Απευθυνόμενος στους συγγενείς των πεσόντων ο Επίτροπος Προεδρίας εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της Κύπρου και τους διαβεβαίωσε ότι θα έχουν επίσημη ενημέρωση.
![noratlas shmeio 02](/images/ETHNIKA/kypros/noratlas_shmeio_02.jpg)
Το grooming (αποπλάνηση ανηλίκου) είναι η διαδικασία κατά την οποία, παιδόφιλοι, προσποιούμενοι ότι είναι έφηβοι, χρησιμοποιούν τα δωμάτια ανοιχτής επικοινωνίας (chat rooms), τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και άλλους χώρους διαδικτυακής επικοινωνίας για να προσελκύσουν παιδιά με σκοπό να τα κακοποιήσουν.
Child grooming
Συχνά τέτοιου είδους ιστοχώροι θεωρούνται από τα παιδιά ασφαλείς τόποι συνομιλίας στο Διαδίκτυο, τόσο εξαιτίας της δημόσιας φύσης της συζήτησης, αλλά και της λανθασμένης εκτίμησης των παιδιών ότι διατηρείται η ανωνυμία τους. Οι παιδόφιλοι ξεκινούν συζητήσεις με τα πιθανά θύματα με σκοπό να αναπτύξουν φιλική σχέση με αυτά και να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον τόπο διαμονής τους, τα ενδιαφέροντα, τα χόμπι και τις σεξουαλικές τους εμπειρίες. Οι συζητήσεις μπορεί να διαρκέσουν ημέρες, εβδομάδες, ακόμη και μήνες, μέχρι ο παιδόφιλος να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του παιδιού.
Μέσα από την σχέση αυτή προκαλούν σιγά - σιγά συζητήσεις σεξουαλικής φύσεως και πολλές φορές οι παιδόφιλοι στέλνουν στα υποψήφια θύματα φωτογραφίες παιδικής πορνογραφίας αλλά και πορνογραφίας ενηλίκων για να δώσουν την αίσθηση ότι αυτό είναι κάτι το αποδεκτό και φυσιολογικό. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται για να υπονομεύσει την απροθυμία των παιδιών στο να λάβουν μέρος σε σεξουαλική επαφή. Χρησιμοποιείται επίσης για να αποτρέψει το θύμα από το να ζητήσει προστασία από τους γονείς και τους δασκάλους του, αφού καταλήγει να νιώθει ένοχο που έχει ανταλλάξει τέτοιου είδους φωτογραφίες.
Ποιοι απειλούνται περισσότερο;
Οι έφηβοι εμφανίζονται ως η πιο ευάλωτη ηλικιακή ομάδα σε ότι αφορά το φαινόμενο του grooming. Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού «Journal of Adolescent Health», το 76% των ατόμων που υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση η οποία ξεκίνησε μέσω διαδικτυακής επικοινωνίας ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα των 13 έως 15 ετών. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι κορίτσια.
Κατά την περίοδο της εφηβείας τα νεαρά άτομα εξερευνούν τη σεξουαλικότητά τους και προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν, κάνοντας την «προσωπική τους επανάσταση». Αυτή η στάση ανεξαρτησίας και η αναζήτηση νέων γνωριμιών μέσω Διαδικτύου, ως αγαπητού μέσου επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, καθιστούν τους εφήβους την πιο ευαίσθητη ομάδα στο ζήτημα της πορνογραφίας αλλά και της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Τι πρέπει να κάνετε:
* Συζητήστε με το παιδί το γεγονός ότι στο Διαδίκτυο μπορούν να υπάρχουν και άνθρωποι που να επιθυμούν να το βλάψουν.
* Παροτρύνετέ το να είναι επιφυλακτικό με τις ηλεκτρονικές του γνωριμίες καθώς δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρο για την πραγματική ταυτότητα των εικονικών φίλων.
* Ρωτήστε το παιδί ποιους ιστοχώρους ηλεκτρονικής επικοινωνίας χρησιμοποιεί. Ελέγξτε αν οι χώροι αυτοί είναι κατάλληλοι για τα παιδιά και αν υπάρχει επίβλεψη (moderation).
* Ερευνήστε στο Διαδίκτυο και προτείνετε στο παιδί chat rooms με αυστηρό έλεγχο σε ιστοχώρους που εμπιστεύεστε.
* Υποδείξετε στο παιδί πώς μπορεί να κρατά αντίγραφο των συνομιλιών του στα chat rooms. Κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για να μπορέσετε να κάνετε κάποια καταγγελία στην περίπτωση που κάποιος προσπαθεί να παρενοχλήσει το παιδί.
* Τονίστε στο παιδί την αξία των προσωπικών δεδομένων, κυρίως αυτών που βοηθούν στον εντοπισμό του στο φυσικό κόσμο ενημερώνοντας το ότι δεν είναι ασφαλές να δίνει τα προσωπικά στοιχεία επικοινωνίας σε ένα chat room. Άλλωστε, αν κάποιος επιτήδειος γνωρίζει το (κινητό) τηλέφωνο, τη διεύθυνση κατοικίας ή το σχολείο του παιδιού, μπορεί εύκολα να το εντοπίσει στο φυσικό κόσμο, ακόμη και αν το παιδί αποφασίσει να αποφύγει τη διαδικτυακή επικοινωνία.
* Τονίστε στο παιδί ότι δεν πρέπει να κανονίζει συναντήσεις με άτομα που γνωρίζει μόνο μέσω Διαδικτύου. Εάν όμως επιμένει να γνωρίσει κάποιο διαδικτυακό του φίλο, τότε η συνάντηση θα λάβει χώρα μόνο σε δημόσιο χώρο και μόνο υπό τη δική σας συνοδεία ή τη συνοδεία ατόμου της απολύτου εμπιστοσύνης σας.
Στο 6ο κεφάλαιο του Ησαϊα η Αγία Γραφή περιγράφει μία εμφάνιση του Θεού ο οποίος δορυφορείται από Σεραφίμ. Έχουμε δηλαδή ταυτόχρονα Θεοφάνεια και Αγγελοφάνεια. Η Γραφή λοιπόν δεν ψεύδεται, περιέχει και Αγγελοφάνειες και Θεοφάνειες και πολύ κακώς κάποιοι παρουσιάζουν τις Θεοφάνειες ως Αγγελοφάνειες! Η Γραφή είναι σαφής, σαφέστατη : «τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου»!
Πηγή: Ακτίνες
«Εἴμασταν σχολιαρούδια καὶ ὁ τόπος μας ἀκόμα σκλαβωμένος στὴν Τουρκία. Καὶ Σχολάρχης μας, ὁ ἀξέχαστος ἐκεῖνος Σπύρος Ἀναγνώστου. Ἀπὸ τοὺς δασκάλους τοῦ ὑποδουλωμένου Γένους, ποὺ συντηροῦσαν μέσα στὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν τὴν ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας, καὶ ἔνιωθαν τούτη τὴν ἀποστολὴ σὰν τὴν πιὸ σπουδαία τῆς καριέρας τῶν τῆς παιδαγωγικῆς. Ἀφορμὲς γιὰ τὴν ἐθνικὴ διαπαιδαγώγηση τοῦ ‘διναν ὅλα τα μαθήματα ποὺ μᾶς δίδασκε. Μᾶς ἔκαμε Γεωγραφία τοῦ νησιοῦ μας, καὶ σιγὰ-σιγὰ τὸ χέρι τοῦ περνοῦσε τὸ Αἰγαῖο, ὅπου τα νησιὰ μᾶς ἦταν κίτρινα ὅπως ὅλη ἡ Τουρκία καὶ ἡ κοντινή μας Μικρασία, καὶ ἔφτανε στὴν Ἑλλάδα, τὴν ἐλεύτερη τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὴ ἦταν τριανταφυλλιά. Ἕνα μικρὸ τριανταφυλλὶ σημάδι πανω στὸ μεγάλο χάρτη τῆς Εὐρώπης. Ἐκεῖ σταματοῦσε τὸ δάχτυλο τοῦ Ἀναγνώστου, κίτρινο ἀπὸ τὸ ἀδιάκοπο κάπνισμα. Σταματοῦσε δισταχτικὸ καὶ ἔκαμε ἀργὰ-ἀργὰ τὸν περίπατό του γύρω στὰ σύνορά τοῦ ἐλεύθερου κράτους. Τὰ σύνορα ἦταν κοντινά, ὁ περίπατος σύντομος.
Τότες ὁ Ἀναγνώστου πήγαινε καὶ κλείδωνε ἀπὸ μέσα τὴν πόρτα τῆς τάξης, καὶ μεῖς ἀναστενάζαμε μὲ ἀγαλλίαση. Γιὰ δύο λόγους. Πρῶτα γιατί θὰ ξεφεύγαμε ἀπὸ τὸ ἀνιαρὸ μάθημα τῆς Γεωγραφίας, ποὺ ἦταν μόνο ὀνόματα καὶ ἀριθμοί, καὶ δεύτερο γιατί ξέραμε πὼς....
θὰ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὴ Μεγάλη Ἰδέα. Αὐτὲς τὶς δύο λέξεις τὶς προφέρνε πιὸ σιγά, καὶ αὐτὸ μας ἔκανε νὰ νιώθουμε τὴν ἱερότητα τῆς Ἰδέας σὰν μία θρησκευτικὴ ἀποκάλυψη, ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴ φυλάξουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς μας, καὶ νὰ τὴν προφυλάγουμε ἀπὸ τοὺς καταχτητὲς σὰν ἕνα μυστικὸ θησαυρό, ἢ σὰν ἕνα βαρέλι μπαρούτη ποὺ κάποτε ἐμεῖς θὰ τῆς ἀναβαμε τὸ φιτίλι». (Στρατὴ Μυριβήλη, «Ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα», εκδ. «ΕΣΤΙΑ», σέλ. 11-12).
Τότε, ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἀφάνιζε τὸ Γένος, μιλοῦσαν οἱ καρδιές, τώρα μιλοῦν τὰ πουγκιά, τὰ χρήματα.
Τότε οἱ δάσκαλοι ἔριχναν προσανάμματα στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν τους, συντηροῦσαν τὴν «ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας», τῆς ἐλευθερίας, τώρα σβήνουν τὶς «φωτιὲς τὶς πλάστρες». Τώρα «κάνουν δράσεις» γιὰ τὸν ρατσισμὸ καὶ τὴν διαφορετικότητα.
Μεγάλη Ἰδέα τῆς παιδείας ἡ ποινικοποίηση τῆς φιλοπατρίας καὶ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. (Γιὰ τοὺς νέους ὑπουργοὺς Φίλη καί… CIA, τί νὰ πῶ; Καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.
Τότε κλείδωναν τὶς τάξεις ἀπὸ μέσα, οἱ σπουδαῖοι ἐκεῖνοι δάσκαλοι, καὶ μεταμόρφωναν τὶς Γεωγραφίες, τὶς Ἱστορίες καὶ τὶς Γραμματικὲς σὲ κηρύγματα λευτεριᾶς. Ἔκλινε ὁ δάσκαλος τὰ βλοσυρὰ καὶ δύσπεπτα τριτόκλιτα «Θρὰξ-Θρακὸς» καὶ «Κρὴς-Κρητὸς» καὶ μ’ αὐτὰ ἔφτιαχνε μπαρουτοβάρελα ποὺ κάποτε «ἐμεῖς τὰ παιδιὰ θὰ ἀναβαμε τὸ φιτίλι».
