Eως και 52 Κυριακές τον χρόνο θα μπορούν να λειτουργούν τα μικρά εμπορικά καταστήματα (μέχρι 250 τ.μ.), με απόφαση του αντιπεριφερειάρχη ενώ όλα τα καταστήματα, ανεξαρτήτως μεγέθους και κλάδου θα ανοίγουν - πάντα σε προαιρετική βάση- επτά Κυριακές το χρόνο κατά τις περιόδους Χριστουγέννων, Πάσχα και εκπτώσεων.

Αυτή είναι η ρύθμιση για την Κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο «Κανόνες Ρύθμισης της Αγοράς Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών», το οποίο παρουσίασαν σήμερα ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκης και ο υφυπουργός κ. Θ. Σκορδάς και αναμένεται να κατατεθεί εντός της ημέρας στη Βουλή.

Με τη ρύθμιση αυτή, τόνισε ο κ. Χατζηδάκης, η Ελλάδα εναρμονίζεται με το καθεστώς που επικρατεί στις χώρες της ΕΕ και ιδίως στους ανταγωνιστικούς τουριστικούς προορισμούς, επιχειρείται να ξαναζωντανέψουν τα κέντρα των πόλεων, παρέχεται η δυνατότητα στους τουρίστες να κάνουν αγορές προς όφελος της οικονομίας και δίνεται ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στις μικρές επιχειρήσεις έναντι των μεγάλων.

Σύμφωνα δε με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ που επικαλέστηκε ο υπουργός, η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές μπορεί να δημιουργήσει έως και 30.000 νέες θέσεις εργασίας στον κλάδο του εμπορίου, ενώ με την ενίσχυση του ανταγωνισμού θα απαλλάξει τους καταναλωτές από επιβάρυνση της τάξης των 309 εκατ. ευρώ το χρόνο.

Το ποσό αυτό, όπως ανέφερε ο υφυπουργός κ. Θ. Σκορδάς προκύπτει από την αναμενόμενη - σύμφωνα με τη μελέτη - αύξηση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων σε συνδυασμό με τη μείωση των τιμών.

Η μελέτη του ΟΟΣΑ καταδεικνύει επίσης ότι στο διάστημα 1999-2011 η πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης προχώρησε σε μερική ή ολική απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές.

Η ρύθμιση για τις Κυριακές, που είναι αποτέλεσμα συμφωνίας των δύο κομμάτων τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση, προβλέπει ειδικότερα ότι:

-Όλα τα καταστήματα θα μπορούν να λειτουργούν επτά Κυριακές το χρόνο (δύο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα, την Κυριακή των Βαΐων και από μία Κυριακή στις τέσσερις εκπτωτικές περιόδους του έτους που καθιερώνονται).

-Τα μικρά, έως 250 τ.μ. που δεν ανήκουν σε αλυσίδες, shops-in-a-shop, εμπορικά κέντρα, εκπτωτικά πολυκαταστήματα και εκπτωτικά χωριά, θα μπορούν, πάντα σε εθελοντική βάση, να λειτουργούν όλες τις Κυριακές. Προβλέπεται επιπλέον ότι ο Αντιπεριφερειάρχης (ο Δήμαρχος στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά), μπορεί σε διάστημα δύο μηνών να εκδώσει απόφαση που θα ορίζει πόσες Κυριακές (από καμία έως τις 45 που απομένουν πέραν των 7) θα επιτρέπεται να είναι ανοικτά τα καταστήματα, στην περιοχή του. Αν δεν εκδοθεί απόφαση, τότε οι έμποροι θα είναι ελεύθεροι να λειτουργούν τα καταστήματα όσες Κυριακές θέλουν. Θα ληφθεί επίσης μέριμνα ώστε τα καταστήματα να ανοίγουν μετά την Κυριακάτικη λειτουργία, με ρύθμιση που θα ορίσει το εύρος του ωραρίου της Κυριακής. Ο κ. Χατζηδάκης επανέλαβε ακόμη ότι με τη ρύθμιση δεν θίγονται τα εργασιακά δικαιώματα.

Σημειώνεται, ότι ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γ. Καμίνης έχει ταχθεί υπέρ της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, που σημαίνει ότι στην πρωτεύουσα θα πρέπει να αναμένεται δυνατότητα λειτουργίας των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου.

Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει ακόμη σειρά ρυθμίσεων για την αγορά, την προστασία του καταναλωτή, τους ελέγχους κλπ. Συγκεκριμένα:

-Θεσπίζονται άλλες δύο ενδιάμεσες εκπτωτικές περίοδοι πέρα από τις τακτικές που παραμένουν. Οι τακτικές εκπτώσεις θα γίνονται από τη δεύτερη Δευτέρα του Ιανουαρίου μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου και από τη δεύτερη Δευτέρα του Ιουλίου μέχρι το τέλος Αυγούστου. Οι ενδιάμεσες εκπτωτικές περίοδοι είναι το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου και το πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. Κατά τη διάρκεια των εκπτώσεων θα αναγράφεται υποχρεωτικά στις πινακίδες η παλιά και η νέα τιμή και προαιρετικά το ποσοστό έκπτωσης.

-Για τις «πειραγμένες αντλίες» και γενικά την καταδολίευση των οργάνων μέτρησης, πέρα από τις διοικητικές κυρώσεις που ήδη ισχύουν, προβλέπονται ειδικές ποινικές κυρώσεις και αφαίρεση της άδειας λειτουργίας των επιχειρήσεων. Ειδικά για τους πρατηριούχους καυσίμων προβλέπεται επιπλέον και αφαίρεση της δυνατότητας απόκτησης άδειας για λειτουργία παρόμοιας επιχείρησης είτε από τον ίδιο τον παραβάτη, είτε από το σύζυγο ή τους συγγενείς μέχρι δεύτερου βαθμού. Οι έλεγχοι στα πρατήρια θα γίνονται και με ειδικά διασκευασμένο αυτοκίνητο χωρίς διακριτικά, που θα μετρά επακριβώς την ποσότητα καυσίμου η οποία παρελήφθη.

-Για την αγορά καυσίμων, στη βάση των προτάσεων της Επιτροπής Ανταγωνισμού, επιβάλλεται η σύναψη γραπτών συμβάσεων μεταξύ εταιριών χονδρικής και πρατηρίων. Οι συμβάσεις θα διαρκούν μέχρι 5 χρόνια και σε αυτές θα πρέπει να αποτυπώνεται εκ των προτέρων η πιστωτική πολιτική, η πολιτική παροχών και εκπτώσεων, το ύψος και η χρονική διάρκεια που θα χορηγούνται οι εκπτώσεις και οι τυχόν απολογιστικές εκπτώσεις. Στόχος των ρυθμίσεων αυτών είναι η διαφάνεια στη διαμόρφωση των τιμών των καυσίμων και η συμπίεση των περιθωρίων κέρδους.

Επίσης, το νομοσχέδιο προβλέπει την επέκταση των συστημάτων ελέγχου εισροών - εκροών όγκου καυσίμων στις ελεύθερες εγκαταστάσεις των εταιρειών εμπορίας πετρελαιοειδών και στις εγκαταστάσεις πωλητών πετρελαίου θέρμανσης, στις παντός είδους εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων ιδιωτικών πρατηρίων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα καθώς. Στόχος είναι ο περιορισμός του λαθρεμπορίου, της παράνομης διακίνησης και της νοθείας στην αγορά καυσίμων. Υπενθυμίζεται ότι τα συστήματα ελέγχου εισροών -εκροών εγκαθίστανται ήδη στα πρατήρια καυσίμων με επιδότηση από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα το οποίο όπως επεσήμανε και ο υπουργός καθυστέρησε εξαιτίας γραφειοκρατικών προβλημάτων στην Κοινωνία της Πληροφορίας.

-Αντικειμενικοποιούνται οι κυρώσεις, με υπουργική απόφαση που θα εκδοθεί μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Συγκεκριμένα, δεν θα υπάρχει το εύρος στα πρόστιμα που ίσχυε μέχρι τώρα (από-έως), ώστε να αποφεύγονται περιπτώσεις διακριτικής εφαρμογής του νόμου και να περιοριστούν οι ευκαιρίες διαφθοράς. Σε περίπτωση καταβολής του προστίμου εντός 30 ημερών και εφόσον ο παραβάτης παραιτηθεί από το δικαίωμα προσφυγής, το πρόστιμο μειώνεται κατά 50 %. Προβλέπονται επίσης, πέραν των διοικητικών, ειδικές ποινικές κυρώσεις για ορισμένες κατηγορίες παραβάσεων ανάλογα με τη φύση και τη βαρύτητα τους (π.χ. νοθεία τροφίμων).

-Καταργούνται απαρχαιωμένες αγορανομικές διατάξεις που θέτουν εμπόδια στη λειτουργία της αγοράς και έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.

Πηγή: http://www.tanea.gr/news/economy/article/5028859/katatethhke-h-rythmish-gia-th-leitoyrgia-twn-katasthmatwn-tis-kyriakes/

Με πολλή ανησυχία και θλίψη παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό μια καταιγιστική επέλαση του πάθους της ομοφυλοφιλίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Διαπιστώνουμε μια απρόσμενη συμπάθεια προς αυτή, από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και μια προκλητική αποδοχή από τις κυβερνήσεις των κρατών, επιχειρώντας να την νομιμοποιήσουν και να την καθιερώσουν, όχι μόνο ως νόμιμη, αλλά και ως φυσική επιλογή.

Για να «χρυσώσουν το χάπι» έπαψαν πλέον να την χαρακτηρίζουν ως σεξουαλική διαστροφή και την ονομάζουν «διαφορετικότητα»!

Σε πολλές χώρες, όπως στη Γαλλία, έχουν αναγάγει τη σχέση μεταξύ των ομοφύλων ατόμων σε νομική σχέση «γάμου» με όλα τα δικαιώματα του γάμου μεταξύ των ετεροφυλικών ατόμων. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, δίνονται περισσότερα δικαιώματα στους «γάμους» των ομοφυλοφίλων.

Αναφέρουμε για παράδειγμα πρόσφατη απόφαση του Πολεμικού Ναυτικού των Η.Π.Α. η οποία δίνει σκανδαλώδεις διευκολύνσεις και προνόμια σε ζευγάρια ομοφυλοφίλων στρατιωτικών, σε σχέση με τα ετερόφυλα ζευγάρια! Στην Αγγλία η κατάσταση είναι ακόμη πιό τραγική. Η χώρα αυτή διαλύεται κυριολεκτικά από ηθική και πνευματική σήψη και μπορούμε να πούμε, ότι εδώ βρίσκει απόλυτη εφαρμογή το πασίγνωστο λεχθέν υπό του Ντοστογιέφσκι «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται».

Ο λαός της ήδη γεύεται τους πικρούς καρπούς της εδώ και δεκαετίες εφαρμοζομένης σεξουαλικής αγωγής, στην οποία κεντρική θέση κατέχει η διδασκαλία της ομοφυλοφιλίας από την ηλικία των 5 ετών στα σχολικά εκπαιδευτικά τους προγράμματα.

Η χώρα καταρρέει θριαμβευτικά χωρίς μεταφυσική ελπίδα, χωρίς νόημα ζωής, προσπαθώντας να μπαζώσει τα υπαρξιακά της κενά, επιδιδόμενη στα λασπόλουτρα των ναρκωτικών, του άκρατου ηδονισμού και της εγληματικότητος. Αλλά πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν σ’ αυτή την χώρα χειροτονούνται επίσκοποι της δήθεν «Αγγλικανικής Εκκλησίας» ομοφυλόφιλοι και λεσβίες και νομιμοποιούνται έτσι οι ανθρώπινες διαστροφές;

Και έρχονται σήμερα οι ημέτεροι θιασώτες του άκρατου προοδευτισμού με πρωτοπόρους τα κόμματα της αριστεράς και τους δημάρχους Αθηνών και Θεσσαλονίκης κυρίους Καμίνη και Μπουτάρη, να μας παρουσιάσουν τα αγγλικά βοθρολύματα ως αξιομίμητα παραδείγματα προς μίμησιν, διοργανώνοντας Gay Pride, φεστιβάλ και παρελάσεις ομοφυλοφίλων. Ω της διαστροφής!

Σε ποιό κατάντημα έφθασε η πατρίδα μας! Πως δεν έπεσε ακόμη φωτιά να μας κάψει, όπως κάποτε στα Σόδομα και τα Γόμορα; Τι να επισημάνει κανείς πρώτον και τι δεύτερον;

Το γεγονός ότι οι παρά πάνω πρωτοπόροι έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 21, παράγραφος 1 προβλέπει ότι: «η οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους», καθ’ ότι «γάμος» μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου και «συντήρησις» του Έθνους, είναι έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους;

Ή να θρηνήσει το γεγονός ότι η διοικούσα Εκκλησία, η πλειονότης των ιεραρχών μας, παρακολουθεί άφωνη και ουσιαστικά αδιάφορη τα γεγονότα, λες και έχουν παραλύσει τα ηθικά και πνευματικά αντανακλαστικά της, βλέποντας να διαπράττονται μπροστά στα μάτια της όλα αυτά τα αίσχη των φεστιβάλ και των παρελάσεων, ενώ θα έπρεπε να προχωρήσει σε δυναμικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια, αλλά και σε κάθε άλλο επιβαλλόμενο ποιμαντικό μέτρο;

Δεν έχουμε σκοπό, με το πόνημά μας αυτό, να στιγματίσουμε τα ανθρώπινα πρόσωπα, που έπεσαν στο πάθος της ομοφυλοφιλίας, ούτε να τους «ρίξουμε σε καμιά πυρά», όπως επιχειρούν κάποιοι να παρουσιάσουν την αντίθεση της Εκκλησίας μας στο φοβερό αυτό πάθος, όπως βέβαια και σε όλα τα πάθη, τα οποία απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό και μπορούν να του στερήσουν την σωτηρία. Άλλωστε ο Ίδιος ο Θεός σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία και τις όποιες επιλογές του ανθρωπίνου προσώπου.

Σκοπός μας είναι να γνωστοποιήσουμε με πολλή συντομία στον πιστό λαό του Θεού την διδασκαλία της Εκκλησίας μας σχετικά με το πάθος αυτό και να επισημάνουμε στους αδελφούς μας, που έχουν αιχμαλωτιστεί από αυτό, τις ολέθριες συνέπειες που έχει στην πνευματική τους πορεία, και εν τέλει στην ίδια την σωτηρία τους. Να κάνουμε δε πατρική έκκληση σ’ αυτούς, να πάρουν την γενναία απόφαση, να αγωνιστούν με όλες τις δυνάμεις τους, με τα πνευματικά όπλα που τους προσφέρει η Εκκλησία, να αποτινάξουν το πάθος αυτό από πάνω τους.

Βέβαια δεν είναι εύκολο, να ξεριζωθεί ένα πάθος. Απαιτεί σκληρό, και μερικές φορές αιματηρό αγώνα, μέχρι θανάτου. Για να είμαστε ακριβέστεροι, είναι αδύνατον ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις να ξεριζώσει πάθος. Αυτό είναι έργο μόνον της Θείας Χάριτος. Ωστόσο η Χάρις δεν ενεργεί, παρά μόνον υπό την προϋπόθεση, ότι και ο άνθρωπος θα αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις.

***

Όπως είναι γνωστό από την βιβλική διήγηση της Γενέσεως οι συζυγικές σχέσεις ανδρός και γυναικός αποτελούν μεταπτωτικό φαινόμενο. Ο «Αδάμ έγνω Εύαν την γυναίκα αυτού» (Γεν.4,1) αφού πλέον παρέβη την εντολή του Θεού και εξεβλήθη του παραδείσου. Υιοθετούνται δε από τον Θεό οι σχέσεις αυτές ως οι μόνες κατά φύσιν ανθρώπινες σχέσεις, μέσα στους όρους της οικονομίας του Θεού και ως αντίδοτο τρόπον τινα του βιολογικού θανάτου, που ήταν αποτέλεσμα του πνευματικού θανάτου εξ αιτίας της αμαρτίας.

Είναι λοιπόν προφανές, ότι συζυγικές σχέσεις ανδρός με άλλον άνδρα, ή γυναικός με άλλην γυναίκα αποτελούν μία παρά φύσιν κατάσταση, ένα είδος σεξουαλικής διαστροφής, ξένο και άγνωστο όχι μόνο στο αρχικό σχέδιο της δημιουργίας του ανθρώπου, αλλά και στο σχέδιο της οικονομίας του, μετά δηλαδή την πτώση των πρωτοπλάστων, αφού ήταν αδύνατον να υπάρξει μιά τέτοιου είδους σχέση στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος.

Τούτο μαρτυρεί πέραν των άλλων η ίδια η οντολογία της κατασκευής του ανθρώπου. Η κατασκευή δηλαδή υπό του Θεού των γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός αποτελούν τρόπον τινά ένα οδοδείκτη, που μας δείχνει ποιά είναι η κατά φύσιν σχέσις και ποιά η παρά φύσιν.

Πέραν τούτου πουθενά στο ζωϊκό βασίλειο δεν συναντούμε μιά τέτοιου είδους παρά φύσιν σχέση, πράγμα το οποίον μαρτυρεί ξεκάθαρα, ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί θλιβερό «προνόμιο» μόνο των ανθρώπων, ως αποτέλεσμα αποκλειστικά μιάς διεστραμένης επιλογής και όχι ως οργανική πάθηση! Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τα ζώα «ουκ οίδε τούτον τον έρωτα, αλλ’ έστηκεν είσω των της φύσεως όρων. Καν μυριάκις κοχλάζει, τους της φύσεως ουκ ανατρέπει νόμους».

Την τελεία αποστροφή αλλά και την οργή του Θεού απέναντι στο πάθος αυτό εκδηλώνει ο Θεός για πρώτη φορά στους κατοίκους των Σοδόμων και Γομόρων, που είχαν γίνει διαβόητοι για τις πολλές αμαρτίες των, κυρίως όμως για το αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, σύμφωνα με την διήγηση της Γενέσεως (κεφ.19). Ο Θεός εξολοθρεύει τους κατοίκους των πόλεων αυτών, ρίχνοντας πύρ και θείον από τον ουρανό.

Αργότερα, στη Μωσαϊκή Νομοθεσία, το πάθος αυτό χαρακτηρίζεται από τον Θεό ως βδέλυγμα: «Ος εάν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι. Θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν» (Λευϊτ.20,13). Στην Καινή Διαθήκη ο απόστολος Παύλος στιγματίζει με τα μελανώτερα χρώματα στις επιστολές του την σεξουαλική αυτή διαστροφή: «αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες… οι τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν» (Ρωμ.1,26-32).

Στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή προσθέτει: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι. Και ταύτα τινές ήτε· αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών» (Α΄Κορ.6,9-11).

Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, ακολουθούντες την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, στηλιτεύουν και αυτοί κατά παρόμοιο τρόπο το πάθος και υποδεικνύουν τον τρόπο της θεραπείας του. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένους εξ’ αυτών:

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ονομάζει το πάθος αυτό «κολοφώνα των κακών». Στην ερμηνεία της προς Ρωμαίους επιστολής το θεωρεί ασυγκρίτως χειρότερο από όλα τα άλλα πάθη: «Πάντα μεν ουν άτιμα τα πάθη, μάλιστα δε η κατά των αρρένων μανία, ότι την κατά φύσιν ατιμάσαντες επί την παρά φύσιν έδραμον. Δυσκολώτερα δε τα παρά φύσιν και αηδέστερα. Εσχάτης εστίν απωλείας δείγμα…Τούτους εγώ και ανδροφόνων χείρους είναι φημί…Και όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδέν ίσον ερείς της παρανομίας ταύτης…Τοσούτον πορνείας χείρον εστίν, όσον ουδέ έστιν ειπείν ».

Παρά κάτω προσδιορίζει την αιτία του κακού: «Πόθεν η επίτασις της επιθυμίας ταύτης; Από της του Θεού εγκαταλείψεως. Η δε εγκατάλειψις του Θεού πόθεν; Από της των αφέντων αυτών ανομίας…Και γαρ το πλέον της αυτών ραθυμίας εστίν, ή και την επιθυμίαν ανήψε».

Κατά παρόμοιον τρόπον ομιλεί περί του πάθους αυτού και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Ουδενός γαρ χρησίμου χάριν την φύσιν μετατιθέντες, ή ασελγείας ένεκεν, την θεόπλαστον και ανδροπρεπή μορφήν διαφθείρουσιν, εκουσίως πολλάκις, ή υπό άλλων υπομένειν αναγκαζόμενοι τούτο, ως λοιμοί της φύσεως και του γένους πολέμιοι και σπίλοι πολιτείας, και ζωής εφύβριστοι γίνονται…Ουδέν γαρ αληθώς μυσαρώτερον ή ακαθαρτώτερον των ούτω πορνευομένων τε και πορνευόντων».

Ο Μέγας Βασίλειος στον Ζ΄ Κανόνα του συγκαταριθμεί τους ομοφυλοφίλους με τους κτηνοβάτες, τους φονείς, τους φαρμακούς, τους μοιχούς και τους ειδωλολάτρες: «Αρρενοφθόροι και ζωοφθόροι και φονείς και μοιχοί και ειδωλολάτραι της αυτής καταδίκης εισίν ηξιωμένοι, ώστε όν έχεις επί των άλλων τύπον και επί τούτων φύλαξον».

Παρά κάτω στον ΞΒ΄ Κανόνα του ορίζει τον τρόπον της θεραπείας του πάθους με αποχή 15 χρόνων από την θεία κοινωνία: «Ο την ασχημοσύνην εν τοις άρρεσιν επιδεικνύμενος, τω χρόνω του εν τη μοιχεία παρανομούντος οικονομηθήσεται».

Τέλος ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, σχολιάζοντας τον παρά πάνω Ζ΄ Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου, λέγει ότι: «Τόσον δε φοβερόν πράγμα είναι η αρσενοκοιτία, καθώς στοχάζεται ένας διδάσκαλος, ώστε οπού ο ίδιος ο Θεός ηθέλησε να καταβή προσωπικώς διά να ιδή αν τη αληθεία ενεργήται τοιαύτη αμαρτία, ωσάν να μην επίστευε καλά αν ήτο δυνατόν να ευρεθή επάνω εις την γήν μία τοιαύτη τερατώδης κακία».

