![ti_08_mobile.png](/images/template/ti_08_mobile.png)
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Ομιλία του Ηρακλή Ρεράκη, Καθηγητή Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και Προέδρου της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων στο Συλλαλητήριο των Ορθοδόξων Σωματείων για τα Νέα Θρησκευτικά στα Προπύλαια (4 Μαρτίου 2018) με θέμα: «Η Χριστομαχία στα νέα Θρησκευτικά και οι συνέπειές της στην αγωγή των νέων μας»
Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί πατέρες, κύριοι εκπρόσωποι των αρχών του τόπου, αγαπητοί συνάδελφοι όλων των βαθμίδων Εκπαίδευσης, αγαπητοί μαθητές και φοιτητές, αγαπητοί φίλοι.
Σήμερα Κυριακή, ημέρα που η Εκκλησία μας τιμά τον μεγάλο αγωνιστή και υπερασπιστή της Ορθοδοξίας από τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, συγκεντρωθήκαμε εδώ για να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας στην συστηματική αποδόμηση της πίστεώς μας, που διενεργείται, δυστυχώς πλέον, μέσα στα σχολεία μας, από το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων. Το ως άνω Υπουργείο, καταργώντας το αμιγώς ορθόδοξο μάθημα και επιλέγοντας την αντορθόδοξη πολυθρησκειακή αγωγή, ως ύλη διδασκαλίας στα σχολεία, είναι σαφές ότι επιβάλλει μια παράνομη, αντορθόδοξη και πολυθεϊστική προπαγάνδα σε βάρος των παιδιών μας, μέσα από την οποία διενεργείται ένας εμφανής ή αφανής προσηλυτισμός τους στην πανθρησκεία, τη θεοσοφία και, κατ΄ ουσία, στην αθεΐα. Γι΄ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούμε, ως ορθόδοξοι Χριστιανοί, να επαναπαυόμαστε και να σιωπούμε, βλέποντας, ιδίοις όμμασι πλέον, ότι τα Νέα Προγράμματα και βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, που τέθηκαν σε ισχύ από το σχολικό έτος 2016, δηλητηριάζουν πνευματικά τα παιδιά μας με το συνονθύλευμα της πολυθρησκείας που τους προσφέρουν. Το νέο αυτό εφεύρημα της πολυθρησκειακής σούπας αποτελεί πρόσφορο και «έξυπνο» μέσο και εργαλείο για την επίτευξη αποορθοδοξοποίησης των παιδιών μας και εμποτισμού τους στο διαθρησκειακό πνεύμα, στον θρησκευτικό συγκρητισμό και σχετικισμό και στη σύγχυση. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τον σχεδιασμό της ιδεοληπτικής πλύσης του εγκεφάλου τους, καταλήγουν στη σταδιακή αλλοίωση της θρησκευτικής τους συνείδησης και, τελικά, στην απιστία και στην αθεΐα. Τα νέα Προγράμματα γνωστοποιούν το ενδιαφέρον και τον σεβασμό των δημιουργών τους για την ετερότητα. Ωστόσο, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι το ενδιαφέρον δεν είναι ειλικρινές, διότι η πολυθρησκειακή αγωγή προέρχεται από μια απέχθεια έναντι του οποιουδήποτε ιερού, με στόχο την αποϊεροποίηση της συνείδησης. Συνεπώς, το δήθεν ενδιαφέρον για τους αλλόθρησκους μαθητές αποτελεί πρόσχημα. Η πολυθρησκειακή διδασκαλία οδηγεί στην εξίσωση και ισοτιμία της Ορθοδοξίας με τις θρησκείες των ειδώλων και, ταυτόχρονα, αλλοιώνει τη διδασκαλία κάθε θρησκευτικής παράδοσης, προσφέροντας σε κάθε μαθητή, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική του προέλευση, έναν θρησκευτικό πολτό. Και αυτό διότι πρόκειται για μια μεθοδευμένη πολτοποίηση της θρησκευτικής συνείδησης όχι μόνον των ορθοδόξων μαθητών, αλλά και των αλλόθρησκων μαθητών. Η διαθρησκειακή τους δομή δεν εγγυάται σε καμιά περίπτωση από παιδαγωγικής πλευράς, τη στήριξη των θρησκευτικών ταυτοτήτων των μαθητών στους οποίους απευθύνεται. Αντίθετα, υπονομεύει ύπουλα και, στην πράξη, καταργεί και τη θρησκευτική ταυτότητα και τη θρησκευτική ετερότητα όλων των μαθητών και οδηγεί στη θρησκευτική ουδετερότητα, δηλαδή στην αδιαφορία ή αθεΐα έναντι κάθε πίστεως.
Είναι βέβαιη η πνευματική βλάβη που προκαλείται από την επιβολή της πολυθρησκειακής διδασκαλίας στα ορθόδοξα παιδιά, στην περίοδο της πνευματικής τους αναπτύξεως. Τα παιδιά σε αυτήν τη φάση της ζωής τους διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους και έχουν ανάγκη από την υγιή ανάπτυξη της χριστιανικής τους αυτοσυνειδησίας με διδασκαλίες, όμως, που τροφοδοτούν τις ψυχές τους με τους ζωηφόρους χυμούς της δικής τους παραδόσεως. Αντίθετα όμως, το Νέο Πρόγραμμα επιβάλλει στα παιδιά κακόδοξες διδασκαλίες δηλητηριάζοντάς τα πνευματικά. Για τους λόγους αυτούς, εμείς όλοι αναγκαστήκαμε και αναγκαζόμαστε να βγούμε στους δρόμους και στις πλατείες, για να διεκδικούμε το αυτονόητο για τα παιδιά μας, δηλαδή το δικαίωμα της αμιγούς, πλήρους και συγκροτημένης σχολικής διδασκαλίας της δικής τους πίστεως, το δικαίωμα που απολαμβάνουν τα παιδιά των Χριστιανών στις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες.
Στη χώρα μας, μετά από 180 περίπου χρόνια ορθόδοξης διδασκαλίας στα σχολεία, το Υπουργείο, από το 2016, ακολουθώντας ένα μη χριστιανικό και μη παιδοκεντρικό, αλλά ιδεοληπτικό σχεδιασμό, μεθοδεύει να αλλαξοπιστήσει τα παιδιά μας, προσφέροντας σε αυτά, με βιωματικό τρόπο, όχι τη δική τους παράδοση αλλά ένα μείγμα θρησκευτικών παραδόσεων. Στην ουσία, δηλαδή, χρησιμοποιεί την παιδεία, όχι για να υπηρετήσει, αλλά για να μεταλλάξει και να μεταστρέψει τη συνταγματικά προστατευόμενη θρησκευτική τους συνείδηση. Με άλλα λόγια, το Υπουργείο εγκαινιάζει μια σύγκρουση με τις χριστιανικές ρίζες του πολιτισμού μας, μια νέα περίοδο, νέων διωγμών και Χριστομαχίας, με στόχευση την αλλαξοπιστία της νεότητας. Τα πολυθρησκειακά Προγράμματα, δεν έχουν καμία σχέση με παιδαγωγικές αρχές. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται μπορεί να έχουν κάποια παιδαγωγική βάση, αλλά ο σκοπός, η δομή, ο προσανατολισμός, το περιεχόμενο και οι στόχοι του Προγράμματος δεν σχετίζονται με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και διδασκαλία. Δεν έχει σημασία και αποτελεί δόλωμα το γεγονός ότι έχουν σκορπίσει μέσα στα Προγράμματα και κάποια κείμενα που είναι χριστιανικά, όταν το όλον του Προγράμματος έχει δομή, κατεύθυνση και στόχευση διαθρησκειακή, στοιχεία που το καθιστούν όργανο προσηλυτισμού και προπαγάνδας, αρχικά στην πολυθεϊα και έπειτα στην αθεΐα. Δύο βασικές στρατηγικές ακολουθούνται με αυτό το Πρόγραμμα: Αφενός, στοχεύεται η μετατροπή της εξ΄ Αποκαλύψεως πίστεως του Χριστού σε μια απλή και συνήθη ανθρωποκατασκευασμένη θρησκεία. Αφετέρου, μεθοδεύεται η συστηματική ανάμειξη της ορθόδοξης διδασκαλίας με τις διδασκαλίες των θρησκειών, προκειμένου να επέλθει, μέσα από τον θρησκευτικό συγκρητισμό, η σύγχυση, που θα συμβάλει στην απομείωση της ορθόδοξης πίστεως και στην ομογενοποίησή της με τις θρησκείες, με τις οποίες, όμως, δεν έχει καμιά θεολογική ομοιότητα ή σχέση. Η μεγάλη εξαπάτηση, όμως, που γίνεται, επιμελώς, είναι ότι όλος αυτός ο αντιχριστιανικός πολυθρησκειακός ακταρμάς, βαπτίζεται και λανσάρεται προς όσους δεν είναι ενημερωμένοι, ως ορθόδοξη διδασκαλία.
Δεν απαντά κανείς, όμως, στο ερώτημα: Πότε η ορθόδοξη Εκκλησία και θεολογία, υιοθέτησε τέτοιας μορφής πολυθρησκειακή διδασκαλία για μικρούς ή μεγάλους χριστιανούς; Γνωρίζουν όλοι αυτοί οι Θεολόγοι που συνεργάστηκαν με το Υπουργείο και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και συνέγραψαν αυτό το ανίερο δημιούργημα, που λέγεται Πρόγραμμα για τα Θρησκευτικά, ότι οι διδασκαλίες των θρησκειών που μεθόδευσαν με τα Προγράμματα και τα βιβλία τους να διδάσκονται τα ορθόδοξα παιδιά, είναι ξένες και αντιτίθενται προς τη διδασκαλία της χριστιανικής πίστεως και παραδόσεως; Και τούτο, διότι η διδασκαλία των θρησκειών πραγματοποιείται, όχι πληροφοριακά, όπως διδάσκονταν έως το 2016 στα σχολεία, αλλά βιωματικά; Γνωρίζουν ότι τις διδασκαλίες αυτές, τις θεωρεί η Εκκλησία του Χριστού αιρετικές κακοδοξίες και, εφόσον προσφέρονται, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά, που βρίσκονται σε μη κατάλληλο πνευματικό επίπεδο, συμβάλλουν στην αμφιβολία, στην αλλοίωση και στην αμφισβήτηση της πίστεως και, συνεπώς, στη διακινδύνευση της εν Χριστώ σωτηρίας τους; Αναφέρουμε, για παράδειγμα, ορισμένες διδασκαλίες από τα σχολικά βιβλία ή φακέλους για του λόγου το αληθές: Στο Βιβλίο της Α΄ Γυμνασίου στη σελ. 85-86 οι μαθητές/τριες μαθαίνουν για τον Χριστό ότι είναι ο Δημιουργός του κόσμου, του ανθρώπου και της ζωής. Σ το ίδιο βιβλίο, όμως ( σ. 125 ) , μαθαίνουν για τον Αλλάχ ότι αυτός είναι « Ο ένας και μοναδικός θεός» «ο παντοδύναμος και παντοκράτορας, που έπλασε τον άνθρωπο, δημιούργησε τον κόσμο και προνοεί συνεχώς για το σύμπαν ». Στο ίδιο Βιβλίο (σ. 40), οι μαθητές διδάσκονται ότι « τα βιβλία του Κανόνα (της Αγίας Γραφής) περιέχουν τον θείο λόγο που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους και αποτελούν το μέτρο και τον γνώμονα της πίστης και της ζωής του χριστιανού » . Στο ίδιο βιβλίο (σ. 125), τα παιδιά μαθαίνουν ότι υπάρχει ένα θεόπνευστο και θεόσταλτο βιβλίο που παραδόθηκε στον Μωάμεθ από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, το Κοράνιο: «Το Κοράνιο είναι η ορθή αρχική και τελευταία Αποκάλυψη. Ο Μωάμεθ θεωρείται η σφραγίδα των Προφητών, ο έσχατος των προφητών»… Ο Μωάμεθ, ενώ βρισκόταν σε περισυλλογή,, στη σπηλιά Χίρα κοντά στη Μέκκα, παρουσιάστηκε μπροστά του ο άγγελος Γαβριήλ και τον διέταξε να απαγγείλει ένα κομμάτι από το ουράνιο αρχέτυπο του Κορανίου. Λέγεται ότι κατά τη νύκτα αυτή κατέβηκε ολόκληρο το Κοράνιο ως τον χαμηλότερο ουρανό, αλλά αποκαλύφθηκε αργότερα στον προφήτη, μέσω του αγγέλου Γαβριήλ, διαδοχικά και κατά μικρά τμήματα». Στο Βιβλίο, ακόμη της Α΄ Γυμνασίου (σ. 128) μαθαίνουν την προσευχή στον Αλλάχ, με περιεχόμενο αντιφατικό με τις προσευχές της δικής τους πίστης και με σαφή στόχο τη δημιουργία ή την καλλιέργεια του θρησκευτικού συγκρητισμού και της σύγχυσης : «Εις το όνομα του Αλλάχ του Παντελεήμονα, του Πολυεύσπλαχνου. Η Δόξα ανήκει στον Αλλάχ, τον Κύριο όλων των κόσμων τον Παντελεήμονα, τον Πολυεύσπλαχνο, Τον Ηγεμόνα της Ημέρας της Κρίσης. Εσένα (μόνο) λατρεύουμε και Εσένα (μόνο) ικετεύουμε για να μας παρέχεις τη βοήθεια Σου Καθοδήγησέ μας στο ορθό μονοπάτι». Στο ίδιο Βιβλίο της Α’ Γυμνασίου (σ. 134), τα ορθόδοξα Παιδιά, στο πλαίσιο του εφαρμοζόμενου σχεδίου εμποτισμού τους στο εκκοσμικευμένο διαθρησκειακό πνεύμα, μαθαίνουν ότι ένας μεγάλος διδάσκαλος του Ισλάμ, ο Mεβλανά, «απηύθυνε διδασκαλία προς όλους τους ανθρώπους, από οποιαδήποτε πίστη κι αν προέρχονταν, θεωρώντας ότι ο Θεός Μουσουλμάνων, Χριστιανών και Εβραίων είναι ένας». Στην ίδια συνάφεια και στο Βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου (σελ. 46), οι μαθητές διδάσκονται επιλεγμένους στίχους του Κορανίου: «Πιστεύουμε στην Αποκάλυψη που έχει σταλεί σ’ εμάς και σ’ αυτή που έχει σταλεί σ’ εσάς. Ο Θεός μας και ο Θεός σας είναι Ένας». ( Σούρα 29, 46 ) . Επίσης, συνεχίζοντας την προσπάθεια να δημιουργηθεί θρησκευτική θολούρα και σύγχυση στις ψυχές των μαθητών/τριών, σ το ίδιο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου (σελ. 46) και στην ενότητα: « Ο σεβασμός του άλλου στις θρησκείες του κόσμου », οι ορθόδοξοι μαθητές, καλούνται να μάθουν επιλεγμένα κομμάτια από το περιεχόμενο του Κορανίου: « Ω! Λαέ της Βίβλου! Ελάτε μαζί να συμφωνήσουμε για τις διαφορές ανάμεσά μας, ώστε να μη λατρεύουμε παρά μόνο τον ΑΛΛΑΧ. Και να μην εξομοιώνουμε τίποτε μ’ Εκείνον, κι ας μη στήσουμε ανάμεσά μας, κυρίους ή προστάτες, εκτός απ’ τον ΑΛΛΑΧ » (Σούρα 3, 64).
Το Υπουργείο Παιδείας είναι υποχρεωμένο να απαντήσει στο κοινό ερώτημα όλων των Ελλήνων: Υπάρχει κάποια παιδαγωγική αρχή ή θεωρία που ορίζει ή επιτρέπει ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των ορθοδόξων μαθητών/τριών (12-13 ετών) η εκμάθηση της προσευχής στον Αλλάχ, με περιεχόμενο αντιφατικό με τη δική τους πίστη; Δεν αποτελούν, τέτοιας μορφής αντιφατικές γνώσεις και βιώματα, σαφείς αποδείξεις ότι υπάρχει στόχος για τη δημιουργία ή την καλλιέργεια θρησκευτικού σχετικισμού, συγκρητισμού και θρησκευτικής σύγχυσης στις ψυχές των ορθοδόξων μαθητών ;
Στο Κεφάλαιο του Φακέλου των Θρησκευτικών της Β’ Τάξεως του Λυκείου κατασυκοφαντούνται οι ενορίες και οι κληρικοί καθώς οι μαθητές –που ανήκουν σε κάποια ενορία- μαθαίνουν, μέσα από ένα εμπαθές κείμενο, που επεξηγεί με απίστευτη περιφρόνηση, διαστρέβλωση, απέχθεια και υποτίμηση τον αντιχριστιανικό τρόπο που λειτουργούν οι ορθόδοξες ενορίες!:
« Οι ενορίες δεν μοιάζουν να συνιστούν τις ευχαριστιακές συνάξεις που αποσκοπούν στη λατρεία του αληθινού Θεού, ούτε καλλιεργούν στην πράξη την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον πάσχοντα αδελφό. Θυμίζουν περισσότερο κέντρα εξυπηρετήσεως θρησκευτικών αναγκών, στα οποία ούτε ο ιερέας ούτε ο πιστός εκπλήσσονται πλέον από το γεγονός πως δεν ξέρουν τίποτε ο ένας για τον άλλο και δεν επιθυμούν και να κάνουν κάτι για αυτό. Αυτό που προέχει είναι να εξυπηρετηθεί η τρέχουσα ανάγκη, να βαπτισθεί το παιδί, να εκδοθούν τα σχετικά χαρτιά για τον γάμο και να κανονιστούν τα σχετικά με την τελετή, να γίνει το μνημόσυνο του αγαπημένου νεκρού, να κανονισθεί ο αγιασμός, το ευχέλαιο, να γίνει η δωρεά και να αναγραφεί κάπου στον ναό το όνομα του δωρητή. Το τι νοηματοδοτεί όλες αυτές τις πρακτικές, τι τις συνέχει, πώς ενσωματώνονται μέσα στον γενικό εκκλησιαστικό βίο, αλλά και στην προσωπική πορεία του κάθε χριστιανού, είναι ένα ερώτημα που δεν τίθεται σχεδόν ποτέ ». (Φάκελος μαθήματος Θρησκευτικών Β΄ Γενικού Λυκείου, εκδόσεις «Διόφαντος», Αθήνα 2017, σ. 108).
Στο ίδιο Κεφάλαιο οι μαθητές μαθαίνουν, μέσα από ένα σκόπιμα επιλεγμένο από τους συγγραφείς του βιβλίου διαστροφικές, προπαγανδιστικές και παρερμηνευτικές πληροφορίες, ως προς τον ρόλο, το ήθος, τη ζωή, το έργο και το μέλλον της Εκκλησίας μας:
« Εμφανίζεται (η Εκκλησία) να εκπροσωπεί κοινωνικές ιδέες και νοοτροπίες που είναι ξεπερασμένες στην εποχή μας. Το σημαντικό είναι ότι οι αντιλήψεις που εκπροσωπεί τις περισσότερες φορές είναι συντηρητικές κοινωνικές ή ηθικιστικές αντιλήψεις, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με την ίδια τη διδασκαλία του Χριστιανισμού. Έχοντας όμως ως τακτική να μη διαλέγεται με κανένα, αναπαράγει εσωτερικά τις αντιλήψεις της, μάλιστα με την απειλή της τιμωρίας εκείνων που θα ήθελαν να διαφοροποιηθούν. Γι’ αυτό λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στις κοινωνικές εξελίξεις. Ο λόγος αυτός είναι από τους πιο σοβαρούς για να προχωρήσει ο χωρισμός του κράτους από την εκκλησία » (Φάκελος μαθήματος Θρησκευτικών Β΄ Γενικού Λυκείου, εκδόσεις «Διόφαντος», Αθήνα 2017, σελ. 111).
Εκατοντάδες τέτοια κείμενα – μαργαριτάρια, έχουν μπει μέσα στα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, προκειμένου να συσκοτίζουν και να δηλητηριάζουν τα ορθόδοξα παιδιά μας, έχοντας ως φανερό πλέον στόχο να χρησιμοποιούν το σχολείο και το Μάθημα των Θρησκευτικών για να μεταστρέψουν την πίστη των παιδιών μας. Σημειωτέον ότι όλα αυτά τα ξένα προς την πίστη και το ήθος της Ορθόδοξης Εκκλησίας τα μαθαίνουν τα παιδιά μας με βιωματικό τρόπο. Ποιος από αυτούς σκέφτηκε την πνευματική βλάβη που υφίστανται, στο πνευματικό επίπεδο που βρίσκονται, στο οποίο δεν επιτρέπεται, σε καμιά περίπτωση, να τους προσφέρονται διδασκαλίες, που τους δημιουργούν σύγχυση, αμφιβολία, αμφισβήτηση στις παιδικές ή τις εφηβικές τους ψυχές; Μερικές από αυτές, μάλιστα, τις ανέφερε ο Μακαριώτατος, τον Σεπτέμβριο του 2016, όταν διακήρυξε προς όλες τις κατευθύνσεις τη θέση του για αυτά τα νέα Προγράμματα και βιβλία, καταλήγοντας ότι « είναι ακατάλληλα και επικίνδυνα ότι θα προκαλέσουν ζημιά στους νέους και στην κοινωνία μας και ότι αποτελούν επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας ».
Η Εκκλησία έχει διακηρύξει ότι θέλει το Μάθημα των Θρησκευτικών να έχει Ορθόδοξο Προσανατολισμό.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι η Εκκλησία θεωρεί πως είναι ανάγκη μέσα από κάθε διδασκαλία να νιώθει το παιδί, ως μέλος της, στο πλαίσιο πάντοτε του δικού του πνευματικού επιπέδου, ότι ορθόδοξη πίστη είναι ο ξεχωριστός και μοναδικός τρόπος ζωής της Εκκλησίας, που οδηγεί τον άνθρωπο, μέσω της μετάνοιας και της καθάρσεώς του, στην πορεία του προς την αθανασία, στη βίωση της εμπειρίας του αληθινού νοήματος και σκοπού της ζωής. Ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν επιτρέπει να παρασύρονται και να παραπλανούνται οι ορθόδοξοι χριστιανοί από ξένες προς την ορθή και δοκιμασμένη διδασκαλία τους διδασκαλίες (Εβρ. 13, 9), όπως είναι οι διδασκαλίες των θρησκειών, που διδάσκονται βιωματικά από τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, μολύνοντας τις ψυχές των παιδιών μας. Δεν μπορεί ο καθένας να προσθέτει ή να αφαιρεί κατά το δοκούν στη χριστιανική διδασκαλία ξένες προς την πίστη διδασκαλίες και να διδάσκει έτσι τους ανθρώπους, διότι έχει μεγάλη πνευματική ευθύνη (Ματθ. 5, 19).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκατασκευασμένη θρησκεία, με την κύρια σημασία του όρου, αλλά η πίστη στην μοναδική Αποκάλυψη του αληθινού Θεού στον κόσμο και στον άνθρωπο. Οι θρησκείες ή οι φιλοσοφίες μπορεί να είναι, για τους δικούς τους οπαδούς, οι καλύτερες θεωρίες. Για τους ορθόδοξους Χριστιανούς, όμως, μικρούς ή μεγάλους, έχουν μόνον πληροφοριακή και εγκυκλοπαιδική αξία. Γι’ αυτό, άλλωστε, στα προηγούμενα Προγράμματα (2003-2006) διδάσκονταν οι μαθητές τις θρησκείες στην κατάλληλη ηλικία (Β΄ Λυκείου) και, μάλιστα, αφενός ξεχωριστά την κάθε μία και, αφετέρου, πάντοτε πληροφοριακά και όχι βιωματικά, γεγονός που δυστυχώς δεν ακολουθούν τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, αφού ο σκοπός τους δεν είναι διδακτικός και παιδαγωγικός αλλά η βιωματική πλύση εγκεφάλου στην πολυθρησκεία - πολυθεΐα και η νεοταξική παραπλάνησή τους.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα νέα Προγράμματα δεν συνδέουν τους μαθητές με κάποια θεολογική ή εσχατολογική αναζήτηση και προοπτική, αλλά περιορίζονται μόνον σε ένα κοινωνικό και πολιτικό ενδιαφέρον και στόχο, που δεν είναι άλλος, όπως γράφεται στο ίδιο το Πρόγραμμά τους, από τη «δημιουργία της πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Τι έχει να κάνει η ορθόδοξη πίστη και παράδοση με αυτόν τον στόχο; Ο ορθόδοξος μαθητής είναι ανάγκη και δικαιούται, στο πλαίσιο της ανάπτυξης της θρησκευτικής του συνείδησης, να γνωρίζει τι έκανε γι αυτόν ο Ιησούς Χριστός: Ότι, δηλαδή, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, « από τον Σταυρό, ο Χριστός σκορπάει αθανασία στους ανθρώπους, ότι με την ταφή του ανοίγει τις πύλες του Άδου και ανακαινίζει τη φθαρμένη φύση των ανθρώπων » και ότι με την Ανάστασή του νίκησε τον θάνατο. Αυτό, κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, είναι εκείνο το οποίο « ουδεμία θρησκεία έχει, αυτό είναι εκείνο το οποίον ανυψώνει τον Χριστό υπεράνω όλων των ανθρώπων και όλων των Θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίον, κατά τρόπον μοναδικό και αναμφισβήτητο δεικνύει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός ». Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, ενώ το Υπουργείο Παιδείας και οι θεολόγοι εκπρόσωποι και εκφραστές των ιδεοληψιών του ζητούν από αυτήν να αποδεχθεί τα αντορθόδοξα Προγράμματα και βιβλία των Θρησκευτικών τους. Όμως, με την πρώτη ματιά διαπιστώνουν όλοι οι ορθόδοξοι σπουδασμένοι ή μη και κυρίως οι γονείς που τα μελετούν πως διδάσκουν κακόδοξα ότι ο Χριστός είναι ίσος και ίδιος με τους διδασκάλους των Θρησκειών. Για ποιο λόγο να συμφωνήσει η Εκκλησία να διδάσκονται στα βαπτισμένα ορθοδόξως τέκνα της τα νέα πολυθρησκειακά βιβλία των Θρησκευτικών, τα οποία τιτλοφορούνται όλα με τον όρο θρησκείες, δεν έχουν χριστιανικούς τίτλους αλλά ούτε και χριστιανικό σκοπό, χαρακτήρα, περιεχόμενο και προσανατολισμό; Το ελληνικό κράτος είναι ένα δημοκρατικό κράτος, με Σύνταγμα και νόμους και το ελληνικό Σύνταγμα ορίζει για τους Έλληνες πολίτες, ανάπτυξη της χριστιανικής και όχι της πολυθρησκειακής θρησκευτικής τους συνείδησης. Η επιβολή της πολυθρησκειακής διδασκαλίας σε ορθόδοξους Χριστιανούς, αποτελεί κακοδοξία και Χριστομαχία, αλλά, ταυτόχρονα, παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των παιδιών και των κηδεμόνων τους. Ερωτούνται οι υπεύθυνοι του Υπουργείου και οι συνεργάτες τους θεολόγοι και θεολογούντες που συνέταξαν αυτά τα Προγράμματα και τα βιβλία για τα ορθόδοξα ελληνόπουλα: Συνειδητοποιούν άραγε ότι καταπατούν το απαραβίαστο της συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως όχι μόνον των ορθοδόξων μαθητών αλλά και των ορθοδόξων Θεολόγων; Διερωτήθηκαν για το πώς είναι δυνατόν να εκβιάζουν τη συνείδηση τόσο των ορθοδόξων μαθητών όσο και όλων των Θεολόγων εκπαιδευτικών, που διδάχθηκαν ορθόδοξη θεολογία στις θεολογικές τους σχολές και έχουν πνευματικό δηλαδή συνειδησιακό πρόβλημα, όταν τους δίνουν εντολή να διδάσκουν τους μαθητές τους πολυθρησκεία που αποδομεί την ορθόδοξη πίστη τους και όχι ορθοδοξία που την εμπνέει;
Αγαπητοί μου, κάποιοι καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας, επειδή δεν συμφωνεί σε αυτή τη μορφή ενός διαστροφικού «εκσυγχρονισμού» και μιας «αναβάθμισης» του μαθήματος που σημαίνει για την Εκκλησία αποδοχή μιας κακόδοξης διδασκαλίας, που εκτός από τα θέματα συνείδησης και άρνησης της διδασκαλίας του Ευαγγελίου, βάζει και θέματα παράβασης καθήκοντος με βάση την ευθύνη που έχει η Εκκλησία για τη δογματική πλευρά της σχολικής διδασκαλίας με βάση τον Καταστατικό της Χάρτη. Η Εκκλησία δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, λόγω της οντολογίας της πίστεώς της, και γι αυτό αντιστέκεται σε όλη αυτήν την πρωτόγνωρη και σκοποθετημένη και εμφανή σε όλους πνευματική συμφορά. Δεν μπορεί να συμφωνήσει με τη διδασκαλία της πολυθρησκείας στα σχολεία, το αποτέλεσμα της οποίας θα είναι να παιδαγωγούνται τα τέκνα της με αντιεκκλησιαστικές και αντορθόδοξες διδασκαλίες που καλλιεργούν πολυθρησκειακή και όχι ορθόδοξη συνείδηση. Η πλύση εγκεφάλου με την πολυθρησκειακή εκπαίδευση καλλιεργεί την πολυθεϊστική συνείδηση, αφού κάθε θρησκεία έχει και τον δικό της Θεό. Με μια πολυθρησκειακή αγωγή, πολύ σύντομα θα έχουμε στην κοινωνία μας πολίτες, με πολλαπλή θρησκευτική συνείδηση και όχι πολίτες με ορθόδοξη μονοθεϊστική συνείδηση, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την ίδια την Εκκλησία. Ωστόσο, είμαστε βέβαιοι ότι οι αποδομούντες δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν το πνευματικό τους έγκλημα, όσο και αν προσπαθήσουν, όσες συμμαχίες, μεθοδεύσεις, πιέσεις διώξεις και αν ασκήσουν. Διότι ο ίδιος ο Χριστός προστατεύει την πίστη του, ακόμη και όταν οι διάκονοί της αδρανούν.
Επειδή βλέπω διάθεση όχι μετάνοιας αλλά σκληροκαρδίας, είναι ανάγκη να κατανοήσουν οι ελάχιστοι θεολόγοι και όποιοι άλλοι συνεργάτες ή προστάτες τους συμμαχούν με την πολιτεία σε αυτό το ανίερο, αντορθόδοξο και αποδομητικό για την ορθόδοξη πίστη σχέδιο ότι πολυθρησκεία σημαίνει οπισθοδρόμηση στις προ Χριστού ειδωλολατρικές και άθεες εποχές και ότι έχουν ευθύνη, ενώπιον Θεού και ανθρώπων για την ανεπανόρθωτη πνευματική βλάβη που εξ αιτίας τους υφίστανται τα ελληνόπουλα. Είναι σαφές ότι το πλαίσιο της πολυθρησκειακής διδασκαλίας εναντιώνεται στη Θεολογία που διδάσκουν οι ορθόδοξες Θεολογικές Σχολές στη χώρα μας, αλλά, πρώτα από όλα, στο γράμμα και στο πνεύμα της διδαχής του κομιστή της χριστιανικής πίστεως στην Ελλάδα Απ. Παύλου. Εκείνος συνδέει τη σωτηρία και τον πνευματικό αγιασμό του Χριστιανού με τη διατήρηση της αλήθειας της πίστεως και ζητά από τους πιστούς να σταθούν στέρεοι και αμετακίνητοι, κρατώντας σφικτά τις παραδόσεις, που έχουν διδαχθεί είτε με προφορικό είτε με γραπτό λόγο (Β’ Θεσ. 2, 15).
Πρόβλημα θεολογικό, όμως, υφίσταται με τη διδασκαλία αυτών των κακόδοξων Προγραμμάτων και βιβλίων, ως προς το γεγονός ότι η διδασκαλία τους υλοποιείται μέσα από μια διαρκή προσπάθεια ισοτιμίας και εξίσωσης των θρησκειών και των Θεών τους, με την ορθόδοξη πίστη και τον Τριαδικό και αληθινό Θεό. Η εφαρμογή και σε αυτό το σημείο της φιλοσοφίας του θρησκευτικού σχετικισμού, που ακολουθεί η Μετανεωτερικότητα και επαναλαμβάνουν και τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα στη χώρα μας, δεν συνάδει με τη χριστιανική θεολογία. Η αγιογραφική και εκκλησιαστική παράδοση, είναι σαφής και ξεκάθαρη: οι Θεοί των θρησκειών αποτελούν είδωλα.
Η θέση του νέου Προγράμματος, επομένως, ότι « πρέπει να διδάξουμε σε όλα τα παιδιά όλες τις θρησκείες » είναι εντελώς αντίθετη με την ορθόδοξη διδασκαλία από πλευράς θεολογικών αλλά και παιδαγωγικών κριτηρίων. Δεν υπάρχει πειστική επιστημολογική επιχειρηματολογία για τη διδασκαλία της θρησκευτικής αγωγής σε μαθητές, με τη μορφή αυτής της συγκεκριμένης ανάμεικτης και πολτοποιημένης πολυθρησκειακής διδασκαλίας. Αυτό, μάλιστα, ισχύει ιδιαίτερα, όταν οι μαθητές βρίσκονται στο πνευματικό επίπεδο του Δημοτικού σχολείου αλλά και του Γυμνασίου, που δεν έχουν ακόμη την απαιτούμενη κριτική ικανότητα που έχουν οι ενήλικες, για να συγκρίνουν και να αξιολογήσουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος, το αληθές από το κίβδηλο. Ο σχετικισμός, η σύγχυση και ο συγκρητισμός, που εκπέμπει και εμπνέει η πολυθρησκειακή αγωγή, γεννά την προτροπή και την ανάγκη για ατομική επιλογή, αποδοχή ή απόρριψη της συλλογικής ορθόδοξης εκκλησιαστικής θρησκευτικής πίστεως. Ένα τέτοιο δίλημμα για ανήλικους μαθητές, μπορεί να καταλήξει, σε τελική ανάλυση, μέσα από την επενέργεια της αμφισβήτησης, και του χάους που δημιουργείται με τον συγκρητισμό στην ψυχή των μαθητών στον αγνωστικισμό ή στον μηδενισμό. Επίσης τεράστιο πρόβλημα δημιουργείται με την πολυθρησκειακή αγωγή στο θέμα της στήριξης ή της αποδόμησης της ταυτότητας και της ετερότητας. Διότι, ενώ διακηρύσσεται εντός των Προγραμμάτων ότι επιδιώκεται ο σεβασμός της ταυτότητας και της ετερότητας, στην πραγματικότητα απαξιώνονται και ισοπεδώνονται όλες οι πίστεις όλων των μαθητών, διότι, η κατάργηση της ορθόδοξης ταυτότητάς τους σηματοδοτεί, ταυτόχρονα, και την κατάργηση της ετερότητας των «άλλων», αφού οι ρόλοι της ταυτότητας και της ετερότητας εναλλάσσονται εντός της κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό που επιδιώκεται, τελικά, με αυτό το πολυθρησκειακό Πρόγραμμα, κατά τη δική μας εκτίμηση, είναι η αποξένωση των ορθοδόξων μαθητών, που αποτελούν και τον στόχο της πολιτικής φιλοσοφίας των Προγραμμάτων, από τη θεολογική βάση της πίστεώς τους. Διότι μια διαστρεβλωμένη διδασκαλία οδηγεί σε μια διαστρεβλωμένη πίστη ή κακοδοξία και μία διαστρεβλωμένη πίστη οδηγεί σε λάθος πορεία και σε αυτή τη στόχευση επικεντρώνεται, κατά τη γνώμη μας, ο τόσο εμπαθής και ιδεολογικός πόλεμος εναντίον της ορθόδοξης Εκκλησίας, με αιχμή του δόρατος το μάθημα των θρησκευτικών.
Είναι σαφές συνεπώς ότι ο στόχος αυτής της αλλόκοτης πολυθρησκειακής διδασκαλίας δεν είναι θεολογικός, διότι δεν έχει σχέση με μια υγιή ορθόδοξη θεολογική μορφή διδασκαλίας, ούτε στοχεύει στον εν Χριστώ καλλιεργημένο και εγκεντρισμένο άνθρωπο.
Σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν έχει εφαρμοστεί τέτοιος πολυθρησκειακός ακταρμάς. Εκεί, όμως, δεν επικρατούν σκληροπυρηνικές ή ιδεοληπτικές νοοτροπίες. Η παιδεία εκεί δεν είναι κομματική ούτε ιδεολογική. Θεωρείται ότι είναι κοινή για όλους, ανήκει σε όλους και χρησιμοποιείται για χριστιανική αγωγή και μόρφωση και όχι για παραμόρφωση και προπαγάνδα, όπως στη χώρα μας. Εκεί, υπάρχει πολιτισμένος διάλογος και εμπιστοσύνη από την πολιτεία προς τις χριστιανικές κοινότητες και στις περισσότερες χώρες, οι χριστιανικές κοινότητες έχουν, όχι μόνον δικαίωμα αλλά και καθήκον να συγγράφουν αυτές τα Προγράμματα και τα βιβλία που θέλουν να διδάσκονται τα μικρά τους μέλη στα σχολεία. Και στην Ελλάδα, βέβαια, ισχύει ακριβώς το ίδιο, αλλά μόνον για τις θρησκευτικές μειονότητες. Δεν ισχύει και για τους ορθόδοξους μαθητές, που αποτελούν την συντριπτική πλειονότητα του μαθητικού πληθυσμού. Έτσι, όμως, καταστρατηγείται η συνταγματική αρχή της ισονομίας. Γι΄ αυτό και έχουν γίνει εκ μέρους μας προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας και όλος ο ελληνικός λαός, κυρίως όμως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, αναμένουν μαζί με την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων την απόφασή του.
Αυτό που είναι ανάγκη να κατανοηθεί είναι ότι τα νέα πολυθρησκειακά θρησκευτικά αποτελούν, πλέον, ένα πρόβλημα τεράστιας πνευματικής απειλής, διότι με αυτά εγκαινιάζεται μία βίαιη αλλαγή του θρησκευτικού και πολιτισμικού τοπίου της χώρας. Οι Έλληνες, ιδιαίτερα μετά την αποδοχή της χριστιανικής τους πίστεως (4 ος αιώνας), ένιωθαν πάντοτε την ανάγκη επικοινωνίας τους με τον Θεό. Με αυτά τα προγράμματα, φαίνεται να μειώνεται ή να χάνεται αυτή η ανάγκη κατακόρυφης επικοινωνίας με τον Θεό και δίνεται έμφαση σε μια κοινωνική και πολιτισμική συμβίωση των ανθρώπων, χωρίς την παρουσία του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι, σταδιακά, με τέτοιου είδους μεθοδευμένη διδασκαλία, πολύ σύντομα θα γίνουμε μια χώρα, χωρίς πνευματική και πολιτισμική ταυτότητα, χωρίς ηθικοκοινωνικές ρίζες, πρότυπα, βάσεις, αρχές, αρετές και αξίες. Η απουσία όλων αυτών των απαραίτητων και αναγκαίων για τη συνοχή αλλά και τη συνέχεια της ελληνικής κοινωνίας πνευματικών στοιχείων και θεμελίων, αφήνει γυμνούς, ανέτοιμους και άοπλους πνευματικά και οντολογικά τους νέους μας. Αυτή η πνευματική και θεολογική γυμνότητα ευνοεί παρενέργειες υψηλού βεληνεκούς, όπως ανηθικότητες, πάθη, αδικίες, πολέμους, έριδες, παραβατικότητες και άλλα ανεπιθύμητα κακά και δεινά. Εκτός των νέων Θρησκευτικών, όμως, τα αντιχριατιανικά σχέδια του Υπουργείου Παιδείας αποκαλύφτηκαν πλήρως, μετά και από την πρόσφατη δημοσίευση του νέου Οργανισμού του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (Προεδρικό Διάταγμα αρ. 18/23-02-2018), με τον οποίο αντικαταστάθηκε ο προηγούμενος Οργανισμός του ίδιου Υπουργείου (Προεδρικό Διάταγμα αρ. 114/29-08-2014). Ο οργανισμός του 2014, άρθρο 1, όριζε ότι αποστολή του Υπουργείου Παιδείας είναι: « η προαγωγή της παιδείας με σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες ». Ο νέος Οργανισμός, του 2018 (άρθρο 1), ορίζει ότι « αποστολή του Υπουργείου είναι η ανάπτυξη και η συνεχής αναβάθμιση της παιδείας με σκοπό: α) την ηθική, την πνευματική και τη φυσική αγωγή των Ελλήνων, β) την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης…. ». Η « θρησκευτική συνείδηση » αφαιρέθηκε, και αυτό αποτελεί ένα ακόμη δείγμα, το οποίο αποκαλύπτει την πρόθεση του Υπουργείου να αλλοιώσει και να καταργήσει τον σκοπό και την ευθύνη της Παιδείας για χριστιανική αγωγή. Με το γεγονός αυτό, επίσης, αποδείχθηκε ότι το Υπουργείο δεν σέβεται το πιστεύω του ελληνικού λαού, και ότι καταπατά τα δικαιώματα των γονέων, των μαθητών και των εκπαιδευτικών και κυρίως ότι περιφρονεί την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Με βάση όσα είπαμε, δικαιολογούνται πλήρως οι γονείς, όταν ισχυρίζονται ότι δεν έχουν άλλη λύση, παρά να επιστρέφουν τα βιβλία στα σχολεία ή στο ίδιο το Υπουργείο, έως ότου εκείνο αποφασίσει το Υπουργείο:
α) να αποσύρει τα νέα Προγράμματα.
β) να επαναφέρει τα παλαιά προγράμματα και βιβλία,
γ) να συνεργαστεί ουσιαστικά με την Εκκλησία, την ΠΕΘ και με ειδικούς παιδαγωγούς και θεολόγους και από τις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης, για τη συγγραφή νέων Προγραμμάτων και βιβλίων, που, αφενός, θα βασίζονται στα παλαιά (2003-2006) και, αφετέρου, θα συνάδουν με την ορθόδοξη διδασκαλία και τη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας αλλά και με τη σύγχρονη παιδαγωγική μεθοδολογία.
Τα σωματεία που συνεργαστήκαμε, μαζί με όλους εκείνους τους ορθόδοξους, που δεν κατάφεραν να παρευρίσκονται σήμερα εδώ, αλλά συμπαραστέκονται στον αγώνα μας, δηλώνουμε ότι θα διαδηλώνουμε και ότι δεν θα σταματήσουμε, μέχρις ότου δικαιωθούμε. Ευχαριστούμε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό το μεγαλειώδες συλλαλητήριο και στην πορεία στη Βουλή των Ελλήνων που θα ακολουθήσει, προκειμένου να παραδοθεί το Ψήφισμά μας. Καλή δύναμη σε όλους.
Σε μια από τις διασημότερες αλληγορίες από καταβολής κόσμου, της σπηλιάς του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ζουν φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά και το μόνο που βλέπουν είναι οι σκιές των αντικειμένων, που από το φως μιας φωτιάς που σιγοκαίει πίσω τους προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς.
Οι σκιές είναι ο πραγματικός κόσμος των δεσμωτών. Σε όλη τη ζωή τους βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων, ο πραγματικός κόσμος γι’ αυτούς είναι εικονικός, μια αναπαράσταση της πραγματικότητας.
Αν κάποιοι δεσμώτες απελευθερωθούν από τις ψευδαισθήσεις τους, σπάσουν τα εικονικά δεσμά τους και εξέλθουν από τη σπηλιά, θα γνωρίσουν τον πραγματικό κόσμο και όχι τα αντίγραφά του.
Η πιο σύγχρονη παραλλαγή της σπηλιάς του Πλάτωνα είναι το facebook και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι δεσμώτες του facebook είναι καθηλωμένοι κατά μόνας σε μια σκοτεινή τρύπα, την οθόνη του υπολογιστή, στην οποία ζουν οι φίλοι και οι συγγενείς τους με το περίεργο όνομα likes.
Μήπως όμως η σπηλιά του facebook είναι πιο σκοτεινή και αδυσώπητη από τη σπηλιά του Πλάτωνα;
Το 1779, σύμφωνα με τον μύθο, σ’ ένα χωριό της Βρετανίας, ένας οργισμένος άντρας, ο Νεντ Λουντ, καταστρέφει σε ένα εργοστάσιο δυο μηχανές πλεξίματος για κάλτσες.
Το 1811, στην αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, κάνουν την εμφάνισή τους οι Λουδίτες, οι οπαδοί του Λουντ, και μέχρι το 1816 κατέστρεφαν τις μηχανές, κυρίως των κλωστοϋφαντουργιών, τις οποίες θεωρούσαν υπεύθυνες για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας.
Τελικά το κίνημα των Λουδιτών, ο «στρατός των εκδικητών», υπό τον μυθικό στρατηγό Λουντ, κατεστάλη βίαια από τον Βρετανό κυβερνήτη Σ. Πέρσιβαλ.
Είχαν λάθος οι Λουδίτες, όπως διακήρυξε το σύνολο της νεωτερικής σκέψης, φιλελεύθερης και αριστερής, διότι τα «μέσα παραγωγής, η τεχνολογία είναι ουδέτερη, η χρήση τους είναι καλή ή κακή»;
Και καλά οι Λουδίτες ήταν «αγράμματοι και τεχνοφοβικοί», η ελίτ των σχεδιαστών του σημερινού τεχνοκόσμου είναι και αυτοί τεχνοφοβικοί, είναι νεολουδίτες;
Μπορεί κανείς να κατηγορήσει ως τεχνοφοβικό τον πρώην αντιπρόεδρο του facebook C. Palihapitiya που πρόσφατα δήλωσε: «Οργανώνουμε τις ζωές μας γύρω από αυτήν τη θεωρούμενη αίσθηση της τελειότητας, επειδή παίρνουμε ως ανταμοιβή αυτά τα πρόσκαιρα σήματα, καρδούλες και likes, και το ταυτίζουμε αυτό με κάποια αξία. Αντίθετα, στην πραγματικότητα, είναι μια εύθραυστη δημοφιλία που είναι βραχυπρόθεσμη και σας αφήνει ακόμα περισσότερο κενούς και άδειους από ό,τι πριν. Την ίδια στιγμή ο Σ. Πάρκερ, πρώτος πρόεδρος του facebook, δήλωσε ότι «τα likes είναι σαν μια δόση ντοπαμίνης για να ενθαρρύνονται οι χρήστες να ανεβάζουν περισσότερο περιεχόμενο».
Το facebook αποτυπώνει το βασικό αγαθό της φιλελεύθερης κοινωνίας, τον εξατομικευμένο εαυτό βπου φαντασιώνεται ότι είναι ελεύθερος μέσω των κοινωνικών δικτύων να κάνει πράξη την προσωπική του αυτοπραγμάτωση.
Οι εικονικοί φίλοι όμως και τα likes δεν είναι τίποτα άλλο από μια γυμνή ζωή, μια ναρκισσιστική επιβεβαίωση του εγώ, ένας εκπτωχευμένος εαυτός, ο δεσμώτης εαυτός.
Ταυτόχρονα το facebook αποδεικνύει τον μύθο ότι η φιλελεύθερη κοινωνία είναι μια κοινωνία ελευθερίας του ατόμου, διότι το άτομο πρόθυμα πουλάει τα προσωπικά του δεδομένα, τον εαυτό του, τον περιορισμό της ελευθερίας του και μάλιστα δωρεάν.
Πώς γίνεται η πρόσβαση στο facebook να είναι δωρεάν και η εταιρεία να αξίζει μισό τρισ. δολάρια και να έχει διαφημιστικά έσοδα το 2016 26 τρισ δολάρια;
Οι χρήστες προσφέρουν δωρεάν τις προτιμήσεις τους, τα συναισθήματά τους, τον τρόπο ζωής τους, που ως ψηφιοποιημένη πληροφορία το facebook την πουλάει στους διαφημιστές, στα ΜΜΕ, στις κυβερνήσεις, κ.λπ.
Οι εταιρείες που παράγουν και πωλούν πληροφορία, όπως το facebook, χρησιμοποιούν μια δωρεάν πρώτη ύλη, τις προσωπικές πληροφορίες των χρηστών, που τις προσφέρουν δωρεάν και βγάζουν κέρδος. Ο ψηφιοποιημένος μας εαυτός πουλιέται ως εμπόρευμα.
Ποιος είπε ότι στον καπιταλισμό μόνο η εργατική δύναμη μετατρέπεται σε εμπόρευμα;
Η ζωή έχει γίνει πλέον εμπόρευμα. Αναζητούνται νεολουδίτες για να καταστρέψουν αυτό το εμπόρευμα. Υπάρχει όμως και μια άλλη αθέατη, σκοτεινή πλευρά του facebook.
Λίγοι γνωρίζουν ότι στα ερευνητικά κέντρα, διάσημων πανεπιστημίων, σχεδιάζεται ο ψηφιακός ολοκληρωτικός καπιταλισμός, ο τεχνοκόσμος, με αιχμή του δόρατος την τεχνητή νοημοσύνη.
Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης οφείλεται στα δωρεάν δεδομένα που εμείς διαθέτουμε όταν κάνουμε αναζήτηση στο google, αγοράζουμε στο amazon ή σχολιάζουμε στο facebook, στο ότι δηλαδή ψηφιοποιείται στο διαδίκτυο η ανθρώπινη δραστηριότητα δημιουργώντας μια δεξαμενή καταγραφής των ανθρώπινων εμπειριών.
Ο ψηφιοποιημένος εαυτός μας στη συνέχεια χρησιμοποιείται ως γνωστικό υπόβαθρο της τεχνητής νοημοσύνης. Η γνώση που διαθέτουν οι ευφυείς μηχανές είναι η ψηφιοποιημένη ζωή μας.
Το πιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό των βαρβάρων δεν είναι η σκληρότητα, η αναισθησία ή ο φασισμός τους ...Το χειρότερο πράγμα πάνω τους είναι η βλακεία τους... Είναι η "στρεβλή" άποψη που έχουν όχι μόνον για τον κόσμο, αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους... Είναι η αυθαίρετη "παντογνωσία" τους, τη στιγμή που είναι προφανές ότι δεν γνωρίζουν να βγάλουν τα μάτια τους."Μην βάζετε κόκκινες γραμμές! Καθίστε μαζί!", τόνισε χαρακτηριστικά ο υφυπουργός Εξωτερικών τής Γερμανίας Μίχαελ Ροθ, αναφερόμενος στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο ζήτημα της ονομασίας τής πΓΔΜ, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στο ίδρυμα "Friedrich Ebert"... Μια εκδήλωση, η οποία είχε κεντρικό ομιλητή τον Βούλγαρο Ζάεφ, ο οποίος είναι ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ .
Τι μας είπε λοιπόν σε άπταιστο γερμανικό "γρύλισμα" ο απόγονος των ατιμώρητων Ναζί, θεωρώντας ότι γνωρίζει ο ίδιος τη μόνη "αλήθεια" και βλέποντάς μας "αφ' υψηλού";"Σας είμαι πολύ ευγνώμων για τις χειρονομίες δημιουργίας εμπιστοσύνης απέναντι σε μία χώρα για την οποία νοιάζομαι ιδιαιτέρως, την Ελλάδα. Αυτός ο καυγάς —κάποτε τον είχα αποκαλέσει έτσι προκλητικά—, τον οποίο εκτός από την Ελλάδα και την πΓΔΜ δεν καταλαβαίνει κανένας, και αυτή η διένεξη πρέπει να λυθεί. Και κάνατε πολλά, τα οποία προηγούμενες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν. Και παρακαλώ — το λέω χωρίς να θέλω να ακουστώ υπεροπτικός, με τις δικές μου περιορισμένες πολιτικές εμπειρίες: Μην βάζετε "κόκκινες γραμμές"! Καθίστε μαζί!"
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο επί της ουσίας, να "δούμε" λίγο πώς ακριβώς μας "σέρβιρε" τον "κλάδο ελιάς" και βέβαια την "παντογνωσία" του αυτό το βαρβαρικό τίποτε εκ Γερμανίας. Κατ' αρχάς δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να χαιρόμαστε ή ν' ανησυχούμε για την ιδιαίτερη —όπως μας είπε— έγνοια του για την Ελλάδα ...Και μια ύαινα νοιάζεται ιδιαιτέρως για μια γαζέλα, αλλά η δεύτερη δεν πανηγυρίζει, όταν ενημερώνεται γι' αυτό το ενδιαφέρον.
Αν ο κύριος αυτός ενδιαφέρεται πραγματικά για την Ελλάδα, γιατί δεν μας ενημερώνει για την πορεία τού θέματος των γερμανικών αποζημιώσεων που δικαιούμαστε και επιπλέον έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ;
Αν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, γιατί δεν καταγγέλλει την Siemens, η οποία σκόρπισε τη διαφθορά μέσα στην Ελλάδα και στη συνέχεια προστάτευσε εντός τής Γερμανίας όλους τους διαφθορείς;
Αν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, γιατί δεν καταγγέλλει τους ομοεθνείς του, οι οποίοι λεηλατούν καθημερινά τον εθνικό της πλούτο.
Σ' ό,τι αφορά την έννοια της πρόκλησης από πλευράς του, ένα πράγμα έχουμε να πούμε ...Να μην ανησυχεί καθόλου ...Δεν τον παρεξηγούμε ...Δεν φαίνεται υπεροπτικός ...Απλός βλάκας φαίνεται. Ένας βάρβαρος δεν χρειάζεται ν' αναζητεί την "πρόκληση", για να δώσει έμφαση στη θέση του... Είναι έτσι κι αλλιώς προκλητικός, εφόσον, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω υστεροβουλίας, σπάνια "πιάνει" ένα "θέμα" στην ουσία του.
Από τη στιγμή που ανοίγει το στόμα του το ίδιο προκλητικός είναι, είτε θέλει είτε δεν θέλει να προκαλέσει. Όταν λοιπόν μιλάει για ανεξήγητο "καυγά" μεταξύ δύο λαών, πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε τι εννοεί. Καυγά στήνουν τα κτήνη γύρω από τη λεία τους και ενίοτε και οι Γερμανοί με όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους για τους ίδιους λόγους.
