«Τις γιορτές για να τις ζήσουμε πρέπει να έχουμε στο νου μας στις Άγιες Ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε τις Άγιες Ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε Άγιας Ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι να γιορτάζουμε με ευλάβεια κάθε γιορτή», έλεγε ο Όσιος Παΐσιος (Οσιου Γέροντος Παϊσίου ‘’Περί προσευχής, Λόγος στ΄).

Διαβάζοντας αυτά που είπε ο Όσιος Παΐσιος, θυμήθηκα ότι στο σκλαβωμένο σήμερα χωριό μου δεν είχαμε ιδιαίτερα παραδοσιακά έθιμα, ανήμερα των Χριστουγέννων. Ούτε και ιδιαίτερο στολισμό είχαμε, εκτός από την απαιτούμενη καθαριότητα η οποία προηγείτο. Εκείνη τη μέρα τα παλιά χρόνια το μόνο που έκαναν αρκετοί συγχωριανοί μου ήταν να πηγαίνουν αχάραδα στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού (τώρα δυστυχώς οι Τούρκοι την έκαναν τζαμί), για τη Θεία Λειτουργία της Γέννησης του Χριστού. Οπωσδήποτε θα συμμετείχαν οι περισσότεροι στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Η Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, στο χωριό μου ήταν σαν μια μικρή αγρυπνία. Όσο αφορά το υπόλοιπο της μέρας, μετά τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, δεν είχε κάτι διαφορετικό. Ούτε και πολύ διαφορετικό φαγητό υπήρχε, αλλά ούτε και εδέσματα, για αρκετούς συγχωριανούς μου. Το μόνο ιδιαίτερο ήταν η βασιλόπιττα, όχι σε μορφή γλυκίσματος, αλλά ένα πιο μεγάλο ψωμί με σταυρό, το οποίο άφηναν για την πρωτοχρονιά, που είναι η εορτή του Αγίου Βασιλείου.

Είχαν όμως μια χαρά διαφορετική αρκετοί από αυτούς. Θα φανώ υπερβολικός αν πω ότι δεν υπήρχε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα που να τους έδιδε ξεχωριστή χαρά τη μέρα αυτή. Γι’ αυτούς η μέρα εκείνη ήταν Χριστούγεννα. Αυτή ήταν η μεγάλη χαρά για αρκετούς από αυτούς. Ήταν Χριστούγεννα. Αυτή ήταν η πηγή της χαράς για αρκετούς από τους συγχωριανούς μου, η Γέννηση του Χριστού. Είναι υπερβολή; Αυτό κράτησα από το σκλαβωμένο σήμερα χωριό μου τη μέρα εκείνη.

«Ο Χριστός με τη μεγάλη του αγάπη και με τη μεγάλη του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις Άγιες Γιορτές του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά», έλεγε ο Όσιος Παΐσιος (Οσιου Γέροντος Παϊσίου ‘’Περί προσευχής, Λόγος στ΄).

Πηγή: Ακτίνες

«Ἐπὶ γῆς εἰρήνη» (Λουκ. 2,14)

Σὲ ἐξαιρετικὴ κίνησι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σὲ ἐξαιρετικὴ κίνησι βρίσκεται ἀπόψε – νύκτα τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ὁ ἀγγελικὸς κόσμος.

Μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ἕνα ἄσημο σημεῖο τῆς γῆς, τὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, συγκεντρώνει τὴν προσοχὴ τῶν ἀγγέλων. Ἐκεῖ συνέβη τὸ μοναδικὸ γεγονός, ποὺ οὔτε ἔγινε ποτὲ ἄλλοτε οὔτε θὰ ξαναγίνῃ.

Γι᾽ αὐτὸ κατεβαίνει οὐράνια στρατιά· γιὰ νὰ χαιρετίσῃ καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὸ Νήπιο τῆς Βηθλεέμ, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπὸ ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία γιὰ μᾶς ἔγινε καὶ Υἱὸς ἀνθρώπου. Οἱ αἰθέρες τῶν οὐρανῶν ἀντιλαλοῦν καὶ δονοῦνται ἀπὸ τοὺς χαρμόσυνους ἤχους τοῦ ὕμνου τους· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14), ποὺ ἀναλυτικώτερα σημαίνει· Δοξασμένος στὰ οὐράνια ἀπ᾽ τοὺς ἀγγέλους του ὁ Θεός, καὶ κάτω ἐδῶ στὴν ταραγμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία γῆ ἂς βασιλέψῃ πιὰ ἡ ποθητὴ εἰρήνη τῶν ψυχῶν· εὐδόκησε τώρα ὁ Πανάγαθος νὰ φέρῃ στοὺς ἀνθρώπους τὴ σωτηρία.

Οἱ καθαρὲς καρδιὲς τῶν ποιμένων, ποὺ «ἀγραυλοῦν», μένουν στοὺς ἀγροὺς - στὸ ὕπαιθρο, καὶ «φυλάσσουν φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν» (ἔ.ἀ. 2,8), φρουροῦν τὴ νύχτα τὸ κοπάδι τους μὲ βάρδιες, αὐτὲς οἱ καρδιὲς σὰν ἄριστος ψυχικὸς δέκτης συλλαμβάνουν κι ἀκοῦνε πρῶτες τοῦτο τὸν ὕμνο. Κι ἀπὸ τὸ στόμα τῶν ποιμένων ὁ θεσπέσιος αὐτὸς ὕμνος μεταδίδεται ἀπὸ τότε στὸν χριστιανικὸ λαό. Καὶ εἶνε αὐτὸς ὁ τελειότερος ὕμνος, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων μποροῦν νὰ ὑμνήσουν τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Σὲ δοξάζουμε, Κύριε, λέμε στὸ Χριστὸ μὲ τὸν ὕμνο τοῦτο· διὰ σοῦ δοξάζεται ὁ Θεός, διὰ σοῦ εἰρηνεύει ἡ γῆ, διὰ σοῦ ὁ ἄνθρωπος γίνεται παιδὶ ἀγαπημένο τοῦ οὐράνιου Πατέρα.

Τὸ Νήπιο τῆς Βηθλεέμ, λοιπόν, ἦρθε γιὰ νὰ φέρῃ στὸν κόσμο τὴν εἰρήνη. Αὐτὸ τὸ Νήπιο εἶνε ἡ εἰρήνη τῶν ἀνθρώπων. Στὸ νόημα αὐτὸ παρακαλῶ νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας.