Προβάλλουν κάποιοι τον ισχυρισμό πως η προσωπική ζωή του καθενός είναι απαραβίαστη και κατά συνέπεια το σώμα του καθενός του ανήκει και μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Ωστόσο τέτοιου είδους ισχυρισμούς μπορούν να προβάλλουν μόνον άθεοι και άπιστοι, ή οπαδοί άλλων θρησκευμάτων, που δεν είναι βαπτισμένοι και δεν αποτελούν μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Σ’ όλους αυτούς ο Θεός σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς των και τις όποιες επιλογές των και τους αφήνει να ζήσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα θελήματά των.

Σε όσους όμως είναι βαπτισμένοι δεν ισχύει το ίδιο, διότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας το ανθρώπινο σώμα ως δημιούργημα του Θεού, ως ναός του Αγίου Πνεύματος (Β΄Κορ.6,16), αλλά και ως μέλος του σώματος του Χριστού (Α΄Κορ.6,15), δεν ανήκει στους εαυτούς μας αλλά στον Χριστό: «Ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α΄Κορ.6,19-20).

Και επομένως δεν μπορούμε, να το χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε και να το παραδίνουμε στην ακολασία και στην φθορά της αμαρτίας. Διαφορετικά «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει φθερεί τούτον ο Θεός, ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς» (Α΄Κορ.3,18).

Μόνον μέσα στον ευλογημένο από τον Θεόν γάμο, ως ερωτική σχέση άρρενος και θήλεος, ή στην ευλογημένη από τον Θεό κατάσταση της Παρθενίας, στην οποία όμως υπάρχει άλλου είδους, πνευματικός γάμος, ο γάμος με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, βρίσκει ο άνθρωπος την εν Χριστώ ολοκλήρωση και θέωσή του και εν τέλει την σωτηρία του.

Είναι ευνόητο ότι για την Εκκλησία μας και όχι μόνο γι’ Αυτήν, «τρίτο φύλο», transexual, εκτός του άνδρα και της γυναίκας, δεν υπάρχει. Αν κάποιοι πιστεύουν το αντίθετο, αυτό για την Εκκλησία μας αποτελεί φυσική διαστροφή. Και εφ’ όσον δεν υπάρχει «τρίτο φύλο», δεν υπάρχει, (δεν πρέπει να υπάρχει), ερωτική σχέση εκτός αυτής του άρρενος και του θήλεος.

Κατακλείοντες κάνουμε έκκληση προς τους αρμοδίους πολιτικούς φορείς και πάσης φύσεως κυβερνητικούς παράγοντες και τους καλούμε να αναλογισθούν αφ’ ενός μεν την αντισυνταγματικότητα μιάς ενδεχομένης διά νόμου αποδοχής και καθιερώσεως «γάμου» μεταξύ ομοφυλοφίλων και αφ’ ετέρου τις καταστρεπτικές συνέπειες για την κοινωνία και το έθνος μας, που αναπόφευκτα θα έχουν οι ομόφυλες σχέσεις, είτε άτυπες, είτε νόμιμες, με τον «γάμο» των ομοφύλων, ο οποίος καθιερώνεται ήδη σε πολλά κράτη και προφανώς οσονούπω και στη χώρα μας.

Κάνουμε επίσης έκκληση και προς τους κυρίους Δημάρχους Αθηνών και Θεσσαλονίκης και τους παρακαλούμε να πάψουν να ενθαρρύνουν τους ομοφυλοφίλους αδελφούς μας, εις το να θεωρούν το πάθος τους ως μιά φυσιολογική «διαφορετικότητα», αποδεκτή κοινωνικά και πολύ περισσότερο να τους ενθαρρύνουν να καυχώνται γι’ αυτή την «διαφορετικότητά» τους με διοργανώσεις φεστιβάλ και παρελάσεων.

Τέλος παρακαλούμε την Ιεραρχία μας, να αναλογισθή και αυτή της ιδικές της βαρύτατες ευθύνες από μιά ενδεχομένη ολιγωρία και να προχωρήσει στις αναγκαίες κινητοποιήσεις και στα δέοντα ποιμαντικά μέτρα.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 10ῃ Ἰουλίου 2013

Ἐκ τοῦ Γραφείου Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν.

Ὁ ὑπεύθυνος

Ἀρχ. Παῦλος Δημητρακόπουλος

Ὁ Γραμματέας

Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/i.html

«Δεν πρέπει να καταργηθεί η κυριακάτικη αργία», τόνισε από άμβωνος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, απευθυνόμενος προς τους πιστούς.

Σύμφωνα με τον κ. Θεολόγο η Κυριακή αποτελεί αργία και μέρα ξεκούρασης και έτσι θα πρέπει να παραμείνει, καθώς, ακόμη κι αν αλλάξει αυτό, δεν θα λυθεί το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.

«Όλοι εκείνοι οι οποίοι θέλουν να καταργήσουν και δια νόμου την ημέρα της Κυριακής, που είναι ημέρα αργία, αυτοί δεν θα έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το κέρδος που βγαίνει Κυριακή μέρα, εγώ σας λέγω ότι είναι κέρδος κατηραμένον. Ότι βάζετε φωτιά στα σπίτια σας, διότι αυτό το κέρδος το οποίο βγαίνει την Κυριακήν επισωρεύει επί των ψυχών σας την οργήν του Θεού. Αυτά λέγει ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, θέλοντας να καλλιεργήσει και να παιδαγωγήσει, ως πνευματικός πατέρας, τις ψυχές των ανθρώπων. Πόσο περισσότερο σήμερα ισχύουν αυτοί οι λόγοι, εις καιρούς μάλιστα όπου η κρίσις η οικονομική έχει πλήξει τους πάντας, ωσάν εάν εργαστούν οι άνθρωποι και την Κυριακή μέρα, θα λυθούν τα προβλήματα τα οικονομικά της πόλεως αλλά και της πατρίδος μας ολοκλήρου», πρόσθεσε ο Μητροπολίτης Σερρών.

Σε άλλο σημείο ο κ. Θεολόγος τόνισε: «Θα πρέπει να τιμούμε την Κυριακή ως αγία ημέρα. Όπως ακριβώς το λέγει η ετυμολογία της λέξεως, είναι η μέρα του Κυρίου, δηλαδή είναι η μέρα του Θεού. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να την αγιάζουμε, όπως είναι εντολή του Θεού, με έργα αγιότητος, πίστεως, ευλαβείας και αγάπης».

Ο Μητροπολίτης Σερρών διευκρίνισε στις δηλώσεις του ότι δεν παίρνει θέση για το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές, που προωθεί η κυβέρνηση, τονίζοντας ωστόσο ότι, και να συμβεί αυτό, δεν θα επιλυθούν τα οικονομικά προβλήματα:

«Ο λόγος ο δικός μου είναι εκκλησιαστικός και πνευματικός, πώς δηλαδή η Εκκλησία ορίζει να τιμούμε και να αγιάζουμε την ημέρα του Κυρίου, την Κυριακή μέρα, δίδοντας παράλληλα και την κοινωνική και την ανθρώπινη διάσταση. Ασφαλώς και δεν θα λυθούν τα προβλήματα της πατρίδος μας με το ν’ ανοίξουν τα μαγαζιά την Κυριακή. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ξεκούραση και επιτέλους πρέπει να μπει μια τελεία εκεί όπου υπάρχουν δείγματα απληστίας. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να δουλεύει, ούτε όλο το 24ωρο ούτε συνεχώς, αυτό είναι απάνθρωπο. Και ούτε νομίζω ότι θα συνεισφέρει και κάτι το ουσιαστικό στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώατος.

Κληθείς να απαντήσει στο κατά πόσον εισακούγεται η Εκκλησία από τους κυβερνώντες, ο Μητροπολίτης επισήμανε την ανάγκη να ακούγεται έστω ο λόγος της, τονίζοντας ότι δεν τίθεται θέμα επιβολής της άποψής της.

Παράλληλα, επέρριψε ευθύνες και στους ίδιους τους πιστούς, που έχουν γυρίσει την πλάτη στην Ορθοδοξία, καθώς δεν γεμίζουν πια τις Εκκλησίες όπως παλαιότερα:

«Η Εκκλησία μας είναι εντελώς αντίθετη, έστω κι αν ο λόγος της δεν εισακουστεί. Ο λόγος της Εκκλησίας είναι λόγος παρακλήσεως αλλά και λόγος αληθείας. Έστω και δεν εισακουστεί ο λόγος μας, εμείς δεν θα πάψουμε να λέγομεν την αλήθεια. Η Εκκλησία λέει τον λόγο της και καταθέτει την θέση της και άλλοι πια έχουν την ευθύνη ενώπιον του Θεού και ενώπιον των ανθρώπων εάν θα σεβαστούν την θέση της Εκκλησίας. Δεν διεκδικεί, ούτε έχει τρόπο να την επιβάλλει την θέση της η Εκκλησία και πολλές φορές η φωνή της μοιάζει σαν την φωνή του Τιμίου Προδρόμου, “ φωνή βοώντος εν τη ερήμω”», υπογράμμισε ο κ. Θεολόγος.

Κλείνοντας ανέφερε ότι «αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να πάψουμε να λέμε την αλήθεια και το σωστό. Το αν θα την υιοθετήσουν αυτήν τη θέση, είναι δική τους ευθύνη και ευθύνη όλων μας – διότι δεν είναι μόνο των κυβερνώντων. Πού είναι οι χριστιανοί μας σήμερα Κυριακή; Είναι καθήκον τους να εκκλησιαστούν, προερχόμενο απ’ την ιδιότητά τους ως χριστιανών. Είδατε σήμερα, η εκκλησία ήταν γεμάτη, αλλά υπάρχουν πολλαπλάσιοι χριστιανοί που είναι στα σπίτια τους και κοιμούνται».

Πηγή: http://www.romfea.gr/epikairotita/17883-2013-07-07-23-42-32

Η έκθεση του ΔΝΤ που περιγράφει, ανάμεσα στα άλλα, τα λάθη που έγιναν στο σχεδιασμό του 1ου ελληνικού Μνημονίου έγινε αντικείμενο παγκόσμιου σχολιασμού, προκαλώντας την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Γερμανίας που αισθάνθηκαν ότι θίγονται.

Μια μελέτη στην αγγλική που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Applied Economics Letters ασχολείται με τις επιπτώσεις που είχαν τα λάθη των δανειστών και του ΔΝΤ στην Ελλάδα και στην πραγματική οικονομία.

Η μελέτη φέρει τον τίτλο «Οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα: Το κόστος ενός αποτυχημένου προγράμματος προσαρμογής» και υπογράφεται από τους ερευνητές του ΚΕΠΕ Τ. Ευθυμιάδη και Σ. Παπαιωάννου καθώς και τον Π. Τσίντζο του τμήματος διεθνών οικονομικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.

Υπενθυμίζεται ότι το 1ο πρόγραμμα προσαρμογής προέβλεπε συρρίκνωση της οικονομίας κατά 4% το 2010 και 2,6% το 2011 και ανάπτυξη της τάξης του 1,1% το 2013 και 2,2% το 2012. Αντί γι’ αυτό, η πραγματική ύφεση ανήλθε σε 4,9% το 2010, 7,1% το 2011 και 6% το 2012, ενώ η κατρακύλα αναμένεται να συνεχισθεί φέτος με ρυθμό 4,3%.

Το 1ο πρόγραμμα προσαρμογής προέβλεπε η ανεργία να πιάσει κορυφή στο 14,8% το 2012 από 7,7% το 2008 αλλά τελικά ξεπέρασε το 25% στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς (σημ. ανήλθε σε 26,8% με βάση τα χθεσινά στοιχεία).

Η μελέτη των Ευθυμιάση, Παπαιωάννου και Τσίντζου επιχειρεί να εκτιμήσει το κόστος της αποτυχίας του 1ου Μνημονίου στο δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας μελλοντικά.

Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι αποκαρδιωτικό.

Ο μέσος ετήσιος ρυθμός συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας θα είναι 3,8% την πενταετία 2012-2017 έναντι 2,2% που εκτιμάται ότι θα ήταν αν το 1ο πρόγραμμα είχε επιτύχει τους στόχους του και οι προβλέψεις για τον ρυθμό ανάπτυξης και ανεργίας επιβεβαιωθεί.

Με άλλα λόγια, η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί περισσότερο κατά 1,6 ποσοστιαίες μονάδες ετησίως λόγω της αποτυχίας του 1ου προγράμματος σύμφωνα με τους τρεις ερευνητές-οικονομολόγους.

Οι λόγοι θα πρέπει να αναζητηθούν στις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν και εν συνεχεία διαψεύσθηκαν για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, την πιστωτική ασφυξία και άλλους σύμφωνα με το ΔΝΤ, δηλαδή στη κατακόρυφη πτώση των επενδύσεων.

Γι’ αυτό οι επιπτώσεις μπορεί τελικά να είναι ακόμα πιο αισθητές στο ΑΕΠ.

Πηγή: Euro2day

1. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήσαν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.

2. Οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 κατεδίκασαν τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων. Επίσης το 809 οι Φράγκοι εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, την διδασκαλία δηλαδή περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτήν την εισαγωγή κατεδίκασε τότε και ο ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης. Στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ορθοδόξου Πάπα της Ρώμης, κατεδίκασαν όσους είχαν καταδικάσει τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque. Όμως για πρώτη φορά ο Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ’ το 1009 στην ενθρονιστήρια επιστολή του προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque και ο Πάπας Βενέδικτος Η’ εισήγαγε το πιστεύω με το Filioque στην λατρεία της Εκκλησίας, οπότε ο Πάπας διεγράφη από τα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

3. Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο δια των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες. Οπότε η Χάρη του Θεού δια της οποίας αγιάζεται ο άνθρωπος θεωρείται ως κτιστή ενέργεια. Αλλά έτσι δεν μπορεί να αγιασθή.

Από αυτήν την βασική διδασκαλία προέρχεται η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού, το καθαρτήριο πύρ, το πρωτείο του Πάπα κλπ.

4. Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, ήτοι:

– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός, να καταργήται η τέλεια ισότητα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, να υποτιμάται το Άγιον Πνεύμα ως μη ισοδύναμο και ομόδοξο με τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, αφού παρουσιάζεται ωσεί “πρόσωπο στείρο”,

– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το μυστικό δείπνο,

– ο καθαγιασμός των “τιμίων δώρων” που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού “λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…”,

– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση,

– η θεωρία περί της “περισσευούσης αξιομισθίας” του Χριστού και των αγίων που την διαχειρίζεται ο Πάπας,

– ο χωρισμός και η διάσπαση μεταξύ των μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος, και θείας Ευχαριστίας,

– η διδασκαλία περί της κληρονομήσεως της ενοχής του προπατορικού αμαρτήματος,

– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον),

– η μη μετάληψη των λαϊκών από το “Αίμα” του Χριστού,

– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι “ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γής” (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος,

– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις,

– το αλάθητο του Πάπα,

– το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα,

– οι θεωρίες της analogia entis και analogia fidei που επικράτησαν στον δυτικό χώρο.

– η συνεχής πρόοδος της Εκκλησίας στην ανακάλυψη των πτυχών της αποκαλυπτικής αλήθειας,

– η διδασκαλία περί του απολύτου προορισμού,

– η άποψη περί της ενιαίας μεθοδολογίας για την γνώση του Θεού και των κτισμάτων, η οποία οδήγησε στην σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης.

5. Επίσης, η μεγάλη διαφοροποίηση, η οποία δείχνει τον τρόπο της θεολογίας βρίσκεται και στην διαφορά μεταξύ σχολαστικής και ησυχαστικής θεολογίας. Στην Δύση αναπτύχθηκε ο σχολαστικισμός, ως προσπάθεια διερεύνησης όλων των μυστηρίων της πίστεως με την λογική (Άνσελμος Καντερβουρίας, Θωμάς Ακινάτης), ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί ο ησυχασμός, δηλαδή η κάθαρση της καρδιάς και ο φωτισμός του νού, για την απόκτηση της γνώσης του Θεού. Ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού και ουνίτη Βαρλαάμ είναι χαρακτηριστικός και δείχνει την διαφορά.

6. Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία “η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται”. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως “συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα”. Αρκεί να βγή ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχη κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: “θά ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το “Πιστεύω” έλεγαν: “καί εις έναν Πάπαν” παρά να λένε: “καί εις μίαν… Εκκλησίαν””.

Επίσης, “η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαϊκή Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί”. Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι “η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες”. Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική “Εκκλησία” ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διϊστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.

7. Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 από τον Πιπίνο τον Βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου και στην εποχή μας αναγνωρίσθηκε το 1929 από το Μουσολίνι. Είναι σημαντική η αιτιολογία της ανακηρύξεως του Παπικού Κράτους, όπως το υποστήριξε ο Πίος ΙΑ’: “ο επί της γης αντιπρόσωπος του Θεού δεν δύναται να είναι υπήκοος επιγείου κράτους”. Ο Χριστός ήταν υπήκοος επιγείου κράτους, ο Πάπας δεν μπορεί να είναι! Η παπική εξουσία συνιστά θεοκρατία, αφού η θεοκρατία ορίζεται ως ταύτιση κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας σε ένα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικά κράτη είναι το Βατικανό και το Ιράν.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα υποστήριξε στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ (1198-1216): “Αυτός που έχει τη νύμφη είναι ο νυμφίος. Αλλά η νύμφη αυτή (η Εκκλησία) δε συνεζεύχθη με κενά τα χέρια, αλλά πρόσφερε σε μένα ασύγκριτη πολύτιμη προίκα, δηλ. την πληρότητα των πνευματικών αγαθών και την ευρύτητα των κοσμικών, το μεγαλείο και την αφθονία αμφοτέρων… Σά σύμβολα των κοσμικών αγαθών μου έδωσε το Στέμμα, τη Μίτρα υπέρ της Ιερωσύνης, το Στέμμα για τη βασιλεία και με κατέστησε αντιπρόσωπο Εκείνου, στο ένδυμα και στο μηρό του οποίου γράφτηκε: ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων”.

Επομένως, υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας”. Επί πλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώση ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος – αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γή, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.

«Οι νόμιμες αξιώσεις της Ελλάδος κατά της Γερμανίας από τη σύμβαση του κατοχικού δανείου»

1: Το ιστορικό των συμβάσεων

Στις 14.3.1942 περατώθηκε στη Ρώμη η Δημοσιονομική Διάσκεψη Εμπειρογνωμόνων μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, η οποία, μεταξύ άλλων, κατέληξε στη σύναψη μιας συμφωνίας ανάμεσα στις δύο αυτές δυνάμεις κατοχής που αφορούσε στην Ελλάδα, την οποία υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και Γερμανίας στην Ελλάδα Γκίτζι και ΄Αλτενμπουργκ.
Στην Ελλάδα η συμφωνία ανακοινώθηκε μετά από εννέα ημέρες με τη ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942 του ΄Αλτενμπουργκ.

Ο Ιταλός πληρεξούσιος την ανήγγειλε με το σημείωμα του Ν.04/6406/461/23.3.1942.

Με τη σειρά του ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών έδωσε εντολή στην Τράπεζα της Ελλάδος να συμμορφωθεί προς τη ρηματική διακοίνωση του Γερμανού πληρεξουσίου (αριθ. Εγγράφου ΕΠ 409/2.4.1942).

Η συμφωνία αυτή συνίστατο στα εξής:

Πρώτον, η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται να καταβάλλει στις δύο δυνάμεις κατοχής, και σε ίσο μερίδιο για έξοδα κατοχής το ποσό των 1,5 δισ. Δεύτερο, οι πέραν του ποσού αυτού αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές και θα είναι άτοκες. Τρίτον, η επιστροφή των πέραν του 1,5 δις δραχμών ποσών αυτών θα γίνει αργότερα. (Άρθρα 2,3 και 4 της συμφωνίας). Προστέθηκε δε ότι, η εν λόγω συμφωνία θα είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρο 5).

Στις 2.12.1942 υπογράφηκε ανάμεσα στις τρεις κυβερνήσεις (Γερμανίας, Ιταλίας και Ελλάδας) συμφωνία που περιείχε τα εξής νέα στοιχεία: α) Τα ποσά του δανείου είναι συμβολικώς αναπροσαρμοζόμενα, δηλαδή είναι διατυπωμένα σε σταθερό νόμισμα. β) Ο δανεισμός σταματά την 1η Απριλίου 1943, οπότε και αρχίζει η άτοκη επιστροφή τους, ανεξάρτητα, δηλαδή, από το πότε λήγει ο πόλεμος. γ) Αντί του 1,5 δις δραχμών μηνιαίως της προηγούμενης συμφωνίας (14.3.1942), οι δαπάνες κατοχής αυξάνονται στο ποσό των 8 δις. δραχμών μηνιαίως. Τα επιπλέον ποσά «…. θα άγωνται εις χρέωσιν, υπό της Τραπέζης της Ελλάδος, των κυβερνήσεων Ιταλίας ή Γερμανίας…». δ) Οι λογαριασμοί αυτοί θα πληρώνονται από τον Απρίλιο 1943 σε μηνιαίες δόσεις που αντιστοιχούν στο 10% του συνόλου του εν λόγω λογαριασμού την 31η Μαρτίου 1943. Πάντως, διατηρήθηκε η ρήτρα ότι το δάνειο αυτό ήταν άτοκο.

Μια νέα συμφωνία ανάμεσα στις τρεις χώρες υπογράφηκε στις 18.5.1943. Με τη νέα τροποποίηση – αναπροσαρμογή: α) Καταργείται ο περιορισμός του ανώτατου ορίου των προκαταβολών, δηλαδή των 8 δις δραχμών κατά μήνα, που θέσπιζε η πρώτη τροποποίηση της 2.12.1942. β) Εκτός του τιμαρίθμου τροφίμων, που ορίζει η συμφωνία της 2.12.1942, θα λαμβάνονται υπόψη και άλλοι τρεις τιμάριθμοι: των ημερομισθίων, των οικοδομικών υλικών και των καυσίμων, όπως ειδικότερα ορίζεται στην τελευταία αυτή συμβατική τροποποίηση. Και γ) η συμφωνία ισχύει από 1.4.1943.