Οι Έλληνες δεν "καυγαδίζουν" με κανέναν, και πολύ περισσότερο με έναν φτωχό και αδύναμο γείτονά τους.
Οι Έλληνες, απλά –-σε απόλυτη αντίθεση με τους Γερμανούς—, για άλλη μία φορά, βρίσκονται στη σωστή "πλευρά" τής πολιτισμικής νομιμότητας. Καταγγέλλουν μια πράξη εναντίον τού ανθρώπινου πολιτισμού και βέβαια εναντίον των ιδίων.
Οι Έλληνες αρνούνται να γίνουν συμμέτοχοι σε ένα έγκλημα πολιτισμικής "τάξης", το οποίο δυστυχώς είναι και εις βάρος τους. Το να εμφανίζεται λοιπόν ένας αστοιχείωτος και ανιστόρητος βάρβαρος να βάζει "μυαλό" στους Έλληνες, οι οποίοι διαμαρτύρονται γιατί "δεν ξέρουν", είναι τουλάχιστον αφελές.
Το να εμφανίζεται σαν άνθρωπος της ειρήνης και της συνεννόησης ένας απόγονος ανθρώπων, οι οποίοι εδώ και έναν αιώνα δεν έχουν αφήσει "στασίδι" για "στασίδι" σε διεθνή δικαστήρια που να μην έχουν καθίσει ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, είναι τουλάχιστον γελοίο.
Μιλώντας λοιπόν για "καυγά", τον οποίον δεν καταλαβαίνει κανένας, σύμφωνα με τον παντογνώστη Γερμανό Υφυπουργό, αναρωτιόμαστε για την "ειλικρίνειά" του. Μόνον τους "καυγάδες" των άλλων δεν κατανοεί ή και αυτούς που αφορούν τον δικό του λαό;
Πρόσφατα η Γερμανία των σημερινών τοκογλυφοναζί σε έναν "καυγά" της —τον οποίον καταλαβαίνουμε οι πάντες— έφαγε από την Πολωνία μια τρομερή "σφαλιάρα", για την οποία δεν αντέδρασε καθόλου ...
Την "εισέπραξε" και δεν έβγαλε "κιχ" ...
Δεν αντέδρασε, γιατί κατάλαβε —όπως και ΟΛΟΙ εμείς οι υπόλοιποι— γιατί την "έφαγε"...
Κατάλαβε πολύ καλά αυτό το οποίο παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει στην περίπτωση της Μακεδονίας.
Τι ήταν αυτό, το οποίο δια της "σφαλιάρας" υπέδειξε η Πολωνία στη Γερμανία;
Τι ήταν αυτό, το οποίο ένας Γερμανός καταλαβαίνει αλά καρτ;... Ότι η "ταυτότητα" ενός υλικού ή άυλου δημιουργήματος πάντα αποδίδεται στον δημιουργό του, ανεξαρτήτως του οποιουδήποτε γεωγραφικού προσδιορισμού, που για τον οποιονδήποτε λόγο τυγχάνει να το χαρακτηρίζει δευτερευόντως.
Καμία γεωγραφική "καταγωγή" δεν μπορεί να "επισκιάσει", να "απαλείψει" ή απλά να "σκεπάσει" την πνευματική "καταγωγή" ενός δημιουργήματος
Τι αποφάσισε το Πολωνικό Κοινοβούλιο και έχει σχέση με αυτό το οποίο λέμε;...
Αποφάσισε να θεσπίσει έναν νόμο, ο οποίος να προστατεύει τον πολωνικό λαό και την πολιτισμική του κληρονομιά από ενέργειες, οι οποίες θα έβλαπταν παντοτινά την "εικόνα" του στην παγκόσμια κοινωνία.
Ο νόμος αυτός προβλέπει την επιβολή ποινής φυλάκισης έως και τριών ετών ή προστίμου εις βάρος των Πολωνών και των ξένων, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον όρο «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», όταν αναφέρονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, τα οποία είχαν εγκαταστήσει οι Ναζί στην Πολωνία, όταν είχαν επιβάλει στρατιωτική κατοχή στη χώρα το 1939, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά τη γνώμη των Πολωνών πολιτικών —και βέβαια των Πολωνών πολιτών— η χρήση τού όρου «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου» δημιουργεί την εσφαλμένη εντύπωση ότι η χώρα τους είναι συνυπεύθυνη για την κατασκευή και τη λειτουργία των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης. Η Πολωνία, όταν κατασκευάστηκαν και λειτουργούσαν αυτά τα στρατόπεδα, ήταν υπό γερμανική κατοχή και όλα αυτά ήταν γερμανικές επιλογές. Τα εγκλήματα των Ναζί ήταν αποκλειστικά Γερμανικά.
Ο γεωγραφικός προσδιορισμός, που αφορά αυτά τα στρατόπεδα, δεν μπορεί να "μεταφερθεί" και άρα να χαρακτηρίσει τον πολωνικό λαό. Το γεγονός ότι αυτά τα στρατόπεδο βρίσκονταν γεωγραφικά στην Πολωνία, αυτό δεν αφορά καθόλου τους Πολωνούς...
Αφορά αποκλειστικά και μόνον τους Γερμανούς...
Αυτοί τα δημιούργησαν και ανήκουν στη δική τους "λαμπρή" κληρονομιά.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν τη "σφαλιάρα", η οποία επανέφερε στην τάξη τους Γερμανούς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών Ναζί στην Πολωνία θα είναι πάντα γερμανικά, ανεξαρτήτως του πολωνικού χώρου έδρασής τους. Οι Ναζί θα είναι πάντα Γερμανοί, ανεξαρτήτως αν στις τάξεις τους υπήρξαν, για λόγους γεωγραφίας, άνθρωποι πολλών και διαφορετικών εθνικοτήτων. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την περίπτωση του "Μακεδονικού" ζητήματος. Με βάση αυτήν την ίδια λογική, το πολιτισμικό "οικοδόμημα", που λέγεται Μακεδονία, θα είναι για πάντα ελληνικό, ανεξαρτήτως αν το μακεδονικό "οικόπεδο" ξεπερνά τα σημερινά ελληνικά σύνορα. Οι Μακεδόνες θα είναι πάντα Έλληνες, άσχετα αν στον χώρο τής Μακεδονίας έχουν γεννηθεί και άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων.
Όπως λοιπόν δεν υπάρχουν "Πολωνικά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης" παρά μόνον "Γερμανικά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης" στην Πολωνία, έτσι δεν υπάρχει Μακεδονία εκτός από την Ελληνική.
Όπως δεν υπάρχουν Ναζί πέρα των Γερμανών, επειδή υπάρχουν Έλληνες "Κασιδιάρηδες" ή "Μιχαλολιάκοι" στην Ελλάδα, έτσι δεν υπάρχουν και "Σλαβομακεδόνες" στην περιοχή που ονομάζεται Μακεδονία, και μοιράζεται μεταξύ τριών κρατών.
Στη Μακεδονία υπάρχουν μόνον Μακεδόνες, οι οποίοι είναι αποκλειστικά Έλληνες. Οι υπόλοιποι είναι Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι ή Ρομά, οι οποίοι απλά γεννήθηκαν στην περιοχή τής Μακεδονίας.
Ό,τι έχει σχέση με τους όρους Μακεδονία και Μακεδόνες, αυτό είναι ελληνική υπόθεση και δεν αφορά κανέναν άλλον... Δεν αφορά κανέναν άλλον, όπως και τα ναζιστικά στρατόπεδα των Ναζί —και ο ναζισμός οπουδήποτε στην Ευρώπη— αφορούν μόνον τους Γερμανούς και κανέναν άλλο.
Απλά πράγματα. Δεν μπορεί κάποιος για λόγους γεωγραφίας να "αρπάξει" τον θησαυρό τού γείτονά του και δεν μπορεί κάποιος άλλος για τους ίδιους λόγους να "ξεφορτωθεί" τα "σκουπίδια" του στον γείτονά του.
Ούτε οι Τούρκοι τόλμησαν να το κάνουν αυτό, παριστάνοντας του "Τρώες", επειδή η Τροία βρίσκεται στη σημερινή Τουρκία.
Η ειρωνεία είναι ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που η Γερμανία βρέθηκε στην ίδια "θέση" από νομικής πλευράς με την Ελλάδα. Έστω και για τους αντίθετους λόγους, βρέθηκε στη θέση τής Ελλάδας και κατάλαβε το πρόβλημα απολύτως, επειδή την αφορούσε άμεσα. Μέχρι και ο Ροθ το κατάλαβε, γιατί δεν τον είδαμε να κάνει "καυγά" με τους Πολωνούς, τον οποίον δεν καταλάβαινε κανένας άλλος.
Το "βούλωσαν" οι Γερμανοί και άφησαν τους Πολωνούς να κάνουν αυτό το οποίο δικαιούνταν να κάνουν.
Το πρόβλημα είναι απολύτως το ίδιο. Στο νομικό επίπεδο δεν έχει σημασία το "πρόσημο". Το "πρόσημο" απλά χαρακτηρίζει την ποιότητα του διακυβεύματος και ως εκ τούτου προϊδεάζει για τη συμπεριφορά του κατόχου του. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι ίδια. Είτε δηλαδή κάποιος προσπαθεί να προστατεύσει έναν θησαυρό —εξαιτίας της γεωγραφίας— είτε επειδή κάποιος προσπαθεί να "ξεφορτωθεί" ένα "σκουπίδι" —εξαιτίας της γεωγραφίας—, τα δεδομένα είναι ίδια. Η γεωγραφία δεν μπορεί να απειλήσει τον πρώτο και η γεωγραφία δεν μπορεί να διευκολύνει τον δεύτερο.
Αυτό ακριβώς έγινε και γι' αυτόν τον λόγο οι περιπτώσεις είναι απολύτως όμοιες. Ίδιοι ακριβώς "καυγάδες" είναι οι "καυγάδες" των Ελλήνων με τους Σκοπιανούς με αυτούς των Γερμανών με τους Πολωνούς —για να προκαλέσουμε τον βάρβαρο Γερμανό πολιτικό, που παριστάνει τον ειρηνοποιό—.
Τόσο η Ελλάδα όσο και η Γερμανία είναι κάτοχοι κάποιας "κληρονομιάς", η οποία —σε έναν κόσμο, όπου τα σύνορα μεταξύ των λαών έχουν αλλάξει άπειρες φορές— "ακουμπάει" και στο διπλανό "οικόπεδο".
Η μόνη διαφορά ήταν ότι στην μεν Γερμανία της είπαν να μην "σκορπάει" τα "σκουπίδια" της, γιατί "λερώνει" τους γείτονές της, ενώ στην Ελλάδα τής λένε να μην αντιστέκεται όταν της αρπάζουν τα "κοσμήματά" της, για να "θησαυρίζουν" οι γείτονές της.
Η διαφορά των "πρόσημων" είναι απόλυτα φυσιολογική. Μιλάμε για τη Γερμανία και την Ελλάδα. Λογικό είναι αυτό, εφόσον μιλάμε για τους Γερμανούς και τους συγκρίνουμε με τους Έλληνες. Λογικό είναι να συμβαίνει αυτό, εφόσον στην περίπτωση των Γερμανών έχουμε έναν λαό, που στην ιστορία του παρήγαγε μόνον ανεπιθύμητα "σκουπίδια", τα οποία κατά καιρούς προσπαθεί να "ξεφορτωθεί" δεξιά κι αριστερά και στην περίπτωση των Ελλήνων έχουμε "θησαυρούς", οι οποίοι αποτελούν μόνιμο στόχο σφετερισμού...
Απλά πράγματα. Αν στη σημερινή Πολωνία υπήρχε ένας γερμανικός "Παρθενώνας", ποτέ οι Γερμανοί δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν —και κυρίως στους Πολωνούς— να τον ονομάζουν "πολωνικό". Επειδή όμως είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, βολεύονται με το γεωγραφικό "ξεφόρτωμα" στους γείτονες.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "πρόσημα". Ο ένας λαός έχει αφήσει "πίσω" του Παρθενώνες και ο άλλος φούρνους μαζικών εκτελέσεων. Σε ποιο επίπεδο μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ των ιστοριών των δύο αυτών λαών;
Από τη στιγμή λοιπόν που βρήκαμε ποιοι βρίσκονται από τη μία "πλευρά" τής νομικής υπόθεσης, καλό είναι να δούμε και την άλλη. Από τη στιγμή που είδαμε την πλευρά των "ιδιοκτητών", θα πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά.
Ποιοι είναι αυτοί, που τους "ακουμπά" η "κληρονομιά" τού γείτονά τους και οι οποίοι, ανάλογα με την ποιότητα αυτής της "κληρονομιάς", αντιδρούν με βάση τα συμφέροντά τους;...
Οι Πολωνοί και οι Σκοπιανοί. Οι Πολωνοί καλά έκαναν και, σεβόμενοι την πανανθρώπινη τάξη και ηθική, προστάτευσαν τους εαυτούς από μια "βρωμιά" γερμανική, η οποία θα τους απειλούσε ...Τους βόλευε κιόλας να μην φορτωθούν τον γερμανικό "μουτζούρη" τής ιστορίας και αντέδρασαν.
Δεν μπορούμε όμως να πούμε και το ίδιο για τους Σκοπιανούς. Αυτοί κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, γιατί αυτά τους είναι πιο βολικά και συμφέροντα. Λειτουργούν εκ του πονηρού. Δεν σέβονται την πανανθρώπινη τάξη και ηθική και διεκδικούν ξένο θησαυρό, για να βελτιώσουν τη θέση τους στον κόσμο. Διεκδικούν "θησαυρό", για να μπουν σαν "επώνυμοι" στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών.
Αυτό το κάνουν εκ του πονηρού. Θα έκαναν το ίδιο, αν, για παράδειγμα, η Μακεδονία λεγόταν Άουσβιτς ή Ναζία ή μήπως θα αντιδρούσαν σαν τους Πολωνούς;
Οι Σκοπιανοί θα παρεξηγούνταν αν τους έλεγαν Αουσβιτσιανούς ή Ναζί μόνο και μόνο επειδή κατοικούν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο με κάποιους άλλους προγενέστερους λαούς, οι οποίοι με τα εγκλήματά τους έδωσαν την κακή τη "φήμη" σε αυτόν τον χώρο και οι οποίοι δεν τους αφορούσαν.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα θεωρούσαν τον γεωγραφικό προσδιορισμό ήσσονος σημασίας. Επειδή όμως τώρα το μακεδονικό brand είναι καλό και ένδοξο, το διεκδικούν. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος τον λόγο που συμβαίνει αυτό... Είναι άλλο πράγμα να "συστήνεσαι" στον κόσμο ως Μακεδόνας και άλλο ως "τίποτας" από μια "μάζα", που απλά κάποτε, "κατρακύλησε" από τον Βορρά στην ιστορική Μακεδονία. Όταν μέσα στη Μακεδονία δεν εμφανίζεσαι ως Αλβανός ή Βούλγαρος, είσαι ο "τίποτας", που επί αιώνες δεν είχε ταυτότητα και την οποία τώρα αναζητά εις βάρος των άλλων.
Εδώ όμως τίθεται κι ένα θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Μετρημένα κουκιά είναι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν εμείς οι ρομαντικοί. Δεν αισθάνονται ντροπή κάποιοι Βούλγαροι ή Αλβανοί, όταν κάποιοι ξένοι —για τους δικούς τους λόγους— τούς "φοράνε" μια ξένη προς αυτούς "εθνικότητα"; Ξένοι αποφάσισαν ότι αυτοί θα λέγονται "Μακεδόνες" και όχι οι ίδιοι.
Οι ίδιοι επί αιώνες έχυναν το αίμα τους, επειδή αισθάνονταν Αλβανοί ή Βούλγαροι ή Σέρβοι.
Τώρα πώς "φόρεσαν" τον ελληνικό τίτλο του "Μακεδόνα";
Επειδή αυτό βόλευε τον Σόρος, την Μέρκελ, τον Νίμιτς και κάτι σταλινικά "σκουπίδια" του ελληνικού Εμφυλίου, που ξέμειναν στα Σκόπια;
Τους πλήρωσαν για να το κάνουν αυτό ή το κάνουν τζάμπα;
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση τού Ζάεφ και αποτελεί "μνημείο" προσωπικής εθνικής προδοσίας ...
Ένα νέο "τσιπροειδές", που, προκειμένου να παραμείνει στην "καρέκλα" του, δέχεται τα πάντα ...Ο νέος τύπος αδίστακτων και "ασπόνδυλων" πολιτικών τής Νέας Τάξης, που "κλέβουν" εκλογικά αποτελέσματα, παριστάνοντας τους "επαναστάτες" και μετά παριστάνουν τα "γατάκια" των ισχυρών.
Σαν "Μακεδόνα", υποδέχθηκε η Μέρκελ έναν Βούλγαρο, ο οποίος προφανώς λίγους μήνες πριν θα ήταν περήφανος και για τη βουλγαρική εθνικότητά του και για την βουλγαρική του γλώσσα...
Έναν Βούλγαρο, που πιθανότατα το σύνολο της οικογένειας του διαθέτουν βουλγαρικά διαβατήρια.
Γιατί το έκανε αυτό η "ουδέτερη" Μέρκελ;... Ούτε αυτή κατάλαβε τον "καυγά", που δεν κατάλαβε ο υφυπουργός της; Εφόσον δεν τον κατάλαβε αυτόν τον "καυγά" και τον συνεχίζει, γιατί κατάλαβε τον άλλον, ο οποίος είναι απολύτως όμοιός του... Μήπως επειδή ο δεύτερος την αφορά;
Γιατί κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ονομάζει τα γερμανικά στρατόπεδα των Ναζί στην Πολωνία "πολωνικά" και την ίδια ώρα ονομάζει "Μακεδόνα" έναν Βούλγαρο, επειδή απλά αυτός γεννήθηκε στη γεωγραφική περιοχή τής Μακεδονίας;
Επιπλέον είναι και το άλλο. Μέλος της Ε.Ε. είναι η Γερμανία, όπως και η Ελλάδα. Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η Γερμανία την έννοια της "ουδετερότητας" για κάτι που υποτίθεται δεν την αφορά και το οποίο —κατά δήλωση των αξιωματούχων της— δεν καταλαβαίνει;
Πού δηλαδή και να έπαιρνε "θέση" στον "καυγά", όπως μας διαβεβαίωσε η "ουδέτερη" σταλινικιά χαφιές τής Στάζι.
Αν έτσι αντιλαμβάνονται την "ουδετερότητα" οι Ούννοι, τι θα έκαναν αν δεν ήταν "ουδέτεροι";...
Θα μας μαστίγωναν ή θα μας βομβάρδιζαν μέχρι να συμφωνήσουμε με τις απόψεις τους;
Μιλάμε για γελοιότητες, που μόνον οι πραγματικοί βάρβαροι μπορούν να φέρουν εις πέρας ...Οι βάρβαροι, οι οποίοι εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι είναι τελικά χρήσιμοι για τη "διδασκαλία" των λαών. Απλά δεν είναι χρήσιμοι για τις απόψεις τους. Είναι χρήσιμοι ως εποπτικά εργαλεία, εφόσον "διδάσκουν" μέσω της ηλιθιότητάς τους. Βάζεις έναν βάρβαρο να επιλέξει το "σωστό" και απλά είσαι σίγουρος ότι το σωστό είναι εκείνο που απομένει.
Όλοι αυτοί για κάποιους λόγους, τους οποίους οι ίδιοι γνωρίζουν, τώρα επείγονται να "λύσουν" το "Μακεδονικό" ζήτημα. Τώρα λοιπόν, που ο Γιούγκερ ετοιμάζεται να πάει στα Σκόπια, έχουμε να του δώσουμε ένα "σκονάκι", να τους το πάει ως λύση.Εφόσον οι Σκοπιανοί κατοικούν στην Ευρώπη, είναι Ευρωπαίοι και μιλούν Ευρωπαϊκά, ας ονομάσουν το κράτος τους Ευρώπη. Να τους αναγνωρίσει η Ε.Ε. ταυτότητα και γλώσσα. Να βάλουν δίπλα στο άγαλμα του Αλεξάνδρου και αυτό του "προγόνου" τους Καρλομάγνου και υπό τους ήχους τής Μελωδίας της Χαράς να μας ανακοινώσουν το αποτέλεσμα του "αυτοπροσδιορισμού" τους. Να μην μας πούνε και "μικρόψυχους".
Δεν λέμε τίποτε παράξενο για τη σημερινή λογική των βαρβάρων. Στην Ευρώπη δεν γεννήθηκαν και κατοικούν οι Σκοπιανοί; Ευρωπαϊκή δεν είναι η γλώσσα τους; Ας ονομάσουν το κράτος τους Ευρώπη, να γελάσουν και τα βουβάλια τού Αξιού με την παρακμή και την αθλιότητα της ναζιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να αισθανθούν και οι Ευρωπαίοι πολίτες ποια είναι η "ουσία" τού "καυγά" των Ελλήνων ...Να καταλάβουν πώς είναι να σου αφαιρούν την "ταυτότητά" σου, γιατί κάποιοι νομίζουν ότι στο όνομα της ελευθερίας και του "αυτοπροσδιορισμού" μπορούν να αρπάζουν ό,τι θέλουν, λες και περιφέρονται σε "σούπερ μάρκετ" προσφορών.
Αν την Ελλάδα την κυβερνούσαν πάνω απ' όλα μορφωμένοι άνθρωποι, δεν θα έμπαινε κανένας στη διαδικασία τής διαπραγμάτευσης ...Θα τους έστελναν όλους στα διεθνή όργανα για πιστοποιήσεις. Δεν θα άφηναν τον καραγκιόζη Νίμιτς να περιφέρεται σαν "νταβατζής" των Βαλκανίων. Δεν θα άφηναν μια κοινή χαφιέ τής Στάζι να παραποιεί την ιστορία. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον να εκδηλωνόταν από ελληνικής πλευράς μια συμπεριφορά, η οποία θα έμοιαζε με την πολωνική προσέγγιση ...Μια λύση, η οποία δεν απαγορεύεται για ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Καμία διεθνής συνθήκη δεν εμποδίζει τους Έλληνες να φερθούν όμοια με τους Πολωνούς.
Φαντάζεται κάποιος να θέσπιζε η ελληνική Βουλή έναν πολωνικού τύπου νόμο, που να απαγορεύει ακόμα και με απειλή φυλάκισης σε όποιον Έλληνα ή ξένο ονομάζει το γειτονικό κράτος "Μακεδονία" και τους κατοίκους του "Μακεδόνες". Τότε θα βλέπαμε πόσο "καλαμπούρι" θα είχε το πράγμα. Να γίνει ένας νόμος τέτοιος και να μην μπορεί να περάσει κανένα σκοπιανό αυτοκίνητο με διακριτικά "Μακεδονίας" για διακοπές στην Ελλάδα. Να απειλείται ο Ζάεφ με σύλληψη, αν επιχειρήσει να εισέλθει στην Ελλάδα, όπου διατηρεί εξοχικό. Καί αυθαίρετα "Μακεδόνας" καί νόμιμο εξοχικό στην Ελλάδα δεν γίνεται ...Γίνεται; ...Δεν γίνεται.
Αυτό, το οποίο πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, είναι ότι η ιστορία πάντα "τιμωρεί" τους υβριστές τής αλήθειας ...Στο μόνο για το οποίο θα έπρεπε οι Γερμανοί να είναι ειδικοί, και δυστυχώς ούτε σ' αυτό είναι.
Το πιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό των βαρβάρων δεν είναι η σκληρότητα, η αναισθησία ή ο φασισμός τους ...Το χειρότερο πράγμα πάνω τους είναι η βλακεία τους... Είναι η "στρεβλή" άποψη που έχουν όχι μόνον για τον κόσμο, αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους... Είναι η αυθαίρετη "παντογνωσία" τους, τη στιγμή που είναι προφανές ότι δεν γνωρίζουν να βγάλουν τα μάτια τους."Μην βάζετε κόκκινες γραμμές! Καθίστε μαζί!", τόνισε χαρακτηριστικά ο υφυπουργός Εξωτερικών τής Γερμανίας Μίχαελ Ροθ, αναφερόμενος στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο ζήτημα της ονομασίας τής πΓΔΜ, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στο ίδρυμα "Friedrich Ebert"... Μια εκδήλωση, η οποία είχε κεντρικό ομιλητή τον Βούλγαρο Ζάεφ, ο οποίος είναι ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ .
Τι μας είπε λοιπόν σε άπταιστο γερμανικό "γρύλισμα" ο απόγονος των ατιμώρητων Ναζί, θεωρώντας ότι γνωρίζει ο ίδιος τη μόνη "αλήθεια" και βλέποντάς μας "αφ' υψηλού";"Σας είμαι πολύ ευγνώμων για τις χειρονομίες δημιουργίας εμπιστοσύνης απέναντι σε μία χώρα για την οποία νοιάζομαι ιδιαιτέρως, την Ελλάδα. Αυτός ο καυγάς —κάποτε τον είχα αποκαλέσει έτσι προκλητικά—, τον οποίο εκτός από την Ελλάδα και την πΓΔΜ δεν καταλαβαίνει κανένας, και αυτή η διένεξη πρέπει να λυθεί. Και κάνατε πολλά, τα οποία προηγούμενες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν. Και παρακαλώ — το λέω χωρίς να θέλω να ακουστώ υπεροπτικός, με τις δικές μου περιορισμένες πολιτικές εμπειρίες: Μην βάζετε "κόκκινες γραμμές"! Καθίστε μαζί!"
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο επί της ουσίας, να "δούμε" λίγο πώς ακριβώς μας "σέρβιρε" τον "κλάδο ελιάς" και βέβαια την "παντογνωσία" του αυτό το βαρβαρικό τίποτε εκ Γερμανίας. Κατ' αρχάς δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να χαιρόμαστε ή ν' ανησυχούμε για την ιδιαίτερη —όπως μας είπε— έγνοια του για την Ελλάδα ...Και μια ύαινα νοιάζεται ιδιαιτέρως για μια γαζέλα, αλλά η δεύτερη δεν πανηγυρίζει, όταν ενημερώνεται γι' αυτό το ενδιαφέρον.
Αν ο κύριος αυτός ενδιαφέρεται πραγματικά για την Ελλάδα, γιατί δεν μας ενημερώνει για την πορεία τού θέματος των γερμανικών αποζημιώσεων που δικαιούμαστε και επιπλέον έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ;
Αν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, γιατί δεν καταγγέλλει την Siemens, η οποία σκόρπισε τη διαφθορά μέσα στην Ελλάδα και στη συνέχεια προστάτευσε εντός τής Γερμανίας όλους τους διαφθορείς;
Αν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, γιατί δεν καταγγέλλει τους ομοεθνείς του, οι οποίοι λεηλατούν καθημερινά τον εθνικό της πλούτο.
Σ' ό,τι αφορά την έννοια της πρόκλησης από πλευράς του, ένα πράγμα έχουμε να πούμε ...Να μην ανησυχεί καθόλου ...Δεν τον παρεξηγούμε ...Δεν φαίνεται υπεροπτικός ...Απλός βλάκας φαίνεται. Ένας βάρβαρος δεν χρειάζεται ν' αναζητεί την "πρόκληση", για να δώσει έμφαση στη θέση του... Είναι έτσι κι αλλιώς προκλητικός, εφόσον, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω υστεροβουλίας, σπάνια "πιάνει" ένα "θέμα" στην ουσία του.
Από τη στιγμή που ανοίγει το στόμα του το ίδιο προκλητικός είναι, είτε θέλει είτε δεν θέλει να προκαλέσει. Όταν λοιπόν μιλάει για ανεξήγητο "καυγά" μεταξύ δύο λαών, πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε τι εννοεί. Καυγά στήνουν τα κτήνη γύρω από τη λεία τους και ενίοτε και οι Γερμανοί με όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους για τους ίδιους λόγους.
Οι Έλληνες δεν "καυγαδίζουν" με κανέναν, και πολύ περισσότερο με έναν φτωχό και αδύναμο γείτονά τους.
Οι Έλληνες, απλά –-σε απόλυτη αντίθεση με τους Γερμανούς—, για άλλη μία φορά, βρίσκονται στη σωστή "πλευρά" τής πολιτισμικής νομιμότητας. Καταγγέλλουν μια πράξη εναντίον τού ανθρώπινου πολιτισμού και βέβαια εναντίον των ιδίων.
Οι Έλληνες αρνούνται να γίνουν συμμέτοχοι σε ένα έγκλημα πολιτισμικής "τάξης", το οποίο δυστυχώς είναι και εις βάρος τους. Το να εμφανίζεται λοιπόν ένας αστοιχείωτος και ανιστόρητος βάρβαρος να βάζει "μυαλό" στους Έλληνες, οι οποίοι διαμαρτύρονται γιατί "δεν ξέρουν", είναι τουλάχιστον αφελές.
Το να εμφανίζεται σαν άνθρωπος της ειρήνης και της συνεννόησης ένας απόγονος ανθρώπων, οι οποίοι εδώ και έναν αιώνα δεν έχουν αφήσει "στασίδι" για "στασίδι" σε διεθνή δικαστήρια που να μην έχουν καθίσει ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, είναι τουλάχιστον γελοίο.
Μιλώντας λοιπόν για "καυγά", τον οποίον δεν καταλαβαίνει κανένας, σύμφωνα με τον παντογνώστη Γερμανό Υφυπουργό, αναρωτιόμαστε για την "ειλικρίνειά" του. Μόνον τους "καυγάδες" των άλλων δεν κατανοεί ή και αυτούς που αφορούν τον δικό του λαό;
Πρόσφατα η Γερμανία των σημερινών τοκογλυφοναζί σε έναν "καυγά" της —τον οποίον καταλαβαίνουμε οι πάντες— έφαγε από την Πολωνία μια τρομερή "σφαλιάρα", για την οποία δεν αντέδρασε καθόλου ...
Την "εισέπραξε" και δεν έβγαλε "κιχ" ...
Δεν αντέδρασε, γιατί κατάλαβε —όπως και ΟΛΟΙ εμείς οι υπόλοιποι— γιατί την "έφαγε"...
Κατάλαβε πολύ καλά αυτό το οποίο παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει στην περίπτωση της Μακεδονίας.
Τι ήταν αυτό, το οποίο δια της "σφαλιάρας" υπέδειξε η Πολωνία στη Γερμανία;
Τι ήταν αυτό, το οποίο ένας Γερμανός καταλαβαίνει αλά καρτ;... Ότι η "ταυτότητα" ενός υλικού ή άυλου δημιουργήματος πάντα αποδίδεται στον δημιουργό του, ανεξαρτήτως του οποιουδήποτε γεωγραφικού προσδιορισμού, που για τον οποιονδήποτε λόγο τυγχάνει να το χαρακτηρίζει δευτερευόντως.
Καμία γεωγραφική "καταγωγή" δεν μπορεί να "επισκιάσει", να "απαλείψει" ή απλά να "σκεπάσει" την πνευματική "καταγωγή" ενός δημιουργήματος
Τι αποφάσισε το Πολωνικό Κοινοβούλιο και έχει σχέση με αυτό το οποίο λέμε;...
Αποφάσισε να θεσπίσει έναν νόμο, ο οποίος να προστατεύει τον πολωνικό λαό και την πολιτισμική του κληρονομιά από ενέργειες, οι οποίες θα έβλαπταν παντοτινά την "εικόνα" του στην παγκόσμια κοινωνία.
Ο νόμος αυτός προβλέπει την επιβολή ποινής φυλάκισης έως και τριών ετών ή προστίμου εις βάρος των Πολωνών και των ξένων, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον όρο «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», όταν αναφέρονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, τα οποία είχαν εγκαταστήσει οι Ναζί στην Πολωνία, όταν είχαν επιβάλει στρατιωτική κατοχή στη χώρα το 1939, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά τη γνώμη των Πολωνών πολιτικών —και βέβαια των Πολωνών πολιτών— η χρήση τού όρου «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου» δημιουργεί την εσφαλμένη εντύπωση ότι η χώρα τους είναι συνυπεύθυνη για την κατασκευή και τη λειτουργία των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης. Η Πολωνία, όταν κατασκευάστηκαν και λειτουργούσαν αυτά τα στρατόπεδα, ήταν υπό γερμανική κατοχή και όλα αυτά ήταν γερμανικές επιλογές. Τα εγκλήματα των Ναζί ήταν αποκλειστικά Γερμανικά.
Ο γεωγραφικός προσδιορισμός, που αφορά αυτά τα στρατόπεδα, δεν μπορεί να "μεταφερθεί" και άρα να χαρακτηρίσει τον πολωνικό λαό. Το γεγονός ότι αυτά τα στρατόπεδο βρίσκονταν γεωγραφικά στην Πολωνία, αυτό δεν αφορά καθόλου τους Πολωνούς...
Αφορά αποκλειστικά και μόνον τους Γερμανούς...
Αυτοί τα δημιούργησαν και ανήκουν στη δική τους "λαμπρή" κληρονομιά.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν τη "σφαλιάρα", η οποία επανέφερε στην τάξη τους Γερμανούς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών Ναζί στην Πολωνία θα είναι πάντα γερμανικά, ανεξαρτήτως του πολωνικού χώρου έδρασής τους. Οι Ναζί θα είναι πάντα Γερμανοί, ανεξαρτήτως αν στις τάξεις τους υπήρξαν, για λόγους γεωγραφίας, άνθρωποι πολλών και διαφορετικών εθνικοτήτων. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την περίπτωση του "Μακεδονικού" ζητήματος. Με βάση αυτήν την ίδια λογική, το πολιτισμικό "οικοδόμημα", που λέγεται Μακεδονία, θα είναι για πάντα ελληνικό, ανεξαρτήτως αν το μακεδονικό "οικόπεδο" ξεπερνά τα σημερινά ελληνικά σύνορα. Οι Μακεδόνες θα είναι πάντα Έλληνες, άσχετα αν στον χώρο τής Μακεδονίας έχουν γεννηθεί και άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων.
Όπως λοιπόν δεν υπάρχουν "Πολωνικά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης" παρά μόνον "Γερμανικά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης" στην Πολωνία, έτσι δεν υπάρχει Μακεδονία εκτός από την Ελληνική.
Όπως δεν υπάρχουν Ναζί πέρα των Γερμανών, επειδή υπάρχουν Έλληνες "Κασιδιάρηδες" ή "Μιχαλολιάκοι" στην Ελλάδα, έτσι δεν υπάρχουν και "Σλαβομακεδόνες" στην περιοχή που ονομάζεται Μακεδονία, και μοιράζεται μεταξύ τριών κρατών.
Στη Μακεδονία υπάρχουν μόνον Μακεδόνες, οι οποίοι είναι αποκλειστικά Έλληνες. Οι υπόλοιποι είναι Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι ή Ρομά, οι οποίοι απλά γεννήθηκαν στην περιοχή τής Μακεδονίας.
Ό,τι έχει σχέση με τους όρους Μακεδονία και Μακεδόνες, αυτό είναι ελληνική υπόθεση και δεν αφορά κανέναν άλλον... Δεν αφορά κανέναν άλλον, όπως και τα ναζιστικά στρατόπεδα των Ναζί —και ο ναζισμός οπουδήποτε στην Ευρώπη— αφορούν μόνον τους Γερμανούς και κανέναν άλλο.
Απλά πράγματα. Δεν μπορεί κάποιος για λόγους γεωγραφίας να "αρπάξει" τον θησαυρό τού γείτονά του και δεν μπορεί κάποιος άλλος για τους ίδιους λόγους να "ξεφορτωθεί" τα "σκουπίδια" του στον γείτονά του.
Ούτε οι Τούρκοι τόλμησαν να το κάνουν αυτό, παριστάνοντας του "Τρώες", επειδή η Τροία βρίσκεται στη σημερινή Τουρκία.
Η ειρωνεία είναι ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που η Γερμανία βρέθηκε στην ίδια "θέση" από νομικής πλευράς με την Ελλάδα. Έστω και για τους αντίθετους λόγους, βρέθηκε στη θέση τής Ελλάδας και κατάλαβε το πρόβλημα απολύτως, επειδή την αφορούσε άμεσα. Μέχρι και ο Ροθ το κατάλαβε, γιατί δεν τον είδαμε να κάνει "καυγά" με τους Πολωνούς, τον οποίον δεν καταλάβαινε κανένας άλλος.
Το "βούλωσαν" οι Γερμανοί και άφησαν τους Πολωνούς να κάνουν αυτό το οποίο δικαιούνταν να κάνουν.
Το πρόβλημα είναι απολύτως το ίδιο. Στο νομικό επίπεδο δεν έχει σημασία το "πρόσημο". Το "πρόσημο" απλά χαρακτηρίζει την ποιότητα του διακυβεύματος και ως εκ τούτου προϊδεάζει για τη συμπεριφορά του κατόχου του. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι ίδια. Είτε δηλαδή κάποιος προσπαθεί να προστατεύσει έναν θησαυρό —εξαιτίας της γεωγραφίας— είτε επειδή κάποιος προσπαθεί να "ξεφορτωθεί" ένα "σκουπίδι" —εξαιτίας της γεωγραφίας—, τα δεδομένα είναι ίδια. Η γεωγραφία δεν μπορεί να απειλήσει τον πρώτο και η γεωγραφία δεν μπορεί να διευκολύνει τον δεύτερο.
Αυτό ακριβώς έγινε και γι' αυτόν τον λόγο οι περιπτώσεις είναι απολύτως όμοιες. Ίδιοι ακριβώς "καυγάδες" είναι οι "καυγάδες" των Ελλήνων με τους Σκοπιανούς με αυτούς των Γερμανών με τους Πολωνούς —για να προκαλέσουμε τον βάρβαρο Γερμανό πολιτικό, που παριστάνει τον ειρηνοποιό—.
Τόσο η Ελλάδα όσο και η Γερμανία είναι κάτοχοι κάποιας "κληρονομιάς", η οποία —σε έναν κόσμο, όπου τα σύνορα μεταξύ των λαών έχουν αλλάξει άπειρες φορές— "ακουμπάει" και στο διπλανό "οικόπεδο".
Η μόνη διαφορά ήταν ότι στην μεν Γερμανία της είπαν να μην "σκορπάει" τα "σκουπίδια" της, γιατί "λερώνει" τους γείτονές της, ενώ στην Ελλάδα τής λένε να μην αντιστέκεται όταν της αρπάζουν τα "κοσμήματά" της, για να "θησαυρίζουν" οι γείτονές της.
Η διαφορά των "πρόσημων" είναι απόλυτα φυσιολογική. Μιλάμε για τη Γερμανία και την Ελλάδα. Λογικό είναι αυτό, εφόσον μιλάμε για τους Γερμανούς και τους συγκρίνουμε με τους Έλληνες. Λογικό είναι να συμβαίνει αυτό, εφόσον στην περίπτωση των Γερμανών έχουμε έναν λαό, που στην ιστορία του παρήγαγε μόνον ανεπιθύμητα "σκουπίδια", τα οποία κατά καιρούς προσπαθεί να "ξεφορτωθεί" δεξιά κι αριστερά και στην περίπτωση των Ελλήνων έχουμε "θησαυρούς", οι οποίοι αποτελούν μόνιμο στόχο σφετερισμού...
Απλά πράγματα. Αν στη σημερινή Πολωνία υπήρχε ένας γερμανικός "Παρθενώνας", ποτέ οι Γερμανοί δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν —και κυρίως στους Πολωνούς— να τον ονομάζουν "πολωνικό". Επειδή όμως είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, βολεύονται με το γεωγραφικό "ξεφόρτωμα" στους γείτονες.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "πρόσημα". Ο ένας λαός έχει αφήσει "πίσω" του Παρθενώνες και ο άλλος φούρνους μαζικών εκτελέσεων. Σε ποιο επίπεδο μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ των ιστοριών των δύο αυτών λαών;
Από τη στιγμή λοιπόν που βρήκαμε ποιοι βρίσκονται από τη μία "πλευρά" τής νομικής υπόθεσης, καλό είναι να δούμε και την άλλη. Από τη στιγμή που είδαμε την πλευρά των "ιδιοκτητών", θα πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά.
Ποιοι είναι αυτοί, που τους "ακουμπά" η "κληρονομιά" τού γείτονά τους και οι οποίοι, ανάλογα με την ποιότητα αυτής της "κληρονομιάς", αντιδρούν με βάση τα συμφέροντά τους;...
Οι Πολωνοί και οι Σκοπιανοί. Οι Πολωνοί καλά έκαναν και, σεβόμενοι την πανανθρώπινη τάξη και ηθική, προστάτευσαν τους εαυτούς από μια "βρωμιά" γερμανική, η οποία θα τους απειλούσε ...Τους βόλευε κιόλας να μην φορτωθούν τον γερμανικό "μουτζούρη" τής ιστορίας και αντέδρασαν.
Δεν μπορούμε όμως να πούμε και το ίδιο για τους Σκοπιανούς. Αυτοί κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, γιατί αυτά τους είναι πιο βολικά και συμφέροντα. Λειτουργούν εκ του πονηρού. Δεν σέβονται την πανανθρώπινη τάξη και ηθική και διεκδικούν ξένο θησαυρό, για να βελτιώσουν τη θέση τους στον κόσμο. Διεκδικούν "θησαυρό", για να μπουν σαν "επώνυμοι" στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών.
Αυτό το κάνουν εκ του πονηρού. Θα έκαναν το ίδιο, αν, για παράδειγμα, η Μακεδονία λεγόταν Άουσβιτς ή Ναζία ή μήπως θα αντιδρούσαν σαν τους Πολωνούς;
Οι Σκοπιανοί θα παρεξηγούνταν αν τους έλεγαν Αουσβιτσιανούς ή Ναζί μόνο και μόνο επειδή κατοικούν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο με κάποιους άλλους προγενέστερους λαούς, οι οποίοι με τα εγκλήματά τους έδωσαν την κακή τη "φήμη" σε αυτόν τον χώρο και οι οποίοι δεν τους αφορούσαν.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα θεωρούσαν τον γεωγραφικό προσδιορισμό ήσσονος σημασίας. Επειδή όμως τώρα το μακεδονικό brand είναι καλό και ένδοξο, το διεκδικούν. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος τον λόγο που συμβαίνει αυτό... Είναι άλλο πράγμα να "συστήνεσαι" στον κόσμο ως Μακεδόνας και άλλο ως "τίποτας" από μια "μάζα", που απλά κάποτε, "κατρακύλησε" από τον Βορρά στην ιστορική Μακεδονία. Όταν μέσα στη Μακεδονία δεν εμφανίζεσαι ως Αλβανός ή Βούλγαρος, είσαι ο "τίποτας", που επί αιώνες δεν είχε ταυτότητα και την οποία τώρα αναζητά εις βάρος των άλλων.
Εδώ όμως τίθεται κι ένα θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Μετρημένα κουκιά είναι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν εμείς οι ρομαντικοί. Δεν αισθάνονται ντροπή κάποιοι Βούλγαροι ή Αλβανοί, όταν κάποιοι ξένοι —για τους δικούς τους λόγους— τούς "φοράνε" μια ξένη προς αυτούς "εθνικότητα"; Ξένοι αποφάσισαν ότι αυτοί θα λέγονται "Μακεδόνες" και όχι οι ίδιοι.
Οι ίδιοι επί αιώνες έχυναν το αίμα τους, επειδή αισθάνονταν Αλβανοί ή Βούλγαροι ή Σέρβοι.
Τώρα πώς "φόρεσαν" τον ελληνικό τίτλο του "Μακεδόνα";
Επειδή αυτό βόλευε τον Σόρος, την Μέρκελ, τον Νίμιτς και κάτι σταλινικά "σκουπίδια" του ελληνικού Εμφυλίου, που ξέμειναν στα Σκόπια;
Τους πλήρωσαν για να το κάνουν αυτό ή το κάνουν τζάμπα;
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση τού Ζάεφ και αποτελεί "μνημείο" προσωπικής εθνικής προδοσίας ...
Ένα νέο "τσιπροειδές", που, προκειμένου να παραμείνει στην "καρέκλα" του, δέχεται τα πάντα ...Ο νέος τύπος αδίστακτων και "ασπόνδυλων" πολιτικών τής Νέας Τάξης, που "κλέβουν" εκλογικά αποτελέσματα, παριστάνοντας τους "επαναστάτες" και μετά παριστάνουν τα "γατάκια" των ισχυρών.
Σαν "Μακεδόνα", υποδέχθηκε η Μέρκελ έναν Βούλγαρο, ο οποίος προφανώς λίγους μήνες πριν θα ήταν περήφανος και για τη βουλγαρική εθνικότητά του και για την βουλγαρική του γλώσσα...
Έναν Βούλγαρο, που πιθανότατα το σύνολο της οικογένειας του διαθέτουν βουλγαρικά διαβατήρια.
Γιατί το έκανε αυτό η "ουδέτερη" Μέρκελ;... Ούτε αυτή κατάλαβε τον "καυγά", που δεν κατάλαβε ο υφυπουργός της; Εφόσον δεν τον κατάλαβε αυτόν τον "καυγά" και τον συνεχίζει, γιατί κατάλαβε τον άλλον, ο οποίος είναι απολύτως όμοιός του... Μήπως επειδή ο δεύτερος την αφορά;
Γιατί κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ονομάζει τα γερμανικά στρατόπεδα των Ναζί στην Πολωνία "πολωνικά" και την ίδια ώρα ονομάζει "Μακεδόνα" έναν Βούλγαρο, επειδή απλά αυτός γεννήθηκε στη γεωγραφική περιοχή τής Μακεδονίας;
Επιπλέον είναι και το άλλο. Μέλος της Ε.Ε. είναι η Γερμανία, όπως και η Ελλάδα. Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η Γερμανία την έννοια της "ουδετερότητας" για κάτι που υποτίθεται δεν την αφορά και το οποίο —κατά δήλωση των αξιωματούχων της— δεν καταλαβαίνει;
Πού δηλαδή και να έπαιρνε "θέση" στον "καυγά", όπως μας διαβεβαίωσε η "ουδέτερη" σταλινικιά χαφιές τής Στάζι.
Αν έτσι αντιλαμβάνονται την "ουδετερότητα" οι Ούννοι, τι θα έκαναν αν δεν ήταν "ουδέτεροι";...
Θα μας μαστίγωναν ή θα μας βομβάρδιζαν μέχρι να συμφωνήσουμε με τις απόψεις τους;
Μιλάμε για γελοιότητες, που μόνον οι πραγματικοί βάρβαροι μπορούν να φέρουν εις πέρας ...Οι βάρβαροι, οι οποίοι εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι είναι τελικά χρήσιμοι για τη "διδασκαλία" των λαών. Απλά δεν είναι χρήσιμοι για τις απόψεις τους. Είναι χρήσιμοι ως εποπτικά εργαλεία, εφόσον "διδάσκουν" μέσω της ηλιθιότητάς τους. Βάζεις έναν βάρβαρο να επιλέξει το "σωστό" και απλά είσαι σίγουρος ότι το σωστό είναι εκείνο που απομένει.
Όλοι αυτοί για κάποιους λόγους, τους οποίους οι ίδιοι γνωρίζουν, τώρα επείγονται να "λύσουν" το "Μακεδονικό" ζήτημα. Τώρα λοιπόν, που ο Γιούγκερ ετοιμάζεται να πάει στα Σκόπια, έχουμε να του δώσουμε ένα "σκονάκι", να τους το πάει ως λύση.Εφόσον οι Σκοπιανοί κατοικούν στην Ευρώπη, είναι Ευρωπαίοι και μιλούν Ευρωπαϊκά, ας ονομάσουν το κράτος τους Ευρώπη. Να τους αναγνωρίσει η Ε.Ε. ταυτότητα και γλώσσα. Να βάλουν δίπλα στο άγαλμα του Αλεξάνδρου και αυτό του "προγόνου" τους Καρλομάγνου και υπό τους ήχους τής Μελωδίας της Χαράς να μας ανακοινώσουν το αποτέλεσμα του "αυτοπροσδιορισμού" τους. Να μην μας πούνε και "μικρόψυχους".
Δεν λέμε τίποτε παράξενο για τη σημερινή λογική των βαρβάρων. Στην Ευρώπη δεν γεννήθηκαν και κατοικούν οι Σκοπιανοί; Ευρωπαϊκή δεν είναι η γλώσσα τους; Ας ονομάσουν το κράτος τους Ευρώπη, να γελάσουν και τα βουβάλια τού Αξιού με την παρακμή και την αθλιότητα της ναζιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να αισθανθούν και οι Ευρωπαίοι πολίτες ποια είναι η "ουσία" τού "καυγά" των Ελλήνων ...Να καταλάβουν πώς είναι να σου αφαιρούν την "ταυτότητά" σου, γιατί κάποιοι νομίζουν ότι στο όνομα της ελευθερίας και του "αυτοπροσδιορισμού" μπορούν να αρπάζουν ό,τι θέλουν, λες και περιφέρονται σε "σούπερ μάρκετ" προσφορών.
Αν την Ελλάδα την κυβερνούσαν πάνω απ' όλα μορφωμένοι άνθρωποι, δεν θα έμπαινε κανένας στη διαδικασία τής διαπραγμάτευσης ...Θα τους έστελναν όλους στα διεθνή όργανα για πιστοποιήσεις. Δεν θα άφηναν τον καραγκιόζη Νίμιτς να περιφέρεται σαν "νταβατζής" των Βαλκανίων. Δεν θα άφηναν μια κοινή χαφιέ τής Στάζι να παραποιεί την ιστορία. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον να εκδηλωνόταν από ελληνικής πλευράς μια συμπεριφορά, η οποία θα έμοιαζε με την πολωνική προσέγγιση ...Μια λύση, η οποία δεν απαγορεύεται για ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Καμία διεθνής συνθήκη δεν εμποδίζει τους Έλληνες να φερθούν όμοια με τους Πολωνούς.
Φαντάζεται κάποιος να θέσπιζε η ελληνική Βουλή έναν πολωνικού τύπου νόμο, που να απαγορεύει ακόμα και με απειλή φυλάκισης σε όποιον Έλληνα ή ξένο ονομάζει το γειτονικό κράτος "Μακεδονία" και τους κατοίκους του "Μακεδόνες". Τότε θα βλέπαμε πόσο "καλαμπούρι" θα είχε το πράγμα. Να γίνει ένας νόμος τέτοιος και να μην μπορεί να περάσει κανένα σκοπιανό αυτοκίνητο με διακριτικά "Μακεδονίας" για διακοπές στην Ελλάδα. Να απειλείται ο Ζάεφ με σύλληψη, αν επιχειρήσει να εισέλθει στην Ελλάδα, όπου διατηρεί εξοχικό. Καί αυθαίρετα "Μακεδόνας" καί νόμιμο εξοχικό στην Ελλάδα δεν γίνεται ...Γίνεται; ...Δεν γίνεται.
Αυτό, το οποίο πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, είναι ότι η ιστορία πάντα "τιμωρεί" τους υβριστές τής αλήθειας ...Στο μόνο για το οποίο θα έπρεπε οι Γερμανοί να είναι ειδικοί, και δυστυχώς ούτε σ' αυτό είναι.
Με ικανοποίηση χαιρετίζουν την πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας μας (Συμβουλίου της Επικρατείας) με την οποία ακυρώνεται το «απαράδεκτο νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών των ορθόδοξων παιδιών μας στο Δημοτικό και Γυμνάσιο», ο Σύλλογος Πολυτέκνων Λαρίσης, το τοπικό Παράρτημα της Ένωσης Θεολόγων και τα συνεργαζόμενα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της πόλης μας.
Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση «το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών είναι πολλαπλά αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Απέδειξε ότι «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»! Η εν λόγω απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μας συνιστά δικαίωση των αγώνων μας για να αποτραπεί η αντισυνταγματική και ανισόνομη μεταχείριση των ορθόδοξων μαθητών. Είναι κραυγαλέα αδικία οι μουσουλμάνοι, οι εβραίοι και οι ρωμαιοκαθολικοί μαθητές να διδάσκονται αποκλειστικώς την πίστη τους, ενώ οι ορθόδοξοι, που αποτελούν την πλειοψηφία του μαθητικού δυναμικού της χώρας μας, να στερούνται αυτό το δικαίωμα. Και αντί για αυτό να διδάσκεται ένα πολυθρησκειακό πρόγραμμα, που συσκοτίζει, αντί να τους διαφωτίζει θρησκευτικώς, καθόσον δεν γνωρίζουν επαρκώς την πίστη τους. Απαιτούμε από το Υπουργείο Παιδείας τη συμμόρφωση προς την εν λόγω απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αποτελεί αυτή η συμμόρφωση στοιχειώδες δημοκρατικό καθήκον και απόδειξη ευνομούμενης πολιτείας. Κάθε προσπάθεια αποφυγής εκτέλεσης της εν λόγω απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας με διάφορα προσχήματα, σοφιστείες και δικαιολογίες συνιστά εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα και επισύρει αμείλικτες νόμιμες κυρώσεις στους υπευθύνους. Καταγγέλλουμε απαράδεκτες συμπεριφορές εκπαιδευτικών προς μαθητές των οποίων οι γονείς επέστρεψαν τα βιβλία (φακέλους) Θρησκευτικών. Υποβάλλουμε θερμή παράκληση προς τη σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας μας να απαιτήσει την εφαρμογή της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μας. Θέλουμε για τα παιδιά μας ορθόδοξη παιδεία και όχι πανθρησκεία».
Πηγή: Ελευθερία
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Εν Πειραιεί τη 29η Μαΐου 2013.
ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ
ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ!
Αναφορά σε μια κολοσσιαίων διαστάσεων σύγχρονη πλάνη
Με την δύναμη και την Χάρη της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θέλουμε με το παρόν να γνωρίσουμε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας μια σοβαρή παρεκτροπή. Την στιγμή που σύμπας ο χριστιανικός κόσμος, εορτάζει με ξεχωριστό τρόπο την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το μεγαλύτερο και λαμπρότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, η Εταιρεία «Σκοπιά», η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αποτελούν θλιβερή εξαίρεση, αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και ως εκ τούτου δεν θέλουν να την εορτάζουν, αν και τελευταία αυτοαποκαλούνται «χριστιανοί». Και δεν σταματούν εκεί, αλλά χαρακτηρίζουν τη μεγάλη εορτή του Πάσχα, εορτή σατανικής εμπνεύσεως, ειδωλολατρική εορτή (Σκοπιά, 15-5-95, σελ. 18-19)! Αντί της Αναστάσεως του Χριστού, εορτάζουν, στις 14 του εβραϊκού μήνα Νισάν, μαζί με το εβραϊκό Πάσχα, την εορτή του θανάτου Του! Αρνούνται να εορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου και εορτάζουν το θάνατό Του!