***

• Τίθεται τὸ ἐρώτημα, ἀγαπητοί μου· ποιά εἶνε ἡ εἰρήνη ποὺ ἔφερε στὴ γῆ ὁ Χριστός;

Δὲν πρόκειται πάντως γιὰ εἰρήνη ἁπλῶς ἐξωτερική, ὅπως αὐτὴ ποὺ ἐννοεῖ συνήθως ὁ κόσμος καὶ οἱ πολιτικοί· πρόκειται γιὰ εἰρήνη ἐσωτερική, βαθειά, μυστική, θεία. Εἶνε μία κατάστασι τῆς ψυχῆς, ποὺ μόνο ὅσοι ἔχουν πλησιάσει τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου μὲ πίστι καὶ μετάνοια εἶνε σὲ θέσι νὰ ζήσουν. Εἶνε δώρημα θεῖο. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀποκατάστασι τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό, αὐτὴ εἶνε ἡ εἰρήνη ποὺ μᾶς ἔφερε ὁ Χριστός.

Γιὰ νὰ καταλάβουμε κάπως καλύτερα τί σημαίνει «εἰρήνη Χριστοῦ», πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι μέχρι τὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν σὲ ἐχθρότητα μαζί του, τὸν χώριζε τεῖχος· τὸ τεῖχος ἦταν ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία εἶνε φραγμός, τεῖχος σινικό, ποὺ διακόπτει τὶς σχέσεις ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ. Καὶ ὁ φραγμὸς αὐτὸς ἦταν φραγμὸς αἰώνων. Ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνοντας ἀπομακρυνόταν συνεχῶς ἀπὸ τὸ Θεό, τὴν πηγὴ τοῦ καλοῦ, καὶ ὁ φραγμὸς ὁλοένα ὑψωνόταν. Οἱ πρωτόπλαστοι ἔβαλαν τὸν πρῶτο λίθο· πάνω στὸν λίθο αὐτόν, στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, προστέθηκε δεύτερος λίθος, τὸ ἁμάρτημα τοῦ Κάιν·
στὸν δεύτερο λίθο τρίτος καὶ οὕτω καθεξῆς· καὶ ἔτσι διὰ μέσου τῶν αἰώνων οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους σχημάτισαν τείχη σινικά, μέσα στὰ ὁποῖα κλείστηκε αἰχμάλωτη ἡ
ἀνθρώπινη ψυχή, χωρὶς νὰ μπορῇ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μὲ τὸ Θεό.

Οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος οὔτε ἀρχάγγελος μποροῦσε νὰ γκρεμίσῃ τὸ φοβερὸ αὐτὸ τεῖχος. Τί λέω νὰ γκρεμίσῃ; Οὔτε μιὰ πέτρα ν᾽ ἀφαιρέσῃ ἀπὸ τὰ τείχη αὐτά, ποὺ μαῦρα, ἀπαίσια, βουβά, ἀκίνητα ὑψώνονταν μπροστὰ στὴν ἀνθρωπότητα. Ποιός θὰ κατεδάφιζε τὰ τείχη αὐτὰ τῆς ἁμαρτίας, τὰ ἀπείρως πιὸ φοβερὰ ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἰεριχοῦς; Ποιός θὰ ἐπανασυνέδεε τὸ πλάσμα μὲ τὸν Πλάστη του;
ποιός θὰ συμφιλίωνε πάλι τὸν ἐπαναστάτη μὲ τὸν Βασιλέα του, ποιός θὰ εἰρήνευε τὸν ἄσωτο υἱὸ μὲ τὸν Πατέρα του;

Τὸ πρόσωπο, ποὺ θ᾿ ἀνελάμβανε τὸ ἔργο αὐτό, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀνώτερο κι ἀπὸ ἀγγέλους. Μόνο ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἶχε τὴ δύναμι αὐτή. Γι᾿ αὐτὸ ἐνανθρώπησε. Μὲ τὸ αἷμα, ποὺ ἔχυσε πάνω στὸ σταυρό του ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου ποὺ ἦταν καὶ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, συμφιλίωσε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ἔπαψε πιὰ νὰ εἶνε τὸ ἀντικείμενο τῆς ἀποστροφῆς καὶ ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε φίλος τοῦ Θεοῦ, οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ, τέκνον τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι τὸ τεῖχος τῆς ἁμαρτίας γκρεμίστηκε.

• Ἀπὸ τὴν ἄποψι αὐτὴ ἡ εἰρήνη ποὺ ἔφερε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ ἀποτελεῖ μυστήριο, τὸ ὁποῖο μόνο διὰ τῆς πίστεως μπορεῖ κανεὶς νὰ αἰσθανθῇ καὶ νὰ ζήσῃ, χωρὶς καὶ πάλι νὰ εἶνε σὲ θέσι νὰ τὸ περιγράψῃ· ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἡ εἰρήνη» αὐτὴ «ὑπερέχει πάντα νοῦν» (Φιλιπ. 4,7), εἶνε ἀπερίγραπτη.

Ἀλλ᾽ ἐὰν ἡ κορυφὴ τῆς εἰρήνης αὐτῆς χάνεται στὰ μυστηριώδη ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, ἡ βάσι, τὸ θεμέλιό της, βρίσκεται μέσα στὴν καρδιὰ κάθε πιστοῦ καὶ ἀποτελεῖ γι᾿ αὐτὸν μιὰ ψηλαφητὴ πραγματικότητα. Καὶ πῶς ὄχι; Ἦταν ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ. Ὅλα τὰ γύρω του καὶ ὅλα τὰ ἐντός του μαρτυροῦσαν, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ σχέσι ὁ ἀκάθαρτος μὲ τὸν Ἀμόλυντο, ὁ ἐπαναστάτης μὲ τὸν Βασιλέα, ὁ ἀποστάτης μὲ τὸν Κύριό του.
Ἡ συναίσθησι αὐτὴ τὸν τυραννοῦσε. Σὰν δαμόκλειος σπάθη κρεμόταν πάνω ἀπ᾽ τὴ συνείδησί του καὶ δὲν τὸν ἄφηνε νὰ ἡσυχάσῃ. Ἤθελε νὰ συμφιλιωθῇ μὲ τὸ Θεό, ζητοῦσε τρόπο. Ἀλλὰ πῶς; μὲ ὁδοιπoρίες σὲ ἁγίους τόπους; μὲ νηστεῖες; μὲ θυσίες; μὲ τί τέλος πάντων θὰ ἐξευμένιζε τὴν θεία ὀργή, ὅπως πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι; Τὰ δοκίμασε ὅλα· μὰ ὕστερα ἀπὸ τόσες δοκιμὲς ὁ ἄνθρωπος αἰσθανόταν πάλι, ὅτι δὲν ἐπῆλθε τὸ προσδοκώμενο καὶ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα, ἡ εἰρήνη. Ἡ ταραχὴ τῆς συνειδήσεώς του ἐξακολουθοῦσε νά ᾽νε ἡ ἴδια ἢ καὶ γινόταν ἀκόμα πιὸ σφοδρή.

