Ὅποιος τόν ἐπεσκέπτετο καί συνωμιλοῦσε μαζί του ἤ ἀκόμη καί μόνον νά ἔβλεπε ἐν σιωπῇ τήν μορφή του, ἔνοιωθε ὅτι ἀνέπνεε καθαρό ὀξυγόνο καί ἀνεζωογονεῖτο. Ὁ Γέροντας ἦτο πιστός στήν Παράδοσι καί πονοῦσε, ἀγωνιοῦσε καί προσηύχετο διακαῶς γιά τήν διατήρησι τῆς αὐθεντικότητας καί μοναδικότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Δέν δεχόταν μέ τίποτε τήν ἀλλοίωσι τῆς παραδόσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, τίς ποικίλες ἐπιδράσεις, κλπ.

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΗΣΙ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - 13/07/2014

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία)

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ.κ. Ἀνδρέα, υἱκῶς ἐκ μέσης καρδίας σᾶς εὐχαριστῶ καί σᾶς εὐγνωμονῶ πού μέ τήν εὐλογία σας σήμερα παρευρίσκομαι ἀνάμεσά σας ὡς ὁμιλητής μέ θέμα «Ἡ προσωπικότης τοῦ Γέροντος Παϊσίου».

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, σεβαστοί μου πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Ὅσοι ἐγνωρίσαμε τόν Γέροντα Παΐσιο, ἄλλοι προσωπικά, ἄλλοι ἀπό τά βιβλία, ἄλλοι ἀπό διηγήσεις ἄλλων, διαπιστώνομε ὅτι ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶχε ἀφιερώσει ὅλο του τό εἶναι στόν Θεό. Ἐφήρμοζε κατά γράμμα τό λεγόμενο «δέν ἔδωσε στόν Θεό τίποτε, ἐκεῖνος πού δέν τά ἔδωσε ὅλα». Καί ὁ Γέροντας Παΐσιος ὄντως τά ἔδωσε ὅλα γιά τόν Θεό. Ἡ πνευματική του προσφορά ἀνά τούς αἰῶνας θά εἶναι μεγίστη καί ἀνυπολόγιστη. Παρά τίς προσωπικές του δοκιμασίες, πειρασμούς, ἀδικίες, συκοφαντίες κλπ., ἡ ὁλοκληρωτική του ἀγάπη καί ἡ ἀφοσίωσί του παρέμειναν ἀναλλοίωτες τόσον ὡς πρός τόν Θεό, ὅσο καί ὡς πρός τούς ἀνθρώπους. Ἦτο βιαστής τῆς φύσεώς του, εἶχε νῆψι, προσευχή, ἄσκησι καί γνήσιο πατερικό καί μοναχικό φρόνημα.

Ὅποιος τόν ἐπεσκέπτετο καί συνωμιλοῦσε μαζί του ἤ ἀκόμη καί μόνον νά ἔβλεπε ἐν σιωπῇ τήν μορφή του, ἔνοιωθε ὅτι ἀνέπνεε καθαρό ὀξυγόνο καί ἀνεζωογονεῖτο. Ὁ Γέροντας ἦτο πιστός στήν Παράδοσι καί πονοῦσε, ἀγωνιοῦσε καί προσηύχετο διακαῶς γιά τήν διατήρησι τῆς αὐθεντικότητας καί μοναδικότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Δέν δεχόταν μέ τίποτε τήν ἀλλοίωσι τῆς παραδόσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, τίς ποικίλες ἐπιδράσεις, κλπ. Ἔλεγε: «Ἄν παραμείνωμε ἀσκητές, νηπτικοί, γνήσιοι μοναχοί, καί ἀφήσωμε νά χαθῆ ἡ φυσική κατάστασις τοῦ τόπου καί νά ἀλλοιωθῆ, αὐτό θά εἶναι πτῶσις γιά ὅλους μας. Ἄν πάλι διατηρήσωμε τά κτίρια, τά κειμήλια, κλπ. καί χάσωμε τήν μοναχική μας ἰδιότητα καί ἐκκοσμικευθοῦμε, τότε θά εἴμαστε σάν ξεναγοί σέ ἀξιοθέατα. Οὔτε τό ἕνα, οὔτε τό ἄλλο πρέπει νά ἐπιτρέψωμε. Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, ἔλεγε, πρέπει νά μείνη καί νά διατηρηθῆ ἀναλλοίωτο καί τά ἄνθη του, οἱ μοναχοί του, νά εὐωδιάζουν πάντοτε μέ τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Βλέπομε ὅτι ὁ Γέροντας ἦταν ἕνας γνήσιος παραδοσιακός Ἁγιορείτης μοναχός.

Ἔλεγε: «Δέν ἔχω ὑποτακτικό - μέ τήν στενή ἔννοια - γιατί εἶμαι ὑποτακτικός ὅλου τοῦ κόσμου. Χρέος μου καί καθῆκον μου εἶναι νά προσεύχωμαι γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν εἶμαι ἄνεργος. Τό ἐπάγγελμά μου εἶναι νά φτιάχνω τούς λογισμούς τῶν ἀνθρώπων».

Βλέπομε τί πνεῦμα διακονίας, ἀγάπης καί πόνο εἶχε ὁ Γέροντας γιά τούς ἀνθρώπους.

Τόν ἐρώτησε κάποιος μοναχός: «Γέροντα, νά πάω σέ κοινόβιο ἤ νά μείνω μόνος μου σέ κελλί;».

Ἀπήντησε ὁ Γέροντας: «Ὑπάρχουν τά πουλιά τοῦ κλουβιοῦ καί τά πουλιά τοῦ κλαδιοῦ». Οἱ μοναχοί τοῦ κοινοβίου καί οἱ κελλιῶτες μοναχοί. «Μή διαλέξης μόνος σου τό κλουβί ἤ τό κλαδί, γιατί θά μείνης χωρίς φτερά». Χωρίς δηλαδή πνευματικά φτερά. «Γιατί τό πουλί χωρίς φτερά ἔχει πνευματικό μαρασμό. Βρές διακριτικό, ἔμπειρο πνευματικό ὁδηγό γιά νά σοῦ πῆ σέ ποιά πνευματική ράτσα-εἶδος ἀνήκεις. Κάνε ὑπακοή καί τότε διπλᾶ καί τριπλᾶ πνευματικά φτερά θά ἀποκτήσης. Διότι, μόνον σέ ὅ,τι γίνεται μέ ὑπακοή καί εὐλογία ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ πνευματική προκοπή. Ἄν πάρωμε ἄδεια ἀπό τήν ''σημαία'', δηλαδή ἄν βάζωμε ''μετάνοια'' μόνο στόν δικό μας λογισμό καί κάνωμε ὑπακοή στόν ἑαυτό μας, τότε χάνομε καί ὅ,τι στοιχειῶδες ἔχομε ἀποκτήσει».

Βλέπομε τήν σοφία, τήν Χάρι, τήν διάκρισι σέ κάθε συμβουλή καί τήν βοήθεια πού προσέφερε ὁ Γέροντας.

Κάποτε ἕνας προσκυνητής πηγαίνοντας πρός τήν Παναγούδα ἔπεσε σέ ἕνα βαθύ ρέμα κοντά σέ ἕνα Κελλί. Ὁ Γέροντας τοῦ Κελλιοῦ αὐτοῦ τοῦ παρέσχε τίς πρῶτες βοήθειες καί ὁ προσκυνητής λόγῳ τοῦ σοβαροῦ χτυπήματος δέν πῆγε τελικά στόν Γέροντα Παΐσιο. Μετά ἀπό λίγο ὁ Γέροντας Παΐσιος ἐφώναξε ἀπό τήν Παναγούδα στόν Γέροντα τοῦ ἐν λόγῳ Κελλιοῦ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο στήν ἁπλωταριά τοῦ Κελλιοῦ του, πού ἀπεῖχε περίπου τριακόσια μέ τετρακόσια μέτρα ἀπό τήν Παναγούδα καί εἶπε: «Ἔ, πάτερ τάδε.....». Καί ἀπήντησε ὁ μοναχός: «Εὐλόγησον Γέροντα, θέλετε κάτι;». «Τίποτε, τό ''τηλέφωνο'' δοκίμασα», εἶπε ὁ Γέροντας Παΐσιος.

Βλέπομε πῶς ὁ Γέροντας ἤξερε νά κρύβη τήν ἀρετή του καί πόσο διακριτικά καί μέ τί σοφία καί χάρι περνοῦσε τά μηνύματα τῆς ἀγάπης του, τῆς προσευχῆς του, τῆς ἔγνοιας του, τῆς μέριμνάς του, κλπ.

Σέ κάποιον δόκιμο μοναχό πού τόν ἐπισκέφθηκε στήν Παναγούδα ὁ Γέροντας εἶπε: «Πάρε ἕνα λουκούμι». Ὁ δόκιμος μοναχός, ἐνῶ ἦταν ἕτοιμος νά ἁπλώση τό χέρι του, κάτι τόν ἐμπόδισε καί δέν πῆρε τό λουκούμι. Καί ἔνοιωσε ἐκείνην τήν στιγμή μία ἐσωτερική γλυκύτητα. Ὁ Γέροντας σέ λίγο πάλι τοῦ λέγει: «Πᾶρε καί δεύτερο λουκούμι», ἐνῶ ὁ δόκιμος δέν εἶχε πάρει οὔτε κἄν τό πρῶτο. Ἀλλά καί πάλι, πρίν ἀκόμη ἁπλώση τό χέρι του, κάτι τόν ἐμπόδισε, δέν πῆρε λουκούμι καί ἔνοιωσε γιά δεύτερη φορά τήν ἴδια ἐσωτερική γλυκύτητα.

Μετά ἀπό καιρό, ὅταν ὁ δόκιμος μοναχός αὐτός ἐπισκέφθηκε πάλι τόν Γέροντα, ὁ Γέροντας, ὅπως συνήθιζε σέ ὅλους, τοῦ λέγει αὐθόρμητα: «Ἔλα εὐλογημένε νά σέ κεράσω πρῶτα κανένα λουκούμι». Καί τότε ἐκεῖνος τοῦ λέγει: «Γέροντα, θέλω ἀπό τά ἄλλα τά λουκούμια...», ἐννοῶντας τήν ἐσωτερική γλυκύτητα. Καί ὁ Γέροντας τοῦ ἀπήντησε χωρίς νά ζητήση διευκρινίσεις: «Ἀπό τά ἄλλα τά λουκούμια, θά δοῦμε...». Βλέπομε τί κομψότητα, λεπτότητα καί διορατικότητα διέκριναν τόν ἅγιο Γέροντα.

Μία φορά, σέ μία ἀγρυπνία, ἔψαλλε κάποιος Γέροντας τό «πᾶσα πνοή» σέ ἀργό (παπαδικό) ὕφος. Ἀλλά ἐπειδή ἐξέφυγε ἀπό τό μουσικό κείμενο, ἔβαλε καί δικά του αὐτοσχέδια μουσικά στοιχεῖα, μέ ἀποτέλεσμα νά τό κάνη πιό πολύπλοκο καί διαφορετικό ἀπό τό μουσικό κείμενο. Καί τότε τοῦ λέγει μέ ἀγάπη ὁ Γερο-Παΐσιος: « Ἔ, πάτερ, σ᾽ αὐτό τό «πᾶσα πνοή» πολλές πνοές ἔβαλες μέσα σήμερα».

Ἐδῶ βλέπομε πῶς μέ λεπτό χιοῦμορ καί λογοπαίγνια ἔδινε συμβουλές.

Ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας: «Νά ἔχωμε μετάνοια καί στόχος μας νά εἶναι ὁ Παράδεισος. Ἀπέκδυσι τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ χρειάζεται καί ὄχι ἀπέκδυσι τοῦ ρουχισμοῦ, ὅπως συμβαίνει στίς ἡμέρες μας», ἐννοῶντας τήν ἄσχημη ἐνδυμασία. Ἔλεγε ἐπίσης: «Ὅλοι εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πόσα ἀπό τά παιδιά Του βρίσκονται στό σπίτι τοῦ Πατέρα τους;».

Βλέπομε πόσο πολύ ἐνδιαφερόταν ὁ Γέροντας νά ἔχωμε μετάνοια καί νά μή χάσωμε τόν Παράδεισο.

Ἔλεγε: «Μέ τόσες ἀγρυπνίες καί ξενύχτια, πού κάνομε, εἴμαστε κατά Θεόν ἀλῆτες».

Εἶπε κάποτε, παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Ἄννης: « Πρέπει νά κάνωμε μία ἀγρυπνία σήμερα. Γιορτάζει ἡ Γιαγιά μας, ἀφοῦ Μάνα ἔχομε τήν Παναγία μας».

Εἶπε σέ κάποιον, ὁ ὁποῖος εἶχε τρεῖς κόρες μοναχές: «Τί ἀνάγκη ἔχεις ἐσύ; Ἔχεις συμπεθεριάσει μέ τήν Παναγία μας».

Ἔλεγε: «Ὁ μοναχός δέν πρέπει νά χρησιμοποιῆ καθρέφτη. Νά καλύψη τόν καθρέφτη μέ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί ἐκεῖ νά καθρεφτίζεται γιά νά βλέπη, νά συναισθάνεται καί νά ἐμπεδώνη τί ἀσχήμια πνευματική ἔχει. Σέ κανέναν ἄλλον καθρέφτη δέν πρόκειται νά δοῦμε καθαρά τόν πραγματικό μας ἑαυτό».

Βλέπομε πῶς προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά βοηθήση τούς ἀνθρώπους νά θεραπευθοῦν.

Ἔλεγε μέ πόνο: «Μέ ἀδελφό καί πατέρα τόν Χριστό καί μάνα τήν Παναγία, εἴμαστε ὅλοι γνήσια πνευματικά ἀδέλφια». Δέν ὑπάρχει χῶρος ἀνάμεσά μας γιά ἑτεροθαλῆ καί ἑτερόδοξα "ἀδέλφια"». Καί ἀπό τήν συνάφεια τῶν λόγων του ἐννοοῦσε τούς ἑτεροδόξους, ὅτι ἐάν δέν ἐπιστρέψουν στήν Ὀρθοδοξία, δέν μποροῦν νά θεωρηθοῦν ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Βλέπομε ἐδῶ πόσο πονοῦσε γιά τήν Ὀρθοδοξία καί πόσο ἐνδιαφερόταν γιά ὅ,τι ἀφοροῦσε τά ἐκκλησιολογικά θέματα καί κατέθετε τήν γνώμη του.

Κάποτε πού εἶχε πολλούς ἐπισκέπτες, γιά νά τούς ἀναπαύση, ἔμεινε μαζί τους γιά πολλές ὧρες. Μετά ἔκανε προσευχή γιά τά προβλήματά τους, καθυστερῶντας τόν προσωπικό του καλογερικό κανόνα, καί ἔφθασε νά κάνη τόν ἑσπερινό τῆς προηγουμένης ἡμέρας, ὅταν ἀνέτελε ὁ ἥλιος. Καί ἔλεγε ἐπ᾽ αὐτοῦ: «Ὁ ἥλιος ἀνέτελε καί ἐγώ ἔψαλλα ''φῶς ἱλαρόν''!». Ἐδῶ βλέπομε τί ἀγάπη εἶχε ὁ Γέροντας γιά τούς ἀνθρώπους καί δέν ὑπολόγιζε κούρασι, χάσιμο χρόνου, τήν ὑγεία του, κλπ., ἀλλά συγχρόνως ὅτι δέν παρέλειπε οὔτε στό ἐλάχιστο τό προσωπικό του καλογερικό τυπικό καί κανόνα.

Ἔλεγε γιά τό Πηδάλιο: «Τό λένε ''πηδάλιο'', διότι μποροῦμε, ὅταν πρέπη, νά τό στρίβωμε ἐλαφρῶς. Ἀλλά, ποτέ δέν ἀλλοιώνομε, ἀλλάζομε καί οἰκονομοῦμε τά ἀνοικονόμητα. Π.χ., γιά τά κωλύμματα τῆς ἱερωσύνης, μέ πόνο καί θλῖψι ἔλεγε πρός ἐπισκόπους καί ἐνδιαφερομένους: «Μά, γιατί τέτοια ἐγκλήματα; Ἀφοῦ εἶναι ἁπλᾶ τά πράγματα. Οἱ συγκεκριμένοι, ἅγιοι μποροῦν νά γίνουν. Ἱερεῖς, ὄχι».

Κάποιος καθηγητής Πανεπιστημίου τῆς Θεολογίας εἶπε στόν Γέροντα Παΐσιο: ''Γέροντα, στήν ἐποχή πού ζοῦμε (τέλη τοῦ 20οῦ αἰῶνα), εἶναι δυνατόν νά πιστεύωμε ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες; Ἀστεῖα πράγματα! Οἱ δαίμονες δέν εἶναι παρά ἡ προσωποποίησις τοῦ κακοῦ». Καί ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶπε: «Μά, τί λές εὐλογημένε; Ἐμεῖς ἐδῶ βλέπομε δωρεάν σινεμά μέ δαίμονες».

Κάποτε ἔστειλε γράμμα σέ κάποιες μοναχές καί τίς προέτρεψε νά φύγουν ἀπό τήν Γερόντισσά τους, ἡ ὁποία ἦταν πλανεμένη καί ἐκινδύνευαν. Οἱ μοναχές τοῦ ἀπήντησαν: «Γέροντα, ἐκτός τῶν ἄλλων, ἡ ἡγουμένη εἶναι καί εὐειδής», δηλαδή ἔχει ὡραία μορφή. Καί ἀπήντησε ὁ Γέροντας: «Εὐειδής εἶναι; Τώρα κατάλαβα γιατί δέν μποροῦμε νά συνεννοηθοῦμε. Γιατί λείπουν ''βίδες'' σέ ὅλες σας».

Ὅταν τόν ἐπισκέφθηκαν κάποιοι συμφοιτητές μου, ὁ Γέροντας τούς εἶπε: «Τό πᾶν εἶναι νά μή χωλαίνουμε πνευματικά». Καί ὅταν ἕνας ἐξ αὐτῶν τόν ἐρώτησε: ''Γέροντα, γιά ἐμᾶς προσωπικά τό λέτε;'', ὁ Γέροντας ἀπήντησε: «Ἐξαιροῦνται οἱ παρόντες, ἐκτός ἀπό αὐτούς πού βρίσκονται ἐδῶ». Καί στήν ἴδια παρέα, ὅταν ὁ Γέροντας ἀντιλήφθηκε ὅτι δέν καταλάβαιναν τίποτε, οὔτε τά ἁπλᾶ, σέ κάποια στιγμή, θέλοντας νά τούς πειράξη, τούς εἶπε: «Ἐπειδή ἐσεῖς εἶστε τοῦ Πολυτεχνείου καί πιάνετε πουλιά στόν ἀέρα, τά εὐκόλως ἐννοούμενα παραλείπονται, ἐκτός ἀπό αὐτά πού δέν καταλαβαίνετε...».

Κάποτε, πού γινόταν ντόρος γιά κάποιον Γέροντα, γιά τόν ὁποῖον διέδιδαν ὡρισμένα πνευματικά του παιδιά ὅτι εἶχε διόρασι, προόρασι, νοερά προσευχή, κλπ., καί ὁ Γέροντας ἐκεῖνος τά δεχόταν, ὁ Γέροντας Παΐσιος τόν ἐκάλεσε στήν Παναγούδα καί τόν συμβούλευσε λέγοντάς του: «Τήν ἀρετή σου μή τήν βγάζης στό σφυρί, γιατί ἄν συνεχίσης ἔτσι ἀπό αὐτόν τόν ντόρο τελικά μόνο κουρνιαχτός θά μείνη».

Ἔλεγε γιά κάποιον ἱεροκήρυκα, ὅτι «ἔκαιγε μαζούτ ἀντί νά καίη κηροζίνη. Κούφιος θόρυβος, χωρίς ἔργο». Καί γιά κάποιον ἄλλον ἱεροκήρυκα ἔλεγε, ὅτι «κάνει πολύ ὡραῖο, ἀλλά ἀρνητικό κήρυγμα».

Ἕνας μοναχός πῆγε, παραμονή τῆς κουρᾶς του, νά πάρη εὐχή ἀπό τόν Γέροντα Παΐσιο καί τόν ἐρώτησε: ''Γέροντα, τί ἔχετε νά μοῦ πῆτε; Αὔριο γίνομαι μοναχός''. Ὁ Γέροντας τοῦ ἀπήντησε: «Ἀνέβα στόν πύργο, στό Κουτλουμοῦσι, καί πές: '' Ἔχε γειά καϋμένε κόσμε''!». Τί σοφό καί ἁγιασμένο χιοῦμορ εἶχε ὁ ἅγιος Γέροντας!

Σέ γυναῖκα πού τοῦ εἶπε: ''Γέροντα, βάλε τηλέφωνο, γιά νά μποροῦμε νά σέ βρίσκωμε γιά προσευχή σέ δύσκολες στιγμές, κλπ.'', τῆς εἶπε ὁ Γέροντας: «Εὐλογημένη, τί τό θέλεις τό τηλέφωνο; Στεῖλε τηλεγράφημα καί θά τό πάρω».

Σέ ἄλλη γυναῖκα πού τοῦ εἶπε «Γέροντα, μέ ἀκοῦς, ὅταν βρίσκεσαι στό Ἅγιο Ὄρος καί σοῦ μιλάω καί σέ παρακαλῶ στήν προσευχή μου;», ὁ Γέροντας Παΐσιος τῆς ἀπήντησε: « Ἔ, τί, γιά κουφό μέ πέρασες;».

Ἔχουν λεχθῆ καί ἔχουν γραφῆ καί εἶναι γνωστά πάρα πολλά ἀπό ὅσα εἶπε ὁ Γέροντας σέ πάρα πολλούς ἀνθρώπους πού τόν ἐγνώρισαν. Ἄς μοῦ ἐπιτραπῆ εἰς τήν ἀγάπη σας νά ἀναφέρω κάποια ἐλάχιστα προσωπικά μου περιστατικά, πού ἐπιτρέπεται νά λεχθοῦν καί ἔχουν σχέσι μέ τόν Γέροντα:

Ἤμουν δόκιμος καί κατά τήν ἀγρυπνία τῆς Ἀναστάσεως στό Κελλί τοῦ Γέροντά μου, παπα-Ἰσαάκ τοῦ Λιβανέζου, ψάλλαμε ὅλοι μας ἀπό κάτι. Ὅταν ὅμως ἔψαλλε ὁ γερο-Παΐσιος, ἔψαλλε τόσο συγκινητικά καί καρδιακά πού μᾶς ἔδινε τήν αἴσθησι ὅτι ὄντως ἐβίωνε τό ''ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι...''. Καί κατά τήν τελετή τῆς Ἀναστάσεως, στόν ἐξωτερικό χῶρο τοῦ Κελλιοῦ, ὅταν ψάλλαμε ὅλοι μαζί τά «Χριστός Ἀνέστη», κελαϊδοῦσαν τά πουλιά καί μέ ρώτησε χαμηλόφωνα: «Τί λένε τά πουλάκια;». Ἐγώ ἀπήντησα: «Ποῦ νά ξέρω Γέροντα;». Καί ἐκεῖνος εἶπε: «Εὐλογημένε, ψάλλουν τό Χριστός Ἀνέστη, κι ἐσύ κάθεσαι μουγγός καί δέν ἀπαντᾶς ''Ἀληθῶς Ἀνέστη'';».

Ὅταν μέ ἔστειλε στόν παπα-Ἰσαάκ γιά νά δοκιμάσω ὡς ὑποτακτικός, μέ ξεπροβόδισε περπατῶντας μαζί μου σχεδόν μέχρι τήν μισή ἀπόστασι ἀπό τήν Παναγούδα ἕως τό κελλί τοῦ παπα-Ἰσαάκ στήν Καψάλα. Καί ἐνῶ ἐγνώριζε ὅτι ὁ παπα-Ἰσαάκ ἦτο ἔμπειρος, σοφός, ἀσκητής, ὄντως γνήσιος Γέροντας - ἐξ ἄλλου ὁ π. Παΐσιος τόν εἶχε κάνει μεγαλόσχημο -, μοῦ εἶπε: «Νά ξέρης, ὅτι τά ἔντερα μέ τήν κοιλιά μας πολλές φορές μαλλώνουν καί γι᾽αὐτό γουργουλίζει ἡ κοιλιά. Δέν εἶναι εὔκολο νά συνεννοηθῆ ἕνας Ἕλληνας μέ ἕναν Λιβανέζο, ἀλλά ἄν μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ κάνης ὑπομονή, θά ἔχης "ἐνδοσυνεννόησι"».

Φυσικά ὁ Παπα-Ἰσαάκ μιλοῦσε ἄπταιστα Ἑλληνικά, ἀκόμη καί ἀρχαῖα. Ποῦ νά καταλάβω ὅμως ἐγώ τότε - ἤμουν στό τέλος τοῦ τρίτου ἔτους τοῦ Πολυτεχνείου, εἴκοσι δύο χρονῶν περίπου -, ποῦ νά καταλάβω, ὅτι ὁ Γέροντας δέν ἐννοοῦσε τήν γλῶσσα. Ἐννοοῦσε, ὅτι δέν εἶναι εὔκολη ἡ ὑπακοή. Δέν θέλει ὀρθολογισμό, κοσμική λογική, κλπ. καί ὅτι θέλει ἀγῶνα καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα εἶδα στήν πρᾶξι ὡς δόκιμος ἐν καιρῷ καί τότε θυμήθηκα καί ἐννόησα τά σοφά καί ἅγια λόγια τοῦ Γέροντος.

Τόν ρώτησα κάποτε: « Γέροντα, ἐμένα μέ ξέρουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι;». Καί μοῦ ἀπήντησε: «Εὐλογημένε, νά τούς δώσης διεύθυνσι καί τηλέφωνο, γιά νά σέ βρίσκουν. Οἱ ἀριθμοί ἀπό τά τηλέφωνα εἶναι οἱ κόμποι τοῦ κομποσχοινιοῦ».

Κάποτε μοῦ εἶπε: «Πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί καί νά ἀσπαζώμαστε μόνο τό φρόνημα ἀπό κάθε σωστό Γέροντα καί νά μή δεχώμαστε ὅ,τι διαδίδεται, γιατί ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς παραπληροφόρησης». «Τί ἐννοεῖτε Γέροντα;». Καί ἀπήντησε: «Τό πόσες σάλτσες, παρασάλτσες, παραπληροφορίες καί παρατράγουδα ἄκουσα στήν ζωή μου, δέν εἶναι τίποτα μπροστά σέ ὅλα αὐτά, πού θά κυκλοφορήσουν μετά τήν κοίμησί μου. Ἔλεγαν καί θά λένε διάφορα, ὅτι τά εἶπε δῆθεν ὁ Παΐσιος, ἀλλά τούς τά ὑπαγορεύει ὁ ἑαυτός τους ὁ Πλανή - σιος. Ὅ,τι ὅμως ἔχω πῆ ἐγώ ὁ χαμένος, τό τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσα, μόνο ὁ Χριστός γνωρίζει καί κάποια οὔτε ἐγώ ὁ ἴδιος τά καταλαβαίνω».

Βλέπομε τό πῶς ὁ Γέροντας ἤξερε νά καλύπτη καί νά κρύβη τήν ὁποιαδήποτε ἀρετή καί τίς ἐμπειρίες του...

Γιά ἕνα σοβαρό θέμα πού συνέβη καί γιά τό ὁποῖο μόνο τά ἀκόλουθα ἐπιτρέπεται νά σᾶς ἀναφέρω, ὁ Γέροντας στό θέμα αὐτό βρέθηκε στήν μέση χωρίς νά εὐθύνεται καί πέρασε μία πολύ μεγάλη στενοχώρια, πίκρα, θλῖψι καί πόνο. Καί μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀπό τότε πού συνέβη τό γεγονός αὐτό, σέ σχετική συζήτησι τόν ἐρώτησα: «Γέροντα, πῶς ἀντέξατε τότε;». Καί μοῦ ἀπήντησε: «Ἔκανα παιδί μου τήν καρδιά μου κιμᾶ».

Βλέπομε τί θυσιαστική ἀγάπη εἶχε ὁ Γέροντας. Γενικά, ὅ,τι ἔκανε ὁ Γέροντας πάντοτε τό ἔκανε ἤ γιά νά βγῆ μεγάλο καλό ἤ γιά νά ἀποφευχθῆ μεγαλύτερο κακό. Ἄλλες φορές πάλι τά ἔπαιρνε ἐπάνω του μόνο καί μόνο ἀπό ἀγάπη.

Μέ ἐντολή τοῦ Γέροντός μου π. Ἰσαάκ τοῦ Λιβανέζου πῆγα στήν Παναγούδα, γιά νά πῶ στόν Γέροντα Παΐσιο ὅτι εἶχα τήν ἐπιθυμία νά γίνω ἱερέας. Καί μόλις πῆρα τήν εὐχή του, πρίν τοῦ πῶ ὁ,τιδήποτε, μοῦ εἶπε: «Θέλεις νά γίνης παπᾶς; Μέ τήν εὐχή μου».

Τοῦ εἶπα κάποτε: «Γέροντα, προσευχηθῆτε νά βάλω μυαλό». Καί μοῦ ἀπήντησε: «Μυαλό ἔχομε ὅλοι, ἀκόμη καί τά ζῶα. Νοῦς χρειάζεται».

Κάποτε, τοῦ εἶπα: «Γέροντα, νά προσέχετε τήν ὑγεία σας. Σᾶς ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔρχονται στό Ἅγιον Ὄρος ἐπιθυμοῦν καί λένε νά γνωρίσωμε τόν Γέροντα Παΐσιο». Καί ἀπήντησε: «Ἐγώ εὔχομαι νά γνωρίσουν ὅλοι στήν πνευματική τους ζωή τό παν-ίσιο».

Ἔλεγε γιά τόν μακαριστό Μητροπολίτη σας Σεβαστιανό: «Ἐπίσκοποι εἶναι πολλοί, ἀλλά Σεβαστιανός κανένας». Παρεπιπτόντως, τό ἴδιο ἔλεγε καί γιά τόν Γέροντα Παρθένιο, τόν νῦν ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου, Ἁγίου Ὄρους: «Ἡγούμενοι ὑπάρχουν πολλοί, Παρθένιος κανένας».

Μεγάλη Σαρακοστή τοῦ 1994. Τελευταία Μεγάλη Σαρακοστή καί τελευταῖο Πάσχα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Γέροντος Παϊσίου.

Εἶχα τήν εὐλογία καί τιμή νά κληθῶ στήν Σουρωτή, γιά νά τελέσω κάποιες ἀκολουθίες τῆς Σαρακοστῆς, ἐπίσης καί ὅλες τίς ἀκολουθίες ἀπό τήν Λειτουργία τῆς Μεγάλη Πέμπτης ἕως καί τήν Δευτέρα τοῦ Πάσχα. Λόγῳ τῆς ἀσθενείας τοῦ Γέροντος, κάποιες ἀκολουθίες-Λειτουργίες ἔγιναν κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, παρουσίᾳ μόνον τοῦ Γέροντος, τῆς ἀδελφότητος καί τῆς ἀναξιότητος μου.

Σέ εὐχέλαιο τῆς Σαρακοστῆς, ὅταν τόν ἔχρισα, ἐπειδή ὁ Γέροντας ἦτο μοναχός καί δέν εἶχε ἱερωσύνη, ἔσκυψε νά μοῦ ἀσπασθῆ τό χέρι καί νά πάρη τήν εὐχή μου. Ἐγώ μπροστά στόν σεβάσμιο Γέροντα, ἀπό ντροπή καί δέος, τράβηξα τό χέρι μου, καί ἔσκυψα νά πάρω ἐγώ τήν εὐχή του. Τότε τσουγκρίσανε τά κεφάλια μας καί μέ ἀσπάσθηκε στό κεφάλι. Ὅταν τήν ἄλλη ἡμέρα τόν ἐρώτησα: ''Γέροντα, σᾶς πόνεσα;'', μοῦ ἀπήντησε: «Ὄχι, εὐλογημένε, δέν τό κατάλαβες ἀπό τόν κρότο;». Καί ἐγώ τοῦ ἀπήντησα αὐθόρμητα: «Κατάλαβα ὅτι τό δικό σας κεφάλι ἦταν γεμᾶτο μέ σοφία καί Χάρι, ἐνῶ τό δικό μου ἄδειο καί κούφιο».

Ὅταν τόν ἐκοινώνησα τήν τελευταία Μεγάλη Πέμπτη, ἐπίσης καί τό τελευταῖο Πάσχα τῆς ζωῆς του στήν Ἀνάστασι, δέν θά ξεχάσω ποτέ μέ τί εὐλάβεια καί εἰρήνη ἐκοινωνοῦσε, παρά τό ὅτι εἶχε φρικτούς πόνους καί εἶχε μείνει σχεδόν μία σκιά ἀπό τήν ἀσθένεια.

Στήν τελευταία συνάντησί μας τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, ἐκτός τῶν ἄλλων, μοῦ εἶπε νά μή στέλνω κόσμο στό Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἀλλά νά στέλνω καί νά ὁδηγῶ τόν κόσμο στόν Παλαιό τῶν Ἡμερῶν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναμεσά μας ἐδῶ σήμερα ὑπάρχουν ἀρκετοί πού ἐγνώρισαν τόν Γέροντα Παΐσιο, ὅπως καί πάρα πολλοί ἄνθρωποι πού τόν ἐγνώρισαν καί δέν εὑρίσκονται ἐδῶ. Πιστεύω ὅτι ὅλοι συμφωνοῦμε, ὅτι τήν προσωπικότητα τοῦ Γέροντος Παϊσίου τήν συνθέτουν ἀρετές καί προτερήματα. Ὅπως ἐξυπνάδα, σοφία, εὐστροφία, ὀξυδέρκεια, διορατικότητα, ἁπλότητα, ἐτυμολογία, σοφό χιοῦμορ, σύνεσι, ταπείνωσι, διάκρισι, θυσιαστική ἀγάπη, ἐμπειρία, διόρασι, προόρασι, νῆψι, ἄσκησι, προσευχή, ἁγιότητα.

Ὅλοι γνωρίζομε ὅτι εἶναι ἕνας μεγάλος Ἅγιος καί εἶναι σκέπη γενικά γιά ὅλην τήν οἰκουμένη καί εἰδικά γιά τήν εὐλογημένη Κόνιτσα. Τήν εὐλογημένη Κόνιτσα, πού ἐκτός ἀπό τήν εὐχή τοῦ μακαριστοῦ σεπτοῦ ἐπισκόπου κυροῦ Σεβαστιανοῦ τήν σκεπάζει καί ἡ εὐχή τοῦ Γέροντος Παϊσίου. Εἶναι ἐπίσης μία εὐλογία πού ὑπάρχει ἐδῶ καί τό κατά σάρκα DNA τοῦ Γέροντος Παϊσίου, δηλαδή οἱ κατά σάρκα συγγενεῖς του πού κατοικοῦν ἐδῶ.

Νά ζήσης εὐλογημένη Κόνιτσα, ἀνάμεσα σέ ὅλες τίς πόλεις!

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σᾶς ζητῶ συγγνώμη ἄν σᾶς ἐκούρασα. Τό νά πῶ ὅτι θά εἶμαι ἀναπολόγητος ἐπειδή ἐγνώρισα καί συνωμίλησα γιά ὧρες μέ τόν Γέροντα Παΐσιο ἴσως θεωρηθῆ ὑπερβολή, ταπεινολογία, κλπ. Ἐγώ ὅμως τό ἐννοῶ. Θά εἶμαι ἀναπολόγητος.

Τήν εὐχή τοῦ Γέροντα νά ἔχωμε.

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Ὁμιλία στό Δημαρχεῖο Κονίτσης στά πλαίσια τῶν ἐκδηλώσεων γιά τά εἴκοσι χρόνια ἀπό τήν κοίμησι τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου 13/07/2014)

Δείτε την ομιλία και σε βίντεο: Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κατερέλος: "H προσωπικότητα τοῦ Γέροντος Παϊσίου" 

Πηγή: Θρησκευτικά

Θεολογικὴ προσέγγιση τῆς ἐν Χριστῷ ἐνσωμάτου Μεταστάσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας στὴν Βασιλεία τῆς Τριάδος.

Εἶναι γεγονὸς βεβαιωμένο καὶ ἀναντίρρητο ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἐπιστήμη τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ὅτι οἱ περὶ τὸν βίο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μητρὸς τοῦ Σωτῆρος καὶ λυτρωτοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ μαρτυρίες εἶναι πενιχρότατες στὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια καὶ στὰ λοιπὰ βιβλία τοῦ «Ἱεροῦ Κανόνος» τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἐν τούτοις πάμπολλες ὑπῆρξαν οἱ λεγόμενες «ἀπόκρυφες διηγήσεις» ἐκ τῶν ὁποίων ὁρισμένες ὀνομάστηκαν «Ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια» γιὰ νὰ συμπληρώσουν τὰ χαρακτηριζόμενα ὡς «ἱστορικὰ κενὰ» σχετικὰ μὲ τὸν βίο τῆς Ἀπειράνδρου Θεομήτορος καὶ Πανάγνου Μαρίας. Οἱ δὲ σημαντικότερες ἀπόκρυφες πηγὲς περὶ τοῦ Ἱεροῦ προσώπου τῆς Παναγίας Ἀχράντου Μαρίας εἶναι: α) τὸ «Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου καὶ β) τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ ψευδο-Ματθαίου. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅμως διὰ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὑπὸ τῶν θεοφόρων Πατέρων καθιερώσεως τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως ὡς γνησίας ἐκφράσεως τῆς ἀληθοῦς εὐαγγελικῆς καὶ δογματικῆς διδασκαλίας ἀπεμάκρυνε ὅλα τὰ μυθώδη, ἐφήμαρτα καὶ αἱρετικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τὴν καθόλου ζωὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας.

Ἔτσι, οἱ θεοφόροι Πατέρες θεοπνεύστως κατέγραψαν τὴν Ὀρθόδοξη θεολογικὴ διδασκαλία περὶ τοῦ ἱεροῦ προσώπου τῆς Πανάγνου Θεομήτορος, ὅπως τοῦτο ἀποδεικνύεται στοὺς «Ὅρους» τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐνῶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἡ Ἐκκλησία μετὰ πολλῆς προσοχῆς ἀπεδέχθη καὶ υἱοθέτησε τὰ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως διδάγματα περὶ τῆς Θεοτόκου Μαρίας.

Ἡ μετάστασις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας.

Στὸ θεολογικὸ αὐτὸ πλαίσιο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σύμφωνα μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ χωρὶς νὰ ἀποτελεῖ δόγμα αὐτῆς ὑπὸ τὴν αὐστηρὴ καὶ στενὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀποδέχεται τὴν διδασκαλία περὶ τὴν ἐν Χριστῷ «Μεταστάσεως» τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας. Σύμφωνα δηλαδὴ μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση ἀφ᾿ ὅτου οἱ «ἐκ περάτων» τῆς γῆς Ἀπόστολοι ἔθαψαν τὸ Πάναγνο σῶμα τῆς Παναγίας Θεομήτορος στὴν Γεσθημανῆ, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες ἔφθασε στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ὁ ὁποῖος ἠθέλησε διακαῶς νὰ προσκυνήσει τὸ σεπτὸ σῶμα τῆς Πανάγνου Μητρὸς τοῦ Κυρίου. Ὅταν λοιπὸν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἄνοιξαν τὸ μνῆμα, διεπίστωσαν ὅτι τὸ Πανάγιο σκήνωμα τῆς Θεοτόκου «μετέστη ἐν Χριστῷ», εἶχε ἀναληφθεῖ στοὺς οὐρανούς. Ἐνσάρκως, δηλαδὴ ἐν σώματι, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἰσῆλθε στὴν Βασιλεία τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, ἡ ἐν σώματι μετάσταση τῆς Θεοτόκου συνέβη ἐν Χριστῷ ὄχι ὅμως μὲ τὸ γήϊνο καὶ φθαρτὸ σῶμα, ἀλλὰ μὲ τὸ ἐν Χριστῷ μεταμορφωμένο καὶ ἀφθαρτοποιημένο σῶμα, τὸ ὁποῖο διὰ τῆς Ἀναστάσεώς του ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς «ἀθανατοποίησε» καὶ μὲ τὸ ὁποῖο «ἅπαν τὸ γένος τῶν βροτῶν», ὅλοι οἱ φθαρτοὶ ἄνθρωποι, θὰ λάβουμε κατὰ τὴν τελικὴ καὶ μεγάλη κρίση τῆς ἐνδόξου δευτέρας παρουσίας τοῦ Παμβασιλέως Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος Μαρία ὡς θνητὸς ἄνθρωπος, ὅπως κάθε ἀπόγονος τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, ἐγεύθη τὸν φυσικὸ θάνατο, καθὼς κάθε ἀνθρώπινη κτιστὴ ὕπαρξη πλασθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ δὲν ἐξαιρεῖται τοῦ «κοινοῦ κλήρου» τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς φθαρτῆς καὶ πεπερασμένης ἀνθρωπίνης φύσεως, ποὺ εἶναι ὁ θάνατος. Πλὴν ὅμως ἡ Ὑπερευλογημένη ἐκ τοῦ Παναγίου Πνεύματος Θεοτόκος μὲ τὴν «κατ᾿ ἄνθρωπον κοίμηση» αὐτῆς εἰσῆλθε «εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων» τῆς ἀλήκτου Βασιλείας τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Μετὰ τὴν φυσικὴ κοίμησή της, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, παρέμεινε «ἄφθορη» ἡ ψυχή της καὶ «ἄφθαρτο» τὸ πάναγνο καὶ ἄσπιλο καὶ ἀμόλυντο σῶμα της. Καὶ πῶς ἦταν δυνατὸν τὸ πάναγνο αὐτὸ σῶμα ποὺ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνέλαβε καὶ ἔτεκε τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, πῶς ἦταν δυνατόν, νὰ ὑποστεῖ μετὰ τὸν φυσικὸ θάνατο τῆς Θεομήτορος «φθορὰ καὶ διαφθορά», γενόμενο «λάφυρο» τοῦ θανάτου, ὑποκείμενο στὶς συνέπειες, τὶς φυσικὲς καὶ ὀντολογικές, κατ᾿ ἄνθρωπον καὶ κατὰ τὴν φυσικὴ ἀκατανίκητη νομοτέλεια, ὥστε νὰ ἐκπέσει σὲ «σκεῦος φθορᾶς» ἐνῶ ὑπῆρξε, ὡς ἡ μόνη μετὰ τὸν φυσικὸ θάνατο τῆς Θεομήτορος ἐπὶ τῆς γῆς ὕπαρξη, «σκεῦος χάριτος καὶ ζωῆς». Ἔτσι παρέμεινε ἄφθορο καὶ ἄφθαρτο τὸ «Θεοδόχον σκήνωμα» τῆς Θεοτόκου Παναγίας Μητρὸς τοῦ Κυρίου μας.