(Σχόλιο Τ.Ι.: Αν και θεωρούμε ότι η επίσκεψη οποιασδήποτε ιστοσελίδας του “επίσημου ιστοτόπου” των αιρετικών Μαρτύρων του Ιεχωβά πνευματικά είναι λείαν μολυσματική, και άρα καλό να αποφεύγεται, εντούτοις αν κάποιος θέλει να επιβεβαιώσει τη συγκεκριμένη κακοδοξία μπορεί να δει εδώ.)
Για μας τους Χριστιανούς, ανάσταση σημαίνει ξαναζωντάνεμα αυτού που πεθαίνει, ήτοι του φθαρτού σώματος, διότι η ψυχή είναι αθάνατη και δεν πεθαίνει. Ως ανάσταση του Κυρίου πιστεύουμε την επιστροφή του πνεύματος του Κυρίου από τον Άδη στο νεκρό σώμα Του, την αναζωογόνησή του, την αφθαρτοποίησή του και τη θριαμβευτική ψυχοσωματική Του έγερση. Αντίθετα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά θάνατος σημαίνει θανάτωση, εκμηδένιση, του όλου ανθρώπου, τόσο του φθαρτού σώματος, όσο και της ψυχής, διότι αρνούνται τη θεμελιώδη χριστιανική διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής, έχοντας υιοθετήσει την αρχαία κακοδοξία των θνητοψυχιτών, αφού κατ' αυτούς «το ότι τάχα η ψυχή ζει μετά τον θάνατον, είναι ένα ψέμα που το είπε ο διάβολος» (Μπορείτε να ζείτε για πάντα..., 1982, σελ.77)! Ο νεκρός εκμηδενίζεται ολοσχερώς και το μόνο που απομένει είναι η ενθύμησή του στο νου του Ιεχωβά! Κι' αυτό που θεωρούν ως «ανάσταση νεκρών» είναι η δημιουργία νέων ανθρώπων, με νέο σώμα και ψυχή, εντελώς διαφορετική από αυτή που χάθηκε στη γη, στους οποίους ο Ιεχωβά θα βάλει στη μνήμη τους την ενθύμηση του ανθρώπου που εκμηδενίστηκε!
Ο Χριστός, κατ' αυτούς, δεν ήταν Θεός, αλλά κάποιος εξέχων άνθρωπος, τον οποίο υιοθέτησε ο Θεός, «ένας τέλειος άνθρωπος, τίποτε περισσότερο, και τίποτε λιγότερο» (Αγαθά Νέα, 1976-1978, σελ. 118). Είχε θνητή φύση και γι' αυτό πέθανε επάνω στο σταυρό. Εξυπακούεται πως ο θάνατός Του δε διέφερε από το θάνατο των υπολοίπων θνητών, δηλαδή εκμηδενίστηκε, και Αυτός όπως οι άλλοι, αφού μαζί με το σώμα Του και «η ανθρώπινη ψυχή (σ.σ. του Χριστού) πέθανε» (Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη, 1982, σελ. 58) και μαζί της ολόκληρη η οντότητά του εξαφανίστηκε, όπως εξαφανίζονται και εκμηδενίζονται όλοι οι θνητοί μετά το θάνατό τους, κατά την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά!
Όμως αυτός που θλίβεται και πολεμά την Ανάσταση του Κυρίου είναι πρωτίστως και ιδιαιτέρως ο διάβολος, διότι διά της λαμπροφόρου και πανένδοξης Ανάστασής Του ο Χριστός τον νίκησε κατά κράτος και διέλυσε το σκοτεινό του βασίλειο. Μαζί με το διάβολο θλίβονται και λυπούνται για την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου και όλοι οι χριστιανομάχοι, άθεοι, αγνωστικιστές, αμοραλιστές, υλιστές, μηδενιστές και όλοι οι επί γης εκλεκτοί του διαβόλου, προσπαθώντας ταυτόχρονα με ευτελή επιχειρήματα να αμφισβητήσουν το υπέρτατο και κοσμοσωτήριο αυτό γεγονός.
Μαζί με όλους αυτούς αρνείται την Ανάσταση του Κυρίου και προφανώς λυπάται και οργίζεται, που την εορτάζουμε εμείς και η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι ολοφάνερο, ότι τους ενοχλεί η πανένδοξη νίκη του Κυρίου μας κατά του διαβόλου και η κατάργηση του θανάτου μας! Τους ενοχλεί ο Αναστημένος Χριστός, γι' αυτό πασχίζουν να αρνηθούν τη Θεότητά Του και να τον εξισώσουν με τους κοινούς θνητούς, ο οποίος τελείωσε στον υγρό τάφο Του! Για να δεχτούν την Ανάστασή Του είναι αναγκασμένοι να δεχτούν και τη Θεότητά Του, και προκειμένου να μη δεχτούν τη θεότητά Του, αρνούνται και την Ανάστασή Του!
Γι' αυτό έπλασαν την πλάνη, μιάς αλλόκοτης ανάστασης του Χριστού, χωρίς την ανάσταση του σώματός Του και της ψυχής Του, «ο Ιησούς απέθανεν ως άνθρωπος, αλλ' ηγέρθη ως πνευματικόν ον», (Καταλλαγή, 1928, σελ. 144), ισχυρίζονται, που σημαίνει, ότι ο Χριστός, ως ψυχοσωματική οντότητα, που ήρθε στον κόσμο και έζησε για τριάντα τρία χρόνια στη ζωή, σάπισε στον τάφο, τελείωσε, δε διασώθηκε τίποτε από Αυτόν, και στη θέση του ο Ιεχωβά δημιούργησε κάποιο άλλο «πνευματικό ον», ταυτισμένο (αυθαίρετα από αυτούς) με τον αρχάγγελο Μιχαήλ! Γι' αυτούς τους λόγους λοιπόν, οργίζεται και θρηνεί η ηγεσία του Μπρούκλιν και μαζί της οι άμισθοι ανά τον κόσμο πωλητές της πολυεθνικής εταιρείας, επειδή εμείς γιορτάζουμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Αυτού του Ιδίου του Κυρίου μας, και όχι τη δημιουργία στη θέση Του κάποιου άλλου όντος, την οποία ονομάζουν ανάσταση!
Επειδή πιστεύουμε στην αιώνια ύπαρξη του Θεού Λόγου, όπως ξεκάθαρα μαρτυρούν πλήθος χωρίων της Αγίας Γραφής, στον Οποίο, ως χορηγός της ζωής (Ιωάν.14,6), ο θάνατος δεν έχει εξουσία, «εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,9). Επειδή είμαστε ενωμένοι με το πραγματικό και πανάγιο Σώμα του Λυτρωτή μας Χριστού, αυτό που θεωρούν οι πλάνοι σάπιο στον τάφο, με τη Θεία Κοινωνία, αντλώντας από Αυτό και τη δική μας αφθαρσία, ως το μοναδικό φάρμακο της αθανασίας.
Κάνουμε έκκληση αυτές τις άγιες ημέρες στους αδελφούς μας, οι οποίοι έπεσαν θύματα της πλάνης των αρνητών της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού Μαρτύρων του Ιεχωβά, να ξανασκεφτούν με νηφαλιότητα την απόφασή τους να προσχωρήσουν σε μια τέτοιας έκτασης πλάνη, μελετώντας τα άγια Ευαγγέλια, τα οποία μαρτυρούν ξεκάθαρα την πραγματική Ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς. Να διαπιστώσουν στα ιερά κείμενα την βεβαιότητα των ιερών Ευαγγελιστών, οι οποίοι έγραψαν για τον αναστημένο Χριστό, γι' Αυτόν που είδαν τα ίδια τους τα μάτια, μίλησαν μαζί Του, συμπορεύτηκαν, συνέφαγαν και έβαλαν τα χέρια τους στους τύπους των ήλων (Ιωάν.20,28), «Ο ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄Ιωάν.1,1)!
Ο υπεύθυνος του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών
Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.
Ο Γραμματέας
Λάμπρος Σκόντζος
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
(Πηγή: «ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ!», Δελτίον Τύπου, 29 Μαΐου, 2013, Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς, Γραφείο Τύπου & Δημοσίων Σχέσεων, Ακτίνες)
Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται την ανάσταση του σώματος του Χριστού. Την σωματική ζωή Του, ισχυρίζονται, ότι ο Χριστός την κατέθεσε άπαξ δια παντός, για να μην την λάβει ποτέ ξανά.
Αν και όλοι εννοούμε, ότι ανασταίνεται εκείνο το οποίο πεθαίνει, οι ακόλουθοι της Σκοπιάς διδάσκουν, ότι εις την περίπτωση του Χριστού πέθανε σώμα και αναστήθηκε πνεύμα! Για να δικαιολογήσουν δε την απουσία του σώματος εκ του τάφου λένε ότι ο Θεός το εξαφάνισε για να μην λατρεύεται:
«Ο Θεός προφανώς εξαφάνισε το σώμα του Χριστού ώστε να μην μπορή να λατρεύεται.» (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ. 27 και Σκοπιά, 01.09.1976, σελ. 543).
Για να δικαιολογήσουν δε την δήθεν πνευματική ανάσταση του Χριστού παραπέμπουν εις το Α΄ Πέτρ. 3:18 που λέγει τα εξής: «θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι» του οποίου η ορθή ερμηνεία είναι «θανατώθηκε μεν κατά το σώμα, αλλά διατηρήθηκε (παρέμεινε) ζωντανός κατά το πνεύμα». Λόγω όμως της αμάθειας που τους διακρίνει, την δοτική της αναφοράς «πνεύματι» (=κατά το πνεύμα η ως προς το πνεύμα) αυτοί εξηγούν «ως πνεύμα»!
Επίσης το «ζωοποιηθείς» δεν έχει πάντα την έννοια της αναστάσεως, αλλά τις περισσότερες φορές έχει την έννοια της διατηρήσεως εις την ζωή, του να μεταδίδει δηλαδή ή να διατηρεί ο Θεός, ο Χριστός, το Πνεύμα, ή ο Νόμος, ζωή σε κάποιον χωρίς αυτός απαραιτήτως να σημαίνει ότι προηγουμένως ήταν νεκρός (πρβλ. Ιωάν. 6:63, Α΄ Κορ. 15:36, 45, Β΄ Κορ. 3:6, Γαλ. 3:21, Α΄ Τιμ. 6:13).
Επίσης παραπέμπουν εις το Α΄ Κορ. 15:50 που λέγει «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού κληρονομήσαι ου δύνανται» αναφέροντας τα εξής:
«... ο Ιησούς δεν μπορούσε να αποκτήσει ζωή στον ουρανό ως άνθρωπος, επειδή σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία του Θεού» (Σκοπιά, 15.01.2000, σελ. 15-16, παρ. 9).
Όμως η φράση «σαρξ και αίμα» έχει πολλές σημασίες. Εκτός του ότι σημαίνει απλώς και βασικώς την σάρκα και το αίμα [«επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος» (Εβρ. 2:14) δηλαδή «επειδή τα παιδιά μετέχουν σαρκός και αίματος», σημαίνει και τον άνθρωπο («Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 16:17) δηλαδή «Μακάριος είσαι, Σίμων, υιε του Ιωνά, διότι δεν σού έκανε αποκάλυψη άνθρωπος, αλλά ο Πατέρας μου ο ουράνιος», και την σεξουαλικότητα («οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάν. 1:13) δηλαδή «Αυτοί (οι πιστοί) δεν εγεννήθηκαν από αίματα (γυναικών), ούτε από σαρκική επιθυμία, ούτε από την θέληση ανθρώπου, αλλά εγεννήθηκαν από τον Θεό» και γενικώς σημαίνει την φθορά.
Εις δε το υπ’ όψιν χωρίο (Α΄ Κορ. 15:50) σημαίνει την φθορά. Αυτό φαίνεται αμέσως από την συνέχεια του χωρίου που λέγει ότι «ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί». Το σώμα κληρονομεί ΚΑΙ ΑΥΤΟ βασιλεία Θεού, αλλά πρέπει προηγουμένως να επέλθη εις αυτό αλλαγή, μεταβολή. Πρέπει το φθαρτό αυτό σώμα να γίνει άφθαρτο ώστε να μην έχει βιολογικές και σεξουαλικές ανάγκες, πόνους, ταλαιπωρίες και άλλα γνωρίσματα του φθαρτού τούτου κόσμου.
Εν συνεχεία, μας εξηγεί ο Απόστολος, τι αλλαγή πρέπει να υποστεί αυτό το σώμα προκειμένου να κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού: «δει γαρ το φθαρτόν ΤΟΥΤΟ ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν ΤΟΥΤΟ ενδύσασθαι αθανασίαν» (Α΄ Κορ. 15:53) δηλαδή «ΑΥΤΟ το φθαρτό σώμα πρόκειται να ενδυθεί αφθαρσία και ΑΥΤΟ το θνητό σώμα να ενδυθεί αθανασία» [Υπογραμμίσαμε την δεικτική αντωνυμία «τούτο» για να τονίσουμε, ότι ο Παύλος δεν κάνει λόγο για κάποιο άλλο σώμα, δήθεν πνευματικό, (όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά), αλλά ομιλεί για το ΙΔΙΟ, για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ σώμα των πιστών το οποίο απλώς αλλάζει ιδιότητες]. ΑΥΤΟ ΤΟΥΤΟ το φθαρτό και θνητό σώμα θα ενδυθεί την αφθαρσία και την αθανασία. Δεν θα χαθεί, αλλά θα αφθαρτοποιηθεί. Το «ψυχικόν σώμα» θα γίνει «πνευματικόν σώμα» (Α΄ Κορ. 15:44). Το σώμα δηλαδή εις το οποίο επικρατούν οι κατώτερες δυνάμεις της ψυχής, θα μεταβληθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να επικρατούν πλέον εις αυτό οι ανώτερες δυνάμεις του πνεύματος! Δεν χάνεται λοιπόν το ανθρώπινο σώμα, αλλά ανασταίνεται άφθαρτο. Έτσι συνέβη με το σώμα του Χριστού. Αναφέρουμε χωρία εις τα οποία φαίνεται σαφώς, ότι το σώμα του Χριστού ανεστήθη.
Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΤΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
1) «έτι δε και η σαρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι, ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδην, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν» [Ψαλμ. 15 (16 Εβρ.) 9-10 και Πράξ. 2:26-27) δηλαδή «ακόμη δε και η σάρκα μου θα κατοικήσει στον τάφο με ελπίδα (αναστάσεως), διότι δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, ούτε θ’ αφήσεις τον όσιό σου (ως προς το σώμα) να γνωρίσει φθορά (σήψη, αποσύνθεση)». Το χωρίο είναι Μεσσιακό γι’ αυτό και παρατίθεται εις τις Πράξ. 2:26-27 από τον Απόστολο Πέτρο. Σύμφωνα με αυτό, η σάρκα του Μεσσία κατοίκησε εις τον τάφο με ελπίδα. Ποια ελπίδα μπορεί να έχει ένα νεκρό σώμα εκτός από αυτήν της αναστάσεως; Πράγματι, όπως λέγει και ο Απόστολος, «προϊδών (ο Δαυίδ) ελάλησε περί τής αναστάσεως τού Χριστού ότι ου κατελείφθη η ψυχή αυτού εις άδου ούτε η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν» (Πράξ. 2:26-27).
Τονίζει δηλαδή εις τους Ιουδαίους, ότι αυτά τα λόγια δεν τα είπε ο Δαυίδ για τον εαυτό του, διότι αυτός πέθανε κι ετάφη και το μνήμα του είναι εδώ μέχρι σήμερα. Είναι δηλαδή σαν να τους έλεγε ο Πέτρος: «Ερευνείστε το μνήμα. Περιέχει τα οστά, δεν είναι άδειο όπως είναι το μνήμα του Χριστού. Οπότε ο Δαυίδ δεν ανέστη εκ νεκρών, άρα τα λόγια του δεν ήταν για τον εαυτό του, αλλά για τον Χριστό»! Εν αντιθέσει λοιπόν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που διδάσκουν, ότι το σώμα του Χριστού εξαφανίστηκε (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ.27), ο Απόστολος βεβαιώνει, ότι το σώμα Του δεν εγνώρισε φθορά και αποσύνθεση, αλλά ανέστη εκ του τάφου! (Το ίδιο ακριβώς αναφέρεται και εις τις Πράξ. 13:35-37).
2) «Λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις ΕΓΕΡΩ αυτόν. 20. είπον ουν οι Ιουδαίοι· Τεσσαράκοντα και εξ έτεσιν ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ εν τρισίν ημέραις εγερείς αυτόν; 21. εκείνος δε έλεγε περί τού ναού τού σώματος αυτού. 22. ότε ουν ηγέρθη εκ νεκρών, εμνήσθησαν οι μαθηταί αυτού ότι τούτο έλεγε, και επίστευσαν τη Γραφή και τω λόγω ον είπεν ο Ιησούς», (Ιωάν. 2:19-22) δηλαδή «‘Γκρεμίστε αυτό το ναό και σε τρεις ημέρες θα ανεγείρω αυτόν’. Αλλά οι Ιουδαίοι είπαν: «Σε σαράντα και έξι έτη οικοδομήθηκε αυτός ο ναός, και εσύ θα τον ανεγείρεις σε τρεις ημέρες»; Εκείνος όμως μιλούσε για το ναό του σώματός Του.
Όταν δε αναστήθηκε εκ νεκρών, θυμήθηκαν οι μαθητές Του ότι έλεγε αυτό, και πίστευσαν εις την Γραφή και εις τον λόγο που είπε ο Ιησούς». Ο Χριστός ονόμασε ναό το σώμα Του, διότι σε αυτό κατοικούσε ολόκληρη η θεότητα (πρβλ. «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα τής θεότητος σωματικώς» Κολασ. 2:9). Έλεγε λοιπόν προς τους Ιουδαίους: «Θανατώστε αυτό το σώμα και σε τρεις ημέρες θα το αναστήσω». Συμφώνως λοιπόν προς τον λόγο του Ιησού, ΑΥΤΟ το σώμα που θανατώθηκε ΑΥΤΟ και ανέστη.
3) «εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν...Εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν» (Ιωάν. 10:17-18) δηλαδή «ΕΓΩ θυσιάζω τη ζωή Μου και θα την λάβω πάλι (θα αναστηθώ)...Έχω τη δύναμη να την θυσιάσω και έχω τη δύναμη να την λάβω πάλι (να αυτοαναστηθώ)». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λένε, ότι ο Χριστός έδωσε την τέλεια ανθρώπινη Του ζωή ως λύτρο, επομένως δεν εδικαιούτο να την ξαναπάρει πίσω (Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη, κεφ.6, σελ.61, παρ.13, Σκοπιά, 01.09.1976, σελ.543).
Αλλά εις το ανωτέρω χωρίο ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Δίνω την ζωή Μου για να την λάβω αυτήν πάλι. Έχω τη δύναμη να την δώσω και έχω την δύναμη να την λάβω πάλι». Συνεπώς ο Χριστός έδωσε και έλαβε πάλι τη σωματική Του ζωή ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΩΣ. Παρέδωσε εις θάνατον και ανέστησε πάλι Ο ΙΔΙΟΣ το σώμα Του! Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, μη δυνάμενοι να το καταλάβουν αυτό, γράφουν: «αν ο Ιησούς ελάμβανε και πάλι το σάρκινο σώμα του, η θυσία του θα ήταν πρόσκαιρη, χωρίς συνεχή εξιλεωτική αξία» (Σκοπιά, 01.09.1976, σελ.543) η ρωτούν: «Αφού ο Χριστός έδωσε τη σωματική ζωή Του ως λύτρο, πως έλαβε αυτήν πάλι;»
Δεν μπορούν δυστυχώς να καταλάβουν, ότι η προσφορά του Χριστού έγκειται εις την ΘΥΣΙΑ (σταύρωση, πόνο, θάνατο), η δε ανάσταση του σώματος, αφού δεν αναιρεί την θυσία δεν αναιρεί και την προσφορά!
4) «ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα» (Λουκ. 24:29), δηλαδή «Κοιτάξτε τα χέρια Μου και τα πόδια Μου (για να βεβαιωθείτε) ότι είμαι Εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσετέ Με και πεισθείτε, διότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε ότι Εγώ έχω». Οι μαθητές νόμιζαν ότι έβλεπαν φάντασμα γι’ αυτό και ο Χριστός τους είπε: «Δείτε τα χέρια Μου και τα πόδια Μου, διότι είμαι Εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσετέ Με και πεισθείτε, διότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε ότι Εγώ έχω». Ρητώς ο Χριστός βεβαιώνει, ότι έχει σάρκα και οστά, άρα είναι άνθρωπος και όχι πνεύμα.
5) «Είτα λέγει τω Θωμά· Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωάν. 20:27), δηλαδή «Έπειτα λέγει στο Θωμά: ‘Φέρε το δάκτυλό σου εδώ και εξέτασε τα χέρια Μου. Επίσης φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά Μου και μη γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός’». Ο Θωμάς εννοούσε την ανάσταση ως ζωοποίηση του νεκρού σώματος, όπως και οι άλλοι Απόστολοι και κάθε άνθρωπος ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ! Γι’ αυτόν δε τον λόγο ήθελε να δει και να ψηλαφίσει τα τρυπημένα χέρια και την λογχισμένη πλευρά. Γι’ αυτό και ο Χριστός τον εκάλεσε να δει και να ψηλαφίσει, διότι έφερε ΤΟ ΙΔΙΟ το τρυπημένο από τα καρφιά και την λόγχη σώμα, κι όχι άλλο η άλλα σώματα. Οι δε Εταιρία Σκοπιά, προκειμένου να δικαιολογήσει όλες αυτές τις εν σαρκί εμφανίσεις του ανεστημένου Ιησού, γράφει τα εξής τραγελαφικά:
«Εν τούτοις, μια φορά, για να πείση τον ‘άπιστο’ Θωμά, ο Ιησούς έλαβε ένα σαρκικό σώμα που είχε πληγές επάνω του, όπως οι πληγές που ήταν στο σώμα του Ιησού όταν πέθανε» (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ.27) και «Μετά την ανάστασή του, ο Ιησούς δεν εμφανιζόταν πάντα με το ίδιο σάρκινο σώμα (ίσως για να εντυπώσει στις διάνοιές τους το γεγονός ότι ήταν τότε πνεύμα), και έτσι δεν τον αναγνώριζαν αμέσως ούτε ακόμα και οι στενοί σύντροφοί του. (Ιωάν. 20:14, 15· 21:4-7) Εντούτοις, με το να εμφανίζεται με υλοποιημένα σώματα σε αυτούς επανειλημμένα και κατόπιν να λέει και να κάνει πράγματα τα οποία εκείνοι ταύτιζαν με τον Ιησού που γνώριζαν, ενίσχυε την πίστη τους στο γεγονός ότι είχε όντως αναστηθεί από τους νεκρούς.» (Πως να συζητάτε..., σελ.66, παρ.1)
Η κατ’ αυτούς αλλαγή των σωμάτων του Ιησού (ο Χριστός όμως άλλαζε ΜΟΡΦΕΣ όχι σώματα Μάρκ. 16:12) ήταν ενισχυτικό αποδείξεως της αναστάσεως του Χριστού ως πνεύμα! Ερώτηση:
«Εάν ο Ιησούς εμφανιζόταν με την ίδια μορφή σε όλες τις εμφανίσεις Του τότε θα πίστευαν, ότι ανεστήθη με σάρκα και όχι ως πνεύμα;»
Κατά την διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά ο άνθρωπος είναι ΜΟΝΟΝ σώμα. Αφού δε το σώμα του Χριστού όπως λένε δεν ανέστη, ο Αναστάς δεν είναι πλέον άνθρωπος. Είδαμε όμως, ότι σαφέστατα η Γραφή διδάσκει, ότι το σώμα του Χριστού ανέστη. Άρα αποδεικνύεται, ότι ο Χριστός είναι άνθρωπος και μετά την ανάστασή Του όπως επίσης μαρτυρεί και ο Απόστολος Παύλος όταν τον ονομάζει άνδρα: «έστησεν ημέραν εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη εν ανδρί ω ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ. 17:31), δηλαδή «όρισε (ο Θεός) ημέρα κατά την οποία πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη δια μέσου ανδρός, τον οποίον όρισε και έδωσε απόδειξη (γι’ αυτό) σε όλους, διότι τον ανέστησε εκ νεκρών», και όταν επίσης τον ονομάζει άνθρωπο: «Εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α΄ Τιμ. 2:5), δηλαδή «Διότι ο αυτός (ο ίδιος) είναι Θεός, ο αυτός (ο ίδιος) είναι και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός». Γι’ αυτό δε τον λόγο καλούσε σε ψηλάφιση λέγοντας εις τους μαθητές Του: «αυτός εγώ ειμι» (Λουκ. 24:29 δηλαδή ‘είμαι Εγώ ο ίδιος’). Ως άνθρωπος επίσης ο αναστάς Κύριος ονομάζει τους μαθητές «αδελφούς» Του (Ματθ. 28:10 και Ιωάν. 20:17) και ως άνθρωπος επίσης ονομάζει τον Πατέρα «Θεό» Του (Ιωάν. 20:17, Αποκ. 2:7, 3:2, 22). Και όλες γενικώς οι ταπεινές εκφράσεις της Γραφής για τον αναστάντα και ανεληφθέντα Κύριο αναφέρονται εις την ανθρωπίνη φύση Του.
Με την αφθαρτοποιημένη σάρκα Του ο Χριστός έρχεται πάλι εις τον κόσμο, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. Εκείνος δε ο οποίος ΔΕΝ ομολογεί, ότι ο Χριστός έρχεται με σάρκα, ως άνθρωπος δηλαδή, η Γραφή τον αποκαλεί «ΠΛΑΝΟ» και «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ»!!! Αυτό ρητώς το αναφέρει ο Απόστολος Ιωάννης εις Β΄ Καθολική Επιστολή του όπου διαβάζουμε τα εξής: «πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί· ούτός εστιν ο πλάνος και ο αντίχριστος» (Β΄ Ιωάν. στίχ.7) δηλαδή «πολλοί πλάνοι εμφανίσθηκαν εις τον κόσμο, που δεν παραδέχονται ότι ο Ιησούς Χριστός έρχεται με σάρκα (ή δεν παραδέχονται τον ερχομό του Ιησού Χριστού με σάρκα). Αυτός (που αρνείται κάτι τέτοιο) είναι ο κατ’ εξοχήν πλάνος και ο αντίχριστος». Συμφώνως προς ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ το χωρίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι «ΠΛΑΝΟΙ» (δηλ. «απατεώνες» κατά την Μ.Ν.Κ. μετάφρασή τους) και «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ», διότι αρνούνται ότι η σάρκα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ανέστη και ότι ο Μεσσίας έρχεται εκ δευτέρου με σάρκα, δηλαδή ως άνθρωπος!
Εν συνεχεία ο Ιωάννης λέγει ότι «ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» (στίχ.10), δηλαδή «όποιος έρχεται προς εσάς (ως διδάσκαλος) και δεν φέρει αυτή τη διδασκαλία, να μην τον δέχεστε στο σπίτι και ‘χαίρετε’ σ’ αυτόν να μην λέγετε»! Ποια συγκεκριμένη διδασκαλία ανέφερε εις τον στίχ.7; Ότι ο Χριστός θα ξαναέλθει με σάρκα.. Ε, λοιπόν εδώ μας λέγει τέτοιους ανθρώπους, που είναι φορείς αυτής της ψευδοδιδασκαλίας, να μην τους βάζουμε ούτε στο σπίτι μας!
(Πηγή: «10. Η σωματική ανάσταση τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες, Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)
ΟΙ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ
Συνηθισμένη πρακτική καί τακτική τῆς ἑταιρείας Σκοπιά εἶναι ἡ ἀπόρριψη κάθε χριστιανικῆς ἑορτῆς ἤ ἡ κακοποίηση καί διαστρέβλωση τοῦ θεολογικοῦ περιεχομένου της. Ἀπό τήν πρακτική αὐτή δέν ἐξαιρέθηκε οὔτε ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα πού τήν ἀπέρριψαν καθώς ἀρνοῦνται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀντιθέτως, οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, γιορτάζουν στή θέση τοῦ Πάσχα «τήν τήρηση τῆς Ἀνάμνησης τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ»[1].
Ἡ Ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ πού τόν θεωροῦν ἁπλῶς «ὡς τόν μεγαλύτερο ἄνθρωπο πού ἔζησε ποτέ» εἶναι κατά τούς Χιλιαστές «ἡ μόνη ἡμέρα κάθε χρόνο πού πρέπει νά τηροῦν μέ εἰδικό τρόπο»[3].
ΙΙ). Πότε γιορτάζουν
Οἱ χιλιαστές γιορτάζουν πάντα τήν ἀνάμνηση κάθε χρόνο «τό βράδυ πού ἀντιστοιχεῖ στίς 14 Νισσάν τοῦ ἀρχαίου Ἰουδαϊκοῦ ἡμερολογίου» [4].
ΙΙΙ). Πῶς γιορτάζουν
Τήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τή γιορτάζουν κυρίως στίς Αἴθουσες Βασιλείας ἤ καί σέ ἄλλους χώρους π.χ ξενοδοχεῖα, μετά τή δύση τοῦ ἡλίου. Σέ κάθε χῶρο πού συγκεντρώνονται τοποθετοῦν ἕνα τραπέζι. Πάνω στό τραπέζι τοποθετοῦν ἄζυμο ψωμί, καθώς ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Χριστός χρησιμοποίησε ἄζυμο ἄρτο, καί κόκκινο κρασί. Τό ἄζυμο ψωμί καί τό κρασί θεωροῦνται ἁπλῶς σύμβολα τῆς θυσίας του καί στή χιλιαστική ὁρολογία ὀνομάζονται «ἐμβλήματα». Προηγεῖται ὁμιλία σχετική μέ τό γεγονός. Στήν ὁμιλία ἐπαναλαμβάνονται οἱ χιλιαστικές πλάνες σχετικά μέ τήν προσέγγιση καί κατανόηση τῶν γεγονότων. Ὕστερα περιφέρονται τά ἐμβλήματα, πρῶτα τό ψωμί καί ὕστερα τό κρασί, μεταξύ τῶν παρόντων στή συνάθροιση.
ΙV). Ποιοί παίρνουν τά ἐμβλήματα
Τά ἐμβλήματα μποροῦν νά τά πάρουν κατά τίς χιλιαστικές πλάνες μόνο ὅσοι ἀνήκουν στούς 144.000 πού θά ζήσουν στόν οὐρανό καί θά εἶναι συγκυβερνῆτες μαζί μέ τό Χριστό. Αὐτοί, στή χιλιαστική ὁρολογία ἔχουν «οὐράνια ἐλπίδα» καί ὀνομάζονται «μικρό ποίμνιο»[5]. Κανείς ἄλλος Χιλιαστής δέν ἐπιτρέπεται νά πάρει ἀπό τά ἐμβλήματα. Σέ ὅλους τούς ἄλλους Χιλιαστές, πού κατά τή χιλιαστική ὁρολογία ὀνομάζονται «πολύς ὄχλος ἤ μεγάλος πλῆθος», ἡ ἑταιρεία Σκοπιά τούς ὑπόσχεται ὅτι θά ἔχουν «ἐπίγεια ἐλπίδα».
Αὐτοί ἐάν μείνουν πιστοί στήν ἑταιρεία καί ἐργάζονται ἀόκνως στό νά προσηλυτίζουν ἄλλους, θά ζήσουν γιά χίλια χρόνια σ' ἕναν ἐπίγειο παράδεισο κάτω ἀπό θεοκρατική διακυβέρνηση. Διαφορετικά, θά ἐξοντωθοῦν ἀπό τόν Ἰεχωβᾶ στόν Ἁρμαγεδώνα. Ἀπό τούς Ἕλληνες Χιλιαστές, δέν ἔχει κανείς δικαίωμα νά συμμετάσχει στά ἐμβλήματα, καθώς ὅλοι ἀνήκουν στήν ἐπίγεια τάξη, στόν πολύ ὄχλο.
V). Τά τεχνάσματα τῆς Σκοπιᾶς
Σχετικά ὅμως μέ τόν ἀριθμό τῶν συμμετεχόντων στά λεγόμενα ἐμβλήματα, ὑπάρχει ἄλλο ἕνα τέχνασμα τῆς Σκοπιᾶς πού δέν εἶναι εὐρύτερα γνωστό καί ἀποδεικνύει γιά μιά ἀκόμα φορά πόσο ἀδίστακτη εἶναι ἡ ἑταιρεία. Αὐτοί πού ἀνήκουν στούς 144.000, καί δικαιοῦνται νά παίρνουν τά ἐμβλήματα, λέγει ἡ ἑταιρεία Σκοπιά ἔχουν ἤδη ἐπιλεγεῖ. Ὁ ἀριθμός αὐτός ἔχει κλείσει, ἔχει ἤδη συμπληρωθεῖ[6].
Πότε συμπληρώθηκε ὁ ἀριθμός; Τό 1935 ἀπαντᾶ ἡ Σκοπιά[7]. Μάλιστα στή Σκοπιά τῆς 15-2-1995 ἀναφέρεται χαρακτηριστικά: «Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού ἀνήκουν στο μικρό ποίμνιο και βρίσκονται ἀκόμη στή γῆ διανύουν τώρα τή δεκαετία τῶν 70, τῶν 80, ἤ τῶν 90 ἐτῶν τῆς ἡλικίας τους. Μερικοί ἀπό αὐτούς ἔχουν περάσει το 100ο ἔτος τῆς ζωῆς τους» (σ. 20).
Λαμβάνοντας ὑπόψη τίς ἡλικίες πού ἦταν ἤδη τόσο μεγάλες τό 1995, καθώς περνοῦν τά χρόνια, φυσική ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων εἶναι ἡ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ κάθε χρόνο αὐτῶν πού παίρνουν τά ἐμβλήματα. Συμβαίνει ὅμως κάτι τέτοιο; Ὄχι. Γιά μία ἀκόμα φορά ἡ ἑταιρεία Σκοπιά κατά τρόπο ἀδίστακτο καταφεύγει σέ τεχνάσματα σέ βάρος τῆς νοημοσύνης τῶνἀνθρώπων, τῆς φυσικῆς τάξης τῶν πραγμάτων καί ἐπιπλέον ἀποδεικνύεται ἀντιφατική και ἀσυνεπής καί ὡς πρός τίς ψευδοδιδασκαλίες της. Πῶς φαίνεται αὐτό; Ἀπό τό γεγονός, ὅτι κατά διαστήματα αὐξάνει ἀντί νά μειώνει τόν ἀριθμό τῶν συμμετεχόντων στά ἐμβλήματα.
Ἔτσι βλέπουμε τό 1994 νά ἀναφέρουν ὅτι ἔλαβαν τά ἐμβλήματα 8.617 Χιλιαστές[8], ἀντιθέτως τό 2000 ἀντί νά μειωθεῖ ὁ ἀριθμός αὐξάνεται καί γράφουν ὅτι τά ἔλαβαν 8.661[9]. Τό 2006 αὐξάνεται πάλι ὁ ἀριθμός καί γίνεται 8758. Καί οἱ διαβεβαιώσεις τῆς Σκοπιᾶς ὅτι οἱ περισσότεροι εἶναι προχωρημένης ἡλικίας, ὅτι ὁ ἀριθμός εἶναι ἤδη κλειστός, ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι ἡ φυσική συνέπεια τῶν πραγμάτων εἶναι ὁ ἀριθμός νά μειώνεται; Αὐτά δέν τήν ἀπασχολοῦν τήν Σκοπιά. Σημασία γι’ αὐτή ἔχει μόνο να αὐξάνεται ἡ πώληση τῶν προϊόντων της, αὐτό δηλαδή, πού τό χαρακτηρίζει ἁγνή λατρεία τοῦ Ἰεχωβᾶ. Ἐν προκειμένω ὅμως ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε πονηρέ δοῦλε» (Λουκ 19, 22).
Ὑποσημειώσεις
[1] Βλ. Ξύπνα,Μάρτιος 2006, ἐξώφυλλο.
[2] Βλ. Σκοπιά 15-2-2006, σ.16. Ξύπνα,Μάρτιος 2006, ἐξώφυλλο.
[3] Βλ. Γνώση πού ὁδηγεῖ στήν Αἰώνια Ζωή, 1995, σ. 127.
[4] Βλ. Γνώση πού ὁδηγεῖ στήν Αἰώνια Ζωή, 1995, σ. 127. Πρβλ Σκοπιά 15-2-1985.
[5] Βλ. Σκοπιά 15-4-1995, σ. 31. Σκοπιά 15-12-2004, σ. 30. K.Hutten, Seher-Grübler-Enthusiasten, 196610, σσ. 102.
[6] Βλ. Σκοπιά 15-4-1995, σ.31.
[7] Βλ. Σκοπιά 15-6-1992, σ. 23. Σκοπιά 15-4-1995, σ. 19. R. Hauth, Kleiner Sekten - Katechismus, 20047, σσ. 108-110.
[8] Βλ. Σκοπιά 1-11995, σ. 15.
[9] Βλ. Σκοπιά 1-1-2001, σ. 21. R. Hauth, Kleiner Sekten - Katechismus, 20047, σσ. 99-104.
[10] Βλ. Σκοπιά 15-12-2005, σ. 22.
(Πηγή: «ΟΙ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ», του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., Παγκύπρια Ένωση Γονέων)
Η αντιγραφική τελετή τής Αναμνήσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά
Στη συνέχεια ακολουθεί το ξεσκέπασμα τών πεπλανημένων διδασκαλιών που κηρύσσουν οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς όσον αφορά εις την τέλεση και τον χαρακτήρα τού Μυστικού Δείπνου δια τού οποίου διακηρύσσεται ο Ιησούς Χριστός παραβάτης τού Μωσαϊκού Νόμου!
A. Aντιγραφική τελετή
Κάποιες ειδικές ημέρες, αγαπητοί αδελφοί, θα συναντήσουμε εις τον δρόμο τούς γνωστούς εις όλους μας Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι οποίοι, εκτός από τα περιοδικά τους, θα μοιράσουν κι ένα ιδιαίτερο φυλλάδιο με το οποίο θα μάς προσκαλέσουν να παρακολουθήσουμε από κοντά, με ποίον τρόπο η Εταιρία Σκοπιά διακηρύσσει τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου! Κι αν εκπλήσεσθε με αυτό που διαβάσατε, εξηγούμε αμέσως με ποίον τρόπο συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Κάθε έτος, οι απανταχού τής γης Μάρτυρες τού Ιεχωβά, συγκεντρώνονται τις παραμονές τού Εβραϊκού Πάσχα προκειμένου να εορτάσουν την επέτειο τού θανάτου τού Ιησού. Κατά την διάρκεια τής τελετής θα περιφερθεί ένας δίσκος με άζυμο άρτο κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, τα λεγόμενα ‘εμβλήματα’, που συμβολίζουν το σώμα και το αίμα τού Χριστού.
Από τα εκατομμύρια τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, από τα προαναφερθέντα ‘εμβλήματα’, θα πάρουν, θα ‘κοινωνήσουν’ δηλαδή, ένας ελάχιστος αριθμός, οι αποκαλούμενοι ‘κεχρισμένοι’, οι οποίοι, αντί να μειώνονται λόγω τού γήρατος και τού επερχομένου θανάτου, τα τελευταία έτη αυξάνονται ραγδαίως όπως μαρτυρούν οι ίδιες οι στατιστικές τους! (‘Ελαβαν από τα εμβλήματα: 2005:8.524, 2006:8.758, 2007:9.105, 2008:9.986, 2009:10.857, 2010:11.202, 2011:11.824) Όταν δηλαδή ο Χριστός είπε: «πίετε εξ αυτού ΠΑΝΤΕΣ» (Ματθ. κστ:27), δεν εννοούσε αυτό που ευκόλως και αβιάστως καταλαβαίνουμε όλοι, αλλά εννοούσε, κατά την Σκοπιά, ολίγες μόνον χιλιάδες (εκλεκτών) ανθρώπων!
B. Δεν ανήκουν στους πιστούς τής Καινής Διαθήκης
Εάν αναρωτιέστε, αγαπητοί αδελφοί, για ποίον λόγο δεν ‘κοινωνεί’ η πλειονότης τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ο ‘πολύς όχλος’ ή ‘άλλα πρόβατα’, την απάντηση θα την βρούμε εις το βιβλίο τους ‘Ενωμένοι στη λατρεία τού μόνου αληθινού Θεού’, έκδ.1983, σελ.111, 116 που αναφέρει τα εξής: «...σχεδόν όλες οι θεόπνευστες επιστολές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές απευθύνονταν πρωταρχικά σ’ αυτή την ομάδα τών κληρονόμων τής Βασιλείας, ‘στούς αγίους’, στούς συμμέτοχους της ουράνιας κλήσεως... Ωστόσο, τα ‘άλλα πρόβατα’ δεν περιλαμβάνονται στη ‘νέα διαθήκη’ με τον πνευματικό Ισραήλ ούτε περιλαμβάνονται στη ‘διαθήκη για μία βασιλεία’ που έκανε ο Ιησούς με τούς εκλεγμένους για να μετέχουν σε ουράνια ζωή μαζί του, κι επομένως, κατάλληλα, δεν μετέχουν στα εμβλήματα τής Αναμνήσεως» καθώς και εις την Σκοπιά 01.07.1973, σελ.412 που γράφει τα εξής: «Τι είναι η νέα διαθήκη; Είναι ένα συμβόλαιο μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και ενός ωρισμένου αριθμού ανθρώπων που είναι ειδικά εκλεγμένοι, ‘εκλεκτοί, έντιμοι’ για να είναι ένα «βασίλειον ιεράτευμα.»
Όπως δηλαδή ομολογούν οι ίδιοι, σχεδόν όλοι οι ακόλουθοι τής Εταιρίας Σκοπιά ΔΕΝ ανήκουν εις την Καινή Διαθήκη και ΟΥΤΕ απευθύνεται εις αυτούς, εκτός τής μικρής εξαιρέσεως τών ολίγων χιλιάδων ‘κεχρισμένων’. Άρα, αγαπητοί αδελφοί, όταν σάς πλησιάζουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά να γνωρίζετε, ότι ο απώτερος σκοπός είναι να τεθείτε εκτός σωτηρίας, εφόσον, εάν εγκολπωθείτε το πιστεύω τους, θα βρεθείτε εκτός Καινής Διαθήκης, άρα εκτός Εκκλησίας (εφόσον εις αυτήν ανήκουν ολίγες χιλιάδες εκλεκτών) και συνεπώς εις οδόν απωλείας. Επίσης να γνωρίζετε, ότι όσοι εκπέσουν τής χάριτος τού Θεού κι ενταχθούν εις τον ‘πολύ όχλο’ τών ακολούθων τής Σκοπιάς, τότε εντάσσονται από μόνοι τους εις το μέρος τών απίστων (!), εφόσον ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ομολογούν κατά την διάρκεια τής τελετής τής Αναμνήσεως, ψάλλοντες το 87ον ύμνον από το υμνολόγιο τής Σκοπιάς, ότι το ψωμί και το κρασί είναι τροφή τού πιστού: «Κρασί αγνό είναι στο τραπέζι και άζυμο ψωμί επίσης, είναι σύμβολα δείπνου, ανάμνηση και τροφή τού πιστού για ζωή». Ψάλλοντες δηλαδή ομολογούν ότι δεν ανήκουν εις τούς πιστούς!
Γ. Τι δεν θα σάς πούν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά για την τελετή τής Αναμνήσεως και τον εορτασμό τού Εβραϊκού Πάσχα
Πέντε (5) κραυγαλέα ψέμματα που εκθέτουν ως αντιγραφική την τελετή τής Αναμνήσεως και ως πεπλανημένους τούς ακολούθους τής Εταιρίας Σκοπιά.
1) Πρώτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:
Τελούν την εορτή τής Αναμνήσεως την 14η τού Εβραϊκού μήνα Νισάν με άζυμο άρτο, ισχυριζόμενοι ότι εκείνη την ημέρα ο Χριστός έφαγε άζυμα.
Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς πλανώνται πλάνην οικτράν γι’ αυτό και ποτέ δεν θα σάς πουν, ότι η 14η Νισάν, ήτο ημέρα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ τών αζύμων και ΟΧΙ ημέρα χρήσεως και βρώσεως αυτών! Ημέρα χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων ήτο η επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, η 15η Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το Λευιτ. κγ:6 «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς Αριθ. κη:17 «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα» (αμφότερα κατά το Εβραϊκό ή Μασοριτικό κείμενο).
Η 14η Νισάν ονομάζετο ‘παρασκευή τού Πάσχα’ (Ιωάν. ιθ:14, 31, 42), διότι κατ’ αυτήν έπρεπε να τελειώσει όλη η οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποία απαιτούσε ο Ιουδαικός Νόμος για το Πάσχα, δηλαδή η προμήθεια αζύμου άρτου, η προμήθεια τού αμνού, πικραλίδων και λοιπών χρειωδών.
2) Δεύτερο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:
Ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς Χριστός, κατά τον Μυστικό Δείπνο, ετέλεσε κι έφαγε το Εβραϊκό ή Νομικό Πάσχα (Εβρ. ‘seder’).
Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Για να σάς αποδείξουν ότι ο Χριστός κατά το τελευταίο Του δείπνο έφαγε τo Εβραϊκό Πάσχα, άρα και άζυμα, κι άρα δικαίως χρησιμοποιούν κι αυτοί άζυμα, θα σάς υποδείξουν διάφορα χωρία από τούς συνοπτικούς Ευαγγελιστές (Ματθαίο, Μάρκο, Λουκά), αλλά ποτέ δεν θα σάς πουν, ότι ο Ιωάννης αναφέρει ότι ο δείπνος τού Χριστού έλαβε χώρα ΠΡΙΝ από την εορτή τού Εβραϊκού Πάσχα:
«Προ δε τής εορτής τού Πάσχα...και δείπνου γενομένου, τού διαβόλου ήδη βεβληκότος εις την καρδίαν Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου ίνα αυτόν παραδώ» (Ιωάν. ιγ:1-2). Κι εφόσον ο δείπνος ετελέσθη πριν από το Εβραϊκό Πάσχα, δεν θα μπορούσε ο Χριστός να παραβεί τον Μωσαϊκό Νόμο και να χρησιμοποιήσει άζυμο άρτο μία σχεδόν ολόκληρη ημέρα πριν από την νόμιμη και καθιερωμένη. Από αυτό και μόνο το χωρίο, αγαπητοί αδελφοί, δικαιώνεται αυτό που λέμε, ότι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δια τής τελετής τής Αναμνήσεως, διακηρύσσουν εμφανώς τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου!
3) Τρίτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:
Λένε ότι ο Μυστικός Δείπνος ήτο ταυτοχρόνως και δείπνος τού Εβραϊκού Πάσχα.
Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι ο Μυστικός Δείπνος δεν ήτο ταυτοχρόνως και εορτή τού Εβραϊκού Πάσχα, διότι όταν έφυγε ξαφνικά ο Ιούδας από τον δείπνο, οι υπόλοιποι μαθητές νόμισαν, ότι ο Διδάσκαλος τού έδωσε παραγγελία προκειμένου να αγοράσει τα αναγκαία για την εορτή (Ιωάν. ιγ:27-29).
Εάν, αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός εόρταζε το Εβραϊκό Πάσχα εκείνη την νύχτα, τότε για ΠΟΙΑΣ ΕΟΡΤΗΣ τα αναγκαία θεώρησαν οι μαθητές ότι ο Ιούδας έφυγε για να αγοράσει, εάν όχι για τα απαραίτητα τής εορτής τού Πάσχα; Άρα ΔΕΝ ετελείτο εκείνη την στιγμή το Εβραϊκό Πάσχα, αλλά επρόκειτο να εορτασθεί μεταγενέστερα από τον Μυστικό Δείπνο!
4) Τέταρτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:
Γράφουν εις τα βιβλία τους, ότι ο Μυστικός Δείπνος ταυτίζεται προς το Εβραϊκό Πάσχα το οποίο ο Ιησούς Χριστός έφαγε μαζί με τούς μαθητές Του.
Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι όταν οι Ιουδαίοι οδήγησαν τον Χριστό εις τον Πιλάτο για να δικαστεί, δεν εισήλθαν εις το Πραιτώριο για να μην μολυνθούν προκειμένου να φάγουν το Πάσχα: «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καϊάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα» (Ιωάν. ιη:28).
Η Εταιρία Σκοπιά κακοδόξως και πεπλανεμένως διδάσκει, ότι ο Χριστός ετέλεσε τον τελευταίο Του δείπνο (και άρα το Εβραϊκό Πάσχα) εις την αρχήν τής 14ης Νισάν, δηλαδή 18:00-19:20 το απόγευμα [(Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ. 614) Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι η αρχή τής ημέρας τότε ήτο απόγευμα κι άρχιζε με την δύσιν τού ηλίου].
Όταν όμως ο Χριστός οδηγήθηκε ενώπιον τού Πιλάτου ο Ιωάννης λέει ότι ήτο πρωί, άρα η δίκη έγινε εις το μέσον σχεδόν τού 24ώρου τής 14ης Νισάν! Εάν ο Χριστός είχε τελέσει το Πάσχα 12 σχεδόν ώρες ενωρίτερα, εις την αρχή δηλαδή τής ημέρας, όπως εσφαλμένως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τότε ποίο Πάσχα ήθελαν να φάνε οι Ιουδαίοι και δεν εισήλθαν εις το Πραιτώριο για να μην μολυνθούν; Άρα. αγαπητοί αδελφοί, το Εβραϊκό Πάσχα, συμφώνως προς την μαρτυρία τών ιδίων τών Ιουδαίων, δεν είχε ακόμη τελεσθεί, όπως κακοδόξως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά, αλλά επρόκειτο αργότερα να λάβει χώρα και να φάνε εξ αυτού.
5) Πέμπτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:
Λένε ότι ο Χριστός έφαγε το Εβραϊκό Πάσχα (αφού προηγουμένως θυσίασε τον πασχάλιο αμνό), κατά την αρχήν τής ημέρας τής 14ης Νισάν (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ. 614. Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν, ότι η αρχή τής ημέρας τότε ήτο απόγευμα κι άρχιζε με την δύσιν τού ηλίου).
Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι ο Πασχάλιος αμνός δεν εσφάζετο εις την αρχήν την ημέρας (όπως εσφαλμένως πιστεύουν), αλλά ‘προς εσπέρας’ (Έξοδ. ιβ:6, Δευτ. ιστ:6), δηλαδή προς το τέλος τής ημέρας και ΟΧΙ εις την αρχή τής ημέρας. Και το ότι με την λέξη ‘εσπέρας’ (Εβρ. ‘ereb’) δηλώνεται το τέλος τής ημέρας και όχι η αρχή, αυτό φαίνεται εμφανέστατα από τα χωρία Ιησούς Ναυή η:29 (όπου ο βασιλεύς ήτο κρεμάμενος επί ξύλου ‘έως εσπέρας’ και τον κατέβασαν από το ξύλο ‘ως έδυσεν ο ήλιος’, και άρα συμπεραίνουμε, ότι εφόσον η ‘εσπέρα’ είναι ΠΡΟ τής δύσεως τού ηλίου άρα είναι τέλος ημέρας και όχι αρχή) και Β΄ Χρον. (Β΄ Παραλ. Ο΄) ιη:34 κατά το οποίο ο βασιλεύς τού Ισραήλ Αχαάβ ήτο πληγωμένος από την μάχη «έως εσπέρας, και περί την δύσιν τού ηλίου απέθανε». Και εις αυτό το χωρίο είναι εμφανές, ότι εφόσον η εσπέρα είναι ΠΡΟ τής δύσεως τού ηλίου, τότε γίνεται λόγος περί τέλους τής ημέρας κι όχι για αρχή τής ημέρας, όπως πεπλανημένως ερμηνεύει κι εφαρμόζει η Εταιρία Σκοπιά, παροδηγώντας δι’ αυτού τού τρόπου και όσους την έχουν εμπιστευθεί για την σωτηρία τους.
Από όλα τα ανωτέρω λοιπόν γίνεται εμφανές, αγαπητοί αδελφοί, ότι η τελετή τής Αναμνήσεως που εορτάζουν κάθε έτος οι γνωστοί εις όλους μας Μάρτυρες τού Ιεχωβά, και για την οποίαν τις επόμενες ημέρες θα βγουν εις τούς δρόμους προκειμένου να προσκαλέσουν επιπλέον θεατές εις αυτήν, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία καθαρά αντιγραφική τελετή δια τής οποίας η Εταιρία Σκοπιά και οι ακόλουθοί της ανερυθριάστως διακηρύσσουν τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου, εφόσον τον βάζουν να τελεί το Εβραϊκό Πάσχα και να καταναλώνει άζυμα μία σχεδόν ολόκληρη ημέρα προ τής νομίμου.
Αδελφοί, όπως πολύ σοφά είπε ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρχηδόνος, «Σωτηρία εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει» («Salus extra ecclesiam non est»). Ας αγωνιστούμε λοιπόν να μείνουμε εντός Εκκλησίας, να κλείσουμε τα αυτιά μας εις τις ‘σειρήνες’ και τα αντιγραφικά κελεύσματα τής Σκοπιάς, διότι οι δύστυχοι ακόλουθοί της δεν πρόσεξαν ότι «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παρ. ιδ:12, ιστ:25 Εβρ.).
Είθε να αφυπνισθούν και να ανανήψουν...