Ἀνήσυχη ἡ ψυχὴ ἀτένιζε πρὸς τὰ ὕψη καὶ μὲ βαθὺ πόνο ζητοῦσε τὸν Συμφιλιωτή, ἐκεῖνον ποὺ θὰ τὴν συνέδεε μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ θὰ τὴν ἔφερνε σὲ ἐπικοινωνία, σὲ σχέσεις φιλικές, στενές, τρυφερές, ἅγιες, μὲ τὸν Αἰώνιο Κυρίαρχό του.

Καὶ ὁ Συμφιλιωτὴς βρέθηκε! βρέθηκε μόνο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ μὲ τὴν ἐνανθρώπησί του ἕνωσε τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανό. Αὐτὸς ἔστειλε τὸ περιστέρι τῆς εἰρήνης, νὰ πετάξῃ πάνω ἀπ᾽ ὅλη τὴν ὑδρόγειο καὶ νὰ φέρῃ τὸν κλάδο τῆς ἐλαίας, τὸ μήνυμα τῆς συμφιλιώσεως, ὅπως εἶχε γίνει ἄλλοτε μὲ τὴν περιστερὰ τοῦ Νῶε μετὰ τὸν κατακλυσμό (βλ. Γέν. 8,11).
Αὐτὸς ἐξαφάνισε τὸ χάσμα, τὸ βαθὺ καὶ ἀγεφύρωτο, καὶ ἔζευξε τὸ κενό. Αὐτὸς μὲ τὸ αἷμά του ὑπέγραψε στὸν Γολγοθᾶ τὴν συμφιλίωσι τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ Θεό. Αὐτός, καὶ μόνο αὐτός, ἔχει τὴ μυστικὴ δύναμι νὰ ἐπαναφέρῃ στὴν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ τοὺς ἀσώτους καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἄρρηκτους δεσμοὺς εἰρήνης ἀνάμεσα στὴν ψυχὴ καὶ τὸν Δημιουργό της·
δεσμούς, ποὺ οἱ γνωστοί μας ἀνθρώπινοι δεσμοὶ τῆς φιλίας, τῆς συγγενείας, τῆς συζυγικῆς ἀγάπης εἶνε ἀσθενεῖς σκιές.

Ἔτσι ἐπιτεύχθηκε ἡ συμφιλίωσις.

***

«Καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη», ἀδελφοί μου!

Ἂς πλησιάσουμε τὸν σαρκωθέντα Θεό. Ἂς πιστέψουμε σ᾽ αὐτόν. Τότε ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ σὰν λεπτὴ πνοή, σὰν δροσερὴ αὔρα τοῦ οὐρανοῦ, θὰ δροσίζῃ, θὰ διαποτίζῃ καὶ θὰ ζωογονῇ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξί μας.

Ἂν ἐμεῖς ἔχουμε βαθειὰ μέσα μας τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, θὰ μένουμε ἀσάλευτοι ὅπως μένουν ἀσάλευτα τὰ νησάκια μέσα στὴ θύελλα τοῦ ὠκεανοῦ καὶ ὅπως μένουν ἀκίνητοι οἱ βράχοι μέσα στὴ θαλασσοταραχὴ τοῦ πελάγους. Ἂς μαίνωνται οἱ ἄνεμοι, ἂς λυσσοῦν ὅσο θέλουν τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἂς σείεται ἡ γῆ, ἂς βροντᾷ ὁ οὐρανός, ἂς σαλεύωνται τὰ ὄρη, ἂς σκοτίζεται ὁ ἥλιος, ἂς πέφτουν τ᾽ ἀστέρια, ἂς πολεμοῦν τὰ ἔθνη, ἂς γίνεται ὁ κόσμος ἄνω κάτω· ἐμεῖς θὰ ἔχουμε μέσα μας τὴν εἰρήνη, καὶ θὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι.

Τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἐσωτερική, τὴ μυστική, τὴ βαθειά, τὴν θεία, κανένας ἄνθρωπος καὶ κανένα πρᾶγμα δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τὴν ἀφαιρέσῃ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ πιστοῦ.
Αὐτός, μέσα σ᾽ ἕνα κόσμο ταραγμένο καὶ ἀνήσυχο, θὰ μπορῇ τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων νὰ ψάλλῃ μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: (Ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Μεσολόγγι, φ. 230-231/1939, σ. 138) καὶ ἀναδημοσιεύθηκε στὸ βιβλίο Χριστούγεννα (Ἀθῆναι 1995 2 , σσ. 319-325). Μεταγλώττισις στὴν ὁμιλουμένη σήμερα καὶ ἐλάχιστη ἐπέκτασις 21-11-2016.)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Γεννηθέντι ἀδελφοί,

Ἡ Γέννηση τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ ἡμῶν κατά τήν ἀνθρώπινή Του φύση, πρό περίπου δύο χιλιάδων ἐτῶν, συνέβη κατά τό πάνσοφο θεῖο σχέδιο σέ περίοδο γεωπολιτικῆς εἰρήνης καί ἁρμονίας ὑπό τόν Καίσαρα Αὔγουστο τῆς Ρώμης, ὥστε ἀργότερα ἡ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου νά ἐπιτευχθεῖ εὐχερέστερα· κατά τήν ἱερά Ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπί τῆς γῆς ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο ... καί ὑπό μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται». Πόσο διαφορετική ἀπό ἐκείνην εἶναι ἡ σημερινή κατάσταση, ὅταν παγκοσμίως, παρά τήν τεχνική πρόοδο τοῦ ἀποστατοῦντος κόσμου, ἐπικρέμανται τώρα «φόβοι καί προσδοκίαι τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ» ποικίλων δεινῶν (Λουκ. 21, 26)!