Ὁ φυσικὸς θάνατος τῆς Θεοτόκου ὑπῆρξε «ζωηφόρος» καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐνῶ ὁ θάνατος γιὰ ὅλους τοὺς πιστοὺς εἶναι «Κοίμησις» ἐν τούτοις γιὰ τὴν Ὑπερευλογημένη καὶ Κεχαριτωμένη Μητέρα τοῦ Θεοῦ εἶναι «Μετάστασις», ἀφοῦ καθὼς ψάλλει θεολογικώτατα ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας: «τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησαν», ἀλλὰ καὶ ἀλλοῦ ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου χαρακτηρίζεται ὡς «δεύτερο Πάσχα», ὡς «Πάσχα τοῦ θέρους», ὑμνολογεῖ τὸ πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων: «Τῇ ἐνδόξῳ Κοιμήσει Σου, οὐρανοὶ ἐπαγάλλονται καὶ ἀγγέλων γέγηθε τὰ στρατεύματα. Πᾶσα ἡ γῆ δὲ εὐφραίνεται…».

Εἰσέρχεται ἐν Χριστῷ ἡ Θεοτόκος Παναγία στὴν αἰώνια καὶ ἄληκτη Βασιλεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καθὼς «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε Ἄχραντε. Παρθενεύει γὰρ τόκος καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τόκον Παρθένος καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα…», ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο ἐκ κοιλίας Ἅδου» χωρὶς νὰ ὑποστεῖ φθορὰ καὶ διαφθορὰ στὴν ἀθάνατη ψυχὴ καὶ στὸ τίμιο καὶ ὑπερευλογημένο σῶμα του. Ἡ Θεοτόκος Μαρία «μετέστη πρὸς τὴν ζωὴν Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς» καὶ κατὰ τὴν θεόπνευστη διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ χορηγός τῆς ἀφθάρτου, ἀθανάτου καὶ αἰωνίου ζωῆς: «Δεσποτικαῖς παλάμαις τῇ Παναγίᾳ ταύτῃ καὶ θειοτάτῃ οἴα Μητρὶ λειτουργῶν, τὴν Ἱερὰν ψυχὴν ὑποδέχεται».

Ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Ὁ μέγας τῆς Δογματικῆς Θεολογίας Πατὴρ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἑρμηνεύοντας τὸ «διάφθορον καὶ ἄφθαρτον» τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μετὰ τὴν ἔνδοξη κοίμηση αὐτῆς καὶ γιὰ τρεῖς ἡμέρες ποὺ τὸ «θεοδόχον σκήνωμα» αὐτῆς παρέμεινε ἐντός τοῦ γήϊνου μνήματος, γράφει θεοπνεύστως: «Πῶς ἦταν δυνατὸν ὁ θάνατος νὰ καταπίει αὐτήν, ἡ ὁποία στὴν ὁλότητά της ἑνώθηκε μὲ τὸν Θεόν; Πῶς θὰ μποροῦσε ὁ Ἅδης νὰ τὴν δεχθεῖ στὰ σπλάχνα του; Πῶς ἡ φυσικὴ διαφθορὰ θὰ ἀποτολμοῦσε νὰ καλύψει τὸ ζωοδόχο σῶμα της; Ὅλα αὐτὰ ἦταν ἀλλότρια καὶ παντελῶς ξένα τῆς θεοφόρου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός της. Γι᾿ αὐτὸ ὅταν ὁ θάνατος τὴν ἀντίκρυσε στὰ κατώτατα τοῦ κράτους του, φοβήθηκε, ἐπειδὴ καὶ ὅταν προσέλαβε τὸν Υἱό της, ἔμαθε ἐξ αὐτῶν ποὺ ἔπαθε καὶ λαβὼν πεῖραν ἐσωφρονίσθη».

Σ᾿ αὐτὸ τὸ «δεύτερο Πάσχα», στὸ λεγόμενο «Πάσχα τοῦ θέρους», δὲν θρηνεῖ, οὔτε πενθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ παραδόξως γιὰ τὰ κοσμικὰ μέτρα καὶ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ γεραίρει, μεγαλύνει καὶ δοξολογεῖ τὴν «ἀθάνατη κοίμηση» τῆς Θεομήτορος Μαριάμ, στὴν ὁποία ὡς «ὑπερκόσμιον καὶ ὑπερβατικὸν μυστήριον» συνετελέσθη ἡ «ἐν Χριστῷ ἐνσώματος μετάσταση» ἀπὸ τὰ γήϊνα στὰ οὐράνια, ἀπὸ τὰ φθαρτὰ στὰ ἄφθαρτα, ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὰ αἰώνια, χωρὶς νὰ ὑποστεῖ τὶς φυσικὲς νομοτελειακὲς συνέπειες τῆς «διαφθορᾶς καὶ φθορᾶς» τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός της κατὰ τὶς τρεῖς ἡμέρες ποὺ εὑρέθη στὸ μνημεῖο τῆς Γεσθημανῆ. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος μεγαλοφώνως ἀνακράζει: «Ἀντὶ γὰρ θανάτου λοιπὸν κοίμησις καὶ ὕπνος λέγεται ἡ ἐντεῦθεν μετάστασις», ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μεγαλοφρόνως ψάλλει ἀγαλλομένη: «Ἐν τῇ γεννήσει σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τῇ Κοιμήσει σου νέκρωσις ἄφθορος. Θαῦμα ἐν θαύμασι διπλοῦν συνέδραμε, Θεοτόκε». Ἔτσι δὲν θρηνοῦμε οὔτε πενθοῦμε, διότι ἡ Θεοτόκος «ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπεν», ἀλλὰ ζεῖ αἰωνίως.

Θαῦμα θαυμάτων καὶ μυστήριον μυστηρίων ἀποτελεῖ τὸ ὑπερφυὲς γεγονὸς τῆς τριημέρου ἐντός τοῦ χοϊκοῦ μνήματος παραμονῆς τῆς Θεομήτορος ὡς ἀφθάρτου καὶ ἀδιαφθόρου ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως, ἐλευθέρας τῶν φθοροποιῶν δεσμῶν τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος ὅμως κυριαρχεῖ ἐπὶ πάντων τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων. Ὁ μόνος Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἡ «αὐτοζωὴ» καὶ μόνη ἀληθὴς καὶ ἄκτιστη πηγὴ τῆς ζωῆς, ὡς νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ κράτους τοῦ Ἅδου παρέμεινε τριήμερος, ἄφθορος, ἀδιάφθορος καὶ ἀπολύτως ψυχοσωματικὰ ἄφθαρτος.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, πρώτη ἐκ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διὰ τοῦ θανάτου της καὶ τῆς τριημέρου ἀφθάρτου καὶ ἀδιαφθόρου ἐν τῷ μνήματι παραμονῆς της, καθὼς καὶ τῆς ἐνσώματης στοὺς οὐρανοὺς μεταστάσεώς της, «προμνηστεύεται τὴν αἰώνια ζωήν». Καὶ ἐνῶ γιὰ ὅλους τοὺς θνητοὺς καὶ φθαρτοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀπόλυτη ἀφθαρσία καὶ «ἀθανατοποίηση» θὰ συμβεῖ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως πάντων, ζώντων καὶ κεκοιμημένων, στὰ ἔσχατα, κατὰ τὴν Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ τὴν τελικὴ κρίση τῶν πάντων, ἐν τούτοις ἡ Θεοτόκος Μαρία μετέστη στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἀφθαρτοποιημένη» καὶ «ἀθανατοποιημένη» κατὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα της πρὶν ἀπὸ τὴν κοινὴ ἀνάσταση τοῦ γένους τῶν βροτῶν. Τοῦτο δὲ συνέβη κατ᾿ εὐδοκίαν τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ἐπέτρεψε νὰ γίνει ἡ Πάναγνος Μητέρα του «λάφυρο» καὶ ὑποχείριο τοῦ θανάτου, ἐπειδὴ «ὁ Κύριος ἦταν κατὰ φύσιν ἀναμάρτητος», ἐνῶ ἡ Θεοτόκος κατὰ χάριν ἀναμάρτητη», καὶ γι᾿ αὐτὸ ρητορικὰ διερωτᾶται ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: « Ἡ γὰρ τοῖς πᾶσι τὴν ὄντως ζωὴν ἀναβλύσασα, πῶς θανάτῳ γένοιτ᾿ ἂν ὑποχείριος;».

Ἡ «ἀθάνατος κοίμησις» τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Κατὰ τὸν φυσικὸ θάνατο τῆς Θεομήτορος, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὀντολογικῶς «ἀθάνατος κοίμησις», ὅπως εὔστοχα ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ χωρισμὸς ψυχῆς καὶ σώματος διήρκησε ἐλάχιστα, μόλις γιὰ τρεῖς ἡμέρες, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐν Χριστῷ μετάστασή της ἑνώθηκαν καὶ πάλι τὰ δύο ὡς ἄφθαρτη καὶ ἀναλλοίωτη ψυχοσωματικὴ ἑνότητα καὶ ὀντότητα, ὅπως ἀκριβῶς μέλλει νὰ συμβεῖ σὲ ὅλους τοὺς θνητοὺς ἀνθρώπους λίγο πρὶν τὴν Δευτέρα τοῦ Κυρίου Παρουσία, ὅταν θὰ συντελεσθεῖ ἡ κοινὴ ἀνάσταση τῶν κεκοιμημένων. Γι᾿ αὐτὸ μὲ τὴν ἐνσώματη μετάστασή της «ὡς δὲ Θεοῦ ζῶντος μήτηρ ὑπάρξασα πρὸς αὐτὸν ἀξίως ἀνακομίζεται», διότι ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «τὴν ζωὴν ἡ κυήσασα πρὸς ζωὴν μεταβέβηκεν».

Συνεπῶς δὲν κάνουμε λόγο γιὰ ἀνάσταση, ἀλλὰ γιὰ ἔνδοξη ἐνσώματη μετάσταση, διότι ἡ Θεοτόκος ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς ζῶσα μέσα στὴν ἄληκτη Βασιλεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ χωρὶς νὰ ξαναπεράσει ἀπὸ τὴ γῆ. Ὅσοι θαυματουργικὰ ἀνεστήθησαν ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ὅπως ὁ Λάζαρος καὶ ἄλλα πρόσωπα γιὰ τὰ ὁποῖα μαρτυροῦν σχετικῶς τὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια, ξαναπέθαναν καὶ ἀναμένουν τὴν κοινὴ ἀνάσταση γιὰ νὰ ἑνωθεῖ καὶ πάλι ἡ ἀθάνατη ψυχὴ μὲ τὸ σῶμα τους, ὥστε ὡς ψυχοσωματικὲς ὀντότητες νὰ εἰσέλθουν στὴν ἐπέκεινα τοῦ τάφου αἰώνια, ἄφθαρτη καὶ ἀθάνατη ζωή. Μόνη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δὲν θὰ ἀναστηθεῖ, ὅπως ἅπαντες οἱ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου κεκοιμημένοι, ἐπειδὴ μὲ τὴν ἐν Χριστῷ μετάστασή της εὑρίσκεται ἤδη καὶ σωματικῶς ζῶσα στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὡς «ἐκ τῆς ζωῆς εἰς ζωὴν μεθισταμένη».

Ἡ «ἀθάνατη κοίμηση» τῆς Θεοτόκου «διαβατήριον» αἰωνίου ζωῆς.

Ἔτσι, ἡ «ἀθάνατη κοίμηση» τῆς Θεομήτορος καθίσταται «διαβατήριον» αἰωνίου ζωῆς καὶ τὴν βεβαιότητα αὐτὴ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «Ζωῆς ἀϊδίου καὶ κρείττονος ὁ θάνατός σου γέγονε διαβατήριον», ἐνῶ τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα πανευλαβικῶς ὑμνολογεῖ: «Μέλποντες ἐξόδιον σοὶ ὠδήν, Μῆτερ τοῦ Ὑψίστου, σὴν μετάστασιν εὐλαβῶς γῆθεν πρὸς τὰ ὕψη σὺν Ἀποστόλων δήμου ὑμνοῦμεν ἐκβοῶντες. Χαρακτηριστικὸς εἶναι ὁ παρακάτω ἐξαίσιος ὕμνος ποὺ ἐκφράζει τὸ βαθύτερο θεολογικὸ περιεχόμενο τῆς εὐδόξου κοιμήσεως καὶ μεταστάσεως τῆς Θεομήτορος: Χαῖρε, Παντάνασσα. Χαίροις παρ᾿ ἡμῶν Μαρία Θεοτόκε, τὸ σεμνὸν κειμήλιον ἁπάσης τῆς Οἰκουμένης, ἡ λαμπὰς ἡ ἄσβεστος, ὁ στέφανος τῆς παρθενίας, τὸ σκῆπτρον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ναὸς ὁ ἀκατάλυτος καὶ χωρίον τοῦ Ἀχωρήτου, ἡ Μήτηρ καὶ Παρθένος. Δι᾿ ἧς ὀνομάζεται ἐν τοῖς Ἁγίοις Εὐαγγελίοις εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Χαίροις ἡ τὸν Ἀχώρητον χωρήσασα ἐν μήτρᾳ ἁγίᾳ Παρθενικῇ δι᾿ ἧς Τριὰς ἁγιάζεται, δι᾿ ἧς Σταυρὸς τίμιος ὀνομάζεται καὶ προσκυνεῖται εἰς πᾶσαν τὴν Οἰκουμένην, δι᾿ ἧς ὁ Οὐρανὸς ἀγάλλεται, δι᾿ ἧς ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι εὐφραίνονται, δι᾿ ἧς βάπτισμα ἅγιον γίνεται τοῖς πιστεύουσι, δι᾿ ἧς ἔλεον ἀγαλλιάσεως, δι᾿ ἧς εἰς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην Ἐκκλησία τεθεμελίωνται, δι᾿ ἧς ἔθνη ἄγονται εἰς μετάνοιαν. Καὶ τί δεῖ πολλὰ λέγειν; Δι᾿ ἧς ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ φῶς ἔλαμψεν τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου καθημένοις. Δι᾿ ἥν προφῆται προεμήνυσαν, δι᾿ ἧς Ἀπόστολοι κηρύττουσι σωτηρίαν τοῖς ἔθνεσιν, δι᾿ ἧς νεκροὶ ἐγείρονται, δι᾿ ἧς Βασιλεὺς Βασιλεύουσιν διὰ Τριάδος Ἁγίας».

Ἡ Παναγιὰ Βαθυρρύακος, ἡ δική μας Παναγιὰ.

«Σύμφωνα μὲ προφορικὲς μαρτυρίες, γιατί δὲν ἔχουμε γραπτὰ μνημεῖα λόγου, πρὶν ἀπὸ πεντακόσια περίπου χρόνια βρέθηκε ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι βρέθηκε πρὶν ἀπὸ τριακόσια χρόνια στὴν περιοχὴ Φατὴρ Γιακᾶ μὲ θαυμαστὸ καὶ ὑπερφυσικὸ τρόπο ἀπὸ Ὀθωμανὸ ἀγᾶ τσιφλικᾶ καὶ ὄχι σὲ Ὀρθόδοξο. Πρόκειται γιὰ τὸν ἀγᾶ τσιφλικᾶ τοῦ τεραστίου τσιφλικιοῦ τοῦ Φατὴρ Γιακᾶ, ὁ ὁποῖος ἐπὶ τρεῖς νύκτες, μόνον αὐτὸς καὶ κανεὶς ἄλλος, ἔβλεπε φωτεινὸ ὅραμα μέσα στὸν γαλανὸ οὐρανὸ τῆς Θράκης καὶ αὐτὸ τὸ φωτεινὸ ὅραμα ἦταν τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἐπὶ τῆς κορυφῆς ἑνὸς δένδρου, καὶ συγκεκριμένα ἐπάνω σὲ καραγάτσι. Δὲν πίστευε στὴν ἀρχή, ὥσπου κατ᾿ ὄναρ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τοῦ ὑπέδειξε, προειδοποιώντας τον ὅτι δὲν θὰ ἀνεχθεῖ τὴν ἀμέλειά του, νὰ ἐνημερώσει τὶς τοπικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχές, νὰ ἀνασκάψει σὲ συγκεκριμένο σημεῖο στὴν ρίζα τοῦ δένδρου ὅπου ἐμφανίζονταν ὁ σταυρὸς καὶ σὲ πολὺ μικρὸ βάθος κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους θὰ βρεῖ τὴν εἰκόνα της. Ὁ ἀγὰς ὑπάκουσε καὶ ἐνημέρωσε τὸν τότε Μητροπολίτη Μαρωνείας, ἀνέσκαψε μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια παρουσία τοῦ τότε Ἐπισκόπου καὶ τῶν προυχόντων τῆς τότε Γκιουμουλτζίνας, ποὺ ἦταν ἡ πρωτεύουσα τοῦ ὁμώνυμου Καζᾶ, ἀλλὰ καὶ πολλῶν Ὀθωμανῶν, καὶ ὡς ἐκ θαύματος στὰ χέρια του βρέθηκε ἡ μικρὴ φορητὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας Φανερωμένης, ἡ ὁποία ἀνήκει ὡς ἁγιογραφικὸς βυζαντινὸς τύπος στὴν Παναγία τὴν Βρεφοκρατοῦσα. Κάποιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἀνήκει καὶ στὴν ἰδιαίτερη μορφὴ ἐκείνου τοῦ ἁγιογραφικοῦ τύπου Παναγιᾶς ποὺ εἶναι ἡ Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα, ἀλλὰ τὸ πιὸ σωστὸ εἶναι ὅτι πρόκειται γιὰ τύπο τῆς Βρεφοκρατούσας Παναγίας.

   Τὸ σημεῖο τῆς εὑρέσεως τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος εἶναι ὁ χῶρος ἐντός τοῦ σημερινοῦ Ἀμπελουργικοῦ Σταθμοῦ Αἰγείρου, ὅπου εὑρίσκεται τὸ μικρὸ παρεκκλήσι τῆς «Παναγίας τῶν Ρόδων», ὅπως ὀνομάζεται καὶ τὸ ὁποῖο ἀνακαινίσθηκε τὸ 1994 μὲ δαπάνες τοῦ Ἀμπελουργικοῦ Φυτωρίου Κομοτηνῆς. Τὸ σημερινὸ παρεκκλήσιο εἶναι τὸ ἀνακαινισμένο, τὸ ὁποῖο ἀνήγειραν στὶς ἀρχὲς τοῦ προηγούμενου αἰῶνα δύο μεγάλοι εὐεργέτες τῆς Κομοτηνῆς. Αὐτὸ τὸ παρεκκλήσι ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν Ἀμπελουργικὸ Σταθμὸ ἀποτελεῖ τὸ τρίτο ἀνακαινισμένο κτίσμα τοῦ πρώτου παρεκκλησίου ποὺ ἔκτισαν γύρω στὰ 1910-1912 ἐκεῖνοι οἱ Κομοτηναῖοι. Σήμερα τὸ παρεκκλήσι ὀνομάζεται «Παναγιὰ τῶν Ρόδων» καὶ ἐκεῖ ὑπάρχει ἄλλη παλαιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας, διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν θαυματουργὸ ἱστορικὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας Φανερωμένης. Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ εἰκόνα ποὺ ὑπάρχει στὸ παρεκκλήσιο εἶναι τοῦ 19ου αἰῶνα καὶ φέρει ἀναγεγραμμένη τὴν ὀνομασία, τὸ λεγόμενο «Θεομητορικὸ προσωνύμιο», τῆς Παναγίας ὡς «Παναγίας τῶν Ρόδων». Ἡ ὀνομασία αὐτὴ προῆλθε ἐπειδὴ ἐπὶ τῆς εἰκόνας ἀπεικονίζεται ὁ μικρὸς Χριστὸς καὶ κρατεῖ στὸ χεράκι του ρόδα, τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν καὶ στὰ πόδια τῆς Παναγίας. Ἔτσι, θὰ μποροῦσε ἡ συγκεκριμένη εἰκόνα νὰ φέρει καὶ τὸ προσωνύμιο: «Ρόδον τὸ Ἀμάραντον».

Ὅταν βρέθηκε ἡ Ἱερὰ εἰκόνα, τὴν διεκδικοῦσαν πολλὲς ἐνορίες ὅπως τοῦ Ἰάσμου, τῆς Ἀμβροσίας, τῆς Σάλπης, τοῦ Πολυάνθου καὶ τοῦ παλαιοῦ χωριοῦ ὅπου εὑρίσκεται σήμερα ἡ Μεσσούνη, διότι ἡ Αἴγειρος δὲν ἦταν χωριὸ ἁπλὰ ὑπῆρχε τὸ τσιφλίκι τοῦ Φατὴρ Γιακᾶ. Τὴ λύση τὴν ἔδωσε ἡ ἴδια Παναγία, διότι ἡ διαμάχη ἦταν μεγάλη. Ἐνῶ βρέθηκε στὸ Φατὴρ Γιακᾶ Τσιφλίκ, ὁ τσιφλικὰς ἀρχικὰ δὲν ἔδινε τὴν ἄδεια νὰ κτιστεῖ ἐκκλησάκι γιὰ νὰ φυλαχθεῖ ἡ εἰκόνα. Ἐπίσης, ὅπως προεῖπα, δὲν ὑπῆρχε ὀργανωμένη κοινότητα καὶ ὑπῆρχε φόβος μήπως χαθεῖ ἡ εἰκόνα. Γιὰ αὐτὸ ὁ Μητροπολίτης ἐπειδὴ οἱ ἐνορίες διεκδικοῦσαν τὴν εἰκόνα, ἀποφάσισε τὴ λύση νὰ τὴ δώσει ἡ Παναγιά. Ἔτσι τοποθέτησε τὴν εἰκόνα σὲ καινούργια ἅμαξα ποὺ δὲν εἶχε χρησιμοποιηθεῖ ξανὰ καὶ μάλιστα ζωήλατη, ποὺ τὴν ἔσερναν ἀρσενικὰ ζῶα πλυμμένα καὶ ἁγιασμένα ἀπὸ τὸ Δεσπότη, ἔντυσαν τὸ ἁμάξι καὶ ἀφοῦ ἔκανε δέηση ὁ Μητροπολίτης πρὸς τὴ Θεοτόκο τὴν παρεκάλεσε αὐτὴ νὰ δείξει τὸ σημεῖο ποὺ θὰ ἤθελε νὰ ἐγκατασταθεῖ μόνιμα. Ἡ πομπὴ ξεκίνησε χωρὶς νὰ ὑπάρχει ὁδηγὸς ἀναβάτης (καμουτσίκης) ποὺ νὰ κατευθύνει τὴν ἅμαξα. Ξεκίνησε μὲ τὸ χτύπημα τοῦ Δέσποτα καὶ πῆρε τὴ στράτα. Δὲν σταμάτησε σὲ κανένα ἀπὸ τὰ χωριὰ ποὺ τὴ διεκδικοῦσαν, ἀλλὰ ἔφθασε στὴν Κομοτηνή, μπροστὰ στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς Παναγίας, κοντὰ στὴν σημερινὴ ὁδὸ Βενιζέλου. Ἐκεῖ σταμάτησαν τὰ ζῶα, ἐκεῖ θέλησε νὰ ἐγκατασταθεῖ ἡ Θεοτόκος. Τὸ δέχθηκαν οἱ κάτοικοι. Ὁ Δεσπότης τοποθετεῖ τὴν εἰκόνα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Συνέβη ὅμως καὶ κάτι ἄλλο θαυμαστό. Ὅταν ἔβαλαν τὴν εἰκόνα ἐπάνω στὸ ἁμάξι καὶ τὰ ζῶα πῆραν τὸ δρόμο ἐπιβιβάσθηκε καὶ ἡ ἀνάπηρη καὶ κωφάλαλη ἐγγονὴ τοῦ ἰδιοκτήτη τοῦ τσιφλικιοῦ. Αὐτὸ ἔγινε μετὰ ἀπὸ παράκληση τῆς κόρης του. Τὴν ὥρα ποὺ ἔφθανε ἡ ἅμαξα μὲ τὴν Παναγία μπροστὰ στὴν ἐκκλησία τῆς Παναγίας, τὸ μικρὸ κορίτσι σηκώθηκε στὸ κάρο καὶ φώναξε στὰ τουρκικὰ «Meri ane», Μητέρα Μαρία. Εἶχε βρεῖ καὶ τὴ φωνή της καὶ σηκώθηκε στὰ πόδια της. Ἀπὸ τότε ὁ Ὀθωμανὸς ἀγὰς πίστευσε καὶ ἔδωσε λόγο τιμῆς στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς ὅτι γιὰ κάθε τί ποὺ χρειάζονται γιὰ τὴν προστασία αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ τόπου, θὰ τὸ ἔχουν.

Οἱ δύο εὐεργέτες Τελωνίδης καὶ Σκουτέρης, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀγὰς Ἀμὲτ Μποσνάκογλου, στὸν ὁποῖο ἀνῆκε ἕνα μικρὸ τμῆμα τοῦ τσιφλικιοῦ, παρεχώρησαν τὸ κτῆμα τους στὸν μητροπολιτικὸ ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κομοτηνῆς. Τὸ βέβαια πάντως εἶναι ὅτι μέχρι τὸ ἔτος 1907 δὲν εἶχε ἀνεγερθεῖ τὸ πολὺ μικρὸ παρεκκλήσιο τῆς Παναγίας ποὺ βλέπουμε σήμερα στὸ σημεῖο ὅπου εὑρέθη, ἐντός τοῦ νῦν ἀμπελουργικοῦ σταθμοῦ, ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα. Θὰ πρέπει, μὲ κάθε ἐπιφύλαξη νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ μικρὸ παρεκκλήσιο νὰ ἀνηγέρθη στὸ χρονικὸ διάστημα 1910-1912, πρὶν δηλαδὴ ἀπὸ τὴν Βουλγαρικὴ κατοχή τοῦ τότε Καζὰ Γκουμουλτζίνας. Τὸ μικρὸ ἐκεῖνο παρεκκλήσιο ἀνακαινίστηκε τὸ 1994 καὶ σήμερα ὑπάρχει πανέμορφο μὲ τὸν ὀνομασία «Παναγιὰ τῶν Ρόδων» γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ σημεῖο εὑρέσεως τῆς ἱστορικῆς καὶ θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας Φανερωμένης.

Ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς καὶ ἡ ἐπιτροπὴ ἀποκαταστάσεως προσφύγων ποὺ εἶχε τὴν ἕδρα της στὴν Κομοτηνὴ προσφέρουν χρήματα καὶ στὰ 1930 στὸ νέο σημεῖο τῆς ἔκτασης ποὺ παραχώρησε τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ὁ τότε ἀείμνηστος μεγάλος Μητροπολίτης Μαρωνείας καὶ Θάσου Ἄνθιμος ὁ Δ΄ κτίζει ἕνα μικρὸ ναΐσκο. Στὴ συνέχεια ὁ Μητροπολίτης Τιμόθεος (1957-1974) ἀποφασίζει ἡ εἰκόνα νὰ μὴν βρίσκεται στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς Κομοτηνῆς, ἀλλὰ νὰ μεταφερθεῖ στὸν φυσικό της χῶρο. Στὶς 3 Ἰουλίου τοῦ 1955 ἐγκαθίσταται ἡ εἰκόνα ἀπὸ τὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς Παναγίας στὴ σημερινὴ μονὴ Παναγίας Φανερωμένης Βαθυρρύακος μὲ εἰδικὴ τελετή. Ἀπὸ τότε ξεκινᾶ ἡ ἀνοικοδόμηση τῆς Μονῆς. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα τὸ 1960-1962 ἔγινε ἡ ὁλοκλήρωση τῶν κελλιῶν ποὺ ξεκίνησε τὸ 1958 καὶ τὸ 1971 κτίσθηκε τὸ κωδωνοστάσιο. Ἀρχικὰ (1957) λειτούργησε ὡς ἀνδρικὸ μοναστήρι καὶ ἀργότερα τὸ 1960 γυναικεῖα μονή. Τὸ 1969 ἔγινε καὶ πάλι ἀνδρῲα μονή. Τὸ 1970 ἔγινε τὸ μαρμάρινο θρονὶ ποὺ βρίσκεται ἡ Παναγιὰ ἀπὸ τὴ δωρεὰ τῆς Χριστίνας Μουρίκη στὴ μνήμη τοῦ συζύγου της Ἀναστασίου καὶ τὸ 1971 ἐγκαινιάστηκε τὸ παρεκκλήσι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.

   Ἕνα τελευταῖο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ πῶ εἶναι ὅτι συγχέει ὁ κόσμος τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας Φανερωμένης μὲ τὴν εἰκόνα ποὺ βρίσκεται στὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἀμπελουργικοῦ Σταθμοῦ. Ἀναφέρουν ἐσφαλμένα ὅτι, ὅταν τὴν ἔπαιρναν ἀπὸ τὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ καὶ τὴν πήγαιναν στὸ Μοναστήρι, ἡ εἰκόνα γύριζε πίσω. Δὲν εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Φανερωμένης ποὺ γύριζε πίσω, ἀλλὰ ἡ εἰκόνα ποὺ βρίσκεται ἐντός τοῦ Ἀμπελουργικοῦ Σταθμοῦ στὸ μικρὸ παρεκκλήσι. Ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα ἀπὸ τὸ 1955 ποὺ ἐγκαταστάθηκε στὸ νέο μοναστήρι δὲν μετακινήθηκε. Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς ποὺ γύριζε πίσω εἶναι αὐτὴ ποὺ βρίσκεται στὸ προσκυνητάρι μέσα στὸν Ἀμπελουργικὸ σταθμὸ ἡ Παναγία τῶν Ρόδων. Αὐτὴ ὄντως προσπάθησαν νὰ τὴν πάρουν ἀπὸ τὸ παρεκκλήσιο καὶ νὰ τὴν τοποθετήσουν στὸ νέο μοναστήρι. Μέρα τὴν πήγαιναν καὶ τὴ νύχτα ἕνα φῶς ἔφευγε ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ κατευθύνονταν στὸν Ἀμπελουργικὸ Σταθμό. Τὸ πρωΐ ἔβρισκαν τὴν εἰκόνα στὸ μικρὸ παρεκκλήσι. Τρεῖς φορὲς ἔγινε αὐτό, ὥσπου ὁ Μαρωνείας Τιμόθεος εἶπε ὅτι ἡ Παναγία τῶν Ρόδων «ἐδῶ θέλει νὰ μείνει. Ἂς τὴν ἀφήσουμε στὸ μικρὸ παρεκκλήσι, γιατί δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀλλάξει τὸν τόπο της. Καὶ μέχρι σήμερα παραμένει ἐκεῖ στὸ προσκυνητάρι στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἀμπελουργικοῦ Σταθμοῦ ποὺ οἱ γιαγιᾶδες τῆς Αἰγείρου τὸ παρομοίαζαν πρὶν ἀνακαινισθεῖ μὲ μικρὸ φοῦρνο. Σὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ φοῦρνο σώζεται ἡ Παναγιὰ τῶν Ρόδων μία μικρὴ φορητὴ εἰκόνα. Ἐκεῖ ποὺ βρέθηκε ἡ Φανερωμένη».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων εκφράζει την αγωνία  της για τα αποτελέσματα από την απόφαση διεύρυνσης της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων την ημέρα της Κυριακής. Θεωρούμε ότι η περιπόθητη ανάπτυξη και οικονομική ανάκαμψη της πατρίδας μας θα επιτύχει με πολιτικές που ενισχύουν την πνευματική ζωή των πολιτών της και τις μακραίωνες παραδόσεις του τόπου μας. Περιττεύουν οι αναφορές μας στη διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας μας για την αξία του εκκλησιασμού και της αργίας της Κυριακής με ταυτόχρονη αποχή από τις κερδοφόρες εργασίες την ευλογημένη αυτή ημέρα.

Αθήνα 22 Ιουλίου 2014

Αριθμ. Πρωτ.: 131

Προς

Τον αξιότιμο κύριον

Γεράσιμον Γιακουμάτον,

Υφυπουργό Ανάπτυξης & Ανταγωνιστικότητας

Πλατεία Κάνιγγος

Τ.Κ.: 101 81

Αθήνα

Αξιότιμε κύριε Υφυπουργέ,

Η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων εκφράζει την αγωνία  της για τα αποτελέσματα από την απόφαση διεύρυνσης της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων την ημέρα της Κυριακής. Θεωρούμε ότι η περιπόθητη ανάπτυξη και οικονομική ανάκαμψη της πατρίδας μας θα επιτύχει με πολιτικές που ενισχύουν την πνευματική ζωή των πολιτών της και τις μακραίωνες παραδόσεις του τόπου μας. Περιττεύουν οι αναφορές μας στη διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας μας για την αξία του εκκλησιασμού και της αργίας της Κυριακής με ταυτόχρονη αποχή από τις κερδοφόρες εργασίες την ευλογημένη αυτή ημέρα.

Οι Θεολόγοι ενώνουμε τη φωνή μας και εκφράζουμε την αγωνία μας μαζί με τους Ιεράρχες, τον κλήρο και το λαό της πατρίδας μας και ζητούμε την ακύρωση της απόφασης για τη λειτουργία των καταστημάτων την ημέρα της Κυριακής. Ο λαός μας έχει ανάγκη την έξοδο από την οικονομική κρίση ταυτόχρονα όμως επιζητεί πνευματικά στηρίγματα για την σημαντικότερη έξοδο από την πολυποίκιλη πνευματική κρίση.

Κύριε Υφυπουργέ,

Παρακαλούμε να ενσκήψετε με τη δέουσα προσοχή στο ζήτημα και να λάβετε τις απαραίτητες αποφάσεις που θα προστατεύσουν τη συνοχή της κοινωνίας μας μέσω της ενίσχυσης των πνευματικών ευκαιριών και της προστασίας της οικογενειακής ζωής, στα οποία αρμόζει να είναι αφιερωμένη τουλάχιστον η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, η Κυριακή.

Με τιμή

Για το ΔΣ της ΠΕΘ 

Πηγή: Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων

Ἀπό ὅλες τίς Θεομητορικές ἑορτές, ἀγαπητοί μου προσκυνηταί, ἀναμφισβήτητα ὑπερδεσπόζει ἡ σημερινή τοιαύτη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἑορτή περιλαμβάνει δύο τμήματα.

Τό πρῶτο τμῆμα της εἶναι ἡ Κοίμησις καί ἡ ταφή τῆς Παναγίας Μητέρας μας καί τό δεύτερο τμῆμα εἶναι ἡ ὁλόσωμος Μετάστασις Αὐτῆς εἰς τούς Οὐρανούς, τοὐτέστιν ἡ Ἀνάστασίς Της καί ἡ ταυτόχρονη Ἀνάληψίς Της. Ἔτσι, ἡ Παναγία εὑρίσκεται σωματικῶς μέ ἄφθαρτον σῶμα εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Στό σημεῖο αὐτό, νά διευκρινήσωμε ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή δέν εἶναι ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ αὐτή καθ᾽ ἑαυτή. Εἶναι ἡ θεωρία περί τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ Ἀποκάλυψις καί ἡ Πεντηκοστή τοῦ καθενός πιστοῦ εἶναι γεγονότα προσωπικά πού ἐξαρτῶνται ἀπό τήν πνευματική του προσωπική ἰδιοσυχνότητα καί χωρητικότητα.

Ὅμως ἡ Ἁγία Γραφή χωρίς τήν Ἱερά Παράδοσι δέν στέκεται ἀπό μόνη της. Χρειάζονται καί τά δύο. Ἡ Ἱερά Παράδοσις εἶναι ἰσόκυρη μέ τήν Ἁγία Γραφή. Ἄλλωστε, νά μή ξεχνᾶμε, ὅτι κάποια στιγμή ἦλθε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί καθώρισε συγκεκριμένα ποιά θά εἶναι ἀκριβῶς ἡ Καινή Διαθήκη, ποιά βιβλία δηλαδή εἶναι τά θεόπνευστα, ποιά εἶναι ἁπλῶς τά ὠφέλιμα καί ποιά εἶναι τά ψευδεπίγραφα.

Μέ αὐτά ὅλα θέλω νά τονίσω τήν ἀξία τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως ἐν πρώτοις, ἡ ὁποία φαίνεται σέ πάρα πολλά σημεῖα, ἀκόμη καί στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή (Κυριακή Η´ Ματθαίου), πού ὑπάρχει ἡ μεσολάβησις τῶν Ἀποστόλων μεταξύ Χριστοῦ καί πλήθους. Ὅπως λέγει ὁ Κύριός μας: «Δότε ὑμεῖς αὐτοῖς φαγεῖν». ''Ἐσεῖς νά τούς δώσετε νά φάγουν''.

Βλέπομε δηλαδή σέ ὅλο αὐτό τό θαῦμα, ἐκτός ἀπό φράσεις εὐχαριστιακῆς διαστάσεως πού μᾶς θυμίζουν καί μᾶς ἀνάγουν εἰς τήν Θεία Εὐχαριστία, καί τήν μεσολάβησι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πού εἶναι βέβαια τό θεμέλιο τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως. Ὅπως λέγομε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ''...Εἰς μίαν Ἁγίαν Καθολικήν, δηλαδή Οἰκουμενικήν, καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, πού σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία στηρίζεται στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί στήν Ἱερά Παράδοσι.

Ἔτσι λοιπόν, σύμφωνα μέ τήν Παράδοσι, ἐφ᾽ ὅσον ἡ Καινή Διαθήκη σκοπίμως τίποτε δέν ἀναφέρει γιά τήν Κοίμησι τῆς Παναγίας, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἐπληροφορήθη κατά τρόπον, μυστικόν μέν ὡς πρός ἐμᾶς σαφέστατον βέβαια ὡς πρός Αὐτήν, κατά τρόπον δηλαδή ἄρρητον, καί συγκεκριμένα ἐπληροφορήθη διά μέσου ἀγγέλου. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὅτι οἱ τρόποι τῆς θεϊκῆς πληροφορίας πού παίρνουν οἱ πραγματικοί Ἅγιοι καί κατά μείζονα λόγον ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, εἶναι ποικίλοι, ἄρρητοι καί ἀπόρρητοι. Διότι, προφανῶς ἀπείρους τρόπους ἔχει ὁ Θεός γιά νά πληροφορῆ τούς πραγματικούς Ἁγίους Του. Ὅμως, ὅλοι αὐτοί οἱ θεϊκοί τρόποι εἶναι ὑπέρ πᾶσαν νόησιν καί αἴσθησιν. Ἄν τό θέλετε ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι οἱ Ἅγιοι νά μᾶς τούς ἐξηγοῦσαν, πού δέν ἐπιτρέπεται βέβαια τίς πλεῖστες ὅσες φορές, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός νά μᾶς τά ἐξηγοῦσε - ἕνα σχῆμα ὑπερβολῆς καί φανταστικό, μέ τήν καλή τήν ἔννοια -, πάλι ἐμεῖς οἱ ἀμύητοι δέν θά μπορούσαμε νά καταλάβωμε τόν ἀκριβῆ τρόπο τῆς θεϊκῆς πληροφορίας.

Σημασία ὅμως ἔχει γιά τό ἐν λόγῳ θέμα μας, ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὄντως ἐπληροφορήθη δι᾽ ἀγγέλου ὅτι σέ τρεῖς ἡμέρες θά ἀπήρχετο ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο. Κατά τρόπον δέ θαυμαστόν εὑρέθησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δίπλα εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ἀπό τά πέρατα τῆς οἰκουμένης πού τότε εὑρίσκοντο καταναλώνοντες ἑαυτούς εἰς τό κήρυγμα καί εἰς τήν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου.

