Στὶς 4 Φεβρουαρίου 2012 ἔλαβε χώρα ἡ τελετὴ τῆς ἁγιοποίησης τοῦ Ἀλέξανδρου Schmorell ἀπὸ τὴν Ρώσικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς καὶ ἀναγνωρίστηκε ἀργότερα καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ρώσικη ἐκκλησία. Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Μονάχου τελεῖται τὴν 13 Ἰουλίου.

Ὅπως καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Γερμανίας (Ρόστοκ καὶ Κάσελ) καὶ στὸ Μόναχο, πλατε?ἔς, σχολεῖα καὶ δρόμοι ἀφιερώθηκαν στὴ μνήμη τοῦ Ἀλέξανδρου Schmorell καὶ ἄλλων μελῶν τῆς ὁμάδας «Λευκὸ Ρόδο (White Rose)» – νεαροὶ φοιτητὲς Χριστιανοὶ – οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στὸ τέρας τοῦ ναζισμοῦ, κατὰ τοῦ Φύρερ τῆς NSDAP καὶ καταδικάστηκαν σὲ θάνατο.

Ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell γεννήθηκε στὶς 16 Σεπτεμβρίου 1917 στὸ ¨Ὄρενμπουρκ τῆς Ρωσίας ἀπὸ πατέρα Γερμανό, τὸν Hugo Schmorell, ἕνα φημισμένο γιατρό, καὶ μητέρα Ρωσίδα, τὴν Ναταλία Vvedenskaja, κόρη ἑνὸς ὀρθόδοξου ἱερέα καὶ φοιτήτρια τῆς οἰκονομίας, ἡ ὁποία βάφτισε τὸ παιδὶ ὀρθόδοξο.

Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν 2 ἐτῶν ἔχασε τὴν μητέρα τοῦ στὸ ἐμφύλιο πόλεμο ἀπὸ τύφο. Ὁ πατέρας φρόντισε νὰ μεγαλώσει τὸ παιδὶ Ὀρθόδοξα μὲ τὴν Ρωσίδα γκουβερνάντα Feodosija Lapschina (Nanny), μία εὐσεβῆ μὲ θερμὴ πίστη γυναίκα, ἐνῶ ξαναπαντρεύτηκε, μία καθολικὴ Γερμανίδα τὴν Ἐλισάβετ. Μετὰ τὴν κατάληψη τῆς χώρας ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς ἡ οἰκογένεια ἀναγκάζεται νὰ μεταναστεύσει. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι μόλις 4 ἐτῶν καὶ οἱ γονεῖς παίρνουν μαζί τους στὸ Μόναχο καὶ τὴν ἀφοσιωμένη γκουβερνάντα Nanny. Ἐκεῖ ὁ Ἀλέξανδρος πηγαίνει στὸ σχολεῖο καὶ συνεχίζει τὴν πνευματική του ζωὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ρωσικὴ Ἐκκλησία τοῦ Μονάχου μὲ τὴν ὁποία πάντα τὸν συνέδεε ἐσωτερικὰ ἡ εἰκόνα τῆς μητέρας του, ἀλλὰ καὶ ἡ ὀρθόδοξη στάση καὶ ἐκπαίδευση τῆς ἁπλῆς καὶ πιστῆς γκουβερνάντας του.

Ὅταν ἦταν φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς, ξεσπάει ὁ Β Παγκόσμιος πόλεμος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὑπηρετεῖ στὸ Γερμανικὸ στρατὸ στὴν Τσεχοσλοβακία καὶ ἀργότερα στὴν Γαλλία μαζὶ μὲ τὸν φίλο του Hans Scholl, ἐπίσης φοιτητῆ τῆς ἰατρικῆς. Καὶ οἱ δυὸ σηκώνουν τὴν μονότονη στρατιωτικὴ καθημερινότητα, ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος ξεχωρίζει μὲ τὸ μεγαλόψυχο χαρακτήρα του, γεμάτο χαρὰ καὶ ἐλευθερία. Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν εὐθυμία ὅμως διακρινόταν κάποιες φορὲς μία βαθειὰ ἀναζήτηση καὶ σοβαρότητα.

«Πῆγα ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο». Ἔτσι σχολίασε ὁ Ἀλέξανδρος τὴν μετανάστευσή τους ἀπὸ τὴν ἐπαναστατημένη Ρωσία στὸ ναζιστικὸ Μόναχο. Πάντα ἐπισήμαινε, ὅτι τὸ καθεστὼς τοῦ Stalin καὶ τὸ καθεστὼς τοῦ Hitler ἦταν καὶ οἱ δυὸ ἀντίχριστα, εἶχαν τὴν ἴδια κακὴ ρίζα.

Μετὰ τὶς ἐμπειρίες στὸ μέτωπο – ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Hans Scholl καὶ ὁ Willi Graf παρακολούθησαν ὁμαδικοὺς φόνους στὴν Πολωνία καὶ τὴν δυστυχία στὸ Γκέτο τῆς Βαρσοβίας – ὁ Ἀλέξανδρος ἀποφάσισε τὸν Ἰούνιο 1942, ὅτι δὲν θὰ ἔπρεπε πιὰ νὰ ἀκοῦνε συζητήσεις, ἀλλὰ χρειαζόταν δράση. Ἔτσι πῆρε τὴν πρωτοβουλία μαζὶ μὲ τὸν Hans Scholl καὶ σύνταξαν τὶς πρῶτες τέσσερεις προκηρύξεις, οἱ ὁποῖες μοιράστηκαν ἀνώνυμα μὲ τὸ ταχυδρομεῖο. Ὀνομάσανε τὸ κίνημα ἀντίστασης «Λευκὸ Ρόδο (White Rose)» ῾Η ὀνομασία προτάθηκε ἀπὸ τὸν Νεομάρτυρα, ἐμπνευσμένη ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα τῶν «᾿Αδελφῶν Καραμαζώφ» τοῦ Ντοστογέφσκυ, τοῦ ἀγαπημένου του συγγραφέα· Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ περιγράφεται ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἀναστήσει ἐκ νεκρῶν ἕνα κοριτσάκι. «Τὸ κοριτσάκι ἀνασηκώνεται στὸ φέρετρο καὶ κοιτάζει τριγύρω, χαμογελώντας μὲ ὀρθάνοιχτα ἀπορημένα μάτια, κρατώντας ἕνα μάτσο ἀπὸ ἄσπρα τριαντάφυλλα, ποὺ εἶχαν βάλει στὰ χέρια της…». Τότε, ὁ Μέγας ῾Ιεροεξεταστὴς ἀναγνώρισε καὶ συνέλαβε τὸν Χριστὸ καὶ ἀκολούθησε ὁ περίφημος μονόλογός του…῾Αργότερα ἦρθε καὶ ὁ φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς Christoph Probst, μὲ τὸν ὁποῖο συνδέθηκε μία παλιὰ φιλία ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ ἡ ἀδελφή του Hans, ἡ Sophia Magdalena Scholl, φοιτήτρια τῆς Βιολογίας καὶ Φιλοσοφίας, καθὼς καὶ ὁ Willi Graf, καὶ αὐτὸς φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς.

Αὐτόπτες μάρτυρες ἀναφέρουν, ὅτι μία βαθειὰ πίστη ὁδηγοῦσε αὐτὰ τὰ παιδιὰ νὰ ἀντισταθοῦν. Ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένα ἀπὸ ἔγκυρες πηγές, ξεκίνησε τὴν ἀντίσταση – κάτι, ποὺ οἱ Γερμανικὲς ἀρχὲς στὶς ἐπίσημες γιορτὲς καὶ ἀναφορὲς ἀποσιωποῦνε – τοὺς ἐνέπνευσε μὲ ἱστορίες καὶ ποιήματα γεμάτα πνευματικότητα ἀπὸ τὴν Ρωσία, ὁδηγώντας τοὺς πνευματικά. Συχνὰ συγκεντρώνονταν στὸ σπίτι τοῦ Hans γιὰ νὰ διαβάζουν ποιήματα καὶ ἐντρυφοῦσαν στὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν σὲ θέση νὰ τοὺς ἀνοίξει τὸν θησαυρὸ τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Σὲ γράμματα στὴν ἀδελφή της Inge ἀναφέρει ἡ Sophia, ὅτι ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος τοὺς στήριξε ἠθικὰ καὶ πνευματικά. Εἶχε, λέει ἡ Sophia, μία εὐθυμία καὶ δύναμη, ἡ ὁποία σὲ ἀνέβασε πάνω ἀπὸ κάθε μικροψυχία καὶ ἀμφιβολία γιὰ τὴν πίστη.

Ἂν καὶ οἱ δυό, ὁ Hans καὶ ἡ Sophie, μεγαλώσανε μὲ πολὺ πίστη καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τῆς πρεσβεῖες στὴν Παναγία καὶ στοὺς Ἁγίους της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοὺς ἐνθάρρυνε καὶ τοὺς ἐνέπνευσε γιὰ νὰ ἔχουν τὸ θάρρος τῆς γνώμης καὶ ἀποκλειστικὰ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ἀλήθεια. Ἔχοντας τὴν βαθειὰ πεποίθηση καὶ σιγουριά, ὅτι θὰ δώσουμε λόγο γιὰ ὁ, τί πράττουμε καὶ πιστεύουμε, ὁμολόγησαν χωρὶς κανέναν δισταγμὸ μπροστὰ στὰ SS καὶ ἀργότερα στὸ ναζιστικὸ δικαστήριο, ὅτι πράγματι πολέμησαν ἕνα κράτος, τὸ ὁποῖο ἦταν ἐνάντια σὲ κάθε ἠθικὴ καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστη.

Ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Hans ξεκίνησαν τὴν ἀντίσταση, ὅταν οἱ SS μαζεύανε τὰ ἀνάπηρα παιδιὰ ἀπὸ τὰ ἱδρύματα καὶ τὰ πήγαινε γιὰ ἐκτέλεση ἢ θανάτωση μὲ ἀέριο. Τὸ «Λευκὸ Ρόδο» φωτοτύπησε ἀντιφασιστικὰ ποιήματα μὲ τὴν ἔκκληση στὸ Γερμανικὸ λαὸ γιὰ ἀντίσταση. Οἱ πρῶτες τέσσερες προκηρύξεις δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ τὸν Hans τὸ Μάιο μέχρι τὸν Ἰούλιο τοῦ 1942 καὶ στάλθηκαν στὸ σπίτια τῆς Νότιας Γερμανίας καὶ τῆς Αὐστρίας.

Ὅταν οἱ πρῶτες προκηρύξεις ἐμφανιστῆκαν καὶ στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου καὶ ἔκαναν τὸν κύκλο στοὺς φοιτητές, – μία ἔκκληση νὰ πάρει κάθε πολίτης τὴν εὐθύνη ἐναντίον στὶς σκοτεινὲς ἐνέργειες μίας κλίκας τυραννίας καὶ ὁ καθένας νὰ προβάλλει παθητικὴ ἀντίσταση, γιὰ νὰ ἀναχαιτιστεῖ ἡ συνέχεια αὐτῆς τῆς ἀθεϊστικῆς μηχανῆς πολέμου – πολλοὶ φοιτητὲς ἀντέδρασαν παράξενα, μὲ ἕνα εἶδος ἐνθουσιασμοῦ. Ἄλλοι ὅμως ἀπέρριψαν αὐτὲς τὶς προκηρύξεις μὲ θυμό.

Στὰ τέλη Ἰουλίου τοῦ 1942 ὁ Ἀλέξανδρος παίρνει μέρος ἀναγκαστικὰ ὡς λοχίας ὑγειονομικοῦ στὴν ἐκστρατεία τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ κατὰ τῆς Ρωσίας μαζὶ μὲ τὸν Hans Scholl καὶ τὸν Willi Graf, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπεκόμισε μία καλύτερη κατανόηση τῆς πατρίδας του.

Μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ Μόναχο στὶς σπουδές του, στὶς 30 Ὀκτωβρίου, ὁ Ἀλέξανδρος ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ ἄλλες ἀντιστασιακὲς ὀργανώσεις στὸ Βερολίνο καὶ τὸ «Λευκὸ Ρόδο» συντάσσει τὴν 5ο προκήρυξη – μὲ ἀριθμὸς ἀντιτύπων 6000 – 9000 – , τὸ ὁποῖο μοιράστηκε στὸ πανεπιστήμιο καὶ στὰ γραμματοκιβώτια σὲ ὁρισμένες πόλεις τῆς Γερμανίας, μέχρι καὶ τὴν Αὐστρία καὶ στὴν Ἀγγλία.

Τέλος Ἰανουαρίου, μετὰ τὴν μάχη τοῦ Στάλινγκραντ, ξεσπάει μία φοιτητικὴ πορεία ἐναντίων του πολέμου καὶ μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ συντάχτηκε ἀπὸ τὸ «Λευκὸ Ρόδο» ἡ 6ο προκήρυξη, ἡ ὁποία μοιράστηκε στὰ σπίτια τοῦ Μονάχου. Στὶς 18 Φεβρουαρίου τὰ ἀδέλφια Sophie καὶ Hans Scholl πῆραν καὶ μοίρασαν τὰ ὑπόλοιπα φυλλάδια στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου. Τοὺς παρακολούθησε ὅμως ὁ θυρωρὸς Jakob Schmid καὶ ἐνημέρωσε τὰ SS. Τὰ παιδιὰ συλλαμβάνονται ἔπ΄ αὐτοφώρω καὶ ὁδηγοῦνται στὴν GESTAPO. Στὴ συνέχεια συλλαμβάνεται καὶ ὁ Christoph Probst ἐνῶ ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell διαφεύγει πρὸς στιγμὴν τὴν σύλληψη.

Λίγες μέρες ἀργότερα, τὶς 22 Φεβρουαρίου γίνεται ἡ πρώτη δίκη καὶ τὰ τρία παιδιὰ καταδικάζονται ἀπὸ τὸν δικαστὴ Roland Freisler ἐν καιρῷ πολέμου γιὰ ἐσχάτη προδοσία σὲ θάνατο διὰ τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ μὲ λαιμητόμο. Ο Hans Scholl, 25 ἐτῶν, ἡ Sophia Magdalena Scholl, 22 ἐτῶν καὶ ὁ Christoph Probst, 24 ἐτῶν, ἐκτελέστηκαν τὶς 22 Φεβρουαρίου τοῦ 1943, – κατὰ παράβαση τοῦ νόμου – τὴν ἴδια μέρα τῆς δίκης.

Ὁ Ἀλέξανδρος συλλαμβάνεται στὶς 24 Φεβρουαρίου καὶ καταδικάζεται στὶς 19 Ἀπριλίου στὴν δεύτερη δίκη, ἐπίσης ἀπὸ τὸν Roland Freisler μαζὶ μὲ τὸν Willi Graf καὶ τὸν καθηγητὴ τοὺς Prof. Kurt Huber γιὰ ἐσχάτη προδοσία σὲ θάνατο διὰ τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ μὲ λαιμητόμο. Ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell, 25 ἐτῶν, ὁ Kurt Huber, 50 ἐτῶν καὶ ὁ Wilhelm Graf,25 ἐτῶν, ἐκτελοῦνται στὶς 13 Ἰουλίου τοῦ 1943.

Γράμμα τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου στοὺς γονεῖς του ἀπὸ τὴ φυλακὴ Σταντελχάϊμ τοῦ Μονάχου στὶς 18 Μαΐου 1943

Ἀγαπητοί μου γονεῖς…διάβασα πρόσφατα κάτι σὲ ἕνα πολὺ καλὸ μὲ βαθιὰ νοήματα βιβλίο ποὺ φαίνεται νὰ ταιριάζει σὲ ὅλους : «ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ τραγωδία στὴ ζωὴ κάποιου, τόσο δυνατότερη πρέπει νὰ εἶναι ἡ πίστη του. ?σὸ πιὸ πολὺ φαίνεται ὅτι εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι, τόσο περισσότερο πρέπει μὲ ἐμπιστοσύνη νὰ ἐγκαταλείψουμε τὶς ψυχές μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας». Ὁ Ἀββᾶς Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἔγραψε : «Εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς συμφορές μου καὶ ὑποτάσσομαι τελείως στὶς ἀνεξιχνίαστες βουλὲς τῆς προνοίας Του. Αὐτὸς μὲ τὴν ἀγαθότητά Του γνωρίζει ἤδη ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο τὸν χρόνο καὶ τὸν τόπο τοῦ θανάτου γιὰ κάθε ἄνθρωπο». Αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο πού σας εἶχα ἤδη γράψει. Θὰ ἤμουν πολὺ χαρούμενος, ἂν μπορούσατε νὰ σκὲ φτεστε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Τότε θὰ ἔφευγε μακριά σας ἕνα μεγάλο μέρος λύπης καὶ πόνου…

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ τελευταῖο γράμμα τοῦ Ἀλέξανδρου στοὺς γονεῖς του, λίγο πρὶν τὴν ἐκτέλεση)

«Μόναχο, 2 Ἰουλίου 1943

… Ἀλλὰ τώρα εἶμαι στὸ σημεῖο, ποὺ – ἀκόμα καὶ στὴ σημερινὴ κατάσταση – εἶμαι χαρούμενος, ἤρεμος καὶ αἰσιόδοξος. Μπορεῖ νὰ ἔρθει ὁ, τί θέλει. Ἐλπίζω, ὅτι ἔχετε περάσει μία παρόμοια πορεία καὶ ὅτι μετὰ τὸ βαθὺ πόνο τοῦ χωρισμοῦ μας, φτάσατε μαζί μου στὸ σημεῖο, ποὺ εὐχαριστεῖτε γιὰ τὰ πάντα τὸν Θεό.

Ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ ἦταν ἀπαραίτητο γιὰ μένα, νὰ ἀνοίξω τὰ μάτια μου – ὄχι μόνο γιὰ μένα, ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας, ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶναι παθόντες καὶ ἡ οἰκογένειά μας. Ἂς ἐλπίζουμε, ὅτι καὶ ἐσεῖς ἔχετε καταλάβει τὴ ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα σας παρακαλῶ ἀπὸ καρδιᾶς: Μὴ ξεχάστε τὸν Θεὸ !!!»

Ἀπόσπασμα τῆς 4ης προκήρυξης

«Κάθε λέξη ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χίτλερ εἶναι ἕνα ψέμα. Ὅταν μιλᾶ γιὰ εἰρήνη, ἐννοεῖ τὸν πόλεμο καὶ ὅταν κατὰ τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου, ἐννοεῖ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὸν ἐκπεσόντα ἄγγελο, τὸ Σατανᾶ. Τὸ στόμα τοῦ εἶναι τὸ δύσοσμο στόμιο τῆς Κολάσεως καὶ ἡ ἰσχὺς τοῦ ἐκ βάθρων καταραμένη.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε κατὰ τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ τρομοκρατικοῦ κράτους μὲ ὀρθολογικὰ μέσα. Ὅμως, ὁποιοσδήποτε ἐξακολουθεῖ νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν πραγματικότητα, τὴν ὕπαρξη δαιμονικῶν δυνάμεων, θὰ ἔχει ἀποτύχει σὲ μεγάλο βαθμὸ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴ μεταφυσικὴ διάσταση αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Πίσω ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα, ὁρατὰ περιστατικά, πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς ἀντικειμενικὲς καὶ λογικὲς διαπιστώσεις, βρίσκουμε τὸ ὑπέρλογο στοιχεῖο: Τὸν ἀγώνα ἐνάντια στὸ δαίμονα, ἐνάντια στοὺς ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου.

Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες παραμόνευαν στὸ σκοτάδι, περιμένοντας τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος: ὅταν μὲ τὴ δική του βούληση ἐγκαταλείπει τὴ θέση του στὴν τάξη τῆς Δημιουργίας, ὅπως δημιουργήθηκε γι’ αὐτὸν ἀπὸ τὸ Θεὸ ἐν ἐλευθερίᾳ – ὅταν ὑποχωρεῖ στὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὶς ἄνωθεν δυνάμεις – κι ἀφοῦ θεληματικᾶ κάνει τὸ πρῶτο βῆμα, ὁδηγεῖται ὀλένα στὸ ἑπόμενο μὲ ραγδαία ἐπιταχυνόμενο ρυθμό.

Παντοῦ καὶ σὲ ὅλους τους καιροὺς τῆς μεγαλύτερης κρίσης, ἔχουν ἐμφανισθεῖ ἄνθρωποι, προφῆτες καὶ ἅγιοι, ποὺ πονοῦσαν γιὰ τὴν ἐλευθερία, κήρυξαν τὸν Μοναδικὸ Θεό, καὶ μὲ τὴ βοήθειά Του ὁδήγησαν τὸ λαὸ στὴν ἀντιστροφὴ τῆς πτωτικῆς του πορείας.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι, βέβαια, ἐλεύθερος, ἀλλὰ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεὸ εἶναι ἀνυπεράσπιστος ἐνάντια στὸ κακό. Εἶναι σὰν καράβι χωρὶς πηδάλιο, στὸ ἔλεος τῆς θύελλας, σὰν μικρὸ παιδὶ χωρὶς τὴ μητέρα του, σὰν σύννεφο ποὺ διαλύεται στὸν ἀέρα. Καὶ σὲ ρωτάω, σὰν Χριστιανὸ ποὺ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὴ διαφύλαξη τοῦ πιὸ πολύτιμου θησαυροῦ σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στὴ δολιότητα, τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ἀναβλητικότητα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ σηκώσει τὸ χέρι γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπίσει; Δὲν σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ ἀγωνιστεῖς; Πρέπει νὰ χτυπήσουμε τὸ κακὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι πιὸ δυνατό, καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸ στὴν ἐξουσία τοῦ Χίτλερ».

Εστία Πατερικών Μελετών

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δήλωσε ότι, αν οι όροι της τρόικας είναι τέτοιοι, που να οδηγούν σε πτώχευση, «ας πάμε σε πτώχευση, αλλά να τους εγκαταλείψουμε όλους και να σταθούμε στις δικές μας δυνάμεις». 
Η Εκκλησία, είπε, θα προσπαθήσει να ανοίξει δουλειές για να βοηθήσει την πολιτική ηγεσία. 
Ανακοίνωσε ότι την προσεχή Πέμπτη θα καλέσει σε γεύμα εργασίας τους επικεφαλής των ρωσικών εταιρειών στην Κύπρο για να προτρέψει να παραμείνουν στο νησί, «γιατί ήταν η μόνη χώρα που έδινε τόσο υψηλούς τόκους στα κεφάλαιά τους». 
Ο Αρχιεπίσκοπος σημείωσε ότι «θα πρέπει επιτέλους να καθίσουν στο σκαμνί αυτοί, που έφεραν τον τόπο σε αυτά τα χάλια, δηλαδή η απελθούσα κυβέρνηση, οι υπουργοί Οικονομικών, η Κεντρική Τράπεζα και οι εκτελεστικοί διευθυντές των τραπεζών». 
Σε ερώτηση, αν η Ελληνική Τράπεζα μπορεί να αντέξει τις συνέπειες από τις εξελίξεις στις δύο μεγάλες τράπεζες, ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία και προέτρεψε να μην γίνουν αποδεκτές απαράδεκτες αξιώσεις. 
Η Εκκλησία, ως μεγαλομέτοχος της Ελληνικής Τράπεζας, τόνισε, θα κινηθεί με αγωγές κατά παντός υπευθύνου.
____________
Τους επικεφαλής ρωσικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Κύπρο θα καλέσει σε γεύμα εργασίας, την προσεχή Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2013, ο  Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος για να τους ενθαρρύνει να παραμείνουν στην Κύπρο.

Σε δηλώσεις του προς τα ΜΜΕ, την Κυριακή 24 Μαρτίου 2013,  ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου είπε ότι «νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε στις δυνάμεις τις δικές μας. Να μην περιμένουμε από κανένα τίποτα. Ο λαός μας δυστυχώς έμαθε να ζει και με την σπατάλη, αλλά όταν έρθει η ανάγκη ξέρει να ζήσει και με τα λίγα και πιστεύω ότι θα ζήσει και με τα λίγα. Εμείς θα προσπαθήσουμε όσο το δυνατό να ανοίξουμε δουλειές εκεί που μπορούμε να βοηθήσουμε την πολιτεία. Θα το πράξουμε με πολύ αγάπη», πρόσθεσε.
Ανέφερε επίσης, ότι «την προσεχή Πέμπτη έχω καλέσει - θα στείλω βέβαια και προσκλήσεις - τους επικεφαλής των διαφόρων ρωσικών εταιρειών που βρίσκονται στο νησί μας, να έρθουν στην Αρχιεπισκοπή για ένα γεύμα εργασίας».
«Θέλω να τους καλέσω τους ανθρώπους να μιλήσουμε μαζί, να τους ενθαρρύνω ότι
ωφελούνται να μείνουν στην Κύπρο, γιατί η Κύπρος ήτο η μόνη χώρα που έδιδε τόκους στα κεφάλαια των Ρώσων, ενώ αν είχαν τα χρήματα τους σε όποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα έπαιρναν ή μηδέν ή 0,5%, ενώ εδώ παίρνουν πολύ περισσότερα. Επιτέλους πρέπει αυτοί που έφεραν τον τόπο σε αυτά τα χάλια, πρέπει να κάτσουν στο σκαμνί», συμπλήρωσε.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου είπε ότι για την κατάσταση φταίει η απελθούσα κυβέρνηση, οι Υπουργοί Οικονομικών, η Κεντρική Τράπεζα, "η οποία έφερε τα πάνω κάτω, φταίνε οι Διευθυντές και Εκτελεστικοί των Τραπεζών".
«Όλοι να κάτσουν στο σκαμνί, ασφαλώς, διότι αυτοί έφεραν τα πάνω – κάτω και βρέθηκε σε αυτή την ένδεια ο λαός μας, έτσι αναπάντεχα, χωρίς να το έχει υπόψη. Δεν είναι εκδικητικό. Πρέπει να τιμωρούνται οι άτακτοι, ίνα και οι λοιποί φόβον έχουσιν», πρόσθεσε.

Απαντώντας σε ερώτηση, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου είπε ότι οι Τράπεζες ανήκουν στους μετόχους.«Δεν είναι ούτε του Διοικητού ούτε κανενός. Ο Διοικητής μπορεί να ελέγχει, δεν διατάσσει ούτε διορίζει ούτε παύει ούτε μπορεί να κλείσει τράπεζες. Δυστυχώς, έμειναν με απάθεια οι δικοί μας. Εγώ έχω πει να κινήσουν αγωγή», ανέφερε.