(Πηγή: «9. Η αντιγραφική τελετή τής Αναμνήσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά», Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες, Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)
Αγιογραφική αναίρεση τής "Ανάμνησης" τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά
Έφαγε ο Ιησούς Χριστός άζυμα στον Μυστικό Δείπνο;
1. Αποσπάσματα της εταιρίας Σκοπιά, για τον χρόνο του Μυστικού Δείπνου
2. Οι ισχυρισμοί της εταιρίας Σκοπιά επιγραμματικά
3. Η 14η του Νισάν ήταν ημέρα βρώσης του Πάσχα, ή προετοιμασίας;
4. Η Σκοπιά παραδέχεται πως τα άζυμα τελούνταν στις 15 του Νισάν
5. Παρέβη ο Χριστός τον νόμο τρώγοντας άζυμα ενωρίτερα;
6. Όταν η Σκοπιά ενοποιεί δύο ημέρες σε… μία!
7. Ο «μολυσμός» χαλάει τα σχέδια της Σκοπιάς
8. «Φαγείν το Πάσχα». Μια φράση που διαψεύδει τη Σκοπιά
9. Η «πρώτη των αζύμων» και η διαφωνία του Ευαγγελιστή Ιωάννη με τη Σκοπιά
10. Η Σκοπιά αυτοαναιρείται με διαφορετική της ερμηνεία
11. Ερμηνευτική ασυνέπεια της Σκοπιάς για το τι συμπεριελάμβανε το «Πάσχα»
12. «Παρασκευή» για ποιο πράγμα, όταν όλα είχαν συντελεσθεί;
13. Η αντιτυπική θυσία διαφωνεί με τη Σκοπιά
14. Τι λέει η Σκοπιά για την ακριβή ώρα του Μυστικού Δείπνου
15. Πότε θυσιαζόταν ο Πασχάλιος Αμνός; Πρωί ή Απόγευμα;
16. «Μεταξύ των Εσπερινών»
17. Χωρία που διαψεύδουν τη Σκοπιά ως προς το χρόνο της θυσίας
18. Ιστορικές μαρτυρίες εναντίον της Σκοπιάς
Eις την παρούσα μελέτη μας θα επιδιώξουμε, πολύ συνοπτικώς, να αποδείξουμε την πλάνη τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά εις το θέμα τής χρήσεως τών αζύμων που χρησιμοποιούν εις την τελετή τής Αναμνήσεως, την οποία επιτελούν κάθε χρόνο κατά την 14ην τού Εβραϊκού μήνα Νισάν, και που εφέτος συμπίπτει με την 17ην Απριλίου. Για να καταλάβουμε εις ποία σημεία βασίζονται και ποία σημεία τής Γραφής έχουν παρερμηνεύσει, παραθέτουμε ευθύς αμέσως αποσπάσματα από διάφορα κείμενά τους τα οποία και θα σχολιάσουμε, υπογραμμίζοντας αυτά που θεωρούμε σημαντικά.
1. Αποσπάσματα της εταιρίας Σκοπιά, για τον χρόνο του Μυστικού Δείπνου
«Πότε Θεσπίστηκε. Ανέκαθεν το Πάσχα τηρούνταν στις 14 τού μήνα Νισάν (Αβίβ), την ημέρα ή κοντά στην ημέρα τής πανσελήνου, δεδομένου ότι η πρώτη ημέρα τού κάθε μήνα (σεληνιακού μήνα) στο Ιουδαϊκό ημερολόγιο ήταν η ημέρα τής νέας σελήνης, όπως καθοριζόταν με οπτική παρατήρηση. Συνεπώς, η 14η ημέρα τού μήνα έπεφτε περίπου στα μέσα τού σεληνιακού κύκλου. Η ημερομηνία τού θανάτου τού Ιησού αποδεικνύεται στο λήμμα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ (Πότε πέθανε) ότι ήταν η 14η Νισάν τού 33 Κ.Χ....Το βράδυ πριν από το θάνατό του ήταν που ο Ιησούς, τηρώντας το Πάσχα, έφαγε το τελευταίο του πασχαλινό γεύμα και κατόπιν θέσπισε το Δείπνο τού Κυρίου. Προτού ακόμη αρχίσει το δείπνο τής Ανάμνησης, αποπέμφθηκε ο προδότης Ιούδας ενώ, σύμφωνα με το υπόμνημα, «ήταν νύχτα». (Ιωα 13:30) Εφόσον οι ημέρες τού Ιουδαϊκού ημερολογίου διαρκούσαν από το βράδυ τής μιας ημέρας ως το βράδυ τής επομένης, το Δείπνο τού Κυρίου γιορτάστηκε και αυτό τη 14η Νισάν, το βράδυ της Πέμπτης 31 Μαρτίου.... Τα Εμβλήματα. Ο Μάρκος αφηγείται τα εξής αναφορικά με το ψωμί που χρησιμοποίησε ο Ιησούς όταν θέσπισε το Δείπνο τού Κυρίου: «Καθώς συνέχιζαν να τρώνε, πήρε ένα ψωμί, είπε μια ευλογία, το έσπασε και τούς το έδωσε και είπε: “Πάρτε το, αυτό σημαίνει το σώμα μου”». (Μαρ 14:22) Το ψωμί ήταν αυτό που είχαν για το πασχαλινό γεύμα το οποίο ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν μόλις ολοκληρώσει. Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.707-708).
«Ο ετήσιος εορτασμός τού Δείπνου τού Κυρίου (ή Ανάμνηση) είναι η μόνη γιορτή που έχουν την εντολή από τη Γραφή να τηρούν οι Χριστιανοί. Ο Ιησούς την καθιέρωσε τη νύχτα τής 14 Νισάν 33 μ.Χ., αφού γιόρτασε το Ιουδαϊκό Πάσχα. Μπροστά του υπήρχαν τα διάφορα είδη τροφής, που χρησιμοποιούνταν στο γεύμα τού Πάσχα. Η περιγραφή τού Λουκά λέει: ‘[Ο Ιησούς] λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε και έδωκε εις αυτούς, λέγων· Τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδική μου ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.’—Λουκάς 22:19, 20. Ο Θεός είχε κατευθύνει τούς Εβραίους να χρησιμοποιήσουν ‘άζυμα’ κατά τη διάρκεια τού Πάσχα. (Έξοδος 12:8) Ώστε οι ‘άρτοι’ που είχε μπροστά του ο Ιησούς ήταν άζυμοι άρτοι. Ήταν φτιαγμένοι από σιτάλευρο, χωρίς καθόλου αλάτι, ή οποιοδήποτε άλλο άρτυμα, γιατί παρίσταναν τον ‘άρτο θλίψεως’. (Σκοπιά 01.07.1982, σελ.31)
2. Οι ισχυρισμοί της εταιρίας Σκοπιά επιγραμματικά
Εις τα ανωτέρω έντυπα η Σκοπιά πληροφορεί τούς αναγνώστες της τα εξής:
α) Ο Χριστός απέθανε ανήμερα τού Εβραϊκού Πάσχα δηλαδή εις τις 14 Νισάν,
β) Το τελευταίο του δείπνο ο Χριστός το ετέλεσε το βράδυ πρν από τον θάνατό Του, δηλαδή εις την αρχή τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα,
γ) Το ψωμί, τού οποίου έκανε χρήση ο Χριστός και ετέλεσε την Ανάμνηση, ήτο άζυμο,
δ) Κατά την διάρκεια τού Πάσχα, δηλαδή κατά την 14ην Νισάν, δεν επετρέπετο να υπάρχει προζύμι, ένζυμος δηλαδή άρτος, εις τα σπίτια τών Ιουδαίων και
ε) Με προσεκτική ανάγνωση βλέπουμε ότι η Σκοπιά, εις το συγκεκριμένο κείμενο, κάνει διάκριση μεταξύ ημέρας τού Πάσχα και τής επταημέρου εορτής τών Αζύμων που ακολουθούσε την επομένη ημέρα.
3. Η 14η του Νισάν ήταν ημέρα βρώσης του Πάσχα, ή προετοιμασίας;
Όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις οφείλουμε να τις έχουμε υπ’ όψιν, εις την συνέχειαν τής μελέτης μας. Προσέξτε όμως αγαπητοί αναγνώστες το τέχνασμα τής Σκοπιάς, για να παραπλανήσει τούς αναγνώστες της και να περάσει το μήνυμα, ότι όντως ο Ιησούς έκανε χρήση αζύμων κατά την διάρκεια τού δείπνου Του. Αναφέρει μία αλήθεια, προκειμένου να περάσει την πλάνη της! Η αλήθεια είναι ότι πράγματι, κατά την ημέρα τού Πάσχα, δεν επετρέπετο να υπάρχει ένζυμος άρτος εις τα σπίτια τών Ιουδαίων. Κι αυτό επειδή από το σούρουπο τής 14ης Νισάν, άρχιζε το λεγόμενο ‘bedikat chametz’ (έρευνα για ένζυμα) κατά την οποίαν έρευνα ο οικοδεσπότης, με το φως μίας λαμπάδας, ερευνούσε όλο το σπίτι και γύρω από αυτό, για τυχόν ύπαρξη ενζύμου άρτου και απομακρύνσεώς του.
Η Σκοπιά δηλαδή, αναφέροντας αυτή την αλήθεια, υπαινίσσεται, ότι αφού απηγορεύετο εις την 14ην Νισάν το προζύμι και ο ένζυμος άρτος, άρα ήτο εις χρήσιν τα άζυμα!!! Κι έτσι εξάγει αυθαιρέτως το συμπέρασμα, ότι «Το ψωμί ήταν αυτό που είχαν για το πασχαλινό γεύμα το οποίο ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν μόλις ολοκληρώσει. Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.708).
Πλανάται όμως πλάνην οικτράν η Σκοπιά, και δυστυχώς παραπλανάει και τούς ακολούθους της, διότι τούς αποκρύπτει ότι η ημέρα τού Πάσχα, δηλαδή η 14η Νισάν, ήτο ημέρα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ τών αζύμων και ΟΧΙ ημέρα χρήσεως και βρώσεως αυτών!!! Ημέρα χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων ήτο η επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, η 15η Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»! Η 14η Νισάν ονομάζετο ‘παρασκευή τού Πάσχα’ (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14,31,42), διότι κατ’ αυτήν έπρεπε να τελειώσει όλη η οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποία απαιτούσε ο Ιουδαϊκός Νόμος για το Πάσχα, δηλαδή η προμήθεια αζύμου άρτου, η προμήθεια τού αμνού και λοιπών χρειωδών.
Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι το Πάσχα εωρτάζετο την 15ην Νισάν, συμπίπτουσα τότε προς το Σάββατο, το οποίο - καθώς και η εορτή - άρχιζε από τής 6ης εσπερινής τής προτεραίας (παραμονής), αυτή η προτεραία, ήτο η 14η Νισάν, καλουμένη και ‘παρασκευή τού Πάσχα’, διότι κατ’ αυτήν άρχιζε, ως ελέχθη, η προμήθεια ή η εις τούς οίκους παρασκευή τού πασχαλίου αζύμου άρτου, τού οποίου η βρώση θα άρχιζε από τής 6ης εσπερινής τής Παρασκευής προς το Σάββατο, όταν θα άρχιζε η 15η Νισάν, δηλαδή η πρώτη ημέρα τής εβδομαδιαίας εορτής τού Πάσχα, η οποία δια τούτο εκαλείτο ‘εορτή τών αζύμων τω Κυρίω’ ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.).
4. Η Σκοπιά παραδέχεται πως τα άζυμα τελούνταν στις 15 του Νισάν
Η Σκοπιά, εις τα έντυπα που θα παραθέσουμε ευθύς αμέσως, λέγει ξεκάθαρα ότι η εορτή τών Αζύμων, ετελείτο μετά από την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου, ξεκινούσε δηλαδή εις την 15ην Νισάν.
«Η πρώτη από τις ετήσιες εορτές, η εορτή τών αζύμων, ετελείτο αμέσως μετά την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου στις 14 τού μηνός Αβίβ ή Νισάν. Η εορτή τών αζύμων διαρκούσε επτά ημέρες, από τις 15 Νισάν και μέχρι τις 21 Νισάν. Η πρώτη ημέρα αυτής τής εορτής ήταν το Σάββατο που ακολουθούσε την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου. Τη δεύτερη ημέρα τής εορτής, στις 16 Νισάν, ο Ισραηλίτης αρχιερεύς στο ναό τού Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ προσέφερε σ’ Αυτόν ένα δράγμα από τη νεοθερισμένη συγκομιδή κριθής.—Λευιτ. 23:11-16.
Υπάρχει μια ιστορική αφήγησις για ένα 12-χρονο παιδί που εφέρθη από τη Ναζαρέτ στην Ιερουσαλήμ για να εορτάση το Πάσχα. Το παιδί αυτό ήταν ο Ιησούς, ο γιος τής Μαρίας. Μετά από δεκαοχτώ χρόνια, το 29 μ.Χ., αυτός ο Ισραηλίτης, που ήταν τώρα ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έγινε ο «Αμνός τού Θεού,» τον οποίον εξεικόνιζε ο Πασχάλιος αμνός (Λουκ. 2:41-52· Ιωάν. 1:29-37). Μετά από τριάμισυ χρόνια, θυσιάσθηκε πραγματικά πάνω σ’ ένα ξύλο στο Γολγοθά, έξω από την Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή, 14 Νισάν τού έτους 33 μ.Χ. Το βράδυ εκείνης τής Παρασκευής άρχιζε η 15η Νισάν, και μαζί μ’ αυτήν η εορτή τών αζύμων, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς δεν συμμετείχε στην ευφροσύνη που χαρακτήριζε μια τέτοια περίπτωσι. Είχε πεθάνει και είχε ταφή.» (Σκοπιά 15.05.1980, σελ.8-9)
«Το Πάσχα—η πρώτη από τις γιορτές τού μήνα Νισάν—που αρχικά γιορτάστηκε στην Αίγυπτο, έπεφτε τη 14η ημέρα τού μήνα και περιλάμβανε τη θυσία τού πασχαλινού αρνιού. (Εξ 12:2-14· Λευ 23:5· Δευ 16:1) Την επόμενη ημέρα άρχιζε η εφταήμερη Γιορτή των Άζυμων Άρτων, από τη 15η μέχρι την 21η ημέρα του μήνα. Τη 16η Νισάν γινόταν η προσφορά τών πρώτων καρπών από το θερισμό τού κριθαριού.» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.463)
5. Παρέβη ο Χριστός τον νόμο τρώγοντας άζυμα ενωρίτερα;
Μετά την ανάγνωση τών ανωτέρω εντύπων απευθύνουμε δύο ερωτήματα εις τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά:
α) Τι επετρέπετο να τρώγουν καθ’ όλην την διάρκεια τής επταημέρου εορτής οι Εβραίοι; «επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.), «επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα» ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.)
β) Όταν η Σκοπιά βάζει τον Χριστό με τούς Μαθητές Του να τρώγουν άζυμα εις την 14ην Νισάν, δηλαδή ΠΡΟ ΤΗΣ 15ης Νισάν, έχουν άπαντες (συμφώνως προς το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 και τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17) παραβεί τον Νόμο τού Θεού ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Κι εφόσον η ΙΔΙΑ Η ΣΚΟΠΙΑ, που πιστεύετε και ακολουθείτε αγαπητοί Μάρτυρες, ομολογεί και διακηρύσσει ότι ‘Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου’ (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768), εν προκειμένω πώς εκπλήρωσε την διάταξη που αφορούσε εις την βρώση τών αζύμων όταν χρησιμοποιεί Αυτός και οι Μαθητές Του άζυμα μίαν ημέραν ενωρίτερα τής νόμιμης, διάταξη που είναι ξεκάθαρη εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17;
Η Σκοπιά εις τα ανωτέρω έντυπα αναφέρει ξεκάθαρα, ότι η εορτή τών Αζύμων άρχιζε το βράδυ τής Παρασκευής, την 15η Νισάν, την επομένη ημέρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού! Άρχιζε δηλαδή η εορτή τών Αζύμων και άρα... τα άζυμα! Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά τα κείμενα ομιλούν από μόνα τους. Συνδυάστε το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 με την Σκοπιά 15.05.1980, σελ.8-9 και το Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.463 και βγάλτε αβιάστως το συμπέρασμα: Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία εις το εκατομμύριο ο Χριστός να παρέβη τον Νόμο και να χρησιμοποίησε άζυμα για τον απλούστατο λόγο:
1ον) Διότι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τούς προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (ΜΑΤΘ. Ε:17), και
2ον) διότι η χρήση και η βρώση τών αζύμων ξεκινούσε την επομένη τού θανάτου Του, εις την 15ην Νισάν!!!
6. Όταν η Σκοπιά ενοποιεί δύο ημέρες σε… μία!
Το έντυπο τής Σκοπιάς ‘Ενόραση’ αναλύει τα ανωτέρω γεγονότα ως εξής:
«Ζητήματα Σχετικά με τη Χρονική Αλληλουχία. Το ζήτημα τού μολυσμού αποτέλεσε την αφορμή για την εξής δήλωση: “Οι ίδιοι δεν μπήκαν στο ανάκτορο τού κυβερνήτη, για να μη μολυνθούν αλλά να μπορέσουν να φάνε το πάσχα”. (Ιωα 18:28) Εκείνοι οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ότι θα μολύνονταν αν εισέρχονταν σε κατοικία Εθνικού. (Πρ 10:28) Αυτή η δήλωση έγινε, όμως, «νωρίς το πρωί», επομένως αφού είχε λάβει χώρα το πασχαλινό γεύμα. Πρέπει να σημειωθεί ότι, εκείνη πλέον την εποχή, ολόκληρη αυτή η περίοδος—τόσο η ημέρα του Πάσχα όσο και η ακόλουθη Γιορτή των Άζυμων Άρτων—αποκαλούνταν ενίοτε «Πάσχα». Έχοντας υπόψη αυτό το γεγονός, ο Άλφρεντ Έντερσχαϊμ δίνει την παρακάτω εξήγηση: Μια εθελοντική ειρηνική προσφορά γινόταν το Πάσχα και μια άλλη, υποχρεωτική, την επομένη, στις 15 Νισάν, την πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Αυτή τη δεύτερη προσφορά φοβούνταν οι Ιουδαίοι ότι δεν θα μπορούσαν να φάνε αν μολύνονταν στη δικαστική αίθουσα του Πιλάτου.—Ο Ναός, 1874, σ. 186, 187.
«Η πρώτη ημέρα τών άζυμων άρτων». Προκύπτει επίσης ένα ζήτημα σε σχέση με τη δήλωση στο εδάφιο Ματθαίος 26:17: «Την πρώτη ημέρα τών άζυμων άρτων πλησίασαν οι μαθητές τον Ιησού, λέγοντας: “Πού θέλεις να σού ετοιμάσουμε να φας το πάσχα;”»
Η φράση «την πρώτη ημέρα» θα μπορούσε εν προκειμένω να αποδοθεί «την προηγουμένη». Αναφορικά με τη χρήση της λέξης πρώτη τού πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, μια υποσημείωση στο εδάφιο Ματθαίος 26:17 στη Μετάφραση Νέου Κόσμου λέει: «Ή, “Την προηγουμένη”. Αυτή η απόδοση τής λέξης πρώτος ακολουθούμενης από λέξη σε γενική πτώση συμφωνεί με την έννοια και την απόδοση μιας παρόμοιας σύνταξης στα εδ. Ιωα 1:15, 30, δηλαδή “υπήρχε πριν από εμένα [πρώτός μου ην]”». Σύμφωνα με το Μεγάλο Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης (των Λίντελ και Σκοτ, Εκδόσεις «Ι. Σιδέρης», 1921, τόμ. 3, σ. 774), το “πρώτος συχνάκις τίθεται αντί τού προσδοκώμενου πρότερος”. Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Έτσι λοιπόν, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, σε αρμονία με το Ιουδαϊκό έθιμο, αφήνει το περιθώριο να έγινε η εν λόγω ερώτηση στον Ιησού την προηγουμένη τού Πάσχα.
«Προετοιμασία». Στο εδάφιο Ιωάννης 19:14, ο απόστολος Ιωάννης, καθώς περιγράφει το τελικό μέρος τής δίκης του Ιησού ενώπιον τού Πιλάτου, λέει: «Ήταν δε προετοιμασία τού πάσχα· ήταν περίπου η έκτη ώρα [τής ημέρας, ανάμεσα στις 11:00 π.μ. και στις 12 το μεσημέρι]». Αυτό, φυσικά, τοποθετείται μετά το πασχαλινό γεύμα, το οποίο είχαν φάει την προηγούμενη νύχτα. Παρόμοιες εκφράσεις βρίσκονται στα εδάφια 31 και 42. Εδώ, η λέξη τού πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που μεταφράζεται «προετοιμασία» είναι η λέξη παρασκευή. Αυτή η λέξη φαίνεται ότι προσδιορίζει, όχι την προηγουμένη τής 14ης Νισάν, αλλά την προηγουμένη τού εβδομαδιαίου Σαββάτου, το οποίο, σε αυτή την περίπτωση, ήταν “μεγάλο”, δηλαδή δεν ήταν Σάββατο μόνο επειδή ήταν η 15η Νισάν, η πρώτη ημέρα της καθαυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων, αλλά επειδή ήταν και εβδομαδιαίο Σάββατο. Αυτό είναι εύλογο, εφόσον, όπως ειπώθηκε ήδη, η λέξη «Πάσχα» χρησιμοποιούνταν μερικές φορές αναφερόμενη σε ολόκληρη τη γιορτή.» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.615-616)
Εις το ανωτέρω κείμενο η Σκοπιά, θέλει να αποφύγει τον σκόπελο τού χωρίου «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καιάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα.» (ΙΩΑΝ. ΙΗ:28). Το χωρίο αυτό λέγει ξεκάθαρα, ότι το Πάσχα δεν ετελέσθη ακόμη, όπως κακόδοξα διδάσκει η Σκοπιά, αλλά θα ετρώγετο υπό τών Ιουδαίων αργότερα, προς το εσπέρας τής ημέρας. Γι’ αυτό η Σκοπιά προβαίνει εις το εξής ερμηνευτικό τέχνασμα: Ενοποιεί εις μίαν τις δύο εορτές με το ίδιο όνομα, αυτήν τής θυσίας τών αμνών, που εγένετο την 14ην Νισάν, και αυτήν τής εορτής τών αζύμων.
Όπως όμως είδαμε εις τον πρώτο τόμο τού ‘Ενόρασις’, ξεκάθαρα ως Πάσχα αναφέρεται ΜΟΝΟΝ η 14ην Νισάν και ΟΧΙ και η εβδομαδιαία εορτή τών αζύμων: «...κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.707-708). Έτσι περνάει εις τούς αναγνώστες το εσφαλμένο μήνυμα, ότι οι Ιουδαίοι, το πάσχα εις το οποίο ήθελαν να λάβουν μέρος και να φάνε, δεν είναι το γνωστό νομικό Πάσχα που εθύετο ο πασχάλιος αμνός, αφού αυτό το πάσχα ετελέσθη εις την αρχήν τής ημέρας, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα, αλλά τα κρέατα τών ειρηνικών προσφορών που εγένοντο την πρώτη ημέρα τής εβδομαδιαίας εορτής τών αζύμων, δηλαδή τής πασχαλίου θυσίας τής επονομαζομένης και Chagiga (πρβλ. ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:18-24)!
7. Ο «μολυσμός» χαλάει τα σχέδια της Σκοπιάς
Καλό το τέχνασμα τής Σκοπιάς, που μάλλον αποσκοπεί εις το να παραπλανήσει τούς αναγνώστες και ακολούθους της, αλλά οι συγγραφείς τού κειμένου ή έχουν άγνοια τών ακολούθων, ή εσκεμμένως έχουν αποκρύψει τα εξής:
Επειδή ο οίκος τού Πιλάτου δεν είχε καθαρισθεί από ζύμης, συμφώνως προς το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:4, ο τελετουργικός μολυσμός, τον οποίον δια τής εισόδου των εις το πραιτώριο θα εμολύνοντο οι Ιουδαίοι, θα διαρκούσε μέχρι τής δύσεως τού ηλίου μόνον, (πρβλ. ΛΕΥΙΤ. ΙΑ:24, ΑΡΙΘΜ. ΙΘ:7, ΔΕΥΤ. ΚΓ:11 κ.τ.λ), αλλά εις την περίπτωση τού Πάσχα πας όστις ήτο ακάθαρτος, έπρεπε να αναβάλει τον εορτασμό τού Πάσχα επί έναν ολόκληρο μήνα συμφώνως προς τα ΑΡΙΘΜ. Θ:6-11 και Β΄ ΠΑΡ. (Β΄ ΧΡΟΝ. Εβρ.) Λ:2-3. Άρα, εάν είχαν ήδη φάει το Πάσχα εις την αρχή τής ημέρας, όπως διατείνεται η Σκοπιά, τότε δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν, εφόσον η μόλυνσή τους θα διαρκούσε έως εσπέρας, οπότε δι’ ενός καθάρσιου λουτρού εξηλείφετο. Επειδή όμως δεν είχαν ακόμη φάει ακόμη τού πασχαλίου αμνού, δηλαδή επρόκειτο να φάνε εξ αυτού, κι αν δια τής εισόδου των εμολύνοντο, τότε θα έπρεπε να τελέσουν το Πάσχα έναν μήνα αργότερα, γι’ αυτό δε τον λόγο δεν εισέρχονται εις το πραιτώριο.
8. «Φαγείν το Πάσχα». Μια φράση που διαψεύδει τη Σκοπιά
Για να μην αδικήσουμε όμως την Σκοπιά, θα αναφέρουμε ευθύς αμέσως άλλη μίαν ερμηνεία που έχει προταθεί εις το συγκεκριμένο περιστατικό. Οι οικίες τών εθνικών εθεωρούντο ακάθαρτοι, λόγω τής επικρατούσης γνώμης, ότι οι εθνικοί συνήθιζαν να θάπτουν εις αυτές τα εκτρωθέντα έμβρυα. Άρα η οικία ίσχυε ως δια τινος πτώματος νεκρού μολυνθείσα, η δε εις αυτήν είσοδος τού Ιουδαίου εμόλυνε αυτόν, κατά τον ορισμό τών ΑΡΙΘΜ. ΙΘ:14, όχι επί μία μόνον ημέρα, αλλά επί επτά, κατά τις οποίες ημέρες τού μολυσμού απηγορεύετο εις αυτόν η βρώση πάσης οιασδήποτε θυσίας, τόσον δηλαδή τής τού πασχαλίου αμνού (ΑΡΙΘ. Θ:6 και εξής), όσον και τής Chagiga, τής σωτηρίου δηλαδή θυσίας (ΛΕΥΙΤ. Ζ:20).
Ποία λοιπόν από τις δύο περιπτώσεις εννοεί ο Ιωάννης όταν λέγει ‘ίνα μη μιανθώσι’; Εννοεί την απαγόρευση τής βρώσεως τού πασχαλίου αμνού τής 14ης Νισάν, ή τής πασχαλίου θυσίας Chagiga τής 15ης Νισάν; Αποφασιστικό λοιπόν σημείο περί τής βρώσεως ποίας θυσίας γίνεται εδώ λόγος, παραμένει η συνάφεια τού κειμένου και η συνήθης έννοια, με την οποίαν χρησιμοποιείται εις την Καινή Διαθήκη η έκφραση ‘φαγείν το πάσχα’.
Ως προς την συνάφεια πρέπει να σκεφτεί κανείς, ότι το Ευαγγέλιο τού Ιωάννου έχει γραφεί για τούς εθνικοχριστιανούς, οι οποίοι είχαν μεν κάποια γνώση περί τού Ιουδαϊκού πασχαλίου αμνού, αλλά δυσκόλως είχαν κάποια εγγύτερη γνώση περί τής Chagiga. Εάν δε εμβαθύνουμε περισσότερο, μπορούμε να σκεφτούμε, ότι εις την Καινή Διαθήκη η λέξη ‘πάσχα’ και η φράση ‘φαγείν το πάσχα’ σημαίνει τον πασχάλιο αμνό και μόνον αυτόν: «Τη δε πρώτη τών αζύμων προσήλθων οι μαθηταί τού Ιησού λέγοντες αυτώ· πού θέλεις ετοιμάσωμέν σοι φαγείν το πάσχα;» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:17), «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον, λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγης το πάσχα;...πού εστι το κατάλυμά μου όπου το πάσχα μετά τών μαθητών μου φάγω;» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12,14), «και απέστειλεν Πέτρον και Ιωάννην ειπών· πορευθέντες ετοιμάσατε ημίν το πάσχα ίνα φάγωμεν...και ερείτε τω οικοδεσπώτη τής οικίας· λέγει σοι ο διδάσκαλος, πού εστι το κατάλυμα όπου το πάσχα μετά τών μαθητών μου φάγω;...και είπε προς αυτούς· επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ’ υμών προ τού παθείν με» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:8,11,15).
Το αυτό δε ισχύει και εις τις παράλληλες φράσεις ‘ετοιμάζειν το πάσχα’: «Και εποίησαν οι μαθηταί ως συνέταξεν αυτοίς ο Ιησούς, και ητοίμασαν το πάσχα.» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:19) και «πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγης το πάσχα;...και ητοίμασαν το πάσχα» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12,16), «πορευθέντες ετοιμάσατε ημίν το πάσχα ίνα φάγωμεν...Απελθόντες δε εύρον καθώς είρηκεν αυτοίς, και ητοίμασαν το πάσχα.» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:8,13), ‘θύειν το πάσχα’: «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12), «Ήλθε δε η ημέρα τών αζύμων, εν ή έδει θύεσθαι το πάσχα» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:7), «και γαρ το πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α΄ ΚΟΡ. Ε:7) και ‘ποείν το πάσχα’: «ο διδάσκαλος λέγει, ο καιρός μου εγγύς· προς σε ποιώ το πάσχα μετά τών μαθητών μου.» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:18), «Πίστει πεποίηκεν το πάσχα και την πρόσχυσιν τού αίματος, ίνα μη ο ολοθρεύων τα πρωτότοκα θίγη αυτών» (ΕΒΡ. ΙΑ:28).
Εις το συγκεκριμένο δηλαδή χωρίο «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καιάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν,αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα.» (ΙΩΑΝ. ΙΗ:28), δεν υφίσταται ουδείς εκβιαστικός λόγος να εκλάβουμε την έκφραση ‘φαγείν το πάσχα’ με διαφορετική σημασία από την συνήθη της, οπότε ουδεμία δύναται να υπάρξη αμφιβολία, ότι το ‘φαγείν το πάσχα’ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ, όπως και όλα τα παρόμοια της Καινής Διαθήκης, όπως απεδείξαμε ανωτέρω, σημαίνει την κατά το εσπέρας τής 14ης Νισάν βρώση τού πασχαλίου αμνού, κι όχι άλλου πασχαλίου εδέσματος (Chagiga) όπως κακοδόξως διδάσκει η Σκοπιά και παραπληροφορεί τούς αναγνώστες της.
9. Η «πρώτη των αζύμων» και η διαφωνία του Ευαγγελιστή Ιωάννη με τη Σκοπιά
Ως προς την φράση τώρα ‘Τη δε πρώτη τών αζύμων’ (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:17) που προσήλθον οι μαθητές εις τον Ιησού και τον ερώτησαν πού να ετοιμάσουν για να φάνε το Πάσχα, η εξήγηση τής Σκοπιάς ότι το ‘πρώτος’ είναι με την έννοια τού ‘πρότερος’ κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι σοβαρή. Διότι εάν ως ‘πρώτη τών αζύμων’ ή κατά τον ΜΑΡΚ. ΙΔ:12 «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον, λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγεις το πάσχα;» εκλειφθεί ως η ημέρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού, δηλαδή η 14η Νισάν, ημέρα Πέμπτη, τότε την ίδια ημέρα, γίνεται ο Μυστικός Δείπνος, την δε επομένη ημέρα 15η Νισάν ημέρα Παρασκευή, τελείται η σταύρωση, κάτι που έρχεται εις άμεση σύγκρουση με τον Ιωάννη που λέγει ξεκάθαρα ότι η ημέρα θανάτου τού Ιησού ήτο ‘παρασκευή τού πάσχα’ (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14), δηλαδή η Παρασκευή 14η Νισάν, άρα ο Μυστικός Δείπνος έγινε την προηγουμένη ημέρα, δηλαδή Πέμπτη 13η Νισάν! (Επ’ αυτού επιφυλασσόμεθα να απαντήσουμε λεπτομερέστερα σε επόμενη ξεχωριστή μας μελέτη)
10. Η Σκοπιά αυτοαναιρείται με διαφορετική της ερμηνεία
Κι ενώ η Σκοπιά έχει προβεί εις μία σοβαρή ερμηνεία όσον αφορά την φράση ‘πρώτη τών αζύμων’ εις την συνέχεια, προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες ότι ο Χριστός έφαγε άζυμα εις το τελευταίο Του δείπνο, λέγει τα εξής; «Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Έτσι λοιπόν, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, σε αρμονία με το Ιουδαϊκό έθιμο, αφήνει το περιθώριο να έγινε η εν λόγω ερώτηση στον Ιησού την προηγουμένη τού Πάσχα».
Αφού έκανε μία σοβαρή προσπάθεια να ερμηνεύσει το ‘πρώτη τών αζύμων’ ως ‘προτύτερη’ ως δηλαδή ‘παραμονή τών αζύμων’ με σκοπό να αποδείξει ότι το ερώτημα τών μαθητών, περί τής προετοιμασίας και βρώσεως τού Πάσχα, ετέθει εις τον Χριστό την παραμονή τής εορτής τών αζύμων και τής σφαγής τού πασχαλίου αμνού, άρα το ‘πρώτη’ να φύγει από την Παρασκευή τής 14ης Νισάν και να μετατεθεί εις την προτεραία αυτής, δηλαδή εις την Πέμπτη τής 13ης Νισάν, εντούτοις επανέρχεται πάλι εις τα ίδια, θέτοντος το ‘πρώτη τών αζύμων’ εις τις 14η Νισάν, ταυτίζοντάς την με την ημέρα τού Πάσχα και τής σφαγής τού αμνού εφόσον γράφει: «Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων»! Ερμηνευτική Βαβέλ!
Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός τής Σκοπιάς, ότι η ημέρα τού Πάσχα, η 14η δηλαδή Νισάν, εθεωρείτο ως η πρώτη ημέρα τής Εορτής τών Αζύμων στερείται σοβαρότητος και είναι καθαρά αντιγραφική. Είναι απλώς ένας ερμηνευτικός ελιγμός προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες της, ότι ο Χριστός εκείνη την ημέρα, την 14η Νισάν, χρησιμοποίησε άζυμα επί τού τελευταίου Του δείπνου. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ξεκάθαρα όπως προείπαμε εις την αρχή τής μελέτης μας, ότι το διάστημα τής χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων περιορίζεται εις ΕΠΤΑ (7) ημέρες, από την 15ην Νισάν έως και την 21ην Νισάν: ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»! Εις δε το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:3 (κατά το Εβρ.) διασαφηνίζεται ότι: «ΕΠΤΑ ημέρας θέλει τρώγει άζυμα με ΑΥΤΟ (δηλ. με το Πάσχα)», δηλαδή εις το διάστημα τών ΕΠΤΑ (7) ΗΜΕΡΩΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!!! Διδάσκοντας λοιπόν η Σκοπιά, ότι ο Ιησούς και οι μαθητές Του έφαγαν άζυμα την 14ην Νισάν, επεκτείνει το διάστημα από επτά (7) ημέρες, που εντέλλεται ο Νόμος τού Θεού προς χρήση και βρώση αζύμων, εις οκτώ (8)!!! Κι εν προκειμένω πώς η Σκοπιά θεωρεί ότι ‘Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου’ (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768), όταν έχει εμφανώς και κατάφορα παραβεί τον Νόμο, εφόσον κάνει χρήση αζύμων μίαν ολόκληρη ημέρα προ της νομίμης; Δεν θεωρείτε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι η Σκοπιά σάς οφείλει μίαν ικανοποιητική απάντηση επ’ αυτού;
11. Ερμηνευτική ασυνέπεια της Σκοπιάς για το τι συμπεριελάμβανε το «Πάσχα»
Συνεχίζουμε όμως, αγαπητοί αναγνώστες, την ανάγνωση τού βιβλίου τής Σκοπιάς ‘Ενόραση’:
«Σχετικά με το πρωί κατά το οποίο ο Ιησούς δικάστηκε και προσάχθηκε ενώπιον τού Πιλάτου, τις πρωινές ώρες τής 14ης Νισάν (η ημέρα του Πάσχα είχε αρχίσει από το προηγούμενο βράδυ), το εδάφιο Ιωάννης 19:14 λέει: «Ήταν δε προετοιμασία τού πάσχα». (KJ, Da, ΜΝΚ) Μερικοί σχολιαστές θεωρούν ότι αυτό σημαίνει «προετοιμασία για το πάσχα», ορισμένες δε μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο έτσι. (AT, We, CC) Αυτό, όμως, δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν είχαν γιορτάσει ακόμη το Πάσχα, ενώ οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων δείχνουν καθαρά ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι το είχαν γιορτάσει την προηγούμενη νύχτα. (Λου 22:15· Ματ 26:18-20· Μαρ 14:14-17) Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου, περιλαμβανομένης και της απαίτησης για τήρηση του Πάσχα στις 14 Νισάν. (Εξ 12:6· Λευ 23:5· βλέπε ΠΑΣΧΑ.) Η ημέρα τής δίκης και τού θανάτου τού Ιησού μπορούσε να θεωρηθεί «προετοιμασία τού πάσχα» με την έννοια ότι αποτελούσε την προετοιμασία για την εφταήμερη Γιορτή τών Άζυμων Άρτων που άρχιζε την επομένη. Λόγω τής εγγύτητας των δύο γιορτών ημερολογιακά, ολόκληρη αυτή η περίοδος αποκαλούνταν συχνά «Πάσχα». Η δε επομένη της 14ης Νισάν ήταν πάντοτε Σάββατο, και μάλιστα το 33 Κ.Χ. η 15η Νισάν έπεσε στο κανονικό Σάββατο, πράγμα που κατέστησε την ημέρα εκείνη “μεγάλο” ή διπλό Σάββατο» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768).
Παρατηρούμε εις το ανωτέρω κείμενο, ότι προκειμένου η Σκοπιά να υπερπηδήσει ΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝ ΣΚΟΠΕΛΟ (αυτόν που αναφέρεται εις τον ΙΩΑΝ. ΙΘ:14, ότι δηλαδή η ημέρα τής δίκης τού Ιησού υπό τού Πιλάτου ήτο «παρασκευή τού πάσχα»), προκειμένου λοιπόν να ‘θολώσει τα νερά’ και να παροδηγήσει τούς αναγνώστες της, προβαίνει εις άλλον έναν ερμηνευτικό ελιγμό. Εξηγεί ότι η φράση «παρασκευή τού πάσχα», δεν αφορά εις το πάσχα τής θυσίας και βρώσεως τού αμνού, δηλαδή στη 15η Νισάν, άρα ως ‘παρασκευή’ να εννοείται εδώ η 14η Νισάν, (διότι εάν ισχύει κάτι τέτοιο καταρρίπτεται εκ θεμελίων η θεωρία της περί σφαγής και βρώσεως τού πασχαλίου αμνού υπό τού Χριστού και τών Μαθητών Του εις την αρχή τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα), αλλά ερμηνεύει ότι με την λέξη ‘πάσχα’ εδώ εννοείται όλη η επταήμερος Εορτή τών Αζύμων, ‘εφόσον οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων δείχνουν καθαρά, ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι είχαν ήδη εορτάσει το Πάσχα την προηγουμένη νύχτα’!
Προκειμένου λοιπόν η Σκοπιά να πείσει τούς αναγνώστες της ότι ο Χριστός έκανε χρήση αζύμων εις το δείπνο τής Αναμνήσεως, [«Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.708)], καταφεύγει στο εξής τέχνασμα: Πότε τη Σκοπιά ερμηνευτικά την εξυπηρετεί να θεωρεί με τη λέξη: «Πάσχα», την 14η Νισάν και την Εορτή τών Αζύμων ως ξεχωριστή εορτή, και όποτε την εξυπηρετεί ερμηνευτικά, ενοποιεί και τις δύο γιορτές (δηλαδή την 14η Νισάν και την επταήμερη εορτή τών Αζύμων), ως Πάσχα! Γιατί θέλει να πείσει τούς αναγνώστες της ότι εις την φράση «παρασκευή τού πάσχα» ως ‘πάσχα’ δεν εννοείται η 15η Νισάν αλλά όλο το οκταήμερο: «Λόγω τής εγγύτητας των δύο γιορτών ημερολογιακά, ολόκληρη αυτή η περίοδος αποκαλούνταν συχνά «Πάσχα» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768).
Εις την συνέχεια τής μελέτης μας αναφέρουμε και εμείς, ότι υφίστατο τέτοια ενοποίηση τών δύο εορτών, αλλά όχι όπου μάς συμφέρει ερμηνευτικώς να θεωρείται ως Πάσχα μόνον η 14η Νισάν και όπου δεν μάς εξυπηρετεί ερμηνευτικώς, να ενοποιούμε τις εορτές κι έτσι να θεωρείται ως Πάσχα όλο το οκταήμερο, κι έτσι να παραθεωρείται και να υποβιβάζεται η συνάφεια τού κειμένου.
12. «Παρασκευή» για ποιο πράγμα, όταν όλα είχαν συντελεσθεί;
Ας προσέξουμε όμως αγαπητοί αναγνώστες το εξής: Ευρισκόμεθα εις την στιγμήν, κατά την οποίαν κρίνεται η τύχη τού Ιησού υπό τού Πιλάτου, ο οποίος καθήμενος επί τού δικαστικού του θώκου, υπογράφει την καταδικαστική του απόφαση. Την μεγάλη και κοσμοιστορική αυτή στιγμή προσδιορίζει ο Ιωάννης με τις λέξεις «ην δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη·» (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14). Εάν λοιπόν υπό την φράση ‘παρασκευή τού πάσχα’ νοηθή εδώ, αυτό που θέλει να περάσει η Σκοπιά εις τούς αναγνώστες της, ότι δηλαδή «Η ημέρα τής δίκης και τού θανάτου τού Ιησού μπορούσε να θεωρηθεί «προετοιμασία τού πάσχα» με την έννοια ότι αποτελούσε την προετοιμασία για την εφταήμερη Γιορτή τών Άζυμων Άρτων που άρχιζε την επομένη», τότε για ποία προετοιμασία προσπαθεί να μάς πείσει η Σκοπιά ότι γίνεται εδώ λόγος;
Ή για θέσουμε και αλλιώς το ερώτημα, για ποία προετοιμασία κάνει λόγο εδώ ο Ιωάννης; Εφόσον όλες οι προετοιμασίες που αφορούσαν εις την εορτή τού πάσχα ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ (είτε ως πάσχα εννοήσουμε το επταήμερο τών Αζύμων είτε το οκταήμερο συμπεριλαμβανομένου και τής 14ης Νισάν)! Και η απομάκρυνση τών ενζύμων εκ τών οικιών είχε γίνει, και η παρασκευή αζύμων και το ψήσιμο αυτών είχε γίνει (εφόσον, κατά την Σκοπιά πάντα, ο Χριστός και η Μαθητές Του έφαγον ΗΔΗ ΤΟ ΠΑΣΧΑ νωρίς το πρωί, έφαγον δηλαδή άζυμα εις το τελευταίο δείπνο), και η προμήθεια, η σφαγή και το ψήσιμο τού αμνού είχαν και αυτά συντελεσθεί! Κάθε δηλαδή οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποίαν απαιτούσε ο Ιουδαϊκός Νόμος για το Πάσχα, είχε ολοκληρωθεί. Ποία άλλη προετοιμασία απέμεινε να γίνει;
13. Η αντιτυπική θυσία διαφωνεί με τη Σκοπιά
Πόσον όμως διαφορετικά θα ήσαν τα πράγματα, εάν υπό την φράση «παρασκευή τού πάσχα» νοηθή η προτεραία ή παραμονή τού Πάσχα, δηλαδή η 14η Νισάν, κατά την οποίαν εσφάζετο ο πασχάλιος αμνός! Εν τη αυτή δηλαδή ημέρα και ώρα συνέπεσε ο αμνός τού Θεού (πρβλ. ΙΩΑΝ. Α:29 «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων την αμαρτίαν τού κόσμου») να αναλάβει τον προς Γολγοθά δρόμο Του. Αυτή δε η ερμηνεία ενισχύεται επίσης κι απ’ το άλλο εκείνο χωρίο τού Ιωάννου εις το ΙΘ:36 «Εγένετο γαρ ταύτα, ίνα η γραφή πληρωθή, οστούν ου συντριβήσεται αυτού». Η εντολή περί μη συντριβής τών οστών απέβλεπε εις τον πασχάλιο αμνό τής 14ης Νισάν. Το ότι δε αυτή η εντολή εφηρμόσθη επίσης εις τον Ιησού δια τής μη συνθλίψεως τών σκελών Του επί τού Σταυρού (πρβλ. ΙΩΑΝ. ΙΘ:33 «επί δε τον Ιησούν ελθόντες, ως ήδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, ου κατέαξαν αυτού τα σκέλη»), αυτό είναι μία τρανή απόδειξη για τον Ευαγγελιστή, ότι ο (κατά την 14ην Νισάν, κατά την οποίαν εσφάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί), σταυρωθείς Ιησούς είναι το εν τη ιστορία πραγματοποιηθέν αληθές αντίτυπον τής παλαιοδιαθηκικής θυσίας τού πασχαλίου αμνού!
14. Τι λέει η Σκοπιά για την ακριβή ώρα του Μυστικού Δείπνου
Ας διαβάσουμε όμως ακόμη μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο ‘Ενόραση’:
«Εφόσον οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ότι η ημέρα άρχιζε έπειτα από τη δύση τού ήλιου και τελείωνε την επόμενη ημέρα με τη δύση τού ήλιου, η 14η Νισάν άρχιζε έπειτα από τη δύση τού ήλιου. Άρα, το Πάσχα γιορταζόταν το βράδυ μετά την ολοκλήρωση τής 13ης Νισάν. Εφόσον η Γραφή δηλώνει ρητά ότι ο Χριστός είναι η θυσία τού Πάσχα (1Κο 5:7) και ότι έφαγε το πασχαλινό γεύμα το βράδυ που προηγήθηκε τής θανάτωσής του, πρέπει να πέθανε στις 14 Νισάν, όχι στις 15, ώστε να εκπληρωθεί με ακρίβεια η χρονική πλευρά τού εξεικονιστικού τύπου, ή αλλιώς τής σκιάς, που παρείχε ο Νόμος.—Εβρ 10:1.
Νόμοι που Αφορούσαν τον Εορτασμό Του. Κάθε σπιτικό έπρεπε να επιλέξει ένα υγιές, μονοετές αρσενικό πρόβατο ή κατσίκι. Αυτό το έφεραν μέσα στο σπίτι τη 10η ημέρα τού μήνα Αβίβ και το κράτησαν μέχρι τη 14η, οπότε το έσφαξαν και τίναξαν το αίμα του με μια δέσμη από ύσσωπο στους παραστάτες και στο ανώφλι τής πόρτας τής κατοικίας μέσα στην οποία θα το έτρωγαν (όχι στο κατώφλι όπου το αίμα θα πατιόταν).
Τι σημαίνει η έκφραση «ανάμεσα στα δύο βράδια»;
Οι Ισραηλίτες υπολόγιζαν την ημέρα τους από τη μία δύση τού ήλιου ως την άλλη. Επομένως, η ημέρα του Πάσχα άρχιζε με τη δύση τού ήλιου στο τέλος τής 13ης ημέρας του Αβίβ (Νισάν). Το ζώο έπρεπε να σφαχτεί «ανάμεσα στα δύο βράδια». (Εξ 12:6) Οι γνώμες διίστανται ως προς την ακριβή ώρα που εννοούνταν με αυτή την έκφραση. Σύμφωνα με ορισμένους λογίους, καθώς και με τούς Καραΐτες Ιουδαίους και τούς Σαμαρείτες, αυτή είναι η ώρα ανάμεσα στη δύση τού ήλιου και στο βαθύ λυκόφως. Από την άλλη πλευρά, οι Φαρισαίοι και οι Ραβινιστές θεωρούσαν ότι το πρώτο βράδυ ήταν όταν ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, ενώ το δεύτερο η πραγματική δύση. Λόγω αυτής της τελευταίας άποψης, οι ραβίνοι πιστεύουν ότι το αρνί σφαζόταν προς το τέλος της 14ης ημέρας, όχι στην αρχή της, και επομένως ότι το πασχαλινό γεύμα τρωγόταν στην πραγματικότητα τη 15η Νισάν.
Σχετικά με αυτό, οι καθηγητές Κάιλ και Ντέλιτς λένε: «Από πάρα πολύ παλιά έχουν επικρατήσει διαφορετικές απόψεις μεταξύ τών Ιουδαίων όσον αφορά την ακριβή ώρα που εννοείται. Ο Άμπεν Έζρα συμφωνεί με τούς Καραΐτες και τούς Σαμαρείτες θεωρώντας ότι το πρώτο βράδυ είναι η ώρα που ο ήλιος βυθίζεται κάτω από τον ορίζοντα και το δεύτερο η ώρα που έχει πέσει απόλυτο σκοτάδι. Σε αυτή την περίπτωση, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 6:00 μέχρι τις 7:20.... Σύμφωνα με τη ραβινική άποψη, η ώρα που ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, δηλ. από τις 3:00 ως τις 5:00, ήταν το πρώτο βράδυ, ενώ η δύση το δεύτερο. Άρα, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 3:00 ως τις 6:00. Σύγχρονοι ερμηνευτές έχουν αποφανθεί πολύ σωστά υπέρ της άποψης τού Άμπεν Έζρα και τού εθίμου που υιοθέτησαν οι Καραΐτες και οι Σαμαρείτες».—Σχολιολόγιο τής Παλαιάς Διαθήκης (Commentary on the Old Testament), 1973, Τόμ. 1, Το Δεύτερο Βιβλίο τύυ Μωυσή, σ. 12· βλέπε ΗΜΕΡΑ.
Από τα προαναφερθέντα, και ιδίως με βάση διάφορες περικοπές όπως τα εδάφια Έξοδος 12:17, 18, Λευιτικό 23:5-7 και Δευτερονόμιο 16:6, 7, το βάρος τών αποδεικτικών στοιχείων κλίνει υπέρ τού ότι η έκφραση «ανάμεσα στα δύο βράδια» εφαρμόζεται στο διάστημα ανάμεσα στη δύση τού ήλιου και στο σκοτάδι. Αυτό σημαίνει ότι έτρωγαν το πασχαλινό γεύμα πολύ μετά τη δύση τού ήλιου στις 14 Νισάν, διότι χρειάζονταν υπολογίσιμο χρόνο για να σφάξουν, να γδάρουν και να καλοψήσουν το ζώο. Το εδάφιο Δευτερονόμιο 16:6 παραγγέλλει: «Πρέπει να θυσιάσεις το πάσχα το βράδυ, μόλις δύσει ο ήλιος». Ο Ιησούς και οι απόστολοί του έφαγαν το πασχαλινό γεύμα «αφού βράδιασε». (Μαρ 14:17· Ματ 26:20) Ο Ιούδας βγήκε έξω αμέσως μετά τον εορτασμό τού Πάσχα, «και ήταν νύχτα». (Ιωα 13:30) Ενόσω ο Ιησούς γιόρταζε το Πάσχα με τους 12 αποστόλους του, πρέπει να έγινε αρκετή συζήτηση, και επίσης ο Ιησούς πρέπει να χρειάστηκε κάποιον χρόνο για να πλύνει τα πόδια τών αποστόλων (Ιωα 13:2-5). Συνεπώς, η θέσπιση τού Δείπνου τού Κυρίου οπωσδήποτε έλαβε χώρα αρκετά αργά εκείνο το βράδυ» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.613-614).
15. Πότε θυσιαζόταν ο Πασχάλιος Αμνός; Πρωί ή Απόγευμα;
Και φθάσαμε, αγαπητοί αναγνώστες, εις το κρισιμότερο σημείο τής ερεύνης μας. Με την βοήθεια τού Θεού θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μίαν ικανοποιητική απάντηση εις το πότε ακριβώς χρονικά εθύετο ο πασχάλιος αμνός. Η Σκοπιά μάς λέγει, και πράγματι έτσι είναι, ότι έχουν προταθεί δύο ερμηνείες που αφορούν εις την ακριβή ώρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού. Η μία ερμηνεία προτείνει το διάστημα μεταξύ 6:00 – 7:20 μ.μ., εις την αρχή δηλαδή τής 14ης Νισάν, πρόταση που θεωρεί ορθή η Σκοπιά και την έχει αποδεχθεί, η δε άλλη ερμηνεία προτείνει το διάστημα μεταξύ 3:00 – 6:00 μ.μ. κάτι που το θεωρεί λανθασμένο και το έχει απορρίψει. Βέβαια εις την μέχρι τώρα έρευνά μας έχουμε αποδείξει, ότι η ερμηνεία τής Σκοπιάς ως προς την ώρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού και τής ταυτοχρόνου χρήσεως και βρώσεως αζύμων, προσκρούει εις την εντολή τού Θεού περί χρήσεως και βρώσεως αζύμων την επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, δηλαδή εις την 15ην Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»!
Εις τα ανωτέρω λοιπόν χωρία προσκρούει η διδασκαλία τής Σκοπιάς περί θυσίας τού πασχαλιου αμνού εις την αρχή τής 14ης Νισάν, και διότι η χρήση και βρώση τών αζύμων εγένετο, όπως προείπαμε, την επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, δηλαδή την 15η Νισάν, αλλά και διότι δι’ αυτής τής ερμηνείας που έχει αποδεχθεί η Σκοπιά, το διάστημα τής χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων, εις το οποίο περιλαμβάνεται και το πασχάλιο γεύμα, επεκτείνεται, όπως απεδείξαμε, από ΕΠΤΑ (7) εις ΟΚΤΩ (8) ημέρες, ενώ συμφώνως προς το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:3 (κατά το Εβρ.) διασαφηνίζεται ότι: «ΕΠΤΑ ημέρας θέλεις τρώγει άζυμα με ΑΥΤΟ (δηλ. με το Πάσχα)», δηλαδή εις το διάστημα τών ΕΠΤΑ (7) ΗΜΕΡΩΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!!!