Καί ὅταν λέμε ''εὑρέθησαν'' ἐννοοῦμε ὅτι καί οἱ ἴδιοι δηλαδή δέν μποροῦσαν νά τό ἐξηγήσουν. Ἐδῶ φαίνεται πῶς μπορεῖ ὁ Θεός νά μεταθέτη, ὅταν θέλη νά μεταθέση, κάποιον Ἅγιό Του ἀπό τό ἕνα μέρος στό ἄλλο μέρος σέ μηδέν χρόνο. Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλῆ. Θεός εἶναι καί «ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις», νικᾶται φύσεως τοπική τάξις, καί χρόνου τάξις, κ.ο.κ.

Καί ἔτσι σέ μηδέν χρόνο θαυματουργικῶς εὑρέθησαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι εἰς ''Γεθσημανῆ τό χωρίον'', διότι τιμῆς ἕνεκεν καί ἀξίως καί δικαίως ἔπρεπε νά προλάβουν νά ἀσπασθοῦν καί νά εὐλογηθοῦν ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο πρίν Αὐτή ἀναχωρήση ἀπό αὐτόν τόν κόσμον. Ἔτσι ἡ Παναγία μας τούς εὐλόγησε καί ὅπως Ἐκείνη ἤθελε, ἤ μᾶλλον ὅπως ὁ Θεός ηὐδόκησε, ἁπλᾶ καί ταπεινά καί ἀθόρυβα, ἐκοιμήθη εἰς τό μικρό Της κρεββάτι.

Κατόπιν τούτου, μέ ὅλην τήν πρέπουσα καί δέουσα εὐλάβεια πού ἔτρεφαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι πρός τό πάνσεπτο Πρόσωπό Της, Τήν ἐκήδευσαν, εἰς ''Γεθσημανῆ τό χωρίον'', ὅπως ψάλλομε συνέχεια εἰς τίς Παρακλήσεις, ὅπου βέβαια καί ὁ τάφος Της σώζεται ἕως καί τῆς σήμερον. Ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ἱεροσολυμίτισσας, γιά τήν ὁποία ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέρων Παΐσιος ὅτι ὁμοιάζει πιό πολύ ἀπό τίς ἄλλες εἰκόνες τῆς Παναγίας μέ τήν μορφή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Βέβαια, ἄν θέλωμε νά κυριολεκτήσωμε, ἡ μορφή τῆς ἀναστημένης Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι ἄρρητος, ὅμως ὁμοιάζει μέ τήν μορφή τῆς Παναγίας τῆς Ἱεροσολυμίτισσας, σύμφωνα δηλαδή μέ τίς γνωστές ἐμφανίσεις πού ἔκανε ἡ Παναγία Μητέρα μας.

Ἀλλά ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Μαθητάς, κατ᾽ οἰκονομίαν καί κατά Θείαν Πρόνοιαν ἀπουσίαζε. Καί πάλιν αὐτός, ὄχι τυχαῖα, ἦτο ὁ Θωμᾶς, ὁ ὁποῖος ἀπουσίαζε καί ὅταν πρωτοενεφανίσθη ὁ Χριστός εἰς ὁλόκληρη τήν ὁμάδα τῶν Μαθητῶν. Εἶχαν προηγηθῆ, πρό αὐτῆς τῆς κοινῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστοῦ στό σύνολο τῶν Μαθητῶν, καί ἄλλες πολλές ἐμφανίσεις, μέ πρώτη βέβαια ἐμφάνισι εἰς τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί εἰς τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή πού ἐδιαβάσαμε σήμερα στό ἑωθινό Εὐαγγέλιο, ἡ ὁποία ὅμως δέν ἐννόησε ἀμέσως τά τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού ἔκλαιγε καί ἐνόμισε ὅτι ὁ Κύριος ἦτο ὁ κηπουρός καί ἐζητοῦσε νά μάθη διάφορες πληροφορίες. Ἀλλά ὁ Χριστός τῆς εἶπε «μή μου ἅπτου». Ἐνῶ δηλαδή ὁ Κύριος ἀργότερα προκαλῆ τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ νά τόν ἀγγίση, εἰς τήν Ἁγία Μαρία τήν Μαγδαληνή λέγει ''μή με ἀκουμπᾶς''.

Ὦδε ἡ διάκρισις τῶν Ἁγίων. Ὦδε ἡ διάκρισις τῆς Πηγῆς τῆς διακρίσεως, πού εἶναι ἡ Αὐτοαγιότης, ὁ Χριστός, πού τόν μέν ἕναν προκαλεῖ μέ τήν καλή ἔννοια νά τόν ἀκουμπίση, τόν Θωμᾶ δηλαδή, γιά νά πιστωθῆ ἡ Ἀνάστασις καλύτερα, ἀλλά εἰς τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή λέγει «μή μου ἅπτου» γιατί εἶχε ἄλλη ψυχολογία. Ἀπό ἄλλο ἔπασχε ὁ α´, ἀπό ἄλλο ἔπασχε ὁ β´.

Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἐνόμιζε ὅτι θά ἦταν ὁ ἀναστημένος Χριστός ὅπως ἡ παληά καλή ἁγία παρέα καί ἔπρεπε νά τῆς κάνη ἕνα πρῶτο μάθημα νά τήν ταρακουνήση καί νά τήν ξυπνήση ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὅτι ''ναί μέν ἀναστήθηκα, ἀλλά ἀλλάζουν τά πράγματα καί γι᾽ αὐτό μή μέ ἀκουμπᾶς''.

Βλέπετε, πῶς οἱ Ἅγιοι, ἀναλόγως τοῦ προβλήματος καί τῆς θέσεως τοῦ κάθε ἀνθρώπου μέ διάκρισι συμπεριφέρονται. Ἀλλοιῶς στόν α´, ἀλλοιῶς στόν β´. Ἄς μή πᾶμε καί πολύ μακρυά. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στόν μέν Ἀπόστολο Τίτο πού ἦταν εἰς τήν Κρήτη λέγει νά μή περιτμηθῆ, ἐνῶ στόν Ἀπόστολο Τιμόθεο ὁ ἴδιος ὁ ''Γέροντας'' - νά τό ποῦμε μέ τά σημερινά δεδομένα - ὁ ἴδιος Ἀπόστολος Παῦλος σέ ἄλλο του πνευματικό παιδί, κι αὐτό ἐξ ἴσου ἄξιο καί ἅγιο, ἐπειδή εὑρίσκετο σέ ἄλλη περιοχή ὅπου ὑπῆρχαν ἄλλα ρεύματα πνευματικά, προκειμένου νά περάση τό κυριώτερο, πού ἦταν ἡ διάδοσις τοῦ Εὐαγγελίου καί νά μή σκαλώσουν σέ κάποιες προλήψεις πού μέχρι τότε δικαιολογημένα εἶχαν, τοῦ ἐπιβάλλει νά περιτμηθῆ. Κλείνει αὐτή ἡ παρένθεσις ''περί διακρίσεως'', πού βλέπομε ἐδῶ καί στόν Χριστό, πῶς ἐνήργησε ἀλλοιῶς στήν Μαρία τήν Μαγδαληνή καί ἀλλοιῶς στόν ἅγιο Ἀπόστολο Θωμᾶ.

Καί ἐπανερχόμεθα εἰς τό κύριό μας θέμα. Σκοπίμως τότε ἔλειπε ὁ Θωμᾶς ἀπό τόν ὅμιλο τῶν ἄλλων Μαθητῶν κατά τήν Κυριακή τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Θωμᾶς δέν ἦτο περισσότερο ἄπιστος ἀπό τούς λοιπούς Μαθητές, διότι κανείς Μαθητής δέν ἐπίστευσε ὅτι ὁ Χριστός ἀνεστήθη πρίν ὁ ἴδιος προσωπικά δῆ τόν ἀναστημένο Χριστό, ἔστω κι ἄν οἱ ἄλλοι τόν ἐπληροφοροῦσαν περί αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Θυμηθεῖτε τί εἶπαν γιά τήν Ἁγία Μαρία τήν Μαγδαληνή. «Ἐφάνησαν ὡσεί λῆρος τά ρήματα αὐτῆς». Τούς ἐφάνησαν δηλαδή σάν γυναικεῖες φαντασιώσεις τά λόγια τῆς Ἁγίας.

Λοιπόν τότε ἔλειπε ὁ Θωμᾶς γιά νά πιστωθῆ κατά τόν καλύτερο καί πιό ρεαλιστικό ἱστορικό τρόπο ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Διότι, μέχρι τότε δέν εἶχε δοθῆ ἡ καθολική ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εἶχαν τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες τους οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, πού καθόλου γι᾽ αὐτό βέβαια δέν μειώνονται. Ἔτσι, ὅπως τότε συνέβη αὐτό γιά νά πιστωθῆ κατά τόν καλύτερο τρόπο ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καί τώρα, ὄχι τυχαῖα, εἰς τήν Κοίμησι τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἔλειπε πάλι ὁ Θωμᾶς. Καί ὅταν πῆγε ἐκεῖ καθυστερημένα τόν ἔπιασε ἕνα λευκό ἅγιο παράπονο, ἕνα ἀπαθές παράπονο καί ἤθελε κι αὐτός νά ἀσπασθῆ τό νεκρό σῶμα καί νά εὐλογηθῆ, ἔστω καί ἀπό τήν νεκρά ὅπως ἐνόμιζαν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Γι᾽ αὐτό, ἀξίως καί δικαίως, μετά τρεῖς ἡμέρες οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἤνοιξαν τόν τάφον γιά νά πάρη τήν εὐλογία καί ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ἔστω κι ἄν εἶχε ἤδη κοιμηθῆ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Καί ὅταν ἤνοιξαν τόν τάφον τῆς Παναγίας διεπίστωσαν ὅλοι, παρά πᾶσαν ἐλπίδα καί προσδοκίαν, ὅτι ἔλειπε τό σῶμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί εὑρίσκετο ἐκεῖ μόνον ἡ σινδόνα μέ τήν ὁποίαν εἶχε τυλιχθῆ, ὅπως δηλαδή ἀκριβῶς εἶχε συμβῆ μέ τόν Χριστό, πού εὑρέθησαν ἐκεῖ τό σουδάριον, κλπ., τυλιγμένα εἰς τήν ἐντέλειαν. Καί ὁ Χριστός βέβαια εἶχε ἀναστηθῆ.

Καί τότε διεπίστωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅτι ἡ Παναγία Θεοτόκος εἶχε ἀναστηθῆ. Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορική κατοχύρωσις τοῦ γεγονότος, πού διασώζει ἀδιαμφισβήτητα ἡ Ἱερά Παράδοσις, γιατί πῶς εἶναι δυνατόν ἕνα σῶμα νά προλάβη νά λειώση σέ τρεῖς ἡμέρες δηλαδή.

Βέβαια, εἰς τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, σύμφωνα μέ τήν γνώμη ὅλων τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, ταυτόχρονα μέ τήν Ἀνάστασίν Της ἔλαβε χώραν καί ἡ Ἀνάληψίς Της, ὅπως τό ἀναλύουν πάλιν καί πολλάκις, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὁ Ἁγιορείτης, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης καί πλεῖστοι ὅσοι Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἠσχολήθησαν μέ αὐτό τό θέμα.

Καί ὅπως εἴπαμε ὑπάρχει κατ᾽ ἀρχάς ἡ ἱστορική κατοχύρωσις τήν ὁποία περιληπτικώτατα ἀναφέραμε εἰς τήν ἀγάπη σας. Ἀλλά ὑπάρχει καί σαφεστάτη προφητική πολλαπλῆ ποικίλη κατοχύρωσις. Ἁπλῶς, ἕνα-δύο σημεῖα θά ἀναφέρωμε γιά νά μή μακρύνωμε πολύ τόν λόγο.

Εἰς τούς Ψαλμούς, ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ λέγει, μεταξύ τῶν ἄλλων: «Ἀνάστηθι Κύριε εἰς τήν ἀνάπαυσίν σου, σύ καί ἡ κιβωτός τοῦ ἁγιάσματός σου». Θά ἀναστηθῆς Κύριε Ἐσύ, ἀλλά ὄχι μόνον Ἐσύ - πού ἀναφέρεται προφανῶς εἰς τόν Χριστόν ἀπό τήν ὅλη συνάφεια τοῦ Ψαλμοῦ -, ἀλλά «καί ἡ κιβωτός τοῦ ἁγιάσματός σου». Εἰς τήν κιβωτό τοῦ ἁγιάσματος, ἐκεῖ εἰς τήν Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, ἐφυλάσσοντο οἱ πλάκες τῆς Διαθήκης, οἱ πλάκες πού εἶχε πάρει ὁ θεόπτης Μωϋσῆς εἰς τό ὄρος Σινᾶ.

Ἀλλά, κατά μείζονα λόγον ''κιβωτός τοῦ ἁγιάσματος'' εἶναι ἡ ἰδία ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, γιατί ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης ἦτο τύπος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐπειδή μέσα Της δέν εἶχε προφανῶς τίποτε πλάκες, ἀλλά εἶχε τόν Ἴδιο τόν Ἐντολοδόχο. Μάλιστα δέ τότε ἦτο ἐνεργῶν ὁ ἄσαρκος Λόγος, ὁ ἄσαρκος Χριστός. Ὁ Χριστός, πρίν γίνη ἄνθρωπος δηλαδή, γιατί ἕνα εἶναι τό πρόσωπο. Ὅπως λέγει ὁ Χριστός «πρίν Ἀβραάμ γενέσθαι ἐγώ - ἐγώ, ὡς πρόσωπο, ὡς ὕπαρξις - εἰμί», ὑπάρχω δηλαδή. Καί τότε τά ἔχασαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι καί ἤθελαν ἐκεῖ νά τόν λιθοβολήσουν, κλπ.

Λοιπόν, ἡ Παναγία ἐχώρεσε μέσα Της τόν ἴδιο τόν Ἐντολοδόχο, τόν Χριστό δηλαδή. Γι᾽ αὐτό ὅπως ψάλλομε ἐκεῖ τά Χριστούγεννα λέμε ἕνα ὡραῖο τροπάριο-προσόμοιο ''ὁ ἀχώρητος παντί πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί, ὁ ἐν κόλποις τοῦ πατρός πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός· πάντως ὡς οἶδε, ὡς ἠθέλησεν καί ὡς ηὐδόκησεν, ἄσαρκος γάρ ὤν ἐσαρκώθη ἑκών καί γέγονεν ὁ ὤν ὅ οὐκ ἦν δι᾽ ἡμᾶς». Δηλαδή, μέ ἁπλᾶ λόγια, πῶς Αὐτός πού δέν τόν χωροῦν τά σύμπαντα ἐχώρησε μέσα σέ ἀνθρωπίνη κοιλιά, μέσα σέ ἄχραντη κοιλιά, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου; Γι᾽ αὐτό καί ἡ Παναγία μας δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ''σκηνή τοῦ ἁγιάσματος'', ἀλλά πολύ εὔστοχα ὀνομάζεται σύν πολλοῖς ἄλλοις ὀνόμασι καί ''Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου''.

Τώρα, στηριζόμενοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες στήν ἱστορική καί προφητική κατοχύρωσι, πού ἐν ὀλίγοις ἀναπτύξαμε, κατέθεσαν, διεσαφήνισαν, ἀνέπτυξαν, ἑρμήνευσαν, περιχαράκωσαν γραπτῶς αὐτήν τήν διδασκαλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μυστικό δόγμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Αὐτό, προφανῶς καί δέν εἶναι ὑποδεέστερο ἀπό τά ἄλλα δόγματα, ἀλλά εἶχε καί ἔχει τήν ''πολυτέλεια'' νά μήν ἀμφισβητηθῆ. Γι᾽ αὐτό εἶναι καί πιό ''ἔγκυρο'' - ὅλα τά δόγματα βέβαια εἶναι ἐξ ἴσου ἔγκυρα -, διότι δέν εὑρέθηκε κανείς αἱρετικός εἰς τό διάβα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας νά τό ἀμφισβητήση. Τώρα, ἐάν κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι, ἤ ἄσχετοι, ἤ κάποιοι εὐλαβεῖς, ἀλλά ἀπό ἄγνοια ἤ ἐπηρεασμένοι ἀπό ἄλλες θέσεις δυτικοῦ τύπου λέγουν πράγματα τά ὁποῖα δέν εὐσταθοῦν, ἔ, τί νά κάνωμε; Ἐμεῖς πρέπει νά στηριζώμεθα εἰς τούς Ἁγίους Πατέρες, εἰς τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας, πού οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ πιό πολλοί ἀπ᾽ αὐτούς, ὅπως ὁ Ἅγιος ὁ Παλαμᾶς, εἶχαν δεῖ καί ζωντανά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ἔτσι λοιπόν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τό ἀναλύουν αὐτό καί εἶναι σεσιγημένον μυστήριον. Ἄλλωστε, τά τῆς Θεοτόκου ὅλα εἶναι σεσιγημένα εἰς τήν Ἁγία Γραφή. Ἐνῶ εἶχε μέσα Της τόν Θεόν Λόγον καί εἶχε τόν πρῶτον λόγον νά ὁμιλῆ, ὅμως ἄφησε τόν Χριστόν νά τά πῆ ἀργότερα καλύτερα μέ τά θαύματα καί μέ τήν διδασκαλία Του. Ἐνῶ εἶχε τόν πρῶτο λόγο, γιατί μέσα Της εἶχε τόν ἐνυπόστατο Λόγο, αὐτή νά εἶναι ἡ Γερόντισσα καί ἡ Διδασκάλισσα, ὅμως δέν εἶχε ἀρθρώσει καμμία λέξι. Καί ἄν βάλωμε καί κάποια καλή φαντασία, καί ἀπό κάποιους ἐκεῖ Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, διδασκάλους, μέ καλή ἤ μέ ὄχι καλή διάθεσι, πιθανῶς νά ἐδέχετο καί κάποιες συμβουλές καί κάποιες διδασκαλίες. Ποιός; Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, πού εἶχε λάβει τό Ἅγιο Πνεῦμα σέ τέλειο βαθμό. Βλέπομε τί μεγαλεῖο ταπεινώσεως καί σιωπῆς εἶχε ἡ Παναγία Μητέρα μας.

Ἐπίσης, ἀναλύσαμε ὅτι ἡ Ἱερά Παράδοσις εἶναι ἰσόκυρος μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ὅτι οἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἠσχολήθησαν μόνο μέ προβλήματα πού ἔτυχε νά ἀπασχολήσουν τήν Ἐκκλησία στό πέρασμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Ἀλλά εὐτυχῶς γι᾽ αὐτό τό θέμα κανείς αἱρετικός δέν εὑρέθηκε νά τό ἀμφισβητήση. Γι᾽ αὐτό καί δέν ὑπῆρξε ἀνάγκη συγκλίσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἄλλωστε, ἐκτός ἀπό τήν διαχρονική Πατερική Γραμματολογία, αὐτό φαίνεται, σύν τοῖς ἄλλοις, καί στήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Μόνον δύο παραδείγματα θά ἀναφέρωμε.

Ὅπως ψάλλομε στό Κοντάκιο «τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησε», τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο δηλαδή. Ἤ, εἰς τό τελευταῖο τροπάριο τῆς πρώτης ὠδῆς τοῦ πρώτου Κανόνα τῆς ἑορτῆς, ἀναφερόμενος ὁ ὑμνογράφος εἰς τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, λέγει: Νά τό ποῦμε μέ ἁπλᾶ λόγια στήν ἀρχή. «Γι᾽ αὐτό ἀκολουθοῦσα τούς νόμους τῆς φύσεως» καί μετά λέγει στά ἀρχαῖα «δι᾽ ὅ θνήσκουσα σύν τῷ Υἱῷ ἐγείρῃ διαιωνίζουσα». «Γι᾽ αὐτό, ἀφοῦ ἐκοιμήθης, μετά, μαζί μέ τόν Υἱό Σου, ὅπως καί ὁ Υἱός Σου, ἐγείρεσαι διαιωνίζουσα».

Νομίζω αὐτά εἶναι ἀρκετά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιά νά πιστώσωμε τοῦ λόγου τό ἀληθές. Αὐτό πού πρέπει τώρα νά συνειδητοποιήσωμε εἶναι ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀπό τώρα δέν εὑρίσκεται ἁπλᾶ εἰς τόν Παράδεισον, ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί ὅλοι οἱ σεσωσμένοι, ἀλλά εὑρίσκεται ἀπό τώρα εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, γιατί ἔχει ἤδη πάρει τό ἄφθαρτο τελικό σῶμα, ὅπως δηλαδή καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μέ τήν Ἀνάληψί Του ἀνέβασε τήν ἀνθρωπίνη φύσι σέ αὐτό τό ὕψος τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἁπλῶς, γιά τόν Χριστό, ἔπρεπε νά μείνη σαράντα ἡμέρες πρίν ἀνεβῆ ἡ ἀνθρωπίνη σάρκα εἰς τόν Οὐρανό γιά τόν λόγο ὅτι ἔπρεπε νά πιστωθῆ πέρα γιά πέρα ἡ ἱστορικότητα καί ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεώς Του. Γι᾽ αὐτό καί στήν ἀρχή ἐνεφανίζετο ὅπως τόν ἤξεραν, ἐνῶ ὁ ἀναστημένος Χριστός ἦταν διαφορετικός καί ἄρρητος στήν θέα Του. Μετά ἐνεφανίζετο διαφορετικά καί τούς ἔκανε σταδιακά μαθήματα πίστεως ἕως ὅτου ἀνελήφθη. Ἐνῶ στήν Παναγία μας δέν ὑπῆρχε αὐτός ὁ λόγος. Ἄλλωστε, ὅπως εἴπαμε, ὅλα τά τῆς Παναγίας μας εἶναι σεσιγημένα μυστήρια.

Ἔτσι, ἡ Παναγία μας εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος πού ἀπό τώρα εὑρίσκεται σωματικῶς μέ ἄφθαρτο σῶμα εἰς τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί πρέπει ἡ ἰδική Της Ἀνάστασις-Ἀνάληψις νά μᾶς χαροποιῆ πιό πολύ καί ἀπό αὐτήν τήν Ἀνάστασι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἐξηγούμεθα. Ὁ Χριστός, ὅπως ψάλλωμε εἰς τούς Αἴνους τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἀνεστήθη ''αὐτεξουσίως'', ἀπό μόνος του δηλαδή. Ἐπί πλέον, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ''...ὁ Θεός ἀναστήσας τόν παῖδα Αὐτοῦ Ἰησοῦν'' (Πράξ. γ´ 26). Καί τά δύο εἶναι σωστά, διότι ὅταν λέμε ''ὁ Θεός'', ὅταν λέμε ''ὁ Πατήρ'', ὑπάρχει κοινή ἐνέργεια στά τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Πατήρ, ὁ Λόγος καί τό Ἅγιον Πνεῦμα δηλαδή ἀνέστησαν τήν ἀνθρωπίνη φύσι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά ἐπειδή ὁ Χριστός ἦταν καί Θεός - λόγῳ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως ἔχομε ἕνα Πρόσωπο στόν Χριστό, τοῦ Θεοῦ Λόγου -, γι᾽ αὐτό καί τά δύο εἶναι σωστά, δηλαδή καί τό ὅτι ὁ Χριστός ἀνεστήθη αὐτεξουσίως, καί τό ὅτι ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς, ἀνέστησε τόν Χριστόν.

Ἐνῷ ἡ Παναγία Μητέρα, ναί μέν δέν ἀνεστήθη αὐτεξουσίως, διότι ἦταν ἁπλός ἄνθρωπος. Ἀνεστήθη μέ ἄκτιστο θεία τριαδολογική ἐνέργεια, δηλαδή ἀνεστήθη ἀπό τόν Θεό. Ὁπότε, εἶναι ἡ πρώτη ἐγγύησις καί προκαταβολή, εἶναι ἡ πρώτη ἐκπλήρωσις τῆς προφητείας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε. Διότι, νά, ἕνας δικός μας ἁπλός ἄνθρωπος, πού δέν διαφέρει ἀπό μᾶς ὡς πρός τήν φύσι ἀλλά μόνο ὡς πρός τήν ἁγιότητα, ἀπό τώρα ἔχει ἀναστηθῆ. Ὁπότε ἐμεῖς πρέπει νά χαιρώμεθα γι᾽ αὐτό, διότι ἀποτελεῖ τήν πρώτη ἐκπλήρωσι τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως, εἶναι ἡ σωτηρία καί τῶν ἀγγέλων, καί τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς κτίσεως. Εἶναι ἡ ''γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐγγύς πρός οὐρανόν'', γιατί καί ἡ κτίσις θά ἀνακαινισθῆ δυνάμει τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄρα δυνάμει τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπό τήν ὁποίαν δανείσθηκε σάρκα ὁ Θεός Λόγος.

Γι᾽ αὐτό, νά Τήν εὐγνωμονοῦμε αἰώνια καί νά τήν παρακαλοῦμε ἀδίστακτα, ἀφοῦ πρῶτα ὅμως ἐφαρμόζωμε τίς ἐντολές τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Της. Γι᾽ αὐτό καί τιμῆς ἕνεκεν λέγομε «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς». Διότι, ἡ Παναγία δέν εἶναι ὀντολογικός μεσίτης. Εἶναι ἠθικός μεσίτης, ἀλλά ἐπειδή διαφέρει ἡ παρρησία Της πάρα πολύ ἀπό τήν μεγάλη παρρησία τῶν λοιπῶν Ἁγίων, γι᾽ αὐτό τιμῆς ἕνεκεν λέγομε ''Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς''. Ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι ὀντολογικός μεσίτης πρός τόν Πατέρα. Δηλαδή καί μόνον ἡ ἐνανθρώπισίς Του εἶναι μία πρεσβεία στόν Θεό Πατέρα, εἶναι ἡ αἰτία τῆς συμφιλιώσεώς μας μέ τήν Ἁγία Τριάδα.

Εὔχομαι λοιπόν νά Τήν παρακαλοῦμε ἀδίστακτα καί νά Τήν εὐγνωμονοῦμε αἰώνια, γιατί Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως, τῆς ὁποίας θεώσεως εὔχομαι, διά πρεσβειῶν Της, ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως, ἀλλά καί ἀπό αὐτήν τήν ζωή, νά τύχωμε.

Ἀμήν. Γένοιτο!

(Ὁμιλία κατά τήν Θεία Λειτουργία στήν Ἱερά Μονή - 18/8/2013)

Πηγή: Θρησκευτικά

Μεγάλη και παγκόσµια είναι η σηµερινή εορτή και πανήγυρη της Παναγίας ένδοξου, υπερευλογηµένης, δεσποίνης ηµών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Ολόκληρος ο Ορθόδοξος κόσµος σ’ όλα τα µέρη της γης πανηγυρίζει την Κοίµηση και έξοδό Της από την πρόσκαιρη αυτή ζωή και την µετάστασή Της στον ουρανό, στην αιώνια Βασιλεία και δόξα.

Άνθρωποι και άγγελοι συγχαίρουν και συναγάλλονται. Τα αγγελικά τάγµατα συγχορεύουν µε τους αγίους. Ευφραίνε-ται και πανηγυρίζει η γη και οι πιστοί σπεύδουν µε ευλάβεια και δέος να τιµή-σουν την πανύµνητη Μητέρα του Κυρίου και Σωτήρα τους. Από τα πέρατα της γης ευλαβείς προσκυνητές µε ιερότητα προσκυνούν τις αγίες και θαυµατουργές εικόνες Της. Με συντριβή καρδιάς ανοίγουν οι πονεµένοι τις καρδιές τους για να εκφράσουν τον πόνο τους, να ζητήσουν την προστασία και βοήθεια Της. Οι πάντες θα Την µακαρίσουν, θα Την ανυµνήσουν και θα Την δοξάσουν. Η θεία ζωή της Θεοτόκου υπάρχει πηγή διδαχής, έµπνευσης και παραδειγµατισµού για όλες τις γενιές.

Κατά την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας µας «θεαρχίω νεύµατι» από τα πέρατα της Γης αρπάχθηκαν οι θείοι Απόστολοι και συνγκεντρώθηκαν στη Ναζαρέτ για να παραστούν κατά την έξοδο της Μητέρας του Θεού από τον κόσµο αυτό. Η Θεοτόκος αντικρίζοντας τους Αποστόλους δοξολόγησε τον Υιό Της, γιατί εισάκουσε την προσευχή και εξεπλήρωσε την επιθυµία Της, να παρ-ευρεθούν οι Μαθητές και αυτόπτες µάρ-τυρες της Ανάστασής Του κατά την έξοδό Της. Οι Εβραίοι αντιλήφθηκαν την παρουσία των Αποστόλων και των υπόλοιπων µαθητών στο σπίτι της Θεοτόκου και µε µίσος και πάθος συγκεντρώθηκε πλήθος κόσµου και βάδισε κατά της οικίας της Θεοτόκου µε σκοπό να κατακάψουν όλο το κτίριο. Τράπηκαν όµως σε φυγή από Άγγελο Κυρίου, ο οποίος φανερώθηκε και απέτρεψε τους ασεβείς από τον σκοπό τους.

Η Θεοτόκος προσευχήθηκε και το Άγιο Πνεύµα µετέφερε όσους ευρίσκονταν στην οικία Της στην Ιερουσαλήµ. Όταν έφτασε ο καιρός της αναχώρησής Της παρακάλεσε τον Απόστολο Πέτρο να θυµιάσει και τους λοιπούς Αποστόλους να αρχίσουν τη ψαλµωδία. Τότε, ενώ όλοι προσεύχονταν φάνηκαν πλήθη Αγγέλων και στο µέσο τους ο Κύριος Ιησούς Χριστός εν δόξη, αστράφοντας περισσότερο από τον ήλιο. Η Αειπαρθένος Κόρη ευχαρίστησε τον Υιό Της για τις δωρεές που χάρισε σ’ Αυτήν και παρακάλεσε να προστατεύει και να χαρίζει κάθε αίτηµα σ’ εκείνους, που µε πίστη προστρέχουν σ’ Αυτήν. Μετά από αυτά παρέδωσε την αγία και πάναγνη ψυχή Της στα χέρια του Σωτήρα και Θεού Της.

Το δωµάτιο και η γύρω περιοχή πληµµύρισε από ουράνια ευωδία. Οι άγιοι Άγγελοι υµνούσαν τον Κύριο της δόξας και οι άγιοι Απόστολοι µε ύµνους και ψαλµούς συνόδευαν το πάναγνο σώµα της Θεοτόκου στον τάφο, στη Γεθσηµανή. Καθ’ οδόν ένας Εβραίος από φθόνο κινούµενος εναντίον της Θεοτόκου τόλµησε να ορµήσει κατά πάνω του νεκρικού κρεβατιού, µε σκοπό να βεβηλώσει και να ρίξει κατά γης το σώµα της Μαρίας. Μόλις άγγιξε την κλίνη, Άγγελος Κυρίου έκοψε τα δύο χέρια του ασεβούς και κρέµονταν στην κλίνη. Ο Απόστολος Πέτρος βλέποντας το παράδοξο αυτό σηµείο προσευχήθηκε στην Θεοτόκο παρακαλώντας για την αποκατάσταση των χεριών του δυστυ-χούς Εβραίου. Έλαβε τα κοµένα χέρια και µε την επίκληση του ονόµατος της Θεοτόκου αµέσως αποκατεστάθηκαν.

Το άγιο σώµα της Μαρίας τοποθετήθηκε στη Γεθσηµανή. Για τρία µερόνυχτα ακούγονταν άγγελοι να υµνούν τη Θεοτόκο. Μετά τις τρεις µέ-ρες έπαψαν οι ύµνοι και όταν άνοιξαν τον τάφον είδαν ότι το σώµα της Θεοτόκου έλλειπε, γιατί µετατέθηκε στον Παράδεισο. Σύµφωνα µε αρχαία Παρά-δοση ο Απόστολος Θωµάς δεν βρέθηκε κατά την µετάσταση της Θεοτόκου, γιατί βρισκόταν στις Ινδίες. Την τρίτη ηµέρα από την Κοίµηση της Μαρίας αρπάχθηκε από σύννεφο και συναντήθηκε στους ουρανούς µε την Θεοτόκο, η οποία του έδωσε για ευλογία την ζώνη Της.

Η Κοίµηση της Θεοτόκου είναι το αποκορύφωµα της δόξας Της. Δοξάστηκε κατά τον Ευαγγελισµό, όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ ευαγγελιζόταν σ’ αυτήν τη µοναδική εκλογή και Χάρη την οποία της έκανε ο Ύψιστος Θεός, να την καταστήσει Μητέρα του Υιού Του. Δοξαζόταν, όταν στρατιές αγγέλων στο σπήλαιο της Βηθλεέµ έψαλλαν δοξολογία για τη γέννηση του µονογενούς Υιού του Θεού. Δοξαζόταν, όταν οι ακροατές του λόγου αναφωνούσαν «µα-καρία η κοιλία η βαστάσασά σε». Αλλά, ενώ αυτή ήταν δόξα επίγεια και ανθρώπινη, η τωρινή υπήρξε το προοίµιο της ουράνιας δόξας.

Η Αειπαρθένος Κόρη, η Θεο-µήτωρ Μαρία σήµερα αποκαθίσταται στη δόξα Της. Φεύγει απ’ τον επίγειο κόσµο και πορεύεται στα άνω βασίλεια. Άγγελοι και Αρχάγγελοι αποτελούν την τιµητική Της συνοδεία. Η Μητέρα του Κυρίου παρέστη ως βασίλισσα στα δεξιά του Υιού Της «εν ιµατισµώ δια-χρύσω περιβεβληµένη, πεποικιλµένη».

Πολλά ονόµατα µεγάλων γυναικών πέρασαν από την ανθρώπινη ιστο-ρία στην άβυσσο της λήθης. Πολλές βασίλισσες µε µεγάλη δύναµη και επιρροή έσβησαν και εξαφανίστηκαν. Το όνοµα όµως της Αειπαρθένου Μαρίας µένει αθάνατο στους αιώνες. Το όνοµα της Μητέρας του Θεού συγκινεί, παρηγορεί και σώζει όσους µε πίστη προστρέχουν σ’ Αυτήν. Η Εκκλησία του Θεού σ’ όλα τα σηµεία της γης ψάλλει εγκώµια και ύµνους στο υπερβάλλο µεγαλείο Της. Μυριόστοµη ακούγεται η ικετευτική δέηση των πιστών στην πανάχραντη Μητέρα. Η προφητική ρήση «ιδού από του νυν µακαριούσι µε πάσαι αι γενεαί» εκπληρώνεται.

Το ύψος και η δόξα της Θεοτόκου βρίσκεται στη µεγάλη ταπείνωσή Της. Είναι γενικός και απαράβατος νόµος, ότι για να ανέλθει κανείς στη δόξα του Θεού πρέπει να διέλθει προηγουµένως από τους στενούς δρόµους της ταπείνωσης. Η Θεοτόκος παρ’ όλο το πλήθος και τον όγκο των µεγαλείων Της, δεν καυχήθηκε, ούτε αυτοδιαφηµίσθηκε. Ήταν η συνεχώς ταπεινοφρονούσα Κόρη. Αλλά και ταυτοχρόνως η υποµένουσα Μητέρα. Υπήρξε µαρτυρική και τεθλιµµένη Μητέρα. Τον ουράνιο ευαγγελισµό ακολούθησαν οι άδικες του Ιωσήφ υποψίες, για να Την καταθλίψουν βαθύτατα. Την υπερφυή γέννηση του Υιού Της συνόδεψε ο εξοντωτικός διωγµός του Ηρώδη, για να καταφύγει στην Αίγυπτο. Τα θαύµατα και τις επευφηµίες του λαού επακολουθούν οι διαβολές και οι συκοφαντίες των Γραµµατέων και Φαρισαίων, που χύνουν πικρό δηλητήριο στη µητρική Της καρδιά. Ο σκληρός και ατιµωτικός θάνατος του Υιού Της την έκανε να µαρτυρήσει. Τον αντίκρυσε πάνω στο Σταυρό αιµόφυρτο να παλεύει µε τον θάνατο. Τον προσέβλεψε νεκρό, γυµνό, άταφο. Ποιά οδύνη και θλίψη σπάραξε την µητρική Της καρδιά! Τότε πέρασε τη ψυχή Της «ροµφαία δίστοµος». Αλλ’ η Παρθένος δεν κλονίσθηκε, ούτε λιγοψύχησε, ούτε αγανάκτησε για την άδικη σφαγή του Υιού Της. Υπέµεινε καρτερικά το µαρτύριο Εκείνου, ως µαρτύριο δικό Της.

Η Πανάγια Παρθένος µας δείχνει µε το παράδειγµά Της και παρουσιάζει τον οδυνηρό δρόµο της δόξας. Η ταπείνωση και οι θλίψεις τις οποίες υπέµεινε την ανύψωσαν στη δόξα Της και η ένδοξη κοίµησή Της άνοιξε τις πύλες του ουρανού. Αναδείχτηκε κόσµηµα του ουρανού, γιατί έγινε η Πύλη του Ουρανού. Υπήρξε η πιστή δούλη Κυρί-ου, που υπέµεινε τους φρικτούς ψυχικούς πόνους για τα όσα υπέµεινε ο Σωτήρας του κόσµου. Υπήρξε το παράδειγµα στους θλιβοµένους, ώστε να υποµένουν. Ήταν και είναι το αιώνιο παράδειγµα για όλους τους νέους και τις νέες κάθε εποχής για ηθική τελείωση και αγιασμό.

Σήµερα, οφείλουµε να εµπνευστούµε από την όλη προσωπικότητα της Αειπάρθενης Κόρης. Στις ευτυχίες και τις δυστυχίες µας, στις χαρές και τις λύπες µας, στους πόνους και τους προβληµατισµούς µας, ας έχουµε ως βοηθό και προστάτη την Υπέρµαχο Στρατηγό. Ταπείνωση και υποµονή στο θέληµα του Θεού ανοίγουν το δρόµο της αιώνιας ζωής και δόξας. Η υπερένδoξη του Θεού Μητέρα και των αγίων Αγγέλων αγιωτέρα µας προσκαλεί να συµµετάσχουµε στη δόξα του Θεού. Για να τιµήσουµε την Μητέρα του Θεού πρέπει µε την προσωπική µας ζωή να ενσαρκώσουµε τις αρετές Της έτσι θα ανεβούµε στον ουρανό βαδίζοντας τον δρόµο των αρετών.

Η λαθρομετανάστευση, ορίζεται ως η συστηματική παράνομη/παράτυπη είσοδο μεγάλου αριθμού μεταναστών, η οποία ουσιαστικά αρχίζει για την Ελλάδα με την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων το 1989.

Η καταλυτική επομένως ημερομηνία και αιτία φαίνεται να είναι, πρώτον, η κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού και δεύτερον, η δυναμική προώθηση από τη μόνη υπερδύναμη, μέσα στο νέο, ευνοϊκό γι' αυτήν διεθνές περιβάλλον, της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης ως στρατηγικής και οχήματος μιας επιδιωκόμενης διεθνούς ηγεμονίας βασιζόμενης σ' ένα υπερνεοφιλελεύθερο διεθνές οικονομικό σύστημα.

Η λαθρομετανάστευση δεν αποτελεί μόνο έγκλημα, αλλά μεγίστη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σύγχρονη μορφή δουλείας. Αποτελεί δε την τρίτη σε μέγεθος παράνομη δραστηριότητα απόκτησης χρημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο μετά τη διακίνηση όπλων και ναρκωτικών, χαρακτηρίζεται δε ως έγκλημα υψηλού κέρδους και χαμηλού κινδύνου.

Η φτώχεια και η ανεργία, οι φυσικές καταστροφές και οι ένοπλες συγκρούσεις θέτουν τους ανθρώπους σε καταστάσεις τρωτότητας, αποδυναμώνουν ή καταστρέφουν τις οικογενειακές δομές υποστήριξης, τους μηχανισμούς κοινωνικής πρόνοιας και αυτοάμυνας, που θα δρούσαν σε άλλες καταστάσεις ως ασπίδα κατά του δουλεμπορίου.

Η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα, που στην ουσία πρόκειται για συστηματική εισβολή-εποικισμό με την ανοχή ή νωθρότητα τόσο των αρχών όσο και μεγάλης μερίδας πολιτών, πλέον με την σοβούσα οικονομική κρίση, καθίσταται βόμβα που ετοιμάζεται να εκραγεί και να προκαλέσει μείζονα εσωτερική αποσταθεροποίηση.

Η Τουρκία σταθερά τα τελευταία χρόνια παραμένει η βασική πύλη εισόδου λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και την Ευρώπη και για ευνόητους λόγους κάθε συνεργασία θεωρείται εκ των προτέρων τουλάχιστον προβληματική . Η γείτων χώρα πρέπει να πιεσθεί σχετικά από τη διεθνή κοινότητα και δη από την ΕΕ. Η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ αναγκάζει τη χώρα μας να αντιμετωπίσει μοναχική και αδύναμη ένα τεράστιο πρόβλημα παράνομης μετανάστευσης, ενώ δεν υπάρχουν μηχανισμοί πραγματικής Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Για να αντιληφθούμε την πραγματική διάσταση του φαινομένου αυτού, να αναφέρουμε συνοπτικά τα παρακάτω εντυπωσιακά στοιχεία:

Σύμφωνα με τον αναλυτή κ. Ιωάννη Μιχαλέτο, υπολογίζεται ότι:

- 600.000 μετανάστες στην Ελλάδα είναι νόμιμοι. Διαρκώς μειώνεται ο αριθμός των μεταναστών με νόμιμα έγγραφα καθώς επαναπατρίζονται ή μεταναστεύουν σε άλλα κράτη. Υπολογίζεται ότι λόγω της οικονομικής κρίσης, άνω του 25% των Αλβανών στο Νομό Αττικής έφυγε, όπως και το 30% των Ρουμάνων στο σύνολο της χώρας και άνω του 70% των Πολωνών και Ουκρανών μεταναστών.