===========================================================

Μετάφραση στα ρωσικά του ανωτέρω κειμένου:

В ближайший четверг 28 марта 2013 года Архиепископ Кипрский Хризостом пригласил глав российских компаний, ведущих свою деятельность на Кипре на рабочий обед, чтобы ободрить их остаться на Кипре. 

В заявлениях в СМИ в воскресенье 24 марта 2013 года Архиепископ Кипрский сказал - «считаю, что мы должны рассчитывать только на свои силы, не стоит ждать какой-либо помощи извне. К сожалению, наш народ  привык жить расточительно, но когда приходит нужда, он умеет довольствоваться и тем малым, что у него есть. Мы постараемся, насколько это возможно создать рабочие места там, где существует необходимость, чтобы помощь стране. Все это мы будем делать с большой любовью», - добавил он.

Также Предстоятель Кипрской церкви сообщил, что «в ближайший четверг я позвал, и, конечно же, еще и направлю приглашения главам различных российских компаний, которые находятся у нас на острове прийти в Архиепископию  на рабочий обед».

«Я хочу позвать этих людей, чтобы вместе поговорить, чтобы ободрить их в решении остаться на Кипре, потому, что Кипр был единственной страной, которая давала проценты под вклады русских. Если бы они держали эти деньги в любой другой европейской стране, то доход был бы ноль, или половина процента. Здесь они получали намного больше. Наконец пришло время для тех, кто довел страну до такого положения оказаться на скамье подсудимых», - добавил Архиепископ.

Архиепископ Кипра сказал, что в ситуации виновато предыдущее правительство, Министры Финансов и Центробанк, «который перевернул все с ног на голову, виноваты также  председатели и управляющие Банками».

«Несомненно, все они сядут на скамью подсудимых, потому что перевернули все с ног на голову, а наш народ оказался внезапно в нужде, даже не имея об этом никакого представления. Это не месть. Должны быть наказаны виновники, чтобы и другие имели страх», - добавил.

Архиепископ Хризостом сказал, что Банки принадлежат акционерам. «Это не собственность управляющего. Управляющий может контролировать, но не отдавать распоряжения, или назначать или увольнять, или закрывать сам банк. К сожалению, они были безразличными. Я уже дал распоряжение составить иск», - заявил Архиепископ. 

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_3836.html 

Η έρημος δεν είναι μόνο καταφύγιο των φιλήσυχων μοναχών. Είναι και τόπος εξορίας των δαιμόνων, που στήνουν στους αγωνιστές του Χριστού τις πιο φοβερές παγίδες.
   Η τοποθεσία Μελανά ήταν ο τόπος όπου ασκήθηκε ο όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης (10ος αι.). Ο διάβολος αγωνίστηκε μεθοδικά για να τον εκτοπίσει από κει, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι ο όσιος ετοιμαζόταν για την οικοδομή του μοναστικού συγκροτήματος της Μεγίστης Λαύρας.
   Όταν όμως άρχισε η οικοδομή, ό, τι έχτιζαν οι οικοδόμοι τη μέρα, το γκρέμιζαν οι δαίμονες τη νύχτα.
   Εμφανίζεται τότε η Κυρία Θεοτόκος στον όσιο Αθανάσιο και του λέει:
   - Για να προχωρήσει το έργο, πρέπει να χτίσεις σε μια μέρα ένα ναΰδριο, κι εκεί να τελεστεί την ίδια μέρα θεία λειτουργία.
   Πραγματικά, μέσα σε μια μέρα χτίστηκε και λειτουργήθηκε ένας ναός αφιερωμένος στους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό. Κι ήταν τόσο μικρός, που μόλις χωρούσαν ο λειτουργός στο ιερό και τέσσερα-πέντε άτομα στον υπόλοιπο χώρο.
   Έτσι λοιπόν, με τη χάρη της θείας λειτουργίας, έφυγαν οι δαίμονες και προχώρησε η οικοδομή της Λαύρας.

Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία

Εκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής

σελ. 25-26

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_9985.html 

Διέταξα: «Τσεκούρι και φωτιά εις τους προσκυνημένους!» Και έτσι επέρασαν εις το Λιβάρτζι. Τότε έστειλεν ο Μπραϊμης καταπατητάδες, να ιδή πού είμαι και τί ασκέρι έχω, και έδωσε ενός Ρωμιού τριακόσια μπαρμπούτια, δια να μάθη πού είμαι και να μου ριχθή επάνω, και εγώ τον έπιασα και έστειλα εις την δημοσιά και τον εκρέμασα, εις τα Καλάβρυτα, δύο ώρες απ' έξω. Τον εκρέμασα με ένα χαρτί που έλεγε το φταίξιμό του: «Προδότης του Έθνους.»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

«Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο» (À la guerre comme à la guerre)
Ναπολέων

‘Ενας φίλος από την Κύπρο, κλαίγοντας και σε κατάσταση σοκ, μου ζήτησε τη γνώμη μου για το τι πρέπει να γίνει. Του απήντησα τα εξής:

Αν μέσα στις επόμενες ώρες, το ηγετικό προσωπικό της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν αντιδράσει σε αυτό που συμβαίνει, αν υποχωρήσει στους εκβιασμούς, αν ανοίξει τις τράπεζες χωρίς μια πλήρη συμφωνία που θα εγγυάται απολύτως τη βιωσιμότητα του κράτους, η Κυπριακή Δημοκρατία και οι Ελληνοκύπριοι έχουν τελειώσει. Με ότι αυτό θα συνεπάγεται και για την Ελλάδα.

Ο εχθρός στηρίζεται στον αιφνιδιασμό, στο σοκ, στη σύγχυση. Πρέπει να του επιστρέψουμε τα όπλα του. Κάθε δισταγμός σε μια τέτοια κατάσταση θα αποβεί μοιραίος.

Το 2004 έλεγαν στους Κύπριους: «αν δεν ψηφίσετε το σχέδιο Ανάν (δηλαδή αν δεν διαλύσετε το κράτος σας) θα γνωρίσετε μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή». Τώρα, το ψυχολογικό πρόβλημα είναι πιο δύσκολο. Οι Κύπριοι πρέπει να παραδεχτούν ότι έχουν ήδη καταστραφεί κι ότι πρέπει να πολεμήσουν για να μη μετατραπεί η καταστροφή της οικονομίας σε καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Αν δεν το αντιληφθούν τις επόμενες ώρες δύσκολα θα μπορέσουν αργότερα να αντιστρέψουν την κατάσταση.

Οι αποφάσεις του Eurogroup, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ ήταν ένα πρωτοφανές κερδοσκοπικό πλήγμα στην οικονομία ενός κράτους-μέλους της ΕΕ, αφού απετέλεσαν ανοιχτή πρόσκληση στους καταθέτες να πάρουν την επόμενη μέρα τα λεφτά τους και να φύγουν. Πρέπει να καταγγελθεί διεθνώς ως τέτοιο. Αν υπήρχαν προβλήματα με τον τραπεζικό τομέα της Κύπρου, δεν ήταν λύση η εξόντωσή του.

Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου έχει καταρρεύσει. Δεν σώζεται, εκτός αν μια ισχυρή δύναμη, η ΕΕ, η Ρωσία ή η Κίνα αποφασίσουν να παράσχουν μια πολιτικο-οικονομική εγγύηση συγκρίσιμη με το πλήγμα που επέφεραν οι Ευρωπαίοι Υπουργοί Οικονομικών και το ΔΝΤ. ‘Οσο δυσάρεστο και αν είναι, η Κύπρος οφείλει, αν δεν έχει τέτοιες εγγυήσεις να συγκεντρωθεί στην επιβίωση όχι των τραπεζών, αλλά του πληθυσμού και του κράτους σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης.

Η Ελλάδα οφείλει να εγκαταλείψει την πολιτική Βρούτου και να συμπαρασταθεί στην απειλούμενη Κυπριακή Δημοκρατία. Ευκαιρία να θέσει και το δικό της πρόβλημα στην Ευρώπη, αντί να συνεχίζει την πολιτική αυτοκτονίας που επιβάλλουν Μνημόνια και Δανειακές. ‘Αρνηση της κυβέρνησης να το πράξει είναι προδοσία πολύ χειρότερη αυτής του 1974.

‘Οσο διαρκεί η σύγκρουση η Κύπρος πρέπει να εισάγει διοικητική οικονομία εκτάκτου ανάγκης, πολεμικής περιόδου, για την επιβίωση του πληθυσμού και του κράτους, και να προετοιμαστεί άμεσα για την εισαγωγή άλλου νομίσματος, όχι με δική της πρωτοβουλία, αλλά εάν καταστεί αναπόφευκτο. Χρειάζεται σχολαστική προσοχή στη νομική τεκμηρίωση από πλευρά διεθνούς κα ευρωπαϊκού δικαίου όλων των ρυθμίσεων που θα γίνουν, με πιθανή επίκληση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, κινδύνου για την επιβίωση του πληθυσμού και την ασφάλεια του κράτους. Μια ειδική νομική ομάδα με τους καλύτερους ειδικούς πρέπει να λειτουργεί σε διαρκή βάση και να ξετινάξει όλα τα κείμενα στα οποία μπορούν να στηριχθούν οι ενέργειες της Δημοκρατίας, ιδίως ευρωπαϊκές συνθήκες και αποφάσεις του ΟΗΕ. Κάθε κίνηση πρέπει να στηρίζεται νομικά, αλλά και πολιτικά-επικοινωνιακά, με ευρύτερης αξίας επιχειρήματα, που να απευθύνονται στα συμφέροντα όλης της Ευρώπης και όχι μόνο της Κύπρου.

Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του πρέπει να αντιληφθεί ότι έχει πέσει θύμα πολέμου κι ότι αν δεν απαντήσει σε αυτόν τον πόλεμο θα χαθεί οριστικά. Δεν του προτείνεται κανένας λογικός συμβιβασμός. Αυτό που του προτείνεται είναι η συνέχιση της καταστροφής του ελληνικού έθνους. Τα μνημόνια και οι δανειακές δεν είναι απλά προγράμματα οικονομικής πολιτικής. Είναι εργαλεία βαθιού μετασχηματισμού του κράτους και μετατροπής του σε αποικία χρέους, μέσω του μηχανισμού «μη βιώσιμου χρέους», της απαγόρευσης χρεωκοπίας και των νομικών δεσμεύσεων των δανειακών. Δεν αντιμετωπίζουμε μια ανοιχτή στρατιωτική κατοχή, αντιμετωπίζουμε όμως το ισοδύναμό της με οικονομικο-νομικά μέσα και χρειάζεται να οργανώσουμε τον «αντικατοχικό» αγώνα όχι με στρατιωτικά, αλλά με τα προσήκοντα σε μια τέτοια κατάσταση μέσα. Πριν από όλα όμως πρέπει να καταλάβουμε τι έχει συμβεί στην Ελλάδα και τι επιχειρείται να επιβληθεί στην Κύπρο.

Ο Νίκος Αναστασιάδης εξαπάτησε τους ψηφοφόρους, παραβίασε κατάφωρα τη λαϊκή εντολή, με τη συνδρομή των λοιπών Ευρωπαίων Υπουργών, του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών θεσμών και πρόδωσε τη χώρα του. Πρέπει να φύγει άμεσα από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Βουλής, οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων και οι ανθυποψήφιοί του οφείλουν να ενημερώσουν για όλα αυτά τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ, εξηγώντας τους ότι ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία και καθιστώντας τους υπεύθυνους για την δική τους συμμετοχή. Αυτό που έγινε στην Κύπρο ονομάζεται πραξικόπημα, όπως πραξικόπημα ήταν η συνομολόγηση της Δανειακής και του Μνημονίου στην Ελλάδα. Πρέπει να δημιουργήσουν άμεσα επιτροπή εθνικής σωτηρίας για να διαχειριστούν τις τύχες των Ελλήνων και της Δημοκρατίας.

Οφείλουν οι Κύπριοι να απευθυνθούν στους ευρωπαίκούς λαούς και να εξηγήσουν ότι αυτό που έγινε είναι ένα πραξικόπημα κατά των θεμελιωδέστερων αξιών και τρόπων λειτουργίας της Ευρώπης, ότι δεν έχει να κάνει με τα επιμέρους προβλήματα του κυπριακού τραπεζικού τομέα, αλλά εντάσσεται στα πλαίσια μιας επίθεσης της χρηματιστικής ολιγαρχίας στο ένα μετά το άλλο ευρωπαϊκό κράτος, εξηγώντας ότι η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση λέγεται Ευρωπαϊκή, όχι Γαλλική, Γερμανική, Τραπεζική. Πρέπει να εξηγήσουν ότι το Eurogroup, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν, ανακοινώνοντας τις αποφάσεις τους, κάλεσαν ουσιαστικά τους καταθέτες να αποχωρήσουν άμεσα από τις τράπεζες της Κύπρου, κατέστρεψαν δηλαδή τον κυπριακό τραπεζικό τομέα και την οικονομία του νησιού. Πρέπει να απευθύνονται προς τους Ευρωπαίους επικαλούμενοι όχι μόνο τα δικά τους δίκαια, αλλά τις ευρύτερες αρχές και το συφμέρον της Ευρώπης.

ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΟΥΣ ‘Η ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ. 

Οι κλειστές τράπεζες δεν είναι πρόβλημα μόνο για την Κύπρο, είναι πρόβλημα για όλο τον πλανήτη. Οποιοδήποτε σχέδιο γίνει τυχόν δεκτό πρέπει να προβλέπει «ρήτρες αποφυγής κραχ» (λόγω του επικοινωνιακού πλήγματος) και «ρήτρες ανάπτυξης» (σε περίπτωση που η Κύπρος γνωρίσει υφεσιακή βουτιά). Δεν πρέπει ομοίως να διαθέσουν εθνικούς πόρους για σωτηρία τραπεζών, αφού δεν θα μπορέσουν να τις σώσουν. Αν πάρουν σε αυτές τις συνθήκες δάνειο για τη σωτηρία των τραπεζών, θα είναι μη βιώσιμο, δηλαδή θα εγκατασταθεί ο βασικός μηχανισμός διαρκούς ύφεσης, λεηλασίας, φτωχο[ποίησης και αποικιοποίησης. Τα ζήσαμε τρία χρόνια στην Ελλάδα, αρκετά με τα πειράματα.

Αν δεν μπορεί να βρεθεί άλλη λύση, οι τράπεζες να οδηγηθούν σε χρεωκοπία. Η Κύπρος να προετοιμάζεται άμεσα, από σήμερα Κυριακή, για εισαγωγή άλλου νομίσματος, αλλά να μη το εισάγει με δική της πρωτοβουλία. Να χρησιμοποιήσει όλα τα θεσμικά μέσα που διαθέτει ως μέλος της ΕΕ αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις. Αλλά κάθε κίνηση πρέπει να συνοδεύεται από πολιτική και επικοινωνιακή κάλυψη υψηλοτάτου επιπέδου. Χρειάζεται στο πραξικόπημα της ΕΕ και του ΔΝΤ, να αντιταχθεί άμεσα μια πανευρωπαϊκή πολιτική πρόκληση τουλάχιστον εξίσου υψηλού επιπέδου προς την ένταση του χτυπήματος.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή είναι μια λύση σύγκρουσης, μη συμβατικού, με μη στρατιωτικά μέσα πολέμου. Είμαι ο τελευταίος που θα ήθελε μια τέτοια σύγκρουση, αλλά δεν βλέπω πως μπορεί κανείς να την αποφύγει. Η διαθέσιμη εναλλακτική είναι μια καταστροφή ταχύτερη από της Ελλάδας, η διάλυση, πολύ σύντομα, του κυπριακού κράτους με μια νέα, χειρότερη μορφή του σχεδίου Ανάν, η αρπαγή των πετρελαίων και αερίων της Κύπρου. Μας τάπανε ήδη άλλωστε κι από Στέητ Ντηπάρτμεντ κι από Ντώυτσε Μπανκ και από αλλού. ‘Ένα μέρος των Ελληνοκυπρίων θα παραμείνει στο νησί, είδος ομήρων για να εκβιάζεται η Ελλάδα.

Η κατάσταση δεν χωρεί ημίμετρα. ‘Η πας σε πόλεμο, ή παραδίδεσαι, χωρίς ουσιαστικά πιθανότητες να σου επιδείξουν κάποιο έλεος. Κι αν πας στον πόλεμο, το αποφασίζεις και δεν γυρνάς πια ποτέ το κεφάλι πίσω, γιατί στο κόβουνε.

Πηγή, konstantakopoulos.blogspot.com

Αθανάσιος Διάκος (1788 – 1821)

Μέγα θαύμα το 1821! Θαύμα θαυμάτων! Και μεγάλη η Δόξα Κυρίου !!!

Μετά από τα τετρακόσια (400) χρόνια σκλαβιάς και το μαρτυρικό Γολγοθά της Τουρκοκρατίας, «πού όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», ήρθε και η Άγια Μέρα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Η 25^η Μαρτίου 1821 !

Ήλθε μετά τον Γολγοθά και τον Σταυρό, η Ανάσταση !

Ήρθε η Άγια Μέρα του Θεού ! «Όλη δόξα κι όλη χάρη»!

Οι ΄Ελληνες ξεσηκώθηκαν.

Εκείνος ο ξεσηκωμός δεν ερμηνεύεται με λόγια ανθρώπινα.

Δεν εξηγείται με την ανθρώπινη λογική.

Μόνο δυό λαοί στον κόσμο έζησαν αυτό το θαύμα:

Οι Εβραίοι όταν έφυγαν από τη δουλεία της Αιγύπτου μετά από τετρακόσια τριάντα (430) χρόνια κι εμείς, οι Έλληνες, όταν διώξαμε τον δυνάστη οθωμανό μετά από τετρακόσια (400) χρόνια και η Μακεδονία μετά από πεντακόσια (500) χρόνια.

Αυτά είναι τα θαύματα του αληθινού Θεού!

Το λέγει ο Γέρος του Μοριά:

«Ωσάν βροχή από τον ουρανό έπεσε σε όλους μας η επιθυμία να ξεσηκωθούμε». Και συνεχίζει:

«Όταν πιάσαμε τα άρματα για να ξεσηκωθούμε, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος» ! Και καταλήγει:

«Ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του για τη λευτεριά της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω»!

Μέσα όμως στο μεγάλο, το μέγιστο, στα δευτερόλεπτα και τις λεπτομέρειές του, αυτό θαύμα του ΄21, υπάρχουν κι άλλα μικρότερα θαύματα. Τα θαύματα των ηρώων και μαρτύρων μας.

Ναι, είναι βουνό γεμάτο δόξα το 1821!

Είναι Γαλαξίας με πλήθος, με σμήνος αστέρων φωτεινών που σελαγίζουν στο νοητό στερέωμα της Ελληνικής Πατρίδος και της Μάννας μας Εκκλησίας.

Ένας τέτοιο θαύμα τρανό – τρανότατο, διπλό – τριπλό και δοξασμένο είναι και ο Αητός της Ρούμελης, ο Θανάσις Διάκος, ο Διάκονος της Μητρός Εκκλησίας Αθανάσιος Μασσαβέτας ή Γραμματικός , μαζί με τον Εθνομάρτυρα Επίσκοπο της Εκκλησίας των Σαλώνων Ησαϊα (Παπαστάθη)!

Στον άγιο τόπο αυτό που ζούμε και βρισκόμαστε μνημονεύουμε συνολικά τρείς Κληρικούς μάρτυρες: Τον Διάκονο Αθανάσιο, τον Επίσκοπο Ησαϊα και τον πρεσβύτερο Ιωάννη Παπαστάθη, αυτάδελφο του προηγουμένου.

Έτσι για να μη λένε οι σκοταδιστές, ότι δεν υπάρχουν φώτα στην Ελληνική και Γαλανή Πατρίδα μας. Αυτοί δεν έχουν φώς και βρίσκονται στο σκοτάδι. Τρίφωτη λυχνία πατριωτισμού μας προσφέρει σήμερα η εκκλησιαστική ιστορική μνήμη.

Θανάσης Διάκος!

-         Το παλληκάρι της Αλαμάνας δίπλα στο βασιλιά των Θερμοπυλών.

-         Ο Αθανάσιος μαζί με τον Λεωνίδα!

-         Η Αλαμάνα δίπλα στις Θερμοπύλες.

-         Η Γέφυρα δίπλα στο Πέρασμα.

«Ομπρός ολόρθοι ατρόμαχτοι,

 μαυρίλα, αστροπελέκι,

να, η Πατρίδα μία,

από την Κέρκυρα ως την Τένεδο

απ΄ την Κύπρο ως την Ορεστιάδα

να η γλυκειά Ελλάδα! Κι όλοι μαζί εμπρός!»

Αθανάσιος Διάκος, ο Ήρωας και Μάρτυρας.

Αυτός που άγιασε τα χώματα με τα αίματα.

Αυτός που ευλόγησε την Στερεά Ελλάδα και την έκανε Σταθερά Ελλάδα με τη θυσία του.

Για άλλη μια φορά την έκανε Ρούμελη, χώρα των Ρωμηών, Ρούμ – ιλή.

Θανάσις Διάκος: Εθνομάρτυρας και Ομολογητής.

Αυτό το Παλληκάρι του Χριστού τιμούμε σήμερα.

Αυτό το Παλληκάρι χρειαζόμαστε σήμερα να μας ξυπνήσει από το λήθαργο. Να φέρει το «κάτι άλλο» σε μια εποχή:

-         που γιορτάζει εξωφρενικά το ατομμικό σύμφέρον,

-         που θεοποιεί την απάτη,

-         που προσκυνά τη διπλωματία και την προπαγάνδα,

-         που υιοθετεί τη δειλία και την υπεκφυγή,

-         που φοβάται το θάνατο.

Αυτόν τον διάκονο χρειαζόμαστε σήμερα για να διακονήσει μέσα μας:

-         Την απόφαση της θυσίας

-         Το θάρρος της ομολογίας

-         Τη δόξα της μαρτυρικής θανής

Να μας οδηγήσει στους δικούς του αθάνατους δρόμους!

Ο Διάκος ξεκινά από την ησυχία του μοναστηριού.

Το ορθόδοξο μοναστήρι είναι το εκκολαπτήριο των μεγάλων μορφών!

Ανταλλάσσει τα κομποσχοίνια και τα θυμιατά της ιεράς Μονής Αγ. Ιωάννου Αρτοτίνας με τα καρυοφίλια και τα σπαθιά.

Αντικαθιστά το τιμημένο ράσο με τη λερή φουστανέλλα κι από την  ησυχαστική απραξία της μοναχικής ζωής περνά στον καθημερινό θάνατο της αθάνατης κλεφτουριάς.

Επαναλαμβάνει κι αυτός το άσμα της δικής του αποταγής:

«Μάνα, σου λέω, δεν μπορώ τους Τούρκους να δουλεύω…

Δεν ημπορώ, δεν δύναμαι, εμάλλιασε η καρδιά μου…

Θα πάρω το ντουφέκι μου, να πάω, να γίνω κλέφτης…»

Και ξεσπά αποφασιστικά με το θούριο του Ρήγα:

«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Ο Αθανάσιος έχει συνείδηση!

Συνείδηση χριστιανική και πατριωτική!

Ελληνορθόδοξη!

Δεν ανέχεται άλλο εξευτελισμούς και ντροπές.

Δεν μπορεί να ακούει αισχρές προκλήσεις.

Ούτε συνεχώς θρήνους και οιμωγές.

Ο Διάκος ξέρει πλέον του Τούρκους και επαναστατεί.

Δεν είναι μόνο η φρικτή ετυμηγορία του συμπυκνωμένου λαϊκού υποσυνειδήτου.

Είναι και η φωνή της προσωπικής του εμπειρίας.

Τους ξέρει τους Τούρκους.

Τους ξέρουμε κι εμείς:

-         Από την Άλωση και μετά.

-         Από την Γενοκτονία του Πόντου και μετά.

-         Από την Μικρασιατική Καταστροφή και μετά.

-         Από το 1955 και μετά

-         Από την Κύπρο και μετά.

Δυστυχώς τους ξέρουμε.

Μόνο τα μεγαλοκάναλα των Αθηνών τους αγνοούν και τους προβάλλουν με το μακιγιάζ του καθωσπρεπισμού, «στάχτη στα μάτια των Νεοελλήνων».

Να γιατί χρειαζόμαστε το Διάκο σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε!

Ο Διάκος έρχεται δω, στην Αλαμάνα, να πολεμήσει και να πεθάνει.

Το ξέρει καλά.

Τόχει σπουδάσει καλά το μάθημα της ελληνικής φυλής.

Γεμάτοι οι  μαυρισμένοι τοίχοι του μικρού μοναστηριού από άσβηστες σελίδες ακατάλυτης μέσα στο χρόνο ιστορικής μνήμης.

Ξέρει το μέλλον του!

Γνωρίζει τη διακονία του.

Πρώτη διακονία του, η του Πνεύματος.

Δεύτερη, του αίματος.

Την ώρα που κουδούνιζε στα χέρια του το θυμιατό, η καρδιά του χτυπούσε ασταμάτητα στα πεδία στα τιμημένα πεδία των μαχών.

Και ακούει τη φωνή της καρδιάς του.

Αποθέτει ευλαβικά προς στιγμή το ράσο και αγκαλιάζει με φόβο Θεού τα ευλογημένα άρματα. Θέλει να πολεμήσει το οργανωμένο και προσωποποιημένο κακό.

Δυστυχώς η χιλιαστική άποψη και η μανιχαϊστική αντίληψη έχουν μολύνει πάλαι τε και επ΄ εσχάτων την φιλοπατρία, το στρατό, τη Σημαία…

Ο Διάκος όμως δεν πολεμά για τίτλους και επιγραφές.

Δεν μάχεται με εμπάθεια και μίσος.

Είναι «λευκή σαν όνειρο, γαλάζια, ωραία η ψυχή του».

Αγωνίζεται για τα ιδανικά της φυλής.

Προτάσσει τα στήθη του στις επερχόμενες ορδές των βαρβάρων.

Υπερασπίζεται το λαό μας.

Εκπαιδεύεται. Συνεργάζεται. Οργανώνεται.