2. Το ύψος των ελληνικών αξιώσεων και η νομική διάσταση των συμφωνιών αυτών

Το δάνειο της πρώτης συμφωνίας, μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας συνιστά « αναγκαστικό δάνειο». Οι μετέπειτα ως άνω τροποποιήσεις της αρχικής συμφωνίας της Ρώμης το μετέτρεψαν σε συμβατικό, αφού μετέσχε σε αυτές, ως αντισυμβαλλόμενη δανείστρια, και η Ελλάδα. Η δε μετατροπή αυτή έχει αναδρομική ισχύ.

Το άθροισμα των οριστικών χρεώσεων που έγιναν από την ΤτΕ προς τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, μέσω των αντίστοιχων λογαριασμών, πέραν και επί πλέον των «εξόδων κατοχής», συνιστά το κεφάλαιο του κατοχικού δανείου, το οποίο η ΤτΕ χορήγησε, κατ΄ εντολή του Δημοσίου, χρηματοδοτώντας τις πέραν και εκτός των εξόδων κατοχής απαιτήσεις του γερμανικού Γ΄ Ράϊχ από την άνω δανειακή σύμβαση, όπως κάθε φορά ίσχυε τροποποιούμενη.

Οι καταβολές προς τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής εκτελέστηκαν από την ΤτΕ για λογαριασμό και με χρέωση του Ελληνικού Δημοσίου, στο πλαίσιο της εκ του νόμου σχέσης εντολής που συνδέει τη ΤτΕ ως Ταμία του. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η ΤτΕ ενεργούσε ως απλή εντολοδόχος του Δημοσίου και όχι δι΄ ίδιον λογαριασμόν και, επομένως, δανειστής των πιστώσεων, άρα και δικαιούχος της απαίτησης κατά της Γερμανίας, ως διαδόχου του γερμανικού Ράϊχ, είναι το Ελληνικό Δημόσιο, όπως νομικώς ορθά ισχυρίζεται έκτοτε και μέχρι σήμερα η ΤτΕ.

Το συνολικό ύψος του δανείου που καταβλήθηκε από την Ελλάδα στις δυνάμεις κατοχής, μέσω της ΤτΕ, αναγράφεται στην έκθεση του Διοικητή της ΤτΕ έτους 1947 επί των ισολογισμών των ετών 1941, 1944, 1945 και 1946, όπου φέρεται ότι ανήλθε, καθόσον αφορά τη Γερμανία, στο ποσό των 1.530.033.302.528.819 δραχμών, το οποίο αντιστοιχεί προς USD 215.662.040,54 στο του τέλους 1944, κατά τον πλέον πρόσφατο υπολογισμό της ΤτΕ. Η τελευταία υπολόγισε, κατά μετατροπή τη χρέωση της Γερμανίας σε λίρες Αγγλίας ως ανερχόμενη στο ποσό των 3.670.610 (χ.λ. Αγγλίας). Από τον καθηγητή Δερτιλή το ποσό αυτό εκτιμάται στις 4.519.302 χρυσές λίρες Αγγλίας, ενώ από γερμανικής πλευράς δίδονται χαμηλότερα ποσά: 3.800.000 αγγλικές λίρες (συμπεριλαμβανομένου όμως και του μεριδίου της Ιταλίας) και 250 εκ. χρυσά μάρκα, δηλαδή 450 εκ. σταθερά μεταπολεμικά μάρκα (Nestler).. Ο ΄Αλτενμπουργκ τον Ιούλιο του 1964 με έγγραφό του στο γερμανικό ΥΠΕΞ, υπολογίζει τη δανειακή οφειλή της Γερμανίας προς την Ελλάδα σε 200 εκ. χρυσά μάρκα, δηλαδή 400 εκ. σταθερά μεταπολεμικά μάρκα. Εκπεφρασμένο σε δολλάρια το ποσό αυτό ποικίλει, αν και όχι σημαντικά, ανάλογα με την εκτίμηση της αξίας της χρυσής λίρας Αγγλίας προς το δολλάριο κατά την κατοχή: 160 εκ δολλάρια σύμφωνα με επίσημες ελληνικές εκτιμήσεις 265 εκ. δολλάρια για τον καθηγητή Άγγ. Αγγελόπουλο και 227 εκ. δολλάρια σύμφωνα με την έκθεση Ι. Πασσιά (του 1963) στον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.

Το βασικότερο όμως ζήτημα είναι αυτό των τόκων. Ασφαλώς και σύμφωνα με τη σύμβαση της 14.3.1942 τα ποσά του δανείου είναι άτοκα (άρθρ. 3). Το ίδιο συμβαίνει και με τη νέα συμφωνία της 2.12.1942. Η ύπαρξη ατόκων δανείων, με πρωτοβουλία του δανειοδοτούντος, για λόγους αναπτυξιακούς, δεν είναι άγνωστη στο διεθνές δίκαιο. Αλλά στην περίπτωση του κατοχικού δανείου ήταν προϊόν της βούλησης αποκλειστικά και μόνον του δανειοδοτούμενου ( Γερμανία, Ιταλία), κατάσταση που εξηγείται ασφαλώς από τον άνισο συσχετισμό δυνάμεων. Η συμφωνία της 2.12.1942 προέβλεπε ότι τα ήδη καταβληθέντα δανειακά ποσά, καθώς και αυτά που θα καταβάλλονταν μέχρι 31.3.1943, θα αρχίσουν να εξοφλούνται από 1.4.1943 (παρ. β). – Είναι, όμως γνωστό ότι με αποδεδειγμένη, εξ εγγράφων, εξαίρεση καταβολής δύο δόσεων, οι επιστροφές των δανειακών ποσών δεν έλαβαν ποτέ χώρα.

Στο διεθνές δίκαιο, περιπτώσεις μη εκτέλεσης των όρων της δανειακής σύμβασης αντιμετωπίζονται υπό δύο οπτικές γωνίες: Είτε η αδυναμία καταβολής θεωρείται «αδυναμία εκτέλεσης», δηλαδή ύπαρξη αντικειμενικής αδυναμίας αποπληρωμής, οπότε γίνεται δεκτό ότι το ενδιαφερόμενο κράτος μπορεί προσωρινά να μην αποπληρώσει, είτε της δυνατότητας πληρωμής, οπότε συντρέχει παραβίαση της υποχρέωσης καταβολής και είναι αναγκαία η δικαιοδοτική επίλυση της διαφοράς.

Στην πρώτη περίπτωση αναστέλλεται η πληρωμή κεφαλαίου και τόκων, οι οποίοι εξακολουθούν να «τρέχουν», η δε καταβολή τους γίνεται όταν το κράτος είναι σε θέση να το κάνει. Σε σχέση με το κατοχικό δάνειο ασφαλώς οι γερμανικές αρχές κατοχής στην Ελλάδα, αλλά και η Γερμανία συνολικότερα, υφίσταντο πιέσεις ως εκ της διεξαγωγής του πολέμου, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να λεχθεί ότι η οικονομική κατάσταση της Γερμανίας δεν επέτρεπε σταδιακή εξόφληση του κατοχικού δανείου.. Όσον αφορά τη δεύτερη λύση είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν είχε τη δυνατότητα τόσο στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο όσο και μετά τη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953, να διεκδικήσει την επιστροφή του δανείου. Έτσι, και στη μία και στην άλλη περίπτωση η Γερμανία ήταν και είναι υποχρεωμένη στην καταβολή τόκων για όσο χρονικό διάστημα δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της .

Ποιό είναι το ποσό των τόκων των οφειλόμενων μετά την 31.4.1943; Δεν υπάρχει συγκεκριμένος διεθνής κανόνας υπολογισμού τους, και γι΄ αυτό γίνεται ο υπολογισμός αυτός λαμβανομένου υπόψη ενός μέσου επιτοκίου ( μάλλον- ή πολύ – χαμηλού) της τάξεως του 3%. Με βάση αυτή τη μέθοδο υπολογισμού γίνεται κατάληξη σ΄ ένα ποσό 45 εκ χρυσών λιρών, που αντιστοιχούσαν το 1994 σε 4.050 δισ. δολλάρια, ήτοι ένα ποσό 3,5 δις δολλαρίων μόνο για τη Γερμανία. Συνυπολογιζομένου δε ενός επιτοκίου 3%, το όλο ποσό δανείου και τόκων ανέρχεται σε 13 δισ. δολλάρια για την περίοδο 1944 – 1995.

Κατά την Τράπεζα της Ελλάδος ο προσδιορισμός του σημερινού ύψους του οφειλόμενου ποσού από τη Γερμανία στην Ελλάδα, με την προσθήκη τόκων συναρτάται αποκλειστικά από την επιλογή του επιτοκίου και την χρήση ή όχι του ανατοκισμού.

Τέλος, τόσο κατά το Ελληνικό Δημόσιο όσο και κατά την ΤτΕ πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο ότι εγεννήθη νομικά βάσιμη απαίτηση για το ως άνω ποσό του «κατοχικού δανείου», πλέον τόκων, υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου σε βάρος του γερμανικού Ράϊχ, του οποίου διάδοχος είναι ήδη η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.

Από τα παραπάνω εκτεθέντα προκύπτει σαφώς ότι το κατοχικό δάνειο, είναι ένα κανονικό δάνειο με καθαρά συμβατικό χαρακτήρα. Άλλωστε η ίδια η (μεταγενέστερη) πρακτική των κρατών και ιδίως της Γερμανίας και Ιταλίας δείχνει ότι θεωρούσαν το κατοχικό δάνειο ως κανονικό δάνειο, και έκαναν πάντοτε διάκριση μεταξύ των εξόδων κατοχής και των πιστώσεων. Ο δε ειδικός λογαριασμός της Τράπεζας της Ελλάδος στο οποίο χρεώνονταν οι σχετικές πιστώσεις ήταν λογαριασμός όχι των αρχών κατοχής, αλλά των κυβερνήσεων και αυτό γινόταν κατ΄απαίτηση των ίδιων των αρχών κατοχής. Μάλιστα, ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει το νομικό χαρακτήρα των δανείων και είχε δώσει εντολή να αρχίσει η διαδικασία εξόφλησής τους (« ΒΗΜΑ», 16.12.1990- Δήλωση του Διοικητού της ΤτΕ Ξεν. Ζολώτα).

Πράγματι, το γερμανικό Ράϊχ, από τον Απρίλιο του 1943, συνεπές στην τροποποίηση της 2.12.1942, άρχισε να επιστρέφει το κατοχικό δάνειο. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1944 κατέβαλε δύο εξοφλητικές δόσεις. Αυτές που αρνήθηκαν και αρνούνται ακόμη να εκπληρώσουν τις δανειακές αυτές υποχρεώσεις προς την Ελλάδα είναι οι μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις, παρόλον ότι ο γερμανός Καγκελάριος ΄Ερχαρτ με δήλωσή του, το έτος 1964, δεσμεύτηκε για την επιστροφή του υπόλοιπου ποσού του δανείου μετά την επανένωση της Γερμανίας.

3. Ενέργειες της Ελλάδος, μεταπολεμικώς, προς τη Γερμανία για την επιστροφή του δανείου (ενδεικτικά αναφερόμενες)

α) Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του έτους 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων του έτους 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων του Νοεμβρίου 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις πολεμικές επανορθώσεις και ζήτησε την επιστροφή του.

β) Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο Άγγ. Αγγελόπουλος, ως εκπρόσωπος, με εξουσιοδότηση, της ελληνικής κυβέρνησης, ήλθε σε επαφή στη Γερμανία, με τους διευθυντές των Υπουργείων Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας και τους έθεσε επισήμως τις αξιώσεις της Ελλάδος κατά της Γερμανίας από το κατοχικό δάνειο.

γ) Η Ελλάδα έθεσε ακόμη υπόψη της Γερμανίας τις νόμιμες αξιώσεις της από το κατοχικό δάνειο: αα) Το έτος 1965 με τον τότε εξουσιοδοτηθέντα από την Ελληνική κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, ββ) Το έτος 1966 κατά τις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα, γγ) το έτος 1974 με τον τότε Διοικητή της ΤτΕ Ξεν. Ζολώτα και δδ) Στις 18.4.1991 από τον ΥΠΕΞ της Ελλάδος Αντώνη Σαμαρά, ανεπίσημα, προφορικά, προς τον γερμανό ομόλογό του.

δ) Με δεδομένο ότι στις 31.8.1990 υπεγράφη η Συνθήκη Ενοποιήσεως μεταξύ των δύο Γερμανιών (Δυτικής και Ανατολικής) και στις 12.9.1990 υπεγράφη στη Μόσχα η συνθήκη οριστικής ρυθμίσεως των θεμάτων αφορώντων την Γερμανία, γνωστή και ως Συμφωνία «2+4», με την οποία η Γερμανία απέκτησε πλήρη κυριαρχία στις εσωτερικές και εξωτερικές της υποθέσεις, ο τότε πρέσβης της Ελλάδος στη Βόννη, Ιωάννης Μπουρλογιάννης – Τσαγγαρίδης, κατόπιν εντολής της ελληνικής κυβέρνησης, επέδωσε στον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Hartmann (λόγω απουσίας στο εξωτερικό του υπουργού Kinkel) μακροσκελή ρηματική διακοίνωση δια της οποίας προτεινόταν για πρώτη φορά, πέντε χρόνια μετά από τότε που είχαν ωριμάσει οι απαραίτητες προϋποθέσεις, η έναρξη συνομιλιών για το θέμα των αποζημιώσεων και των επανορθώσεων. Προς διευκόλυνση των συνομιλιών η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε να γίνει χωριστά η εξέταση μιας εκάστης των κατηγοριών των απαιτήσεων αυτών. Σε πρώτο δε στάδιο οι συνομιλίες θα αφορούσαν μόνο τη ρύθμιση του ζητήματος των γερμανικών χρεών έναντι της Ελλάδος που είχαν προκύψει από την εκτέλεση της σύμβασης του λεγόμενου κατοχικού δανείου.

4. Επιχειρήματα (ενστάσεις) της Γερμανίας

Η Γερμανία έχει κατά καιρούς προβάλλει ορισμένα επιχειρήματα προκειμένου να αποσείσει τη δέσμευσή της απέναντι στην Ελλάδα όσο αφορά το κατοχικό δάνειο, επιχειρήματα που ορισμένες φορές βρίσκονται σε αντίθεση με τη γενικότερη επιχειρηματολογία της.

Τα επιχειρήματα αυτά είναι:

α) Η παραίτηση εκ μέρους της Ελλάδος από τις απαιτήσεις της σε σχέση με το κατοχικό δάνειο από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά την επίσκεψή του στη Βόννη τον Νοέμβριο του 1958 με δήλωσή του, προφορική και μυστική, προς τον τότε καγκελάριο της Γερμανίας KonradAdenauer.

Εκτός του ότι οι προφορικές δηλώσεις δεσμεύουν ένα κράτος, εφόσον γίνονται από αρμόδιο πολιτειακό όργανο και αποδεικνύονται και εν προκειμένω δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη αυτού του γεγονότος, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, από τότε που διατυπώθηκε το επιχείρημα αυτό, στη δεκαετία του 1960, από τον τότε γερμανό καγκελάριο, και συνεχώς έκτοτε αρνήθηκαν διαρρήδην την ύπαρξη αυτής της παραίτησης. Ο Αγγ. Αγγελόπουλος κατά τη μετάβασή του στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο του 1964 ζήτησε να έχει πρόσβαση στους σχετικούς φακέλους, και, μεταξύ άλλων και στις εμπιστευτικές συνομιλίες Καραμανλή-Adenauer, αλλά δεν βρήκε εκεί καμία παραίτηση Καραμανλή.

Στις 31.3.1967 η Γερμανία, απαντώντας σε ρηματική διακοίνωση της Ελλάδος, δέχεται ότι η τελευταία έχει νόμιμες αξιώσεις επί του κατοχικού δανείου (και τις επανορθώσεις) από τις οποίες ουδέποτε παραιτήθηκε.

Πέραν δε του αναπόδεικτου αυτής της παραίτησης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, πρέπει να σημειωθούν και τα εξής: Οι δύο άλλες μοναδικές χώρες οι οποίες είχαν συνάψει με τη Γερμανία κατοχικά δάνεια – η Γιουγκοσλαβία και η Πολωνία – παραιτήθηκαν κατόπιν συμβιβασμού από τις αξιώσεις τους επιστροφής των δανείων μετά τη σύναψη επί μέρους συμφωνίας παροχής πιστώσεων (το 1956 και το 1971 αντίστοιχα) και η μεν Γιουγκοσλαβία έλαβε πιστώσεις ύψους 240 εκ. μάρκων πληρωτέων σε 99 χρόνια και με τόκο 1%, ενώ η Πολωνία πήρε πιστώσεις 1 δις. μάρκων πληρωτέων σε 40 χρόνια και δη άτοκα.

Αξίζει δε να υπογραμμίσει κανείς τη διαφορά οικονομικών όρων ανάμεσα στις άνω συμφωνίες της Γερμανίας με Γιουγκοσλαβία και Πολωνία και τη συμφωνία με Ελλάδα την οποία υπέγραψε ο Κ. Καραμανλής κατά την επίσκεψή του στη Βόννη τον Νοέμβριο του 1958 περί παροχής από τη Γερμανία πιστώσεων ύψους 200 εκ. μάρκων. Ειδικότερα στη συμφωνία με την Ελλάδα ο χρόνος αποπληρωμής ήταν 20 χρόνια (έναντι 99 και 40 αντίστοιχα για τις δύο συμφωνίες) και με επιτόκιο 6% (έναντι 1% και άτοκα αντίστοιχα). Τουτέστιν, η χορήγηση του δανείου προς την Ελλάδα έγινε με όρους διεθνούς χρηματαγοράς, δηλαδή δεν περιείχε κανένα ευνοϊκό όρο.

Ενόψει αυτών των ανυπέρβλητων για τη Γερμανία δυσκολιών απόδειξης της παραίτησης της Ελλάδος, η Γερμανία, όπως προλέχθηκε, αλλάζει τον Μάρτιο του 1967 τη στάση της αποδεχόμενη ουσιαστικά τις ελληνικές θέσεις.

β) Το επιχείρημα Πότσνταμ/ Παρισίων.

Το επιχείρημα αυτό προβλήθηκε από τον γερμανό Υπουργό Οικονομικών σε απάντηση επερώτησης γερμανίδας βουλευτού το 1995. Συνίσταται δε στο ότι η Ελλάδα είχε, ως νικήτρια χώρα, λάβει μέρος στη διανομή των εδαφικών και περιουσιακών στοιχείων της ηττημένης Γερμανίας. Η Ελλάδα, όμως, δεν μετέσχε στη Διάσκεψη του Πότσνταμ, αφού σ’αυτήν μετείχαν μόνο οι τρεις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Μ.Βρετανία). Από νομική άποψη, επομένως, οι Συμφωνίες του Πότσνταμ αποτελούν res inter alios acta για την Ελλάδα και δεν τη δεσμεύουν. Πάντως, η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε για τα δικαιώματά της κατά της Γερμανίας πέραν εκείνων που της έδιδαν οι Συμφωνίες του Πότσνταμ.

Περαιτέρω συνήλθε στο Παρίσι στις 9.11.1945 διάσκεψη υπηρεσιακών εμπειρογνωμόνων από 18 χώρες περιλαμβανομένης και της Ελλάδος, προκειμένου να κατανείμουν τα ποσοστά επί των γερμανικών επανορθώσεων στους δικαιούχους, βάσει των Συμφωνιών του Πότσνταμ. Οι επανορθώσεις χωρίστηκαν σε δυο κατηγορίες:

Η πρώτη περιλάμβανε τις γερμανικές περιουσίες εκτός Γερμανίας και η δεύτερη βιομηχανικές εγκαταστάσεις, εργαλεία και πλοία. Στην Ελλάδα επιδίκασαν ένα ποσοστό 2,7% για την κατηγορία Α και 4,3% για την κατηγορία Β. Μ ε βάση αυτή τη συμφωνία υπογράφηκε τελικά η «Συμφωνία των Παρισίων περί γερμανικών επανορθώσεων», η οποία επικυρώθηκε από την Ελλάδα.

Οι Συμφωνίες Πότσνταμ και Παρισίων δεν επηρεάζουν το ζήτημα του κατοχικού δανείου όχι μόνο διότι η Ελλάδα θεώρησε άδικο γι’αυτή το πόρισμα της Διάσκεψης της 20.12.1945 και δεν το υπέγραψε, αλλά κυρίως γιατί την επόμενη ημέρα (21.12.1945) ο Έλληνας αντιπρόσωπος (Α. Σμπαρούνης) κατέθεσε επιφύλαξη με την οποία ρητώς διαχώρισε το θέμα του κατοχικού δανείου από τις γερμανικές επανορθώσεις. Το γεγονός ότι η Ελλάδα υπέγραψε τελικά τη Συμφωνία των Παρισίων δεν αίρει την επιφύλαξη αυτή, δεδομένου ότι τα κράτη έχουν το δικαίωμα να διατυπώνουν επιφυλάξεις σε κάθε στάδιο της σύναψης μιας διεθνούς συνθήκης, μέχρι και το έγγραφο επικύρωσης. Επομένως, για να θεωρηθεί ότι παύει η ισχύς της επιφύλαξης αυτής θα έπρεπε να γίνει ρητή ανάκλησή της από την Ελλάδα, πράγμα που δεν έγινε ποτέ έκτοτε.

γ) Το επιχείρημα από τις Συμφωνίες της Βόννης (1952) και του Λονδίνου (1953).

Η Συμφωνία της Βόννης (26.5.1952) για τα εξωτερικά χρέη της Γερμανίας μεταξύ Δυτ. Γερμανίας και των τριών Δυνάμεων (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία), στην οποία δεν μετέσχε η Ελλάδα αποτελεί “res inter alios acta”, δηλαδή δεν έχει καμία δεσμευτική ισχύ απέναντι στην Ελλάδα, ούτε υπάρχει το παραμικρό στοιχείο ότι η Ελλάδα έχει αποδεχθεί ως τρίτο κράτος αυτή τη συγκεκριμένη συμφωνία.

