Ὅταν ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἠσκήτευεν εἰς τὴν ἔρημον, νὰ καὶ ἔρχεται ὁ Δαίμων τὰ μεσάνυκτα, καὶ τοῦ ἐκτύπησε τὴν πόρτα διὰ νὰ τοῦ ἀνοίξῃ. Ἐσηκώθη λοιπὸν ὁ Μέγας Ἀντώνιος, καὶ ἀφοῦ ἄνοιξε τὴν πόρτα του, βλέπει ἔξαφνα ἄνθρωπον ἀλλόκοτον καὶ ἔστεκεν ἔξω.

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ποῖος εἶσαι ὁποῦ μοῦ κτυπᾶς τὰ μεσάνυκτα τὴν πόρταν, καὶ τὶ θέλεις";

Λέγει του ὁ μιαρὸς Δαίμων "Ἐγὼ εἶμαι ὁ Δαίμων".

Καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος "Πῶς ἦλθες, παγκάκιστε ἐδῶ";

Καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Δαίμων "Ἦλθα νὰ σοῦ εἰπῶ πῶς μάχονται οἱ καλόγηροι καὶ λοιποὶ Χριστιανοί, ὑβριζόμενοι κατὰ πᾶσαν ὥραν, καὶ πῶς τοὺς κοσμικοὺς γυρίζω εὔκολα εἰς τὸ θέλημά μου".

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Παγκάκιστε, διατὶ κάμνεις αὐτό";

Λέγει του ὁ Δαίμων "Ἐγὼ φθονῶ τοὺς καλογήρους, διότι ὁ αὐθέντης μου ὁ Ἑωσφόρος ἔχει πολὺν φθόνον εἰς αὐτούς, ἐπειδὴ μέλλει ὁ Θεὸς ν΄ἀποκαταστήσῃ τὸ Τάγμα τῶν Ἀγγέλων ὁποῦ ἐξέπεσεν ἀπὸ ἡμᾶς, καὶ νὰ κάμῃ Ἀγγέλους ἀπὸ τοὺς καλοὺς Ἱερεῖς καὶ τοὺς ταπεινοὺς Μοναχούς, καὶ διὰ τοῦτο ἔχομεν τόσον φθόνον εἰς αὐτούς".

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἐπειδὴ ἦλθες ἐδῶ, ὦ Δαίμων, ὁρκίζω σε εἰς τὸν Θεὸν τοῦ παντὸς τὸν κτίσαντα τὰ πάντα, νὰ σταθῇς αὐτοῦ ἕως οὗ νὰ ὁμολογήσῃς ὅλα ὅσα πράττεις".

Λέγει του ὁ Δαίμων "Διατὶ μὲ ἔδεσες Ἀντώνιε, ἐγὼ ἤλθα νὰ σοῦ πῶ τὸ καύχημά μου μόνον τό πῶς μάχονται οἱ μοναχοὶ καὶ λοιποὶ χριστιανοί, καὶ σὺ μὲ ἔδεσες";

Λέγει ὁ Ἅγιος "Εἶπέ μοι τὰ ἔργα τῶν Δαιμόνων, τὶ κάμνωσιν εἰς τοὺς Μοναχοὺς καὶ λοιποὺς χριστιανούς".

Λέγει του ὁ Δαίμων "Ἄκουσον Ἀντώνιε ἡμεῖς εἴμεθα πρῶτα ἄγγελοι καὶ ὁ Ἑωσφόρος, ὁ πρῶτος μας, ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειαν ἐξέπεσε, διότι ἠθέλησε νὰ στήσῃ τὸν θρόνον του ἐπάνωθεν τοῦ Θεοῦ, συλλογιζόμενος δὶς τὸν ἑαυτόν του νὰ γίνη ὅμοιος μὲ τὸν Θεόν. «Καὶ ἔσομαι ὁμοίως τῷ Ὑψίστῳ». Καὶ μόλις τὸ ἐσυλλογίσθη, παρευθὺς ἔπεσε κάτω εἰς τὰ καταχθόνια τοῦ ᾅδου, ἀκολουθοῦντες αὐτὸν καὶ ἡμεῖς, καὶ ἐξ αἰτίας τούτου, ἀπὸ ἄγγελοι ἐγείναμεν δαίμονες, καὶ διὰ τοῦτο ἔχομεν τὸν φθόνον εἰς τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, καὶ τοὺς πειράζομεν. Ἀλλὰ ἄλλο δὲν μᾶς θανατώνει περισσότερον ἀπὸ τὴν προσευχήν, τὴν νηστείαν καὶ τὴν ταπείνωσιν ὁποῦ κάμνουν οἱ μοναχοὶ καὶ λοιποὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί- διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς πασχίζομεν κατὰ πολλὰ διὰ νὰ τοὺς κάμωμεν οὔτε νὰ προσεύχωνται οὔτε νὰ νηστεύωσιν, ἀλλὰ νὰ ἀμελῶσι καὶ νὰ ὑπερηφανεύωνται, καὶ ἄλλοι νὰ λέγωσιν ὅτι εἶναι εὔμορφοι, ἐνῶ εἶναι ἄσχημοι, καὶ ἄλλοι ὅτι εἶναι προκομμένοι καὶ δὲν γνωρίζουν οὔτε τὰ ἄλφα, καὶ βάνωμεν πολλὴν ἔχθραν ἀνάμεσον τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου διὰ νὰ μαλώνουν, καὶ ἐξ΄αἰτίας τούτου πηγαίνωμεν ἀπὸ τόπον εἰς τόπον, καὶ ἄλλους κάμνωμεν νὰ ἀρνῶνται τὸν Χριστόν, καὶ ἄλλους νὰ ἀφίνουν τὴν μοναχικὴν ζωὴν καὶ νὰ γίνωνται κοσμικοί, καὶ μ΄αὐτὸν τὸν τρόπον τοὺς πέρνομεν μαζὺ εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν. Ἀλλ' ἄκουσε καὶ τοῦτο, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ. Ὅτι ἄλλο δὲν μᾶς πειράζει οὔτε ἡ προσευχή, οὔτε ἡ νηστεία, ὅσον ἡ ταπείνωσις. Καὶ αὐτὴν τὴν βλέπομεν εἰς πολλοὺς μοναχοὺς καὶ εἰς ὀλίγους κοσμικούς, ἀλλὰ αὐτοὺς τόσον πολὺ σπουδάζωμεν νὰ τοὺς σείρωμεν εἰς τὸν ἑαυτόν μας, ὅσον τὸ σκουλίκι ὁποῦ βόσκει εἰς τὶ δένδρον καὶ πασχίζει νὰ τὸ ξηράνη καὶ νὰ τὸ καταντήσῃ ἄχρηστον εἰς τὸ νὰ κάμῃ καρπὸν ὥστε νὰ βαλθῇ εἰς τὴν φωτιάν. Τέτοιας λογῆς λοιπὸν πασχίζομεν καὶ ἡμεῖς ὥστε νὰ ξηράνωμεν τὴν καρδία αὐτῶν ὁποῦ πράττουσι τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ. Ὕστερον νὰ τοὺς ῥίξωμεν εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν.