Ἐάν ὅμως ἀπουσιάζει ἐν πολλοῖς στίς μέρες μας ἡ γεωπολιτική εἰρήνη, καί μάλιστα ἡ εὐσεβής καί ἔνθεη ἐκείνη τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία τῆς Ρωμηοσύνης μας διατήρησε ἐπί αἰῶνες, ὡστόσο τό κοσμοσωτήριον ἔργο τοῦ τικτομένου ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ Σωτῆρος Χριστοῦ, «τοῦ ἀναβάντος ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τά πάντα» (Ἐφ. 4,10), εἶναι διά παντός τέλειο – χωρίς νά χρῄζει συμπληρώσεως ἤ ἀνανεώσεως - ἀνεξάλειπτο, παγκόσμιο καί νικητήριον ἐπί τοῦ κόσμου, διότι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. 4, 4)· τῆς δικῆς Του πολιτείας καί Βασιλείας ἔχουμε πολιτογραφηθεῖ πολῖτες μέσῳ τοῦ Παναγίου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας· «ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί ὀνόματι Θεότητος, Σοῦ τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς». Ἡ ἰδιότητα αὐτή τῆς κατά Χριστόν πολιτείας δέν εἶναι καταχωρισμένη μόνον σέ χαρτιά καί ἐκφαινόμενη σέ ἔργα πολιτισμοῦ, ἀλλά στόν ἔσω ἄνθρωπο τῆς καρδίας, μέ ἐσωτερική ἄνωθεν ἐκ Θεοῦ βεβαιότητα · εἶναι «ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλά Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξί λιθίναις, ἀλλά ἐν πλαξί καρδίαις σαρκίναις» (Β΄ Κορ. 3,3).

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ μόνοι αὐθεντικοί ἑρμηνευτές τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλύψεως τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ, οἱ διάδοχοι τῶν ἁγίων Πατριαρχῶν καί Προφητῶν καί Ἀποστόλων, διεισδύουν εἰς βάθος στό ἀπερινόητο μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ καί ἐξάγουν ἀπό τά βάθη τοῦ Πνεύματος διδάγματα ἅγια, ἱερά, πού ἀνυψώνουν τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας πολύ μακρύτερα ἀπό μιά ἁπλῆ, ἑορταστική καί ἠθικολογική ἀντιμετώπιση τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ὡς ἑνός «παραδείγματος»· μᾶς εἰσάγουν στό εὐρύτερο πλαίσιο τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαρχή τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ἡ ἱστορική κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ὁ δικός μας Συμπολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναπτύσσει μέ θεϊκή σοφία τό πῶς ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀναδεικνύει μεταξύ ἄλλων ὄχι μόνον τήν θεία φιλανθρωπία, ἀλλά καί τήν θεία δικαιοσύνη · ἔτσι ὁ Χριστός μᾶς διδάσκει ἐμπράκτως τό νά εἴμαστε δίκαιοι, ἀκόμη καί ὅταν μποροῦμε νά δροῦμε μέ ἀκατάβλητη ἰσχύ, ὥστε νά γίνει ἡ δικαιοσύνη αἰώνιο κτῆμα μας· «διδαχθῆναι δέ καί τούς ἀνθρώπους ἔδει τήν δικαιοσύνην ἐνταῦθα δι΄ ἔργων ἐν τῷ καιρῷ τῆς θνητότητος ἐπιδείκνυσθαι, ἵν’ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἀθανασίας τήν δύναμιν λαβόντες, ἀκατάβλητον ἔχωσι».

Σέ τί συνίσταται, ὅμως, ἡ θεία αὐτή δικαιοσύνη ἐν προκειμένῳ, χάριν τῆς ὁποίας ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησε, ἄν καί ἦταν δυνατόν νά καταργήσει κατ’ εὐθεῖαν, χωρίς νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος, τήν δύναμη τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου; Ἐν πρώτοις, ἐπειδή ἡ ἀνθρωπότητα νικήθηκε ἀπό τόν διάβολο διά τῆς προπατορικῆς παρακοῆς, ἦταν ἀπαραίτητο τώρα νά νικήσει τόν ἀρχέκακον ὄφι ἡ ἀνθρώπινη φύση, καί ὄχι ἀπ’εὐθείας ὁ Παντοδύναμος Θεός· «ἔδει ὑπό τῆς νικηθείσης φύσεως νικηθῆναι τόν νικήσαντα ... ἔδει τε καί ἀναγκαῖον ἦν ἄνθρωπον γενέσθαι ἁμαρτίας ἄγευστον ἐσόμενον»· ὅμως μόνον ὁ Θεάνθρωπος μποροῦσε νά εἶναι ὡς ἄνθρωπος ἐντελῶς ἀναμάρτητος, ὥστε νά νικήσει, καθότι εἶναι «τῆς τοῦ διαβόλου δουλείας δικαίως ἐλεύθερος». Ἐπίσης, ἐπειδή ὅλοι οἱ μέχρι τότε ἄνθρωποι φαίνονταν κληρονόμοι τῆς προπατορικῆς φθορᾶς, τῶν συνεπειῶν τῆς ἁμαρτίας τῶν Πρωτοπλάστων, κατηγορεῖτο ἀδίκως ἡ ἀνθρωπίνη φύση ὡς ἐκ τῆς δημιουργίας της κακή· μέ τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ ἀποκαθίσταται καί ἀποδεικνύεται ὄχι μόνον ἐκ φύσεως καλλίστη, ἀλλά κατάλληλη νά τήν ἐνδυθεῖ καί ὁ ἴδιος ὁ ἐπί πάντων Θεός· «διά τοῦτο ἀναλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν Θεός, ἵνα δείξῃ τοσοῦτον ἁμαρτίας οὖσαν ἐκτός, καί τοσοῦτο κεκαθαρμένην, ὡς καί ἑνωθῆναι Τούτῳ δύνασθαι καθ΄ ὑπόστασιν καί συνδιαιωνίζειν Αὐτῷ ἀδιαίρετον». Ἔτσι δικαιώνεται καί ἡ ἀρχαία θεία παιδαγωγία ἐπί τῶν πρωτοπλάστων, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν θνητοί «φθόνῳ τοῦ πονηροῦ καί συγχωρήσει δικαίᾳ τοῦ Ἀγαθοῦ», διότι θά ἦταν ἄδικο νά ἔχει τιμωρήσει ὁ Θεός τήν ἀνθρώπινη φύση, ἄν θά ἦταν αὐτή ἐξ ὁρισμοῦ κακή, «ὡς μή δικαίως καταδικάσας τόν ὑπ’ Αὐτοῦ γεγονότα καταδίκης ἄξιον ἄνθρωπον»