Ἐνῶ τώρα… Φέτος ἀνέλαβα Ε’ δημοτικοῦ. Πρῶτο κεφάλαιο στὸ βιβλίο τῆς Γλώσσας; Ἕνα κείμενο γιὰ τὴν πατρίδα σὰν αὐτὸ τοῦ Μυριβήλη; Ἕνα ποίημα εὐωδιαστό τοῦ Σολωμοῦ, τοῦ Δροσίνη, τοῦ Βρεττάκου, τοῦ Πολέμη; Ὄχι βέβαια. Δύο-τρεῖς ἔντυπες εὐτέλειες, ἄχαρες καὶ ἄψυχες φλυαρίες, οἰκολογικοῦ περιεχομένου. Ζοῦμε σὲ μία χώρα, «Πάσχα τῶν ματιῶν», δὲν ὑπάρχει λογοτέχνης ποὺ νὰ μὴν μαστόρεψε κείμενο γιὰ νὰ ἐξυμνήσει τὸ κάλλος της καὶ τοῦτοι οἱ ἀμαθέστατοι, οἱ ἐθνοκτόνοι γέμισαν τὰ βιβλία μὲ ἀποκόμματα ἐφημερίδων. (Μόνο ἀπὸ τὶς… προοδευτικιὲς ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).
Ἔχουμε χρέος, ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, ὅσοι ἀντικρίζουμε μὲ «πόνο καὶ ἀγάπη» τὴν καταβαράθρωση τῆς πατρίδας μας καὶ ἐλπίζουμε στὸν Χριστό μας, νὰ κλειδώνουμε τὴν αἴθουσά μας καὶ νὰ διδάσκουμε ἐκεῖνο τὸ παλιὸ μάθημα: τὴν πατριδογνωσία. Ἐσχάτη ὥρα ἐστι. Οἱ Φράγκοι μᾶς ποδοπατοῦν, τὸ Ἰσλὰμ ξανάρχεται γιὰ νὰ μείνει στὴν πατρίδα, οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι εἶναι ἀνίκανοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἱστορίας μας. Θέλει χέρια γερὰ ὁ Ἑλληνισμός, τὰ παντοειδῆ ἀνδρείκελά τα ‘χοῦν κατεβασμένα.
Νὰ κλείσω μὲ τὴν διήγηση γιὰ μία ἄλλη δασκάλα, ὅταν στέναζε καὶ μάτωνε ἡ Ἑλλάδα κάτω ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ θηριωδία.
«…Τὸ Δεκέμβρη τοῦ 1943, ἀρχὴ ἑνὸς ἀκόμα χειμώνα πείνας καὶ παγωνιᾶς, ἄχνισε κάτι ζεστὸ ξαφνικὰ στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου μας. Ἦταν ἕνα μεγάλο καζάνι καὶ μέσα εἶχε συσσίτιο γιὰ τὰ παιδιά. Γύρισα στὸ σπίτι περήφανη, κρατώντας μὲ προσοχὴ ἕνα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. “Γιατί δὲν τὴν ἔτρωγες στὸ σχολεῖο, καρδούλα μου;” λαχτάρισε ἡ μάνα μου. “Αν σοῦ χυνόταν στὸ δρόμο;” “Θὰ φᾶτε λίγη σούπα κι ἐσεῖς, ἀλλιῶς δὲν τρώω καθόλου”, δήλωσε ὀρθὰ κοφτά. “Το ἴδιο κι ἐγώ”, φώναξε ὁ Μάνος, ὁ ἀδερφός μου. Κι ἔτσι γινόταν ἀπὸ κείνη τὴ μέρα σὲ κάθε συσσίτιο ποὺ κουβαλούσαμε οἱ δυό μας ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Ἡ σούπα ἐρχόταν τακτικά, πάντα ἡ ἴδια, ἄνοστη καὶ πηχτή.
Ὥσπου μιὰ μέρα, μᾶς μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στὴ γραμμὴ καὶ μᾶς ἔβαλαν στὰ τενεκεδάκια κάτι σὰ μέλι, ἀλλὰ σκοῦρο κοκκινωπό. “Γλυκόζη” τὸ εἶπαν. Βουτοῦσαν τὰ παιδιὰ τὸ δάχτυλο στὴ γλυκόζη, τὸ ἔγλειφαν μὲ ἀπόλαυση καὶ γελοῦσαν εὐτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. Ἕνα μεσημέρι, γυρίζοντας ὁ ἀδερφός μου ἀπὸ τὸ σχολεῖο, δὲν ἤθελε νὰ βάλει μπουκιὰ στὸ στόμα του οὔτε ἀπὸ τὴ σούπα οὔτε ἀπὸ τὴ γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, ἕτοιμος νὰ βάλει τὰ κλάματα. “Τι συμβαίνει παιδί μου;” ἀνησύχησε ἡ μαμά. Ἐκεῖνος δὲν ἔβγαζε λέξη. Κι ὅσο δὲ μιλοῦσε, τόσο ἐπέμενε ἡ μάνα μου νὰ μάθει, τόσο μεγάλωνε καὶ ἡ δική μας ἡ περιέργεια. Μὲ τὰ πολλά, ἀποφάσισε τελικὰ νὰ μιλήσει. Κι αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπε γράφτηκε στὴ μνήμη μου ἀνεξίτηλα.
Στὴν αὐλὴ γιὰ τὸ συσσίτιο βρισκόταν μὲ τῆς τάξης του τὰ παιδιά. “Σκαρώνουμε κάτι;” ἄκουσε ἕναν ἀπὸ τοὺς συμμαθητὲς του- “πειραχτήρης” ἦταν τὸ παρατσούκλι του- νὰ ψιθυρίζει στὸν διπλανό, μόλις πῆρε τὴ γλυκόζη στὸ τενεκεδάκι του. Ὁ ἄλλος ἔγνεψε “ναί”. Τότε ὁ πειραχτήρης κάτι τοῦ εἶπε στ’ αὐτί, κρυφογέλασαν οἱ δύο τους πονηρὰ κι ἐξαφανίστηκαν στὴν στιγμή. Σὲ λίγο χτύπησε τὸ κουδούνι νὰ μποῦνε στὴν τάξη. Πρῶτα ἔμπαιναν τὰ κορίτσια. Ὕστερα τ’ ἀγόρια. Τελευταία ἡ δασκάλα, ποὺ κόντευε νὰ μὴν ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ παιδιά, ἔτσι ποὺ εἶχε ἀπομείνει πετσὶ καὶ κόκαλο. Καταλαβαίνεις πὼς ἦταν μεγάλη ἀπὸ τὰ μάτια της μόνο, ποὺ τὰ σκοτείνιαζαν ὁλόγυρα δύο μαῦροι κύκλοι. Ὅταν μπαίνανε ὅλοι στὴν τάξη, ἔκλεισε τὴν πόρτα, μετροῦσε τὰ παιδιὰ σειρὰ σειρά, ἔλεγε “ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ” κι ἀρχίζανε ἀμέσως τὸ μάθημα. Τὸ “ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ” τὴ φορὰ ἐκείνη δὲν τὸ εἶπε. Οὔτε νὰ τοὺς μετρήσει τὴν εἴδανε. Κοντὰ στὴν πόρτα τῆς τάξης στεκόταν σκυφτή, σὰν νὰ ψαχούλευε κάτι. “Μα τί κάνει ἡ κυρία ἐκεῖ;” ρώτησε παρεξενεμένος ὁ Μάνος ποὺ δὲν καλόβλεπε, γιατί τὰ περισσότερα παιδιὰ ἦταν ὄρθια ἀκόμα. “Πασαλείψαμε τὸ χερούλι μὲ γλυκόζη”, χασκογέλασε ἀπὸ δίπλα ὁ πειραχτήρης, “γιὰ νὰ κολλήσουν τὰ χέρια της νὰ γελάσουμε”. Δὲ γελάσανε. Καθίσανε τελικὰ στὰ θρανία τους καὶ δὲ μιλοῦσε κανείς. Βλέπανε τὴ δασκάλα τοὺς τώρα ὅλοι βουβοί, σαστισμένοι. Εἶχε σκύψει κι ἔγλειφε μὲ λαχτάρα μιὰ το χερούλι τῆς πόρτας, μιὰ τὴν παλάμη της… Ὕστερα γύρισε καὶ τοὺς κοίταξε μὲ παράπονο. Στὰ μάγουλά της ἔτρεχαν δάκρυα. “Μην τὴ σπαταλᾶτε τὴ γλυκόζη, χρυσά μου, γιὰ τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ!”, εἶπε ξέπνοα. “Σας τὴ δώσαμε ὅλη, οὔτε μία σταγονίτσα δὲν κρατήσαμε ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, γιὰ νὰ τὴ φᾶτε νὰ δυναμώσετε ἐσεῖς τὰ παιδιά. Μὴν τὴ σπαταλᾶτε, σᾶς παρακαλῶ, εἶναι κρίμα! Εἲν’ ἁμαρτία!”. Τὴν πῆραν πάλι τὰ δάκρυα. Κι ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…
Μαζεύτηκαν ὅλοι τριγύρω της. Μονάχα ὁ πειραχτήρης ἔμεινε στὸ θρανίο του μὲ τὸ κεφάλι κατεβασμένο. Οἱ ἄλλοι σπρώχνονταν ποιὸς πρῶτα νὰ τὴν ἀγκαλιάσει, ποιὸς νὰ τῆς πρωτοπεῖ “ἀπὸ τὸ δικό μου, ἀπὸ τὸ δικό, κυρία, νὰ πάρετε λίγο!”.
Οὒτ’ ἕνα τενεκεδάκι δὲν ἄγγιξε ἡ δασκάλα. Μόνο ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…».
Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Λότης Πετροβιτς, «Ὁ καιρὸς τῆς σοκολάτας»), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Αριθμ. Πρωτ.: 125
Δελτίο τύπου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)
σχετικά με δηλώσεις
της Αναπλ. Υπουργού Παιδείας και της ΟΛΜΕ
για το μάθημα των Θρησκευτικών
Σὲ τί λυκοσυμμαχία ἔχεις μπλέξει Ἑλλάδα μας; Ἂν αὐτοὶ εἶναι οἱ "σύμμαχοί " μας τί νὰ τοὺς κάνεις τοὺς ἐχθρούς;
Ἡ Ἑλλάδα δὲν μπορεῖ ἀπὸ μόνη της, χωρὶς τὴν στήριξη τῆς Τουρκίας, νὰ φυλάξει τὰ ἐξωτερικὰ σύνορά τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, τόνισε η καγκελάριος τῆς Γερμανίας Ἄγγελα Μέρκελ, κατὰ τὴ διάρκεια κοινῶν δηλώσεων μὲ τὸν Φινλανδὸ πρωθυπουργὸ Γιούχα Σίπιλα.
Ἐνόψει τῆς αὐριανῆς ἔκτακτης Συνόδου Κορυφῆς τῆς ΕΕ γιὰ τὴν προσφυγικὴ κρίση, ἡ καγκελάριος Μέρκελ κάλεσε ὅλα τα κράτη-μέλη νὰ σεβαστοῦν τὴν «ἠθική τους ὑποχρέωση» καὶ νὰ συνεισφέρουν στὴν προσπάθεια, ἐκτιμώντας πὼς γιὰ τὴν ὥρα ἡ διαχείριση τῶν προσφυγικῶν ροῶν γίνεται ἄτακτα. «Τώρα ὅμως ἔχουμε πρῶτα τὴν ἀποστολὴ νὰ δώσουμε καταφύγιο στοὺς ἀνθρώπους μὲ ἀξιοπρέπεια», πρόσθεσε.
