἑορτῶν»

4. Καθημερινὴ 22/12/1996

5. ΕΣΤΙΑ 24/12/1896: «Πολλοὶ ἐκ τῶν εὐπορωτέρων, τοὺς Φράγκους μιμούμενοι, εἰσήγαγαν εἰς τὰς οἰκογένειας των, χωρὶς κανένα λόγον, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ φαίνονται ὅτι διαφέρουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ρωμιούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἀρχὴν καὶ διακηρύττουν πρὸ παντὸς νεωτερισμοῦ, ὅ,τι αὐτοὶ ἐννοοῦν «ὅπως τάβραν ἔτσι νὰ τὰ ἀφήσουν καὶ στὰ παιδιὰ των»

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η γέννηση του Χριστού είναι η μοναδική ένσαρκη Αποκάλυψη Θεού στον κόσμο. Ο εορτασμός της επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο για να αφουγκραστούν και να συνειδητοποιήσουν όλοι οι άνθρωποι και κυρίως οι Χριστιανοί το εκ της Εκκλησίας χαρμόσυνο μήνυμα ότι ο αληθινός Θεός κενώθηκε, κατέβηκε εξ ουρανού και φανερώθηκε στον κόσμο, για να ανορθώσει και να θεώσει τον άνθρωπο ή, ορθότερα, για να τον βοηθήσει να θεωθεί. Με τη Θεία Αποκάλυψή του, ο Θεός γίνεται μία απτή πραγματικότητα. Δεν είναι πλέον μια ανθρώπινη επινόηση, ιδέα, φαντασία, έννοια, αντίληψη του ανθρώπου. Η διαβεβαίωση των Αποστόλων ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού, που υπήρχε προαιωνίως, είναι Αυτός που είδαν, άγγιξαν και ψηλάφησαν με τα χέρια τους (Α΄ Ιω., 1.) είναι καταλυτική. Κανένας πιστός και κανείς προφήτης ή σοφός σε καμιά θρησκεία δεν μπόρεσε ποτέ, ούτε θα μπορέσει, να μαρτυρήσει αυτό που μαρτυρούν οι Απόστολοι. Μόνον ο Χριστός, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, είναι και έχει αιώνια ζωή. Αυτή η αιώνια ζωή φανερώθηκε σε αυτούς και εκείνοι αυτήν είδαν και μαρτυρούν και απαγγέλουν (Α΄Ιω., 2). Ο Θεός γίνεται άνθρωπος από αγάπη, εισέρχεται στην ιστορία του ανθρώπου, για να ανοίξει στον άνθρωπο τον δρόμο της τελειώσεως, που είχε κλειστεί με δική του ευθύνη. Όντως, η γιορτή αυτή προσφέρει, κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, «το πιο μεγάλο Ευ-αγγέλιο, που ήτο δυνατόν να δώσει ο Θεός στον άνθρωπο και ο ουρανός στη γη». Η Εκκλησία υμνεί, πανηγυρίζοντας αλλά και διδάσκοντας: «Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ΄ ουρανών απαντήσατε». Ζητά ελεύθερη αλλά και λογική και υπεύθυνη απάντηση από τα μέλη της. Για τους Χριστιανούς, η θεία ενσάρκωση είναι η αρχή της χαράς η δε Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το πλήρωμα της χαράς. Δοξολογώντας η Εκκλησία το μεγάλο γεγονός της εορτής της του Χριστού θείας γεννήσεως, μέσω της θείας Λατρείας, επισημαίνει και δείχνει το Νέο της Ιστορίας: «Δι’ ημάς εγεννήθη, Παιδίον Νέον, ο προ αιώνων Θεός» και «Θεός το τεχθέν, η δε μήτηρ Παρθένος. Τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;». Σε μια εποχή που ο Χριστός όλο και πιο πολύ διώκεται και εξορίζεται από τον κόσμο, η Εκκλησία, κάθε χρόνο, με τον εορτασμό του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων επιμένει να μας θυμίζει ότι ο Θεός ήλθε, είναι εδώ, παρών και ήλθε για να σώσει τον άνθρωπο, αν φυσικά και εκείνος θέλει να σωθεί. Το κοσμοϊστορικό γεγονός της Θείας Απολυτρώσεως έχει οντολογική σχέση με την ύπαρξη του ανθρώπου και σηματοδοτεί αποφασιστικά το αιώνιο μέλλον του. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει ότι ο Λόγος του Θεού και Θεός, ο Προαιώνιος, ο Άναρχος, κλίνας ουρανούς κατέρχεται, ταπεινώνει το αταπείνωτο ύψος Του, χωρίς να χάνει τη δόξα του, εκδηλώνοντας προς τον άνθρωπο επιείκεια, μακροθυμία και φιλανθρωπία και, ενώ είναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος, πραγματοποιώντας το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, «το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον». Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει ούτε θα υπάρξει πιο μεγάλο, πιο θαυμαστό και πιο καινούριο γεγονός από αυτό: ότι έγινε ο Θεός άνθρωπος, χωρίς να μεταβληθεί η θεία του φύση και κατέστη έτσι Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και μ’ αυτήν έγινε εκείνο που δεν έγιναν οι πρωτόπλαστοι, δηλαδή τύπος υπακοής στον Θεό και Πατέρα. Με την υπακοή θεράπευσε τη προπατορική ανθρώπινη παράβαση και παρακοή και μας ξανάδωσε την ευκαιρία, τη δυνατότητα και την ευλογία που είχε χάσει ο άνθρωπος με την πτώση, να μπορεί να γίνει εν’ αυτώ και δι’ αυτού «Θεός» κατά χάριν. Με τη Θεία Του Ενανθρώπηση, ο Θεός ενώθηκε με τον άνθρωπο και, επομένως, δεν είναι απλώς κοντά στον άνθρωπο, αλλά έχει συνδεθεί οντολογικά με τη φύση του, αφού δεν την προσέλαβε μόνον, αλλά και την ανάστησε και την ανέβασε, με την Ανάληψή του, στους ουρανούς δίπλα στον Πατέρα. Γι’ αυτό όσο παράδοξη και μυστηριακή είναι η θεία ενανθρώπηση τόσο παράδοξο είναι να προσπαθούν οι άνθρωποι να διώξουν ή να μειώσουν Αυτόν, που με την ενανθρώπηση έγινε ένα, αιωνίως πλέον, με τη ανθρώπινη φύση. Με την Θεία Αποκάλυψη, κάθε άνθρωπος και ολόκληρη η ανθρωπότητα έγινε αυτό που δεν ήταν, δηλαδή, σώμα του θεανθρώπου. Έτσι, η ζωή γίνεται καινή ζωή και ο άνθρωπος καινός άνθρωπος, εντός του καινού νοήματος και της καινής κτίσης. H αληθινή και υποστατική Ένωση του Θεού με τον άνθρωπο, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου, καθιστά τον Χριστό γέφυρα, την πιο αληθινή γέφυρα, ανάμεσα στον Ουρανό και στη γη. Κάθε άνθρωπος επί της γης, που θέλει να κοινωνήσει με τον Ουράνιο Πατέρα, δεν μπορεί να το πετύχει, παρά μόνον δι’ Αυτού. Πολλές γέφυρες - θρησκείες έχουν στηθεί στον κόσμο που οδηγούν σε διάφορους θεούς-είδωλα. Όμως, η μόνη γέφυρα, η μετάγουσα στον αληθινό Θεό είναι αυτή που έστησε ο σαρκωθείς Θεός. Ο μόνος που μπόρεσε να ενώσει στον εαυτό του την ανθρωπότητα με την θεότητα, τον ουρανό με τη γη. Ο άνθρωπος που αναζητά το θεϊκό και το αιώνιο δεν μπορεί να το βρει ούτε στις θρησκείες ούτε στις φιλοσοφικές κοσμοθεωρίες, διότι απλώς σε αυτές δεν υπάρχει άλλη αληθινή θεϊκή παρουσία που να μπορεί να δώσει αιώνια ζωή στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μόνον ο θεάνθρωπος Χριστός είναι η αιώνια ζωή και μόνον σε αυτόν μπορεί κανείς να τη βρει. Ο άνθρωπος με την πίστη στον Θεάνθρωπο έχει ζωή και ζει την αιώνια ζωή, αφού ο Θεός ο ίδιος ο ενσαρκωθείς είναι η αιώνια ζωή. Χωρίς τον αληθινό Θεό μπορεί να είναι θρήσκος αλλά παραμένει ά-θεος, χωρίς ελπίδα. Ο τέλειος Θεός που ενσαρκώνεται στον Χριστό είναι και ο τέλειος άνθρωπος. Εκείνος που δίνει στην ανθρωπότητα το αιώνιο, το μείζον, το καινόν της καινής ζωής του καινού ανθρώπου. Οι Χριστιανοί που εγκαταλείπουν «το φως το της γνώσεως», που προσφέρει η ενανθρώπηση του Χριστού και ψάχνουν να βρουν φως, νόημα και λύτρωση στις θρησκείες των ειδώλων, μακράν του Χριστού και αληθινού Θεού, απλώς βρίσκονται στο σκότος που ήδη καταργήθηκε. Αυτό διδάσκει και ο Ακάθιστος Ύμνος: «Λάμψας εν τη Αιγύπτω, φωτισμόν αληθείας, εδίωξας του ψεύδους το σκότος. Τα γαρ είδωλα ταύτης Σωτήρ, μη ενέγκαντά σου την ισχύν πέπτωκεν». Η διά της Θείας Γεννήσεως φανέρωση του αληθινού Θεού δεν δικαιολογεί την περιπλάνηση ορισμένων χριστιανών στους τόπους των θρησκειών και των ειδώλων. Ο Απ. Παύλος μαρτυρεί σαφώς ότι «ουδέν είδωλον εν κόσμω και ότι ουδείς Θεός έτερος ει μη Είς» (Α΄ Κορ. 8, 4). Το ίδιο συμβολικό μήνυμα προς όλους τους Χριστιανούς προσφέρει και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ομολογώντας ότι: «είδαμεν ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν. και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτός εστιν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος. Τεκνία φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων» (Α΄ Ιω. 5, 20).