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ τοὺς κοσμικοὺς διατὶ τοὺς πειράζετε";

Λέγει του ὁ Δαίμων - ἐπειδὴ καὶ ὁ Χριστὸς διὰ τὸν Ἀδὰμ ἔῤῥιψε τὸν πρῶτον μας, καὶ ἔχομεν πολὺν φθόνον εἰς αὐτούς, βλέπεις δὲ καὶ ἐτοῦτα τὰ μαχαίρια ὁποῦ ἔχω εἰς τὴν ζῶσιν μου. Ὅλα δι' αὐτοὺς τὰ ἔχω, καὶ ὅταν μεθύσωσιν ἀπὸ τὸ κρασὶ τοὺς βάνω εἰς μάχην πολλὴν καὶ ἀπὸ λόγον εἰς λόγον πιάνονται, καὶ ἐγὼ ἀναμαζώνω τους καὶ σφάζονται, καὶ ὄχι ἐγὼ μοναχός μου, ἀλλὰ καὶ οἱ λοιποί μου ἀδελφοί.

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Καὶ ποῦ εἶναι οἱ ἀδελφοί σου";

Λέγει του ὁ Δαίμων "Εἰς κάποιον τόπον γίνεται πανήγυρις καὶ πηγαίνουν ἐκεῖ διὰ νὰ κάμουν σκάνδαλα".

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Καὶ πῶς λέγουν τὰ ὀνόματά των";

Λέγει του ὁ Δαίμων "Τὸν ἕναν τὸν λέγουν Κενόδοξον, ἤγουν τῆς κενοδοξίας, καὶ τὸν ἄλλον Θυμώδη, ἐπειδὴ θυμώνει τοὺς ἀνθρώπους καὶ δέρνονται, κάμνοντας καὶ ἀλλὰ πολλότατα κακά, δηλαδὴ νὰ πηγαίνωσιν εἰς τὰ κριτήρια, νὰ ἐξοδεύωσι τὸν βίον τους, ἔχοντες καὶ ἡμεῖς ἀπὸ αὐτοὺς πολὺ διάφορον τουτέστι μερδικόν, μόνον ἐκείνους ἔχομεν ἐχθροὺς ὁποῦ δὲν ἀφίνουν τοὺς ἄλλους νὰ πηγαίνουν εἰς τοὺς Κριτάς, διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς ἐκείνους ὁποῦ δὲν κάμνουν τὸ θέλημα μας πολλὰ τοὺς πολεμοῦμεν, ἀλλὰ δὲν κάμνωμεν τίποτε, καὶ ὅταν ὑπάγωμεν εἰς τὸν πρῶτον μας πολὺ μᾶς μαλώνει καὶ ὑβρίζει. Διὰ τοῦτο παρακαλῶ σε, νὰ μὲ ἀφήσῃς νὰ ὑπάγω, ὅτι πολὺν καιρὸν ἔκαμα ἐδῶ, καὶ ἄργησα, καὶ πλέον μὴ μὲ ἐρωτᾷς, διότι πολὺ θέλει μὲ παιδεύσει ὁ αὐθέντης μου.

Λέγει του ὁ Ἅγιος, τόσους χρόνους ἔχετε, παγκάκιστοι ἐχθροί, ὁποῦ πειράζετε τὸν κόσμον καὶ ἀκόμη δὲν ἐχορτάσατε; Ἀμὴ πάλιν ὁρκίζω σε, εἰς τὸν Παντοδύναμον Θεὸν νὰ μοῦ εἰπῇς τὴν ἀλήθειαν εἰς ὅ,τι σὲ ἐρωτήσω.

Τότε λέγει του ὁ Δαίμων: "Ἀντώνιε, διατὶ μὲ ἔδεσες περισσότερον, ὁποῦ ἐγὼ βιάζομαι; πηγαίνω διατὶ πολὺν καιρὸν ἄργησα ἐδῶ ὁποῦ ἕως τώρα ἤθελα γυρίσει εἰς τὸ θέλημά μου πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ σὺ δὲν μὲ ἀφίνεις, καὶ ὅταν ὑπάγω μὲ μαλώνει ὁ αὐθέντης μου, ἐρῶτα με λοιπὸν ὀγρήγορα, διότι ὅλοι μου οἱ ἀδελφοὶ ὑπάγουν μὲ κανίσκια εἰς τὸν αὐθέντην μας τὸν πρῶτον, καὶ δὲν ἔχω μὲ τὶ νὰ ὑπάγω κ΄ἐγώ, ἐπειδὴ μὲ κατέστησες ἄμοιρον τῆς χάριτός μου, καὶ μὲ μαλώνουν οἱ ἀδελφοί μου ὁποῦ πηγαίνουν εἰς τὰ πανηγύρια.

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ποῖον εἶναι τὸ μεγαλήτερον σκάνδαλον ὁποῦ δίδετε ἐσεῖς οἱ δαίμονες εἰς τοὺς ἀνθρώπους;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Κενοδοξίαν καὶ εἰς τοῦτο ἐγὼ πιάνω καὶ τοὺς δαιμονίζω, διὰ νὰ πιασθοῦν ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, ἔπειτα φθάνει καὶ ὁ θυμώδης ὁ μεγαλύτερός μου ἀδελφὸς καὶ τοὺς δίδει διπλὴν τὴν κενοδοξίαν καὶ τότε πιάνωμεν καὶ τοὺς ἀνακατώνομεν πολλά, καὶ οὕτω κάμνουν τὸ θέλημα μας καὶ τότε ὑπάγωμεν εἰς τὸν αὐθέντην μας, καὶ αὐτὸς πολὺ μᾶς χαίρεται, καὶ μᾶς ἀξιώνει εἰς μεγαλητέραν τιμήν".

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ πῶς δὲν φοβεῖσθε τὸν Θεόν, ἀλλὰ τολμᾶτε καὶ κάμνετε σκάνδαλα εἰς τοὺς χριστιανούς;"

Λέγει του ὁ Δαίμων: "Ἀντώνιε, ἡμεῖς ἔχομεν ἀπὸ τὸν Θεὸν θέλημα, καὶ ὅ,τι θελήσωμεν κάμνωμεν, ἀφίνοντὰς μας καὶ οἱ Ἄγγελοί του νὰ πράξωμεν ὅ,τι θέλωμεν καὶ ἡ παραχώρησις αὕτη δίδεται εἰς ἡμᾶς, διὰ νὰ δοκιμάζωνται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους• διατὶ ὅσοι ἔχουν πίστιν σταθερὰν δὲν κάμνουν τὰ θελήματα μας, διὰ τοῦτο πηγαίνουμεν καὶ εἰς τὰ τραπέζια ὁποῦ ἔχουν παιγνίδια, καὶ κανένας δὲν μᾶς ἐμποδίζει, καὶ χαιρόμεθα καὶ ἡμεῖς μαζὺ μὲ αὐτούς, καὶ γίνονται ἰδικοί μας ὑπηρέται, καὶ ἀφίνοντες τὸν Θεὸν λατρεύουν ἡμᾶς καὶ πολλαὶς φοραῖς μᾶς ὑβρίζουν, ἀλλ´ ὅταν πίνουν τὸ κρασὶ μὲ τὰ παιγνίδια, πάλιν κάμνουν τὸ θέλημά μας".

