Είμαι 37 ετών, γονιός 4 παιδιών -5 έως 13 ετών- και φυσικά, αλλεπάλληλες φορές επισκέπτης-πελάτης της επιτυχημένης αλυσίδας καταστημάτων JUMBO, η οποία και τυγχάνει έννοια στενά συνυφασμένη με πολλές ευχάριστες οικογενειακές μας στιγμές. Ωστόσο με την παρούσα επιστολή, θα ήθελα να σας εκφράσω τη διαμαρτυρία και αγανάκτησή μου, για μια σειρά από προβληθείσες διαφημίσεις εκ μέρους της εταιρίας σας με αποκορύφωμα βεβαίως, την προς τα παιδιά (μας) και τους υπολοίπους τηλεθεατές, προπαγανδιστική αυτές τις ημέρες προβολή μίας ομοφυλοφιλικής ‘σχέσης’, ως εξ’ ίσου φυσικής με μία ετεροφυλική.

Ανοιχτή επιστολή

Προς: Διοικητικό Συμβούλιο και αρμόδιο τμήμα marketing (διαφημίσεων) της «JUMBO AEE»

Αξιότιμοι κύριοι και στελέχη της «JUMBO AEE», χαίρετε!

Είμαι 37 ετών, γονιός 4 παιδιών -5 έως 13 ετών- και φυσικά, αλλεπάλληλες φορές επισκέπτης-πελάτης της επιτυχημένης αλυσίδας καταστημάτων JUMBO, η οποία και τυγχάνει έννοια στενά συνυφασμένη με πολλές ευχάριστες οικογενειακές μας στιγμές.

Ωστόσο με την παρούσα επιστολή, θα ήθελα να σας εκφράσω τη διαμαρτυρία και αγανάκτησή μου, για μια σειρά από προβληθείσες διαφημίσεις εκ μέρους της εταιρίας σας με αποκορύφωμα βεβαίως, την προς τα παιδιά (μας) και τους υπολοίπους τηλεθεατές, προπαγανδιστική αυτές τις ημέρες προβολή μίας ομοφυλοφιλικής ‘σχέσης’, ως εξ’ ίσου φυσικής με μία ετεροφυλική.

Ως γονιός γνωρίζω πολύ καλά, όπως άλλωστε πιστεύω ότι ακόμα καλύτερα (έπρεπε να) γνωρίζετε και σεις ως έχοντες μακροχρόνια εμπειρία, όντες δραστηριοποιούμενοι στο χώρο αυτό των προς τα παιδιά προϊόντων και υπηρεσιών, ότι η εταιρία JUMBO ως όνομα, σήμα, υπηρεσίες και συνολική πορεία, είναι αν μη τι άλλο άρρηκτα συνδεδεμένη με τα παιδιά και εννοείται, εξαιρετικά αναγνωρίσιμη απ’ αυτά!

Οι αποδέκτες των εκπεμπόμενων μηνυμάτων της εταιρίας σας, παιδιά και γονείς, δεν θα μπορούσαν παρά να συγκεντρώνουν ενστικτωδώς την προσοχή τους στο σήμα (‘σύμβολο’ για τα παιδιά) JUMBO, σε κάθε του προβολή και έκφανση (τηλεοπτικές διαφημίσεις, αφίσες, τραγούδια, εκδηλώσεις, έντυπο υλικό). Και τα οποία μηνύματα τα παιδιά, θα συμφωνούσατε ότι έχουν την αίσθηση ότι τα αφορούν προσωπικά!

Το ότι αυτό το γνωρίζετε δίχως άλλο, καταδεικνύεται μάλιστα από το γεγονός ότι πχ. το 2014 πριν από την προβολή αποκριάτικης διαφήμισης, η εταιρίας σας, κατανοώντας φυσικά ότι οι μικροί σας ‘φίλοι’ θα εστιάσουν ενστικτωδώς την προσοχή τους στο μήνυμά της, απευθύνεται προειδοποιητικά προς τους μικρούς  θεατές λέγοντας: «Παιδιά προσοχή!  …..εσείς μην προσπαθήσετε κάτι τέτοιο». Φυσικά, εάν η εταιρία δεν γνώριζε ότι τα παιδιά αισθάνονται τα μηνύματά της ως απευθυνόμενα σε αυτά τα ίδια προσωπικά, η παραπάνω ορθότατη επισήμανση εκ μέρους σας θα ήταν όλως περιττή.

Πού λοιπόν οφείλεται, ή μάλλον, ποιο το προσδοκώμενο εμπορικό, κοινωνικό και κυρίως παιδαγωγικό αποτέλεσμα από την αλλεπάλληλη προβολή θεμάτων όπως η ομοφυλοφιλία, η γύμνια, τα χυδαία υπονοούμενα, η …‘επιθυμία μεταξύ ιδιαίτερα άνισων ηλικιακά ανθρώπων’ κτλ; Το τελευταίο πολύ ενδεικτικά για παράδειγμα, είχε προβληθεί Μ. Εβδομάδα πριν 2 χρόνια, ενώ το περιεχόμενο της σχετικής διαφήμισης διαδραματίζεται σε σκηνικό, όπου κατά τη διάρκεια κορυφαίας εκκλησιαστικής γιορτής (Ανάσταση), η όλη πομπή διακόπτεται, όταν η προπορευόμενη μεσήλικας αντικρίζει ‘αναστατωμένη’ ένα νεαρό(!), προκαλώντας έτσι η διαφήμιση μ’ αυτό τον τρόπο εκτός από την ηθική, συν τοις άλλοις και τη θρησκευτική συνείδηση των θεατών.

Τα παραπάνω μηνύματα που επαναλαμβάνω απευθύνονται (ακούσια ή εκούσια) άμεσα στα παιδιά μας, είναι το λιγότερο νομίζω ατυχείς προωθητικές ενέργειες (εκτός ‘κλίματος’  όπως λέμε), έως και άμεση κοινωνικοπολιτική προπαγάνδα, από την οποία κανείς δεν θα διαφωνούσε ότι τα αθώα παιδιά τουλάχιστο, θα έπρεπε να προστατεύονται, απέχοντας απ’ τον συγκεκριμένο και εν εξελίξει ακόμα (επιστημονικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά) προβληματισμό.

Πέραν αυτού, το εν λόγω τις ημέρες αυτές διαφημιστικό ‘μήνυμα’, είναι σαφώς αντίθετο και προς τα μη αναθεωρήσιμα (Συντ. 110, 1) Χρηστά Ήθη, τα οποία ορίζονται ως:

♦ οι αντιλήψεις του μέσου («κατά την γενικήν αντίληψιν») «χρηστώς (δηλ. ηθικά και ενάρετα) και εμφρόνως σκεπτόμενου κοινωνικού ανθρώπου» (ΑΠ 398/1975• Συντ. 5, 1• Αστ. Κωδ. 178, 281).

Ως θεμελιώδη πηγή δικαίου εφαρμόζονται και υπάρχουν προκειμένου να μη χάσει η κοινωνική συμβίωση την ομαλότητα, τη δικαιοσύνη και κυρίως, την αξιοπρέπειά της! Γι’ αυτό και η υπέρβαση της άσκησης του δικαιώματος κατά το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα ονομάζεται «Κατάχρηση δικαιώματος». Στην Ελλάδα φυσικά, οι αντιλήψεις του μέσου «ηθικώς και ενάρετα σκεπτόμενου κοινωνικού ανθρώπου» (ειδικά ενός γονιού) δεν συνάδουν διόλου με τις αντιλήψεις (όσο και τη σύγχυση) που εκφράζονται και προάγονται μέσα απ’ το εν λόγω διαφημιστικό ‘θέαμα’!

Ουδείς νομίζω θα μπορούσε να διαφωνήσει ότι τα ‘μηνύματα’ ειδικά των εταιριών εκείνων που ‘κινούνται’ στον ευαίσθητο χώρο των παιδιών, οφείλουν να είναι …πιο προσαρμοσμένα στις ηλικιακές ευαισθησίες και ανάγκες των παιδιών! (και των γονιών τους)

Οφείλουν να εκπέμπουν μηνύματα όμορφα, παιδαγωγικώς ωφέλιμα, σεμνά και αγνά όπως και οι ψυχές των παιδιών και με σεβασμό προς αμφοτέρους γονείς και παιδιά αλλά και την ίδια την κοινωνία• αφού σε μεγάλο βαθμό ισχύει ότι:

♦ «δείκτης πολιτισμού μίας κοινωνίας είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει και φέρεται στα παιδιά της»!

Παρέλκει να αναφερθεί ότι παρά το γεγονός ότι η JUMBO δραστηριοποιείται και σε προϊόντα που απευθύνονται προς ενήλικες (οικιακά είδη, τρόφιμα κτλ), κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε βεβαίως να μετατρέψει τα καταστήματα-‘σύμβολο’ για τα παιδιά, σε εξ’ ίσου καταστήματα οικιακών ειδών, πολύ περισσότερο …τροφίμων!! Όταν ο κόσμος λέει JUMBO (είτε το κατανοείτε είτε όχι), ο απόλυτος συνειρμός είναι …ΠΑΙΔΙΑ, παιχνίδια, σχολικά, μωρουδιακά, προϊόντα παιδικού δωματίου, ρουχαλάκια κτλ.

Στο σημείο αυτό, έρχεται να προστεθεί και το εξής ερώτημα: Όταν η ομοφυλοφιλία και η έμφυλη σύγχυση προβάλλεται από εταιρίες δραστηριοποιούμενες στο χώρο των ειδών και υπηρεσιών για παιδιά, βρέφη και γονείς, μήπως προπαγανδίζεται έτσι παράλληλα …και η υιοθεσία αθώων παιδιών από ομόφυλα ‘ζευγάρια’;;

Αξιότιμοι κύριοι.
Θεμελιώδης μεταξύ άλλων παράμετρος στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών-νέων μας, είναι σαφώς τα πρότυπα τα οποία τους προβάλει η κοινωνία στην οποία μεγαλώνουν• μαζί βεβαίως, με το προσωπικό μας παράδειγμα.

♦ ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και μέχρι την έμπρακτη αναίρεση της εν λόγω και προς τα παιδιά προπαγανδιστικής ενέργειας, ΣΤΑΜΑΤΩ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΩ ΑΠ’ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ JUMBO.

Να είστε βέβαιοι ότι καμία εμπάθεια δεν απορρέει από αυτή την ενέργεια, σας εκφράζω όμως την απογοήτευση που αισθάνομαι όταν μία εταιρία-σύμβολο για τα παιδιά, εκτρεπόμενη του σκοπού της, προβάλει αλλεπάλληλα όλα τα προαναφερθέντα διεισδύοντας έτσι και ‘μαγαρίζοντας’ τις αθώες συνειδήσεις των παιδιών!

Επαφίεται πλέον στη δική σας διάκριση η αξιοποίηση της παρούσης διαμαρτυρίας από την οποία προσδοκώ (όπως και πλήθος Ελλήνων) την μεταμέλειά σας για τις προαναφερθείσες διαφημιστικές ενέργειες και τη μη επανάληψη φυσικά ανάλογων  ατοπημάτων.
Σε κάθε περίπτωση εύχομαι υγεία για όλους.

Με σεβασμό
Χρήστος Μπονατάκης

Μπορεί τα ρεπορτάζ να έλεγαν ότι τα σχέδια ανάπλασης της Χειμάρρας –χάρη και στις αμερικανικές πιέσεις προς τα Τίρανα–, «παγώνουν» έως το τέλος του έτους, η πολιτική επικαιρότητα, όμως, στην Αλβανία αναγκάζει τον Έντι Ράμα να… επιστρατεύσει επειγόντως ένα θέμα που θα αλλάξει την ατζέντα. Ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας βρίσκεται κυριολεκτικά στη γωνία καθώς η έρευνα των ιταλικών Αρχών για διεθνές κύκλωμα ναρκωτικών φτάνει και μέχρι το δεξί του χέρι, τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Σαϊμίρ Ταχίρι.

Φωτ.: EPA / Armando Babani)

Μπορεί τα ρεπορτάζ να έλεγαν ότι τα σχέδια ανάπλασης της Χειμάρρας –χάρη και στις αμερικανικές πιέσεις προς τα Τίρανα–, «παγώνουν» έως το τέλος του έτους, η πολιτική επικαιρότητα, όμως, στην Αλβανία αναγκάζει τον Έντι Ράμα να… επιστρατεύσει επειγόντως ένα θέμα που θα αλλάξει την ατζέντα. Ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας βρίσκεται κυριολεκτικά στη γωνία καθώς η έρευνα των ιταλικών Αρχών για διεθνές κύκλωμα ναρκωτικών φτάνει και μέχρι το δεξί του χέρι, τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Σαϊμίρ Ταχίρι.

Υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο Αλβανός πρωθυπουργός παίζει και πάλι το χαρτί της Χειμάρρας: Ήδη 19 ελληνικές οικογένειες που μένουν στο κέντρο της πόλης έλαβαν ειδοποιητήρια έξωσης, στο πλαίσιο του αμφισβητούμενου σχεδίου της αλβανικής κυβέρνησης για την περιοχή. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα syri.net, το τελεσίγραφο των πέντε ημερών που θυροκολλήθηκε στις πόρτες των σπιτιών προέρχεται από την Επιθεώρηση Προστασίας Χωροταξίας.

Η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις, και μετρά αντίστροφα για τη λήξη του τελεσιγράφου, ενώ πολλά αλβανικά μέσα ερμηνεύουν την κίνηση αυτή ως «κίνηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και του διεθνούς παράγοντα».

Πηγή: Pontos News

Τό Συνοδικό σύστημα εἶναι ὁ τρόπος διοικήσεως καί λειτουργίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, τό χαρακτηριστικό καί διακριτικό της γνώρισμα ἀπό τίς κοινότητες τῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν. Ἡ Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Προκαθημένου της, διοικεῖ μέ τό Συνοδικό σύστημα τήν Αὐτοκέφαλη, Αὐτόνομη ἤ Ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία, κατά τό ἀρχέγονο μητροπολιτικό καί ἐν συνεχείᾳ τό ἀρχιεπισκοπικό ἤ πατριαρχικό σύστημα.

Μετά τήν Ἀποστολική Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων (48μ.Χ.), καί ἀφοῦ σέ διάφορες πόλεις καί περιοχές τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (Ἱεροσόλυμα, Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, Κύπρο, Μικρά Ἀσία, Φιλίππους, Θεσσαλονίκη,Βέροια, Ἀθῆνα, Κόρινθο, Πάτρα, Κρήτη, Ρώμη κ.ἀ.), ἱδρύθησαν Ἀποστολικές Ἐκκλησίες, μέ τήν χειροτονία Ἐπισκόπων, Πρεσβυτέρων καί Διακόνων, σύν τῷ χρόνῳ, ἐνῷ ἐπλήθαιναν οἱ Ἐπισκοπές, συγκροτήθηκαν Ἐπαρχιακές καί Τοπικές Σύνοδοι μέ τήν εὐθύνη καί πρωτοβουλία τοῦ ἑκασταχοῦ Μητροπολίτου.

Ἀπό τόν 4ο καί μέχρι τόν 8ο αἰῶνα, μέ βασιλικές διαταγές Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων, συνεκλήθησαν ἑπτά (7) Ἅγιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι σέ διάφορα κέντρα τῆς Αὐτοκρατορίας (Νίκαια, Κωνσταντινούπολι, Ἔφεσο, Χαλκηδόνα) μέ τήν παρουσία ἤ τήν ἐκπροσώπησι τῶν πέντε (5) Πατριαρχῶν (Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων) καί τήν συμμετοχή «τῆς ὁλότητος τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Ἐπισκόπων» [1].

Σ’αὐτές ἡ γρηγοροῦσα ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική συνείδησις συγκαταριθμεῖ καί δυό ἄλλες Συνόδους, τίς ὁποῖες καί ἀποδέχεται ὡς Οἰκουμενικές, παρότι δέν ἔχουν μέχρι σήμερα ἀναγνωρισθῆ μέ τήν καθιερωμένη κανονική ἐκκλησιαστική διαδικασία. Πρόκειται γιά τίς Συνόδους τῶν ἐτῶν 879-880 μ.Χ. ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί τοῦ 1351 μ.Χ. ἐπί ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπιισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ.

Μέ τίς διάφορες αὐτές μορφές ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων, πού ἐλειτούργησαν διαχρονικά καί λειτουργοῦν στόν ὀρθόδοξο χῶρο, καλλιεργήθηκε καί ἀναπτύχθηκε τό πνεῦμα τῆς Συνοδικότητας, τό ὁποῖο, ὅταν κυριαρχῆ καί διαποτίζη τό ἱερό Συνοδικό Σῶμα, σκιρτοῦν καί ἀγάλλονται τά ἐπίγεια καί τά ἐπουράνια, ἡ ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσα καί ἐπί γῆς στρατευομένη Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιατί ἐπικρατεῖ καί θριαμβεύει τό «ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον θέλημα» [2] τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Τρισαγίου Θεοῦ˙ τό Πανάγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο φωτίζει, στηρίζει καί ἁγιάζει τούς πιστούς «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» [3] καί «ὁμόνοια γίνεται τῶν πιστῶν θεοβράβευτος» [4].

Τό πανεύοσμο ἄνθος τῆς Συνοδικότητας, τό ἀνεκτίμητο αὐτό θεῖο δῶρο καί συνάμα ὁ ἡδύτατος αγιοπνευματικός καρπός, τό εὑρίσκουμε στήν εὐλογημένη ἐκείνη πρωτοχριστιανική, τήν Ἀποστολική ἐποχή. Οἱ ἕνδεκα Ἀπόστολοι καί οἱ πρῶτοι χριστιανοί, κατά προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἐπρότειναν ὡς ὑποψηφίους δύο γιά τήν συμπλήρωσι τοῦ ἀριθμοῦ τῶν 12 Ἁποστόλων, μετά τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα, τόν Ἰωσήφ πού ἐκαλεῖτο Βαρσαββᾶς καί ἔλαβε τό προσωνύμιο Ἰοῦστος, καί τόν Ματθία. Διαβάζουμε στό πρῶτο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων: «Καί προσευξάμενοι εἶπον˙ σύ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξον ὅν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν δύο ἕνα… Καί ἔδωκαν κλήρους αὐτῶν, καί ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπί Ματθίαν, καί συγκατεψηφίσθη μετά τῶν ἕνδεκα Ἀποστόλων» [5].

«Κλῆρον ὀνομάζει ὅλη τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί φανερώνει τήν Θεία ἐκλογή» (Οἰκουμένιος). «Γιατί αὐτό εἶναι ὁ κλῆρος, ὄχι ὅποιον θέλει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ’ αὐτόν πού δίνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ» (Θεοφύλακτος). Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος σχολιάζοντας τήν φράσι «καί προσευξάμενοι εἶπον˙ σύ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξον …» λέγει τά ἑξῆς. «Ἀπό κοινοῦ προσεύχονται ὅλοι…Σύ Κύριε ἀνάδειξε τόν ἐκλεκτό σου, ὄχι ἐμεῖς…».«Εὐκαίρως τόν ἀποκαλοῦν καρδιογνώστη, γιατί ἀπό Ἐκεῖνον ἔπρεπε νά προκριθῆ, ὄχι ἀπό τούς ἐξωτερικούς…. Δέν θεωροῦσαν ἀκόμη ἀξίους τούς ἑαυτούς των νά ἐκλέξουν (τόν νέο Ἀπόστολο), γι’αὐτό καί ζητοῦν νά μάθουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέ κάποιο σημεῖο».

Τό 48 μ.Χ., ὡς ἐλέχθη, συνήχθη ἡ Ἀποστολική Σύνοδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα γιά τήν διευθέτησι πνευματικῶν ζητημάτων, ὅπως ἦταν τό θέμα τῆς ἰουδαϊκῆς περιτομῆς, τήν ὁποία ἤθελαν ὡρισμένοι νά ἐπιβάλουν καί στούς ἐξἐθνῶν χριστιανούς. Θαυμάζει κανείς τήν Συνοδικότητα τῆς ἀνεπανάληπτης ἐκείνης Ἀποστολικῆς ἐποχῆς, διαβάζοντας στό βιβλίο τῶν Πράξεων τά ἀκόλουθα: «Τότε ἔδοξε τοῖς Ἀποστόλοις καί τοῖς πρεσβυτέροις σύν ὅλῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκλεξαμένους ἄνδρας ἐξ αὐτῶν…»˙[7] «ἔδοξεν ἡμῖν γενομένοις ὁμοθυμαδόν, ἐκλεξαμένους ἄνδρας…» [8] καί πιό κάτω «ἔδοξε γάρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν…» [9].

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος σ’αὐτήν τήν χρυσῆ Ἀποστολική περίοδο, γράφει τά ἀκόλουθα (τά παραθέτουμε σέ ἁπλῆ γλῶσσα): «Πρόσεξε τί συνέβαινε στά χρόνια τῶν Ἀποστόλων. Ἐλαμβάνετο ὑπ’ὄψιν ἡ γνώμη ὅλου τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἔτσι πρέπει νά διοικῆται ἡ Ἐκκλησία, σάν ἕνα σπίτι, σάν ἕνα σῶμα» [10]. Ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ ΕΚΠΑ Ἁμίλκας Ἀλιβιζᾶτος ἔγραψε τά ἑξῆς περισπούδαστα γιά τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καί τό Συνοδικό της σύστημα: «Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας διεμορφώθη εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἅμα τῇ ἱδρύσει αὐτῆς καί δή κατά διάφορον τρόπον εἰς τά διάφορα τμήματα αὐτῆς, Ἀνατολήν καί Δύσιν, καί κατά τάς διαφόρους ἐποχάς. Οὕτως ἐν μέν τῇ Ἀνατολῇ ἀνεπτύχθη τό δημοκρατικόν πολίτευμα, καθ’ ὅ τήν Ἐκκλησίαν διοικεῖ οὐχί εἷς, ἀλλ΄ ἡ ὁλότης τῶν Ἐπισκόπων, κατά ἴσα πρός ἀλλήλους δικαιώματα, πλήν τῆς ἁπλῆς τιμητικῆς διακρίσεως τοῦ πρώτου, ἐν δέ τῇ Δύσει τό μοναρχικόν, καθ’ὅ ἐπί τῇ βάσει τοῦ ὑποθετικοῦ πρωτείου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί τοῦ ἀπαιτητοῦ τοῦ διαδόχου αὐτοῦ πάπα τῆς Ρώμης, οὗτος διοικεῖ τήν Ἐκκλησίαν κατ’ αὐστηρόν καί ἀποκλειστικῶς μοναρχικόν σύστημα, ἐπί ἀνατροπῇ τῆς ὑπό τοῦ Χριστοῦ τεθείσης καί ὑπό τῶν Ἀποστόλων ἀναπτυχθείσης δημοκρατικῆς ἀρχῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ.

Εἰς τάς διαφόρους ἔπειτα προτεσταντικάς ἐκκλησίας, ἐπί τῇ βάσει τῆς καταργήσεως τῆς ἀξίας τῆς παραδόσεως καί τῆς καθιερώσεως, κατά πλήρη παρανόησιν τῆς ἐννοίας του, τοῦ «βασιλείου ἱερατεύματος», ἀνεπτύχθησαν διάφορα συστήματα πολιτεύματος βάσιν ἔχοντα τήν λαϊκοποίησιν τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς καταργήσεως τοῦ θείῳ δικαίῳ κατεστημένου ἐν αὐτῇ κλήρου, ὡς τῆς διοικούσης ἐν αὐτῇ τάξεως.

Οὕτως ἡ Ἐκκλησία ἐν Ἀνατολῇ, ἀναπτυχθεῖσα διοικητικῶς ἐπί τῇ βάσει τῆς δημοκρατικῆς ἀρχῆς, καθιέρωσε ὡς διοικητικόν αὐτῆς σύστημα τό συνοδικόν, βασιζόμενον ἐπί τοῦ περιφήμου χωρίου τῶν Πράξεων ιε’ 22 «ἔδοξε τοῖς Ἁποστόλοις καί τοῖς πρεσβυτέροις σύν ὅλῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ», δι’ οὗ παρέχεται τό δικαίωμα τῆς συμμετοχῆς εἰς τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῷ λαϊκῷ ἀκόμη στοιχείῳ, διετηρήθη δέ ζηλοτύπως μέχρι σήμερον. Ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ ἐνῷ τό κυρίως διοικοῦν ταύτην σῶμα εἶναι τό σῶμα κληρικῶν καί δή τό τῶν Ἐπισκόπων, δέν ἀποκλείεται τό λαϊκόν σῶμα ἐκ τῆς διοικήσεως, διά τῆς καί ἐκ μέρους του δι’ ἐκλογῆς ἀναδείξεως τῶν κληρικῶν, καί διά τῆς ἀπαραιτήτου του συνεργασίας εἰς τόν σχηματισμόν τῆς «συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας», τῆς ὑπερτάτης ταύτης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐθεντίας.

Ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀρχῆς ταύτης, ἡ ἀνωτάτη διοικητική βαθμίς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας καί διοικήσεως εἶναι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ συγκροτουμένη κυρίως ἐκ τῆς ὁλότητος τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Ἐπισκόπων καί τῆς ὁποίας αἱ ἀποφάσεις ὁριστικῶς γινόμεναι ὑπό τῆς συνειδήσεως τῆς Ἑκκλησίας ἀποδεκταί, ἀποτελοῦν τήν ὑψίστην ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ αὐθεντίαν» [11].

Ποιά εἶναι τά γνωρίσματα
τῆς Συνοδικότητας καί
ἡ πρακτική ἐφαρμογή της
στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία

Ὅταν λειτουργῆ θεάρεστα καί θεοφώτιστα τό Συνοδικό σύστημα, τότε πνέει ἡ αὔρα τοῦ Παρακλήτου στίς συνεδριάσεις καί τίς ἀποφάσεις τοῦ ἱεροῦ Συνοδικοῦ Σώματος˙«οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία» [12]. Ἐπικρατεῖ ὁ ἀπόλυτος σεβασμός στό Θεῖο Νόμο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στίς Ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, στούς θείους καί ἱερούς Κανόνας καί γενικότερα στήν ἱερή ἐκκλησιαστική μας Παράδοσι. Ὑπάρχει ὁ ἐπιβαλλόμενος σεβασμός στήν Ἀνώτατη αὐτή Ἐκκλησιαστική Ἀρχή, τόν ἱερό θεσμό καί τίς Συνοδικές Ἀποφάσεις. Ὅλα τά Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου συνδέονται «τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης» [13], ὡς οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ἀπονέμεται ὁ ἀλληλοσεβασμός. Ἀκόμη ὑπάρχει ἡ συναίσθησις τῶν ὑψηλῶν καί βαρειῶν εὐθυνῶν τῆς Συνοδικῆς Διακονίας καί ὁ ἔνθεος ζῆλος τῆς ἀνταποκρίσεως στά πολυεπίπεδα ἱεροσυνοδικά καθήκοντα καί τίς προκλήσεις καί ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν ἀπό πνευματικῆς σκοπιᾶς.

Ὁ 34ος Ἀποστολικός Κανόνας θέτει τίς ἀσφαλεῖς βάσεις τῆς Συνοδικότητας, διακελεύοντας τά ἑξῆς: «Τούς Ἐπισκόπους ἑκάστου Ἔθνους, εἰδέναι χρή τόν ἐν αὐτῆς πρῶτον (Προκαθήμενον), καί ἡγεῖσθαι αὐτόν ὡς κεφαλήν, καί μηδέν τι πράττειν περιττόν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης˙ μόνα δέ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει, καί ταῖς ὑπ’αὐτήν χώραις. Ἀλλά μηδέ ἐκεῖνος(ὁ Πρῶτος) ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποιείτω τι. Οὕτω γάρ ὁμόνοια ἔσται, καί δοξασθήσεται ὁ Θεός, διά Κυρίου ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὁ Πατήρ, καί ὁ Υἱός, καί τό ἅγιον Πνεῦμα» [14].

Στήν Ἑλλαδική μας Ἐκκλησία οἱ 12 Μόνιμες Συνοδικές Ἐπιτρο πές (ἐμπνευστής των ἦταν ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος ὁ Α’) καί οἱ 15 Εἰδικές Συνοδικές Ἐπιτροπές, κινούμενες ἀπό τό πνεῦμα τῆς Συνοδι κότητας, ἠμποροῦν νά ἀγκαλιάσουν ὅλο τό φάσμα τῶν πνευματικῶν, ποιμαντικῶν, κοινωνικῶν καί φιλανθρωπικῶν δραστηριοτήτων, συνεπικρούμενες τό ἔργον τῆς Δ.Ι.Σ. καί τῆς Ι.Σ.Ι.