Ἐπαναλαμβάνοντας τὴν ἀνάγκη νὰ....
συζητηθεῖ «συνολικὰ» ἡ κατάσταση καὶ μὲ τὴν Τουρκία, ἡ Ἀνγκέλα Μέρκελ διευκρινισε ὅτι ὅποιος βρίσκεται σὲ κίνδυνο ἢ ὑπὸ διωγμό, ἔχει δικαίωμα προστασίας ἀλλὰ «ὅποιος ἔρχεται γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, θὰ πρέπει νὰ ξαναφύγει».
«Πρέπει νὰ δοῦμε τοὺς λόγους τῆς φυγῆς τῶν ἀνθρώπων. Ἡ παγκοσμιοποίηση ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὅτι διενέξεις ποὺ μᾶς φαίνονται μακριὰ ἔχουν ἐπιπτώσεις καὶ σὲ μᾶς», συνέχισε ἡ κ. Μέρκελ τονίζοντας ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση πρέπει μελλοντικὰ νὰ ἀσχοληθεῖ περισσότερο μὲ την αναπτυξιακὴ βοήθεια καὶ τὶς δίκαιες συνθῆκες ἐπιβίωσης τῶν ἀνθρώπων ἐκτὸς Εὐρώπης.
Ἡ Γερμανίδα καγκελάριος ἐπέμεινε πὼς μία ἀπὸ κοινοῦ προσπάθεια μὲ τὶς ΗΠΑ καὶ τὴν Ρωσία, θὰ μποροῦσαν νὰ καταπολεμηθοῦν τὰ αἴτια τῆς φυγῆς τῶν ἀνθρώπων σὲ περιπτώσεις ὅπως αὐτῆς τῆς Συρίας.
Ἀπὸ τὴν πλευρὰ του ὁ κ. Σίπιλα νὰ ἐπισήμανε ὅτι ἡ Φινλανδία θὰ ἀναλάβει τὸ βάρος ποὺ τῆς ἀναλογεῖ, ὑποδεχόμενη περίπου 2.400 πρόσφυγες. Απαντώντας σὲ ἐρώτηση σχετικὰ μὲ τὸ ἐὰν ἡ χώρα του σκοπεύει νὰ κλείσει τὰ σύνορά της πρὸς τὴν Ρωσία ἢ πρὸς τὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ὁ κ. Σίπιλα τόνισε πὼς οἱ ἔλεγχοι θὰ αὐξηθοῦν ἀλλὰ δὲν θὰ κλείσουν τὰ σύνορα.
Οἱ δύο ἡγέτες ἐξέφρασαν κοινὴ θέση σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἀναγκη εγκατάστασης «hot spots» σὲ χῶρες ποὺ βρίσκονται στὰ ἐξωτερικὰ σύνορά τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὅπως ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Ἰταλία.
Κλείνοντας ἡ Ἄγγελα Μέρκελ ἐπανέλαβε τὴν ἔκκληση γιὰ σεβασμὸ τοῦ Χάρτη τῶν Θεμελιωδῶν Δικαιωμάτων τῆς ΕΕ, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἀνταπόκριση τῶν κρατῶν-μελῶν στὴν ἠθική τους εὐθύνη: «Κάθε Εὐρωπαῖος ἑταῖρος ὀφείλει νὰ συνεισφέρει τὸ δικό του μερίδιο. Καὶ ἡ Γερμανία εἶναι βεβαίως μιὰ μεγάλη χώρα -εἴμαστε ἡ μεγαλύτερη οἰκονομία- ἀλλὰ ἡ ἠθικὴ ὑποχρέωση τῶν 28 κρατῶν-μελῶν ἐπιβάλλει νὰ μὴν ἀναλαμβάνουν αὐτὴ τὴν εὐθύνη μόνο οἱ λίγοι, νὰ συμμετέχουν ὅλοι».
Πηγή: ΣΚΑΪ, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).
ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)
Εκδότης: Αντώνιος Ε. Αντωνίου, τ. Διευθυντής Εμπορικής Τραπέζης, Πρόεδρος Π.Ε.ΦΙ.Π.
Η Ε.Π.Ο. συντάσσεται από επιτροπή.
Διευθυντής συντάξεως: Ιωάννης Γ. Θαλασσινός, μαθηματικός-συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π.
Αποστέλλεται ΔΩΡΕΆΝ σε όσους τη ζητήσουν, αλλά και διανέμεται ΔΩΡΕΆΝ δια μέσου των Ιερών Ναών, με ευλογιά-άδεια της Εκκλησιάς μας. Δεκτές οι προαιρετικές Εισφορές-Δωρεές.
Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf
Για να βοηθήσετε τις Πολύτεκνες Οικογένειες της Πατρίδος μας και τον μεγάλο θησαυρό που κλείνουν μέσα τους, τα πολλά-πολλά παιδιά!
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ μαζί μας (www.pefip.gr ).
Στοιχεία επικοινωνίας
Τηλέφωνα: (+30) 210.38.38.496, (+30) 210.38.22.586
FAX: (+30) 210.38.39.509
Ταχυδρομική διεύθυνση: Ακαδημίας 78Δ, 106 78 ΑΘΗΝΑ
Ηλεκτρονική αλληλογραφία:
Γενικές πληροφορίες: info@pefip.gr
Γραμματεία: grammateia@pefip.gr
Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας: jobs@pefip.gr
Μηχανογράφηση: it@pefip.gr
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Στην πρώτη της συνέντευξη "Στο Κόκκινο" η αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου αναφέρθηκε και στο ζήτημα των απαλλαγών από τα Θρησκευτικά απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου.
Η κ. Αναγνωστοπούλου προανήγγειλε αλλαγή του καθεστώτος κρίνοντας ως λανθασμένη την πρόβλεψη της ισχύουσας εγκυκλίου για την αναφορά σε Υπεύθυνη Δήλωση του κηδεμόνα ότι δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Ανέφερε σχετικά η Αναπληρώτρια Υπουργός "Δεν πρέπει να δηλώνει κανείς σε δημόσιο έγγραφο τι είναι ή τι δεν είναι. Θα πρέπει να δηλώνει ένας γονιός ότι θα ήθελε το παιδί του να μην κάνει Θρησκευτικά" χωρίς καμία αναφορά θετική ή αρνητική στο θρήσκευμα. Κατέληξε μάλιστα λέγοντας ότι "Κακώς δεν το αλλάξαμε ως τώρα, θα το αλλάξουμε".
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Τα «Μυστήρια» των Παπικών
Πριν αναφερθούμε στις διαφορές μας ως προς τα Μυστήρια, πρέπει να τονίσωμεν εξ αρχής ότι τα «Μυστήρια» των Παπικών δεν είναι κανονικά και έγκυρα. Εφ' όσον «οι Λατίνοι ου μόνον είσι σχισματικοί αλλά και αιρετικοί», όπως εβροντοφώναξεν ο ήρως της Ορθοδοξίας Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός [37], έπεται ότι δεν έχουν κανονικά Ιερά Μυστήρια.
Αφού πρεσβεύουν και διδάσκουν θεωρίες αντίθετες προς όσα εδίδαξεν ο Ιδρυτής της Εκκλησίας και εκήρυξαν οι Άγιοι Απόστολοι, ευρίσκονται έκτος της Εκκλησίας, την οποίαν ίδρυσεν ο Κύριος και η οποία είναι η Ορθοδοξία, που δεν έχει αλλάξει τίποτε ως προς την Πίστιν. Εκτός δε της Εκκλησίας, όπως έλεγεν ο Άγιος Κυπριανός, δεν υπάρχει σωτηρία. Η Αγία Εκκλησία είναι η μόνη ταμειούχος και χορηγός της Θείας Χάριτος. Οι αιρετικοί δεν έχουν, και φυσικά δεν μεταδίδουν, Χάριν. Ως προς δε το εάν αναγνωρίζωνται ή όχι τα λεγόμενα «Μυστήρια» των Παπικών, μας απαντούν σαφέστατα οι Ιεροί Κανόνες. Να τι λέγει επί παραδείγματι ο ΜΖ' Κανών των Αγίων Αποστόλων: «Επίσκοπον ή Πρεσβύτερον, αιρετικών δεξαμένους Βάπτισμα ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν, τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» Και όπως ερμηνεύει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ήθελεν αποδεχθή ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον Διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι, εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. Οι γαρ συνευδοκούντες εις τας εκείνων τελετάς, πώς δύνανται να ελέγξουσιν αυτούς δια να παραιτήσουν την κακόδοξον και πεπλανημένην των αίρεσιν;» [38].
Ο δε ΞΗ' Κανών των Αγίων Αποστόλων ορίζει ότι οι «παρά των αιρετικών βαπτισθέντες ή χειροτονηθέντες ούτε πιστοί ούτε κληρικοί είναι δυνατόν ». Το βάπτισμα αυτό, λέγει πάλιν ο Άγιος Νικόδημος, ερμηνεύοντας τον Κανόνα, είναι «μόλυσμα» [39].
«Τα μυστήρια τα υπό καθηρημένων ή σχισματικών ή αιρετικών ενεργούμενα... καθ΄ ημάς είναι και άκυρα και ανίσχυρα και ως εκ τούτου δέον να επαναλαμβάνωνται» [40]. Αυτό ακριβώς ισχύει και για τα «Μυστήρια» των Παπικών, ό,τι ισχύει δηλαδή για τα «Μυστήρια» όλων των αιρετικών. Αύτη είναι η κανονική τάξις, συμφώνως προς την διδασκαλία της Ορθοδοξίας μας.
Απ΄ αρχής όμως η Εκκλησία, ως φορεύς και ταμειούχος της Αληθείας και Χάριτος, εχρησιμοποίησε και την «οικονομίαν». Σε ορισμένες δηλαδή περιπτώσεις και περιστάσεις, και εφ' όσον έκρινε με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος, το Οποίον την οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν. ιζ' 13), ότι δεν θα εβλάπτετο η πίστις και ευσέβεια, αλλά θα προήρχετο πιθανόν ωφέλεια, ανεγνώρισεν ορισμένα «Μυστήρια» αιρετικών υπό βασικάς βεβαίως προϋποθέσεις.
Η εφαρμογή όμως της «οικονομίας» εγίνετο βάσει των Ιερών Κανόνων, οι οποίοι ρυθμίζουν τα της Εκκλησίας, και όχι αυθαιρέτως. Το θέμα τοποθετείται άριστα από τον Α' Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου. Λέγειλοιπόν ο Άγιος του Θεού ότι, από την στιγμήν που αποκόπτεται κανείς από την Έκκλησίαν με την αίρεσιν ή το σχίσμα, χάνει την Χάριν του Θεού. Και όσοι ήσαν προηγουμένως Κληρικοί, «λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν έχουσιν εξουσίαν, ούτε δύνανται χάριν Πνεύματος Αγίου ετέροις παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασι»[41]. Αυτή είναι η «κανονική» ακρίβεια. Και μόνον «οικονομίας ένεκα των πολλών», συνεχίζει ο ίδιος Άγιος, μπορεί να γίνη «δεκτόν» το «Βάπτισμα» τους.
Η δε ζ' Οικουμενική Σύνοδος, που επεκύρωσε και όλους τους προ αυτής Ιερούς Κανόνας, με τον 95ον Κανόνα της καθορίζει και εφαρμόζει την «οικονομίαν» αναλόγως με τις περιπτώσεις. Άλλων αιρετικών δέχεται το Βάπτισμα και τους κάμνει δεκτούς στην Ορθοδοξίαν μόνον με Χρίσμα, και άλλων δεν το δέχεται και τους αναβαπτίζει. Υποχρεώνει όμως και τους μεν και τους δε να αποκηρύξουν την αίρεσίν τους. «Χρή ποιείν λιβέλλους και αναθεματίζειν την αίρεσιν αυτών»[42].