Λέγει του ὁ Ἅγιος ὁρκίζω σε εἰς τὸν Θεὸν νὰ μὲ εἰπῇς καὶ τοῦτο "Δηλ. τὴν Κυριακὴν τὶ κάμνετε εἰς τοὺς χριστιανούς;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Ἡμεῖς καθόλου δὲν ἀναπαυόμεθα ὅλον τὸν καιρόν, οὔτε παύομεν τὰ σκάνδαλα, μόνον εἰς αὐτὰ εὑρισκόμεθα παντοτεινά, καὶ τὴν Κυριακὴν κάμνομεν πολλὰ εἰς τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἄλλους κάμνομεν νὰ ῥάπτουν, ἄλλους νὰ πραγματεύωνται, ἄλλους νὰ γελοῦν, ἄλλους νὰ τραγωδῶσι, καὶ εἰς τὰς γυναίκας, ἄλλας νὰ τὶς κάμνωμεν νὰ κεντῶσιν, ἄλλας νὰ πραγματεύονται τὴν Κυριακήν, κάμνομεν τοὺς ἄνδρας καὶ τὰς γυναίκας νὰ πολυκοιμῶνται καὶ νὰ μὴ πηγαίνουν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, τοὺς δίδομεν πόνον εἰς τὴν κεφαλὴν ἢ εἰς ἄλλο μέρος τοῦ κορμίου, διὰ νὰ εὐρίσκουν πρότασιν, νὰ λέγωσι πῶς δὲν ἠμποροῦν νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ τὸν χειμῶνα τοὺς δίδομεν ζέσταν, καὶ τὸ καλοκαίριον γλυκύτητα εἰς τὸν ὕπνον καὶ βάρος εἰς τὴν κεφαλὴν διὰ νὰ μὴ σηκωθοῦν νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ οὕτω κάμνουν καὶ αὐτοὶ τὰ θέλημά μας. Ἐκεῖνοι ὅμως ὁποῦ γυρίζουν εἰς θεογνωσίαν, φεύγωμεν ἀπ΄αὐτοὺς καὶ πηγαίνομεν εἰς ἐκείνους ὁποῦ κάμνουν τὸ θέλημά μας, νὰ ἔχουν καὶ νὰ κρατοῦν τὸν βίον τους, σιμά των ὡς νὰ δουλεύουν τὰς Κυριακὰς καὶ τὰς ἑορτὰς νὰ μὴν τιμοῦν. Ἐκεῖνοι ὅμως ὁποῦ τιμοῦν τοὺς ἁγίους, παρακαλοῦν καὶ οἱ Ἅγιοι δι` αὐτοὺς τὸν Θεόν, καὶ συγχωροῦνται αἱ ἁμαρτίαι των, καὶ ξαναφεύγουν ἀπὸ ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς θρηνοῦμεν πῶς τοὺς ἐχάσαμεν, διατὶ δὲν κάμνουν πλέον τὸ θέλημά μας, καὶ διὰ τοῦτο ὁ πρῶτος μας, πολλὰ συγχίζεται καὶ θλίβεται δι' αὐτούς, τότε δὲ, κάμνει σύναξιν μεγάλην εἰς ὅλους τοὺς Δαίμονας καὶ πολλὰ πολλὰ τοὺς μαλώνει καὶ τοὺς ὑβρίζει, πῶς δὲν ἠμπόρεσαν νὰ κάμουν σκάνδαλα εἰς τοὺς χριστιανούς, τοὺς ἐορτάζοντας τὰς Κυριακάς, διὰ τοῦτο μαλώνει ἡμᾶς καὶ τότε πηγαίνομεν καὶ ἡμεῖς καὶ τοὺς ἀνακατώνομεν καὶ οὕτω κάμνουν πάλιν τὸ θέλημα μας, καὶ ἐπιστρέφομεν εἰς τὸν αὐθέντην μας, καὶ μᾶς χαίρεται κατὰ πολλάς, καὶ μᾶς ἀξιώνει εἰς περισσοτέραν τιμήν, καὶ πάλιν στέλλει καθ' ἕναν ἀπὸ ἡμᾶς εἰς διαφόρους ὑπηρεσίας, δηλαδὴ ἄλλους εἰς τὴν θάλασσαν νὰ παρακινοῦν τοὺς ναύτας νὰ πνίγουν τοὺς ἐπιβάτας διὰ νὰ πάρουν τὸν βίον τους ἂν ἔχουν, ἄλλους εἰς τὰ ποτάμια, καὶ πάλιν στέλλει τὸν ἔξαρχον μὲ ἑκατὸν πεντήκοντα Δαίμονας νὰ ταράσσουν τὴν θάλασσαν διὰ νὰ κινδυνεύουν τὰ καράβια, καὶ νὰ ἀγανακτοῦν οἱ ναῦται καὶ νὰ ὑβρίζουν τὴν πίστιν τους, καὶ νὰ λέγουν πολλὰς ἄλλας βλασφημίας, ἄλλους διὰ νὰ φονεύουν τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἄλλους εἰς τὰ παιγνίδια διὰ νὰ κάμουν σκάνδαλα νὰ μαλώνουν καὶ νὰ ὑβρίζωνται ἕνας τὸν ἄλλον ἄνθρωπον, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ ὁλίγον εἰς ὁλίγον πιάνονται καὶ δέρνονται καὶ ἔτζι κάμνουν τὸ θέλημά μας, δίδοντες εἰς αὐτοὺς πολὺν θυμὸν διὰ νὰ χάνουν τὸν μισθόν τους ἀπὸ τὸν Ἅγιον ὁποῦ ἐορτάζουν, καὶ ἄλλοι πάλιν δαίμονες εἰσχωροῦν εἰς ἀνδρόγυνα καὶ κάμνουν πολλὴν μάχην, καὶ ἄλλοι εἰς ἐκείνους ὁποῦ ἔχουν περισσὸν βίον, διὰ νὰ σκληρύνουν, τὰς καρδίας των καὶ νὰ μὴ λυπῶνται τοὺς πτωχοὺς διόλου, ἀλλὰ μόνον νὰ παίρνουν τῶν πτωχῶν τὸ ἀμπέλι, ἢ τὸ χωράφι, καὶ διὰ τοῦτο σπουδάζομεν πολὺ νὰ μὴ λυπῶνται οἱ πλούσιοι, τοὺς πτωχούς".

Τότε λέγει του ὁ Ἅγιος "Ὁρκίζω σε εἰς τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, νὰ μοῦ εἰπῇς καὶ τοῦτο τὶ ἔχετε ἐσεῖς οἱ δαίμονες μὲ τοὺς πτωχούς;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Ἡμεῖς ἀπὸ τοὺς πτωχοὺς διάφορον δὲν ἔχομεν, παρὰ ἀπὸ ἐκείνους ὁποῦ κλέπτουν, ἐπειδὴ καὶ αὐτοὶ εἶναι ἰδικοί μας δοῦλοι, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκείνους ὁποῦ φυλάττουν τὴν πίστιν τους, διάφορον δὲν ἔχομεν."