Η λογική λοιπόν λέει, ότι αφού η μία εκ τών δύο ερμηνειών είναι εσφαλμένη, εφόσον προσκρούει εις βασικότατες διατάξεις τού Νόμου τού Θεού, η ετέρα είναι μάλλον η ορθή και αυτήν πρέπει να υιοθετήσουμε. Όμως δεν πρέπει να βασιστούμε μόνον εις την λογική προκειμένου να την θεωρήσουμε ως σωστή, αλλά θα πρέπει, δια τής μεθόδου τής ερεύνης και τού ‘βασανισμού’ αυτής, να αποδειχθεί και δι’ αυτού τού τρόπου ως ορθή. Ο αναγνώστης, μπορεί αν θέλει, πριν προχωρήσει στην έρευνα περί τής ακριβούς χρονικής στιγμής τής πασχαλίου θυσίας, να μελετήσει ολίγα τινά περί τών αλλαγών τής εορτής τού Πάσχα που έλαβαν μέρος στην πάροδο τού χρόνου, ώστε ο αναγνώστης να έχει μίαν πληρέστερη άποψη περί τής εορτής τού μεταγενεστέρου Πάσχα, και ιδιαίτερα στην εποχή τού Χριστού. Αυτά τα έχουμε εκθέσει σε σχετικό μας άρθρο.
16. «Μεταξύ των Εσπερινών»
Βρισκόμαστε ήδη στο τελευταίο μέρος τής μελέτης μας που αφορά εις την διακρίβωση τής ακριβούς ώρας τής πασχαλίου θυσίας. Εις έρευνα λοιπόν που διεξήγαμε επί τής Γραφής και δη επί τού Εβραϊκού κειμένου, διαπιστώσαμε τα κατωτέρω που θα αναγνώσετε ευθύς αμέσως:
Οι Ισραηλίτες θα έφερναν τον πασχάλιο αμνό εις το σπίτι τους εις την 10ην τού πρώτου Εβραϊκού μήνα, τού Αβίβ ή Νισάν. Κατόπιν πληροφορούμεθα τα εξής εις το ΕΞΟΔ. ΙΒ:6: (κατά το Εβρ.) «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι τής δεκάτης τετάρτης τού αυτού μηνός· και τότε άπαν το πλήθος τής συναγωγής τού Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας.» Η μετάφραση τού Αρχιμανδρίτου Νεοφύτου Βάμβα, όπως αρκετοί γνωρίζουν, είναι μετάφραση εκ τής αντιστοίχου μεταφράσεως τού Εβραϊκού εις την Αγγλική τού βασιλέως Ιακώβου, που εγένετο εις το 1611. Η Αγγλική μετάφραση λοιπόν, εις το τέλος τού χωρίου έχει ως εξής: «...shall kill it in the evening» εξ ού και η Ελληνική μετάφραση «θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας».
Όμως, αυτοί που δύνανται να αναγνώσουν εκ τού πρωτοτύπου Εβραϊκού κειμένου, παρατηρούν την εξής λεπτομέρεια: Η αντίστοιχη εβραϊκή φράση ‘προς εσπέρας’ δεν ευρίσκεται εις ενικό ‘עַרְבָּֽ’ (‘ereb’) αλλά εις πληθυντικό αριθμό ‘ בֵּ֥ין הָעַרְבָּֽיִםִ’(‘bên hā·‘ar·bā·yim’), δηλαδή ‘αναμεταξύ τών επερινών’, ή ‘ανάμεσα εις τούς εσπερινούς’, ή ‘ανά μέσον τών εσπερινών’! Η λέξη ‘עַרְבָּֽ’ (‘ereb’) χρησιμοποιείται 134 φορές εις το Εβραϊκό κείμενο αλλά εις τις 11 από αυτές ευρίσκεται εις πληθυντικό αριθμό ‘bên hā·‘ar·bā·yim’ (ΕΞΟΔ. ΙΒ:6, ΙΣΤ:2, ΚΘ:39,41, Λ:8, ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:5, ΑΡΙΘΜ. Θ:3,5,11, ΚΗ:4,8)!
Εις το μόνο που θα διαφωνήσουμε με την Σκοπιά, ως προς την ερμηνεία τών δύο εσπερινών, είναι αυτό που λέγει ότι «Σύμφωνα με τη ραβινική άποψη, η ώρα που ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, δηλ. από τις 3:00 ως τις 5:00, ήταν το πρώτο βράδυ, ενώ η δύση το δεύτερο. Άρα, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 3:00 ως τις 6:00» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614). Κατά την άποψή μας, ο πρώτος επερινός ήτο από 12:00 μ.μ. όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει, και ο δεύτερος εσπερινός ήτο το ηλιοβασίλεμα, εις το τέλος τής Εβραϊκής ημέρας, περίπου 6:00 μ.μ. Έτσι το διάστημα μεταξύ τών δύο εσπερινών εντοπίζεται την 3ην μ.μ. ή ενάτην ώρα κατά τον Εβραϊκό τρόπο μετρήσεως τού χρόνου. Ερχόμαστε τώρα να αποδείξουμε και αγιογραφικώς την άποψή μας.
«Τούτο δε είναι εκείνο, το οποίον θέλεις προσφέρει επί τού θυσιαστηρίου· δύο αρνία ενιαύσια την ημέραν διαπαντός· 39. το εν αρνίον θέλεις προσφέρει το πρωί, και το άλλον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών ·...41. και το δεύτερον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών...» (ΕΞΟΔ. ΚΘ:38-39,41 (κατά την διορθωμένη μετάφραση τού Εβρ.)
Εις το ανωτέρω χωρίο οι Εβραίοι ήσαν υποχρεωμένοι να προσφέρουν τον πρώτον αμνό το πρωί και τον δεύτερον αμνό ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, αργότερα δηλαδή από τον πρώτο, εις κάποιαν άλλη στιγμή τής ημέρας. Με άλλα λόγια, κατά την διάρκεια τής κάθε ημέρας τών Εβραίων, η πρώτη προσφορά ήτο η πρωινή και ακολουθούσε η ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ επομένη προσφορά.
Εάν τώρα η φράση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ σημαίνει την προσφορά που γίνεται εις την αρχή τής Εβραϊκής ημέρας, δηλαδή εις τις 6:00 – 7:20 μ.μ. όπως εσφαλμένως πιστεύει η Σκοπιά (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), τότε αυτή η προσφορά θα ήτο υποχρεωτικώς η ΠΡΩΤΗ προσφορά τής ημέρας, κι όχι η δευτέρα όπως την ήθελε ο Θεός («το δεύτερον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών...»). Θα προηγείτο δηλαδή και αυτής τής πρωινής προσφοράς, οπότε η πρωινή δεν θα ήτο η πρώτη αλλά η δευτέρα προσφορά! Να λοιπόν το πρώτο χωρίο το οποίο διαψεύδει την Σκοπιά ως προς την ερμηνεία που έχει αποδεχθεί όσον αφορά εις την φράση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ και άρα διαψεύδεται και ως προς την ακριβή ώρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού.
17. Χωρία που διαψεύδουν τη Σκοπιά ως προς το χρόνο της θυσίας
«Και έπειτα ητοίμασαν εις εαυτούς (οι Λευίτες), και εις τούς ιερείς· διότι οι ιερείς οι υιοί Ααρών κατεγίνοντο εις το να προσφέρωσι τα ολοκαυτώματα και τα στέατα μέχρι νυκτός· διά τούτο οι Λευίται ητοίμασαν εις εαυτούς, και εις τούς ιερείς τούς υιούς Ααρών...16. Και ητοιμάσθη πάσα η υπηρεσία τού Κυρίου την αυτήν ημέρα, δια να κάμωσι το πάσχα, και να προσφέρωσιν ολοκαυτώματα επί το θυσιαστήριον τού Κυρίου, κατά την προσταγήν τού βασιλέως Ιωσία.» [Β΄ ΧΡΟΝ. (Β΄ ΠΑΡ. Ο΄) ΛΕ:14-16].
Εις το ανωτέρω χωρίο, που μάς περιγράφει τον εορτασμό τού Πάσχα επί εποχής βασιλέως Ιωσία διαβάζουμε, ότι επειδή επλησίαζε η νύκτα και υπήρχε ακόμη πλήθος ζώων προς θυσίαν υπό τών ιερέων, οι Λευίτες έπρεπε να βοηθήσουν τούς ιερείς, προετοιμάζοντες τούς πασχάλιους αμνούς για τούς ιερείς και τούς εαυτού τους, προ τού τέλους τής 14ης Νισάν. Αυτό συνεπάγεται, ότι οι Λευίτες ξεκίνησαν να θυσιάζουν τούς πασχαλίους αμνούς το απόγευμα τής 14ης Νισάν, κι έτσι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να θυσιάσουν όλα τα ζώα, που προσέφεραν οι πιστοί, πριν πέσει η νύκτα (όταν και θα ξεκινούσε η 15η Νισάν). Εάν λοιπόν η έκφραση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ νοείται το διάστημα μετά την αλλαγή τής ημέρας, το σκοτεινόν αυτής τμήμα 6:00 – 7:20 μ.μ., [όπως εσφαλμένως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά και παραπληροφορεί για ακόμη μία φορά τούς αναγνώστες της (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614)], και τότε εθυσιάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί, θα ήτο ήδη νύχτα! Δεν θα έλεγε δηλαδή το κείμενο «να προσφέρωσι τα ολοκαυτώματα και τα στέατα μέχρι νυκτός», ούτε θα έκανε λόγο για ημέρα «Και ητοιμάσθη πάσα η υπηρεσία τού Κυρίου την αυτήν ημέρα»! Να λοιπόν ακόμη ένα χωρίο που διαψεύδει την Σκοπιά, όσον αφορά εις τον χρόνο σφαγής τών πασχαλίων αμνών, που πλανεμένα πιστεύει και διδάσκει και δυστυχώς παρασύρει εις την απώλεια τους ακολούθους της.
«Και περί την μεσημβρίαν ο Ηλίας μυκτηρίζων αυτούς έλεγεν, Επικαλείσθε μετά φωνής μεγάλης· διότι θεός είναι· ή συνομιλεί, ή ασχολείται, ή είναι εις οδοιπορίαν, ή ίσως κοιμάται, και θέλει να εξυπνήσει....29. Και αφού παρήλθεν η μεσημβρία, και αυτοί προεφήτευον μέχρι τής ώρας τής προσφοράς, και ουκ ην φωνή, και ουκ ην ακρόασις, και ουκ ην προσοχή» [Γ΄ ΒΑΣ. (Α΄ ΒΑΣ. Εβρ.) ΙΗ:27,29].
Αφού οι ιερείς τού Βάαλ προσπαθούσαν απεγνωσμένα, έως τής ώρας τής προσφοράς, να ‘πείσουν’ τον θεό τους να ενεργήσει, εκείνη την χρονική στιγμή ο προφήτης Ηλίας συγκέντρωσε τον λαό, επιδιώρθωσε το θυσιαστήριο τού Κυρίου, πήρε 12 λίθους και τούς οικοδόμησε θυσιαστήριο (στίχ.31-32), στοίβαξε τα ξύλα, διεμέλισε τον μόσχο και τον επέθεσε επί τών ξύλων (στίχ.33) και είπε εις τον λαό να γεμίσουν 4 υδρίες ύδατος να το ρίξουν εις το ολοκαύτωμα και εις τα ξύλα, κι όλο αυτό να γίνει τρεις φορές. Κατόπιν το κείμενο λέγει τα εξής:
«Και την ώρα τής προσφοράς επλησίασεν Ηλίας ο προφήτης, και είπε, Κύριε, Θεέ τού Ισραήλ, ας γείνη γνωστόν σήμερον, ότι συ είσαι Θεός εν τω Ισραήλ, και εγώ δούλος σου, και κατά τον λόγο σου έκαμα πάντα ταύτα τα πράγματα·» (στίχ.36)
Μετά ακολουθεί το γνωστό περιστατικό τής πτώσεως πυρός εκ τού ουρανού που κατέφαγε το ολοκαύτωμα, τα ξύλα και τούς λίθους, και η θανάτωση τών προφητών τού Βάαλ (στίχ.38-40). Σημαντικό επίσης είναι και αυτό που αναφέρεται και εις τον στίχ.45: «Και εν τω μεταξύ ο ουρανός συνεσκότασεν εκ νεφών και ανέμου, και έγινε βροχή μεγάλη».
Από τις ανωτέρω παρατηρήσεις που κάναμε φαίνεται ξεκάθαρα, ότι ΟΛΑ τα περιστατικά που περιγράφονται εις το συγκεκριμένο κεφάλαιο έγιναν υπό το φως τής ημέρας! Κι αυτό επίσης επιβεβαιώνεται από τον ανωτέρω στίχ.45 ο οποίος μάς λέγει, ότι ακόμη και εις το τέλος όλων αυτών τών περιστατικών ήτο ημέρα, απλά κάποια στιγμή ο ουρανός συσκοτίσθη! Επίσης, ΟΛΑ τα ανωτέρω περιστατικά που περιγράφονται από τον στίχ.30 και εξής, διεδραματίσθησαν μετά την μεσημβρία και την εσπερινή προσφορά που ετελείτο ανά μέσο τών εσπερινών, όπως ξεκάθαρα μαρτυρεί ο στίχ.29 «Και αφού παρήλθεν η μεσημβρία, και αυτοί προεφήτευον μέχρι τής ώρας τής προσφοράς, και ουκ ην φωνή, και ουκ ην ακρόασις, και ουκ ην προσοχή».
Εάν τώρα, συμφώνως προς την εσφαλμένη ερμηνεία τής Σκοπιάς, η εσπερινή προσφορά εγίνετο εις την αρχή τής ημέρας, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), εφόσον τότε προσδιορίζει το χρονικό σημείο μεταξύ τών δύο εσπερινών (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), είναι δυνατόν όλα αυτά τα περιστατικά να έλαβον χώρα κατά την διάρκεια τής νύκτας; Πόσο μάλλον όταν ο στίχ.45 μαρτυρεί, όπως προείπαμε, ότι ήτο ακόμη ημέρα και απλά κάποια στιγμή ο ουρανός συσκοτίσθη; Άρα όλα τα προαναφερόμενα περιστατικά έλαβον χώρα κατά την διάρκεια τής ημέρας, άρα κατά την διάρκεια τής ημέρας είναι και το υπό έρευνα χρονικό σημείο ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ κατά το οποίο εθύετο ο πασχάλιος αμνός, κι όχι κατά την διάρκεια τής νυκτός όπως κακοδόξως διδάσκει και παραπλανάει η Σκοπιά τους ακολούθους της.
18. Ιστορικές μαρτυρίες εναντίον της Σκοπιάς
Θα περατώσουμε την μελέτη μας παραθέτοντας και δύο εξωβιβλικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την ημετέραν ερμηνεία και αποδεικνύουν το εσφαλμένον τής Εταιρίας Σκοπιάς:
«Μάθοι δ’ αν τις εντεύθεν την υπερβολήν ής έχομεν περί τον θεόν ευσεβείας και την φυλακήν τών νόμων, μηδέν υπό τής πολιορκίας διά φόβον εμποδιζομένων προς τας ιερουργίας. Αλλά δις τής ημέρας πρωί τε και περί ενάτην ώραν ιερουργούντων επί τού βωμού, και μηδέ εί τι περί τας προσβολάς δύσκολον είη τας θυσίας παυόντων». (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, Βιβλίο 14, κεφ.4, παρ.3)
Μετάφραση: «Θα μπορούσε κάποιος από εδώ να μάθει πόσο υπερβολική ευσέβεια έχουμε εις τον Θεό και για την φύλαξη τών νόμων, τίποτε από την πολιορκία και από φόβο να μην αποτελεί εμπόδιο για τις ιερές τελετές. Αλλά δύο φορές την ημέρα πρωί και περί την εννάτην να γίνεται τελετή εις τον βωμό, και ούτε εάν υπάρχουν δυσκολίες από προσβολές να παύονται θυσίες».
Εις την ανωτέρω παραπομπή ο Ιώσηπος ξεκάθαρα μάς λέγει, ότι οι δύο καθημερινές θυσίες που αναφέρονται εις την ΕΞΟΔ. ΚΘ:38-39,41 και που αναλύσαμε προηγουμένως, η μία ελάμβανε χώρα το πρωί και η άλλη γύρω εις την 9ην ώρα, δηλαδή την 3ην μ.μ. Ο Ιώσηπος δηλαδή μάς εξηγεί καθαρά και ξάστερα, ότι ο χρονικός προσδιορισμός τής περίφημης υπό έρευνα έκφρασης ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, αντιστοιχεί εις την 3ην μ.μ.! Να λοιπόν άλλη μία μαρτυρία που διαψεύδει την Εταιρία Σκοπιά ως προς την ώρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού.
«Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδαϊκοί Πόλεμοι, Βιβλίο 6, κεφ.9, παρ.3).
Η ανωτέρω παραπομπή τού Ιωσήπου, αυτή καθ’ αυτήν είναι αρκετή για να τινάξει εις τον αέρα τα σαθρό οικοδόμημα τής Σκοπιάς περί δήθεν σφαγής τού πασχαλίου αμνού εις την αρχήν τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), και περί δήθεν βρώσεως αζύμων υπό τού Χριστού και τών μαθητών Του, διότι ο Ιώσηπος βροντοφωνάζει ότι το χρονικό σημείο ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, κατά το οποίον εγένετο η δευτέρα προσφορά τής ημέρας, δεν είναι αυτό που κακοδόξως διδάσκει η Σκοπιά (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), αλλά το χρονικό σημείο μεταξύ 9ης και 11ης, δηλαδή 3:00 – 5:00 μ.μ.!!! Την ώρα δε που εσφάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί, το ίδιο χρονικό σημείο συνέπεσε να σφαγή και ο αμνός τού Θεού, κι έτσι ο σταυρωθείς Ιησούς είναι το εν τη ιστορία πραγματοποιηθέν αληθές αντίτυπον τής παλαιοδιαθηκικής θυσίας τού πασχαλίου αμνού!
«Μετά δε την νουμηνίαν έστιν εορτή τετάρτη τα διαβατήρια, ήν οι Εβραίοι πάσχα καλούσιν, εν ή θύουσιν πανδημεί, αρξάμενοι κατά μεσημβρίαν έως εσπέρας. Άγεται δε η πάνδημος θυσία τεσσαρεσκαιδεκάτη τού μηνός.» [Φίλωνος Αλεξανδρέως, De specialibus legibus (Περί τών εν μέρει διαταγμάτων), Βιβλίο Β΄, κεφ.‘Περί τών αναφερομένων εν είδει νόμων εις τρία γένη τών δέκα λογίων, το 3ον, το 4ον, το 5ον. Το περί ευορκίας και σεβασμού τής ιεράς 7ης και γονέων τιμής’, παρ.145].
Άλλη μία εξωβιβλική μαρτυρία, που εκθέτει την πλάνη τής Εταιρίας Σκοπιά, αντλούμε από τον Φίλωνα, ο οποίος ξεκάθαρα λέγει, ότι οι Εβραίοι το Πάσχα αρχίζουν την θυσία κατά την μεσηβρίαν κι εντεύθεν, κι όχι τότε που βολεύει την Σκοπιά για να περάσει τα άζυμα και αναισχύντως να κάνει τον Χριστό και τούς μαθητές Του παραβάτες τού Νόμου.
Κάθε σπιτικό έπρεπε να επιλέξει ένα υγιές, μονοετές αρσενικό πρόβατο ή κατσίκι. Αυτό το έφεραν μέσα στο σπίτι τη 10η ημέρα τού μήνα Αβίβ και το κράτησαν μέχρι τη 14η, οπότε το έσφαξαν και τίναξαν το αίμα του με μια δέσμη από ύσσωπο στους παραστάτες και στο ανώφλι τής πόρτας τής κατοικίας μέσα στην οποία θα το έτρωγαν (όχι στο κατώφλι όπου το αίμα θα πατιόταν). (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.613)
Κλείνοντας την μελέτη μας θέλουμε να απευθύνουμε ένα ερώτημα εις τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά:
Στο ανωτέρω απόσπασμα από το βιβλίο «Ενόραση» των ΜτΙ, προφανώς γίνεται παράθεση από το χωρίο Έξοδος 12/ιβ: 6, όπου κατά το Εβραϊκό κείμενο αναφέρεται: «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας».
Η εντολή τού Θεού λοιπόν, ήτο το πρόβατο να παραμείνει εις την οικία τών Ισραηλιτών, εννοείται ζωντανό, μέχρι την 14η Νισάν. Όταν η Σκοπιά βάζει τον Χριστό και τούς μαθητές Του, αλλά και όλους τούς Ισραηλίτες, να σφάζουν τον αμνό ευθύς αμέσως με την είσοδο τής 14ης Νισάν (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ., Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), το πρόβατο πώς εννοείται ότι παραμένει ζωντανό την 14η Νισάν, εφόσον σφάζεται ευθύς αμέσως με την είσοδό της;;;
(Πηγή: «Αγιογραφική αναίρεση τής "Ανάμνησης" τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά. Έφαγε ο Ιησούς Χριστός άζυμα στον Μυστικό Δείπνο;», Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)
Πηγή: Ακτίνες, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, Παγκύπρια Ένωση Γονέων, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
Η μικρή Zhou Dingshuang ζει στην Κίνα και είναι κυριολεκτικά τα χέρια και τα πόδια του 12χρονου ανάπηρου αδελφού της, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα κίνησης από τη γέννησή του.
Παρά τα πολλές φορές επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, την προσωπική της κούραση ή οποιαδήποτε δυσκολία μπορεί να παρουσιαστεί, η εννιάχρονη Zhou δεν αφήνει ποτέ πίσω τον αδερφό της, Dingfu.
«Δεν θα τον αφήσω ποτέ πίσω. Θα είμαι τα πόδια του για πάντα».
Κάθε πρωί η γλυκιά Zhou πλένει τα χέρια και το πρόσωπο του αδερφού της, τον βοηθάει να ντυθεί και έπειτα τον ανεβάζει στις πλάτες της και κατευθύνονται προς το σχολείο, από το οποίο να σημειωθεί πως δεν έχουν χάσει ούτε ένα μάθημα.
Αφού γυρίσουν από το σχολείο, το κοριτσάκι βοηθάει τον μικρό Dingfu με τις εργασίες του και μετά συμβάλει στις δουλειές του σπιτιού, αφού και οι δύο γονείς της είναι ανάπηροι. Πλένει τα λαχανικά, ταΐζει τα ζώα που εκτρέφουν και πλένει τα ρούχα της οικογένειας στο χέρι.
Η δασκάλα των αχώριστων αδερφών, Liu Yan, δήλωσε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό πως έχει κλείσει έναν ξενώνα για τα δύο παιδιά, αφού πρόσεξε τη δυσκολία που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Ο ξενώνας αυτός απέχει 500 μέτρα από το σχολείο, οπότε η μικρή κουβαλά τον αδερφό της όπως και να ‘χει, χωρίς να κουράζεται ή να μετανιώνει.
Πηγή: (Μάγδα Μπακούση, CNN Greece), Η άλλη όψη
Κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο, όταν ο ελληνικός στρατός αγωνιζόταν για την απελευθέρωση των αδελφών μας Μικρασιατών, πληροφορήθηκα ότι πολλοί των στρατιωτών και υπαξιωματικών και μερικοί των αξιωματικών βλασφημούσαν τα θεία, κάποτε μάλιστα και κατά την ώρα που άρχιζε η μάχη, κατά την οποίαν όφειλαν όχι να βλασφημούν τον Χριστό, την Παναγία και τον Τίμιο Σταυρό, αλλά να τους επικαλούνται σε βοήθεια και συμμαχία.
Όταν τα πληροφορήθηκα αυτά, ως πνευματικός πατέρας και ιερεύς του Θεού λυπήθηκα πάρα πολύ και εγραψα επιστολή στον αείμνηστο βασιλέα Κωνσταντίνο, υπενθυμίζοντας σε αυτόν ότι πρέπει να εκδώσει διαταγή αυστηρότατη, να πάψει τελείως η βλασφημία και από τον λαό και ιδίως από τον στρατό, και να γίνονται προσευχές, δεήσεις και παρακλήσεις, διότι οι νίκες και οι θρίαμβοι τους οποίους πολλές φορές πέτυχαν από τους αρχαιότατους χρόνους οι πρόγονοί μας, επί Βυζαντινών αυτοκρατόρων και οι προπάτορές μας κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821, ακόμη και επί των ημερών μας κατά τα έτη 1912-1913, δεν έγιναν με βλασφημίες εναντίον του Θεού και της Παναγίας Μητέρας Του, αλλά με πίστη θερμή και αληθινή προς τον Θεό, με προσευχές, με δεήσεις και παρακλήσεις, και με τη βοήθεια και συμμαχία του Θεού και την προστασία της Παναγίας Μητέρας Του.
«Πιστεύω, Μεγαλειότατε, αναμφιβόλως», έγραφα τότε, «ότι, εάν πάψει η βλασφημία, πάψει η διχόνοια και η διαίρεση (διότι εξακολουθούσε η διαίρεση μεταξύ Βασιλικών και Βενιζελικών), και συνδεθούν όλοι οι Έλληνες, και ο λαός και ο στρατός, δια του συνδέσμου της αγάπης και αναπέμπονται θερμές δεήσεις και ικεσίες με πίστη και ευλάβεια, θα μας βοηθήσουν ο Θεός και η Παναγία και θα νικήσουμε. Θα ελευθερώσουμε τους αδελφούς μας Μικρασιάτες και θα δοξασθούμε από Αυτόν σε όλο τον κόσμο. Στην αντίθετη περίπτωση, και αν δεν πάψει η βλασφημία και η διχόνοια, φοβούμαι, πολύ φοβούμαι, οτι θα συμβεί το αντίθετο και θα καταισχυνθούμε».
Ο βασιλεύς αδιαφόρησε, αλλά η αδιαφορία εκείνη επέφερε τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση του Θεού, την τέλεια ήττα του στρατού, την ολοσχερή καταστροφή της Μικράς Ασίας, την εξορία από την Ελλάδα και τον θάνατο από τη στενοχώρια και την πολλή θλίψη του βασιλέως, τον θάνατο των έξι κορυφαίων πολιτικών της Ελλάδας και τα λοιπά θλιβερά γεγονότα της εποχής εκείνης.
Λίγους μήνες προ της καταστροφής της Μικράς Ασίας, βρισκόμην στην Αίτζια, μια ώρα μακριά από τον Τσεσμέ, όπου υπάρχουν θερμές ιαματικές πηγές. Μια μέρα είχαμε συζήτηση με κάποιον φιλοπάτριδα πλούσιο από τη Σμύρνη, ο οποίος μου έλεγε: «Να ξέρεις, π. Φιλόθεε, ότι σε λίγες μέρες ο στρατός μας θα εισέλθει στην Κωνσταντινούπολη». «Ξέρω», του λέω, «ότι σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα ηττημένος και καταδιωγμένος». «Μην είσαι», μου λέει, «τόσο απαισιόδοξος».
«Δεν είμαι», απάντησα, «αλλά εφόσον πληροφορήθηκα σίγουρα ότι οι στρατιώτες, αντί να επικαλούνται τον Θεό σε βοήθεια, τον υβρίζουν και τον βλασφημούν, είναι αδύνατο, αδύνατο να μη τιμωρηθούν, διότι λέει το Πνεύμα το Άγιο: «Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν και πάντας τους αμαρτωλούς εξολοθρεύση». Οι βλάσφημοι όχι μόνο δεν αγαπούν τον Θεό, αλλα και τον βλασφημούν με τις αισχρότερες λέξεις. Οι βλάσφημοι είναι οι ασεβέστεροι και αμαρτωλότεροι όλων. Επομένως οι λόγοι του Κυρίου είναι αδύνατο να μην εκπληρωθούν».
Και δεν πέρασαν πολλές μέρες και εκπληρώθηκαν. Ο ελληνικός στρατός, αφού εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, δείλιασε και οπισθοχώρησε και άφησε τους αδελφούς μας υπόδουλους στα χέρια των βαρβάρων, οι οποίοι σκότωσαν όσους μπόρεσαν, και τους άλλους τους έδιωξαν γυμνούς από τις οικίες και όλα τους τα υπάρχοντα.
Και όλων αυτών αιτία και αφορμή ήταν και άλλες αμαρτίες, αλλά προπάντων η βλασφημία. Είναι απόλυτη ανάγκη να εξαλειφθεί η πληγή της βλασφημίας τελείως από το Έθνος για να ευτυχήσει, να δοξασθεί και να υψωθεί.
Πηγή: (Από το βιβλίο του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, Θεσσαλονίκη 1994.), Κοινωνία Ορθοδοξίας
Ἐξεδόθη ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 660/2018 ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε. γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί γίνεται μεγάλη συζήτηση στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό τύπο γιά τό θέμα αὐτό, ὅπως ἔγιναν καί δηλώσεις ὑπευθύνων ἀπό πλευρᾶς Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Πάνω στό θέμα αὐτό θά ἐκθέσω μερικές ἀπόψεις μου, πρῶτα ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί ἔπειτα ὡς πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί ὡς πρός τό τί δέον γενέσθαι.
1. Τά δύο Προγράμματα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν
Γιά νά κατανοήση κανείς τί ἀκριβῶς συμβαίνει μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, πρέπει νά ἐξετάση τήν διαφορά πού ὑφίσταται μεταξύ δύο Προγραμμάτων.
Πρίν τόν Σεπτέμβριο 2016, ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση, ἴσχυε τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα βάσει τοῦ ὁποίου ἐγράφησαν τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ ἀναλυτική μέθοδος ἴσχυε πολλά χρόνια στήν ἐκπαίδευση, ἀφοῦ στηρίζεται στήν ἀρχή ὅτι ἀπό τά ἁπλά στοιχεῖα γίνεται ἡ μετάβαση τά συνθετότερα, στά δέ θρησκευτικά –ὅπως καί σέ ἄλλα μαθήματα– γίνονταν τρεῖς κυκλικές ἐπαναλήψεις τῆς ὕλης ἀπό ἁπλούστερες σέ συνθετότερες μορφές κατά τό Δημοτικό, Γυμνάσιο καί Λύκειο. Αὐτονόητα τά ζητήματα ἐτίθεντο μέ χρονολογική σειρά καί λογική συγκρότηση ἀπό τά ἁπλά στά σύνθετα.
Συγκεκριμένα, ἄρχιζε ἡ προσφερόμενη γνώση ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, προχωροῦσε στήν Καινή Διαθήκη στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ καί ἐπεκτεινόταν στήν συνάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό, στίς διαφορές μεταξύ τῶν Χριστιανῶν (Ὀρθοδόξων, Ρωμαιοκαθολικῶν, Προτεσταντῶν), στίς αἱρέσεις, στίς ἄλλες Θρησκεῖες καί τά σύγχρονα κοινωνικά καί βιοηθικά προβλήματα. Στήν ὅλη μεθοδολογία τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος δέν ὑπῆρχαν πολλαπλές θρησκεῖες ταυτοχρόνως πλημμελῶς, ἀποσπασματικά ἐξεταζόμενες, οὔτε συναφῶς ἀνιστόρητες μεταβάσεις μέ ἅλματα αἰώνων ἐν εἴδει σύγκρισης φαινομένων καί μέ πρόσχημα τήν κριτική σκέψη.
Ἕνα τέτοιο μάθημα, πού στηριζόταν στήν ἀναλυτική μέθοδο, παρεῖχε ὁλοκληρωμένη γνώση καί δέν ἦταν ὁμολογιακό μάθημα, οὔτε εἶχε κατηχητικό χαρακτήρα, ἀλλά ἦταν γνωσιολογικό, πολιτιστικό καί θρησκειολογικό.
Ἄλλωστε, ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ βάση τῶν τριῶν γνωστῶν Θρησκειῶν (Ἑβραϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ, Μουσουλμανισμοῦ), ἄν καί ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι Θρησκεία, ὅπως οἱ ἄλλες, καθώς ἐπίσης οἱ μαθητές, ἐκτός ἀπό τήν δική τους χριστιανική πολιτιστική παράδοση, διδάσκονταν καί ἄλλες Θρησκεῖες καί ἄλλες σέκτες καί αἱρέσεις, καθώς ἐπίσης διδάσκονταν σύγχρονα κοινωνικά, οἰκολογικά ἤ βιοηθικά ζητήματα. Τό ὅτι μερικοί συστηματικά διαδίδουν ὅτι τό μάθημα αὐτό τῶν Θρησκευτικῶν ἦταν κατηχητικό καί ὁμολογιακό παραποιοῦν τά πράγματα ἐν γνώσει τους καί παραπλανοῦν συστηματικά τήν κοινωνία.
Ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 μέ ὑπουργική ἀπόφαση πού δημοσιεύθηκε στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως, καί εἶχε ἰσχύ Νόμου, ἄλλαξε αὐτή ἡ μεθοδολογία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν πού βασιζόταν στήν ἀναλυτική σκέψη καί εἰσήχθη τό λεγόμενο Πρόγραμμα Σπουδῶν πού βασίζεται στήν θεματική μέθοδο σπουδῶν. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐγκαταλείφθηκε πλέον ἡ ἀναλυτική μέθοδος καί εἰσήχθη ἡ μέθοδος διδασκαλίας τῶν Προγραμμάτων διαδικασίας, μέ ἔμφαση στήν μάθηση μέσῳ τῆς πράξης καί συμμετοχῆς τοῦ μαθητῆ στήν γνωστική διαδικασία.
Τά Ἀναλυτικά Προγράμματα κρίθηκαν ὡς παρωχημένα λόγῳ «ἀσαφοῦς, ἀόριστης στοχοθεσίας, μέ στείρα παροχή πληροφορίας καί συναφοῦς ἄκριτης ἀπομνημόνευσης, αὐστηροῦ προγραμματισμοῦ τῆς διδακτέας ὕλης, ἀνελαστικοῦ προγραμματισμοῦ τῆς διδασκαλίας, λιγοστῆς δυνατότητας ἀνάληψης πρωτοβουλιῶν ἀπό τόν ἐκπαιδευτικό».
Ἡ μεθοδολογία τῶν Προγραμμάτων διαδικασίας –ὅπως τοὐλάχιστον ἐφαρμόζονται στά νέα Προγράμματα Σπουδῶν Θρησκευτικῶν– μέ ἔμφαση στήν μάθηση, μέσῳ συμμετοχικῆς πράξης μαθητῶν καί διδασκόντων, ἑστιάζει πλήρως στό πῶς τῆς πράξης, καταργώντας ὡς ἀπολύτως παρωχημένο τό τί τῆς διδακτέως ὕλης.
Τό τί τῆς διδασκαλίας κρίνεται ὡς πληροφορία πού μεταβάλλεται διαρκῶς καί συνεπῶς δέν ἀξίζει τῆς προσοχῆς τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, ἐνῶ τό πῶς μαθαίνω ἀναδεικνύεται σέ μέγιστη ἀξία. Σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο καθίσταται ἀπολύτως σαφές τό γιατί παραγνωρίζεται ἀπολύτως ἡ σημασία τῆς ἱστορίας καί τῆς ἀναλυτικῆς λογικῆς, παρά τίς ρητορικές διαβεβαιώσεις περί στιβαροῦ ἱστορικοῦ πλαισίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τό περιβάλλον τῆς πληροφορίας.
Ὅταν αὐτό πού ἐνδιαφέρει εἶναι τό πῶς, ἀναγκαίως καί ἀναπόφευκτα ἐπιστρατεύονται τραγουδάκια, ποιηματάκια, σκετσάκια ὑπηρετικά τοῦ πῶς. Τά ἱστορικά φαινόμενα καθυποτάσσονται στήν λειτουργία ἐκμάθησης τοῦ πῶς.
Ἡ μετάβαση ἀπό τήν ἱστορία στήν πρακτική δεξιότητα εἶναι σαφής. Ἡ λογική τῶν δεξιοτήτων προωθούμενη ἀπό τό Πρόγραμμα Σπουδῶν χρησιμοποιεῖ τήν ἱστορία ὡς πεδίο ἐκμάθησης τεχνικῶν. Ἀκριβῶς γι' αὐτό χρησιμοποεῖ ὅ,τι εἶναι βολικό ἀπό τήν ἱστορία γιά ἐκμάθηση τεχνῶν καί στά πλαίσια τῆς πολυπολιτισμικότητας χρησιμοποιεῖ ὅ,τι εἶναι βολικό γιά τήν ἐξάσκηση τῶν μαθητῶν στίς παγκοσμιοποιημένες ἀρετές τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, οὐδέτερες γιά κάθε Θρησκεία. Ἀκριβῶς γι' αὐτό κάθε ἱστορικό φαινόμενο ἐξετάζεται πλημμελῶς, διότι δέν ἐνδιαφέρει καθεαυτό, ἀλλά ἐνδιαφέρει ἡ προκύπτουσα ἀπό αὐτό χρησιμότητα.
Ἡ θεματική μέθοδος δέν ἔχει σχέση μόνον μέ μιά ἁπλή μέθοδο, πού εἶναι ἔργο τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης, ἀλλά ἔχει σχέση μέ τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ θρησκευτική γνώση μέ τήν μέθοδο αὐτή δέν προσφέρεται μεθοδικά, χρονικά, ἀλλά ἀποσπασματικά. Δηλαδή, ἡ θεματική μέθοδος, ὅπως προαναφέρθηκε, κατήργησε τήν ἱστορική διάρθρωση τῆς ὕλης καί προσφέρει μιά προσέγγιση φαινομενολογική.
Αὐτό χαρακτηρίσθηκε ὡς «θρησκευτικός γραμματισμός», μέ τήν ἔννοια ὅτι σχηματίζεται μιά γνώση, λαμβάνοντας στοιχεῖα ἀπό ὅλες τίς θρησκεῖες. Πρέπει νά θυμίσω ὅτι, ὅπως ἀνέλυσα στήν εἰσήγησή μου στήν Ἱεραρχία, ὁ «θρησκευτικός γραμματισμός» ἦταν μιά θεωρία τοῦ Andrew Wright στήν Βρεταννία, τήν δεκαετία τοῦ ’90 πού δημιουργήθηκε «στόν ἀντίποδα τῆς φιλελεύθερης θεώρησης τῆς θρησκευτικῆς ἀγωγῆς» τοῦ Robert Jakson. Ὅμως, τελικά μέ τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν δέν ἐφαρμόσθηκε ὁ «θρησκευτικός γραμματισμός» τοῦ Andrew Wright.
Ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ παλαιοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος καί τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν δείχνει τό ὅλο πρόβλημα πού ὑπάρχει στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί δημιουργεῖ σύγχυση. Ἡ ἴδια διαφορά θά παρατηρηθῆ καί στό μάθημα τῆς ἱστορίας, ὅταν ἀντί νά διδαχθῆ ἡ ἱστορία τῆς χώρας μας μέ τήν ἀναλυτική μέθοδο (ἀρχαία, μέση, νεώτερη), θά διδαχθοῦν θεματικά ὅλα μαζί τά ἱστορικά γεγονότα. Αὐτό θά δημιουργήση τεράστια σύγχυση στούς μαθητές.
Δηλαδή, ἡ θεματική μέθοδος σπουδῶν στά μέν Θρησκευτικά δημιουργεῖ τόν θρησκευτικό συγκρητισμό, στήν δέ ἱστορία τόν ἀκραῖο διεθνισμό, πού ὑπονομεύει τό Ἔθνος καί εἰσάγει ἐν πολλοῖς τήν ἀρχή τῆς σύνθεσης καί τῆς ἀπώλειας τῶν πολιτισμικῶν χαρακτηριστικῶν καί ὁδηγεῖ στήν ἀφομοίωση ἑνός πολιτισμοῦ ἤ τόν ἀπο-εκπολιτισμό του.
Στό θέμα αὐτό πρέπει νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψη τά ὅσα ἐξέθεσα προηγουμένως γιά τήν διαφορά μεταξύ τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος καί τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν, σύμφωνα μέ ἐπιστημονικά δεδομένα, τά ὁποῖα ἔχω ἀναλύσει σέ δύο Εἰσηγήσεις μου στήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο (Ἰανουάριος 2016) καί τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Μάρτιος 2016).
Ἄν κανείς δέν ἐντοπίση αὐτήν τήν πραγματικότητα, δέν θά μπορέση νά καταλάβη καθόλου τό πρόβλημα πού ἔχει δημιουργηθῆ στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Δέν πρόκειται, δηλαδή, γιά μερικά ἐπί μέρους προβλήματα καί στοιχεῖα γνωσιολογικά, οὔτε γιά μερικά τραγούδια καί ἀποσπάσματα, ἀλλά γιά ὑπονόμευση τῆς σοβαρῆς ἀναλυτικῆς μεθόδου πού εἶναι ἡ βάση κάθε ἐπιστήμης, καί αὐτό ἔχει συνέπειες στόν πολιτισμό.
Ἔτσι, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μέ τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα ἦταν μεθοδικό, γνωσιολογικό, πολιτιστικό, θρησκειολογικό, ὅπως ἔχει ἀποδειχθῆ σέ σχετική διδακτορική διατριβή, καί ὄχι κατηχητικό καί ὁμολογιακό, μέ τίς ἀπαραίτητες διορθώσεις. Ἀντίθετα, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μέ τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν εἶναι συγκρητιστικό, διαθρησκειακό, καί ὑπονομεύει ὅλη τήν παράδοσή μας, ἡ ὁποία στηρίζεται στήν γνώση τοῦ δικοῦ μας πολιτιστικοῦ προτύπου, μέ τόν παράλληλο σεβασμό κάθε ἑτερότητας.
Ἐπειδή τελευταῖα διαδίδεται πολύ ὅτι τούς Φακέλους τοῦ Μαθητοῦ πού ἐκφράζουν τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν τούς ἐνέκρινε ἡ Ἐκκλησία, θέλω νά διευκρινίσω ὅτι στήν Συνεδρίαση τῆς 27ης Ἰουνίου 2017, μετά τήν σχετική εἰσήγηση γιά τούς Φακέλους τοῦ Μαθητοῦ, ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπιφυλάχθηκε καί δέν ἐνέκρινε.
Ἡ πρόταση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, ὅπως φαίνεται στά Πρακτικά τῆς Ἱεραρχίας ἦταν:
«Ἑπομένως, ἡ Ἐπιτροπή διαλόγου θά συνεχίσει τόν διάλογο μέ τήν Πολιτεία καί θά παρακολουθεῖ τήν ἐξέλιξη τῶν θεμάτων ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἔτσι, λοιπόν, σήμερα δέν θά ποῦμε ὅτι ἐγκρίνεται ἤ ἀπορρίπτεται τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, ἀλλά ὅτι ἡ ΙΣΙ ἐνημερώθηκε ἀπό τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς καί τούς εὐχαριστοῦμε...». Καί ἡ πρόταση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἔγινε ὁμοφώνως ἀποδεκτή.
Ἑπομένως, ἡ Ἱεραρχία δέν ἐνέκρινε, οὔτε ἀπέρριψε, ἁπλῶς ἐνημερώθηκε.
2. Οἱ προηγούμενες ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιά τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα
Τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀσχολήθηκε κατά καιρούς μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, κρίνοντας διάφορες προσφυγές πού ἀναφέρονταν σέ παράλληλα θέματα, ὅπως τήν προσευχή καί τήν μή παρακολούθηση τοῦ μαθήματος.
Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημανθῆ ὅτι τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας συζητᾶ θέματα προσφυγῶν καί ἀκυρώσεων, στηριζόμενο κυρίως στό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος καί τίς ἀποφάσειςκ τῶν Εὐρωπαϊκῶν καί Διεθνῶν Ὀργανισμῶν.
Πρέπει νά γίνη σαφές ὅτι τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας εἶναι τό Ἀνώτατο Ἀκυρωτικό Δικαστήριο τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, τό ὁποῖο ἑρμηνεύει τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους. Δέν μπορεῖ κάθε Ὑπουργός νά ἑρμηνεύη τό Σύνταγμα κατά τήν ἰδεολογία του, παραθεωρώντας τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, διότι τότε θά ἐκφρασθῆ στήν πράξη ἡ ὑπονόμευση τῆς ἴδιας τῆς Δημοκρατίας. Δέν εἶναι δυνατόν κάποιος μέ λαϊκιστικές ἰδεολογικές δηλώσεις καί ἐκφράσεις νά ὑπονομεύη τό ἴδιο τό Πολίτευμα τῆς Δημοκρατίας.
Στό συγκεκριμένο θέμα τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀποφάνθηκε δύο φορές.
Συγκεκριμένα, γιά ὅσο ἴσχυε τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα, δηλαδή μέχρι τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, ὑπάρχουν δύο ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί μιά ἀπόφαση τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, ἡ ὁποία ἐφετειακή ἀπόφαση εἶναι ἰσόκυρη μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἐπειδή ὁ Νόμος 702/1977 ὑπήγαγε τήν ἐκδίκαση τῶν αἰτήσεων τῶν ἀκυρωτικῶν πράξεων πού ἀφοροῦν κάθε θέμα ἐκπαιδευτικῆς νομοθεσίας ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας στό Τριμελές Διοικητικό Ἐφετεῖο.
Ἔτσι, ἡ ἀπόφαση 3356/1995 τοῦ ΣΤ' Τμήματος τοῦ Σ.τ.Ε. στηρίχθηκε στά ἄρθρα 13, 16, καί 3 τοῦ Συντάγματος, ἀπό τά ὁποῖα συνεπάγεται ὅτι ὁ σκοπός τῆς παιδείας πού προσφέρουν τά Σχολεῖα εἶναι «μεταξύ τῶν ἄλλων, καί ἡ "ἀνάπτυξη" τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς διδασκαλίας». Ἐπικαλέσθηκε καί τήν Διεθνῆ Σύμβαση τῆς Ρώμης τῆς 4ης Νοεμβρίου 1950, κατά τήν ὁποία κάθε κράτος «θά σέβεται τό δικαίωμα τῶν γονέων, ὅπως ἐξασφαλίζωσιν τήν μόρφωσιν καί ἐκπαίδευσιν τούτων συμφώνως πρός τάς ἰδίας αὐτῶν θρησκευτικάς καί φιλοσοφικάς πεποιθήσεις».
Συγχρόνως, ἀπεφάσισε ὅτι οἱ μαθητές μποροῦν νά μή παρακολουθήσουν τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀρκεῖ νά τό δηλώσουν στόν Διευθυντή τοῦ Σχολείου ὅτι ἔχουν λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως πού προσδιορίζονται σαφῶς, «ἤτοι διότι εἶναι ἑτερόδοξοι, ἑτερόθρησκοι ἤ ἄθεοι».
Στήν συνέχεια, ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 2176/1998 ἀπόφαση τοῦ ΣΤ' Τμήματος τοῦ Σ.τ.Ε. πού ἐξεδόθη μέ ἀφορμή ἄλλη αἴτηση ἀκυρώσεως πού ἀφορᾶ τήν μείωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας ἀναφέρεται στόν σκοπό τῆς παιδείας, πού εἶναι ὁ ἴδιος πού προσδιορίσθηκε ἀπό τήν προηγούμενη ἀπόφαση τοῦ 1995 καί συγχρόνως ἀναφέρεται στό νά ἐξασφαλίζεται ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν «ἐπί ἱκανοῦ ἀριθμοῦ ὡρῶν διδασκαλίας ἑβδομαδιαίως».
Πέρα ἀπό τίς δύο αὐτές ἀποφάσεις τοῦ Σ.τ.Ε., καί ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 115/2012 ἀπόφαση τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, ἀπεφάνθη ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπως διδασκόταν τότε μέ τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα, κινεῖται στίς ἀπαιτήσεις τοῦ πλουραρισμοῦ, τῆς πολυφωνίας καί τῆς πολυπολιτισμικότητας∙ ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές δέν μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὅσους λόγους καί ἄν ἐπικαλεσθοῦν∙ καί ὅτι ἐπιτρέπεται νά ἀπαλλάσσωνται ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μόνον οἱ ἄθρησκοι, οἱ ἀλλόθρησκοι ἤ ἑτερόδοξοι μαθητές, μόνον μέ τίς αὐστηρές προδιαγραφόμενες προϋποθέσεις.
Ἑπομένως, τά βιβλία πού διδάσκονταν στά Σχολεῖα τῆς Πρωτοβάθμιας καί Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, βάσει τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος, μέχρι τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων τῆς Χώρας μας πού μνημονεύθηκαν ἦταν σύμφωνα μέ τό Σύνταγμα καί ἐκινοῦντο στήν πλουραλιστική, πολυφωνική καί πολυπολιτισμική προοπτική.
3. Ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε. γιά τό Πρόγραμμα Σπουδῶν
Ὅταν τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 14375/Δ2/7-9-2016 ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων μέ τίτλο «Πρόγραμμα Σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στό Δημοτικό καί τό Γυμνάσιο», ἴσχυσε τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, ἀνετράπη τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα καί εἰσήχθη στά Σχολεῖα τό διαθρησκειακό μάθημα στά Θρησκευτικά μέ ἔντονο τόν χαρακτήρα τοῦ θρησκειολογικοῦ συγκρητισμοῦ, παρ’ ὅ,τι φαίνεται ὅτι ἔχει ὀρθόδοξο προσανατολισμό.
Ὅμως, μετά ἀπό αἴτηση ἀκυρώσεως στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ἐκδόθηκε ἡ ὑπ' ἀριθμ. 660/2018 ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειάς του, ἡ ὁποία μέ ἰσχυρά νομικά ἐπιχειρήματα ἀκύρωσε τήν ὡς ἄνω Ὑπουργική ἀπόφαση. Ἐνδεικτικά θά παρατεθοῦν μερικά βασικά σημεῖα.
Στό σκεπτικό της δέχεται ὅτι ἡ Πολιτεία εἶναι ἐλεύθερη «νά ἐπιλέγει καί νά καθορίσει κανονιστικά τό περιεχόμενο τῆς σχετικῆς ἀγωγῆς κατά τήν ἑκάστοτε ἐκπαιδευτική πολιτική καί τά πορίσματα τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης, μή ἐλεγχόμενη δικαστικά στίς ἐπιλογές της, παρά μόνον ὡς πρός τήν τήρηση τῶν πιό πάνω συνταγματικῶν ὑποχρεώσεων».
Μέ βάση αὐτό τό σκεπτικό ἀποφαίνεται ὅτι τό συγκεκριμένο Πρόγραμμα Σπουδῶν
–ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν διάταξη τοῦ ἄρθρου 16, παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, «διότι, μέ τό πρόγραμμα σπουδῶν πού εἰσάγει γιά τίς Γ'-ΣΤ' τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ καί γιά τό Γυμνάσιο, φαλκιδεύεται ὁ ἐπιβεβλημένος ἀπό τή συνταγματική αὐτή διάταξη σκοπός, ἡ σύμπτυξη δηλαδή τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν, πού ἀνήκουν στήν ἐπικρατοῦσα θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»,
–ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν διάταξη τοῦ ἄρθρου 13, παρ. 1 τοῦ Συντάγματος «πού κατοχυρώνει ὡς ἀπαραβίαστη τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως», διότι προκαλεῖ «σύγχυση» στούς ὀρθόδοξους μαθητές καί «κλονίζει τήν ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση»,
–ἐπεμβαίνει «στόν εὐαίσθητο ψυχικό κόσμο τῶν μαθητῶν αὐτῶν πού δέν διαθέτουν τήν ὡριμότητα καί τήν κριτική ἀντίληψη τῶν ἐνηλίκων» καί εἶναι ἱκανή «νά τούς ἐκτρέψει ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση»,
–ἔρχεται σέ ἀντίθεση πρός τήν διάταξη τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ ΠΠΠ τῆς ΕΣΔΑ «διότι προσβάλλει τό εὐθέως καθιερούμενο ἀπό τήν διάταξη αὐτή δικαίωμα τῶν ἀνηκόντων στήν ἐπικρατοῦσα θρησκεία ὀρθόδοξων χριστιανῶν γονέων νά διασφαλίσουν τή μόρφωση καί ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τους σύμφωνα μέ τίς δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις»
–ἔρχεται σέ ἀντίθεση «πρός τήν συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ἀρχή τῆς ἰσότητας» καί πρός τό ἄρθρο 14 (σέ συνδυασμό μέ τό ἄρθρο 9) τῆς ΕΣΔΑ «διότι στερεῖ ἀπό τούς μαθητές τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ δόγματος τό δικαίωμα νά διδάσκονται ἀποκλειστικῶς τά δόγματα, τίς ἠθικές ἀξίες καί τίς παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἡ νομοθεσία ὅπως ἔχει ἐκτεθεῖ προβλέπει γιά μαθητές ρωμαιοκαθολικούς, ἑβραίους καί μουσουλμάνους τή δυνατότητα νά διδάσκονται ἀποκλειστικῶς τά δόγματα τῆς πίστεώς τους (ὄχι δε καί τά δόγματα ἄλλων θρησκειῶν), μάλιστα δε ἀπό δασκάλους προτεινόμενους ἀπό τήν οἰκεία θρησκευτική κοινότητα».
Ἀπό ὅσα ἀνεφέρθησαν προηγουμένως εἶναι προφανές ὅτι τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα ἦταν σύμφωνο μέ τό Σύνταγμα, τήν Διεθνῆ Σύμβαση τῆς Ρώμης καί τήν νομολογία τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἐνῶ τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν εἶναι ἀντισυνταγματικό.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν ὑποστηριζόμενη ἄποψη ὅτι δῆθεν ἡ ὑπ' ἀριθμ. 660/2018 ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ ΣτΕ ἐξεδόθη ἐπί αἰτήσεως ἀκυρώσεως κατά τῆς προηγούμενης ὑπουργικῆς ἀπόφασης καί δέν ἀφορᾶ τήν ἰσχύουσα, κατά τήν ἄποψή μου εἶναι τυποκρατικός καί ἀλυσιτελῶς προβάλλεται, ἐν ὄψει τοῦ ὅτι τό Σ.τ.Ε ἑρμήνευσε τίς ἰσχύουσες συνταγματικές διατάξεις, ἡ δέ ἑρμηνεία αὐτή ἐν πολλοῖς ἰσχύει, mutatis mutandis καί γιά τήν ρύθμιση τῆς ἰσχύουσας ὑπουργικῆς ἀπόφασης. Ἐξ ὅσων δέ γνωρίζω καί ἡ ἰσχύουσα ὑπουργική ἀπόφαση ἔχει ἤδη προσβληθῆ μέ αἴτηση ἀκυρώσεως καί θεωρῶ ὅτι τό ἀποτέλεσμα, ἐν ὄψει τῶν ὡς ἄνω παραδοχῶν τῆς ἀπόφασης τοῦ Σ.τ.Ε., θά εἶναι ἡ ἀκύρωσή της.