Αγωνίζεται. Αμύνεται. Αντιστέκεται.

Πολεμά το κακό. Και πεθαίνει.

Ξέρει τι τον περιμένει.

Σαν τον Λεωνίδα.

Το αποτέλεσμα της Μάχης στην Αλαμάνα είναι γνωστό.

Οι ελληνικές δυνάμεις αισθητά υποδεέστερες νικιώνται.

Σπάει του λιονταρόψυχου το σπαθί.

Συλλαμβάνεται το Παλληκάρι: Ανήμερα του αγίου Μεγαλομάρτυρος

Γεωργίου του Τροπαιοφόρου 23 Απριλίου 1821.

Βασανίζεται φρικτά από τον Ομέρ Βρυώνη και τελειούται μαρτυρικά.

Όμως είναι διαχρονική πίστη της φυλής μας:

«Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται»

Αν και στην μάχη της Αλαμάνας οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους, η πεισματική αντίστασή τους και ιδίως ο μαρτυρικός μα και ηρωικός θάνατος του Αθανάσιου Διάκου έδωσε δύναμη στους Έλληνες να συνεχίσουν τον αγώνα και έπλασε έναν από τους πρώτους ηρωικούς θρύλους της Ελληνικής επανάστασης.

Ο Διάκος «εμελέτησε ίνα μαρτυρήση»

Σαν τον Χριστό.

«Εστήριξε το πρόσωπόν αυτού του πορεύεσθαι εις Ιερουσαλήμ…

Του πορεύεσθαι εις την αγίαν πόλιν».

-         Ανέβηκε τον προσωπικό του μαρτυρικό Γολγοθά.

-         Ανέβηκε στο σταυρό του ανασκολοπισμού.

-         Κέρδισε όμως το στεφάνι της Ομολογίας και του μαρτυρίου:

Στην σατανική ερώτηση – πρόκληση:

«Γίνεσαι Τούρκος Διάκε μου, την πίστη σου ν΄ αλλάξεις,

να προσκυνήσεις το τζαμί, την Εκκλησιά ν΄  αφήσεις;»

-         Αφού κοίταξε γύρο του την άνοιξη να οργιάζει στην κοιλάδα του Σπερχειού.

-         Αφού είδε και μέσα του την άνοιξη της νιότης του που θάσβηνε σε λίγο…

-         Αφού ένιωσε βαθιά μέσα του την Άνοιξη της Πατρίδας νάρχεται…

-         Αφού είδε πλέον και άκουσε Το κύμα να τρώει το βράχο:

Μέριασε, βράχε, να διαβώ, το κύμ΄ ανδρειωμένο

Λέγει στην πέτρα του γυαλού, θολό, μελανιασμένο.

Μέριασε, μές στα στήθη μου πούσαν νεκρά και κρύα

Μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία.

Αφρούς δεν έχω γι΄ άρματα, κούφια βοή γι΄ αντάρα

Εχω ποτάμι αίματα, με θέριεψε η κατάρα…

Μέριασε, βράχε, να διαβώ. Του δούλου το ποδάρι

θα σε πατήσει στο λαιμό…Εξύπνησα λιοντάρι !

Αφού θαύμασε τη δόξα και την ομορφιά του Θεού, όπως καθρεπτιζόταν στα ματωμένα νερά του ποταμού και μυστικά ατένισε τα ουράνια φωτοπάλατα…

Μετά από ένα γλυκό – ανθρώπινο παράπονο:

 «Για δες μωρέ καιρό που διάλεξε, ο Χάρος να με πάρει,

τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι» .

Ομολόγησε την καλή ομολογία των αγίων και των μαρτύρων:

«Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθήτε,

Εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός και θα πεθάνω».

Ο διάκονός μας σε μια εποχή καθολικής Ανάστασης και Άνοιξης: φύσεως, νεότητος, καρδίας, Πατρίδας και Εκκλησίας, καλείται να διαλέξει τη θυσία, ν΄ αφήσει τη σκλαβιά της γης και να πετάξει στη λευτεριά του ουρανού. Και το κάνει!

Πως;

Επαναφέροντας στο προσκήνιο τη βαπτισματική του Ομολογία Πίστεως.

Την ξεκάθαρη Ομολογία της Ελληνοορθοδοξίας!

Μέσα από φρικτά βασανιστήρια…

Καιόμενος με ζεματιστό λάδι…

Τρυπημένος από τα καρφιά των δημίων του…

Και με σουβλισμένο το ιερό διακονικό σώμα…

Φανερώνει περίτρανα την μεγάλη ιδέα της ευλογημένης συνύπαρξης, στο ίδιο και το αυτό, του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού.

Καταρρίπτει με την μαρτυρία του κάθε ιδέα διάσπασης αυτού του ευλογημένου διδύμου, που τόσο αρμονικά ένωσε ο Θεός διά των Αποστόλων και των Πατέρων στην ιερή Πατρίδα μας…

 «Ούς ο Θεός συνέζευξε δια θαυμάτων,

Την Εκκλησία δηλαδή  και την Πατρίδα

Άθεος και ψευτοεκσυγχρονιστής της σήμερον

Ντόπιος ή αλλογενής, άρχων εξουσιαστής,

Ή απλός πολίτης, μαρξιστής,

Μη χωριζέτω, εις τον αιώνα τον άπαντα…»

Έλα, κατέβα, Θανάση Διάκε, από τον ουρανό, και βάλε μας μυαλό!

Δόσε μας αυταπάρνηση και θανάτωσε το μικρόβιο της φυλής μας.

Δίδαξέ μας πώς να ζούμε θεάρεστα και να πεθαίνουμε τιμημένα.

Εμπόδισε τον Εφιάλτη, να μη φέρει ξανά τους Πέρσες…

Ο Λεωνίδας δεν μπόρεσε.

Σύ όμως ως χριστιανός μάρτυρας μπορείς!

Ο Αθανάσιος μένει πιστός στο Βάπτισμά του.

Πιστός στην παράδοση της οικογενείας του

Ξέρει τι είναι.

Ξέρει γιατί πολεμά. Δεν αρνείται καμμιά από τις δύο ιδιότητες.

Έλληνας και Ορθόδοξος.

Χρονολογικά πρώτα Έλληνας!

Αξιακά πρώτα Χριστιανός!

Κουβαλάει μαζί του συνεχώς το διφυές της ψυχής του

Δεν αρνείται τίποτε, ούτε από Χριστό ούτε από Ελλάδα.

Ακολουθεί τους ήρωες.

Μιμείται τους αρχαίους μάρτυρες.

Το ερώτημα των αγάδων του Ισλάμ είναι περί πίστεως.

Η απάντηση του Διάκου είναι υπέρ πίστεως.

Είναι απάντηση Έλληνος ορθοδόξου χριστιανού και δή κληρικού.

Επέχει θέση μαρτυρικής ομολογίας και μετέχει μαρτυρίου και αγιότητος.

Ο Θεός διά του λαού Του κάποτε θα αποφασίσει επίσημα για τη θέση που θα πάρει το τίμιο όνομά του.

Εξάλλου μόνο 191 χρόνια πέρασαν από τότε.

Ο Διάκος πεθαίνει στο σταυρό της σούβλας στην Πλατ. Λαού της Λαμίας.

-         Σατανικός ο τρόπος του θανάτου!

-         Βδελυκτός και αποτρόπαιος.

-         Επώδυνος και επονείδιστος.

Τους ξέρουμε τους Τούρκους πλέον…

Ξέρουμε όμως πλέον και τους Έλληνες. Τους εαυτούς μας.

Ο διάκος Αθανάσιος πεθαίνει χωρίς να βγάλει άχνα.

«Ο δε Ιησούς εσιώπα, ώστε θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν».

Ένας «ευγνώμων ληστής», ένας πονετικός τούρκος ιππέας από την οδό Όθωνος ερχόμενος καλπάζοντας πυροβολεί και λυτρώνει τον ήρωα από τη ντροπή και τον πόνο… και χάνεται…

Ο Διάκος πεθαίνοντας μας μαθαίνει πώς να πεθαίνουμε:

Λεβέντικα, ηρωϊκά, σπαρτιατικά, Ελληνικά και Ορθόδοξα…

Το δαιμονικό κακό νίκησε.

Φαίνεται ότι κάποτε νικάει.

Όπως στο Γολγοθά.

Φαίνεται όμως.

Και τα φαινόμενα απατούν.

Τελικά δεν  νικάει.  

Το καταπληγωμένο σώμα του Διάκου, έχοντας δίπλα του, αγκαλιά και τα κεφάλια των αυταδέλφων Κληρικών Ησαϊου και Ιωάννου, επισκόπου και πρεσβυτέρου αντίστοιχα, - «ου πολύ το μέσον», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, κι άλλα ογδόντα (80), σπέρνεται στην ιστορική και από τότε συνάμα ιερή γη της Λαμίας.

-         Είναι σπόρος.

-         Σπέρνεται και ανθίζει.

-         Και καρποφορεί.

-         Και ριζώνει.

-         Και σπάει τα βράχια.

«Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην  αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει». 

Θανάνατα λόγια του μοναδικού Διδασκάλου Ιησού.

Τα είπε όταν τον επισκέφτηκαν Έλληνες…

Και οι Έλληνες τον κράτησαν τον λόγο του Κυρίου.

Μπορεί στις πτώσεις τους να σκέφτονται οι Έλληνες το ατομικό συμφέρον…

Στα δύσκολα όμως εγκολπώνονται τη θυσία.

-         Η θυσία του.

-         Η ομολογία του.

-         Το μαρτύριό του.

Του διακόνου – οπλαρχηγού Αθανασίου Μασσαβέτα…

Έγινε φλάμπουρο, ιδέα, σημαία…

Έγινε αητός, χρυσάετος καιμ πέταξε ψηλά.

Εκεί συνάντησε ο διακοθανάσης τον παπα Γιάννη, το δεσπότη Ησαϊα και τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄.

Τη θριαμβεύουσα Εκκλησία!

Κι από κεί φώτισε τον μικρόκοσμο των ψυχών και τον μακρόκοσμο του σύμπαντος κόσμου.

Με το θάνατό του έγινε ισόβιος, αιώνιος, αθάνατος υπερασπιστής αυτού εδώ του περάσματος, στο οποίο πάντα θα υπάρχουν στήθη και κορμιά ηρωϊκά, αντιτασσόμενα, για να μη μαγαρίσει η φοράδα του Ισλάμ τον τόπο μας και πάψει ο Νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης και η Δοξαστική Μυρσίνη,

 Ο Χριστός και η Παναγιά μας,  

να φωτίζουν μέρα και νύχτα τη φλούδα αυτή που λέγεται Ελλάδα.

Δε θα σώσουμε εμείς τον τόπο.

Χριστός εστιν ο Σωτήρ ημών.

Εμείς απλώς με αρχηγό τον Διάκο, τον Πανουργιά και το Δυοβουνιώτη, «φυλάμε τον τόπο».

-         Πολλοί μιλούν για την Ελλάδα

-         Μερικοί ζούν στην Ελλάδα.

-         Άλλοι πηγαινοέρχονται…

-         Κάποιοι ζούν από την Ελλάδα.

-         Κάμποσοι ζούν… και την απομυζούν.

-         Ελάχιστοι ζούν για την  Ελλάδα.

-         Ακόμη πιο λίγοι, πεθαίνουν, για την Ελλάδα.

Ο Διάκος είναι ένας από τους τελευταίους αυτούς, ο Πρώτος όμως!

Πεθαίνει για την Ελλάδα. Και για την Πίστη!

Και είναι δικός μας. Ρουμελιώτης.

Γνήσιος, συμπατριώτης μας.

Με το αίμα του ευλόγησε τη γη μας, την πόλη μας, τα ποτάμια μας, τα βουνά μας, τα σπίτια μας, τις πλατείες μας, τους ναούς και τα μοναστήρια μας, τους στρατώνες μας, τις φυλακές μας.

Προηγείται ΑΥΤΟΣ και μείς ακολουθούμε. Είναι ο μπροστάρης στο αγώνα μας. Μας εμπνέει στον σύγχρονο αγώνα μας για να διώξουμε τη νέα αιχμαλωσία. Ούτε λεπτό δεν πρέπει να τον χάσουμε από τα μάτια μας.

Δε ζούμε στη Λαμία και στη Ρούμελη χωρίς το Διάκο.

Αν θέλουμε να ζήσουμε τίμια, ας μη ξεχάσουμε ποτέ το θάνατό του.

Ο θάνατός του είναι η ζωή μας.

Κι ας τον καλέσουμε λοιπόν και τώρα να θυμιατίσει ξανά στο εικονοστάσι της φυλής μας όλους τους τιμημένους νεκρούς της ματωμένης Ιστορίας μας.

Και ας του πούμε:

Ξύπνησε, Διάκε μ΄, ξύπνησε

απ΄ το βαθύ σου μνήμα

και στο σκιαγμένο πέλαγος

φέρε καινούριο κύμα!

Ξύπνησε, Διάκε μ΄, ξύπνησε

και η στεριά προσμένει,

το ακρογυάλι καρτερεί

και όνειρα υφαίνει!

Για να συντρίψεις της σκλαβιάς

Διάκε μ΄ την αλυσίδα,

ύψωσε τη θυσία σου

της λευτεριάς ασπίδα.

Και σώσε την Πατρίδα! ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΤΟ!

Ο ΔΙΑΚΟΣ (1788 – 1821)

Τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαριά

και τραγουδούν τ΄ αηδόνια.

Τώρα που χτίζουν τις φωλιές

στους βράχους τα τρυγόνια.

Π΄ ανθίζει ο γαύρος κι η οξυιά

κι ισκιώνουν τα λημέρια…

Ποιος ξέρει πόσες άνοιξες

και πόσα καλοκαίρια

θλιμμένα θα σας βρίσκουνε

βαριόμοιρα παιδιά μου…

Ποιος ξέρει πόσες άνοιξες

θε να θρηνεί η καρδιά μου.

Ξύπνησε, Διάκε μ΄, ξύπνησε

απ΄ το βαθύ σου μνήμα

και στο σκιαγμένο πέλαγος

φέρε καινούριο κύμα!

Για να συντρίψεις της σκλαβιάς

Διάκε μ΄ την αλυσίδα,

ύψωσε τη θυσία σου

της λευτεριάς ασπίδα.

Ξύπνησε, Διάκε μ΄, ξύπνησε

και η στεριά προσμένει,

το ακρογυάλι καρτερεί

και όνειρα υφαίνει!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΛΑΜΙΑΣ

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Ο Εθνικός μας Ποιητής Διονύσιος Σολωμός, έτσι ωραματίστηκε την Ελευθερία μας από τον τουρκικό ζυγό : «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά». Και είχε απόλυτο δίκιο.

Γιατί από το 1453 που έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, μέχρι το 1821, που υψώθηκε στην Αγία Λαύρα το Λάβαρο της Επαναστάσεως, η Ελλάδα είχε γεμίσει από τα κόκκαλα όλων εκείνων, οι οποίοι, κατά καιρούς, αγωνίστηκαν «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος». Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια, τα ψηλά βουνά, οι σπηλιές, οι...

κάμποι, τα νησιά και οι θάλασσες γέμιζαν από τα σώματα νέων και ηλικιωμένων, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι μη μπορώντας να ζήσουν κάτω από τον βαρύ και απαίσιο οθωμανικό ζυγό, σήκωναν, κατά καιρούς, τα όπλα για να διώξουν τον κατακτητή. Ήσαν, όμως, αγύμναστοι, ολιγάριθμοι και, προ παντός, αβοήθητοι από τα διάφορα Ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία, κατά κανόνα, τους υπονόμευαν.

Έτσι, ολόκληρη η υπόδουλη Χώρα ήταν γεμάτη από τα ιερά κόκκαλα των παιδιών της.

Αλλά, κάποτε, «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου».

Στις 25 Μαρτίου 1821 οι ραγιάδες, μαζί με το ουράνιο μήνυμα του αρχαγγέλου Γαβριήλ, άκουσαν και το άγγελμα του ευαγγελισμού της Ελλάδος, που εσάλπιζε ένας άλλος άγγελος, ο Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός στο αρχαίο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, κοντά στα Καλάβρυτα.

Η παράδοση λέει ότι, όταν οι Οπλαρχηγοί μαζεύτηκαν στην Αγία Λαύρα, ήθελαν ο καθένας τους να προηγήται το δικό του μπαϊράκι. Τα πνεύματα άναψαν, γιατί κανείς δεν υποχωρούσε. Ο Γερμανός είδε ότι με αυτά τα πείσματα και τις ξεσυνέριες εκινδύνευε να μην αρχίση καν η Επανάσταση, που την περίμεναν οι Έλληνες με όνειρα και με προσδοκίες.

Έτσι, χωρίς να χάνη καιρό και χωρίς να διστάση, βγήκε στην ωραία πύλη και ξεκρέμασε το «βήλο», δηλαδή την κουρτίνα, που έκλεινε το ιερό βήμα από τον κυρίως ναό. Σ’ αυτό το βήλο ήταν χρυσοκεντημένη η Κοίμηση της Θεοτόκου, που χρόνια την έβλεπαν και την ευλαβούνταν όσοι εκκλησιαζόντουσαν η επισκέπτονταν την Μονή.

Ο Δεσπότης κράτησε ψηλά το «βήλο», ώστε να το βλέπουν όλοι. Και με την επιβλητική φωνή του είπε: - Αδέλφια, από σήμερα και στο εξής, αυτό θα είναι το μπαϊράκι και το λάβαρό μας.

Κι’ ήταν θαυμαστό, ότι οι σκληροτράχηλοι εκείνοι οπλαρχηγοί επειθάρχησαν χωρίς αντιλογία. Ο αγώνας έμπαινε κάτω από την ευλογία του Θεού, την προστασία της Θεοτόκου και την μητρική στοργή της Εκκλησίας. Η ελευθερία, βγαλμένη από τα ιερά κόκκαλα των Ελλήνων, ξαναγύριζε στην αρχαία κοιτίδα της, στην Ελλάδα.

Ο γιγάντιος αγώνας της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας είχε, βέβαια, και τις σκιές του. Οι φατριασμοί και οι διχόνοιες δεν έλειψαν. Όμως, πάνω απ’ αυτές τις μικρότητες και αθλιότητες, οι Έλληνες έβαζαν πάντοτε την πίστη τους στον Θεό των πατέρων τους, την Εκκλησία, την Ορθοδοξία.

Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε ο Μακρυγιάννης στον ναύαρχο Δεριγνύ λίγο πριν από την μάχη των Μύλων : «Εκεί οπούφκιανα τις θέσεις εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς (Δεριγνύ) να με ιδή.

Μου λέγει : «Τι κάνεις αυτού ; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες • τι πόλεμο θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού ;»

Του λέγω : Είναι αδύνατες οι θέσεις και μεις, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει».

Αλλά και ο λόγος του Κολοκοτρώνη, ότι «ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω», φανερώνει ακριβώς ότι εκείνος ο αγώνας δεν ήταν ... «ταξικός», όπως υποστηρίζουν ανιστόρητα κάποιοι, αλλά αγώνας για τα όσια και τα ιερά της φυλής, με την δύναμη του Θεού και κάτω από την ευλογία της Εκκλησίας.

Μικρή σε έκταση ήταν η Ελλάδα που προέκυψε από την Επανάσταση του 1821. Όμως, οι Έλληνες ποτέ δεν παραδέχθηκαν ότι αυτό το κομμάτι μόνο ήταν η πατρίδα τους. Έτσι, ύστερα από 100 χρόνια το Έθνος, γαλουχημένο με την Μεγάλη Ιδέα, εξώρμησε μονοιασμένο και ενσωμάτωσε στον Εθνικό κορμό την Μακεδονία, την Ήπειρο, την Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου.

Αλλά είναι γεγονός, ότι οι εθνικοί αγώνες δεν σταματάνε ποτέ.

Έτσι, σήμερα, το Γένος των Ελλήνων παλεύει για την Κύπρο, για την Βόρειο Ήπειρο και για την Θράκη. Οι συνθήκες οι οικονομικές είναι δύσκολες, όχι όμως τόσο, όσο εκείνα τα χρόνια, που πάλευαν να διώξουν την τουρκιά, ρακένδυτοι και πεινασμένοι.

Όποιος έχει γνωρίσει τον αγώνα του Μεσολογγίου, για παράδειγμα, συγκινείται και δακρύζει όταν πληροφορήται ότι οι υπερασπιστές της ιεράς πόλεως έτρωγαν ακάθαρτα ζώα για να επιβιώσουν.

Κι’ όμως, στις προτάσεις του Ιμπραήμ να παραδοθούν απαντούσαν βροντόφωνα με ένα υπερήφανο όχι.

Και τόχε μαράζι ο τουρκοαιγύπτιος εκείνος πολέμαρχος, ότι τον είχε ταπεινώσει «ο φράχτης», όπως έλεγε περιπαικτικά την υποτυπώδη οχύρωση του Μεσολογγίου. Ναι, «φράχτης» ήταν. Αλλά τον έκανε κάστρο απόρθητο η πίστη των αγωνιστών στον Κύριο των Δυνάμεων. Κι’ όταν, μετά την ηρωϊκή έξοδο, μπήκαν στην θρυλική πόλη οι Τούρκοι, δεν βρήκαν τίποτε άλλο από σωρούς ερειπίων και νεκρά σώματα ηρώων, μέσα από τα οποία βγήκε λαμπρότερη η Ελευθερία.

Λοιπόν, αδελφοί, κουράγιο.

Ψηλά οι καρδιές.

Μονοιασμένοι και αγαπημένοι ας αντιμετωπίσουμε την κρίση των συγχρόνων δύσκολων καιρών. Θα έλθουν πάλι οι καλές ημέρες.

Προσεύχεσθε.

Αγωνίζεσθε τον αγώνα τον καλό της πίστεως και της αρετής .

Χρόνια πολλά σε όλους.

Και, προ παντός, καλά και ευλογημένα.

Και για την Κύπρο.

Και για την Βόρειο Ήπειρο.

Και για τον όπου γης Ελληνισμό.

Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Epirus - Ellas

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 22ᾳ Μαρτίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ ὅρος Ἰησουίτης πού κατά Μπαμπινιώτη εἶναι συνώνυμο τοῦ «ὑποκριτής καί ταρτοῦφος» διά τά μέλη τῆς Ἀδιαιρέτου καί ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀφορᾶ στά μέλη τοῦ μοναστικοῦ τάγματος τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, τό ὁποῖον ἵδρυσαν τό 1534 ὁ Ἰσπανός Ἰγνάτιος Λογιόλα καί ὁ Βάσκος Φραγκίσκος Ξαβιέ γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς Μεταρρυθμίσεως καί τῆς ἐπαναστάσεως τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης κατά τῆς ἐκτροπῆς τοῦ παποκαισαρισμοῦ. Βαρύνεται δέ μέ τήν ἄγρια πολεμική καί τίς ὕπουλες ἐνέργειες εἰς βάρος τοῦ μαρτυρικοῦ καί Ἁγίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως πού δολοφονήθηκε τελικά μέ φρικώδη τρόπο τό 1638.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Λούκαρις ἦτο ἱκανότατος καί μεμορφωμένος καί ἀγωνίστηκε ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους, τοῦ ὁποίου τήν ἱστορική συνέχεια ἔβλεπε συνυφασμένη μέ τήν ἀδιαίρετη Ὀρθόδοξη πίστη. Γι’ αὐτό καί μέ ὅλες του τίς δυνάμεις ὑπεράσπιζε τήν ἀκαινοτόμητο καί ἀποστολικοπαράδοτη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ Ἐλλογιμωτάτη Καθηγήτρια κ. Ἑλένη Κούκου στήν ἀξιόλογη μελέτη της «Αἱ Διομολογήσεις καί ἡ Γαλλική προστασία εἰς τήν Ἀνατολήν 1535-1789» (Ἀθήναι 1967) γράφει: «Τό προνομιακό καθεστώς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας πρός τήν Γαλλία εὐνόησε τήν ἐγκατάσταση στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή ἑνός μεγάλου ἀριθμοῦ Γάλλων μισσιοναρίων κυρίως Ἰησουϊτῶν καί Καπουκίνων, κυρία ἀποστολή τῶν ὁποίων ὑπῆρξε ἐκτός γιά τήν χρησιμοποιησή τους γιά τήν προώθηση τοῦ Γαλλικοῦ ἐμπορίου καί τῆς Γαλλικῆς πολιτικῆς ἐπιρροῆς μέσα στήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία, ὁ μέ κάθε τρόπο προσηλυτισμός τῶν “σχισματικῶν” Ἑλλήνων στήν Ρωμαιοκαθολική “Ἐκκλησία” καί ἰδιαίτερα μέσα ἀπ’ τή διάδοση τῆς Γαλλικῆς κουλτούρας καί τοῦ Γαλλικοῦ πολιτισμοῦ». Τό ὑπό δεινήν κατάληψιν τῶν Φράγκων καί Γερμανῶν εὑρισκόμενο Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖο τῆς Δύσεως στήν παλαιᾶ Ρώμη καί τά ὄργανά του οἱ Ἰησουΐτες διέβαλαν μέ κάθε μέσο τόν μαρτυρικό Πατριάρχη στόν Κλῆρο καί τόν λαό καί μέ συκοφαντίες ἀνείπωτες, μυθεύματα καί ψεύδη χρηματίζοντες τούς Ὀθωμανούς καί διαφθείροντες συνειδήσεις κατόρθωσαν νά προκαλέσουν τήν μήνι τῆς Ὑψηλῆς Πύλης κατά τοῦ Πατριάρχου τοῦ Γένους Κυρίλλου Λουκάρεως καί νά ὁδηγήσουν στήν ἀποτρόπαια καί φρικώδη δολοφονία Του καθιστώντας Τον μάρτυρα τῆς ἀδιαιρέτου καί ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας.