Στίς συνεδριάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἱεραρχίας τῆς  Ἐκκλησίας μας, ὅταν κυριαρχῇ τό πνεῦμα τῆς Συνοδικότητας, τό Ἀποστολικό˙ «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν»καί τό Ἱεροκανονικό˙ «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», γίνονται μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας θαύματα. Οἱ ἀρχιερατικές ἐκλογές, ὅταν διενεργοῦνται θείᾳ νεύσει, θεοκινήτως, ἀμερολήπτως καί ἀξιοκρατικῶς, χωρίς κάποια ἐπιβολή ἤ πίεσι, τότε θριαμβεύει ἡ Συνοδικότητα. Ἀλλά καί στίς αἴθουσες τῶν ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων, ὅταν ἀφήνωνται ἀνεπηρέαστοι καί ἀδέσμευτοι οἱ Συνοδικοί καί λοιποί ἐκκλησιαστικοί λειτουργοί, τότε καί ἐδῶ κατισχύει τό Συνοδικό σύστημα, ἡ ἄριστη ἀρχή τῆς Συνοδικότητας˙ «ἡ ψῆφος τῶν πλειόνων κρατείτω» [15]. Ὑπεράνω ὅλων, ὅμως, ἀπαιτεῖται ἡ ἀρχή τῆς Συνοδικότητας, ὅταν σέ μία Ἱερά Σύνοδο, ὅπως εἶναι ἡ μελετωμένη νά συνέλθη τόν προσεχῆ Ἰούνιο «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος», ἀντιμετωπίζονται σοβαρά ἐκκλησιολογικά – δογματικά καί ἱεροκανονικά θέματα, ὁπότε ἀπαιτεῖται ἀπόλυτος σεβασμός καί προσήλωσις στήν ἁγιογραφική, ἁγιοπατερική, δογματική καί κανονική διδασκαλία καί Παράδοσι τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας.

Εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν φιλοξενία στίς στῆλες τοῦ ἐγκρίτου περιοδικοῦ «Ἐρῶ» τῆς Ἐνωμένης Ρωμηοσύνης.

1. Ἁμίλκα Ἀλιβιζάτου (†) Καθηγητοῦ τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ Ἀθηνῶν, Οἱ Ἱεροί κανόνες, ἐκδ. Τρίτη,1997, Ἀποστολική Διακονία, σελ.20.

2. Ρωμ. ιβ΄2.

3. Πεντηκοστάριον, Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς, γ΄ ἰδιόμελο τῶν Ἑσπερίων.

4. Πρβλ.Τριῴδιον, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, γ΄ προσόμοιο τῶν Αἴνων.

5. Πραξ. α΄ , 24-26.

6. Π.Ν.Τρεμπέλα (†), Ὑπόμνημα εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, Ἀδελφ. Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», σελ. 72-73.

7. Πραξ. ιε΄ , 22.

8. Πραξ. ιε΄ , 25.

9. Πραξ. ιε΄ , 28.

10. Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ε.Π.Ε 19,488.

11. Ἁμίλκα Ἀλιβιζάτου (†) Καθηγητοῦ τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ Ἀθηνῶν, Οἱ Ἱεροί  κανόνες, τμῆμα Α΄Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, σελ. 19-20.

12. Β΄ Κορ.γ,17.

13. Τριῴδιον, Κανών Ὄρθρου Μεγ.Πέμπτης, ῴδή ε’, εἱρμός ε’ σελ.877, ἐκδ.Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1994.

14. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Ἀγαπίου Ἱερομονάχου, Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, Κανών ΛΔ’ Ἁγ.Ἀποστόλων, ἐκδ.Β’, ἐν Ἀθήναις 1841, σελ.21.

15. Ἔνθ’ἀνωτ. Κανών ΣΤ΄ , Α΄ Οἰκουμ. Συνόδου, σελ.72.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἐπειδὴ πολὺς λόγος γίνεται στὸν σύγχρονο κόσμο μᾶς περὶ ἰσότητας τῶν δυὸ φίλων καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει θεσμοθετημένη ἰδεολογική, θρησκευτικὴ καὶ κοινωνικοπολιτικὴ διαστροφὴ περὶ τούτου, ἐπιτρέψτε μου μερικὲς ταπεινὲς σκέψεις ποὺ εὔχομαι νὰ μᾶς προβληματίσουν ὅλους: ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους, ἀνθρωπιστές, ρατσιστὲς κ.α.

Μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια πρίν, ὑφίσταται μιὰ ἀντιπαλότητα τῶν δυὸ φύλων, τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας. Οἱ ἄνδρες ἐπίσημα ἢ ἀνεπίσημα συγκροτοῦν κατὰ καιροὺς πατριαρχικὲς ἀνδροκρατούμενες κοινωνίες. Ἀντιστεκόμενες οἱ γυναῖκες συγκροτοῦν τὶς λεγόμενες μητριαρχικὲς κοινωνίες.

Αὐτὸ ἐκφράζεται καὶ στὸ θρησκευτικὸ τομέα ἀφοῦ πολλὲς παλαιότερες καὶ σύγχρονες θρησκεῖες καὶ πολιτισμοὶ φέρονται ἐξευτελιστικὰ καὶ ὑποτιμητικὰ καὶ καταπιεστικὰ στὶς γυναῖκες: ἐκκοσμισκευμένος χριστιανισμός, μουσουλμανισμός, ἰουδαϊσμός, ἰνδουισμός, ναζισμὸς κλπ.

Ἀκόμη καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἄνδρες μέσα στὶς ἀνδρόγυνες σχέσεις τους, ἔγγαμες ἢ μή, ἐκδηλώνουν δυστυχῶς, μιὰ ‘’φαλοκρατικὴ’’ παθογένεια. Αὐτὴ ὅλη ἡ σαφέστατα καὶ ὁλοφάνερα δαιμονοκίνητη κατάσταση ξεκίνησε –ἱστορικὰ- ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος -εἶναι γνωστὸ στοὺς μελετητὲς τῆς ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Πατερικῆς Θεολογίας- ἔχει γράψει, σὰν θεούμενος καὶ ἁγιοπνευματοφόρος καὶ Χριστοφώτιστος -ἂν καὶ ἄγαμός- τους πιὸ θεόπνευστους λόγους περὶ γάμου [1].

Συγχωρέστε μὲ νὰ σταχυολογήσω ὅ,τι θυμᾶμαι.

Ὁ Ἅγιος μας ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, μᾶς τονίζει ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔφτιαξε πρῶτα τὸν Ἀδὰμ (ΙΣ=Ἄνδρας) γιατί ὁ Ἄνδρας συμβολίζει τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἔφτιαξε κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ [2]. Ἀκολούθως ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ πλάθει ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ ΙΣ (= Ἄνδρας) τὴν ΙΣΑ (=Ἀνδρίδα) τὴν Εὕα [3]. Ἀναλύει καὶ ἐξηγεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ (τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας φτιάχνει τὴν Εὕα σὰν βοηθὸ τοῦ ἄνδρα Ἀδὰμ (=χωματένιος κατὰ τὸ σῶμα) ὄχι ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ Ἄνδρα γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ ἡ Εὕα ἀνώτερή του Ἀδὰμ οὔτε ἀπὸ τὸ πόδι του –γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ κατώτερη ἡ Γυναίκα Εὕα ἀπὸ τὸν Ἄνδρα Ἀδὰμ ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πλευρά του γιὰ νὰ τῆς δώσει ἀξία ἴση μὲ τὸν ἄνδρα. Ἐπίσης ὁ Ἀδὰμ μόλις βλέπει δίπλα του τὴν Γυναίκα τοῦ τὴν Εὕα λέγει -ὁμολογεῖ θεόπνευστα- ὅτι ἡ Γυναίκα τοῦ εἶναι σάρκα ἀπὸ τὴν σάρκα τοῦ [4] καὶ ὀστό ἀπὸ τὰ ὀστᾶ του καὶ προφητεύει γιὰ ὅλους τους μέλλοντες παντρεμένους ἀνθρώπους ὅτι ἐξαιτίας τούτου (τοῦ μυστηρίου τοῦ ὀρθοδόξου γάμου) καλεῖται ὁ ἄνθρωπος –νοεῖται ὁ ἄνδρας- νὰ ἀποκολληθεῖ ἀπὸ κάθε ἄλλο δεσμὸ –συγγενικό, συναισθηματικὸ κλπ- καὶ νὰ προσκολληθεῖ στὴν Γυναίκα τοῦ [5] μέσα στὴν ἱερὴ Θεοευλογημένη γαμικὴ σχέση (μὲ τὴν γυναίκα του) καὶ νὰ γίνουν οἱ δυό τους μιὰ ἀνδρόγυνη σάρκα ὅπως, συμπληρώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία.

Ἡ οὐσία τῆς θεολογίας καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ φυσικὰ συνόλης της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι οἱ σχέσεις τοῦ ἀνδρογύνου μέσα στὸν ὀρθόδοξο γάμο εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι σχέσεις μεταξὺ Χριστοῦ καὶ Ἐκκλησίας. Καὶ ἐδῶ εἶναι, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, τὸ λεπτότατο σημεῖο. Ὅπως δηλαδὴ ὁ Χριστὸς –ὁ Ἄνδρας- δίνει καὶ τὴν ζωή του γιὰ τὴν πλευρά του γιὰ τὸ μέρος τοῦ σώματος, τὸ σῶμα Του, τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὸ φροντίζει καὶ τὸ σκεπάζει ἔτσι καὶ ἡ ‘’Γυναίκα’’, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία -ἡ Θεοτόκος διακονεῖ τὸν ‘’ἄνδρα’’ τῆς- τὸν Χριστὸ καὶ μαζὶ μεγαλώνουν καὶ διακονοῦν τὰ πνευματικά τους τέκνα, τοὺς Ἁγίους.

Ἐν συνέχεια ὁ Χρυσόστομος πλέκει τὸ ἐγκώμιο στὴν ἄξια Γυναίκα-σύζυγο, τὴν ἐπαινεῖ καὶ τῆς δίνει τὴν ἀξία ποὺ ἔχει ἡ Θεοτόκος ἀπέναντι στὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ὀρθόδοξοι Πατέρες ταυτίζουν Θεοτόκο καὶ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Χριστὸς ‘’ἄνδρας’’, ‘’γονιμοποιεῖ’’ τὴν ‘’Γυναίκα’’ τοῦ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – Θεοτόκο. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ‘’κυοφορεῖ’’ στὴν Ἁγία ‘’μήτρα’’ τῆς ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ ὅπως ὁ καλὸς σύζυγος φροντίζει κατὰ πάντα τὴν κυοφοροῦσα σύζυγό του ἔτσι καὶ ὁ Χριστός μας, φροντίζει μὲ τὸ Σῶμα του καὶ τὸ Αἷμα του νὰ τρέφει τὴν Ἁγία μάνα μᾶς Θεοτόκο –Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία- ποὺ ‘’κυοφορεῖ’’, ἁγιοποιεῖ -ἁγιαζόμενη καὶ τρεφόμενη ἀπὸ τὸν Χριστὸ μᾶς αἰώνια- ἐμᾶς τὰ παιδάκια τῆς Ἁγίους καὶ Ἀγγέλους. Ἐὰν κάποιο κύημα-κάποιος Ἅγιος της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας αὐτοβούλως ‘’ἐκτρωθεῖ’’ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας τοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καθίσταται πτῶμα σάπιο καὶ βρωμερὸ δηλαδὴ αὐτοκαταδικάζεται αἰώνια.

Καὶ αὐτὸ ποὺ ἀκοῦμε στὴν ἀκολουθία τοῦ γάμου, τὸ πολὺ παρεξηγημένο καὶ παρερμηνευμένο ‘’ἡ δὲ γυνὴ νὰ φοβᾶται τὸν ἄνδρα’’ [6] δὲν ἔχει φαλοκρατικὴ ἔννοια ἀλλὰ ὅπως ἐξηγεῖ στὴν συνέχεια ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ διακονεῖ κάποιον φοβᾶται νὰ τὸν πληγώσει, νὰ τοῦ κάνει κακὸ ὅπως ἡ Παναγία μᾶς διακονεῖ τὸν Χριστὸ καὶ ἐμᾶς τὰ παιδιά τους, τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ὄχι γιατί ‘’φοβᾶται’’ τὸν Χριστὸ σὰν δῆθεν αὐταρχικὸ Κύριο καὶ Θεό της. Μὴ γένοιτο τέτοια βλασφημία, παρερμηνεία καὶ σκέψη. Ἀλλὰ μᾶς σέβεται καὶ μᾶς ἀγαπᾶ ἡ Παναγία μας καὶ τὸν Χριστό μας καὶ ἐμᾶς τὰ παιδιά της καὶ παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ ἔχει τὸν ἅγιο, ἀνιδιοτελῆ, ἱερὸ σεβασμὸ καὶ ‘’φόβο’’ νὰ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ διακονήσει μὲ τὴν ἁγιοπνευματικὴ τῆς ὑπέρτατη ἀγάπη τὴν σωτηρία μας.

Θὰ μοῦ πεῖτε καλὰ ὅλα αὐτὰ ἀλλὰ σὲ θεωρητικὸ διανοητικὸ ἐπίπεδο μὴν ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλότατοι, ἔγγαμοι καὶ ἄγαμοι, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ ὅ,τι τὰ πάθη μᾶς τὰ διαβλητά -τα τρία Φ- κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες [7] (φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία) εἶναι κατὰ πολὺ δυνατότερα ἀπὸ τὴν καλή μας θέληση καὶ τὶς καλές μας, τυχόν, χριστιανικὲς ἢ οὐμανιστικὲς ἰδέες.

Ὀρθοτατη ἡ ἀντιλογία, δικαιολογημένη ἀπόλυτα, ἂν καὶ ἐφόσον ἀγόμεθα καὶ φερόμεθα ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ τοὺς δαιμονοκίνητους λογισμοὺς χωρὶς Θεία βοήθεια. Ἄλλωστε ἡ ἱστορία ὅλων των πολιτισμῶν καὶ τῶν θρησκειῶν ἐπιβεβαιώνει -γιὰ τὸν ἀντικειμενικὸ ἱστορικὸ παρατηρητὴ- τὴν ἀπόλυτη ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ μόνος του, χωρὶς τὴν Θεία Χάρη, νὰ πραγματώσει τὶς καλύτερες, δυνατόν, προθέσεις καὶ ἰδέες του.

Ὅμως ὅταν ζοῦμε τὴν ὀρθόδοξη ἀσκητικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τότε ἀπὸ τώρα καὶ αἰώνια ὁ Χριστὸς μᾶς διὰ τῆς Θεοτόκου σὺν πάσι τοῖς Ἁγίοις καὶ τοῖς Ἀγγέλοις μᾶς ἁγιοποιεῖ καὶ μᾶς σοφοποιεῖ ἐξελικτικά, ἀδιάκοπα, αἰώνια. Εἶναι αὐτὸς ὁ ‘’ἐνεστὼς’’ ὁ ἱστορικός, ‘’ὁ διαρκείας’’ ποὺ μᾶς προτρέπει ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς δίδει τὴν δυνατότητα νὰ ζήσουμε αὐτὸ τὸ λακωνικὸ ἀλλὰ τόσο βαθύ: ‘’Γίνεσθε (νὰ γινόσαστε) ἅγιοι καθὼς καὶ ἐγὼ ἅγιος εἰμὶ’’ [8].

Μακάρι ὅλοι μας, ἔγγαμοι, ἄγαμοι, λαϊκοί, μοναχοί, ὀρθόδοξοι, ἑτερόδοξοι, ἀλλόδοξοι νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸν ἀσίγητο, αἰώνιο πόθο τοῦ πατέρα μας, τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς μάνας μᾶς τῆς Θεοτόκου, νὰ μᾶς ἁγιάσουν σὰν ὑπάκουα καὶ πιστά, καίτοι ἁμαρτωλότατα μέλη τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας.

Ἀμὴν Γένοιτο

Τέλος καὶ τῷ Θεὸ Δόξα.

μοναχὸς Ἰωάννης

13.7.2017

[1] Βλέπε σχετικὰ ἔργα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Ἑλληνικὴ Πατρολογία τοῦ Migne (PG) ἢ στὴν ἔκδοση ‘’Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας’’ (Ε.Π.Ε.)

Ἐνδεικτικά: Περὶ Παρθενίας 15, PG 48, 545. Εἰς τὸ ἀποστολικὸν ρητὸν «Δία τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἐαυτοῦ γυναίκα ἐχέτω», PG 51, 2. Εἰς τὴν Γένεσιν, Ὁμιλία 17, PG 53, 153. 15. Περὶ παρθενίας, ΕΠΕ, τ. 29, σ. 472. Εἰς Ἐφεσίους, Ὁμιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 198-200.  Εις τὴν Γένεσιν, Ὁμιλία 15, ΕΠΕ, τ. 2, σ. 392. κλπ

[2]  Βλέπε ψηφιδωτό: Ἡ δημιουργία τοῦ Ἀδὰμ τοῦ 12ου αἰώνα στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Μονρεάλε στὴν Σικελία (ἡ ἐκτεταμένη διακόσμηση ποὺ συμπληρώθηκε τὸ 1190, μοιάζει τεχνοτροπικὰ μὲ τὶς βυζαντινὲς τοιχογραφίες τοῦ τέλους τοῦ αἰώνα)

[3] Σχετικὰ μὲ τὰ ἑβραϊκὰ ὀνόματα ΙΣ καὶ ΙΣΑ βλέπε τὸ μνημειῶδες ἔργο: ‘’Γένεσις’’ (κείμενο, μετάφραση, ἀνάλυση, σχόλια) ὑπὸ Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλουπόλεως κ. Ἱερεμία Φούντα (2004), ἔκδοση: Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας

[4] ‘’…καὶ εἶπεν Ἀδάμ· τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου· αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη·’’ Γέν. 2,23 

[5] ‘’…ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναίκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν’’. Γέν. 2,24

[6]  ‘’Η δέ γυνὴ ἴνα φοβήται τον ανδρα’’ Ἐφεσ. 5, 33

[7] ‘’Τρεῖς (πειρασμοὺς) ἐννοεῖ τὴν γαστριμαργία, φιλαργυρία καὶ κενοδοξία, ποὺ θεωροῦνται ρίζες τῶν παθῶν. Στοὺς τρεῖς αὐτοὺς πειρασμοὺς ἐπολεμήθηκε καὶ ὁ Κύριος στὴν ἔρημο’’. Βλέπε Ὑποσημείωση 1 στὸν Εἰκοστὸ Ἕκτο (ΚΣΤ’) Λόγο ‘’Περὶ Διακρίσεως’’, ‘’Κλίμαξ’’ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ἔκδοση Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου (1999), Ὠρωπὸς Ἀττικής  

[8]  «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιος εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 = Ἃ΄ Πέτρ. 1,16)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε, ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής προ ολίγων ημερών επισκέφθηκε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο με σκοπό να τον ενημερώσει για το θέμα του Νόμου, που αφορά τις έμφυλες ταυτότητες.

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ!

ΠΟΙΟΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε, ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής προ ολίγων ημερών επισκέφθηκε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο με σκοπό να τον ενημερώσει για το θέμα του Νόμου, που αφορά τις έμφυλες ταυτότητες.

Στη συνάντησή τους, λοιπόν, αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό! «Ο υπουργός Δικαιοσύνης ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπο για τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα για το συγκεκριμένο θέμα....»!!!

Ελάτε, λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι και αδελφοί, να φιλοσοφήσουμε πάνω στα λόγια αυτά! Ο κ. Υπουργός ομίλησε για «τις διεθνείς δεσμεύσεις», τις οποίες έχει αναλάβει η Χώρα μας για το θέμα «έμφυλες ταυτότητες». Τι σημαίνει αυτό;

Με την απλή λογική, σημαίνει, ότι κάποιοι άλλοι έδωσαν εντολή στην Κυβέρνηση Τσίπρα να νομιμοποιηθούν στην Ελλάδα οι έμφυλες ταυτότητες, δηλ. να δοθεί το δικαίωμα αλλαγής φύλου, Ο γεννημένος ως άνδρας να γίνεται γυναίκα με μια απλή Δήλωση, ακόμη και στην ηλικία των 15 ετών. Οι δικοί μας, αντί να αρνηθούν, και να αντισταθούν, έσπευσαν να εκτελέσουν τις εντολές των!

Με άλλα λόγια η Κυβέρνηση Τσίπρα εφάρμοσε με ακρίβεια τις εντολές των όποιων αθέων και μάγων του διεθνούς Loby! Χωρίς αιδώ μιμήθηκαν τις... κότες!

Χωρίς ντροπή, χωρίς συστολή, μια κοτούλα υποκύπτει στον… κόκκορα! η κοτούλα, κάθεται φρόνιμα στα πόδια της, για να κάνει ο… κόκκορας το κέφι του καταμεσής του δρόμου!

Μπράβο τους! Έτσι και οι δικοί μας χωρίς αιδώ μιμήθηκαν τις… κότες! Ούτε τσίπα δεν τους έμεινε! Έγιναν αναίσχυντοι!

Και ποιοι και που είναι αυτοί οι των διεθνών δεσμεύσεων; Μα στο Διεθνές στερέωμα! «Διεθνείς Αποφάσεις», είπεν ο κ. Υπουργός στον Αρχιεπίσκοπο!

Πρόκειται για το σύστημα και κίνημα, που ακούει στο όνομα «Παγκοσμιοποίηση», ένα σύστημα αθέων και μάγων, που προσπαθεί να ισοπεδώσει τα πάντα!

Συνεπώς άλλοι «αποφασίζουν πριν από εμάς, για εμάς» κι εμείς καθόμαστε σαν... τις κοτούλες! Εκτελούμε τις… αποφάσεις τους! Με άλλα λόγια, εάν αύριο «οι Διεθνείς Καπεταναίοι» αποφασίσουν να… ξεβρακωθούμε στη μέση του δρόμου, (συγγνώμην για την έκφραση, αλλά τώρα πια η ευγένεια δεν χωράει), αυτοί οι κύριοι, οι πουλημένοι που μας κυβερνούν, θα σπεύσουν να ψηφίσουν νόμο, ώστε να εφαρμόσουμε τα γούστα τους; 'Ελεος, πια, αδελφοί μου!

Κύριε Τσίπρα, χάθηκε αυτό, που λέγεται «τσίπα»; Ντροπή σας, κύριοι! Αίσχος! Ξεπουλήσατε τα ιερά και τα όσια της φυλής μας! Τσίπρας… χωρίς γραβάτα, δεν μας πειράζει!

Τσίπρας… χωρίς γάμο, μας σκανδαλίζει! Τσίπρας με.....αβάπτιστα τα παιδιά του, μας προβληματίζει! Αλλά Τσίπρας… χωρίς τσίπα, μας ενοχλεί αφάνταστα!

Και καλά! Βγάλατε την τσίπα από πάνω σας! Αλλά τουλάχιστον δεν θα πρεπε όχι να το ομολογείτε, αλλά να το κρύβετε;

«Ο υπουργός Δικαιοσύνης ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπο για τις διεθνείς δεσμεύσεις, που έχει αναλάβει η χώρα για το συγκεκριμένο θέμα», έγραψαν τα ΜΜΕ! Με τον τρόπο αυτό μας δίδετε το δικαίωμα να σας ονομάσουμε ΠΡΟΔΟΤΕΣ!

Ο Ελληνικός Λαός σας ψήφισε για να «φυλάσσετε Θερμοπύλες» και όχι για να δώσετε «γην και ύδωρ» στους Ξένους. Όχι για να γίνετε οι… κοτούλες στα κοκόρια της Ευρώπης και στις αναίσχυντες επιθυμίες των Ξένων Δυνάμεων!

Αδελφοί μου Έλληνες: Η Ελλάδα μας ευρίσκεται υπό κατοχήν! Όχι μόνον οικονομικήν, αλλά και ΗΘΙΚΗΝ! ΠΟΥΛΗΣΑΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ, ΔΗΛ. ΤΑ ΧΡΥΣΑΦΙΚΑ ΜΑΣ!!!!

Κι εμείς κοιμόμαστε «τον ύπνον του δικαίου»! Ψηφίσαμε τον Τσίπρα και χάσαμε την Τσίπα! 'Ενα γράμμα, ένα «ρ», κρύβει την πραγματικότητα!

Στα πανό γράψαμε: Η Χριστιανική Ηθική δολοφονήθηκε!

Έχουμε άδικο;

Δεχθείτε, λοιπόν, τα συλλυπητήριά μου!

Αίγιον, 18 Οκτωβρίου 2017

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Πηγή: mkka.blogspot.gr, Κατάνυξις

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΤΡΩΝΗΣ

Ἡ Ματρῶνα ἡ Ὁσία καὶ θαυματουργὸς Μήτηρ ἡμῶν ἦτο ἀπὸ τὴν νῆσον Χίον, ἀπὸ τὸ χωρίον τὸ καλούμενον ἕως τὴν σήμερον Βολισσός, τὸ ὁποῖον εἶναι εἰς τὸ ἐπάνω βόρειον μέρος τῆς Χίου· καὶ ὁ μὲν πατὴρ αὐτῆς ὠνομάζετο Λέων, ἡ δὲ μήτηρ Ἄννα, ἦσαν δὲ οὗτοι εὐσεβεῖς χριστιανοί, καὶ μὲ ὅλα τὰ χριστιανικὰ ἤθη καὶ ἔργα κεκοσμημένοι, προσέτι καὶ εἰς τὸν πλοῦτον καὶ εἰς τὰ ἄλλα κοσμικὰ ἀγαθὰ ἦσαν ἐπισημότεροι τῶν ἄλλων τοῦ χωρίου. Εἶχον δὲ αὐτοὶ καὶ ἄλλας ἓξ θυγατέρας καὶ μὲ τὴν Μαρίαν ἑπτά (διότι Μαρία, ὠνομάζετο ἡ Ἁγία καὶ μετωνομάσθη ὕστερον Ματρῶνα). Αὕτη λοιπὸν ἡ Μαρία (ἡ ὁποία ἦτο ἡ μικροτέρα τῶν ἄλλων θυγατέρων), ὅταν ἦλθε καιρὸς νὰ τὴν νυμφεύσωσιν οἱ γονεῖς της, δὲν ἠθέλησεν, ἀλλ᾿ ἐπρόκρινεν, ὡς φρονίμη, νὰ φυλάξῃ παρθενίαν καὶ καθαρότητα, διὰ νὰ γίνῃ νύμφη καλὴ καὶ ἄμωμος τοῦ ἀθανάτου Νυμφίου Χριστοῦ· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἡ ἀληθὴς παρθενία καὶ καθαρότητα, καὶ ἡ ἀφθορία δὲν εἶναι εὔκολον νὰ κατορθωθῆ μέσα εἰς τὸν κόσμον, εἰς τὴν συναναστροφὴν τῶν πολλῶν, ὁμοίως καὶ τὰ ἄλλα καλά, μὲ τὰ ὁποῖα λαμπρύνεται ἡ λαμπὰς τῆς παρθενίας, μέσα εἰς τὸν κόσμον ἀπαντῶσα πολλὰ ἐμπόδια, διὰ τοῦτο ἡ μακαρία ἀνεχώρησε κρυφίως ἐκ τῆς συγγενείας της ἀφῆκε τὸν πατέρα, τὴν μητέρα καὶ τὰς ἀδελφάς της καὶ ἦλθεν εἰς ἕνα ὄρος πλησίον του χωρίου, ὅπερ καλεῖται Κατάβασις καὶ ἐκεῖ ἤνοιξε τὸ στάδιον τῶν ἀσκητικῶν της ἀγώνων καὶ τὴν κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῶν δαιμόνων ἔστησε πάλην, νηστεύουσα, ἀγρυπνοῦσα, καὶ μόνη μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχομένη ἡ ἀοίδιμος.

Ἔχαιρε λοιπὸν ἡ Ἁγία καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν, λυτρωθεῖσα τῶν ταραχῶν καὶ τῶν θορύβων τοῦ κόσμου. Οἱ γονεῖς της ὅμως ἀγνοοῦντες τί ἔγινε καὶ ποῦ κατήντησεν, ἐλυποῦντο βαρέως καὶ δὲν ἔπαυον ἀπὸ τοῦ νὰ τὴν ἀναζητῶσιν. Ἐρευνῶντες δὲ εἰς κάθε τόπον, ἀνεῦρον αὐτὴν εἰς τὸ ὄρος καὶ μὴ κρίναντες εὔλογον νὰ τὴν ἀφήσωσιν ἐκεῖ μόνην, τὴν παρεκίνησαν νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν οἰκίαν των, αὐτὴ δὲ ὑπήκουσεν, ὡς Θεοῦ δούλη, εἰς τὸ εὐλογοφανὲς πρόσταγμα τῶν γονέων της, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν πατρικήν της οἰκίαν καὶ εἰς μὲν τὰ ἄλλα ὑπετάσσετο καὶ ὑπήκουεν εἰς αὐτοὺς μὲ πολλὴν ταπείνωσιν, εἰς τὸ νὰ ὑπανδρευτῇ ὅμως παντελῶς δὲν ὑπήκουεν· ὅθεν βλέποντες ἐκεῖνοι ὅτι δὲν τοὺς ὑπακούει, καὶ γνωρίσαντες τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης της, καὶ τὸν μεγάλον πόθον τὸν ὁποῖον εἶχε διὰ τὴν μοναχικὴν ζωήν, τέλος πάντων ἔδωκαν εἰς αὐτὴν τὴν ἄδειαν νὰ ὑπάγῃ νὰ ἡσυχάσῃ καὶ νὰ πολιτεύηται τὴν κατὰ Χριστὸν Πολιτείαν, ὅπου εὐχαριστεῖται καὶ ἀρέσκηται, ἀλλὰ καὶ τὴν πατρογονικήν της κληρονομίαν ἐξεχώρισαν καὶ τὴν ἀφῆκαν εἰς τὴν ἐξουσίαν της, νὰ τὴν οἰκονομήσῃ ὡς θέλει.