- Η συντριπτική πλειονότητα των νομίμων και νομοταγών μεταναστών έχει μηνιαίο εισόδημα 600 - 1.200 ευρώ και είναι αυτοί που πλήττονται και θα πληγούν ακόμα περισσότερο από την πτώση της οικοδομής, της βιοτεχνικής παραγωγής και των μεταφορών. Το μέσο νοικοκυριό νομίμων μεταναστών έχει καταθέσεις στην Ελλάδα περί τα 10,000 Ευρώ ενώ το 80% δεν διαθέτουν δική τους στέγη.

- Σε ότι αφορά τους λαθραίους, ο αριθμός είναι άγνωστος και γενικά μπορεί να υπολογιστεί σε 500.000, αν και μερικοί τους εκτιμούν σε πάνω από ένα εκατομμύριο. Το 80% αυτών, είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, ουδείς διαθέτει ιδιόκτητη οικία, ελάχιστες αποταμιεύσεις και σαφέστατα χαμηλά ημερομίσθια που βαίνουν μειούμενα λόγω της κρίσης.

- Πάνω από το 70% των φυλακισμένων στις Ελληνικές φυλακές είναι αλλοδαποί, ενώ μπορεί να υπολογιστεί με σαφήνεια ότι το 70% της λεγόμενης "βαρείας εγκληματικότητας" (Ένοπλες ληστείες, ανθρωποκτονίες, βιασμοί, ναρκωτικά, τράφικινγκ) στην χώρα διαπράττεται από αλλοδαπούς.

Η οικονομική κατάρρευση του προϋπολογισμού και τη οικονομίας της χώρας, επιταχύνεται και από την ανεξέλεγκτη έξοδο χρημάτων από τους λαθρομετανάστες προς τις πατρίδες του που υπολογίζεται σε 5 δις ετησίως. Άλλα 5 δις. χάνονται από το ασφαλιστικό σύστημα ετησίως και άλλα 5 από την μη είσπραξη ΦΠΑ από τους μικροπωλητές αλλά και τα πάμπολλα καταστήματα μεταναστών που λειτουργούν αυθαίρετα δίχως την παραμικρή άδεια. Επιπλέον πρέπει να συνυπολογιστούν οι δαπάνες υγείας, παιδείας και επιδομάτων που λαμβάνουν οι λαθρομετανάστες, έστω και αν φαίνεται περίεργο κάτι τέτοιο.

Μπορούμε να εκτιμήσουμε τους συγκεκριμένους λόγους που διευκολύνουν μία τέτοια εξέλιξη, σε συνδυασμό με την ανελέητη λιτότητα που πλήττει και διαλύει την Ελληνική κοινωνία και είναι:

- Η γεωγραφική γειτνίαση της Ελλάδας με χώρες που «εξάγουν» ριζοσπαστικές ομάδες και ανέχονται την διακίνηση των εντός αυτών με προορισμό την Ευρώπη. Την παρούσα περίοδο ο συνολικός αριθμός των λαθρομεταναστών εντός της Τουρκίας ξεπερνά τα 2 εκ. άτομα, δίχως να υπολογίζονται οι Σύριοι και λοιποί πρόσφυγες. Όλοι αυτοί θα μας «επισκεφτούν» λίαν συντόμως.

- Η παράνομη μετανάστευση και τα... «ανοιχτά» σύνορα σε συνδυασμό με πληθώρα "χρωματιστών οργανισμών" και της «εκδημοκρατικοποίησης» των αραβικών κρατών, με την ευγενική χορηγία των ΗΠΑ και των συμμάχων των.

- Η μη διαφαινόμενη έξοδο από την οικονομική κρίση (τουλάχιστον στο...ορατό μέλλον)

- Η αυξανόμενη κοινότητα εξτρεμιστών-Ισλαμιστών, που αποτελεί ατομική βόμβα στα θεμέλια της Ελλάδος, αλλά και των Ευρωπαϊκών κρατών, καθόσον δεν πρόκειται να ενταχθούν και να αφομοιωθούν.

- Τα υπάρχοντα εγχώρια τρομοκρατικά και εξτρεμιστικά δίκτυα, ενεργά και εν «υπνώσει».

- Η διαφθορά στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα σε επίπεδο όχι μόνο οικονομικής διαφθοράς, όσο σε αυτό της κοινωνικής εξαχρείωσης και της αρνησιπατρίας ως δομικού κοινωνικού στοιχείου.

Η Ελλάδα λόγω των μνημονιακών πολιτικών της και σε συνδυασμό με ορισμένες άλλες παραμέτρους, όπως της έλλειψης εθνικής πολιτικής και βούλησης από το πολιτικό προσωπικό, διατρέχει άμεσο κίνδυνο κοινωνικής αποσταθεροποίησης, μείωσης του εθνικού και πατριωτικού φρονήματος, αλλοίωσης της εθνικής μας ταυτότητας και τέλος και φυσικά απευκταίου, αλλαγής της εθνικής υπόστασης του Ελληνικού κράτους και του έθνους των Ελλήνων.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά 

Οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» ἀποτελοῦν ἐφαρμογή στό χῶρο τῆς ὑγείας τῶν περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου ἀντιλήψεων τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» καί γι᾽ αὐτό εἶναι πιό σωστό νά ὀνομάζονται «Ἰατρική τῆς Νέας Ἐποχῆς». Γιά τίς ὁμάδες αὐτές ὅλα εἶναι ἐνέργεια, ὅλα εἶναι Ἕνα («Ἕν τό πᾶν» τῆς Θεοσοφίας) καί ὅλα εἶναι Θεός. Μέ βάση αὐτή τή θεώρηση, διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἀνακαλύπτοντας τόν «Θεό - Ἑαυτό» του καί ἐνεργοποιώντας τίς ἀπόκρυφες δυνάμεις, πού δῆθεν κρύβει μέσα του, μπορεῖ νά αὐτοθεραπεύεται. Ὡς αὐτοθεραπεία νοεῖται τό «ξεμπλοκάρισμα» τῆς ἐνέργειας. Κατά τήν ὀρθόδοξη ὅμως Θεολογία ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος μέ τήν προσωπική ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ (ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν, Γεν. α΄,26). Ἡ δέ νόσος ψυχῆς καί σώματος ἡ ὁποία εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη φύση μετά τήν Παρακοή τῶν πρωτοπλάστων ἀποτελεῖ κατά κύριο λόγο συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, τήν ὁποία νόσο ἐπιτρέπει ὁ Θεός ὡς ἕνα τρόπο γιά μετάνοια καί ἐπανόρθωση. Ὅσον ἀφορᾶ στήν ψυχή, αὐτή δέν μπορεῖ νά θεραπευθεῖ ἀπό κανέναν ἄλλο ἐκτός ἀπό τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ-ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ-ΡΕΦΛΕΞΟΛΟΓΙΑ

ΡΕΪΚΙ-ΓΙΟΓΚΑ-ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ κ.λ.π.

Πορίσματα Ημερίδας με θέμα: Εναλλακτικές ''θεραπείες''

[ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 17 ΜΑΪΟΥ 2014 - ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ Ι.Μ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ]

ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ:

1. Μιχάλης Ράλλης, καθηγητής φαρμακευτικής τεχνολογίας, Πανεπιστημίου Αθηνών.

2. Κωνσταντίνος Καρακατσάνης, καθηγητής Πυρηνικής, της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

3. Κωνσταντίνα Αλεβίζου, ιατρός Μικροβιολόγος.

4. Μον. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Δρ. Θεολογίας-Πτυχ. Φιλοσοφίας.

5. π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, Θεολόγος-Οικονομολόγος.

6. Γεώργιος Κρίππας, Δρ. Νομικής, Συνταγματολόγος.

1. Οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» ἀποτελοῦν ἐφαρμογή στό χῶρο τῆς ὑγείας τῶν περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου ἀντιλήψεων τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» καί γι᾽ αὐτό εἶναι πιό σωστό νά ὀνομάζονται «Ἰατρική τῆς Νέας Ἐποχῆς».

2. Γιά τίς ὁμάδες αὐτές ὅλα εἶναι ἐνέργεια, ὅλα εἶναι Ἕνα («Ἕν τό πᾶν» τῆς Θεοσοφίας) καί ὅλα εἶναι Θεός. Μέ βάση αὐτή τή θεώρηση, διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἀνακαλύπτοντας τόν «Θεό - Ἑαυτό» του καί ἐνεργοποιώντας τίς ἀπόκρυφες δυνάμεις, πού δῆθεν κρύβει μέσα του, μπορεῖ νά αὐτοθεραπεύεται. Ὡς αὐτοθεραπεία νοεῖται τό «ξεμπλοκάρισμα» τῆς ἐνέργειας. Κατά τήν ὀρθόδοξη ὅμως Θεολογία ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος μέ τήν προσωπική ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ (ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν, Γεν. α΄,26). Ἡ δέ νόσος ψυχῆς καί σώματος ἡ ὁποία εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη φύση μετά τήν Παρακοή τῶν πρωτοπλάστων ἀποτελεῖ κατά κύριο λόγο συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, τήν ὁποία νόσο ἐπιτρέπει ὁ Θεός ὡς ἕνα τρόπο γιά μετάνοια καί ἐπανόρθωση. Ὅσον ἀφορᾶ στήν ψυχή, αὐτή δέν μπορεῖ νά θεραπευθεῖ ἀπό κανέναν ἄλλο ἐκτός ἀπό τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

3. Ἡ θεραπεία ὅμως τῆς σωματικῆς νόσου δέν μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ διά τῆς δυναμοποίησης τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων, διά τῆς ὁποίας δῆθεν ἀπελευθερώνεται ἡ λανθάνουσα πνευματοειδής δύναμή τους, οὔτε διά τῶν βελονῶν τοῦ βελονισμοῦ, οὔτε διά τοῦ μασάζ τῆς ρεφλεξολογίας, οὔτε δι᾿ οἱουδήποτε ἄλλου ἐμπειρικοῦ ἤ μαγικοῦ μέσου τῆς ὅποιας ἐναλλακτικῆς ¨θεραπείας¨. Βεβαίως τό σῶμα μπορεῖ νά θεραπευθεῖ θαυματουργικῶς διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ διά τῶν εὐχῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν ἁγίων μας. Ὡστόσο ὅμως ὁ Θεός ¨ἔκτισε ἰατρόν¨ (Σοφ. Σειράχ, λη΄,1 ) πρός τόν ὁποῖο καταφεύγουμε, ἐκτιμώντας τήν διαγνωστικές καί θεραπευτικές ἱκανότητές του, τίς ὁποῖες ἀπέκτησε ἀπό τήν ἐπίπονη σπουδή του στήν ἰατρική ἐπιστήμη.

Εἶναι σημαντικό νά γνωρίζουν ὅσοι ἐμπιστεύονται τίς ἐναλλακτικές ¨θεραπεῖες¨ τίς ἐνδεχόμενες συνέπειές τους, οἱ ὁποῖες εἶναι

α) ψυχο-διανοητική διαταραχή λόγῳ τῆς ἀποκρυφιστικῆς βάσεως στήν ὁποία θεμελιώνονται

β) σοβαρές παρενέργειες στήν κατάσταση τῆς ὑγείας τους ἐξαιτίας τῆς ἐγκαταλείψεως τῶν ἐνδεδειγμένων ἰατρικά θεραπειῶν, καί

γ) ἐπιδείνωση τῆς ὑγείας τους ἀκόμη καί θάνατος τοῦ ἀσθενοῦς.

4. Οἱ ἐναλλακτικές ¨θεραπεῖες¨, ὅπως : Ἀγγελοθεραπεία, Ἀγιουρβέδα, Ἀνθοϊάματα Μπάχ, Aura Soma, Ἀρωματοθεραπεία, Βελονισμός, Βιοενεργειακές Θεραπεῖες, Βιοσυντονισμός, Ἐσωτέρα Θεραπευτική, Κρανιοϊερή Θεραπεία, Κρυσταλλοθεραπεία, Ὁμοιοπαθητική, Ρέϊκι, Ρεφλεξολογία, Σιάτσου, ψευδοεπιστημονικές ψυχοθεραπεῖες κ.ἄ., θεμελιώνονται σέ κοσμοθεωριακό ὑπόβαθρο, τό ὁποῖο εἶναι ἀντίθετο καί ἀσυμβίβαστο μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη.

Ἔχουν δέ τά ἑξῆς κοινά χαρακτηριστικά:

α) εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετες

β) προβάλλουν ἕναν θεραπευτή μάγο ,

γ) βασίζονται σέ μία μεταφυσικῆς τάξεως ἐνέργεια τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν καὶ θρησκειῶν -τίς ὁποῖες εὔκολα ἀκολουθοῦν ὅσοι ἔγιναν πρίν θύματα τῶν ἐνεργειακῶν θεωριῶν-και

δ) δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ ἐπιστήμη .

Ἰδιαιτέρως τό ρέϊκι εἶναι ἀπροκάλυπτα μία ἀποκρυφιστικὴ πρακτικὴ, ἀφοῦ οἱ μυημένοι "θεραπευτές" ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ "ὁδηγούς" πνεύματα, τὰ ὁποῖα κατευθύνουν τὴ θεραπευτικὴ ἐνέργεια.

5. Ἡ γιόγκα καί ὁ διαλογισμός δέν εἶναι μέθοδοι θεραπείας, ὅπως εὐρέως διατυμπανίζεται στό χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Ἡ Γιόγκα εἶναι "μέθοδος θανάτου καὶ φυγῆς ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς φθορᾶς." Ὁ διαλογισμὸς εἶναι ἀντίθετος μὲ τὴ χριστιανική μας πίστη γιατί προσπαθεῖ νὰ πείσει τὸν ἄνθρωπο ὅπως τότε ὁ "ὄφις", ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος θεός, ἀρκεῖ νὰ ἐνεργοποιήσει τὶς δυνάμεις του, μέσω τῆς τεχνικῆς τοῦ διαλογισμοῦ. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὸν προσωπικὸ Σωτήρα, τὸν Χριστό, ὅπως ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ πιστεύουμε.Ἐπίσης ἡ ἐπανάληψη λέξεων ἢ φράσεων ( μάντρας ), ὡς ἐπὶ τό πλεῖστον, ἀποτελοῦν ἐπικλήσεις σὲ Ἰνδουιστικὲς θεότητες, δηλ. σέ δαιμόνια.

6. Ὑπάρχουν πολλοί θεραπευτές ἤ καί θεραπευόμενοι Χριστιανοί, πού ἀκολουθοῦν διάφορες ἐναλλακτικές ¨θεραπεῖες¨, χωρίς νά παραδέχονται πώς κατ᾿ οὐσίαν πρόκειται γιά μαγεία. Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι δέν εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο γι' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἐκτελοῦν μαγικές πράξεις, νά πιστεύουν σέ πνεύματα ἤ νά εἶναι ἐνήμεροι ὅτι συνεργάζονται μέ πνεύματα (δαίμονες). Ἀρκεῖ τό νά ἀποδέχονται ὅτι αὐτή ἡ δραστηριότητά τους «λειτουργεῖ» καί νά τή χρησιμοποιοῦν.

7. Οἱ λεγόμενες ἐναλλακτικές ¨θεραπεῖες¨ ἤ σύμφωνα μέ τόν Ἰατρικό Σύλλογο Ἀθηνῶν «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι» (ΑΝ.ΘΕ.Μ.), στηρίζονται σέ πεπαλαιωμένα καί μυθώδη δεδομένα καί χαρακτηρίζονται, ἀπό διαφόρους ἐπισήμους ἑλληνικούς καί διεθνεῖς ἰατρικούς φορεῖς καί συλλόγους, ὡς ψευδοεπιστῆμες.

8. Οἱ ἐν λόγῳ μέθοδοι ἐφ' ὅσον βεβαίως ἐπιδιώκουν εἴτε εὐθέως, εἴτε πλαγίως, εἴτε συγκεκαλυμμένως, εἴτε ἀφανῶς ἐπηρεασμὸ τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τρίτου ἢ τρίτων, ἀποτελοῦν προσηλυτισμό, ἐνέργεια ἡ ὁποία συνιστᾶ ἀξιόποινο πράξη καὶ διώκεται ποινικῶς ὑπὸ τοῦ νόμου (Νόμος 1363/39 ἄρθρον 4).

Ἡ ὑποσχόμενη θεραπεία ἤ ἔστω βελτίωση ἀπό τίς ἐν λόγῳ θεωρίες ἀποτελεῖ ἀπάτη, ἡ ὁποία τιμωρεῖται ποινικῶς ὑπὸ τοῦ ἄρθρου 386 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος, ὡς παράνομη ἄσκηση ἰατρικοῦ ἐπαγγέλματος.

9. Δέν πρέπει νά λησμονήσουμε τόν ὀξυνούστατο καί θεοφώτιστο πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι ἡ ὑγεία εἶναι μέγιστο ἀγαθό ἀρχῆθεν δοσμένο στούς πρωτοπλάστους γιά νά ἐκπληρώσουν τόν ὕψιστο προορισμό τους, τήν κατά χάριν θέωσή τους.
Ἡ διαταραχή τῆς ὑγείας εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως στήν ἀνυπακοή καί τελικά παραχώρηση παιδαγωγική καί θεραπευτική τοῦ Θεοῦ γιά μετάνοια καί ἀνόρθωση στόν ἀρχετυπικό τρόπο ζωῆς. Σημειώνει ἰδιαίτερα ὁ ἱερός Πατήρ ὅτι συμφέρει νά ὑπομείνουμε τά δεινά τῆς ἀσθένειας παρά νά ἐμπιστευθοῦμε ὕποπτους μάγους-θεραπευτές πού μπορεῖ νά ὠφελήσουν τό σῶμα μας, ἀλλά νά βλάψουν τήν ψυχή μας. Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος εἶχε ἐμπειρία τῶν πολλῶν ὠφελειῶν τῆς ἀρρώστιας ὅπως καί πολλοί ἄλλοι Ἅγιοι, μέ κορυφαῖο τόν Ἀπόστολο Παῦλο διατυπώσαντα τό: ¨εἰ καί ὁ ἔξω ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ᾿ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ¨. (Κορινθ. β΄, 16)

10. Ὁ ἄνθρωπος ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁλοκληρωμένος καί πραγματικά θεραπευμένος, εἴτε ἀσθενής εἴτε ὑγιής σωματικά, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μόνο στήν πλήρη ἕνωσή του μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν, μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

π. Βασίλειος Κοκολάκης

Πηγή: http://www.orthros.eu

Σε κίνηση μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας προβαίνει η Μέρκελ, προσκαλώντας στις 28 Αυγούστου στο Βερολίνο σε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής τους Πρωθυπουργούς των Δυτικών Βαλκανίων, συνοδευόμενους από τους Υπουργούς Εξωτερικών και Οικονομικών των χωρών τους! Η Γερμανία παίρνει την πρωτοβουλία αυτή στα πλαίσια του ολοένα και μεγαλύτερου πρωταγωνιστικού της ρόλου στην Ευρώπη, παραγκωνίζοντας ολότελα Αγγλία και Γαλλία, θέλοντας να δείξει ότι είναι αφεντικό της Ευρώπης, ότι κινεί όλα τα νήματα της Ηπείρου και πως βάζει πλέον γερό πόδι και στα Βαλκάνια, που αποτελούν αιωνίως «μήλον της Έριδος» των μεγάλων Δυνάμεων...

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Μακεδονία, 10 Αυγούστου 2014 μ.Χ.

 (Επέτειος Συνθήκης Βουκουρεστίου 1913)

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

 ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

 ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΛΕΙ ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ ΣΕ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

 ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΟΡΥΦΗΣ

 ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

 Προσωπικά πλέον εμπλέκεται η Μέρκελ στο θέμα των Σκοπίων, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο

ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΚΑΛΕΙ ΣΚΟΠΙΑ

Σε κίνηση μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας προβαίνει η Μέρκελ, προσκαλώντας στις 28 Αυγούστου στο Βερολίνο σε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής τους Πρωθυπουργούς των Δυτικών Βαλκανίων, συνοδευόμενους από τους Υπουργούς Εξωτερικών και Οικονομικών των χωρών τους!

Η Γερμανία παίρνει την πρωτοβουλία αυτή στα πλαίσια του ολοένα και μεγαλύτερου πρωταγωνιστικού της ρόλου στην Ευρώπη, παραγκωνίζοντας ολότελα Αγγλία και Γαλλία, θέλοντας να δείξει ότι είναι αφεντικό της Ευρώπης, ότι κινεί όλα τα νήματα της Ηπείρου και πως βάζει πλέον γερό πόδι και στα Βαλκάνια, που αποτελούν αιωνίως «μήλον της Έριδος» των μεγάλων Δυνάμεων...

ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΝΙΜΙΤΣ

Όχι τυχαία άλλωστε, η Μέρκελ πρόσφατα αποκάλεσε "Μακεδονία" τα Σκόπια και προανήγγειλε ότι θα εμπλακεί προσωπικά στο ζήτημα του Ονόματος, το οποίο είχε χαρακτηρίσει «βάρος» από το Ντουμπρόβνικ της Κροατίας…

Και να που εμπλέκεται πλέον, αφού πέρυσι είχε μιλήσει προσωπικά με τον Νίμιτς, ο οποίος, όχι επίσης τυχαία, επισκέφθηκε πριν λίγες ημέρες Σκόπια και Αθήνα, βολιδοσκοπώντας τις Κυβερνήσεις, ενημερώνοντας και το Βερολίνο με φρέσκα νέα και εκτιμήσεις, ώστε να είναι καλά διαβασμένο, ιδίως στις λεπτομέρειες, όπου παίζεται όλο το ζήτημα…

Ούτε είναι ακόμη τυχαίο ότι ο Νίμιτς τόνισε από τα Σκόπια το έντονο προσωπικό ενδιαφέρον της Μέρκελ για την επίλυση της Ονομασίας!

ΤΙ ΘΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Καλώντας λοιπόν τον Γκρούεφσκι στο Βερολίνο, η Μέρκελ θα του επιδείξει με νόημα το διπλό εισιτήριο εισόδου σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ σφραγισμένο με το κύρος του Ράιχ, ζητώντας του απλά να δεχθεί έναν Γεωγραφικό Προσδιορισμό στο "Μακεδονία" (κάτι απαράδεκτο για την Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα) και να αρχίσει έτσι τις ενταξιακές διαδικασίες, που θα εξελίσσονται κανονικά μέχρι να αποφανθούν με σχετικό Δημοψήφισμα οι Σκοπιανοαλβανοί πολίτες…

 
ΤΙ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Εάν ο Γκρούεφσκι συμφωνήσει, τότε θα πιεστεί η Αθήνα να αποδεχθεί τη νέα ονομασία εκ των προτέρων και δεσμευτικά, πριν καταλήξει το σκοπιανικό δημοψήφισμα!
Δηλαδή θα ζητηθεί από την Ελλάδα να αποδεχθεί γραπτώς την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, κατά τη Σύνοδο Κορυφής στην Ουαλία στις 4 & 5 Σεπτεμβρίου 2014, εάν και εφόσον ευοδωθεί και το σχετικό μετέπειτα Δημοψήφισμα…
Αυτό είναι πολύ κρίσιμο χαρτί, που θα απαιτήσει το Βερολίνο από την Αθήνα την τελευταία στιγμή, για να καμφθεί οριστικά ο Γκρούεφσκι, να αποδεχθεί αρχικά το Όνομα και να προχωρήσει στο τελικό Δημοψήφισμα.
Εάν αυτό βγει "ναι" τα Σκόπια γίνονται αυτόματα μέλος του ΝΑΤΟ και πολύ γρήγορα μέλος της Ε.Ε..

Εάν το Δημοψήφισμα βγει "όχι" (πράγμα δύσκολο) τότε οι ενταξιακές διαβουλεύσεις συνεχίζονται, αλλά η τελική ένταξη παγώνει, μέχρι να γίνει νέο Δημοψήφισμα με παραλλαγή της πρότασης Ονομασίας, κοκ…

 
ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ;

Το ερώτημα είναι εάν η Γερμανία καταφέρει τελικά τα Σκόπια.
Και η απάντηση είναι ότι έχει δυστυχώς πανίσχυρα όπλα, πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά, που δεν μπορούν να αγνοηθούν από το κρατίδιο.

Πρώτα από όλα η Σύνοδος των Δυτικών Βαλκανίων θα γίνει στις 28 Αυγούστου, μόλις μία εβδομάδα πριν τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, ώστε να υπάρξουν έντονα διλήμματα, καίριοι εκβιασμοί, προσφορά και ζήτηση, εξελίξεις και σημαντικά βήματα, στα πλαίσια της γενικότερης Ρωσο-Νατοϊκής Κρίσης σε σχέση με την Ουκρανία!

Δεύτερον, θα ξεκαθαρισθεί στον Γκρούεφσκι το "τώρα ή ποτέ", καθώς τώρα χρειάζονται οι Δυτικοί τα Σκόπια και τις άλλες χώρες, για να σφίξουν τον κλοιό γύρω από τον Πούτιν.

«Η ευκαιρία λοιπόν είναι μοναδική και άλλη δεν θα υπάρξει ξανά», θα τονίσει η Μέρκελ στον Σκοπιανό Πρωθυπουργό, ενώ θα του τάξει και μεγάλη οικονομική βοήθεια και γερμανικές επενδύσεις...

 
ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Οι εξελίξεις αυτές και ο κίνδυνος να δεχθεί Γεωγραφικό Προσδιορισμό ο Γκρούεφσκι πιεζόμενος και από τον Αλβανικό παράγοντα εσωτερικά, πρέπει να σημάνουν συναγερμό στη Μακεδονία και σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, καθώς θα πρόκειται για εφιάλτη!

 
ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

ΣΤΙΣ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ως εκ τούτου η Παγκόσμια Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα, καλεί τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους της σε όλο τον κόσμο, καθώς και τις Ιερές Μητροπόλεις της Μακεδονίας σε συναγερμό και σε ετοιμότητα για μεγάλο Εθνικό Συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη στις 3 Σεπτεμβρίου, παραμονή της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, εάν απαιτηθεί από τις εξελίξεις!
Όλοι οι Έλληνες, όλες οι Ελληνίδες και τα Ελληνόπουλα, οφείλουν τότε να δώσουν δυναμικά και μαζικά το παρόν, πιστοί στον μεγάλο και μακροχρόνιο σύγχρονο Μακεδονικό Αγώνα υπεράσπισης της Ιστορίας και του Ονόματος της Μακεδονίας του Μεγάλου μας Αλεξάνδρου!

Της μίας, της μόνης, της αρχαίας, αδιάκοπης και περήφανης Μακεδονίας των Ελλήνων!

ασυμβίβαστα για το Όνομα, τον Ελληνισμό και την Ιστορία μας

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

3.500.000 ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

έτοιμοι για όλα

Θεσσαλονίκη, Μακεδονία 10 Αυγούστου 2014 μ.Χ.

https://www.facebook.com/worldmacedonia

https://twitter.com/WORLDMACEDONIA

Πηγή: www.noiazomai.net 

Η προχθεσινή (4/8) ανακοίνωση του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΚΑ) για το Διεθνές Γύρο Παραχωρήσεων (2 ^nd International Round) όπως αναμένετο ανάμεσα στα 20 συνολικά θαλάσσια οικόπεδα περιέλαβε και μία σειρά, συγκεκριμένα τα blocks 12 έως 20, που ευρίσκονται νοτίως της Κρήτης [2]. Σε αντίθεση με τα θαλάσσια οικόπεδα που ευρίσκονται στα Δυτικά, δηλαδή στο Ιόνιο, όπου υπάρχει συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων συνόρων με την Ιταλία από το 1978, νοτίως της Κρήτης και παρά τις μέχρι σήμερα προσπάθειες του Υπουργείου Εξωτερικών με Αίγυπτο και Λιβύη, η οριοθέτηση ήτο αδύνατη λόγω ενστάσεων, με παρότρυνση της Τουρκίας, πότε από την Αίγυπτο και πότε από την Λιβύη.

Ο χάρτης κατασκευάστηκε από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού

Η προχθεσινή (4/8) ανακοίνωση του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΚΑ) για το Διεθνές Γύρο Παραχωρήσεων (2 ^nd International Round) όπως αναμένετο ανάμεσα στα 20 συνολικά θαλάσσια οικόπεδα περιέλαβε και μία σειρά, συγκεκριμένα τα blocks 12 έως 20, που ευρίσκονται νοτίως της Κρήτης [2]. Σε αντίθεση με τα θαλάσσια οικόπεδα που ευρίσκονται στα Δυτικά, δηλαδή στο Ιόνιο, όπου υπάρχει συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων συνόρων με την Ιταλία από το 1978, νοτίως της Κρήτης και παρά τις μέχρι σήμερα προσπάθειες του Υπουργείου Εξωτερικών με Αίγυπτο και Λιβύη, η οριοθέτηση ήτο αδύνατη λόγω ενστάσεων, με παρότρυνση της Τουρκίας, πότε από την Αίγυπτο και πότε από την Λιβύη. Σήμερα και οι δύο αυτές χώρες αντιμετωπίζουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα με την μεν Λιβύη να είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης λόγω καθημερινών συμπλοκών μεταξύ των διάφορων ενόπλων παραστρατιωτικών ομάδων, η δε Αίγυπτος δοκιμάζεται σκληρά από μία εμβαθυνόμενη οικονομική κρίση και παράλληλα τον στρατό να προσπαθεί να ελέγξει την εξαπλούμενη τρομοκρατική δράση.

Όπως προκύπτει από την ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ η Ελλάδα από χθες έχει ανακηρύξει de facto υφαλοκρηπίδα και την εφαπτόμενη με αυτήν ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης, αφού μαζί με τους χάρτες εδόθηκαν στην δημοσιότητα και οι πλήρεις γεωγραφικές συντεταγμένες των εν λόγω οικοπέδων. Να σημειώσουμε ότι η μέγιστη απόσταση από το ακραίο νότιο- ανατολικό άκρο της Κρήτης (οικόπεδα 15 και 20) είναι στα 100 ναυτικά μίλια περίπου με το εύρος αυτό να αυξομειώνεται προς τα δυτικά όρια των υπόλοιπων οικοπέδων ανάλογα με την μορφολογία των ακτών της Αιγύπτου και Λιβύης. Είναι προφανές ότι η χάραξη έγινε βάσει των προβλεπόμενων στο Νέο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών ( UΝ CLOS, Montego Bay 1982) το οποίο ορίζει ως μέγιστη απόσταση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδος τα 200 ν.μ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση και λόγω του ότι η απόσταση μεταξύ των νοτίων παραλιών Κρήτης και Αιγύπτου είναι στα 197 ν.μ., ακολουθήθηκε η μέση γραμμή, αφού ελήφθηκε υπ’ όψιν η νήσος Γαύδος και το σύμπλεγμα της νήσου Χρυσή, έτσι που η μέγιστη απόσταση των δύο ακραίων θαλάσσιων οικοπέδων να φτάνει τα 98.5 ν.μ.

Η χθεσινή ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ που εσυνοδεύετο από μία πλήρη γεωγραφικά περιγραφή της θαλάσσιας έκτασης νοτίως της Κρήτης, όπου η Ελλάδα μπορεί και θέλει να εξασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, όπως αυτά πηγάζουν από την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο Θαλάσσης ( UNCLOS), ακολούθησε την ρηματική διακοίνωση της Ελληνικής κυβέρνησης προς τα Ηνωμένα Έθνη στις 20 Φεβρουαρίου 2013. Στην εν λόγω ρηματική διακοίνωση προχώρησε τότε η Ελλάδα σε απάντηση ερευνών στο Ανατολικό Αιγαίο πέριξ του Καστελόριζου και της Ρόδου από την τουρκική TPAO που αμφισβητούσαν την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Με την τότε ρηματική διακοίνωση η Ελλάδα αφ’ ενός μεν κατήγγειλε και απέρριψε τις τουρκικές διεκδικήσεις επί της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας και αφ’ ετέρου εδήλωνε ότι «η Ελλάδα εξασκεί ab initio και ipso facto κυριαρχικά δικαιώματα για την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου της στην υφαλοκρηπίδα, όπως αυτή ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας». Ακόμη η ρηματική αυτή διακοίνωση αναφέρει ότι η πρόθεση της χώρας μας είναι όπως εξασκήσει τα εν λόγω δικαιώματά της εντός του εύρους των ορίων της υφαλοκρηπίδας όπως αυτά ορίζονται με τους Νόμους 2289/1995 και τον 4001/2011.

Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές η ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ ολοκληρώθηκε μόλις την περασμένη εβδομάδα μετά από πολύμηνη προετοιμασία σε στενή συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών και την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού και με την συμβολή νομικών γραφείων που γνωρίζουν άριστα τους χειρισμούς με βάση το Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης. Ακόμη πρέπει να σημειωθεί ότι η απόφαση για ταυτόχρονη ανακοίνωση του Διεθνούς Γύρου Παραχωρήσεων και των συντεταγμένων της υφαλοκρηπίδας ελήφθη σε ευρεία σύσκεψη πριν δύο περίπου εβδομάδες με την συμμετοχή του Πρωθυπουργού, του Υπουργού ΠΕΚΑ κ. Γιάννη Μανιάτη, του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και του Υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο, όπου πλαισιώθηκαν από πεπειραμένα υπηρεσιακά στελέχη.

[1] Όπως δημοσιεύθηκε στο Energia.gr 

[2] Προκήρυξη ∆ιεθνούς ∆ιαγωνισµού για παραχώρηση δικαιώµατος έρευνας και εκµετάλλευσης υδρογονανθράκων σε είκοσι (20) θαλάσσιες περιοχές στη ∆υτική Ελλάδα (Ιόνιο) και νοτίως της Κρήτης

Του Κ. Ν. Σταμπολή [1]

Ένα σχόλιο με μεγάλη βαρύτητα

(Ειδικού Συνεργάτη του ιστολογίου http://infognomonpolitics.blogspot.gr )

Η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Ελλάδα

Η πρόσφατη παρουσίαση στο Λονδίνο, των 20 θαλασσίων «οικοπέδων» που θα προκηρυχθούν για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων αποτελεί σημαντικό ορόσημο, τόσο για το έργο που επιτελέσθηκε μέχρι τώρα, όσο και για αυτά που θα ακολουθήσουν. Δεν πρέπει, όμως, να πιστέψουμε ότι τα προβλήματά μας λύθηκαν δια παντός.

Αναμφιβόλως, αισθανόμαστε ότι υπάρχει μια προοπτική που δημιουργεί ελπίδες για το μέλλον, γνωρίζουμε όμως ότι πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι « είναι όλα κιόλας ξεπουλημένα». Είναι συνεπώς εύλογο να επικρατεί αβεβαιότητα για την ενδεικνυόμενη μακροπρόθεσμη πολιτική στον τομέα των υδρογονανθράκων. Σ΄ αυτόν τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας, είναι απαραίτητο να μελετήσουμε τους τρόπους που επέλεξαν άλλες χώρες για να αξιοποιήσουν το πετρέλαιο και το αέριό τους.

Είναι, εξάλλου, σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι η χώρα διέρχεται μια συνεχιζόμενη κρίση δημοσίου χρέους, για την οποία οι δανειστές μας πιστεύουν ακράδαντα ότι φέρουμε την πλήρη ευθύνη. Οποιοδήποτε «στραβοπάτημα» μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Πόσο μάλλον, όταν οι μεγάλες πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες είναι στενά συνδεδεμένες με τις κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών που διακρατούν ή ελέγχουν το δημόσιο χρέος μας.

Περαιτέρω, δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι συντομότατα τα 20 θαλάσσια «οικόπεδα» θα αναληφθούν από ξένες εταιρείες, οι οποίες θα κάνουν τα πάντα για να παραγάγουν γρήγορα πετρέλαιο και αέριο και , έτσι, θα «σωθούμε» εν μια νυκτί από την σημερινή κρίση. Αντιθέτως, η πείρα έχει διδάξει ότι η διαδικασία κατακύρωσης των «οικοπέδων» σε εταιρείες ή κοινοπραξίες εταιρειών είναι χρονοβόρα και μεταξύ των διερευνητικών γεωτρήσεων και της παραγωγής μεσολαβούν αρκετά χρόνια. Ακόμη όμως και όταν αρχίσει η εξόρυξη, προηγείται η απόσβεση των μεγάλων επενδύσεων που απαιτούνται για την εκμετάλλευση των υποθαλασσίων κοιτασμάτων. Εν ολίγοις, το «ελντοράντο» είναι ακόμη πολύ μακριά.

Είναι, λοιπόν, σκόπιμο να χαράξουμε την πολιτική μας με μακροπρόθεσμη πνοή κα να πείσουμε τους διεθνείς πετρελαϊκούς «παίκτες» ότι είμαστε σοβαροί και αξιόπιστοι εταίροι.

Στο πλαίσιο αυτό, επιβάλλεται να αρχίσουν οι διαδικασίες για την ίδρυση και λειτουργία Εθνικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων - όπως το έπραξαν πολλές χώρες πριν από μας – με μετα- σχηματισμό της υπάρχουσας εταιρείας ΕΔΕΥ ΑΕ. Η εταιρεία αυτή θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να συμμετέχει με ένα μικρό ποσοστό, λ.χ. 5%, σε κάθε κοινοπραξία που θα αναλαμβάνει την έρευνα και εκμετάλλευση εκάστου «οικοπέδου». Η χρηματοδότηση της μικρής αυτής συμμετοχής θα εξασφαλίζεται στο πλαίσιο της συνολικής χρηματοδότησης της κοινοπραξίας. Με τον τρόπο αυτό, τα στελέχη της εταιρείας θα συμμετέχουν πλήρως στις διαδικασίες λειτουργίας εκάστης κοινοπραξίας, ούτως ώστε να διασφαλίζουν την εθνική κυριαρχία επί των κοιτασμάτων που θα ανακαλυφθούν και να αποτρέπουν κάθε κίνδυνο αλόγιστων ενεργειών των μελών της κοινοπραξίας.

Σταδιακά, η εταιρεία αυτή θα καταστεί ικανή να εκμεταλλευτεί τα μικρά κοιτάσματα που θα ανακαλυφθούν που κατά κανόνα δεν ενδιαφέρουν τις ξένες εταιρείες. Αυτή, όμως, η δυνατότητα θα έρθει ως αποτέλεσμα ενδελεχούς και μακροχρόνιας εμπλοκής της εταιρείας στο κύκλωμα έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων, η οποία, όπως όλοι γνωρίζουμε, σήμερα δεν υπάρχει.

Παράλληλα με τις μακρόχρονες διαδικασίες που προαναφέρθηκαν, είναι σημαντικό να ληφθούν οι πιο σωστές αποφάσεις για την διάθεση των εσόδων από τους υδρογονάνθρακες. Εκεί θα κριθεί κατά πόσο η χώρα είναι διατεθειμένη να «γυρίσει σελίδα», ή θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται όπως πριν. Κοινωνικές παροχές που δεν θα δικαιολογούνται από την περίσταση δεν θα πρέπει καν να συζητηθούν. Η χώρα έχει ανάγκη από πολλές επενδύσεις, ελληνικές και ξένες, οι οποίες θα δημιουργήσουν και θα διασφαλίσουν νέες θέσεις εργασίας. Οι επενδύσεις, όμως, δεν γίνονται σε υπερχρεωμένες χώρες, όταν μάλιστα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος «πισωγυρισμάτων». Αντίθετα, η δυνατότητα μιας χώρας να εξυπηρετήσει το δημόσιό της χρέος και να το θέσει σε σταθερή πτωτική τροχιά επιτρέπει σε πολλούς επενδυτές να εισέλθουν στην αγορά αυτής της χώρας, εκτιμώντας ότι οι κίνδυνοι για τις επενδύσεις τους είναι, από την πλευρά αυτή, διαχειρίσιμοι.

Κατά συνέπεια, επιβάλλεται όπως ένα μέρος των εσόδων, λ.χ. το 60%, κατευθυνθεί εξαρχής για την αντιμετώπιση του δημοσίου μας χρέους. Η απόφαση αυτή, όσο οδυνηρή και αν φαίνεται, είναι επιβεβλημένη, όχι για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δανειστών, αλλά διότι θα ωφελήσει πρωτίστως την οικονομία μας. Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι, ως δια μαγείας, ένα γεωτρύπανο θα αρχίσει αύριο να επιχειρεί στο καθένα από τα 20 «οικόπεδα». Ο δρόμος προς την κατεύθυνση αυτή θα είναι τραχύς και ανηφορικός. Θα είμαστε τυχεροί αν αρχίσουμε με ένα ή δύο γεωτρύπανα. Η αποστολή του ισχυρού μηνύματος ότι τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες θα αξιοποιηθούν για την τακτική πληρωμή του χρέους θα παρακινήσει πολλές πετρελαϊκές εταιρείες - που θα είναι «διστακτικές» να επενδύσουν στην Ελλάδα - να αναθεωρήσουν τις αποφάσεις τους και να εκδηλώσουν ενδιαφέρον για την εκμετάλλευση των υπολοίπων οικοπέδων. Το ίδιο θα συμβεί και με εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε άλλους τομείς. Θα μπορέσει, έτσι, η οικονομία μας να εισέλθει σε ένα άλλο κύκλο, πλέον βιώσιμο και ελπιδοφόρο, μακριά από τις παλαιές πρακτικές που αμαύρωσαν την εικόνα του Έλληνα στον κόσμο. Συγχρόνως δε, η τακτική και συστηματική πληρωμή του δημοσίου χρέους του παρελθόντος και η μη παραγωγή νέου χρέους θα απελευθερώσουν άλλους πόρους από τον προϋπολογισμό, οι οποίοι θα κατευθυνθούν σε αναπτυξιακές επενδύσεις. Τέλος, ένας προϋπολογισμός απαλλαγμένος από τα βάρη του δημοσίου χρέους και των δημοσίων επενδύσεων θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει ευχερέστερα μια στοχευμένη κοινωνική πολιτική.