Όσον δε αφορά τη Συμφωνία του Λονδίνου της 27.2.1953 «περί εξωτερικών γερμανικών χρεών» και ιδίως το άρθρο 5 παρ. 2 αυτής πρέπει να σημειωθεί ότι δεν συμπεριλαμβάνει ρητά τις δανειακές απαιτήσεις, όπως κάνει, με τρόπο ρητό και ειδικό, για άλλες απαιτήσεις κατά της Γερμανίας για τα έξοδα κατοχής κλπ, πάντοτε δε η Ελλάδα διαχρονικά και συστηματικά έχει διαχωρίσει το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις.

Τέλος, η Επιτροπή διακεκριμένων νομομαθών ( Ηλ. Κρίσπης, Ι. Πασσιάς, Α. Βαμβέτσος, Α. Χατζηδάκης, Κ. Παπάς), η οποία ασχολήθηκε ειδικά με το θέμα, αποφάνθηκε (1964), ότι τα διακυβερνητικά δάνεια κατά τον πόλεμο μεταξύ κατέχοντος και υπό κατοχήν μετά τον πόλεμο αναστέλλονται χάριν του ηττημένου όσον αφορά την εξόφλησή τους, μέχρις ότου αυτή καταστεί νομικά δυνατή. Εν προκειμένω δε το νομικό αυτό κώλυμα ήρθη με την ενοποίηση των δύο Γερμανιών το έτος 1990 με βάση τις προαναφερόμενες Συμφωνίες, ήτοι με τη Συνθήκη της 31.8.1990 και τη γνωστή ως Συμφωνία «2+4», η οποία κατ’ ουσίαν αποτελεί συνθήκη ειρήνης.

δ) Το επιχείρημα της εκπλήρωσης της υποχρέωσης προς την Ελλάδα.

Κατά τη γερμανική πλευρά, η Γερμανία εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα, περιλαμβανομένου και του κατοχικού δανείου με τη σύναψη της γερμανο-ελληνικής συμφωνίας της 18.3.1960, η οποία αφορούσε παροχές υπέρ Ελλήνων υπηκόων που είχαν θιγεί από εθνικοσοσιαλιστικά μέτρα διώξεων για λόγους φυλής, θρησκείας η κοσμοθεωρίας και υπέστησαν ζημίες ελευθερίας ή υγείας εξ αιτίας των μέτρων δίωξης (άρθρο 1), ύψους 115 εκ. μάρκων. Εκτός του ότι η συμφωνία αυτή συνήφθη 2 έτη μετά την δήθεν «παραίτηση» Καραμανλή, γεγονός που δείχνει την αντιφατικότητα των γερμανικών επιχειρημάτων, το περιεχόμενο της συμφωνίας δεν αφορά σε καμία περίπτωση το κατοχικό δάνειο. Καλύπτει μέρος μόνο των γενικότερων απαιτήσεων της Ελλάδας για επανορθώσεις, αλλά οπωσδήποτε όχι το κατοχικό δάνειο.

Τελικά η Γερμανία με επιστολή της προς την Ελλάδα (5.7.1988) αναγνωρίζει ότι η εν λόγω συμφωνία δεν περιλαμβάνει γενικές πολεμικές ζημιές, αλλά μόνον αποζημιώσεις για μέτρα διώξεως εκ μέρους εθνικοσοσιαλιστών για φυλετικούς και θρησκευτικούς λόγους και διαφορετική κοσμοθεωρία.

ε) Επιχειρήματα από τη συμμετοχή της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι ισχυρισμοί της Γερμανίας περί συμψηφισμού με την γερμανική βοήθεια στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πρόδηλα αβάσιμοι και εύκολα καταρρίπτονται. Πράγματι η γερμανική βοήθεια για την άμυνα της Δύσεως δόθηκε μεν στην Ελλάδα, αλλά δόθηκε και στην Τουρκία και στην Πορτογαλία που δεν έλαβαν μέρος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και βέβαια η βοήθεια αυτή στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ουδεμία σχέση έχει με το κατοχικό δάνειο. Ως προς την βοήθεια στα πλαίσια της Ε.Ε., η Επιτροπή, απαντώντας σε ερώτημα Έλληνα ευρωβουλευτού, κατέστησε σαφές ότι οι κοινοτικοί πόροι και η κατανομή τους δεν θεωρούνται εισφορές μιας χώρας μέλους προς μία άλλη, αλλά είναι ενιαία κοινοτικά κονδύλια.

στ) Το επιχείρημα της παραγραφής των Ελληνικών αξιώσεων από το κατοχικό δάνειο.

Με τη ρηματική διακοίνωση της Ελλάδας της 14-11-1995, μέσω του πρέσβεως της Ελλάδος στη Βόννη Ιωάννη Μπουρλογιάννη – Τσαγγαρίδη, στον Γερμανό υφυπουργό εξωτερικών Hartmann, εζηγείτο, όπως προαναφέρθηκε, η έναρξη διαπραγματεύσεων και για το κατοχικό δάνειο. Ο Γερμανός υφυπουργός απέρριψε το ελληνικό διάβημα με το επιχείρημα ότι «μετά από πάροδο 50 ετών από το τέλος του πολέμου και δεκαετιών αξιοπίστου και στενής συνεργασίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με τη διεθνή κοινότητα το πρόβλημα των επανορθώσεων απώλεσε την δικαιολογητική του βάση. Ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να προσδοκά η ελληνική κυβέρνηση ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα προσέλθει σε συνομιλίες για το θέμα αυτό».

Θα μπορούσε όμως να προβληθεί το επιχείρημα της παραγραφής σε περίπτωση παραπομπής της υπόθεσης του Κατοχικού Δανείου ενώπιον ενός κρατικού ή υπερκρατικού (διεθνούς) δικαιοδοτικού οργάνου;

Μια πρώτη απάντηση που έχει ισχύ και για το κατοχικό δάνειο, θα μπορούσε να είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει παραγραφή, εφόσον η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 προέβλεπε την αναστολή των αξιώσεων. Και δεύτερο, μια τέτοια τοποθέτηση της Γερμανίας θα παραβίαζε την αρχή της καλής πίστης, η οποία ισχύει και στο διεθνές δίκαιο.

Στην περίπτωση του κατοχικού δανείου έχουν περάσει μέχρι σήμερα 68 χρόνια. Μπορεί να πει κανείς ότι ένα δικαστήριο θα αποφαινόταν ότι το διάστημα αυτό είναι αρκετό για την παραγραφή; Η προσήκουσα απάντηση πρέπει να είναι αρνητική. Και αυτό όχι με το να εκτιμηθεί ότι τα 68 χρόνια είναι λίγα ή πολλά, αλλά για τους εξής λόγους:

Πρώτο, η ίδια η ενδιαφερόμενη χώρα, η οποία έχει συμφέρον να προβάλλει την ένσταση, δηλαδή η Γερμανία, είχε συμφωνήσει στην αναστολή του οριστικού διακανονισμού των επανορθώσεων μέχρι την ενοποίηση των δύο Γερμανιών και αυτό είχε γίνει ρητώς και ειδικώς δεκτό στη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 (άρθρο 5). Παρ’ ότι η ενοποίηση αυτή επήλθε το 1990, η Γερμανία αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση. Σύμφωνα όμως, με τους διεθνείς κανόνες μια τέτοια «παραβατική» συμπεριφορά δεν εμποδίζει την έναρξη χρόνου για την παραγραφή. Και έχουν ήδη περάσει 22 χρόνια. Με δεδομένο, όμως, ότι κατά το διεθνές δίκαιο και τα διεθνώς κρατούντα η παραγραφή για απαιτήσεις μεταξύ κρατών υπερβαίνει, προφανώς, αυτό το χρονικό όριο, δεν έχει επέλθει η εν λόγω παραγραφή.

Δεύτερο, η παραγραφή μπορεί να διακοπεί αν υπάρξει διπλωματική παράσταση προς την Γερμανία. Από τη στιγμή που θα γίνει αυτό δεν μπορεί να ξεκινήσει νέα προθεσμία για παραγραφή κατά τα διεθνώς κρατούντα. Πράγματι, ως προς το θέμα του κατοχικού δανείου οι ελληνικές κυβερνήσεις τόνιζαν, μετά το 1990, ότι η Ελλάδα το θεωρεί ανοικτό θέμα και το 1995 επιδίδεται ρηματική διακοίνωση προς τη Γερμανία όπου τίθεται και το θέμα του κατοχικού δανείου. Ήδη δε το 1991 ο τότε Υπ. Εξ. Α. Σαμαράς είχε θέσει το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου στον γερμανό ομόλογό του D. Genscher. Αλλά και ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης έθεσε το θέμα του κατοχικού δανείου στον καγκελάριο Helmut Kohl κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Γερμανία τον Φεβρουάριο του 1996. Με βάση τα ανωτέρω, η παραγραφή πρέπει να θεωρηθεί ότι έχει διακοπεί οριστικά.

5. Η δυνατότητα της Ελλάδος για δικαιοδοτική επίλυση της διαφοράς

Η επιδίωξη της ικανοποίησης της ελληνικής πλευράς μέσω διπλωματικών χειρισμών παραμένει η ορθότερη και πλέον ρεαλιστική οδός, ενόψει του ότι μια ικανοποίηση των ελληνικών αιτημάτων από το κατοχικό δάνειο δεν θα έχει επιπτώσεις σε σχέση με διεκδικήσεις άλλων κρατών, αφού η ελληνική περίπτωση αποτελεί σήμερα το μόνο εναπομένων κατοχικό δάνειο. (Η Γιουγκοσλαβία και η Πολωνία ικανοποιήθηκαν για τις ανάλογες αξιώσεις τους κατά της Γερμανίας κατά τις προαναφερθείσες μεταξύ τους συμβιβαστικές συμφωνίες).

Επίσης μια προοπτική είναι αυτή της προσφυγής στο Διαιτητικό δικαστήριο της Συμφωνίας του Λονδίνου του 1953 (άρθρο 28), αφού πρώτα αντιμετωπισθεί το ζήτημα που δημιουργεί το άρθρο 7 παρ. 4 του χάρτη του Δικαστηρίου, που προσδιορίζει τη σύνθεσή του με τη συμμετοχή τεσσάρων μελών (από τα δέκα) διοριζομένων από τη Γερμανία, χωρίς αντίστοιχο δικαίωμα της Ελλάδος.

Ακόμη είναι δυνατή η προσφυγή της Ελλάδος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Για να γίνει αποδεκτή μια τέτοια προσφυγή είναι απαραίτητο και οι δύο πλευρές – Ελλάδα, Γερμανία – να έχουν αποδεχθεί τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης με έναν από τους τρόπους που προσδιορίζονται στο Καταστατικό του Δικαστηρίου. Και η μεν Ελλάδα έχει προβεί σε σχετική δήλωση αποδοχής της υποχρεωτικής δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, η Γερμανία όμως έχει αποφύγει συστηματικά, και πριν αλλά και μετά την ενοποίηση του 1990, να προβεί σε αντίστοιχη δήλωση για το κατοχικό δάνειο. Αυτό το έκανε μόλις το 2008, τη συνόδεψε όμως με τον περιορισμό ότι δεσμεύεται μόνο σε σχέση με γεγονότα που έχουν λάβει χώρα μετά την ημερομηνία της δήλωσης αυτής (1.5.2008). Με τον τρόπο αυτό η Γερμανία «θωρακίστηκε» απέναντι στο ενδεχόμενο ακριβώς των προσφυγών για τις επανορθώσεις πολέμου καθώς και του κατοχικού δανείου της Ελλάδος.

Έσχατη, προς έρευνα, δυνατότητα της Ελλάδος για δικαιοδοτική επίλυση της διαφοράς από το κατοχικό δάνειο είναι η προσφυγή της κατά της Γερμανίας στα εσωτερικά (ελληνικά) δικαστήρια, με δικαίωμα παρέμβασης της ΤτΕ υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. (1),(2),(3)

Ιωάννης Παπανικολάου, Αντιπρόεδρος Αρείου Πάγου ε.τ., 13/4/13

Πηγή: http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6718.html#.Udh1MW0qdhR , http://www.anixneuseis.gr/

 Πηγή: Αναβάσεις

Επάρκεια του υφιστάμενου νομικού πλαισίου για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών φαινομένων διαπιστώνει η Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή

Επάρκεια του υφιστάμενου νομικού πλαισίου για την αντιμετώπιση ρατσιστικών και ξενοφοβικών φαινομένων(ν.927/1979) διαπιστώνει η Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή, κάνοντας παράλληλα λόγο για αοριστία και αντισυνταγματικότητα ορισμένων διατάξεων του αμφιλεγόμενου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το πρακτικό γνωμοδότησης της ΚΕ.Ν.Ε που έγινε προ ολίγου γνωστό :

-«Η Επιτροπή έχει τη γνώμη ότι το υπάρχον νομικό πλαίσιο με επάρκεια αντιμετωπίζει τα περισσότερα από τα θέματα του υπό επεξεργασία σχεδίου νόμου».

-«Ο νόμος 927/79 όπως ισχύει αποτελεί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο ποινικού κολασμού πράξεων ή ενεργειών που μπορεί να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία, αντιμετωπίζοντας επίσης και τη συμμετοχή σε οργανώσεις που επιδιώκουν σκοπούν που οδηγούν σε φυλετικές διακρίσεις».

-«Η Καταρχήν απόλυτη απαγόρευση της με οποιονδήποτε τρόπο έκφρασης ρατσιστικών και ξενοφοβικών ιδεών καθ' εαυτή δεν είναι συνταγματικά ανεκτή».

Επιπλέον όσον αφορά το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι: «η ποινικοποίηση της διαλαμβανομένης συμπεριφοράς με εκφορά ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου με τη συγκεκριμένη και σε πολλά σημεία αόριστη διατύπωση του κειμένου του σχεδίου νόμου, σύμφωνα με όσα εκτίθενται πρέπει να θεωρηθεί ότι βρίσκεται εκτός του προστατευτικού πεδίου της συνταγματικής τάξης.» ενώ παράλληλα η Επιτροπή διαπιστώνει και την ανάγκη αποσαφήνισης ορισμένων εννοιών και διατάξεων όπως π.χ «παροτρύνει, προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος..» ή «κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων που προσδιορίζονται με βάση τη θρησκεία» προς αποφυγή κάθε κινδύνου παρερμηνείας ή αθέμιτης εφαρμογής.

Μέχρι και 70% συρρίκνωση των όγκων στους πνεύμονες, στον εγκέφαλο και το στήθος επιτεύχθηκε αλλά δεν το χορηγούν γιατί είναι φτηνο και θίγονται οι φαρμακοβιομηχανίες!!!

Ποια είναι τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από το ευτελές ποσόν που κοστίζει;

Ο γιατρός Ευάγγελος Μιχελάκης καρδιολόγος στην Αλμπέρτα του Καναδά ανακάλυψε ότι η χορήγηση της ουσίας DCA σε ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο βοηθά δραστικά στην υποχώρηση της ασθένειας!! Μάλιστα σε ορισμένες μορφές καρκίνου όπως του πνεύμονα, του στήθους και του εγκεφάλου επιτεύχθηκε συρρίκνωση των καρκινικών όγκων πάνω από 70%!!!

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΑΧΥΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΓΕΙ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ;;;

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΟΥΣΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ, ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΖΩΕΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ.

ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ!!!

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΕΙΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!

ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!

ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΦΩΝΑΞΤΕ ΤΟ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ

Πηγή: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/07/blog-post_9503.html  

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε εὐλαβῶς πρός τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ τήν κάτωθι ἐπιστολήν:

Παναγιώτατε, Θειότατε καί Πάνσεπτε Δέσποτα,

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς υἱϊκῆς ἀγάπης, προαγόμεθα νά γνωρίσουμε εἰς Ὑμᾶς τά κάτωθι.

᾿Αριθμ. Πρωτ. 722                                         ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 27ῃ Ἰουνίου 2013

Τῆ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι,

τῷ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῶ Πατριάρχῃ

Κυρίῳ μοι κ. Βαρθολομαίῳ Α΄,

Rum Patrikhanesi

34.220 Fener - Haliç – Instabul

TURKIYE

Παναγιώτατε, Θειότατε καί Πάνσεπτε Δέσποτα,

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς υἱϊκῆς ἀγάπης, προαγόμεθα νά γνωρίσουμε εἰς Ὑμᾶς τά κάτωθι˙ ταπεινῶς φρονοῦμεν, ὅτι ὡς ἔσχατο μέλος τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, πέραν τῆς ὑπαγωγῆς μας στήν οἰκεία Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ἀνήκουμε ἐν ταυτῶ καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἔχουμε ταπεινό λόγο γιά τά θεολογικά, δογματικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα.

Γι’αὐτό, στήν ὀψέποτε συγκληθησομένη Οἰκουμενική ἤ Πανορθόδοξο ἤ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο ἐάν δέν εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου ἐπιθυμοῦμε νά συμμετέχουμε, ὡς διαποιμαίνοντες Ὀρθόδοξο ποίμνιο.

Ἡ ἀναφορά στά θέματα αὐτά δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς παρέμβαση στά ἐσωτερικά ἄλλης Ὁμοδόξου Ἐκκλησίας καί δή τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μετά τοῦ ὁποίου, ὅμως, ὅπως καί μεθ’ὅλων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, κοινό εἶναι τό Εὐαγγέλιο, κοινή ἡ θεολογική καί ἐκκλησιαστική παράδοση, κοινόν τό Ἱερό Πηδάλιο τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, κοινή ἡ δογματική διδασκαλία, κοινή ἡ Ἱερά καί ἡ Πατερική Παράδοση.

Υἱϊκῶς καί ταπεινῶς ἐπικοινωνοῦντες μεθ’ Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, οὐδέποτε λησμονοῦμεν ὅτι ὀφείλουμε τήν Ἀρχιερωσύνη κατ’ ἄνθρωπον στήν ἐγνωσμένη Ὑμετέρα ἀγάπη καί ὅτι ἔχουμε γευθεῖ τῆς εὐγενείας καί τῆς Ὑμετέρας στοργῆς.

Διά τοῦ παρόντος ὅμως Ἐπισκοπικοῦ γράμματος, ἐπιθυμοῦμεν ὡς υἱός πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ νά ἐκφράσουμε, τήν ἄφατη ἀγωνία καί συνοχή, θλίψη καί ἔκπληξη, πού δοκιμάσαμε ἐξ αἰτίας τῶν δηλώσεων, ἐκδηλώσεων καί ἐν γένει κινήσεων τῆς Ὑμετέρας Πανσέπτου Παναγιότητος, κατά τήν πρόσφατη πατριαρχική ἐπίσκεψη Ὑμῶν στό Μιλᾶνο τῆς Ἰταλίας, ἀλλά καί εἰς Κωνσταντινούπολιν, μέ ἀφορμήν τόν ἑορτασμόν τῆς συμπληρώσεως 1700 ἐτῶν ἀπό τήν ὑπογραφή τοῦ «Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων», καθώς καί γιά τήν πρότριτα γενομένη ἐπίσκεψη Ὑμῶν στήν Τσεχία καί Σλοβακία, κατά τίς ὁποῖες ἐκφράζονται θέσεις, ἐκτιμήσεις καί ἀπόψεις, ἐλάχιστα συμβιβαζόμενες πρός τό Ὀρθόδοξο δόγμα, ἦθος καί ἔθος καί οἱ ὁποῖες προκαλοῦν καί ἐμποιοῦν ἀπορία στό πλήρωμα τῶν πιστῶν, ἐγκυμονοῦν δέ καί κινδύνους καί ἀπροβλέπτες συνέπειες διά τήν ἑνότητα αὐτῆς ταύτης τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῶ συνόλῳ αὐτῆς.

Διευκρινίζοντας πλέον σαφέστερα τά πράγματα, μέ ἀπόλυτο σεβασμό πρός τό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί πρός τό Πατριαρχικό Ἐκκλησιαστικό καί Διακονικό ἀξίωμα Ὑμῶν καί πρός τό Θεοτίμητο πρόσωπο Ὑμῶν, καταθέτουμε πρός Ὑμᾶς τά κάτωθι μέ καρδιακό πόνο, ἀγάπη καί εἰλικρίνεια καί ἀλήθεια.

Κρίνουμε ἀδήριτη τήν ἀνάγκη συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου μέ τή συμμετοχή ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων, Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων καί λαϊκῶν θεολόγων, ἡ ὁποία θά ἔχει μέγα χρέος καί πρώτιστο καθῆκον νά καταδικάσει τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καί Ἱεροκανονικῆς διδαχῆς καί παραδόσεως καί νά ἐξαγγείλει στήν Πόλη καί τήν Οἰκουμένη, ὅτι ἡ σωτηρία δίδεται μόνο ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι, δίχα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, δέν ὑπάρχει δυνατότης κοινωνίας μετά τοῦ ζῶντος Θεοῦ διό καί ἡ παροῦσα ἀναφορά μας ὑποβάλλεται ὡς σχετική αἴτησις πρός Ὑμᾶς τόν Ἔχοντα τήν θεόθεν εὐθύνην συντονισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

Τά πραχθέντα καί λεχθέντα ὑφ’ Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, στό Μιλᾶνο, ἀναμοχλεύουν στή μνήμη μας τά λόγια τοῦ ἡγιασμένου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἀπευθυνομένου πρός τόν ἀοίδιμο προκάτοχο καί ποδηγέτη Ὑμῶν, κυρό Ἀθηναγόρα. Γράφει ὁ Γέρων :

«Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλο σάλο εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου (Ἀθηναγόρα) μετά τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα κι ἐγώ σάν τέκνον Της καί ἐθεώρησα καλόν, ἐκτός ἀπό τίς προσευχές μου, νά στείλω κι ἕνα μικρό κομματάκι κλωστή (πού ἔχω σάν φτωχός Μοναχός), διά νά χρησιμοποιηθεῖ κι αὐτό, ἔστω γιά μία βελονιά, διά τό πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας... Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα.

Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μιάν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική «Ἐκκλησία», διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή. Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού ἀκούσθηκε ἀπό τήν Πόλι, βρῆκε ἀπήχησι σέ πολλά παιδιά του, πού τήν ζοῦν εἰς τάς πόλεις. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας : ἡ οἰκογένεια νά χάση τό ἱερό νόημά της, πού ὡς σκοπόν ἔχουν τήν διάλυσιν καί ὄχι τήν ἕνωσιν (sic).

Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δείξη ἀγάπη πρῶτα σέ μᾶς τά παιδιά του καί στή Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τήν ἀγάπη του πολύ μακριά. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσει μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμο καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίση, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ.

Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει» .

Γιὰ νὰ διαβάσετε ὀλόκληρη τὴν ἐπιστολή σε μορφή pdf πατήστε :

Ἐπιστολή Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ πρός τὸν Οἰκ. Πατριάρχη, περί οικουμενισμού και διαλόγων 

Πηγη: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8047.html#more 

Μας έχουν τρελάνει στο παραμύθι, πως αν δεν πάρουμε την δόση θα πεινάσουμε (εννοείται εμείς οι πολίτες γιατί αυτοί, οι πολιτικοί, τρώνε με σαράντα μασέλες), πως η μόνη λύση για τη χώρα είναι η δόση των 31,5 δις ευρώ, πως κι αυτοί πονούν που είναι αναγκασμένοι να ψηφίσουν αυτά τα μέτρα που καταστρέφουν τους Έλληνες κι άλλες πολλές τέτοιες σαχλαμάρες.

Από την άλλη μεριά, κανένα αντιμνημονιακό κόμμα δεν έχει καταθέσει έστω και μία πρόταση τεκμηριωμένη που να δείχνει έναν άλλο δρόμο που οδηγεί σε λύσεις και οικονομική ανάπτυξη, που να δημιουργεί θέσεις εργασίας, που να προσφέρει μια καλύτερη ποιότητα ζωής στους πολίτες. Καμία κουβέντα για το τι έχουν σκοπό να κάνουν αυτοί αν δεν πάρουμε την δόση και γίνουν αυτοί κυβέρνηση.

Για να μπορέσει η Ελλάδα να αντιμετωπίσει τα οξυμένα προβλήματά της, θα πρέπει, όχι μόνο να έχει πατριώτες πολιτικούς, αλλά και πολίτες πατριώτες.

Όταν ο πολίτης είναι υποταγμένος στο όποιο κόμμα, όταν ο πολίτης δέχεται το αλάθητο του αρχηγού ως θέσφατο, όταν το κομματικό στέλεχος δεν αντιδρά σε βλαπτικές αποφάσεις του κόμματός του επειδή υποκύπτει στον όρο «κομματική πειθαρχία», τότε, ούτε ελεύθερος είναι αλλά ούτε και πατριώτης.

Ο πατριώτης πάνω από όλα έχει το καλό της χώρας του.

Τα κόμματα, οι αρχηγίσκοι, οι βουλευτές, «ντύνονται» με έναν ιδεολογικό μανδύα και καλούν όλους τους πολίτες που πιστεύουν σε αυτόν, να ενταχθούν στις τάξεις τους ως μέλη. Μάλιστα, για να γίνουν και πιο ελκυστικοί, βάζουν μέσα στην ιδεολογία που πλασάρουν και λίγο πατρίδα, και λίγο θρησκεία και λίγο οικογένεια. Όλα είναι «με ολίγη» δηλαδή παραγγελίες του καφενείου, τίποτα το σοβαρό.

Οι πολίτες όμως θα πρέπει κάθε στιγμή να εξετάζουν, αν το κόμμα στο οποίο ανήκουν, κινείται στα πλαίσια της ιδεολογίας που διακηρύττει, αν προασπίζει τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών, αν ο αρχηγός και οι βουλευτές είναι έντιμοι, ηθικοί. Αν όλα τα βρίσκει σωστά, καλώς παραμένει πιστός στο κόμμα του. Αν όμως διακρίνει πράξεις που είναι αντίθετες με την ηθική του, με την ιδεολογία του, αν βλέπει πως το κόμμα του δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας και των πολιτών αλλά συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, ποιος ο λόγος να παραμένει πιστός οπαδός, πιστό όργανο του συγκεκριμένου κόμματος; Δεν αισθάνεται εξαπατημένος; Δεν βλέπει πως το συγκεκριμένο κόμμα δεν εκφράζει την ιδεολογία του; Γιατί παραμένει προσκολλημένος σε αυτό; Από συμφέρον; Τότε δεν είναι πατριώτης! Από συνήθεια; Τότε είναι ανώριμος!

Όποιος αγαπά την πατρίδα του συμπαρατάσσεται με εκείνους που έχουν τον ίδιο ανώτερο σκοπό με αυτόν. «Να φυλάττουν πίστη εις την πατρίδα».

Όποιος υπηρετεί πρόσωπο ή κόμμα που αποδεδειγμένα έχουν βλάψει την χώρα και δεν αντιδρά, δεν αποχωρεί από αυτό, δεν είναι πατριώτης.

Απαντώντας λοιπόν στο καυτό ερώτημα αν πρέπει ή όχι να πάρουμε την καταστροφική δόση των 31,5 δις ευρώ για να σωθούν οι πολιτικοί και να καταστραφούν οι Έλληνες πολίτες κάνουμε την πιο κάτω πρόταση:

Να μετοχοποιήσει η κυβέρνηση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας αντί να επιδιώκει την πώλησή τους έναντι πινακίου φακής σε ξένα οικονομικά συμφέροντα.  Έχει υπολογίσει πόσα δισεκατομμύρια ευρώ θα βάλει στο άδειο ταμείο της, πόσο δυνατή θα γίνει η Ελλάδα;

Μήπως νομίζει πως αυτό δεν γίνεται ή μήπως – λέω μήπως – η πώληση της όποιας έκτασης, της όποιας πλουτοπαραγωγικής περιοχής θα αποφέρει «δωράκια» κοινώς «μίζες»;

Θυμίζουμε ότι, ο οργανισμό Scandec Org (εμπορική – οικονομική – πολιτική ένωση των επτά σκανδιναβικών χωρών Σουηδίας, Νορβηγίας, Δανίας, Φινλανδίας, Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας) λίγο πριν ο καταστροφέας της χώρας Γιώργος Παπανδρέου μας οδηγήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα του ΔΝΤ και της Τρόϊκα, μας είχαν προτείνει, δωρεάν μελέτη, έρευνα, εξόρυξη και εμπορία των κοιτασμάτων, με αναλογία κέρδους 80% προς 20% (το 20% στην Ελλάδα, το 80% στον διεθνή οργανισμό), προκειμένου να αποπληρωθεί σε βάθος χρόνου, το ποσό των 250 δισ. ευρώ που θα έδινε στην Ελλάδα.

Παράλληλα. δεσμευόταν για μεταφορά – κάλυψη του 90% των εργασιακών δραστηριοτήτων του μόνο από Έλληνες εργαζόμενους και οποιαδήποτε συμφωνία ναυπήγησης για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου που θα βρίσκονταν, να γίνεται αποκλειστικά από την Ελλάδα.

Η αναφορά της νορβηγικής εταιρείας TGF-MoR, που κάνει σεισμικές έρευνες για ανεύρεση κοιτασμάτων φυσικού αερίου μιλάει για κοίτασμα 6 δισ. βαρελιών φυσικού αερίου μόνο στην Κρήτη, όσο δηλαδή τρεις φορές της Αλάσκας και μισή φοράς του συνόλου της Σιβηρίας.

Παράλληλα η ίδια εταιρεία μετά από έρευνες που έχει κάνει στο Ιόνιο μιλάει για ύπαρξη 900.000 βαρελιών φυσικού αερίου ετησίως στην περιοχή της Κεφαλονιάς, 1.200.000 βαρελιών ανοικτά του Κατάκολου, 800.000 βαρέλια στη Ζάκυνθο και περίπου 2.500.000 βαρέλια στους Οθωνούς.

Η Ελλάδα μπορεί, όχι απλά να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της, αλλά να γίνει σημαντική δύναμη στην Ευρώπη.

Οι πολίτες το ζητούν.

Οι πολιτικοί το θέλουν;

Ἅγιοι Ἀνάργυροι (+ 1 Ἰουλίου)

Στὴν Ἐκκλησία μας ἔχουμε πολλὲς περιπτώσεις ἁγίων ποὺ ἔκαναν κανόνα τῆς ζωῆς τους καὶ ἐφάρμοσαν στὴν πράξη τὸ Κυριακὸ λόγιο «ἀσθενοῦντας θεραπεύετε…δωρεὰν ἐλάβετε δωρεὰν δότε» (Ματθ. 10,8). Τὰ πιὸ χαρακτηριστικὰ παραδείγματα αὐτῆς τῆς στάσης ζωῆς ἀποτελοῦν ἀναμφίβολα οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, ποὺ ὀνομάστηκαν ἔτσι ἐπειδὴ προσέφεραν τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς συνανθρώπους τους χωρὶς νὰ λαμβάνουν χρηματικὴ ἀμοιβὴ (ἀργύριον) γιὰ τὸ ἔργο τους.

Ὑπάρχουν πολλοὶ ἅγιοι ποὺ ἔλαβαν αὐτὸν τὸ χαρακτηρισμὸ (Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, Κύρος καὶ Ἰωάννης, Παντελεήμων καὶ Ἐρμόλαος, Σαμψῶν καὶ Διομήδης). Στὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη τιμῶνται, ἐπιπροσθέτως, μὲ τὴν ἕβδομη κατὰ σειρὰ μερίδα κατὰ τὴν Ἀκολουθία τῆς Προσκομιδῆς.

Εἰδικὰ μὲ τὰ ὀνόματα Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση γνωρίζει τρία ζεύγη Ἁγίων Ἀναργύρων. Κατὰ τὴν 1η Ιουλίου, συγκεκριμένα, τιμῶνται οἱ ἅγιοι ποὺ κατάγονται ἀπὸ τὴ Ρώμη. Αὐτοὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Καρίνου (283-284) καὶ ἦταν ὀνομαστοὶ γιατροί, οἱ ὁποῖοι τὸ μόνο ποὺ ζητοῦσαν ὡς ἀμοιβή, ἦταν ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ φθόνος ὅμως

τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ τῶν συναδέλφων τους γιὰ τὶς ἐπιτυχίες τους, τοὺς ὁδήγησε μὲ κατηγορίες στὸ βασιλιὰ μὲ τὴν κατηγορία τῆς μαγείας. Στὴν ἀνάκριση καὶ τὶς ἀπειλὲς ποὺ ἀκολούθησαν, δὲν ἀπαρνήθηκαν τὴν πίστη τους καὶ μάλιστα γιάτρεψαν καὶ τὸν ἴδιο τὸ βασιλιά.

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση θέλει τὸν τελευταῖο νὰ μεταστρέφεται στὸ Χριστιανισμὸ μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του καὶ νὰ τοὺς ἀφήνει ἐλεύθερους. Ὅμως ὁ ἐθνικὸς κατήγορός τους ἐπιζητοῦσε τὴν ἐξόντωσή τους. Ἔτσι, τοὺς ζήτησε νὰ ἀνεβοῦν μαζί του σὲ μία ὀρεινὴ περιοχή, γιὰ νὰ μαζέψουν βότανα καὶ ἐκεῖ τούς θανάτωσε μὲ λιθοβολισμό.

Ἂς εὐχηθοῦμε, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ μαζὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα ἀγαθὰ ἔχει περιέλθει καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὑγεία σὲ ἄκρατη ἐμπορευματοποίηση, τὸ παράδειγμά τους νὰ ἐμπνεύσει τοὺς ἐπαγγελματίες ποὺ σχετίζονται μὲ τὸν ἀνθρώπινο πόνο, ὥστε νὰ προσφέρουν τὸ ἔργο τους μὲ ἀλληλεγγύη καὶ ἀλτρουισμό, πρὸς θείαν εὐαρέσκειαν. Προσέτι δέ, στὶς συνθῆκες τῆς σημερινῆς κρίσεως, οἱ ἅγιοι νὰ πρεσβεύουν νὰ πολλαπλασιαστοῦν αὐτοὶ ποὺ ἐργάζονται ἀνιδιοτελῶς γιὰ τὴν περίθαλψη τῶν οἰκονομικὰ ἀσθενῶν ὁμάδων τοῦ πληθυσμοῦ καὶ φροντίζουν τοὺς ἀναξιοπαθοῦντες ἀδελφούς μας.

πηγη: pemptousia.gr

Δύσκολοι Καιροί, εἶναι ἕνας χαρακτηρισμὸς ποὺ καὶ παλιὰ ἔδιναν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή τους ἀναπολώντας τὰ περασμένα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετός, πιστεύουμε, γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα. Τὰ γεγονόντα αὐτὰ καθεαυτά, ἡ μεταξύ τους σχέση, ἡ σύγκλιση, ἡ ἔκταση καὶ ἡ ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία ἐξελίσσονται ἀναγκάζουν πολλοὺς νὰ τὴν δοῦν ὡς ἀποκαλυπτική. Ἡ προχωρημένη καὶ γενικευμένη κρίση ποὺ ἐπικρατεῖ σὲ ὅλα τὰ πεδία -εἶναι περιττὸ νὰ τὰ ἀπαριθμήσουμε- δὲν ἔχει αἴτια οἰκονομικά, πολιτικά, ἀλλὰ πνευματικὰ καὶ φανερώνει ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς κρύβεται ὁ ἀόρατος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀνθρωπότητος.

Αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἀπὸ τὰ κτίσματα, ἱκανότερο βέβαια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τὸ κακό, ὡς πνεῦμα πονηρό, ἀδύναμο ὅμως ἐμπρὸς στὸν Δημιουργὸ καὶ Κτίστη τῶν ἁπάντων. Γι’ αὐτό, καὶ ἂν τὸν συναντήση μὲς στὸν ἄνθρωπο, φεύγει μακριὰ καὶ τὰ σχεδιά του ματαιώνονται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ἁλώσει ἰδιαίτερα τὶς ὀρθόδοξες χῶρες, ὥστε, καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι μικρὲς καὶ ἀδύναμες σὰν τὴν Ἑλλάδα μας. Τὸν φοβίζουν ὅσο τίποτε ἄλλο οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν μέσα τους Χριστό, γι’ αὐτό, στὴν ὕστατη προσπάθειά του νὰ ἀπομακρύνει τὴ Χάρη ποὺ ἔλαβαν μὲ τὸ Βάπτισμα  καὶ τὸ Χρίσμα, ἔχει ἐπιστρατεύσει.... ὅλη του τὴν πονηρὶα καὶ τοὺς πιὸ ἔμπιστους συνεργάτες του.
Μὴν παρασυρθοῦμε ὡστόσο ἀπὸ τὰ κατορθώματα ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξη στὴν ἐποχή μας καὶ τὸν θεωρήσουμε κυρίαρχο τῶν πάντων. Ὁ μόνος Δυνατὸς, ὁ Παντοκράτωρ εἶναι μαζί μας, μέσα μας, ὅταν βέβαια τὸν ἀκολουθοῦμε ἀπαρνούμενοι τὸν ἑαυτό μας καὶ γινόμαστε μέλη ζωντανὰ τοῦ Σώματός του, τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὸ παράδειγμά Του νὰ γινόμαστε μέτοχοι τῆς  Χάριτος τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος ἡ ὁποία ἀνασταίνει  τὶς ψυχὲς ἀπὸ τώρα καὶ θὰ δοξάση τὰ ἀναστημένα σώματα στὴν Δευτέρα Παρουσία Του. Ἐμεῖς ἀδικήσαμε τὸν ἑαυτό μας, λησμονώντας τὴν ὕψιστη αὐτὴ τιμὴ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνη ἄνθρωπος, ὥστε νὰ μᾶς δώση τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοὶ κατὰ Χάριν.
Ἂν ἀναλογιστοῦμε αὐτὲς τὶς ἀλήθειες θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αἴτιοι τοῦ κακοῦ καὶ εἰδικά τῆς  σημερινῆς κατάστασης εἴμαστε ἐμεῖς ἐφ’ ὅσον μποροῦμε νὰ τὰ ἀποτρέψουμε μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ βασικὴ εὐθύνη δὲν ἀνήκει τόσο στὸν εἰσηγητὴ τῆς κακίας ὅσο σὲ ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ δὲν τὴν ἐνεργοποιοῦμε.
Ἀκοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην (ἀρετή) αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα (τὰ γήινα) προστεθήσεται ὑμίν» καὶ ὡς χριστιανοὶ τὸ δεχόμαστε, ἀλλὰ μόνο στὴν θεωρία. Στὴν καθημερινὴ ζωὴ τὸ πρωταρχικὸ ἐνδιαφέρον μας ἔχει μεταφερθῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό, «ὅπου ὑπάρχει τὸ πολίτευμά μας» ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας, σὲ τούτη ἐδῶ τὴν γῆ στὴν ὁποία μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς μὲ ἀποκλειστικὸ σκοπὸ νὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.
«Οὐδεὶς ἀναβέβηκε εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ ἀνέσεως» μᾶς λέει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὸ στόμα τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ ὅλων τῶν ἁγίων της. Ἐμεῖς θεωροῦμε τὴν ἄνεση ὡς αὐτονόητο δικαίωμα καὶ τὴν ἐπιδιώκουμε μὲ κάθε τρόπο καὶ χωρὶς καμμία συστολή. Ἔτσι ὅμως καλλιεργοῦμε ἀντὶ νὰ καταπολεμήσουμε τὴν φιλαυτία μας καὶ προετοιμάζουμε τὴν ψυχή μας νὰ ἀναζητήση καὶ νὰ δεχθῆ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀπομακρύνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νεκρώνει ἔτσι τὴν ψυχή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς βρίσκουν ὅλα τὰ κακά, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ καὶ στὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ στὴν αἰώνια. Δὲν ἁμαρτάνει βέβαια ὅποιος χρησιμοποιεῖ εὐχαριστιακὰ καὶ ἀπολαμβάνει ἔννομα τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος μᾶς τὰ ἔδωσε  γιὰ νὰ ἀναγώμεθα σ’αὐτόν. Ἁμαρτωλὰ δὲν εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ τὰ γήινα ἀγαθά, ἀλλὰ ἡ ἐμπαθὴς προσκόλληση σὲ αὐτά. Αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ μεγάλη πτώση μας γι’αὐτὸ καὶ τώρα ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ τὰ πάρουν στὰ χέρια τους καὶ νὰ μᾶς τὰ στεροῦν οἱ ἐχθροί του, μήπως συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἀχαριστία μας καὶ καταλάβουμε ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ. Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι καὶ ἡ ἔσχατη πτώση; Τὸ ὅτι θὰ προτιμήσουν οἱ πολλοὶ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοὺς ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ τοὺς ἐξασφαλίση τὰ γήινα ἀγαθὰ ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ οὐράνια καὶ πνευματικὰ καὶ κωφεύοντας στὴν ὁλοκάθαρη καὶ πατρικὴ φωνὴ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία τους βεβαιώνει μέσα ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφὲς ὅτι στὴν μέλλουσα ζωὴ θὰ πᾶνε μαζὶ μ’ αὐτὸν ποὺ ἀκολούθησαν στὴν παρούσα.
Ἐκεῖνο ποὺ ζητᾶ ἡ ψυχὴ μας  εἶναι ἀδύνατον νὰ μᾶς τὸ χαρίση ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ Αὐτὸν ὁ ὁποῖος μᾶς ἔπλασε ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀνέπλασε μὲ τὴν Σταύρωση  καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Δικαιοῦται ὡστόσο νὰ εἶναι, καθὼς λέει ὁ ἴδιος, Θεὸς ζηλότυπος καὶ θέλει νὰ Τὸν ἀγαποῦμε ὅπως μᾶς Ἀγαπᾶ Αὐτός, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν» μᾶς παραγγέλλει στὴν Π.Διαθήκη καὶ «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς  καρδίας  σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  δυνάμεώς σου» στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ ὡς πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή.