Ἡ δὲ Μαρία τὰ μὲν κινητὰ πάντα διεμοίρασε, κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, εἰς τὰς χήρας καὶ τὰ ὀρφανὰ καὶ τοὺς πτωχούς, τὰ δὲ ἀκίνητα, χωράφια δηλαδὴ καὶ ἄλλα παρόμοια, τὰ ἄφησεν εἰς τὰς ἀδελφάς της, νὰ τὰ καλλιεργῶσι καὶ νὰ τὰ ἐπιμελῶνται, ἕως οὗ νὰ τὴν φωτίσῃ ὁ Θεὸς νὰ τὰ οἰκονομήσῃ κατὰ τὸ θέλημά του, πρὸς ψυχικήν της ὠφέλειαν. Καὶ λοιπὸν ἀφ᾿ οὗ οὕτω καλῶς διετάξατο τὰ ἑαυτῆς πάντα, ἄφησε τὴν Βολισσὸν καὶ ἦλθε πάλιν εἰς τὴν Κατάβασιν, εἰς τὸ πρῶτον τῆς ἡσυχαστήριον· τὴν δὲ ὀλίγην ἐκείνην τροφήν, ἥτις ἦτο ἀναγκαία πρὸς συντήρησιν τοῦ σώματός της διὰ νὰ μὴ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν παντελῆ ἀσιτίαν, ἐφρόντιζε καὶ ἔφερε μία ἀδελφή της. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ εἰς τὴν Κατάβασιν ἠσυχάζουσα καὶ ἀγωνιζομένη τρεῖς ὁλοκλήρους χρόνους, ἀλλὰ κατὰ μὲν τὸ σῶμα εὑρίσκετο εἰς τὴν Κατάβασιν, κατὰ δὲ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν καὶ τὴν διάνοιαν εὑρίσκετο εἰς τὴν ἀνάβασιν καὶ εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, φανταζομένη τὰ ἀνεκλάλητα ἐκεῖνα κάλλη καὶ τὰς ὡραιότητας καὶ ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. Μετὰ δὲ τὰ τρία ἔτη, θέλων ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς νὰ φανερώσῃ τὸν κρυπτόμενον θησαυρόν, διὰ νὰ πλουτίσῃ καὶ ἄλλους μὲ τὸν οὐράνιον πλοῦτον τῶν ἀρετῶν καὶ νὰ θέσῃ τὸν λύχνον ἐπάνω εἰς τὴν λυχνίαν, διὰ νὰ φωτίσῃ καὶ νὰ ὁδηγήσῃ καὶ ἄλλους εἰς ὀδὸν σωτηρίας, καθὼς ἔδειξαν τὰ πράγματα ὕστερον, ἐνέπνευσεν εἰς τὴν διάνοιάν της λογισμὸν ἀγαθὸν καὶ πόθον ἔβαλεν εἰς τὴν καρδίαν της θερμόν, νὰ καταβῇ εἰς τὴν χώραν, ὅπου ἦσαν τότε πολλὰ γυναικεῖα Μοναστήρια, διὰ νὰ εὕρῃ παραδείγματα ἀρετῶν καὶ νὰ ὑποταχθῇ εἰς Γερόντισσαν, κατὰ τοὺς νόμους τῆς μοναχικῆς πολιτείας.

Ἐλθοῦσα λοιπὸν εἰς τὴν χώραν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ γυναικεῖα Μοναστήρια θεωρήσασα, καὶ πολλῶν ἐναρέτων Μοναζουσῶν τὰς ἀρετὰς μιμησαμένη ὡς πάλαι ὁ μέγας Ἀντώνιος, εὗρε μικρὸν Μοναστήριον, τὸ ὁποῖον τῆς ἤρεσε περισσότερον ἀπὸ τὰ ἄλλα, ἐπειδὴ ἦσαν εἰς αὐτὸ τρεῖς μόνον Μονάζουσαι, μήτηρ καὶ δύο θυγατέρες, καὶ ἦτο μεγάλη ἡσυχία καὶ εἰρήνη· ὅθεν τὰς παρεκάλεσε νὰ δεχθῶσι καὶ αὐτὴν εἰς τὴν συνοδείαν των, αὐταὶ δὲ τὴν ἐδέχθησαν, βλέπουσαι τὴν σεμνότητα, τὴν εὐταξίαν καὶ τὸ ταπεινὸν αὐτῆς ἦθος· ἔμεινε λοιπὸν ὑποτασσομένη εἰς αὐτὰς καὶ δοκιμαζομένη εἰς τοὺς κόπους καὶ τὰς κακοπαθείας τῆς ἀσκήσεως. Δὲν παρῆλθεν ὅμως πολὺς καιρὸς καὶ ἐφάνησαν, ἢ μᾶλλον ἔλαμψαν αἱ ἀρεταί της καὶ τῶν προτέρων της πνευματικῶν ἀσκήσεων οἱ καρποί· ὅθεν τὴν ἔκειραν Μοναχὴν καὶ τὴν ἐνέδυσαν τὸ Μοναχικὸν Σχῆμα, ἀντὶ δὲ τῆς ΜΑΡΙΑΣ μετωνομάσθη ΜΑΤΡΩΝΑ. Καὶ ὅσον τὰ ἔτη της προέβαινον καὶ ἡ ἡλικία της ηὕξανε, τόσον καὶ αὐτὴ προέβαινε καὶ ἐπρόκοπτεν εἰς τὰς ἀρετὰς καὶ εἰς τοὺς νέους ἀσκητικοὺς ἀγῶνας καὶ τοὺς πόνους. Καὶ διεδόθη ἡ φήμη της καὶ πολλὰς ἄλλας παρεκίνη καθ᾿ ἑκάστην, αἵτινες ἤρχοντο εἰς τὸ Μονύδριον ἐκεῖνο καὶ ἐκοινοβίαζον.

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Ἐκκλησία των ἦτο πολὺ μικρά, διότι δὲν ἦτο Ἐκκλησία Μοναστηρίου, ἀλλ᾿ ἦτο πατρογονικὴ καὶ κτιτορικὴ τῶν τριῶν ἐκείνων Μοναχῶν καὶ εἶχον στενοχωρίαν εἰς αὐτὴν μεγάλην, λέγει ἡ Ματρῶνα πρὸς τὴν Γερόντισσάν της:

› Θέλεις, Κυρία μου, νὰ μεγαλώσωμεν τὸν Ναὸν τοῦτον καὶ νὰ κτίσωμεν καί τινα κελλία;

› Ναί, πολλὰ τὸ ἠγάπων, κυρία μου, καὶ ἐγὼ νὰ γίνῃ αὐτὸ ὅπου λέγεις, ἀλλὰ τί νὰ κάμω; γνωρίζεις καὶ σὺ ὅτι ἔξοδα δὲν ἔχω.

ἀπεκρίθη ἐκείνη. Τῆς λέγει ἡ Ματρῶνα,

› Μὴ στενοχωρεῖσαι, καὶ ὁ Κύριος οἰκονομεῖ.

καὶ τῆς ἐφανέρωσεν πόθεν ἠδύναντο νὰ εὑρεθῶσι τὰ ἔξοδα τῆς οἰκοδομῆς καὶ οὕτω λαβοῦσι τὴν ἄδειαν, ἐπώλησε τὰ ἀκίνητα πράγματα τὰ ὁποῖα εἶχον αἱ ἀδελφαί της εἰς τὴν Βολισσόν, καὶ πρῶτον μὲν ἔκτισεν ἕνα λουτρόν, μετὰ γνώμης καὶ ἀδείας τῆς Γεροντίσσης, διὰ νὰ λούωνται οἱ πτωχοὶ καὶ ξένοι, κατὰ τὴν συνήθειαν, τὴν ὁποίαν εἶχον τὸν καιρὸν ἐκεῖνον οἱ ἄνθρωποι, ἔπειτα ἀρχίζει τὴν οἰκοδομὴν τοῦ Ναοῦ.

Τί δὲ ποιεῖ ὁ ἀρχέκακος καὶ μισόκαλος; ἐπιχειρεῖ ὁ πονηρότατος νὰ τὴν ρίψῃ εἰς κανὲν ἄτοπον· ὅθεν ἐκεῖ ὅπου ἤνοιγαν οἱ ἐργάται τὰ θεμέλια, ἰδοὺ φαίνεται αἴφνης μέγας θησαυρός· ἀλλ᾿ ἤθελεν ἀπορήσει τις, τί κακὸν ἐνδέχεται νὰ πάθῃ ἡ Ὁσία ἀπὸ τὴν εὕρεσιν τοῦ θησαυροῦ; ἐκεῖνος μόνος ὁ δόλιος καὶ πανοῦργος ἠξεύρει τοὺς δόλους καὶ τὰς πανουργίας του· ἴσως ἐδοκίμαζε νὰ τὴν ρίψῃ εἰς φιλαργυρίαν ἢ εἰς ὑψηλοφροσύνην, ὅτι δηλαδὴ ἔφθασεν εἰς μεγάλα μέτρα ἀρετῆς, καὶ ὁ Θεὸς διὰ τὴν ἀρετὴν αὐτῆς τῆς ἔδωκε τὸν ἀνέλπιστον θησαυρόν· ἢ διὰ τοῦτο ἢ δι᾿ ἄλλον αἴτιον, ἐκεῖνος ὁ πονηρότατος ἠξεύρει τὴν πονηρίαν του, ὁ δὲ πανάγαθος Θεὸς δὲν τὸν ἐμπόδισεν, ἀλλὰ τὸν ἄφησε, διὰ νὰ νικηθῆ καὶ νὰ καταισχυνθῇ ἀπὸ τὴν ἀπάθειαν τῆς Ὁσίας, καθώς ποτε ἐνικήθη καὶ ἀπὸ τὴν ἀπάθειαν καὶ ἀφιλάργυρον γνώμην τοῦ μεγάλου Ἀντωνίου, ὅταν τοῦ ἔδειξεν εἰς τὴν ἔρημον τὸν θησαυρόν.

Δὲν ἐχάρη, λοιπὸν ἡ Ὁσία, οὐδὲ ἐσκίρτησεν, ἰδοῦσα παρ᾿ ἐλπίδα τοιοῦτον θησαυρόν, καθὼς ἤθελε κάμει ἄλλος ἐμπαθὴς καὶ φιλάργυρος, ἀλλὰ ἔλεγε μετὰ δακρύων

› Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, εἰ μὲν τὸ χρυσίον τοῦτο εἶναι ἀπεσταλμένον ἀπὸ τὴν χάριν Σου, φανέρωσον εἰς ἡμᾶς, εἰ δὲ εἶναι ἀπὸ πανουργίαν τοῦ δαίμονος, ἂς ἀφανισθῇ.

Ταῦτα προσευχομένης τῆς Ἁγίας (ὢ τοῦ θαύματος!) εὐθὺς ἐφάνη τὸ λαμπρότατον χρυσίον ἐσβεσμένοι ἄνθρακες· καὶ ὅλοι οἱ ἰδόντες καὶ ἀκούσαντες τὸ παράδοξον τοῦτο ἐδόξασαν τὸν ἐν Ἁγίοις Αὐτοῦ δεδοξασμένον Θεόν. Καὶ οὕτως ἡ μὲν Ὁσία ἐδοξάσθη διὰ τὴν ἀπάθειαν καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίαν της, ὁ δὲ διάβολος κατῃσχύνθη, καὶ τὸ ἐναντίον ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐδολιεύθη νὰ πράξῃ ἐγένετο, ἐπειδὴ ἡ μὲν Ματρῶνα μετὰ τῶν συνασκουμένων ἔλαβε θάρρος μεγάλον εἰς τὴν οἰκοδομὴν τοῦ Ναοῦ, οἱ δὲ δουλεύοντες ἔγιναν προθυμότεροι εἰς τὸ ἔργον των ἀπὸ τὴν θαυματουργίαν ταύτην.

Ἀφ᾿ οὗ ἐτελείωσε τὸν Ναὸν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου, εἰς τοῦ ὁποίου τὸ θεῖον ὄνομα ἐτιμᾶτο, τότε ἐτελείωσε καὶ ἡ Γερόντισσά της τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωήν, καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν αἰώνιον, αἱ δὲ συνασκούμεναι ἀδελφαὶ παρεκάλουν θερμῶς τὴν Ματρῶναν νὰ δεχθῇ τὴνν προστασίαν καὶ ἡγουμενίαν τοῦ Μονυδρίου καὶ τέλος πάντων καὶ μὴ θέλουσαν τὴν ἐψήφισαν Ἡγουμένην καὶ ὑπετάσσοντο εἰς αὐτήν. Ἐπειδὴ δὲ εἰς τὰ γυναικεῖα Μοναστήρια συνηθίζουσι νὰ λέγουσι τὴν ἡγουμένην, κυράν, τὴν ἔλεγον οὕτως· ὅθεν ἐπεκράτησεν ἔκτοτε καὶ λέγεται ἀκόμη καὶ τὴν σήμερον Ἁγία Κυρά· διότι καὶ τὰ κύριά της ὀνόματα Μαρία καὶ Ματρῶνα, τοῦτο δηλοῦσιν, ἤτοι Κυρία, ὡς καὶ τὸ ἐπίθετον, καὶ οἰκείως καὶ καταλλήλως καὶ ἀπὸ θείαν νεῦσιν τῆς ἐδόθησαν ὅλα· ὅτι οὐχὶ μόνον φερωνύμως ἐκυρίευσε τὰ πάθη καὶ τὸν κόσμον καὶ τοὺς κοσμοκράτορας, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον τὸν κυριεύοντα παντὸς ἀνθρωπίνου γένους ἐκυρίευσε καὶ ἐνίκησε, καὶ ὡς ἕνα ὕπνον ἀπέδειξε· καὶ ἀκούσατε διὰ νὰ θαυμάσητε καὶ νὰ βεβαιωθῆτε διὰ τὴν ἀλήθειαν.

Τὸν καιρὸν κατὰ τὸν ὁποῖον ἐξουσίαζον οἱ Γενοβέζοι τὴν Χίον ἦλθε πλῆθος πολὺ ἀπὸ βάρβαρόν τι ἔθνος τῆς Δύσεως, ἄνθρωποι βάρβαροι καὶ κατὰ τὴν γλῶσσαν καὶ κατὰ τὸ ἦθος ἀγριώτατοι καὶ ἀπανθρωπότατοι καὶ ἐποίουν πολλὰς ἁρπαγὰς καὶ ζημίας εἰς τὴν Χίον· ἐλθόντες δὲ καὶ εἰς τὸ μοναστήριον τῆς Ὁσίας ὤρμησεν εἷς ἀπὸ αὐτούς, ὁ πλέον ἀναιδέστερος καὶ ἀναισχυντότερος τῶν ἄλλων, νὰ βιάσῃ μίαν μοναχήν, ἀλλ᾿ ὢ τοῦ θαύματος! «παρεμβαλεῖ Ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτὸν καὶ ρύσεται αὐτούς» (Ψαλμ. λγ´ 8)· ἔφθασεν ἡ θεία δίκη τὸν ἄδικον, καὶ ἔπεσε τὴν ὥραν ἐκείνην νεκρὸς εἰς τὴν γῆν. Ἡ Ὁσία λοιπόν, ἥτις εἶχεν ὅλην της τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πεποίθησιν εἰς τὸν Θεόν, καὶ ἐκεῖθεν ἐζήτει διὰ προσευχῆς τὴν βοήθειαν, βλέπουσα τοῦτο ἐδόξασε τὴν ταχεῖαν τοῦ Θεοῦ ἀντίληψιν, ἀλλὰ καὶ ἐσπλαγχνίσθη τὸν ἄσπλαγχνον ἐκεῖνον βάρβαρον, καὶ προσευξαμένη εἰς τὸν Θεόν, τὸν ἔχοντα ζωῆς καὶ θανάτου τὴν ἐξουσίαν, τὸν ἀνέστησε, πρὸς θαῦμα καὶ ἔκπληξιν τῶν ἰδόντων καὶ ἀκουσάντων τὸ γεγονός. Ἀφ᾿ οὗ δὲ τὸν ἀνέστησε καὶ κατεφόβησε μὲ τὰ δύο ταῦτα, μὲ τὸν θάνατον καὶ τὴν ἀνάστασιν, ἐνουθέτησε καὶ τοὺς φοβεροὺς ἐκείνους βαρβάρους, ὡς ἔπρεπε, καὶ τοὺς ἀπέλυσεν· οἱ δὲ ἀνεχώρησαν ἐκ Χίου ἔμφοβοι καὶ ἔντρομοι· ὅθεν ἐλθόντες καὶ δευτέραν φοράν, δὲν ἐτόλμησαν νὰ ὑπάγουν πλέον εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Ἁγίας, ὄχι δὲ μόνον τοῦτο ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλην τὴν πόλιν ἐφάνησαν ἡμερώτεροι καὶ φιλανθρωπότεροι καὶ τὰ πρότερα δεινὰ δὲν ἐτόλμησαν πλέον νὰ πράξωσιν.

Πλὴν τὸ νὰ ἀναστήσῃ διὰ τῆς προσευχῆς τὸν νεκρὸν ἡ Ὁσία ἦτο τῆς θείας Χάριτος κατόρθωμα καὶ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίας της ἔνδειξις· τὸ δὲ νὰ ἀποθάνῃ καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια ὡς ἄνθρωπος εἶναι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως νόμος κοινός, καὶ χρέος ἀπαραίτητον· ὅθεν ὅταν ηὐδόκησεν ὁ ἀθάνατος αὐτῆς Νυμφίος Χριστὸς νὰ τὴν παραλάβῃ διὰ θανάτου εἰς τοὺς ἀθανάτους καὶ οὐρανίους νυμφῶνας αὐτοῦ καὶ νὰ τὴν ἀναπαύσῃ ἀπὸ τοὺς ἀσκητικοὺς αὐτῆς κόπους εἰς τὴν αἰώνιον ἐκείνην μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ, τότε τῆς ἀπεκάλυψε πρὸ ἑπτὰ ἡμερῶν τὸ μακάριον τέλος της, καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ἐκδημίαν της καὶ μικρὸν ἀσθενήσασα, προσεκάλεσε τὰς ἀδελφὰς καὶ ὑποτακτικάς της, καὶ τὰς ἐνουθέτησε ὡς μήτηρ, καὶ τὰς συνεχώρησεν, ἔπειτα δὲ καὶ αὐτὴ συγχώρησιν λαβοῦσα παρ᾿ ἐκείνων, καὶ ὅλα τὰ χριστιανικὰ τελέσασα, καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων δεξαμένη, παρέδωκε τὴν ἁγίαν ψυχήν της εἰς τὰς ἀχράντους χείρας τοῦ ψυχοσώστου Θεοῦ. Ἐκοιμήθη δὲ ἡ μακαρία μήτηρ ἡμῶν Ματρῶνα ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ 1462, τῇ 20ῃ τοῦ Ὀκτωβρίου, καὶ ἐτάφη τὸ ἱερὸν αὐτῆς σῶμα εἰς τὸν Ναὸν τὸν ὁποῖον ἔκτισεν ἡ ἴδια. Ὁ δὲ τῶν θαυμασίων Θεός, τὸν ὁποῖον ἐδόξασε μὲ τοὺς ἀσκητικούς της ἀγῶνας καὶ μὲ τὰς ἀρετάς της, τὴν ἐδόξασε μετὰ θάνατον μὲ τὴν θείαν του χάριν, καὶ ἀνέδειξεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὰ θεῖα της λείψανα καὶ τὸ ἱερόν της Ναὸν πηγὴν θαυμάτωων ἀέναον, καὶ ἰατρεῖον ἄμισθον παντὸς πάθους καὶ πάσης ἀσθενείας· ἀπὸ τὰ ὁποῖα θέλομεν καὶ ἡμεῖς διηγηθῇ ὀλίγα τινα, εἰς δόξαν Θεοῦ, τοῦ δοξαζομένου ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ, καὶ εἰς ὠφέλειαν τῶν ἀναγινωσκόντων καὶ ἀκουόντων.

Εἰς τὴν Μαγνησίαν, πόλιν μεγάλην τῆς Ἀνατολῆς, ἦτο Ἀγαρηνός τις πλούσιος πολὺ καὶ ἀσθενήσας ἔμεινε καθ᾿ ὅλον τὸ ἀριστερὸν μέρος τοῦ σώματός του ξηρός· ἐποίησαν λοιπὸν οἱ ἰατροὶ εἰς αὐτὸν πολλὰ ἰατρικά, πλὴν νὰ τὸν βοηθήσωσι δὲν ἠδυνήθησαν, αὐτὸς δὲ πολλὰ χρήματα δαπανήσας, οὐδὲν ὄφελος ἔλαβεν. Εἶχεν ὅμως οὗτος μίαν δούλην Χριστιανήν, Μαρίαν ὀνομαζομένην, ἡ ὁποία βλέπουσα αὐτὸν νὰ ἐξοδεύῃ τὸν πλοῦτον του ματαίως καὶ νὰ μὴ λαμβάνῃ θεραπείαν, ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν λέγει πρὸς αὐτόν·

› Αὐθέντα μου, ἐγὼ ἠξεύρω ἕνα ἰατρὸν εἰς τὸν ὁποῖον, ἐὰν θελήσῃς νὰ ὑπάγῃς, λαμβάνεις ἀναμφιβόλως παρ᾿ αὐτοῦ τὴν ὑγείαν σου.

Ἡ ἀνάγκη βιάζει τὸν αὐθέντην νὰ ἀκούσῃ μετὰ προσοχῆς μεγάλης τοὺς λόγους τῆς δούλης, καὶ ἐρωτᾷ νὰ μάθῃ τὸν ἰατρόν. Τότε τοῦ λέγει ἐκείνη:

› Εἰς τὴν Χίον εἶναι μία γυνὴ τῶν χριστιανῶν, ἡ ὁποία ἰατρεύει παντὸς εἴδους ἀσθένειαν, χωρὶς βότανα καὶ ἔμπλαστρα, καὶ ἂς ὑπάγωμεν ἐκεῖ νὰ σὲ ἰατρεύσῃ.

Πείθεται ὁ αὐθέντης καὶ λαμβάνει τὴν Μαρίαν καὶ ἄλλους τινας εἰς τὴν συνοδείαν του καὶ ἔρχεται εἰς τὴν Χίον, βασταζόμενος δὲ ὑπὸ τῶν δούλων του ἐφέρθη εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας.

Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ ἀσθενὴς εἰς τὸν Ναὸν ζητεῖ ἐκεῖ νὰ εὕρῃ τὴν ἰατρόν, καὶ νομίζει ἀκόμη ὅτι εἶναι ζῶσα τις γυνὴ καθὼς ἐξ ἀρχῆς ὑπέθεσεν· ἡ δὲ δούλη τοῦ λέγει·

› Ἀναπαύσου ὀλίγον καὶ ἔρχεται ἡ γυνή, ἥτις ἐξάπαντος θέλει σε θεραπεύσῃ.

Ἀληθῶς ἀδελφοί, δίκαιον εἶναι νὰ εἴπωμεν περὶ ταύτης τῆς γυναικὸς ἐκεῖνα τὰ εὐαγγελικά: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις» (Ματθ. ιε´ 28)· διότι καὶ τῇ ἀληθείᾳ, μεγάλη καὶ ἀδίστακτος ἦτο ἡ πίστις αὐτῆς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ἡ εὐλάβειά της πρὸς τὴν Ἁγίαν· δὲν ἐδίστασε νὰ εἴπῃ καθ᾿ ἑαυτήν:

› Καλά, κινῶ ἐγὼ τὸν αὐθέντη μου, ἄρρωστον ὄντα, νὰ ποιήσῃ τοσοῦτον μακρὸν ταξίδιον καὶ διὰ θαλάσσης, ἀλλ᾿ ἀνίσως τὸν βδελυχθῇ ἡ Ὁσία ὡς ἄπιστον καὶ ἀκούσω καὶ ἐγὼ ὡς ἡ Χαναναία "Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις;" (Ματθ. ιε´ 26)· ἀνίσως λέγω δὲν τὸν θεραπεύσῃ, τί θὰ ποιήσῃ πρός με ὕστερον;

Ναί, δὲν ἐδίστασεν, οὐδὲ ἐφοβήθη, ἀλλ᾿ οὐδὲ ἡ προσευχὴ δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὸν νοῦν της, οὐδὲ τὰ δάκρυα ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς της· ὅθεν καὶ μὲ θάρρος καὶ μὲ μεγάλην πεποίθησιν τοῦ λέγει·

› Ἀναπαύσου, καὶ θέλεις ἰατρευθῇ.

Ἀναπαύεται ὁ αὐθέντης καὶ μὲ καλὴν ἐλπίδα τῆς ὑγείας του ἡσυχάζει.

Τί δὲ ἡ Ὁσία Ματρῶνα ᾠκονόμησεν; ἀκούσατε παρευθύς. Τὴν πρώτην ἐκείνην νύκτα φαίνεται εἰς τὸν ἀσθενῆ ἐν ὁράματι καὶ τοῦ λέγει:

› Διὰ τὰ δάκρυα, τὰς προσευχὰς καὶ τὴν πίστιν τῆς ὁμωνύμου μου Μαρίας τῆς δούλης σου, σὲ ἰατρεύω· ἐγέρθητι καὶ περιπάτει ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου μου καὶ ὕπαγε ὑγιὴς εἰς τὸν οἶκον σου.

Ὁ δὲ Ἀγαρηνός, ἀποτινάξας τὸν ὕπνον, ἐγνώρισε τὸν ἑαυτόν του ὅλον ὑγιᾶ, χωρὶς οὐδὲν ἴχνος τοῦ πάθους του· καὶ οὕτως μὲν ἐκεῖνον ἠλευθέρωσεν ἡ Ἁγία, ἡ θαυματουργὸς Ματρῶνα, ἀπὸ τὸ πάθος του, τὴν δὲ Μαρίαν ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν σωματικὴν δουλείαν, ᾠκονόμησε δὲ καὶ τὴν ψυχικήν της σωτηρίαν· Διότι ὁ Ἀγαρηνὸς ἐκεῖνος εἰς μὲν τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας ἀφιέρωσε πολλὰ πράγματα, τὴν δὲ δούλην ἠλευθέρωσε, καὶ τὰ χρειώδη πρὸς τὴν ζωοτροφίαν της ἔδωκε· καὶ αὐτὴ μὲν ὡς εὐγνώμων καὶ εὐλαβὴς ἔμεινεν ὑπηρετοῦσα τὸν Ναὸν τῆς Ὁσίας ἕως τέλους τῆς ζωῆς της, καὶ θεαρέστως ζήσασα ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ. Τοῦτο τὸ θαῦμα κοινολογηθὲν εἰς τὴν Μαγνησίαν, ἐνεποίησε μεγάλην ἐντύπωσιν καὶ εἰς μεγάλην εὐλάβειαν πρὸς τὴν Ἁγίαν ἐκίνησε τοὺς ἐκεῖ χριστιανούς, καὶ ἔκτοτε συνηθίζουσι καὶ ἔρχονται πολλοὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν χώραν εἰς τὴν μνήμην αὐτῆς εἰς προσκύνησιν τῶν ἱερῶν λειψάνων· ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πολλὰ ἄλλα μέρη ἤρχοντο καὶ ἔρχονται, καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄνθρωποι τῆς νήσου συνέτρεχον, καθὼς ἔτι καὶ σήμερον συντρέχουσιν.

Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ Ναὸς ἦτο μικρὸς καὶ ὑπῆρχε μεγάλη στενοχωρία ἐκ τοῦ πλήθους τῶν συνερχομένων, διὰ τοῦτο οἱ μεταγενέστεροι πολῖται τῆς Χίου ἠθέλησαν νὰ τὸν μεγενθύνωσι. Λοιπὸν ἐπῆραν ἐντὸς τῆς περιοχῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο ὁ τάφος τῆς Ὁσίας καὶ ἐνῶ ἔσκαπτον ἐντὸς τοῦ τάφου, εὑρέθη κατὰ θείαν οἰκονομίαν κεκρυμμένη, ἄρρητον εὐωδίαν ἀποπνέουσα καὶ μὲ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς θείας Χάριτος δεδοξασμένη ἡ ἁγία καὶ σεβασμία της κεφαλή· διότι τὴν ὥραν ἐκείνην ἀσπασάμενος αὐτὴν παράλυτός τις ἠνωρθώθη καὶ γυνή τις μογίλαλος ὡμίλησε καθαρῶς. Ἔγινε δὲ μεγάλη χαρὰ καὶ μεγάλη συνδρομὴ τῶν χριστιανῶν εἰς προσκύνησίν της, καὶ οὐχὶ μόνον οἱ ἡμέτεροι, ἀλλὰ καὶ ὁ τότε ἐξουσιαστὴς τῆς Χίου Γενοβέζος τὴν εἶδε καὶ μαρτυρίας ἔγγραφον ἔδωκεν, ὅτι εἶναι ἀληθῶς ἡ κάρα τῆς Ὁσίας Ματρώνης, ὅθεν καὶ ἑορτὴ τελεῖται εἰς τὰς 15 τοῦ Ἰουλίου μηνός, εἰς μνήμην τῆς εὑρέσεως.