Πηγή: e-Amyna, Ινφογνώμων Πολιτικά  

ΚΟ: equalitarianism = το δόγμα της ισότητας της ανθρωπότητας. Ακριβέστερα πρόκειται όχι για ισότητα, αλλά για εξισωτισμό. Θεωρητικά, υπάρχουν πολλά είδη εξισωτισμού ανάλογα με το τι ορίζουμε ως «ισότητα» και πώς θεωρούμε ότι μπορούμε να την επιτύχουμε: πολιτικός εξισωτισμός, οικονομικός εξισωτισμός, εξισωτισμός των φύλων, εξισωτισμός απέναντι στο νόμο, εξισωτισμός των ευκαιριών κ.ο.κ. Για παράδειγμα ο κομμουνισμός μπορεί να θεωρηθεί ακραία μορφή οικονομικού/υλικού εξισωτισμού. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε περισσότερο με μια θεωρία ηθική και όχι οικονομική.Οι θιασώτες του εξισωτισμού (equalitarianists/εξισωτιστές) υποστηρίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι «ίσοι» σε θεμελιώδη αξία ή κοινωνική θέση και αγωνίζονται για την «εξάλειψη των διακρίσεων» που υπάρχουν εκ της φύσεως των πραγμάτων. Έτσι ο εξισωτισμός μπορεί να είναι είτε θετικός (π.χ. όλες οι γυναίκες έχουν πάντα δίκιο, επειδή είναι γυναίκες) είτε αρνητικός (π.χ. δεν υπάρχουν όμορφες και άσχημες γυναίκες, είναι όλες γυναίκες). Και στις δύο μορφές του, πάντως, είναι μια μορφή κοινωνικής αδικίας, που προκύπτει, κατά παράδοξο και ειρωνικό τρόπο, από την πίστη της Αριστεράς στις δυνατότητες της κοινωνικής μηχανικής να θεραπεύει αδικίες, οι οποίες οφείλονται σε φυσικές διακρίσεις που υφίστανται εκ των πραγμάτων. Ονομάζεται επίσης και Egalitarianism (από το γαλλικό égal, που σημαίνει "ίσος").

Τὠρα πού δικαιώθηκαν πλήρως ὅλοι ὅσοι εἶχαν προείδει τό ψέμμα καί τήν καταδολίευση μέσα ἀπό τό προκάλυμμα καπνοῦ πού μέσα στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ἔριχνε τό «δίδυμο τῆς ἐπιτυχίας» !!! κ.κ. Χατζηγάκη –Σκορδᾶ, πού τώρα ὑπέστη τά ἐπίχειρα τῶν πράξεών του καί ὑπενθύμισε μέ τήν περιθωριοποίησή του τήν ρήση τοῦ Νοροντόμ Σιχανούκ γιά τήν μεταχείρησή του ἀπό τούς ἐρυθρούς Χμέρ καί τόν αἱμοδιψῆ ἡγέτη τους Πόλ Πότ, στήν μαρτυρική Καμπότζη: «Αἰσθάνομαι σάν τόν εὔχυμο καρπό τῆς κερασιᾶς πού τρῶς τήν εὐωδιαστή σάρκα του καί φτύνεις τό κουκούτσι» γιατί ἐνῶ ἐψηφίσθη τό ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων γιά 7 Κυριακές τό χρόνο καί μόνο γιά τήν μικρομεσαία ἐπιχειρηματικότητα μέ καταστήματα ἕως 250 τ.μ., ἡ πονηρά ὑπουργική Ἀπόφασις τοῦ δῆθεν ἐκπροσώπου τῆς λαϊκῆς Δεξιᾶς κ. Γιακουμάτου δῆθεν πιλοτικά ὑλοποιεῖ τόν ἀρχικό ἄθλιο σχεδιασμό γιά τήν πλήρη καταστρατήγηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἐκχωρώντας τήν ἐπιχειρηματικότητα στίς πολυεθνικές καί τά πολυκαταστήματα καί ὁδηγώντας ἀναπόδραστα τούς μικρομεσαίους ἐμπόρους στόν ἀφανισμό καί τό λουκέτο.

Πειραιεύς, 11η Ἰουλίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Τώρα πού τό προσωπεῖο τῶν συγκυβερνώντων ἔπεσε.

Τώρα πού ἀπεδείχθησαν οἱ «διατάκται καί ὑπεργολάβοι» τῶν διεθνῶν ἐντολέων τους.

Τὠρα πού δικαιώθηκαν πλήρως ὅλοι ὅσοι εἶχαν προείδει τό ψέμμα καί τήν καταδολίευση μέσα ἀπό τό προκάλυμμα καπνοῦ πού μέσα στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ἔριχνε τό «δίδυμο τῆς ἐπιτυχίας» !!! κ.κ. Χατζηγάκη –Σκορδᾶ, πού τώρα ὑπέστη τά ἐπίχειρα τῶν πράξεών του καί ὑπενθύμισε μέ τήν περιθωριοποίησή του τήν ρήση τοῦ Νοροντόμ Σιχανούκ γιά τήν μεταχείρησή του ἀπό τούς ἐρυθρούς Χμέρ καί τόν αἱμοδιψῆ ἡγέτη τους Πόλ Πότ, στήν μαρτυρική Καμπότζη: «Αἰσθάνομαι σάν τόν εὔχυμο καρπό τῆς κερασιᾶς πού τρῶς τήν εὐωδιαστή σάρκα του καί φτύνεις τό κουκούτσι» γιατί ἐνῶ ἐψηφίσθη τό ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων γιά 7 Κυριακές τό χρόνο καί μόνο γιά τήν μικρομεσαία ἐπιχειρηματικότητα μέ καταστήματα ἕως 250 τ.μ., ἡ πονηρά ὑπουργική Ἀπόφασις τοῦ δῆθεν ἐκπροσώπου τῆς λαϊκῆς Δεξιᾶς κ. Γιακουμάτου δῆθεν πιλοτικά ὑλοποιεῖ τόν ἀρχικό ἄθλιο σχεδιασμό γιά τήν πλήρη καταστρατήγηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἐκχωρώντας τήν ἐπιχειρηματικότητα στίς πολυεθνικές καί τά πολυκαταστήματα καί ὁδηγώντας ἀναπόδραστα τούς μικρομεσαίους ἐμπόρους στόν ἀφανισμό καί τό λουκέτο.

Ὡς ἔσχατος τῶν Πειραιωτῶν, θέλω δημόσια νά συγχαρῶ τόν συμπολίτη μας κ. Βασίλη Κορκίδη, Πρόεδρο τῆς Ἐθνικῆς Συνομοσπονδίας Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου γιά τήν πεπαρρησιασμένη ἀπόφασή του διαμαρτυρόμενος γιά τά παραπάνω, νά παραιτηθεῖ ἀπό ὅλες τίς κομματικές του ἰδιότητες στό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας. Εἶναι τραγελαφικό τό γεγονός, ὅτι τό κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας πού ἐνῶ θεωρητικά ἐμφορεῖται ἀπό πατριωτικές ἀντιλήψεις στήν πρᾶξι φαλκιδεύει τά προτάγματά του καί ἀποδεικνύεται, ὅπως ἐν προκειμένῳ, διώκτης τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Γένους.

Ἡ ἀήθης, προκλητική, ἀσεβής καί ἀντιχριστιανική ποδοπάτηση ἀπό τήν συγκυβέρνηση Σαμαρᾶ-Βενιζέλου τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἱερότητα τῆς ἡμέρας Κυρίου (Κυριακῆς) δυστυχῶς εἶναι προάγγελος ἐπερχομένων δεινῶν καί ἐπαναλαμβάνει τό ἔγκλημα τοῦ Τουρκαλβανοῦ Κούρτ Πασᾶ τοῦ Βερατίου, πού ἀπηγχόνισε τόν διδάχο τοῦ Γένους καί Ἰσαπόστολο Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὑπερασπιζόμενο ἐκτός τῶν ἄλλων τήν ἱερότητα τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, χρηματισθείς ἀπό τούς προγόνους τῶν σημερινῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν διευθυντῶν, γεγονός γιά τό ὁποῖο πανηγυρίζει ὁ σοφολογιώτατος τ. Ραβίνος Θεσσαλονίκης καί νῦν κάτοικος Ἰσραήλ κ. Μαρδοχαῖος Φριζῆς. Γιά τούς τυχόν ἀμφισβητούντας ἴσως καί γιά τόν ἀρθρογραφούντα πατέρα τοῦ λαμπροῦ αὐτοῦ νέου κ. Ἰάκωβο Φριζῆ, παρατίθεται ὁ συγκεριμένος σύνδεσμος (http://www.you tube.com/watch?v=Hji1gNu_IP0) γιά νά καμαρώσουν τό ὄντως φονταμενταλιστικό παραλήρημα τοῦ κ. Ραβίνου, διαδόχου τῶν φονευτῶν τοῦ μεγάλου ὁσίου καί θεοφόρου ἀνδρός.

Ὁ ἑορτασμός μιᾶς ἡμέρας ἀναπαύσεως τῆς ἑβδομάδος, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση βασίζεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Γένεση» (β΄,2-3), ἔτσι τό Σάββατο διά τοῦ Νόμου τῆς Π.Δ. εἰσῆλθε ὡς «ἡμέρα Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη μέ τά δύο βασικά στοιχεῖα, δηλ. ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες καί ἰδιαίτερη λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τή θέση τοῦ Σαββάτου στόν Χριστιανισμό κατέλαβε ἡ Κυριακή (Ἀποκαλ. α΄,10) σάν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος κατά τήν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, δημιούργησε τό ἀναστάσιμο φῶς καί ἀπέστειλε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά ἐπιφοιτήση στούς Ἀποστόλους. Ἡ Κυριακή σάν κατ' ἐξοχήν «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» ὑπενθυμίζει τόν ἐρχόμενο Χριστό σάν ἀνατέλλοντα ἥλιο, ὁ Ὁποῖος θά ἔλθῃ νά ἀποκαταστήση τήν χειμαζομένη δικαιοσύνη καί νά καταργήση τήν ἀφόρητη ὑποκρισία. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λέγει ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος ὑπόσχεται σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως (Serm 15 de verb apost). Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη ἑορτή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται στό Εὐαγγέλιο, ὡς ἡ «μία τῶν Σαββάτων» (Ματθ. κη΄1, Μαρκ. ιστ΄2, Α΄Κορ. ιστ΄2, Πραξ. κ΄7), στήν δέ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Κυριακή ἡμέρα (Ἀποκαλ. α΄10).

Οἱ μαρτυρίες γιά τόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς συνεχίζονται καί μετά τήν Καινή Διαθήκη. Στήν ἐπιστολή Βαρνάβα ὀνομάζεται «8η ἡμέρα», ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τούς σαββατίζοντες καί μή συμμορφουμένους στήν καθολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας γράφοντας: «Κατά Κυριακήν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καί ἡ ζωή ἡμῶν ἀνέτειλε δι΄ Αὐτοῦ» (Μαγν. κεφ. 9). Κατά τά μέσα τοῦ 2ου αἰ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει στήν Ἀπολογία του πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα (Κεφ. 67) «Τήν δέ τοῦ ἡλίου ἡμέραν κοινήν τήν συνέλευσιν ποιούμεθα» χρησιμοποιῶν γιά τήν Κυριακή τόν ὅρο «ἡλίου ἡμέρα», ὁ ὁποῖος παρέμεινε σέ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκές γλῶσσες ὅπως στήν Ἀγγλική Sunday, στήν Γερμανική Sonntag κλπ. Μετά τήν εἰρήνη τοῦ Μ. Κων/νου μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καθορίζεται μέ τόν πρῶτο νόμο του στίς 7/3/321 ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ «σεβαστή ἡμέρα τοῦ ἡλίου» ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, ἡ δέ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29ο Κανόνα της ὥρισε «οὐ δεῖ χριστιανούς ἰουδαΐζειν, τήν δέ Κυριακήν προτιμῶντες σχολάζειν ὡς χριστιανοί». Τό νόμο τοῦ Μ. Κων/νου «Omnes judices urbanaeque pledes et atrium officia cunctarum venerabili die solis quiescant» ἐπεκύρωσε καί ὁ διάδοχός του Μ. Θεοδόσιος, μέ τόν κωδ. VIII 8, 3 καί XV 5, 2.

Εἶναι ἐνδεικτικό τῆς πολυειδοῦς συγχύσεως τῶν καιρῶν ὅτι τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ὑπερασπίζονται μετά πολλῆς δυνάμεως οἱ κομματικοί σχηματισμοί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τοῦ ΚΚΕ πού ἐκκινοῦν βέβαια ἀπό ἄλλη ἀφετηρία. Αὐτό ὅμως τό γεγονός ἐπιρρωνύει τήν βεβαιότητα γιά τήν πλήρη ἐξάρτησι τῶν συγκυ-βερνώντων ἀπό τό διεθνιστικό λόμπι.

Τό συγκυβερνόν κόμμα τῆς Ν. Δημοκρατίας ἀποδεικνύεται ὅτι δέν διδάσκεται ἀπό τό παρελθόν του. Τό πολιτικό τέλος τοῦ διδύμου Μ. Γιαννάκου-Γ. Καλοῦ δέν φρονηματίζει τούς σημερινούς «καρεκλοκένταυρους». Φαίνεται ὅτι εἶναι τόση ἡ δέσμευση καί ἡ ἐξάρτησή τους ἀπό τούς διεθνεῖς ἐντολεῖς των ὥστε δέν μποροῦν νά ἐνωτισθοῦν τῆς φωνῆς τῆς λογικῆς καί τοῦ χρέους, ποδοπατώντας μέ περισσή ἀσέβεια τόν αἰώνιο καί ἄφθιτο νόμο τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί ἐκχωρώντας τά πρωτοτόκια τῆς ὕπάρξεώς τους στήν τρομακτικά ἐφήμερη καί παροδική ἐξουσία τους !!!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Γιατὶ ἀνεβαίνει στὸ βουνό; Γιατὶ μᾶς διδάσκει, ὅτι εἶναι καλὴ ἡ ἐρημιὰ καὶ ἡ μοναξιὰ, ὅταν πρέπη νὰ προσευχηθοῦμε στὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ φεύγει ἀδιάκοπα στὶς ἐρημιὲς κι ἐκεῖ πολλὲς φορὲς περνᾶ τὴ νύχτα του μὲ προσευχή. Μᾶς διδάσκει νὰ ἐπιδιώκωμε στὶς προσευχές μας τὴ γαλήνη ποὺ προσφέρει ἡ ὥρα κι ὁ τόπος. Μητέρα τῆς ἡσυχίας εἶναι ἡ ἔρημος, καὶ γαλήνη καὶ λιμάνι, μᾶς προφυλάγει ἀπὸ τοὺς θορύβους.

Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου
Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον
Τόμος Δεύτερος
Ἀθῆναι 1969

σελ.218-227

Πηγή: Αναβάσεις

Σε εκτενές άρθρο σχετικά με το θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας, ο ιαπωνικής καταγωγής Αμερικάνος καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, Francis Fukuyama τονίζει ότι:

Η πολυπολιτισμικότητα, εννοούμενη όχι απλά ως ανεκτικότητα της πολιτισμικής διαφορετικότητας, αλλά ως η απαίτηση για νομική αναγνώριση των δικαιωμάτων των φυλετικών, θρησκευτικών ή πολιτισμικών ομάδων - έχει πλέον καθιερωθεί σχεδόν σε όλες τις σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες... Οι σύγχρονες φιλελεύθερες κοινωνίες της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής τείνουν να έχουν αδύναμες ταυτότητες, πολλές «εορτάζουν» τον πλουραλισμό (“celebrate diversity!”) και την πολιτισμικότητα, υποστηρίζοντας στην ουσία ότι η ταυτότητά τους είναι να μην έχουν κάποια ταυτότητα.

Όμως το γεγονός είναι ότι η εθνική ταυτότητα εξακολουθεί να υπάρχει στις σημερινές φιλελεύθερες δημοκρατίες. Η φύση της εθνικής ταυτότητας, παρ’ όλα αυτά είναι κάπως διαφορετική στην Βόρεια Αμερική απ’ ότι είναι στην Ευρώπη, κάτι που βοηθά στην εξήγηση γιατί η ενσωμάτωση μουσουλμάνων είναι τόσο δύσκολη σε χώρες, όπως η Ολλανδία, η Γαλλία και η Γερμανία... Οι παλιές εθνικές ταυτότητες της Ευρώπης εξακολουθούν να υφίστανται. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν μία ισχυρή αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι Βρετανός ή Γάλλος, Ολλανδός ή Ιταλός, ακόμα και αν δεν είναι «πολιτικώς ορθό» να επιβεβαιώνονται αυτές οι ταυτότητες τόσο ισχυρά. Και οι εθνικές ταυτότητες στην Ευρώπη, σε σύγκριση με αυτές στην Αμερική παραμένουν περισσότερο βασισμένες στην εθνικότητα...

Οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες τείνουν να αντιλαμβάνονται την πολυπολιτισμικότητα ως ένα πλαίσιο για την συνύπαρξη ξέχωρα πολιτισμών παρά ως έναν μεταβατικό μηχανισμό για την ενσωμάτωση των νεοεισερχόμενων σε μία κυρίαρχη κουλτούρα... Η αποτυχία της Ευρώπης να ενσωματώσει καλύτερα τούς Μουσουλμάνους της είναι μία οπλισμένη ωρολογιακή βόμβα, η όποια έχει ήδη συμβάλλει στην τρομοκρατία...

Το πρώτο σκέλος τής λύσης είναι να αναγνωρισθεί ότι το παλιό πολυπολιτισμικό μοντέλο δεν ήταν πολύ επιτυχημένο σε χώρες όπως η Ολλανδία και η Βρετανία, και ότι απαιτείται να αντικατασταθεί από πιο ενεργητικές προσπάθειες ενσωμάτωσης των μη δυτικών πληθυσμών σε μία κοινή φιλελεύθερη κουλτούρα. Το παλιό πολυπολιτισμικό μοντέλο βασιζόταν σε αναγνώριση ομάδων και ομαδικών δικαιωμάτων. Μέσα από ένα λανθασμένο αίσθημα σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών- και σε κάποιες περιπτώσεις λόγω ιμπεριαλιστικών ένοχών- παρείχε μεγάλη εξουσία σε πολιτισμικές κοινότητες να ορίζουν κανόνες συμπεριφοράς για τα μέλη τους.

Από το βιβλίο του Γιάννη Κολοβού «Πολυπολιτισμικότητα; Όχι ευχαριστώ», εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Ἔχεις δίκιο, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, νά λυπεῖσαι πολύ, βλέποντας τή γενική ψυχρότητα καί ἀδιαφορία πού ἔχουν οἱ περισσότεροι Ἱεροσπουδαστές, διότι δέν ἀντιλαμβάνονται τό ὕψος τῆς ἀποστολῆς τους, τῆς ὁποίας ὁ σκοπός ὡς ἐπί τό πλεῖστον παραμορφώθηκε. Καί, ἐνῷ κατά κοινή ὁμολογία, ὅλες οἱ προσπάθειες τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους μας συμφωνοῦν πρός αὐτό καί τό κηρύττουν, ὅτι δηλαδή οἱ ἀπόφοιτοι Ἱεροσπουδαστές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς πρέπει νά ἐργασθοῦν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀναφανοῦν καί μέ τά λόγια καί μέ τά ἔργα γνήσιοι ἀκόλουθοι πάνω στά ἴχνη τῶν διασήμων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως ἀπ’ ἐναντίας βλέπουμε μέ λύπη ὅτι παραβλέπεται ὁ κύριος σκοπός τοῦ προαναφερθέντος προορισμοῦ καί ἀντί γιά τό κέρδος τῶν καρπῶν τό ὁποῖο προσδοκοῦμε, συναντᾶμε ὅλα τά ἀντίθετα.

Ὁ Γέρων Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης, ὁ Σμυρναῖος (1844-1929), ἱδρυτής τῆς εὐαγοῦς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν Δανιηλαίων στά Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω, ἀποτελεῖ ἐπιφανέστατη ὁσιακή μορφή τοῦ ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ τοῦ 20οῦ αἰῶνος· ἄλλωστε γι΄ αὐτόν τόν λόγο συμπεριελήφθη στή σειρά τῶν πλέον σημαντικῶν «συγχρόνων ἁγιορειτικῶν μορφῶν» τῶν ἐγκρίτων ἐκδόσεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου τοῦ Ὠρωποῦ Ἀττικῆς [1]. 

Ὁ σοφός ἀσκητής καί ἡσυχαστής διεκρίθη ὡς ἀπλανής καί διακριτικώτατος Γέρων, ἀλλά καί ὡς θεολογικώτατος συγγραφεύς, τό πλεῖστον τῶν συγγραμμάτων τοῦ ὁποίου ἐξέδωσε ἡ Ἀδελφότης τῶν Δανιηλαίων τήν δεκαετία τοῦ 1980 [2] . Μέσα ἀπό τά συγγράμματά του, μελέτες καί ἐπιστολές (καί ἐπιστολιμαῖες πραγματεῖες), ἀναδύεται ἡ ὅλη ἁγιοπνευματική συγκρότηση καί ἀρετή τοῦ Γέροντος Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἦταν ὅ,τι σημαντικώτερο εἶχε νά παρουσιάσει ἡ ἔρημος τοῦ  Ἁγίου Ὄρους στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος μεταξύ τῶν θεοφόρων καί θεολόγων Μοναχῶν. 

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἱεραποστολική, θεολογική χροιά τοῦ ἔργου τοῦ Γέροντος Δανιήλ ἐπισημαίνοντας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Α΄, τοῦ ἔγραψε ἐπί τῇ ἐκδόσει τῆς «Κατά Χιλιαστῶν» μελέτης του: «Χαίρομεν δέ ὅτι ἡ Ὑμετέρα Ὁσιότης τοῦ ἀληθοῦς καταστοχαζομένη σκοποῦ, καίτοι τά ὄρη καταλαβοῦσα καί μακράν τοῦ κόσμου τόν τῆς κατά Χριστόν ἀσκήσεως καί τῆς ἀρετῆς διανύων δόλιχον {=τό στάδιον}, ὅμως περί πολλοῦ ποιεῖται τήν εὐσέβειαν, καί τοῦ ὀρθοῦ ὑπεραμύνεται φρονήματος τῆς Ἐκκλησίας, τό κατά δύναμιν τῇ Χριστιανικῇ κοινωνίᾳ χρήσιμος φαινομένη»[3].  

Ὁ Γέρων Δανιήλ, συνεδέετο πνευματικῶς μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο [4] , μέ τόν ὅσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβᾶκο [5], τή Γερόντισσα Θεοδοσία, Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κεχροβουνίου τῆς Τήνου [6], μέ τόν λογοτέχνη Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη (ἀργότερα Μοναχό Ἀνδρόνικο), τόν ὁποῖον ὁ π. Δανιήλ βοήθησε στόν μοναχικό του προσανατολισμό [7] καί μέ πολλές ἄλλες πνευματικές μορφές τῆς ἐποχῆς του. 

Ὁ Γέρων Εὐλόγιος Κουρίλας ὁ Λαυριώτης (1880-1961), μετέπειτα Μητροπολίτης Κορυτσᾶς (1937-1939) καί Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (1942-1949), στή συλλυπητήρια ἐπιστολή του (22 Σεπτεμβρίου 1929) πρός τούς Δανιηλαίους γιά τήν ἐκδημία τοῦ Γέροντος Δανιήλ, ἔγραφε μεταξύ ἄλλων: «Ὁ θάνατος αὐτοῦ ἀφίησιν ἀνεκπλήρωτον κενόν εἰς τήν σύστασιν τοῦ συγχρόνου ἀσκητισμοῦ. Δέν βλέπω ἐκεῖ πέριξ ἄλλον Δανιήλ καί τοῦτο μέ τρομάζει! Πάντες διασχίζοντες τά ἀπρόσιτα ἐκεῖνα μέρη εὕρισκον ὄασιν ἐν τοῖς Κατουνακίοις καί ᾐσθάνοντο ἀνακούφισιν τῶν κόπων ἐκ τῆς μετ’ αὐτοῦ συναναστροφῆς, τώρα ἀπωλέσαμεν καί τήν παρηγορίαν ταύτην!» [8]. 

Ἡ φωνή τῆς θεολογίας τοῦ «ποιήσαντος καί διδάξαντος» Γέροντος Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἀντιμετώπισε τά νέα ρεύματα σκέψεως καί πνευματικότητος ἤδη ἀπό τήν ἐμφάνισή τους στά τέλη τοῦ 19ου καί ἀρχές 20οῦ αἰῶνος, ἔχει ἰδιαίτερη ἀπήχηση σήμερα καί κατευθύνει πρός τήν πάντοτε ἀσφαλῆ συμπόρευση «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις». 

Εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἐπισήμανση καί προειδοποίηση τοῦ Γέροντος Δανιήλ, αὐτονόητη γιά ὅσους Ὀρθοδόξους γνωρίζουν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἀλλά πολύ χρήσιμη στόν εὐρύτερο ἐκκλησιαστικό χῶρο:  «Πρέπει ὁ Χριστιανός νά μή δίδῃ τήν ἐλαχίστην ἀκρόασιν εἰς ἐκείνους τούς λυμεῶνας {=καταστροφεῖς}, κἄν Ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς ὦσι, κἄν διδάσκαλοι καί πνευματικοί, οἵτινες παρενείρουσι {=εἰσάγουν πλαγίως} καί διδάσκουσι διά τῶν φαινομένων σοφιστειῶν τά ἐναντία τῶν Ὀρθοδόξων νοημάτων καί ἱερῶν παραδόσεων, ἀλλά νά ἐμμένῃ στερρά εἰς ὅσα παρέλαβε παρά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» [9]. 

Τό αὐθεντικό κείμενο τῆς ἐπιστολῆς ἕπεται τῆς ἀμέσως ἀκολουθούσης μεταφράσεως, καί προέρχεται ἀπό τό βιβλίο-συλλογή τοῦ Γέροντος Δανιήλ «Πατρικαί Διδαχαί» [10]. Ἀπευθύνεται στόν ἱεροσπουδαστή Γεώργιο Παπαγεωργιάδη (1881-1958), φοιτητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἀργότερα διακεκριμένο Ἱεροκήρυκα καί συγγραφέα καί Μητροπολίτη Νευροκοπίου (1942-1945) [11]. Ὁ Γέρων Δανιήλ τονίζει στόν νέο θεολόγο φοιτητή τό ὕψος τοῦ λειτουργήματος τῆς Θεολογίας, τήν ἀνάγκη ὑψηλῆς πνευματικῆς βιοτῆς καί ἐμμονῆς στίς ἱερές Παραδόσεις, ἀλλά καί τήν δέουσα περιφρόνηση πρός τίς ἀντιδράσεις τῶν νεωτεριστῶν μέ τήν βοήθεια τῆς εἰς Χριστόν Πίστεως.

Ἡ ἐπιστολή σε μετάφραση:

Στόν ἀγαπητό μου κ. Γεώργιο, εὔχομαι ἀπό ψυχῆς

Ἀφοῦ διεξῆλθα μέ ζωηρό ἐνδιαφέρον καί ἄπλετη πνευματική θυμηδία τό γενικό περιεχόμενο τῆς τελευταίας σου ἐπιστολῆς, πού εὑρίσκεται στά χέρια μου, καί ἀφοῦ διεπίστωσα τίς ἀγαθές σκέψεις καί τούς διαλογισμούς σου, πλήρεις συνέσεως καί εὐλαβείας, ἐπήνεσα πάρα πολύ τήν σύνεσή σου, καταβρέχοντας τήν ἐπιστολή σου μέ πατρικά δάκρυα.

Ἐπαινῶ, καθώς ἀξίζει, τόν χριστιανικό καί εὐαγγελικό ζῆλό σου καί τήν ἐπαγρύπνηση τήν ὁποίαν ἔχεις γιά τόν μελλοντικό σου βίο, περί τοῦ ὁποίου εὔχομαι καί πάντοτε θά εὔχομαι, ἄν καί ἀνάξιος, νά ἀποβῆ ἀποδοτικός καί σωτήριος.

Ἔχεις δίκιο, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, νά λυπεῖσαι πολύ, βλέποντας τή γενική ψυχρότητα καί ἀδιαφορία πού ἔχουν οἱ περισσότεροι Ἱεροσπουδαστές, διότι δέν ἀντιλαμβάνονται τό ὕψος τῆς ἀποστολῆς τους, τῆς ὁποίας ὁ σκοπός ὡς ἐπί τό πλεῖστον παραμορφώθηκε. Καί, ἐνῷ κατά κοινή ὁμολογία, ὅλες οἱ προσπάθειες τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους μας συμφωνοῦν πρός αὐτό καί τό κηρύττουν, ὅτι δηλαδή οἱ ἀπόφοιτοι Ἱεροσπουδαστές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς πρέπει νά ἐργασθοῦν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀναφανοῦν καί μέ τά λόγια καί μέ τά ἔργα γνήσιοι ἀκόλουθοι πάνω στά ἴχνη τῶν διασήμων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως ἀπ’ ἐναντίας βλέπουμε μέ λύπη ὅτι παραβλέπεται ὁ κύριος σκοπός τοῦ προαναφερθέντος προορισμοῦ καί ἀντί γιά τό κέρδος τῶν καρπῶν τό ὁποῖο προσδοκοῦμε, συναντᾶμε ὅλα τά ἀντίθετα.

Ἐάν μέ πολλή προσοχή καί διεισδυτική ἔρευνα ἐξετάσουμε ποῦ στηρίζεται ὁ κλάδος τῆς Θεολογίας καί πῶς πρέπει νά καταγίνεται μέ αὐτόν ἐκεῖνος πού πρόκειται νά θεολογήσει, θά δοῦμε μέ δέος καί, ταυτόχρονα, μέ ἔκπληξη ὅτι ὁ κλάδος αὐτός δέν στηρίζεται σέ κάποια ἁπλῆ φυσική ἐπιστήμη ἤ τέχνη, ἀλλά σέ κάποιο ἄλλο ἀντικείμενο [ἐρεύνης], τό ὁποῖο δωρίζεται μόνον σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπέλεξαν τήν ἐνάρετη βιοτή καί σήκωσαν μέ μέγιστη αὐταπάρνηση τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, γινόμενοι τύπος καί ὑπογραμμός γιά τούς λοιπούς Χριστιανούς καί τούς νεοφωτίστους. Ὄντας δέ τέτοιοι, ὀφείλουν νά ἐκριζώνουν ἀπό τόν ἑαυτό τους κάθε φιληδονία καί ἰδιοτέλεια καί νά ἐξασκοῦν κάθε εἶδος ἀρετῆς, ὥστε νά γίνουν ὄντως ἐκλεκτά σκεύη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί νά ἀναφανοῦν εὐαγγελικοί φωστῆρες στόν ὁρίζοντα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Χωρίς τά πλεονεκτήματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους, εἶναι ἀδύνατον αὐτός πού θεολογεῖ νά ἐπιτύχει στήν ἀποστολή του καί νά μυηθεῖ στήν κατανόηση ὅσων διδάσκει.

Ὅταν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς ἀπέστειλε τούς Μαθητές Του στό θεῖο κήρυγμα καί Τούς ἐμπιστεύθηκε τήν ἀποστολή τους ὡς Θεολόγων, Τούς ἐπεσήμανε ρητῶς τά ἑξῆς: «Ἔτσι νά λάμψει τό φῶς σας μπροστά στούς ἀνθρώπους, ὥστε νά δοῦν τά καλά σας ἔργα ...» [12]. Εἶδες, ἀγαπητέ μου, «τά καλά ἔργα», λέγει. Καί πάλι σέ ἄλλο σημεῖο διακήρυξε: «Αὐτός πού μέ ἀγαπᾷ θά τηρήσει τίς ἐντολές μου καί σέ αὐτόν θά ἐμφανίσω τόν Ἑαυτόν μου» [13]. Συνεπῶς, δίχως τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός δέν μᾶς ἐμφανίζεται, καί καθώς δέν μᾶς ἐμφανίζεται, εἶναι ἀδύνατον νά θεολογήσει ἐπαξίως ἐκεῖνος πού θεολογεῖ, ἀκόμη κι ἄν εἶναι μύριες φορές σοφός.

Μέ ἕνα λόγο, αὐτός πού προτίμησε τήν ἐκμάθηση τῆς Θεολογίας, ὀφείλει ἀπό καθῆκον νά ἐξασκεῖ τήν ὁδό τῆς ἀρετῆς, τήν ὁποίαν μελλοντικῶς θά διδάξει, καί νά ἀσκεῖ χωρίς παρέκκλιση τό ὑψηλό του ἐπάγγελμα, δίχως νά ἀποβλέπει οὔτε στήν ἐπίτευξη τῆς κούφιας ἀσήμαντης δόξας, οὔτε σέ κάποια κερδοσκοπικά μέσα, οὔτε στόν κορεσμό καί τήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν· καί τότε θά δεῖ τούς ἀειθαλεῖς καρπούς τού κηρύγματός του νά ὑπερπληθύνονται. Αὐτή τήν ταπεινή μου ἀντίληψη ἐπικυρώνει ἐπιπροσθέτως, ἄν δέν ἀπατῶμαι, ὄχι μόνον ἡ φύση τῶν πραγμάτων, ἀλλά καί ἡ φύση τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία καταδεικνύεται ἀπό τήν ἱστορική βιογραφία τῶν φωστήρων καί διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅσον ἀφορᾷ δέ σέ κάποιους, ὀλιγάριθμους, οἱ ὁποῖοι πολιτεύονται εὐσυνειδήτως, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μέν τήν διάθεση νά ἐργασθοῦν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως λέγετε, ἀλλά, προσέχοντας τήν σημαντική ἀντίδραση ὅσων φρονοῦν ἀντίθετα, φοβοῦνται καί τρόπον τινά ἀπορρίπτουν τήν ἔναρξη τοῦ καλοῦ, φοβούμενοι καί ὑπολογίζοντας τήν πιθανότατη ἀσυμφωνία, δέ πρέπει γι΄ αὐτό νά δυσανασχετεῖτε καί νά λυγίζετε, διότι ὁ Πανάγαθος Θεός μέσῳ ὀλιγαρίθμων δούλων Του ἐκπληρώνει τίς ἀποφάσεις Του.

Ἐάν, ἀγαπητέ μου, ἡ δομή τῆς Ἐκκλησίας ἦταν, ὅπως ἤδη εἴπαμε, φυσική καί ἐκυβερνᾶτο μέ φυσικές ἐπινοήσεις, τότε θά εἴχατε μέγα δίκιο νά στενοχωρεῖσθε καί νά διακατέχεσθε ἀπό ἀμηχανία καί λύπη. Ἀλλά ἐμεῖς βλέπουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ οὔτε στερεώθηκε ἀπό τά πολλά καί ἰσχυρά μέσα, οὔτε πτοήθηκε ἤ νικήθηκε ἀπό τίς ἀντιδράσεις τῶν ἀντιθέτων.

Ποιός ἀπό τούς πιστούς καί εὐσεβεῖς ὑπηρέτες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ ὅτι ἡ Πίστη Του μέ παράδοξο τρόπο οἰκοδομήθηκε καί στερεώθηκε ἀπό δώδεκα ἀγράμματους, ἄοπλους, ἀπροστάτευτους, ἀδύνατους καί ἄπορους Ἀποστόλους καί Μαθητές; Αὐτοί ὄντας ἔτσι, μέ ποιά ὅπλα καί ἰσχυρά μέσα καί φυσικές δυνάμεις ἤ χρηματικούς πόρους νίκησαν ἰσχυρούς βασιλεῖς καί ἀτίθασους σατράπες καί ἐπέστρεψαν στή θεογνωσία ἀπειράριθμα ἔθνη;

Ὅταν ὁ Προφήτης Δανιήλ σπούδαζε μαζί μέ τούς λοιπούς ὑποτρόφους τοῦ βασιλέως Ναβουχοδονόσορος, γιατί, ἐνῷ ὑπαγόταν στήν ἴδια μέ τούς συσπουδαστές του φιλοσοφική παιδεία, ἔγινε ὅμως σοφότερος ἀπό αὐτούς καί ἐπέλυσε τά δυσνόητα ὄνειρα τοῦ βασιλέως, τά ὁποῖα ἐκεῖνοι ἀγνοοῦσαν; Γιατί ἐπακολούθησε σέ αὐτόν ἡ τόσο πολλή δόξα; Τό γνωρίζουμε ὅλοι, ὅτι τοῦ προσετέθη, ὡς συνέπεια τῆς θεοσεβείας του καί τῆς ἐνάρετης πολιτείας του.

Ἐπίσης, καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος: μήπως καί αὐτοί φοιτώντας στή Σχολή καί σπουδάζοντας μαζί μέ ἀσεβεῖς δέν ἄκουγαν κάθε μέρα πάρα πολλά ἀσεβῆ καί παράνομα καί, τό χειρότερο, ὅτι καί οἱ διδάσκαλοί τους ἦταν εἰδωλολάτρες καί ἐπικούρειοι φιλόσοφοι; Ὅμως, ἀποβλέποντες στήν ὠφελιμότητα τῆς ἀληθοῦς χριστιανικῆς φιλοσοφίας καί διατηρώντας στενῶς τίς πατρικές παραδόσεις, ἔγιναν οἰκουμενικοί κήρυκες καί ἐγκωμιάζονται τώρα ἤδη ἀπό ὅλους ὑπερβολικῶς.

Αὐτά ἔχοντας ὑπ΄ ὄψιν, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, καί αὐτούς μιμούμενος σέ ὅλα, τρέχε τόν προκείμενον ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς. Ὅλη ἡ στόχευσή σου νά εἶναι πῶς νά γίνεις εὐάρεστος στόν Θεό, καί νά ἀποκτήσεις μέσῳ τῆς εὐσυνειδησίας τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί ἐν συνεχείᾳ θά παρουσιασθοῦν τά ἀγαθά πού ἀκολουθοῦν, χωρίς ἐμεῖς νά γνωρίζουμε τό πῶς.

Καί ἀπό τώρα, ὅσο τό δυνατόν, νά δεικνύεις στερεή πίστη σέ ὅσα θέσπισε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἴτε μέσῳ τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων καί παραδόσεων, εἴτε μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, μή παραδεχόμενος καθόλου τίς καινοτόμες θεωρίες τῶν νεωτέρων, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ ἀποχαιρέτισαν ἤδη ἀπό πολλοῦ καί τήν συνείδηση καί τήν πρός Θεόν ἀγάπη, διδάσκουν καινούργια δόγματα, σύμφωνα μέ τήν ἀρέσκειά τους, καί ἀντί νά στηρίξουν τούς πιστούς στήν εὐσέβεια, γίνονται ἀνατροπεῖς τοῦ θείου κηρύγματος καί τῆς εὐσεβείας.

Νά συνεχίζεις μέ προθυμία τίς σπουδές σου, ἀποταμιεύοντας μέσα σου κάθε τι χρήσιμο καί ὠφέλιμο, ἀλλά τά ἔξωθεν εἰσαγόμενα φρονήματα νά τά ἀποφεύγεις ὡς θανατηφόρο δηλητήριο.

Πρόσεχε βέβαια πάρα πολύ ἀπό τίς διαμάχες καί τίς φιλονεικίες ὅσων ἔχουν ἀντίθετα φρονήματα, διότι αὐτῶν χαρακτηριστικό εἶναι τό νά στηρίζουν τήν ἐσφαλμένη τους δοξασία πάνω σέ γελοῖα καί σοφιστικά ἐπιχειρήματα. Αὐτούς, σύμφωνα μέ τόν θεοκήρυκα Παῦλον, «μετά ἀπό πρώτη καί δευτέρα νουθεσία» [14] ἀπόφυγέ τους.

Γιά νά φανερωθεῖς δέ ὡς γνήσιος ἀπόγονος καί ὀπαδός τῶν Μεγάλων Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλεις καθημερινῶς νά διέρχεσαι μόνος σου καί τά ἱερά συγγράμματα καί τίς ἠθικές διδασκαλίες τους, ἀλλά καί τίς ἑρμηνεῖες τους, τά ὁποῖα θά ἀναζωπυρώσουν τήν αἴσθησή σου καί θά σέ ἀναγάγουν σέ ὑψηλότερη σφαῖρα διανοητικῆς ἀναπτύξεως, ἡ ὁποία ἔρχεται καί προστίθεται στόν πιστό καί φιλόθεο ἄνθρωπο, ἀρρήτως καί μέ τρόπο ὑπέρλογο.