Ἂς ἐπιστρέψουμε λοιπὸν μὲ τὴν μετάνοια στὴν ἀγκαλιά Του παρακαλώντας Τον νὰ μᾶς δώση τὴν διάθεση νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε, νὰ θέλουμε νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε καὶ αὐτὸ νὰ γίνει τὸ πρῶτο μέλημα τῆς ζωῆς μας. Ἂς φροντίσουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μὴ δικαιολογοῦμε συνεχῶς  τὸν ἑαυτό μας. Ὅπως δὲν ὠφέλησε τοὺς πρωτοπλὰστους ἡ δικαιολογία καὶ ἡ μετάθεση τῆς εὐθύνης, ἔτσι καί μᾶς. Δὲν θὰ εἶχε ὁ νοητὸς ὄφις οὔτε οἱ συνανθρωποί μας τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεό, ἂν ἐμεῖς εἴχαμε μείνει πιστοὶ στὴν Πατρική Του ἀγάπη καὶ εἴχαμε ἐκτιμήσει τὰ δῶρα του.
Ὡς Πατέρας φιλόστοργος δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ, ἀλλὰ περιμένει μὲ μακροθυμία τὴν μετανοιά μας.Ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα συμβαίνουν στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο, στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μᾶς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» κατὰ τὸν Ἀπόστολο. Ἂν τώρα δὲν ξυπνήσουμε, σὲ λίγο θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Ὁ ὕπνος θὰ γίνη λήθαργος καὶ νάρκη. Ἡ κακομοιριὰ στὴν ὁποία καταδικάσαμε τὸν ἑαυτό μας δὲν ἁρμόζει στὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα σὲ Ὀρθόδοξους Ἕλληνες. Δὲν μᾶς χάρισε ὁ Ὕψιστος Θεὸς τὴν ὕπαρξη σὰν μία παρένθεση μέσα στὴν ἀνυπαρξία, ὥστε νὰ κυλιώμαστε στὰ γήινα, μάταια ἢ ἁμαρτωλά.Ὅποιος δὲν φοβᾶται τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων φοβᾶται καὶ ὑποδουλώνεται στὰ κτὶσματά Του, ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως. Μή μᾶς κυριεύση λοιπὸν ἡ ἡττοπάθεια, ὡς πρόσωπα καὶ ὡς ἔθνος καὶ ὑποκύπτουμε στὶς ἐπιβουλὲς τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν. Μᾶς ἔφεραν πρὸ ἀλλεπάλληλων τετελεσμένων γεγονότων ποὺ κανένας μας δὲν θέλει καὶ ὅμως τὰ ἀποδεχόμαστε μοιρολατρικὰ καὶ σχεδὸν ἀδιαμαρτύρητα. Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε εἶναι πλέον ἀδύνατον, ἀνθρωπίνως, νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ὁμαλότητα, τὴν λογική, τὴν χαρά, τὴν ἑνότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν  ἐλευθερία. Ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο καὶ νὰ μᾶς   χαρίση  ὅλα τὰ καλὰ εἶναι ὁ Χριστός μας, τὸν ὁποῖο παραγκωνίσαμε καὶ βάλαμε στὴν θέση του, στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἑαυτό μας. Καὶ θὰ τὸ κάνη ἂν μετανοήσουμε ἔμπρακτα καὶ τοῦ ἀναθέσουμε «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» ἀπὸ τὶς σωστικὲς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Του Μητρὸς καὶ Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν θέλει μὲ κανένα τρόπο νὰ προσβάλη τὸ πλάσμα ποὺ τίμησε μὲ τὸ κατ’εἰκόνα Του γι’ αὐτό, σεβόμενος τὸ αὐτεξούσιο ποὺ ἄλλοι πασχίζουν τώρα νὰ μᾶς στερήσουν, θέλει τὴν συγκατάθεσή μας. Ἂν παρ’ ὅλα ταῦτα ἐμεῖς δὲν ταπεινωθοῦμε, ἀλλὰ προτιμήσουμε νὰ αὐτονομηθοῦμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο καὶ  Παντοδύναμο  τὸν Κυριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τότε κι αὐτὸς ἀναγκαστικὰ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψη καὶ οὐσιαστικὰ θὰ χάσουμε τὴν ἐπίγεια πατρίδα μας. Ὅποιος ὅμως  ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν μᾶζα καὶ Τὸν ἀκολουθήσει, θὰ ἔχη τὴν δυνατότητα νὰ κερδίσει τὴν οὐράνια πατρίδα τὴν ὁποία ἐπόθησε καὶ προσδοκᾶ. Καὶ ἂν ὁ Κύριός μας δῆ νὰ ἀλλάζουμε ὁμαδικὰ πορεὶα νὰ μετανοοῦμε σὰν τοὺς Νινευΐτες, μπορεῖ μὲ ἕνα νεῦμα νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν Του, νὰ εὐλογήσει καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὶς ψυχὲς νὰ σώσει.
Ἂς ἀγωνιστοῦμε λοιπὸν νὰ ἑλκύσουμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξὺ τους, ὥστε νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμόνοια, ὅπως στὸν οὐρανὸ ἔτσι στὴν Ἑλλάδα μας, στοὺς Ὀρθοδόξους λαοὺς -καὶ ποιὸς δὲν τὸ εὔχεται- σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.

Ἱερὸν Κελλίον Μπουραζέρη Ἁγ. Νικολάου, 08/06/2013

- O Clifton R. Fox Καθηγητής Ιστορίας στο Tomball College, USA επισημαίνει:

“Οι άνθρωποι που ζούσαν στη ‘Βυζαντινή Αυτοκρατορία’ ποτέ δεν ήξεραν ούτε και χρησιμοποίησαν τη λέξη ‘Βυζαντινός’. Αυτοί ήξεραν για τον εαυτό τους ότι είναι Ρωμαίοι, τίποτα παραπάνω και απολύτως τίποτα λιγότερο. Με τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη του Τίβερη στη Νέα Ρώμη του Βοσπόρου, τη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο 1ος μετέφερε την πραγματική ταυτότητα της Ρώμης σε καινούργια τοποθεσία.

Πολύ πριν τον Κωνσταντίνο τον 1ο, η ιδέα της ‘Ρώμης’ είχε αρχίσει να διαχωρίζεται από    την Αιώνια Πόλη του Τίβερη. Έτσι που το Ρωμαίος σήμαινε τον Ρωμαίο πολίτη, όπου κι αν ζούσε. Πριν την Αυτοκρατορική περίοδο (89 π.Χ.), το Ρωμαϊκό Δίκαιο χορήγησε δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της Ιταλίας. (σ.σ. και άρα και στους υπόλοιπους Έλληνες της Μ. Ελλάδος).

Κατόπιν, το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη προσφερόταν σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων παντού στην Αυτοκρατορία. Το 212, ο αυτοκράτορας Καρακάλας διακήρυξε ότι όλοι οι ελεύθεροι πολίτες της Αυτοκρατορίας μπορούσαν να γίνουν Ρωμαίοι πολίτες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αυτοαποκαλούνται Ρωμαίοι, και όχι απλά υποτελείς των Ρωμαίων. Σε μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι αναφερόμενοι στην Αυτοκρατορία άρχισαν να χρησιμοποιούν σπανιότερα (το Λατινικό) ‘Imperium Romanorum’ (Κράτος των Ρωμαίων) και συχνότερα το ‘Ρωμανία’ (Χώρα των Ρωμαίων)” (http://www.tc.nhmccd.cc.tx.us/people/crf01/romaion/, «Celator», Τόμος 10, Αριθμός 3: Μάρτιος 1996. Μετάφραση στα Ελληνικά, του ξενόγλωσσου άρθρου, στο: www.romanity.org ).

- Ο Lorenz Gyomorey, λέει:

“Στην ονομασία της ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ διαψεύστηκε και διαψεύδεται κάθε δυτική προσπάθεια να επικαλείται μια νεφελώδη ‘ελληνορωμαϊκή’ κληρονομιά σαν υψηλή αποστολή της Δύσης. Η ύπαρξη της ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ αποκαλύπτει την ‘Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους’ ως φάρσα και αποδείχνει ότι η Αναγέννηση τίποτα άλλο δεν αναγέννησε παρά ένα φάντασμα, που ούτε καν υπήρχε. Έτσι, η ύπαρξη της Ρωμηοσύνης βεβαιώνει ότι κάθε επίκληση της αρχαίας Ελλάδας, της αρχαίας Ρώμης, της Αυτοκρατορίας, του πολιτισμού, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ιδεολογική συγκάλυψη κατακτητικών, αποικιοκρατικών δυναστικών προσπαθειών” (Lorenz Gyomorey, «Η δύση της Δύσης», εκδ. Παπαζήση).

- Ο ιστορικός Otto Mazal, γράφει:

“Οι ρίζες της αρνητικής τοποθέτησης των Δυτικών, που ήθελαν να βλέπουν τη βυζαντινή περίοδο μόνο ως μια διαρκή πορεία κατάπτωσης μετά την ένδοξη εποχή της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, βρίσκονται στους χρονογράφους του Μεσαίωνα, για τους οποίους οι δυτικοί αυτοκράτορες ήταν οι νόμιμοι συνεχιστές του Imperium Romanum,ενώ το κατά την αντίληψη της Δύσης, αιρετικό ανατολικό κράτος, είχε χάσει ως ‘βασίλειο των Γραικών’ (Regnum Graecorum) την οικουμενικότητά του και είχε αποκλεισθεί από τη σκηνή της ιστορίας. Για πρώτη φορά η Βυζαντινολογία του παρόντος δείχνει και πάλι με σαφήνεια την μεγάλη κοσμοϊστορική σημασία του Βυζαντίου (σ.σ. διάβαζε: Ρωμανίας) και δίνει ώθηση για μια αναθεώρηση” (“Byzanz und das Abendland”, Wien 1981, s. 8,11).

Στην Εγκυκλοπαίδεια Britannica, διαβάζουμε:

“Η ονομασία της αυτοκρατορίας συνδέεται κατά τη βυζαντινή περίοδο μόνο με την πρωτεύουσά της, που είχε ιδρυθεί στον χώρο της μικρής πόλης Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία ονομαζόταν Ρωμαϊκή, οι πολίτες της Ρωμαίοι και ο αυτοκράτορας ήταν imperator Romano rum. Η σύνδεση της ονομασίας Βυζάντιο με την αυτοκρατορία έγινε στους νεώτερους χρόνους, με την έκδοση από τον Ιερώνυμο Wolf έργων των Βυζαντινών ιστορικών (“Corpus Byzantinae Historiae”, 1562) και καθιερώθηκε γενικά, αδιάφορα από τις μερικότερες κατά καιρούς επιλογές (Ελληνική Αυτοκρατορία ή Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος).

Μερική επίσης, ήταν η χρήση της ονομασίας Γραικού σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της αυτοκρατορίας, παρά το γεγονός ότι από τον 9ο αιώνα στις λατινικές πηγές κυρίως του φραγκικού κράτους γίνεται συστηματική χρήση της για ολόκληρη την αυτοκρατορία, με σκοπό την εξουδετέρωση της ονομασίας Ρωμαίου και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος) (…) και την αποκλειστική οικειοποίησή τους για το φραγκικό κράτος. Η συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η νομιμότητα της συνέχειας αυτής, συνδεόταν άρρηκτα με τις ονομασίες που θεμελίωναν τη νόμιμη χρήση του τίτλου αυτοκράτωρ Ρωμαίων (imperator Romanorum) και εξασφάλιζαν τη μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα της νόμιμης αυτοκρατορίας στην Οικουμένη” (Εγκυκλ. Britannica, «Βυζάντιο»).

Λέει ο Κολοκοτρώνης στον Στρατηγό Hamilton:

“Εμείς, καπετάν Άμιλτον, δεν εκάμαμε ποτέ συμβιβασμό με τους Τούρκους. Άλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζήσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλιάς μας (ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος) εσκοτώθη, δεν έκαμε καμιά συνθήκη με τους Τούρκους. Η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήσαν ανυπόταχτα. Η φρουρά του είναι οι κλέφτες και τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά.” (Θ. Κολοκοτρώνη, «Aπομνημονεύματα», εκδ. Αφών Τολίδη).

 “Στο 16ο Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο της Βιέννης, ο ίδιος ο πρόεδρος της Αυστριακής Δημοκρατίας, Rudolf Kirschlger κατά την επίσημη έναρξη των εργασιών του συνεδρίου, συνεχάρη τον καθηγητή Hunger, πρόεδρο της Αυστριακής Ακαδημίας των Επιστημών, της Διεθνούς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, της  Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου και ιδρυτή και οργανωτή της Βυζαντινολογικής Σχολής της Βιέννης, διότι, όπως είπε, απέδειξε ότι ο όρος ‘βυζαντινισμός’ δεν έχει καμμία σχέση με την βυζαντινή πραγματικότητα, αλλά προήλθε από ελλιπή κατανόηση του Βυζαντίου (σ.σ. διάβαζε: Ρωμανίας)  εκ μέρους των ιστοριογράφων της Αναγέννησης. Επανειλημμένα τονίστηκε από τον καθηγητή Hunger, ότι δεν πρέπει να γίνεται πλέον διάκριση μεταξύ ‘Byzantinistik’ και ‘Neogrzistik’, μεταξύ δηλαδή βυζαντινολογίας και νεοελληνικής φιλολογίας, διότι Βυζάντιο (σ.σ διάβαζε: Ρωμανία) και Νέος Ελληνισμός αποτελούν ενότητα”» («Επομένοι τοις θείοις πατράσι, αρχές και κριτήρια της πατερικής “θεολογίας”», εκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 1997).

“Δεν είναι εκκλησία αυτό που νομίζουμε”.

“Μας πήραν μωρά παιδιά από το μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μας έμαθαν άλλα. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την Παράδοση. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου. Ποιοί; Όσοι θέλησαν δια της βίας να μας σώσουν: οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί, μασόνοι… μέχρι σήμερα. Μαζί μ’ αυτούς όλοι όσοι θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο. Και έτσι στα τυφλά, χωρίς διάκριση πνευματική, πήραμε το κάθετί απ’ αυτούς σαν ανώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σε τέχνη, δίκαιο, διοργάνωση ζωής, αρχιτεκτονική, μουσική…). Και βασανίζεται το ΄είναι΄ μας. Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα ένα τα μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Και συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τα οποία αποβάλλονται και φανερώνεται με την προσωπική συμπεριφορά ποιός είναι ο βαθύτερος χαρακτήρας του λειτουργημένου λαού μας.

Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που νομίζουμε. Δεν είναι αυτή που χτυπάμε, αυτή που βαλθήκαμε να καταστρέψωμε. Δεν έχει σχέση η Ορθοδοξία με ‘μεσαιωνισμούς’, ‘μυστικισμούς’, ‘κληρικαλισμούς’, ‘σχολαστικισμούς’ που ακούμε. Τόσοι δυτικοθρεμμένοι νομίζουν, ότι σε Δύση και Ανατολή, όλοι οι όροι έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Και προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.

Δεν αρνούμαστε ότι υπήρξαν και υπάρχουν ανθρώπινες αδυναμίες. Υπήρξαν και υπάρχουν αδύνατοι, με πτώσεις και ελαττώματα. Αυτό κάνει ακόμα πιο συμπαθή την ίδια την Ορθοδοξία και αναδεικνύει την ανοχή της αγάπης της και την αλήθεια του μηνύματός της”».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

O Victor Berard ήταν Γάλλος περιηγητής, ιστορικός, Καθηγητής Πανεπιστημίου και πολιτικός, ο οποίος κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνος (δηλαδή έναν ακριβώς αιώνα μετά τον θάνατο του Pήγα Φεραίου στο Βελιγράδι (24-6-1798)) ταξίδεψε στα Βαλκάνια. Τις εντυπώσεις του και τα σχόλιά του για τα τότε ανακινούμενα ζητήματα, όπως το Mακεδονικό, η εμφάνιση αλβανικού έθνους, ο Πανσλαβισμός κ.ά. κατέγραψε σε βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε το 1987 και στα ελληνικά με τίτλο: “Τουρκία και Ελληνισμός – Οδοιπορικό στη Μακεδονία” (Εκδ. Tροχαλία). Από την σελίδα 211 της ελληνικής εκδόσεως, διαβάζουμε το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο μας δείχνει πως οι  ιδέες του Pήγα Φεραίου, δεν ήταν ουτοπία, αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό διαδεδομένες:

         “(…) Mέ την ιδιότητά μας ως Γάλλων, είμαστε στο Mοναστήρι προστατευόμενοι του Έλληνα προξένου. Aπ’ αυτό ίσως να υποφέρει λίγο η εθνική μας φιλοτιμία αλλά ωφελείται η παιδεία μας. Zούμε παρέα με τον Mεγαλέξανδρο και τον Aριστοτέλη, γνήσιους Mακεδόνες. Σήμερα το πρωί  ο πρόξενος μας διάβαζε τον Θούριο του  Pήγα, του μέν  Pήγα του Mακεδόνα (σημ. ο Bernard προφανώς δέχεται την ερμηνεία ότι ο  Pήγας γεννήθηκε στο Bελεστίνο, αλλ’ από γονείς προερχομένους από το χωριό Περιβόλι της Δυτικής Mακεδονίας), του εταιριστή του περασμένου αιώνα, που ήθελε να ξεσηκώσει τις παραδουνάβιες επαρχίες και πέθανε προδομένος από την Aυστρία στον Tούρκο δήμιο” (http://www.perivoli.gr/istoria.html):

Σουλιώτες και Mανιάτες, λιοντάρια ξακουστά…

Mαυροβουνιού καπλάνια, Oλύμπου σταυραετοί…

Kι Aγράφων τα ξεφτέρια, γενήτε μια ψυχή!…

Aνδρείοι, Mακεδόνες, ορμήσατ’ ως θεριά…

Tου Σάβου και Δουνάβου αδέλφια χριστιανοί…

Nα σφάξωμεν τους λύκους, που τόν ζυγόν βαστούν,

καί Έλληνας τολμώσι σκληρά να τυραννούν.

Ήταν ένας καιρός όπου, από τον Kάβο - Mαταπά μέχρι το Δούναβη και από την Aδριατική ως τη Mαύρη Θάλασσα, Xριστιανός και Έλληνας ήταν λέξεις συνώνυμες. Oι σταυραετοί της Mάνης και τα καπλάνια του Mαυροβουνιού, τα ξεφτέρια του Σάβου και οι Mακεδόνες δέχονταν το όνομα Έλληνες πολύ καιρό ακόμη μετά τον θάνατο του Pήγα, του οποίου τους στίχους παραθέσαμε πιό πάνω…”

            Η περιγραφή του Γάλλου (ιστορικού και περιηγητή) που μιλάει για την Oρθόδοξη Kοινοπολιτεία των Βαλκανικών λαών είναι χαρακτηριστική. Αυτή η κατάσταση είχε διαμορφωθεί υπό την εθναρχική και πνευματική καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στα πλαίσια του Γένους των Ρωμηών (Pούμ μιλλέτ). Αυτή την Ελληνιστική υπερδύναμη ήθελε να αναστήσει και ο Καποδίστριας, αλλα και ο Μακρυγιάννης, ο οποίος έλεγε: “Να αναλάβομεν και να γένομεν και ένα όλοι οι ομόθρησκοι” (Στρατηγού Μακρυγιάννη “Οράματα και Θάματα”, Αθήνα 1983, σελ 177) καθώς και “Θα κάμωμεν το Ρωμαίικο” («Απομνημονεύματα», εκδ Μπάϋρον, σ.174).

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ “ΕΛΛΗΝ” ΚΑΙ “ΕΛΛΑΔΑ”

Οι λέξεις “Ελλην” και “Ελλάδα”, ήταν πλέον περιγραφικές της εθνότητας ΟΛΩΝ των κατοίκων των Βαλκανίων! Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είχαν ελληνιστικό υπόβαθρο, αλλά εμείς, με την εμμονή στον εθνικισμό (λόγω της ηγεμονίας των ξένων, οι οποίοι δεν ήθελαν αναβίωση της Ρωμανίας), αναγκάσαμε τους υπόλοιπους λαούς να αυτονομηθούν, χάνοντας ίσως για πάντα την πολιτισμική ηγεσία των Βαλκανίων. Το όνομα Ελλάδα στην αρχή της επανάστασης του 1821 βεβαίως ουδεμία σχέση είχε με τις φαντασιώσεις των σημερινών “αρχαιόπληκτων”. Ελλάδα σήμαινε τα Βαλκάνια. “Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησιά του Αρχιπελάγους, εν ένι λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα δια να αποτινάξει τον βαρύν ζυγόν των βαρβάρων”, λέει στην προκήρυξή του στο Ιάσιο (24-2-1821) ο Αλέξανδρος Υψηλάντης.  Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι είναι “Έλληνες”. Το ίδιο λέει κι ο Θ. Νέγρης στο “Ανάπτυξις του νόμου της Επιδαύρου” στα 1824».

Από το υπό έκδοση βιβλίο: ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ του Ρωμανού Ξενοφάνους Ανδρούτσου

Πηγή, http://www.enromiosini.gr

Το νόημα και η σωτηριολογική σημασία της δικαιώσεως διά πίστεως αποτελεί το κεντρικό θέμα της προς Ρωμαίους επιστολής. Απασχόλησε ανά τους αιώνες τους μελετητές του Απ. Παύλου και είναι ένα από τα πιο επίμαχα θεολογικά θέματα της δεύτερης χιλιετίας κυρίως στη Δύση, ειδικά μετά τη Μεταρρύθμιση. Στη διδασκαλία του Προτεσταντισμού, το θέμα αυτό θεωρείται «η κεφαλή και ο ακρογωνιαίος λίθος» της. Αντίθετα, στην Ορθοδοξία ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό. Αξιοσημείωτο είναι ότι καμία Οικουμενική Σύνοδος δεν πραγματεύτηκε το θέμα. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα αν οι Άγιοι Πατέρες ερεύνησαν το θέμα αυτό και αν ναι, σε τι συμπεράσματα κατέληξαν. Ακόμη πώς αξιολογούνται αυτά τα συμπεράσματα υπό το πρίσμα των συγχρόνων μελετών.

Αληθεύει άραγε ο ισχυρισμός ότι από τον Ωριγένη και μετά όλοι οι Έλληνες Πατέρες απέτυχαν λόγω του ελληνικού τρόπου σκέψεως να φτάσουν στην κατανόηση της Παύλειας περί δικαιώσεως διδασκαλίας, επειδή ενέταξαν τη δικαιοσύνη στην φιλοσοφική αρετολογία και την περιόρισαν μέσα στο πλαίσιο της κατανεμητικής δικαιοσύνης (iustitia distributiva); Αληθεύει άραγε ότι το πρώτο βήμα προς τη σωστή κατανόηση το έκανε ο Αμβροσιαστής στη Δύση; Αληθεύει επίσης ότι κατόπιν ο Αυγουστίνος εντόπισε τη σημασία της Παύλειας περί δικαιώσεως διδασκαλίας ως χάρη από τον Θεό, η οποία χαρίζει την κατάσταση της δικαιοσύνης στον αμαρτωλό και τον καθιστά δίκαιο; Και αυτό μέχρις ότου ο Λούθηρος έκανε τη θεολογική και αποφασιστική καινοτομία με βάση την αυγουστίνεια ερμηνεία, αντιλαμβανόμενος την έκφραση «δικαιοσύνη Θεού» ως δώρο της δικαιώσεως των ασεβών, άνευ έργων και μόνο μέσω της πίστεως. Παράλληλα, αναρωτιέται κανείς αν είναι δικαιολογημένη η απουσία αναφοράς από τους μελετητές του θέματος για τη θέση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου σχετικά με τη δικαίωση διά πίστεως;

Η παρούσα μελέτη έχει ως αντικείμενο την έκφραση «δικαιοσύνη Θεού». Ο στόχος μας είναι να δείξουμε την προσφορά του μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας στη διαφώτιση των πτυχών της Παύλειας αυτής διδασκαλίας. Γι’ αυτό το σκοπό, θα ανιχνεύσουμε στα έργα του ιερού Χρυσοστόμου τις εξηγήσεις των σημαντικότερων χωρίων που διευκρινίζουν τον τρόπο κατανοήσεως της περί «δικαιοσύνης Θεού» διδασκαλίας, ειδικότερα στις επιστολές Προς Ρωμαίους, Προς Γαλάτας και Προς Φιλιππησίους. Η πραγμάτευση του θέματος θα απαιτήσει μία συγκριτική έρευνα, που λαμβάνει υπόψη και διάφορες αντιπροσωπευτικές σύγχρονες μελέτες επί του ιδίου θέματος.