Πολλὰ δὲ καὶ ἐξαίσια θαύματα ἐτέλεσεν ἡ Ἁγία εἰς διαφόρους περιστάσεις. Καὶ ἄλλα πολλὰ θαύματα ἐπετέλεσεν ἡ Ἁγία, ὧν ὁ ἀριθμὸς οὐκ ἔχει τέλος. Ἀλλ᾿ ἂς ἴδωμεν τὴν χάριν τῶν ἰαμάτων αὐτῆς εἰς δύο ἀκόμη θαύματα.

Κατὰ τὸ ἔτος 1700 ἦλθεν ἀπὸ τὴν Εὐρώπην εἷς ἄνθρωπος χωλὸς καὶ κατὰ τοὺς δύο πόδας, μὴ δυνάμενος παντελῶς νὰ σταθῇ καὶ καθήμενος ἐπάνω εἰς ὑποζύγιον ἐπῆγεν εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ὁσίας. Βασταζόμενος ὑπὸ δύο καὶ ὑποστηριζόμενος εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ μετὰ πίστεως πολλῆς ἔπεσεν ἐπὶ τοῦ τάφου τῆς Ἁγίας καὶ διῆλθεν ἐκεῖ ἡμέρας τινας, ἕως τῆς 20ης Ὀκτωβρίου μηνός, κατὰ τὴν ὁποίαν τελεῖται ἡ θεία μνήμη αὐτῆς. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην ἠνωρθώθη παραδόξως ὁ ἄνθρωπος καὶ περιεπάτησε χωρὶς φόβον οὐδαμῶς ὑποστηριζόμενος ὑπὸ τῆς ράβδου του. Καὶ εἰς τὸ ἑξῆς περιεπάτει ἀνεμπόδιστα. Διὰ τοῦτο καὶ ἐχρύσωσε δι᾿ ἐξόδων του τὸ κουβούκλιον τὸ ὁποῖον εἶναι ἐπάνω εἰς τὸν ἱερὸν τάφον τῆς Ὁσίας, καθὼς ἔτι καὶ σήμερον φαίνεται. Ἔπειτα ἀπελθὼν εἰς Βενετίαν καὶ ἐπιστρέψας προσέφερε τρία ὀρειχάλκινα κηροπήγια μεγάλα καὶ ἕνα πολυέλαιον εἰς μνήμην τοῦ εἰς αὐτὸν γενομένου θαύματος.

Ἀκούσατε δὲ καὶ τὸ ἀκόλουθον τὸ ὁποῖον ἔχει ἀρκετὴν δόσιν ἀστειότητος. Ἦλθον ποτὲ εἰς τὸν Ναὸν ἕνας τυφλός, ἕνας χωλὸς καὶ κάποια γυναίκα ἄλαλος. Κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην βλέπει ἡ ἄλαλος γυναίκα ὅτι τὴν κατεδίωκεν ὁ χωλὸς καὶ φοβηθεῖσα ἐφώναζεν. Εἰς τὸν χωλὸν ἐφάνη καθ᾿ ὕπνον ὅτι ἤκουε τὰς φωνὰς τῆς ἀλάλου γυναικὸς καὶ ἐξεπλάγη καὶ ἐτρόμαξεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἔτρεχεν ἀνεμποδίστως. Εἰς δὲ τὸν τυφλὸν ἐφάνη ὅτι ἥκουσε τὰς φωνὰς καὶ τὸ τρέξιμον καὶ σὰν νὰ εἶχε τὸ φῶς του ἐστράφη κατὰ τὸ μέρος ποὺ ἤρχοντο αὐτά. Αὐτὰ εἶδον ἐν ὁράματι ταυτοχρόνως καὶ οἱ τρεῖς καί, ὢ τοῦ θαύματος, ἀποτινάξαντες τὸν ὕπνον ἡ μὲν ἄλαλος γυνὴ ὡμίλει, ὁ χωλὸς περιεπάτει καὶ ὁ τυφλὸς ἔβλεπε καθαρῶς.

Τὰ παράδοξα καὶ ὑπερφυσικὰ ταῦτα θαύματα ἀκουσθέντα καὶ κοινολογηθέντα ἐκίνησαν ὅλον σχεδὸν τὸ πλῆθος τῆς πόλεως, ἵνα ἔλθωσιν εἰς θέαν αὐτῶν καὶ οὕτως ἔγιναν πασίδηλα καὶ κοινότατα, οὕτως ὥστε καὶ ὁ τότε ἀγᾶς τοῦ τόπου τὸ ἔμαθε καὶ μὴ πιστεύσας εἰς τὴν κοινὴν φήμην, ἔφερεν ἐνώπιόν του τὸν τυφλόν, τὸν χωλὸν καὶ τὴν ἄλαλον γυναίκα καὶ ἰδὼν αὐτοὺς καὶ ἐρευνήσας, ἐβεβαιώθη καὶ ὑπερεθαύμασε καὶ αὐτὸς μετὰ πάντων τῶν ἄλλων.

Οὐχὶ δὲ μόνον εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προσερχομένους εἰς τὸν Ναόν της θαυματουργεῖ ἡ Ὁσία, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς μακρόθεν ἐπικαλουμένους τὴν αὐτῆς θείαν Χάριν καὶ Ἀντίληψιν σπεύδει παρευθὺς ὡς ἄμισθος ἰατρὸς νὰ παράσχῃ βοήθειαν.

Αὐτῆς ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις ῥυσθείημεν ἅπαντες ἀπὸ παντὸς κινδύνου καὶ πάσης ἀσθενείας καὶ ἀξιωθείημεν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. 

Ἀμήν.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Χριστοῦ τοῖς ἴχνεσιν, ἀκολουθήσασα, κόσμου τερπνότητα, Ὁσία ἔλιπες, καὶ ἐμιμήσω ἐν σαρκί, Ἀγγέλων τὴν πολιτείαν· ὅθεν ταῖς τοῦ Πνεύματος, δωρεαῖς κατεφαίδρυνας, τὴν ἐνεγκαμένην σε, νῆσον Χίον πανεύφημε· διὸ χαρμονικῶς ἐκβοᾷ σοι· χαίροις Ματρῶνα πανολβία.

Κοντάκιον Ἦχος γ’.
Οὐδαμῶς τὸ θῆλύ σοι, ἐμποδὼν ὤφθη Ματρῶνα, πρὸς τοὺς ὑπὲρ ἄνθρωπον, ἀγῶνας ὄντως καὶ ἄθλους· ᾔσχυνας, διὸ τὸν μέγαν νοῦν θεοφόρε· εὔφρανας, τὸ γυναικεῖον μεγάλως γένος, τὸ ἐκείνου ταῖς σαῖς νίκαις, προσαφελοῦσα τῆς ἥττης ὄνειδος.

Μεγαλυνάριον
Ἔβλυσας ἱδρῶτας ἀσκητικούς, ἐν τῇ Χίῳ Μῆτερ, ὡς καλλίκρουνός τις πηγή, ἐξ ὧν ἀπαντλοῦντες, Ματρῶνα μακαρία, παθῶν τῶν ψυχοφθόρων, ἐκκαθαιρόμεθα.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Έχοντες Εικόνα σου την σεπτήν, ένδοξε Ματρώνα, ως προπύργιον οχυρόν προσφεύγομεν ταύτη, εν πάσι τοις κινδύνοις, και εκ παντοίας βλάβης, απολυτρούμεθα.

Πηγή: Ενορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιμασίας, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Υπουργό Παιδείας(17/10/2017), ότι «το θέμα των θρησκευτικών είναι πράγματι πολύ ουσιαστικό, αλλά έχουμε καταλήξει σε συμφωνία. Οι φάκελοι που δοκιμάζονται αυτήν τη στιγμή, θα εξεταστούν ξανά από την Ιερά Σύνοδο και θα πούμε πάλι τις απόψεις μας».

Δελτίο τύπου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)

Δήλωση του Μακαριωτάτου ενισχύει την παλλαϊκή συγκέντρωση:

«ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ»

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Υπουργό Παιδείας(17/10/2017), ότι «το θέμα των θρησκευτικών είναι πράγματι πολύ ουσιαστικό, αλλά έχουμε καταλήξει σε συμφωνία. Οι φάκελοι που δοκιμάζονται αυτήν τη στιγμή, θα εξεταστούν ξανά από την Ιερά Σύνοδο και θα πούμε πάλι τις απόψεις μας».

Η ΠΕΘ χαιρετίζει τη δήλωση αυτή του Μακαριωτάτου με την οποία δηλώνεται πλέον ξεκάθαρα ότι οι Φάκελοι-βιβλία  του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι υπό κρίση και θα επανεξεταστούν.

Σε αυτό το θέμα ο πιστός ορθόδοξος χριστιανικός ελληνικός λαός του Θεού δίνει καθημερινά την απάντησή του: οι Φάκελοι-βιβλία  του μαθήματος των Θρησκευτικών ήδη «εμετρήθηκαν, εζυγίσθηκαν και ευρέθηκαν ελλιπείς», κυριολεκτικά  κρίθηκαν «απαράδεκτοι  και επικίνδυνοι», και επιστρέφονται πίσω στα σχολεία από τους αγανακτισμένους και προσβεβλημένους γονείς. Γι΄ αυτό, με κάθε σεβασμό, προτείνουμε στον Μακαριώτατο, να μην περιμένει άλλο και να μην χάνει άλλο χρόνο, αλλά να ζητήσει άμεσα την απόσυρση των Φακέλων-βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών, καθώς και των νέων Προγραμμάτων Σπουδών που οδήγησαν σε αυτά τα τερατουργήματα Φακέλους-βιβλία.

Προς αυτήν την κατεύθυνση, θεωρούμε ότι περισσότερο παρά ποτέ, είναι απαραίτητες και οι αντιδράσεις των γονέων και όλων των Ελλήνων από κάθε γωνιά της χώρας, καθώς και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού στην παλλαϊκή κινητοποίηση-συγκέντρωση κατά των νέων βιβλίων-Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών, που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου και ώρα 5:00 μ.μ. στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, από όπου θα ξεκινήσει μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας με τελικό προορισμό το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.

Η συμμετοχή του λαού σε αυτή την κινητοποίηση πιστεύουμε θα ενισχύσει τον Μακαριώτατο στην προσπάθειά του να αποτρέψει την εφαρμογή αυτών των Προγραμμάτων και των Φακέλων στα σχολεία.

Όλοι λοιπόν, στις 5:00 το απόγευμα της Δευτέρας 23 του Οκτώβρη 2017, στο Δημαρχείο Αμαρουσίου.

«ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ» για να διασώσουμε την Πίστη μας, την οικογένειά μας, την Πατρίδα μας. Για μας, για τα παιδιά μας για την Ελλάδα. Καλούνται όλοι οι Έλληνες σε:

Εγρήγορση, Αντίσταση, Ομολογία και Μαρτυρία!!! Τώρα!!
 
Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ): - χαιρετίζει την αγωνιστική ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους για το μάθημα των Θρησκευτικών και το νόμο για την αλλαγή φύλου, - απορρίπτει τα διχαστικά κηρύγματα μίσους των κυβερνητικών χριστιανομάχων και προπαγανδιστών της ατομικής θρησκείας και της αθεΐας,

Ένα φρικτό δίλημμα

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία άρχισε μια μέρα, που διόρθωνα τους καταλόγους της βιβλιοθήκης του μοναστηριού στο οποίο ανήκα. Το μοναστήρι αυτό είναι του Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου και βρίσκεται στην πατρίδα μου την Ισπανία.

Ενώ ταξινομούσα διάφορα παλαιά έγγραφα σχετικά με την Ιερά Εξέτασι, έπεσε στα χέρια μου ένα έγγραφο αληθινά καταπληκτικό, χρονολογούμενο από το έτος 1647. Στο έγγραφο αυτό αναφερόταν μια απόφασις της Ιεράς Εξετάσεως, που αναθεμάτιζε ως αιρετικό κάθε χριστιανό ο οποίος θα τολμούσε να πιστεύση, να παραδεχθή και να μεταδώση σε άλλους το ότι ο Απόστολος Παύλος στηριζόταν στο αποστολικό κύρος του.

Επρόκειτο για ένα εύρημα φρικτό, που δε μπορούσε να χωρέση ο νούς μου. Σκέφθηκα αμέσως, για να καθησυχάσω την ψυχή μου, ότι ίσως επρόκειτο για τυπογραφικό λάθος ή για μια πλαστογράφησι, πράγμα που άλλωστε ήταν συνηθισμένο στην Δυτική Εκκλησία εκείνης της εποχής, στην οποία αναφερόταν το κείμενο. Αλλά η ταραχή και η έκπληξίς μου έγινε μεγαλύτερη όταν ερεύνησα και διεπίστωσα ότι εκείνη η απόφασις της Ιεράς Εξετάσεως που αναφερόταν στο έγγραφο ήταν αυθεντική. Πράγματι, ήδη σε δύο περιπτώσεις προγενέστερες, δηλαδή στα 1327 και 1351, οι Πάπαι Ιωάννης ΚΒ' και Κλήμης ΣΤ' διαδοχικώς είχαν καταδικάσει και αναθεματίσει κάθε έναν που θα τολμούσε να αρνηθή ότι ο απόστολος Παύλος, καθ, όλη τη διάρκεια του αποστολικού του βίου, είχε απολύτως υποταχθή στην μοναρχική εκκλησιαστική αυθεντία του πρώτου Πάπα και Βασιλέως της Εκκλησίας, δηλαδή του αποστόλου Πέτρου. Και πολύ αργότερα, ο Πίος Ι' στα 1907 και ο Βενέδικτος ΙΕ' στα 1920 είχαν επαναλάβει τα ίδια αναθέματα και τις ίδιες καταδίκες.

Έπρεπε λοιπόν να αποκλείσω κάθε πιθανότητα αβλεψίας ή πλαστογραφήσεως. Κι έτσι αντιμετώπισα αμέσως ένα σοβαρό πρόβλημα συνειδήσεως.

Προσωπικά, μου ήταν αδύνατο να παραδεχθώ ότι ο απόστολος Παύλος διατελούσε κάτω από οιοδήποτε Παπικό πρόσταγμα. Η ανεξαρτησία του αποστολικού του έργου ανάμεσα στα έθνη απέναντι εκείνης που χαρακτήριζε την αποστολή του Πέτρου ανάμεσα στους περιτετμημένους ήταν για μένα ένα ατράνταχτο γεγονός που το φώναζε η Αγία Γραφή.

Το πράγμα ήταν για μένα καταφάνερο, αφού οι εξηγητικές εργασίες των Πατέρων σ' αυτό το σημείο δεν αφήνουν τόπο στην παραμικρά αμφιβολία. «Ο Παύλος- γράφει ο ιερός Χρυσόστομος- διακηρύσσει την ισότητά του με τους άλλους αποστόλους και θέλει να συγκριθή, όχι μονάχα με όλους τους άλλους, αλλά και με τον πρώτο απ' αυτούς, για ν' αποδείξη ότι ο καθένας τους είχε το ίδιο κύρος». Πράγματι, ομοθυμαδόν όλοι οι Πατέρες παραδέχονται ότι «όλοι οι λοιποί απόστολοι ήσαν το ίδιο που ήταν ο Πέτρος, δηλαδή ήσαν περιβεβλημένοι την ίδια τιμή κι' εξουσία». Είναι αδύνατο οποιοσδήποτε απ' αυτούς να ασκούσε εξουσία ανώτερη στους άλλους, διότι ο αποστολικός τίτλος που είχε ο καθένας τους ήταν «η μεγαλύτερη αυθεντία, η κορυφή όλων των εξουσιών». «Όλοι ήσαν ποιμένες, ενώ τι ποίμνιο ήταν ένα. Και το ποίμνιο αυτό ποιμαινόταν από τους αποστόλους με ομόθυμη όλων συγκατάνευσι».

Το ζήτημα ήταν, λοιπόν, κατακάθαρο. Κι όμως, η ρωμαϊκή διδασκαλία εδώ ήταν αντίθετη από τα πράγματα. Έτσι εισήλθα για πρώτη φορά στη ζωή μου σ' ένα τρομακτικό δίλημμα. Τι θα διάλεγα: Από το ένα μέρος το Ευαγγέλιο και την Ιερά Παράδοσι, ή τη διδασκαλία της Εκκλησίας μου από το άλλο μέρος; Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή θεολογία είναι απαραίτητο για τη σωτηρία να πιστεύουμε ότι η Εκκλησία είναι καθαρή μοναρχία, της οποίας μονάρχης είναι ο Πάπας. Έτσι, η σύνοδος του Βατικανού, συνοψίζοντας όλες τις προγενέστερες καταδίκες, διεκήρυξε επίσημα ότι «εάν κανείς πη...ότι ο Πέτρος (θεωρούμενος ως ο πρώτος Πάπας) δεν διωρίσθηκε από τον Χριστό ως αρχηγός των Αποστόλων και Κεφαλή ορατή όλης της Εκκλησίας...είναι υπό ανάθεμα». 

Απευθύνομαι στο εξομολόγο μου

Μέσα σ' αυτό το ψυχικό κλονισμό, απευθύνθηκα στον πνευματικό μου και του εξέθεσα με αφέλεια το ζήτημα. Ήταν ένας από τους πιο ξακουστούς ιερείς του μοναστηριού μας. Με άκουσε με στενοχώρια, καταλαβαίνοντας ότι επρόκειτο για πολύ δύσκολο πρόβλημα. Αφού σκέφθηκε μερικές στιγμές, αναζητώντας ματαίως μια ικανοποιητική λύσι, μου είπε τέλος τα εξής, που ομολογώ δεν τα περίμενα:

› Η Γραφή και οι Πατέρες σας έκαμαν κακό, τέκνο μου. Βάλτε κι αυτή κι εκείνους κατά μέρος και περιορισθήτε στο να ακολουθήτε πιστά τις αλάθητες διδασκαλίες της Εκκλησίας μας (?!) και μην αφήνετε τον εαυτό σας να γίνεται λεία τέτοιων σκέψεων. Μην επιτρέψετε ποτέ να σκανδαλίζουν την πίστη σας στο Θεό και την Εκκλησία πλάσματα του Θεού, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτά.

Αυτή η απάντησις που εδόθη με πολλή φυσικότητα, συνετέλεσε ώστε η σύγχυσίς μου να μεγαλώση. Πάντοτε παραδεχόμουν ότι ακριβώς ο Λόγος του Θεού είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί κανείς να παραμερίση. Χωρίς να μου δώση καιρό να προβάλω καμμιά ένστασι, ο πνευματικός μου πρόσθεσε:

› Για αντάλλαγμα, θα σας δώσω ένα κατάλογο διακεκριμένων συγγραφέων, στα έργα των οποίων θα αναπαυθή και θα στηριχθή η πίστις σας. Διότι σ' αυτά θα βρήτε τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας χωρίς αγκάθια.

Και ρωτώντας με αν είχα κάτι άλλο «πιο ενδιαφέρον» να του εκθέσω, έθεσε τέρμα στη συνομιλία μας. Μερικές μέρες αργότερα, ο πνευματικός μου ανεχώρησε από το μοναστήρι σε μία περιοδεία κηρυγμάτων που θα έκανε σε διάφορες εκκλησίες του Τάγματος. Μου άφησε τον πίνακα των συγγραφέων, συνιστώντας μου να τους διαβάσω. Και με παρεκάλεσε να του κάνω γνωστές τις προόδους μου σ' αυτό το διάβασμα με γράμματα που θα του έστελνα. Αν και τα λόγια του δεν με είχαν πείσει καθόλου, μάζεψα αυτά τα βιβλία και άρχισα να τα διαβάζω με όλη τη δυνατή αντικειμενικότητα και προσοχή. Τα περισσότερα από τα βιβλία αυτά ήσαν θεολογικά κείμενα και εγχειρίδια παπικών αποφάσεων, καθώς και «οικουμενικών» συνόδων. Ρίχθηκα στη μελέτη τους με ειλικρινές ενδιαφέρων, έχοντας ως μόνο οδηγό μου την Αγία Γραφή, «λύχνον τοις ποσί μου και φως εις τας τρίβους μου».

Καθώς προχωρούσα στο διάβασμα των βιβλίων εκείνων, καταλάβαινα ολοένα και καλύτερα, ότι ως τότε αγνοούσα αρκετά τη φύσι της Εκκλησίας μου. Έχοντας προσηλυτισθή στον Χριστιανισμό και βαπτισθή μόλις τελείωσα τις εγκύκλιες σπουδές μου, ακολούθησα κατόπιν φιλοσοφικές σπουδές και τότε που σας μιλώ βρισκόμουν μόλις στις αρχές των θεολογικών μελετών. Επρόκειτο για μιά επιστήμη ολότελα νέα για μένα. Μέχρις εκείνη την ώρα Χριστιανισμός και Ρωμαϊκή Εκκλησία ήταν για μένα ένα αμάλγαμα, κάτι το αξεχώριστο απολύτως, Στη μοναστική μου ζωή με απασχολούσε μονάχα η καθαρώς υπερφυσική τους όψις και δεν μου είχε δοθή ακόμη η ευκαιρία να εξετάσω κατά βάθος τις βάσεις και τους λόγους της οργανικής συστάσεως της Εκκλησίας μου.

Η τερατώδης διδασκαλία περί Πάπα

Ακριβώς, λοιπόν, μέσα σ' εκείνη την ανθοδέσμη κειμένων που σοφά είχε συνθέσει ο πνευματικός μου προϊστάμενος άρχισε να μου αποκαλύπτεται στην πραγματική φύσι του ο παράξενος αυτός μοναρχικός θρησκευτικός οργανισμός, που λέγεται Ρωμαϊκή Εκκλησία. Υποθέτω, ότι μια σύνοψις των χαρακτηριστικών της δεν είναι εδώ περιττή.

Πρώτα-πρώτα, για τον ρωμαϊκό καθολικισμό η χριστιανική Εκκλησία «δεν είναι παρά μια απόλυτη μοναρχία», της οποίας μονάρχης είναι ο Πάπας, ενεργώντας σε κάθε τομέα ως τέτοιος. Στην παπική αυτή μοναρχία «υφίσταται όλη η δύναμις και η στερεότης της Εκκλησίας», η οποία «αλλοιώς δεν θα υφίστατο». Ο ίδιος ο Χριστιανισμός στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην παπωσύνη. Κάτι πιο πολύ ακόμη. «Η παπωσύνη είναι το πιο σπουδαίο στοιχείο του Χριστιανισμού», «η αποκορύφωσίς του και η ουσία του».

Η μοναρχική αυθεντία του Πάπα ως Αρχηγού υπερτάτου και ως κεφαλής ορατής της Εκκλησίας, Ακρογωνιαίου λίθου, Παγκοσμίου Αλάθητου Διδασκάλου της Πίστεως, Αντιπροσώπου του Θεού πάνω στη Γη, Ποιμένος των Ποιμένων και Άκρου Αρχιερέως, είναι πλήρως δυναμική και εξουσιαστική και αγκαλιάζει όλα τα διδασκαλικά και νομοθετικά δικαιώματα που έχει η Εκκλησία. Εκτείνεται «Θείω δικαίω» πάνω σε όλους και χωριστά πάνω σε καθένα βαπτισμένο άνθρωπο σ΄ όλον τον κόσμο. Αυτή η δικτατορική εξουσία μπορεί όθεν οποτεδήποτε να ασκηθή απ' ευθείας σε οποιονδήποτε χριστιανό, είτε λαϊκός είναι αυτός είτε κληρικός, και σε οποιαδήποτε Εκκλησία οποιουδήποτε λειτουργικού τύπου και γλώσσης κι' αν είναι, δεδομένου ότι ο Πάπας είναι ο υπερεπίσκοπος σε κάθε εκκλησιαστική επισκοπή του κόσμου.

Όσοι αρνούνται να του αναγνωρίσουν όλη αυτή την εξουσία και δεν υποτάσσονται σ' αυτή τυφλά είναι σχισματικοί, αιρετικοί, ασεβείς και ιερόσυλοι και οι ψυχές τους είναι από τώρα προωρισμένες για την αιωνία καταδίκη, διότι είναι απαραίτητο για τη σωτηρία μας να πιστεύουμε στο θείο καθίδρυμα της παπωσύνης και να υποτασσόμαστε σ' αυτή και στους εκπροσώπους της. Ο Πάπας έτσι ενσαρκώνει εκείνον τον φανταστικό Άρχοντα, που ο Κικέρων προφήτεψε, γράφοντας ότι θα πρέπει όλοι να τον αναγνωρίσουν για να σωθούν.

Πάντα κατά την ρωμαϊκή διδασκαλία, «δεδομένου ότι ο Πάπας έχει το δικαίωμα να επεμβαίνη και να κρίνη όλα τα πνευματικά ζητήματα όλων και καθ' ενός ξεχωριστά των χριστιανών, πολύ περισσότερο έχει το δικαίωμα να κάνη το ίδιο και στις κοσμικές υποθέσεις τους. Δεν μπορεί να περιορισθή μόνο στο να δικάζη με πνευματικές ποινές, στερώντας την αιωνία σωτηρία σ' εκείνους που δεν του υποτάσσονται, αλλά έχει επίσης και το δικαίωμα να ασκή και κοσμική εξουσία πάνω στους πιστούς. Διότι και η Εκκλησία έχει δύο μάχαιρες, σύμβολο της πνευματικής και της κοσμικής δυνάμεως. Η πρώτη απ' αυτές είναι στο χέρι του κλήρου, η άλλη στο χέρι των βασιλέων και των στρατιωτών, οι οποίοι όμως είναι και αυτοί κάτω από τη θέλησι και στην υπηρεσία του κλήρου».

Ο Πάπας, ισχυριζόμενος ότι είναι στη γη αντιπρόσωπος Εκείνου του οποίου «η βασιλεία ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου», Εκείνου που απαγόρευσε στους Αποστόλους να μιμούνται τους βασιλείς της γης οι οποίοι «κυριεύουσι των εθνών», αυτοτιτλοφορείται και κοσμικός βασιλεύς, συνεχίζοντας έτσι την ιμπεριαλιστική παράδοση της Ρώμης. Κατά διαφόρους καιρούς έγινε πράγματι κύριος μεγάλων εδαφικών εκτάσεων, έκαμε αιματηρούς πολέμους εναντίων άλλων Χριστιανών βασιλέων για την απόκτησι και άλλων εδαφών, ή απλώς διψώντας κι' άλλα πλούτη και εξουσίες. Είχε μυριάδες σκλάβους. Έπαιζε ουσιαστικό ρόλο και πολλές φορές αποφασιστικό στην πολιτική ιστορία. Το καθήκον των χριστιανών αρχόντων είναι να υποχωρούν μπροστά στον «θείω δικαίω βασιλέα» παραχωρώντας του αυτό το βασίλειο κι αυτόν τον θρόνο τον πολιτικο-εκκλησιαστικό, «που έγινε για να εξευγενίση και να στερεώση όλους τους άλλους θρόνους του κόσμου». Σήμερα το κοσμικό βασίλειο του Πάπα είναι περιορισμένο στην πόλι του Βατικανού. Πρόκειται για κράτος αυτόνομο με διπλωματικούς εκπροσώπους στις κυβερνήσεις και των δύο ημισφαιρίων, με στρατό, όπλα, αστυνομία, φυλακές, νόμισμα κ.λ.π.

Και ως κορώνα και κορυφή της παντοδυναμίας του ο Πάπας κατέχει ακόμη ένα τρομερό προνόμιο, μοναδικό στον κόσμο. Ένα τερατώδες και εξωτικό προνόμιο, που ούτε οι πιο ποταπές ειδωλολατρείες δεν είχαν τη φαντασία να το συλλάβουν: είναι αλάθητος θείω δικαίω, σύμφωνα με δογματικό όρο της Συνόδου του Βατικανού, που έγινε στα 1870. Από τότε και πέρα «σ' αυτόν η ανθρωπότης οφείλει να αποτείνη τους λόγους που προηγουμένως απέτεινε στον Κύριο: Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (!?). Από εδώ και πέρα δεν υπάρχει ανάγκη του Αγίου Πνεύματος, για να οδηγή την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν». Δεν υπάρχει ανάγκη της Αγίας Γραφής ούτε της Ιεράς Παραδόσεως, διότι είνε πλέον ένας θεός πάνω στη γη, με εξουσία να αχρηστεύη και να διακηρύσση ως πλανερές τις διδασκαλίες του Ουρανίου Θεού.