Ὁ πνευματικός σου Πατήρ

Δανιήλ Μοναχός Κατουνακιώτης

Στά Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους τήν 23η Φεβρουαρίου 1902

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης , Σύγχρονες Ἁγιορείτικες Μορφές 4, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 1979 [2α ἔκδοσις].   

[2] Ἀγγελικός Βίος (1981), Μοναχικά Ἐντρυφήματα (1982), Πατρικαί Διδαχαί (1983),  Κατά αἱρετικῶν δοξασιῶν Ἀποστόλου Μακράκη (1984), Ἐξ ἐρήμου Διατυπώσεις (1985), κ.ἄ. 

[3] Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης , ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 95. 

[4] Περί τῆς ἀλληλογραφίας τους βλ. ΠΡΩΤΟΠΡ. Θ. ΖΗΣΗ , Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὡς Διδάσκαλος, Φίλη Ὀρθοδοξία 3, ἐκδ. «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 2000. Τέσσερις ἐπιστολές τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πρός τόν Γέροντα Δανιήλ (1903, 1908, 1913, 1915) ἔχουν δημοσιευθεί ἐνωρίτερα ἐν ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ, Ἀγγελικός Βίος, ἐκδ. Μοναστικῆς Ἀδελφότητος Δανιηλαίων, Ἅγιον Ὄρος – Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 177-183. Βλ. καί τόν σχολιασμό τους, αὐτόθι, σελ. 83-88. 

[5] Βλ. λ.χ. τήν τοῦ 1913, Ἐπιστολή πρός Γέρ. Φιλόθεον Ζερβᾶκον· περί τοῦ πῶς νά εἶναι ὁ πνευματικός , ἐν ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ, Τόμ. Γ΄- Πατρικαί Διδαχαί, ἐκδ. Μον. Ἀδελφότητος Δανιηλαίων, Ἅγιον Ὄρος – Θεσσαλονίκη 1989 [2α ἔκδοσις], σελ. 84-90  

[6] Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 72-77. 

[7] Αὐτόθι, σελ. 77-82. 

[8] ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ, Τόμ. Γ΄- Πατρικαί Διδαχαί , ἔνθ’ ἀνωτ, σελ. 18. Περί τοῦ Μητροπολίτου Εὐλογίου, βλέπε ΝΙΚ. Λ. ΦΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, «Εὐλόγιος. Ὁ Κουρίλας», Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαιδεία 5 (1964), στ. 1058ἑ. 

[9] Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης , ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 115.

[10] Ἐπιστολή πρός τόν φοιτητήν Γεώργιον Γεωργιάδην [sic]· περί τοῦ πῶς νά εἶναι ὁ ἀληθής θεολόγος , ἐν ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ, Τόμ. Γ΄- Πατρικαί Διδαχαί, ἔνθ’ ἀνωτ, σελ. 45-50. 

[11] ΣΤ. Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, «Γεώργιος. Ὁ Παπαγεωργιάδης», Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαιδεία 4 (1964), στ. 468ἑ. Συγκεκριμένως γράφεται: «Λίαν πεπαιδευμένος ἱεράρχης, διακριθείς ἐπί συγγραφικῇ καί κατηχητικῇ δραστηριότητι [...] Γενικῶς διεκρίνετο διά τήν ἀγάπην του πρός τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν προσήλωσίν του εἰς τάς αὐστηράς κανονικάς γραμμάς. Ἡ θεολογική ἐπιστήμη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ εἰς Ἀθήνας ἐφησυχάζοντος Γεωργίου εὗρεν ἐπιμελῆ ἐρευνητήν».

[12] Ματθ. 5, 16

[13] Ἰω. 14, 21

[14] Τίτον 3, 10

Πηγή: Ψηφιοποίηση - εισαγωγή - σημειώσεις - μετάφραση: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

«Η Κύπρος ήταν και είναι Ελληνική»: Η δήλωση αυτή δεν ανήκει σε κάποιον εθνικιστή Έλληνα Κύπριο (οποία κατάντια αλήθεια να αποκαλείται εθνικισμός ο άδολος πατριωτισμός!), αλλά σε μια Τουρκάλα!!! Πρόκειται για την Uzay Bulut που το είπε προσφάτως και το έγραψε επίσης, σε άρθρο της -και κάνει το γύρο του κόσμου μέσω του διαδικτύου- θέλοντας να διακωμωδήσει από την μια την υποκρισία Ερντογάν για την Γάζα, όπου κάνει λόγο για τυραννία του Ισραήλ (και ασφαλώς έτσι είναι), που πραγματοποιεί μια ανελέητη στρατιωτική επίθεση κατά των Παλαιστινίων αμάχων ως επί το πλείστον πολιτών, συγκρίνοντας την με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974!!

Ναι, ναι αυτά τα λέει και τα γράφει με ύφος εξαιρετικά αυστηρό, μια Τουρκάλα, η οποία στο άρθρο της κάνει λόγο για εισβολή εποικισμό και εθνικό ξεκαθάρισμα!! Είναι δύσκολο γράφει χαρακτηριστικά να πιστέψει κανείς, αλλά ωστόσο είναι αλήθεια: «Η τουρκική εισβολή εορτάζεται επισήμως σαν γιορτή της ειρήνης». Όλος ο κόσμος αναφέρει ακόμα έγινε μάρτυρας για το τι έκανε η Τουρκία το 1974, για το οποίο πανηγυρίζει μέχρι σήμερα. Προσχεδιασμένες εκτελέσεις, εθνικό ξεκαθάρισμα, και συνεχιζόμενο δημογραφικό και πολιτισμικό βιασμό της Κύπρου….

Και συνεχίζει: «….Αυτό που έγινε στην Κύπρο ήταν εισβολή και η Τουρκία είναι ξένος εισβολέας στην Κύπρο. Η ιστορία είναι εκεί, για να πει τι έγινε. Η Κύπρος ήταν Ελληνική 3500 χρόνια και χριστιανική 2000 χρόνια! Ποτέ η Τουρκοκυπριακή μειονότητα στην σύντομη παρουσία της στη Κύπρο, δεν είχε δικό της μέρος στο νησί. Από το 1500 π.χ. μέχρι τον 20ο αιώνα, το βόρειο τμήμα του νησιού ήταν πάντοτε Ελληνικό και στην συνέχεια «Χριστιανικό».

Μια Τουρκάλα λοιπόν που τολμά να πει όσα εμείς φροντίσαμε από καιρό, στα πλαίσια μιας καλοστημένης και ελεγχόμενης από την ξένη προπαγάνδα επαναπροσέγγισης, να ξεχάσαμε. Μια επαναπροσέγγιση, χωρίς κανένα συγκεκριμένο πλαίσιο που να υποβοηθά προς την κατεύθυνση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού. Επαναπροσέγγιση που αρχίζει και τελειώνει με κάποια τοπικά ελληνοτουρκικά πανηγυράκια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προβάλλουμε τον κοινό πολιτισμό Ελλήνων και Τούρκων, ο οποίος ωστόσο διαφέρει από την γη μέχρι τον ουρανό! Απόλυτη υποταγή στην παγκοσμιοποίηση δηλαδή!

Για να έλθουν ευτυχώς συχνά πυκνά κάποιοι Τούρκοι ως επί το πλείστον διανοούμενοι και δημοσιογράφοι και να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους, υπενθυμίζοντας μας πως η φιλία, η συνεργασία και η ειρήνη δεν πρέπει να οικοδομηθούν πάνω στην πολιτισμική και Εθνική μας ισοπέδωση, αλλά με τον αλληλοσεβασμό και την πλήρη κατανόηση όσων μας χαρακτηρίζουν, Έλληνες και Τούρκους, στους αιώνες των αιώνων.

Τους τουρκικούς σχεδιασμούς δυστυχώς, όμως, υποβοηθά τα μέγιστα και η στάση των απλών πολιτών της ημικατεχόμενης Κυπριακής Δημοκρατίας, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ξεχάσει εδώ και χρόνια και την κατοχή και τις τεράστιες συνέπιες της!!! Τώρα πια το ψευδοκράτος, για την πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων, αποτελεί έναν πρώτης τάξεως τουριστικό προορισμό και όχι ένα παράνομο κράτος! Όσο για τις κατεχόμενες περιουσίες, ήδη ένα μεγάλο ποσοστό τους πουλήθηκε στον κατακτητή από τους ίδιους τους εκτοπισμένους!! Έτσι, την ίδια ακριβώς ώρα που κάποιοι Τούρκοι διανοούμενοι και δημοσιογράφοι τολμούν και λένε τα πράγματα με το όνομα τους, την ώρα που τεχνηέντως αλλοιώνεται η πραγματική σύνθεση του Κυπριακού πληθυσμού, εμείς εξακολουθούμε να συζητούμε και είμαστε σχεδόν έτοιμοι να νομιμοποιήσουμε τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής αποδεχόμενοι λύσεις τύπου απαρτχάιντ!!

Υ.Γ.: Και για να μην ξεχνιόμαστε: Οι Έλληνες Κύπριοι, αν ληφθεί υπόψη η λαθραία εισροή εποίκων και άλλων ξένων κάθε λογής, είναι μειοψηφία στην ίδια την πατρίδα τους, υποστηρίζει ο Κ. Γιαννάκης Μάτσης, ο πιο πατριώτης και νούσιμος πολιτικός που γέννησε ποτέ η Κυπριακή Δημοκρατία!!

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά 

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, Η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων απευθύνεται στην Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και σε σας προσωπικά ως υπεύθυνο και αρμόδιο καθ᾽ ύλην Υπουργό για να σας γνωρίσει τις θέσεις της επί καίριων θεμάτων που αφορούν το μάθημα των Θρησκευτικών και τους Θεολόγους καθηγητές.

Xαλκοκονδύλη 37 - 104 32 AΘHNA

Tηλ. 21052 24 180 FAX 21052 24 420

e-mail:petheol@gmail.com

Ἱστοχῶρος:www.petheol.gr

Αθήνα 22 Ιουλίου 2014

 Αριθμ. Πρωτ.: 124

Προς

Τον αξιότιμο κύριον

κ.κ. Ανδρέα Λοβέρδο,

Υπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων

Ανδρέα Παπανδρέου 37

15180 Μαρούσι

Αθήνα

Κοινοποίηση:

α) κ.κ. Αλέξανδρο Δερμεντζόπουλο,

Υφυπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων

β) Κωνσταντίνο Κουκοδήμο,

Υφυπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,

Η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων απευθύνεται στην Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και σε σας προσωπικά ως υπεύθυνο και αρμόδιο καθ᾽ ύλην Υπουργό για να σας γνωρίσει τις θέσεις της επί καίριων θεμάτων που αφορούν το μάθημα των Θρησκευτικών και τους Θεολόγους καθηγητές.

1. Νέο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου:
Θέση της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων είναι, ότι το νέο Πολυθρησκευτικό - Πανθρησκειακό πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών(και στην πρόσφατη αναθεωρημένη του μορφή), που εφαρμόζεται πιλοτικά από το 2011, είναι απαράδεκτο, αλλάζει ριζικά τη δομή και το χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και δημιουργεί ανυπέρβλητα παιδαγωγικά, θεολογικά και νομικά προβλήματα. Ως εκ τούτου, τυχόν εφαρμογή του, θα δημιουργήσει τεράστια πνευματική ζημία και ανυπέρβλητη θρησκευτική σύγχυση στα μικρά παιδιά από την Τρίτη του Δημοτικού έως την Τρίτη του Γυμνασίου, καθώς προβλέπει να διδάσκονται σε κάθε ενότητα (6) θρησκείες και (3) χριστιανικές ομολογίες ταυτόχρονα. Κατά συνέπεια, θα είναι καταστροφικό να εφαρμοστεί στα σχολεία, αντικαθιστώντας το ισχύον μάθημα των Θρησκευτικών και να αποτελέσει τη βάση επί της οποίας θα γίνει τυχόν συγγραφή νέων βιβλίων Θρησκευτικών Δημοτικού και Γυμνασίου. Ζητούμε λοιπόν, αφενός την πλήρη απόσυρση του και αφετέρου τη σύσταση νέας Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων (με συμμετοχή όλων των απόψεων - για επίτευξη συνεννοήσεως), διαδικασία από την οποία θα παρακαλούσαμε να μην αποκλειστεί η Πανελλήνιος Ένωση Θεολόγων.

2. Απαλλαγές από το μάθημα των Θρησκευτικών:
Η υπ. αριθμ. 133099/Γ2/19-09-2013 εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας που έπαυσε την ισχύ όλων των προηγούμενων σχετικών εγκυκλίων, ατυχώς δεν έδωσε οριστική λύση στο ζήτημα των απαλλαγών. Διότι η συντακτική της έκφραση επιτρέπει να υπονοηθεί η δυνατότητα απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών, εκτός των αλλοθρήσκων και ετεροδόξων μαθητών και σε όσους γενικά και αφηρημένα «επικαλούνται λόγους θρησκευτικής συνείδησης». Η προειρημένη εγκύκλιος, εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, δεν ενσωμάτωσε πλήρως, ως όφειλε εκ του νόμου, την σχετική με το θέμα, τελεσίδικη απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων. Αιτούμεθα την οριστική επίλυση του ζητήματος. Προς την κατεύθυνση αυτή εργαζόμενοι, Σας υποβάλλουμε συνημμένα και σχετικό υπόδειγμα κειμένου εγκυκλίου που συνέταξαν οι νομικοί σύμβουλοι της Ενώσεώς μας.

3.Διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών:
Ζητούμε δίωρη εβδομαδιαία διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών σ' όλες τις τάξεις και σ' όλους τους τύπους των Σχολείων (από την Γ' Δημοτικού), όπως το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους ορίζουν. Είναι δε επιτακτική ανάγκη άμεσα να επανέλθει η δίωρη διδασκαλία του μαθήματος στη Γ΄ τάξη του Γενικού Λυκείου και στην Δ΄ τάξη του Εσπερινού Γενικού Λυκείου από όπου μάλιστα αφαιρέθηκε, με πρόσφατη απόφαση του Υπουργείου Παιδείας, και η μοναδική ώρα διδασκαλίας του. Παράλληλα αιτούμαστε την συμπερίληψη της θρησκευτικής αγωγής στα αντίστοιχα μαθήματα του Νηπιαγωγείου και στην Α'- Β' του Δημοτικού Σχολείου: Ανάλογη (και ποσοτικά - στο ωράριο).

4.Διορισμοί μονίμων και αναπληρωτών Θεολόγων:
Στον επικείμενο σχεδιασμό μονίμων διορισμών εκπαιδευτικών ζητούμε να συμπεριληφθεί και ο κλάδος των Θεολόγων, κατ’ ελάχιστον δε να πραγματοποιηθεί ο μόνιμος διορισμός των ελάχιστων διοριστέων Θεολόγων του ΑΣΕΠ 2008 που εκκρεμεί. Επίσης, αιτούμεθα την άμεση και γενναία αύξηση των προσλήψεων αναπληρωτών Θεολόγων, ώστε το μάθημα των Θρησκευτικών να διδάσκεται σε όλες τις σχολικές μονάδες και να μην υπάρχουν κενά, όπως κατά το παρελθόν διδακτικό έτος, κυρίως σε ακριτικές περιοχές.

5.Επιμόρφωση ΤΠΕ Β΄ επιπέδου:
Η συμμετοχή Θεολόγων στην επιμόρφωση Β΄ επιπέδου ΤΠΕ μόνο ως «συναφούς» κλάδου των φιλολόγων και μόνο για όσους διδάσκουν με β΄ ανάθεση φιλολογικό μάθημα αποκλείει τη συντριπτική πλειονότητα των Θεολόγων από την επιμόρφωση αυτή. Ζητούμε την άμεση οργάνωση και λειτουργία Προγραμμάτων Επιμόρφωσης Β΄ επιπέδου ΤΠΕ και για τους Θεολόγους.

6.Δεύτερες αναθέσεις διδασκαλίας στον κλάδο των Θεολόγων:
Πάγιο αίτημά μας είναι να δοθεί ως β΄ ανάθεση στον κλάδο των Θεολόγων η διδασκαλία της Ιστορίας των τάξεων του Λυκείου, καθώς το περιεχόμενο των σπουδών τους περιέχει ικανό αριθμό μαθημάτων Ιστορίας. Κατ’ ελάχιστον δε μπορεί να δοθεί η β΄ ανάθεση διδασκαλίας της Βυζαντινής Ιστορίας που αποτελεί σημαντικό στοιχείο των σπουδών όλων των Θεολόγων.

7.Διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα Δημοτικά:
Επίμονα ζητάμε τον άμεσο διορισμό Θεολόγων στα Δημοτικά Σχολεία για να διδάσκουν το μάθημα των Θρησκευτικών, λόγω των πολλών προβλημάτων που παρατηρούνται κατά τη διδασκαλία του μαθήματος στα ως άνω Σχολεία.

8.Διδακτικά βιβλία:
Αιτούμεθα ακόμη, τη συγκρότηση μίας νέας Επιτροπής κρίσεων, στην οποία η Ένωσή μας προτίθεται να συμβάλλει οικειοθελώς, προκειμένου να διορθωθούν, κυρίως από πλευράς παιδαγωγικής μεθοδολογίας, τα ήδη υπάρχοντα βιβλία του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου.

9.Διορισμός των θεολόγων σε Αρχαιολογικές Υπηρεσίες:
Ζητούμε να διερευνηθεί, σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού, η δυνατότητα διορισμού των αποφοίτων των Θεολογικών Σχολών, στην Αρχαιολογική Υπηρεσία αλλά και στις Εφορείες Βυζαντινής Αρχαιολογίας, λόγω των ειδικών σπουδών τους στην Ιστορία και στη Χριστιανική Αρχαιολογία.

10.Ισλαμικές Σπουδές στις Θεολογικές Σχολές:
Δηλώνουμε ότι η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων δεν μπορεί να είναι αντίθετη στη δυνατότητα να σπουδάζουν τις Ισλαμικές Σπουδές στην Ελλάδα και να μην καταφεύγουν σε άλλες χώρες, οι μουσουλμάνοι εκπαιδευτικοί που πρόκειται να διδάξουν το Κοράνιο στα σχολεία της Θράκης. Ωστόσο η Ένωση μας, τοποθετείται αρνητικά στην πρόταση να οργανωθούν οι Σπουδές αυτές από και στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το πρωτοφανές εγχείρημα αναμείξεως των θρησκειών στο ίδιο Πρόγραμμα και στο ίδιο Τμήμα, δηλαδή στο Τμήμα της Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, θεωρούμε ότι είναι αβάσιμο και από επιστημονικής και από ηθικής και από θεολογικής πλευράς.

Με τιμή

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έξι μέρες πριν από το Πάσχα πήρε μαζί Του τους τρεις διακεκριμένους μαθητές Του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και ανέβηκε στο όρος Θαβώρ. Εκεί, μπροστά στα μάτια των μαθητών, ο Κύριος μεταμορφώθηκε και το μεν πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο, τα δε ρούχα Του έγινα λευκά σαν το φως.

Το γεγονός αυτό αποτελεί μία Θεοφάνεια της θείας Φύσης του Κυρίου Ιησού, η οποία φανερώνει την θεϊκή δόξα του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού. Ο Θεός αυτό-αποκαλύπτεται στους Μαθητές Του και διά μέσον αυτών σ’ όλο τον κόσμο.

Ο άνθρωπος από μόνος του ήταν ανήμπορος να συμμετάσχει σ’ αυτή την δόξα. Μόνον, εάν ο ίδιος ο Θεός αποκάλυπτε τον Εαυτό Του, ο κόσμος θα γνώριζε την αληθινή θεογνωσία. Κανένας άνθρωπος δεν είδε ποτέ τον Θεό, ούτε εγένετο μέτοχος της θείας δόξας. Και αυτό αποτελεί το μεγαλείο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, το γεγονός ότι επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να γίνουν μέτοχοι της θείας δόξης.

ς είδαν ουράνια οράματα και, κάτω από την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, προφήτευσαν μελλοντικά γεγονότα. Ο Μωϋσής είδε τον Θεό στην φλεγόμενη αλλά μη καιγόμενη Βάτο (Έξ. 3:2-6), μίλησε στο Θεό επάνω στο όρος Σινά και έλαβε τις Δέκα Εντολές, αλλά ποτέ δεν είδε τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο (Έξ. 19:16-20-20:17). Ο Προφήτης Ησαϊας βλέπει την δόξα του Θεού περικυκλούμενη από τα Σεραφείμ, που έψελναν τον τρισάγιο ύμνο, «Άγιο, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Αυτού» (Ησ. 6:1-5). Ο Προφήτης Δανιήλ βλέπει την Ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός πρόκειται να καθίσει πάνω σ’ ένδοξο Θρόνο για να κρίνει τους ανθρώπους (Δανιήλ 7:9-14). Όλοι αυτοί οι ιερείς άνδρες μετείχαν της θείας δόξας, που ο Θεός τους αποκάλυψε, όμως κανείς απ’ αυτούς δεν αξιώθηκαν να δουν την θεία δόξα, όπως αποκαλύφθηκε στους Μαθητές Του πάνω στο όρος Θαβώρ.

Η φανέρωση της δόξας της θείας φύσης του Χριστού είναι το έργο του Θεού, διότι ο Άγιος Θεός επιθυμεί, ο άνθρωπος γίνει μέτοχος της θείας δόξας. Ο άνθρωπος πλάσθηκε «κατ’ εικόνα και καθομοίωσιν» Θεού (Γεν. 1:26) και έχει κληθεί να γίνει άγιος, κατά Χάρη, όπως ακριβώς ο Θεός είναι Άγιος από την φύση Του. Ο μοναδικός σκοπός της ζωής και της ύπαρξης του ανθρώπου είναι να ομοιάσει με τον Θεό διά μέσον της ορθής πίστεως και της ενάρετης ζωής.

Οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Άγιοι και οι Όσιοι, άνδρες και γυναίκες, από μόνοι τους ήσαν ανήμποροι να φθάσουν στο ύψος της θέωσης. Αυτό πραγματοποιείται μέσον του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, ο οποίος αγιάζει τον άνθρωπο. Η αγιότητα είναι το αποτέλεσμα της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος μέσα στο κανονικό Σώμα του Χριστού, που είναι η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία. Το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, διά μέσον των ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας, αγιάζει όλους εκείνους που μετέχουν σ’ αυτά. Γι’ αυτό τον λόγον όλοι όσοι δεν ζουν την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας στερούν από τον εαυτό τους αυτή την ευεργετική Χάρη και Δωρεά του Θεού.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να λάβει την Χάρη του Θεού. Οι τρεις Απόστολοι δεν θα έβλεπαν την μεταμόρφωση, εάν δεν ήσαν μαζί με τον Κύριο. Ανέβηκαν μαζί Του και Εκείνος αποκαλύπτεται σ’ αυτούς. Με παρόμοιο τρόπο, κανείς δεν μπορεί να ανεβεί την κλίμακα των αρετών, παρά μόνον εάν ακολουθεί τον Χριστό. Διότι, μόνον εν Χριστώ ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει την ηθική και πνευματική του ολοκλήρωση, την απελευθέρωσή του από την αμαρτία και να γίνει άγιος. Μόνον εν Χριστώ ο άνθρωπος μετέχει της θείας ζωής, που προσφέρεται από τον Κύριο.

Η λάμψη του προσώπου του Ιησού σαν τον ήλιο και η λευκότητα των ρούχων Του φανέρωσαν μία ελάχιστη ακτίνα της θείας Φύσης Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τέλειος Θεός, που ενσαρκώθηκε και έγινε τέλειος άνθρωπος, χωρίς να μειώνεται η θεότητά Του, ή να θεοποιείται η ανθρωπότητά Του. Οι δύο φύσεις και θελήσεις, η θεία και η ανθρώπινη, μένουν ενωμένες στην μίαν Υπόσταση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, χωρίς σύγχυση ή μίξη και χωρίς να καταργεί η μία την άλλη.

Στη Μεταμόρφωση ο Θεός Πατέρας δίδει την δική Του μαρτυρία στον κόσμο. Καλεί τον κόσμο να ακούσει μόνον τον Υιό Του. Ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν πρέπει να ακολουθεί άλλο άνθρωπο, θρήσκευμα ή φιλοσοφικό οργανισμό, όπου δεν υπάρχει η σωτηρία. Την εξουσία της ζωής ή του θανάτου την έχει μόνον ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό και καλεί στην μεταμόρφωσή Του τους Προφήτες Μωϋσή και Ηλία, ακριβώς για να δείξει, ότι είναι ο Κύριος των ζώντων και των νεκρών.

Η γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού φανερώνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να συμμετάσχει στη θεία δόξα του Θεού μόνον, όταν βρίσκεται ενωμένος με τον Χριστό. Το Θαβώρειο Φως προσφέρεται σ’ όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, αλλά καρποφορεί μόνον σ’ εκείνους που θα πιστεύσουν, ακούσουν και ακολουθήσουν τον Υιό του Θεού, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Η σημερινή μέρα μας καλεί όλους να ανεβούμε το όρος των αρετών, να απολαύσουμε την ωραιότητα της θείας δόξης και να δώσουμε την δική μας μαρτυρία της Ορθοδόξου μας Πίστεως και ζωής στο κόσμο που μας περιτριγυρίζει.

Τὶς τελευταῖες ὧρες, μετὰ τὴν ἰσοπεδωτικὴ ἀπόφασι τὴς Ὁλομέλειας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας ὑπ’ ἀριθμ. 2399/2014 ὑπὲρ τοῦ μωαμεθανικοῦ τεμένους = «βιομηχανίες» καμικάζι καὶ βραδυφλεγεῖς βόμβες στὰ θεμέλια τοῦ Ἔθνους, εὐτυχῶς τόλμησαν ἀρκετοὶ λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ νά «ξεσπαθώσουν» ἐναντίον τοῦ μωαμεθανιοῦ τεμένους καὶ ταυτοχρόνως δειλὰ ὑπὲρ τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

Σωματεῖον

«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»

Ἕδρα: MOYΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ

Τηλ. 0030 2103254321-2,  fax 210-3236978

e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

Ἀριθ. Ἀποφ. Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 3079/2008

ΑΦΜ 998406487 ΔΟΥ Ψυχικοῦ

ΑΣ ΑΚΟΥΣΘΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΟΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ

ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΚΑΙ

ΤΟ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ

4.7.2014

1. Τὶς τελευταῖες ὧρες, μετὰ τὴν ἰσοπεδωτικὴ ἀπόφασι τὴς Ὁλομέλειας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας ὑπ’ ἀριθμ. 2399/2014 ὑπὲρ τοῦ μωαμεθανικοῦ τεμένους = «βιομηχανίες» καμικάζι καὶ βραδυφλεγεῖς βόμβες στὰ θεμέλια τοῦ Ἔθνους, εὐτυχῶς τόλμησαν ἀρκετοὶ λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ νά «ξεσπαθώσουν» ἐναντίον τοῦ μωαμεθανιοῦ τεμένους καὶ ταυτοχρόνως δειλὰ ὑπὲρ τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

2. Τονίζουμε πάλι, μήπως ἡ ἀναφερομένη στὴν Ἀπόφασι τοῦ Σ.τ.Ε. χρηματοδότησις τοῦ τεμένους τῶν 1.100.000 Εὐρώ, εἶναι σκόπιμη «στάκτη στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων»;

Ἐνῷ ὁ Νόμος 3512/2006 προβλέπει 80.000.000 Εὐρώ, τώρα, γιὰ νὰ ἀφιονίσουν τὸν βαρύτατα φορολογούμενο πτωχὸ ἑλληνικὸ λαό, ὁμιλοῦν γιὰ δῆθεν 1.100.000 Εὐρώ ! ! !

Μήπως ἡ τεραστία διαφορὰ ὑπερκαλύπτεται ἀπὸ τὰ μυστικὰ κονδύλια ἤ τὰ καταβάλουν οἱ Σαουδάραβες πολλαπλάσια, γιὰ νὰ ὑπάρχουν και «χοντρὰ λαδώματα» ; ; ;

3. Ὅμως ὅσοι διαμαρτυρήθηκαν, δὲν ἐκμεταλλεύθηκαν δεόντως τὴν μεγάλη εὐκαιρία, ποὺ τοὺς δόθηκε, νὰ τονίσουν ξεκάθαρα αὐτό, ποὺ ἑκατοντάδες φορὲς, τόσον στὸ περιοδικό μας «ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ» ὅσον καὶ στὴ δυναμικὴ ἱστοσελίδα μας www.fotgrammi.gr, καθὼς καὶ στὸ facebook (Oι Φίλοι του Τάματος του Έθνους) ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε δημόσια ἐκδήλωσί μας καὶ ἐμφάνισί μας (Ἑορτὴ Ἁγ. Παύλου Ἀροανία Καλαβρύτων, Πολεμικὸ Μουσεῖο, Σπόρτιγκ, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα κ.λ.π.) διατυμπανίζουμε ἐκκωφαντικά :

Α) Τὸ Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν καὶ τὸ Σωματεῖο οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους εἴμαστε πανέτοιμοι καὶ ἀμετακλήτως ἀποφασισμένοι πρὸ πολλοῦ νὰ πραγματοποιήσουμε τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους, μὲ ἄκρα ἀνιδιοτέλεια (πουθενὰ νὰ μὴ ἀναγραφῆ τὸ ὄνομά μας).

Β) Ἀπαλλάσουμε τους καθ’ ὕλην ὑποχρέους, Πολιτεία καὶ Ἐκκλησία, νὰ δώσουν ἔστω καὶ μία «τρύπια» δεκάρα, δεδομένου ὅτι ἔχουμε λάβει πρόνοια νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλα τὰ δαπανήματα ἐμεῖς καὶ οἱ φορεῖς μας.

Τὰ πάντα θὰ διατεθοῦν ἀπὸ μᾶς μὲ ἀπόλυτη διαφάνεια.

Γ) Τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει εἶναι ἡ μὲν Ἐκκλησία νὰ πρωτοστατῇ εὐλογοῦσα, ἡ δὲ Πολιτεία νὰ νομοθετῆ διευκολύνουσα (ὅπως στὴ περίπτωσι τοῦ πανάκριβου «φιλέτου» στὸ πρώην Ἱπποδρόμιο, ποὺ παραχωρήθηκε διὰ Νομοθετικῆς πράξεως τῆς Πολιτείας στὸ Ἵδρυμα «Σταῦρος Νιάρχος»).

Δ) Ἐνῶ στὴ περίπτωσι τοῦ Ἱδρύματος «Σταῦρος Νιάρχος», ὁ κρατικὸς προϋπολογισμὸς θὰ ἐπιβαρύνεται μὲ τὴν συντήρησι τῶν κτιρίων καὶ τὶς μισθοδοσίες Λυρικῆς Σκηνῆς, Βιβλιοθήκης καὶ Πάρκου, διακηρύσσουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ὅτι ἐμεῖς ὄχι μόνο δὲν θὰ ἐπιβαρύνουμε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν κρατικὸ προϋπολογισμό, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας ἐπιπλέον νομοθετικῶς θὰ κατοχυρώσουμε τὸ 20 % τῶν ἐσόδων τοῦ Πανελληνίου Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ ῎Εθνους νὰ περιέρχεται στὸν κρατικὸ προϋπολογισμὸ γιὰ ἐξοπλισμὸ Σχολείων καὶ γιὰ συσσίτια ἀπόρων μαθητῶν. Μὲ τὰ ὑπόλοιπα ἔσοδα νὰ χτίζωνται καὶ νὰ λειτουργοῦν ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα, σχολεῖα, ἐκπολιτιστικὰ κέντρα καὶ ἐν γένει νὰ δημιουργοῦνται συνεχῶς «Βασιλειάδες» στὸ ἐσωτερικὸ καὶ τὸ ἐξωτερικό, γιὰ νὰ ἐφαρμοσθοῦν οἱ στίχοι τοῦ ποιητοῦ : «ὅπως ἔδωσες θὰ δώσῃς, θὰ ζητήσουν ὡς ζητεῖς, θὰ γενῇς καὶ πάλι φώτων καὶ πολιτισμοῦ κοιτίς».

Ε) Ἀπὸ τὰ ἔσοδα τοῦ Πανελληνίου Προσκυνήματος τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω, θὰ διατίθενται ποσὰ καὶ γιὰ ἐξωραϊσμὸ ἡμιερειπωμένων Ναῶν (ἰδίως τῆς ἐπαρχίας) καὶ Ἱερῶν Μονῶν, καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἀναστύλωσι τῶν 423 Ἱερῶν Μονῶν, ποὺ κατήργησε ἡ Βαυαροκρατία-Παποκρατία (ὅμως μὲ τὸ ἴδιο Διάταγμα οὔτε μία παπικὴ μονὴ δὲν καταργήθηκε…). Ὅλα αὐτὰ ἔχουν ἕνα ἀνεκτίμητο θησαυρὸ καὶ πρὸ παντὸς μία πολυτιμότατη ἱστορία - πολιτισμό, τὰ ὁποῖα ἐπιβάλλεται νὰ μεταλαμπαδεύσουμε στὶς νέες καὶ ἐπερχόμενες γενεές. Μόνον ἄν γαλουχηθοῦν οἱ νέες γενεὲς μὲ τὰ νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς στοργικῆς μητρὸς Ἑλλάδος, θὰ δυνηθοῦμε νὰ ἐπανέλθουμε στὶς ρίζες μας καὶ νὰ ἀναδειχθοῦν καὶ ἡγέτες μὲ ὀρθόδοξη καὶ ἑλληνικὴ συνείδησι.

4. Χιλιάδες ἀκραιφνεῖς Ἕλληνες χριστιανοὶ καὶ πατριῶτες ἀπογοητεύονται, ὅταν λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ παρασιωποῦν ὅλα αὐτὰ καὶ σταματοῦν στὸ «πρέπει νὰ γίνῃ τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχουν τὰ χρήματα»…

Οἱ δριμύτατες διαμαρτυρίες τῶν ὑγιῶς ὀρθόδοξα καὶ ἐθνικὰ σκεπτομένων Ἑλλήνων μᾶς βομβαρδίζουν ὅλο τὸ 24 ωρο, σὰν νὰ βάλαμε ἐμεῖς ὅλους αὐτοὺς νὰ ἀποσιωποῦν τὴν ἀλήθεια…

Κοκκινίζουμε μὲ αὐτὴ τὴν ἀδιανόητη καὶ ἀχαρακτήριστη συμπεριφορὰ τῶν φίλων καί, μὴ γνωρίζοντες πῶς νὰ τοὺς δικαιολογήσουμε στοὺς δίκαια ἀγανακτησμένους φίλους τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, ἀποφεύγουμε νὰ ἐμφανιζόμαστε στὰ τηλέφωνα...

5. Τὸ Πανελλήνιο Προσκύνημα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους χρειάζεται φίλους, ποὺ νὰ ἔχουν ἐνστερνισθῆ τὰ Γραφικά :

Α) «ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ.» (Σοφ. Σειρ. 4, 28)

Β) «μὴἐκ λύπης ἢἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷὁ Θεός» (Β΄ Κορ. 9, 7)

Γ) « πᾶν δὲ ὃ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν » (Ρωμ. 14, 23).

Δ) «ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν.» (Ματθ. 5,37)

καὶ

Ε) ὅτι πέραν τῶν ἄλλων ἰδιοτήτων τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία ὄχι μόνο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ διαστρεβλώνεται ἀλλὰ ἀπεναντίας οὔτε καὶ νὰ ἀποκρύπτεται - ἀποσιωπᾶται.

6. Ἄν, λοιπόν, τὸ περιβάλλον μερικῶν φίλων δὲν τοὺς προωθεῖ τὸ περιοδικό μας ἤ τὰ ἠλεκτρονικά μας μηνύματα, μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς κοινοποιοῦμε πάντοτε τὶς ἀναρτήσεις μας, ἄς ρίξουν τουλάχιστον μία ματιὰ στὴν ἱστοσελίδα μας www.fotgrammi.gr, γιὰ νὰ ἐνημερώνωνται καὶ νὰ ἐνημερώνουν ὀρθά, γιὰ νὰ μὴ κατασκανδαλίζουν χιλιάδες εὐλαβεῖς χριστανούς καὶ ἄς ποῦν δημοσίως ἐπιτέλους τὴν ὅλη ἀλήθεια γιὰ τὸ Πανελλήνιο Προσκύνημα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους…

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ

ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Πηγή: http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=851:4714-a-&catid=28:2009-07-31-01-41-51 

Ὁ Αὔγουστος εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας. Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως, τῆς μνήμης, τῆς Θεοτόκου, ποὺ ἐτέθη ἀκριβῶς στὸ μέσον τοῦ μηνὸς αὐτοῦ, ἦταν αἰτία καὶ ὅλες οἱ ἡμέρες του νὰ πάρουν σιγὰ – σιγὰ ἕνα Θεομητορικὸ χαρακτήρα. Οἱ δεκατέσσαρες πρῶτες ἡμέρες μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι τὰ προεόρτιά της καὶ οἱ ὑπόλοιπες τὰ μεθέορτα, ἡ παράταση τῆς μεγάλης αὐτῆς Θεομητορικῆς ἑορτῆς.

Κατὰ τὴν αὐστηρὰ ἑορτολογικὴ τάξη, προεόρτιος ἡμέρα εἶναι μόνο ἡ παραμονή, ἡ 14η τοῦ μηνός, κατὰ τὴν ὁποία καὶ μόνο ὑπάρχουν εἰδικὰ τροπάρια στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία. Ἀλλὰ τὸ λειτουργικὸ ἔθιμο, ποὺ σήμερα ἀποτελεῖ πιὰ γενικῶς καθιερωμένη παράδοση, συνέδεσε ὅλες τὶς πρὸ τῆς ἑορτῆς ἡμέρες μὲ τὴν προπαρασκευὴ γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης τῆς Παναγίας, ἀφ’ ἑνὸς μὲν μὲ τὴν προπαρασκευαστικὴ νηστεία, ἀφ’ ἑτέρου δὲ μὲ τὴ ψαλμωδία τῶν παρακλητικῶν κανόνων πρὸς αὐτὴν μετὰ τὸν ἑσπερινὸ τῶν ἡμερῶν αὐτῶν.

Ἡ μεθέορτος πάλι περίοδος κατὰ τὸ ἰσχύον τυπικὸ λήγει τὴν 23η Αὐγούστου, ἠμέρα κατὰ τὴν ὁποία «ἀποδίδεται» ἡ ἑορτή, τὰ Ἐννιάμερα. Πάντοτε ὅμως κατὰ τὸ παρελθὸν ὑπῆρχαν τάσεις παρατάσεως τοῦ ἑορτασμοῦ. Ἔτσι σὲ πολλὰ μοναστήρια τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἡ ἑορτὴ ἀπεδίδετο τὴν 28η Αὐγούστου. Διάταγμα ἐξ ἄλλου τοῦ αὐτοκράτορα Ἀνδρόνικου Β΄ τοῦ Παλαιολόγου ὅριζε νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη τῆς Θεοτόκου...

καθ’ ὅλο τὸν Αὔγουστο μήνα ἀπὸ τὴν 1η μέχρι τὴν 31η.

Σὲ ἀνάλογο τάση φαίνεται ὅτι ὀφείλεται καὶ ἡ τοποθέτηση στὴν 31η τοῦ Αὐγούστου τῆς ἑορτῆς τῆς καταθέσεως τῆς Τίμιας Ζώνης τῆς Θεοτόκου στὴν Ἁγία Σορό, ποὺ βρισκόταν στὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου στὰ Χαλκοπρατεία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Κατὰ τὸν τρόπο αὐτὸν ὁ Θεομητορικὸς μήνας, ἀλλά καὶ ὁλόκληρο τὸ ἔτος, ποὺ ἔληγε τὴν 31η Αὐγούστου, σφραγιζόταν μὲ μία Θεομητορικοῦ χαρακτήρα ἑορτή.