PAVLOS_APOSTLE

Εισαγωγή

Στην προς Ρωμαίους επιστολή συναντάμε συχνά την έκφραση «δικαιοσύνη Θεού». Στις υπόλοιπες επιστολές του Απ. Παύλου τη συναντάμε μόνο στα χωρία Β’ Κορ 5:21 και Α’ Κορ. 1:30 (επίσης στο στίχ. Β’ Κορ. 9:9 που αναφέρει τον Ψαλ. 111:9) και πολύ σπάνια στα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης.

Η έκφραση «δικαιοσύνη Θεού» κατέχει κεντρική θέση στον ειρμό της σκέψεως του Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή, χαρακτηριστικό που καθιστά ζωτικής σημασίας την ορθή ερμηνεία της. Ότι δίνεται έμφαση στη γενική «Θεού» είναι σαφές παντού, αλλά μένει αδιευκρίνιστο αν η δικαιοσύνη εννοείται ως ιδιότητα του Θεού (γενική υποκειμενική) ή η γενική υποδηλώνει τη δικαιοσύνη των χριστιανών σε σχέση με τον Θεό στις δύο ακόλουθες περιπτώσεις: α) αν έχει την πηγή της στον Θεό (γενική του δημιουργού) και β) αν ισχύει έναντι του Θεού (γενική αντικειμενική, ή «relationis»).

Ο ιερ. Χρυσόστομος εντοπίζει, όπως κάνουν και οι σύγχρονοι ερμηνευτές, δύο χρήσεις της εκφράσεως στον Απ. Παύλο: η μεν πρώτη δηλώνει μία ιδιότητα του Θεού, η δε άλλη αφορά μία χάρη και ένα δώρο που προέρχεται από τον Θεό. Έτσι, ερμηνεύει πολύ ορθά την έκφραση διαφορετικά στα χωρία 1:17,3:21.22.25,10:3 και διαφορετικά στους στίχ. 3:5 και 3:26.

Η «δικαιοσύνη Θεού» ως ιδιότητα του Θεού

Στους στίχους Ρωμ. 3:5 και 3:26 γίνεται λόγος για μία ιδιότητα του Θεού. Με την έννοια ότι τα δύο ουσιαστικά «Θεού δικαιοσύνην» δηλώνουν στο χωρίο Ρωμ. 3:5, κατά τον ιερ. Χρυσόστομο, το δικανικό γεγονός ότι ο Θεός είναι αυτός που δικαιώνεται για τις αποφάσεις Του και νικά στην κρίση (βλ. στίχ. 3:4). Σχολιάζοντας τον στίχ. Ρωμ. 3:4 ο ιερός Χρυσόστομος επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Τί εστί, δικαιούται; Ει κρίσις γένοιτο και εξέτασις των επηρμένων τοις Ιουδαίοις παρ’ αυτού, και των παρ’ αυτών εις αυτόν γεγενημένων, τα νικητήρια έσται παρά τω Θεώ, και τα δικαιώματα αυτού πάντα». Ο Απ. Παύλος εννοεί ότι ο Θεός πάντα ήταν πιστός στις επαγγελίες Του και σε όλα όσα υποσχέθηκε, όμως οι Εβραίοι Τον περιφρόνησαν με τις ανομίες που έκαναν. «Αυτός μεν γαρ τα παρ’ εαυτού πάντα εποίησεν, εκείνοι δε ουδέ ούτως εγένοντο βελτίους», διατυπώνει ο ιερ. Χρυσόστομος εξηγώντας πως η πιστότητα του Θεού στις επαγγελίες Του επιβεβαιώνει τη δικαιοσύνη Του, ότι δηλαδή είναι δίκαιος. Τον στίχο 3:5, όπου απαντάται η έκφραση «Θεού δικαιοσύνην» ως ιδιότητα του Θεού, τον σχολιάζει ορθώς ο ιερός Χρυσόστομος ως εξής: «Ουκούν επειδή, ότι εβρίσαμεν, φησίν, ημείς και ηδικήσαμεν, διά τούτο ο Θεός ενίκησε και η δικαιοσύνη αυτού λαμπρά εφάνη…».

Η «δικαιοσύνη Θεού» ως δώρο της θείας χάριτος

Ωστόσο, στα χωρία 1:17,3:21.22.25, η έκφραση «δικαιοσύνη Θεού» εξηγείται διαφορετικά από τον ιερό Χρυσόστομο. Σχολιάζοντας τον στίχ. Ρωμ 1:17, που περιέχει την πρώτη αναφορά της προς Ρωμαίους στο θέμα της δικαιοσύνης Θεού, η οποία αποκαλύπτεται στο Ευαγγέλιο, ο ιερός Χρυσόστομος διατυπώνει, με ωραία και ποιητικά λόγια, μία διαυγή γνώμη περί της σημασίας της εκφράσεως, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «Και δικαιοσύνη, και δικαιοσύνη ου σην, αλλά Θεού, και το δαψιλές αυτοίς και το εύκολον αινιττόμενος. Ου γαρ εξ ιδρώτων και πόνων αυτήν κατορθοίς, αλλ’ από της άνωθεν δωρεάς λαμβάνεις, εν μόνον εισφέρων οίκοθεν, το πιστεύσαι». Επίσης με παρόμοιο τρόπο εξηγεί την έκφραση «δικαιοσύνη Θεού» του στίχ. Ρωμ 3:25: «ου γαρ άνθρωπος έστιν ο εργαζόμενος ταύτα, ίνα ατονήση, αλλ’ ο Θεός ο πάντα δυνάμενος· Θεού γαρ εστίν η δικαιοσύνη, φησί». Αξίζει επιπλέον να σημειωθεί μία σαφής αναφορά του Αγίου Χρυσοστόμου, κατά την ερμηνεία της Προς Φιλιππησίους Επιστολής, στο Θείο δώρο της δικαιοσύνης: «Ποία δε έστιν αύτη [η δικαιοσύνη]; Η από πίστεως του Θεού• τουτέστι, και αύτη παρά Θεού δέδοται· Θεού έστιν αύτη η δικαιοσύνη· δώρόν έστιν αύτη ολόκληρον. Τα δε του Θεού δώρα πολλώ τω μέτρω υπερβαίνει την ευτέλειαν των κατορθωμάτων των διά της ημετέρας σπουδής γινομένων». Διαπιστώνουμε από αυτούς τους προσδιορισμούς το πως εξαίρεται ο χαρακτήρας της δικαιοσύνης αμιγώς ως δώρο Θεού. Αυτή τη δέχεται ο άνθρωπος από τον Θεό και στην οποία αποκλείεται κάθε έργο του μωσαϊκού νόμου. Το μόνο όμως που ο άνθρωπος οφείλει να εισφέρει ο ίδιος είναι η πίστη.

Χαρακτηριστική είναι η φράση, με την οποία υπογραμμίζει ο ιερός πατήρ την εισφορά του ανθρώπου: «…εν μόνον εισφέρων οίκοθεν, το πιστεύσαι». Με τη διαπίστωση του αυτή, ο θεόπνευστος πατήρ αποδεικνύεται πλέον πρωτοπόρος όχι μόνο στην ερμηνεία της έννοιας της «δικαιοσύνης Θεού» στον Απ. Παύλο, αλλά επίσης στην υπογράμμιση του μεταγενεστέρου συνθήματος «sola fide». Ως άριστη έκφραση πίστεως ο ιερός πατήρ θεωρεί τη βάπτιση στο θάνατο του Χριστού, της οποίας τη σημασία αναπτύσσει, ερμηνεύοντας τους στίχ. Φιλ. 3:9-11, από την άποψη της συμμετοχής του πιστού στο θάνατο του Χριστού. Αυτή η πραγματικότητα, όμως, που έπεται της βαπτίσεως, οφείλει να φυλαχθεί και να συνεχιστεί πάντοτε, όσο ο άνθρωπος γίνεται «κοινωνός» του θανάτου του Χριστού. Διότι ο βαπτιζόμενος «εξεικονίζει» το θάνατο του Χριστού βιώνοντας έναν παρόμοιο θάνατο («τω ομοιώματι του θανάτου αυτού», Ρωμ 6:5), δηλαδή όχι το φυσικό θάνατο, αλλά το θάνατο ως προς την αμαρτία («εκείνος μεν απέθανε σώματι, ημείς δε αμαρτία»). Στη συνάφεια της ανάπτυξης αυτής ο Χρυσόστομος αναφέρει το στίχ. Β’ Κορ 4:10 και κάνει ένα μικρό σχόλιο που έχει μεγάλη σημασία για τη σχέση πίστεως και εν Χριστώ βίου: «Την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες. Και τούτο δε από πίστεως πολλής γίνεται».

Επιπρόσθετα, ερμηνεύοντας το στίχο Ρωμ 3:21 ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος θεωρεί παρομοίως τη δικαιοσύνη «χωρίς νόμου» ως δώρο Θεού και συγκεκριμένα θεωρεί ότι από πάντα είναι η αρχή της δικαίωσης του ανθρώπου από τον Θεό. Παρατηρεί ότι το ρήμα «πεφανέρωται» δείχνει αρχικά αφαίρεση της κατηγορίας της καινοτομίας, γιατί εκείνο που έχει φανερωθεί, υπήρξε ήδη, ενώ ήταν κρυμμένο. Ο ιερός Πατήρ υποσημειώνει τα εξής: «Διά τούτο ουχ απλώς είπε, Δικαιοσύνη, αλλά, Δικαιοσύνη Θεού, από της άξιας του προσώπου και μείζονα δείξας την δωρεάν και δυνατήν την υπόσχεσιν πάντα γαρ αυτώ δυνατά. Και ουκ είπεν, εδόθη, αλλά, Πεφανέρωται, το της καινοτομίας υποτεμνόμενος έγκλημα· το γαρ πεφανερωμένον, ως παλαιόν και κρυπτόμενον φανερούται. Και ου τούτο μόνον, αλλά και τα εξής δείκνυσιν ου πρόσφατον ον τούτο· ειπών γαρ, Πεφανέρωται, επήγαγε, Μαρτυρουμένη από του νόμου και των προφητών». Έπειτα ο ιερός Χρυσόστομος βρίσκει την μαρτυρία της Αγίας Γραφής, όπως κάνουν όλοι οι σύγχρονοι ερμηνευτές του Απ. Παύλου, στον τρόπο δικαιώσεως του Αββακούμ (Ρωμ. 1:17), του Αβραάμ και του Δαυίδ (Ρωμ. κεφ. 4).

Όσον αφορά τη σημασία του δώρου της δικαιοσύνης, ο θεόπνευστος πατήρ διατυπώνει μία ξεκάθαρη άποψη κατά την ερμηνεία του στίχ. Β’ Κορ 5:21 και σημειώνει χαρακτηριστικά: «Θεού γαρ έστιν αύτη [η δικαιοσύνη], όταν μη εξ έργων, όταν και κηλίδα ανάγκη τινά μη ευρεθήναι, αλλ’ από χάριτος δικαιωθώμεν, ένθα πάσα αμαρτία ηφάνισται. Τούτο δε ομού ούτε επαρθήναι αφίησιν, άτε του Θεού το παν χαρισαμένου, και διδάσκει του δοθέντος το μέγεθος, εκείνη γαρ η προτέρα νόμου και έργων δικαιοσύνη, αύτη δε Θεού δικαιοσύνη». Επομένως, ο ιερός Πατήρ εκλαμβάνει τη δικαιοσύνη ως ενέργεια που προέρχεται από τον Θεό και καθιστά δικαίους τους εξαιτίας της αμαρτίας καταδικασμένους ανθρώπους, αν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Πράγματι, αυτή η σημασία προκύπτει από τη μελέτη του παύλειου έργου. Στο στίχ. Ρωμ. 3:23, «Πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» ο Απόστολος επισημαίνει σαφώς ότι η αμαρτία είναι αυτή που στέρησε από τον άνθρωπο αρχικά τη δόξα του Θεού. Έπειτα ο Παύλος δηλώνει στο στίχ. Ρωμ. 3:25 ότι η φανέρωση της δικαιοσύνης Θεού έγινε με «την πάρεσιν των προγεγονότων αμαρτημάτων». Παρακάτω στο πέμπτο κεφάλαιο, θα τονίσει ότι η δικαίωση του ανθρώπου θα ανανεώσει την ελπίδα της συμμετοχής στη δόξα του Θεού (Ρωμ. 5:2, πρβλ. 8:17-18). Η αμαρτία οδηγεί στο «κατάκριμα», τουτέστιν στην καταδίκη σε θάνατο, η δε άρση της αμαρτίας καθιστά τον άνθρωπο δίκαιο (βλ. Ρωμ. 5:16, πρβλ. Ρωμ. 8:1-4). Άρα η δικαίωση του ανθρώπου με τη χάρη του Θεού σημαίνει τη συγχώρηση της αμαρτίας από τον Θεό (Ρωμ. 6:7, πρβλ. 3:20).

Επειδή ακριβώς η αμαρτία είναι αυτή που ευθύνεται για την κατακριτέα κατάσταση του ανθρώπου, ο Θεός συγχωρώντας την αμαρτία αποκαθιστά τον πιστεύοντα άνθρωπο στην κατάσταση της δικαιοσύνης. Ο Παύλος συνηθίζει να βεβαιώνει πως όσοι πιστέψαμε, ότι ο Χριστός απέθανεν «υπέρ των αμαρτιών ημών» και ότι ηγέρθη, δικαιωθήκαμε από τις αμαρτίες μας (βλ. ενδεικτικά Ρωμ. 4:24-25,10:6¬10). Όταν λοιπόν επιχειρηματολογώντας παρατηρεί «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών, έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις ημών» (Α’ Κορ. 15:17), στοχεύει στο να τονίσει, ότι η άφεση των αμαρτιών μέσω της πίστεως στην ανάσταση του Χριστού, τουτέστιν η δικαιοσύνη διά πίστεως, δεν πραγματώθηκε εάν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί. Συνεπώς, η άφεση των αμαρτιών και η δικαίωση δηλώνουν ένα και το αυτό γεγονός. Ευσταθεί λοιπόν η διαπίστωση του ιερ. Χρυσοστόμου «…αλλ’ από χάριτος δικαιωθώμεν, ένθα πάσα αμαρτία ηφάνισται». Κατανοώντας επακριβώς τη σημασία της «δικαιοσύνης Θεού» ως άφεση των αμαρτιών, ο Άγ. πατήρ σχολιάζοντας την Παύλεια διαπίστωση «το δε χάρισμα εκ πολλών παραπτωμάτων εις δικαίωμα» (Ρωμ. 5:16), επισημαίνει τα εξής: «λέγει έτι πολλών παρα¬πτωμάτων η αναίρεσις γέγονε». Παράλληλα, αποδίδει τη σημασία της λέξης «δικαίωμα» ερμηνεύοντας το βαθύτερο νόημα του στίχ. 8:4 με το «αναμάρτητον είναι».

Χαρακτηριστική είναι και η παρόμοια εξήγηση της φράσης «από Θεού δικαιοσύνη» από τον Θεοδώρητο: «Πίστιν γαρ μόνην εισενεγκόντες, των αμαρτημάτων την άφεσιν εδεξάμεθα». Με αυτήν την κατανόηση, ισχύει τελείως η απόδοση της λέξης «δικαιοσύνη» με τα συνώνυμα «αθώωση» και «απαλλαγή», όπως εξηγεί ο Μέγας Φώτιος: «δικαιοσύνη Θεού, η από Θεού δικαίωσις και αθώωσις και απαλλαγή των αμαρτιών ων ο νόμος ουκ ίσχυεν απαλλάξαι».

Πρέπει να αναφερθεί ακόμη, ότι η θεολογική ερμηνεία του δώρου της δικαιοσύνης από τον Αγ. Χρυσόστομο ουδόλως πλησιάζει τις μεταγενέστερες εσφαλμένες αντιλήψεις περί της θείας δικαιοσύνης ως κατευνασμού και ικανοποιήσεως του Θεού, που αναπτύχθηκαν από τον Άνσελμο Καντερβουρίας. Απεναντίας, η χρυσοστομική θεολογία εξαίρει την αγάπη και τη φιλανθρωπία του Θεού ως αίτιο της σωτηριώδους δικαιοσύνης μέσω της σταυρώσεως και της αναστάσεως του Υιού του Θεού.

Τέλος, όσον αφορά την εσχατολογική σωτηρία του ανθρώπου κατά την ημέρα της κρίσεως, ο ιερ. Χρυσόστομος, πιστός στη διδασκαλία του Απ. Παύλου, δεν ταυτίζει τη χάρη της δικαιώσεως με την εσχατολογική σωτηρία, όπως συνηθίζεται τελευταία στη Δύση, αλλά αναφέρεται επανειλημμένα στο στίχ. Ρωμ. 5:1 για να κάνει την προτροπή: «μηκέτι αμαρτάνωμεν», προκειμένου να κάνει τους Χριστιανούς να συνειδητοποιήσουν το δώρο της χάριτος και την ανάγκη της διαφυλάξεως της.

Συμπεράσματα

Απ’ ό,τι ειπώθηκε εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Άγιος Χρυσόστομος, όπως και άλλοι πατέρες και συγγραφείς της Εκκλησίας, δεν κατανοεί τη δικαιοσύνη Θεού με την κατανεμητική σημασία, ούτε περιορίζει τη σημασία της μόνο σε θεία ιδιότητα, αλλ’ αντιθέτως, υπερτονίζει το χαρακτήρα της ως χάριτος και ως δώρου Θεού. Συνεπώς, διαψεύδεται η άδικη και υπερβολικά γενικευμένη κατηγορία για την αποτυχία των Ελλήνων Πατέρων να φτάσουν στη σωστή αντίληψη του κεντρικού αυτού θέματος της Παύλειας Θεολογίας. Ο Άγιος Χρυσόστομος, όπως αποδείχθηκε, υπήρξε πρωτοπόρος στην μελέτη και την ερμηνεία της περί δικαιώσεως διά πίστεως Παύλειας διδασκαλίας. Σε αυτήν την περίπτωση, η καινοτομία στην ερμηνεία της εκφράσεως «δικαιοσύνη Θεού» συνετελέσθη πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι κρίνουν σήμερα κάποιοι ερευνητές.

Η Βιβλική προσέγγιση του ιερ. Χρυσοστόμου δεν υπήρξε ούτε επαναστατική ούτε αντιδραστική, αλλά αποτέλεσμα φωτισμού και εμπνευσμένης αντιλήψεως του μηνύματος του Ευαγγελίου, του λόγου της αληθείας. Γι’ αυτό το λόγο, μία αντικειμενική μελέτη του θέματος της δικαιώσεως του ανθρώπου με την χάρη του Θεού, πιστεύουμε, οφείλει να ανατρέχει στις πατερικές συμβολές. Η χρυσοστομική ερμηνεία του θέματος αυτού παρέχει αναμφίβολα το πλέον πρόσφορο έδαφος.

(«Από τον Απόστολο Παύλο στον Ιερό Χρυσόστομο», ΙΓ΄Παύλεια, Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, Ι. Μ. Βεροίας, σ. 153-161.)

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr 

Των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων του Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου, τη μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Προς αυτούς τους δύο μεγάλους άνδρας της θα αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο της τιμής και της ευγνωμοσύνης για την ανυπολόγιστα μεγάλη συμβολή τους στο έργο της διαδόσεως της χριστιανικής πίστεως και της εδραιώσεως της Εκκλησίας μας. Στις εικόνες των ζωγραφίζονται οι δύο απόστολοι να κρατούν την Εκκλησία, που συμβολικά εικονίζεται με ένα μικρό βυζαντινό ναό. Γιατί και οι δύο αυτοί απόστολοι υπήρξαν πράγματι οι στύλοι και οι ακρογωνιαίοι λίθοι, επάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το ιερό ίδρυμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και συνημμένοι και οι δύο σε μία εορτή, εικονισμένοι σε μία εικόνα, συμβολίζουν την ενότητα της πίστεως, την ενότητα της Εκκλησίας, που απετελέσθη από ετερογενή στοιχεία, την περιτομή-τους Εβραίους – προς τους όποιους εστράφη το ιεραποστολικό έργο του Πέτρου, και τα έθνη-τους ειδωλολάτρες – για τον εκχριστιανισμό των οποίων κοπίασε ο απόστολος των Εθνών, ο Παύλος. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που προκάλεσε τη σύσταση κοινής εορτής των δύο κορυφαίων, όταν το έτος 258 στις 29 Ιουνίου ο πάπας Σΐξτος ο Β’ μετεκόμιζε τα οστά των στην κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού της Ρώμης. Και ήταν τόσο επιτυχής η συζυγία αυτή, ώστε πολύ γρήγορα η εορτή αυτή έγινε παγκόσμιος, εορταζομένη «εν πάσαις ταις κατά τόπον αγίαις του Θεού εκκλησίαις». Οι άλλες εορτές των αποστόλων και αυτή η μνήμη του θανάτου των επισκιάσθηκαν από την νέα εορτή. Γι’ αυτό και σπάνια θα βρει κανείς ναό τιμώμενο στο όνομα ενός μόνο από τους δυο κορυφαίους και εικόνα που να εικονίζει τον ένα μόνο από αυτούς. Αντιθέτως δεν υπάρχει πόλις ή χωριό που να μη έχει ναό ή παρεκκλήσιο επ’ ονόματι των δύο μεγάλων αποστόλων. Άπειρες είναι οι εικόνες τους. Κοινή η τιμή, κοινή η προσκύνηση, κοινός ο εορτασμός, όπως κοινό ήταν το έργο τους και κοινή η αποστολή τους και κοινή η δόξα τους.

Δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει τήν εποποιία των κορυφαίων, όπως με συγκινητική απλότητα περιγράφεται από τον αυτόπτη και αυτήκοο των περισσοτέρων περιστατικών συγγραφέα των Πράξεων των Αποστόλων, τον Ευαγγελιστή Λουκά. Τις ακούσαμε να διαβάζονται στους ναούς μας κατά την περίοδο του Πεντηκοσταρίου και παρακολουθήσαμε στα αποστολικά αναγνώσματα των Κυριακών από του Πάσχα μέχρι της Πεντηκοστής τα μεγάλα βήματα τους για την κατάκτηση της Οικουμένης. Πως πήραν τη σημαία του Χριστού, το Σταυρό, και τον περιήγαγαν στα πέρατα του κόσμου μέχρι που τον φύτευσαν στην καρδιά της αυτοκρατορίας, τη Ρώμη. Θα δει στο βιβλίο των Πράξεων τους αγώνες και τα παθήματα τους, αλλά και τα περίλαμπρα τρόπαια των. Τα ίχνη τους σημειώθηκαν άσβεστα στις καρδιές των πιστών. Κάθε πόλη και χώρα έχει να επιδείξει με ευλάβεια τα σημάδια που άφησαν τα πόδια τους, τα ωραία πόδια «των ευαγγελιζομένων την ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά», την σωτηρία. Χαρακτηριστικά ομιλεί για τον απόστολο Παύλο ενα τροπάριο, η «υπακοή», της ακολουθίας του όρθρου της μνήμης τους:

«Ποία φυλακή ουκ έσχε σε δέσμιον; ποία δε Εκκλησία ουκ έχει σε ρήτορα; Δαμασκός μέγα φρονεί επί σοι Παύλε· είδε γαρ σε σκελισθέντα φωτί. Ρώμη σου το αίμα δεξαμενή και αύτη κομπάζει. Αλλ’ η Ταρσός πλέον χαίρει και πόθω τιμά σου τα σπάργανα. Αλλ’ ω Παύλε απόστολε, το καύχημα της οικουμένης, προφθάσας ημάς στήριξον».

Και γύρω από αυτά τα ενθυμήματα της διαβάσεως των αποστόλων πανηγύριζαν οι πόλεις και οι χώρες κατά την ημέρα αυτή, όσες δεν είχαν την τιμή, όπως η Ρώμη, να κατέχουν τα ιερά των λείψανα. Ιδίως ο ελληνικός χώρος είχε να επίδειξη πολλά τέτοια αναμνηστικά σημεία της διαβάσεως του μεγάλου αποστόλου του, του Παύλου. Αλλού έδειχναν και τιμούσαν τη φυλακή, όπως στους Φιλίππους, αλλού το βήμα, όπως στη Βέρροια, αλλού τον τόπο της δίκης, όπως το βήμα του Γαλλίωνος στην Κόρινθο, αλλού το βράχο όπου πάτησαν τα πόδια του και εκήρυξαν το λόγο, όπως στον Άρειο Πάγο στην Αθήνα, αλλού το λιμάνι στο οποίο αποβιβάσθηκε, όπως στους Καλούς λιμένες της Κρήτης και στη Λίνδο. Αλλού συνέδεσαν το πέρασμά του με μύθους και τερατουργίες, όπως στη Μυτιλήνη, όπου έδειχναν τον τόπο όπου φόνευσε διά προσευχής φοβερό δράκοντα. Δεν έχει σημασία αν το αφήγημα αυτό είναι μύθος· δείχνει συμβολικά πως αντελήφθη ο λαός το δυναμικό πέρασμα του αποστόλου, την εξόντωση της θηριώδους ειδωλολατρίας με τη δύναμη του Χριστού.

Ειδικά στην Θεσσαλονίκη επιδεικνύουν και σήμερα τον τόπο όπου κήρυξε ο απόστολος των Εθνών, στο αρχαίο παρεκκλήσιο της Μονής Βλατάδων και τον τόπο όπου καταδιωκόμενος κατέφυγε, στο μικρό σπήλαιο – αγίασμα κοντά στην ομώνυμο του συνοικία. Κατά τον ΙΕ’ αιώνα, ο Συμεών, που είναι ο τελευταίος αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης προ της αλώσεως της πόλεως αυτής από τους Τούρκους (1430), μαρτυρεί ότι στο ναό της Αχειροποιήτου εφυλάσσετο και ετιμάτο κατά τη μνήμη των αποστόλων ο λίθος, πάνω στον οποίο δέθηκε και ραβδίσθηκε ο απόστολος. Το τυπικό του πανηγυρικού εορτασμού, όπως ετελείτο τότε στην Θεσσαλονίκη, μας το δίδει ο Συμεών στο ανέκδοτο Τυπικό του. Αφ’ εσπέρας ετελείτο, χοροστατούντος του μητροπολίτου, η ακολουθία του εσπερινού στην Αγία Σοφία. Μετά το τέλος του εσπερινού εγίνετο λιτανεία και ψάλλοντες τα ιδιόμελα της λιτής έφθαναν στο ναό «του αγίου Παύλου τω συγκειμένω τω ναώ της Θεοτόκου της Αχειροποιήτου, ένθα και ο λίθος, εν ω έτυψαν αυτόν». Πρόκειται πιθανώς για το παρεκκλήσιο το τιμώμενο σήμερα επ’ ονόματι της αγίας Παρασκευής, στη μέση του οποίου υπάρχει όρυγμα, στο οποίο προφανώς στηριζόταν η βάση του λίθου. Στο λίθο είχε χαραχθεί το ακόλουθο επίγραμμα, ανέκδοτο επίσης, που σώζεται σ’ ένα χειρόγραφο της βιβλιοθήκης της Βιέννης:

«Εν τώδε Παύλος ταννυθείς πριν τω λίθω,

ήνεγκε ράβδων αφορήτους αικίας,

ξεσθείς δε τανύν μορφοτύπων γλυφίδι,

τας προσκυνήσεις λαμβάνει και τα γέρα».

Το πρωί, συνεχίζει ο Συμεών στο Τυπικό του, εψάλλετο ο όρθρος στον καθεδρικά ναό της Αγίας Σοφίας και μετά από αυτόν νέα λιτανεία κατευθυνόταν στο ναό των αγίων Αποστόλων, όπου ετελείτο η θεία λειτουργία.

Κατά τον ΙΘ’ αιώνα γάλλος πρόξενος στην Θεσσαλονίκη μνημονεύει τετράγωνο λίθινο όγκο που βρισκόταν στο εσωτερικό του ναού του αγίου Γεωργίου Ροτόντας, επάνω στον οποίο ανέβηκε κατά την παράδοση ο απόστολος Παύλος και κήρυξε το λόγο του Θεού στους Θεσσαλονικείς. Σήμερα και ο λίθος της Αχειροποιήτου και ο λίθινος όγκος της Ροτόντας έχουν χαθεί και μαζί με αυτούς εξαλείφθηκαν και οι σχετικές ευλαβείς παραδόσεις, όχι όμως και η τιμή του μεγάλου αποστόλου από την πόλη μας. «Λίθοι ζώντες», που μαρτυρούν τη διάβασή του από εδώ, είναι οι καρδιές των χριστιανών κατοίκων της παλαιάς ειδωλολατρικής πόλεως και άφθικτο μνημείο οι δύο προς τους Θεσσαλονικείς επιστολές του.

«Γι’ αυτούς λοιπόν τους δύο κορυφαίους αποστόλους τον Πέτρο και τον Παύλο, τι μεγαλύτερο εγκώμιο θα μπορούσε κανείς να επινόησει», παρατηρεί το συναξάριο της ημέρας, «παρά τη μαρτυρία και ανακήρυξη του Κυρίου γι αυτούς; Τον μεν ένα τον μακάρισε και πέτρα τον ονόμασε, επάνω στην οποία είπε ότι θα ιδρύσει την Εκκλησία Του. Για τον άλλον δε είπε ότι θα γίνει το σκεύος της εκλογής Του και ότι θα βαστάσει το όνομά Του ενώπιον τυράννων και βασιλέων».

( Ι. Μ. Φουντούλη, Λογική Λατρεία, Θεσ/κη 1971, σ. 138- 143).

ΠΗΓΗ: http://www.diakonima.gr

Αφού το ΣτΕ έκρινε το κούρεμα των ομολόγων “συνταγματικό”, όσοι υπέγραψαν το μνημόνιο θα πρέπει να δικαστούν για έσχατη προδοσία. Με την βούλα του ΣτΕ πλέον.

…ακριβώς λόγω της απόφασης του ΣτΕ.

Και εξηγούμε: Η κύρια μεθόδευση του μνημονίου ήταν η μετατροπή του ομολογιακού δανεισμού (μέσω των Ελληνικών κρατικών ομολόγων), σε ενυπόθηκο, εκτός Ελληνικού δικαίου.

Επί παραδείγματι, αύριο πληρώνεται στο ακέραιο ομόλογο με dealer την Deutsche Bank, το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μετατροπής. Δημιουργήθηκε σε αντικατάσταση Ελληνικού ομολόγου που διέπετο από το Ελληνικό δίκαιο. Ο κάτοχος, εκμεταλλευόμενος την υπαγωγή του εν λόγω υβριδίου εκτός Ελληνικού δικαίου, δεν δέχθηκε το κούρεμα και πληρώνεται στο ακέραιο. Τετραπλασιάζοντας τα χρήματα του εντός 12 μηνών.

Σχεδόν το σύνολο του χρέους λοιπόν το 2009, θα μπορούσε να κουρευτεί ακριβώς με τον ίδιον τρόπο που το ΣτΕ έκρινε νόμιμο και συνταγματικό το κούρεμα των μικροομολογιούχων. Κάτι τέτοιο όχι μόνον δεν έγινε, παρά τους τιτανικούς και τους λοιπούς θεατρινισμούς, αλλά αντίθετα λόγω μνημονίου η Ελλάδα έχασε αυτό το δικαίωμα που βέβαια ήταν και το μεγάλο της όπλο απέναντι σε οποιον θα ήθελε εκβιαστικά να την πτωχεύσει.

Εικόνα: Η απόδοση του υβριδικού ομολόγου της DΒ μέσα σε 12 μήνες. Τα λεφτά πληρώνονται από την δόση της Τρόικας.

Η διαδικασία που ακολούθησε μετά το έγκλημα του μνημονίου, ήταν ακόμα πιο ύποπτη. Η Ελληνική κυβέρνηση έδινε εντολές επαναγοράς των Ελληνικών ομολόγων που βρίσκοντο στα χέρια ξένων τραπεζών, αποπληρώνοντας τα με τον ενυπόθηκο δανεισμό σε βρετανικό δίκαιο από την Τρόικα.

Τα ασφαλιστικά ταμεία π.χ. έπαιρναν χαρτιά από την Deutsche Bank και έδιναν μετρητό. Την ίδια στιγμή, όπως αποδείχθηκε στην Κύπρο, η Deutsche Bank έδινε παχυλές μίζες σε όποιον την βοηθούσε να “ξεφορτωθεί” Ελληνικά ομόλογα.

Έτσι, στο πλείστο των περιπτώσεων παράνομα και χωρίς αποφάσεις από τα ΔΣ, τα ασφαλιστικά ταμεία κατέστρεψαν τα αποθεματικά τους για να αγοράσουν τα τοξικά πλέον Ελληνικά ομόλογα που η κυβέρνηση του μνημονίο διέψευδε ότι θα κουρευτούν. Κάποιοι όμως το γνώριζαν πολύ καλά.

(ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΑΡΥ ΘΗΣΑΥΡΙΣΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΚΥΡΙΕ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.)

Η ολοκλήρωση του εγκλήματος συντελείται το αμέσως επόμενο διάστημα, οπου “επενδυτές” τύπου Deutsche Bank ή ο γαμπρός της Κλίντον (που είχε στενότατη σχέση με τον Γιώργο Παπανδρέου), πολλαπλασιάζουν τα χρήματα τους με ρυθμούς καζίνο, αφού τα “κουρεμένα” υβρίδια που πήραν, αποπληρώνονται ή επαναγοράζονται ακόμα και σε πενταπλάσιες τιμές από τις τιμές κτήσης τους. Ποιός πληρώνει; Ο Ελληνικός λαός.

Το Ελληνικό κράτος που “δεν είχε δικαίωμα να επαναγοράσει το δικό του χρέος στο Discount”, για να το αγοράσουν φυσικά ο γαμπρός της Κλίντον “που γνώριζε” ή η Deutsche Bank που επίσης γνώριζε, ώστε να καρπωθούν την υποχρεωτική επαναγορά του χρέους με τα δικά μας λεφτά, σε πενταπλάσιες τιμές από τους τοκογλύφους. (ΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΝΑΖΗΤΑ ΕΝΟΧΟΥΣ. ΞΕΦΟΡΤΩΣΑΝ ΤΑ ΕΠΙΣΦΑΛΗ ΟΜΟΛΟΓΑ ΣΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ!)

Το ΣτΕ με την απόφαση του λοιπόν, αποδεικνύει πως το μνημόνιο κατέστρεψε την Ελλάδα αφού όλο το χρέος θα μπορούσε να έχει κουρευθεί νόμιμα και συνταγματικά από την πρώτη στιγμή, δίνοντας διέξοδο στην χώρα που θα μπορούσε αυτόνομα να κάνει τις απαραίτητες “μεταρρυθμίσεις”, χωρίς να γεμίζει τις τσέπες κερδοσκόπων διαλύοντας την πραγματική οικονομία.

Την στιγμή της μηδενικής ρευστότητας, βαλίτσες με μετρητά από τους φόρους, τα χαράτσια, τα καύσιμα, τον ΦΠΑ κλπ, φεύγουν εκτός χώρας δίνοντας την χαριστική βολή, οδηγώντας την χώρα σε εθνική τραγωδία. Εάν στην εικόνα προσθέσουμε το σφιχταγκάλιασμα Γεωργίου (ΕΛΣΤΑΤ) – ΔΝΤ, Παπανδρέου – Στρως Καν και βέβαια τον ρόλο του Παπακωνσταντίνου, η Ελλάδα έχει μόνον μία ευκαιρία για να σωθεί:

Να προχωρήσει η βουλή στην διερεύνηση των σκανδάλων μνημονίου (δικογραφία για τις καταγγελίες Ρουμελιώτη και ΕΛΣΤΑΤ) που θα στείλουν κατηγορούμενους για σειρά κακουργημάτων τον τότε πρωθυπουργό και τους στενούς επιτελείς του και έπειτα η Ελληνική δικαιοσύνη να κινηθεί κατά του ΔΝΤ ως αυτουργού σε καταδολίευση κατά του Ελληνικού κράτους με αυτόματη ακύρωση κάθε υποχρέωσης από όποια σύμβαση συμμετέχει το ΔΝΤ. Με παράλληλη διεκδίκηση αστικών αποζημιώσεων για την καταστροφή που υπέστη η Ελληνική οικονομία από την εγκληματική πολιτική. Και μόνο που το ΔΝΤ παραδέχεται σειρά “λαθών”, η εξεύρεση του δόλου έχει ήδη στοιχειοθετηθεί.

Είναι η τελευταία λύση για την Ελλάδα, πριν την επερχόμενη τραγωδία.

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε, σύμφωνα με πληροφορίες, συνταγματικό και νόμιμο το «κούρεμα» (PSI) των…

ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012.

Η απόφαση λήφθηκε σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών και αναμένεται να δημοσιευθεί με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (17 Σεπτεμβρίου 2013).

Υπενθυμίζεται, ότι στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πάνω από επτά χιλιάδες ομολογιούχοι (φυσικά πρόσωπα, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κλπ).

Οι προσφγεύγοντες στρέφονται κατά του «κουρέματος» των ομολόγων που κατείχαν, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υπολογιστεί το ακριβές ποσό.

Συγκεκριμένα, με τις προσφυγές τους στρέφονται κατά των πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI.

Πληροφορίες αναφέρουν οι σύμβουλοι Επικρατείας κατά τη διάσκεψή τους έκριναν συνταγματικό και νόμιμο το «κούρεμα», επισημαίνοντας ότι δικαιολογείται από λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Ο Ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ή σύμφωνα με τις άλλες ονομασίες που του αποδίδονται « Βυζαντινός Ναός της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού, Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας, Μεγάλη Εκκλησία », αποτελεί αναμφίβολα το γνωστότερο και δημοφιλέστερο μουσειακό χώρο της Κωνσταντινούπολης και πόλο έλξης για κάθε επισκέπτη, αφού όλοι έχουμε ακούσει και διαβάσει δοξασίες και θρύλους γι’ αυτήν, που φανερώνουν τη λαμπρότητα και τη μεγαλοπρέπεια που τη διέπουν

Ιδιαιτέρως όμως για τους Έλληνες Χριστιανούς η Αγία Σοφία αποτελεί κάτι το μοναδικό, κάτι το ξεχωριστό. Είναι βέβαιο πως ξυπνά σε όλους αναμνήσεις από την ιστορία του λαού μας, όχι μόνο σε θρησκευτικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.

Η πρώτη, λοιπόν, επίσκεψη των ταξιδιωτών που φθάνουν στην Κωνσταντινούπολη είναι σίγουρα στην Αγία Σοφία, που με το απαράμιλλο «μέγεθός» της συγκινεί και εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη.

Ιστορία ανοικοδόμησης

Ο Ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη αποτελεί το σημαντικότερο και μεγαλοπρεπέστερο μνημείο της ιουστινιάνειας περιόδου.

Ο ναός κτίστηκε στη θέση όπου ο Μ. Κωνσταντίνος, ή σύμφωνα με άλλους ο γιός του Κωνστάντιος, ίδρυσε τον πρώτο ναό της Αγίας Σοφίας που εγκαινιάστηκε το 360.

Ήταν μια ξυλόστεγη βασιλική η οποία κάηκε το 404 κατά τη διάρκεια των καταστροφών που ακολούθησαν την εξορία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Επί του Θεοδοσίου Β΄, το 415, κτίστηκε νέος ναός, ο οποίος όμως κάηκε στη στάση του Νίκα το 532.

Έπειτα από αυτά τα γεγονότα ο Ιουστινιανός αποφάσισε να ανοικοδομήσει μία νέα εκκλησία αφιερωμένη στο Σαρκωθέντα Λόγο του Θεού, δηλαδή το Χριστό, ο οποίος από τον Απόστολο Παύλο στην Α΄ Κορ. 1:24 ήδη αποκαλείται η του «Θεού Σοφία ».

 Τις εργασίες της ανοικοδόμησης του ναού επέβλεπε ο ίδιος ο Ιουστινιανός. Αυτές ξεκίνησαν το 532 και ολοκληρώθηκαν σε πέντε χρόνια, το 537, χρόνος ο οποίος θεωρείται τεράστιο κατόρθωμα για την εποχή, αλλά και τη δυσκολία κατασκευής του μνημείου.

Ο ναός εγκαινιάστηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 537 από τον Ιουστινιανό. Το 558 ο τρούλος του ναού πέφτει μετά από ισχυρό σεισμό και την ανακατασκευή του αναλαμβάνει ο Ισίδωρος, ανιψιός του ενός από τους αρχιτέκτονες του ναού. Το έργο ολοκληρώθηκε το 563 και ο ναός εγκαινιάστηκε και πάλι από τον Ιουστινιανό στις 23 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.

Το 989 ένας ακόμα σεισμός οδήγησε στην κατάρρευση του τρούλου και της δυτικής κόγχης, ο ναός όμως επισκευάστηκε και πάλι. Η τελευταία κατάρρευση του ανατολικού τμήματος του τρούλου ήλθε το 1346, με τις τελευταίες επισκευές να μην αλλοιώνουν σημαντικά το προηγούμενο έργο του Ισίδωρου του νεότερου.

Μετά από την άλωση της πόλης από τους Τούρκους ο ναός της Αγίας Σοφίας μετετράπη σε τζαμί, και εξωτερικά προστέθηκαν στις τέσσερις γωνίες του μιναρέδες. Το εσωτερικό τοποθετήθηκαν πίνακες που περιείχαν ρητά από το Κοράνι. Εργασίες συντήρησης έγιναν από τους διάσημους αρχιτέκτονες, αδελφούς Fossati, το 1847.

Από το 1934 έως και σήμερα, όμως, ο ναός της Αγίας Σοφίας αποτελεί ιστορικό και αρχαιολογικό μουσείο.

Αρχιτεκτονική


Ο ναός της Αγίας Σοφίας αποτελεί το σημαντικότερο μνημείο του τύπου της τρουλαίας βασιλικής. Χωρίς υπερβολές έχει χαρακτηριστεί ως ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Περιβάλλεται από δύο αυλές, τη βόρεια και τη δυτική, η οποία καλείται και αίθριο.

Το αίθριο είναι μια υπαίθρια αυλή στρωμένη με μάρμαρο, στο μέσον της οποίας ήταν τοποθετημένη η μαρμάρινη κρίνη που είχε την επιγραφή « ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ », η οποία, ως γνωστόν, διαβάζεται και ανάποδα.

Από το αίθριο πέντε πύλες οδηγούν στον έξω νάρθηκα και έπειτα άλλες πέντε στον εσωτερικό. Η μεσαία από αυτές τις πύλες ονομάζεται Μεγάλη ή Ωραία Πύλη. Από εκεί εννέα πύλες, τρείς ανά κλίτος, οδηγούν στον κυρίως ναό.

Εκατέρωθεν του νάρθηκα διασώζονται διάφορα προσαρτήματα υψίστης ιστορικής σημασίας. Ο κυρίως ναός χωρίζεται σε τρία κλίτη, με το μεσαίο να έχει τη διπλάσια διάσταση από τα άλλα δύο.

Σε γενικές γραμμές το εσωτερικό σχέδιο του ναού είναι απλό και έχει ως εξής : υπάρχουν τέσσερεις πεσσοί οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με υπερώα τόξα στα οποία φέρονται επιθόλια τόξα, που όλα μαζί αποτελούν τη βάση για τον τεράστιο θόλο του τρούλου.

Πρέπει να τονίσουμε πως ο χώρος λούζεται από το άπλετο φως του ήλιου, καθώς αυτό διεισδύει στο ναό από τα εκατό παράθυρα της εκκλησίας, που δίνουν την ψευδαίσθηση πως ο θόλος κρέμεται από τον ουρανό.

ΠΗΓΗ: http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=2886&catid=22