Στίς 5 Μαρτίου 2013 στό Μπουένος Ἄϊρες τῆς Ἀργεντινῆς ξεκίνησε μιά πολύ σημαντική δίκη ἡ ὁποία ἔχει σάν ἀντικείμενο νά διερευνήση τό σύνολο τῶν ἐγκλημάτων πού διαπράχθηκαν μέ τήν γνωστή ἐπιχείρηση Operation Condor πού σκοπό εἶχε, μέ τήν ὑποστήριξη τῶν ΗΠΑ τήν ἐγκαθίδρυση λατινοαμερικανικῶν δικτατοριῶν, τήν ἐξόντωση καί τήν δολοφονία χιλιάδων ἀντιφρονούντων. Εἶναι ἐκπληκτικά ἐπίκαιρη ἡ παλαιότερη σκληρή ἀνακοίνωση πού εἶχαν ἐκδόσει «οἱ μητέρες τῆς πλατείας τοῦ Μάη» συγγενεῖς τῶν χιλιάδων ἐξαφανισθέντων στήν διάρκεια τῆς δικτατορίας τῆς Ἀργεντινῆς μέ τήν ὁποία κατήγγειλαν ὅτι «Ἡ “Ἐκκλησία” σιώπησε μπροστά στά ἐγκλήματα καί συμμετεῖχε ἐνεργά στά βασανιστήρια τῶν παιδιῶν μας. Αὐτοί πού συνεργάστηκαν, πού μᾶς εἶπαν ψέμματα, πού μᾶς γύρισαν τήν πλάτη ἦταν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Μπεργόλιο». Στό βιβλίο «Ἐκκλησία καί Δικτατορία ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τό φῶς τῶν σχέσεών της μέ τό στρατιωτικό καθεστώς» πού κυκλοφορήθηκε ἀπό τήν ΜΚΟ CELS τοῦ Μπουένος Ἄἵρες ἀναφέρεται ὅτι ὁ τότε «ἔπαρχος» Ἀργεντινῆς γιά τήν Societas Jesu (Τάγμα Ἰησουϊτῶν) Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο καί σήμερα Φραγκίσκος Α΄ σχετίζετο ἄμεσα μέ τήν ἀπαγωγή καί τά βασανιστήρια τῶν Ἰησουϊτῶν Ὀρλάντο Γιόριο καί Φρανσίσκο Γιάλικς ἀπό τήν στρατιωτική χούντα τόν Μάϊο τοῦ 1976. Τό ἴδιο θέμα ἀνέφερε καί ἡ γνωστή ἐφημερίδα Los Angeles Times τήν 1/4/2005 ὅπου περιεῖχετο καί ἡ πληροφορία ὅτι ὁ Ἰησουΐτης Ὀρλάντο Γιόριο κατηγόρησε εὐθέως τόν τότε ἔπαρχο τοῦ Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο ὅτι κυριολεκτικά τόν παρέδωσε στά τάγματα θανάτου τῆς Χούντας ἀρνούμενος νά προσφέρει κάλυψη στόν ἴδιο καί στόν Ἰησουΐτη Γιάλικς ἐνώπιον τοῦ καθεστῶτος γιά τό κήρυγμά τους στίς φτωχογειτονιές τοῦ Μπουένος Ἄϊρες. Τόν ἴδιο χρόνο ἡ γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση κατά τοῦ Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο καί νῦν Φραγκίσκου μέ τήν κατηγορία τῆς συνομωσίας μέ τήν ἐγκληματική χούντα τοῦ στρατηγοῦ Βιντέλα, κατηγορία πού ἐπανέλαβαν τό 2010 οἱ ἐπιζῶντες τοῦ βρώμικου πολέμου τῆς στρατιωτικῆς Χούντας τῆς Ἀργεντινῆς, ὅπως προβλήθηκε στήν Ἐφημερίδα El Mundo. Κατά τήν πορεία τῆς δίκης πού ξεκίνησε μετά τήν μήνυση τῆς Μύριαμ Μπρέγκμαν ὁ Καρδινάλιος Μπεργκόλιο ἀρνήθηκε νά παραστῆ σέ ἀνοικτή δική καί οἱ ἀπαντήσεις του ὅταν τελικά κατέθεσε ἦταν γεμᾶτες ὑπεκφυγές καί ἀοριστίες. Τήν δικτατορία τῆς Ἀργεντινῆς «ἔστησε» ὁ τότε Ἀμερικανός ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Χέρνυ Κίσινγκερ μέ τόν ἀναπληρωτή του γιά τήν Λατινική Ἀμερική Οὐϊλιαμ Ρότζερς, ὁ ὁποῖος ὅπως προκύπτει ἀπό τά ἀποχαρακτηρισμένα ἀρχεῖα ἐθνικῆς ἀσφαλείας τῶν ΗΠΑ πού δημοσιεύθηκαν στίς 23/3/2006 εἶχε τότε δηλώσει ὅτι στήν Ἀργεντινή «θά χυθεῖ πολύ μά πολύ αἶμα...». Στίς 24/3/1976 ἡ ἀνατροπή ἀπό τήν CIA τῆς δημοκρατικῆς κυβερνήσεως τῆς Ἰζαμπέλ Περόν ἀπό τόν στρατηγό Βιντέλα πού κατεδικάσθη σέ ἰσόβια κάθειρξη γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητος ἔγινε μέ τήν στήριξη τῶν χρηματιστηριακῶν συμφερόντων τῆς Wall Street καί μέ τήν ὑπόδειξη τοῦ γνωστοῦ κυρίου Ντέϊβιντ Ροκφέλερ ὁ ὁποῖος ἐπέβαλλε ὡς Ὑπουργό Οἰκονομίας τῆς Χούντας τόν στενό του φίλο Χοσέ Ἀλφρέντο Μαρτίνες ντέ Χόζ πού ὁδήγησε τήν Ἀργεντινή στήν ὕφεση, τήν φτώχεια καί τήν δυστυχία παραδίδοντας τήν Κεντρική Τραπεζιτική καί Νομισματική πολιτική τῆς χώρας στά golden boys τῆς Wall street καί τοῦ ΔΝΤ κρατώντας τό ἐθνικό νόμισμα σκόπιμα ὑπερτιμημένο καί δημιουργώντας ἐξαιρετικά ὑψηλό ἐξωτερικό χρέος πού ὁδήγησε τήν ἐθνική οἰκονομία τῆς πλουσιοτάτης σέ πρῶτες ὕλες Ἀργεντινῆς σέ ἄτακτη χρεωκοπία. Ὁ κ. David Rockfeller εἶναι ὁ γνωστός ἱδρυτής τοῦ ὁμωνύμου Μουσείου τοῦ Τέλ Ἀβίβ μέ τίς ἀντίχριστες παραγωγές πού ἐπί διετία πρόβαλε τήν Μ. Ἑβδομάδα ὁ τηλεοπτικός ΣΚἊΪ καί τῆς γνωστῆς Τριμεροῦς ἐπιτροπῆς πού ἀποτελεῖ συγκοινωνοῦν δοχεῖον τῆς ἐπίσης γνωστῆς Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Τό 2006 ὁ Ἀργεντινός δημοσιογράφος Ὀράσιο Βερμπίτσκι στό βιβλίο του «Σιωπή» καταγγέλει τόν Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο καί νῦν Φραγκίσκο Α΄ ὡς ἄμεσο συνεργάτη τῆς χούντας τοῦ Βιντέλα βασιζόμενος στίς προσωπικές μαρτυρίες πέντε Ρωμαιοκαθολικῶν «Κληρικῶν» ἀπό τούς ὁποίους ἀφήρεσε ὁ τότε «Ἐπίσκοπος» Μπουένος Ἄϊρες καί «ἔπαρχος» Ἀργεντινῆς τῆς «Ἑταιρείας τοῦ Ἰησοῦ» Μπεργκόλιο τήν ἄδεια γιά ἄσκηση ἱεραποστολικοῦ ἔργου στίς παραγκουπόλεις τοῦ Μπουένος Ἄϊρες δίνοντας ἔτσι τήν δυνατότητα στήν Χούντα τοῦ Βιντέλα νά τούς συλλάβουν. Εἶναι σημαντική ἡ πληροφορία πού δίδει ἡ γνωστή δικηγόρος γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν καί πού στηρίζεται στίς καταθέσεις τῶν Ἰησουϊτῶν Γιόριο καί Γιάλικς ὅτι μετά τά βασανιστήρια στίς φυλακές τῆς Χούντας τού ἔρριξαν ἀπό ἑλικόπτερο γιά νά τούς δολοφονήσουν, ἀλλά αὐτοί ἐπέζησαν γιά νά διηγοῦνται τά κατορθώματα καί τήν «ἀγάπη» τοῦ ἐμφανιζομένου ὡς ἀνθρωπιστοῦ κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο καί νῦν Φραγκίσκου Α΄.

Ἡ γνωστή ἐφημερίδα τοῦ Μπουένος Ἄϊρες Pagina 12 κυκλοφορήθηκε στό ἄκουσμα τῆς ἐκλογῆς Μπεργκόλιο μέ τόν τίτλο “ i Dios mio” (Θεέ μου) καί καταγράφει τήν μαρτυρία τῆς ἀδελφῆς τοῦ Ὀρλάντο Γιόριο, Κρασιέλας Γιόριο, ἡ ὁποία καθιστᾶ τόν τότε «Ἐπίσκοπο τοῦ Μπουένος Ἄϊρος» Χόρχε Μπεργκόλιο ὑπεύθυνο τῆς ἀπαγωγῆς ἀπό τήν χούντα τοῦ ἀδελφοῦ της. Στήν διάρκεια τῆς δίκης τοῦ ΕΣΜΑ, μεγαλυτέρου κέντρου βασανισμῶν τῆς δικτατορίας τῆς Ἀργεντινῆς ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς «Ἐπισκοπικῆς Συνόδου» τῆς Ἀργεντινῆς Χόρχε Μπεργκόλιο ἀρνήθηκε ἐγγράφως ὅτι γνώριζε γιά τίς ἀπαγωγές καί τίς δολοφονίες, ὡστόσο ὁ ἀντικαταστάτης του ἀπέστειλε στό δικαστήριο ἀντίγραφο κειμένου πού πιστοποιεῖ ὅτι ὁ Μπεργκόλιο συνεσκέφθη μέ τόν δικτάτορα Βιντέλα καί τρεῖς Ἐπισκόπους πρό τῆς δίκης, γιά νά καταρτίσουν κοινό σχέδιο ὑπερασπίσεως.

Ἑπομένως ἡ ἔκδηλος καταφρόνησις πού ἐπέδειξε ὁ συγκεκριμένος πρός τόν μόνον ἀληθῆ Ἐπίσκοπο πού παρίστατο κατά τήν «ἐνθρόνισή» του, Πάνσεπτο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, τόν ὁποῖον δημοσίως οὔτε εὐχαρίστησε ὀνομαστικῶς διά τήν παρουσίαν Του οὔτε ἐτίμησε διά προβεβλημένης θέσεως ὅπως θά ἔδει καί ὅπως ἔπρατταν οἱ Προκάτοχοί του ἀλλά ἰησουϊτικῶς τόν ἐδεξιώθη ἰδιωτικῶς διά γεύματος ὅπως ἐγράφη καθώς καί ἡ ἀνέντιμος καί προκλητική συμμετοχή τοῦ Οὐνίτου ψευδοδιακόνου καί τῶν Οὐνιτῶν ψευδεπισκόπων πού γιά μία εἰσέτι φορά ἐπέρρωσαν τό διαρκές ἔγκλημα τῆς Οὐνίας καί τόν ἀντίχριστο βιασμό τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ἐκκλησίας συνάδουν ἀπολύτως μέ τά ἀνωτέρω καταγγελόμενα.

Αὐτά τά ἐλάχιστα ὡς ἀπάντηση στούς ἀγαπητούς ἀδελφούς πού ὁμιλοῦν περί «καλῶν προθέσεων» τοῦ καταληψία τοῦ Πρεσβυγενοῦς θρόνου τοῦ Πατραἲαρχείου τῆς Δύσεως καί πού ἔσπευσαν μέ ὕβρεις ἄνευ ἐπιχειρημάτων νά κακοχαρακτηρίσουν προγενέστερο κείμενό μου γεγονός γιά τό ὁποῖο ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου θά ἀποδώσουν ἀσφαλῶς λόγον διότι οἱ πράξεις μας καί οἱ λόγοι μας θά μᾶς κρίνουν ἐνώπιόν Του.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/A9E365DC.el.aspx 

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι' αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι  Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.

Ο  Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β' Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται  ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι' ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετ. 2, 1-2).

Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).

Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτυχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές ταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.

Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα,  σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «ληστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.

Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.

Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.

Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.

Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!

Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ' εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).

Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...

Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα  με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.

Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές  πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.

Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ' αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.

Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.

Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ' αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.

Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ' Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.

Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.

Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Γι' αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι' αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας - Λόγοι και Ομιλίες τόμος Α'

 ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/Kyriakh-Orthodoxias.el.aspx 

Εισαγωγικά

Στο βιβλίο της Γένεσης, στο 2. 7, αναφέρεται: «Τότε ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης και φύσηξε μέσα στα ρουθούνια του πνοή ζωής. Έτσι έγινε ο άνθρωπος ζωντανό ον».

Πολλοί θεολόγοι και θεολογούντες αποδίδουν κατά γράμμα τα λόγια της Γραφής, ως εξής: Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα και στο άψυχο αυτό σώμα φύσηξε στα ρουθούνια του την ψυχή και έτσι το άψυχο σώμα ζωντάνεψε.

Δεν είναι όμως έτσι και αυτό προσπαθούν να μας πουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, εδώ και αιώνες τώρα:

Πήρε λοιπόν ο Θεός χώμα και δημιούργησε τον άνθρωπο. Πήρε δηλαδή ανόργανη ύλη, στην περίπτωση αυτή μόρια διοξείδιου του πυριτίου (SiO₂), και στο ανόργανο αυτό σώμα φύσηξε την ψυχή;

Αλλά είναι γνωστό, από τους Πατέρες της Εκκλησίας, ότι δεν έγινε ακριβώς έτσι και είναι γνωστό, ότι ζωή δεν δημιουργείται από ανόργανη ύλη. Πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν σαφώς, ότι ο άνθρωπος προέρχεται από το ζωικό βασίλειο, χρησιμοποιούντες τη λέξη «ζώο», για τον άνθρωπο (Ειρηναίος Λουγδούνου, Γρηγόριος Θεολόγος, Κύριλλος Αλεξανδρείας, Μάξιμος Ομολογητής, Ιω. Δαμασκηνός, Σεραφείμ του Σάρωφ) και άλλοι Πατέρες δεν αναφέρουν προέλευση από το ζωικό βασίλειο, αλλά, ότι ο άνθρωπος είναι το τελικό αποτέλεσμα στην όλη Δημιουργία (Μ. Βασίλειος, Νύσσης Γρηγόριος, Ιω. Χρυσόστομος).

Όσον αφορά το σκέλος της ψυχής, οι Πατέρες προσδιορίζουν σαφώς, ότι με την κατασκευή του σώματος ταυτοχρόνως δημιουργείται και η ψυχή και το αναφερόμενο στη Γένεση, ως η «πνοή ζωής» αφορά στην πρόσληψη του αγίου Πνεύματος από τον άνθρωπο (Ειρηναίος Λουγδούνου, Μ. Βασίλειος, Ιω. Χρυσόστομος, Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αναστάσιος Σιναϊτης, Συμεών νέος Θεολόγος, Γρηγόριος Παλαμάς, Σεραφείμ του Σάρωφ, Νικόδημος αγιορείτης).

 ————————————————————————————————————————-

Η πνοή ζωής κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας

Ένα βασικό κομμάτι τού Χριστιανικού Ευαγγελίου, είναι ότι για την πορεία τού ανθρώπου προς τη Θέωση, είναι απαραίτητη η Χάρη τού Αγίου Πνεύματος. Και η Χάρη αυτή, δόθηκε για πρώτη φορά στον Αδάμ, όταν έλαβε με το εμφύσημα του Θεού, μαζί με τη βιολογική ζωή του, και το άγιο Πνεύμα. Και αυτό είναι κάτι το οποίο μαρτυρείται όχι μόνο στην Αγία Γραφή, αλλά το μαρτυρούν και οι άγιοι Πατέρες από τους πρώτους αιώνες ως και τους τελευταίους, ακόμα και θεοπνεύστως, όπως το διατύπωσε ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, λάμποντας από το Άκτιστο φως τού Θεού.

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΛΟΥΓΔΟΥΝΟΥ

«Ο τέλειος άνθρωπος αποτελείται από την σύμμιξη της ψυχής, που λαμβάνει το Πνεύμα του Πατρός, και την πρόσμιξη εκείνης της σαρκικής φύσεως που επλάσθη κατ’ εικόνα του Θεού………….Όταν όμως το Πνεύμα εδώ αναμεμιγμένο με την ψυχή είναι ενωμένο με το εργόχειρο του Θεού, τότε ο άνθρωπος καθίσταται πνευματικός και τέλειος εξ αιτίας της διάχυσης του Αγίου Πνεύματος, και είναι αυτός που φτιάχθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού.  Αν όμως το Πνεύμα λείπει από την ψυχή, τότε εκείνος που είναι έτσι, είναι πραγματικά με φύση ζώου, και, έχοντας μείνει σαρκικός, θα είναι ένα ατελές ον, κατέχοντας μεν πράγματι το κατ’ εικόνα (του Θεού) κατά τον σχηματισμό του, αλλά μη έχοντας λάβει το καθ’ ομοίωσιν δια του Πνεύματος, κατ’ αυτόν τον τρόπο το ον αυτό θα είναι ατελές» (Κατά Αιρέσεων Ε΄ 6).

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

«Ανακαινίζων τον άνθρωπον ο Κύριος, και ην απώλεσε χάριν εκ του εμφυσήματος του Θεού, ταύτην πάλιν αποδιδούς, εμφυσήσας εις το πρόσωπον των μαθητών, τι φησί; «Λάβετε Πνεύμα Άγιον»». (PG 32, 140D). «Ενεφύσησε γαρ εις το πρόσωπον αυτού, τουτέστι μοίράν τινα της αυτού Χάριτος εναπέθετο τω ανθρώπω, ίνα τω ομοίως επιγινώσκη το όμοιον» (Δηλαδή του έδωσε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, για να τον κάνει καθ’ ομοίωσιν!) (PG 29. 449B).

ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

«Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν λαβών από της γης. και ίνα μη δείξη το Πνεύμα το άγιον αλλότριον της δημιουργίας, ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Λόγος εις την αρχήν της αγίας Τεσσαρακοστής, και εις εξορίαν του Αδάμ, και περί πονηρών γυναικών, PG 56. 530).

ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

«Ότι δε δια τού Πνεύματος εις εικόνα την θείαν κατεσφραγίζετο, πάλιν αυτός ημάς εδίδαξεν ειπών: «Και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής». Ομού γαρ και ζωήν ενετίθει το Πνεύμα τω πλάσματι, και τους εαυτού χαρακτήρας θεοπρεπώς ενεσήμαινεν» (Ερμηνεία εις το κατά Ιωάννην ευαγγέλιον, PG 73. 204D).

«Την ανθρώπου ποίησιν και την εις το είναι πάροδον εξηγούμενος ο μακάριος Μωσής ειληφέναι τον Θεόν χουν από της γης διισχυρίζεται, και πλάσαι μεν τη παντουργώ δυνάμει το ορώμενον δη τούτο του σώματος σχήμα, εμφυσήται δε εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, ως γενέσθαι τον άνθρωπον εις ψυχήν ζώσαν. Το δοθέν τοιγαρούν εμφύσημα θείον τω πεπλασμένω, ουκ αυτήν είναί φαμεν την ψυχήν (ή γαρ αν άτρεπτος ην, ως εκ τοιαύτης προελθούσα φύσεως), αλλά την του αγίου Πνεύματος μετουσίαν εντεθείσαν εξ αρχής τη ανθρωπεία ψυχή. Πάσα γαρ η τελειότης τους πεποιημένοις δια τού Πνεύματος, όθεν και κατ’ εικόνα Θεού το τεχνηθέν εποιήθη ζώον, ως δια της μετουσίας τού Πνεύματος, προς αυτόν μεμορφωμένον» (Η Βίβλος τών θησαυρών, 34).

«Αλλ’ όπερ ο μακάριος Μωσής εμπεφυσήσθαι παρά Θεού τω ανθρώπω διισχυρίσατο, τούτο Χριστός ανανεών εν ημίν μετά την εκ νεκρών αναβίωσιν, ενεφύσησε τοις εαυτού μαθηταίς λέγων: «Λάβετε Πνεύμα άγιον», ίνα πάλιν αναμορφωθέντες εις την εξ αρχής εικόνα, σύμμορφοι φαινώμεθα τω πεποιηκότι δια της του Πνεύματος μετοχής» (PG 75. 584D-585A).

«…ενεφύσισε γαρ εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, τουτ’ έστι το Πνεύμα του Υιού…» (Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννη, 9).

«…καθάπερ τινά σφραγίδα της εαυτού φύσεως ενέπηξεν ο Δημιουργός το Πνεύμα το άγιον, τούτ’ έστι, την πνοήν της ζωής, δι’ ής προς το αρχέτυπον διεπλάττετο κάλλος, απετελείτο δε κατ’ εικόνα του κτίσαντος, προς πάσαν ιδέαν αρετής δυνάμει του ενοικισθέντος αυτώ διακρατούμενος Πνεύματος» (PG 74. 277ΒCD).

«Τον άνθρωπον γαρ ούτω κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού γενέσθαι φαμέν, καθ’ ό και αγαθόν και δίκαιον πέφυκε το ζώον είναι. Επεί δε ου μόνον λογικόν εχρήν είναι και επιτηδείως έχων εις αγαθουργίαν και δικαιοσύνην, αλλά και Πνεύματος αγίου μέτοχον, ίνα λαμπροτέρους έχη τους χαρακτήρας της θείας φύσεως εν αυτώ, ενεφύσησεν αυτώ πνοήν ζωής. Τούτο δε εστι το δι’ Υιού τη λογική κτίσει χορηγούμενον Πνεύμα, και διαμορφούν αυτήν εις είδος το ανωτάτω, τούτ’ εστι, το θείον…» (Κατά ανθρωπομορφιτών, 2, PG 76. 1080D-1081A).

«…Ουκούν το ζώον μεν εμψυχώθη αρρήτω δυνάμει Θεού, και εν τη προς αυτόν ομοιώσει γέγονε, καθ’ ό πέφυκεν αγαθόν και δίκαιον, και αρετής απάσης είναι δεκτικόν. Ηγιάσθη δε τού θείου Πνεύματος αποδεδειγμένον μέτοχον. Ο και δια την αμαρτίαν αποβέβληκεν……Επειδάν δε ο Θεός και Πατήρ ανακεφαλαιώσασθαι τα πάντα ηυδόκησεν εν τω Χριστώ, ήγουν εις το αρχαίον αναγαγείν, το αποπτάν ημών και αποφοιτήσαν άγιον Πνεύμα πάλιν ημίν αποκαθιστών, τοις αγίοις αποστόλοις ενεφύσησε τούτο, λέγων: «Λάβετε Πνεύμα άγιον». Ανανέωσις γαρ της αρχαίας εκείνης δωρεάς, και του δοθέντος ημίν εμφυσήματος, το δια Χριστού γέγονεν, αναμορφούν ημάς εις τον πρώτον αγιασμόν, και ανακομίζον την ανθρώπου φύσιν, ως εν απαρχή τοις αγίοις αποστόλοις, εις τον άνωθεν και εν πρώτη κατασκευή δοθέντα ημίν αγιασμόν» (Κατά ανθρωπομορφιτών, 2, PG 76. 1080D-1081A).

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ

            «Τω δε ειπείν: «Και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν», ου φανερόν εστιν, ότι του αγίου Πνεύματος την θείαν ενέργειαν εδήλωσε;» (Διάλεξις κατά Ιουδαίων» (PG 89. 1205C).

ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

«Όπως το σώμα μας, είτε ασθενεί είτε όχι, είναι αδύνατον να κινείται ή γενικά να ζη χωρίς ψυχή, έτσι και η ψυχή, είτε αμαρτήσει είτε όχι, χωρίς Άγιο Πνεύμα είναι νεκρή και δεν μπορεί καθόλου να ζήσει την αιώνια ζωή». Είναι προφανές από τα λόγια τού αγίου, ότι για να είναι ο Αδάμ «ψυχή ζώσα» και όχι «νεκρή ψυχή», έλαβε το Άγιο Πνεύμα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

«Αλλ’ ενεφύσησεν ούτος και την αρχήν εις το πρόσωπον του πρώτου πλάσματος. Τι δε ενεφύσησε; Πνοήν ζωής. Τι εστι πνοήν ζωής; Ψυχήν ζώσαν. Διδασκέτω σε Παύλος˙ «εγένετο ο πρώτος άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». Τι δε εστι ζώσαν; αείζωον, αθάνατον, ταυτόν δ’ ειπείν λογικήν -η γαρ αθάνατος λογική– και ου τούτο μόνον, αλλά και κεχαριτωμένην θείως. Τοιαύτη γαρ όντως ζώσα ψυχή………. Τούτον τοίνυν ήδη τελών και δεικνύς ως ούτως εκείνος ο και την αρχήν δημιουργήσας δι’ εμφυσήματος τοις μαθηταίς εμφυσά και δι’ οικείου λόγου φανεροί το δώρημα ουκ αύθις λέγων ψυχήν εντίθημι, αλλά Πνεύμα, και Πνεύμα θείον αύθις τη μεταδόσει των χαρισμάτων την ψυχήν απεργάζομαι». (Συγγράμματα, τόμος Α’, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 85). Μας λέει εδώ ο άγιος, ότι ο Κύριος εμφύσησε στους μαθητές άγιο Πνεύμα, όπως και στον Αδάμ, για να δείξει ότι ήταν ο Ίδιος!

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

«Έχουμε γίνει τόσο απρόσεκτοι στο έργο της σωτηρίας μας, ώστε να παρανοούμε και πολλά άλλα λόγια από τις Αγίες Γραφές [εκτός των όσων προανέφερα], και όλα αυτά [είναι αποτέλεσμα του ότι] δεν αναζητούμε τη Χάρη του Θεού και, με την περηφάνεια που έχουμε στο νου μας, δεν την αφήνουμε να κατοικήσει στις ψυχές μας. Για αυτό το λόγο μένουμε χωρίς αληθινή φώτιση από τον Κύριο, την οποίαν Αυτός στέλνει [μόνο] στις καρδιές εκείνων που πεινούν και διψούν ολόψυχα για τη δικαιοσύνη του Κυρίου.