Όταν δε τελεί μόνον το Χρίσμα και παρέχει δι' αυτού την σφραγίδα και δωρεάν του Αγίου Πνεύματος, το κάμνει για να «ζωοποιήση τα τέως νεκρά, ανίσχυρα και άκυρα μυστήρια, τα κατ' οικονομίαν υπ' αυτής αναγνωριζόμενα»[43].
«Η τα μυστήρια αναζωογονούνται κατά την επιστροφήν εις την αληθή Εκκλησίαν... ή η Εκκλησία παρίσταται ως κυρίαρχος των μυστηρίων δυναμένη να μεταβάλλη αυτά κατά τας περιστάσεις από φύσει άκυρων εις έγκυρα»[44].
Αυτή είναι η αλήθεια ως προς τα Ιερά Μυστήρια, και ας μη εξαπατούν τον εαυτόν τους οι Παπικοί. Οσονδήποτε εντυπωσιακά και λαμπρά και αν τελούν τα «Μυστήριά» τους, όσην προβολήν και αν δίνουν με τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, είναι άκυρα και χρειάζονται την έγκρισιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας για να γίνουν έγκυρα. Διαφορετικά είναι νεκρά και ανενεργά.
Ας προσέχουν επίσης και μερικοί σύγχρονοι «Οικουμενισταί» Ορθόδοξοι, που βιάζονται να αναγνωρίσουν τα «Μυστήρια» των Παπικών, υποτιμώντας αυθαιρέτως το κύρος της Ορθοδοξίας. Δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Υπάρχουν Συνοδικές αποφάσεις, όπως επί παραδείγματι εκείνη του Ιουλίου του έτους 1755 επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου του Ε' με την κοινήν ψήφον και του Αλεξανδρείας Ματθαίου και του Ιεροσολύμων Παρθενίου, πού καθώρισαν «ίνα οι από της Ρωμαιοκαθολικής και Αρμενικής εκκλησίας επιστρέφοντες αναβαπτίζωνται». Υπάρχουν Ιεροί Κανόνες σχετικοί, το δε «Πηδάλιον», πού περιέχει όλους τους Ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας, περιέχει πολλές αναφορές του Αγίου Νικόδημου ως προς την ακυρότητα των «Μυστηρίων» των Παπικών. Μόνον εάν καταργήσωμεν τους Ιερούς Κανόνας και διαγράψωμεν την Ιστορίαν της Ορθοδοξίας, θα θεωρηθούν «έγκυρα» αυτά τα «Μυστήρια» από μόνα τους.
Βάπτισμα - Χρίσμα
Όταν τελεί το Βάπτισμα ή το Χρίσμα ο παπικός ιερεύς, λέγει: «Εγώ σε βαπτίζω...», «Εγώ σε χρίω...», δείχνοντας έτσι το κληρικοκρατικόν πνεύμα, που επικρατεί στον Παπισμόν. Ενώ στην Ορθοδοξίαν αποσύρεται κατά κάποιον τρόπον ο ιερεύς, λέγοντας: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού...», «Χρίεται ο δούλος του Θεού...», και αφήνει τον βαπτιζόμενον και χριόμενον να έλθη σε προσωπικήν σχέσιν με το Πανάγιον Πνεύμα. Όπως δε γράφει και ο Άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, «το βαπτίζω εγώ δεν φανερώνει ότι θεληματικώς βαπτίζεται ο φωτιζόμενος, ότι ενδεχόμενον είναι και με καμίαν δυναστείαν (=δια της βίας) και παρά γνώμην του βαπτιζομένου ή και αφ' εαυτού μόνον ο βαπτίζων να βαπτίζει τον βαπτιζόμενον· το δε βαπτίζεται ο δούλος του Θεού... το θεληματικόν βάπτισμα του βαπτιζομένου μαρτυρεί»[45].
Ας έλθωμεν τώρα και στα καθέκαστα. Έως τον 14ον αιώνα και οι Δυτικοί έκαμναν το Βάπτισμα όπως εμείς οι Ορθόδοξοι, δηλαδή με τρεις καταδύσεις στο καθαγιασμένον ύδωρ. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξις βαπτίζω = θάπτω, βυθίζω, βουτώ εις το νερό. Έχουν βρεθεί δε και στην Δύσιν αρχαία «βαπτιστήρια», που βεβαιώνουν ότι έτσι εβαπτίζοντο και εκεί ανέκαθεν οι Χριστιανοί. Έτσι εξ άλλου εβαπτίσθη και ο Κύριος: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος», γράφει ο Ιερός Ευαγγελιστής (Ματθ. γ' 16). Ανέβη αμέσως και εβγήκε από τα νερά ως αναμάρτητος· δεν έμεινε μέσα στον ποταμόν, όπως οι άλλοι Εβραίοι, που εξωμολογούντο μέσα στον Ιορδάνη τις αμαρτίες τους ενώπιον του Αγίου Ιωάννου. Το «ανέβη» όμως σημαίνει ότι είχε κατεβή, είχε βυθισθή προηγουμένως μέσα στα νερά του Ιορδανού.
Το ύδωρ του Βαπτίσματος συμβολίζει τον τάφον. Εισέρχεται μέσα σε αυτό και θάπτεται κατά τρόπον μυστικόν ο παλαιός άνθρωπος και ανίσταται πλέον νέος, αναγεννάται. Ο Απόστόλος Παύλος συσχετίζει την βάπτισίν μας με την τριήμερον ταφήν και Ανάστασιν του Κυρίου. «Όσοι εβατπίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ζ' 3-4). Γι' αυτό άλλωστε γίνεται και η τριπλή κατάδυσις στο ύδωρ της Κολυμβήθρας και η ανάδυσις. Γίνεται ψυχική νεκρανάστασις. «Νεκρός εν αμαρτίαις καταβάς, αναβαίνεις ζωοποιηθείς εν δικαιοσύνη», γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων[46]. Οι δε λέξεις «καταβάς - αναβαίνεις» τι άλλο σημαίνουν, παρά ότι εβυθίζοντο στο ύδωρ της Κολυμβήθρας ή του «βαπτιστηρίου». Το ίδιο τονίζει και η φράσις του Μεγάλου Βασιλείου: «εν τρισί καταδύσεσι και ισαρίθμοις ταις επικλήσεσι το μέγα μυστήριον του βαπτίσματος τελειούται»[47].
Παρά ταύτα οι Παπικοί εκαινοτόμησαν. Από τον 14ον αιώνα και έξης δεν «βαπτίζουν», αλλά «ραντίζουν» αυτόν, που θέλει να γίνη Χριστιανός. Καθιέρωσαν δηλαδή ως κανονικόν τύπον Βαπτίσματος το ράντισμα, το όποιον εγίνετο και παλαιότερα, για λόγους όμως εκτάκτου ανάγκης, αν δηλαδή ήτο κάποιος άρρωστος ή αν δεν υπήρχε νερό. Αυτός όμως, πού εβαπτίζετο με το λεγόμενον «κλινικόν βάπτισμα», δεν έδικαιούτο κατόπιν να χειροτονηθή, όπως αναφέρει ο ΙΒ' Κανών της εν Νεοκαισαρεία. Συνόδου, που επεκυρώθη και από Οικουμενικάς Συνόδους.
Αυτό λοιπόν το Βάπτισμα της ανάγκης, που εθεωρείτο ατελές και το αμφισβητούσαν ακόμη και Πάπαι, όπως ο Πάπας Κορνήλιος (258 μ.Χ.), καθιέρωσαν οι Παπικοί ως επίσημον τρόπον βαπτίσματος. Γιατί άραγε; Μήπως είναι όλοι τους άρρωστοι ή έχουν τόσην λειψυδρίαν στην γεμάτην με ποταμούς Ευρώπην; Όχι βεβαίως! Αλλά διότι ζητούν την άνεσίν τους. Έτσι όμως εξαπατούν τον εαυτόν τους, αν νομίζουν ότι είναι βαπτισμένοι. Αφού δεν εβυθίσθησαν στο ύδωρ, δεν εβαπτίσθησαν. Ραντισμένοι είναι, βαπτισμένοι όμως όχι.
Ας μη παραξενεύωνται δε μερικοί, όταν υποστηρίζωμεν ότι πρέπει να αναβαπτίζωνται, όσοι Παπικοί θέλουν να γίνουν Ορθόδοξοι. Για να κυριολεκτώμεν μάλιστα, δεν πρέπει να λέγωμεν να «αναβαπτίζωνται», αλλά να «βαπτίζωνται», διότι δεν έχουν βαπτισθή. Αλλο βάπτισμα και άλλο ράντισμα. Κάθε λέξις έχει το ιδικόν της νόημα.
Επί τη ευκαιρία ας σημειωθή ότι κάνουν λάθος και μερικοί Ορθόδοξοι Ιερείς, που δεν τελούν κανονικώς το Βάπτισμα και, αντί να βυθίζουν τελείως στο ύδωρ της Κολυμβήθρας τον βαπτιζόμενον, τον περιχύνουν με νερό. Δεν είναι βάπτισμα αυτό, αλλά περίχυσις.
Καινοτομίες όμως έχουν οι Παπικοί και στο Μυστήριον του Χρίσματος. Ενώ ανέκαθεν εχρίοντο και αυτοί, όπως γράφει πάλιν ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, «επί το μέτωπον... επί τα ώτα... επί την όσφρησιν... επί τα στήθη»[48] και «επί τους οφθαλμούς... και το στόμα», όπως προσθέτει ο Ζ' Κανών της Β' Οικουμενικής Συνόδου, όμως από το 1250 και έξης μετέβαλαν τον τρόπον χρίσεως. Χρίουν μόνον το μέτωπον. Έτσι όμως δεν σφραγίζουν, δεν αγιάζουν τις αισθήσεις και τα συναισθήματα, αλλά μόνον την διάνοιαν. Είναι γνωστόν άλλωστε πόσον λογικοκρατούμενοι είναι.
Σοβαρά παρέκκλισις από την αχαίαν πράξιν της Εκκλησίας είναι και το ότι χωρίζουν το Χρίσμα από το Βάπτισμα. Έτσι στερούν τα «βαπτισμένα» παιδιά τους για μερικά χρόνια από την Χάριν του Χρίσματος. Περιμένουν να μεγαλώσουν κάπως, για να καταλαβαίνουν. Έτσι νομίζουν. Βάζουν και πάλιν στην μέσην το λογικόν. Η Χάρις του Θεού όμως δεν εξαρτάται από την λογικήν ικανότητα του ανθρώπου. Επιδρά σε κάθε άνθρωπον, αρκεί να μη αντιδρά αυτός στο έργον της. Και τι θα μπορούσε άλλωστε να καταλάβη από την ανεξιχνίαστον Χάριν του Θεού ένα παιδί των δέκα ή δώδεκα ετών, όταν του πρωτοδώσουν τότε το Χρίσμα;
Αφήνοντας όμως «αμύρωτα» τα παιδιά τους για ένα διάστημα, κατ' ουσίαν τα στερούν από την Χάριν του Αγίου Πνεύματος, διότι, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «το Χρίσμα είναι σύμβολον ότι λαμβάνομεν εν τω βαπτίσματι το χάρισμα του αγίου Πνεύματος»[49] Επί πλέον, εφ' όσον είναι ασφράγιστα, διότι το Χρίσμα είναι «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου» και βεβαίωσις ότι ανήκομεν στον Κύριον, τα αφήνουν εκτεθειμένα στην βουλιμίαν και αρπακτικήν διάθεσιν του Διαβόλου. Χωρίς το Χρίσμα, που ονομάζεται «πνευματικόν σώματος φ υ λ α κ τ ή ρ ι ο ν και ψυχής σωτήριον»[50], είναι αφύλακτος ο άνθρωπος και κινδυνεύει ανά πάσαν στιγμήν, διότι δεν έχει την ενίσχυσιν του Αγίου Πνεύματος.