Ἐπειδή ζοῦμε σέ εὐνομούμενη Πολιτεία, δέν εἶναι δυνατόν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Θρησκευμάτων νά μήν ἐφαρμόση τήν ἀπόφαση αὐτή, οὔτε φυσικά καί ἡ Ἐκκλησία νά τήν ἀγνοήση. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ μόνη λύση εἶναι νά γίνη διάλογος μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας μέ βάση τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα, καί νά γίνουν οἱ σχετικές βελτιώσεις του πού θά ἀναφέρωνται στήν σύγχρονη πραγματικότητα καί τίς νέες ἀνάγκες, τό ὁποῖο μάλιστα δέν καταργεῖ κανένα πλεονέκτημα τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν ὅσον ἀφορᾶ στίς τεχνικές διδασκαλίας.
Σέ αὐτό ἀναφερόταν ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τόν Μάρτιο τοῦ 2016, πού ἦταν:
«Νά ἐπικεντρωθῆ τό ἐνδιαφέρον στό τρέχον Πρόγραμμα (δηλαδή, τό προηγούμενο πρόγραμμα πρίν τόν Σεπτέμβριο 2016) μέ τήν δική του μεθοδολογία, στό ὁποῖο ὅμως νά γίνουν μερικές βελτιώσεις, ἐντάσσοντάς το στά σύγχρονα παιδευτικά δεδομένα, ὁπότε νά εἰσαχθοῦν σέ κάθε βιβλίο –ὄχι σέ κάθε μάθημα– μερικά κεφάλαια θρησκειολογικά, ἀνάλογα μέ τήν θεματολογία τοῦ βιβλίου, ἀφοῦ ὅμως δοθῆ προτεραιότητα στήν ὀρθόδοξη παράδοση, τήν ὁποία ἀκολουθεῖ ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἀλλά καί νά χρησιμοποιηθοῦν ὡς ἐφαρμογές καί τά καλά στοιχεῖα τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν».
Νομίζω δέν ὑπάρχει ἄλλη λύση πού νά ἐπιφέρη μιά ἰσορροπία στό θέμα αὐτό, ἡ ὁποία θά εἶναι σύμφωνη μέ τίς παραδόσεις μας, τό Σύνταγμα καί τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, καί ἦταν τό κύριο θέμα τῆς εἰσηγήσεώς μου στήν Συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς 9ης Μαρτίου 2016, στήν ὁποία ἀντιμετώπισα τό θέμα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό πλευρᾶς νομικῆς, ἐπιστημονικῆς καί δεοντολογικῆς καί υἱοθετήθηκε ὁμοφώνως ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.–
Πηγή: http://www.parembasis.gr/, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Οἱ σκέψεις καί ἡ καρδιά τῶν Πανελλήνων στούς ἀπαχθέντας ἀξιωματικούς πού βρίσκονται ἐγκάθειρκτοι στίς φυλακές ὑψίστης ἀσφαλείας τῆς Ἀνδριανούπολης.
Ὅπως ἔχουμε ἐπισημειώσει παλαιότερα ἡ Τουρκία τοῦ Προέδρου Ἐρντογάν φαινομενικά καί γιά προφανεῖς λόγους οἰκονομικῆς στήριξης καί ἐπειδή ἡ Εὐρώπη εἶναι μέγιστος ἐπενδυτής στήν Τουρκία καί ταυτόχρονα ἄριστος καταναλωτής τουρκικῶν προϊόντων, συντηρεῖ τήν δῆθεν Εὐρωπαϊκή της προοπτική, ἐνῶ σταθερά ἀρνεῖται τήν ἀποδοχή τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ κεκτημένου. Μπορεῖ μέν κατά καιρούς νά γίνονται σχετικές δηλώσεις, πού συντηροῦν τό κλίμα χρηματοδότησης τῆς Τουρκικῆς οἰκονομίας ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Ταμεῖο μέ τό δικαιολογητικό τῆς προσαρμογῆς καί τῆς περιθάλψεως τῶν προσφύγων, ἀλλά τό οὐσιῶδες περίγραμμα τῆς Τουρκίας τοῦ Ἐρντογάν καθορίζεται ἀπό τήν γνωστή ἰδεοληψία τοῦ νεοθωμανισμοῦ, τοῦ ὁποίου θεωρητικός ὑπῆρξε ὁ ἀποπεμφθείς Πρωθυπουργός Καθ. Νταβούτογλου.
Μέσα στό κλίμα αὐτό τῆς παραπλάνησης, καί τοῦ τακτικισμοῦ, ὁ Ἐρντογάν τό 2004 εἶχε χαρακτηρίσει την Εὐρωπαϊκή πορεία τῆς χώρας του «ὡς προτεραιότητα και ἕνα κοινό τόπο γιά τη διευθέτηση διαφορετικῶν ἀντιλήψεων», δεδομένου ὅτι αὐτή τήν ἄποψη τή συμμερίζονταν τό 62% τῆς Τουρκικῆς κοινῆς γνώμης. Ὄντως, ἡ ὑποψηφιότητα γιά ἔνταξη τῆς χώρας του στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἦταν ἡ πιό σημαντική πρόκληση στήν 554ετή ἱστορία τοῦ Ὀθωμανικοῦ και Τουρκικοῦ Κράτους γιά ἐνσωμάτωση Εὐρωπαϊκῶν προτύπων πολιτικῆς, οἰκονομίας και πολιτισμοῦ. Ἐξαρχῆς ὅμως ἡ ἐνταξιακή πορεία τῆς Τουρκίας, ἀποτέλεσε ἀντιπερισπασμό γιά ἕνα ἄλλο σχέδιο, πού ἐκτελοῦνταν σιωπηλά. Ἀντί τῆς Εὐρωπαϊκῆς ταυτότητας και τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ τῆς Τουρκίας ὑλοποιεῖται ἕνα διαφορετικό σχέδιο. Ὅλες οἱ μεταρρυθμίσεις (δυτικοποίηση) τῆς χώρας στοχεύουν στήν ἐνδυνάμωση τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς μέ τό σκεπτικό τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς «δόξας» τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας .
Τήν ὕπαρξη ἑνός ἐναλλακτικοῦ σχεδίου εἶχε ἀνακοινώσει ὁ Ἐρντογάν ἀπό τά χρόνια πού διετέλεσε Δήμαρχος τῆς Κωνσταντινούπολης (1994-1998). Βασιζόμενο σ΄ αὐτό τό σκεπτικό, τό κόμμα του, «Δικαιοσύνη και Ἀνάπτυξη», ξεκίνησε μια σειρά μεταρρυθμίσεων μέ στόχο την δημιουργία ἑνός Νεο-Ὀθωμανικοῦ κράτους, τό ὁποῖο θά βασίζεται στήν Ἰσλαμική θρησκεία. Οἱ μεταρρυθμίσεις αὐτές ἐμπεριέχουν στοιχεῖα τῆς θεωρίας ἐξευρωπαϊσμοῦ, μέ τη σημαντικότατη διαφορά ὅτι, ἀντί γιά ἐμφύσηση τῶν Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν και δομῶν, συγκροτεῖται μια διαφορετική ταυτότητα, πού βασίζεται στό Ἰσλάμ και τό Νεο-Ὀθωμανικό τρόπο, πού πρέπει νά γίνονται τά πράγματα. Tό ἐν λόγῳ μεταρρυθμιστικό σχέδιο περιλαμβάνει ρητορική, πολιτικές και δομικές ἀλλαγές και τέλος ἐνσωμάτωση τῶν ἀλλαγῶν στήν καθημερινότητα τῶν Τούρκων πολιτῶν. Στη μεταρρύθμιση αὐτή σημαντικό ρόλο ἔπαιξε και συνεχίζει νά παίζει ἡ ρητορική του, ἡ ὁποία εἶναι συνδεδεμένη μέ την διαδικασία μάθησης ἤ ἀλλιῶς ἐπανεκπαίδευσης τῆς κοινῆς γνώμης στο νέο ἰδεολογικό και δομικό-ὀργανωτικό του πλαίσιο.
Χαρακτηριστική εἶναι ἡ δήλωση του, ὅπου (αὐτο)ἀνακηρύσσεται φυσικός κληρονόμος τῆς ἐπανασύστασης τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ὅπως και ὁ χαρακτηρισμός τῆς μετανάστευσης ὡς μέσου κατάκτησης και ἐπέκτασης τοῦ Ἰσλάμ (Hijrah). Παράλληλα, σέ μια ἄλλη ὁμιλία του δέν δίστασε νά ἀναφέρει ὅτι ἡ «ἐλευθερία και ἡ δημοκρατία δέν ἔχουν ἀξία στήν Τουρκία». Ἡ ρητορική του αὐτή ἦρθε νά προστεθεῖ σέ μια ἤδη τεταμένη κατάσταση γιά την Τουρκική κοινωνία, πού, ὡς φάνηκε, ἤδη ἀπό τά μέσα τοῦ 2016 ὁδηγοῦνταν σέ σκοτεινές ἀτραπούς.
Ἑπομένως, τό ἀποτυχημένο πραξικόπημα τῆς 15ης Ἰουλίου 2016 ἀποτέλεσε μια σημαντική ἀπόδειξη γιά την πρόοδο τῆς μεταρρυθμιστικῆς προσπάθειάς του. Σημεῖο ἀναφορᾶς τό γεγονός ὅτι περισσότεροι ἀπό 80.000 Ἰμάμηδες καλοῦσαν στό ὄνομα τοῦ Κορανίου καί μέσῳ προσευχῶν (Ἄζαν) τούς πολίτες στούς δρόμους κατά τῆς ἀπόπειρας τοῦ πραξικοπήματος. Αὐτά ἀποδεικνύουν την ὕπαρξη ἐναλλακτικῶν διοικητικῶν δομῶν, πού βασίζονται στή θρησκεία, καί ὄχι στό κοσμικό κράτος. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἀποτροπή τοῦ πραξικοπήματος, ὅπως αὐτή ἔγινε (μέσῳ τῶν θρησκευτικῶν δομῶν), ἔστειλε τό μήνυμα ὅτι οἱ νέες Νέο-Ὀθωμανικές δομές ἔχουν περιέλθει σέκατάσταση ὡρίμανσης καί εἶναι πλέον λειτουργικές.
Ἡ κατάσταση αὐτή, πού ὁδήγησε στό πρόσκαιρο μέχρι χθές πάγωμα τῆς ἐνταξιακῆς πορείας τῆς Τουρκίας, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ συνεπακόλουθο τῆς Νέο-Ὀθωμανικῆς ἀναβίωσης. Μιᾶς ἀναβίωσης, πού συμπεριλαμβάνει Ὀθωμανικούς θεσμούς καί πρακτικές, πού ἐξὁρισμοῦ εἶναι ἀσύμβατες μέ τούς Εὐρωπαϊκούς θεσμούς καί δομές.
Ἡ ἀναβίωση αὐτή, ἐπίσης, ἐξηγεῖ την ἀμφισβήτηση ἀπό την πλευρά του τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης. Ὅπως χαρακτηριστικά δήλωσε, «ἡ Λωζάνη δέν εἶναι μιά συνθήκη, πού δέν μπορεῖ νά συζητηθεῖ. Σέ καμία περίπτωση δέν εἶναι ἕνα ἱερό κείμενο. Καί φυσικά θά τη συζητήσουμε» . Ἡ δήλωση αὐτή ἀφενός ἐπιβεβαιώνει την γενική φιλοσοφία ἀμφισβητήσεων ἀπό τή μεριά του, σέ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, καί ἀφετέρου ἀναφέρει ὅτι ὅλα τά μή ἱερά κείμενα ὑπόκεινται σέ ἀμφισβήτηση. Δεδομένων τῶν ἀνωτέρω, μπορεῖ κάποιος νά συμπεράνει ὅτι ἡ ὑποψηφιότητα τῆς χώρας του εἶναι τελικά ἕνα μέσον γιά την ἀποκόμιση οἰκονομικῶν ὠφελημάτων, παρά μιά αὐτόβουλη ἐπιλογή γιά δυτικοποίηση. Ὁ προορισμός του εἶναι πάντα ἡ δημιουργία μιᾶς Νέο-Ὀθωμανικῆς ταυτότητας καί αὐτοκρατορίας. Ἤδη ἡ ἐπίθεσή του στούς Κούρδους τοῦ Ἀφρίν, καί ἡ ἐπεκτατική του πολιτική στό Αἰγαῖο μέσῳ τῆς ἀμφισβητήσεως διεθνῶν Συνθηκῶν καί τοῦ Status, καθώς καί ἡ προσπάθειά του νά ἐμφανισθεῖ ὡς ὁ παγκόσμιος προστάτης τοῦ Ἰσλάμ τό ἀποδεικνύει περίτρανα. Πρόσφατο εἶναι τό ταξείδι του στίς σκληρές Ἰσλαμικές χῶρες τῆς Βορειοδυτικῆς Ἀφρικῆς καί τά ὅσα ἐκεί δήλωσε γιά τήν παγκόσμια ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλαμικοῦ κοσμοειδώλου.
Ἑπομένως ἡ Τουρκία τοῦ σημερινοῦ προέδρου Ἐρντογάν, μεταβάλλεται σέ ἕνα καθεστώς μέ πρόταγμα τό Ἰσλαμικό πολιτικοθρησκετικό κοινωνικόstatus καί ὁ ἴδιος ὀνειρεύεται νά ἀναγνωρισθεῖ σάν «Χαλίφης» τοῦ παγκόσμιου Σουνιτικοῦ Ἰσλάμ.
Μέσα στά πλαίσια αὐτά, ἐντείνει τίς παρενοχλήσεις του ἀπέναντι στήν χώρα μας πού γίνονται τρομακτικά ἐπικίνδυνες, ὅπως ὁ διεμβολισμός στήν περιοχή τῶν Ἰμίων τοῦ σκάφους τῆς Ἑλληνικῆς ἀκτοφυλακῆς καί ἡ ἁρπαγή στήν Ἑλληνοτουρκική μεθόριο τῶν περιπολούντων Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν, πού ἦταν ἀσφαλῶς μεθοδευμένη, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τήν συνέχεια καί τίς ἀπερίγραπτες τραγικές στιγμές τῶν δύο Ἑλλήνων πού ὁδηγοῦντο σιδηροδέσμιοι, σάν ἐγκληματίες, στήν δῆθεν ἀνεξάρτητη Τουρκική Δικαιοσύνη.
Ὅσοι γνωρίζουν ἀπό τήν ἐπικρατοῦσα μέχρι σήμερα κατάσταση, στήν ἑλληνοτουρκική μεθόριο τοῦ Ἕβρου καί τίς ἐξόχως φιλικές σχέσεις μεταξύ τῶν συνοριοφυλάκων τῶν δύο χωρῶν ἀντιλαμβάνεται εὐχερῶς τήν μεθόδευση τοῦ καθεστῶτος Ἐρντογάν. Συμπληρώνονται σήμερα 27 ἡμέρες ἀπό τήν κράτηση τῶν δύο Ἑλλήνων ἀξιωματικῶνπού βρίσκονται στήν καρδιά, τήν σκέψη καί τήν προσευχή ὅλων τῶν Ἑλλήνων στά μήκη καί πλάτη τοῦ πλανήτη καί παρά τίς ἀξιόλογες σχετικές προτροπές γιά ἄρση τῆς ἀνήθικης καί παράνομης ἁρπαγῆς τους, τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἡγεσίας,τοῦ ΟΗΕ καί τοῦ ΝΑΤΟὅπως ἀπεδείχθη καί ἀπό τήν χθεσινή συνδιάσκεψη Τουρκίας καί ΕΕ στήν Βάρνα τῆς Βουλγαρίας, ὁ σχεδιασμός τοῦ καθεστῶτος Ἐρντογάν δέν ἀλλάζει.
Ἑπομένως, ἡ λῦσις τοῦ σοβαρωτάτου αὐτοῦ προβλήματος, ὅπως ἀποδεικνύεται δέν μπορεῖ νά ἐπαφίεται πλέον εἰς τήν βούληση τῶν διεθνῶν Ὀργανισμῶν καί συσχετισμῶν, ἀλλά θά πρέπει ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, δυναμικά νά ἀποφασίση νά ἀνακόψη τίς ἰδεοληψίες καί τό θράσος τοῦ προέδρου Ἐρντογάν καί ἕνα τέτοιο πρόσφορο μέτρο θά ἦταν νά σταλῆ ἄμεσα μιά διακοίνωση στήν Τουρκική κυβέρνηση, ὅτι ἐντός 24 ὡρῶν θά ἀπελευθερωθοῦν οἱ παρανόμως κρατούμενοι Ἕλληνες ἀξιωματικοί, διότι ἄλλως ἡ Ἑλλάς καταργεῖ ἄμεσα τά δύο προξενεῖα Της σέ Ἀνδριανούπολη καί Σμύρνη, πού ἐλλείψει ὁμογενῶν εἶναι οὐσιαστικά ἄνευ ἀντικειμένου καί καλεῖ τήν Τουρκία, σύμφωνα μέ τό διεθνές δίκαιο νά πράξη τό ἴδιο κατ’ ἀναλογίαν καί ἀντιστοιχίαν, μέ τά Τουρκικά προξενεῖα Κομοτηνῆς καί Ρόδου, γιά νά ἐφαρμοσθῆ αὐθωρεί ἡ γνωστή τουρκική παροιμία: «Τό ἄλογο τοῦ Χότζα στήλωσε τά πόδια καί ὁ Χότζας ἄρχισε τούς τεμενάδες»!!!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Μετά την αντίστοιχη απόφαση της Βρετανίας αλλά και άλλων χωρών που προκάλεσαν αντιδράσεις στην ομοιοπαθητική κοινότητα, και η Ελλάδα προχωρά σε ξεκάθαρη «αποπομπή» της ομοιοπαθητικής από τον χώρο της ιατρικής.
Όπως αποκάλυψε το «Έθνος της Κυριακής», το Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας (ΚΕΣΥ) που αποτελεί το κορυφαίο γνωμοδοτικό όργανο του Υπουργείου Υγείας, στην Ολομέλειά του απεφάνθη ότι η ομοιοπαθητική όχι μόνο δεν είναι ισότιμη της ιατρικής αλλά ούτε καν συμπληρωματική της ιατρικής επιστήμης.
Σημειώνεται μάλιστα στην απόφαση του ΚΕΣΥ, που καθαρογράφτηκε μόλις πριν από λίγες ημέρες, ότι η ομοιοπαθητική δεν συνιστά ούτε καν «εναλλακτική ιατρική».
Όπως αποφάσισαν οι κορυφαίοι επιστήμονες του οργάνου, η ομοιοπαθητική συνιστά πρακτική και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως τίτλο τον: «Ομοιοπαθητική Πρακτική».
Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η Ολομέλεια του ΚΕΣΥ και αναφέρεται στο δημοσίευμα του «Έθνος της Κυριακής»: «Στον τίτλο “Ομοιοπαθητική Πρακτική” δεν θα πρέπει να αναφέρονται οι προσδιοριστικοί όροι “εναλλακτική ιατρική”, “θεραπευτική”, “ιατρική πράξη” ή “θεραπευτική πρακτική” και άλλοι σχετικοί ιατρικοί τίτλοι και όροι».
Πού στηρίχθηκε το ΚΕΣΥ
Η απόφαση του οργάνου στηρίχθηκε κυρίως στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν τα επιστημονικά δεδομένα ότι η ομοιοπαθητική μπορεί να είναι αποτελεσματική. Σκεπτικό που έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου κόσμου που απέρριψαν τη συγκεκριμένη πρακτική.
Να σημειωθεί ότι το ΚΕΣΥ είχε ξεκινήσει να μελετά και να διερευνά το θέμα πολύ καιρό πριν την Μεγάλη Βρετανία, η οποία πρόσφατα ενημέρωσε τους πολίτες της πως η ομοιοπαθητική είναι επιστημονικά ατεκμηρίωτη και διέκοψε τη συνταγογράφηση των σχετικών σκευασμάτων από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της (NHS), απόφαση που είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις.
Δείτε εδώ την σχετική:
Η απόφαση ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf
Πηγή: http://www.healthreport.gr, Η άλλη όψη
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 26η Μαρτίου 2018.
Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η «ΝΗΣΤΕΙΑ» ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
Ο δυτικός Χριστιανισμός αφότου αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, τον 11ο αιώνα, απώλεσε την θεία Χάρη και ως εκ τούτου η κατοπινή του πορεία, μέχρι σήμερα, είναι μια εξελισσόμενη έκπτωση από την αυθεντικότητα. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, αν πούμε,ότι σχεδόν τίποτε δεν άφησε αναλλοίωτο από την εκκλησιαστική Παράδοση της πρώτης χιλιετίας. Αρχίζοντας από την παραχάραξη του τριαδολογικού δόγματος, στη συνέχεια του χριστολογικού, του σωτηριολογικού, του εκκλησιολογικού, έφτασε στο τέλος να παραχαράξει και αυτές τις συνήθειες και πρακτικές, που καθόρισε η Εκκλησία, δια των Αγίων Συνόδων, των ιερών Κανόνων και των αγίων Πατέρων, για την πνευματική ζωή και προκοπή των πιστών.
Μια από τις πρακτικές που μετέβαλε ο δυτικός Χριστιανισμός, είναι και ο θεσμός της νηστείας. Παραμερίζοντας δεκάδες Ιερούς Κανόνες και λόγους αγίων Πατέρων, οι οποίοι καθορίζουν επακριβώς το νόημα και την σημασία της, δημιούργησε ένα δικό του, αυθαίρετο σύστημα νηστείας, το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με τη νηστεία της Εκκλησίας μας. Στα παρά πάνω συμπεράσματα αβίαστα καταλήγει κανείς, όταν διαβάσει κάποιο σχετικά πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα των εν Αθήναις παπικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (αριθμ. φύλ. 28.2.2018), με τίτλο: «Γιατί δεν τρώμε κρέας τις Παρασκευές». Σ’ αυτό ο αρθρογράφος παρουσιάζει την περί νηστείας παπική διδασκαλία, η οποία βεβαίως αφίσταται παρασάγγας από την διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Και μόνο ο τίτλος του άρθρου φανερώνει περίτρανα αυτή την χαώδη απόσταση, διότι, όπως θα δούμε, η νηστεία των παπικών αποκλείει μόνο το κρέας και όχι άλλα αρτύσιμα είδη διατροφής όπως τα γαλακτοκομικά, τα ψάρια, το λάδι και το κρασί, και επί πλέον καθιερώνει μόνο μία ημέρα νηστείας, την Παρασκευή και όχι άλλες ημέρες! Γράφει:
«Γιατί η Εκκλησία ζητά από τους Καθολικούς να απέχουν από το κρέας τις Παρασκευές (όπως και την Τετάρτη των Τεφρών και την Μεγάλη Παρασκευή), αλλά δίνει το ΟΚ για τους Καθολικούς να τρώνε ψάρια;»
Εδώ ο αρθρογράφος δίνει ξεκάθαρα το πλαίσιο της νηστείας στον Παπισμό, η οποία περιορίζεται στην αποχή μόνον του κρέατος τις Παρασκευές και κάποιες άλλες δικές του εορτές. Δικαιολογεί δε αυτή την αποχή ως εξής:
«Ας ξεκινήσουμε από το ερώτημα “γιατί Παρασκευή;”. Οι Καθολικοί από αμνημονεύτων χρόνων ξεχώρισαν την Παρασκευή για να τηρούν μια ειδική μετάνοια, με την οποία πρόθυμα υποφέρουν με το Χριστό, ώστε κάποια στιγμή να δοξαστούν μαζί Του. Αυτή είναι η καρδιά της παράδοσης της αποχής από το κρέας την Παρασκευή, και αυτή η παράδοση τηρείται στην Καθολική Εκκλησία. Δεδομένου ότι πιστεύεται (sic) ότι ο Ιησούς Χριστός υπέφερε στο σταυρό ημέρα Παρασκευή, οι Χριστιανοί από την αρχή ξεχώρισαν αυτήν την ημέρα για να ενώσουν τα βάσανά τους με τον Ιησού.»
Ήδη από τα αποστολικά χρόνια όρισε η Εκκλησία να νηστεύουμε όχι μόνον την Παρασκευή, αλλά και την Τετάρτη, την οποία αποσιωπά ο αρθρογράφος. Ενδεικτικά εδώ αναφέρουμε τον 69ο (ΞΘ΄), Ιερό Κανόνα των αγίων αποστόλων:
«Ει τις επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή υποδιάκονος, ή αναγνώστης, ή ψάλτης, την αγίαν Τεσσαρακοστήν ου νηστεύει, ή Τετράδα (=Τετάρτη), ή Παρασκευήν καθαιρείσθω. Εκτός ει μή δι’ ασθένειαν εμποδίζοιτο. Εάν δε λαϊκός ή, αφοριζέσθω[1].»
Επίσης από τα αποστολικά χρόνια, η Εκκλησία όρισε και άλλες περιόδους νηστείας, όπως η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπως είδαμε στον παρά πάνω Ιερό Κανόνα, των αγίων Αποστόλων,της Παναγίας, (του δεκαπενταυγούστου) και των Χριστουγέννων, οι οποίες διά μέσου των αιώνων πήραν συγκεκριμένες μορφές, οριστικοποιήθηκαν από τους αγίους Πατέρες και θεσμοθετήθηκαν από τις Άγιες Συνόδους. Βεβαίως αυτές οι νηστείες δεν απαγόρευαν μόνο το κρέας, αλλά και άλλες ζωικές και λιπαρές τροφές, κάτι που αποσιωπά ο αρθρογράφος! Η αντίληψη ότι δήθεν «αυτή είναι η καρδιά της παράδοσης της αποχής από το κρέας την Παρασκευή» είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης στο «Πηδάλιό» του αναφέρει ότι:
«... η νηστεία της Τετράδος και Παρασκευής δεν περιορίζεται εις μόνην την αποχήν του κρέατος, αλλά κανονίζεται αύτη εις το να μη γευθεί τινάς τελείως τροφής έως της εσπέρας. Όθεν και ο μακάριος Βενέδικτος εις τον ΜΑ΄ Κανόνα αυτού διορίζει τους υποτασσομένους αυτώ μοναχούς να νηστεύουν την Τετράδα και Παρασκευήν έως ώρας ενάτης [2].»
Στο σπουδαίο πρωτοχριστιανικό κείμενο «Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων» (τέλη 1ου αιώνα), αναφέρεται ρητά ότι:
«Αι δε νηστείαι υμών μη έστωσαν μετά των υποκριτών· νηστεύουσι γαρ δευτέρα σαββάτων και πέμπη· υμείς δε νηστεύσατε τετράδα και παρασκευήν (8,1).»
Στο αρχαίο εκκλησιαστικό κείμενο «Αποστολικαί Διαταγαί», (4ος αιώνας), αναφέρεται:
«Τετράδα και Παρασκευήν προσέταξεν ημίν νηστεύειν, την μεν διά την προδοσίαν, την δε διά το Πάθος (Ε, 15).»
Επίσης η αντίληψη ότι δήθεν «οι Χριστιανοί από την αρχή ξεχώρισαν αυτήν την ημέρα, [Παρασκευή], για να ενώσουν τα βάσανά τους με τον Ιησού», δεν ευσταθεί. Όπως εξηγεί στο «Πηδάλιό» του ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης:
«Όθεν δεν πρέπει να λέγομεν ότι πενθούμεν διά τον σταυρόν. Ου γαρ δι’ εκείνον πενθούμεν, μη γένοιτο, αλλά για τα ιδικά μας αμαρτήματα[3].»
Παρά κάτω προσπαθεί να εξηγήσει, γιατί επιτρέπεται να τρώνε ψάρια. Γράφει:
«Εδώ όμως μπαίνει το ερώτημα, γιατί τα ψάρια εξαιρούνται; Η εντολή της Εκκλησίας, για το συγκεκριμένο θέμα οριοθετεί την αποχή από τα «χερσαία ζώα». Οι εντολές περί αποχής θεωρούν ότι το κρέας προέρχεται μόνο από τα ζώα όπως τα κοτόπουλα, οι αγελάδες, τα πρόβατα, ή οι χοίροι – τα οποία όλα ζουν στην ξηρά. Τα πτηνά θεωρούνται επίσης κρέας. Τα ψάρια, από την άλλη πλευρά, δεν βρίσκονται στην ίδια ταξινόμηση. Τα ψάρια είναι μια διαφορετική κατηγορία ζώων…»!
Αλλά βάσει ποίων Ιερών Κανόνων κάνει τους παράπάνω ισχυρισμούς;
Οι άγιοι Πατέρες στους λόγους των περί νηστείας μας δίνουν ανάγλυφη την περί νηστείας διδασκαλία της Εκκλησίας μας και το βαθύτερο νόημά της. Αν ανατρέξουμε στους λόγους των, αμέσως θα διαπιστώσουμε, ότι όλοι τους δίδουν σ’ αυτήν ένα καθολικό χαρακτήρα και την προβάλλουν ως έκφραση της ασκητικής τοποθετήσεως του πιστού έναντι των υλικών στοιχείων του κόσμου, προκειμένου να αποφύγει την υποταγή του σ’ αυτά και προσανατολίσει την θέλησή του προς τον Θεόν και υποταγεί στο θέλημά Του. Έτσι, με τον τρόπο αυτό, διερμηνεύουν το βαθύτερο πνεύμα του ευαγγελίου και τον ασκητικό χαρακτήρα του Ορθοδόξου ήθους. Επίσης όταν με την λέξη νηστεία αναφέρονται ειδικότερα στις τροφές, τότε ως επί το πλείστον, εννοούν την αποχή από ορισμένα είδη τροφών για ένα χρονικό διάστημα, αν και η λέξη νηστεία κατά κυριολεξία σημαίνει πλήρη ασιτία, (νη=όχι+εσθίω). Ιδιαιτέρως τονίζεται η αρχαιότητα του θεσμού, του οποίου η αρχή ανάγεται στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Ο Μέγας Βασίλειος για παράδειγμα, στον πρώτο περί νηστείας λόγο του αναφέρει, ότι η νηστεία είναι «συνηλικιώτης της ανθρωπότητος», διότι ενομοθετήθη στον παράδεισο. Και στη συνέχεια προσθέτει:
«Επειδή δεν νηστεύσαμε, εξεπέσαμε από τον παράδεισο. Ας νηστεύσωμε λοιπόν, διά να επανέλθωμε εις αυτόν.»
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον περί μετανοίας λόγον του συμπληρώνει:
«Εάν μέσα στον παράδεισο ήταν αναγκαία η νηστεία, πόσο μάλλον εκτός του παραδείσου;»
Στη συνέχεια τόσο ο Μέγας Βασίλειος, όσον και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνουν μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία του Ισραήλ, όπου βλέπουν καταξιωμένο τον θεσμό της νηστείας στη ζωή μεγάλων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Μωϋσής μετά από νηστεία 40 ημερών αξιώνεται να δεχθεί τις πλάκες του Νόμου. Αντίθετα η οινοποσία και η μέθη του λαού κάτω στους πρόποδες του όρους Χωρήβ κομμάτιασε τις πλάκες, τις οποίες παρέλαβε η νηστεία. Στη συνέχεια μνημονεύουν τον Ησαύ, τον προφήτη Ηλία, τους τρείς παίδες στη Βαβυλώνα, τον προφήτη Δανιήλ, και τον προφήτη Ησαΐα, ο οποίος επισημαίνει τον κίνδυνο της τυποποιήσεως της νηστείας και προβάλλει στο λαό όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνιστούν την αληθινή νηστεία, η οποία τότε μόνον είναι αποδεκτή από τον Θεόν, όταν συνδυάζεται με την αποχή από την αμαρτία, (Ησαΐας 1,13-17). Τέλος καταλήγουν στο πρόσωπο του ιδίου του Κυρίου μας, ο Οποίος τόσο με το προσωπικό του παράδειγμα, όσο και με την διδασκαλία του προσδιορίζει την θετική του στάση απέναντι στο θεσμό της νηστείας και προδιαγράφει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την ορθή και θεάρεστη άσκησή της.
Επίσης είναι σημαντικό να τονιστεί, ότι όταν οι άγιοι Πατέρες ομιλούν για την νηστεία, δεν το κάνουν από περιφρόνηση προς τις τροφές, ούτε απόδιάκριση σε καθαρές και μη καθαρές, αφού κατά τον απόστολο «παν κτίσμα Θεού καλόν, και ουδέν απόβλητον μετά ευχαριστίας λαμβανόμενον», (Α΄ Τιμ. 4,4), αλλά διότι η νηστεία είναι το κατάλληλο μέσον στη σταύρωση του σαρκικού φρονήματος και των εμπαθών επιθυμιών. Ο αβάς Ποιμήν σ’ ένα απόφθεγμά του στο Γεροντικό λέγει ότι η νηστεία δεν πρέπει να είναι «σωματοκτόνος αλλά παθοκτόνος». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων πολύ εύστοχα παρατηρεί σε ομιλία του στον παραλυτικό:
«Ας χρησιμοποιήσωμε με μέτρο την τροφή, χωρίς να παρασυρόμαστε στη γαστριμαργία, ώστε να υπερισχύσωμε και των σαρκικών ηδονών.»
Ο Μέγας Βασίλειος στο 2ο λόγο του περί νηστείας, παρομοιάζει τη νηστεία με όπλο στην πάλη κατά των δαιμόνων, ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σ’ ένα λόγο του «στην αποδημία του επισκόπου Φλαβιανού» θεωρεί την νηστεία ως φάρμακο της ψυχής. Τέλος ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, (για να περιοριστούμε μόνο στους παρά πάνω αγίους Πατέρες), ομιλώντας για τη νηστεία λέγει:
«Νηστεία είναι η αποκοπή της πυρώσεως και των πονηρών λογισμών, καθαρότητα της ψυχής, φωταγωγός της ψυχής, φυλακή του νοός, διάλυσις της αναισθησίας, πόρτα της κατανύξεως, αφορμή ησυχίας, πρόξενος απαθείας, άφεσις αμαρτιών.»
Επίσης οι άγιοι Πατέρες, ομιλώντας περί νηστείας, ενώ από μια πλευρά εγκωμιάζουν και τονίζουν την αξία της, από την άλλη θαυμάζομε την σοφία της διακρίσεώς των στον τρόπο της εφαρμογής της στην κάθε μια συγκεκριμένη περίπτωση, καθιερώνοντας έτσι τον θεσμό της Οικονομίας. Ο άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος σ’ ένα λόγο του προς τον επίσκοπο Κάστορα, παρατηρεί:
«Εκείνοι, [οι Πατέρες], δεν μας παρέδωσαν ένα κανόνα νηστείας, ούτε ένα τρόπο μεταλήψεως τροφών, ούτε και στο ίδιο μέτρο, επειδή δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, ούτε όλοι την ίδια ηλικία, αλλά ούτε όλοι είναι εξ’ ίσου υγιείς.»
Χωρίς δηλαδή να υποτιμούν ούτε στο ελάχιστο την αξία της νηστείας, παράλληλα δεν εγκλωβίζονται σε άκαμπτες αρχές και νόμους και κανόνες, αλλά κινούνται με θαυμαστή πνευματική ελευθερία στο συγκεκριμένο θέμα. Λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πλείστους όσους παράγοντες, που είναι δυνατόν να τροποποιήσουν, ή και μεταβάλλουν το μέτρο και τον χρόνο της νηστείας, όπως είναι η ασθένεια, το είδος της εργασίας, οι ανθυγιεινές συνθήκες διαβιώσεως, οι διάφοροι κλιματολογικοί παράγοντες κ.λ.π.
Θα κλείσουμε την μικρή αυτή αναφορά μας στη «νηστεία»των παπικών σε αντιδιαστολή προς τη νηστεία της Εκκλησίας μας,υπογραμμίζοντας μια μεγάλη αλήθεια: Το ότι δηλαδή η αλλοίωση του δόγματος έχει τη δύναμη να επηρεάσει καθοριστικά όλες τις πτυχές της ζωής της Εκκλησίας. Όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες μας, δόγμα και ήθος, θεωρία και πράξη, πίστη και ζωή, είναι τόσο πολύ αλληλένδετα και άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ώστε αλλοίωση και παραχάραξη του δόγματος να φέρνει αναπόφευκτα αλλοίωση του ήθους και της ζωής της Εκκλησίας. Προφανώς ο αρθρογράφος σε όσα περί νηστείας αναφέρει έχει υπ’ όψιν του νόμους και κανόνες που καθιέρωσε ο Παπισμός μετά την αποκοπή του από την Εκκλησία, ακυρώνοντας όμως προγενεστέρους, τους οποίους εθέσπισαν οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες μας, εγκαινιάζοντας έτσι έναν εύκολο και ανώδυνο Χριστιανισμό, χωρίς κόπο και άσκηση, που είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να φθάσει κανείς στον αγιασμό και την θέωση. Το αποτέλεσμα ήταν ο Παπισμός να φθάσει νομοτελειακά στην πλήρη εκκοσμίκευσή του. Προς τον ίδιο κατήφορο της εκκοσμικεύσεως δυστυχώς οδεύει νομοτελειακά και ο Οικουμενισμός, η άλλη αυτή μεγάλη παναίρεση της εποχής μας, όπως έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα άρθρα και μελέτες μας.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
* * * * * *
[1]. Βλ. Νικοδήμου αγιορείτου, Πηδάλιον, Εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 91-92.
[2]. Ό.π. σελ. 94.
[3]. Ό.π. σελ. 92.
Πηγή: Ακτίνες
Μὲ τὴν ἁγία αὐτὴ λέξη χαρακτηρίζουμε ὅ,τι περισσότερο ἀγαποῦμε καὶ σεβόμαστε στὴν ζωή μας. Μάννα λέμε τὴν Ἐκκλησία –συνηθισμένη φράση στὰ Πατριαρχεῖα «ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία»– καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος πιὸ ταιριαστὸς χαρακτηρισμός, γιατὶ δείχνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων. Μάννα γλυκειὰ ἀποκαλοῦμε καὶ τὴν πατρίδα μας. Λέξη πού, ὅταν τὴν ἐκφέρουμε, γεμίζει τὸ στόμα μας γλύκα γιὰ τὴν χώρα ποὺ ζοῦμε καὶ τὸν τόπο ποὺ κατοικοῦμε. Μάννα εἶναι καὶ αὐτὴ ποὺ μᾶς κυοφόρησε καὶ μᾶς ἔφερε στὸν κόσμο. Πάνω σ᾽ αὐτὴν τὴν λέξη στηρίζονται ἑκατοντάδες γλυκειὲς προσφωνήσεις. Μάννα νιὸς καὶ μάννα γέρος. Καὶ στὸν πόνο μάννα θὰ φωνάξουμε καὶ στὴν χαρὰ τὴν λέξη μάννα θὰ κροτήσουμε. Καὶ τὸ πιὸ ὄμορφο πρόσωπο πάνω στὴν γῆ, τὴν Παναγία μας, μάννα τὴν προσφωνοῦμε καὶ γεμίζει ὅλο τὸ εἶναι μας ἀπὸ τὴν γλυκάδα αὐτῆς τῆς προσφώνησης.
Ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοτάτους χρόνους, ὅταν ὁ τύραννος, ὁ κατακτητής, ἤθελε νὰ τιμωρήση, νὰ πονέση τὴν μάννα ἢ τοὺς γονεῖς πιὸ πολύ, ἔσφαζε τὰ τέκνα τους μπροστά τους. Μιὰ τιμωρία μὲ τόση σκληρότητα, ποὺ οὔτε τὰ θηρία δὲν δείχνουν. Μπορεῖ νὰ εἶμαι μοναχὸς καὶ μεγάλος στὴν ἡλικία, καὶ ὅμως αἰσθάνομαι τὴν στοργὴ τῆς μάννας. Ὅλες οἱ ἀγκαλιὲς εἶναι γλυκειὲς καὶ ὄμορφες, τῆς μάννας ὅμως ἡ ἀγκαλιὰ εἶναι φιλόστοργη καὶ μακριὰ ἀπὸ κάθε ἡδονικὴ ἀπόλαυση. Ἀκόμα καὶ ὁ πατέρας, ὅταν θέλη νὰ τιμωρήση τὸ παιδί του, λέει τὶς φοβερὲς ἐκεῖνες κουβέντες: βλαστημάει τὴν μάννα ποὺ τὸ γέννησε καὶ δίνει τὴν παραγγελία στὸ μικρὸ παιδί: «πὲς σ᾽ αὐτήν»· χάνει καὶ τὸ ὄνομά της καὶ τὴν ἰδιότητά της. Μέχρι σήμερα τὸ ἀκοῦμε καὶ λέμε: «Κύριε, λυπήσου μας καὶ μὴ μᾶς ρίχνης στὴν παγωμένη λίμνη». Οἱ λέξεις αὐτὲς εἶναι σὰν νὰ σὲ ἁρπάζη ὁ ἴδιος ὁ πατέρας καὶ σὲ ρίχνη σὲ παγόνερα.
Ποιός στὴν στέρηση τῆς μάννας δὲν αἰσθάνεται μοναξιὰ καὶ λησμοσύνη ἀπ᾽ ὅλους; Ὁ Ἑβραῖος μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Ἱερουσαλήμ, καταριότανε τὸν Ἀσσύριο καὶ τοῦ ἔλεγε: «Θὰ εἶναι μακάριος αὐτὸς ποὺ θὰ συντρίψη τὰ παιδιά σου πάνω στὴν πέτρα». Καὶ οἱ ἅγιοι Μάρτυρες πέρασαν τέτοιο ψυχικὸ μαρτύριο· νὰ γδέρνωνται καὶ νὰ μαχαιρώνωνται μπροστὰ στὴν μάννα ποὺ τοὺς γέννησε. Ἐκεῖ φαίνεται ἡ μεγάλη ἰσχὺς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό.
Ἀλλὰ καὶ οἱ νεώτεροι τύραννοι καὶ κατακτητὲς ἔφθασαν στὸ σημεῖο μπροστὰ στὴν μάννα νὰ ἀνάβουνε φούρνους καὶ νὰ ρίχνουν μέσα τὰ παιδιά της. Ὑπάρχει ἀκόμα ἕνας τέτοιος φοῦρνος στὸν Χορτιάτη. Ὅλη ἡ γῆς στενάζει ἀπὸ τὶς λογχεύσεις στὴν τρυφερὴ καρδιὰ τῆς μάννας.
Σήμερα οἱ κρατοῦντες δὲν χρησιμοποιοῦν ἐμφανῶς ὅπλα καὶ σπαθιά, ἀλλὰ προσπαθοῦνε μὲ τρόπους σατανικοὺς νὰ ἐμποδίσουν τὸ ζευγάρι νὰ ἔχη παιδιά. Ἡ πολυτεκνία τίθεται τεκμήριο φορολογίας. Ἀναγκαστικὰ τυραννιῶνται οἱ γονεῖς ποὺ θέλουν παιδιά, καὶ μάλιστα ἡ μάννα. Δὲν γεννήθηκα ἀπὸ βράχο, ἀπὸ μάννα ἦρθα στὸν κόσμο. Καὶ ἐνθυμοῦμαι ὅτι ἦταν παραπονιάρα στὸν Θεό, ποὺ δὲν τῆς ἔδωσε πολλὰ παιδιά, ἂν καὶ ἡ ἡλικία της εἶχε πιὰ προχωρήσει. Ἡ πολυτεκνία εὐτυχῶς εἶχε περάσει μερικὰ χρόνια στὰ χέρια τῆς Ἐκκλησίας, στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν, τῶν ἐξομολόγων, ποὺ ἐνθαρρύνανε τὴν παιδοποιΐα καὶ συναντούσαμε ἔτσι ἕνα παιδάκι στὸν δρόμο καὶ μιὰ μάννα βρεφοκρατοῦσα.
Σκύλα κυβέρνηση, πουθενὰ δὲν μπορεῖς νὰ βοηθήσης τὸν Νεοέλληνα, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ στὴν ἀπόκτηση παιδιῶν βράζει τὸ καζάνι τῆς σκληρότητας, τῆς ἀπανθρωπιᾶς, ὅπου ρίχνεις κάθε παιδὶ ποὺ θά ᾽ρθη στὸν κόσμο. Ἐνθαρρύνεις τὴν ἔκτρωση, ποὺ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν. Ἀφήνεις τὴν Ἐκκλησία χωρὶς παιδιὰ καὶ τὴν Ἑλλάδα χωρὶς Ἑλληνόπουλα.
Θὲς στρατό;
Ἀπὸ ποῦ θὰ τὸν κόψης, ἀπὸ τὰ βράχια τῶν ξένων; Στερεῖς τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ παιδιὰ, ποὺ αὔριο μποροῦσαν νὰ γίνουν ἅγιοι. Στὴν κοινωνία στερεῖς τὴν δυνατότητα νὰ κάνη ἐπιλογὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς ὁποίους θὰ συνεργασθῆ.
Πόσες φορὲς ἀκοῦμε: «Ἀφοῦ δὲν βρίσκω ἄλλον, πάω σ᾽ αὐτόν». Οἱ παλιοὶ ἔλεγαν: «Ἀλλοίμονο στὸ χωριὸ μὲ τὰ λίγα σπίτια». Ἀλλοίμονο στὴν χώρα ποὺ δὲν ἔχει παιδιά. Πόσο γρήγορα πήρατε τὴν θέση τοῦ Ἡρώδη καὶ σφαγιάζετε, μὲ τρόπο βέβαια «πολιτισμένο», ὄχι δεκατέσσερεις χιλιάδες, ἀλλὰ ἑκατομμύρια παιδιά.
Θεσπίσατε νόμους σὲ ὅλη τὴν κτίση, σὲ θάλασσα καὶ ξηρά, νὰ ἀπαγορεύεται τὸ κυνήγι τὴν ἐποχὴ τοῦ ζευγαρώματος. Πιὸ ἄνετα ζευγαρώνει μιὰ ἀρκούδα ἀπὸ ἕνα ζευγάρι ἀνθρώπων! Καὶ ἔτσι τὰ τρώει τὸ μαῦρο καμίνι τὰ νεογνά, τοὺς αὐριανοὺς φορεῖς τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυχίας στὴν κοινωνία. Σκληρύνατε τὶς καρδιές σας σὰν τοὺς Ἀσσυρίους καὶ τοὺς Βαβυλωνίους, ἀλλ᾽ ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστί, ποὺ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ τιμωρήση καθένα ποὺ ἀντιτίθεται στὸ ἔργο τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Τυράγνιες καὶ βάσανα θὰ βροῦνε κάθε Ἕλληνα ποὺ δὲν συνεχίζει τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, τὴν δημιουργία. Αὐτὴ ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τοῦ διαβόλου· νὰ θανατώση τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ σταματήση ἡ δημιουργία. Γίνατε διαβόλοι, γίνατε ἄθεοι καὶ εἴσαστε καὶ θὰ παραμείνετε ἄσπλαγχνοι, ἄστοργοι, βάρβαροι. Δὲν σᾶς χωνεύει οὔτε ὁ οὐρανὸς οὔτε ἡ χαίνουσα γῆ. Τὸ φοβερώτερο πρᾶγμα εἶναι νὰ σταματήση ἐπάνω στὴν γῆ νὰ ἀκούγεται ἡ λέξη μάννα.
Ὁ μέγας Ναπολέων εἶχε ὑποσχεθῆ στοὺς Γάλλους ὅτι θὰ τοὺς φτιάξη μιὰ μεγάλη Γαλλία. Στὸ τέλος ποὺ δὲν τὰ κατάφερε, ἔλεγε αὐτὸς ὁ σοφὸς κυβερνήτης: «Δῶστε μου ἅγιες μητέρες, νὰ σᾶς φτιάξω μιὰ μεγάλη Γαλλία».
Κάποτε ἕνας νέος μοῦ ἐξωμολογεῖτο ὅτι ἡ μάννα του εἶναι πόρνη. Τοῦ λέγω: «Μπορεῖ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο νὰ εἶναι ἔτσι, ἀλλὰ γιὰ σένα εἶναι ἡ μάννα σου». Κι ἔπεσε μὲ ἀναφιλητὰ στὴν ἀγκαλιά μου.
Βοηθήσετε νὰ κρατηθῆ στὸ ὕψος ἡ μάννα. Νὰ περπατῆ στὴν γῆ ἴσο μπόι μὲ τὴν Παναγία. Φαντάζεστε μιὰ Ἐκκλησία χωρὶς Παναγία; Φαντάζεστε μιὰ κοινωνία χωρὶς μάννα; Ἀγωνισθῆτε. Χάνουμε τὴν μάχη τῆς ζωῆς. Ἀλλοίμονο, ἂν δὲν τὰ καταφέρουμε νὰ φέρουμε τὴν μάννα μας κοντά μας.
Ἄθλιε ΣΥΡΙΖΑ, ἔσφαξες τὴν μάννα καὶ θὲς νὰ κυβερνᾶς τὴν Ἑλλάδα;
Ἐγέρθητε, Ἕλληνες, μὲ τὰ ὅπλα τοῦ Χριστοῦ σταματήσετε τὴν καταστροφὴ τῆς γῆς. Ἀδειάσαν οἱ ἐκκλησιές μας ἀπὸ νέους καὶ παιδιά. Ἀδειάσαν οἱ πεζόδρομοι ἀπὸ τὶς φωνὲς καὶ τὰ χαμόγελα τῶν παιδιῶν. Μὴ χαθῆ ἡ λέξη μάννα. Ἂς εἶναι ἡ νοστιμιὰ τῆς γῆς ποὺ κατοικοῦμε. Διῶξτε τοὺς ἀπάτορες-ἀμήτορες. Βυθίστε τους στὴν ἄβυσσο.
Μάννα Παναγιά, Συριζαῖοι νὰ μὴ ξαναφανοῦνε στὸν κόσμο.
Σήμερα ποὺ γιορτάζουμε τὸν Εὐαγγελισμό, πραγματικὰ γιορτάζουμε τὴν μάννα ἀπὸ τὶς ρίζες της. Σήμερα, μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴν ἐκλείψη ἡ μάννα ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Σήμερα, ἂς ἀσπαστοῦμε ὅλοι τὴν μάννα καὶ μάλιστα τὴν Μάννα ποὺ ἔφερε τὸν Χριστὸ στὸν κόσμο. Ἡ χαρὰ στὸν κόσμο ἦρθε ἀπὸ τὴν μάννα. Ἂς χαίρεται κάθε γυναίκα ποὺ ἔγινε μάννα. Ἡ μητριαρχία ἐπεκράτησε περισσότερο τῆς πατριαρχίας («ἦν γὰρ υἱὸς τῆς μητρός αὐτοῦ»). Ἂς μνημονεύουμε τὴν μάννα καὶ ἂς ἔχη ὑπὸ τὴν προστασία του ὁ Θεὸς τὴν μάννα καὶ κάθε πατριαρχία καὶ μητριαρχία. Ἀμήν.
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
Πηγή: Τρελο-γιάννης, Aβέρωφ
Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής, ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: Εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.
Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που, όπως θα δούμε, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότιο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές τις οποίες είναι χρήσιμο να εξετάσουμε:
Η ανάσταση του Λαζάρου αναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών η οποία έρχεται ως συνέπεια της Αναστάσεως του Κυρίου: «Λάζαρον τεθνεώτα τετραήμερον ανέστησας εξ Άδου, Χριστέ, προ του σου θανάτου διασείσας του θανάτου το κράτος και δι’ ενός προσφιλούς την πάντων ανθρώπων προμηνύων εκ φθοράς ελευθερίαν». Το Σάββατο του Λαζάρου είναι, κατά κάποιο τρόπο, η εορτή όλων των νεκρών. Μας δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Ο Κύριός μας, τονώνοντας το ηθικό της Μάρθας, μας δίνει σχετικά με τους κεκοιμημένους μας μια πολύτιμη διδασκαλία. Είπε στη Μάρθα: «Αναστήσεται ο αδελφός σου». Η Μάρθα απάντησε: «Γνωρίζω ότι ο αδελφός μου θα αναστηθεί κατά τη γενική ανάσταση της εσχάτης ημέρας». Και ο Ιησούς ανταπάντησε: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή». Η πίστη της Μάρθας ήταν ανεπαρκής σε δύο σημεία. Προέβαλε στο μέλλον, και μόνο στο μέλλον, την ανάσταση του αδελφού της και, δεύτερον, δεν αντιλαμβανόταν αυτή την ανάσταση παρά μόνο σε σχέση με ένα γενικό νόμο. Ο Ιησούς όμως της δείχνει ότι η ανάσταση είναι ένα γεγονός ήδη παρόν, επειδή Αυτός δεν προξενεί απλώς, αλλά είναι η ανάσταση και η ζωή. Οι κεκοιμημένοι μας ζουν διά και εν Χριστώ. Η ζωή τους συνδέεται με την προσωπική παρουσία του Χριστού και εκδηλώνεται εν αυτή. Εάν θελήσουμε να ενωθούμε πνευματικά με ένα κεκοιμημένο αδελφό μας που αγαπούσαμε πολύ, δεν θα προσπαθήσουμε να τον ζωντανέψουμε στη φαντασία μας, αλλά θα έρθουμε σε επικοινωνία με τον Ιησού και εν Αυτώ θα τον βρούμε.