Κατὰ τὸν Αὔγουστο, λοιπόν, τὸν μήνα τῆς Παναγίας, στοὺς ναούς μας, καὶ μάλιστα στὰ προσκυνήματα τὰ ἀφιερωμένα στὸ ὄνομά της, θὰ συντρέξουν οἱ πιστοί μας γιὰ νὰ ὑμνολογήσουν τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀναφέρουν σ’ αὐτὴν τὴ θλίψη καὶ τὶς ἀγωνίες τους. Καὶ δικαίως, γιατί ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ λογικὴ κλίμακα ποὺ κατέβασε τὸν Θεὸ στὸν κόσμο καὶ ἀνέβασε τὸν ἄνθρωπο στὸν Θεό. Εἶναι ὁ κρίκος ποὺ συνέδεσε τὸν οὐρανὸ μὲ τὴ γῆ, ποὺ ἔδωσε στὸν Θεὸ τὴν σάρκα, ὥστε νὰ γίνει, ἀπὸ ἄκρα φιλανθρωπία, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ «ὁμοούσιος ἡμῖν κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα», σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Καὶ στὴν παρρησία τῆς μητέρας Του, ποὺ τὴν ἄφησε πεθαίνοντας στὸν σταυρὸ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰωάννου καὶ γιὰ δική μας μητέρα, καταφεύγουν τώρα τὰ παιδιά της, οἱ ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἦταν ἡ διαθήκη Του αὐτή, ποὺ τὴν ἔγραψε ἐπάνω στὸν αἱματοβαμμένο σταυρό Του, ὅταν βλέποντας «τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα, ὅν ἤγαπα» εἶπε πρὸς αὐτὴν τὸ «Ἰδοὺ ὁ υἱός σου» καὶ πρὸς τὸν μαθητὴ «Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου»;

Μὲ τὸ θάρρος λοιπὸν καὶ τὴν ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρὸς τὴν μητέρα ἀπευθύνεται ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν Θεοτόκο, γιὰ νὰ διαβιβάσει Ἐκείνη τὰ αἰτήματά του πρὸς τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της, χρησιμοποιώντας καὶ πάλι τὴν παρρησία τῆς μητέρας. Γιατί μέσα στὸ μυστικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, νεκροὶ δὲν ὑπάρχουν. Ὅλοι ζοῦν ἐν Χριστῷ καὶ συνεχίζουν καὶ στὸν οὐρανὸ τὶς προσευχὲς καὶ τὶς δεήσεις γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ζοῦν στὴ γῆ καὶ ἀγωνίζονται τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ζῶντες στὸν κόσμο τοῦτο δέονται γιὰ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς των, ζώντας ἢ κεκοιμημένους.

Καὶ πολὺ περισσότερο ἡ Θεοτόκος στὴ δόξα τοῦ οὐρανοῦ δὲν παύει νὰ ἐκτελεῖ τὸ ἔργο τῆς μεσιτείας ποὺ ἔκαμε καὶ στὴ γῆ. Ὅπως στὸ γάμο τῆς Κανᾶ ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴ χαρὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ ζήτησε καὶ πέτυχε ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὴν θαυματουργική Του ἐπέμβαση, ἔτσι καὶ μεταστάσα ἀπὸ τὴ γῆ δὲν ἐγκατέλειψε τὴ γῆ, ἀλλὰ διαρκῶς διαβιβάζει τὶς αἰτήσεις μας πρὸς τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της.

Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο εἶναι ἡ «προστασία» ἡ «ἀκαταίσχυντος» καὶ ἡ «μεσιτεία» ἡ «ἀμετάθετος», ποὺ δὲν παραβλέπει τὶς ἱκετευτικές μας φωνές, ἀλλὰ ἀντιλαμβάνεται καὶ προφθάνει στὴ βοήθεια ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, ὅπως πολὺ χαρακτηριστικὰ ψάλλει ὁ ποιητὴς τοῦ γνωστοῦ κοντακίου.

Σ’ αὐτὴν λοιπὸν τὴ θεολογικὴ βάση στηρίζεται ἡ Ἐκκλησία ὅταν κατὰ τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ μηνὸς αὐτοῦ ψάλλει στοὺς ναούς μας τοὺς παρακλητικοὺς κανόνας πρὸς τὴν Παναγία. Θὰ ἑνώσουμε καὶ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ὑπόλοιπο λαὸ τοῦ Θεοῦ τὴ φωνή μας καὶ θὰ ἀπευθύνουμε πρὸς αὐτὴν τοὺς ὡραίους ὕμνους, ποὺ συνέθεσαν οἱ ἱεροὶ ποιητὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ πνευματοκίνητοι συντάκτες τῶν ἱερῶν αὐτῶν ἀκολουθιῶν. Αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς παρακλητικὲς ἀκολουθίες θὰ δοῦμε σήμερα. Τὸ θέμα εἶναι καὶ ἐπίκαιρο καὶ πρακτικῶς χρήσιμο, ἀφοῦ ἀπὸ σήμερα τὸ βράδυ θὰ σημαίνουν οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν μας καὶ θὰ μᾶς καλοῦν σ’ αὐτές.

Οἱ δύο ἀκολουθίες αὐτὲς μᾶς εἶναι γνωστὲς μὲ τὸ ὄνομα «Μικρὸς» καὶ «Μέγας παρακλητικὸς κανὼν εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον». Ἔτσι ἐπιγράφονται στὰ λειτουργικά μας βιβλία. Στὴν πραγματικότητα ὅμως εἶναι κάτι τὸ εὐρύτερο.

Ὁ κανὼν εἶναι μέρος μόνο τῆς ὅλης ἀκολουθίας, τὸ μεγαλύτερο καὶ ἴσως τὸ πιὸ ἐντυπωσιακό. Εἶναι τὸ στοιχεῖο ποὺ μὲ τὴν ἐναλλαγὴ του διαφοροποιεῖ τὴν κατὰ τὰ ἄλλα ὅμοια ἀκολουθία σὲ δύο, ποὺ γιὰ νὰ διακρίνονται ὀνομάζονται ἡ μία «Μεγάλη Παράκλησις» καὶ ἡ ἄλλη «Μικρά». Καὶ οἱ δύο κανόνες ἔχουν ἴσο ἀριθμὸ τροπαρίων, 32 τροπάρια ὁ καθένας-τέσσαρα σὲ κάθε ὠδή, τοῦ μεγάλου ὅμως κανόνα τὰ τροπάρια καὶ οἱ εἱρμοί, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐξαρτῶνται τὰ τροπάρια, εἶναι φανερὰ ἐκτενέστερα.

Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι, νομίζω, ἀρκετὸ νὰ αἰτιολογήσει τὸ ἐπίθετο «μέγας» σ’ αὐτόν. Φαίνεται ὅτι ὁ μέγας αὐτὸς κανὼν ἐψάλλετο πανηγυρικώτερα, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν περίοδο τοῦ δεκαπενταύγουστου, ὅπως δείχνουν καὶ τὸ ἐξαποστειλάριο «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων…», ποὺ ψάλλεται στὸ τέλος του. Κατόπιν καὶ ἡ ἐπανάληψις τῶν δύο τροπαρίων «Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων…» καὶ «Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ…», ποὺ γίνεται στὸ τέλος κάθε ὠδῆς τοῦ μεγάλου, ἐνῶ στὸν μικρὸ μόνο στὸ τέλος τῆς γ΄ καὶ τῆς ς΄ ὠδῆς, μαρτυρεῖ μία τάση πρὸς ἔξαρση ἐπὶ τὸ πανηγυρικώτερον τοῦ πρώτου. Ὁ μικρὸς ἐψάλλετο, ὅπως καὶ ἡ ἐπιγραφὴ του μαρτυρεῖ, καθ’ ὅλο τὸ ἔτος «ἐν πάσῃ περιστάσει καὶ θλίψει ψυχῆς».

Κατὰ τὴν ἰσχύουσα σήμερα πράξη, οἱ δύο κανόνες κατὰ τὴν περίοδο τοῦ δεκαπενταύγουστου ψάλλονται ἐναλλάξ, γιὰ τὴν ἀποφυγή, προφανῶς, τῆς μονοτονίας, στὸ τέλος τοῦ ἑσπερινοῦ ὅλων τῶν ἡμερῶν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑσπερινὸ τῶν Σαββάτων, τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῆς Κοιμήσεως.

Αὐτὴ ἡ σύνδεση τῆς παρακλήσεως μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ ἑσπερινοῦ μας φέρνει στὸ νοῦ τὴν ἀντίστοιχο μοναχικὴ τάξη, ποὺ στὶς ὁλονυκτίες τῶν μονῶν συνάπτεται ὁ ὄρθρος στὸν ἑσπερινό. Ἡ ὅλη ἀκολουθία δηλαδὴ τοῦ ἑσπερινοῦ καὶ τῆς παρακλήσεως μαζί, γίνονται σὰν ἕνα εἶδος μικρᾶς παννυχίδος στὰ μέτρα καὶ τὶς δυνατότητες τῶν ἐνοριῶν, μικρῆς ὁλονυκτίας πρὸς τιμὴν τῆς Θεοτόκου.

Ἂν προσέξουμε τὴ δομὴ τῆς ἀκολουθίας τῆς παρακλήσεως, θὰ ἀναγνωρίσουμε σ’ αὐτὴν τὸ σχῆμα καὶ τὴ διάταξη ἑνὸς ὑποτυπώδους ὄρθρου. Ἀρχίζει μὲ ἕνα θρηνητικὸ ψαλμό, τὸν τελευταῖο τῶν ψαλμῶν τοῦ ἑξάψαλμου («Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου…»-ψαλμὸς 142ος), τὸ «Θεὸς Κύριος…» μὲ τὰ Θεομητορικὰ τροπάρια «Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν…» καὶ «Οὐ σιωπήσωμεν ποτὲ Θεοτόκε…», τὸν 50ο ψαλμὸ «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου…», τὸν Κανόνα μὲ Κάθισμα στὸ τέλος τῆς γ΄ καὶ τὸ Κοντάκιο στὸ τέλος τῆς ς΄ ὠδῆς καὶ τὴν παρεμβολὴ τῶν ἀναβαθμῶν, τοῦ εὐαγγελίου καὶ τῆς Συναπτῆς του, μὲ τὰ τροπάρια ποὺ συνοδεύουν τὸν 50ο ψαλμὸ στὸν ὄρθρο, τὰ μεγαλυνάρια μετὰ τὴν θ΄ ὠδὴ καὶ στὸ τέλος τροπάρια πού μποροῦν νὰ παραλληλισθοῦν πρὸς τὰ ἐξαποστειλάρια τοῦ ὄρθρου στὸ Μέγα Παρακλητικὸ κανόνα ἢ πρὸς τὰ ἀπόστιχα τοῦ ὄρθρου στὴν μικρὰ Παράκληση. Ἂν συνδυάσουμε μάλιστα τὰ ἀνωτέρω πρὸς τὴν τάξη ποὺ ἰσχύει στὶς ἑορτὲς τῶν ἁγίων, ποὺ ὡς πρῶτος κανὼν στὸν ὄρθρο ψάλλεται ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω παρακλητικοὺς κανόνας πρὸς τὴν Θεοτόκο, δὲν μᾶς μένει καμιὰ ἀμφιβολία, ὅτι καὶ στὶς παρακλήσεις ἔχουμε ἕνα Θεομητορικὸ παρακλητικὸ ὄρθρο κατὰ τὸν τύπο τῶν μοναχικῶν ὁλονυκτιῶν.

Ὁ μικρὸς κανὼν φέρεται ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοστηρίκτου μοναχοῦ ἢ τοῦ Θεοφάνους, πού ἴσως πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο ποὺ χαρακτηρίζεται πότε μὲ τὸ κοσμικό, πότε μὲ τὸ μοναχικό του ὄνομα. Ποιὸς ὅμως ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ὁμώνυμους ποιητὲς εἶναι ὁ συντάκτης τοῦ κανόνος αὐτοῦ δὲν εἶναι εὔκολο νὰ προσδιορισθεῖ.

Τοῦ μεγάλου ποιητὴς εἶναι ὁ τελευταῖος αὐτοκράτωρ τῆς Νικαίας Θεόδωρος Δούκας ὁ Λάσκαρις (1222-Ι258). Ὁ δεύτερος αὐτὸς κανὼν ἔχει μᾶλλον προσωπικὸ χαρακτήρα καὶ ἀναφέρεται εἰδικῶς στὰ παθήματα καὶ τὶς περιστάσεις τοῦ βίου τοῦ πολυπαθοῦς αὐτοῦ βασιλέως. Ὁ πρῶτος εἶναι γενικότερος καὶ ταιριάζει σὲ κάθε ἄνθρωπο θλιβόμενο, ἀσθενοῦντα καὶ πάσχοντα ἀπὸ πνευματικὲς καὶ σωματικὲς ἀσθένειες, ἀπὸ ἐπιβουλὲς δαιμονικὲς καὶ κάθε ἄλλο ψυχοσωματικὸ κίνδυνο.

Καὶ οἱ δύο Κανόνες ψάλλονται σὲ ἦχο πλ. δ΄. Ἡ α΄ ὠδὴ τοῦ Μικροῦ ἔχει εἱρμὸ τὸ «Ὑγράν διοδεύσας», τοῦ μεγάλου τὸ «Ἁρματηλάτην Φαραώ». Καὶ οἱ δύο ἁμιλλῶνται στὴν ἐκλογὴ ὡραίων εἰκόνων, λεπτοῦ καὶ εὐγενοῦς τρόπου ἐκφράσεως τῆς δεήσεως, ζωηρῆς περιγραφῆς τῶν θλίψεων καὶ τῶν συμφορῶν καὶ τῶν αἰσθημάτων πίστεως, πόνου, ἀλλὰ καὶ ἐλπίδος καὶ ἐγκαρτερήσεως. Ὁ θρῆνος τοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι ἔκφραση ἀπογνώσεως καὶ ἀπελπισίας, ἀλλὰ αἴτηση τοῦ Θείου ἐλέους καὶ τῆς βοηθείας τῆς Θεοτόκου γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ ἀγῶνος τοῦ βίου καὶ γιὰ τὴν νικηφόρο ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Ο βομβαρδισμός της Πάφου, η βύθιση του “Kocatepe” και το αυθεντικό Πολεμικό Ημερολόγιο του ηρωϊκού Πλωτάρχη Χανδρινού

Το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ στην Αμφιάλη, την ημέρα της επιστροφής του από την Κύπρο, 40 χρόνια πριν.

Tου Aντιναυάρχου ΠN ε.α. I. Παλουμπή [1]

Γνώρισα τον Λευτέρη Xανδρινό τον Σεπτέμβρη του 1955, λίγο πριν παρουσιαστώ στη Σχολή Δοκίμων, στην οποία είχα ήδη περάσει. Aυτός διάνυε τη δεύτερη καλοκαιρινή του άδεια, ως πρωτοετής Δόκιμος, μετά το καλοκαιρινό ταξίδι. Λίγο αργότερα τον γνώρισα καλύτερα, όταν γίναμε γείτονες, εκεί, στη γειτονιά του Aγίου Nικολάου, στα Kάτω Πατήσια. Συνυπηρετήσαμε μόνο μια φορά στη σταδιοδρομία μας, το 1964 στη ΔΟΞΑ, αλλ’, όπως είναι γνωστό, το Nαυτικό είναι πολύ μικρό, ήταν πολύ μικρότερο τις παλιότερες εποχές, οπότε όλοι γνωριζόμασταν και μαθαίναμε ο ένας για τον άλλον.

Tίποτα δεν προμήνυε στο Nαυτικό των αρχών της δεκαετίας του ’70, τουλάχιστον στο επίπεδο της πληροφόρησης ενός Πλωτάρχη εκείνης της περιόδου, τις δραματικές εξελίξεις της Kύπρου του καλοκαιριού του ’74, που θα σφράγιζαν την πορεία της χώρας για το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα και ποιος ξέρει πόσο ακόμα θα επεκταθούν μέσα στον 21ο.

Όσοι βρέθηκαν άμεσα ή έμμεσα αναμεμειγμένοι σ’ εκείνα τα γεγονότα, έχουν ασφαλώς κάτι να διηγηθούν και οι προσωπικές μαρτυρίες ψηφίδα ψηφίδα μαζεύονται, συντίθενται και γράφουν την ιστορία. Δεν είναι δε μικρότερης σημασίας το γεγονός πως οι προσωπικές συμπεριφορές των Aξιωματικών που έτυχε να διαδραματίσουν κάποιον ενεργό ρόλο εκείνη την περίοδο, συνιστούν ενέργειες που έλαβαν χώρα ενώπιον του εχθρού και κατά τη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων. Eπομένως ήταν φυσικό να αναμένεται ότι θα τύγχαναν αυξημένης επίδρασης για την μετέπειτα αξιολόγηση και σταδιοδρομική εξέλιξη των ενδιαφερομένων.

O Λευτέρης βρέθηκε Kυβερνήτης του Aρματαγωγού ΛΕΣΒΟΣ το καλοκαίρι του ’74, ενός πλοίου ήδη 32 ετών, που καθελκύστηκε στη διάρκεια του B’ Π.Π., βραδυκίνητου (θεωρητική μεγίστη 11.6 κ., πρακτικά 9-10 κ.), με 4 δίδυμα BOFORS των 40 χιλ. (τα τρία στην πλώρη για τις αποβάσεις, τηλεχειριζόμενα από οπτικά σκοπευτικά) και μια Oργανική Δύναμη ειρήνης που δεν έφτανε καλά καλά να επανδρώσει ούτε τον στοιχειώδη αυτό οπλισμό του, ο οποίος χρησιμοποιούνταν για όλα τα είδη βολής: αντιαεροπορικής, επιφανείας, βομβαρδισμού. Xωρίς να το πολυκαταλάβει, λοιπόν, ο Λευτέρης, κανείς άλλωστε στη θέση του δεν θα καταλάβαινε περισσότερα, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα που εκδηλώθηκε τον Iούλιο του ’74. Ξεκίνησε για μια αποστολή ρουτίνας, ένα ταξίδι αγγαρείας, όπως συνηθίζαμε να το χαρακτηρίζουμε στο Nαυτικό, στη διάρκεια του οποίου κορυφώθηκε το δράμα της Eλλάδας που παιζόταν επί επτά χρόνια, με την εκδήλωση του μικρονοϊκού πραξικοπήματος κατά του Mακαρίου, στις 15 Iουλίου 1974 και την απόλυτα αδικαιολόγητη από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, αλλά υποστηριζόμενη από τις μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις, τουρκική εισβολή στην Kύπρο στις 20 Iουλίου 1974.

Έμοιαζε σαν αρχαιοελληνικό δράμα, του οποίου οι πρωταγωνιστές είχαν παίξει τους ρόλους τους για μεγάλο χρονικό διάστημα και είχαν φθάσει στην κορύφωση της πλοκής, όπου απαιτούνται εξιλαστήριες θυσίες για την καθαρτήρια λύση και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, αμέτοχο και ανύποπτο απέπλεε το ΛΕΣΒΟΣ για το σημαντικότερο ταξίδι της σαρανταοχτάχρονης συνολικά ζωής του.

Θα προσπαθήσουμε παρακάτω να αναφέρουμε τηλεγραφικά και όχι να περιγράψουμε εμπεριστατωμένα τα γεγονότα με ύφος λιτό και όσο το δυνατόν στρατιωτικό, μόνο και μόνο για εξοικονόμηση χρόνου και κειμένου, αλλά και απόδοση της ακριβούς έννοιας των λέξεων.

Ιστορικό

Tο Aρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ είχε προγραμματισθεί να εκτελέσει τη μεταφορά του προσωπικού και υλικού της Eλληνικής Δύναμης Kύπρου (EΛΔYK) στην Kύπρο με προβλεπομένη ημερομηνία απόπλου τη μεσημβρία της 12ης Iουλίου. H φόρτωση των υλικών επί του πλοίου άρχισε το πρωί της 11ης Iουλίου στην Aμφιάλη και περατώθηκε τις βραδινές ώρες της αυτής ημέρας. Tο μεσημέρι της 11ης Iουλίου και ενώ διεξαγόταν η φόρτωση, ελήφθη τηλεφώνημα από το Aρχηγείο Nαυτικού (έτσι λεγόταν τότε το ΓEN) ότι ο απόπλους θα αναβαλλόταν για 24 ώρες. Σχετικό σήμα ελήφθη την επομένη το πρωί 12 Iουλίου. Tο μεσημέρι της 13ης Iουλίου, το πλοίο έπλευσε στις Kεχρεές, όπου φορτώθηκαν 450 άνδρες της EΛΔYK και απέπλευσε την 13:22:00 με προβλεπομένη ημερομηνία κατάπλου στην Aμμόχωστο την 17:07:00.

Στις 15 Iουλίου το πρωί ελήφθη η πληροφορία από εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού της Λευκωσίας, ότι εκδηλώθηκε πραξικόπημα της Eθνικής Φρουράς κατά του Aρχιεπισκόπου Mακαρίου και ότι ο Aρχιεπίσκοπος ήταν ήδη νεκρός. Tο πλοίο με σήμα του προς το Aρχηγείο ανέφερε την πρόθεσή του να συνεχίσει την αποστολή του και το Aρχηγείο με σήμα ενέκρινε. Παράλληλα το πλοίο έλαβε ορισμένα μέτρα προετοιμασίας του οπλισμού του και διέταξε να ανέλθουν πυρομαχικά από τις πυριτιδαποθήκες στα ενθέμια ετοίμων κοντά στα πυροβόλα. Tο πρωί της 16ης Iουλίου και ενώ το πλοίο περιέπλεε τις νότιες ακτές της Kύπρου, αντιλήφθηκε πολεμικό σκάφος φέρον Kυπριακή και Eλληνική σημαία να διέρχεται με Δυτική πορεία και υψηλή ταχύτητα. Παρά τις καταβληθείσες προσπάθειες, δεν κατορθώθηκε να αποκατασταθεί επαφή με οπτικά σήματα (προβολέας). Όπως διαπιστώθηκε μετά τον κατάπλου στην Aμμόχωστο επρόκειτο περί του περιπολικού ΛΕΒΕΝΤΗΣ, το οποίο μετέβαινε στην Πάφο για ειδική αποστολή. Tο μεσημέρι της ίδιας μέρας και ενώ το πλοίο βρισκόταν νοτίως της Λεμεσού, διατάχθηκε από το Aρχηγείο Nαυτικού να αναστρέψει και να πλεύσει και αγκυροβολήσει στον όρμο Λάρδο (Λίνδος) της Pόδου. Tο πλοίο συμμορφώθηκε.

Tο μεσημέρι της 17ης Iουλίου και ενώ το πλοίο βρισκόταν 20 νμ νοτιοανατολικώς της Λίνδου, διατάχθηκε να αναστρέψει και να πλεύσει Aμμόχωστο, ρυθμίζοντας όπως καταπλεύσει εκεί περί την 19:05:00. Tο απόγευμα της ίδιας ημέρας ελήφθη σήμα από το Aρχηγείο Nαυτικού που καθόριζε λεπτομέρειες της διαδικασίας εκφόρτωσης και διέτασσε ο απόπλους να εκτελεσθεί αυθημερόν. Tην 190400 κατέπλευσε και αγκυροβόλησε μπροστά από το λιμένα Aμμοχώστου αναμένοντας πλοηγό. O τελευταίος επέβη την 19:05:00 και μετά μισή ώρα το πλοίο έδεσε στο κεκλιμένο του λιμένος. Tην εκφόρτωση του πλοίου και τις συναφείς διαδικασίες ασφαλείας επιμελήθηκαν οι Aντισυνταγματάρχης Κ. Παπαγιάννης Yποδιοικητής της EΛΔYK, Yποπλοίαρχος Σ. Γουλέας επικεφαλής Oμάδος Yποβρυχίων Kαταστροφών (OYK) και ο Aντισυνταγματάρχης X. Φαρμάκης της 4ης Mικτής Eπιτελικής Oμάδας (MEO) του Aρχηγείου Eνόπλων Δυνάμεων (AEΔ) (νυν ΓEEΘA), ο οποίος είχε προς τούτο κατέλθει στην Kύπρο. Περί την 19:11:30 αναφέρθηκε από τελωνειακό υπάλληλο του λιμένος ότι «Tούρκοι ένοπλοι συναθροίζονται στο παλαιό φρούριο της πόλεως, στο οποίο επίσης μεταβαίνουν εγκαταλείποντες τις εργασίες τους και Tουρκοκύπριοι λιμενεργάτες». Eλήφθησαν μέτρα ετοιμότητος του οπλισμού. Kανένα επεισόδιο δεν έλαβε χώρα.

Tην 19:14:00 ο Kυβερνήτης προσκλήθηκε στο θέρετρο αξιωματικών EΛΔYK από το Διευθυντή πληροφοριών της EΛΔYK για ένα αναψυκτικό αβροφροσύνης. Σε γενομένη συζήτηση έγιναν γνωστά τα ακόλουθα:

- Yπήρχαν πληροφορίες ότι Tούρκοι επιβιβάζονται στα αποβατικά πλοία προετοιμαζόμενοι για απόβαση στην Kύπρο. H εκτίμηση ήταν ότι, όπως και στο παρελθόν είχε συμβεί, θα περιοριζόντουσαν σε εκτέλεση ασκήσεως.

- O ραδιοφωνικός σταθμός της αγγλικής βάσεως της Λεμεσού το μεσημέρι της ιδίας ημέρας κυκλοφόρησε τη φήμη πως Tούρκοι προέβησαν σε επιθετικές ενέργειες πλησίον της πράσινης γραμμής στη Λευκωσία. Tο αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί πανικός, να κλείσουν τα καταστήματα και έντρομοι οι κάτοικοι να εγκλεισθούν στα σπίτια τους.

Περί την 19:18:00 το πλοίο απέπλευσε από το λιμένα της Aμμοχώστου, αφού παρέλαβε 450 οπλίτες παλαιών κλάσεων που επέστρεφαν στην Eλλάδα. Περί την 06:45 της επομένης 20ης Iουλίου και ενώ το πλοίο περιέπλεε τις νότιες ακτές της Kύπρου με πορεία δυτική, πληροφορήθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό Λευκωσίας την έναρξη της τουρκικής εισβολής. Σήμανε αμέσως συναγερμό και έλαβε πορεία νοτιοδυτική για να απομακρυνθεί των ακτών της Kύπρου και επομένως της περιοχής επιχειρήσεων. Παράλληλα έγινε συνεννόηση με τον επικεφαλής της EΛΔYK Aντισυνταγματάρχη Σταυρουλόπουλο να διατεθεί αριθμός οπλιτών για συμπλήρωση των ομοχειριών των πυροβόλων του πλοίου, τα οποία δεν επανδρώνονταν λόγω ελλιπούς Oργανικής Δυνάμεως. Πράγματι, μετά από σύντομη εκπαίδευση των οπλιτών στα πυροβόλα (σκόπευση-γέμιση) οι ομοχειρίες ήσαν έτοιμες για όλα τα ενδεχόμενα.

Tην 09:20 ελήφθη σήμα από το Aρχηγείο Nαυτικού, με το οποίο το πλοίο διατασσόταν να πλεύσει προς Λεμεσό και να αποβιβάσει το τμήμα της EΛΔYK που επέστρεφε στην Eλλάδα. Tο σήμα σύντομα ακυρώθηκε. Tην 09:40 και ενώ το πλοίο βρισκόταν 40 περίπου μίλια νοτιοδυτικά της Πάφου ελήφθη άλλο σήμα, με το οποίο το πλοίο διατασσόταν να πλεύσει στην Πάφο για να αποβιβάσει το προσωπικό της EΛΔYK. Tο πλοίο ανέστρεψε και άρχισε να εκτελεί προετοιμασία αποβιβάσεως. H αποβίβαση θα γινόταν με τα AB/AK (αποβατικές ακάτους) του πλοίου, ώστε να μην εισπλεύσει στο λιμένα και δυσχερανθούν οι κινήσεις του σε περίπτωση που τύχαινε κάποια εχθρική ενέργεια. Tην 12:50 το πλοίο ζήτησε διευκρινίσεις από το Aρχηγείο, εάν θα έπρεπε η αποβίβαση να εκτελεσθεί το ταχύτερο ή να αναμείνουν τη νύχτα για περισσότερη ασφάλεια. Oυδεμία απάντηση ελήφθη επί του σήματος αυτού. Xωρίς απρόοπτο το πλοίο αγκυροβόλησε στην Πάφο στις 14:00 και άρχισε άμεσα η αποβίβαση των οπλιτών με τα AB/AK.

Tην 14:30 ήλθε σε ραδιοτηλεφωνική επαφή με τον κυβερνήτη ο Διοικητής του ATΔ Πάφου Συνταγματάρχης Γιοβάνης, ο οποίος ζήτησε την εκτέλεση πυρών εναντίον οικοδομήματος που έφερε τουρκική σημαία και το οποίο αποτελούσε το διοικητήριο των τουρκοκυπριακών δυνάμεων της περιοχής. O Kυβερνήτης εκτίμησε ότι η παρουσία του και η αποβίβαση των οπλιτών αποτελούσε ήδη εχθρική ενέργεια για τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, επομένως η εκτέλεση πυρών δεν θα επιβάρυνε περισσότερο τη θέση του πλοίου, ενώ παράλληλα θα ενίσχυε σημαντικά της προσπάθειες εξάλειψης του τουρκοκυπριακού θύλακα της Πάφου. Tην 20:15:30 το πλοίο άρχισε να εκτελεί βολές. Tην 20:16:00 ήλθε στο πλοίο ο Σημαιοφόρος ΣEA/M Παλαίστρος, Διοικητής του Nαυτικού Σταθμού Πάφου, ο οποίος είχε οδηγίες για την κατεύθυνση του πυρός σε συγκεκριμένα σημεία. Tην 20:16:45, μετά το πέρας αποβιβάσεως των οπλιτών, επέβη στο πλοίο αυτοπροσώπως ο Διοικητής της εθνοφρουράς και ζήτησε να συνεχισθεί η βολή και μετά το πέρας της αποβιβάσεως, που το πλοίο θα έπρεπε να σαλπάρει. H βολή συνεχίσθηκε μέχρι την 20:17:45 και το πλοίο απέπλευσε την 20:18:00. Eβλήθησαν συνολικά 900 περίπου βλήματα 40 χιλιοστών κατά της οχυρής τοποθεσίας Mούτταλος, όπου και το κάστρο της πόλεως, στο οποίο αμυνόντουσαν οι Tουρκοκύπριοι.

Τα πυροβόλα του Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ.

Oι αμυνόμενοι Tουρκοκύπριοι στο κάστρο ανέφεραν με τον ασύρματό τους στον ενδιάμεσο σταθμό Σταυροκόνου επί λέξει: «Eλληνικό πολεμικό πλοίο αποβίβασε στρατό στην Πάφο και προσβάλλει με πυρά το κάστρο που σε λίγο θα πέσει». O σταθμός αναμετάδωσε στην τουρκοκυπριακή διοίκηση της Λευκωσίας: «Eλληνικά πολεμικά πλοία αποβίβασαν στρατό στην Πάφο και προσβάλλουν με πυρά τους Tουρκοκύπριους στο κάστρο, οι οποίοι παραδόθηκαν». H Λευκωσία απάντησε προς την Πάφο: «Aμυνθείτε για μερικές ώρες. Mεριμνούμε για αποτελεσματική αεροπορική βοήθεια».

Δεν είναι γνωστό πώς διατυπώθηκε η αίτηση της τουρκοκυπριακής διοίκησης της Λευκωσίας προς την Άγκυρα. Oι Tουρκοκύπριοι της Πάφου ύψωσαν λευκές σημαίες και παραδόθηκαν με όλο τους τον οπλισμό, ο οποίος ήταν εκπληκτικός σε αριθμητική επάρκεια και ποιότητα. Oι 450 άνδρες της EΛΔYK που αποβιβάστηκαν στην Πάφο επιβιβάσθηκαν σε λεωφορεία και αφού εκτέλεσαν ολονύχτια πορεία μέσω του όρους Tρόοδος αφίχθησαν την 08:00 της Kυριακής 21ης Iουλίου στη δυτική πλευρά του αεροδρομίου της Λευκωσίας, εκείθεν δε με προφυλάξεις προς το στρατόπεδο της EΛΔYK.

Tο ΛΕΣΒΟΣ μετά τον απόπλου του την 20:18:00 κινήθηκε επί εξάωρο με πορεία νότια, ώστε να απομακρυνθεί το ταχύτερο από την περιοχή των επιχειρήσεων. Στη συνέχεια έλαβε πορεία προς δυσμάς μέχρι της εισόδου του στο Eλληνικό FIR, από όπου κινήθηκε προς βορρά και περνώντας ανατολικά της Kρήτης κατέπλευσε στη Σητεία την 22:14:50. Tην 21:04:30 και ενώ το πλοίο βρισκόταν 80 μίλια νοτιοδυτικά της Πάφου, εντοπίστηκε και αναφέρθηκε αμερικανική δύναμη αποτελούμενη από ένα αεροπλανοφόρο, δύο αντιτορπιλικά και ένα βοηθητικό. Eπίσης, δύο ή τρεις φορές πέρασε κοντά από το πλοίο αμερικανικό αεροσκάφος αναγνωρίσεως τύπου ORION. Στη Σητεία το πλοίο αποβίβασε τη σορό του πολιτικού υπαλλήλου Mιχαήλ Δαμιανού, ο οποίος απεβίωσε την 21:03:15 συνεπεία καρδιακής προσβολής προφανώς λόγω συγκινήσεως από τα διατρέξαντα γεγονότα.

Tην 22:22:00 το πλοίο απέπλευσε από τη Σητεία και κατέπλευσε στον NΣ την 23:21:00. Tο Tουρκικό Γενικό Eπιτελείο έλαβε το αίτημα της τουρκοκυπριακής διοίκησης Λευκωσίας και πείσθηκε πως η Eλλάδα επενέβαινε υπέρ της Kύπρου με αποβίβαση στρατευμάτων στην Πάφο από τμήμα του ελληνικού στόλου. Tην πεποίθηση αυτή ενίσχυσε μια αναφορά αεροπορικής αναγνώρισης που, κατά παράδοξο τρόπο, ανέφερε τις συντεταγμένες υποτιθέμενης ελληνικής νηοπομπής που έπλεε προς την Kύπρο. Την 21:10:00 το Γενικό Eπιτελείο της Άγκυρας απέσπασε από την περιοχή της απόβασης στην Kυρήνεια τρία αντιτορπιλικά και τα έστειλε προς την Πάφο με διαταγή να επιτεθούν και να βυθίσουν όποιο πλοίο έφερε Eλληνική σημαία μέσα στην περιοχή των επιχειρήσεων. Tα αντιτορπιλικά ήσαν τα «Kocatepe» (GEARING FRAM II) και δύο ακόμα «Adatape» και «M. Fevzi Cakmac» (GEARING FRAM I) Διοικητής της ομάδας ήταν ο Πλοίαρχος Irfan Tinaz T.N. επί του «Adatepe». Tην 21:12:00 τα αντιτορπιλικά παρέκαμπταν το δυτικότερο σημείο της Kύπρου, το ακρωτήριο Aρναούτης και λάμβαναν πορεία νοτίως προς Πάφο. Tα RADAR και οι οπτήρες των αντιτορπιλικών δεν εντόπισαν καμία νηοπομπή παρά μόνο τρία εμπορικά σκάφη, δύο των οποίων έπλεαν προς Πάφο και ένα προς Λιβύη.

To Α/Τ «Kocatepe» με ιδιόχειρο σημείωμα του κυβερνήτη Güven Erkaya, μετέπειτα αρχηγού του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού.

Tην 21:14:15 σε εκτέλεση διαταγής του Γενικού Eπιτελείου της Άγκυρας ήσαν έτομα για απογείωση τρία αεροπορικά σμήνη, σύνολο 48 αεροσκάφη, εξοπλισμένα με βόμβες και ρουκέτες, από τρία διαφορετικά αεροδρόμια της Tουρκίας. Eπρόκειτο για το 181 σμήνος από την Aττάλεια, το 141 σμήνος από την Murtenay και το 111 σμήνος από το Eski-Sehir. Θα απογειώνονταν σε κύματα και θα κάλυπταν την απόσταση σε περίπου 45 λεπτά. Στόχος ήταν η «Eλληνική Nηοπομπή». Yψηλής προτεραιότητας ήταν η καταστροφή των πολεμικών συνοδών. O Σημαιοφόρος ΣEA/M Παλαίστρος Διοικητής του Nαυτικού Σταθμού Πάφου, ρώτησε τη Λευκωσία: «Eδώ έξω από την Πάφο περιπολούν δύο αντιτορπιλικά. Eίναι δικά μας ή τούρκικα;» Aπό το ΓEEΦ ο Πλωτάρχης Παπαργύρης απάντησε «Tα δύο αντιτορπιλικά που βλέπεις είναι δικά μας, είναι ελληνικά και πρόσεξε, αν χρειασθούν κάποια βοήθεια να τους τη δώσεις».

Τουρκικό αεροσκάφος F-100D φορτώνεται με βόμβες M-117 των 750 λιβρών στα πλαίσια της επιχείρησης προσβολής της “ελληνικής νηοπομπής”.

Tην 21:15:00 το πρώτο σμήνος εντόπισε τα τρία πολεμικά και επιτέθηκε με ρουκέτες. Tα πολεμικά απάντησαν με αντιαεροπορικό πυρ. Tο «Kocatepe» χτυπήθηκε με ρουκέτα και καταστράφηκε το Kέντρο Πληροφοριών Mάχης (KΠM). Oι τουρκικές σημαίες των αντιτορπιλικών δεν απέτρεψαν τους Tούρκους πιλότους, οι οποίοι θεώρησαν ότι ήταν ελληνικό τέχνασμα. Πριν την αναχώρηση από την περιοχή των επιχειρήσεων της Kυρήνειας, το «Cakmac»είχε ανασύρει από τη θάλασσα σώο έναν Tούρκο πιλότο, του οποίου το αεροσκάφος είχε καταπέσει από ελληνικό αντιαεροπορικό πυρ. O πιλότος, ευρισκόμενος μέσα στο πλοηγίο προσπάθησε να αποκαταστήσει επαφή με τους συναδέλφους του, που επιτίθεντο στα πλοία. Oι αεροπόροι του ζήτησαν το ισχύον «σύνθημα» της ημέρας, το οποίο, όμως, όπως ήταν φυσικό δεν γνώριζε, αφού είχε καταρριφθεί την προηγούμενη. Θαυμάζοντας, λοιπόν, την ευφράδεια και την άνεση στην τουρκική γλώσσα του ατυχούς πιλότου, ο οποίος εξελήφθη ως Έλληνας, συνέχιζαν να επιτίθενται. Πολύ σύντομα το «Kocatepe» παρέμεινε ακυβέρνητο και το πλήρωμά του το εγκατέλειψε, ενώ άρχισε να βουλιάζει. Tο «Adatepe» χτυπήθηκε επίσης με ρουκέτα και έχασε τα RADAR του, ενώ το «Cakmac» είχε μικρότερες ζημιές.

Εναέρια λήψη του φλεγόμενου Kocatepe.

O Πλοίαρχος Διοικητής μετέφερε την έδρα του στο «Cakmac» και διέταξε τα δύο πλοία να φύγουν πάση δυνάμει προς βορρά αφήνοντας τους ατυχείς ναυαγούς του «Kocatepe» στο έλεος των τουρκικών αεροσκαφών που τους πυροβολούσαν μέσα στις σωστικές λέμβους και σχεδίες. O Σημαιοφόρος Παλαίστρος από την Πάφο μετέδιδε προς το ΓEEΦ: «Συμφορά! Kόλαση! Tα τουρκικά αεροπλάνα χτυπούν τα αντιτορπιλικά μας». Aπό τη Λευκωσία ο Πλωτάρχης Παπαργύρης γνωρίζοντας ότι οι συνδιαλέξεις υποκλέπτονται από τους Tούρκους απαντούσε ήρεμα: «Άστα να τα κτυπάνε». O απολογισμός της τουρκικής αεροναυτικής μάχης ήταν ένα αντιτορπιλικό (Kocatepe) βυθισμένο, ένα αντιτορπιλικό (Adatepe) σοβαρότατα βεβλαμμένο εκτός επιχειρησιακής ετοιμότητας, ένα αντιτορπιλικό (Cakmac) ελαφρά βεβλαμμένο και ένα αεροσκάφος καταρριφθέν. Aπό το «Kocatepe» διασώθηκαν 42 άνδρες, οι οποίοι περισυνελέγησαν από διερχόμενο Iσραηλινό εμπορικό και οδηγήθηκαν στην Xάιφα. Tο πλήρωμα των αντιτορπιλικών αυτού του τύπου ήταν της τάξεως των 290 ανδρών.

Λήψη από τις προσπάθειες διάσωσης των ναυαγών του Kocatepe.

H μετέπειτα σταδιοδρομία του Λευτέρη Xανδρινού, για λόγους μη ευδιάκριτους, κινείται στα όρια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Συνεχείς τοποθετήσεις σε οριακές θέσεις, η επίμονη αλληλουχία των οποίων γεννά δικαιολογημένα το συναίσθημα της αδικίας και της περιθωριοποίησης, σε σχέση πάντα με τους γύρω του συναδέλφους, λίγο πάνω, λίγο κάτω. Έτσι όπως το καλοκαίρι του ’73 είχε θεωρηθεί «ύποπτος» από την κρατούσα κατάσταση και είχε ευθέως αναφερθεί στον τότε Aρχηγό Nαύαρχο Mαργαρίτη, έτσι και στην περίοδο της Δημοκρατίας, αρχίζει μια ατέλειωτη αλληλογραφία με ιεραρχικές αναφορές που απευθύνονται στους Aρχηγούς Στόλου και ΓEN και που καταλήγουν στον… πειθαρχικό κολασμό του. Tο 1984, του προτείνεται η τοποθέτησή του στην Άγκυρα ως Nαυτικού Aκολούθου και κείνος δέχεται για να μη χαρακτηρισθεί δειλός. Eκτιμάται ότι δεν ήταν μία «σώφρων» πράξη της Διοίκησης. Mε το ιστορικό του, που ήταν σε όλους γνωστό, θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνο για τον ίδιο, για την οικογένειά του, αλλά και για την εξωτερική πολιτική της χώρας, εάν εισέπραττε τη μανία των εθνικιστικών παρακρατικών στοιχείων της Tουρκίας. Mετά έρχεται η πρόωρη αποστρατεία του στο βαθμό του Πλοιάρχου. Στο Nαυτικό όλοι γνωριζόμαστε και κανείς δεν τετραγωνίζει τον κύκλο. Mπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένη η αποστρατεία του Xανδρινού, έχοντας την πολεμική δράση που αναφέραμε παραπάνω, σε σχέση με άλλους συναδέλφους, αρχαιοτέρους και νεοτέρους του, που προήχθησαν στο βαθμό του Aρχιπλοιάρχου;

O Xανδρινός τραυματίστηκε σε ένα ατύχημα έξω από την Kομοτηνή, τον Mάιο του 1986, επιστρέφοντας στην Άγκυρα με το αυτοκίνητό του από την Aθήνα που είχε έλθει για υπηρεσία. Έμεινε παράλυτος και απαιτήθηκε πολύς χρόνος, μεγάλη προσπάθεια και ψυχική δύναμη, για να κατορθώσει να σταθεί και πάλι και να περπατήσει με μπαστούνι. Πέθανε πρόωρα τον Iούλιο του 1994, ουσιαστικά από τις κακουχίες που του προξένησε το ατύχημα, 20 χρόνια μετά το ταξίδι του ΛΕΣΒΟΣ.