Πηγή: (Ορθόδοξη Αλήθεια, 21.12.2016), Θρησκευτικά

«Τις γιορτές για να τις ζήσουμε πρέπει να έχουμε στο νου μας στις Άγιες Ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε τις Άγιες Ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε Άγιας Ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι να γιορτάζουμε με ευλάβεια κάθε γιορτή», έλεγε ο Όσιος Παΐσιος (Οσιου Γέροντος Παϊσίου ‘’Περί προσευχής, Λόγος στ΄).

Διαβάζοντας αυτά που είπε ο Όσιος Παΐσιος, θυμήθηκα ότι στο σκλαβωμένο σήμερα χωριό μου δεν είχαμε ιδιαίτερα παραδοσιακά έθιμα, ανήμερα των Χριστουγέννων. Ούτε και ιδιαίτερο στολισμό είχαμε, εκτός από την απαιτούμενη καθαριότητα η οποία προηγείτο. Εκείνη τη μέρα τα παλιά χρόνια το μόνο που έκαναν αρκετοί συγχωριανοί μου ήταν να πηγαίνουν αχάραδα στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού (τώρα δυστυχώς οι Τούρκοι την έκαναν τζαμί), για τη Θεία Λειτουργία της Γέννησης του Χριστού. Οπωσδήποτε θα συμμετείχαν οι περισσότεροι στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Η Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, στο χωριό μου ήταν σαν μια μικρή αγρυπνία. Όσο αφορά το υπόλοιπο της μέρας, μετά τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, δεν είχε κάτι διαφορετικό. Ούτε και πολύ διαφορετικό φαγητό υπήρχε, αλλά ούτε και εδέσματα, για αρκετούς συγχωριανούς μου. Το μόνο ιδιαίτερο ήταν η βασιλόπιττα, όχι σε μορφή γλυκίσματος, αλλά ένα πιο μεγάλο ψωμί με σταυρό, το οποίο άφηναν για την πρωτοχρονιά, που είναι η εορτή του Αγίου Βασιλείου.

Είχαν όμως μια χαρά διαφορετική αρκετοί από αυτούς. Θα φανώ υπερβολικός αν πω ότι δεν υπήρχε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα που να τους έδιδε ξεχωριστή χαρά τη μέρα αυτή. Γι’ αυτούς η μέρα εκείνη ήταν Χριστούγεννα. Αυτή ήταν η μεγάλη χαρά για αρκετούς από αυτούς. Ήταν Χριστούγεννα. Αυτή ήταν η πηγή της χαράς για αρκετούς από τους συγχωριανούς μου, η Γέννηση του Χριστού. Είναι υπερβολή; Αυτό κράτησα από το σκλαβωμένο σήμερα χωριό μου τη μέρα εκείνη.

«Ο Χριστός με τη μεγάλη του αγάπη και με τη μεγάλη του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις Άγιες Γιορτές του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά», έλεγε ο Όσιος Παΐσιος (Οσιου Γέροντος Παϊσίου ‘’Περί προσευχής, Λόγος στ΄).

Πηγή: Ακτίνες