Το εγνώριζαν αυτό πολύ καλά οι θεοφώτιστοι συντάκται του αρχαίου συγγράμματος, πού λέγεται «Διαταγαί των Αποστόλων», γι' αυτό και ώρισαν: «Και μετά τούτο βαπτίσας αυτόν εν τω ονόματι του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, χρισάτω μύρω»[51]. Το εγνώριζαν επίσης και οι Πατέρες της εν Λαοδικεία Συνόδου, που καθώρισαν σαφέστατα με τον ΜΗ' Κανόνα: «ότι δει τους φωτιζόμενους, μετά το βάπτισμα, χρίεσθαι χρίσματι επουρανίω, και μετόχους είναι της βασιλείας του Χριστού»[52]. Έτσι έχριαν τους βαπτισθέντας οι πρώτοι Χριστιανοί και εν συνεχεία όλοι, όσοι δεν έγιναν αιρετικοί· μόλις έβγαιναν από την Κολυμβήθραν, «αναβεβηκόσιν από της κολυμβήθρας των ιερών ναμάτων», όπως αναφέρει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων[53].
Μήπως πίσω από την καινοτομίαν αυτήν των Παπικών κρύβεται κάποιο τέχνασμα, κάποια «μεθοδεία» του Διαβόλου, πού κάμνει το παν, για να κρατεί τον άνθρωπον για ολίγον ή πολύ διάστημα μακριά από την ζωοποιόν και παντοδύναμον Χάριν του Κυρίου;
Υποσημειώσεις
37. Καρμίρη, Τα Δογματικά..., τόμ. Α', σελ. 419.
38. Πηδάλιον, σελ. 51-53.
39. Πηδάλιον, σελ. 90.
40. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμ. Γ', σελ. 44.
41. Πηδάλιον, σελ. 587.
42. Πηδάλιον, σελ. 304.
43. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμ. Γ', σελ. 57.
44. Ανδρούτσου, Δογματική, σελ. 307.
45. Συμεών, σελ. 93.
46. ΒΕΠΕΣ 39, 64.
47. ΕΠΕ 10, 370.
48. ΒΕΠΕΣ 39, 254.
49. Πηδάλιον, σελ. 438.
50. ΒΕΠΕΣ 39,255. 51.ΒΕΠΕΣ2,136.
52. Πηδάλιον, σελ. 437.
53. ΒΕΠΕΣ 39, 253.
Πηγή: (Απο το βιβλίο "ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ", Εκδόσεις ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ», 1997), Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
Θεία παρηγορία, φέρνει η σωτηριώδης μετάνοια. «Όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος» έλεγε ο Άγιος ο Άγιος Παΐσιος «και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά. Όποιος όμως θέλει τη θεία παρηγοριά, δεν πρέπει να ζητάει παρηγοριά. Πρέπει να νοιώσει το σφάλμα του, να μετανοιώσει και τότε θα έρθει από μόνης της η θεία παρηγοριά».
Πηγή: Ακτίνες
20 + 1 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Ι
1. Φεύγοντας προς την Εσπερία εγκαταλείψαμε την ελληνική παιδεία για να την αντικαταστήσουμε με τη νεωτερική. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της νεωτερικής παιδείας. Δεν έχουμε πλέον παιδεία ούτε παραδοσιακή ούτε νεωτερική.
2. Η κρίση της παιδείας είναι βασική πτυχή της γενικότερης κρίσης του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι κρίση δομική, γιατί η εστία της βρίσκεται στην αποσύνθεση του Ατόμου, του ανθρωπολογικού υποκειμένου της νεωτερικότητας.
3. Η σύγκριση της νεωτερικής με την ελληνική παιδεία – της νεωτερικής που την χάσαμε πριν την αποκτήσουμε, με την ελληνική που την είχαμε και την εγκαταλείψαμε- διαυγάζει τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης και το διακύβευμά της.
ΙΙ
4. Η σύγχρονη κοινωνία είναι κοινωνία συστημάτων. Τα συστήματα διαμεσολαβούν τις ανθρώπινες σχέσεις με απρόσωπους τυποποιημένους ρόλους, σύμφωνα με το πρότυπο της Μηχανής. Τα συστήματα είναι λογικές μηχανές ενσαρκωμένες σε απρόσωπες κοινωνικές δομές. Το θεμελιώδες ανθρωπολογικό δίπολο είναι εδώ ο κυρίαρχος-μάνατζερ και ο καταναλωτής-χρήστης.
5. Ουσιαστική λειτουργία της σημερινής παιδείας είναι η αναπαραγωγή του συστημικού διπόλου διαχειριστή-χρήστη. Σκοπός της είναι η κατασκευή του συστημικού ανθρώπου. Οι λίγοι εκπαιδεύονται για να γίνουν κατασκευαστές και διαχειριστές συστημάτων. Και οι πολλοί για να γίνουν απλοί χρήστες των συστημάτων, υποδιαιρούμενοι σε έχοντες και μη έχοντες θέση στο Σύστημα.
6. Το είδος της νοητικής δυνάμεως βάσει της οποίας κατασκευάζονται και συντηρούνται τα συστήματα, είναι η αλγοριθμική-ψηφιακή σκέψη. Η καλλιέργειά της είναι ο κατ’ εξοχήν στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην κοινωνία των συστημάτων. Ο στόχος αυτός υπερκέρασε βαθμιαία, από τον 18ο αιώνα που εγκαινιάστηκε, κάθε παράπλευρο εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Πίσω από τη σύγχρονη μονοκαλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης βρίσκεται ο τεχνολογικός μεσσιανισμός, ο πάγιος μεταφυσικός άξονας του νεωτερικού πολιτισμού.
ΙΙΙ
7. Στον ελληνικό πολιτισμό η παιδεία είχε διαμετρικά αντίθετο νόημα. Αναφερόταν σε μια σφαίρα ζωής που απλώς δεν υφίσταται σήμερα. Αναφερόταν σε μια πολιτεία αδιαμεσολάβητων εμπρόσωπων σχέσεων, όπου οι πολίτες-οπλίτες «μετέχουν κρίσεως και αρχής» και πραγματοποιούν το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός». Η παιδεία τους βρισκόταν στους αντίποδες της σύγχρονης αποπροσωποποιητικής / συστημικής παιδείας.
8. Ο τύπος ανθρώπου, ο κατάλληλος να είναι μέλος του ελληνικού πολιτειακού σώματος, φτιαχνόταν από μια ειδική παιδεία που στόχο της έχει την Αρετή. Η παιδεία αυτή προικίζει το άτομο με την πίστη στο «ευ ζην» ως «κατ’ αλήθειαν ζην». Το «κατ’ αλήθειαν ζην» συμπίπτει με την αναγωγή της Αρετής σε στόχο ζωής και νόημα βίου. Αποβλέπει στην καλλιέργεια των τριών «μορίων» της ψυχής (επιθυμητικού, παθητικού, νοητικού) προς την κατεύθυνση της σωφροσύνης, της ανδρείας και της φρόνησης, ώστε να δημιουργηθεί το εσωτερικό θεμέλιο της καθολικής ατομικής ελευθερίας: η δικαιοσύνη.
9. Σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο οι Έλληνες δεν απέδιδαν ιδιαίτερη αξία στη Μηχανή. Το θέμα δεν είναι ότι οι αγνοούσαν την αλγοριθμική σκέψη. Μηχανές και συστήματα ήξεραν να φτιάχνουν. Ο Ήφαιστος ήταν θεός και είχε το εργαστήρι του στον Όλυμπο. Τον τιμούσαν. Θαύμαζαν τα ρομποτικά του επιτεύγματα. Δεν ξεχνούσαν όμως ότι ήταν κουτσός. Και επιπλέον απωθητικά ανέραστος, καθώς ήταν παντρεμένος με τη θεοποιημένη σεξουαλικότητα (την Αφροδίτη), που τον κεράτωνε με τη θεοποιημένη βία (τον Άρη)..
10. Η ελληνική παιδεία στοχεύει σε μια άλλη μορφή νόησης που λέγεται Μήτις και είναι η μητέρα της υπέρτατης σοφίας. Η θεά της σοφίας, η Αθηνά, προστάτις του «πολυμήχανου» Οδυσσέα και πολιούχος της κλασικής Αθήνας, είναι κόρη της Μήτιδος. Μήτις λεγόταν η πρώτη γυναίκα του Δία, που την είχε καταπιεί έγκυο ο «πατήρ ανδρών τε θεών τε», για να αποκτήσει την αλάθητη διορατικότητά της. Η κόρη της θα ξεπηδήσει πάνοπλη απ’ το κεφάλι του Δία, μόλις του το ανοίξει ο Ήφαιστος, που καλείται εσπευσμένως να τον απαλλάξει από τις ωδίνες του εγκεφαλικού τοκετού… Όλες οι σχέσεις που ενδιαφέρουν την παιδεία είναι σοφά παρούσες μέσα στο Μύθο.
11. Η Μήτις είναι η συνηρημένη νοητική δύναμη και των τριών μορίων της ψυχής. Ένας τύπος νοήσεως ανοιχτός στην έκπληξη, στο παράλογο και στο ασύλληπτο, ειδικά κατάλληλος για τη χαοτική απροσδιοριστία του ελληνικού πολιτικού πεδίου, του πεδίου της καθολικής ατομικής ελευθερίας. Αντιπροσωπεύοντας τη νόηση σε κατάσταση εγρήγορσης και συνέργειας του συνόλου των καλλιεργημένων ψυχικών δυνάμεων, υπερβαίνει ριζικά τη μηχανοποιητική νόηση, η ανάπτυξη και απόδοση της οποίας προϋποθέτει την ύπνωση των άλλων νοητικών οργάνων. Ο εθισμός στην ύπνωση του επιθυμητικού, του παθητικού και των ανώτερων λειτουργιών του νοητικού, σύμφυτος με την καλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης, έχει αναχθεί σε βάση της σημερινής παιδείας. Κι αυτό παρά την κοινότοπη πλέον ενοχοποίησή του για την ενδημική ψυχική υπανάπτυξη, ανισορροπία και διαστροφή.
12. Τυπική μορφή στρέβλωσης της μηχανοκρατούμενης ψυχής είναι ο νεοταξικός διαχειριστής των μεγάλων συστημάτων. Στη θέση των ανθρώπων ο τύπος αυτός βλέπει ηλεκτρονικά σύμβολα και με ένα «delete» μπορεί να τους εξαερώνει με τα μη επανδρωμένα υπερσύγχρονα βομβαρδιστικά του. Είναι το τέρας που είδε ο Όμηρος στην Ιλιάδα: «Δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός, στη μέσην αίγα, κι ήσαν τα σπλάχνα της φωτιά και φλόγες η πνοή της».