Σχόλια

Aπό την παράθεση των κινήσεων του Aρματαγωγού ΛΕΣΒΟΣ και των συμβάντων τα οποία αυτό προξένησε και έχοντας υπόψη και τα λοιπά δραματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Kύπρο, θα μπορούσε κανείς να παρασυρθεί σε γενικότερα σχόλια και κρίσεις, όπως, π.χ.:

• Tην τόση μικρόνοια των κρατούντων της εποχής οι πράξεις και παραλείψεις των οποίων εντάσσονται στα κακουργήματα της «εσχάτης προδοσίας», είτε ηθελημένης είτε εξ αμελείας (βλακείας).

• Tην ανούσια και πολυδιαφημισμένη, από τους ίδιους τους Tούρκους, μαχητική ικανότητα των τουρκικών E.Δ., οι οποίες, όπως αποδείχθηκε, δεν θα πατούσαν ποτέ την Kύπρο, έστω και μόνο, εάν τα τμήματα της EΛΔYK και της εθνοφρουράς βρισκόντουσαν στις θέσεις που προέβλεπαν τα Kυπριακά σχέδια και όχι νότια κυνηγώντας Mακαριακούς. Πολλώ μάλλον εάν εφαρμόζονταν τα ελληνικά σχέδια ενίσχυσης της κυπριακής άμυνας.

• Tην απίστευτη ευκολία με την οποία κατέρρευσε και φυλλορρόησε το ελληνικό πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο του ’74, που όντας τόσο κατώτερο των περιστάσεων έγινε υπαίτιο της δεύτερης μεγαλύτερης Eθνικής καταστροφής του 20ου αιώνα. Aναγνωρίζοντας το ελλιπές επίπεδο πληροφόρησής μας, αλλά και την έλλειψη αρμοδιότητας για διατύπωση κρίσεων σε τόσο σοβαρά ζητήματα, θα παραμείνουμε στο επίπεδο του αείμνηστου Λευτέρη Xανδρινού, που η μοίρα τον έφερε να διαδραματίζει ένα ρόλο με σοβαρότατες επιπτώσεις στο μέσον όλης αυτής της τραγωδίας. Θα ξεκινήσουμε από το ουσιαστικό αποτέλεσμα, που ήταν η άμεση εκκαθάριση του τουρκοκυπριακού θύλακα της Πάφου.

Tο φυσικό οχυρό, παράλληλα με το σημαντικό οπλισμό που διέθεταν οι αμυνόμενοι, καθιστούσε την τοποθεσία μία απ’ τις πλέον απόρθητες στην Kύπρο, που κατά πάσα πιθανότητα θα παρέμενε σε τουρκοκυπριακά χέρια, παρά τις προσπάθειες των πολιορκητικών τμημάτων. Σε αυτή την πολύ πιθανή περίπτωση, ο σημερινός χάρτης της Kύπρου θα ήταν διαφορετικός και θα περιελάμβανε την Πάφο στο τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. Άξια σχολιασμού είναι η περίεργη καθυστέρηση των 50 και πλέον ωρών που παρεμβλήθηκε στο ταξίδι του ΛΕΣΒΟΣ, Λεμεσός – Λίνδος – Λεμεσός (16/7 πρωί, 18/7 βράδυ). O τότε Aρχηγός Nαυτικού, Πέτρος Aραπάκης στο βιβλίο που εξέδωσε αργότερα με τίτλο «Tο τέλος της σιωπής» (σελ. 217) γράφει: «Συγκεκριμένα, όταν στις 16 Iουλίου επιβεβαίωσα ότι ο αρχιεπίσκοπος είχε διασωθεί και διαφύγει στην Πάφο, τότε μολονότι το πλοίο είχε διατεθεί στο AEΔ και βρισκόταν νότια της Πάφου, διέταξα να διακόψει τον πλου και να αναστρέψει προς τη Pόδο με το υπ’ αριθ. AN 161025 σήμα μου, ανησυχώντας μην τυχόν οι επιβαίνοντες άνδρες και τα πυρομαχικά χρησιμοποιηθούν κατά του Mακαρίου. Στις 17 Iουλίου, όταν πλέον διαπίστωσα ότι ο Mακάριος είχε διαφύγει στο εξωτερικό, διέταξα το πλοίο να συνεχίσει τον πλου προς την Kύπρο».

Aπό τα ανωτέρω τεκμαίρεται ότι ο Aρχηγός δεν ήξερε τίποτε για το πραξικόπημα της Kύπρου και όταν το πληροφορήθηκε έδρασε εξ ιδίας πρωτοβουλίας, με στόχο να καθυστερήσει τον κατάπλου του ΛΕΣΒΟΣ εν αγνοία του AEΔ (;), μήπως τα μεταφερόμενα, προσωπικό και υλικά, χρησιμοποιηθούν κατά του Mακαρίου. Λες και το πραξικόπημα ήταν θέμα προσωπικό για τον Mακάριο και όχι εγκληματική παγίδα για τον Eλληνισμό, που την έστησαν εκείνοι που είχαν συμφέρον και το Eλλαδικό καθεστώς ή συμφώνησε ή έπεσε μέσα. Όταν βεβαιώθηκε ότι ο Mακάριος διέφυγε στο εξωτερικό, επαναδρομολόγησε το ΛΕΣΒΟΣ» προς τον προορισμό του. Eίναι πειστική η εξήγηση; Tο AEΔ πώς αντέδρασε με την παρεμβολή του AN; Ή μήπως δεν την αντιλήφθηκε; Tι σήμαινε η παρέμβαση του Aντισυνταγματάρχη X. Φαρμάκη της 4ης MEO AEΔ να μην εκφορτωθούν στην Aμμόχωστο τα πυρομαχικά που μετέφερε το «Λέσβος» και μάλιστα με όλες τις ενδείξεις να βεβαιώνουν για την επικείμενη τουρκική εισβολή που έγινε μετά 12 ώρες; Aναπάντητα ερωτήματα στα οποία αναμένονταν σοβαρότερες απαντήσεις εκ μέρους του Aρχηγού του Nαυτικού εκείνης της εποχής.

Tο επόμενο πρωί το ΛΕΣΒΟΣ έπλεε με δυτική πορεία νοτίως της Λεμεσού και ο Χανδρινός πληροφορείται από το ραδιόφωνο της Λευκωσίας την εισβολή. Oι άμεσες ενέργειές του εκτιμώνται ως απόλυτα ορθές. Στρέφει προς NΔ να απομακρυνθεί, διατάσσει συναγερμό, συμπληρώνει την επάνδρωση του οπλισμού του με οπλίτες της EΛΔYK. Tο γεγονός πως η Oργανική Δύναμη ειρήνης είναι μικρότερη της απαιτουμένης για την επάνδρωση όλου του οπλισμού του πλοίου δεν είναι παράδοξο, παρόλο που θα μπορούσε εν όψει της λεπτής αποστολής να είχε συμπληρωθεί έστω δι’ αποσπάσεως από τα λοιπά πλοία του ιδίου τύπου. Διατάσσεται να πλεύσει στην Πάφο. Oρθώς ζητεί διευκρινίσεις για τον κατάπλου μέρα ή νύχτα. Mη λαμβάνοντας απάντηση αποφασίζει, παράτολμα, να πλεύσει άμεσα έστω και μέρα. H απόφαση του Λευτέρη να ανταποκριθεί στο αίτημα του τοπικού στρατιωτικού Διοικητή και να εκτελέσει πυρά υποστήριξης, λήφθηκε μετά σωστή εκτίμηση της καταστάσεως, με τόλμη και μια, όχι συνηθισμένη υπέρβαση των τυπολατρικών διαδικασιών. Παράλληλα, η καθυστέρηση του απόπλου του για περισσότερο από μία ώρα, μετά την αποβίβαση των οπλιτών, εκεί, μέρα μεσημέρι, αγκυροβολημένος έξω από την Πάφο, μόνο και μόνο για να ολοκληρώσει τα πυρά που του ζητούσαν, διακινδυνεύοντας θανάσιμα τη ζωή του και το πλοίο του, εάν εντοπιζόταν από την εχθρική αεροπορία που είχε ζητηθεί από τους Tουρκοκυπρίους, δείχνει ιδιαίτερη γενναιότητα και ψυχικά προσόντα που επιβεβαιώνονται σε πολεμική περίοδο και όχι σε γραφείο ή σε περίοδο ειρήνης.

H τήρηση νοτίας πορείας μετά τον απόπλου από την Πάφο, με στόχο την ταχύτερη δυνατή έξοδο από την ακτίνα ενεργείας της εχθρικής αεροπορίας, με σύγχρονη τήρηση σιγής ασυρμάτου, φανερώνει επαγγελματική επάρκεια και παράλληλα ένα πνεύμα καλλιεργημένο και σφυρηλατημένο σε ασκήσεις ναυτικής τακτικής που βρίσκει την εφαρμογή του σε εμπόλεμη κατάσταση. Ένα σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο υποδέχθηκαν οι επαναπατριζόμενοι με το «Λέσβος» οπλίτες της EΛΔYK, την αναγγελία της επανόδου των στο Kυπριακό έδαφος, την Πάφο, με σκοπό τη συμμετοχή τους στις πολεμικές επιχειρήσεις, από τις οποίες πολλοί δεν γύρισαν ποτέ. Ήταν ο ίδιος ενθουσιασμός, τον οποίο διαπιστώσαμε όλοι μας, στην κατάταξη των εφέδρων, εδώ στην Eλλάδα, κατά τη διάρκεια της παρωδίας επιστράτευσης που διατάχθηκε. Ήταν η θέληση του λαού να πολεμήσει για τα εθνικά δίκαια και το εθνικό φιλότιμο, την οποία θέληση δεν μπόρεσε να διαχειρισθεί η ηγεσία, παρότι ήταν στρατιωτική. Ήταν ένα λαϊκό ξέσπασμα μετά τα επτά χρόνια της οπερετικής δικτατορικής διακυβέρνησης, που αν γινόταν εκμεταλλεύσιμο από μια στοιχειωδώς εμπνευσμένη ηγεσία, θα μπορούσε να μεγαλουργήσει. Aπό το τμήμα του επεισοδίου που αφορά τα τρία τουρκικά αντιτορπιλικά και τα τουρκικά αεροσκάφη δεν θα σταθώ στο εύκολο σκώμμα της μεταξύ των συμπλοκής, διότι δεν θεωρώ σοβαρή τη λοιδορία των αμοιβαίων παρεμβολών που δεν είναι καθόλου ασυνήθεις στις E.Δ. όλου του κόσμου. Πέραν, όμως, του κυρίου γεγονότος, θα ήθελα να επισημάνω τέσσερα σημεία που μου προξένησαν εντύπωση και που υπογραμμίζουν το επίπεδο οργάνωσης των τουρκικών E.Δ.

1. H αίτηση αεροπορικής υποστήριξης των Tουρκοκυπρίων της Πάφου εκπέμφθηκε την 20ή Iουλίου μεταξύ των ωρών 14.00-17.00. H εποχή και το γεωγραφικό πλάτος προσδιορίζουν διάρκεια φωτός ημέρας μέχρι 20.30-21.00. Yπήρχε, λοιπόν, διάστημα τουλάχιστον 3,5-4 ωρών, για να παρασχεθεί αεροπορική συνδρομή. Tελικά τα αεροσκάφη πήγαν το μεσημέρι της 21ης. Eκτιμάται ως αδικαιολόγητη η καθυστέρηση και μάλιστα σε μια επιχείρηση που χαρακτηριζόταν από ανυπαρξία αντιπάλου αεροπορίας, εν όψει δε και των αβασίμων, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, πληροφοριών περί ελληνικής νηοπομπής που εκτελούσε απόβαση στη Δυτική Kύπρο.
2. Mετά τη σύγκρουση των τουρκικών αντιτορπιλικών με τα τουρκικά αεροσκάφη με τα γνωστά αποτελέσματα, μου είναι ακατανόητη η αποχώρηση από το πεδίο της μάχης των διασωθέντων, έστω με πλήγματα, αντιτορπιλικών και η εγκατάλειψη των ναυαγών του «Kocatepe» στην τύχη τους. H αποχώρηση, έστω με τη μεγίστη ταχύτητα, δεν ήταν ασφαλώς η πράξη που διέσωσε τα αντιτορπιλικά. Προφανώς, αποκαλύφθηκε η παρεξήγηση και τα αεροσκάφη σταμάτησαν τις επιθέσεις τους. Δεν θα έπρεπε να γυρίσει το λιγότερο βεβλαμμένο «Cakmac» για τους ναυαγούς; Περίεργη μέριμνα για τους συντρόφους.
3. Oι Tούρκοι πιλότοι μέσα στη θέρμη και την ορμή τους, όχι μόνο επιτέθηκαν εναντίον των δικών τους αντιτορπιλικών, μέρα μεσημέρι, αλλά και κατά του ημιβυθισμένου από ετών εμπορικού πλοίου στον ύφαλο Mουλιά, NΔ της Πάφου. Tο σημαντικότερο όμως είναι ότι μετά την εγκατάλειψη του «Kocatepe» από το πλήρωμά του, πέρασαν και πολυβόλησαν τους ναυαγούς επάνω στις βάρκες και τις σχεδίες, σκοτώνοντας πολλούς απ’ αυτούς. Aν οι ναυαγοί ήσαν Έλληνες, οι πιλότοι θα είχαν ασφαλώς τιμηθεί ως ήρωες.
4. H αποφυγή αμοιβαίων παρεμβολών μεταξύ πλοίων και αεροσκαφών και η αμοιβαία αναγνώριση επιτυγχάνεται με τις συσκευές IFF (Identification Friend of Foe) που είναι εγκατεστημένες και στα δύο. Eίναι γεγονός πως οι συσκευές αυτές, ιδίως στα παλιότερα μοντέλα των αντιτορπιλικών, δεν ήταν στο καλύτερο δυνατό επίπεδο λειτουργίας και αξιοπιστίας. Aπό την άλλη πλευρά, τις ίδιες συσκευές είχαν και τα ελληνικά αντιτορπιλικά και αεροσκάφη με τις ίδιες συχνότητες. Oι αεροπόροι παρουσιάζονταν απρόθυμοι, ακόμα και σήμερα κάνουν το ίδιο, να θέσουν τις συσκευές IFF ENTOΣ, διότι αυξάνεται η απόσταση εντοπισμού των από τα εχθρικά RADAR. Πράγματι, πρώτα εμφανίζεται στην οθόνη του RADAR η IFF και μετά η πραγματική ηχώ του αεροσκάφους. Για κάποιους απ’ αυτούς τους λόγους ή και για όλους μαζί οι συσκευές IFF δεν λειτούργησαν. Tο σημαντικότερο όμως συμπέρασμα είναι ότι οι τουρκικές E.Δ. δεν είχαν, τότε τουλάχιστον, επινοήσει εθνικά υποκατάστατα των νατοϊκών συσκευών IFF.

H Kύπρος αναγνώρισε και τίμησε τον αγώνα των Kυπρίων και των Eλλήνων που πολέμησαν στο έδαφός της. Mεταξύ των άλλων τίμησε και τον Λευτέρη, στήνοντας ειδικό μνημείο που θυμίζει τον ηρωισμό του και έδωσε το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της Πάφου. H Eλλάδα τηρεί μια ακατανόητη σιωπή για όλους τους Έλληνες μαχητές, είτε έπεσαν στην Kύπρο είτε γύρισαν από εκεί. Eάν πιστεύεται πως, κατ’ αυτό τον τρόπο, εξυπηρετείται η πολιτική της προσέγγισης μεταξύ των γειτονικών χωρών, «πλανώμεθα οικτράν πλάνην», όπως συνηθίζαμε να λέμε κάποτε. Aπλά γινόμαστε ανυπόληπτοι στους ξένους και το σημαντικότερο είναι ότι χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας. Mε τέτοιες, όμως, συμπεριφορές και αντιμετωπίσεις εκ μέρους του επισήμου κράτους, δεν πρέπει να μεμφόμαστε που η κοινωνία και τα παιδιά μας στερούνται προτύπων ούτε να μεμψιμοιρούμε διότι στα βάθρα της δημοσιότητας και της αναγνωρισιμότητας αναρριχώνται κάποιες επιδειξιμανείς μετριότητες με μόνο εφόδιο τη δημόσια έκφραση ασυνήθων δοξασιών, «αναλώμασι» κάθε σοβαρότητας.

O Eλευθέριος Χανδρινός ως Ναυτικός Δόκιμος.

Το Πολεμικό Ημερολόγιο του Πλωτάρχη Χανδρινού

ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ (Ε.Χ) ΠΡΟΣ: ΑΕΔ/ΔΙΚ

ΘΕΜΑ: ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

ΣΧΕΤ.: Φ.204/15ΝΟΕ74/ΑΕΔ/ΔΙΚ

Ο ΠΧΗΣ (Μ) Ε.ΧΑΝΔΡΙΝΟΣ 3 ΕΓ/2

Ημερομηνία: 23 Δεκεμβρίου 1974

Εις εκτέλεσιν σχετικών, λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω τα ακόλουθα:

ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1-15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

α) Το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ είχε προγραμματισθή διά μεταφοράν προσωπικού και υλικού, ΕΛΔΥΚ εις Κύπρον, με προβλεπόμενη ημερομηνία απόπλου την μεσημβρίαν της 12ης Ιουλίου 1974.

β) Η φόρτωσις επί του πλοίου ήρχισεν την πρωίαν της 11ης Ιουλίου και επερατώθη τας βραδυνάς ώρας της αυτής ημέρας

γ) Την μεσημβρίαν της 11ης Ιουλίου το πλοίον ειδοποιήθη τηλεφωνικώς, υπό του Αρχηγείου Ναυτικού ότι ο απόπλους του ανεβάλετο επό 24 ώρας, λόγω μη εγκαίρου φορτώσεως των προβλεπομένων υλικών. Σχετικόν σήμα επί τού αυτού αντικειμένου ελήφθη εις πλοίον την πρωίαν της 12ης Ιουλίου, δεδομένου ότι ως αναφέρθη η φόρτωσις είχεν περατωθή την προηγουμένην.

δ) Το πλοίον απέπλευσεν την μεσημβρίαν της 13ης Ιουλίου διά ΚΕΧΡΕΑΣ προς εποβίβασιν του μεταβαίνοντος εις Κύπρον προσωπικού ΕΛΔΥΚ. Από τας ΚΕΧΡΕΑΣ το πλοίον απέπλευσεν δι’ Αμμόχωστον Κύπρου την 132200 με προβλεπομένην ημερομηνίαν κατάπλου την 170700.

ε) Την πρωίαν της 15ης Ιουλίου ευρισκομένην μετά των Αξ/κων συνοδών της ΕΛΔΥΚ εις δεξιόν κατάστρωμα του πλοίου, ότε περί την 09.30 προσήλθεν ο Υπόλογος Τηλεγραφητής και μου ανέφερε ότι, ως μετέδωσεν ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Λευκωσίας, την πρωίαν εξεδηλώθη πραξικόπημα υπό της Εθνοφρουράς εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και ότι ο Αρχιεπισκόπος ήτο νεκρός. Πάραυτα ανήλθον επί της γέφυρας όπου και προσωπικώς διεπίστωσα την ορθότητα της πληροφορίας. Κατόπιν αυτού απεφάσισα όπως συνεχίσω την αποστολήν μου. Τας προθέσεις μου ανέφερα διά στόματος (ΛΕΣ 114/ΗΩΠ151020) εις Αρχηγείον Ναυτικού, το οποίον εν συνεχεία με διέταξε όπως συνεχίσω κανονικώς την αποστολή μου. Συγχρόνως με τα ανωτέρω διέταξα όπως ανέλθη επί του καταστρώματος μέρος πυρομαχικών και τούτον διότι την στιγμήν εκείνην δεν εγνώριζον τι ηδύνατο να συμβεί πλησιάζων εις τας ακτάς της Κύπρου. ΠΕΡΙΟΔΟΣ 16-19 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

ζ) Την πρωίαν της 16ης Ιουλίου αντελήφθην πολεμικόν σκάφος φέρον Κυπριακήν και Ελληνικήν σημαίαν να διέρχεται εις μικράν απόστασην από του πλοίου με πορείαν δυτικήν και με αρκετά υψηλήν ταχύτητα. Παρά τας καταβληθείσας προσπαθείας όπως αποκαταστήσω επαφήν δι’ οπτικών σημάτων (προβολέως), ουδεμιάς απαντήσεως έτυχων. Ως διεπιστώθη, μετά τον κατάπλουν εις Αμμόχωστον, επρόκειτο περί του Π/Π ΛΕΒΕΝΤΗΣ το οποίον μετέβαινε εις Πάφον δι’ ειδικήν αποστολήν.

η) Την μεσημβρίαν της αυτής ημέρας και ενώ το πλοίο ευρίσκετο νοτίως της Λεμεσού, διετάχθην υπό του Αρχηγείου Ναυτικού όπως αναστρέψω και πλεύσω ίνα αγκυροβολήσω εις όρμον ΛΑΡΔΟ(ΛΙΝΔΟΣ) ΡΟΔΟΥ.

θ) Την μεσημβρίαν της 17ης Ιουλίου κι ενώ το πλοίον ευρίσκετο περί τα 20 ΝΜ νοτιο-ανατολικώς της Λίνδου, διετάχθην εκ νέου όπως πλεύσω εις Αμμόχωστον, ρυθμίζων ώστε να καταπλεύσω την 190500.

ι) Τας απογευματινάς ώρας της αυτής ημέρας έλαβον σήμαν (ΑΝ4465/ΗΩΠ 171355Β) υπό του Αρχηγείου Ναυτικού, εις ο διετάσσετο όπως τα προς εκφόρτωσιν υλικά θα υπεδεικνύωντο επί τόπου υπό του Ανσχου ΦΑΡΜΑΚΗ Χ. της 4ης ΜΕΟ του ΑΕΔ, ο οποίος θα μετέβαινε επί τούτου εις Κύπρον. Καθόριζεν επίσης όπως ο απόπλους του πλοίου εκτελεσθή αυθημερόν.

κ) Την 190400 κατέπλευσα εις Αμμόχωστον και ηγκυροβόλησα έμπροσθεν του λιμένος, περιμένοντας την επιβίβασιν του Πλοηγού, όστις αφίχθη την 05.00. Εις τας 05.30 εισήλθεν εις τον λιμέναν και προσέδεσα εις το υπάρχον κεκλυμμένον.

λ) Το πλοίον ανέμενον ο Γ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ μετά του απαιτουμένου προσωπικού και οχημάτων διά την εκφόρτωσιν και ο Υποπλοίαρχος ΓΟΥΛΕΑΣ επικεφαλής ομάδος ΟΥΚ διά την εκτέλεσιν ελέγχου υφάλων. Αργότερον, αφίχθη ο Αντ/χης Χ. ΦΑΡΜΑΚΗΣ ο οποίος με επληροφόρησεν ότι δεν θα εκφορτωθούν πυρομαχικά. Ειδικώς δια τα πυρομαχικά του ΣΞ επληροφορήθην ότι δεν υπήρχεν λόγος να εκφορτωθούν διότι, πέραν της Δγης του ΑΕΔ, δεν εχρειάζοντο δεδομένου ότι εκ των επιχειρήσεων των προηγουμένων ημερών είχεν περισυλλεγείν μεγάλη ποσότης όπλων και πυρομαχικών τελειοτάτου τύπου τσεχοσλοβακικής προελεύσεως. Εις το σημείον αυτόν αναφέρεται ότι ακριβώς εις τον καταπέλτην του πλοίου είχον τοποθετηθεί διά πρώτην φοράν, ως επληροφορήθην, δύο Αξ/κοί της Ειρηνευτικής Δυνάμεως του ΟΗΕ, προς έλεγχον του εκφορτωμένου υλικού.

μ) Περί την 191130 και καθον χρόνον ευρισκόμουν εις το διαμέρισμά μου συζητών μετά του Υπ/κτου της ΕΛΔΥΚ παρουσιάσθη εις (1) τελωνιακός υπάλληλος ο οποίος ανέφερε ότι “Τούρκοι ένοπλοι συναθροίζονται εις το παλαιόν φρούριον της πόλεως, οι δε τουρκοκύπριοι εργάται του λιμένος εγκαταλείπουν τας εργασίας των μεταβαίνοντες και ούτοι μέσα στο φρούριο”. Εκ της πληροφορίας αυτής ανησύχησα, πλην όμως με διαβεβαίωσαν ότι αι κινήσεις αυται ουδεμίαν ανησυχίαν πρέπει να εμπνέουν χαρακτηρισθήσαι ως επιθυμίαν των τουρκοκυπρίων να δημιουργήσουν θέμα λόγω της αντικαταστάσεως της ΕΛΔΥΚ. Προ της καταστάσεως αυτής και δεδομένου ότι εγένετο αντιληπτή η ύπαρξις πολυβόλου όπλου επί των επάλξεων του φρουρίου καταλήλως κεκαλυμμένον, διέταξα όπως εξοπλισθή μέρος των πυροβόλων του πλοίου, οι δε ομοχειρίες να ευρίσκονται μέσα εις αυτά, αλλά να δείχνουν ότι εργάζωνται. Περί την μεσημβρίαν και κατόπιν γενομένων συνεννοήσεων οι τουρκοκύπριοι εργάται επανήλθαν στας εργασίας των.

ν) Περί την 191400 προσήλθεν εις πλοίον ο Δντης Πληροφοριών της ΕΛΔΥΚ, ο οποίος με προσεκάλεσε όπως μεταβώμεν εις το θέρετρον Αξκων ΕΛΔΥΚ δι’ έναν αναψυκτικόν. Κατ’ αρχάς ηρνήθην την πρόσκλησιν, πλήν όμως, τελικώς την απεδέχθην διά λόγους τελείως τυπικούς. Μετά την άφιξήν μας εις ΚΑΟΑ και εις γενομένην συζήτησιν μου είπεν ότι υφίστανται πληροφορίες ότι οι τούρκοι προετοιμάζονται, επιβιβαζόμενοι πλοίων, δι’ εκτέλεσιν αποβάσεως εις Κύπρον, αλλά κατόπιν εκτιμήσεως της καταστάσεως και της εκ του παρελθόντος πείρας τούτο δεν είναι αληθές, διότι και άλλες φορές επεβίβαζον στρατευματα και εφόρτωναν υλικόν εις τα πλοία δι’ εκτέλεσιν ασκήσεων. Ωσαύτως, κατά την συζήτησιν, ελέχθη ότι την μεσημβρίαν εκυκλοφόρησε η φήμη ότι οι τούρκοι προέβησαν εις επιθετικάς ενεργείας, πλησίον της πράσινης γραμμής εις την Λευκωσίαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθή πανικός, να κλείσουν τα καταστήματα και έντρομοι οι κάτοικοι να εγκλειστούν εις τας οικίας των. Τούτο ως διεπιστώθη ήτο ανακριβές και εδημιουργήθη υπό του Ραδιοφωνικού σταθμού της Αγγλικής βάσεως της Λεμεσσού.

ξ) Μετά την παραμονή ημισείας ώρας εις το ΚΑΟΑ επέστρεψα εις πλοίον. Περί την 191800 το πλοίον απήρε του λιμένος Αμμοχώστου αφού επέβησαν 450 οπλίται της ΕΛΔΥΚ.

Η αναφορά του Πλωτάρχη λογοκρίθηκε και ανασκευάστηκε. Οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματά του πριν…

…και μετά. [2]

ο) Περί την 05.45 της 20ης Ιουλίου, εξήπνησα και έθεσα το ραδιόφωνον διά ν’ ακούσω ειδήσεις, αι οποίαι μετεδίδοντο την 6ην πρωινήν. Αντί δια ελαφρά τραγούδια ήκουσα εμβατήρια. Εις το μυαλό μου αμέσως ήλθον τα ενδοκυπριακά γεγονότα και εσκέφθην ότι εναπήρχισαν τον εμφύλιον σπαραγμόν. Δεν επρόλαβα όμως να τελειώσω την σκέψην μου και ο Ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας ανήγγειλε την Τουρκικήν εισβολήν, αρχίζοντας κάπως έτσι :”Κυπριακέ Ελληνικέ Λαέ, οι τούρκοι, ο αιώνιος εχθρός μας, μας επετέθησαν τας πρωινάς ώρας υπούλως. Η κυβέρνησις εκήρυξεν γενικήν επιστράτευσιν”. Συγχρόνως εκαλούσε άπαντας τους Ελληνοκυπρίους να ξεχάσουν τας διαφορές των και ενωμένοι να αντιμετωπίσουν τον κοινόν εχθρόν. Προ της ανωτέρω καταστάσεως ανήλθων επί της γεφύρας και διέταξα όπως το πλοίο στρέψει και λάβη ΝοτιοΔυτικήν πορείαν ίνα απομακρυνθή των ακτών της Κύπρου. Συγχρόνως εσήμανα συναγερμόν κα εκάλεσα τον επικεφαλής του τμήματος της ΕΛΔΥΚ, Αντ/ρχην Σταυρόπουλον εις τον οποίον αφενός εγνώρισα περί της τουρκικής αποβάσεως εις την Κύπρον, αφ’ ετέρου τον παρεκάλεσα να διαθέση ορισμένους οπλίτας της ΕΛΔΥΚ δια τον εξοπλισμόν πυροβόλων τινών, τα οποία δεν ηδύνατο να εξοπλίση το πλοίον. Παρ’ αυτα διέταξεν προσκλητήριον της υπ’ αυτόν δυνάμεως και δια των υφισταμένων του Αξ/κων την βοήθειαν του Υπάρχου και του Οπλονόμου, κατηρτήσθησαν ομοχειρίαι. Ούτο εντός μικρού χρονικού διαστήματος άπαν το πυροβολικόν του πλοίου ευρίσκεται εξοπλισμένο και έτοιμο προς δράσιν, δεδομένου όμως ότι μετά τον καταρτισμό των ομοχειριών εγένετο μικρά εκπαίδευσις διά τον τρόπον βολής και την γέμισιν των πυροβόλων.

π) Κατά την διάρκειαν που εγένοντο τα ανωτέρω, ελαμβάνοντο σήματα υπό του αρχηγείου Ναυτικού, τα οποία αφορούσαν εις την ετοιμότητα και ασφάλειαν των Ν. Μονάδων.

ρ) Την 09.20 ελήφθη σήμα υπό του Αρχηγείου Ναυτικού δια του οποιου το πλοίον διετάσσετο όπως πλεύση εις Λεμεσσόν δι’ αποβίβασιν των επιστρεφόντων εις Ελλάδα οπλιτών. Το σήμα τούτο ηκυρώθη.

σ) Την 09.40, του πλοίου ευρισκομένου περί τα 40 μίλια Ν.Δ της Πάφου, ελήφθη έτερον σήμα, κανονικόν, διά του οποίου το πλοίον διετάσσετο όπως πλεύση εις Πάφον δι’ αποβίβασιν του προσωπικού της ΕΛΔΥΚ. Πάραυτα ανέστρεψα πορείαν, εγνωστοποίησα εις τους επιβαίνοντας περί της νέας αποστολής μας, έδωσα οδηγίας διά την προετοιμασίαν αποβιβάσεως, ήτις θά εγένετο τη χρήσει Αποβατικών Ακάτων (ΑΒ/ΑΚ) και παρεκάλεσαν τον Ανσχην ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΝ να προετοιμάση του υπ’ αυτόν οπλίτας δια την αποβίβασιν. Απεφασίσθη δε όπως η αποβιβασθησόμενοι οπλίται λάβουν μεθ’ εαυτόν μόνον τους ατομικούς των σάκκους. Αργότερον δια σήματος (ΛΕΣ116/ΗΩΠ2012550) ητησάμην όπως διευκρινισθή εάν η αποβίβασις θα έδει να εκτελεσθή το ταχύτερον ή κατά την διάρκειαν της νυκτός. Επί ανωτέρω αιτήσεως ουδεμίαν απάντησις ελήφθη εις πλοίον.

τ) Άνευ απροόπτου την 1400 ηγκυροβόλησα εις Πάφον και πάραυτα ήρχισεν η αποβίβασις των οπλιτών δια της χρήσεως τριών εκ των τεσσάρων ΑΒ/ΑΚ. Καθ’ον χρόνον, ελάμβανε χώρα η αποβίβασις και συγκεκριμένως περί την 1430 ο Πάφου ελθών εις ραδιοτηλεφωνικήν επαφήν μετ’εμού ητήσατο την εκτέλεσιν πυρών εναντίον οικίας φερούσης υψωμένον την τουρκικήν σημαίαν και η οποία απετέλει, ως με επληροφόρησεν το Διοικητήριον των τουρκοκυπριακών δυνάμεων της περιοχής. Κατ’αρχάς, ευρέθην εις δύσκολον θέσιν διότι ουδεμία πληροφορία υφίστατο περί ενάρξεως εχθροπραξιών μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, πλήν όμως εν συνεχεία συνειδητοποιών τας αιτήσεις του Δ/του της Εθνοφρουράς ως απαιτουμένος και γενομένου αντιληπτού, οτι εν περιπτώσει καθ’ην πλοίον δεν θα περιορίζετο εις παρακολούθησιν της αποβιβάσεως,αλλά θα εθεώρη ταύτην ως εχθρικήν ενέργεια και ως τοιάυτην θα την αντιμετώπιζεν, αναλαμβάνων πλήρως τας απορρεούσας ευθύνας απεφάσισα εξ ιδίας πρωτοβουλίας, όπως ικανοποιήσω την αίτησιν του Διοικητού της Εθνοφρουράς και εκτελέσω βολή εναντίον του αιτηθέντος στόχους, καίτοι εγνώριζα οτι αυτή δεν θα ήτο ακριβής.Ούτω το πλοίον ήρχισεν να βάλη την 201530 και εσυνέχισεν ταύτην κατά διαστήματα μέχρι της 201730. Περί την 1600 επέβη του πλοίου ο Σημ/ρος ΣΕΑ/Μ ΠΑΛΑΙΣΤΡΟΣ Διοικητής του Ν.Σταθμού Πάφου, με οδηγίας εις ποίον ακριβώς σημείον να συγκεντρώσω το πύρ. Ούτος μετ’ολίγον απεβιβάσθη. Την 201645, ήτοι μετά πέρας αποβιβάσεως των οπλιτών ο Διοικητής της Εθνοφρουράς ητήσατο όπως επιβιβασθή του πλοίου. Τούτο εγένετο αποδεκτόν. Επέβη δε ίνα αυτοπροσώπως αιτήση όπως συνεχίσω την βολήν, δεδομένου ότι με το πέρας αποβιβάσεως είχα σαφείς εντολάς όπως αποπλεύσω πάραυτα. Την 201745 ο Διοικητής απεβιβάσθη εις την ξηράν και το πλοίον απήρε την 1800. Εβλήθησαν περί τα εννεακόσια βλήματα των 40MM. Αποτελέσματα βολής τυγχάνουν άγνωστα εις εμέ.

υ) Από την Πάφον το πλοίον εκινήθη επί 6ωρον με νοτίαν πορείαν και εν συνεχεία δυτικήν, μέχρις εισόδου μου εις Ελληνικόν FIR ότε εκινήθη πρός Σητείαν όπου κατέπλευσεν ΝΣ την 232100 εντεχθέν εις την Ο.Ε25.3. Την 210430 ογδοήκοντα περίπου μίλια νοτιοδυτικώς της Πάφου ενετοπίσθη και ανεφέρθη Αμερικανική δύναμις κρούσεως αποτελουμένης εξ ενός (1) Aεροπλανοφόρου, 2 αντιτορπιλλικών και ενός βοηθητικού. Ωσαύτως δύο ή τρείς φοράς διήλθεν εις μικράν απόστασιν εκ του πλοίου Αμερικανικόν αεροσκάφος αναγνωρίσεως τύπου ORION.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

φ) Κατά την γνώμην μου υπήρχον πληροφορίες επί των τουρκικών ενεργειών ή επί των πιθανών τουρκικών ενεργειών της 20ης Ιουλίου δια τους ακολούθους λόγους:

(1) Υφίστατο πληροφορία ότι οι τούρκοι επεβιβάζοντο επί πλοίων (υλικόν και οπλίται).

(2) Εσκεμμένως ή όχι ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Αγγλικής βάσεως μετέδωσεν ψευδή πληροφορίαν περί τουρκικών ενεργειών εις πράσινην γραμμήν Λευκωσίας. Δια της ενεργείας των αυτής οι Αγγλοι, αν και εν συνεχεία υπεστήριξαν, ως εκυκλοφόρησεν, την τουρκικήν απόβασιν δια της αποστολής του Ε/Π ΕΡΜΗΣ, προσεπάθησαν δια της ψευδούς αυτής ενεργείας, κατά την γνώμην μου, να αφυπνίσουν τους Ελληνας περί της ενδεχομένης επεμβάσεως των τούρκων περί της οποίας πιστεύω εγνώριζον, πλήν όμως ουδέν κατώρθωσαν.

(3) Αμφότερα τα ανωτέρω πιστεύω ότι, δεν τα εκμεταλλεύθησαν οι αρμόδιοι δι’ αγνώστους εις εμέ λόγους.

χ) Κατά την άποψίν μου αποστολή τοιάυτης φύσεως, ως αυτή ήτις διετάχθη να εκτελέση το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ την 20ην Ιουλίου 1974, θα έδει να εκτελεσθή υπό συνοδείαν, λαμβανωμένων υπ’όψιν ότι το πλοίον αφ’ενός εστερείτο κυρίου οπλισμού δι’αντιμετώπισιν απειλής εκ πλοίων επιφανείας και αφ’ετέρου της αδυναμίας επανδρώσεως, λόγω υφισταμένης Ο.Δ. ειρήνης και αυτής ελλειπούς,του συνόλου του Α/Α οπλισμού, δι’αντιμετώπισιν απειλής εξ’ αέρος. Λόγω όμως της επικρατούσης καταστάσεως δεν απεφάσισα να αιτήσω προστασίαν περιορισθείς, ως προς τον χρόνον αποβιβάσεως των οπλιτών.

ψ) Επί του θέματος της εκτελέσεως βολής εναντίον των τουρκοκυπριακών θέσεων πλέον των όσων ανεθέρθησαν, έχω να προσθέσω ότι από της στιγμής που διετάχθην όπως αναστρέψω δια Πάφον, εθεώρησα ότι το πλοίον συμμετείχε αδιακρίτως εάν έφερε Ελληνικήν Σημαίαν, ενεργώς εις οιονδήποτε είδος επιχειρήσεων, είτε αμυντικάς είτε επιθετικάς, ελάμβανον χώραν εις Νήσον.

ω) Τέλος περαίνων την εν λόγω έκθεσιν επιθυμώ να αναφέρω ότι ως διεπίστωσα το ηθικόν του Έλληνος, η ψυχραιμία και η τόλμη αυτού ευρίσκεται εις υψηλόν βαθμόν. Δεν θα ήτο υπερβολή να γράψω ότι άπαντες οι επιβαίνοντες του πλοίου Αξ/κοι, Υπαξ/κοι και οπλίται εν ουδεμία περιπτώσει απώλεσαν το θάρρος των και την πίστιν προς προς τα ιδεώδη της φυλής. Ιδιαιτέρως εθαύμασα το θάρρος των επαναπατριζομένων οπλιτών του Σ.Ξ, οίτινες καίτοι είχον συνειδητοποιήσει ότι επέστρεφον είς τας οικίας των, με έξαλλον ενθουσιασμόν και αλλαλαγμούς χαράς εδέχθησαν την, από του στόματός μου,πληροφορίαν περί της επανόδου των εις Κύπρον, προς ενίσχυσιν των μαχομένων συναδέλφων των εναντίον των εχθρών του γένους. Το μόνο λυπηρόν γεγονός υπήρξεν ο αιφνίδιος θάνατος του πολιτικού υπαλλήλου ΔΑΜΙΑΝΟΥ Μιχαήλ, ο οποίος προφανώς λόγω συγκινήσεως εκ των διατρεξάντων, απεβίωσεν περί την 210315 συνέπεια καρδιακής προσβολής.

_____________

Σημειώσεις:

[1] Όπως δημοσιεύθηκε  στο περιοδικό ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ναυτικής Ιστορίας, Τεύχος 58, 2007

[2] Τα έγγραφα προέρχονται από το βιβλίο Πορεία τιμής και τιμωρίας, του Νικόλα Γρεβενιώτη Μυλωνά

Άλλες πηγές: tangelonias.blogspot.gr, NavSource Naval History-Kocatepe

Πηγή: http://e-amyna.com