Περαιτέρω, ἡ θεία δικαιοσύνη ἐξισορροπεῖ τήν κακία τοῦ διαβόλου κατά τοῦ ἀνθρωπίνου γένους: ὁ διάβολος, «τῆς τυραννίδος ἐραστής, τῇ δικαιοσύνῃ μαχόμενος», ἀδίκως μᾶς φθόνησε, ὁ Θεός καί Πλάστης μας δικαίως ἀγάπησε τήν σωτηρία μας· ὁ πονηρός μέ ἀδικία καί δόλο διενήργησε ὅσα ὁδήγησαν στήν πτώση μας, ἐνῷ ὁ Σωτήρ μέ δικαιοσύνη καί σοφία ἐπέφερε τήν τελεία ἧττα τοῦ διαβόλου· «ὡς ἐκεῖνος ἀδίκως ἠράσθη τῆς ἀπωλείας τοῦ Θεοῦ πλάσματος, οὕτως ἐνδίκως ὁ πλάσας ἠράσθη τῆς σωτηρίας τοῦ πλαστουργήματος· καί ὡς ἐκεῖνος ἀδικίᾳ καί δόλῳ τήν νίκην ἑαυτοῦ καί τήν τοῦ ἀνθρώπου πτῶσιν κατέπραξεν, οὕτως ὁ ἐλευθερωτής ἐν δικαιοσύνῃ καί σοφίᾳ τήν ἧτταν εἰς τέλος τοῦ ἀρχεκάκου καί τήν ἀνακαίνισιν τοῦ οἰκείου ἐξείργασται πλάσματος». Σέ ὅλα αὐτά διαλάμπει ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐνεργεῖ δικαίως καί ὄχι τυραννικῶς: «αὕτη γάρ ἀρίστη τάξις, προηγεῖσθαι τήν δικαιοσύνην τῆς δυνάμεως, καί τοῦτο θείας ὡς ἀληθῶς καί ἀγαθῆς δεσποτείας, ἀλλ’ οὐ τυραννίδος ἔργον τῇ δικαιοσύνῃ τήν δύναμιν ἕπεσθαι».

Ἡ ἄκτιστη θεία Σοφία καί Πρόνοια, Ταμίας καί Παροχεύς τῆς ὁποίας εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Πατρός, βλέπουμε ὅτι ἐπιβλέπει ὅλη τήν πορεία τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου μας· οἱ ἅγιοι Πατέρες πάντοτε καί ἐν προκειμένῳ μᾶς τονίζουν ὅτι οἱ δυσχέρειες τοῦ παρόντος βίου, κατά μίμηση τοῦ Γεννωμένου καί διωκομένου Χριστοῦ, εἶναι ἀπαραίτητη προετοιμασία γιά τήν σωτηρία μας, «πρός διόρθωσιν τῶν ἁμαρτημάτων, πρός γυμνασίαν, πρός κατάληψιν [=συνειδητοποίησιν] τῆς τοῦ βίου τούτου ταλαιπωρίας, πρός προτροπήν τοῦ ἐπιθυμεῖν διαπύρως τήν καινήν ὄντως ζωήν καί μακαριότητα» μολονότι παραμένουμε «ἀοράτως ἐνδεδυμένοι Χριστόν». Ἡ ἱερά ὑμνογραφία μᾶς προτρέπει, λοιπόν, αὐτές τίς ἡμέρες νά προετοιμασθοῦμε καταλλήλως, ἱερουργώντας ἐσωτερικῶς τήν ἀπολύτρωσή μας μέ τήν ἱερά Ἐξομολόγηση καί τά δάκρυα μετανοίας, «ἱερουργεῖσθαι τό λύτρον γινώσκοντες ἐκ τῶν ἰδίων σπλάγχνων τε καί δακρύων πηγῆς, Χριστῷ διά τῆς ἐξαγορεύσεως πιστοί προσέλθωμεν», ὥστε νά συμμετάσχουμε στήν παγκόσμια χαρά · «ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται» !

Μέ θερμότατες εὐχές γιά εὐλογημένα Χριστούγεννα, 

Ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος

† Ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.

Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.

Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα, καὶ κεῖνα παράφωνα.

Ἀντίκρυ στὸν μεγάλον καφενὲ τ᾿ Ἀσημένιου ἤτανε κάτι φτωχομάγαζα, τσαρουχάδικα, ψαθάδικα καὶ τέτοια. Ἴσια-ἴσια ἀντίκρυ στὴ μεγάλη πόρτα τοῦ καφενὲ ἤτανε ἕνα μικρὸ καφενεδάκι, τὸ πιὸ φτωχικὸ σ᾿ ὅλη τὴν πολιτεία, μία ποντικότρυπα.

Ἐνῷ ὁ μεγάλος ὁ καφενὲς φεγγολογοῦσε καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θολὰ ἀπὸ τὴ ζέστη, ἡ ποντικότρυπα ἤτανε σκοτεινή, γιατὶ ἡ λάμπα, μία λάμπα τσιμπλιασμένη, μία ἄναβε, μία ἔσβηνε, ὅπως ἔμπαινε ὁ χιονιᾶς ἀπὸ τὰ σπασμένα τζάμια τῆς πόρτας. Ἡ φιτιλήθρα ἤτανε στραβοβιδωμένη καὶ τσαλαπατημένη σὰν τὸ μοῦτρο τοῦ καφετζῆ, τοῦ μπαρμπα-Γιαννακοῦ τοῦ Χατζῆ, τὸ φιτίλι στραβοκομμένο, τὸ γυαλὶ σπασμένο ἀπὸ τό ῾να μάγουλο καὶ στὴν τρύπα εἴχανε κολλημένο ἕνα κομμάτι ταραμαδόχαρτο. Βάλε μὲ νοῦ σου τί φῶς ἔδινε μία τέτοια λάμπα! Κάτω τὰ σανίδια ἤτανε σάπια καὶ τρίζανε. Στὸν τοῖχο ἤτανε κρεμασμένα δύο-τρία παμπάλαια κάντρα, καπνισμένα σὰν ἀρχαῖα εἰκονίσματα: τό ῾να παρίστανε τὸν Μέγα Πέτρο μέσα σὲ μία βάρκα ποὺ τὴν ἔδερνε ἡ φουρτούνα, τ᾿ ἄλλο τὸν μάντη Τειρεσία ποὺ μιλοῦσε μὲ τὸν Ἀγαμέμνονα, τ᾿ ἄλλο τὸν Παναγῆ τὸν Κουταλιανὸ ποὺ πάλευε μὲ τὴν τίγρη.