Με βάσι αυτό το αλάθητο, ο Πάπας είναι ο μόνος κανόνας της Πίστεως και μπορεί να εκφράση, ακόμη και αντίθετα προς το κριτήριο όλης της Εκκλησίας, καινούργια δόγματα, τα οποία όλοι οι πιστοί οφείλουν να τα παραδεχθούν για να μην αποκοπούν από τη σωτηρία. «Εξαρτάται μόνο από τη θέλησί του και τη διάθεσή του να θεωρή ό,τι αυτός θέλει ως ιερό ή ως άγιο μέσα σ' ολόκληρη την Εκκλησία» και οι δεκρετάλιες επιστολές του πρέπει να θεωρούνται, να πιστεύωνται και να υπακούωνται «ως κανονικές επιστολές». Αφού είναι αλάθητος ο Πάπας, πρέπει να απολαβαίνη τυφλή υπακοή. Ο καρδινάλιος Βελλαρμίνος, που ανακηρύχθηκε «άγιος» από τη Ρωμαϊκή Εκκλησία, λέγει τα εξής με φυσικώτατο ύφος: «Αν ο Πάπας καμμιά μέρα επιβάλη αμαρτίες και απαγορεύση αρετές , η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να πιστεύση ότι οι αμαρτίες αυτές είναι καλές και ότι οι αρετές εκείνες είναι κακές».

Η απάντησις του εξομολόγου μου

Αφού διάβασα όλα εκείνα τα βιβλία, αισθανόμουν τον εαυτό μου σαν ξένο μέσα στην Εκκλησία μου, της οποίας η οργανική σύστασις δεν είχε σχέσι, με την Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος που ωργάνωσαν οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους και που οι Άγιοι Πατέρες εννοούσαν. Κάτω απ' αυτήν την πεποίθησι έγραψα το πρώτο μου γράμμα στον πνευματικό μου:

› Διάβασα τα βιβλία σας. Δεν θα παραβώ ποτέ τα θεία εντάλματα, για να δώσω πίστι σε ανθρώπινες διδασκαλίες, που δεν έχουν την παραμικρή βάσι στην Αγία Γραφή. Τέτοιες διδασκαλίες είναι η σειρά των ανοησιών για την παπωσύνη. Με δεδομένα από την Αγία Γραφή μπορούμε να εννοήσουμε τη φύσι της Εκκλησίας κι' όχι μ' αποφάσεις και θεωρίες ανθρώπινες. Η αλήθεια της πίστεως δεν πηγάζει παρά από την Αγία Γραφή και από την Παράδοσι της συνόλου Εκκλησίας.

Η απάντησις ήλθε γρήγορα:

› Δεν ακολουθήσατε τη συμβουλή μου, παραπονιόταν ο πνευματικός μου, -κι' αφήσατε την ψυχή σας έκθετη στην επικίνδυνη επίδρασι της Αγίας Γραφής, η οποία, όπως και η φωτιά, κατακαίει και μαυρίζει όταν δεν φωτίζει. Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις σαν την δική σας οι Πάπαι έχουν αποφανθή ότι «είναι σκανδαλώδης πλάνη να πιστεύη κανείς ότι όλοι οι χριστιανοί μπορούν να διαβάζουν την Αγία Γραφή» και οι θεολόγοι μας βεβαιώνουν ότι η Αγία Γραφή «είναι ένα σκοτεινό σύννεφο». «Το να πιστεύη κανείς στη φωτεινότητα και τη σαφήνεια της Γραφής είναι δόγμα ετερόδοξο», λέγουν οι αλάθητοι Αρχηγοί μας. Όσο για την Παράδοσι, δεν θεωρώ αναγκαίο να σας υπενθυμίσω ότι πρέπει «να ακολουθούμε πρωτίστως τον Πάπα όταν πρόκειται για ζητήματα πίστεως. Ο Πάπας αξίζει σ' αυτή την περίπτωσι όσο δεν αξίζουν μυριάδες Αυγουστίνοι, Ιερώνυμοι, Γρηγόριοι, Χρυσόστομοι».

Το γράμμα αυτό ενίσχυσε αντί να γκρεμίση την πεποίθησί μου. Μου ήταν αδύνατο να θέσω σε δεύτερη μοίρα από τον Πάπα την Αγία Γραφή. Χτυπώντας την Γραφή, η Εκκλησία μου έχανε κάθε αξιοπιστία μπροστά μου, γινόταν ένα με τους αιρετικούς, οι οποίοι, «ελεγχόμενοι από την Γραφή, στρέφονται εναντίον της».

Ήταν η τελευταία επαφή που είχα με τον πνευματικό μου.

Ο Πάπας είναι το παν και η Εκκλησία δεν είναι τίποτε

Αλλά δεν σταμάτησα εκεί. Είχα ήδη αρχίσει να «εκτροχιάζομαι από τον εκτροχιασμό» της Εκκλησίας μου. Είχα πάρει ένα δρόμο όπου δεν έπρεπε να σταθώ έως ότου βρω μια θετική λύσι. Το δράμα μου εκείνων των ημερών ήταν ότι είχα αποξενωθή από τον Παπισμό, αλλά δεν πλησίαζα καμμιά άλλη εκκλησιαστική πραγματικότητα. Ορθοδοξία και Προτεσταντισμός ήσαν για μένα τότε ιδέες συγκεχυμένες και δεν είχα φθάσει ακόμη στην ώρα και στην ευκαιρία να διαπιστώσω ότι μπορούσαν να προσφέρουν κάτι στην αγωνία μου. Παρ' όλα αυτά εξακολουθούσα να αγαπώ την Εκκλησία μου που με είχε κάνει χριστιανό και που φορούσα το σχήμα της. Μου χρειαζόταν ακόμη πολλή εμβάθυνσις και σκέψις για να φθάσω σιγά-σιγά, με κόπο και οδύνη, στο συμπέρασμα ότι η Εκκλησία που αγαπούσα δεν υφίστατο μέσα στο παπικό σύστημα.

Πράγματι, απέναντι της μονοκρατορικής εξουσίας του Πάπα, η αυθεντία της Εκκλησίας και του επισκοπικού σώματος δεν υφίσταται ουσιαστικά εκεί. Διότι σύμφωνα με τη ρωμαϊκή θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνο, όταν χαρακτηρίζεται και εναρμονίζεται με τη θέλησι του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωσι, εκμηδενίζεται». Έτσι, είναι το ίδιο πράγμα ο Πάπας με την Εκκλησία και ο Πάπας χωρίς την Εκκλησία, δηλαδή ο Πάπας είναι το παν και η Εκκλησία δεν είναι τίποτε. Πολύ σωστά έγραψε ο επίσκοπος Μαρέν΄ «Θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί, αν εκφωνώντας το ‘Πιστεύω' έλεγαν: ‘Και εις ένα Πάπαν' παρά να λένε: ‘Και εις μίαν...Εκκλησίαν'».

Η σημασία και ο ρόλος των επισκόπων μέσα στη ρωμαϊκή Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπησις της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι επίσκοποι υποτάσσονται όπως οι απλοί πιστοί. Αυτό το καθεστώς προσπαθούν να το στηρίξουν στο κβ' κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου σύμφωνα με τη ρωμαϊκή ερμηνεία, «ο Κύριος εμπιστεύεται στο απόστολο Πέτρο, τον πρώτο Πάπα, την ποίμανση των αρνίων του και των προβάτων του, δηλαδή του αναθέτει το έργο υπερτάτου Ποιμένος με αποκλειστικά δικαιώματα σε όλους τους πιστούς, που είναι τα αρνία, και σε όλους τους άλλους Αποστόλους και επισκόπους, που είναι τα πρόβατα».

Αλλά οι επίσκοποι δεν είναι στη ρωμαϊκή Εκκλησία ούτε κάν διάδοχοι των Αποστόλων, διότι όπως δογματίζει η Εκκλησία αυτή «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους Αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους της επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποία βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες». Οι επίσκοποι, λοιπόν, μη έχοντας κληρονομήσει καμμιά αποστολική εξουσία, δεν έχουν άλλη εξουσία παρά εκείνη που τους παραχωρήθηκε, όχι απ' ευθείας από τον Θεό, αλλά από τον Άκρο Ποντίφηκα της Ρώμης.

Και οι Οικουμενικές Σύνοδοι επίσης δεν έχουν άλλη αξία παρά εκείνη που τους παραχωρεί ο επίσκοπος της Ρώμης, διότι «δεν είναι ούτε μπορούν να είναι άλλο πράγμα παρά συνέδρια του Χριστιανισμού, που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα». Αρκεί ο Πάπας να βγή από την αίθουσα της Συνόδου λέγοντας: «Δεν βρίσκομαι πλέον εκεί μέσα», για να παύση από εκείνη τη στιγμή η Οικουμενική Σύνοδος να έχη κύρος. Οι όροι της Συνόδου επίσης δεν έχουν καμμιά αξία, αν δεν εγκριθούν και δεν επικυρωθούν από το Πάπα, ο οποίος και θα τους επιβάλη με την αυθεντία του στους πιστούς.

Η φοβερή απάντησις ενός Ιησουΐτη

Είχα καθ' όλο εκείνο το διάστημα σχεδόν παρατήσει τις μελέτες μου, επωφελούμενος όλες τις ώρες που ο κανονισμός του Τάγματος επέτρεπε να αποτραβηχθώ στο κελλί μου, όπου δεν σκεπτόμουν τίποτε άλλο παρά το μεγάλο μου πρόβλημα. Επί μήνες ολόκληρους μελετούσα την σύσταση και την οργάνωσι της αρχαίας Εκκλησίας, απ' ευθείας από τις αποστολικές και πατερικές πηγές. Αλλά όλη αυτή η εργασία δεν γινόταν εξ ολοκλήρου μυστικά. Και η εξωτερική μου ζωή φαινόταν ισχυρά επηρεασμένη απ' αυτή τη μεγάλη μέριμνα, που είχε απορροφήσει όλο μου το ενδιαφέρον και συγκεντρώσει όλες μου τις δυνάμεις. Δεν έχανα ευκαιρία να ζητώ έξω από το μοναστήρι κάθε τι που θα συντελούσε κάπως στο να φωτισθώ πλήρως. Έτσι άρχισα να συζητώ το θέμα με γνωστές μου εκκλησιαστικές προσωπικότητες, ανάλογα με την εμπιστοσύνη που είχα στην ειλικρίνεια και την καρδιά τους. Μ' αυτό τον τρόπο δεχόμουν διαρκώς εντυπώσεις και απόψεις πάνω στο θέμα, οι οποίες ήσαν για μένα πάντα ενδιαφέρουσες και σημαντικές.

Βρήκα τους περισσότερους απ' αυτούς τους κληρικούς πιο φανατικούς απ' ότι περίμενα. Παρ' όλο ότι ανεγνώριζαν κατά βάθος την παράλογη βάσι της διδασκαλίας περί Πάπα, κολλούσαν απεγνωσμένα στην ιδέα ότι «η οφειλομένη στον Πάπα υποταγή απαιτεί μια τυφλή συγκατάθεσι της αντιλήψεώς μας», καθώς και σ' εκείνο το άλλο απόφθεγμα του ιδρυτού των Ιησουϊτών κατά το οποίο «για να έχουμε την αλήθεια, για να μην πέσουμε στην πλάνη, οφείλουμε πάντα να στηριζόμαστε στο βασικό και αμετάθετο αξίωμα ότι αυτό που βλέπουμε ως άσπρο είναι στην πραγματικότητα μαύρο, αν μας λέγει ότι είναι μαύρο η ιεραρχία της Εκκλησίας». Μ' αυτή τη φανατική προκατάληψι ένας ιερεύς του Τάγματος του Ιησού μου εμπιστεύθηκε την εξής σκέψι του:

› Αυτά που μου λέτε, αναγνωρίζω ότι είναι λογικώτατα και ξάστερα και αληθινά. Αλλά εμείς οι Ιησουΐτες, εκτός από τις τρείς συνηθισμένες υποσχέσεις, δίνουμε και μια τέταρτη, κατά την ημέρα της κουράς μας. Η τέταρτη αυτή υπόσχεσις είναι πιο ουσιώδης από την υπόσχεσι της αγνότητος, της υπακοής και της ακτημοσύνης. Είναι η υπόσχεσις ότι θα υποτασσόμαστε απόλυτα στον Πάπα. Έτσι, προτιμώ να πάω στην κόλασι μαζί με τον Πάπα, παρά στον Παράδεισο μ' όλες σας τις αλήθειες (!?).

«Εδώ και λίγους αιώνες θα σας έκαιαν στην πυρά της Ιεράς Εξετάσεως»

Κατά τη γνώμη των περισσοτέρων απ' αυτούς ήμουν ένας αιρετικός. Ιδού τι μου έγραφε ένας επίσκοπος: «Εδώ και λίγους αιώνες, οι ιδέες που έχετε θα ήσαν αρκετές για να σας οδηγήσουν στην πυρά της Ιεράς Εξετάσεως».

Είχα πάντως, παρ' όλα αυτά, τη διάθεσι να μείνω στο μοναστήρι και ν' αφοσιωθώ στην καθαρώς πνευματική ζωή, αφήνοντας στην ιεραρχία την ευθύνη της πλάνης της και την υποχρέωσι διορθώσεώς της. Αλλά τα ενδιαφέροντα της ψυχής μου θα μπορούσαν να είναι ασφαλή σ' ένα δρόμο υπερφυσικής ζωής, όπου η αυθαιρεσία του Πάπα θα μπορούσε να σωρεύση καινούργια δόγματα και ψευδείς διδασκαλίες σχετικές με την ευσεβή ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας; Επί πλέον, αφού η καθαρότης της διδασκαλίας είχε σπιλωθή με την κακοδοξία περί Πάπα, ποιος με βεβαίωνε ότι η κηλίδα αυτή δεν θα απλωνόταν και σε άλλες όψεις της ευαγγελικής πίστεως;

Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο αν άγιοι άνθρωποι μέσα στη Ρωμαϊκή Εκκλησία αρχίζουν να σημαίνουν συναγερμό με φράσεις σαν τις ακόλουθες:

› «Ποιος ξέρει αν τα "μικρά μέσα σωτηρίας" που μας κατακλύζουν δεν μας κάνουν να ξεχάσουμε τον μοναδικό Σωτήρα, τον Ιησού;...».

› «Σήμερα η πνευματική μας ζωή μάς παρουσιάζεται σαν ένα πολύκλαδο και πολύφυλλο δένδρο, όπου οι ψυχές δεν ξέρουν πλέον που είναι ο κορμός που στηρίζει το παν και που είναι οι ρίζες που το τροφοδοτούν».

› «Με τέτοιο τρόπο στολίσαμε και παραφορτώσαμε τη θρησκευτικότητά μας, ώστε η μορφή Εκείνου ο Οποίος είναι το «έν ού εστι χρεία» χάθηκε μέσα στα στολίδια».

Πεπεισμένος, λοιπόν, ότι και η πνευματική ζωή μέσα στους κόλπους της παπικής Εκκλησίας θα με έθετε σε κινδύνους, κατέληξα να κάμω το αποφασιστικό βήμα. Εγκατέλειψα το μοναστήρι και ύστερα από λίγο καιρό εδήλωσα ότι δεν ανήκα πλέον στη Ρωμαϊκή Εκκλησία. Μερικοί άλλοι είχαν φανή διατεθειμένοι μέχρι τότε να με ακολουθήσουν, αλλά την τελευταία στιγμή κανένας δεν δείχθηκε αποφασισμένος να θυσιάση τόσο ριζικά τη θέση του μέσα στην Εκκλησία, την τιμή και την υπόληψι που απολάβαινε. Έτσι εγκατέλειψα την Ρωμαϊκή Εκκλησία, της οποίας ο αρχηγός, ξεχνώντας ότι η βασιλεία του Υιού του Θεού «ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» και ότι «εκείνος που καλείται στην επισκοπή δεν καλείται σε καμμιά αρχή και εξουσία, αλλά στη διακονία όλης της Εκκλησίας», μιμούμενος εκείνον που «ποθώντας μέσα στην υπερηφάνειά του να είναι σαν θεός, έχασε την αληθινή δόξα για να ντυθή ψεύτικη», «εκάθισεν εις τον ναόν του Θεού ως θεός». Πολύ σωστά έγραφε στον Πάπα ο Βερνάρδος ντε Κλαραβάλ: «Κανένα φρικτότερο δηλητήριο για σένα, κανένα σπαθί πιο επικίνδυνο, από τη δίψα και το πάθος της κυριαρχίας». Βγαίνοντας από τον Παπισμό, υπάκουσα στη φωνή της συνειδήσεώς μου, που ήταν η ίδια η φωνή του Θεού. Και η φωνή αυτή μου έλεγε: «Έξελθε εξ αυτής...,ίνα μη συγκοινωνήσης ταις αμαρτίαις αυτής, και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβης». Πώς, μετά την έξοδό μου αυτή, έπεσα στην αγκαλιά της Ορθοδοξίας, στο φως της απόλυτης και άσπιλης Αλήθειας, αυτό θα το διηγηθώ σε άλλη ευκαιρία.

Β'

Όσο η απομάκρυνσίς μου από τον Παπισμό γινόταν ευρύτερα γνωστή στους Εκκλησιαστικούς κύκλους και εύρισκε ενθουσιώδη απήχησι στους κόλπους των ισπανών και γάλλων προτεσταντών, τόσο η θέσις μου απέβαινε πιο λεπτή. Στην αλληλογραφία που έπαιρνα αφθονούσαν τα απειλητικά και τα ανώνυμα υβριστικά γράμματα. Με κατηγορούσαν ότι δημιουργούσα ένα αντιπαπικό ρεύμα γύρω μου και ότι ωδηγούσα με το παράδειγμά μου προς την «αποστασία» ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς «ασθενείς δογματικά», που είχαν εκφράσει σχεδόν δημοσία ένα αίσθημα συμπαθείας για την περίπτωσί μου.

Το γεγονός αυτό με έκαμε να φύγω από τη Βαρκελώνη και να μεταβώ στη Μαδρίτη, όπου με φιλοξένησαν - χωρίς να το επιδιώξω ο ίδιος - οι αγγλικανοί και μέσω αυτών ήλθα σε σχέσεις με το Οικουμενικό Συμβούλιο των Εκκλησιών. Ούτε όμως και εκεί κατώρθωσα να περάσω απαρατήρητος. Ύστερα από κάθε κήρυγμά μου σε διαφόρους ναούς της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ένας αριθμός, κάθε φορά μεγαλύτερος, των ακροατών μου εξεδήλωνε την επιθυμία να με γνωρίση και να συζητήση εμπιστευτικά μαζί μου πάνω στο εκκλησιολογικό θέμα. Χωρίς, λοιπόν, να το επιζητήσω, άρχισε να σχηματίζεται γύρω μου ένας ολοένα και πιο πολυάριθμος κύκλος προσώπων, τα περισσότερα από τα οποία ήσαν αντιπαπικοί. Αυτό μ' εξέθετε ενώπιον των αρχών, διότι στις εμπιστευτικές αυτές επισκέψεις που δεχόμουν, άρχισαν να παρουσιάζονται και μερικοί ρωμαιοκαθολικοί κληρικοί, που ήσαν γενικώς γνωστοί «για την ελλιπή και χωλαίνουσα πίστι τους σχετικά με το πρωτείο και το αλάθητο του Άκρου Αρχιερέως της Ρώμης».

Τη φανατική μνησικακία που έτρεφαν ήδη προς το πρόσωπό μου λίγοι παπικοί την είδα να ολοκληρώνεται και να παίρνη την αποκορύφωσή της την ημέρα που απάντησα δημοσία σε μία εμπεριστατωμένη εκκλησιολογική πραγματεία, που μου είχαν στείλει ως ύστατο διάβημα για να με βγάλουν από την «παγίδα της αιρέσεως», όπου είχα πέσει. Το έργο εκείνο, απολογητικού χαρακτήρος, είχε τον εκφραστικό τίτλο: «Ο Πάπας, αντιπρόσωπος του Κυρίου ημών επί της γης» και το σύνθημα στο οποίο κατέληγαν τα επιχειρήματα του βιβλίου ήταν το εξής: «Χάρις στο αλάθητο του Πάπα οι ρωμαιοκαθολικοί είναι σήμερα οι μόνοι χριστιανοί που μπορούν να είναι βέβαιοι για ο,τι πιστεύουν».

Από τις στήλες μιας πορτογαλλικής επιθεωρήσεως βιβλιοκρισίας τους απάντησα: «Η πραγματικότης είναι ότι εξ αιτίας του αλαθήτου είστε οι μόνοι χριστιανοί που δεν μπορείτε να είστε σήμερα βέβαιοι για ό,τι θα σας επιβάλουν να πιστεύετε αύριο». Το άρθρο μου τελείωνε με την εξής φράσι: «Λίγο ακόμη, στον δρόμο που βαδίζετε, και θα αποκαλέσετε τον Κύριό μας αντιπρόσωπο του Πάπα στον ουρανό». Λίγο αργότερα εξέδωσα στο Μπουένος Άϊρες μία τρίπτυχη μελέτη μου, με την οποία έλαβαν πέρας οι διαξιφισμοί μου με τους παπικούς. Στη μελέτη εκείνη είχα συλλέξει όλα τα εδάφια από την πατερική γραμματεία των τεσσάρων πρώτων αιώνων, τα οποία αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στα λεγόμενα «χωρία περί πρωτείων» των ευαγγελίων (Ματθ. ιστ' 18-19, Ιω. κα' 15-17, Λουκ. κβ' 31-32). Απεδείκνυα ότι η περί πάπα διδασκαλία είναι απολύτως ξένη και αντίθετη προς την ερμηνεία που δίνουν οι πατέρες σ' αυτά τα κείμενα. Και η ερμηνεία των πατέρων είναι ακριβώς ο κανόνας πάνω στον οποίον εννοούμε την Αγία Γραφή.

Εκείνη την περίοδο, αν και από αιτίες άσχετες τελείως με τα γεγονότα, συνέβηκε να έλθω για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με την Ορθοδοξία.

Πριν προχωρήσω σε εξιστόρησι των γεγονότων, οφείλω να ομολογήσω εδώ ότι οι ιδέες μου για την Ορθοδοξία είχαν υποστή μία αξιοσημείωτη εξέλιξι από την αρχή της πνευματικής μου οδυσείας. Ωρισμένες συζητήσεις που είχα κάνει σε θέματα εκκλησιολογικά με έναν όμιλο πολωνών ορθοδόξων, που πέρασαν από την πατρίδα μου, και οι πληροφορίες που έπαιρνα από τα έντυπα του Οικουμενικού Συμβουλίου σχετικά με την ύπαρξι και τη ζωή των ορθοδόξων κύκλων της Δύσεως, μου είχαν προκαλέσει το ειλικρινές ενδιαφέρον. Επί πλέον άρχισα να παίρνω διάφορα βιβλία και περιοδικά ρώσων και ελλήνων από το Λονδίνο και το Βερολίνο, καθώς και μερικά από τα πολύτιμα βιβλία, που εκδίδει στη Νεάπολη της Ιταλίας ο αρχιμανδρίτης π. Βενέδικτος Κατσανεβάκης. Έτσι η συμπάθειά μου για την Ορθοδοξία μεγάλωνε.

Σιγά-σιγά, κατ' αυτόν τον τρόπο, χάνονταν από μέσα μου οι προκαταλήψεις απέναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι προκαταλήψεις αυτές παρουσιάζουν την Ορθοδοξία ως σχισματική, χωρίς πνευματική ζωή, και αποξηραμένη ομάδα μικρών Εκκλησιών, που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Και το σχίσμα που την απέκοψε «είχε πατέρα τον διάβολο και μητέρα την υπερηφάνεια του πατριάρχου Φωτίου». Έτσι, όταν άνοιξα αλληλογραφία με ένα σεβαστό μέλος της ορθοδόξου ιεραρχίας στη Δύσι - που το όνομά του δεν νομίζω ότι είμαι εξουσιοδοτημένος να δημοσιεύσω χάρι στο προσωπικό μου κριτήριο που οφειλόταν στις γενετικές εκείνες πληροφορίες, ήμουν πλέον απολύτως ελεύθερος από κάθε προκατάληψι σχετικά με την Ορθοδοξία και μπορούσα αντικειμενικά να την ατενίσω. Διαπίστωσα, λοιπόν, γρήγορα και μάλιστα με ευχάριστη έκπληξι ότι συνέπιπτε απολύτως η αρνητική θέσις που είχα πάρει έναντι του Παπισμού με την εκκλησιολογική διδασκαλία της Ορθοδοξίας. Ο σεβαστός ιεράρχης στα γράμματά του παραδέχθηκε αυτή τη σύμπτωσι, αλλά δεν αφέθηκε να εκφρασθή πλατύτερα, διότι έλαβε υπ' όψιν του ότι διέμενα σε περιβάλλον προτεσταντικό.

Οι ορθόδοξοι στη Δύσι δεν είναι καθόλου επιρρεπείς στον προσηλυτισμό. Μονάχα όταν η αλληλογραφία μας προχώρησε αρκετά, ο ορθόδοξος επίσκοπος μου υπέδειξε να μελετήσω το υπέροχο βιβλίο του Σεργίου Βουλγακώφ «Η Ορθοδοξία» και την όχι λιγότερο βαθυστόχαστη πραγματεία υπό τον ίδιο τίτλο του μητροπολίτου Σεραφείμ. Στο μεταξύ είχα γράψει σχετικά και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Σ' αυτά τα βιβλία βρήκα τον εαυτό μου. Δεν υπήρχε ούτε μία παράγραφος που να μην εύρισκε απόλυτα σύμφωνη τη συνείδησί μου. Τόσο σ' αυτά τα έργα όσο και σε άλλα που μου στέλλονταν συνοδευόμενα από ενθαρρυντικές επιστολές - τώρα πλέον και από την Ελλάδα - έβλεπα καθαρά πόσο η ορθόδοξος διδασκαλία ήταν βαθειά και αγνά ευαγγελική και ότι οι ορθόδοξοι είναι οι μόνοι οι χριστιανοί που πιστεύουν όπως πίστευαν οι χριστιανοί των κατακομβών και του χρυσού αιώνος των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, οι μόνοι που μπορούν να επαναλαμβάνουν με ιερή καύχησι τον πατερικό λόγο: «Πιστεύουμε σε ό,τι παραλάβαμε από τους Αποστόλους».

Εκείνη την περίοδο έγραψα δύο βιβλία, το ένα με τον τίτλο «Η έννοια της Εκκλησίας κατά τους δυτικούς πατέρες» και το άλλο με τον τίτλο « Ο Θεός σας, ο Θεός μας και ο Θεός». Τα βιβλία αυτά επρόκειτο να κυκλοφορήσουν στη Νότιο Αμερική, αλλά δεν πραγματοποίησα την έκδοσί τους για να μη δώσω εύκολη και επικίνδυνη λαβή στην προτεσταντική προπαγάνδα. Από την ορθόδοξο πλευρά με συμβούλεψαν να εγκαταλείψω την απλώς αρνητική απέναντι του Παπισμού θέσι μου, μέσα στην οποία είχα λασπώσει, και να διαμορφώσω το προσωπικό μου «πιστεύω», από το οποίο θα μπορούσαν να κρίνουν σε τι απόστασι βρισκόμουν από την Αγγλικανική Εκκλησία και από την Ορθόδοξο. Ήταν μία δύσκολη εργασία, που τη συνόψισα στις εξής φράσεις: «Πιστεύω σε όλα όσα περιέχονται στα κανονικά βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, σύμφωνα με την ερμηνεία της εκκλησιαστικής παραδόσεως, δηλαδή των Οικουμενικών Συνόδων που ήσαν πράγματι οικουμενικές και της ομοφώνου διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων που αναγνωρίζονται καθολικά ως τέτοιοι». Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω ότι η συμπάθεια των προτεσταντών απέναντί μου κρύωνε, εκτός από τους αγγλικανούς που διέπονται από κάποιο ουσιώδη συντηρητισμό. Και μονάχα τώρα το ενδιαφέρον των ορθοδόξων, αν και αργά, πάντα, άρχισε να εκδηλώνεται και να με φέρη κοντά στην ορθοδοξία ως ένα «πιθανό κατηχούμενο».

Τα επιχειρήματα ενός πολωνού πανεπιστημιακού καθηγητού, που γνώρισα τότε, μου στερέωσαν την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι στηριγμένη στις ουσιώδεις αλήθειες του Χριστιανισμού. Κατάλαβα ότι κάθε χριστιανός άλλης ομολογίας είναι υποχρεωμένος να θυσιάση κάποιο σημαντικό τμήμα της πίστεώς του για να φθάση στην πλήρη δογματική καθαρότητα και ότι μονάχα ο ορθόδοξος χριστιανός δεν έχει τέτοια υποχρέωσι. Διότι αυτός μονάχα ζη και παραμένει στην ουσία του Χριστιανισμού και την αποκεκαλυμμένη και αναλλοίωτη αλήθεια. Έτσι δεν αισθανόμουν πλέον τον εαυτό μου μόνον απέναντι του παντοδυνάμου Ρωμαιοκαθολικισμού και της ψυχρότητος που μου έδειχναν οι Διαμαρτυρόμενοι. Υπήρχαν στην Ανατολή και διάσπαρτοι σε όλη την οικουμένη 280 εκατομμύρια χριστιανοί που απήρτιζαν την Ορθόδοξο Εκκλησία και με τους οποίους αισθανόμουν ότι βρίσκομαι σε κοινωνία πίστεως. Η κατηγορία περί θεολογικής μομιοποιήσεως της Ορθοδοξίας δεν είχε για μένα καμμία αξία, διότι είχα εννοήσει τώρα ότι αυτή η παγία και σταθερή εμμονή της ορθοδόξου διδασκαλίας στην αλήθεια δεν ήταν πνευματικό πέτρωμα, αλλά αείζωη ροή, όπως το ρεύμα του καταρράχτη, που φαίνεται ότι μένει πάντα το ίδιο ενώ τα νερά του διαρκώς αλλάζουν.