Πολλοί ερμηνεύουν, ότι όταν η Βίβλος λέει [ότι] ο Θεός ενεφύσησεν την πνοή της ζωής στο πρόσωπο του πρώτου Αδάμ και ότι τον δημιούργησε από το χώμα της γης [Γεν. β' 7], ότι αυτό σημαίνει ότι μέχρι τη στιγμή εκείνη ο Αδάμ δεν είχε ψυχή και ανθρώπινο πνεύμα, και ότι τάχα ήταν μόνο σάρκα, πλασμένη από το χώμα της γης. Η ερμηνεία αυτή δεν είναι σωστή, διότι ο Κύριος και Θεός δημιούργησε τον Αδάμ από το χώμα της γης με τη σύνθεση, που ο Άγιος [απόστολος] Παύλος περιγράφει: Ολόκληρον ημών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τηρηθείη (Α΄ Θεσσαλ. 5: 23) [= δηλαδή ως ψυχοσωματική σύνθεση, ψυχή τε και σώματι].

Και τα τρία αυτά μέρη της φύσης μας δημιουργήθηκαν από το χώμα της γης· αλλά ο Αδάμ δεν πλάστηκε νεκρός αλλά ως μία ενεργή ζωντανή ύπαρξη, όμοια με όλα τα άλλα έμψυχα ζωντανά πλάσματα του Θεού που ζουν στη γη. Αυτό που έχει βασική σημασία εδώ είναι ότι: Αν ο Θεός δεν είχε εμφυσήσει κατόπιν [της δημιουργίας του Αδάμ] μέσα στο πρόσωπό του [Αδάμ] την πνοήν της ζωής, δηλαδή την Χάρη του Κυρίου και Θεού Αγίου Πνεύματος που εκπορεύεται από τον Πατέρα και αναπαύεται στον Υιό και στέλλεται στον κόσμο για το χατήρι του Υιού, τότε ο Αδάμ θα έμενε χωρίς να έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα που ανυψώνει τον άνθρωπο σε Θεοειδή αξιοπρέπεια. Όσο τέλειος και να είχε δημιουργηθεί, και [ὀσο] ανώτερος από όλα τα άλλα τα πλάσματα του Θεού, ως το στεφάνι της δημιουργίας στη γη, [σε αντίθετη περίπτωση που δεν λάμβανε την προαναφερθείσα Πνοή της Ζωής, ήτοι της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος] θα παρέμενε ίδιος ακριβώς με όλα τα άλλα δημιουργήματα που, αν και έχουν σώμα, ψυχή και πνεύμα, το καθένα κατά το γένος του, δεν έχουν ωστόσο μέσα τους το Άγιο Πνεύμα.

Αλλά όταν ο Κύριος και Θεός ενεφύσησε στο πρόσωπο του Αδάμ την πνοήν της ζωής, τότε, σύμφωνα με τα λόγια του Μωϋσέως, «εγένετο ο Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν» [Γεν. β' 7], δηλαδή, έγινε πλήρως και με κάθε τρόπο όμοιος με το Θεό [= καθ’ ομοίωσιν του Θεού], και αθάνατος σαν Αυτόν [= καθ’ομοίωσιν Αυτού] εις τους αιώνας των αιώνων» (μετάφραση από τα ρωσικά)

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ (περιβαλλόμενος από το Άκτιστο Φως, άρα το είπε ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΩΣ), αποκαλύπτει στο μαθητή του Μοτοβίλωφ ότι όσοι λένε ότι το εμφύσημα είναι απλώς η δημιουργία της ψυχής, πλανώνται επειδή έχουν χάσει την απλότητα της Χριστιανικής πίστεως, διότι το εμφύσημα (μας λέει) δεν είναι αυτό αλλά η άκτιστη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Μετά προχωρεί στο να εξηγήσει ότι χωρίς αυτήν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, όσο τέλειος και να είχε δημιουργηθεί ο άνθρωπος, θα ήταν μάταιο — γιατί τότε δεν θα διέφερε από τα άλλα ζώα, τα οποία και αυτά έχουν σώμα και ψυχή κατά γένος αυτών. Ενώ τώρα που ο Αδάμ έλαβε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος έγινε καθ’ ομοίωσιν του Θεού. (Από τη συζήτησή του, για το Άγιο Πνεύμα με τον Μοτοβίλωφ).

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

            «Το εμφύσημα λοιπόν επί Θεού η του Αγίου Πνεύματος εστιν ενέργεια. Ώσπερ γαρ ο Σωτήρ ενεφύσησεν εις τα πρόσωπα των Αποστόλων και είπε, λάβετε Πνεύμα Άγιον, ούτω το εμφύσημα το θείον ανθρωπίνως ακουόμενον, Πνεύμα εστι το προσκυνητόν και Άγιον». (Εορτοδρόμιον σελ. 73, 74, υποσημ. 1).

Ι. Καρδάσης                                                                   

"Καί βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες,σπορά τῆς ἐβραιουργιᾶς, πού εἶπαν νά μᾶς σβήσουν τήν Ἁγία Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία, διότι ἡ Φραγκιά δέν μᾶς θέλει μέ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καί ἐκάθησα καί ἔκλαιγα διά τά νέα παθήματα. 

Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνιν καλόν ἁγιορείτικον. Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα: "Δέν βλέπετε ποῦ θέλουν νά κάνουν τήν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν ἔχομεν.

Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τά τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατού του Πάπα... Μην ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτά τά γκιντί πουλημένα κριγιάτατης τυραγνίας νά μασκαρέψουν καί νά ἀφανίσουν τούς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερο κακό ἀπό αὐτά πού καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας". 

Καί εἶπαν οἱ ἄθρησκοι πού ἐβάλαμεν εἰς τόν σβέρκο μας νά μή μανθάνουν τά παιδιά μᾶς Χριστόν καί Παναγίαν, διότι θά μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἰσχυροί.

Καί βγῆκαν ἀκόμη νά 'ποτάξουν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἔχει πολλήν δύναμη και την φοβοῦνται. Καί εἶπαν λόγια ἄπρεπα διά τούς παπάδες. Ἐμεῖς, μέ σκιάν μας τόν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε, σέ κάστρα, σέ ντερβένια, σέ μπογάζια καί σέ ταμπούργια. Καί αὐτός ὁ Σταυρός μᾶς ἔσωσε.

Μᾶς ἔδωσε τήν νίκη καίἔχασε (ὁδήγησε σέ ἥττα) τόν ἄπιστον Τοῦρκον. Τόση μικρότητα στόν Σταυρό, τόν σωτήρα μας! 

Καί βρίζουν οἱ πουλημένοι εἰς τούς ξένους καί τούς παπάδες μας, τούς ζυγίζουν ἀναντρους καί ἀπόλεμους. Ἐμεῖς τούς παπάδες τούς εἴχαμε μαζί εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καί δυστυχίαν. Ὄχι μόνον διά νά βλογᾶνε τά ὄπλα τά ἱερά, ἀλλά καί αὐτοί μέ ντουφέκι καί γιαταγάνι, πολεμώντας σάν λεοντάρια.

Ντροπή Ἕλληνες"!

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε, «Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα»,

αλλά, ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την επανάσταση».

Μέρος του λόγου που εκφώνησε στην Πνύκα o Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

ΠΗΓΗ: http://opaidagogos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_18.html 

   Στην Ελλάδα, η υποχρεωτική στράτευση θεσμοθετήθηκε, το Νοέμβριο του 1909, με το νόμο «Περί στρατιωτικής προπαιδεύσεως» και υλοποιήθηκε ουσιαστικά για πρώτη φορά το 1911.Σύμφωνα με το νόμο, όλοι οι νέοι που συμπλήρωναν το 16ο έτος της ηλικίας τους υποχρεώνονταν σε στρατιωτική εκπαίδευση, μία ή δύο φορές την εβδομάδα, στα κατά τόπους κέντρα προπαιδεύσεως.

     Μέχρι τη δεκαετία του ‘70, αρνητές στράτευσης, επικαλούμενοι  λόγους συνείδησης, ήσαν σχεδόν αποκλειστικά οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά».

     Η χώρα μας, από το καλοκαίρι του1975, με την υποβολή της αίτησης ένταξής της στην ΕΟΚ, εν ονόματι της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πιεζόταν από διεθνείς οργανισμούς και οργανώσεις, να ρυθμίσει νομοθετικά και το θέμα της στράτευσης των Χιλιαστών ή Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έτσι, με το Ν. 731/1977, τον τελευταίο της Κυβέρνησης Καραμανλή, αναγνωρίστηκε  στους στρατεύσιμους το δικαίωμα να αρνούνται να λάβουν όπλα, επικαλούμενοι τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

    Το 1978, ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις για την Ε.Ο.Κ. Το 1979,  υπογράφτηκε  η Συνθήκη Ένταξής μας, και από 1^ης Ιανουαρίου 1981 Ελλάδα  γίναμε  το δέκατο πλήρες μέλος της Ε.Ο.Κ  μπαίνοντας και επίσημα στο «πνεύμα της Δύσης».

    Με την πλήρη ένταξή μας, άρχισε να  κερδίζει πλέον έδαφος, εντός και εκτός συνόρων, η αμφισβήτηση του θεσμού της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Η στήριξη πολλών οικολογικών κινημάτων και  ομάδων που κινούντο στους κύκλους των ανυπότακτων και του αντιεξουσιαστικού χώρου ήταν αμέριστη.

    Φυσικό επακόλουθο ο Ν.1763/1988, με τον οποίο αναγνωρίστηκε, το δικαίωμα στους στρατεύσιμους να αρνούνται να λάβουν όπλα, επικαλούμενοι όχι μόνο τις θρησκευτικές τους αλλά και τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις. Και στις δύο περιπτώσεις άοπλης θητείας, η διάρκειά της προβλεπόταν να είναι χρονικά διπλάσια της ένοπλης.

    Και ενώ θα περίμενε κανείς, οι υποστηρικτές των λόγων «θρησκευτικής και ιδεολογικής συνείδησης», να ικανοποιούντο με αυτές τις ρυθμίσεις, αυτοί πήραν θάρρος και βγήκαν στην αντεπίθεση με δύο νέα  «προωθημένα» αιτήματα:

   (α)   την κατάργηση του διπλασίου της άοπλης θητείας, με το επιχείρημα ότι η ρύθμιση αυτή παραβίαζε τη συνταγματική αρχή της ισότητας και

   (β)   την κατάργηση και αυτής της "άοπλης στρατιωτικής θητείας", και την αντικατάσταση της με τη λεγόμενη "εναλλακτική θητεία", με  το επιχείρημα και πάλι της συνείδησής τους, που δεν τους επέτρεπε, για λόγους αρχών, να φορούν τη στρατιωτική στολή του οπλίτη, ακόμη κι αν εκτελούν άοπλη θητεία-υπηρεσία.

    Την περίοδο 1989 - 1993, τα «προωθημένα» αιτήματα, με την είσοδο στη Βουλή του κόμματος των Οικολόγων Εναλλακτικών και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τα όποια τηρούσαν θετική στάση σε αυτά, ήρθαν στο προσκήνιο και εντός Βουλής.

    Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, το 1992,  ανακοινώσε την κατάρτιση σχετικού νομοσχεδίου χωρίς ωστόσο να γίνει τελικά νόμος του Κράτους. Οι επόμενες κυβερνήσεις, για να ελαχιστοποιήσουν τις πιέσεις τόσο από το εξωτερικό – η ΕΟΚ είχε ήδη μετεξελιχτεί σε ΕΕ - όσο και από το εσωτερικό της χώρας, μιλούσαν για "κοινωνική θητεία στο στρατό".

    Η  κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 1997,  με το νόμο Ν 2510/1997, καθιέρωσε για πρώτη φορά μια μορφή πολιτικής κοινωνικής υπηρεσίας ως εναλλακτική της στρατιωτικής για τους «αντιρρησίες συνείδησης».

    Όσοι επικαλούντο τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές τους πεποιθήσεις για να μην εκπληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, μπορούσαν να αναγνωρίζονται ως «αντιρρησίες συνείδησης». Οι αναγνωριζόμενοι ως «αντιρρησίες συνείδησης» μπορούσαν να εκπληρώσουν τη θητεία τους με προσαυξημένη "άοπλη θητεία"  ή  "πολιτική υπηρεσία".

    Τα άρθρα 18 έως 28, του Ν.2510/1997, που αναφέρονταν στους «αντιρρησίες συνείδησης», αντικαταστάθηκαν προς το ευνοϊκότερο, από τις διατάξεις του Ν 3421/2005 «Στρατολογία των Ελλήνων και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 302/13.12.2005), ο οποίος στη συνέχεια τροποποιήθηκε από τους Νόμους 3648/2008 (ΦΕΚ Α΄ 38/29.2.2008) και 3883/2010 (ΦΕΚ Α΄ 160/24.9.2010).

    Και όλα αυτά, έγιναν με "Συνταγματική κατοχύρωση" αφού το άρθρο 4 παρ 6. του Συντάγματος (1986) που όριζε ότι : «Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων» συμπληρώθηκε με την ερμηνευτική δήλωση της Z’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων (Απρίλιος 2001) : « δεν αποκλείεται να προβλέπεται με νόμο η υποχρεωτική προσφορά άλλων υπηρεσιών, εντός ή εκτός των ενόπλων δυνάμεων (εναλλακτική θητεία), από όσους έχουν τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης για την εκτέλεση ένοπλης ή γενικά στρατιωτικής υπηρεσίας ».

                                                        ***

   Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των παροχών για όσους υπηρετούν τη θητεία τους. Εδώ έχουν διαμορφωθεί δυο κατηγορίες:

1. Στους “οπλίτες στρατιώτες”, που υπηρετούν τη θητεία τους, για παράδειγμα στα σύνορα  του Έβρου, για τους οποίους το κράτος έχει προβλέψει παροχή 8,80 ευρώ μηνιαίως. Αυτό προκύπτει από την ΚΥΑ 2/74840/0022/24-01-2003 «Μηνιαίες παροχές οπλιτών» (ΦΕΚ 91 Β/ 29-01-2003)  η οποία ισχύει από 1-3-2003 και στηρίζεται στο άρθρο 38 του ΝΔ 721/1970 με το οποίο ρυθμίστηκε για πρώτη φορά η μηνιαία παροχή στους οπλίτες.

  2. Στους “αντιρρησίες συνείδησης”, που υπηρετούν «εναλλακτική θητεία» χωρίς όπλο και στολή, όχι σε στρατιωτικές μονάδες αλλά σε διάφορες Δημόσιες Υπηρεσίες, για τους οποίους το κράτος πρόβλεψε άλλες παροχές. Συγκεκριμένα :

   (α)   να «Δικαιούνται τροφή και στέγη από τον φορέα στον οποίο διατίθενται και εφόσον αυτός αδυνατεί, καταβάλλεται σε αυτούς χρηματικό ποσό, το ύψος του οποίου, καθώς και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια σχετικά με τη διαδικασία της καταβολής του, καθορίζονται με κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Άμυνας, Οικονομικών και των συναρμόδιων Υπουργών» (Υποπαράγραφος δ΄ της αναριθμημένης παραγράφου 2 του άρθρου 64 του Ν 3421/2005 όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 78 του Ν 3883/2010).

  (β)   να αμείβονται, στην παραπάνω περίπτωση, μηνιαίως με διακόσια είκοσι τρία ευρώ και 53 λεπτά (223,53 ευρώ) .  ΚΥΑ  2/24407/0022/9-6-2005 (ΦΕΚ 858 Β/23-6-2005).

Επομένως προκύπτει το ερώτημα : υπάρχει άραγε ίση μεταχείριση των πολιτών ;

Σε περίπτωση που η Πατρίδα μας δεχθεί πολεμική επίθεση, πώς οι αντιρρησίες θα έχουν την απαίτηση να τους προστατεύσουν κινδυνεύοντας  άλλοι  γι΄ αυτούς ;

Τα ερωτήματα παραμένουν ανοικτά στην ψυχή του λαού και στη συνείδησή μας....  

Αλεξανδρούπολη    Μάρτιος  2013

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α)

Εισαγωγικά.

Στο παρόν μικρό πόνημα παρουσιάζεται η βιολογική καταγωγή του ανθρώπου, όπως αυτή οριοθετείται από τη σύγχρονη Επιστήμη της Βιολογίας.

Στο φυλογενετικό δένδρο καταγωγής του ανθρώπου, πουθενά δεν αναφέρεται καταγωγή του από τον πίθηκο, αν και αυτό δεν ενοχλεί τον π. Ι Ρωμανίδη, ο οποίος αναφέρει, ότι το αν κατάγεται ή όχι ο άνθρωπος από τον πίθηκο δεν είναι θεολογικό πρόβλημα, αλλά πρόβλημα της Παλαιοντολογίας και δεν θα πέσει κάτω η Ορθοδοξία, αν αποδειχθεί επιστημονικά, ότι ο άνθρωπος πράγματι κατάγεται από τον πίθηκο. Η Ορθοδοξία δεν είναι Παλαιοντολογία και στην Ορθοδοξία δεν κάνουμε θεολογία περί του παρελθόντος, αλλά επί του παρόντος.

Ωραία, κατανοητά και αληθινά τα λόγια του μεγάλου αυτού θεολόγου, αλλά άντε τώρα να πείσεις κάποιους θεολόγους και θεολογούντες, ότι η Αγία Γραφή εκτός από τη Σωτηρία διδάσκει Κοσμολογία και Ανθρωπολογία. Ο Χριστός “καταδέχτηκε” να γίνει άνθρωπος, για τη σωτηρία του ανθρώπου, ενώ ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταδεχτεί, να προέρχεται από ζώο (και όχι από σκέτο ανόργανο χώμα), ώστε δια της ζωϊκής του φύσης, να μπορεί να γίνει μεσίτης μεταξύ Θεού και κόσμου, για τη σωτηρία του κόσμου (κατά τον άγιο Μάξιμο Ομολογιτή).

Αλλά, αν θέλουν οι υποστηρίζοντες κατά γράμμα την αφήγηση της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, να είναι συνεπείς με τις αρχές τους, θα πρέπει να παραδεχτούν αυτό που λέγει η ίδια η Αγία Γραφή περί της γης, ότι είναι δηλ. ένας ακίνητος δίσκος, στο κέντρο του σύμπαντος, που στηρίζεται σε τέσσερις στύλους στα νερά της αβύσου και που η ίδια στηρίζει τα νερά του στερεώματος με επίσης τέσσερις στύλους, όπως σαφώς αναγράφεται στους Ψαλμούς (77, 23 και 103, 13), Ησαϊας (24, 18), Γεν. (7. 11), Δ΄ Βασ. (7.2) κ.ά. και που υποστηρίζουν έξη Πατέρες της Εκκλησίας (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιω. Δαμασκηνός, Γρ. Παλαμάς, Συμεών Θεσσαλονίκης). Στην περίπτωση αυτή, που πάει το: “μη μέταιρε όρια αιώνια α έθετον οι πατέρες”;

Φαίνεται, ότι ορισμένοι έχουν μείνει ακόμη στην εποχή, που η Θεολογία ήλεγχε όλες τις άλλες Επιστήμες, και που σε κάθε ανακάλυψη έπρεπε να παρθεί η άδεια της Εκκλησίας, για να μπορέσει να διατυπωθεί. Ας θυμηθούμε τις κλασικές περιπτώσεις του Πολωνού Κοπέρνικου, που ανέτρεψε τη θεωρία της γεωκεντρικότητας του Πτολεμαίου και υιοθέτησε την ηλιοκεντρικότητα στο βιβλίο του ”Περιστροφές των Ουρανίων Σφαιρών” και το οποίο εντάχθηκε στον “Κατάλογο των απαγορευμένων Βιβλίων” του Βατικανού, αλλά και του Ιταλού Γαλιλαίου, που υποστήριξε την ηλιοκεντρικότητα του Κοπέρνικου και ο οποίος πέρασε από δίκη στην Ι. Εξέταση, το 1633, και αναγκάστηκε να υποστηρίξει την ακινησία της γης!. Αν λοιπόν ορισμένοι θέλουν να είναι συνεχιστές της πολιτικής του Βατικανού, κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, που στηρίζετο στο γράμμα της Αγίας Γραφής, τότε με γειά τους και χαρά τους, αλλά οφείλουν να σταματήσουν μια προπαγάνδα, περί της ακινησίας των πάντων, που πλέον μόνο μιας ψυχιατρικής αντιμετώπισης μπορεί να τύχει!

ΙΚ

Βιολογική  καταγωγή του ανθρώπου

Το βιβλίο της Γένεσης ξεκινά με τις φράσεις: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» και η επίσημη μετάφραση μας δίνει το: «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη». Δηλαδή θέλει να πει, ότι δημιούργησε τη γη που πατάμε και τον ουρανό που βλέπουμε; Όχι, λέγει ο Αρχιμανδρίτης και αστροφυσικός π. Αστέριος Χατζηνικολάου, στο βιβλίο του «Αρχή και τέλος του κόσμου». Αυτή η πρόταση θέλει να πει: «Με την έναρξη του χρόνου, ο Θεός δημιούργησε τον χώρο και την ύλη». Είναι έτσι ακριβώς, καθότι σήμερα η Κβαντομηχανική μας λέγει, ότι ο χωροχρόνος αυτός μετατρέπεται σε ύλη, καθότι ο χωροχρόνος δημιουργείται από εν-υλώσεις και εξαϋλώσεις κυμάτων πιθανοτήτων, που εξαρτώνται από τον νόμο των πιθανοτήτων, που με τη σειρά τους είναι το θεμελιωδέστερο συστατικό του σύμπαντος.

Αφού λοιπόν κατά τη κβαντική διακύμανση του κενού διαπιστώνονται αναταράξεις, που υπακούουν στο νόμο των πιθανοτήτων, αυτό σημαίνει ύπαρξη αιτίας των νόμων αυτών, δηλ. σημαίνει ύπαρξη Δημιουργού των νόμων αυτών, που με τη σειρά του σημαίνει ύπαρξη ανωτάτου νοήμονος όντος, ανωτάτου νομοθέτη, η ύπαρξη του οποίου δεν είναι απλώς έξω-χωροχρονική, αλλά και εξω-πιθανοτική. Κάτι που δεν υπόκειται καν στο νόμο των πιθανοτήτων, αλλά που ορίζει τις πιθανότητες αυτές. Και κάτι τέτοιο, δεν είναι δυνατόν να αναζητηθεί μέσα στο πιθανοκρατικό μας σύμπαν!

Διαβάζουμε πάλι στο 2^ο κεφάλαιο της Γένεσης, ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης και φύσηξε μέσα στα ρουθούνια του πνοή ζωής. Όπως και στον πρώτο στίχο της Γένεσης, έτσι και εδώ, το πλάσιμο του ανθρώπου από το χώμα (και μάλιστα χωρίς νερό) δεν σημαίνει, ότι ο Θεός πήρε χώμα, που είναι ανόργανη ύλη, αποτελούμενη από μόρια πυριτίου και δημιούργησε τον άνθρωπο, γιατί αυτό θα ήταν αντίθετο με το νόμο του Θεού, ότι μια ζωή παράγεται από άλλη ζωή και όχι από νεκρή ύλη, αλλά αντίθετα σημαίνει, ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο από υλικά συστατικά και μάλιστα οργανικά, ώστε το τέλειο αυτό δημιούργημα του να συνδέεται με τα υπόλοιπα δημιουργήματα, και έτσι να μπορεί δια της μεσιτείας του προς το Θεό να επιτύχει τη σωτηρία του κόσμου (κατά τον άγιο Μάξιμο Ομολογητή).

Τα ανωτέρω, πράγματι αποτελούν θεολογικό ζήτημα, που αντιτίθεται στον Δημιουργισμό, που θέλει τα ζώα να έχουν πλαστεί ξεχωριστά και είναι το ζήτημα της ίδιας της σωτηρίας της κτίσεως! Επειδή σε αυτό έχουν γραφεί πολλά, εδώ θα πούμε μόνον ότι αν ο άνθρωπος και τα ζώα δεν είναι μεταξύ τους συγγενείς, τότε όλο το σχέδιο του Θεού για σωτηρία του ανθρώπου και της κτίσεως, ακόμα και η ίδια η λογική τη ενανθρώπισης του Θεού, καταρρέει!

Εάν τα ζώα δεν συγγενεύουν μεταξύ τους, αλλά τα είδη τους είναι σαφώς διαχωρισμένα από τη δημιουργία τους, και εάν ομοίως και ο άνθρωπος δεν συγγενεύει με τα ζώα, τότε ούτε ως ιερέας τους μπορεί να λειτουργήσει, ούτε να αφθαρτοποιηθεί η κτίση μέσω της αφθαρτοποίησης του βασιλιά και ιερέα της, του ανθρώπου, ούτε έχει κανένα μέλλον η ζωική δημιουργία, στον καιρό της Δευτέρας Παρουσίας, όπου τα πάντα θα προσληφθούν στο Σώμα του Χριστού, λόγω της συγγένειάς τους με Αυτόν! Άρα ματαίως ενανθρώπισε και ματαίως ο άνθρωπος πλάστηκε σε μια κτίση την οποία δεν μπορεί να αφθαρτοποιήσει, μια και είναι ξένος προς αυτήν!

Μήπως σώζει την κτίση το ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από χώμα όπως και αυτή; Μα αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε γιατί ορισμένοι θίγονται, όταν λέμε ότι είναι ο άνθρωπος ένας από τα ζώα της γης, και δεν θίγονται από το ότι είναι ΧΩΜΑ της γης;

Όλοι γνωρίζουμε, ότι δημιουργήθηκε η επιστήμη της Βιολογίας, η οποία εξετάζει τον άνθρωπο ως προς την ανατομία, φυσιολογία, ανάπτυξη, γενετική, παθολογία, συμπεριφορά και την εξελικτική πορεία του βιολογικού αυτού είδους, από την εποχή που ξεχώρισε ως ιδιαίτερος κλάδος των Πρωτευόντων, συμπεριλαμβανομένου του εύφρονα ανθρώπου (Homo sapiens) καθώς και τις φυλογενετικές του σχέσεις, με άλλους συγγενικούς οργανισμούς. Αυτές οι επιστήμες εξετάζουν τον άνθρωπο μόνον από τη υλική πλευρά και όχι από την πνευματική.