ΙV
13. Εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο πρόβλημα: Βάση της ελληνικής παιδείας είναι τα ομηρικά έπη. Ο πατέρας και παιδαγωγός των Ελλήνων είναι ο Όμηρος. Όταν ο Όμηρος «λειτουργεί» στην ελληνική ψυχή ο ελληνικός τύπος αναπτύσσεται, για να φθάσει ως την καθολική ελευθερία. Αντίθετα: όταν ο Όμηρος «απομυθοποιείται» κι ο Οδυσσέας προτιμά τον ήρεμο βίο του νοικοκύρη-ιδιώτη ή μετανιώνει πικρά που έφυγε για την Ιθάκη, αντί να παραμείνει με την Καλυψώ να απολαμβάνει αιώνια τα ανεξάντλητα κάλλη της, τότε ο ελληνικός τύπος διαλύεται. Μιλάμε για το σοφιστικό πνεύμα, για το πνεύμα του σχετικισμού, της απληστίας, της ηδονοθηρίας και της ματαιοδοξίας, που αποτελεί τη βάση κάθε εμπράγματου μηδενισμού, παλιού και νέου.
14. Άμεσο προϊόν της αποσύνθεσης, που προκαλεί ο μηδενισμός στις κοινωνίες της ατομικής ελευθερίας, είναι η τυραννία και η τάση μόνιμης υποστροφής στον δεσποτισμό. Κι αυτό παρά τα αναχώματα που μπορεί να ορθώσει η προσφυγή στη Φιλοσοφία και στην Τραγωδία. Ο φιλοσοφικός Λόγος και η από σκηνής διδασκαλία του Τραγικού, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον ηρωικό Μύθο, ως μηχανισμό αυτορρύθμισης των παθών. Η πίστη στην αθανασία της ψυχής και το δέος ενώπιον του τραγικού δεν επαρκούν. Η Αρετή δεν μπορεί τελικά να σταθεροποιηθεί στην ψυχή. «Έχουσι γαρ ταραγμόν αι φύσεις βροτών».
15. Τη λύση στο πρόβλημα την έδωσε ο χριστιανισμός εισάγοντας την Αγάπη στην ελληνική ψυχή. Αποδείχτηκε ότι το άτομο της ελευθερίας μπορεί να αποφύγει την κατάρρευση, αν αναθεμελιώσει την προσωπικότητά του στην «άκτιστη» αυτή «ενέργεια». Χάρη στην Αγάπη η Αρετή, η εσωτερίκευση της δικαιοσύνης, η προϋπόθεση για τη βιώσιμη ύπαρξη πολιτικού σώματος ελευθέρων ατόμων, καθίσταται δυνατή, παρά την εξάντληση του γενέθλιου ηρωικού Μύθου.
16. Η σταύρωση του ενσαρκωμένου Λόγου αποκαλύπτει το νόημα του τραγικού και η ανάστασή Του το υπερβαίνει. Δεν σώζεται μόνο η ψυχή αλλά και το σώμα. Δεν λύνεται μόνο το «πολιτικό» πρόβλημα αλλά και το «υπαρκτικό» πρόβλημα. Το Πρόσωπο γίνεται αυταξία και η σωτηρία του υπεσυμπαντικός σκοπός. Εγγράφεται στην αιωνιότητα, υπερβαίνοντας κάθε ιστορική συλλογική μορφή. Είναι στον κόσμο και σώζει τον κόσμο, αλλά δεν ανήκει στον κόσμο. Υπερβαίνει την ενδοκοσμική αντίθεση ατομικού/συλλογικού.
17. Ο λόγος της λύσης, το ευαγγελικό έπος, ενσωματώθηκε έκτοτε στην ελληνική παιδεία, εξασφαλίζοντάς της άλλα χίλια και πλέον χρόνια συμβολής στον πολιτισμό. Η λύση ενσαρκώθηκε κοινωνικά στη δημιουργία ενός δεύτερου συλλογικού σώματος στο εσωτερικό του ελληνικού Κοινού. Ενός σώματος εσχατολογικού-μυστηριακού με διττό «θεραπευτικό» ρόλο: «μεταμορφωτικό» προς τα μέσα και «αντισηπτικό» προς τα έξω. «Φώς του κόσμου» και «άλας της γης». Στη χριστιανική μετεξέλιξη της ελληνικής ψυχής η Μήτις, συστρεφόμενη προς τα έσω και προς τα άνω, γίνεται Νήψις. Νήψη είναι η άγρυπνη και αμερόληπτη εκείνη νοητική δύναμη, που συνοδεύει την «καλή (αγαπητική) αλλοίωση» της ελληνικής ψυχής.
18. Από τη στιγμή όμως που εμφανίστηκε το σοφιστικό-σχετικιστικό πνεύμα ήταν αναπόφευκτο να διαμορφωθεί παράδοση: ο ατομοκρατικός μηδενισμός. Εκπαιδευτικός φορέας του είναι ανά τους αιώνες ο «ασύνθετος» ελληνιστής λόγιος: ο Σοφιστής. Η δεξαμενή αυτή της μισοδημίας, της αυλοκολακείας και των αιρέσεων. Κάποια κρίσιμη ιστορική στιγμή (τον 11ο αι.) ξεφεύγοντας από κάθε έλεγχο, ο μηδενισμός πήρε το πάνω χέρι και καθόρισε την παρακμή και πτώση του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού. Ο μηδενιστικός ατομικισμός αναπαράγεται συνεχώς και μας συνοδεύει ακόμα και στις καλύτερες νεωτερικές μας στιγμές.
V
19. Η μοίρα που επιφυλάσσεται στην ατομικότητα, όταν ολοκληρώσει την εξέλιξή της και καταληφθεί από το σχετικιστικό πνεύμα, έπληξε ήδη και το νεωτερικό Άτομο. Με τον υπαρκτικό του χρόνο κομματιασμένο σε ανταλλακτικά συστημάτων, την άλλη όψη της συστημικής ολοκλήρωσης, το νεωτερικό Άτομο βυθίζεται ήδη ανήμπορο στο τέλμα του μηδενισμού: «Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο.»
20. Το υποκείμενο της νεωτερικής ατομικής ελευθερίας εκλείπει και η συστημική παιδεία αναπαράγει την έκλειψή του. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις υπηρετούν ολοένα και περισσότερο την παραγωγή ανθρωπομηχανών: χιμαιρικών θηρίων στη θέση των διαχειριστών και χαύνων καταναλωτών στη θέση των χρηστών. Όμως το κυρίαρχο ανθρωπολογικό δίπολο έχει πλέον στομώσει. Κι εδώ βρίσκεται η κρυμμένη εστία της σημερινής κρίσης. Η έκλειψη του υποκειμένου περιάγει το Σύστημα σε αδιέξοδο. Επειδή, πιο συγκεκριμένα, είναι αδύνατο να υπάρξει «σύστημα διαχείρισης κρίσεων», που να υποκαθιστά το υποκείμενο, να ελέγχει τα συστήματα και να προλαμβάνει τις «κρίσεις» τους. Οι «κρίσεις» είναι ο τρόπος με τον οποίο εκτονώνεται το χαοτικό δυναμικό που γεννά η γενικευμένη συστημική λοβοτόμηση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου.
Για να υπάρξει διέξοδος χρειάζονται άτομα ικανά να βγαίνουν πάνω από τα συστήματα. Ικανά να πηγαίνουν κόντρα στο συστημικό ρεύμα. Ικανά να λύνουν μέσα κι έξω τους την αντίθεση ελευθερίας – δικαιοσύνης, αντλώντας απ’ «αλλού» το νόημα του προσωπικού τους βίου. Τέτοια Άτομα δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν διδαχθούν τους νόμους της Αγάπης, της Νήψης και της Μήτιδος. Αν δηλαδή δεν μαθητεύσουν στην ελληνική παιδεία.
*Ομιλία στο «Σχολείο 2009: Παιδεία και γλώσσα» Πολιτιστικό κια αθλητικό κέντρο Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη, Θεσσαλονίκη, 16 Μαΐου 2009
Πηγή: Αβέρωφ
Ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης καταδικάζει τη βάρβαρη και ιερόσυλη πράξη της αλβανικής κυβέρνησης, να κατεδαφίσει παράνομα τον, ιστορικής αξίας, Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου
Θεσσαλονίκη, Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015
ΨΗΦΙΣΜΑ
Ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης καταδικάζει τη βάρβαρη και ιερόσυλη πράξη της αλβανικής κυβέρνησης, και του πρωθυπουργού της Έντι Ράμα, να κατεδαφίσει παράνομα τον, ιστορικής αξίας, Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου, στους Δρυμάδες Χειμάρρας της Βόρειας Ηπείρου. Τέτοιες βλάσφημες και ανθελληνικές πράξεις είναι καταδικαστέες από όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
Καλούμε την κυβέρνηση όχι μόνο να καταδικάσει την ανωτέρω ενέργεια, αλλά επιπλέον να επιδιώξει με κάθε τρόπο την αποκατάσταση του μνημείου.
Πηγή: Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης
Ας μην ψάχνουν λοιπόν ψευτοδικαιολογίες ορισμένοι για να δικαιώσουν τις εγκληματικές Αμβλώσεις…
Πηγή: Ακτίνες
Επειδή η μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού υποβιβάζει αναγκαστικά την εορτή προς τιμήν της Αγίας και Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, για να τιμηθεί πρεπόντως η εορτή, οι Πατέρες όρισαν να μετατίθεται κατά την πρώτη Κυριακή μετά την Ύψωση (Τυπικό Αγ. Συμεών Θεσσαλονίκης). Έτσι και η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος όπως και η Α΄, η Δ΄ και η Ζ΄ τιμώνται κατά την αναστάσιμη και πανηγυρική ημέρα της Κυριακής.
Ὅταν οἱ νέοι μάθουν ν’ ἀγαποῦν...
Στὴν Ἐκκλησία ἀγωγὴ σημαίνει ὁδηγία, ὁδήγηση τῶν ἀνθρώπων ὄχι πρὸς συγκεκριμένες ἰδέες ἢ ἀξίες ἢ ἰδανικά, ἀλλὰ ὁδήγηση τῶν ἀνθρώπων στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀγωγὴ στὴν Ἐκκλησία σημαίνει νὰ μάθει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀγαπᾶ τὸν Χριστό, γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενό της.
Ἡ Ἐκκλησία μιλᾶ γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ.
Μία ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψη τῆς θρησκείας, τῆς Ἐκκλησίας, μιλᾶ γιὰ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ μόνο αὐτή. Ἐνῶ τὸ τέλειο στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀγάπη ἡ ὁποία θὰ παραμείνει στοὺς αἰῶνες, ἀφοῦ τόσο ἡ πίστη ὅσο καὶ ἡ ἐλπίδα θὰ καταργηθοῦν στὴν ἐσχάτη ἡμέρα καὶ ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἀπομείνει θὰ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἑπομένως τὸ ζητούμενο στὸν ἄνθρωπο εἶναι νὰ μάθει νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεό.
Τό νὰ πιστεύει στὸν Θεὸ εἶναι ἕνα βασικὸ σκαλί, εἶναι τὸ πρῶτο, τὸ ὁποῖο τὸ πατᾶ καὶ ἀνεβαίνει στὸ ἑπόμενο καὶ στὸ ἑπόμενο. Δὲν μένει σ’ αὐτὸ μόνο, γιατί ἕνας ἄνθρωπος, δὲν μπορεῖ νὰ παραδώσει τὴ ζωὴ του ὁλόκληρη σὲ κάτι τὸ ὁποῖο ἁπλῶς τὸ πιστεύει. Ἂν εἶναι τόσο ἰδεολόγος, μπορεῖ νὰ τὸ κάνει, ὅπως γίνεται σὲ ἄλλες περιπτώσεις στὴν καθημερινότητα ποὺ βλέπουμε γύρω μας. Ἀλλὰ ὅμως στὴν Ἐκκλησία αὐτὸ τὸ ὁποῖο ὑπάρχει εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Σὲ μας ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ζητούμενο. Ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Διδάσκαλος τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Βλέπετε πόσο ὡραία ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο μᾶς λέει: “Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ…”. Δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ προπάντων ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μέσα του. Γι’ αὐτὸ αὐτὴ ἡ ἐμπειρία εἶναι...