Η ανάσταση του Λαζάρου είναι μια θαυμάσια επεξήγηση του χριστολογικού δόγματος. Μας δείχνει πώς, στο πρόσωπο του Ιησού, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται χωρίς να συγχέονται: «Ανάστασις και ζωή των ανθρώπων υπάρχων, Χριστέ, εν τω μνήματι Λαζάρου επέστης, πιστούμενος ημίν τας δύο ουσίας σου». Αφενός, στον Ιησού ο άνθρωπος μπορεί να λυγίσει μπροστά στη συγκίνηση και να θλιβεί για την απώλεια ενός φίλου: «Εδάκρυσεν ο Ιησούς. Έλεγον δε οι Ιουδαίοι, ίδε πως εφίλει αυτόν». Αφετέρου, ο Θεός, εν Χριστώ, μπορεί να διατάξει τον θάνατο ως έχων εξουσία: «Φωνή μεγάλη εκραύγασε· Λάζαρε, δεύρο έξω. Και εξήλθεν ο τεθνηκώς…».
Τέλος, η ανάσταση του Λαζάρου παρακινεί τον αμαρτωλό να ελπίζει ότι, ακόμη και αν είναι πνευματικά νεκρός, μπορεί να ξαναζήσει: «Καμέ, φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι». Είναι κάποιες φορές που μια τέτοια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου αδύνατη όπως και η ανάσταση του Λαζάρου: «Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ εστί». Όλα όμως είναι δυνατά για τον Ιησού, από το να μεταστρέψει τον πιο σκληρόκαρδο αμαρτωλό μέχρι να αναστήσει ένα νεκρό: «Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον…».
Να λοιπόν τι θα μάθουμε, αν πάμε το Σάββατο αυτό στη Βηθανία, στον τάφο του Λαζάρου. Εμείς όμως δεν θέλουμε να συναντήσουμε τον Λάζαρο. Θέλουμε να συναντήσουμε στη Βηθανία τον Ιησού και να ξεκινήσουμε μαζί Του τη φετινή Μ. Εβδομάδα. Μας προσκαλεί ο ίδιος και μας περιμένει. Η Μάρθα ήρθε κρυφά να πει στην αδελφή της: «Ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σοι». Και η Μαρία «ως ήκουσεν, εγείρεται ταχύ και έρχεται προς Αυτόν». Ο Κύριος με καλεί. Θέλει κατά τις ημέρες του Πάθους Του να μην τον εγκαταλείψω. Θέλει, αυτές ακριβώς τις μέρες να αποκαλυφθεί σε μένα – που μπορεί ήδη να «όζω» – με ένα τρόπο καινούριο και υπέροχο. Κύριε, έρχομαι.
Το συντονιστικό όργανο των Ορθοδόξων Χριστιανικών Σωματείων της Θεσσαλονίκης, χαιρετίζει την απόφαση υπ’ αρθμ. 660/2018 του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου (ΣτΕ) με την οποία ακυρώνεται ως πολλαπλά αντισυνταγματική η υπουργική απόφαση στην οποία βασίζονται τα νέα Προγράμματα Σπουδών και οι Φάκελοι Μαθήματος των Θρησκευτικών Δημοτικού και Γυμνασίου, τα οποία επιδιώκουν μία ριζική αλλαγή και αλλοίωση του ορθόδοξου χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση:
1) Είναι αντίθετη με το άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι ένας από τους σκοπούς της Παιδείας είναι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης.
2) Είναι αντίθετη στη διάταξη του άρθρου 13 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει ως απαραβίαστη την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης.
3) Προσβάλλει ευθέως το Πρώτο πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), καθώς στερεί από τους χριστιανούς μαθητές το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ αναγνωρίζει στους Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους μαθητές το έννομο δικαίωμα να διδάσκονται αυτοτελώς το εν λόγω μάθημα.
Ενώ τίθεται, λοιπόν, ζήτημα δημοκρατίας, ισονομίας και συνταγματικής τάξης, ο υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου υποστηρίζει ότι η απόφαση του ΣτΕ δεν επιφέρει καμία ουσιαστική, τυπική και πρακτική επίπτωση στη συνέχιση της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών!
Η απόφαση του ΣτΕ όμως είναι δεσμευτική για το Υπουργείου Παιδείας, το οποίο καλείται να την εφαρμόσει.
Ωστόσο εκκρεμεί ακόμα η προσφυγή κατά της υπουργικής απόφασης Γαβρόγλου. Είναι όμως σίγουρη η ακύρωση και αυτής της απόφασης, καθώς είναι πανομοιότυπη με την υπουργική απόφαση Φίλη, η οποία ακυρώθηκε με την εν λόγω απόφαση του ΣτΕ.
Εμείς, τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της Θεσσαλονίκης, έχοντας τη βεβαιότητα ότι εκφράζουμε και την αγωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, απαιτούμε την άμεση συμμόρφωση του Υπουργείου Παιδείας προς την Ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ και δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι την τελική δικαίωσή του.
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Η ΖΩΗ»
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ (Γ.Ε.Χ.Α.)
ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΟΦΙΛΟΙ»
«ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ»
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΑΓΙΑ ΦΟΙΒΗ»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ»
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ»
«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΠΑ.ΣΥ.ΒΑ. (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ»
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ «ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ»
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ «ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
Σ.Φ.Ε.Β.Α. (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ «ΜΕΡΙΜΝΑ ΠΤΩΧΩΝ»
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
«Ινατί εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά» εναντίον της Πίστεως;
Δεν τους άρεσε η απόφαση του ΣτΕ; Δεν άρεσε στους κυβερνητικούς και τους συνοδοιπόρους τους, εκκλησιαστικούς, θεολογικούς και μη. Τι να κάνουμε; Υπάρχει ευτυχώς ακόμη Δικαιοσύνη στη χώρα μας. Υπάρχει ο ανεξάρτητος θεσμός της Δικαιοσύνης. Υπάρχει η Δικαστική Εξουσία και είναι Ανεξάρτητη. Είναι μία από τις Τρείς Ανεξάρτητες Εξουσίες. «Και εφόσον υπάρχουν ακόμη δικαστές σ΄ αυτή τη χώρα – όπως έλεγε κάποιος «δεδιωγμένος ένεκεν δικαιοσύνης» – ελπίζουμε ότι θα έχουμε δικαιοσύνη και ελευθερία». Θα έχουμε ακόμη λίγη Δημοκρατία.
Δεν κατέστη λοιπόν δυνατόν να χτυπηθεί καίρια και να καταλυθεί οριστικά και αμετάκλητα η Δημοκρατία. Το Δημοκρατικό Πολίτευμα – πάλι καλά – ζεί ακόμη. Ναι, ομολογουμένως, «πνέει τα λοίσθια», αλλά υπάρχει, παρά τα χτυπήματα και την εργώδη προσπάθεια της Εκτελεστικής και Νομοθετικής Εξουσίας τα τελευταία Μνημονιακά Χρόνια.
Τι είπε το ΣτΕ για τα θρησκευτικά; Την αλήθεια. Όσο πιο απλά μπορούσε. Δηλαδή, ότι δικαιούνται των Ορθόδοξοι Έλληνες, που είναι και η πλειοψηφία στο λαό μας και οι οποίοι ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και έχουν εντάξει με το βάπτισμα τα παιδιά τους σ΄ Αυτή, να διδάσκονται τα τέκνα τους στο Δημόσιο Ελληνικό Σχολείο, για το οποίο και φορολογούνται, την ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία, την οποία πρεσβεύουν. Τι πιο απλό; Πόσο πιο απλά;
Όπως δικαιούνται οι μειονότητες: Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Καθολικοί να διδάσκονται ξεχωριστά και αυτόνομα τα παιδιά τους, οι αντίστοιχοι ετερόδοξοι και αλλόθρησκοι δηλαδή μαθητές των ελληνικών σχολείων, την δική τους θρησκευτική παραδοχή, έτσι δικαιούται κατά λόγον ισονομίας και η πλειοφηφία και έχει λόγο για το μάθημα των θρησκευτικών, όπως επίσης λόγο έχει και η πνευματική τους Αρχή, η Ορθόδοξη Εκκλησία με την Ιερά Σύνοδο.
Γιατί αυτό είναι αναχρονιστικό, συντηρητικό και σκοταδιστικό; Αυτό είναι λογικό, δημοκρατικό και αληθινό. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα κάθε οικογενείας. Η αλήθεια και η λογική, η δημοκρατία και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν χρονικό πρόσημο, για να είναι προοδευτικά ή αναχρονιστικά; Είναι διαχρονικά. Τι ανοησίες είναι αυτές που εκστομίζονται σε βάρος μιας κρυστάλλινης δικαστικής και απόλυτα συνταγματικής αποφάσεως;
Αν κάποιοι σκέφτονται να αλλάξουν το Σύνταγμα στο μέλλον και να μιλάνε οι ίδιοι όχι με το Θεό, αλλά σαν θεοί, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Τώρα όμως υπάρχει και εφαρμόζεται το ισχύον Σύνταγμα και παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες μιας εν δυνάμει οιονεί «δικτατορίας του προλεταριάτου» να επέμβει και να νομοθετήσει αντισυνταγματικά, σε πολλούς τομείς του δημόσιου βίου, αυτό το Σύνταγμα και οι δικαστές αντέχουν ακόμη. Κρατάνε καλά.
Τους πείραξε που οι δικαστές εφάρμοσαν το Σύνταγμα στην περίπτωση εκείνη που αναφέρεται στην καλλιέργεια της θρησκευτικής και ηθικής συνείδησης των ελληνοπαίδων; Μιάς διάταξης και συνταγματικής επιταγής, την οποία μετέβαλε ο υπουργός με κάποια πρόσφατη εγκύκλιο. Ποια είναι όμως η ηθική συνείδηση για το 97% του ελληνικού λαού; Η βουδιστική, η μουσουλμανική ή η ιουδαϊκή, του Κάντ ή του Μάρξ;
Είναι ηθική συνείδηση για μας τους Ορθόδοξους Έλληνες η προερχόμενη από την απάθεια για τον δυστυχισμένο και την πολυθεϊα του Βουδισμού; Είναι θεμέλιο της ηθικής συνείδησης του λαού μας ο ιερός πόλεμος και η πολυγαμία του Ισλάμ; Είναι προϊόν η ηθική συνείδησή μας του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» του Εβραϊσμού; Είναι μήπως είναι η αθεϊα των αθέων κινημάτων; Δεν είναι η Αγία Τριάς η πίστη μας και ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής το Πιστεύω μας και το Ευαγγέλιο ο ηθικός κώδικας του λαού μας; Και όλα αυτά δεν προστατεύονται από τα κατά καιρούς Συντάγματα του Έθνους μας;
Επίσης στο ΣτΕ δεν ψήφισε ένας μόνο. Δημοκρατικά βγήκε η απόφαση. Είκοσι υπέρ και πέντε κατά. Δεν αισχύνονται λοιπόν όσοι καταφέρονται κατά του Προέδρου του ΣτΕ και δεν εκτίθενται ανεπανόρθωτα ως εκπρόσωποι μιας φασίζουσας και ολοκληρωτικής νοοτροπίας;
Επιτέλους. Ποιος θα νομοθετήσει πως θα γίνεται το μάθημα των Θρησκευτικών στα Ορθόδοξα Ελληνόπουλα; Η Κυβέρνηση των αθέων και Μαρξιστών; Έλεος! Θα βάλουμε το «λύκο να φυλάει τα πρόβατα;» Είδαμε πως τα έκαναν οι κομμουνιστές στη Ρωσία εβδομήντα χρόνια…
Αφού δηλώνουν άθεοι, γιατί ασχολούνται; Και γιατί ενοχλούνται μόνο από την Ορθόδοξη Διδασκαλία; Να επέμβουν και στο θρησκευτικό μάθημα των μουσουλμάνων και των εβραίων και των παπικών. Γιατί αυτή η άνιση μεταχείριση;
Απλούστατα οι άνθρωποι Εκκλησιομαχούν και Χριστομαχούν. Δε θέλουν τον Χριστό και την Εκκλησία. Δεν θέλουν την Ορθοδοξία. Επειδή δε πολλά παιδιά προσφύγων και μεταναστών, ίσως και άλλων μειονοτήτων, παρακολουθούν τα θρησκευτικά και πολλά ελκύονται, αναγνωρίζουν, πιστεύουν στο Ευαγγέλιο, ίσως και βαπτίζονται, αυτό τους στοιχίζει υπαρξιακά και ιδεολογικά. Δεν αντέχουν το Φως το Αληθινό.
Πιθανόν να είναι η όλη τους προσπάθεια κάποιες μυστικές δεσμεύσεις και νομοθετήσεις, κάποια κρυφά προαπαιτούμενα των Μνημονίων και των εξαρτήσεων της χώρας μας από τα σκοτεινά κέντρα των στοών, των λεσχών και των πολυεθνικών, όπως παλαιότερα ήταν και η διαγραφή του θρησκεύματος από τις Ταυτότητες κατ΄ απαίτηση του εβραϊκού λόμπυ των ΗΠΑ.
Και μια παράκληση: Να μη ξαναλεχθεί το φρικώδες και τελείως ανιστόρητο επίθετο για την Πίστη, το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία: σκοταδιστικό και αναχρονιστικό. Όπου πήγε ο Χριστός και το Ευαγγέλιο άναψαν τα Φώτα του Πολιτισμού. Αντίθετα, οι φανατικοί μουσουλμάνοι γκρεμίζουν τα μνημεία του πολιτισμού και οι σταυροφόροι του πάπα τα έκλεβαν. Έχει το θράσος και μιλάει για οπισθοδρόμηση το πολιτικό κατεστημένο, που γύρισε πενήντα χρόνια πίσω το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας μας με τα μνημόνια και κατέβασε επικίνδυνα το προσδόκιμο ζωής των νεοελλήνων;
Έτσι για την αλήθεια, ας αναφέρουμε λοιπόν πόσο πολύ «πίσω» πάει τον κόσμο το Ευαγγέλιο και η Ορθοδοξία:
Τον Ερυθρό Σταυρό ο Ερρίκος Ντυνάν τον εμπνεύστηκε από τον Καλό Σαμαρείτη του Ευαγγελίου.
Στον σλαβικό κόσμο το αλφάβητο και τον πολιτισμό τα δημιούργησαν οι Θεσσαλονικείς αδελφοί ιεραπόστολοι Μεθόδιος και Κύριλλος.
Ο πατριάρχης Φώτιος και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης ήταν πρωτοπόροι των γραμμάτων και «κινητές βιβλιοθήκες».
Οι Τρείς Ιεράρχες θέσπισαν τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και ήταν πανεπιστήμονες.
Στην εποχή της επανάστασης του 1821 από τους 1500 λογίους Έλληνες Διδασκάλους του Γένους οι 500 ήταν κληρικοί.
Ο Ευγένιος Βούλγαρης με τους συγχρόνους του έφερε τις θετικές επιστήμες στο δούλο γένος.
Το Κογκό πριν από λίγα χρόνια κήρυξε τριήμερο πένθος για τον Έλληνα ιεραπόστολο ιερομόναχο π. Κοσμά Ασλανίδη για την όλη ανθρωπιστική και πολιτιστική προσφορά του στο κράτος του Κογκό.
Σήμερα στην Πατρίδα μας η Εκκλησία βρίσκεται στην πρωτοπορία της κοινωνικής προσφοράς, πράγμα που καμμιά μειονότητα δεν το κάνει και ασφαλώς αν είναι κάτι πρόοδος και ανθρωπισμός είναι η έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον.
Και μη χολοσκάει κανένας και αναρωτιέται προς τα πού πάει ο κόσμος. Όπου νάναι έρχεται ο Επιτάφιος, το Άγιο Φως και το Πάσχα των Ελλήνων και θα δούνε όλοι το μεγάλο συλλαλητήριο της φυλής μας και τι ψηφίζουμε σαν Έλληνες…
«Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσιον και Αχώριστον».
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
Την Πέμπτη, 22 Μαρτίου 2018, στο πλαίσιο της αλλαγής διοικήσεως της 95 Ανώτερης Διοίκησης Ταγμάτων Εθνοφυλακής (95 ΑΔΤΕ «ΔΙΑΓΟΡΙΔΩΝ»), ο Αρχηγός, μαζί με Ομάδα Επιτελών του Γενικού Επιτελείου Στρατού, επισκέφθηκαν το σύμπλεγμα ΜΕΓΙΣΤΗΣ.
Πηγή: Γενικό Επιτελείο Στρατού
Η απόφαση ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf (ακολουθεί μελέτη της απόφασης ΕΔΩ)
(Πηγή: https://www.lawspot.gr)
Η δημοσίευση της απόφασης ΣτΕ 660/2018 για τα Θρησκευτικά προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Υπουργείου Παιδείας το οποίο από την πρώτη στιγμή επαναλαμβάνει ότι με την απόφαση αυτή ακυρώνεται η Υ.Α. Φίλη για τα Θρησκευτικά (ΦΕΚ Β΄2920/13-09-2018) που όμως έχει ήδη αντικατασταθεί από νεότερη με υπογραφή του Γαβρόγλου (ΦΕΚ Β΄ 2104/19-06-2017). Επομένως, συμπεραίνει ο Υπουργός Παιδείας, ουδεμία άμεση επίπτωση στο μάθημα των Θρησκευτικών θα υπάρξει από την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ.
Μελετώντας όμως το πλήρες κείμενο της απόφασης ΣτΕ 660/2018 διακρίνουμε στην παράγραφο 17 του σκεπτικού της Ολομέλειας ότι παρατίθεται μακροσκελές απόσπασμα της προσβαλλόμενης Υ.Α. Φίλη, η οποία ακολούθως και με βάση τα νομικά στοιχεία των παραγράφων 18, 19 και 20 ακυρώνεται ως πλήρως αντισυνταγματική.
Στην παρούσα μικρή μελέτη παραθέτουμε το κείμενο των παραγράφων 17 και 18 της απόφασης του ΣτΕ σημειώνοντας τις ομοιότητες μεταξύ του παρατιθέμενου αποσπάσματος της Υ.Α. Φίλη με την ισχύουσα σήμερα Υ.Α. Γαβρόγλου. Για να γίνει αντιληπτή η σχεδόν πλήρης ταύτιση των δύο Υ.Α. θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα εξής «τεχνικά» στοιχεία:
Με μαύρο χρώμα παρατίθενται αποσπάσματα της απόφασης του ΣτΕ στα οποία αναλύεται το σκεπτικό του ΣτΕ και δεν αφορούν σε παραπομπές - παραθέσεις αποσπασμάτων του Προγράμματος Σπουδών.
Με μπλε χρώμα σημειώνονται όσα στοιχεία υπάρχουν στην απόφαση του ΣτΕ, τα οποία έχουν αντληθεί από το ΦΕΚ Φίλη, και είναι ταυτόσημα, υπάρχουν δηλ. αυτολεξεί και στο ΦΕΚ Γαβρόγλου.
Με κόκκινο χρώμα σημειώνονται στοιχεία (λέξεις) που υπήρχαν στο ΦΕΚ Φίλη, υπάρχουν επομένως και στο κείμενο της απόφασης του ΣτΕ αλλά δεν υπάρχουν στο ΦΕΚ Γαβρόγλου.
Τέλος με πράσινο χρώμα [και μέσα σε παρένθεση] σημειώνονται στοιχεία που υπάρχουν στο ΦΕΚ Γαβρόγλου και δεν υπήρχαν στο ΦΕΚ Φίλη ούτε στην απόφαση του ΣτΕ, μικρές δηλ. προσθήκες.
Η μελέτη της απόφασης ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η Υ.Α. Γαβρόγλου που σήμερα ισχύει και εφαρμόζεται στα ελληνικά σχολεία ελάχιστα διαφέρει από την Υ.Α. Φίλη που ακυρώθηκε με την απόφαση ΣτΕ660/2018.
(Πηγή: Θρησκευτικά)
Πρωθυπουργικές ανοησίες περί Άνω Μακεδονίας
Η στρατηγική – ο Θεός να την κάνει – της Ελλάδας έναντι των Σκοπίων είναι η εξής. Η Ελλάς έχει την θέση Α και τα Σκόπια την θέση Ω. Κάποια στιγμή εμείς προτείνουμε την θέση Μ, στo εικαζόμενο ρεαλιστικό μέσον των δύο θέσεων. Η απέναντι πλευρά την απορρίπτει και λέγει «εσείς στο Μ, εμείς στο Ω, άρα δεν τα βρίσκουμε». Σε επόμενο χρόνο, προτείνουμε την θέση Σ, η οποία ομοίως απορρίπτεται λόγω απόστασης Σ-Ω. Κατόπιν, πάμε στο Φ κοκ. Έτσι, διολισθαίνουμε σταδιακά προς την θέση Ω χωρίς να το καταλάβουμε. Η θέση Ω είναι αμετακίνητη από το 1991: Μακεδονία σκέτο έναντι όλων.
Αδυνατώ να βρω καλύτερο πλαίσιο ερμηνείας του πρόσφατου τραγελαφικού περιστατικού, όπου ο Έλληνας πρωθυπουργός με το χαμόγελο του βλακός απήντησε σε Σκοπιανή δημοσιογράφο ότι «εύχεται σε μερικούς μήνες να συστήνεται ως δημοσιογράφος της Άνω Μακεδονίας». Ας δούμε ορισμένες αναφορές του όρου «Άνω Μακεδονία».
Ο Ηρόδοτος στο 7.173.4 περιγράφει την εισβολή του Ξέρξη: «εσβολήν ες Θεσσαλούς κατά την Άνω Μακεδονίην δια Περραιβών κατά Γόννων πόλιν, τη περ δή και εσέβαλε η στρατιή Ξέρξεω». Πάλι ο Ηρόδοτος στο 8.137-139 περί Περδίκκα «εξ ‘Άργεος έφυγον ες Ιλλυριούς (…) εκ δε των των Ιλλυριών υπερβαλόντες ες την Άνω Μακεδονίην απίκοντο ες Λεβαίην πόλιν».
Ο Θουκυδίδης στο 2.99.1 «ες την κάτω Μακεδονίαν, ης ο Περδίκκας ήρχεν. Των γαρ Μακεδόνων εισι Λυγκησταί και Ελιμιώται κα άλλα έθνη επάνωθεν, ά ξύμμαχα μεν εστι τούτοις και υπήκοα, βασιλείας δ’ έχει καθ’ αυτά», καθώς και στα επόμενα δύο χωρία (1.59 και 2.100): «και καταστάντες «οι Αθηναίοι» επολέμουν μετά Φιλίππου και των Δέρδου αδελφών άνωθεν στρατιά εσβληκότων», «ίππους δε προσμεταπεμψάμενοι από των άνω συμμάχων».
Ο Στράβων (7, C326): «και δη και τα περί Λύγκον και Πελαγονίαν και Ορεστιάδα καί Ελίμειαν την Άνω Μακεδονίαν εκάλουν, οι δε ύστερον και ελευθέραν» και ο ίδιος ξανά στο 7, απόσπασμα 12: «ότι Πηνειός ορίζει την Κάτω και προς τη θαλάττη Μακεδονίαν από Θετταλίας και Μαγνησίας, Αλιάκμων δ’ την Άνω Μακεδονίαν».
Ο Λίβιος (45.29.9 και 45.30.6) αναφερόμενος στη διαίρεση της Μακεδονίας σε τέσσερις «μερίδες» μετά την ήττα του Περσέα στην Πύδνα το 168 π.Χ. από τους Ρωμαίους υπό τον Αιμίλιο Παύλο, ορίζει ως τέταρτη μερίδα την Άνω Μακεδονία «trans montem Boram», με έδρα την Πελαγονία και σύνορα την Ιλλυρία και την Ήπειρο. Αναφέρει σ’ αυτήν, ως κατοίκους, τους Εορδούς, Λυγκηστές, Πελαγόνες και προσθέτει, ως περιοχές, την Ατιντανία, την Τυμφαία και την Ελιμιώτιδα.
Η Άνω Μακεδονία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 20ου αιώνα στα Σλαβικά ωςGorna Makedonija. Αποτελεί όμως δόκιμο ιστορικό όρο και περιγράφει την περιοχή των σημερινών νομών Καστοριάς, Φλώρινας, Κοζάνης και Γρεβενών.
Αυτό το όνομα θέλει να χαρίσει, έτσι δωρεάν, στους Σλάβους ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Απερίγραπτο το μέγεθος του αλυτρωτισμού που θρέφει αυτό το όνομα...
Πηγή: Εστία, 27 Μαρτίου 2018
Αντίβαρο: Δεν μπορεί να γίνει δεκτό. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://macedonia.antibaro.gr ξεκίνησε συλλογή υπογραφών κατά της παραχώρησης του όρου Μακεδονία στα Σκόπια κάτω από σύντομη επιστολή προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ώρα χρέους για όλους τους Έλληνες, από την Κεφαλή του Κράτους μέχρι τον τελευταίο.
ΠΡΟΣ ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΠΑΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ;
Μέ ἀφορμή συζήτηση μεταξύ «Πάπα» καί Πατριάρχη κατά τή συνάντησή τους στά Ἱεροσόλυμα
Ἐν Πειραιεῖ 2-6-2014
πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Αἴσθηση προκάλεσε ἡ δήλωση τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου σχετικά μέ τό Πάσχα στούς δημοσιογράφους, πού τόν ρώτησαν στό ἀεροπλάνο κατά τήν ἐπιστροφή του στή Ρώμη ἀπό τούς Ἁγίους Τόπους γιά τήν σχέση του μέ τούς Ὀρθοδόξους:
«Συζητήσαμε ὥστε νά γίνει κάτι καί γιά τό θέμα τοῦ Πάσχα. Εἶναι ἀστεῖο νά ρωτᾶς πές μου ὁ Χριστός σου πότε ἀνασταίνεται; Ὁ δικός μου τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα. Ὁ δικός μου ἀντιθέτως ἀναστήθηκε τήν προηγούμενη ἑβδομάδα. Μέ τόν Βαρθολομαῖο συζητᾶμε σάν ἀδέλφια, ἔχουμε μιά σχέση ἀγάπης, λέει ὁ ἕνας στόν ἄλλο τίς δυσκολίες, πού ἀντιμετωπίζει σέ θέματα διοίκησης»[1].
Ἄς πάρουμε, ὅμως, τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή.
Ὁ κοινός ἄξονας Παπισμοῦ - ΠΣΕ - Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
Τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ προωθεῖ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960. Τὸν στόχο του αὐτὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴ ψευδοσύνοδο καὶ τὸν ἀποδέχθηκε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κυρὸς Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς. Γιὰ πολλὰ ἔτη ὑπῆρχε ἄκρα τοῦ «τάφου σιωπὴ», διότι ὅλοι φοβοῦνταν τίς ἀντιδράσεις κυρίως, τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη, ὅμως, συζητούσαν μυστικῶς οἱ κεφαλές τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν Ὀρθοδόξων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα. Ὅπως ἀποκαλύπτεται στή συνέχεια ἔχει συγκροτηθεῖ γιὰ τὸ θέμα κοινός ἄξονας μεταξὺ Παπισμοῦ, Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν» (μᾶλλον Αἱρέσεων-ΠΣΕ) καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Ὁ ἄξονας αὐτὸς προέβλεπε, μετὰ τὸ 2001, νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ κοινοῦ τὸ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. Τὸν στόχο τὸν ἔθεσε τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν προώθησε δυναμικῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.
Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1995
Τὸ τελευταῖο μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 ἐγκύκλιόν του[2], ἡ ὁποία ἀναφερόταν:
«εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα»,
ἔθεσε ἐπὶ τάπητος μία σειρὰν προβλημάτων ἱστορικοῦ, κανονικοῦ καὶ δογματικοῦ χαρακτῆρος.
«Ἡ ἀνακίνησις τοῦ ὅλου ζητήματος ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ κατανοηθῆ πλήρως ὅτι ὁ ἀπὸ κοινοῦ παγχριστιανικὸς ἑορτασμὸς τοῦ ῾Αγίου Πάσχα δὲν ἀπετέλεσε ποτὲ ἐσωτερικὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα τῆς ῾Αγιωτάτης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ προέκυψε σαφῶς ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι ἐντεῦθεν τοῦ 1920· αὐτὴ βλέπει, ὅτι - μέσῳ σταθερῶν πρακτικῶν βημάτων - ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξωτερικὴ (ὁμοσπονδιακὴ) ἑνότης τῶν διϊσταμένων Χριστιανῶν καὶ τοιουτοτρόπως προκαλεῖται στὸν κόσμο ἡ ψευδαίσθησις μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, παρὰ τὶς ὑφιστάμενες ἀκόμη ἀγεφύρωτες δογματικὲς διαφορές»[3].
Δύο ἔτη μετὰ τὴν ἀνωτέρω ᾿Εγκύκλιο, ἕνα Δελτίο Τύπου τοῦ λεγομένου “Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Π.Σ.Ε.”) (24.3.1997), μὲ τίτλο «῾Η ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα: ἡ ἐπιστήμη προσφέρει λύσι σὲ ἕνα ἀρχαῖο θρησκευτικὸ πρόβλημα», ὑπογραμμίζει τὴν ἡγετικὴ συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ ᾿Οργανισμοῦ τῆς Γενεύης, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῶν Οἰκουμενιστικῶν ᾿Οργανισμῶν, στὴν προώθησι τοῦ ζητήματος.
῾Η ὀργάνωσι μιᾶς παγχριστιανικῆς συσκέψεως, ὅπως ἀναφέρει τὸ Δελτίο Τύπου, στὸ Χαλέπιο τῆς Συρίας (5–10.3.1997) ἀπὸ τὸ “Π.Σ.Ε.” καὶ τὸ “Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) μὲ ἀντικείμενο τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοῦ 2001 καὶ ἑξῆς, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ προβοῦμε σὲ μία σύντομη ἱστορικὴ ἀναφορὰ σὲ μερικὲς πτυχὲς τοῦ ζητήματος.
1. Εἶναι γνωστό ὅτι μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τέθηκε μὲ πρωτοβουλία τοῦ “Π.Σ.Ε.” καὶ τῆς Γραμματείας ἐπὶ τῆς ῾Ενότητος τῶν Χριστιανῶν τοῦ Βατικανοῦ, κατὰ τὸ ἔτος 1975 στὴν Ε´ Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ “Π.Σ.Ε.” στὴν Ναϊρόμπι τῆς Κένυας (23.11-10.12.1975)[4].
2. Τὸν ᾿Απρίλιο τοῦ 1994, ἐκπρόσωποι τῆς “Συνελεύσεως Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Σ.Ε.Ε.”/ “Κ.Ε.Κ.”) (συμμετείχαν ὀρθόδοξοι καὶ προτεστάντες τῆς Εὐρώπης) καὶ τοῦ “Συμβουλίου Καθολικῶν ᾿Επισκοπικῶν Συνόδων Εὐρώπης” (“Σ.Κ.Ε.Σ.Ε.”/“C.C.E.E.”) συνῆλθαν στὸ Λεανυφάλου τῆς Οὑγγαρίας, γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ ὀργάνωσι τῆς “Β´ Οἰκουμενικῆς Συναντήσεως ᾿Εκκλησιῶν Εὐρώπης” στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας τὸν ᾿Ιούνιο τοῦ 1997. ῾Η προπαρασκευαστικὴ Μικτὴ ᾿Επιτροπὴ ἀσχολήθηκε ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τὸ ἔτος 2001 καὶ ἔθεσε τοῦτο ὡς θέμα συζητήσεως στὴν “Οἰκουμενικὴ Συνάντησι” τοῦ Γκράτς[5].
3. Μετὰ ἀπὸ πέντε μῆνες (14.9.1994), πραγματοποιήθηκε στὸ Φανάρι ἡ “Β´ Σύναξις τῆς ἐν ἐνεργείᾳ ῾Ιεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου”. ῾Ο Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸς κατέκλεισε τὴν Εἰσήγησί του “Λειτουργικὰ προβλήματα ἐν τῇ Διασπορᾷ”, μὲ τὴν ἑξῆς χαρακτηριστικὴ ἀποστροφή:
«Κατακλείοντες, θὰ ἔπρεπεν ἴσως ἐκ τοῦ ὅλου κύκλου τῶν ἐν τῇ Διασπορᾷ λειτουργικῶν προβλημάτων, νὰ ὑπενθυμίσωμεν ἐνταῦθα ἰδιαιτέρως τὸ συνεχῶς μετὰ ηὐξημένου ἐνδιαφέροντος ἐπανατιθέμενον αἴτημα τῶν ἀποδήμων διὰ κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὅπερ διὰ τοῦτο καὶ ἀποβαίνει ἰδιαιτέρας ποιμαντικῆς ἀνάγκης ζήτημα. Τὸ κατ᾿ ἀρχὴν δικαιώτατον καὶ ἱερὸν τοῦτο αἴτημα, ἀπασχολεῖ ζωηρῶς τὸ πλῆθος καὶ τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐν τῇ Διασπορᾷ πιστῶν, ὡς ἐκ τοῦ λόγου ὅτι, ζῶντες οὗτοι ὡς μειονότης ἐν μέσῳ πολυανθρώπων καὶ συμπαγῶν κοινωνιῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ἀπὸ κοινοῦ ἑορταζόντων τὸ Πάσχα, ὄχι μόνον αἰσθάνονται περιθωριοποιούμενοι ἤ καὶ πλήρως ἀποκεκομμένοι, ἀλλὰ καὶ ὑφίστανται ὀδυνηρὰς πολλάκις πρακτικὰς συνεπείας εἰς τὰς ἐπαγγελματικάς, κοινωνικὰς καὶ ἄλλας σχέσεις των ἐν γένει. Καὶ πρέπει νὰ λεχθῇ ἐνταῦθα ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι αὐτόχρημα τραγελαφικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι, τὴν μὲν Κυριακὴν ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος - ἥτις εἶναι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον ἀντίγραφον τῆς μοναδικῆς ἡμέρας τῆς ᾿Αναστάσεως - δεχόμεθα νὰ ἑορτάζωμεν ἀπὸ κοινοῦ μετὰ πάντων τῶν ἑτεροδόξων, τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ἀθέων, αὐτὴν δὲ ταύτην τὴν ἡμέραν τῆς ᾿Αναστάσεως, ἥτις ἀποτελεῖ καὶ τὸ "πρωτότυπον", οὕτως εἰπεῖν, νὰ ἀρνούμεθα νὰ ἑορτάσωμεν ἀπὸ κοινοῦ[6].»
4. Τὸν ἴδιο μῆνα (14-19.9.1994), συνῆλθε στὸ Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας ἡ ᾿Εκτελεστικὴ ᾿Επιτροπὴ τοῦ “Π.Σ.Ε.”, ἡ ὁποία ἀποφάσισε, μεταξὺ ἄλλων, ὅπως τὸ Τμῆμα “Πίστις καὶ Τάξις” καὶ ἡ Γραμματεία ἐπὶ τῆς Λατρείας καὶ τῆς Πνευματικότητος «μελετήσουν ἐκ νέου τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα», μάλιστα δὲ ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε ὅτι πρέπει νὰ σχεδιασθῆ μία σειρὰ
«... εὐκαιριῶν γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ ἑορτασμό, ἐκκινώντας ἀπὸ τὴν ῾Εβδομάδα Προσευχῆς τὸν ᾿Ιανουάριο τοῦ 2000 καὶ διὰ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῶν Χριστουγέννων νὰ φθάσωμε στὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τὸ ἔτος 2001[7].»
5. Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες (15-20.11.1994) συνῆλθε στὴν Λεμεσὸ τῆς Κύπρου ἡ ΣΤ´ Γενικὴ Συνέλευσις τοῦ “Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) καὶ στὰ πλαίσια τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Τμήματος “Πίστις καὶ ῾Ενότης” συζητήθηκε τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τελικῶς δὲ ἐγκρίθηκε σχετικὸ μήνυμα τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα ᾿Ιωάννου Παύλου Β´. ᾿Εκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Καρδινάλιος ᾿Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικίου Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος,
«... πρότεινε συνάντηση τῶν Προκαθημένων τῶν ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὸ ἔτος 2000 μὲ σκοπὸ τὴ λήψη ἀποφάσεως γιὰ κοινὴ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καὶ γιὰ ἐργασία γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἑνότητα.»
᾿Επίσης, ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ ὡμίλησε σχετικῶς καὶ
«... ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ τὸ ἔτος 2001 νὰ γίνει αἰτία ἐξευρέσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου”[8].»
Εἶναι προφανές ὅτι ἡ σχετικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ Φαναρίου (150/420/26.5.1995) δὲν ἔπεσε ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ, οὔτε ἔφερε στὸ φῶς ἕνα ἐνδο-ορθόδοξο ζήτημα, ἀλλὰ ἀποτελεῖ “ὁδηγία” τῶν διπλωματῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Γενεύης, τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι σύρουν τὴν ᾿Ορθοδοξία σὲ νέα σχίσματα καὶ τραγωδίες . Ἀκολούθησαν τά παρακάτω:
6. Κατά τήν τελέση τῆς πανευσήμου ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα 2011 στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ἡ περί αὐτόν Ἱερά Σύνοδος, ἀποδέχθηκαν ὅλως ἀντικανονικῶς τήν συμμετοχή μέ πλήρη ἐπίσημη λειτουργική ἀμφίεση κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, δηλονότι ἑνός Παπικοῦ «ἱερέως» καί ἑνός Ἀρμενίου «διακόνου»[9].
7. Εἶναι γνωστή ἡ συμφωνία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου μέ τόν Παπικό «Ἐπίσκοπο» τῆς Γερμανίας γιὰ τὴν ἔναρξη συζητήσεων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς. Ἡ Μικτή Ἐπιτροπή τῆς Διάσκεψης Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν Ἐπισκόπων στή Γερμανία, στίς 13-3-2012 ἀνακοίνωσε τήν ὁλοκλήρωση τῆς συνάντησής τους στό Johann Adam Mohler Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο στό Paderborn. Σέ κοινή ἀνακοίνωση, πού ἐκδόθηκε στό τέλος τῆς Διάσκεψης, καλοῦν γιά ἕνα κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα σάν μιά ἔνδειξη τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἐπικεφαλῆς τῶν δύο ἀντιπροσωπειῶν ὑπῆρξαν ὁ Ὀρθόδοξος Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστίνος καί ὁ Παπικός «ἐπίσκοπος» Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ[10].
8. Στίς 4-11-2012 τά παπικά Μ.Μ.Ε., ἀνέφεραν:
«Ὡς χειρονομία ὑπέρ τῆς ἑνότητας καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ Παπικοί τῆς Ἱερουσαλήμ ἀπό τό 2013 θά ἑορτάζουν τό Πάσχα στούς Ἁγίους Τόπους μέ τούς Ὀρθοδόξους[11].»
9. Σχετικά μέ τό Πάσχα στή Σύρο, διαβάζουμε στήν ἐφημερίδα τό "ΒΗΜΑ" τῆς 25ης Ἀπριλίου 2013:
«Δέν ὑπάρχει σχίσμα στό συριανό Πάσχα. Μπορεῖ τό ἐφετινό Πάσχα τῶν καθολικῶν νά ἑορτάστηκε μέ κάθε λαμπρότητα στίς 31 Μαρτίου, στό νησί τῆς Σύρου ὅμως οἱ καθολικοί θά γιορτάσουν ξανά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ μαζί μέ τούς ὀρθοδόξους. Ἡ Ἐρμούπολη εἶναι ἀπό τά λίγα σημεῖα στόν κόσμο ὅπου ὀρθόδοξοι καί καθολικοί γιορτάζουν μέ κατάνυξη τό Πάσχα, παραμερίζοντας τίς ὅποιες σχισματικές διαφορές τῶν δύο ἐκκλησιῶν[12].»
10. Κατά τήν τελέση τῆς πανευσήμου ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα 2014 στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ περί αὐτόν, ἀποδέχθηκαν ὅλως ἀντικανονικῶς τήν συμμετοχή μέ πλήρη ἐπίσημη λειτουργική ἀμφίεση κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, δηλονότι ἑνός Παπικοῦ «ἱερέως» καί ἑνός Προτεστάντου πάστορος, οἱ ὁποῖοι διάβασαν τό Εὐαγγέλιο καθένας στή γλώσσα τους καί ἔπειτα εἰσῆλθαν εἰς τό Ἅγιον Βῆμα, διά τῆς Ὡραίας καί Βασιλικῆς Πύλης, συνοδεία κληρικοῦ τοῦ Πατριαρχείου[13].
Ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι:
1ον) οἱ πρωτοβουλίες τοῦ Βατικανοῦ, ὅπως εἶναι οἱ ἡμέρες οἰκουμενιστικῆς προσευχῆς ὑπὲρ διαφόρων ζητημάτων, ἀποβλέπουν μακροπροθέσμως στὴν ἄμβλυνση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, μὲ τὴν συμμετοχὴ Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων στις οἰκουμενιστικές αὐτές προσευχές, μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν ὑλοποίηση τῶν στόχων τῆς Β´ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου. Καὶ ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν στόχων εἶναι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα.
2ον) Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο φέρεται νά ὑλοποιεῖ τίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου, ἀλλὰ καὶ τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ μᾶλλον Αἱρέσεων. Σήμερα, διαπιστώνοντας τὴν παρακμὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν μὴ ἐνασχόλησή του μὲ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικὰ θέματα, ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τῶν προβλημάτων, που προέρχονται ἀπ΄ αὐτήν, πιστεύει ὅτι εἶναι ἡ κατάλληλη εὐκαιρία, γιὰ νὰ προωθοῦν τὰ σχέδια Βατικανοῦ-ΠΣΕ-Φαναρίου γιὰ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν. Ἡ συμφωνία ἢ καλλύτερα τὸ προσύμφωνο τοῦ Σεβ. Γερμανίας μέ τόν τοπικό Παπικό «Ἐπίσκοπο», ἀποκαλύπτει τὰ «κρυφὰ σχέδια» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς κρίσεως στὴν Ἑλλάδα[14].
Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης: Σχισματικοί οἱ Λατῖνοι, ἐπειδή ἐκαινοτόμησαν τό πασχάλιο καί τό καλαντάριο
Ἄς δοῦμε, ὅμως, στό σημεῖο αὐτό, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιά τούς Λατίνους ὅσον ἀφορᾶ τό Πάσχα, ὅπως μᾶς τήν παρουσιάζει ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης[15]. Σχολιάζοντας τόν ζ’ Ἀποστολικό Κανόνα, ὁ ὁποῖος ὁρίζει ὅτι:
«Εἴτις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος τήν ἁγίαν του Πάσχα ἡμέρα πρό της ἐαρινῆς ἰσημερίας μετά Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω»,
ἀναφέρει ὅτι ὁ Ματθαίος Βλάσταρις λέει πώς ἡ Α΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος συνεκρότησε καί ἐξέδωσε ἐξαίρετο καί τό καλύτερο Κανόνιο περί της εὑρέσεως του Πάσχα, κατά τόν α΄ Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχεία τοπικῆς Συνόδου. Ὁ ἑορτασμός τοῦ Ἁγίου Πάσχα ἀποτελεῖ ὅρο τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἑπομένως εἶναι ὅρος πίστεως καί δέν μεταβάλλεται αἰωνίως. Γι’ αὐτό καί ἡ τυχόν ἀλλαγή τοῦ πασχαλίου κανόνος (ὅρα Ἐκκλησία τῆς Φιλανδίας) ἐνέχει τόν κίνδυνο καί νέων σχισμάτων καί ἐμπίπτει εἰς τόν ἀναθεματισμόν ὑπό τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων.
Στή συνέχεια ὁ Ὅσιος Νικόδημος ἀναφέρει ὅτι τέσσερεις εἶναι οἱ ἀναγκαῖες καί ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά τόν ἑορτασμό τοῦ δικοῦ μας, τοῦ Ὀρθοδόξου Πάσχα. Πρῶτον, τό Πάσχα πρέπει νά γίνεται πάντοτε ὕστερα ἀπό τήν ἰσημερία τῆς ἀνοίξεως. Δεύτερον, τό Πάσχα δέν πρέπει νά γίνεται τήν ἴδια ἡμέρα μέ τό νομικό φάσκα των Ἰουδαίων (αὐτά τά δύο διορίζονται ἀπό τόν ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα). Τρίτον, τό Πάσχα νά μήν γίνεται ἁπλῶς καί ἀορίστως ὕστερα ἀπό τήν ἰσημερία, ἀλλά ὕστερα ἀπό τήν πρώτη πανσέληνο τοῦ Μαρτίου, πού θά τύχει μετά τήν ἰσημερία. Καί τέταρτον, τό Πάσχα νά γίνεται τήν πρώτη Κυριακή, πού θά τύχει ὕστερα ἀπό τήν πανσέληνο (αὐτά τά δύο τά ἔχουμε ἐκ παραδόσεως καί ὄχι ἀπό κανόνα). Γιά νά φυλάττονται καί οἱ τέσσερεις αὐτοί διορισμοί ἐξίσου σέ ὅλη τήν οἰκουμένη καί νά ἑορτάζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τόν ἴδιο χρόνο καί τήν ἴδια ἡμέρα τό Ἅγιον Πάσχα καί νά μήν χρειαζόμαστε κάθε χρόνο ἀστρονόμους καί συνόδους, συνήρμοσαν οἱ θεόσοφοι Πατέρες τό κανόνιο περί τοῦ Πάσχα.
Στό σημεῖο αὐτό, σημειώνει ὁ Ὅσιος ὅτι, ἐξαιτίας τῆς ἀνωμαλίας τῆς κινήσεως τῆς σελήνης, δέν φυλάττεται πάντα ὁ τέταρτος διορισμός, ἀλλά κάποτε παραβαίνεται, ἐπειδή, κατά τόν Βλάσταρη, μετά ἀπό τριακόσια (300) ἔτη καί δύο (2) ἡμέρες μετά τήν πρώτη πανσέληνο, συμβαίνει νά γίνεται τό νομικό φάσκα τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Αὐτές οἱ δύο ἡμέρες, πού περισσεύουν ἀπό αὐτή τήν ἀνωμαλία, προστιθέμενες, ὑπερβαίνουν κάποτε τήν πρώτη Κυριακή, πού τυχαίνει ὕστερα ἀπό τήν πανσέληνο τοῦ Μαρτίου, κατά τήν ὁποία Κυριακή τότε ἑορτάζουμε τά Βάϊα καί κατά τήν ἐρχομένη κάνουμε Πάσχα. Ἀπό τήν λίγη αὐτή παράβαση, δέν ἀκολουθεῖ καμμία παρατροπή τῆς εὐσεβείας, οὔτε κάτι ἄτοπο ἤ ψυχικός κίνδυνος. Γι'αὐτό καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος στόν λόγο του «εἰς τούς τά πρῶτα Πάσχα νηστεύοντας» λέει:
«Χρόνων ἀκρίβειαν καί ἡμερῶν παρατήρησιν δέν ἠξεύρει ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ἐπειδή ὅσαις φοραῖς τρώγει τόν ζωοποιόν ἄρτον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτο πίνει, καταγγέλλει τόν θάνατον τοῦ Κυρίου καί Πάσχα ἐπιτελεῖ· ἀλλ'ἐπειδή εἰς τήν πρώτην σύνοδον ἐσυνάχθησαν οἱ Πατέρες καί ἐδιώρισαν πότε νά γίνεται τό Πάσχα, τιμῶσα ἡ Ἐκκλησία πανταχοῦ τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν, ἐδέχθη τόν διορισμόν, ὁποῦ ἐκεῖνοι ἔκαμαν[16].»
Ἔπρεπε, λοιπόν, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, νά προτιμήσουν καί οἱ Λατίνοι τήν συμφωνία καί ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, περισσότερο ἀπό τήν παρατήρηση τῶν χρόνων (τῆς ἰσημερίας δηλαδή, πού κατέβηκε τώρα στίς 11 Μαρτίου, ἐνῶ τόν καιρό τῆς Α΄ Συνόδου ἦταν στίς 21 Μαρτίου) καί νά ἑορτάζουν τό Πάσχα μ'ἐμᾶς τούς Γραικούς καί ὄχι νά ἀτιμάζουν τούς τριακοσίους δέκα καί ὀκτώ ἐκείνους θεοφόρους καί πνευματοφόρους Πατέρες, πού τό νομοθέτησαν, κατά θεῖο φωτισμό, νομίζοντάς τους ὡς ἀνοήτους καί ὑβρίζοντας τήν κοινή μητέρα ὅλων μας Ἐκκλησία, διότι (λέει ἀκολούθως ὁ χρυσούς ρήτωρ) ἄν καί ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλλε, βέβαια δέν θά κατορθωνόταν τόσο μεγάλο κακό ἀπό αὐτή τήν ἀκριβή φύλαξη τοῦ καιροῦ, ὅσο μεγάλο κακό θά προξενοῦνταν ἀπό αὐτή τήν διαίρεση καί τό σχίσμα ἀπό τήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπειδή λέει:
«... δέν φροντίζει ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία διά τοιαύτην παρατήρησιν τῶν χρόνων καί ἡμερῶν, πάρεξ διά μοναχήν τήν ὁμόνοιαν καί εἰρήνην.»
Κατά τα ἄλλα ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος σχεδιάζει συνάντηση μέ τόν ἀθετοῦντα τούς 318 ὁσίους καί θεοφόρους πατέρας αἱρεσιάρχη «Πάπα» Φραγκίσκο τό 2025 στήν Νίκαια, ὅπου συνεκλήθη ἡ Α' οἰκουμενική σύνοδος[17].
Μᾶς παροτρύνει ὁ Ὅσιος Νικόδημος νά προσέξουμε πώς ὁ θεῖος Χρυσόστομος ὀνομάζει σχισματικούς τούς Λατίνους, ἐπειδή ἐκαινοτόμησαν τό πασχάλιό τους καί Καλαντάριο, ὄχι ἐπειδή αὐτό δέν εἶναι ὀρθό, κατά τήν ἰσημερία – διότι βλέπουμε ὅτι ἡ ἰσημερία ἀληθῶς ἔμεινε πίσω 11 ἡμέρες – ἀλλά γιατί χωρίσθηκαν γι'αὐτό ἀπό ’μᾶς, τό ὁποῖο εἶναι ἔγκλημα ἀσυγχώρητο, κατά τόν ἴδιο ἅγιο. Γιατί, λέει στόν ἴδιο λόγο, ὅτι τό νά νηστεύσει κανείς καί τό νά κάνει Πάσχα σ'αὐτόν τόν καιρό ἤ σ'ἐκείνον, μετά τήν 21η Μαρτίου, ὑποθετικά, ὅπως κάνουμε ἐμεῖς οἱ Γραικοί, ἤ μετά τήν 11η Μαρτίου, ὅπως κάνουν οἱ Λατίνοι, αὐτό δέν εἶναι ἔγκλημα.
«Τό δέ νά σχίση τινάς τήν Ἐκκλησίαν καί νά ἀντιστέκηται φιλονείκως καί νά κάμνη διχοστασίας καί διαιρέσεις καί νά χωρίζη τόν ἑαυτό του πάντοτε ἀπό τήν κοινήν σύνοδον της Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον καί κατηγορίας ἄξιον καί πολλήν ἔχει κόλασιν καί τιμωρίαν.»
Γιατί, ἅς γνωρίζουν οἱ Λατίνοι ὅτι καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, πού ἔγιναν μετά τήν πρώτη, καί οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες, ἔβλεπαν καί αὐτοί, ὡς σοφοί πού ἦταν, πώς κατέβηκε πολύ ἡ ἰσημερία· ἀλλ'ὅμως δέν θέλησαν νά τήν μεταθέσουν ἀπό τήν 21η Μαρτίου, πού τήν βρῆκε ἡ Α΄ Σύνοδος, προτιμώντας περισσότερο τήν συμφωνία καί ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀκρίβεια τῆς ἰσημερίας, ἡ ὁποία δέν προξενεῖ, οὔτε στήν εὕρεση τοῦ δικοῦ μας Πάσχα καμμία σύγχυση, οὔτε βλάβη στήν εὐσέβεια, μάλιστα δέ προξενεῖ αὐτή ἡ ἀκρίβεια στούς Λατίνους δύο μεγάλες ἀτοπίες, τό νά ἑορτάζουν δηλαδή τό Πάσχα ἤ μαζί μέ τούς Ἰουδαίους, τό ὁποῖο εἶναι ἐναντίον στόν ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, ἤ πρίν τούς Ἰουδαίους.
Θαύματα πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός εὐαρεστεῖται εὐαρεστεῖται στήν τάξη τοῦ Ὀρθοδόξου καί ὄχι τοῦ Λατινικοῦ πασχαλίου - καλανταρίου
Τό ὅτι ὁ Θεός περισσότερο εὐαρεστεῖται στήν τάξη τοῦ πασχαλίου καί ἁπλῶς εἰπεῖν τοῦ καλανταρίου τοῦ δικοῦ μας, τοῦ Ὀρθοδόξου, παρά στήν ἀκρίβεια τοῦ πασχαλίου καί καλανταρίου τῶν Λατίνων, γίνεται φανερό ἀπό τά θαύματα, πού ἔδειξε καί δείχνει ἕως τώρα γι'αὐτό. Διότι:
α) στά μέρη τῆς Ἡλιουπόλεως τῆς Αἰγύπτου, ὅπου εἶναι οἱ δύο μεγάλες Πυραμίδες, ἐνεργεῖ ὁ Θεός κάθε χρόνο αὐτό τό παράδοξο· δηλαδή κατά τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης τῆς δικῆς μας (ὄχι τῶν Λατίνων), ξερνᾶ ἡ γῆ λείψανα καί κόκκαλα παλαιά ἀνθρώπινα, ἀπό τά ὁποία γεμίζει ἕνας εὐρύχωρος κάμπος, τά ὁποία στέκονται ἕως τήν Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως, καί τότε κρύβονται καί παντελῶς δέν φαίνονται, μέχρι νά ἔλθει πάλι ἡ Μεγάλη Πέμπτη.
Αὐτό δέν εἶναι κανένας μύθος, ἀλλά ἀληθινό καί βέβαιο, μαρτυρημένο ἀπό παλαιούς καί νέους ἱστορικούς, μάλιστα δέ ἀπό τόν Γεώργιο Κορέσσιο τόν Χίο καί ἀπό τόν ἀοίδιμο πατριάρχη Ἱεροσολύμων Νεκτάριο[18], ὁ ὁποῖος τό διηγεῖται στόν ἀραβικό χρονογράφο, πού ἔγραψε, καί φαίνεται, ἀπ'ὅσα λέει παρακάτω, ὅτι τό εἶδε μέ τά μάτια του· (τά ἀνθρώπινα αὐτά κόκκαλα προμηνύουν τήν μέλλουσα ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅπως τά εἶδε καί ὁ προφήτης Ἱεζεκιήλ).