Σιγά - σιγά οι ορθόδοξοι άρχισαν να με θεωρούν ως δικό τους. «Το να μιλάμε σ' αυτόν τον ισπανό για την Ορθοδοξία - έγραφε ένας ονομαστός αρχιμανδρίτης - δεν είναι προσηλυτισμός». Και εκείνοι κι΄ εγώ είχαμε αντιληφθή, ότι βρισκόμουν ήδη πλησίστιος στο λιμάνι της Ορθοδοξίας, ότι ανέπνεα πλέον στην αγκαλιά της Μητρός Εκκλησίας. Στο διάστημα αυτό ήμουν πλέον ορθόδοξος χωρίς να το γνωρίζω και, όπως οι μαθηταί που βάδιζαν προς Εμμαούς πλάι στον Θείο Διδάσκαλο, είχα διανύσει μια πορεία πλάι στην Ορθοδοξία χωρίς να αναγνωρίσω οριστικά την Αλήθεια παρά στο τέλος. Όταν πείσθηκα για την πραγματικότητα αυτή, έγραψα μια μακρά έκθεσι της περιπτώσεώς μου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στην Α.Μ. τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών μέσω της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και μην έχοντας πλέον να κάμω τίποτε στην Ισπανία - όπου σήμερα δεν υφίσταται ορθόδοξος παροικία - εγκατέλειψα την πατρίδα μου και πήγα στην Γαλλία, όπου ζήτησα να γίνω μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού προηγουμένως άφησα να περάση λίγος καιρός ακόμη ώσπου να ωριμάση ολότελα ο καρπός της μεταστροφής μου.

Κατά το διάστημα εκείνο ενεβάθυνα περισσότερο στη γνώσι της Ορθοδοξίας και δυνάμωσα τις σχέσεις μου με την ιεραρχία της. Όταν βεβαιώθηκα πλήρως για τον εαυτό μου, έκαμα το αποφασιστικό βήμα και έγινα δεκτός επισήμως στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού ως μέλος της. Προτίμησα να πραγματοποιηθή αυτό το μεγάλο γεγονός στην Ελλάδα, την κατ' εξοχήν χώρα της Ορθοδοξίας, όπου ήλθα για να σπουδάσω Θεολογία. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών με δέχθηκε πατρικά. Η αγάπη του και το ενδιαφέρον του ξεπέρασαν τους πόθους μου. Το ίδιο πρέπει να πω και για τον τότε πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και τώρα επίσκοπο Ρωγών κ. Διονύσιο, που μου έδειξε πατρική αγάπη. Περιττό να προσθέτω ότι μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα αγάπης και στοργής η Ιερά Σύνοδος δεν άργησε ν' αποφασίση την κανονική αποδοχή μου στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κατά την κατανυκτική εκείνη ιερά τελετή τιμήθηκα με το όνομα του Αποστόλου των Εθνών και ακολούθως έγινα δεκτός ως μοναχός στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκα διάκονος από τον Άγιο Επίσκοπο Ρωγών.

Από τότε ζω μέσα στην αγάπη, τη συμπάθεια και την κατανόησι της Ελληνικής Εκκλησίας και όλων των μελών της. Ζητώ όλων τις προσευχές και την πνευματική συμπαράστασι για να σταθώ πάντα άξιος της Χάριτος, που μου δόθηκε από τον Κύριο.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ

Το άρθρο αυτό του τότε ιεροδιακόνου π. Παύλου Μπάλλεστερ - Κονβαλιέρ δημοσιεύθηκε σε δύο συνέχειες στο περιοδικό «Κιβωτός», Ιούλιος 1953, σελ. 285 - 291 και Δεκέμβριος 1953, σελ. 483 - 485. Ο μεταστραφείς στην Ορθοδοξία πρώην Φραγκισκανός μοναχός προήχθη σε τιτουλάριο επίσκοπο Ναζιανζού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής με έδρα το Μεξικό. Εκεί είχε μαρτυρικό τέλος ο ομολογητής αυτός της Ορθοδόξου πίστεως. Την είδηση της δολοφονίας του ανέγραψε στην πρώτη σελίδα η εφημερίς «Καθημερινή» (Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 1984) δια των εξής : «ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ Ο ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΥΛΟΣ. Όπως έγινε γνωστό από την πόλη του Μεξικού πέθανε προχθές ο επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος Ντι Μπάλλεστερ της ελληνικής αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Ο θάνατος προήλθε από δολοφονική ενέργεια ατόμου ηλικίας 70 ετών, Μεξικανού πρώην στρατιωτικού και πάσχοντος από ψυχασθένεια. Στην κηδεία του επισκόπου πήγε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιάκωβος, ο οποίος και εξήρε το έργο του δραστήριου επισκόπου. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο επίσκοπος Παύλος είναι ισπανικής καταγωγής, ασπάσθηκε ενήλικος την ορθοδοξία και διέπρεψε ως ποιμένας και συγγραφέας. Οι αρχές του Μεξικού δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο ο δράστης να κατέχεται από ιδιάζουσα θρησκομανία».

Πηγή: (Εκ του περιοδικού "ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ" Τεύχος 1, Ιανουάριος - Μάρτιος 2006) Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ένα μικρό βήμα προς τα πίσω σχετικά με τις ελληνικές περιουσίες στη Χειμάρρα και το σχέδιο ανάπλασης της περιοχής που έχει εκπονήσει η αλβανική κυβέρνηση –και το οποίο μέχρι πρόσφατα ήθελε να ολοκληρώσει με κάθε κόστος–, φαίνεται ότι κάνει ο Έντι Ράμα. Ρεπορτάζ του Γιώργου Σκαφιδά για το Έθνος αναφέρει ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός, που έχει δεχθεί πολύ ισχυρό… πρέσινγκ από την πρεσβεία των ΗΠΑ στα Τίρανα, αποφάσισε να κρατήσει ακινητοποιημένες τις μπουλντόζες τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2017.

 (Φωτ.: EPA / Wolfgang Kumm)

Ένα μικρό βήμα προς τα πίσω σχετικά με τις ελληνικές περιουσίες στη Χειμάρρα και το σχέδιο ανάπλασης της περιοχής που έχει εκπονήσει η αλβανική κυβέρνηση –και το οποίο μέχρι πρόσφατα ήθελε να ολοκληρώσει με κάθε κόστος–, φαίνεται ότι κάνει ο Έντι Ράμα. Ρεπορτάζ του Γιώργου Σκαφιδά για το Έθνος αναφέρει ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός, που έχει δεχθεί πολύ ισχυρό… πρέσινγκ από την πρεσβεία των ΗΠΑ στα Τίρανα, αποφάσισε να κρατήσει ακινητοποιημένες τις μπουλντόζες τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2017.

Οι πληροφορίες της εφημερίδας αναφέρουν ότι οι Αμερικανοί επισήμαναν σε όλους τους τόνους στον Έντι Ράμα ότι προκύπτουν και προβλήματα ανθρωπιστικής φύσης από τις επαπειλούμενες κατεδαφίσεις ελληνικών περιουσιών. Στη συνάντηση του Σεπτεμβρίου με ξένους πρέσβεις στα Τίρανα, ο Αλβανός πρωθυπουργός άκουσε τον Αμερικανό διπλωμάτη να λέει στον ίδιο και στους υπουργούς του ότι για να προχωρήσουν τα σχέδια ανάπλασης στη Χειμάρρα θα πρέπει πρώτα να είναι γνωστά και καταγεγραμμένα τα όρια των περιουσιών. Η ελληνική μειονότητα, άλλωστε, ζητά εδώ και χρόνια να δοθούν τίτλοι ιδιοκτησίας, ώστε στη συνέχεια οι περιουσίες να εγγραφούν στο υποθηκοφυλακείο.

Πλέον, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι κατεδαφίσεις «παγώνουν» για τρεις τουλάχιστον μήνες, και η αλβανική κυβέρνηση εμφανίζεται (στα λόγια) πρόθυμη ακόμα και να προχωρήσει σε μια «κατά το δυνατό» τακτοποίηση του ιδιοκτησιακού χάους στη Χειμάρρα. Επιπλέον, οι ΗΠΑ φέρονται να πιέζουν και για να οριστεί νέος εκπρόσωπος στις διαπραγματεύσεις με τους κατοίκους, καθώς ο δήμαρχος Γιώργος Γκόρος αντιμετωπίζεται από την Ουάσινγκτον ως «απολύτως ακατάλληλος» μιας και εμφανίζεται να λειτουργεί διχαστικά.

Πηγή: Pontos News

* Το έβλεπε εδώ και χρόνια ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης αυτό που ερχόταν στην χώρα μας. Και να που φτάσαμε στην σημερινή τραγική κατάσταση όπου οι άθεοι πολεμάνε την Εκκλησία του Χριστού με μίσος και εχθρότητα..

~ Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ δύσκολη ἐ­ποχή, σὲ ἄπιστα χρόνια. Ἡ ἀπιστία κυριαρχεῖ. Ἄλλοτε, δὲν τολμοῦσε ἄνθρωπος δημοσίως νὰ βλαστημήσῃ τὰ θεῖα, κανείς. Ἂν καμμιὰ φορὰ κάποιος τὸ τολμοῦσε, χίλια χέρια σηκώνονταν νὰ τὸν χτυπήσουν, δὲν μποροῦσε νὰ σταθῇ.

Κι ἂν καμμιὰ φορὰ παρουσιαζόταν κανένας καὶ ἔλεγε ὅτι δὲν ὑ­πάρχει Θεός, Χριστός, Παναγιά, δὲν ὑπάρχει κόλασις καὶ παράδεισος, τοῦ ἔκλειναν τὴν πόρτα· καὶ ἡ γυναίκα του ἀκόμα τὸν ἔδιωχνε.

Ὅπως σήμερα ἀποφεύγουν ἕναν ἄρρωστο μὲ ἀρρώστια μεταδοτική, ἔτσι ἀπέφευ­γαν τότε τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ τὴ χειρότερη ἀσθένεια, τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία. Στὰ χρόνια ἐκεῖνα βλάστημος καὶ ἄθεος δὲν ἦταν ἀνεκτός.

Τώρα ὅμως τελευταῖα τὸ κακὸ προχώρησε. Ὄχι μόνο αὐτοὶ ποὺ πᾶνε στὰ σχολειὰ καὶ στὰ πανεπιστήμια καὶ μαθαίνουν μερικὰ γράμματα καὶ κάνουν τὸ σοφὸ καὶ γυρίζουν στὸ χωριὸ καὶ κάθονται στὸ καφενεῖο διπλοπόδι μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ τρῶνε τὸν ἱδρῶτα τοῦ γεωργοῦ ἄκοπα, ὄχι μόνο αὐτοὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀλλ᾽ ἀκόμα καὶ στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια, ἁπλοϊκοὶ χωριάτες καὶ βοσκοὶ καὶ μικρὰ παιδιὰ καὶ γριὲς γυναῖκες ἀ­κοῦς νὰ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Εἶνε χρόνια ἄπιστα καὶ ἄθεα.

Καὶ ὄχι μόνο ἀρνοῦνται τὴν πίστι, ἀλλὰ καὶ ὡρισμένοι στὶς ἡμέρες μας μισοῦν τὴν Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χριστοῦ. Μοιάζουν μὲ λυσσασμένο σκυλί. Ὅπως τὸ σκυλὶ ὅταν λυσσάξῃ δὲν γνωρίζει κανένα ἀλ­λὰ δαγκώνει ἀκόμα καὶ τὸ ἀφεντικό του, ἔτσι κι αὐτοί, λυσ­σασμένα σκυλιὰ τοῦ αἰῶνος μας, μισοῦν θανασίμως τὴν Ἐκ­κλησία. Ἂν ἦταν δυ­νατὸν θὰ γκρέμιζαν τοὺς ναοὺς καὶ θὰ ἔσφαζαν τοὺς κληρικοὺς καὶ ῥα­σοφόρους. Μήπως δὲν τὰ εἴ­δαμε αὐτὰ ἐπὶ τῶν ἡμε­ρῶν μας, εἴτε στὴν Κωσταντινούπολι εἴτε στὴ Βόρειο Ἤπειρο ἀπὸ τὸν Ἐμβὲρ Χότζα εἴτε στὴν Κύπρο ἀπὸ τὸν Ἀττίλα εἴτε στὴ Σερβία καὶ τὸ Κόσσοβο; Καὶ ὅλα αὐτὰ ὑπὸ τὰ ὄμματα τῆς δι­εθνοῦς ὑποκριτικῆς κοινωνίας, ποὺ ἀ­πὸ τὴ μιὰ κόπτεται γιὰ δημοκρατικὰ δικαιώματα κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ξέρει νὰ νίπτῃ τὰς χεῖ­ρας καὶ νὰ ἀμνηστεύῃ τὰ ἐγκλήματα.

Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο οἱ ἄθεοι τῶν ξένων κρα­τῶν, ἐκεῖνοι ποὺ γκρέμισαν ἐκκλησιὲς καὶ ἀ­παγόρευαν νὰ βαπτίζουν τὰ παιδιὰ καὶ ὑποχρέωναν τοὺς Χριστιανοὺς ἀκόμα καὶ νὰ ἀλ­λάξουν τὰ ὀνόματά τους. Εἶνε καὶ μερικοὶ δικοί μας ἐδῶ, ποὺ μισοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ θέ­λουν νὰ ἐφαρμόσουν καὶ στὴν πατρίδα μας τέτοια ἄθεα καθεστῶτα.

Κι ἅμα τοὺς ρωτήσῃς, Γιατί μισεῖτε τὴν Ἐκ­κλησία, τί κακὸ σᾶς ἔκανε; ἀπαντοῦν, ὅτι τάχα ἡ Ἐκκλησία συμμάχησε μὲ τὸ κατεστημένο, ὅτι οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες ὑ­πο­στηρίζουν τοὺς πλουσίους, τὸ κεφάλαιο…

Αὐτὸ εἶνε ψέμα. Δὲν ξέρω τί γίνεται σὲ ἄλ­λα δόγματα καὶ ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλ᾽ ἐὰν ἐξ­ετάσουμε τὴ δική μας πίστι θὰ δοῦμε, ὅτι αὐ­τὸς ποὺ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία μας, ὁ Κύρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἔζησε πτωχὸς στὸν κό­σμο καὶ στηλίτευσε τὴ φιλαργυρία. Κανένας ἄλλος δὲν ἤλεγξε τὸν πλουτισμό, τὴν πλε­ονεξία, τὴν ἀδικία, ὅπως ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος εἶνε ποὺ εἶ­πε, ὅτι δυὸ πράγματα δὲν συμβιβάζον­ται· ἡ ἀγάπη τοῦ χρήματος καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸ ν᾽ ἀ­γαπᾷς τὰ λεπτὰ καὶ ν᾽ ἀγαπᾷς τὸ Θεό (βλ. Ματθ. 6,24). Αὐτὰ τὰ πράγματα εἶνε ἀσυμ­βίβαστα. Ὅπως δυὸ πόδια δὲ χωρᾶνε σ᾽ ἕνα παπούτσι, ἔτσι μέσα στὴν ἴδια καρδιὰ δὲ μπορεῖς νὰ βάλῃς τὴν ἀγάπη τοῦ χρήματος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Οὐ δύνασθε Θε­ῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ»· «κανείς δὲν μπορεῖ νὰ ἔ­χῃ δύο κυρίους· διότι ἢ τὸν ἕνα θὰ μισή­σῃ καὶ θ᾽ ἀγαπήσῃ τὸν ἄλλο, ἢ θὰ προσηλωθῇ στὸν ἕνα καὶ θὰ περιφρονήσῃ τὸν ἄλλο» (Ματθ. 6,24). Τὰ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός.

Θὰ πῇς ἴσως τὸ ἑξῆς. ―Ὁ Χριστὸς βέβαια εἶνε καλός. Πιστεύω ἐγὼ στὸ Χριστό. Ἀλλὰ οἱ παπᾶδες ἐκμεταλλεύονται τὴ θρησκεία καὶ θησαυρίζουν…

Δὲν ξέρω, ἐπαναλαμβάνω, τί γί­νεται ἀλλοῦ στὸν κόσμο. Ἀλλὰ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας οἱ παπᾶδες εἶνε ὅλοι φτωχοί, φτωχαδάκια. Πόσους παπᾶδες ἔχει ἡ Ἑλλάς; Ὀ­κτὼ χιλιάδες περίπου; Πηγαίνετε παντοῦ καὶ ἐρευνῆστε· στὴν Ἤπειρο, στὴ Μακεδονία, στὸ Μοριὰ καὶ στὰ νησιά· ὅπου νὰ πᾶτε, θὰ δῆτε ὅτι οἱ παπᾶ­δες δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀριστοκρατία. Γεννήθηκαν σὲ σπίτια φτωχά, μέσα σὲ ταπει­νὲς οἰκογένειες. Κανένα πλούσιο σπίτι, κανένας ὑψηλὸς ἀξιωματοῦχος, κανένας βαθύπλουτος ἐφοπλιστὴς δὲν κάνει τὸ παιδί του παπᾶ. Ψάξτε νὰ δῆτε. Ἂν βρῆτε κάπου κληρι­κὸ νὰ εἶνε παιδὶ δικαστικοῦ, εἰσαγγελέως, ἀ­νωτέρου ἀξιωματικοῦ ἢ ἄλλου μεγάλου, θὰ εἶ­νε ἐξαίρεσις, ποὺ δὲν καταργεῖ ἀλλ᾽ ἐπιβεβαιώνει τὸν κανόνα. Ὁ κλῆρος μας εἶνε «ὀ­στοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς» τοῦ λαοῦ.

―Καλὰ τὰ παπαδάκια, θὰ πῆτε, ἀλλὰ οἱ δεσποτάδες;

Δὲν ξέρω τί κάνουν οἱ ἄλλοι δεσποτάδες, ἀλλὰ ἐπιτρέψατέ μου νὰ τολμήσω νὰ πῶ κάτι γιὰ τὴ μητρόπολί μου, ποὺ μὲ γνωρίζει τόσα χρόνια. Μπορεῖ κανεὶς νὰ πῇ ὅ­τι ὁ ἐπίσκοπός της ἀγαπᾷ τὰ λεπτά; Ἂν ψάξετε τὶς τσέπες μου, χρήματα δὲ θὰ βρῆτε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐγ­κα­ταστάθηκα ἔχω κάνει ἀμέτρητες λειτουργίες σὲ ὅλες τὶς ἐνορίες· ἀπὸ που­θενὰ δὲν πῆ­ρα χρήματα, οὔτε ἕνα καφὲ δὲν ζήτησα. Δωρε­ὰν λειτουργῶ καὶ διδάσκω. Ἔκανα ἑ­κατοντάδες χειροτονίες· δραχμή δὲν πῆρα. Καὶ τὸ μισθό μου τὸν δίνω ὅλο. Ὅ­ταν πεθάνω, δὲ θὰ βροῦν τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ῥάσο καὶ μερικὰ βιβλία. Καὶ δὲν εἶμαι ὁ μόνος ἀσφαλῶς.

Δὲν στέκονται λοιπὸν οἱ κατηγορίες ἐναν­τίον τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλος εἶνε ὁ λόγος ποὺ τὴ μισοῦν. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε ὅ,τι τὸ χαλινάρι, ποὺ δὲν ἀφήνει τὸ ἄλογο νὰ πέ­σῃ στὸ γκρεμό, ὅ,τι τὸ φρένο, ποὺ ἀποτρέπει τὸ αὐτοκίνητο ἀπὸ τὸ δυστύχημα. Ἀλλ᾽ ὅπως τὸ λυσ­σασμένο ἄλογο δαγκώνει τὸ χαλινάρι του, ἔ­τσι καὶ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν χωρὶς χαλινάρι, κατὰ τὰ κέφια τους, ἐπιτίθεν­ται μὲ μῖσος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀλλὰ καὶ γι᾽ αὐτοὺς ἀκόμα ποὺ τὴν μισοῦν ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται. Ἐμεῖς δὲν τοὺς μισοῦμε· τοὺς ἀγαποῦμε κι αὐτοὺς καὶ προσ­ευχόμεθα καὶ γι᾽ αὐτοὺς καὶ παρακαλοῦμε τὸ Θεό. Κανένα δὲν μισεῖ ἡ Ἐκκλησία· ὅπως ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρό, ποὺ ἐνῷ τὸν καρφώνανε προσηύχετο γιὰ τοὺς σταυρωτάς του.

* * *

Ἀλλὰ προσοχή. Ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία κανένα δὲ μισεῖ, πρέπει ὅμως νὰ ποῦμε ὅτι αὐτοὶ ποὺ μισοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικούς, αὐ­τοὶ ποὺ ὑβρίζουν Θεὸ καὶ Παναγία, οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θά ᾽χουν καλὸ τέλος…

Τὴν Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα μνημονεύουμε ὅτι ἕνας βασιλιᾶς κακοῦργος, ὁ Ἡρῴδης, – τί ἔκανε; Πῆρε μαχαίρι καὶ ἔσφαξε πόσους; 14.000 βρέφη! Ὅ­πως ὁ χασάπης σφάζει τ᾽ ἀρνάκια, ἔτσι αὐτὸς ἔσφαξε 14.000 παιδάκια. Γιατί; Ἤλπιζε, ὅτι μεταξὺ τῶν παιδιῶν θὰ ἦταν καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ αὐτὰ μὲν σὰν ἀγγελούδια πῆγαν ἐπάνω στὸν οὐρανὸ καὶ ψάλλουν τὸ Ἀλληλού­ια. Ὁ Ἡ­ρῴδης ὅμως τί ἔγινε; Ἐμένα ρωτᾶτε; Διαβάστε νὰ δῆτε τί λέει ἡ ἱστορία. Ἀρρώστη­σε, ἔπεσε κατάκοιτος στὸ κρεβάτι, γέμισε πλη­γὲς ποὺ ἔτρεχαν πύον, σάπισε, βρώμισε, σκου­λήκιασε· ἔτσι πέθανε καὶ παρέδωσε τὴν ψυχή του. Καὶ μόνο αὐτός;

Ὑπάρχει καὶ ἄλλο παράδειγμα· ὁ Ἰουλια­νὸς ὁ Παραβάτης. Αὐτὸς ἔζησε με­τὰ τριακόσια χρόνια. Κατεδίωξε τὴν Ἐκκλησία, ἤθελε νὰ ἐπανα­φέρῃ τὴν εἰδωλολατρία, νὰ σβήσῃ τὸ ὄ­νομα τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴν ἀκούγεται. Τὸ τέλος του ποιό ἦταν; Ἔκανε πόλεμο, καὶ πάνω στὴ μάχη ἕνα βέλος, μία σαΐτα, τὸν χτύπησε στὸ στῆ­θος. Γέμισε τότε τὴ φούχτα του αἷμα καί, τὴν ὥρα ποὺ ξεψυχοῦσε πλέον, τὸ σκόρπισε στὸν ἀέρα καὶ εἶπε· «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε»· Χριστέ, μὲ νίκησες.

Κανείς δὲ μπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸ Χριστό, ὄχι. Ὅποιος ἀντιτίθεται ―σημειῶστε το―, ὅ,τι κι ἂν εἶνε, μικρὸς ἢ μεγάλος, ἄνθρωπος ἢ σύστη­μα, ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὸ Χριστό, θὰ γίνῃ στάχτη. Ὑπάρχει Θεός, ὑπάρχει Χριστός!

* * *

Βουλῶστε τ᾽ αὐτιά σας, ἀδελφοί μου. Μὴν ἀ­κοῦτε τί λέει ὁ ἕνας κι ὁ ἄλλος. Κρατῆστε τὴν πίστι στὸ Χριστό, τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, βαθειὰ στὴν ψυχή σας. Καμμιά δύναμις νὰ μὴ μπορέσῃ νὰ τὴν ξερριζώσῃ.

Αὐτὰ εἶχα νὰ σᾶς πῶ καὶ αὐτὰ νὰ πιστεύετε. Ν᾽ ἀκοῦτε τὴν Ἐκκλησία μας. Κι ὅταν πλησιάσῃ τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, νὰ μὴν εἶνε ὅ­πως τὸ τέλος τοῦ Ἡρῴδου, ποὺ ἀποδοκιμάστηκε ἀπὸ τὸν παντοδύναμο Θεό, ἀλλὰ τὸ τέλος μας νὰ εἶνε ὅπως τοῦ λῃστοῦ, ποὺ ἐπάνω στὸ σταυρὸ εἶπε «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Ὑδρούσης – Φλωρίνης τὴν 29-12-1976.),  Αὐγουστίνος Καντιώτης, Σημεία Καιρών

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, σε συνεργασία με την Εστία Πατερικών Μελετών, την Ενωμένη Ρωμιοσύνη και την Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.), καλεί σε παλλαϊκή κινητοποίηση-συγκέντρωση κατά των νέων βιβλίων-Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών, τη Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου και ώρα 5:00 μ.μ. στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, από όπου θα ξεκινήσει μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας με τελικό προορισμό το κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενο Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ και ώρα 5:00 μμ

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

-ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Από το Δημαρχείο Αμαρουσίου στο Υπουργείο Παιδείας.

«O κύβος ερρίφθη». Παίρνουμε πρωτοβουλία για το μέλλον των παιδιών μας.

Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, η μόνη λύση είναι αντίσταση και πάλι!

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, σε συνεργασία με την Εστία Πατερικών Μελετών, την Ενωμένη Ρωμιοσύνη και την Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.), καλεί σε παλλαϊκή κινητοποίηση-συγκέντρωση κατά των νέων βιβλίων-Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών, τη Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου και ώρα 5:00 μ.μ. στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, από όπου θα ξεκινήσει μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας με τελικό προορισμό το κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενο Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.

Η ειρηνική και δημοκρατική αντίσταση, διαμαρτυρία, εγρήγορση και μαρτυρία αποτελεί στάση ευθύνης του κάθε Χριστιανού.

Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, ο Αγιορείτης έλεγε: «Πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε… Σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως και ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι' αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωες της, να πολεμείται και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό!..Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί (ενν. οι πολέμιοι) θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν… Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς να αδιαφορούμε! Αν η Εκκλησία δεν μιλάει, για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος, αν οι Μητροπολίτες δεν μιλούν, για να τα έχουν καλά με όλους, γιατί τους βοηθάνε στα ιδρύματα κ.λπ., οι Αγιορείτες, πάλι, αν δεν μιλούν, για να μην τους κόψουν τα επιδόματα, τότε ποιος θα μιλήσει;»

Είναι ανάγκη, λοιπόν, τώρα και όχι όταν θα είναι πλέον αργά, να μιλήσουμε ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα, με κάθε πρόσφορο και δημοκρατικό μέσο και τρόπο και σε όποια ευκαιρία μας δίνεται, ομολογώντας, προσωπικά ή συλλογικά, τη δική μας προσωπική μαρτυρία πίστεως. Είναι ένδειξη ευθύνης η συμμετοχή μας στην ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας της 23^ης Οκτωβρίου 2017, με κεντρικό σύνθημα «ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ».

Είναι η ώρα, να διαδηλώσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ότι αντιστεκόμαστε στα νεοταξικά σχέδια των χριστιανομάχων πνευματικών ηγητόρων της Ελλάδας εναντίον τόσο της εθνικής και ιστορικής όσο και της ορθόδοξης κληρονομιάς και ταυτότητας του λαού μας.

Είναι η ώρα, να συνειδητοποιηθεί επιτέλους, από όλους, ότι το θέμα του χαρακτήρα και του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι υπόθεση μείζονος και κομβικής σημασίας για την πορεία του νέου ελληνισμού και όχι θέμα στενού συντεχνιακού ενδιαφέροντος, όπως κάποιοι παραπλανητικά ισχυρίζονται. Το μάθημα των Θρησκευτικών «σχετίζεται κατ΄ ουσίαν με τη φιλοσοφία και τον γενικότερο προσανατολισμό της παιδείας. Με την πνευματική και ιδεολογική της στοχοθεσία. Ή απλούστερα, με το τι ανθρώπους πρέπει αυτή να διαπλάσσει».

Τα νεοταξικά σχέδια της απαξίωσης και εξευτελιστικής γελιοποίησης του μαθήματος των Θρησκευτικών, μέσω των Νέων Προγραμμάτων Σπουδών και των νέων βιβλίων-Φάκελων του μαθήματος, δεν πρέπει να περάσουν, διότι, διαμέσου της συνεξέτασης της Ορθόδοξης πίστης με τις θρησκείες στην ίδια διδακτική ενότητα, στην ουσία δηλαδή, διαμέσου της εξίσωσης της χριστιανικής αλήθειας με τις διάφορες θρησκευτικές δοξασίες, οδηγούνται τα παιδιά μας στην σχετικοποίηση της Ορθόδοξης πίστης τους, στο θρησκευτικό συγκρητισμό και, κατά συνέπεια, στην αποχριστανοποίησή τους και στην αθεΐα.