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ ἐκείνους ὁποῦ δίδουν τὰ ἀργύρια τους μὲ τὸ διάφορον πῶς τοὺς ἔχετε;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Αὐτοὶ εἶναι ἰδικοί μας φίλοι."

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ ἐκείνους ὁποῦ μαντεύουν πῶς τοὺς ἔχετε;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Αὐτοὶ εἶναι ὡσὰν μανάδες μας, ἐπειδὴ πλανοῦν τὸν κόσμον, καὶ ἔρχεται πρὸς ἡμᾶς καὶ ἔχομεν πολὺ διάφορον ἀπὸ αὐτούς, διατὶ ἀφίνουν τὸν Θεόν, καὶ κάμνουσι τὸ ἰδικόν μας θέλημα, ἐπειδὴ κάμνουν τὸν ἑαυτόν τους διὰ Θεὸν καὶ προσκαλοῦν ἡμᾶς διὰ νὰ δώσωμεν εἰς τὸν ἄρρωστον τὴν ὑγείαν του, καὶ τότε ὁ μαντατοφόρος Δαίμων στέλλει δώδεκα ὑπηρέτας νὰ κάμουν φαντασίαν, πῶς ἀπὸ τὴν μαντείαν ἐσηκώθη ὁ ἄρρωστος, καὶ εὐθύς, ὁ μαντατοφόρος Δαίμων γράφει εἰς τὸ κατάστιχόν του ἐκείνους ὁποῦ κάμνουν τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸ θέλημά του, διὰ τοῦτο καὶ ὁ αὐθέντης μας, πολλὰ τοὺς χαίρεται, καὶ τοὺς ἀξιώνει εἰς μεγαλητέραν τιμήν.

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἐκείνους ὁποῦ δὲν τιμοῦν τὴν ἁγίαν Κυριακὴν πῶς τοὺς ἔχετε;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Ὡσὰν οἱ γονεῖς τὰ παιδία των - διατὶ ἡμέραν Κυριακὴν μᾶς ἅρπαξεν ὁ Χριστός, ὅσους εἴχαμεν εἰς τὴν κόλασιν."

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Διατὶ ἐβάλλατε τοὺς Ἑβραίους καὶ τὸν ἐσταύρωσαν;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Δὲν τὸ ἠξεύραμεν ὅτι ἦτον ὁ Θεός, ἀμὴ ἐνομίζαμεν αὐτὸν διὰ Προφήτην καὶ ἠπατήθημεν. Διότι τὰς βουλὰς τοῦ Θεοῦ κανεὶς δὲν τὰς ἠξεύρει. Λοιπὸν παρακαλῶ σε Ἀντώνιε, ἄφησέ με νὰ ὑπάγω, διότι πολὺ ἄργησα, καὶ πλέον μὲ τοὺς ἀδελφούς μου δὲν θὰ ἔχω ἀνάπαυσιν."

Λέγει του ὁ Ἅγιος, "Ζῇ Κύριος ὁ Θεός μου, δὲν σὲ ἀφίνω ἂν δὲν μοῦ εἰπῇς ἀκόμη τὰς πανουργίας τῶν δαιμόνων."

Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Δαίμων λέγει πρὸς τὸν Ἅγιον "Πολὺ κακὸν ἔκαμες εἰς ἐμέ, Ἀντώνιε, καὶ μὲ ἀργοπορεῖς κάθοντάς με ἐδῶ ἀδιαφόρευτον. Καὶ κατὰ πολλὰ ζημιώνομαι, χάνοντας καὶ τὴν ὑπόληψίν μου ἀπὸ τὸν αὐθέντην μου."

Λέγει του ὁ Ἅγιος εἶπέ μοι καὶ τοῦτο "Αὐτοὺς ὁποῦ δὲν ἀγαποῦν ἕνας τὸν ἄλλον, πῶς τοὺς ἔχετε";

Λέγει ὁ Δαίμων "Ἐδικοί μας κουμπάροι εἶναι, διότι καὶ ἡμεῖς ἀγάπην ἀναμεταξύ μας δὲν ἔχομεν, καὶ ἐκεῖ ὁποῦ εὑρίσκεται ἡ ἀγάπη δὲν ἠμποροῦμεν νὰ ἐμβῶμεν εἰς αὐτοὺς διὰ νὰ ἐνεργήσωμεν ὅλα ἐκεῖνα, ὁποῦ θέλομεν καὶ ἀρέσουν τοῦ αὐθέντος μας, διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπιθυμεῖ περισσότερον ἄλλο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, εἰμὴ τὴν ἀγάπην, διὰ τοῦτο καὶ ἐκεῖνοι ὁποῦ ἔχουν τὴν ἀγάπην πρὸς τοὺς γειτόνους των, στεκόμεθα μακρὰν ἀπὸ αὐτούς.

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ αὐτοὺς ὁποῦ δίδουν ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχοὺς πῶς τοὺς ἔχετε";

Λέγει του ὁ Δαίμων "Πολλαῖς μαχαιριαῖς ἐμπήγουν εἰς τὴν καρδίαν μας ὅλοι ἐκεῖνοι ὁποῦ λυποῦνται τοὺς πτωχούς, διότι εὐσπλαγχνίζεται καὶ αὐτοὺς ὁ Θεός, καὶ ἅμα δώσουν τὴν ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχοὺς σβύνονται ἀπὸ τὸ κατάστιχον τῶν γραμμάτων μας αἱ ἁμαρτίαι των, καὶ ἡμεῖς χάνομεν τὸν κόπον μας, καὶ δὲν ἔχομεν ἀπὸ αὐτοὺς ποσῶς διάφορον."

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ ἐκείνους ὁποῦ κρατοῦν τὸ δίκαιον τῶν πτωχῶν, πῶς τοὺς ἔχετε;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Αὐτοὶ εἶνε τραπεζῖται ἐδικοί μας, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος πέρνουν τὸ δίκαιον τῶν πτωχῶν, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τὸ ἁρπάζομεν ἡμεῖς, καὶ διὰ τοῦτο ποτέ τους δὲν χορταίνουν, καὶ εἰς αὐτὸ χαιρόμεθα πολύ• ἀλλὰ δὲν ἤξευρα πῶς ἔχεις νὰ μὲ κρατήσῃς ἐδῶ τόσον καιρόν, ἀλλὰ ἤθελα νὰ φύγω μακρὰν ἀπὸ ἐσένα ὥσπερ δαίμων".