Σύμφωνα λοιπόν με την Επιστήμη της Βιολογίας, ο άνθρωπος είναι ο τελευταίος κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα της δημιουργίας, που ξεκινάει από την επικράτεια των Ευκαρυωτικών όντων, τα οποία αποτελούνται από ευκαρυωτικά κύτταρα. Ευκαρυωτικά κύτταρα είναι εκείνα, που έχουν ευδιάκριτο πυρήνα (= κάρυον) που περικλείεται από μια κυτταρική μεμβράνη, αντίθετα από τα προ-καρυωτικά κύτταρα, που δεν έχουν πυρήνα και τέτοια είναι τα βακτήρια. Από τα ευκαρυωτικά αυτά όντα δημιουργούνται τα πρωτόζωα, τα φύκη, τα φυτά και τα ζώα. Από το βασίλειο των ζώων ξεκινάει μια αλυσίδα, που μέσω των Χορδωτών, των Τετραπόδων και των Θηλαστικών καταλήγει στα Πρωτεύοντα ζώα και μέσω των Ανθρωποειδών φθάνει στον Άνθρωπο. Παρατηρείται, ότι στην αλυσίδα αυτή και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει καταγωγή του ανθρώπου από πίθηκο, ακόμη και στην περίπτωση του πιο ανεπτυγμένου πιθήκου, του Χιμπαντζή, που είναι φυλογενετικά, ο πλησιέστερος προς τον άνθρωπο, έχοντας το 94% του DNA του κοινό με αυτό του ανθρώπου.

Τον 20^ο αιώνα, μια καθαρά τεχνολογική επιστήμη, η Φυσική και μετά την ανάπτυξη της θεωρίας της σχετικότητας του Einstein, έψαυσε και το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, δηλ. την ψυχή! Έτσι θεώρησε, ότι η Ύλη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια καμπύλωση του χώρου, οπότε, όπου δεν υπάρχει καμπύλωση του χώρου δεν υπάρχει ύλη, ενώ όπου παρατηρείται καμπύλωση του χώρου, αυτό σημαίνει, ότι εκεί υπάρχει συγκέντρωση ύλης. Επίσης, η θεωρία αυτή εισήγαγε μια 4^η διάσταση, εκτός από τις τρεις που γίνονται αντιληπτές δια των αισθήσεων: το μήκος, το πλάτος και το ύψος. Εισήγαγε το χρόνο, που δεν γίνεται αντιληπτός δια των αισθήσεων, αλλά δύναται να μετρηθεί. Υπάρχει όμως και χρόνος που δεν μπορεί να μετρηθεί και αποκαλείται χρόνος άχρονος και δεν ανήκει στη σφαίρα του υλικού κόσμου.

Έτσι η Φυσική, μετά τη διατύπωση και την περαιτέρω επεξεργασία της θεωρίας της σχετικότητας, μπορεί δειλά να προσεγγίσει τον άνθρωπο, τόσο στο υλικό του μέρος, το σώμα, όσο και στο πνευματικό του μέρος, την ψυχή! Το σώμα, που είναι το υλικό μέρος του ανθρώπου, το θεωρεί ως συγκέντρωση ύλης, λόγω της καμπυλότητας του χώρου που παρουσιάζεται και μάλιστα η Κβαντική Φυσική φθάνει να τον θεωρήσει ως φωτόνιο, δηλ. διφυές ον, αποτελούμενο από. σωματίδιο και κύμα, όπου θεωρείται ως σωματίδιο τεράστιας μάζας και κύμα απείρου συχνότητας! Ως προς την ψυχή, που είναι το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, την θεωρεί ως μια μη μετρήσιμη διάσταση του χρόνου, που την αποκαλεί, ως ο άχρονος χρόνος!

Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ            

(Ιωάννη Καρδάση-Χημικού)

Πριν μερικά χρόνια, η παρέμβαση ενός εκπαιδευτικού για την απουσία του σταυρού από τον Ιστό (κοντάρι) της Σημαίας στο σχολείο του, "ανάγκασε" τον τότε Υπουργό Παιδείας Γ.Παπανδρέου, να εκδώσει διευκρινιστική εγκύκλιο (ΙΒ/7541, 6/9/1996), με την οποία καλούσε όλες τις σχολικές μονάδες να μεριμνήσουν για την "άμεση τοποθέτηση σταυρού" επάνω σε όλα τα κοντάρια (ιστούς) σημαιών που υπάρχουν στα σχολεία .

Σε λίγες εβδομάδες τα σχολεία θα τιμήσουν την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821.

Ας φροντίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς να κάνουμε έγκαιρα όλες τις απαραίτητες παρεμβάσεις ώστε να υπάρχει ο σταυρός επάνω στο κοντάρι (ιστό) της σημαίας (που συνήθως βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του σχολείου μας), όπως εξ άλλου προβλέπεται και από τη νόμο 851/1978 (άρθρο 2).

Ν 851/1978:Περί Εθνικής Σημαίας.
Αρ. 1

1. Η Εθνική Σημαία της Ελλάδος είναι κυανόλευκος, συγκείται εξ εννέα όσου πλάτους οριζοντίων ταινιών, αξ ων αι πέντε (50 κυαναί και αι τέσσαρες (4) λευκαί ούτως ώστε η άνω και η κάτω ταινία να είναι κυαναί, αι δε άλλαι εναλάξ λευκαί και κυαναί.

2. Εις την άνω προς τον ιστόν ή κοντόν υπάρχει όρθιος λευκός ισοκέραιος σταυρός εκτεινόμενος μέχρι των τεσσάρων πλευρών του περιέχοντος αυτόν κυανού τετραγώνου καταλαμβάνοντος εκ των άνω προς τα κάτω τρεις ταινίας κυανάς και δύο λευκάς.

Ας έχουμε επίσης υπόψη και τι απαγορεύεται για την Ελληνική σημαία (άρθρο 6, παράγραφος 9):

11. Η εθνική Σημαία:
α) Δεν ανακρεμάται επί εξωστών ή παραθύρων άνευ κοντού.
β) Δεν φέρει επ` αυτής τα διακριτικά Οργανώσεων, Οργανισμών, Συλλόγων, Σχολών ή Ιδρυμάτων ή οιανδήποτε παράστασιν.
γ) Δεν χρησιμοποιείται προς κάλυψιν αγάλματος ή προτομής. Εις την περίπτωσιν ταύτην δύναται να χρησιμοποιηθή ύφασμα με τα Εθνικά χρώματα,
δ) Δεν χρησιμοποιείται δι` οιονδήποτε διαφημιστικόν ή εμπορικόν σκοπόν.
ε) Δεν απορρίπτεται εις τα άχρηστα, αλλά αντικαθιστάμενη λόγω παλαιότητας, καταστρέφεται κατά προτίμησιν δια της πυράς.

Τα αφορώντα στην Εθνική Σημαία της Ελλάδας (χρώμα, μέγεθος, διαστάσεις, χρησιμοποίηση, περιορισμοί, κυρώσεις, κλπ.) καθορίζονται με τον Νόμο 851/1978 (ΦΕΚ 233 τ. Α’)
Παραθέτουμε ολόκληρη τη σχετική νομοθεσία:

Διαβάστε περισσότερα »
http://opaidagogos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5.html

«…αληθής νηστεία η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας…»

 Η νηστεία είναι θεσμός πανάρχαιος και θεόσδοτος. Τη νομοθέτησε ήδη στον παράδεισο ο Θεός, αμέσως μετά την πλάση του ανθρώπου, όταν απαγόρευσε στους πρωτοπλάστους να φάνε «από το δέντρο της γνώσεως του κάλου και του κάκου» (Γεν. 2:17). Την όρισε στη συνέχεια ο Μωσαϊκός Νόμος. Την επικύρωσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς τόσο με το λόγο Του όσο και με το παράδειγμά Του, ό­ταν νήστεψε «σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες» (Ματθ. 4:2). Την τήρησαν οι απόστολοι και οι πρώ­τοι χριστιανοί. Τη θεσμοθέτησε η Εκκλησία: «Αν κάποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος ή υποδιάκονος ή αναγνώστης ή ψάλτης δεν νηστεύει την Αγία Τεσσαρακοστή, την Τετάρτη και την Πα­ρασκευή, να καθαιρείται. Αν είναι λαϊκός αυτός που δεν νηστεύει, να αφορίζεται. Εκτός, βέβαια, αν εμποδίζεται να νηστέψει από σωματική ασθένεια» (Καν. ξθ' Αγίων Αποστόλων).

 Κάθε χριστιανός, λοιπόν, οφείλει να τηρεί τις «διατεταγμένες» νηστείες (Βλέπε το κατατοπιστικό «Παράρτημα»), υπακούοντας με ταπείνωση στο Χριστό και την Εκκλησία Του. Αυτή η υπακοή, βέβαια, δεν είναι άλογη ούτε ανώφελη. Γιατί με τη νηστεία, όπως τονίζουν στα συγγράμ­ματά τους οι θεοφώτιστοι πατέρες και όπως απο­δεικνύει ο εν Χριστώ αγώνας των πιστών που έχουν γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, καταπολεμείται η ακράτεια, ισχυροποιείται η θέληση, δουλαγωγείται το σώμα, καθαρίζεται ο νους, μαλακώνει η καρδιά, καταστέλλονται οι σαρκικές ορμές, νεκρώνονται ό­λα τα πάθη, θεραπεύεται η ψυχή΄ κοντολογίς, «πάν καλόν και αγαθόν δια της νηστείας κατορθούται και τελειούται» (άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).

Πολλοί, ωστόσο, είναι εκείνοι που δεν τηρούν τις νηστείες της Εκκλησίας, προβάλλοντας διάφο­ρες δικαιολογίες. Το ίδιο γινόταν και στα χρόνια των αγίων πατέρων, όπως διαπιστώνουμε από με­ρικές ομιλίες τους.

Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας, στους δύο λόγους του «Περί νηστείας», επιλεγμένα αποσπάσματα των οποίων ακολουθούν σε ελεύθερη απόδοση, εξε­τάζοντας ιστορικά και θεολογικά το θεσμό, απαντά στις ενστάσεις και αντιρρήσεις των αρνητών του, τονίζει την καθολικότητα και την κοινωνική του διά­σταση και, τέλος, ορίζει ως αληθινή νηστεία τόσο την αποχή από ορισμένες τροφές όσο και την απο­ξένωση από την κακία. Γενικά συστήνει την καθο­λική εγκράτεια και την ασκητική τοποθέτηση απέ­ναντι στα υλικά στοιχεία του κόσμου, τοποθέτηση που αποτρέπει την υποδούλωση του χριστιανού στα κτιστά και επιτρέπει την ελεύθερη και σωτήρια υποταγή του στο άγιο θέλημα του Κτίστη.

(Πρόλογος υπό των πατέρων της Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπού Αττικής)

Η Νηστεία

Πολύτιμο δώρο του Θεού είναι η νηστεία. Θεσμός πανάρχαιος, που διατηρήθηκε σαν πατρική κληρονομιά κι έφτασε μέχρι τις μέρες μας.

Δεχθείτε τη λοιπόν με χαρά. Δεχθείτε οι φτωχοί τη σύντροφό σας. Δεχθείτε οι υπηρέτες την ανάπαυσή σας. Δεχθείτε οι πλούσιοι αυτή που σας σώζει από τον κίνδυνο του κορεσμού και νοστιμίζει όσα η συνεχής απόλαυση ανοσταίνει.

Οι άρρωστοι δεχθείτε τη μητέρα της υγείας. Οι υγιείς την εξασφάλιση της ευεξίας. Ρωτήστε τους γιατρούς, και θα σας πουν πως τίποτα δεν είναι τόσο αμφίβολο κι αβέβαιο όσο η υγεία. Γι’ αυτό οι συνετοί με τη νηστεία προσπαθούν να διατηρήσουν την υγεία τους και να γλυτώσουν από το συντριπτικό φορτίο της παχυσαρκίας.

Μην ισχυρίζεσαι πως δεν μπορείς να νηστέψεις, φέρνοντας σαν πρόφαση αρρώστια ή σωματική αδυναμία, αφού, από την άλλη μεριά, σ’ όλη σου τη ζωή ταλαιπωρείς το σώμα σου με την πολυφαγία. Γνωρίζω πολύ καλά πως οι γιατροί επιβάλλουν στους αρρώστους μάλλον λιτή δίαιτα και νηστεία παρά ποικιλία και αφθονία φαγητών.

Άλλωστε, τι είναι ευκολότερο για το σώμα, να περάσει τη νύχτα μ’ ένα ελαφρό δείπνο ή να πέσει στο κρεβάτι βαρύ απ’ την πολυφαγία; Μπορεί ν’ αναπαυθεί έτσι ή θα στριφογυρίζει παραφορτωμένο και ταλαίπωρο; Ποιο πλοίο μπορεί να κυβερνήσει ευκολότερα ένας καπετάνιος και να το σώσει σε μια θαλασσοταραχή, το βαρυφορτωμένο ή εκείνο που έχει το κανονικό του φορτίο; Το βαρυφορτωμένο δεν θα το βυθίσει μια μικρή τρικυμία; Έτσι και τα σώματα, όταν ταλαιπωρούνται με την πολλή τροφή, εύκολα υποκύπτουν στις αρρώστιες. Ενώ όταν τρέφονται ελαφρά, διατηρούν την καλή τους υγεία.

Ας παρακολουθήσουμε όμως ιστορικά την υπό­θεση της νηστείας, για να δούμε πόσο εκτιμήθηκε από τους αγίους και πόσα καλά προξένησε.

Ο θεόπτης Μωυσής μετά από νηστεία σαρά­ντα ημερών τόλμησε ν' ανεβεί στην κορυφή του ό­ρους Σινά και να παραλάβει τις πλάκες των δέκα εντολών (Εξ. 24:18). Δεν θα έπαιρνε το θάρρος να πλησιάσει την κορυφή, που κάπνιζε από τη θεία παρουσία, αν δεν είχε οπλιστεί με τη νηστεία. Νή­στεψε, κι έτσι μπόρεσε να συνομιλήσει με το Θεό.

Ο προφήτης Σαμουήλ υπήρξε καρπός της νη­στείας. Η μητέρα του Άννα, αφού νήστεψε, προ­σευχήθηκε στο Θεό και Του ζήτησε ένα παιδί, με την υπόσχεση να το αφιερώσει σ' Εκείνον (Α' Βασ. 1:11).

Τον μεγάλο ήρωα Σαμψών, τί ήταν εκείνο που τον έκανε ακαταμάχητο; Η νηστεία! Με τη νηστεία συνελήφθη στα σπλάχνα της μητέρας του. Η νηστεία τον γέννησε. Η νηστεία τον θήλασε. Η νη­στεία τον ανέθρεψε. Η νηστεία εκείνη, που όρισε ο άγγελος: «Το παιδί, που θα γεννηθεί, δεν θα πρέπει να γευθεί κανένα από τα προϊόντα του αμπελιού. Δεν θα πιει κρασί ούτε κανένα άλλο δυνατό ποτό» (Κριτ. 13:14).

Η νηστεία γεννάει προφήτες. Ενισχύει τους δυ­νατούς. Σοφίζει τους νομοθέτες. Εξοπλίζει τους ήρωες. Γυμνάζει τους αθλητές. Αποκρούει τους πει­ρασμούς. Συγκατοικεί με τη νηφαλιότητα και την αγνότητα. Στους πολέμους κάνει ανδραγαθήματα και στον καιρό της ειρήνης διδάσκει την ησυχία. Αγιάζει τους αφιερωμένους και τελειοποιεί τους ιε­ρείς. Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει το Θυσιαστή­ριο και να τελέσει τη θεία Λειτουργία, χωρίς προη­γουμένως να έχει νηστέψει.

Μετά από νηστεία σαράντα ημερών αξιώθηκε ο προφήτης Ηλίας ν' αντικρύσει τον Κύριο (Γ' Βασ. 19:8-18). Χάρη στη νηστεία αποδείχθηκε ισχυρότε­ρος από το θάνατο και ανέστησε το πεθαμένο παι­δί (Γ' Βασ. 17:21-23). Χάρη στη νηστεία εμπόδισε τον ουρανό να βρέξει για τριάμιση χρόνια (Γ' Βασ. 17:1, 18:1). Κι αυτό, για να μαλακώσει τη σκληροκαρδία των Ισραηλιτών, που είχαν παραδοθεί στην ασέβεια και στην παρανομία. Ετσι προκάλεσε σ' ο­λόκληρο λαό υποχρεωτική νηστεία, μέχρι να μετα­νοήσουν και να επανορθώσουν την αμαρτία, που προήλθε από την καλοπέραση και τον μαλθακό βίο.

Ο προφήτης Δανιήλ, που για ένα εικοσαήμερο δεν γεύθηκε ψωμί ούτε ήπιε νερό (Δαν. 10:2-3), δί­δαξε και τα λιοντάρια ακόμα να νηστεύουν (Δαν. 6:16-22). Τα πεινασμένα λιοντάρια δεν τον κατα­σπάραξαν, σαν να είχε σώμα από πέτρα ή χαλκό ή άλλο σκληρό υλικό. Η νηστεία δυνάμωσε το σώ­μα του προφήτη και το έκανε απρόσβλητο από τα δόντια των θηρίων, όπως η βαφή κάνει το σίδε­ρο απρόσβλητο από τη σκουριά.

Η νηστεία ενισχύει την προσευχή. Γίνεται φτερό στην πορεία της προς τον ουρανό. Είναι μητέρα της υγείας, παιδαγωγός της νιότης, στολίδι των γηρατειών. Είναι συνοδοιπόρος των ταξιδιωτών και ασφάλεια των συγκατοίκων.

Ο άνδρας δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη συζυ­γική πίστη της γυναίκας του, όταν τη βλέπει να συζεί με τη νηστεία. Η γυναίκα δεν λιώνει από ζήλεια, όταν βλέπει τον άνδρα της να νηστεύει.

Ποιός ζημιώθηκε ποτέ από τη νηστεία; Υπολό­γισε την οικονομική κατάσταση του σπιτιού σου σε μια μέρα νηστείας. Υπολόγισέ την και σε μια συνη­θισμένη μέρα. Θα διαπιστώσεις έτσι εύκολα, πόσο μεγάλο κέρδος έχεις με τη νηστεία.

Σκέψου πως ακόμα και οι εφοριακοί αφήνουν τους φορολογουμένους να ζήσουν λίγο καιρό ήσυ­χοι και ανενόχλητοι. Ας επιτρέψει λοιπόν και η σάρκα μια μικρή ανάπαυλα στο στόμα. Ας κάνει μια μικρή ανακωχή αυτή, που, όταν χορτάσει, φιλο­σοφεί γύρω από την εγκράτεια, ενώ, όταν πεινά­σει, ξεχνάει όσα δέχτηκε πρίν.

Οποιος νηστεύει, δεν έχει ανάγκη από δάνεια ούτε χρειάζεται να πληρώνει τόκους. Η νηστεία γίνεται αφορμή να ευφραίνεται ο άνθρωπος. Γιατί όπως η δίψα κάνει γλυκό το πιοτό και η πείνα ευ­χάριστο το τραπέζι, έτσι και η νηστεία κάνει απο­λαυστικά τα φαγητά.

Αν θέλεις λοιπόν να 'ναι ευχάριστο το τραπέζι σου, δέξου την αλλαγή της νηστείας. Αν όμως είσαι πάντα κυκλωμένος από πλούσια φαγητά, αδικείς τον εαυτό σου, γιατί εξαφανίζεις την από­λαυση με την άμετρη φιληδονία.

Τίποτα δεν υπάρχει, που να μην περιφρονηθεί με τη συνεχή απόλαυσή του. Ενώ, αντίθετα, συχνά επιθυμούμε εκείνα τα φαγητά, που σπάνια γευόμαστε. Γι' αυτό και ο Δημιουργός μας επινόησε την ποικιλία στη ζωή μας, ώστε να νιώθουμε την από­λαυση όλων των αγαθών Του. Παρατήρησε τι συμβαίνει στη φύση: ο ήλιος δεν είναι λαμπρότερος μετά τη νύχτα; Ο ύπνος δεν είναι γλυκύτερος μετά την αγρυπνία; Η υγεία δεν είναι περισσότερο επιθυμητή μετά τη δοκιμασία της αρρώστιας; Ετσι και το τραπέζι γίνεται περισσότερο ευχάριστο μετά τη νηστεία. Αυτό μάλιστα ισχύει για όλους. Και για τους πλουσίους, που έχουν άφθονα φαγητά, και για τους φτωχούς, που διαθέτουν λιγότερη τροφή.

Να θυμάσαι και να φοβάσαι το παράδειγμα του πλουσίου της παραβολής (Λουκ. 16:19-31). Οι συ­νεχείς απολαύσεις τον οδήγησαν στην αιώνια κό­λαση. Ο πλούσιος αυτός δεν κατηγορήθηκε για καμιά αδικία. Εξαιτίας όμως των ανέσεων και της τροφής που απολάμβανε, καθώς και της αδιαφο­ρίας του για τη φτώχεια του Λαζάρου, τιμωρήθη­κε τόσο σκληρά. Η νηστεία και η υπομονή στις κακοπάθειες δεν ήταν, αντίθετα, εκείνες που χάρισαν την ανάπαυση στο Λάζαρο; Η παραβολή δεν ανα­φέρει γι’ άλλες αρετές του, παρά μόνο γι' αυτές, που, σαν δυο φτερά, τον ύψωσαν και τον ανέπαυσαν στους κόλπους του Αβραάμ.

Πρόσεξε λοιπόν κι εσύ, μήπως, ενώ τώρα πί­νεις ευχάριστα ποτά και αποστρέφεσαι το νερό, αργότερα ικετεύεις για μια μονάχα σταγόνα του, όπως ο πλούσιος. Κανείς δεν έπαθε τίποτα πίνο­ντας νερό. Κανείς δεν μέθυσε. Κανείς δεν ένιωσε πονοκέφαλο ή ζάλη. Ενώ, αντίθετα, η κακή χώνε­ψη, που αναγκαστικά ακολουθεί τα συμπόσια, δη­μιουργεί φοβερές αρρώστιες.

Η ζωή του Τιμίου Προδρόμου ήταν μια συνεχής νηστεία. Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε τραπέζι ούτε κτήματα ούτε ζώα ούτε αποθήκες τροφίμων ούτε τίποτ’ άλλο, απ’ αυτά που θεωρούνται απαραίτητα για τη ζωή. Γι’ αυτό όμως ο Κύριος διακήρυξε πως ήταν «ο σπουδαιότερος απ’ όσους γέννησαν ποτέ γυναίκες» (Ματθ. 11:11).

Η νηστεία ανέβασε στον τρίτο ουρανό και τον απόστολο Παύλο, που την απαρίθμησε ανάμεσα στα καυχήματα για τις θλίψεις του (Β’ Κορ. 11:17).

Για όλες όμως τις αρετές, κορυφαίο τύπο και υπογραμμό έχουμε τον ίδιο τον Κύριο. Ο Κύριος, λοιπόν, μετά από νηστεία σαράντα ημερών, άρχισε το έργο του εδώ στη γη (Ματθ. 4:2). Πρώτα οχύρωσε και εξόπλισε με τη νηστεία τη σάρκα, που πήρε για χάρη μας, κι ύστερα δέχθηκε τους πειρασμούς του διαβόλου. Παρόμοια κι εμείς, με νηστείες ας ετοιμαζόμαστε κι ας προγυμναζόμαστε στους αγώνες εναντίον των πνευματικών αντιπάλων.

Σε μιαν αμφίβολη πολεμική συμπλοκή, η παρουσία κάποιου συμμάχου στο πλευρό του ενός εμπολέμου προκαλεί την ήττα του άλλου. Λοιπόν, το πνεύμα και η σάρκα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Με ποιο θα συμμαχήσεις; Αν συμμαχήσεις με τη σάρκα, θα εξασθενίσεις το πνεύμα. Ενώ αν συμμαχήσεις με το πνεύμα, θα υποδουλώσεις τη σάρκα. Αφού θέλεις να ισχυροποιήσεις το πνεύμα σου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Όσο ο εξωτερικός άνθρωπος (δηλαδή η σάρκα) φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός (δηλαδή το πνεύμα) ανανεώνεται» (Β’ Κορ. 4:16).

Ο Μωυσής, για να πάρει τη νομοθεσία για δεύτερη φορά, χρειάστηκε και δεύτερη νηστεία (Εξ. 34:28).

Οι Νινευίτες, αν δεν είχαν νηστέψει οι ίδιοι και τα ζώα τους, δεν θα είχαν γλυτώσει την καταστροφή (Ιων. 3:4-10).

Αλλά και τον Ησαύ, τί ήταν εκείνο που τον εξευτέλιζε και τον έκανε δούλο του αδελφού του; Δεν ήταν ένα φαγητό; Γι’ αυτό και μόνο πούλησε τα πρωτοτόκια του (Γεν. 25:29-34)!

Ποιοι, πάλι, άφησαν τα πτώματά τους στην έρημο; Δεν τ’ άφησαν εκείνοι που επιζήτησαν την κρεοφαγία και την καλοπέραση της Αιγύπτου (Αριθ. 11:33-34); Όσο δηλαδή οι Ισραηλίτες έμεναν ικανοποιημένοι μόνο με το μάννα, νικούσαν τους εχθρούς τους και κανείς τους δεν αρρώσταινε. Όταν όμως θυμήθηκαν τις χύτρες με τα κρέατα και νοστάλγησαν τη δουλεία στην Αίγυπτο, τιμωρήθηκαν. Πέθαναν στην έρημο και δεν αξιώθηκαν να δουν τη γη της επαγγελίας.

Δεν φοβάσαι κι εσύ το παράδειγμα αυτό; Δεν σκέφτεσαι μήπως με την πολυφαγία αποκλειστείς από την ουράνια γη της επαγγελίας;

Η απόλαυση άφθονης και λιπαρής τροφής δημιουργεί στην ψυχή αναθυμιάσεις, που, σαν ένα πυκνό σύννεφο καπνού, εμποδίζουν το νου ν’ αντικρύσει τις ελλάμψεις του Παναγίου Πνεύματος.

Η νηστεία είναι ισχυρό όπλο εναντίον των δαιμόνων. «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί να διωχθεί με κανένα άλλο μέσο, παρά μόνο με την προσευχή και τη νηστεία», είπε ο Κύριος στην περίπτωση του δαιμονισμένου νέου (Μάρκ. 9:29).