Ως εκ τούτου, τα Νέα Προγράμματα Σπουδών και τα νέα βιβλία-Φάκελοι του μαθήματος των Θρησκευτικών, ως προς φιλοσοφία, τη δομή και το περιεχόμενό τους, είναι και αντισυνταγματικά και αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα και γι΄ αυτό απαιτούμε από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων:

Ø  να αποσύρει άμεσα τα τωρινά βιβλία μαζί με τα Νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά, που οδήγησαν σε αυτού του είδους τα βιβλία (Φακέλους),

Ø  να επαναφέρει τον Ορθόδοξο και ομολογιακό χαρακτήρα και προσανατολισμό του μαθήματος, θέτοντας σε ισχύ τα προηγούμενα Προγράμματα και Βιβλία, αφού γίνουν οι απαιτούμενες παιδαγωγικού και μεθοδολογικού περιεχομένου διορθώσεις, από εξειδικευμένους επί τούτου παιδαγωγούς και θεολόγους.

Ø  να αντιμετωπίζει, όχι με ιδεοληπτικά, αλλά με θεολογικά και παιδαγωγικά κριτήρια το όλο πλαίσιο της αγωγής των Ελλήνων ορθοδόξων μαθητών μέσα από όλες γενικά τις εκπαιδευτικές και προγραμματικές δράσεις, στις οποίες τον τελευταίο καιρό παρατηρείται διαρκώς και μονίμως μια τάση υποτίμησης, προσβολής, υποβάθμισης, διάβρωσης, στοχοποίησης και διωγμού της ορθόδοξης ταυτότητας και κληρονομιάς που πολιτισμικά θεωρείται αναγκαία και απαραίτητη για την ολόπλευρη ανάπτυξή τους,

Ø  να σεβαστεί επιτέλους, τη συνταγματική νομιμότητα και το ορθόδοξο χριστιανικό πιστεύω της συντριπτικής πλειονοψηφίας του Ελληνικού λαού.

Στόχος της ειρηνικής πορείας διαμαρτυρίας είναι να απαιτηθεί από το Υπουργείο Παιδείας να ενσκήψει σοβαρά πάνω στα  δίκαια αιτήματα των γονέων από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι μάλιστα, επιθυμώντας να διατηρήσουν αλώβητη την ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία των ιδίων αλλά και κυρίως των παιδιών τους, προχωρούν, μαζικά, σε μια επαναστατική και πρωτοφανή στα παγκόσμια εκπαιδευτικά χρονικά κίνηση, στην επιστροφή στα σχολεία των βιβλίων-Φακέλων που δόθηκαν στα παιδιά για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Με την πορεία διαμαρτυρίας, εκτός των άλλων, συνδέεται άμεσα, η φωνή των χιλιάδων πολιτών, γονέων κάθε κοινωνικού στρώματος, που διαμαρτύρονται προς κάθε υπεύθυνο παράγοντα, που εμπλέκεται στην δομική κατάρτιση, έγκριση και παροχή αυτής της ακατάλληλης και επικίνδυνης για τα ορθόδοξα παιδιά πολυθρησκειακής ύλης.

«ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ» για να διασώσουμε την Πίστη μας, την οικογένειά μας, την Πατρίδα μας.

Στις 5 το απόγευμα της Δευτέρας 23 του Οκτώβρη 2017, θα είμαστε όλοι εκεί, στο Δημαρχείο Αμαρουσίου.

Εμπρός Έλληνες. Για μας και για τα παιδιά μας.

Αντίσταση, Εγρήγορση, Ομολογία και Μαρτυρία Τώρα.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Κέντρο οργανωμένου εγκλήματος είναι η Αλβανία, όπου υπό τον έλεγχο είκοσι οικογενειών τέσσερις εγκληματικές φατρίες διακινούν ναρκωτικά, κάνουν σωματεμπορία, εκβιάζουν, κλέβουν αυτοκίνητα και ξεπλένουν χρήματα. Δεν πρόκειται για διαπίστωση μέσων ενημέρωσης αλλά του ίδιου του Αμερικανού πρέσβη στην Αλβανία Ντόναλντ Λου.

«Εφόσον το “μεγάλο ψάρι” δεν έχει συλληφθεί και φυλακιστεί, υπάρχει κίνδυνος να παρουσιασθούν μεγαλύτερα τα προβλήματα της παραγωγής και της διανομής κάνναβης», δήλωσε ο Αμερικανός αξιωματούχος. Η δήλωση του Ντόναλντ Λου έρχεται σε μια χρονική στιγμή που ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, επισήμως, βρίσκεται στις ΗΠΑ για το θάνατο του στενού του φίλου Άρθουρ Φανκελστέν.

Προς το παρόν, δεν υπάρχει απάντηση από την αλβανική κυβέρνηση.

Πηγή: Pontos News

Αὐτοί πού δέν εἶναι καλά πνευματικά, εἶναι μερικοί ἱερωμένοι πού σπουδάζουν ψυχολογία, γιά νά βοηθήσουν τίς ψυχές (μέ ἀνθρώπινες τέχνες). Καί τό παράξενο εἶναι πού οἱ δάσκαλοί τους, οἱ ψυχολόγοι, δέν πιστεύουν στόν Θεό καί δέν παραδέχονται οὔτε ψυχή, ἤ τήν παραδέχονται μέ ἕνα δικό τους τρόπο (σχεδόν ὅλοι). Ἀπό αὐτήν τήν πράξη τούς οἱ κληρικοί αὐτοί φανερώνουν ὅτι πνευματικά εἶναι ἄρρωστοι καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό Ἁγιοπατερικές ἐξετάσεις, καί, ἀφοῦ θεραπευθοῦν, τότε θά διακρίνουν καί μόνοι τους τό ἄρρωστο αὐτό πνεῦμα καί θά γνωρίσουν παράλληλα καί τή θεία Χάρη, γιά νά χρησιμοποιοῦν στό ἑξῆς τίς ψυχές πού πάσχουν τήν θεία ἐνέργεια καί ὄχι τίς ἀνθρώπινες τέχνες.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθηθεῖ νά πιστέψει στό Θεό καί στή μέλλουσα ζωή, τήν αἰώνιο – συλλάβει δηλαδή τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – καί μετανοήσει, ἀλλάξει ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριά μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τόν ἄνθρωπο, διώχνοντας καί ὅλα τά κληρονομικά του. Ἔτσι ἔγινε σέ πολλούς ἀνθρώπους πού μετανόησαν, ἀγωνίστηκαν μέ φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, ἔγιναν καί Ἅγιοι καί τούς προσκυνᾶμε τώρα μέ εὐλάβεια καί ζητᾶμε καί τίς πρεσβεῖες τους, ἐνῶ πρίν εἶχαν πολλά πάθη καί κληρονομικά.

Ἐπί παραδείγματι, ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ, ἐνῶ πρίν ἦταν ὁ πιό αἱμοβόρος ληστής, μέ κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στόν Θεό, μετανόησε, ἀσκήθηκε, ἔφυγαν ὅλα τά πάθη, τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἀξιώθηκε νά λάβει ἀκόμα καί τό προφητικό χάρισμα. Πέρασε δέ στήν εὐαισθησία ἀκόμα καί τό Μέγα Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπό τή μεγαλύτερη ἀρχοντική οἰκογένεια τῆς Ρώμης, μέ κληρονομικές ἀρετές καί ἐπιστημονική μεγάλη μόρφωση.

Ἑπομένως, τό πᾶν εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί τήν ψυχή μπορεῖ νά τήν βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, μέ πίστη, πού ἀγαπάει τήν ψυχή καί τήν πονάει, γιατί γνωρίζει τή μεγάλη της ἀξία, τήν βοηθάει στή μετάνοια, τήν ξαλαφρώνει μέ τήν ἐξομολόγηση, τήν ἐλευθερώνει ἀπό τό ἄγχος καί τήν ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο ἤ πετάει τό λογισμό μέ τόν ὁποῖο βασανίζει τήν εὐαίσθητη ψυχή ὁ πονηρός, καί θεραπεύεται. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀρρώστια στόν κόσμο ἀπό τό λογισμό, ὅταν δηλαδή πείσει ὁ διάβολος τόν ἄνθρωπο μέ λογισμούς ὅτι δέν εἶναι καλά. Ὅπως δέν ὑπάρχει καί ἀνώτερος γιατρός σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις ἀπό τόν ἔμπειρο Πνευματικό, πού ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη μέ τήν ἁγιότητά του καί πετάει αὐτούς τούς λογισμούς ἀπό τά εὐαίσθητα πλάσματα τοῦ Θεοῦ καί θεραπεύει ψυχές καί σώματα δίχως φάρμακα, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί τίς ἐξασφαλίζει καί τόν Παράδεισο.

Πηγή: (Γέροντος Παϊσίου "Επιστολές" Α’ ἔκδοση 1994, σελ. 102-103), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Η βαριά οικονομική κρίση που διέρχεται η Πατρίδα μας, οι ατέρμονες εδώ και 8 χρόνια διαπραγματεύσεις της πολιτικής ηγεσίας με τους Θεσμούς και το ΔΝΤ, η απίστευτη στα παγκόσμια χρονικά ύφεση που κατατρώγει εδώ και 8 σχεδόν χρόνια τα σπλάχνα της ελληνικής οικονομίας, αυτού του ελληνικού λαού, και ως επακόλουθο αυτής η ολοκληρωτική εξαθλίωση και καταρράκωση της κοινωνικής συνοχής, θα οδηγήσει αναπόφευκτα τους Έλληνες σε σύγκρουση με το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Διότι ουδείς πλέον πιστεύει ότι με το εξοντωτικό 4^ο Μνημόνιο, το οποίο ευρίσκεται προ των πυλών, δεν θα ακολουθήσουν και άλλα δυσβάστακτα και ταπεινωτικά μέτρα τα οποία αυξάνουν το εθνικό χρέος σε δυσθεώρητα ύψη και μετέτρεψαν την χώρα σε αιώνια αποικία των δανειστών.

Τεράστια είναι τα λάθη που έχει διαπράξει κατά τις τελευταίες δεκαετίες σε βάρος του Έθνους όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Απέτυχε κυριολεκτικώς όχι μόνο σε θέματα οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής πολιτικής, αλλά και σε θέματα ηθικής διαπαιδαγώγησης και πατριωτισμού των Ελλήνων. Δημιούργησε ένα υπερβολικά διογκωμένο και αναποτελεσματικό Δημόσιο, το οποίο, δυστυχώς μόνον βάσει εκτιμήσεων, υπερέβαινε πριν από την κρίση το 1.3 εκατομμύρια κομματικούς υπαλλήλους, στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ενώ το έτος 1931 αριθμούσε μόλις 40.031 υπαλλήλους σε ένα πληθυσμό μόλις του ημίσεως του σημερινού, αλλά τότε και χωρίς την τεράστια υποστήριξη των πληροφοριακών συστημάτων και της σύγχρονης τεχνολογίας που διαθέτει τώρα η δήθεν «χαρισματική, πεφωτισμένη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση»!

Ένα πράγματι αδηφάγο, σπάταλο, παρασιτικό, στην κυριολεξία μη αποδοτικό και αναποτελεσματικό Δημόσιο το οποίο επί δεκαετίες όχι μόνον απομυζούσε τον ιδρώτα και τους πόρους του ιδιωτικού τομέα, όχι μόνον κατασπαταλούσε στα 40 τελευταία χρόνια τις κοινοτικές επιδοτήσεις και τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε Ευρώ δάνεια, αλλά ταυτόχρονα διέφθειρε τους Θεσμούς και πολίτες αυτής της χώρας. Αυτό το πολιτικό σύστημα, για να μετατρέψει τους πολίτες αυτής της χώρας σε συνένοχους, «μαζί τα φάγαμε!», παρέφρασε την ρήση του Ισοκράτη ο οποίος λέει: «το ήθος όλων των πολιτών εξομοιώνεται με το ήθος των κυβερνώντων». Προς επίτευξη αυτού του εγκληματικού σχεδίου χρησιμοποίησε και μία άλλη παθογένεια. Κατέστησε τους τηλε-δημοσιογράφους κυρίαρχους και ασύδοτους, για να τηλε-δημαγωγούν και να εκτρέφουν μια κοινωνία ναρκισσιστική, που να διεκδικεί μόνο διορισμούς, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, συντάξεις «μαϊμού», προνόμια, επιδόματα, εφάπαξ, απεργίες, καταλήψεις, βανδαλισμούς, καταστροφές κ.λπ., χωρίς όμως να προσφέρει τίποτε. Έτσι διαλύθηκε ολοσχερώς η παραγωγική βάση της χώρας μας, διότι όπου και αν βρεθούμε, δεν είμαστε αποδοτικοί.

Ως εκ τούτου, αυτό το υπεροπτικό, αλαζονικό, εγωπαθές, ναρκισσιστικό, ελιτιστικό πολιτικό σύστημα, που αρμόζει μόνον σε φεουδαρχικά καθεστώτα και όχι σε μία υγιή Δημοκρατία, απέκρυβε παράλληλα επί δεκαετίες την τραγική κατάσταση της χώρας. Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε: «μία κυβέρνηση μπορεί να κρύβει την δημοσιονομική της κατάσταση από τους πολλούς για λίγο, από λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορεί να την κρύβει από όλους για πάντα. Και ότι ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το δημιουργήσεις».

Όμως εν συνεχεία οι μνημονιακές κυβερνήσεις, λόγω του πολιτικού κόστους, αρνούνται εδώ και 8 χρόνια την μείωση των δαπανών του αδηφάγου και σπάταλου Δημοσίου, δηλαδή αρνούνται μία σωστή δημοσιονομική προσαρμογή με διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που καρκινοβατούν εδώ και δεκαετίες, και οι οποίες ως προαπαιτούμενα των 3 Μνημονίων ψηφίστηκαν μάλιστα από όλα σχεδόν τα κόμματα. Δηλαδή στόχος της σωστής δημοσιονομικής προσαρμογής ήταν η εξοικονόμηση των απαιτούμενων κεφαλαίων για την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας μας. Αντί όμως αυτού οι μνημονιακές κυβερνήσεις και κόμματα για την εξυπηρέτηση του χρέους, μετακύλησαν χάρις του Δημοσίου το κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής στην υπερφορολόγηση των αδυνάμων, και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης (πρόσφατη δήλωση της 20.Σεπτ.2017 του Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ντουμπρόφσκι). Με την ταυτόχρονη αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας με τις επαναλαμβανόμενες μειώσεις των μισθών, των συντάξεων, της υγείας, των κοινωνικών παροχών, της απαξίωσης και καταβαράθρωσης της ακίνητης περιουσίας (ΕΝΦΙΑ), αλλά και σε βάρος αυτής της ανάπτυξης με την φυγή δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε ξένες Τράπεζες, την και εκ των λόγων αυτών πρωτοφανή δημιουργηθείσα τεράστια ανεργία και την φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νέων εις το εξωτερικό. Δηλαδή το όλο εγχείρημα μίας σωστής δημοσιονομικής προσαρμογής κατέληξε σε ένα δώρο άδωρο εξαιτίας της μη εφαρμογής αυτού και της από ελληνικής πλευράς εύκολη επιλογή αύξησης των φόρων που οδήγησαν αναπόφευκτα στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Μίλτος Φρίντμαν έλεγε: «όταν ξεσπάσει μία κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση, η γρήγορη και αμετάκλητη επιβολή αλλαγών, πριν η συγκλονισμένη κοινωνία διολισθήσει πάλι στην τυραννία του στάτους κβο».

Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τώρα ότι η χώρα μας ευρίσκεται σε κατάσταση ύψιστης έκτακτης ανάγκης και ότι η φοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή μαζί με άλλες πλευρές της διαφθοράς, διαπλοκής και ατιμωρησίας ευθύνονται στον μεγαλύτερο βαθμό για την τραγική, ελεεινή πορεία των δημοσίων οικονομικών και την ανεξέλεγκτη και τεράστια διόγκωση του χρέους. Και ότι ανεξαρτήτως των αποφάσεων που θα ληφθούν στο προσεχές διάστημα στις Βρυξέλλες για την διάσωση ή παραμονή της χώρας μας εντός της Ευρωζώνης, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να αρχίσουμε να ασχολούμεθα και με τους εαυτούς μας. Αν το πράξουμε αυτό, θα μείνουμε εμβρόντητοι από τα ελαττώματα που θα ανακαλύψουμε μέσα μας. Και από τις κολοσσιαίες ευθύνες που θα καταλογίσουμε και στη δική μας συμπεριφορά για όλη αυτή τη κατάντια μας.

Ευθυνόμαστε κυρίως για τους τελείως ελλειμματικούς, ανίκανους, ψεύτες και επικίνδυνους πολιτικούς που κάθε τόσο και επί δεκαετίες αναδεικνύαμε με την ψήφο μας για να κυβερνήσουν την χώρα μας, και τους οποίους παράλληλα εκβιάζαμε να μας διορίσουν, να μας μοιράζουν αργομισθίες, προνόμια, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, συντάξεις «μαϊμού», δεκάδες επιδόματα, εκατοντάδες θαλασσοδάνεια κ.λπ. με την απειλή ότι δεν θα τους ψηφίζαμε. Ευθυνόμαστε και για την διαφθορά, την διαπλοκή, την ατιμωρησία και για πολλά άλλα, τα οποία όμως ουδεμία σχέση έχουν με τις ελληνικές παραδόσεις και αξίες, το ήθος, την ειλικρίνεια, την δημιουργία, την εργατικότητα και την αγάπη προς την Πατρίδα πατεράδων και προγόνων μας. Όπου κι αν αναμειχθήκαμε και εμείς σε Δημόσια Διοίκηση, Δήμους, Υγεία, Νοσοκομεία, Δημόσια Εκπαίδευση, ΔΕΚΟ κ.λπ. δεν δείξαμε το απαραίτητο ήθος.

Ο ακράτητος εκφυλισμός, η διαστροφή, διαπλοκή και διαφθορά της μεταπολιτευτικής περιόδου ήσαν ο Δούρειος Ίππος για την άλωση, καταστροφή και νέα υποδούλωση της Ελλάδος.

Ας το καταλάβουμε επιτέλους: «η αναγέννηση μίας κοινωνίας περνάει πρώτα από τους πολίτες της. Αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, να σωθούμε και να αλλάξει η Πατρίδα μας, τότε πρέπει να αλλάξουμε εμείς». Και όχι να περιμένουμε αφελείς, ως πάσχοντες ναρκομανείς, κάθε τόσο και διαρκώς «την καλοσύνη των ξένων (;)», την επόμενη «δόση», ως δήθεν βοήθεια από τους Θεσμούς/ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες, και από το σάπιο πολιτικό σύστημα να σώσει την Πατρίδα μας, το οποίο ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας μας και την εξαθλίωση των Ελλήνων.

Εν γνώσει λοιπόν και της δικής μας ευθύνης για την κατάντια της χώρας μας, αλλά τώρα και της ύψιστης ανάγκης για αναγέννηση αυτής και την ανόρθωση του ηθικού μας αναστήματος, οφείλουμε να ενστερνιστούμε τα διδάγματα του αμερικανού συγγραφέα Χένρυ Ντέιβιντ Θόρο του έτους 1848 που εμπεριέχονται στο έργο του «Πολιτική ανυπακοή», το οποίο έχει επηρεάσει ηγέτες όπως π.χ. οι Γκάντι και Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Οι οποίοι με ειρηνικό τρόπο και με μηνύματα όπως π.χ. «ορκίζομαι να μη σέβομαι όσους δεν το αξίζουν» άλλαξαν την στάση της κοινωνίας και την σχέση της με το πολιτικό σύστημα.

Η αποκαθήλωση του πολιτικού συστήματος, για την σωτηρία του Έθνους και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του Λαού, είναι τώρα ύψιστο καθήκον και ευθύνη όλων των Ελλήνων. Η δε αποκάλυψη και ο κολασμός όλων των παρανομιών του πολιτικού συστήματος εξουσίας, η τιμωρία όλων των πολιτικών που ευθύνονται για τις τεράστιες ηθικές, υλικές, και εθνικές ζημίες που υπέστη ο Ελληνικός Λαός και η Πατρίδα μας, είναι τώρα και ύψιστο εθνικό καθήκον ενός απελευθερωμένου όμως από συντεχνιακές, πολιτικές και κομματικές επιρροές Θεσμού της Δικαιοσύνης, ως εκ τούτου όλων των Ελλήνων Δικαστών και Εισαγγελέων.

Αποκλειστικό εθνικό καθήκον των λειτουργών της είναι να ανταποκριθούνε τώρα στην δύσκολη και ύψιστη αποστολή της Δικαιοσύνης. Ο Ελληνικός Λαός προσβλέπει στην αλλαγή του Συντάγματος με την εμπέδωση και υπερίσχυση του αισθήματος και βαθιάς έννοιας της αξιακής Δικαιοσύνης και ισονομίας, των κοινωνικών και πολιτικών αξιών και αρχών, στην επιστροφή της νομιμότητας, της ισορροπίας της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, ως μοναδική ελπίδα και σωτηρία για την απρόσκοπτη, απερίσπαστη λειτουργία της Δημοκρατίας, την ανάταση της ελληνικής ψυχής για την επανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και κυριαρχίας της Πατρίδας μας.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν.Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στην Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά στην Αθήνα

Το βιβλίο αυτό είναι καρπός μακράς ερεύνης στα αρχεία του τμήματος χειρογράφων και ομοιοτύπων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας (Ε.Β.Ε.), κατά τη διάρκεια της οποίας κατέβαλα προσπάθεια να φέρω στην επιφάνεια, από την αφάνεια, τη λησμονιά και το σκοτάδι, τα ονόματα των κληρικών που έλαβαν μέρος στον μεγάλο ξεσηκωμό του γένους το 1821. Ποιος ήταν ο τόπος καταγωγής και ποια ήταν η συμμετοχή και η θυσία του καθενός στον μεγάλο αγώνα. Για τον σκοπό αυτό ερεύνησα με κάθε δυνατή προσοχή το σύνολο των 25.000 περίπου φακέλων των αγωνιστών του 1821 και από αυτούς ξεδιάλεξα τα ονόματα των κληρικών αγωνιστών. Πιστεύω ότι το υλικό του βιβλίου που αποτελείται στο σύνολό του σχεδόν από ανέκδοτα μέχρι σήμερα, πρωτότυπα έγγραφα, αυθεντικά και αξιόπιστα, θα βοηθήσει τον φιλίστορα αλλά και τον απλό αναγνώστη να σχηματίσει αντικειμενική εικόνα για την προσφορά του κλήρου στην επανάσταση του 1821, αλλά και στην προετοιμασία της. (...)

Το βιβλίο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Ἡ ἄσκηση βίας ἐκφράζεται εἴτε μέσω λεκτικῶν προπηλακισμῶν καὶ ἀπρεπῶν χαρακτηρισμῶν εἴτε μέσω ἀπειλῶν γιὰ χαμηλὴ βαθμολογία, καταγγέλλει ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων.

Τὶς πρακτικὲς βίας καὶ ἐκφοβισμοῦ ἐναντίον τῶν γονέων καὶ τῶν παιδιῶν τους γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες καὶ μία μικρὴ μερίδα Διευθυντῶν Σχολικῶν μονάδων καθὼς καὶ κάποιων δασκάλων ἢ καθηγητῶν, καταγγέλλει ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων μὲ ἀνακοίνωσή της.

Ἡ ἄσκηση βίας ἐκφράζεται εἴτε μέσω λεκτικῶν προπηλακισμῶν καὶ ἀπρεπῶν χαρακτηρισμῶν εἴτε μέσω ἀπειλῶν γιὰ χαμηλὴ βαθμολογία στοὺς μαθητὲς τῶν ὁποίων οἱ γονεῖς ἐπιστρέφουν τὰ βιβλία. Σὲ κάποιες περιπτώσεις ὑπάρχει καὶ ἄρνηση νὰ παραλάβουν τὰ ἐπιστρεφόμενα βιβλία.

Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (ΠΕΘ) ἐπίσης χαιρετίζει τὴν ἀγωνιστικὴ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὸ νόμο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου, ἀπορρίπτει τὰ διχαστικὰ κηρύγματα μίσους τῶν κυβερνητικῶν χριστιανομάχων καὶ προπαγανδιστῶν τῆς ἀτομικῆς θρησκείας καὶ τῆς ἀθεΐας, καταγγέλλει τὶς ἰδεοληπτικὲς πρακτικὲς βίας καὶ ἐκφοβισμοῦ τῶν κυβερνώντων καὶ μίας μικρῆς μερίδας Διευθυντῶν Σχολικῶν μονάδων καὶ δασκάλων ἢ καθηγητῶν, ἐναντίον μαθητῶν καὶ γονέων ποὺ ἐπιστρέφουν στὰ σχολεῖα, τὰ βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὡς ἀπαράδεκτα, καὶ καλεῖ ὅλο τὸν λαὸ σὲ ἀγωνιστικὴ κινητοποίηση γιὰ νὰ μὴν περάσουν οἱ ἀντορθόδοξες κυβερνητικὲς πολιτικές.

Ἀναλυτικότερα ἡ ἀνακοίνωση τῆς ΠΕΘ ἔχει ὡς ἑξῆς:

Α) Η ΠΕΘ, ὅπως ἐξάλλου καὶ ἡ μεγάλη πλειονοψηφία τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ μεγάλη ἱκανοποίηση καὶ αἰσθήματα χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης, δέχθηκε τὴν ἀγωνιστικὴ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἡ ὁποία:

1) ζητεῖ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, προτείνει νὰ ἀποσυρθεῖ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὴν ταυτότητα ἀλλαγῆς φύλου στὰ 15 ἔτη καὶ νὰ κληθεῖ νὰ ἀποφανθεῖ ἐπ' αὐτοῦ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς - προφανῶς μέσω δημοψηφίσματος,

2) ζητεῖ νὰ ἀποσυρθοῦν ἀπὸ τὰ σχολεῖα τὰ βιβλία (Φάκελοι τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν), ποὺ διδάσκουν ἕνα πανθρησκειακὸ μάθημα, πού, ὅπως ὑποστηρίζουν, ἐνσταλάζει ἐντέχνως στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν τὴν πεποίθηση ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι λίγο-πολὺ τὸ ἴδιο», καὶ...

3) δηλώνει ὅτι ἡ Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὅρους στέκεται στὸ πλευρὸ τῶν γονέων, οἱ ὁποῖοι ἐπιστρέφουν τὰ νέα βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα, ὡς ἀπαράδεκτα, συναισθανόμενοι τὸν κίνδυνο γιὰ τὴν πνευματικὴ μόλυνση τῶν ψυχῶν τῶν παιδιῶν τους ἀπὸ αὐτά.

Τὸ Ἁγιώνυμο Ὅρος, ὅπως πάντα ἔτσι καὶ τώρα, τίθεται τοιουτοτρόπως πνευματικὸς ἐπικεφαλῆς καὶ καθοδηγητὴς τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητας τοῦ Γένους.

Β) Η ΠΕΘ ἀπορρίπτει καὶ καταδικάζει τὰ διχαστικὰ κηρύγματα μίσους τῶν κυβερνητικῶν χριστιανομάχων καὶ προπαγανδιστῶν τῆς ἀτομικῆς θρησκείας καὶ τῆς ἀθεΐας, ὅπως τοῦ πρώην Ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Ν. Φίλη ὁ ὁποῖος εὐκαίρως-ἀκαίρως ἐπιτίθεται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀπαξιωτικοὺς χαρακτηρισμούς, διότι προφανῶς, μὲ τὸν λόγο καὶ τὴ στάση τῆς ἐμποδίζει τὴν πλήρη ἐφαρμογὴ τῶν ἀποδομητικῶν, γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, νεοταξικῶν σχεδίων τῆς «προοδευτικῆς» σοσιαλμαρξιστικῆς, ἀριστερῆς, ἑλληνικῆς ἰντελιγκέντσιας, ἡ ὁποία, ἑκούσια ἢ ἀκούσια, ἔχει προσδεθεῖ στὸ νεοεποχήτικο ἅρμα τῆς διεθνοῦς Νέας Τάξης Πραγμάτων, μὲ στόχο τὴ συνολικὴ ἀποδόμηση καὶ μετάλλαξη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.

Γ) Η ΠΕΘ καταγγέλλει τὴν ἀντιδημοκρατική, ἀντιπαιδαγωγικὴ καὶ ἀντορθόδοξη πολιτικὴ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας Ἔρευνας καὶ Θρησκευμάτων κ. Κ. Γαβρόγλου ὁ ὁποῖος:

1. Ἀπαξιώνει τὸν ἀγώνα τῶν γονέων ποὺ ἀγωνίζονται, φιλότιμα, ὡς οἱ πλέον ὑπεύθυνοι, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τους, χαρακτηρίζοντάς τους μειοψηφίες, ἀγνοώντας ἐσκεμμένα ὅτι ἡ ἐπιστροφὴ τῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, αὐτὴ ἡ ἐπαναστατικὴ καὶ πρωτοφανῆ στὰ παγκόσμια ἐκπαιδευτικὰ χρονικά, πρωτοβουλία τῶν ἑλλήνων γονέων, τείνει πλέον νὰ πάρει χαρακτηριστικὰ μαζικοῦ κινήματος ἐνάντια στὴν ἀντορθόδοξη ἐκπαιδευτικὴ πολιτικὴ τῆς Κυβέρνησής του.