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Καὶ ἐγὼ θαυμάζω πῶς ἐσεῖς οἱ δαίμονες κάμνετε τόσον κακὸν εἰς τὸν κόσμον"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Διὰ τοῦτο μᾶς ἐκαταράσθη ὁ Θεός, διὰ νὰ μὴν ἔχωμεν κανένα καλόν, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν καλωσύνην ν΄ἀπέχωμεν πάντοτε καὶ διὰ τοῦτο ἐργαζόμεθα κάθε λογῆς κακὸν εἰς τὸν κόσμον, ὡς καὶ εἰς τοὺς βασιλεῖς, καὶ εἰς τοὺς πατριάρχας, καὶ εἰς τοὺς μητροπολίτας καὶ εἰς τοὺς ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς καὶ ὁσίους καὶ εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ πλουσίους, καὶ εἰς ὅλους δίδομεν σχεδὸν τὴν φιλαργυρίαν, τὴν μάχην, τὴν ζηλίαν, τὸν φθόνον καὶ ὅλα τὰ ἐπίλοιπα κακά, καὶ ὡς ἐκ τούτου γίνονται φίλοι μας. Καὶ τὶ νὰ σὲ εἰπῶ, Ἀντώνιε, αἱ τέχναι μας εἶναι ἀμέτρηται."

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ εἰς τὰ παιδία τὶ κάμνετε ἐκεῖ ὁποῦ παίζουν;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Ἐκεῖ ἔχομεν ἡμεῖς τὴν χάριν μας καὶ κάμνομεν πολλὰς τέχνας διὰ νὰ σφαγοῦν ἢ νὰ ἐβγάλουν τὰ ὀμμάτια τους, ἢ νὰ τσακίσουν τὰ χέρια τοὺς καὶ τὰ ποδάρια τους, καὶ ἀλλὰ πολλὰ κακὰ ἐργαζόμεθα διὰ νὰ θυμώνεται τὸ ἕνα κατὰ τοῦ ἄλλου, καὶ νὰ πηγαίνουν οἱ γονεῖς των εἰς τὰ κριτήρια καὶ εἰς τοὺς αὐθεντάδες νὰ ἐξοδιάζουν τὸ βίον τους καὶ νὰ χαλοῦν τὰ ὑπάρχοντά τους καὶ νὰ τὰ φθείρουν τοῦ κακοῦ, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι διάφορον ἐδικόν μας ὁποῦ ἔχωμεν καὶ ἀπὸ τὰ δύο μέρη."

Λέγει του ὁ Ἅγιος "Ἀμὴ εἰς τὸν διδάσκαλον, ὁποῦ μανθάνει τὰ παιδία ἱερὰ γράμματα, ὑπάγετε καὶ ἐκεῖ νὰ κάμνετε σκάνδαλα;"

Λέγει του ὁ Δαίμων "Εἰς αὐτὰ ὑπάγομεν, ἀμὴ στεκόμεθα ἀπὸ μακράν, διότι κρατοῦν τὰ βιβλία καὶ διαβάζουν τὰ γράμματα, μὲ τὰ ὁποῖα πολλά μᾶς κατακρίνουν καὶ μᾶς κατηγοροῦν, διὰ τοῦτο δὲν ὑπάγωμεν σιμά των, παρ΄ὅταν παύσουν καὶ δὲν διαβάζουν, τότε ὑπάγωμεν κοντά των καὶ βάνωμεν εἰς αὐτὰ πολλοὺς λογισμοὺς διὰ νὰ μισοῦν τὸ γράμματα, διὰ νὰ μὴ διαβάζουν, ὥστε νὰ μισοῦν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ κάμνουν τὸ θέλημά μας, διατὶ διαβάζοντας πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδία γυρίζουν εἰς θεογνωσίαν καὶ ἔχουμεν πολλὴν ἀδικίαν ἀπὸ αὐτά, καὶ διὰ τοῦτο σπουδάζομεν νὰ κάμνουν τὸ θέλημά μας βάνοντας εἰς αὐτά, μεγάλας παιδεύσεις καὶ τιμωρίας, καὶ τότε τὰ γράφομεν εἰς τὸ κατάστιχόν μας, συντρίβοντες ἀπὸ αὐτὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ ὅσοι ἀναγινώσκουν τὰ γράμματα πολλὰ μᾶς ὑβρίζουν, καὶ διὰ τοῦτο κάμνομεν τὰ παιδία νὰ μισοῦν τὰ γράμματα, καὶ νὰ μὴ θέλουν νὰ τὰ ἰδοῦν, κάμνοντες καὶ τοὺς γονεῖς των νὰ γίνωνται ἀμελεῖς καὶ νὰ μὴν τὰ παιδεύουν εἰς τὰ γράμματα" ἐπειδὴ διὰ τῶν ἱερῶν γραμμάτων δοξάζεται ὁ Θεὸς διὰ τὴν πολλὴν χάριν ὁποῦ ἔχουν.

Ταῦτα ἄκουσας ὁ Ἅγιος παρὰ τοῦ Δαίμονος, εἶπεν εἰς αὐτόν «Ἐπιτιμήσει σε, Κύριος ὁ Θεός, διάβολε, εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τῆς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Καὶ παρευθὺς ἔγεινεν ἄφαντος ὁ Δαίμων ἀπ´ αὐτόν. Καὶ μείνας ὁ Ἅγιος ἐκστατικὸς ἐκείνην τὴν ὥραν, εἶπε "Θεὲ Παντοκράτωρ καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς, αὐτὸς δεσπότα φιλάνθρωπε, ἐλευθέρωσόν με ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ παμπόνηρου διαβόλου" καὶ ποιήσας προσευχὴν ὁ Ἅγιος ὕπνωσεν ὁλίγον. Προσελθὼν λοιπὸν Ἄγγελος Κυρίου εἶπε πρὸς αὐτόν "Ἀντώνιε, εἶδες τὸν πονηρὸν δαίμονα;" Ναί, εἶδα αὐτὸν ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος -ἀμὴ ποῖος εἶσαι ὁποῦ μοῦ συντυχαίνεις; Λέγει του, ὁ Ἄγγελος "Ἐγὼ εἶμι ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ καὶ ἤλθα νὰ σοῦ εἰπῶ νὰ γράψεις τὰς πανουργίας τῶν δαιμόνων καὶ νὰ τὰς φανέρωσῃς εἰς τὸν Κόσμον". Ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ ὅσιος, ἐνεθυμήθη τὰ λόγια τοῦ Ἀγγέλου, καὶ εὐχαριστήσας τὸν Θεόν, εἶπεν "Εὐχαριστῶ σοι Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς τῶν Δυνάμεων, ὁποῦ ἔστειλας τὸν Ἄγγελόν σου λέγοντάς μου νὰ γράψω τὰς πανουργίας τῶν δαιμόνων, πῶς αὐτοὶ κάμνουσι φθόνους, φόνους, μάχας καὶ ζηλοφθονίας μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐνεργοῦν εἰς αὐτοὺς νὰ ἐχθρεύωνται ἕνας τὸν ἄλλον, νὰ μὴν τιμοῦν τὴν ἁγίαν Κυριακήν, ὁποῦ ἔγεινεν ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ"

Διὰ τοῦτο τέκνα μου ἀγαπητά ἐν Χριστῷ, παρακαλῶ νὰ ἀκούσητε ταύτην μου τὴν νουθεσίαν, καὶ νὰ ἀπέχητε ἀπὸ κάθε λογῆς παιγνίδια καὶ ἀτοπήματα, ἐπειδὴ αὐτὰ χαίρονται νὰ βλέπουν οἱ πονηροὶ δαίμονες, ὁποῦ προξενοῦν εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἀμέτρητα σκάνδαλα, καὶ νὰ παρακαλῆτε τὸν Θεὸν νὰ σᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπὸ ὅλα τὰ κακὰ καὶ τὰς ἐνέδρας τοῦ μιαροῦ ἐχθροῦ μας, δαίμονος, καὶ νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν βοηθόν μας, οὗ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες

Πανοσιολογιώτατε Ἅγιε Πρωτοσύγγελε, Ἅγιοι Πατέρες, Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί.