τόσο δυνατὴ ποὺ νικᾶ ὅλες τὶς ἀγάπες τοῦ κόσμου τούτου.
Δὲν εἶναι ἀρκετό, ἀδελφοί μου, νὰ λέμε στὰ παιδιά μας γιὰ τὶς ἰδέες τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν εἶναι ἀρκετὸ νὰ λέμε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ καλύτερο ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς δώσει, ὅτι εἶναι ὡραία ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ ἐλευθερία, ἡ δικαιοσύνη. Βέβαια εἶναι ὡραία ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται ὁ νέος ἄνθρωπος σήμερα εἶναι νὰ μάθει νὰ ἀγαπᾶ τὸν Χριστό. Νὰ μάθει ὅτι αὐτὸ ποὺ τοῦ δίδει ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός, καὶ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ δώσει ὁ κόσμος. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ παντοῦ νὰ μάθει νὰ σέβεται τοὺς συνανθρώπους του, νὰ τοὺς ἀγαπᾶ, νὰ εἶναι τίμιος, εἰλικρινής, δίκαιος, δημοκρατικός, φιλελεύθερος καὶ ὅλα αὐτά. Δὲν χρειαζόταν ἡ Ἐκκλησία γιὰ νὰ μᾶς μάθει αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ μᾶς τὰ διδάσκει ἡ ἴδια ἡ φύση μας. Γιατί ἄλλωστε ὁ ἀνθρώπινος ἐαυτός μας καὶ ἡ ἀνθρώπινή μας ὑπόσταση, μᾶς διδάσκει τὴν ἐλευθερία, τὴ δικαιοσύνη, τὴ δημοκρατία, τὸν σεβασμό, τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους.
Ἐκεῖνο ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει νὰ μᾶς πεῖ εἶναι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Κι ἐδῶ, νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, νὰ σᾶς πῶ ὅτι εἶναι τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο σκοντάφτουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ Χριστιανοί, γιατί θεωροῦμε τὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα σύστημα ἰδεολογικὸ καὶ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ μᾶς νὰ εἴμαστε καλοὶ ἄνθρωποι. Εἶναι ἀρκετὸ γιὰ μᾶς νὰ τηροῦμε τὰ καθήκοντά μας. Εἶναι ἀρκετὸ τὰ παιδιά μας νὰ ἔχουν τὰ ὅριά τους. Νὰ μὴν κάνουν ἀταξίες. Νὰ μὴν κάνουν ἄσχημα πράγματα. Λένε καμιὰ φορᾶ πράγματα ποὺ τ’ ἀκοῦμε, χαμογελοῦμε βέβαια μὲ ἐπιείκεια, ἀλλὰ δὲν ἐκφράζουν τὴν Ἐκκλησία. Τί λένε: “Παρὰ νὰ εἶναι κάποιος στὰ ναρκωτικά, καλύτερα στὴν Ἐκκλησία”. “Παρά νὰ εἶναι κάποιος στὴ φυλακή, καλύτερα στὴν Ἐκκλησία”. Λὲς καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἀντίθετο τῶν ναρκωτικῶν καὶ τῆς φυλακῆς. Θὰ ἔλεγε κανείς, ὅπως ἔλεγε καὶ ἡ καμήλα: “Καλὰ δὲν ὑπάρχει ἴσιος δρόμος, μέσος δρόμος”; Δηλαδὴ ἢ ναρκωτικὰ ἢ Ἐκκλησία; Δηλαδὴ ὅποιος δὲν εἶναι στὴν Ἐκκλησία εἶναι στὰ ναρκωτικά; Ἀσφαλῶς ὄχι! Μπορεῖ νὰ μὴν εἶσαι τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ εἶσαι τίμιος, σωστός, εἰλικρινής, καλὸς σύζυγος, καλὸς πατέρας, καλὸς μαθητὴς κι ὅλα τὰ καλὰ νὰ ἔχεις πάνω σου.
Γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε πολλὲς φορὲς γιατί τὰ παιδιὰ μας ἔχουν μία ἄλλη σχέση μὲ τὸν Θεό. Γιατί ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι δὲν μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβουμε. Λέμε: “Γιατί θέλεις αὐτὸ τὸ πράγμα; Δὲν εἶναι ἀρκετὸ γιὰ σένα ὅτι ἔγινες καλὸς ἄνθρωπος καὶ καλὸς ἐπιστήμονας κι ἔχεις τὴ δουλειά σου καὶ προσφέρεις στὸν κόσμο καὶ στὴν κοινωνία; Τὰ περισσότερα τί τὰ θέλεις; Αὐτὰ εἶναι ὑπερβολές, εἶναι φανατισμοί, ἐκκεντρικότητες, ἄρρωστα πράγματα”. Γιατί ὅμως ἐκφράζουμε τέτοιες ἀπόψεις; Διότι μετροῦμε τὴ ζωή μας ὄχι μὲ τὴν ἀγάπη, ἀλλὰ μὲ τὴν καθηκοντολογία. “Τό καθῆκον σου νὰ κάνεις καὶ εἶναι ἀρκετό”. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη, ἀδελφοί μου, δὲν ἔχει ὅρια. “Όταν ἀγαπᾶς τὸν Θεό, δὲν ἔχεις ὅρια. Ὅπως καὶ ὅταν ἀγαπᾶς ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο. Ἐὰν ἀγαπᾶς ἕναν ἄνθρωπο, θέλεις νὰ εἶσαι μαζί του, νὰ ἑνώσεις τὴ ζωή σου μαζί του. Μπορεῖς νὰ βάλεις ὅρια σ’ αὐτὴ τὴν ἀγάπη; Ἡ ἀγάπη εἶναι φωτιὰ ποὺ καίει μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν μπαίνει σὲ ὅρια καὶ σὲ καλούπια τῆς λογικῆς, ἀλλὰ ἐνεργεῖ ἀπὸ μόνη της, γιατί ἐνεργεῖ καρδιακὰ κι ὄχι ἐγκεφαλικά. Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει καὶ καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀγαπήσει τὸν Χριστὸ πάνω ἀπ’ ὅλα.
Ξέρετε, παρατηροῦνταν παλαιότερα τὸ φαινόμενο στὴν Ἐκκλησία νὰ ὑπάρχουν πάρα πολλὰ παιδιά. Θυμόμαστε, ὅσοι εἴμαστε μεγαλύτεροι, ὅτι μέχρι μία ἡλικία σχεδὸν ὅλα τὰ παιδιὰ πήγαιναν στὸ κατηχητικό, στὴν Ἐκκλησία, εἶχαν σχέση μὲ τὸν Θεό. Ἀπὸ μία ἡλικία καὶ ὕστερα χάνονταν. Στὰ δεκατέσσερα, στὰ δεκαπέντε ἢ τὰ δεκαοχτώ. Ἐρχόταν ὁ στρατός, τὸ πανεπιστήμιο, ἐξαφανιζόταν ὅλη αὐτὴ ἡ προσπάθεια τῶν ἀνθρώπων, τῶν κατηχητῶν, τῶν κύκλων, τῶν συνάξεων, τῶν πάντων. Γιατί, νομίζετε; Ποῦ ἦταν τὸ λάθος; Ἐντάξει βέβαια ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, οἱ ἀνθρώπινες προκλήσεις, τὰ αἴτια τὰ ὁποῖα πληθαίνουν, ὅταν μεγαλώνει ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλὰ τὸ “λάθος”, ἂς τὸ πῶ ἔτσι ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, “τῆς Ἐκκλησίας”, ὄχι τῆς Ἐκκλησίας καθαυτό, ἀλλὰ ἐμᾶς τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, ἦταν ὅτι, δυστυχῶς, δὲν ἀντιληφθήκαμε ὅτι αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ δώσουμε στὰ παιδιὰ μας ἦταν ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τοὺς μαθαίναμε τὶς ἰδέες τοῦ Εὐαγγελίου: “Νὰ’ σαι καλὸ παιδί, τίμιο παιδί, ν’ ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, νὰ κάνεις ἐλεημοσύνες, νὰ’ σαι σωστὸς ἀνθρωπος”, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν μιλούσαμε. Ἐπειδὴ καὶ γιὰ ἐμᾶς ἡ θεολογία ἦταν ἰδεολογική, φιλοσοφική, ἀνθρωποκεντρική. Ἀγνοούσαμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸ τί σημαίνει ν’ ἀγαπᾶς τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο δὲν ἦταν ἰδιαίτερα σημαντικὸ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μάθουν νὰ νηστεύουν, νὰ ἀγρυπνοῦν, νὰ κοινωνοῦν, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ διαβάζουν τοὺς βίους τῶν Ἁγίων. Ὄχι. Ἦταν ἀρκετὸ νὰ διαβάζουν ἄλλα βιβλία. Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων παραμερίστηκαν. Ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας παραμερίστηκε. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος καλοῦνταν νὰ βιώσει τὸν Χριστὸ μέσα στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας ἦταν περιθωριοποιημένος. Ἔμπαιναν ἄλλα πράγματα μπροστά.
Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο χάναμε τοὺς ἀνθρώπους, τὸν ἕναν μετὰ τὸν ἄλλο, μόλις πλησίαζαν στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία. Γιατί βέβαια ἡ ἁμαρτία ἔχει δύναμη καὶ εἶναι ἐμπειρία. Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο ἑλκύει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν αἰχμαλωτίζει. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, τί θὰ τραβήξει τὸν ἄνθρωπο πέρα; Οἱ ἰδέες; Οἱ ἰδέες εἶναι νεκρὲς σκιὲς τῶν πραγμάτων. Δὲν μπορεῖ μία ἰδέα νὰ σὲ κρατήσει, ὅσο ἰδεολόγος καὶ νὰ εἶσαι. Εὐτυχῶς παρῆλθε ἡ ἐποχὴ αὐτὴ καὶ σήμερα βλέπουμε ὅτι ἀνακαλύψαμε, ξαναβρήκαμε τὸν ἑαυτό μας, τὶς ρίζες μας, τὴν παράδοσή μας. Καὶ βλέπουμε νέους ἀνθρώπους στὴν Ἐκκλησία, βλέπουμε νέους ἀνθρώπους νὰ ἀγαποῦν τὸ Θεό, νὰ μπαίνουν στὴν Ἐκκλησία μὲ νέα δεδομένα, μὲ νέες προϋποθέσεις. Μπορεῖ νὰ ἔχουν τὶς δυσκολίες τους, τὰ προβλήματά τους, τὶς πτώσεις τους, τὶς ἀδυναμίες τους, ὅπως κι ὅλοι μας. Ἀλλὰ ἀκοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὸ εἶναι ποὺ πρέπει, ἀδελφοί μου, νὰ λέμε στὰ παιδιά μας. Νὰ μάθουν νὰ ἀγαποῦν τὸν Θεό.