Με την τροφή, τη μέθη και τα διάφορα καρυκεύματα εξάπτεται και κάθε είδος ακολασίας. Το κυνήγι της απολαύσεως μεταβάλλει τους λογικούς ανθρώπους σε άλογα ζώα.

Η κραιπάλη προκαλεί και φρικτές διαστροφές. Γίνεται αιτία ν’ αναζητούν οι ακόλαστοι τη γυναίκα στον άνδρα και τον άνδρα στη γυναίκα.

Η νηστεία ρυθμίζει και την έγγαμη ζωή. Εμποδίζει την ασυδοσία και επιβάλλει σύμφωνη εγκράτεια, για ν’ αφοσιωθούν οι σύζυγοι στην προσευχή.

Μην περιορίζεις όμως την αρετή της νηστείας μόνο στη δίαιτα. Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες: Να μην αδικήσεις κανένα. Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.

Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Αλίμονο σ’ αυτούς που μεθάνε χωρίς κρασί» (Ησ. 28:1). Τέτοια μέθη είναι π.χ. ο θυμός, που κάνει την ψυχή να παραφρονήσει. Είναι επίσης ο φόβος, που παραλύει τη διάνοια. Γενικά, κάθε πάθος που ζαλίζει το νου είναι και μια μέθη. Ο οργισμένος μεθάει με το πάθος του. Δεν σκέφτεται ποιους έχει μπροστά του. Σαν να πολεμάει μέσα στη νύχτα, αρπάζει το καθετί, σκοντάφτει στον καθένα. Δεν ξέρει τι λέει, βρίζει, χτυπάει, απειλεί, ορκίζεται, κραυγάζει.

Αν λοιπόν θέλεις να νηστέψεις πραγματικά, πρέπει ν’ αποφύγεις όλα τα πάθη.

Πρόσεξε και κάτι άλλο: Να μη γίνει η αυριανή νηστεία αφορμή κραιπάλης σήμερα. Μην καταστρέφεις με τη σημερινή ασυδοσία την αυριανή εγκράτεια. Οταν κανείς θέλει να συνάψει γάμο με μια σεμνή γυναίκα, δεν βάζει πρωτύτερα στο σπί­τι του παλλακίδες και πόρνες. Γιατί η νόμιμη γυ­ναίκα δεν ανέχεται να συγκατοικεί με τις παράνο­μες και διεφθαρμένες.

Ετσι λοιπόν κι εσύ. Με την προσδοκία της νη­στείας, μη δέχεσαι την ακόλαστη μέθη, που είναι μητέρα της αναισχυντίας, φίλη του αισχρού αστεί­ου, έτοιμη για κάθε ανηθικότητα. Η νηστεία και η προσευχή δεν θα κατοικήσουν μέσα σε ψυχή που έχει μολυνθεί με την κραιπάλη. Ο Κύριος δέχεται στα θεία σκηνώματα αυτόν που νηστεύει. Απο­στρέφεται όμως σαν βέβηλο και ανίερο τον άσωτο. Αν λοιπόν έρθεις αύριο εδώ και μυρίζεις κρασί, πώς θα λογαριάσω σαν νηστεία την κραιπάλη σου; Πού θα σε κατατάξω; Στους μέθυσους ή στους εγκρα­τείς; Η μέθη που προηγήθηκε, σε παρουσιάζει μέθυσο, ενώ η δίαιτα που άρχισες, νηστευτή. Με τα λείψανα της μέθης, η νηστεία σου γίνεται ανώφελη. Και αν η αρχή είναι ανώφελη, κινδυνεύει ανώφελο να καταλήξει και το σύνολο.

Η νηστεία δεν ασκεί επίδραση μόνο στα άτο­μα. Επηρεάζει και ολόκληρη την κοινωνία. Συμμορφώνει και καθησυχάζει σύντομα όλους τους αν­θρώπους. Επιβάλλει σιγή στα ξεφωνητά και τις κραυγές, εξορίζει τους τσακωμούς και τις διαμά­χες, απομακρύνει την κατάκριση και την καταλαλιά.

Ποιού δασκάλου η παρουσία σταματάει τόσο γρήγορα τις αταξίες και το θόρυβο των παιδιών; Μόλις εμφανιστεί η νηστεία, κάθε ταραχή στην πό­λη αυτόματα σταματάει.

Ποιός μπορεί να συνεχίζει το γλέντι και τη δια­σκέδαση σε καιρό νηστείας; Ποιός μπορεί να συν­δυάσει τη νηστεία με ασελγείς χορούς; Τα άπρεπα γέλια και τα πορνικά τραγούδια και οι έξαλλοι χο­ροί απομακρύνονται από την πόλη, μόλις φτάσει η νηστεία σαν ένας αυστηρός δικαστής.

Αν όλοι άκουγαν τις συμβουλές της νηστείας, θα επικρατούσε τέλεια ειρήνη σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν θα ξεσηκωνόταν το ένα κρά­τος εναντίον του άλλου. Δεν θα είχαμε πολεμικές συμπλοκές ούτε κατασκευαστές όπλων. Δεν θα υπήρχαν δικαστήρια ούτε φυλακές. Οι ερημιές δεν θα φιλοξενούσαν κακοποιούς ούτε οι πόλεις συ­κοφάντες ούτε οι θάλασσες πειρατές.

Αν κυριαρχούσε η νηστεία, η ζωή μας δεν θα ήταν γεμάτη στεναγμούς. Γιατί αυτή θα δίδασκε σ' όλους όχι μόνο τον περιορισμό της σπάταλης ζωής, αλλά και την αποχή από πολλά άλλα κακά. Θα δίδασκε την ολοκληρωτική φυγή και αποξένωση από τη φιλαργυρία και την πλεονεξία, από τη φιλοδοξία και τη φιληδονία. Αν απαλλαγούμε απ' αυτά, θα ζούμε με ειρήνη και αγιασμό.

Αφού λοιπόν τέτοια αγαθά μας προσφέρει η βασίλισσα αυτή των αρετών, ας τη δεχτούμε χωρίς καμιά κατήφεια, χωρίς κανένα γογγυσμό. Όλοι πρόθυμα ας τιμήσουμε το πνευματικό τραπέζι που μας παραθέτει η νηστεία, εξαγνίζοντάς μας και προετοιμάζοντάς μας για την αιώνια θεία ευφροσύνη του παραδείσου.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=571 

Αν βρεθεί μια ελληνική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και τον ελληνικό λαό και επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ., που είναι κυριαρχικό της δικαίωμα, τα λεγόμενα ελληνοτουρκικά προβλήματα θα εξαλειφθούν ως δια μαγείας. Αυτή είναι η λύση των Ε-Τ προβλημάτων και οι διερευνητικές επαφές, που εξάπτουν τη φαντασία του κ. Νταβούτογλου!

Ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας έδωσε μακροσκελή συνέντευξη στον έγκριτο δημοσιογράφο Αθανάσιο Έλλις, της Καθημερινής, την οποία και αναδημοσιεύσαμε στο ιστολόγιό μας. (1)

Στη συνέντευξή του αυτή, εκτός του ότι τονίζει ότι είναι φίλος αν όχι αδελφός με τον Έλληνα ομόλογό του, Δημήτριο Αβραμόπουλο, ο Τούρκος υπουργός λέει κάτι που μπορεί να το εξηγήσει μόνο ένας ψυχίατρος, εκτός κι αν οι διπλωμάτες μας που συμμετέχουν στους 54 γύρους των διερευνητικών επαφών του έδωσαν αυτό το δικαίωμα, οπότε ο ψυχίατρος είναι γι' αλλού!

Στην προσπάθειά του να βάλει το διεθνές δίκαιο σε δεύτερη μοίρα και καταστήσει την τουρκολογική βασικό εργαλείο στην "επίλυση" του ζητήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, λέει λοιπόν ο Νταβούτογλου:

"Η Τουρκία έχει την πιο μακριά ακτογραμμή στη Μεσόγειο (!). Κανείς δεν μπορεί να περιμένει από την Τουρκία να παραμείνει περικυκλωμένη (land locked) από συγκεκριμένα μέτρα. Μπορεί να βρεθεί μια λύση όπου όλα αυτά τα νησιά, αλλά και τα συμφέροντα της Τουρκίας ως χώρας με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο, θα λαμβάνονται υπόψη. Δεν πρόκειται για αλληλοαναιρούμενες θέσεις. Μπορούμε να τα βρούμε μαζί και όλα αυτά να αποτελέσουν κοινό πλεονέκτημα. Ως υπουργός Εξωτερικών, αλλά και παλαιότερα, έχω ασχοληθεί με πολλά διεθνή ζητήματα, και το είπα στον φίλο μου, θα έλεγα τον αδερφό μου, Δημήτρη (Αβραμόπουλο), ότι το 70% είναι βασικά θέμα ψυχολογίας, και η ουσία είναι το υπόλοιπο 30%. Εάν ξεπεραστεί το ψυχολογικό εμπόδιο, τότε όλα αυτά μπορούν να λυθούν ρεαλιστικά. Αλλά όταν υπάρχουν ψυχολογικά εμπόδια δεν βρίσκονται λογικές και ρεαλιστικές λύσεις. Οταν οι δύο πλευρές αντιδρούν συναισθηματικά και παράλογα, τότε ακόμα και τα πιο μικρά ζητήματα μπορούν να αποτελέσουν αιτία πολέμου."
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη δέκατη θέση από πλευράς μήκους ακτογραμμής και μόλις δυο θέσεις κάτω από τις ΗΠΑ, με μήκος ακτογραμμής 14.880 χλμ, ενώ η Τουρκία βρίσκεται στην 17η θέση, με 7.200 χλμ!

Δηλαδή, η Ελλάδα διαθέτει υπερδιπλάσια ακτογραμμή από αυτήν της Τουρκίας!

Το δε ψέμα του Νταβούτογλου είναι ακόμα πιο αισχρό, αν ληφθεί υπ' όψιν ότι ο Νταβούτογλου επαίρεται και λέει ότι η Τουρκία έχει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο από όλες της χώρες και άρα και από την Ελλάδα, της στιγμή που μεγάλο μέρος της τουρκικής ακτογραμμής βρίσκεται στη Θάλασσα του Μαρμαρά και στον Εύξεινο Πόντο, ενώ το σύνολο της ελληνικής ακτογραμμής βρίσκεται στη Μεσόγειο!

Χωρίς να θέλουμε να επικρίνουμε και να ανοίγουμε μέτωπα με κανέναν, τίθεται το ερώτημα: Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον κ. Νταβούτογλου να ψευδολογεί ασυστόλως και να περνάει τις θέσεις του στην ελληνική κοινή γνώμη, χωρίς να του απαντά με μια απλή επίδειξη του πίνακα που ακολουθεί και είναι αναρτημένος στο διαδίκτυο;

Εκτός κι αν κάποιοι έχουν ήδη αποδεχτεί τις διερευνητικές επαφές ότι τα νησιά δεν υπάρχουν και είναι μια οπτασία, άρα δεν έχουν ακτογραμμή!!!

(μπορείτε να δείτε τον πίνακα στο σύνδεσμο με την πηγή του άρθρου στο τέλος της σελίδας)

(1)   http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6953.html#more

Πηγή, http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/n.html#.UUYf5FcqdhQ

Πῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός;

Στὸ βασικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἂς μὴν προσπαθήσουμε ν’ ἀπαντήσουμε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατί ὁ ἄπιστος δὲν θὰ τὸ παραδεχθεῖ.

Ἄν τοῦ ποῦμε ὅτι ἀνέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, ἔδιωξε δαιμόνια, οὔτε τότε θὰ συμφωνήσει.

Ἄν τοῦ ποῦμε ὅτι ὑποσχέθηκε ἀνάσταση νεκρῶν, βασιλεία οὐρανῶν καὶ ἀνέκφραστα ἀγαθά, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ συμφωνήσει, ἀλλὰ καὶ θὰ γελάσει.

Πῶς λοιπὸν θὰ τὸν ὁδηγήσουμε στὴν πίστη, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν εἶναι πνευματικὰ καλλιεργημένος;

Ἀσφαλῶς μὲ τὸ νὰ στηριχθοῦμε σὲ ἀλήθειες, ποὺ καὶ ἐμεῖς καὶ αὐτὸς παραδεχόμαστε χωρὶς καμιὰ ἀντίρρηση καὶ ἀμφιβολία.

Σὲ ποιὸ λοιπὸν σημεῖο συμφωνοῦμε μαζί του ἀπόλυτα;

Στὸ ὅτι ὁ Χριστὸς φύτεψε τὴν Ἐκκλησία.

Ἀπ’ αὐτὸ θὰ φανερώσουμε τὴ δύναμη καὶ θ’ ἀποδείξουμε τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι ἀδύνατο ν’ ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο ἔργο ἡ διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη μέσα σὲ τόσο σύντομο χρονικὸ διάστημα.

Καὶ μάλιστα, ὅταν ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ προσκαλεῖ στὴν ἀνώτερη ζωὴ ἀνθρώπους μὲ κακὲς συνήθειες, δούλους τῆς ἁμαρτίας.

Καὶ ὅμως, ὁ Κύριος κατόρθωσε νὰ ἐλευθερώσει ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο ἐμᾶς, μὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Κι αὐτὸ τὸ κατόρθωσε χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει ὅπλα, χωρὶς νὰ ξοδέψει χρήματα, χωρὶς νὰ κινητοποιήσει στρατούς, χωρὶς νὰ προκαλέσει πολέμους.

Τὸ κατόρθωσε ξεκινώντας μὲ δώδεκα μόνο μαθητές, ποὺ ἦταν ἄσημοι, ἀμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, ἄοπλοι...

Μὲ τέτοιους ἀνθρώπους κατόρθωσε νὰ πείσει τὰ ἔθνη νὰ σκέφτονται σωστά, ὄχι μόνο γιὰ τὴν παροῦσα ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μέλλουσα.

Μπόρεσε νὰ καταργήσει προγονικοὺς νόμους, νὰ ξεριζώσει ἀρχαῖες συνήθειες καὶ νὰ φυτέψει νέες.

Μπόρεσε ν’ ἀποσπάσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν εὔκολο τρόπο ζωῆς καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ δύσκολο.

Καὶ ὅλ’ αὐτὰ τὰ κατόρθωσε, ἐνῶ ὅλοι Τὸν πολεμοῦσαν, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχε ὑπομείνει ἐξευτελιστικὴ σταύρωση καὶ ταπεινωτικὸ θάνατο!

Ἀσφαλῶς δὲν συμβαίνουν αὐτὰ στοὺς ἀνθρώπους.

Μᾶλλον τὰ ἀντίθετα τούς συμβαίνουν.

Ὅσο δηλαδὴ ζοῦν καὶ εὐδοκιμοῦν οἱ ἴδιοι, τὸ ἔργο τους προοδεύει.

Ὅταν ὅμως πεθάνουν, καταστρέφεται μαζί τους ὅ,τι δημιούργησαν.

Καὶ αὐτὸ τὸ παθαίνουν ὄχι μόνο οἱ πλούσιοι οὔτε μόνο οἱ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες ἀκόμα.

Γιατί καὶ οἱ νόμοι τους καταλύονται καὶ ἡ μνήμη τους σβήνει καὶ τ’ ὄνομά τους ξεχνιέται καὶ οἱ ἔμπιστοι ἄνθρωποί τους παραγκωνίζονται.

Αὐτὰ συμβαίνουν σ’ ἐκείνους, ποὺ πρῶτα μ’ ἕνα νεῦμα κυβερνοῦσαν λαοὺς καὶ ὁδηγοῦσαν στὸν πόλεμο ὁλόκληρες στρατιές. Σ' ἐκείνους, ποὺ καταδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ ἀνακαλοῦσαν ἐξόριστους.

Στὸν Κύριο ὅμως ἔγινε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.

Θλιβερὴ ἦταν ἡ κατάσταση τοῦ ἔργου Του πρὶν ἀπὸ τὴ σταύρωση:

Ὁ Ἰούδας Τὸν πρόδωσε, ὁ Πέτρος Τὸν ἀρνήθηκε, οἱ ὑπόλοιποι μαθητὲς ἔφυγαν γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ πολλοὶ πιστοὶ Τὸν ἐγκατέλειψαν.

Μόνος ἔμεινε ἀνάμεσα στοὺς ἐχθρούς.

Ὅμως, μετὰ τὴ σφαγὴ καὶ τὸ θάνατο, γιὰ νὰ μάθεις ὅτι δὲν ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος ὁ Σταυρωμένος, ἔγιναν ὅλα λαμπρότερα, φαιδρότερα, ἐνδοξότερα.

Ὁ Πέτρος, ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος, αὐτὸς ποὺ πρὶν ἀπὸ τὴ σταύρωση δὲν ἄντεξε τὴν ἀπειλὴ μιᾶς ὑπηρετριούλας, ἀλλά, μετὰ ἀπὸ τόσες οὐράνιες διδασκαλίες καὶ τὴ συμμετοχή του στὰ θεία μυστήρια, εἶπε ὅτι δὲν γνωρίζει τὸν Κύριο, αὐτὸς ὁ ἴδιος, μετὰ τὴ σταύρωση, Τὸν κήρυξε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Ἀναρίθμητα πλήθη μαρτύρων θυσιάστηκαν, γιατί προτίμησαν νὰ θανατωθοῦν παρὰ ν’ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, ὅπως τὸν εἶχε ἀρνηθεῖ ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος, τρομοκρατημένος ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ ἑνὸς κοριτσιοῦ.

Ὅλες τώρα οἱ χῶρες, ὅλες οἱ πόλεις, τὰ ἐρημικὰ καὶ τὰ κατοικημένα μέρη, τὸν Σταυρωμένο ὁμολογοῦν.

Σ’ Αὐτὸν πιστεύουν οἱ βασιλιάδες κι οἱ στρατηγοί, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ ὕπατοι, οἱ δοῦλοι καὶ οἱ ἐλεύθεροι, οἱ ἀγράμματοι καὶ οἱ μορφωμένοι, οἱ βάρβαροι καὶ τὰ διάφορα ἔθνη τῶν ἀνθρώπων.

Ἀκόμα κι ὁ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος ἐκεῖνος τάφος, ποὺ δέχθηκε τὸ αἱμόφυρτο μαρτυρικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, εἶναι τιμιότερος ἀπὸ χίλια βασιλικὰ παλάτια καὶ σεβαστὸς ἀκόμα καὶ στοὺς βασιλιάδες.

Τὸ παράδοξο μάλιστα εἶναι, ὅτι αὐτὸ ποὺ συνέβη στὸν Κύριο, συνέβη καὶ στοὺς μαθητές Του.

Γιατί αὐτοὺς ποὺ περιφρονοῦσαν καὶ φυλάκιζαν, αὐτοὺς ποὺ βασάνιζαν σκληρὰ μὲ ἀναρίθμητα μαρτύρια, αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ἴδιους, μετὰ τὸ θάνατό τους, τοὺς τιμοῦσαν περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς βασιλιάδες.

Καὶ πῶς φαίνεται αὐτό;

Στὴ Ρώμη, οἱ αὐτοκράτορες καὶ οἱ ὕπατοι καὶ οἱ στρατηγοὶ τὰ πάντα ἐγκαταλείπουν, καὶ τρέχουν νὰ προσκυνήσουν τοὺς τάφους τοῦ ψαρᾶ Πέτρου καὶ τοῦ σκηνοποιοῦ Παύλου.

Στὴν Κωνσταντινούπολη, αὐτοὶ ποὺ φοροῦν τὰ στέμματα, θέλουν νὰ ἐνταφιαστοῦν ὄχι κοντὰ στοὺς τάφους τῶν ἀποστόλων, ἀλλὰ στὰ πρόθυρα τῶν ναῶν τους.

Κι ἔτσι γίνονται οἱ βασιλιάδες θυρωροὶ τῶν ψαράδων! Μάλιστα δὲν ντρέπονται γι' αὐτό, ἀλλὰ καὶ καυχιῶνται. Καυχιῶνται ὄχι μόνο οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόγονοί τους.

Ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἦταν μόνο δώδεκα καὶ δὲν ὑπῆρχε στὴ σκέψη κανενὸς ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἀκόμα ἡ ἰουδαϊκὴ συναγωγὴ ἀνθοῦσε καὶ ἡ ἀσεβὴς εἰδωλολατρία κυριαρχοῦσε σ’ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν οἰκουμένη, ὁ Κύριος εἶχε προφητέψει: «Πάνω σ’ αὐτὴ τὴν πέτρα (δηλαδὴ πάνω στὴν ὁμολογία πίστεως τοῦ Πέτρου) θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ἅδη» (Μάτθ. 16:18).

Διαπιστώνεις τὴν ἀλήθεια αὐτῆς τῆς προφητείας;

Βλέπεις τὴν ἐκπλήρωσή της;

Σκέψου πόσο σημαντικὸ γεγονὸς εἶναι ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας σχεδὸν σ’ ὅλη τη γῆ μέσα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα.

Σκέψου πῶς ἄλλαξε τὴ ζωὴ τόσων ἐθνῶν καὶ ὁδήγησε στὴν πίστη τόσους λαούς, πῶς κατάργησε προγονικὰ ἔθιμα, πῶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ μακροχρόνιες συνήθειες, πῶς σκόρπισε σὰν σκόνη τὴν κυριαρχία τῆς ἡδονῆς καὶ τὴ δύναμη τῆς ἁμαρτίας, πῶς ἐξαφάνισε σὰν καπνὸ τὴν ἀκάθαρτη τσίκνα τῶν θυσιῶν, τὶς εἰδωλολατρικὲς τελετές, τὶς βδελυκτὲς ἑορτές, τὰ ξόανα, τοὺς βωμοὺς καὶ τοὺς ναούς, πῶς οἰκοδόμησε παντοῦ ἅγια θυσιαστήρια, στὴν πατρίδα μας καὶ στὶς χῶρες τῶν Περσῶν, τῶν Σκυθῶν, τῶν Μαύρων, τῶν Ἰνδῶν. Τί λέω; Ἀκόμα καὶ στὰ Βρετανικὰ νησιά, ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴ Μεσόγειο, στὸν ὠκεανό, ἁπλώθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ χτίστηκαν θυσιαστήρια.

Τὸ ἔργο τῆς ἀπελευθερώσεως τόσων λαῶν ἀπὸ μακροχρόνιες αἰσχρὲς συνήθειες, καθὼς καὶ ἡ μεταβολὴ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸν εὔκολο στὸν πολὺ δύσκολο, εἶναι πράγματι θαυμαστό, μᾶλλον ὑπερθαύμαστο.

Ἀποδεικνύει θεία ἐνέργεια, ἀκόμα κι ἂν κανεὶς δὲν τὸ εἶχε ἐμποδίσει, ἀκόμα κι ἂν ἐπικρατοῦσε εἰρήνη καὶ πολλοὶ τὸ εἶχαν βοηθήσει.

Γιατί ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐρχόταν σὲ σύγκρουση μόνο μὲ τὴν ἀρχαία συνήθεια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἡδονή, τὸν εὐχάριστο τρόπο ζωῆς. Εἶχε δηλαδὴ δυὸ ἰσχυροὺς ἀντιπάλους, ποὺ τυραννοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους: τὴ συνήθεια καὶ τὴν ἡδονή.

Ὅσα εἶχαν παραλάβει, πολλοὺς αἰῶνες πρίν, ἀπὸ τοὺς πατέρες, τοὺς παπποῦδες καὶ τοὺς ἀρχαιότερους προγόνους, ἀκόμα κι ὅσα εἶχαν παραλάβει ἀπὸ φιλοσόφους καὶ ρήτορες, ὅλ’ αὐτὰ συμφώνησαν νὰ τὰ περιφρονήσουν, πράγμα ἐξαιρετικὰ δύσκολο.

Ἔπρεπε ἀκόμα νὰ δεχθοῦν ἕναν νέο τρόπο ζωῆς, καὶ μάλιστα πολὺ δυσκολότερο.

Γιατί ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν τρυφὴ καὶ ὁδηγοῦσε στὴ νηστεία. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴ φιλαργυρία καὶ ὁδηγοῦσε στὴν ἀκτημοσύνη.

Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν ἀσέλγεια καὶ ὁδηγοῦσε στὴν ἁγνεία. Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ ὁδηγοῦσε στὴν πραότητα.

Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸ φθόνο καὶ ὁδηγοῦσε στὴ φιλία.

Ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν ἄνετη κι εὐχάριστη ζωὴ καὶ ὁδηγοῦσε στὴ δύσκολη, τὴ σκληρή, τὴ γεμάτη θλίψεις.

Καὶ μάλιστα ὁδηγοῦσε σ’ αὐτὴν ἐκείνους, ποὺ εἶχαν συνηθίσει στὴ ζωὴ τῶν ἀνέσεων.

Γιατί δὲν ἔγιναν, βέβαια, χριστιανοί, ἄνθρωποι ποὺ ζοῦσαν σ’ ἄλλους κόσμους καὶ δὲν εἶχαν ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ἀλλὰ ἔγιναν ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν σαπίσει μέσα σ’ αὐτὲς καὶ εἶχαν γίνει πιὸ μαλακοὶ κι ἀπὸ τὸν πηλό.

Αὐτοὺς κάλεσε νὰ βαδίσουν τὸν σκληρὸ καὶ τραχὺ δρόμο.

Καὶ τοὺς ἔπεισε νὰ τὸν βαδίσουν!

Πόσους ἔπεισε;

Ὄχι μόνο δυὸ ἢ δέκα ἢ εἴκοσι ἢ ἑκατό, ἀλλ´ ἀμέτρητους.

Καὶ μὲ ποιοὺς τοὺς ἔπεισε;

Μὲ δώδεκα ἀνθρώπους ἀμόρφωτους, ἀκαλλιέργητους, ἄσημους, φτωχούς, χωρὶς περιουσία, χωρὶς σωματικὴ δύναμη, χωρὶς δόξα, χωρὶς λαμπρὴ καταγωγή, χωρὶς ρητορικὴ ἱκανότητα.

Μὲ δώδεκα ἀνθρώπους ποὺ ἦταν ψαράδες, σκηνοποιοί, ἀλλόγλωσσοι.

Γιατί οὔτε κὰν τὴν ἴδια γλώσσα δὲν εἶχαν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες.

Μιλοῦσαν τὴν ἑβραϊκή, ποὺ ἦταν πολὺ διαφορετικὴ ἀπ' ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσσες.