β) Ἐπίσης, ὁ ρηθείς Κορέσσιος γράφει ὅτι ὁ Πασχασίνος ἔγραφε πρός τόν Λέοντα ὅτι, ὅταν ἑόρταζαν κάποτε τό Πάσχα οἱ μέν ἀνατολικοί τήν 22α Ἀπριλίου, οἱ δέ δυτικοί τήν 25η Μαρτίου, μιά βρύση, ἡ ὁποία προηγουμένως ἦταν ξηρά, γέμισε ἀπό νερό τήν 22α Ἀπριλίου, δηλαδή στό δικό μας Πάσχα καί ὄχι τῶν Λατίνων.
γ) Τέλος, ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων[19] στό ιβ΄ βιβλίο του περί τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, διηγεῖται ὅτι, εὑρισκόμενος κάποτε ὁ Ἱεροσολύμων Παΐσιος στό Βελλιγράδι, ἀκολούθησε ἕνα θαῦμα, βεβαιωτικό μέν τοῦ δικοῦ μας καλανταρίου, ἀναιρετικό δέ τοῦ τῶν Λατίνων· δηλαδή ἡ ζύμη, πού ζυμώθηκε ἀπό κάποια Λατίνα κατά τήν ἡμέρα τοῦ προφήτου Ἠλιού, μεταβλήθηκε σέ πέτρα σκληρή, κίσσηρα[20].
Συνοδικός ἀναθεματισμός τοῦ Λατινικοῦ καλανταρίου ἀπό τή Σύνοδο τῆς Κων/λεως τοῦ 1593
Ὁ αὐτός Δοσίθεος ἀναφέρει ὅτι τόν Φεβρουάριο τοῦ 1593 συνεκλήθη Σύνοδος στήν Κων/λη στόν ναό τῆς Παμμακαρίστου, στήν ὁποία συμμετεῖχαν ὁ Κων/λεως Ἱερεμίας, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος, ὁ ὁποῖος ἐπεῖχε καί τόν τόπο τοῦ Ἀντιοχείας Ἰωακείμ καί ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, ἡ ὁποία καθόρισε νά γίνεται τό Πάσχα, ὅπως τό διόρισε ἡ Α΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος, καί ἀναθεμάτισε τό νέο καλαντάριο, πού ἐπινοήθηκε ἀπό τούς Λατίνους[21].
Διαφορά πίστεως στόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση
Πέραν τῶν ἀνωτέρω δέν μπορεῖ ἐκ τῶν πραγμάτων νά ὑπάρξει κοινό Πάσχα Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, διότι αὐτοί δέν πιστεύουν στό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὑπάρχει μέγα χάσμα μεταξύ Παπισμοῦ καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σχετικά μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση. Ὡς γνωστόν, οἱ αἱρετικοί Παπικοί ὑπερτονίζουν τή Σταύρωση καί ὑποτονίζουν τήν Ἀνάσταση. Κέντρο τους εἶναι ὁ Σταυρός καί ὄχι ἡ Ἀνάσταση. Τό γεγονός αὐτό, βεβαίως, ἔρχεται ὡς φυσικός ἀπότοκος καί ἀπόρροια τῆς κακόδοξης διδασκαλίας τους περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης, ἀλλά καί τῆς ἀπογυμνώσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν Θεότητα, μέ ἀποτέλεσμα τόν οὐμανισμό, ἀνθρωπισμό. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅμως, κέντρο παραμένει, ὄχι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἀλλά ὁ Ἀναστημένος Θεάνθρωπος, χωρίς βεβαίως νά παραγνωρίζεται καί νά παραγκωνίζεται ἡ σημασία τῆς Σταυρικῆς Θυσίας . Χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ὁ σταυροαναστάσιμος χαρακτήρας, ἡ χαρμολύπη. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπου ἀσκούμασθε σταυρικά, λαμβάνουμε τήν πείρα τῆς Ἀναστάσεως. Ὅλα στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἀναστάσιμα, γιατί ὅλα εἶναι σταυρικά. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Χωρίς Σταυρό δέν ὑπάρχει Ἀνάσταση. Ἀλλά οὔτε καί Σταυρός ὑπάρχει, πού νά μήν ἀκολουθεῖται ἀπό τήν Ἀνάσταση. Γι’αὐτό οἱ Ὀρθόδοξοι ἑορτάζουμε καί τή Μ. Παρασκευή ἀναστάσιμα, ἐνῶ οἱ Δυτικοί καί τό Πάσχα σταυρώσιμο[22].
Ἐπίλογος
Ἐν κατακλεῖδι, μετά τά ἀνωτέρω, πιστεύουμε ὅτι ἀπαιτεῖται ἄμεσα ἀντίδραση, γιά νά ματαιωθοῦν τά σχέδια τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ ΠΣΕ καί τοῦ Φαναρίου. Κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει, ἐάν τό Βατικανό δέν ἀποκηρύξει τίς πλάνες του καί τίς αἱρέσεις του καί ἐάν ὁ Πάπας δέν ἀποκηρύξει τίς θέσεις του ὅτι εἶναι τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ στή γῆ, ἀλάθητος καί ἄρα ἡμίθεος κ.λπ. Ἐάν τό Βατικανό καί ὁ Παπισμός του δέν ἀποκηρύξει ὅλες τίς αἱρέσεις του, θά εἶναι σάν οἱ Ὀρθόδοξοι νά τίς νομιμοποιοῦν καί νά ἀποδέχονται τήν αἵρεση στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα προϋποθέτει καί Συλλείτουργο μεταξύ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί Πάπα. Αὐτό σημαίνει ὅτι σέ μία τέτοια περίπτωση θά ἔχουμε καί κοινό ποτήριο, ἄνευ τῆς ἀποκηρύξεως ὑπό τοῦ παπισμοῦ τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν του καί τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν διδαχῶν τῶν Ἀποστόλων, δηλ. ψευδοένωση μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιά την ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιά τίς ὁποῖες μοναδικοί ὑπαίτιοι καί ὑπεύθυνοι θά εἶναι πρωτίστως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ συνοδοιποροῦντες αὐτῶ.
* * * * * *
[1] Ἐφημερίδα La Stampa 27-5-2014: http://www.amen.gr/article18180.
[2] «Συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μέ τούς ἑτεροδόξους ἀνακινεῖ τό Πατριαρχεῖον», Ὀρθόδοξος Τύπος (9-2-1996).
[3] Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀρ. 23 (Ἰανουάριος - Μάρτιος 1977) σσ. 83-84.
[4] ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδ. β´, σσ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984.
[5] ἐφημ.. “Καθολική”, ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σ. 1.
[6] Περιοδ. “᾿Εκκλησία”, ἀριθ. 2/1.2. 1995, σ. 76 καὶ περιοδ. “᾿Επίσκεψις”, ἀριθ. 509/30.9.1994, σσ. 3–12.
[7] Περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”, Ι-1994/9, σ. 6 καὶ περιοδ. “MECC News – Report”, Νο 11-12/November – December 1994, p. 4.
[8] Περιοδ. “᾿Απόστολος Βαρνάβας” Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130, περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”, Ι– 1994/11–12, σσ. 3–4, ἐφημερ. “Καθολική”, ἀριθ. 2765/17.1.1995, σ. 1, περιοδ. “Πάνταινος” ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29, περιοδ. “MECC News - Report”, Νο 11-12/November – December 1994, p. 9, περιοδ. “Ecumenical News International” - Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 15-17.
[9] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία Λατρεία», Θεοδρομία ΙΓ΄ 2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011), 250-252.
[10] http://aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1650.html.
[11] http://aktines.blogspot.gr/2012/11/2013_30.html.
[12] http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_947.html.
[13] http://katanixis.blogspot.gr/2014/04/2-2014-2014.html.
[14] Γ. ΖΕΡΒΟΣ, «Νέαι ἀποκαλύψεις διά τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν», Ὀρθόδοξος Τύπος (9-11-2012): http://entoytwnika.blogspot.com/2012/11/blog-post_9.html#ixzz2QWv9E2qq
[15] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τήν Α.Θ.Π., τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, 27-6-2013.
[16] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εἰς τούς τά πρώτα Πάσχα νηστεύοντας.
[17] http://www.agioritikovima.gr/oikpa/item/34148.
[18] ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Ἀραβικός χρονογράφος, σ. 266.
[19] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος· περί τῶν ἐν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, βιβλίο 12ο, κεφ. 2ο, § β ΄, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1983, σσ. 105-106.
[20] ἈΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ἈΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9.
[21]ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ἔνθ' ἀνωτ, σσ. 231-232.
[22] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τήν Α.Θ.Π., τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, 27-6-2013 καί ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ἡ σημασία του στή ζωή μας, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1993, σσ. 46-47.
(Πηγή: «π. Άγγελος Αγγελακόπουλος: Προς κοινό εορτασμό Πάσχα Ορθοδόξων και αιρετικών Παπικών;», πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου)
Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Ἐν Πειραιεῖ 18-6-2016
πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Οἱ οἰκουμενιστές, σπεύδοντας ὅπως-ὅπως σέ μία πρόωρη καί ψευδῆ ἕνωση μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ, καί μάλιστα ἐν ὄψει τῆς, ἐκτός ἀπροόπτου, συγκληθησομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τοῦ 2016, εἶναι ἑπόμενο νά ἀνακινοῦν καί τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα[1] μεταξύ Ὀρθοδόξων, παπικῶν καί προτεσταντῶν.
Μέσα σ’αὐτό τό πλαίσιο, ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» Φραγκίσκος, σύμφωνα μέ τό Ἀθηναϊκό Πρακτορεῖο, κατά τήν ὁμιλία του μέ τήν εὐκαιρία τῆς διεθνοῦς συνάντησης τῶν καθολικῶν κληρικῶν δήλωσε:
«Ἡ (Ρωμαιοκαθολική) Ἐκκλησία εἶναι διατεθειμένη νά ὁρίσει μιά σταθερή ἡμερομηνία γιά τό Πάσχα, ὥστε νά μπορεῖ νά γιορτάζεται τήν ἴδια ἡμέρα ἀπό ὅλους τούς χριστιανούς. Ἀπό τούς Καθολικούς, Ὀρθόδοξους καί Προτεστάντες.»
Σύμφωνα μέ τό τηλεγράφημα, ὁ «πάπας» πρόσθεσε ὅτι:
«... ἡ Καθολική Ἐκκλησία εἶναι διατεθειμένη νά σταματήσει νά ἀκολουθεῖ τήν καθορισμένη, ἕως τώρα, ἡμερομηνία, ἡ ὁποία ἀντιστοιχεῖ στήν πρώτη πανσέληνο μετά τήν ἐαρινή ἰσημερία[2].»
Ἡ δήλωση αὐτή ἔρχεται ὡς συνέχεια μιᾶς προηγουμένης δηλώσεως σχετικά μέ τό Πάσχα, πού εἶχε κάνει ὁ «πάπας» Φραγκῖσκος τόν Μάιο τοῦ 2014 στούς δημοσιογράφους, ὅταν τόν ρώτησαν στό ἀεροπλάνο, κατά τήν ἐπιστροφή του στή Ρώμη ἀπό τούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου συναντήθηκε μέ τον οἰκουμενιστή Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, γιά τήν σχέση του μέ τούς Ὀρθοδόξους. Εἶπε τότε:
«Συζητήσαμε ὥστε νά γίνει κάτι καί γιά τό θέμα τοῦ Πάσχα. Εἶναι ἀστεῖο νά ρωτᾶς: "πές μου ὁ Χριστός σου πότε ἀνασταίνεται; Ὁ δικός μου τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα. Ὁ δικός μου ἀντιθέτως ἀναστήθηκε τήν προηγούμενη ἑβδομάδα". Μέ τόν Βαρθολομαῖο συζητᾶμε σάν ἀδέλφια, ἔχουμε μιά σχέση ἀγάπης, λέει ὁ ἕνας στόν ἄλλο τίς δυσκολίες, πού ἀντιμετωπίζει σέ θέματα διοίκησης[3].»
Πρώτη ἡ Β΄ Βατικανή ψευδοσύνοδος ἀνεκίνησε τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Στίς 4-12-1963 δήλωσε:
«Ἡ Ἁγία Σύνοδος δέν ἐναντιοῦται εἰς τό νά ὁρισθῆ παγία Κυριακή διά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα ἐν τῶ Γρηγοριανῶ Ἡμερολογίω, συγκατανευόντων ὅσων ἐνδιαφέρονται σχετικῶς, ἰδία δέ τῶν διϊσταμένων πρός τήν κοινωνίαν τῆς Ἀποστολικῆς Ἔδρας ἀδελφῶν…[4].»
Ὁ μέγας οἰκουμενιστής Οἰκουμενικός Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας, συστοιχούμενος στή δήλωση τῆς Β΄ Βατικανῆς, ἔγραψε:
«Καί αὔθις ἐπαναλαμβάνομεν εἰς ὅλον τόν χριστιανικόν κόσμον ὡς ἡμέραν κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τήν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου, ἐλπίζοντες ὅτι ὁ κοινός οὗτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θά ἀποτελέση ὄχι μόνον ἕν σύμβολον, ἀλλά καί μίαν θετικήν συμβολήν εἰς τήν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος[5].»
Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας ἔβλεπε τόν κοινό ἑορτασμό ὡς μέσο ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ. Ἀλλοίμονο, ὅμως, ἐάν τό ἱερό θέμα τῆς ἑνώσεως ἀντιμετωπισθεῖ μέ μία πρώτη μεγάλη ὑποχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ στό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα!
Σέ τί ἔβλαψε τήν ἑνότητα τῶν πρώτων χριστιανῶν τό γεγονός ὅτι ὁ ἅγιος Πολύκαρπος Ἐπίσκοπος Σμύρνης καί ὁ ἅγιος Ἀνίκητος Ἐπίσκοπος Ρώμης δέν συμφώνησαν ὡς πρός τήν ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα; Ὡς γνωστόν, ἄλλη μέρα ἑόρταζαν τό Πάσχα οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς καί ἄλλη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, κι ὅμως κανένα σχίσμα δέν προκλήθηκε, διότι ὑπῆρχε ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως, τῆς λατρείας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Εἶναι χαρακτηριστική ἐν προκειμένω ἡ μαρτυρία τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου:
«Οὔτε ὁ Ἀνίκητος μπόρεσε νά πείσει τόν Πολύκαρπο νά μήν τηρήσει αὐτά, τά ὁποία, μαζί μέ τόν Ἰωάννη, τόν μαθητή τοῦ Κυρίου μας, καί τούς ὑπολοίπους Ἀποστόλους, μέ τούς ὁποίους συναναστράφηκε, πάντοτε τηροῦσε· οὔτε καί ὁ Πολύκαρπος ἔπεισε τόν Ἀνίκητο νά τά τηρήσει, ἐπειδή ἔλεγε ὅτι ὀφείλει νά συνεχίσει τήν συνήθεια τῶν πρό αὐτοῦ πρεσβυτέρων. Ἔτσι ἐχόντων τῶν πραγμάτων, κοινώνησαν μεταξύ τους… καί μέ εἰρήνη χωρίσθηκαν, ἔχοντας ὅλη ἡ Ἐκκλησία εἰρήνη, καί αὐτοί, πού τηροῦσαν, καί αὐτοί, πού δέν τηροῦσαν[6].»
Σήμερα, ὅμως, ποιά τελείωση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ μέσω τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὅταν παραμένει ἄθικτο τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ, τό ὁποῖο ὕψωσε ὁ παπισμός, μέσω τοῦ πρωτείου, τοῦ ἀλαθήτου, τῆς οὐνίας καί τοῦ ὀρμαθοῦ τῶν ὑπολοίπων παπικῶν πλανῶν σχετικά μέ τήν πίστη καί τήν λατρεία;
Εἶναι ἀληθές ὅτι, μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, ἡ ἀσυμφωνία γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα κορυφωνόταν μεταξύ κάποιων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἀσυμφωνία γινόταν ἀφορμή νά ἑορτάζεται συχνά δύο φορές τό Πάσχα μέσα στό ἴδιο ἔτος, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου[7]. Ἡ ἀσυμφωνία αὐτή ὀδηγοῦσε κάποιες Ἐκκλησίες καί στόν κοινό ἀκόμη ἑορτασμό μεταξύ Χριστιανικοῦ καί ἰουδαϊκοῦ Πάσχα! Ἡ ἐν Νικαία Α΄ Ἁγία καί Οἰκ. Σύν. συνεκλήθη, ἀκριβῶς γιά νά καταδικάσει τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί νά ὁρίσει ὅσα ἀφοροῦν τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, σύμφωνα μέ τόν Μ. Ἀθανάσιο[8]. Ὁ Κανών τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκ. Συν., πού θεσπίζει τά τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, δέν διασώθηκε. Ὅμως, στόν ἐν λόγω κανόνα, ἐκτός ἀπό τόν Μ. Ἀθανάσιο, ἀναφέρεται καί ἐπιστολή τοῦ Μ. Κων/νου[9]. Ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου, ἐκτός τῶν ἄλλων, ἦρε καί τό ἄτοπο τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μέ τούς Ἰουδαίους, τούς «Πατροκτόνους καί Κυριοκτόνους»[10]. Στόν περί τοῦ Πάσχα ἱερό Κανόνα τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκ. Συν. ἀναφέρεται καί ὁ ἱστορικός Σωκράτης, ὁ ὁποῖος διέσωσε σχετική ἐπιστολή τῆς Συνόδου[11]. Στόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ἀναφέρονται ἐπίσης ὁ Ζ΄ Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων[12] καί οἱ Διαταγές τῶν Ἀποστόλων[13]. Ὁ Α΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχεία Συνόδου (341) ἀπαιτεῖ τήν τήρηση τῶν θεσπισθέντων ἀπό τήν Α΄ Ἁγία καί Οἰκ. Σύν. σχετικά μέ τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα[14]. Στόν καθορισμό τῆς ἡμέρας τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ἀναφέρεται ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος[15].
Οὔτε ἡ Α΄ Ἁγία καί Οἰκ. Σύν., οὔτε οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀναφέρονται στόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, κάνουν λόγο γιά «πάγια Κυριακή», κατά την ὁποία πρέπει νά ἑορτάζεται ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἡ Β΄ Βατικανή ψευδοσύνοδος καί ὁ μέγας οἰκουμενιστής Οἰκ. Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας, πού ἀκολουθοῦσε σέ ὅλα τόν αἱρεσιάρχη «πάπα» Παῦλο ΣΤ΄ - ὅπως καί σήμερα ὁ ἕτερος οἰκουμενιστής Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀκολουθεῖ τόν αἱρεσιάρχη «πάπα» Φραγκῖσκο - ἀνεκίνησαν θέμα «παγίας Κυριακῆς», ἐρχόμενοι σέ ἀντίθεση μέ τήν Α΄ Ἁγία καί Οἰκ. Σύνοδο. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ οἱ οἰκουμενιστές θεωροῦν ὅτι ἡ μεταρρύθμιση τοῦ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκ. Συν., σχετικά μέ τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, ἀποτελεῖ ἀπαρχή γενικότερης ἐκθεμελιώσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί συνοδικῆς νομιμοποιήσεως τῆς μετακανονικῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία θά συντελεσθεῖ ἀπό τούς ψευδενωτικούς οἰκουμενιστές κατά τήν προσεχῆ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο . Καί μόνο αὐτή ἡ τοποθέτηση εἶναι ἰκανή νά χύσει ἄπλετο φῶς στούς σκοπούς, πού κρύβονται κάτω ἀπό τήν ἐπιθυμία τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Οὐσιαστικά, οἱ οἰκουμενιστές, θεωρώντας τόν ἱερό Κανόνα τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκ. Συν. σχετικά μέ τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, ὡς ἀπόφαση ἀνθρώπων, ὅπως ἐμεῖς, θέτουν τούς ἑαυτούς τους στό ἴδιο ἤ καί ἀνώτερο ἐπίπεδο μέ τούς ἁγίους θεοφόρους καί Οἰκουμενικούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας! Οἰ οἰκουμενιστές, χάριν τῶν ψευδενωτικῶν σχεδίων τους, θεωροῦν ὡς ξεπερασμένες παραδόσεις τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκ. Συνόδου.
Ὁ ἀποθανών καθηγητής Ἰωάννης Φουντούλης ἐξέφρασε ἐπιφυλάξεις ὡς πρός τίς σοβαρές ἀνωμαλίες, πού ἐνδέχεται νά προκαλέσει ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶπε:
«Για κανένα λόγο, χάριν αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ (τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ), δέν μπορεῖ νά θυσιαστεῖ ἡ λειτουργική ἐν προκειμένω ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι προτιμότερο νά ἑορτάζουμε τό Πάσχα σέ ἄλλη ἀπό τίς ἄλλες Ἐκκλησίες ἡμέρα… ὅλοι ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι μαζί, παρά νά προκληθεῖ λειτουργική διάσπαση, νέες ἔριδες, σκάνδαλα καί σχίσματα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Στήν ἑορτολογική διαίρεση τοῦ Ἰουλιανοῦ καί τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν τοῦ ἔτους καί στό σχίσμα τῶν (ζηλωτῶν) παλαιοημερολογιτῶν, δέν πρέπει νά προστεθεῖ διάσπαση καί ὡς πρός τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα καί νέο σχίσμα Παλαιοπασχιτῶν[16].»
Ὁ Σεβ. Μητρ. Πρεβέζης κυρός Μελέτιος Καλαμαρᾶς, ἀναφερόμενος στό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα εἶχε δηλώσει:
«Τό θέμα εἶναι σοβαρό καί πολύπλοκο, ὥστε νά ἐπιβάλει σύνεση πρός ἀποφυγή νέων σκανδάλων στήν Ἐκκλησία»[17].
Ὁ Μακ. Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρός Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀναφερόμενος στό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἔγραψε:
«Κατά τόν 16ο αἰῶ., ἐπί πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, προβαίνοντας στήν διόρθωση τοῦ ἡμερολογίου, συμμετέβαλε καί τόν Πασχάλιο Κανόνα, μέ τρόπο πού ἀντιβαίνει στήν διάταξη τῆς Α΄ Οἰκ. Συν. Ἡ μεταβολή δέ αὐτή ἀποτελεῖ τό κυριότερο γνώρισμα τῆς Γρηγοριανῆς χρονολογήσεως ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. Ἡ Α΄ Οἰκ. Σύν. θέλησε νά συνεορτάζουν ὅλοι μαζί οἱ χριστιανοί τήν ἴδια ἡμέρα τό Πάσχα καί μάλιστα μετά τό Ἰουδαϊκό Πάσχα. Ἀλλά, ἡ Γρηγοριανή μεταρρύθμιση παραβίασε αὐτούς τούς ὅρους. Γι’αὐτό ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οὔτε τήν παραδέχθηκε, οὔτε μπορεῖ νά τήν παραδεχθεῖ…[18].»
Στήν παπική καινοτομία περί τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἔχει ἀναφερθεῖ καί ὁ Κ. Τσιρπανλῆς. Ἔγραψε:
«Ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ἐπειδή ἀποδέχθηκε καί ἐπεκύρωσε τό Γρηγοριανό Ἡμερολόγιο κατά τό ἔτος 1582, καινοτόμησε, ἀντίθετα μέ τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκ. Συν., πού ἀφορᾶ στόν προσδιορισμό τῆς ἡμερομηνίας τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Χριστιανικοῦ Πάσχα. Διότι, αὐτή ἔκτοτε ἔπαυσε νά παρακολουθεῖ τό Ἑβραϊκό Πάσχα, καί τελεῖ τό Πάσχα της, κάθε ἔτος, τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πρώτη πανσέληνο τῆς ἑαρινῆς ἰσημερίας, ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος, ἐάν τό Ἑβραϊκό ἔχει προηγουμένως τελεσθεῖ ἤ ὄχι… Ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀντιθέτως, πιστός φύλακας τῆς ἀποφάσεως τῆς ἐν Νικαία Συνόδου, ἐξακολουθεῖ μέχρι καί σήμερα νά τηρεῖ καί νά ἐφαρμόζει τόν Πασχάλιο Κανόνα, τόν ὁποῖο ὅλη ἡ Χριστιανοσύνη εἶχε ὁρίσει τότε…[19].»
Εἶναι ἄξιο ἰδιαίτερης προσοχῆς ὅτι ὁ Μακ. Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρός Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μολονότι εἰσηγήθηκε καί ἐπέβαλε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, δέν τόλμησε νά μεταβάλει ὅσα ἀφοροῦσαν στόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, κι αὐτό γιά νά μήν ἔρθει σέ ἀντίθεση μέ τήν διάταξη τῆς Α΄ Οἰκ. Συν. Στήν ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1924, μέ τήν ὁποία ἐξήγγειλλε ὁ κυρός Χρυσόστομος τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, διεκήρυξε κατηγορηματικῶς γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα:
«Οἱ ἀκίνητες ἑορτές θά συμπίπτουν καί θά ἑορτάζονται κατά τίς ἀνέκαθεν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καθορισμένες ἡμερομηνίες, οἱ δέ κινητές ἑορτές κατά τίς στό Πασχάλιο ἡμέρες, ὀνομαζόμενες ὅμως μέ τίς ἡμερομηνίες τοῦ διορθωμένου ἡμερολογίου… Ἀμετάβλητες μένουν καί ὅλες οἱ ἑορτές, πού ἐξαρτῶνται ἀπό τό Πάσχα, ἀριθμούμενες μόνο καί ὀνομαζόμενες κατά τή νέα χρονολόγηση τοῦ διορθωμένου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου…[20].»
Κατά τούς χρόνους τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὑπῆρχαν αὐτοί, πού ἀθετοῦσαν τήν διάταξη τῆς Α΄ Οἰκ. Συν. ὡς πρός τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Ὁ ἱερός Πατήρ, στηλιτεύοντας κάθε ἀθέτηση τῶν θεσπισθέντων ἀπό τήν Ἁγία Σύνοδο, γράφει:
«Τριακόσιοι Πατέρες ἤ καί περισσότεροι, ἀφοῦ συνῆλθαν στήν χώρα τῶν Βιθυνῶν, νομοθέτησαν αὐτά· καί ἀτιμάζεις ὅλους ἐκείνους;… Ἐσύ δέν καταφρονεῖς μόνο ἐκείνους, ἀλλά καί ὅλη τήν οἰκουμένη, παρ’ ὅλο πού αὐτή ἐπαίνεσε τήν γνώμη τους[21].»
Σ’αὐτούς, πού ἀθετοῦν τήν Α΄ Οἰκ. Σύν., χάριν χρονολογικῆς ἀκριβείας στόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος:
«Ἐσύ δέν προτιμᾶς τήν συμφωνία τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν χρόνο, καί, γιά νά φανεῖς ὅτι παρατηρεῖς τίς ἡμέρες, φαίρεσαι ἀπρεπῶς σάν μεθυσμένος στήν κοινή μητέρα ὅλων μας καί διασπᾶς τήν ἁγία σύνοδο. Καί πῶς θά ἦσουν ἄξιος συγνώμης, ἀφοῦ γιά μηδαμινό πρᾶγμα διαλέγεις νά ἁμαρτήσεις τόσο πολύ[22];»
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προτιμᾶ ἀκόμη, χάριν τῆς πιστῆς τηρήσεως τῶν ἱερῶν Συνοδικῶν θεσπισμάτων, νά ἑορτάζουμε τό Πάσχα ἔστω καί μέ ἑσφαλμένη χρονολογία. Εἶναι προτιμότερος ὁ ἑορτασμός μέ ἐσφαλμένη χρονολογία ἀπό τήν ἀθέτηση τῆς Α΄ Οἰκ. Συν. καί ἀπό τά ἐπαπειλούμενα σχίσματα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού τυχόν προκύψουν ἀπό τήν ἀθέτηση. Γράφει:
«Παντοῦ ἀκολουθοῦμε τήν Ἐκκλησία μέ ἀκρίβεια, προτιμῶντας ἀπ’ὅλα τήν ἀγάπη καί τήν εἰρήνη. Γιατί, ἀκόμη καί ἄν ἔσφαλλε ἡ Ἐκκλησία, δέν θά ἦταν τόσο μεγάλο κατόρθωμα ἡ ἀκριβής τήρηση τῶν χρόνων, ὅσο μεγάλο ἔγκλημα εἶναι ἡ διαίρεση καί τό σχίσμα αὐτό… Γιατί, οὔτε ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει τήν ἀκρίβεια τῶν χρόνων· ἀλλά, ἐπειδή στήν ἀρχή φάνηκε καλό σέ ὅλους τούς πατέρες, πού ἦσαν διηρημένοι, νά συνέλθουν μαζί καί νά ὁρίσουν αὐτήν τήν ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ, ἡ Ἐκκλησία, πού παντοῦ τιμᾶ τήν συμφωνία καί ἀγαπᾶ τήν ὁμόνοια, δέχθηκε τό ἀποφασισθέν[23].»
Οἱ σαφεῖς καί κατηγορηματικοί λόγοι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἀποτελοῦν ἀπάντηση σέ ὅλους τούς ψευδενωτικούς οἰκουμενιστές τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ξεπερασμένες παραδόσεις τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Α΄ Οἰκ. Συν., ἐν ὀνόματι τῆς χρονικῆς ἀκριβείας τῶν ἀστρονομικῶν ὑπολογισμῶν. Ἐπειδή δηλ. ἡ πάντοτε καινοτομοῦσα αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ παπισμοῦ κατά τόν 16ο αἰῶ., ἐπί «πάπα» Γρηγορίου ΙΓ΄, μετέβαλε τόν Πασχάλιο Κανόνα, κατά τρόπο πού ἀντιβαίνει στήν διάταξη τῆς Α΄ Οἰκ. Συν.[24], εἶναι ὑποχρεωμένη καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά ἀθετήσει τήν Α΄ Οἰκ. Συν. καί νά εὐθυγραμμισθεῖ ἐν προκειμένω μέ τόν σχισματικό καί αἱρετικό παπισμό, χάριν μιᾶς ψευδοῦς ἑνώσεως;
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἀναφερόμενος στόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, ὑπογραμμίζει ἰδιαιτέρως τούς λόγους τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, οἱ ὁποῖοι θέτουν τήν τήρηση τῆς διατάξεως τῆς Α΄ Οἰκ. Συν. ὑπεράνω τῆς χρονικῆς ἀκριβείας, πού ζητεῖται ἀπό τούς ἀστρονόμους. Σ’αὐτούς, πού ἐπιθυμοῦν μεταρρύθμιση, χάριν μεγαλύτερης χρονολογικῆς ἀκριβείας, ὡς πρός τήν ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Νικόδημος:
«Γιατί, ἅς γνωρίζουν ὅτι καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, πού ἔγιναν μετά τήν πρώτη, καί οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες, ἔβλεπαν ναί καί αὐτοί, ὡς σοφοί πού ἦταν, πώς κατέβηκε πολύ ἡ ἰσημερία· ἀλλ'ὅμως δέν θέλησαν νά τήν μεταθέσουν ἀπό τήν 21η Μαρτίου, πού τήν βρῆκε ἡ Α΄ Σύνοδος, προτιμώντας περισσότερο τήν συμφωνία καί τήν ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀκρίβεια τῆς ἰσημερίας, ἡ ὁποία δέν προξενεῖ, οὔτε στήν εὕρεση τοῦ δικοῦ μας Πάσχα καμμία σύγχυση, οὔτε βλάβη στήν εὐσέβεια, μάλιστα δέ καί προξενεῖ αὐτή ἡ ἀκρίβεια στούς Λατίνους δύο μεγάλες ἀτοπίες, τό νά ἑορτάζουν δηλ. τό Πάσχα ἤ μαζί μέ τούς Ἰουδαίους, τό ὁποῖο εἶναι ἐναντίον στόν ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, ἤ πρίν τούς Ἰουδαίους[25].»
Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ἡ Α΄ Οἰκ. Συν., κανονίζοντας τά τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἀπευθυνόταν στίς ἀρχαῖες τοπικές Ἐκκλησίες τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οὐδέποτε Οἰκουμενική Σύνοδος θά ἀσχολοῦνταν μέ τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν κοινοτήτων τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ, ὅπως προτείνουν ὁ «πάπας» Φραγκῖσκος καί οἱ οἰκουμενιστές.
Συμπεραίνοντας, θά θέλαμε νά τονίσουμε γι’ἀκόμη μία φορά ὅτι κάθε ἀπόπειρα ἀπό μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν γιά ἐπιβολή τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων, παπικῶν, πού ἀθέτησαν τήν διάταξη τῆς Α΄ Οἰκ. Συν., καί προτεσταντῶν, στούς μέν κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά προκαλέσει ἀσφαλῶς καί νέο φοβερό σχίσμα Παλαιοπασχιτῶν, για το ὁποῖο μοναδικοί ὑπεύθυνοι θά εἶναι οἱ οἰκουμενιστές, ἀντί δέ τῆς προσεγγίσεως, θά δημιουργήσει μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ἡ ἀληθής ἕνωση δέν ἐπιτυγχάνεται μέ τήν δουλική προσαρμογή τοῦ ὀρθοδόξου Πασχαλίου πρός τήν λατινική καινοτομία, ἀλλά μέ τήν ἐπιστροφή τῆς σχισματικῆς καί αἱρετικῆς παπικῆς παρασυναγωγῆς στούς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς ἀποκηρύξεως τῶν παπικῶν αἱρέσεων (ἰδίως τοῦ πρωτείου, τοῦ ἀλαθήτου και τῆς οὐνίας) καί τῆς τηρήσεως τῆς διατάξεως τῆς Α΄ Οἰκ. Συν. σχετικά μέ τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα[26].
* * * * * *
[1] Σχ. βλ. ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός· ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, τ. Β΄, ἔκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος καί σύλλογος ‘Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης’, Ἀθήνα 2014, σσ. 570-579 καί ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΜΠΙΛΑΛΗΣ, «Οἰκουμενισμός καί ἀλλαγή Πασχαλίου», ἐν Οἰκουμενισμός· γένεση-προσδοκίες-διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ. 20-24/9/2004, τ. Β΄, ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσ/κη 2008, σσ. 915-959.
[2] 12-6-2015 Ὁ Πάπας Φραγκίσκος προτείνει κοινή ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα γιά ὅλους τούς χριστιανούς: http://www.amen.gr/article/o-papas-fragiskos-proteinei-koini-imerominia-eortasmou-tou-pasxa-gia-olous-tous-xristianous
[3] Ἐφημερίδα La Stampa 27-5-2014, http://www.amen.gr/article18180, Βλ. καί ἡμέτερο κείμενο μέ τίτλο «Πρός κοινό ἑορτασμό Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Παπικῶν»; 2-6-2014: http://www.impantokratoros.gr/2DCD94B2.el.aspx
[4] Πολυγραφημένα Πρακτικά Β΄ Οἰκουμενικοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμποσίου, Ἀθῆναι, 11-6-1969.
[5] «Καθολική» 1635 (18-6-1969) 3.
[6] ΑΓΙΟΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, Fragmenta III, PG 7, 1229B καί ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία Ε΄, 24, PG 20, 505AB, 508A.
[7] ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ, Κατά αἱρέσεων III, 9, PG 42, 356AB.
[8] Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, Ἐπιστολή περί τῶν γενομένων ἐν Ἀριμίνω τῆς Ἰταλίας καί ἐν Σελευκεία τῆς Ἰσαυρίας συνόδων, 5, PG 26, 688.
[9] ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ΚΥΡΟΥ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία Θ΄, PG 82, 936, 937.
[10] Ὅ. π., 936 καί ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ, Εἰς τόν βίον Κων/νου τοῦ βασιλέως, Γ΄ 19, PG 20, 1077CD.
[11] ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Θ΄, PG 67, 81C, 84A.
[12] «Εἴτις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος τήν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέρα πρό της ἐαρινῆς ἰσημερίας μετά Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω» ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 8-11.
[13] ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ, Ε΄ 17, ΒΕΠΕΣ 2, 89.
[14] Ὅ. π., σσ. 406-407.
[15] ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ, Κατά αἱρέσεων II, 9, PG 41, 888BC.
[16] Πολυγραφημένα…
[17] «Καθολική» 1635 (18-6-1969) 3.
[18] «Ἐκκλησία» 41 (8-3-1924) 372.
[19] «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς» 611 (Μάιος - Ἰούνιος 1969) 276-277.
[20] «Ἐκκλησία» 41 (8-3-1924) 373.
[21] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τούς τά πρῶτα Πάσχα νηστεύοντας, 3, Κατά Ίουδαίων 3, 3, PG 48, 865:
«Τριακόσιοι Πατέρες, ἤ καί πλείους, εἰς τήν Βιθυνῶν χώραν συνελθόντες ταῦτα ἐνομοθέτησαν· καί πάντας ἀτιμάζεις ἐκείνους;… Σύ δέ οὐ μόνον ἐκείνων καταγινώσκεις, ἀλλά καί τῆς Οἰκουμένης ἁπάσης, ἤ καί τήν ἐκείνων γνώμην ἐπήνεσεν.»
[22] Ὅ. π., 5, PG 48, 869:
«Σύ δέ οὐ προτιμᾶς τοῦ χρόνου τῆς Ἐκκλησίας τήν συμφωνίαν, ἄλλ’ἵνα δόξης ἡμέρας παρατηρεῖν, εἰς τήν κοινήν ἁπάντων ἡμῶν ἐμπαροινεῖς μητέρα καί τήν ἁγίαν διατέμνεις σύνοδον; Πῶς ἄν ἄξιος εἴης συγγνώμης, ὑπέρ τοῦ μηδενός τοσαῦτα ἁμαρτάνειν αἱρούμενος;»
[23] Ὅ. π., PG 48, 870-872:
«Πανταχοῦ τῆ Ἐκκλησία μετ’ἀκριβείας ἑπώμεθα, τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην προτιμῶντες ἁπάντων. Εἰ γάρ καί ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία, οὐ τοσοῦτον κατόρθωμα ἀπό τῆς τῶν χρόνων ἀκριβείας ἦν, ὅσον ἔγκλημα ἀπό τῆς διαιρέσεως καί τοῦ σχίσματος τούτου… Οὐδέ γάρ ἡ Ἐκκλησία χρόνων ἀκρίβειαν οἶδεν· ἀλλ’ἐπειδή παρά τήν ἀρχήν πᾶσιν ἔδοξε τοῖς πατράσι διηρημένοις ὁμοῦ συνελθεῖν καί ταύτην ὁρίσαι τήν ἡμέραν, τήν συμφωνίαν πανταχοῦ τιμῶσα καί τήν ὁμόνοιαν ἀγαπῶσα, κατεδείξατο τό ἐπιταχθέν.»
[24] «Ἐκκλησία» 41 (8-3-1924) 372.
[25] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9. Βλ. καί ἡμέτερο κείμενο μέ τίτλο «Πρός κοινό ἑορτασμό Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Παπικῶν»; 2-6-2014: http://www.impantokratoros.gr/2DCD94B2.el.aspx
[26] Σχ. βλ. «Ρωσική ἀπάντηση στόν Πάπα γιά τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα» 16-6-2015: http://ekklisiaonline.gr/ekklisiaonline/item/2717-rosiki-apantisi-ston-papa-gia-ton-koino-eortasmo-tou-pasxa
(Πηγή: «Ο κοινός εορτασμός του Πάσχα», πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου)
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου , Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Γνώριζε ὅτι στὸν πόλεμο αὐτό, δυὸ θελήσεις ὑπάρχουν μέσα μας ἀντίθετες ἀναμεταξύ τους· ἡ μία, τοῦ λογικοῦ καὶ γι᾿ αὐτὸ λέγεται, θέλησις λογική, καὶ ἀνώτερη· ἡ ἄλλη, τῆς αἰσθήσεως καὶ γι᾿ αὐτὸ ὀνομάζεται, θέλησις αἰσθητικὴ καὶ κατώτερη, ἡ ὁποία ἀκόμη πιὸ συνηθισμένα, ὀνομάζεται θέλησις ἄλογη, θέλησις διαθέσεως σάρκας καὶ πάθους· μὲ τὴν ἀνώτερη καὶ λογικὴ θέλησι ἐπιθυμοῦμε ὅλα τὰ καλά· καὶ μὲ τὴν κατώτερη καὶ παράλογη θέλησι, ἐπιθυμοῦμε ὅλα τὰ κακά· λοιπόν, ὅταν ἐμεῖς θέλουμε κανένα πρᾶγμα μὲ μόνον τὴν αἴσθησι, ἕως ποὺ δὲν ταιριάζουμε μὲ τὴν ἀνώτερη καὶ λογικὴ θέλησι νὰ τὸ θέλουμε, δὲν λογαριάζεται, ὅτι τὸ θέλουμε στὰ ἀλήθεια. Ὁπότε ὅλος ὁ ἀόρατος πόλεμος, πρῶτα σε αὐτὸ μένει, δηλαδή, στὸ νὰ μὴ γέρνει ἡ ἀνώτερη θέλησι στὴ κατώτερη. Γιατὶ, ἡ λογικὴ θέλησι, ἡ ὁποία βρίσκεται ἀνάμεσα στὴ θέλησι τοῦ Θεοῦ, ποὺ μένει πάνω της καὶ σὲ ἐκείνη τῆς αἰσθήσεως, ποὺ εἶναι κάτω της, πολεμεῖται πάντα καὶ ἀπὸ τὴ μία καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ἐπειδὴ καὶ κάθε μία ἀπὸ αὐτὲς θέλει νὰ τὴν παρασύρῃ καὶ νὰ τὴν ὑποτάξη στὸν ἑαυτό της (1).
Γι᾿ αὐτό, μεγάλη δοκιμασία καὶ κόπο, καὶ μάλιστα στὴν ἀρχή, δοκιμάζουν ἐκεῖνοι, ποὺ συνήθισαν στὸ κακό, ὅταν ἀποφασίσουν νὰ ἀλλάξουν τὴν κοσμικὴ καὶ σαρκική τους ζωὴ καὶ νὰ παραδοθοῦν στὴν ἀγάπη καὶ ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ, τὶς ἀντιθέσεις ποὺ δέχεται ἡ λογικὴ θέλησί τους, ἀπὸ τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν θέλησι τῆς αἰσθήσεως, οἱ ὁποῖες μένουν ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ τὴν πολεμοῦν, εἶναι τόσο δυνατές, ποὺ μὲ μεγάλη δοκιμασία τὶς αἰσθάνονται, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δὲν συμβαίνει σὲ ἐκείνους, ποὺ συνήθισαν ἤδη, ἢ στὶς ἀρετὲς ἢ στὶς κακίες καὶ ποὺ ἀναπαύονται νὰ ζοῦν ἢ σὲ ἐκεῖνες ἢ σὲ αὐτές.
Γιατὶ, οἱ μὲν ἐνάρετοι, συμφωνοῦν εὔκολα στὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ, οἱ δὲ κακοί, κλίνουν σὲ ἐκείνη τῆς αἰσθήσεως, χωρὶς καμία ἀντίθεσι (2). Ὁπότε, ἂς μὴν καυχᾶται κανείς, πὼς μπορεῖ νὰ ἀποκτήσῃ τὶς ἀληθινὲς χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ νὰ ὑπηρετήσῃ τὸν Θεό, καθὼς πρέπει, ἂν δὲν βιάση στὰ ἀλήθεια τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ ἐγκαταλείψη ὄχι μόνο τὶς μεγαλύτερες εὐχαριστήσεις, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὶς μικρότερες, στὶς ὁποῖες ἦταν πρὶν ἀφοσιωμένος μὲ κοσμικὴ ἀγάπη. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ συμβαίνει νὰ φθάνουν στὴν τελειότητα πολὺ λίγοι (3). Γιατὶ, ἀφοῦ κατάκτησαν μὲ κόπο τὶς μεγαλυτέρες εὐχαριστήσεις, δὲν θέλουν μετὰ ἀπὸ αὐτὰ νὰ πιέσουν τὸν ἑαυτό τους, στὸ νὰ νικήσουν καὶ τὶς μικρότερες καὶ ἀσήμαντες ἐπιθυμίες τους, οἱ ὁποῖες κάθε ὥρα τοὺς κατακτοῦν.
Γιὰ παράδειγμα· ὑπάρχουν μερικοί, ποὺ δὲν παίρνουν τὸ ξένο πρᾶγμα, ἀλλὰ ὅμως ἀγαπᾶνε μὲ ὑπερβολὴ τὸ δικό τους· εἶναι ἄλλοι ποὺ δὲν ζητᾶνε τιμὲς μὲ ἀθέμιτα καὶ ἄπρεπα μέσα· ὅμως, δὲν τὶς συχαίνονται, καθὼς ἔχουν χρέος, ἀλλὰ καὶ τὶς ἐπιθυμοῦν, καὶ κάποιες φορὲς τὶς γυρεύουν μὲ ἄλλους διαφόρους τρόπους. Ἄλλοι πάλι, κρατᾶνε τὶς νομοθετημένες νηστεῖες κατὰ τὴν ὑποχρέωσί τους, ὅμως κυριεύονται ἀπὸ τὴν ἀδηφαγία καὶ τὴν βουλιμία, τρώγοντας περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τοὺς εἶναι ἀρκετό. Ἄλλοι ζοῦν μὲ ἐγκράτεια, ὅμως δὲν ξεκολλᾶνε ἀπὸ κάποιες παρέες, ποὺ τοὺς ἀρέσουν, οἱ ὁποῖες τοὺς προξενοῦν μεγάλο ἐμπόδιο στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὴ ἕνωσι μὲ τὸ Θεό· καὶ μάλιστα, οἱ ἐκεῖνες οἱ συναναστροφές, ποὺ γίνονται μὲ πρόσωπα νέα καὶ εὐλαβῆ, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὅσο λιγώτερο φοβᾶται κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει νὰ τὰ ἀποφεύγῃ (4).
Ὁπότε, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, ἀκολουθεῖ σὲ αὐτοὺς τὸ γεγονὸς ὅτι κάνουν τὰ καλὰ ἔργα, ἀτελῆ, ἐλλιπῆ καὶ ταιριασμένα μὲ τὴν ἐπιθυμία τῆς τιμῆς καὶ τῶν ἐπαίνων τοῦ κόσμου. Ἀπὸ αὐτά, σὰν ἐπακόλουθο ἔρχεται τὸ νὰ μὴ προκόβουν στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέφουν καὶ πίσω καὶ νὰ ξαναπέφτουν στὰ πρῶτα κακά· γιατὶ δὲν ἀγαπᾶνε τὴν ἀληθινὴ ἀρετή, οὔτε φαίνονται εὐχάριστοι στὸ Θεό, ποὺ τοὺς λύτρωσε πρὶν ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου· ἀπὸ αὐτὰ ἀκόμη ἀκολουθεῖ νὰ εἶναι αὐτοὶ ἀμαθεῖς πάντα καὶ τυφλοὶ στὸ νὰ μὴ βλέπουν τὸν κίνδυνο ποὺ βρίσκονται σὲ κάποια στιγμή, ποὺ νομίζουν πὼς εἶναι ἀσφαλεῖς καὶ ἀκίνδυνοι.
Καὶ ἐδῶ φανερώνεται μία πλάνη, τόσο περισσότερο ἐπιζήμια, ὅσο εἶναι λιγώτερο γνωστή· ἐπειδή, εἶναι πολλοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν πνευματικὴ ζωή, ἀγαπᾶνε ὅμως περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι πρέπει τὸν ἑαυτό τους (ἂν καὶ στὴν πραγματικότητα δὲν γνωρίζουν νὰ τὸν ἀγαποῦν). Γιατὶ, καταπιάνονται περισσότερο, μὲ ἐκεῖνα τὰ ἀγωνίσματα, ποὺ γέρνει ἡ ἐπιθυμία τους καὶ ἀφήνουν τὰ ἄλλα, ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεσι μὲ τὴ φυσική τους κλίσι καὶ στὶς ἐπιθυμίες τῶν αἰσθήσεων, τὶς ὁποῖες, ἔπρεπε μὲ κάθε δίκαιο νὰ πολεμοῦν μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις.
Γιὰ αὐτό, ἀγαπητὲ ἐν Κυρίῳ, ἀδελφέ μου, σοῦ παραγγέλνω νὰ ἀγαπᾷς πάντα τὴν δυσκολία καὶ τὴ δοκιμασία, ποὺ φέρνει μαζί του αὐτὸς ὁ πόλεμος, ἀκόμη καὶ ἂν νικηθῇς κάποτε σὲ αὐτόν. Γιατὶ λέει ὁ Σειράχ· «Μὴ μισήσῃς κουραστικὴ ἐργασία» (7,16). Γιατὶ ἐδῶ βρίσκονται τὰ πάντα. Ἐπειδὴ καὶ ὅσο πιὸ δυνατὰ ἀγαπήσῃς τὴ δυσκολία ποὺ δείχνει στοὺς ἀρχάριους ἡ ἀρετὴ καὶ ὁ πόλεμος, τόσο περισσότερο καὶ πιὸ γρήγορα θὰ νικήσῃς· τί λέω; ἐὰν ἐσὺ ἀγαπήσῃς περισσότερο τὸν βασανιστικὸ πόλεμο τῶν παθῶν, παρὰ τὶς δικές σου ἀρετὲς καὶ τὶς νίκες, φυσικὰ πολὺ πιὸ γρήγορα θὰ ἀποκτήσῃς κάθε καλό.
1. Οἱ τρεῖς αὐτὲς θελήσεις, ὀνομάζονται καὶ νόμοι ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο (Ρωμ. κεφ. 7). Ἡ λογικὴ θέλησις, νόμος τοῦ νοῦ, ὁ παράλογος νόμος ποὺ βρίσκεται στὰ μέλη καὶ ἀντιστρατεύεται τὸ νόμο τοῦ νοῦ, ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ, νόμος πνευματικὸς καὶ νόμος τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο συνδέεται ὁ νόμος τοῦ νοῦ, προσθέτει δὲ καὶ τέταρτο νόμο, τὸν τῆς ἁμαρτίας· ὁ ὁποῖος εἶναι, κατὰ τὴν ἐρηνεία τοῦ θείου Δαμασκηνοῦ, ἡ ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ ἐξαπολυμένη ἐπίθεσις τῶν κακῶν λογισμῶν, στὴν ὁποία αἰχμαλωτίζει τὸν νοῦ ὁ νόμος ποὺ βρίσκεται στὰ μέλη· τὴν δὲ λογικὴ ἐπιθυμία, καὶ νόμο τοῦ νοός, ὁ Θεῖος Δαμασκηνός, ὀνομάζει συνείδησι. (Βιβλ. Θεολόγ. κεφ. 99).
2. Ἐπειδή, κατὰ τὸν Σολομώντα «Ὅταν ἔλθη ἀσεβὴς εἰς βάθος κακῶν, καταφρονεῖ».(Παρ. ιη᾿ 3).
3. Γιατὶ τόσο μεγάλο καὶ λεπτὸ πρᾶγμα εἶναι ἡ τελειότητα καὶ ἡ ἕνωσις μὲ τὸν Θεόν, ὥστε ἕνα τόσο μικρὸ ἐμπόδιο, ὅσο εἶναι μία μοναχὴ τρίχα, μπορεῖ νὰ τὴν στερήσῃ ἀπὸ μᾶς καὶ νὰ μὴ μᾶς ἀφήσῃ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεό, καθὼς λέγει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος (Λόγ. νζ´). «Ἤγουν, ἂν ἔχωμεν ἀπὸ ἀμέλειάν μας κανένα μικρὸ λογισμόν, ἢ δισταγμὸν ἀπιστίας, ἢ διψυχίας, ἢ δειλίας, ἢ ἄλλο κανένα πάθος καὶ προσπάθειαν, δὲν θέλομεν ἀξιωθῆ νὰ ἔχωμεν ἐγκάτοικον τὸν Θεὸν εἰς τὴν ψυχήν μας».
4. Σημείωσε ἐδῶ, ἀδελφέ, καὶ γιὰ κάποιες φυσικὲς κλίσεις ἢ πάθη, τὰ ὁποῖα οὔτε θανάσιμα ἁμαρτήματα λέγονται, οὔτε συγγνωστά, μὲ τὸ νὰ μὴ γίνωνται ἀπὸ τὴν προαίρεσί μας, εἶναι ἐξαρτημένα ἀπὸ τὴν ἰδιοσυγκρασία τῶν σωμάτων αὐτὰ δὲ ὀνομάζονται ἀτελειότητες, ἐλαττώματα καὶ ψεγάδια φυσικά, καθὼς λόγου χάρι, εἶναι πολλοὶ ἀπὸ τὴ φύσι τους πικροὶ καὶ μελαγχολικοί· ἄλλοι αὐστηροὶ καὶ ὀξύθυμοι· ἄλλοι ἐλαφροὶ στὸ λογισμὸ καὶ ἀσύστατοι, ἄλλοι πεισματώδεις· ἄλλοι φιλόφιλοι καὶ ἄλλοι ἔχουν ἄλλα φυσικὰ ἐλαττώματα. Ὁπότε καὶ κατὰ αὐτῶν τῶν ἐλαττωμάτων πρέπει νὰ πολεμᾶμε, διορθώνοντας τὶς ὑπερβολὲς καὶ τὶς ἐλλείψεις τους μὲ τὴν διάκρισι τοῦ σωστοῦ λόγου καὶ μετατρέποντας αὐτὰ σὲ ἀρετές. Γιατὶ κανένα φυσικό, ὅσο καὶ ἂν εἶναι ἄγριο, δὲν ἀντιστέκεται τόσο στὴν προαίρεσι, ποὺ μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸν κόπο καὶ τὴν ἐπιμέλεια τὴ δική μας, νὰ μὴν μπορῇ νὰ νικηθῆ. Λέγω δὲ νὰ πολεμοῦμε καὶ αὐτά, γιατὶ ἂν καὶ φυσικὰ καὶ ὄχι καὶ προαιρετικά, μᾶς ἐμποδίζουν ὅμως ἀπὸ τὴν τελειότητα.
Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...