2. Δὲν λαμβάνει καμία παιδαγωγικὴ μέριμνα γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιά, ποὺ ἐπιστρέφουν μὲν τὸ πολυθρησκειακὸ βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν, θέλουν ὅμως καὶ δικαιοῦνται, μὲ βάση τὸ ἑλληνικὸ δίκαιο, νὰ παρακολουθήσουν ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Ἀκόμη, ἡ ΠΕΘ καταγγέλλει τὶς ἀπαράδεκτες πρακτικὲς βίας καὶ ἐκφοβισμοῦ ἐναντίον τῶν γονέων καὶ τῶν παιδιῶν τους ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες καὶ μία μικρὴ μερίδα Διευθυντῶν Σχολικῶν μονάδων καθὼς καὶ κάποιων δασκάλων ἢ καθηγητῶν. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ αὐτοὶ ἔχουν ἤδη καταγγελθεῖ στὴν ΠΕΘ γιὰ τὴ βίαιη καὶ ἄπρεπη συμπεριφορὰ τοὺς ἐναντίον μαθητῶν καὶ γονέων, ποὺ ἐπιστρέφουν στὰ σχολεῖα τὰ βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὡς ἀπαράδεκτα. Ἡ ἄσκηση βίας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «ἐκπαιδευτικούς», ἐκφράζεται εἴτε μέσω λεκτικῶν προπηλακισμῶν καὶ ἀπρεπῶν χαρακτηρισμῶν εἴτε καὶ μέσω ἀπειλῶν γιὰ χαμηλὴ βαθμολογία στοὺς μαθητές, τῶν ὁποίων οἱ γονεῖς ἐπιστρέφουν τὰ βιβλία, ἢ ἀκόμη ἀρνούμενοι νὰ παραλάβουν τὰ ἐπιστρεφόμενα βιβλία, θέλοντας, ἔτσι, νὰ προσκομίσουν στὴν Κυβέρνηση τὰ πιστοποιητικά της κομματικῆς τους νομιμοφροσύνης, ἐνθαρρυμένοι προφανῶς καὶ ἀπὸ τὴν στάση τοῦ Ὑπουργοῦ στὸ συγκεκριμένο θέμα.

Δ) Τέλος, ἡ ΠΕΘ καλεῖ ὅλο τὸν λαὸ σὲ συνεχῆ καὶ δυναμικὴ ἀγωνιστικὴ κινητοποίηση γιὰ νὰ μὴν περάσουν οἱ ἀντορθόδοξες κομματικὲς ἰδεοληψίες ποὺ ἐπιχειρεῖ ἡ Κυβέρνηση, ἐφαρμόζοντας τὸ ὀργανωμένο σχέδιό της, ποὺ εἶναι ἡ ἀποδόμηση τῆς πίστης τῶν Ὀρθοδόξων.

Πηγή: Εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σχόλιο ID-ont: Σας θυμίζουμε παλαιότερο σχόλιό μας για τον ΑΜΚΑ, το Ηλεκτρονικό Εισιτήριο και την ανέπαφη χρήση του: Ηλεκτρονικό Εισιτήριο ΜΜΜ: Περί ΑΜΚΑ, "ανωνύμων" μετακινήσεων και άλλων τεχνολογικών "καινών δαιμονίων".

Για την έκδοση προσωποποιημένης κάρτας από Τερματικό Έκδοσης Καρτών (ΤΕΚ) απαιτείται o επιβάτης να προσκομίσει επίσημο έγγραφο που να προσδιορίζει τον αριθμό ΑΜΚΑ, την αστυνομική του ταυτότητα ή εναλλακτικά, για μη Έλληνες υπηκόους, απαιτείται διαβατήριο και η εισαγωγή ενός 8ψήφιου κωδικού. Στην αποφασή της,  εμμένει η Αρχή Προστασίας Δεδομένων <http://www.cnn.gr/eidhseis/tag/27976/arxh-prostasias-proswpikwn-dedomenwn> Προσωπικού Χαρακτήρα, αναφορικά με το ηλεκτρονικό εισιτήριο <http://www.cnn.gr/eidhseis/tag/38421/hlektroniko-eisithrio> για τις εταιρείες του Ομίλου ΟΑΣΑ <http://www.cnn.gr/eidhseis/tag/1014/oasa>

Επισημαίνει για ακόμη μία φορά τον κίνδυνο να θιγούν ελευθερίες και δικαιώματα από την εφαρμογή του, αναφέροντας συγκεκριμένα:: «Η τήρηση –είτε στο ίδιο το εισιτήριο (ηλεκτρονική κάρτα) είτε στη βάση δεδομένων- του δρομολογίου που πραγματοποιήθηκε, της ημερομηνίας και ώρας αυτού καθώς και του αριθμού του ηλεκτρονικού εισιτηρίου παραπέμπουν σε συγκεκριμένο επιβάτη, ο προσδιορισμός (ταυτοποίηση) του οποίου –με τη μορφή προσωποποιημένης πληροφόρησης- καθίσταται δυνατός εφόσον στο αρχείο που τηρεί ο υπεύθυνος επεξεργασίας υπάρχουν προσωπικά δεδομένα ταυτοποίησης του κατόχου του. Με αυτόν τον τρόπο, οι μετακινήσεις κάθε επιβάτη παύουν πλέον να είναι ανώνυμες, με αποτέλεσμα να θίγεται υπέρμετρα η ελευθερία κίνησης ή κυκλοφορίας της οποίας αναπόσπαστο μέρος συνιστά το δικαίωμα της ανώνυμης μετακίνησης».

Η Αρχή στην αποφασή της κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες νόμος ορίζει περιορισμούς/εξαιρέσεις για λόγους δημοσίου συμφέροντος (πχ. υγειονομικοί, δημόσιας τάξης και ασφάλειας, δίωξης ή πρόληψης αξιόποινων πράξεων) αλλά υπογραμμίζει ότι «την προκειμένη δε περίπτωση τέτοιους λόγους δεν επικαλείται ο ΟΑΣΑ στους επιδιωκόμενους σκοπούς επεξεργασίας».Παράλληλα, τονίζει ότι οι μετακινήσεις των επιβατών χάνουν με το προσωποποιημένο ηλεκτρονικό εισιτήριο την ανωνυμία τους κι αυτό θίγει το δικαίωμα της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης και το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή. Η Αρχή αναφέρει επίσης ότι η οποιαδήποτε συσχέτιση του μοναδικού σειριακού αριθμού που υπάρχει σε κάθε κάρτα με τον κάτοχό της επιτρέπει την εξαγωγή πλήρους πληροφόρησης για τις ακριβείς διαδρομές που αυτός πραγματοποιεί.

Η Αρχή θεωρεί ότι τα δεδομένα στην επιφάνεια της κάρτας (ονοματεπώνυμο, φωτογραφία) και στο chip της κάρτας (αριθμός κάρτας, προφίλ (τύπος) χρήστη και ημερομηνία λήξης δικαιώματος) είναι κατ’ αρχάς πρόσφορα σε σχέση με τους επιδιωκόμενους σκοπούς, θα πρέπει όμως, τα δεδομένα στο chip της κάρτας να τηρούνται με ασφάλεια (ιδίως, κρυπτογραφημένα), προκειμένου, πχ, ενδεχόμενη απώλεια της κάρτας να μη μπορεί να επιτρέψει σε κάποιον τρίτο να ανακαλύψει και το ιστορικό των μετακινήσεών του. Η εκπόνηση εκτίμησης επιπτώσεων (data protection impact assessment) πριν από την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων είναι μια ιδιαίτερα χρήσιμη διαδικασία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Ο νέος Γενικός Κανονισμός για την Προστασία Δεδομένων, που θα τεθεί σε εφαρμογή στις 25/05/2018, την καθιστά υποχρεωτική σε κάθε περίπτωση που ένα είδος επεξεργασίας, ιδίως με χρήση νέων τεχνολογιών και συνεκτιμώντας τη φύση, το πεδίο εφαρμογής, το πλαίσιο και τους σκοπούς της επεξεργασίας, ενδέχεται να επιφέρει υψηλό κίνδυνο για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των φυσικών προσώπων. Στην περίπτωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, η Αρχή θεώρησε ότι είναι ήδη σκόπιμη η εκπόνηση μελέτης επιπτώσεων, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη τον καθολικά υποχρεωτικό χαρακτήρα του νέου συστήματος -βάσει της σχετικής πρόβλεψης του ΟΑΣΑ- καθώς και το γεγονός ότι αφορά μεγάλο αριθμό υποκειμένων δεδομένων, δηλαδή το σύνολο του επιβατικού κοινού.

Για την έκδοση προσωποποιημένης κάρτας από Τερματικό Έκδοσης Καρτών (ΤΕΚ) απαιτείται o επιβάτης να προσκομίσει:

– επίσημο έγγραφο που να προσδιορίζει τον αριθμό ΑΜΚΑ,

– την αστυνομική του ταυτότητα ή εναλλακτικά, για μη Έλληνες υπηκόους, απαιτείται διαβατήριο,

– εισαγωγή 8ψήφιου κωδικού.

Ο εκδότης εισάγει στην εφαρμογή του ΤΕΚ τον ΑΜΚΑ, το όνομα, το επώνυμο καθώς και το μήνα και έτος γέννησης. Στη συνέχεια προχωρά σε επιβεβαίωση της ταυτότητας του επιβάτη, ο οποίος εισάγει τον 8ψήφιο κωδικό ασφαλείας. Τέλος, ο εκδότης προχωρά σε λήψη φωτογραφίας του επιβάτη (μέσω της φωτογραφικής μηχανής που διαθέτει το ΤΕΚ ή μέσω σάρωσης προεκτυπωμένης φωτογραφίας) και εκδίδει την έξυπνη κάρτα. 

Κατά τη διαδικασία έκδοσης της κάρτας το σύστημα παράγει και αποθηκεύει στη βάση δεδομένων το hashed value που προκύπτει από το συνδυασμό ΑΜΚΑ και κωδικού, καθώς και τον μήνα και έτος γέννησης.

Η προσωποποιημένη ATH.ENA Card θα υποκαταστήσει τις υφιστάμενες μηνιαίες, τριμηνιαίες, εξαμηνιαίες και ετήσιες κάρτες του ΟΑΣΑ, τα μειωμένα και τα ελευθέρας. Με άλλα λόγια, απευθύνεται στους συστηματικούς χρήστες των ΜΜΜ. Η έκδοση της προσωποποιημένης ηλεκτρονικής κάρτας (προσωποποιημένη ATH.ENA Card) γίνεται ήδη σε ορισμένους σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού και ειδικότερα, στους σταθμούς Σύνταγμα, Αγ. Μαρίνα, Δ. Πλακεντίας, Ελληνικό, Ανθούπολη, Πειραιάς, Κηφισιά, Ομόνοια και Αττική (οι σταθμοί εμπλουτίζονται) και σε δυο σταθμούς του τραμ (Αγ. Φωτεινή και Σύνταγμα) στο εκδοτήριο της Ο.ΣΥ. στην Όθωνος (Πλ. Συντάγματος).

Προσωπικά δεδομένα είναι *κάθε* πληροφορία που αναφέρεται σε και περιγράφει ένα άτομο, όπως: στοιχεία αναγνώρισης (ονοματεπώνυμο, ηλικία, κατοικία, επάγγελμα, οικογενειακή κατάσταση κλπ.), φυσικά χαρακτηριστικά, εκπαίδευση, εργασία (προϋπηρεσία, εργασιακή συμπεριφορά κλπ), οικονομική κατάσταση (έσοδα, περιουσιακά στοιχεία, οικονομική συμπεριφορά), ενδιαφέροντα, δραστηριότητες, συνήθειες. Το άτομο (φυσικό πρόσωπο) στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα ονομάζεται *υποκείμενο των δεδομένων.*Στην Ελλάδα ισχύει ο Νόμος 2472/1997 για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, ο οποίος εποπτεύεται από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Επίσης, ισχύει ο Νόμος 3471/2006 για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες. 

Στην Ευρώπη ισχύουν για τα κράτη-μέλη: 

• η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Άρθρο 6) <http://eur-lex.europa.eu/el/treaties/index.htm>,
• η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Άρθρο 8) <http://conventions.coe.int/Treaty/Commun/ListeTraites.asp?MA=3&CM=7&CL=ENG>,
• ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Άρθρο 8) <http://eur-lex.europa.eu/el/treaties/index.htm>, 
• η  Οδηγία 95/46/ΕΚ <http://www.dpa.gr/pls/portal/docs/PAGE/APDPX/LAW/NOMOTHESIA%20PROSOPIKA%20DEDOMENA/FILES/%CE%9F%CE%94%CE%97%CE%93%CE%8A%CE%91%2095-46.RTF> ,
• η Οδηγία 2002/58/ΕΚ<http://www.dpa.gr/pls/portal/docs/PAGE/APDPX/LAW/NOMOTHESIA%20PROSOPIKA%20DEDOMENA/FILES/ODHGIA%202002_58_EK%20_3.PDF>,
• η Οδηγία 2006/24/ΕΚ <http://www.dpa.gr/pls/portal/docs/PAGE/APDPX/LAW/NOMOTHESIA%20PROSOPIKA%20DEDOMENA/FILES/ODHGIA2006-24-EK.PDF>, 
• η Οδηγία 2009/136/ΕΚ <http://www.dpa.gr/pls/portal/docs/PAGE/APDPX/LAW/NOMOTHESIA%20PROSOPIKA%20DEDOMENA/FILES/ODHGIA%202009_136.PDF>,
• ο Κανονισμός (ΕΕ) 2016/679 <http://www.dpa.gr/pls/portal/url/ITEM/3E2E51A47B817F23E050A8C07C244075>,
• η Οδηγία (EE) 2016/680 <http://www.dpa.gr/pls/portal/url/ITEM/3E2E7C14B987FAEEE050A8C07C2446DF> και
• η Οδηγία (EE) 2016/681 <http://www.dpa.gr/pls/portal/url/ITEM/3E2E51A47B827F23E050A8C07C244075>.

ΠΗΓΕΣ:

https://www.epaggelmagynaika.gr/to-neo-fakeloma-me-ta-ilektronika-eisitiria-kai-paraviasi-prosopikon-dedomenon/

http://adiakritos.gr/kindyni-na-thigoun-eleftheries-dedomena-apo-ilektroniko-isitirio/  

https://el-gr.facebook.com/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%97%CE%BB-%CE%A4%CF%83%CE%AF%CF%87%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD-1598353143795333/

Πηγή: ID-on't renounce my freedom

Λοιπόν… ας το ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα για να το «χωνέψουν» άπαντες, οι δηλώνοντες πως είναι «ειδικοί» και οι καλόπιστοι αδαείς. Δεν υπάρχουν κυρίες και κύριοι αποτυχημένες γεωτρήσεις. Οικονομικά αποτυχημένες ίσως, αλλά αν κάποιος ξέρει να τις μελετήσει και τις αξιοποιήσει οδηγούν σε επιτυχίες.

Αυτό εξήγησε στο «DP» ο ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, στη Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, στον Τομέα Ανίχνευσης και Εντοπισμού Κοιτασμάτων, αλλά και ομότιμος ερευνητής της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά, Αντώνης Φώσκολος, με τον οποίο επικοινωνήσαμε και ζητήσαμε περαιτέρω διευκρινίσεις για το ζήτημα της γεώτρησης στο κοίτασμα «Ονησιφόρος» της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όσα μας είπε, τρόπος με τον οποίο επιχειρηματολόγησε, αρκούντως διαφωτιστικός. Και πάντα με ενδιαφέροντα παραδείγματα. Στον κώνο του Νείλου έγιναν περίπου 1.900 γεωτρήσεις. Από αυτές μόνο οι 62 είναι παραγωγικές και βρεθήκαν 4 τρις μ3 φυσικού αερίου. Και μόνο το 62 στις 1.900 θα αρκούσε. Όμως προχώρησε παρακάτω…

Τα έξοδα πραγματοποίησης 1.900 γεωτρήσεων, θεωρώντας ότι η κάθε γεώτρηση στοιχίζει περί τα $100 εκατ., ανέρχονται στο ιλιγγιώδες ποσό των $190 δις δολ. Όμως, τα 4 τρις μ3 φυσικού αερίου που αντιστοιχούν με 140 τρις κυβικά πόδια αξίζουν, με μια τιμή των $8/1000 κυβικά πόδια, $1,12 τρις δολάρια! Άρα έχουμε πολλαπλάσιο (τουλάχιστον πενταπλάσιο) κέρδος στην επένδυση.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σύνολο των αποτυχημένων και επιτυχημένων γεωτρήσεων, σε συνδυασμό με τα γεωφυσικά δεδομένα, επέτρεψαν στη γεωλογική υπηρεσία των ΗΠΑ (USGS Τechnical Ρeport 2010) να εκτιμήσει, με πιθανότητα 50%, ότι ο κώνος του Νείλου έχει 9 τρις μ3 φυσικού αερίου.

Οι πραγματικοί γεωλόγοι πετρελαίου αξιολογούν και αξιοποιούν όλες τις γεωτρήσεις. Το αν στις ελληνικές εταιρίες υπάρχουν οι κατάλληλοι εξειδικευμένοι επιστήμονες είναι μια άλλη συζήτηση. Το αντικείμενο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Πολλοί δηλώνουν γεωλόγοι αλλά δε σημαίνει ότι είναι.

Επίσης, καθ’ όλα καταξιωμένοι επιστήμονες του ευρύτερου χώρου της ενέργειας, δεν μπορούν να αποφαίνονται για ζητήματα πολύ υψηλής εξειδίκευσης. Γενικότερα οι επιστήμονες δεν μπορούν να αποφαίνονται επί παντός του επιστητού. Δεν θα ανακαλύψουμε εμείς ξανά τον τροχό. Το τι κάνουν οι ηγέτιδες εταιρίες του χώρου είναι γνωστό στους «παροικούντες». Όλα τα υπόλοιπα στερούνται νοήματος.

Πηγή: Defence-point.gr

Στα όρια της γελοιοποίησης οδηγούν το μάθημα των Θρησκευτικών. Οι οδηγίες που εστάλησαν στα σχολεία για τη διδασκαλία και την αξιολόγηση των Θρησκευτικών του Λυκείου κίνησαν και πάλι το ενδιαφέρον των κοσμικών ΜΜΕ που δημοσιεύουν τα βίντεο με τα αποσπάσματα των τραγουδιών και των ταινιών που προτείνονται για διδασκαλία μέσω των παραπάνω οδηγιών. Και που να διάβαζαν αναλυτικά όλους τους Φακέλους Μαθήματος οι δημοσιογράφοι!

Ο στόχος είναι πλέον ξεκάθαρος. Καμία αναβάθμιση, καμία ανανέωση του μαθήματος ή προσαρμογή του σε νέα δεδομένα. Αντίθετα πλήρης απαξίωση, αποπροσανατολισμός των μαθητών, απώλεια του θεολογικού χαρακτήρα του μαθήματος και κάθε έννοιας επιστημονικής μελέτης των κεντρικών στοιχείων και κειμένων της Ορθόδοξης Πίστης. Καθόλου τυχαία η κατάργηση της συστηματικής μελέτης και διδασκαλίας των βιβλίων της Αγίας Γραφής, της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης αλλά και της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Αντί αυτών τραγουδάκια, ταινίες και κοσμικά λογοτεχνικά κείμενα με μοναδικό κριτήριο την αναφορά έστω και μία φορά της λέξης «Θεός» ή «προσευχή»! Δεν προσεγγίζουμε τον Θεό μέσω θεολογικών κειμένων αλλά μέσα από τα μάτια των κοσμικών καλλιτεχνών. Αυτό λοιπόν εννοούν όταν μιλάνε για κοσμικό σχολείο και επομένως ανάγκη εκκοσμικευμένου θρησκευτικού μαθήματος; Ας μην αναφερθούμε αυτή τη φορά αναλυτικά στην πανθρησκειακή σύγχυση που κυριαρχεί στους Φακέλους Μαθήματος με προσέγγιση όλων των σημαντικών πτυχών της θεολογίας μέσα από χίλια δυο πρίσματα κάθε πλανεμένης διδαχής. Λες και δεν έγιναν ποτέ οι Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι, λες και δεν έγραψαν ποτέ οι άγιοι Πατέρες αναιρετικούς λόγους για τις πλάνες των ξένων θρησκειών και αιρέσεων. Αυτά όμως είναι έτσι κι αλλιώς ακατανόητα για τον πολύ κόσμο που έμαθε εύκολα να αποδέχεται κάθε πίστη και θεωρία χωρίς να την περνά από το κόσκινο της παράδοσης μας. Βλέπετε γίναμε ευρωπαίοι και η αποδοχή κάθε πράγματος είναι βασική αρχή και κανόνας της δημοκρατίας μας!

Το μάθημα των Θρησκευτικών μπήκε φέτος, με την αποστολή των Φακέλων Μαθήματος, σε τροχιά κατάργησης. Η απαξίωση είναι το ενδιάμεσο στάδιο και αυτό υλοποιείται τώρα. Ποιος γονιός ή μαθητής ειλικρινά πιστεύει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών (πρέπει να) έχει ως αντικείμενο μελέτης τραγουδάκια, ταινίες και λογοτεχνικά κείμενα; Σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι διδασκαλίας και αξιολόγησης; Κουραφέξαλα! Η παιδαγωγική τους ευαισθησία δεν κατανόησε ότι ο μαθητής του Δημοτικού οδηγείται σε σύγχυση με την παράλληλη παρουσίαση και διδασκαλία τόσων ξένων θρησκειών και δοξασιών; Αλλά ο στόχος είναι σαφής. Και δυστυχώς τον υπηρετούν Θεολόγοι, λίγοι μεν αλλά εκείνοι οι γεμάτοι κόμπλεξ Θεολόγοι που το πρωί ψάλλουν σε μεγάλους ναούς και το απόγευμα αναζητούν αναψυχή στο ραδιόφωνο ακούγοντας κοσμικά άσματα. Και αν κάπου ακούσουν τη λέξη «Θεός» σημειώνουν το τραγούδι για να το συμπεριλάβουν στην ύλη των νέων Θρησκευτικών! Μέχρι και οι κοσμικοί αρθρογράφοι γελούν μαζί μας προτείνοντας κι άλλα άσματα με αντίστοιχες αναφορές που δεν είναι τίποτε άλλο από καψουροτράγουδα ή σκυλάδικα από τα οποία δεν έλειψαν ποτέ οι «θεολογικές» αναφορές. Ας μην επεκταθούμε και …εκτεθούμε!

Αλήθεια, πιστεύουν στο ΙΕΠ και στο Υπουργείο ότι οι Θεολόγοι των Λυκείων θα ακολουθήσουν τις Οδηγίες που απέστειλαν χθες; Και έπειτα που θα πάνε να κρυφτούν από το γιουχάισμα που θα τους κάνουν οι μαθητές τους και οι γονείς; Θα ξεφτιλίσουν το μάθημα των Θρησκευτικών αφήνοντας κατά μέρος το θεολογικό του χαρακτήρα και μετατρέποντάς το σε φτηνή σκηνή προβολής ταινιών ή in καφετέρια με «ποιοτικά» τραγούδια; Δεν θα το πράξουν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτών που συνταιριάζουν στα κόμπλεξ με τους προαναφερθέντες σχεδιαστές της υποβάθμισης του μαθήματος. Είναι εκείνοι οι Θεολόγοι που από τύχη μπήκαν στις Θεολογικές Σχολές και τώρα προσπαθούν να «καταξιωθούν» στο χώρο προτείνοντας δήθεν καινοτόμες δράσεις. Και αφήνουν στο περιθώριο τον πλούτο της αγιογραφικής και πατερικής μας παράδοσης, προφανώς γιατί ποτέ δεν γεύτηκαν ούτε και λίγο τους καρπούς της. Διαφορετικά δεν θα την αντικαθιστούσαν με την κοσμική εφήμερη «ψυχαγωγία».

Το μάθημα των Θρησκευτικών σε κρίση. Οι αντιστάσεις υπάρχουν και συνεχίζονται. Γονείς επιστρέφουν φακέλους μαθήματος, σύλλογοι συντάσσουν διαμαρτυρίες, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων αδιάκοπα μοχθεί και πλήθος Θεολόγων κάθε μέρα στις τάξεις διδάσκουν ορθόδοξα θρησκευτικά με σημειώσεις, τετράδια, πατερικά κείμενα θέτοντας στο περιθώριο φακέλους και οδηγίες. Την ίδια στιγμή από το ΙΕΠ και το Υπουργείο η προσπάθεια υποβάθμισης του μαθήματος συνεχίζεται και, δυστυχώς, η Διοικούσα Εκκλησία συντεταγμένα, σε επίπεδο Συνόδου, εμφανίζεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Για την διάσωση όμως του μαθήματος των Θρησκευτικών απαιτούνται ριζικές αλλαγές σε υψηλό επίπεδο. Κάποιες έγιναν ήδη λόγω …αναβάθμισης προσώπων. Άλλες θα συμβούν αργά ή γρήγορα λόγω πολιτικών εξελίξεων. Δυστυχώς όμως κανείς δεν μας υπόσχεται ότι οι αντικαταστάτες τους θα είναι διαφορετικοί. Γι’ αυτό η αντίσταση πρέπει να είναι διαρκής. Και «ει ο Θεός μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών». Εκτός και αν πλέον «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».

Πηγή: Θρησκευτικά

«Ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἀρχίσανε μὲ τὴν γλῶσσα. Ὅσο ξεπέφτει ἡ γλῶσσα τόσο ξεπέφτει ὁ λαός.

Λένε ὅτι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Τὰ παιδιὰ καὶ πάλι δὲν θὰ μάθουν γράμματα, γιατὶ ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο. Τὸ αἴτιο εἶναι ἡ ὀρφάνια, ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ δίνει τόπο στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ μπερδεύεται μὲ τὸν νέο καὶ κάνει μπερδεμένη τὴν ψυχή.»
[…] Ὁ ἄσωτος ὅταν κατάλαβε τὴν ἀπελπιστικὴ κατάστασή του εἶπε μέσα του «Θὰ σηκωθῶ νὰ πάω στὸν πατέρα μου».

Γιὰ νὰ τὸ εἰπεῖ ὅμως αὐτὸ αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα, γιατὶ μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει πατέρα μπορεῖ νὰ εἰπεῖ «θὰ γυρίσω στὸν πατέρα μου».

Γι’ αὐτὸ, ὁ διάβολος ἢ ὁ παλαιὸς μέσα μας ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι δὲν ἔχουμε πατέρα, ὅτι εἴμεθα ὀρφανοὶ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ ἐπιστρέψουμε. Ἄρα μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν αὐτοκτονία. Θυμηθεῖτε ὅτι ὁ Ἰούδας κατάλαβε ὅτι ἁμάρτησε μὲ τὸ νὰ παραδώσει αἷμα ἀθῶο, ἀλλὰ δὲν αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα καὶ δὲν εἶχε πιὰ νόημα γι’ αὐτὸν ἡ ζωὴ καὶ ἔτσι ἀπηγχονίσθη μόνος του.

Ἡ ἔλλειψη νοήματος στὴν ζωή, ποὺ ἀποτελεῖ πρόβλημα γιὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους ἔχει θεμέλιο καὶ αἰτία της τὸ γεγονὸς ὅτι....ὅλοι αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν ἢ δὲν πιστεύουν ὅτι ἔχουν πατέρα καὶ μάλιστα ὅτι ἔχουν πατέρα τὸν ἴδιο τὸν Θεό ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ τοὺς ὑποδεχθεῖ μὲ ἀνοιχτὴ ἀγκαλιά.

Ὁ ἄσωτος δὲν ἀπελπίστηκε, διότι εἶχε πατέρα ὁ ὁποῖος τὸν περίμενε, ὅπως πίστευε, παρ’ ὅλο ποὺ αἰσθανόταν ὅτι δὲν εἶναι ἄξιος νὰ εἶναι γυιός του. Ὁ Ἰούδας αὐτοκτόνησε, γιατὶ δὲν πίστευε πιὰ ὅτι εἶχε πατέρα, ἀφοῦ τὸν πρόδωσε γιὰ τριάκοντα ἀργύρια.

Τὸ βασικό, λοιπόν, αἴτιο τῆς κακοδαιμονίας μας εἶναι ὅτι αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε ὀρφανοί (κατὰ τὴν ἀντίληψή μας) καὶ ἔτσι μᾶς κάνει ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ ζοῦμε στὴν ὀρφάνια καὶ στὴν ἀπελπισία τῆς ὀρφάνιας.

Πηγή: (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἀπὸ τὸ Σημειωματάριο ἑνὸς Ὑποτακτικοῦ, τ. Α΄»), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, Παναγία Ιεροσολυμίτισσα