Μ' αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς δώδεκα οἰκοδομήθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Καὶ δὲν εἶναι μόνο τοῦτο τὸ θαυμαστό, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι αὐτοὶ οἱ λίγοι, οἱ φτωχοί, οἱ ἀμόρφωτοι καὶ περιφρονημένοι, ποὺ βάλθηκαν ν’ ἀλλάξουν τὴν ἀνθρωπότητα, δὲν ἔκαναν ἀνενόχλητοι τὸ ἔργο τους.

Ἀπὸ παντοῦ ἀντιμετώπιζαν ἀναρίθμητους πολέμους.

Τοὺς πολεμοῦσαν σὲ κάθε ἔθνος καὶ σὲ κάθε πόλη.

Ἀλλὰ τί λέω γιὰ ἔθνη καὶ πόλεις;

Σὲ κάθε σπίτι ξεσηκωνόταν πόλεμος ἐναντίον τους.

Ἡ διδασκαλία τοὺς χώριζε πολλὲς φορὲς τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν πατέρα, τὴ νύφη ἀπὸ τὴν πεθερά, τὸν ἕνα ἀδελφὸ ἀπὸ τὸν ἄλλο, τὸ δοῦλο ἀπὸ τὸν ἀφέντη, τὸν ὑπήκοο ἀπὸ τὸν ἄρχοντα, τὸν ἄνδρα ἀπὸ τὴ γυναίκα καὶ τὴ γυναίκα ἀπὸ τὸν ἄνδρα.

Στὴν κάθε οἰκογένεια δὲν πίστευαν ὅλοι ταυτόχρονα, κι ἔτσι οἱ χριστιανοὶ ὑπέμεναν καθημερινὲς διαμάχες, ἀκατάπαυστες ἐχθρότητες, μύριους θανάτους.

Σὰν κοινοὺς ἀντιπάλους καὶ ἐχθροὺς ὅλοι τοὺς πολεμοῦσαν. Τοὺς καταδίωκαν οἱ βασιλιάδες, οἱ ἄρχοντες, οἱ ὑπήκοοι, οἱ ἐλεύθεροι, οἱ δοῦλοι, οἱ ὄχλοι, οἱ πόλεις.

Καὶ δὲν καταδίωκαν μόνο τοὺς ἴδιους, ἀλλὰ - πράγμα φοβερὸ - καταδίωκαν ἀκόμα καὶ τοὺς νεόφυτους κατηχούμενους, ἐκείνους δηλαδὴ ποὺ μόλις εἶχαν πιστέψει.

Προξενοῦσε φρίκη καὶ ὀργὴ στοὺς εἰδωλολάτρες ἡ σκέψη νὰ ἐγκαταλείψουν τοὺς βωμούς, νὰ περιφρονήσουν τὶς θυσίες, ποὺ ὅλοι οἱ πατέρες καὶ οἱ πρόγονοί τους τελοῦσαν, καὶ νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο.

Νὰ πιστέψουν σ’ Αὐτὸν ποὺ ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ δικάστηκε ἀπὸ τὸν Πιλάτο, ποὺ ἔπαθε ἀναρίθμητα δεινὰ κι ἐξευτελισμούς, ποὺ ὑπέμεινε τὸν ἀτιμωτικὸ θάνατο, ποὺ ἐνταφιάστηκε καὶ ἀναστήθηκε.

Τὸ παράδοξο μάλιστα εἶναι, ὅτι, ἐνῶ τὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἦταν ἀναμφισβήτητα -πολλοὶ εἶχαν δεῖ τὶς μαστιγώσεις, τὰ χτυπήματα, τὰ φτυσίματα, τὰ ραπίσματα, τὸ σταυρό, τοὺς χλευασμούς, τὸν τάφο-, δὲν συνέβαινε τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν ἀνάσταση.

Ὁ Κύριος, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάστασή Του, ἐμφανίστηκε μόνο σὲ μαθητές.

Παρὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀνάσταση καὶ ἔπειθαν τοὺς λαοὺς καὶ οἰκοδομοῦσαν τὴν Ἐκκλησία.

Πῶς; Μὲ ποιὸν τρόπο;

Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου, ποὺ τοὺς ἔστειλε νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιό Του στὰ ἔθνη.

Αὐτὸς ἦταν ποὺ τοὺς ἄνοιξε τὸ δρόμο.

Αὐτὸς διευκόλυνε τὸ δύσκολο ἔργο τους.

Ἄν δὲν τοὺς βοηθοῦσε ἡ θεία δύναμη, οὔτε κὰν θ’ ἄρχιζε ἡ διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ.

Γιατί ἐνῶ οἱ τύραννοι ὁπλίζονταν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ στρατιῶτες πρότειναν τὰ ὅπλα τους, ἐνῶ οἱ ὄχλοι μαίνονταν σὰν ἀγριεμένη φωτιά, ἐνῶ ἡ κακὴ συνήθεια ἀντιπαρατασσόταν, ἐνῶ ρήτορες, σοφιστές, πλούσιοι, ἰδιῶτες καὶ ἄρχοντες ξεσηκώνονταν, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πιὸ ἰσχυρὸς κι ἀπὸ φλόγα, ἔκανε στάχτη τ’ ἀγκάθια, καθάρισε τοὺς ἀγροὺς κι ἔσπειρε τὸ λόγο τοῦ κηρύγματος.

Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ρίχνονταν στὶς φυλακές, ἄλλοι ἐξορίζονταν, ἄλλων οἱ περιουσίες δημεύονταν, ἄλλοι φονεύονταν, ἄλλοι διαμελίζονταν.

Καὶ μολονότι οἱ χριστιανοὶ ἀντιμετωπίζονταν σὰν κοινοὶ ἐγκληματίες, ὑπομένοντας κάθε εἶδος τιμωρίας, ἀτιμώσεως καὶ διωγμοῦ, ὅλο καὶ περισσότεροι ἔρχονταν στὴν Ἐκκλησία.

Μάλιστα, ὄχι μόνο δὲν ἀποθαρρύνονταν οἱ νέοι πιστοὶ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ποὺ ἔβλεπαν νὰ ὑπομένουν οἱ παλαιότεροι, ἀλλὰ γίνονταν προθυμότεροι!

Μόνοι τους ἔτρεχαν, ἀβίαστα, εὐγνωμονώντας τοὺς βασανιστές τους. Γίνονταν θερμότεροι στὴν πίστη, βλέποντας τοὺς χειμάρρους τῶν αἱμάτων τῶν πιστῶν.

Εἶδες τὴν ἀσύγκριτη δύναμη Ἐκείνου ποὺ ἔκανε ὅλ’ αὐτὰ τὰ θαύματα;

Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ λυπᾶται κανείς, ὑποφέροντας τέτοια φρικτὰ μαρτύρια;

Ὅμως αὐτοὶ χαίρονταν, σκιρτοῦσαν!

Αὐτὸ ὁμολογεῖ, σὰν παράδειγμα, ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, πὼς ἔγινε καὶ μὲ τοὺς ἀποστόλους, τότε ποὺ «ἔφυγαν ἀπὸ τὸ συνέδριο χαρούμενοι, γιατί ἀξιώθηκαν νὰ κακοποιηθοῦν γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ» (Πράξ. 5:41).

Κι ἐνῶ οὕτ’ ἕνα τοῖχο δὲν μπορεῖ νὰ χτίσει κανεὶς μὲ πέτρες καὶ ἀσβέστη ὅταν καταδιώκεται, οἱ ἀπόστολοι ἔχτιζαν τὴν Ἐκκλησία σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη ὑποφέροντας διωγμούς, φυλακίσεις, ἐξορίες καὶ μαρτυρικοὺς θανάτους. Καὶ δὲν τὴν ἔχτιζαν μὲ πέτρες, ἀλλὰ μὲ ψυχές, πράγμα πολὺ δυσκολότερο.

Γιατί δὲν εἶναι τὸ ἴδιο νὰ χτίζεις ἕνα τοῖχο μὲ τὸ νὰ πείθεις διεφθαρμένες ψυχὲς ν’ ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς, νὰ ἐγκαταλείπουν τὴ δαιμονικὴ μανία τους καὶ ν’ ἀκολουθοῦν τὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς.

Τὸ κατόρθωσαν ὅμως αὐτό, γιατί εἶχαν μαζί τους τὴν ἀκαταμάχητη δύναμη τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶχε προφητέψει: «Θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ἅδη» (Ματθ. 16:18).

Συλλογίσου πόσοι τύραννοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία καὶ πόσους φοβεροὺς διωγμοὺς ξεσήκωσαν ἐναντίον της...

Ὁ Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, ὁ Γάιος, ὁ Νέρων, ὁ Βεσπασιανός, ὁ Τίτος καὶ οἱ διάδοχοί τους μέχρι τὸν Μέγα Κωνσταντίνο, ἦταν ὅλοι εἰδωλολάτρες. Καὶ ὅλοι -ἄλλος ἠπιότερα, ἄλλος σκληρότερα- πολεμοῦσαν τὴν Ἐκκλησία. Τὴν πολεμοῦσαν ὅλοι. Κι ἂν μερικοὶ δὲν ξεσήκωναν οἱ ἴδιοι διωγμούς, ὅμως ἡ προσήλωσή τους στὴν εἰδωλολατρία ὑποκινοῦσε στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ὅσους ἤθελαν νὰ τοὺς κολακέψουν.

Παρ’ ὅλα αὐτά, τὰ κακόβουλα σχέδια καὶ οἱ ἐπιθέσεις τῶν εἰδωλολατρῶν διαλύθηκαν σὰν ἱστοὶ ἀράχνης, σκορπίστηκαν σὰν σκόνη, ἐξαφανίστηκαν σὰν καπνός.

Ἄλλα καὶ ὅσα σχεδίαζαν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ προκύψει μεγάλη ὠφέλεια στοὺς χριστιανούς.

Γιατί δημιούργησαν τὶς χορεῖες τῶν μαρτύρων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ θησαυρό, τοὺς στύλους, τοὺς πύργους τῆς Ἐκκλησίας.

Βλέπεις λοιπὸν τὴ θαυμαστὴ ἐκπλήρωση τῆς προφητείας;

Πραγματικά, «οἱ δυνάμεις τοῦ ἅδη δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν».

Ἀπὸ τὰ παρελθόντα ὅμως, πίστευε καὶ γιὰ τὰ μέλλοντα.

Καὶ στὸ μέλλον κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ νικήσει τὴν Ἐκκλησία.

Γιατί ἂν δὲν κατόρθωσαν νὰ τὴ συντρίψουν ὅταν ἀριθμοῦσε λίγα μέλη, ὅταν ἡ διδασκαλία της φαινόταν καινούργια καὶ παράξενη, ὅταν τόσοι φοβεροὶ πόλεμοι καὶ τόσοι πολλοὶ διωγμοὶ ἀπὸ παντοῦ ξεσηκώνονταν ἐναντίον της, πολὺ περισσότερο δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴ βλάψουν τώρα, ποὺ κυριάρχησε σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη, ποὺ κυρίεψε ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ποὺ ἐξαφάνισε τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ εἴδωλα, τὶς γιορτὲς καὶ τὶς τελετές, τὸν καπνὸ καὶ τὴν τσίκνα τῶν αἰσχρῶν θυσιῶν.

Πῶς πέτυχαν οἱ ἀπόστολοι ἕνα τόσο μεγάλο, ἕνα τόσο σπουδαῖο κατόρθωμα, ἔπειτα ἀπὸ τόσα ἐμπόδια;

Ἀσφαλῶς μὲ τὴ θεϊκὴ καὶ ἀκαταμάχητη δύναμη Ἐκείνου, ποὺ προφήτεψε τὴ δημιουργία καὶ τὸ θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθεῖ, ἐκτὸς κι ἂν εἶναι ἀνόητος καὶ ἐντελῶς ἀνίκανος νὰ σκέφτεται.

«Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxfathers.com/thriamvos-tis-Ekklisias-Agiou-Ioannou-tou-Chrusostomou/thriamvos-tis-Ekklisias 

Θα έλθη καιρός, θα σημάνη ημέρα, θα έλθη στιγμή, όπου θα κλείσουν αυτά τα μάτια και θα ανοιχθούν τα της ψυχής. Τότε θα ίδωμεν νέον κόσμον, νέας υπάρξεις, καινήν κτίσιν, νέαν ζωήν μη έχουσαν τέρμα. Ο τίτλος της: «Αθανασία άπειρος». Η μεγάλη πατρίς άνω, άφθαρτος, αιώνιος, η άνω Ιερουσαλήμ, η μήτηρ των πρωτοτόκων, ένθα θα σκηνώσουν αι λελυτρωμέναι ψυχαί, τας οποίας απέπλυνεν εκ του ρύπου το αίμα του Αρνίου του ακάκου!

Τις δύναται να εκφράση δια λόγου και γραφίδος την χαράν, την αγαλλίασιν, την ευτυχίαν των σεσωσμένων εκείνων μακαρίων ψυχών; Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθανόντες, ότι αναμένει αυτούς ο πλούτος της του Θεού χρηστότητος. Μακάριος όστις κερδίση λαχνόν δια την άνω πανήγυριν, πλούτος αναφαίρετος, δόξα ως Αυτός ο Θεός είπε: «και είπα υιοί υψίστου, τέκνα Θεού, κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού».

Ο Κύριος προ του πάθους παρεκάλει τον Ουράνιον Πατέρα δια τους μαθητάς Του και δια τους μέλλοντας πιστεύειν δι’ αυτών: «Πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου» (Ιωαν. 17,24 ).

Πόση η αγάπη του Ιησού δι’ ημάς! Έλαβε την ανθρωπίνην φύσιν και εκρεμάσθη επί του Σταυρού, αποδίδοντας εις ημάς την ελευθερίαν και την εξόφλησιν του χρέους προς τον Ουράνιόν Του Πατέρα, και ως προσφιλέστατος αδελφός, μας αξιώνει της συγκληρονομίας, του απείρου πλούτου, του Ουρανίου Του Πατρός!

Ω, οποία αγάπη προς ημάς! Ω, της ψυχρότητός μας προς Αυτόν! Ω, της αχαριστίας μου προς τον ευεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου με και μη με καταδικάσης ανταξίως των έργων μου!

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxfathers.com/logos/Peri-sotirias-psuchis-Paradeisou-Epistoli-Gerontos-Ephraim-tou-en-Arizona 

  Θέλω να σας αναγγείλω ότι ήλθε η αγία Τεσσαρακοστή, που είναι το φάρμακο των ψυχών μας. Διότι ο Κύριός μας, σαν Πατέρας φιλόστοργος θέλει να απαλλαγούμε από τις αμαρτίες, που κάναμε επί τόσον καιρό. Κανόνισε μάλιστα ως μέσο θεραπείας και τη νηστεία.

Κανείς λοιπόν ας μη γίνεται κατσούφης, κανείς ας μη σκυθρωπάζει, αλλά ας σκιρτά και ας χαίρεται και ας δοξάζει το Θεό, ο οποίος φροντίζει για τις ψυχές μας. Αυτός μας καθόρισε την άριστη οδό της νηστείας, που με πολλή χαρά πρέπει ο καθένας μας να την υποδεχθεί.

Οι ειδωλολάτρες νομίζουν για γιορτές και πανηγύρεις τη μέθη και όλη την άλλη ακολασία και τις ελεεινότητες και ασχήμιες, που ακολουθούν. Η Εκκλησία του Θεού όμως θεωρεί ως γιορτή και πανηγύρι τη νηστεία και την απάρνηση της κοιλιοδουλείας και όλες τις αρετές, που προέρχονται από αυτήν.

Διότι η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο πνευματικό. Γι’ αυτό πρέπει εκείνοι που έρχονται στην Εκκλησία να παίρνουν τα κατάλληλα φάρμακα και να τα τοποθετούν στα τραύματα της ψυχής τους και έτσι να επιστρέφουν στο σπίτι τους.

Η ακρόαση του θείου λόγου από μόνη της δεν ωφελεί, αν δεν έχεις να παρουσιάσεις ανάλογα έργα αρετής. «Οὐχ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται» (Ρωμ. β΄ 13), λέει ο μακάριος Παύλος. Και ο Χριστός διδάσκοντας το λαό έλεγε: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ζ΄ 21).

Το γνωρίζουμε, αγαπητοί, ότι, εάν περιοριζόμαστε μόνο να ακούμε το λόγο του Θεού, χωρίς να επακολουθεί η έμπρακτη εφαρμογή, δεν έχουμε να ωφεληθούμε τίποτε. Ας μη γινόμαστε λοιπόν μόνο ακροατές, αλλά και ας εφαρμόζουμε τις θείες εντολές. Γιατί όταν τα έργα συνοδεύουν τους λόγους, τότε θα έχουμε πολλή παρρησία. Με πολύ ενδιαφέρον λοιπόν και με πολλή προσοχή ακούστε όσα θα πω περί της νηστείας.

Όπως η πολυφαγία προξενεί αναρίθμητα κακά στο ανθρώπινο γένος, έτσι και η νηστεία και η απαλλαγή από την κοιλιοδουλεία υπήρξε πάντοτε αιτία ανέκφραστων αγαθών σε μας. Όταν στην αρχή έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο, γνώριζε ότι αυτό ακριβώς το φάρμακο της νηστείας ήταν χρήσιμο για τη σωτηρία της ψυχής του. Γι’ αυτό αμέσως και εκ των προτέρων αυτή την εντολή έδωσε στον πρωτόπλαστο: «Από τους καρπούς όλων των δέντρων που βρίσκονται στον Παράδεισο έχετε την άδεια να τρώτε. Από τους καρπούς όμως του δέντρου «του γινώσκειν καλόν και πονηρόν» δε σας επιτρέπω να φάτε» (Γενεσ. β΄ 16).

Αυτό που είπε τότε στον πρωτόπλαστο, δηλαδή «φάε αυτό και εκείνο μη το φας», ήταν εικόνα της νηστείας. Ενώ όμως έπρεπε να τηρήσει την εντολή, δεν την τήρησε, νικήθηκε από τη λαιμαργία και με την παρακοή καταδικάσθηκε να πεθάνει.

Είδες, αγαπητέ, με ποιον τρόπο εισήλθε ο θάνατος στο ανθρώπινο γένος με τη λαιμαργία; Είδες τη βλάβη, η οποία προήλθε από αυτήν; Πρόσεξε τώρα να δεις και την ωφέλεια από τη νηστεία. Νήστευσαν οι Νινευίτες, στέρησαν την τροφή ακόμη και από τα ζώα τους και μετανόησαν, άφησαν τα αμαρτωλά τους έργα, και έτσι παρακίνησαν τον Κύριο να τους δείξει τη φιλανθρωπία Του και να ανακαλέσει την απόφαση που είχε λάβει για να καταστρέψει την πόλη τους.

Κατανοώντας, λοιπόν, όλα αυτά, αγαπητοί, και έχοντας μεγάλο ενδιαφέρον για τη σωτηρία μας, ας καταφρονήσουμε τις ανωφελείς και επιβλαβείς απολαύσεις. Ας αγαπήσουμε τη νηστεία και όλη γενικά τη χριστιανική συμπεριφορά. Ας παρουσιάσουμε μεγάλη μεταβολή στο βίο μας και κάθε μέρα ας φροντίζουμε δραστήρια να πράττουμε καλά έργα.

Έτσι, αφού εμπορευθούμε καθ’ όλη την περίοδο της αγίας Τεσσαρακοστής το πνευματικό εμπόριο των αρετών, θα συγκεντρώσουμε πολύ πλούτο αρετής. Θα αξιωθούμε με αυτόν τον τρόπο να φτάσουμε και στη μεγάλη ημέρα του αγίου Πάσχα και με παρρησία να προσέλθουμε στη φρικτή και πνευματική τράπεζα. Θα μετάσχουμε στα ανέκφραστα εκείνα και αθάνατα αγαθά με καθαρή συνείδηση και θα γεμίσουμε με τη χάρη που αυτά δίνουν.

(Αποσπάσματα από τον παραινετικό λόγο «Εις την είσοδον της αγ. Τεσσαρακοστής» του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Τὰ ἑξῆς παραγγέλνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους: «κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἂς μὴ διατηρεῖ στὴν καρδιά του κακία γιὰ τὸν ἀδελφό του» (Ζαχ. ζ´ 10) καὶ «κανεὶς ἂς μὴν συλλογίζεται τὴν κακία τοῦ ἄλλου» (Ζαχ. η´ 17). Δὲν λέει μόνο, συγχώρεσε τὸ κακὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ μὴν τὸ ἔχεις οὔτε στὴ σκέψη σου, μὴ τὸ συλλογίζεσαι, ἄφησε ὅλη τὴν ὀργή, ἐξαφάνισε τὴν πληγή.

Νομίζεις, βεβαίως, ὅτι μὲ τὴν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἔβλαψε. Γιατὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος σὰν ἄλλο δήμιο ἐγκατέστησες μέσα σου τὸ θυμὸ καὶ καταξεσκίζεις τὰ ἴδια σου τὰ σπλάχνα.Ἔχεις ἀδικηθεῖ πολὺ καὶ στερήθηκες πολλὰ ἐξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες καὶ ζημιώθηκες σὲ πολὺ σοβαρὰ θέματά σου καὶ γι᾿ αὐτὸ θέλεις νὰ δεῖς νὰ τιμωρεῖται ὁ ἀδελφός σου; Καὶ ἐδῶ πάλι εἶναι χρήσιμο νὰ τὸν συγχωρήσεις. Γιατὶ, ἐὰν θελήσεις, ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ ἐκδικηθεῖς καὶ νὰ ἐπιτεθεῖς ἐναντίον του εἴτε μὲ τὰ λόγια σου, εἴτε μὲ κάποια ἐνέργειά σου, ἢ μὲ τὴν κατάρα σου, ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δὲν θὰ ἐπέμβει κατ᾿ αὐτοῦ -ἐφόσον ἐσὺ ἀνέλαβες τὴν τιμωρία του- ἀλλὰ ἐπιπλέον θὰ σὲ τιμωρήσει ὡς θεομάχο.

Ἄφησε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Αὐτὸς θὰ τὰ τακτοποιήσει πολὺ καλύτερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἐσὺ θέλεις. Σὲ σένα ἔδωσε μόνο τὴν ἐντολὴ νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ σὲ λύπησε.

Ἐμάλωσες μὲ κάποιον καὶ κρατᾶς μέσα σου κακία; Μὴν προσέλθεις στὴ Θεία Κοινωνία! Θέλεις νὰ προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρῶτα καὶ τότε νὰ ἔλθεις νὰ ἐγγίσεις τὰ Ἄχραντα Μυστήρια! Αὐτὰ δὲν τὰ λέγω ἐγώ, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Αὐτὸς γιὰ νὰ σὲ συμφιλιώσει μὲ τὸν Πατέρα, δὲν ἀρνήθηκε οὔτε νὰ σφαγιασθεῖ, οὔτε τὸ αἷμα Του νὰ χύσει. Καὶ σύ, γιὰ νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν συνάνθρωπό σου, οὔτε μία λέξη δὲν καταδέχεσαι νὰ βγάλεις ἀπὸ τὸ στόμα σου; Καὶ διστάζεις νὰ τρέξεις πρῶτος; Ἄκουσε τί λέει γιὰ ὅσους κρατοῦν τὴ στάση αὐτή: «Ἂν προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου, πήγαινε πρῶτα νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν ἀδελφό σου» (Ματθ. ε´ 23-24).

Ἂν ἔβλεπες ἕνα μέλος τοῦ σώματός σου ἀποκομμένο, δὲν θὰ ἔκανες τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸ ἑνώσεις μὰ τὸ σῶμα σου; Αὐτὸ κάνε καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς σου. Ὅταν τοὺς δεῖς νὰ ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη σου, τρέξε γρήγορα καὶ περιμάζεψέ τους· μὴν περιμένεις ἐκείνους νὰ ἔλθουν, σπεῦσε ἐσὺ πρῶτος, γιὰ νὰ λάβεις τὰ βραβεῖα! Ἕνα μόνο ἐχθρὸ διαταχθήκαμε νὰ ἔχουμε, τὸν διάβολο. Μὲ αὐτὸν νὰ μὴν συμφιλιωθεῖς ποτέ· πρὸς τὸν ἀδελφό σου ὅμως ποτὲ νὰ μὴν ἔχεις βαριὰ καρδιά.Κι ἂν ἀκόμη συμβεῖ κάποια μικροψυχία, ἂς εἶναι παροδική, ἂς μὴν ὑπερβαίνει τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας. «Ἡ δύση τοῦ ἡλίου νὰ μὴ σᾶς προφθάνει ὀργισμένους», λέει ὁ Ἀπόστολος (Ἐφεσ. δ´ 26). «…Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ´ 12).

Βλέπεις; Ὁ Θεὸς ἐσένα τὸν ἴδιο ἔκανε κριτὴ τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων σου. Ἂν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θὰ σοῦ συγχωρεθοῦν. Ἂν συγχωρήσεις πολλά, θὰ σοῦ συγχωρηθοῦν πολλά. Ἂν τὰ συγχωρήσεις μὲ εἰλικρίνεια καὶ μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά σου ὁ Θεός.Ἂν μετὰ τὴν συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τὸν ἐχθρό σου, ἔτσι θὰ διάκειται καὶ ὁ Θεὸς ἀπέναντί σου.

Ποιᾶς, λοιπόν, τιμωρίας δὲν εἶναι ἄξιος ἐκεῖνος, ποὺ ἐνῷ πρόκειται νὰ κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, ἐὰν χάσει ἑκατὸ μόνο δηνάρια, οὔτε καὶ τὰ λίγα δὲν συγχωρεῖ, ἀλλὰ στρέφει ἐναντίον του τὰ ἴδια τὰ λόγια τῆς προσευχῆς; Γιατί ὅταν λὲς στὸν Θεὸ «συγχώρεσέ μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε τοὺς ἐχθρούς μας» καὶ κατόπιν ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς, γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν παρακαλεῖς τὸν Θεό, παρὰ νὰ σὲ στερήσει ἀπὸ κάθε ἀπολογία καὶ συγγνώμη…

(Ἀπό τὴν ὁμιλία κ´ «Εἰς τοὺς Ἀνδριάντας»)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2632