Ἡ πελατεία ἤτανε συνέχεια μὲ τὸ καφενεῖο. Ὅλοι-ὅλοι ἤτανε πέντ᾿ - ἕξι γέροι σκεβρωμένοι, σαράβαλα, μὲ κάτι τρύπιες γοῦνες ποὺ δὲν τὶς ἔπιανε ἀγκίστρι. Δύο-τρεῖς ἤτανε γιαλικάρηδες, δηλαδὴ εἴχανε καμιὰ σάπια βάρκα καὶ βγάζανε θαλασσινὰ γιὰ μεζέδες, ποὺ τὰ λέγανε γιαλικά, γιατὶ βρίσκουνται στὸ γιαλό, δηλαδὴ στὰ ρηχὰ νερά. Οἱ ἄλλοι ἤτανε φρουκαλάδες, δηλαδὴ κάνανε φρουκαλιές. «Ἤτανε καὶ κανένας νεροκουβαλητὴς καὶ κανένας καρβουνιάρης. Νά, αὐτὴ ἤτανε ἡ πελατεία.

Ὁ βοριᾶς ἔμπαινε μέσα μὲ τὴν τρούμπα, καὶ στριφογύριζε τὴ λάμπα ποὺ κρεμότανε ἀπὸ τὸ μαυρισμένο ταβάνι, κι ἀναβόσβηνε. Ἀπὸ τὸ κρύο τρέμανε οἱ γέροι καὶ χουχουλίζανε τὰ χέρια τους, τὰ βάζανε κι ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὸ τσιγάρο, τάχα γιὰ νὰ ζεσταθοῦνε.

Ὁ φουκαρὰς ὁ καφετζής, γιὰ νὰ μὴν παγώσει, ἔκανε σουλάτσο, πηγαινοερχότανε ἀπὸ τὸ τεζάκι ἴσαμε τὴν πόρτα, μὲ τὴν παλιογούνα ριχμένη ἀπὸ πάνω του καί, γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στὴν πελατεία, ἐκεῖ ποὺ σουλατσάριζε, τὸν ἐπίανε τὸ σύγκρυο καὶ χτυπούσανε τὰ κατωσάγονά του, κι ἕσφιγγε ἀπάνω του τὴν παλιοπατατούκα του κι ἔλεγε:

— Ἐεεέχ! Μωρὲ ζεστὸ ποὺ εἶναι τὸ καφενεδάκι μας!...

Ὕστερα γύριζε κι ἔδειχνε τὸν μεγάλον καφενέ, ποὺ καπνίζανε κάργα οἱ σόμπες, κι ἔλεγε:

— Ἀντίκρυ, σκυλὶ ψοφᾶ ἀπὸ τὸ κρύο..., σκυλὶ ψοφᾶ!

Ὁ καημένος ὁ μπαρμπα-Χατζῆς!

Ἀπ᾿ ὄξω περνοῦσε κόσμος βιαστικός, μὲ γέλια καὶ μὲ χαρές. Ἀπὸ ῾δῶ κι ἀπὸ ῾κεῖ ἀκουγόντανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ μαγαζιά.

Ἡ ὥρα περνοῦσε κι ἀνάριευε σιγὰ-σιγὰ ὁ κόσμος. Τὰ μαγαζιὰ σφαλοῦσαν ἕνα-ἕνα. Μοναχὰ μέσα στὰ μπαρμπεριὰ ξουριζόντανε ἀκόμα κάτι λίγοι.

Στὸ τσαρσὶ λιγόστευε ἡ φασαρία, μὰ στοὺς μαχαλάδες γυρίζανε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ φανάρια καὶ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ σπίτια. Οἱ πόρτες ἤτανε ἀνοιχτές, οἱ νοικοκυραῖοι, οἱ νοικοκυρᾶδες καὶ τὰ παιδιά τους, ὅλοι ἤτανε χαρούμενοι, κι ὑποδεχόντανε τοὺς ψαλτάδες, καὶ κεῖνοι ἀρχίζανε καλόφωνοι σὰν χοτζᾶδες:

Καλὴν ἑσπέραν, Ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,
Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.

Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,
οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη...

Κι ἀφοῦ ξιστορούσανε ὅσα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Ἰωσήφ, τοὺς ἀγγέλους, τοὺς τσομπάνηδες, τοὺς μάγους, τὸν Ἡρώδη, τὸ σφάξιμο τῶν νηπίων καὶ τὴν Ῥαχὴλ ποὺ ἔκλαιγε τὰ τέκνα της, ὕστερα τελειώνανε μὲ τοῦτα τὰ λόγια:

Ἰδοὺ ὁποὺ σᾶς εἴπαμεν ὅλην τὴν ἱστορίαν,
τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Χριστοῦ γέννησιν τὴν ἁγίαν.

Καὶ σᾶς καλονυκτίζομεν, πέσετε κοιμηθεῖτε,
ὀλίγον ὕπνον πάρετε καὶ πάλιν σηκωθεῖτε.

Καὶ βάλετε τὰ ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθεῖτε,
στὴν ἐκκλησίαν τρέξατε, μὲ προθυμίαν μπεῖτε.

Ν᾿ ἀκούσετε μὲ προσοχὴν ὅλην τὴν ὑμνωδίαν
καὶ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὴν θείαν λειτουργίαν.

Καὶ πάλιν σὰν γυρίσετε εἰς τὸ ἀρχοντικόν σας,
εὐθὺς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τὸ φαγητόν σας.

Καὶ τὸν σταυρόν σας κάμετε, γευθεῖτε, εὐφρανθεῖτε,
δότε καὶ κανενὸς πτωχοῦ, ὅστις νὰ ὑστερεῖται.

Δότε κι ἐμᾶς τὸν κόπον μας, ὅ,τ᾿ εἶναι ὁρισμός σας,
καὶ ὁ Χριστός μας πάντοτε νὰ εἶναι βοηθός σας.

Καὶ εἰς ἔτη πολλά.

Νπαίνανε στὸ σπίτι μὲ χαρά, βγαίνανε μὲ πιὸ μεγάλη χαρά. Παίρνανε ἀρχοντικὰ φιλοδωρήματα ἀπὸ τὸν κουβαρντᾶ τὸν νοικοκύρη, κι ἀπὸ τὴ νοικοκυρὰ λογιῶ-λογιῶν γλυκά, ποὺ δὲν τὰ τρώγανε, γιατὶ ἀκόμα δὲν εἶχε γίνει ἡ Λειτουργία, ἀλλὰ τὰ μαζεύανε μέσα σὲ μία καλαθιέρα.