Ἡ κκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Μία καί τό κήρυγμά της εἶναι ἑνιαῖο. Ὅ,τι σᾶς διδάσκει ὁ Ἐπίσκοπος Σας, τά ἴδια, ἴσως μέ διαφορετικά λόγια, θά ἀκούσετε καί ἀπό τήν ταπεινότητά μου. Ἴσως  μέ ρωτήσετε τότε, «γιατί τόσος κόπος νά ἔρθετε στἠν Κρήτη, ἀφοῦ θά εἰπῆτε τά ἴδια πράγματα;» Νομίζω, ἡ ὠφέλεια πού θά προκύψη ἀπό τήν διαπίστωσι τοῦ ἑνιαίου λόγου τοῦ κηρύγματος θά εἶναι ὅτι, ἡ Πίστις μας καί οἱ ἐµπειρίες μας στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κοινές. Ἄλλη ὠφέλεια θά εἶναι, ὅτι ἔτσι ἐνισχύεται ὁ σύνδεσμος τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Ἁγιορείτικο Μοναχισμό. Αὐτοί θεωρῶ πῶς εἶναι οἱ  λόγοι, πού προκαλοῦν τό ἐνδιαφέρον τῆς κάθε Τοπικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν μελῶν της, νά προσκαλοῦν ἀδελφούς πού ἀσκοῦνται σέ ἄλλους Τόπους. Αὐτοί εἶναι οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους καί ὁ Σεβαστός Γέροντάς μου ἀπεδέχθη τήν πρόσκλησί σας καί μέ ἀπέστειλε στό φιλόξενο νησί καί στήν ζῶσα Ἐκκλησία Σας, γιά νά γίνη αὐτή ἡ ὁμιλία, μέ θέμα «ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ  ΑΛΛΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».

Γιά ὅλα καί ἐπάνω ἀπό ὅλα εὐχαριστοῦμε τόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη Σας, πού μέ τήν εὐχή καί εὐλογία του γίνεται ἡ Σύναξις αὐτή.

Μόνο μέ τήν εὐλογία του μποροῦμε νά βεβαιωθοῦμε ὅτι εἴμεθα στόΘέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐπίσης εὐχαριστοῦμε τόν  Πρόεδρο καί  τά  μέλη  τοῦ  Συλλόγου «Φίλοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους» Ἠρακλείου Κρήτης γιά τήν ἀγάπη τους πρός τό Περιβόλι τῆς  Παναγίας. Ἰδιαιτέρως χαιρόμεθα γιά τόν ζῆλο σας πρός τήν Ἐκκλησία μας καί τήν ὑπακοή σας πρός τόν οἰκεῖο Ἐπίσκοπο. Μέ τό ταπεινό ἔργο σας γίνεσθε συνεργοί καί συνεργάτες τοῦ Σεβασμιωτάτου στό Ποιμαντικό ἔργο του. Εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι εὑρισκόμενοι σέ διαρκῆ καί ἄρρηκτη ἑνότητα μαζί του, τό ἔργο σας θά εὐοδοῦται καί ὁ μισθός σας θά εἶναι πολύς ἐν τῶ Οὐρανῶ.

Ἄς  ἔλθουμε τα  στό  θέμα μας.

Ἀπό τό 2009 ἡ πατρίδα μας εἰσῆλθε στή δίνη τῆς Οἰκονομικῆς Κρίσεως. Πολλοί ἔχουν γράψει καί ὁμιλήσει γι΄ αὐτό τό θέμα. Σταχυολογῶ μερικές ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν δόσι ἀληθείας. Ἀπέδωσαν λοιπόν τό φαινόμενο τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως στούς πολιτικούς ἄρχοντες καί τίς κατά καιρούς Κυβερνήσεις τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, διότι δέν διεχειρίσθησαν μέ σύνεσι καί χρηστότητα τόν ἐθνικό πλοῦτο, ἀλλά ἀντίθετα ἐπέτρεψαν τήν διασπάθησί του.

Ἄλλοι εἶπαν ὅτι ὀφείλεται στόν πόθο κάποιων ἀρχόντων νά εὑρίσκωνται πάντοτε στήν ἐξουσία, ἱκανοποιώντας τίς ὑλικές ἐπιθυμίες τοῦ λαοῦ. Καί γιά νά τό ἐπιτύχουν δέν ἐδίστασαν νά προχωρήσουν σέ ὑπερβολικό δανεισμό τῆς Χώρας, πέραν τῶν παραγωγικῶν δυνατοτήτων της. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ἀδυναμία ἀνταποκρίσεως στίς δανειακές ὑποχρεώσεις καί τό ξέσπασμα τῆς Κρίσεως.

Ἄλλοι ἐτόνισαν τίς ὑπέρμετρες προσλήψεις στόν Δημόσιο Τομέα, οἱ ὁποῖες ἀφάνισαν κάθε ἰκμάδα γιά οἰκονομική ἀνάπτυξι.

Ἄλλοι ἀποδίδουν τήν οἰκονομική κρίσι στήν κρίσι τῶν ἠθῶν, ὅπου ἄρχοντες καί λαός ἐπεδόθησαν στήν ὑπεξαίρεσι τοῦ Κρατικοῦ κορβανᾶ γιά ἴδιο ὄφελος. Μερικοί τό ἀποδίδουν σέ ἐσκεμμένη ἐπιδρομή τοῦ διεθνοῦς κεφαλαίου, προκειμένου νά στερήσουν τήν ἐλευθερία τῶν λαῶν καί νά καταδυναστεύσουν τά ἔθνη, γιά νά ἐπιβάλουν στή συνέχεια μέ εὐκολία τήν παγκοσμιοποίησι.