Ὅταν ἀγαποῦν τὸν Θεό, τότε ἀνακαλύπτουν μέσα τους τὴ μεγάλη ἐμπειρία τῆς ἀγάπης Του. Τότε μαθαίνουν καὶ ἀποκτοῦν ἕνα ἰσχυρὸ πνευματικὸ ἀντίσωμα μέσα τους, τὸ ὁποῖο εἶναι ἕνα ἀντίβαρο στὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅτι, κι ἂν πληγωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ παρουσία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ παρηγορεῖ τὴν καρδιά του. Ξέρει ὅτι δὲν θὰ σωθεῖ ἀπ’ τὶς δικές του δυνάμεις, δὲν θὰ σωθεῖ μὲ τὰ δικά του δεδομένα. Ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ μᾶς ὅλους. Ἂν μιλοῦμε γιὰ ἀγωγὴ σήμερα στὴν Ἐκκλησία, μιλοῦμε ἀκριβῶς γι’ αὐτὴ τὴ μύηση, γι’ αὐτὴ τὴν ὁδηγία. Νὰ βοηθήσεις τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀγαπήσει τὸν Θεό.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Η πεμπτουσία της παγκοσμιοποίησης είναι η καθιέρωση ενός παγκόσμιου κέντρου εξουσίας, το οποίο θα διαχειρίζεται τον πλούτο και τα δάνεια του πλανήτη και άρα θα κυβερνά πάνω στις υπερχρεωμένες χώρες. Μοναδικό εμπόδιο είναι η Ρωσία του Πούτιν, τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές της Δύσης θέλουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βγάλουν από την μέση.
Στις μέρες μας οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρούν σωστή την συγκεκριμένη κατεύθυνση, άλλοι απλά συμβιβάζονται, ενώ κάποιοι γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να ψηφίζουν μέτρα που σκοπό έχουν να καθιστούν τους πολίτες όλο και περισσότερο οικονομικά και κοινωνικά εξαρτημένους από το κράτος. Ένα από αυτά ήταν π.χ. ο ΕΝΦΙΑ με προφανή σκοπό την φορολογία της περιουσίας, προκειμένου πλέον να πληρώνουμε ενοίκια στο κράτος για τα ίδια μας τα σπίτια και όποιος δεν μπορει να αναταπεξέλθει, σε συνδυασμό με τα δάνεια, να τα παραδίδει στο Δημόσιο και αυτό να τα μετατρέπει σε κοινωνικές κατοικίες για αστέγους που για τους ίδιους λόγους έχασαν την στέγη τους.
Όταν η δυσφορία σε σχέση με μία κυβέρνηση αυξηθεί ακολουθεί η επόμενη. Τώρα ακούμε για περιουσιολόγιο και κάρτα του Πολίτη.
Περιουσιολόγιο σημαίνει φορολογία με βάση την περιουσία. Έτσι θεωρεί η κυβέρνηση ότι θα βρει τους «έχοντες» και θα τους φορολογήσει κατά πάσα πιθανότατα με έκτακτο φόρο, όπως πρόσφατα ακούσαμε, εφάπαξ επί της περιουσίας. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό.
Πάμε τώρα στην κάρτα του πολίτη, για την οποία πολλοί πανηγυρίζουν, καθώς θα καταργήσει την χαρτούρα των δικαιολογητικών. Θα εμπεριέχει όλα τα δικαιολογητικά και θα αφορά τις συναλλαγές μας με το Δημόσιο και όχι μόνο. Θα είναι ταυτόχρονα ταυτότητα, δίπλωμα οδήγησης, ασφαλιστικό βιβλιάριο, χρεωστική κάρτα, βιβλιάριο υγείας, διαβατήριο, πάσο, εκλογικό βιβλιάριο κ.ο.κ. Ίσως μάλιστα αργότερα καταργηθούν εντελώς οι συναλλαγές με μετρητά.
Η «έξυπνη κάρτα» θα θεσμοθετηθεί με αφορμή τους φτωχούς για να συναλλάσσονται με αξιοπρέπεια, όπως δήλωσε ο ΥΠΟΙΚ Βαρουφάκης, κάτι που μπορεί να γίνει όμως κάλλιστα και με μετρητά. Σεβόμαστε τις προθέσεις του υπουργού αλλά δεν μπορούμε να μην εκφέρουμε την ταπεινή μας άποψη για την κάρτα του Πολίτη, μέσω της οποίας το κράτος θα γνωρίζει ανά πάσα στιγμή με ποιον συναλλάσσεται ο καθένας, από που αγοράζει, τι ώρα ήταν και που και πολλά άλλα.
Τι θα γίνει άραγε αν η κάρτα χαθεί ή κλαπεί; Όλα θα βρεθούν σε χέρια τρίτων. Μήπως λοιπόν τότε χρειαστεί να έχουμε πάνω μας κάτι πιο μόνιμο, όπως για παράδειγμα ηλεκτρονικό ή ακόμα χειρότερα βιολογικό τσιπ; Έτσι δεν θα χάνονται ποτέ τα στοιχεία από τα χέρια μας. Δεν θα μας χάνουν όμως και οι δορυφόροι της παγκόσμιας κυβέρνησης.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
Τα ταμπελάκια στο σημείο της ανασκαφής για το Noratlas υποδεικνύουν την ύπαρξη ευρημάτων (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Απευθυνόμενος στους συγγενείς των πεσόντων ο Επίτροπος Προεδρίας εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της Κύπρου και τους διαβεβαίωσε ότι θα έχουν επίσημη ενημέρωση.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ εὔκολα ἐπηρεάζονται ἀπό τά ὄργανα τοῦ διαβόλου καί ἀποµακρύνονται ἀπό τό Θεό, περιφρονώντας κάθε ἠθικό φραγµό. Ἡ διάβρωση πιά τῶν συνειδήσεων εἶναι εὐρύτατη, καί στούς ἄρχοντες καί στόν ἁπλό λαό, γι᾿ αὐτό καί ἡ ἀνησυχία εἶναι µεγάλη.
∆υστυχῶς, λείπουν οἱ ἄνθρωποι πού θά µποροῦσαν νά πείσουν τό λαό νά ἀπαρνηθεῖ τίς ἁµαρτωλές του συνήθειες καί νά ἐπιλέξει τό δρόµο τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν καί τήν πνευµατική ζωή, πού καλλιεργεῖται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν µυστηρίων.
Τή λύση στό µεγάλο αὐτό πρόβληµα πρέπει νά τή δώσουν οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι µέ τή µετάνοιά τους, προτοῦ ξεσπάσει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἱστορία µᾶς διδάσκει ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀποµακρύνονται ἀπό τό Θεό καί βυθίζονται στό βοῦρκο τῆς ἀκολασίας, παρεµβαίνει ὁ στοργικός οὐράνιος Πατέρας µέ δραστικά µέτρα, πού δύσκολα µποροῦν νά περιγραφοῦν καί εἶναι ἀδύνατο νά προβλεφθοῦν, γι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι του στήν Παναγούδα. Εἶναι φοβερό νά ἐξοργιστεῖ ὁ Θεός, γιατί ἐµεῖς οἱ βαφτισµένοι στό ὄνοµά του ἔχουµε χάσει τήν πίστη καί ζοῦµε σύµφωνα µέ ὅσα µᾶς ὑπαγορεύει ὁ διάβολος!
Εἶναι εὔκολη ἡ περιγραφή τῆς κατάστασης, πού ἐπικρατεῖ στήν κοινωνία µας. Ἐκεῖνο ὅµως πού ἰδιαίτερα ἐνοχλεῖ εἶναι ἡ περιφρόνηση τῆς ἁγνότητας καί τοῦ µυστηρίου τοῦ γάµου. Θεωρεῖται πιά ἀναχρονισµός τό νά φτάσουν στό γάµο ἁγνοί δύο ἄνθρωποι. Ἐπίσης πολλοί συµβιώνουν δίχως γάµο. Ἄλλοι ὑπογράφουν σύµφωνα ἐλεύθερης συµβίωσης καί ἄλλοι προκλητικά πηγαίνουν στό δηµαρχεῖο καί ὑπογράφουν τόν πολιτικό τους γάµο γελώντας, µέ «τελετουργό» κάποιον ἀντιδήµαρχο. Φοβερό ἐπίσης εἶναι τό ἔγκληµα τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ἀναιδέστατη ὁµοφυλοφιλία, οἱ ἀδίστακτες ληστεῖες µετά φόνου, οἱ ἀδικίες, οἱ κλοπές καί γενικά ἡ χωρίς ντροπή καταπάτηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.
Ὅλα τά παραπάνω ἔχουν γίνει κανόνας στήν ἐποχή µας. Ἐνῶ παλιά ἦταν ἡ ἐξαίρεση πού ἀποδοκιµαζόταν ἀπό ὅλους. Τά πράγµατα δείχνουν -παρόλο πού ὅλοι οἱ συνειδητοί χριστιανοί ἀπεύχονται- ὅτι βρίσκονται πολύ κοντά σέ φοβερά δεινά, τά ὁποῖα θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά ἔρθουν, γιά νά συναισθανθοῦµε τό πλῆθος τῶν ἁµαρτιῶν µας καί νά στραφοῦµε στήν κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας. Θά ἐπιτρέψει δηλαδή ὁ Θεός νά ἐξαγνιστοῦµε µέ δάκρυα καί αἷµα! Ἀλλά καί τότε θά ὑπάρξουν πολλοί πού θά παραµείνουν διεστραµµένοι καί ἀδιάφοροι, γιατί ὁ διάβολος θά τούς ἔχει διαβρώσει τό νοῦ καί τήν καρδιά καί δέν θά µποροῦν νά ἐπιλέξουν τή µετάνοια καί σωτηρία.
Εἶναι ἐνδιαφέρον νά δοῦµε τί γράφει ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς γιά τή συµπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ἀντιµετωπίζουν συγκλονιστικά γεγονότα καί δυσάρεστες καταστάσεις, πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός προκειµένου νά ἀφυπνιστοῦν πνευµατικά καί νά ὁδηγηθοῦν στή µετάνοια. «Μέσα στίς ἄγριες συνθῆκες τοῦ ἀφόρητου πόνου καί τῆς φωτιᾶς οἱ καλοζωισµένοι ἄνθρωποι ὁδηγοῦνται στήν πλήρη ἐπίγνωση, πώς ὁ Θεός εἶναι «τά πάντα» καί ὁ ἄνθρωπος ἕνα «τίποτε». Οἱ περήφανοι ἄνθρωποι γνωρίζουν τήν ντροπή, οἱ ἀλαζόνες σκύβουν τό κεφάλι τους κάτω στή γῆ, οἱ πλούσιοι περπατοῦν µέ τσέπες ἄδειες, οἱ ἄρχοντες ἀναζητοῦν ἀκόµη καί κάποιον δοῦλο γιά συντροφιά, οἱ ἀξιωµατικοί τοῦ στρατοῦ χάνουν τά παράσηµά τους, οἱ ἀµέριµνοι ἱερεῖς κλαῖνε µπροστά στούς κατεστραµµένους ναούς, καί οἱ ἄπληστες γιά χρήµατα γυναῖκες ἑτοιµάζουν γιά γεῦµα τό πιό λιτό φαγητό».
Μακάρι νά ἐπιστρέψουν οἱ ἄνθρωποι στό Θεό χωρίς δραστικά καί ἐπώδυνα µέτρα. Νά συναισθανθοῦν ὅτι ἡ πορεία τους ὁδηγεῖ πρός τήν καταστροφή καί ὄχι πρός τή σωτηρία.
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 18/9/2015), Θρησκευτικά
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...