Ἀβραμιαῖα πράγματα! Τώρα στεγνώσανε οἱ ἄνθρωποι καὶ γινήκανε σὰν ξερίχια ἀπὸ τὸν πολιτισμό! Πᾶνε τὰ καλὰ χρόνια!

Ὅλα γινόντανε ὅπως τά ῾λεγε τὸ τραγούδι: Πέφτανε στὰ ζεστά τους καὶ παίρνανε ἕναν ὕπνο, ὥσπου ἀρχίζανε καὶ χτυπούσανε οἱ καμπάνες ἀπὸ τὶς δώδεκα ἐκκλησιὲς τῆς χώρας. Τί γλυκόφωνες καμπάνες! Ὄχι σὰν τὶς κρύες τὶς εὐρωπαϊκές, ποὺ θαρρεῖς πὼς εἶναι ντενεκεδένιες! Στολιζόντανε ὅλοι, βάζανε τὰ καλά τους, καὶ πηγαίνανε στὴν ἐκκλησιά.

Σὰν τελείωνε ἡ Λειτουργία, γυρίζανε στὰ σπίτια τους. Οἱ δρόμοι ἀντιλαλούσανε ἀπὸ χαρούμενες φωνές. Οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν ἤτανε ἀνοιχτὲς καὶ φεγγοβολούσανε. Τὰ τραπέζια περιμένανε στρωμένα μ᾿ ἄσπρα τραπεζομάντηλα, κι εἴχανε πάνω ὅτι βάλει ὁ νοῦς σου. Φτωχοὶ καὶ πλούσιοι τρώγανε πλουσιοπάροχα, γιατί οἱ ἀρχόντοι στέλνανε ἀπ᾿ ὅλα στοὺς φτωχούς. Κι ἀντὶς νὰ τραγουδήσουνε στὰ τραπέζια, ψέλνανε τὸ Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει, Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. Ἀφοῦ εὐφραινόντανε ἀπ᾿ ὅλα, πλαγιάζανε «ξέγνοιαστοι, σὰν τ᾿ ἀρνιὰ ποὺ κοιμόντανε κοντὰ στὸ παχνί, τότες ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Τώρα ἂς πᾶμε τὴν ἴδια βραδιὰ στὴν ἀντικρινὴ στεριά, ποὺ τρεμοσβήνουνε ἕνα-δύο μικρὰ φωτάκια, πέρα ἀπὸ τὸ πέλαγο ποὺ βογγᾶ ἀπὸ τὸν ἄγριο τὸν χιονιᾶ.

Εἶναι ἕνα μαντρὶ πίσω ἀπὸ μία ραχούλα κοντὰ στὴ θάλασσα, φυτρωμένη ἀπὸ πουρνάρια. Αὐτὸ τὸ μαντρὶ εἶναι τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου. Τὰ πρόβατα εἶναι σταλιασμένα κάτω ἀπὸ τὴ σαγιὰ καὶ ἀκούγουνται τὰ κουδούνια, τὶν-τίν, ὅπως ἀναχαράζουνε. Ἐπειδὴ γεννᾶνε, οἱ τσομπαναραῖοι παρὰ-φυλάγουνε καί, μόλις γεννηθεῖ κανένα ἀρνί, τ᾿ ἁρπᾶνε καὶ τὸ μπάζουνε στὸ καλύβι καὶ τὸ ζεσταίνουνε στὴ φωτιὰ νὰ μὴν παγώσει. Ἀπ᾿ ὄξω φωνάζουνε οἱ μαννάδες. Ἡ φωτιὰ ξελοχίζει καὶ τὸ καλύβι εἶναι σὰν χαμάμι.

Ἐκεῖ-μέσα βρίσκουνται ἓξ᾿-ἑφτὰ νοματέοι, καθισμένοι γύρω ἀπὸ τὸν σοφρᾶ. Πρῶτος εἶναι ὁ ἀρχιτσέλιγκας Γιάννης ὁ Βλογημένος, πού, ἅμα τὸν δεις, θαρρεῖς πῶς βρίσκεσαι ἀληθινὰ στὸ μαντρὶ ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Εἶναι ἀρχαῖος ἄνθρωπος, ἀθῶος, μὲ γένια μαῦρα, σὰν ἅγιος. Τὰ ροῦχα ποὺ φορᾶ εἶναι βρακιὰ ἀνατολίτικα, στὰ ποδάρια του ἔχει τυλιγμένα πετσιὰ δεμένα μὲ λαγάρες, στὸ σελάχι του ἔχει ἤσκα καὶ τσακμάκι. Κι οἱ ἄλλοι τσομπάνηδες εἶναι σὰν τὸν Γιάννη, μονάχα ποὺ ὁ Γιάννης κάθεται μὲ τὸ πουκάμισο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ἐπειδὴ βγαίνουνε ὄξω γιὰ νὰ κοιτάζουνε τὰ νιογέννητα, φορᾶνε προβιὲς προβατίσιες μὲ τὸ μαλλὶ γυρισμένο ἀπὸ μέσα.

Αὐτοὶ ποὺ κάθουνται στὸν σοφρᾶ εἶναι μουσαφιραῖοι. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Παναγῆς ὁ Στριγκάρος, κοντραμπατζῆς ξακουσμένος γιὰ τὴν παλικαριά του. Εἶχε πάγει γιὰ κυνήγι καὶ νυχτώθηκε στὸ μαντρί. Μὲ τὸν Γιάννη γνωριζόντανε ἀπὸ χρόνια, κι εἶχε κοιμηθεῖ πολλὲς φορὲς στὴ στάνη. Οἱ ἄλλοι τρεῖς ἤτανε καρβουνιάρηδες, ποὺ κάνανε κάρβουνα ἐκεῖ-κοντά. Οἱ ἄλλοι δύο ἤτανε ψαρᾶδες, ὁ γερο-Ψύλλος μὲ τὸ γιό του τὸν Κωσταντῆ.

Καθόντανε λοιπὸν γύρω στὸ σοφρᾶ καὶ τρώγανε. Ἀπάνω στὸ τραπέζι ἤτανε κρέατα, μυτζῆθρες ἀνάλατες, μανούρια, ἁγίζια, ψάρια, μπεκάτσες ψητές, τσίχλες, κι ἄλλα πουλιὰ τοῦ κυνηγιοῦ.