Ἀνέφερα κάποιους λόγους πού ὁδήγησαν στήν Οἰκονομική Κρίσι. Σίγουρα θά  ὑπάρχουν καί  ἄλλοι,  τούς  ὁποίους  ἀγνοῶ. Ἄς  ἀναφέρουμε τώρα καί τά ἀποτελέσματα τῆς Κρίσεως, τά ὁποῖα βιώνουμε ὅλοι μας: α) Ἡ  Ἑλλάδα κυβερνᾶται ἀπό τούς δανειστές της. β) Τά μέτρα πού λαμβάνονται γιά τήν ἀντιμετώπισι τοῦ Δημοσίου χρέους εἶναι ὅλο καί περισσότερο ἐπώδυνα, ἀνελέητα καί ἄδικα. γ) Κάθε φορά εὐαγγελίζονται, ὅτι εἶναι τά τελευταῖα, ἀλλά ἀπό ὅτι φαίνεται τελειωμό δέν ἔχουν. δ) Ἐπικρατεῖ ἀνέχεια, φόβος, πανικός, ἀπόγνωσι, καί μερικοί ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν ἰσχυρή Πίστι ὁδηγοῦνται σέ ἀπονεννοημένες πράξεις (αὐτοκτονίες). ε) Τό Κράτος μέ τίς πολιτικές του κατέστη ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ λαοῦ. στ) Ὁ Δημόσιος πλούτος εἶναι ὑποθηκευμένος. ζ) Ἐρημώνει ἡ χώρα ἀπό φερέλπιδες νέους ἐπιστήμονες καί η) Εἴμεθα ἀντικείμενο ἐµπαιγμοῦ καί χλευασμοῦ σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο.

Τέλος ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ προβλήματος ἀπό τά πολιτικά κόμματα δέν ἐµπνέει ἐµπιστοσύνη, διότι ὑπάρχει ἀστάθεια καί ἀσάφεια στά λεγόμενα τους. Αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τίς κατά καιρούς δηλώσεις τῶν ἀρχόντων μας γιά ἔξοδο ἀπό τήν Κρίσι, κάτι πού ὅμως δέν φαίνεται μέχρι στιγμῆς. Ἀντίθετα μάλιστα ὁ  Ἕλληνας αἰσθάνεται ὅλο καί περισσότερο νά τόν σφίγγη ἡ θηλειά, πού τοῦ ἔχουν περάσει στό λαιμό του, σέ σημεῖο πού νά ἀκούγεται πλέον ὁ ρόγχος του. Δυστυχῶς οἱ ἐπιλογές τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας ἀπό τήν ἐποχή τῆς Βαυαροκρατίας καί ἐντεῦθεν, ἐκεῖ ὁδήγησαν τά πράγματα, στό ἀδιέξοδο.

Κατά τήν ταπεινή μας ἄποψι τά αἴτια τῆς σημερινῆς κρίσεως εἶναι βαθύτερα. Ἄν περισκοπήσουμε τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, θά ἀναρωτηθοῦμε. Τί κληρονομήσαμε ἀπό τόν Ἀδάμ; Θά ἀπαντήσουμε, τόν θάνατο. Τί σημαίνει ἡ πίστις στόν Ἀδάμ-ἄνθρωπο; Τί ἄλλο παρά πολιτισμός φθορᾶς καί θανάτου. Αὐτός ὁ νοσώδης πολιτισμός ἔχει ὄνομα καί λέγεται Ἀνθρωποκεντρικός Οὐμανισμός. Δυστυχῶς ἡ νόσος τοῦ οὐμανισμοῦ, πού εἰσήχθη στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν Εὐρώπη, στίς ἡμέρες μας εὑρίσκεται σέ ἔξαρσι. Αὐτήν πρέπει νά θεωρήσουμε ὡς αἰτία τῶν δεινῶν μας καί γιά αὐτήν θά ἤθελα νά ὁμιλήσω ἐκτενέστερα. Ὅλα τά ὑπόλοιπα -ὅσα προανέφερα- εἶναι ἀπόρροια αὐτῆς τῆς νόσου, ἀπό τήν ὁποία εἴθε νά μᾶς ἀπαλλάξη ὁ Θεός, ἀρκεῖ νά ἐπανεύρουμε τήν Πίστι μας στό Θεάνθρωπο Χριστό καί νά ζοῦμε μέ διαρκῆ μετάνοια.

Γένεσις  τοῦ Οὐμανισμοῦ

Ἡ γένεσις τοῦ οὐμανισμοῦ ἔγινε στόν ἱερώτερο τόπο, στόν Παράδεισο. Πῶς ἔγινε; Ὁ μέν Θεός εἶπε στόν ἄνθρωπο «ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῶ παραδείσω βρώσει φαγεῖ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ἧ δ’ ἄν ἡμέρα φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτω ἀποθανεῖσθε»2. Ὁ δέ διάβολος ἀντεῖπε τά ἐντελῶς ἀντίθετα «οὐ θανάτω ἀποθανεῖσθε· ἤδει γάρ ὁ Θεός, ὅτι ἦ ἄν ἡμέρα φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑµῶν οἱ ὀφθαλμοί καί ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλόν καί πονηρόν»3. Δυστυχῶς οἱ προπάτορές μας ἐπίστευσαν στόν διάβολο καί ἀκολούθησε ἡ πτῶσις, διότι εἶναι ἀδιανόητο τό δημιούργημα νά ἀλλάξη τήν τάξι του καί νά γίνη ἴσος μέ τόν Θεό, καί ἔτσι στόν ἴδιο Ἅγιο Τόπο νά ὑπάρχουν δύο Θρόνοι, δύο θεοί μέ διαφορετικές φύσεις.

Ἡ πρόθεσις λοιπόν τοῦ ἀνθρώπου νά παραγκωνίση τόν Θεό καί στή θέσι του νά βάλη τόν ἑαυτό του καί νά ζῆ μέ κέντρο τόν ἑαυτό του λέγεται ἀνθρωποκεντρική ζωή δηλ. οὐμανισμός. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος βάλη τόν Θεάνθρωπο Λόγο κέντρο τῆς ζωῆς του, τότε ἔχουμε Θε- ανθρωποκεντρική ζωή δηλ. Ὀρθοδοξία. Γενικά θά μπορούσαμε νά εἰποῦμε ὅτι: «Ὁ οὐμανιστής ἄνθρωπος πιστεύει ὅτι μόνος του καί χωρίς τή χάρι καί κοινωνία μέ τόν Θεό ἠµπορεῖ νά ὁλοκληρωθῆ καί οἰκοδομήση τόν πολιτισμό καί τήν ἱστορία»4.

Ἔτσι  μέ τήν πτῶσι του ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ ἔγινε μαθητής τοῦ διαβόλου, ἀπέκτησε καί ὅλες τίς κακίες του. Ἀκολουθεῖ στό σύνολό της ἡ ἀνθρωπότης, μέ μόνη ἐξαίρεσι τούς ἀπ’ αἰῶνος δικαίους.

Πλήρη ἀναίρεσι τοῦ οὐμανισμοῦ ἔχουμε στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τήν Σάρκωσί Του καί τήν ἐπί γῆς Ζωή Του ἐθέωσε τήν ἀνθρώπινη φύσι στήν Ὑπόστασί Του, μέ τήν Σταύρωσί Του ἐνέκρωσε τό κράτος τοῦ διαβόλου, μέ τήν Ἀνάστασί Του ἀπεκατέστησε τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο καί μέ τήν Ἀνάληψι Του τόν ἐδικαίωσε. Ἔτσι κατέστη ὁ νέος Ἀδάμ, δηλ. ὁ Χριστός, ὁ νέος γενάρχης τῆς ἀνθρωπότητος, τό ἐπίκεντρο ὅλης τῆς κτίσεως, ἀρραγές καί ἀσάλευτο θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας Του. Κάθε ἄνθρωπος πού θά πιστεύση στό Χριστό, θά τηρῆ τίς ἐντολές του καί θά προσεύχεται νοερά, ἀνυψώνεται στήν αἰώνιο ζωή, γίνεται Θεός κατά Χάριν.

Ἱστορική   ἐξέλιξι  τοῦ οὐμανισμοῦ μετά τήν Σάρκωσι  τοῦ  Χριστοῦ.

Τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες οἱ Χριστιανοί, μιμούμενοι τόν Χριστό ἐπολεμήθησαν, ἐδιώχθησαν, καί ἀπό ἀγάπη πρός τόν πλησίον ἐμαρτύρησαν, γιά νά γνωρίσουν  «οἱ καθήμενοι ἐν σκότει καί σκιᾶ θανάτου λαοί»5 τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά ξεφύγουν ἀπό τήν πλάνη τοῦ οὐμανισμοῦ, πού ἐγέννησε τήν εἰδωλολατρία. Στήν συνέχεια ὁ οὐμανισμός, μετά τήν ἥττα του ἀπό τούς Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄλλαξε δορά καί τήν ἐπολέμησε μέ τίς αἱρέσεις. Οἱ Θεοφόροι ὅμως Πατέρες συνέτριψαν τήν κεφαλή του, γιά νά ἐµφανισθῆ τόν ΙΔ΄ αἰώνα στήν τωρινή ἐξελιγμένη του μορφή, ὡς Εὐρωπαϊκός οὐμανισμός. Ἐδῶ θά ἐπιμείνουμε λίγο περισσότερο, γιά νά ἰδοῦμε τήν ἀνάπτυξι, τήν ἐξέλιξι  καί τίς ἐπιπτώσεις του τόσο στήν Εὐρώπη, ὅσο καί στόν Ἑλλαδικό χῶρο.

Στήν Εὐρωπαϊκή Δύσι ἡ Ἐκκλησία ἀνέδειξε τόν Πάπα κεφαλή της. Ἔτσι ἀπό Θεανθρωποκεντρική ἔγινε  ἀνθρωποκεντρική. Μία  τέτοια ἀλλοίωσι ἑπόμενο ἦταν νά στρεβλώση τήν ὀρθή Πίστι καί τήν ζῶσα Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας. Κατά συνέπειαν ἡ Δυτική Ἐκκλησία μετέπεσε στόν Παπισμό καί στήν συνέχεια ἐγέννησε τόν θρησκευτικό οὐμανισμό. Ἡ θεολογία της ἀπό βιωματική ἔγινε σχολαστική, καί ἡ πνευματική ζωή τῶν πιστῶν της ἔλαβε χαρακτῆρα δικανικό. Ἔτσι ὁ Παπισμός ξαναέκλεισε τούς Οὐρανούς καί σάν σύστημα  κοσμικό δέν εἶχε ἀναστολές νά ἐπιβάλλη τίς ἀρχές του διά τοῦ ξίφους. Δικαίως ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς θά εἰπῆ, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης ἐγνώρισε τρεῖς πτώσεις:  « τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα» 6.

 Σχεδόν παράλληλα μέ τήν Δύσι στήν καθ’ ἡµᾶς Ἀνατολή ἐνεφανίσθη μία κίνησις ἀπό φιλοσοφικο-θεολογικούς κύκλους (Ψελλός, Βαρλαάμ, Ἀκίνδυνος, Γρηγορᾶς, Κυδώνης, Πλήθων, Χρυσολωρᾶς, Βησσαρίων κ.λ.π.), ἡ ὁποία ὑποστήριζε ὅτι «χωρίς τήν ἐξωτερική σοφία δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπαλλαγῆ κανείς τῆς ἀγνοίας καί τῶν ψευδῶν δοξασιῶν, ἀκόμη καί ἄν φθάση στήν κορυφή τῆς ἀπαθείας, οὔτε νά ἐγγίση τελειότητα καί ἁγιότητα, ἐάν δέν συγκεντρώση ἀπό παντοῦ τίς γνώσεις, καί μάλιστα ἀπό τήν ἀρχαία Ἑλληνική παιδεία»7. Ἀκόμη ἔλεγαν ὅτι «κακῶς πράττομεν πού σπεύδομεν νά περικλείσωμεν μέσα στό σῶμα τόν νοῦν μας (μέ τήν προσευχήν), διότι πρέπει μέ κάθε τρόπο νά τόν ἐξωθοῦμε ἔξω ἀπό τό σῶμα».8 Καί τέλος ὑποστήριζαν ὅτι τό ἄκτιστο φῶς τῆς Θεότητος εἶναι κτιστό καί ὑποδεέστερο ἀπό τόν φωτισμό πού ἀποκτᾶται μέ τήν γνῶσι τῆς ἔξω σοφίας.

Σέ αὐτόν τόν ἀρχόμενο Βυζαντινό οὐμανισμό ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία  ἀντιπαρέθεσε τήν  ἐµπειρική  Θεοφώτιστη  Θεολογία  τοῦ  Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Ἀξίζει νά ἀναφερθοῦμε σέ αὐτήν μέ δύο λόγια, διότι αὐτή διασφαλίζει τήν ἐν Ἁγίω Πνεύματι ὀρθή ἐν Χριστῶ ζωή μας καί εἶναι τό ἀνάχωμα σέ κάθε μορφῆς οὐμανισμό.

Κομβικό σημεῖο τόσο γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅσο καί γιά τόν οὐμανισμό εἶναι τό θέμα τῆς γνωσιολογίας. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς τονίζει ὅτι ἔχουμε δύο μορφές γνώσεων· ἡ μία λέγεται φυσική γνῶσις καί τήν ἔχουν ὅλοι οἱ λογικοί ἄνθρωποι καί ἡ ἄλλη λέγεται πνευματική καί τήν ἔχουν μόνο ὅσοι πιστεύουν στό Χριστό καί ἔχουν καθαρή ζωή . Ἡ ὁριοθετική γραμμή πού ξεχωρίζει τήν μία ἀπό τήν ἄλλη εἶναι ἡ Πίστις. Ἡ φυσική γνῶσις ἔχει τήν ἰδιότητα νά ἐρευνᾶ τήν κτίσι καί νά μαθαίνη τήν λειτουργία της. Ἡ ἐνασχόλησίς μας μέ τήν ἔρευνα τῆς κτίσεως καί οἱ γνώσεις πού ἀποκτοῦμε γιά αὐτήν δέν εἶναι κακές. Κακό εἶναι νά τήν θεωρῆ ὡς τό σπουδαιότερο πρᾶγμα στή ζωή του καί νά ἀδιαφορήση γιά τήν ἀπόκτησι τῆς ἄλλης γνώσεως, τῆς πνευματικῆς, πού ὁδηγεῖ στή Θεογνωσία.