Ὁ ἕνας ὁ καρβουνιάρης ἤτανε ἀπὸ τὰ μπουγάζια τῆς Πόλης, ἀπὸ τὴ Μάδυτο, κι ἤξερε κι ἔψελνε καλά, εἶχε καὶ φωνὴ γλυκιὰ καὶ βαριά, τζουράδικη. Ἔψαλε τὸ Μεγάλυνον, ψυχή μου, μὲ τέτοιο μεράκι, ποὺ κλάψανε οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἀκούγανε, κι ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Τὸ καλύβι γίνηκε σὰν ἐκκλησιά, ἔλεγες πὼς ἐκεῖ μέσα γεννήθηκε ὁ Χριστός.

Ἀπ᾿ ἔξω ὁ χιονιᾶς μούγκριζε καὶ τσάκιζε τὰ ρουπάκια. Ὁ γερο-Στριγκάρος καθότανε στὰ σκοτεινὰ συλλογισμένος καὶ μασοῦσε τὸ μουστάκι του. Φοροῦσε μία κατσούλα ἀπὸ ἀστραχάν, μ᾿ ὅλο ποὺ ἔκανε ζέστη, κι εἶχε χωμένη τὴν ἀπαλάμη τοῦ κάθε χεριοῦ του μέσα στ᾿ ἀνοιχτὸ μανίκι τ᾿ ἀλλουνοῦ χεριοῦ.

Γιὰ μία στιγμὴ σωπάσανε νὰ κουβεντιάζουνε. Ὁ Στριγκάρος, σκυφτός, κοίταζε τὸ χῶμα. Κούνησε κάμποσο τὸ κεφάλι του, κι ἄνοιξε τὸ στόμα του κι εἶπε:

Βρὲ παιδιά, καλὰ ἐσεῖς, γιορτάζετε τὴ χάρη Του, εἴσαστε καλοὶ ἄνθρωποι. Ἂμ ἐγώ, τί ψυχὴ θὰ παραδώσω, ποὺ σκότωσα καμιὰ κοσαριὰ ἀνθρώπους; Ἀκόμα καὶ γυναῖκες ξεκοίλιασα, καὶ μωρὰ πράματα χάλασα!

Κανένας δὲ μίλησε. Ὕστερ᾿ ἀπὸ ὥρα, σὰν νά ῾τανε μοναχός, ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι ἀναστέναξε κι εἶπε:

«Ἄραγες ὑπάρχει Κόλαση καὶ Παράδεισο;...

Καὶ δάγκασε τὸ μουστάκι του. Ξανακούνησε τὸ κεφάλι του κι εἶπε μέσα στὸ στόμα του, σὰ νὰ μιλοῦσε μὲ τὸν ἑαυτό του:

Δὲν μπορεῖ! Κάτιτις θὰ ὑπάρχει…

Καὶ δὲν ξαναμίλησε.

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar

Μετά την ήττα του Γεωργίου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη) στην Κρούγια το 1463, δεν παρατηρείται καμία αλβανική κίνηση. Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Βερολίνου, οι Αλβανοί συγκρότησαν το Συνέδριο της Πριζρένης, γέννημα του οποίου ήταν ο «Αλβανικός Σύνδεσμος», ο επικεφαλής του οποίου Αμπντούλ Μπέης Φράσερι, ζητούσε την αυτονομία της Αλβανίας, στην οποία συμπεριελάμβανε και την Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα.

Ο μουσουλμανικός κόσμος αργότερα λησμόνησε και τον «Αλβανικό Σύνδεσμο» και την αυτονομία της Αλβανίας και συνέχισε τις υπηρεσίες του προς την τουρκική Πατρίδα. Αυτή την ιδέα καλλιέργησαν χριστιανοί αλβανιστές, οι οποίοι, μάλιστα, είχαν τύχει ελληνικής μόρφωσης στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Αυτοί εγκατέστησαν κέντρα δράσης τη Σόφια, το Βουκουρέστι, το Κάιρο και τη Βοστώνη της Αμερικής. Στη Σόφια δρούσε ο Κορυτσαίος Ιωάννης Βρεττός, ο οποίος σε συνεργασία με τον Ναΐμ Μπέη Φράσερι το 1855 ετύπωσαν τον Χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας» τα όρια της οποίας έφταναν μέχρι τη Βέροια και Νάουσα στα ανατολικά και στα νότια μέχρι την Ναύπακτο. Εκδίδονταν αυτή την εποχή και εφημερίδες που προπαγάνδιζαν για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».

Για τον αλβανικό λαό να μην γίνεται λόγος. Αυτός ζούσε μέσα στο σκοτάδι της αμάθειας. Κάποια απήχηση εύρισκε η κίνηση αυτή στους απόδημους Αλβανούς, οι περισσότεροι των οποίων, αν όχι όλοι, ήταν χριστιανοί και πριν προσέλθουν στον αλβανισμό, ήταν αφοσιωμένοι στον Ελληνισμό.

Από την άλλη μεριά η ιταλική προπαγάνδα βρήκε πρόσφορο έδαφος στο αλβανικό ζήτημα για την αποικιακή επέκταση της μεγαλομανίας της. Τα οικονομικά μέσα για την κίνηση της αλβανικής αυτονομίας, οι ασχολούμενοι με το θέμα αυτό, τα προσεταιρίζονταν από διάφορες Κυβερνήσεις, που ενδιαφέρονταν για την τύχη της Αλβανίας, τις οποίες, συνήθως, εξαπατούσαν. Για παράδειγμα, ο Ισμαήλ Κεμάλ Βλιόρα ασκούσε εμπόριο εν ονόματι της αλβανικής φιλίας, την οποία προσέφερε αντί γενναίας αμοιβής. Εξαπάτησε την Ελληνική Κυβέρνηση η οποία ανέλαβε την εκτύπωση αλβανικού λεξικού και άλλα έντυπα που μιλούσαν για αλβανικό εθνικισμό. Εξαπάτησε, επίσης, την Ιταλία αντί 400.000 χρυσών φράγκων. Τελικά έχοντας στις αποσκευές του γενναίο χρηματικό ποσό, αποβιβάστηκε από αυστριακό αντιτορπιλλικό στην Αυλώνα, τον Νοέμβριο του 1912, όπου και ανεκήρυξε την Αλβανική Αυτονομία (28 Νοεμβρίου 1912). Οι Τουρκαλβανοί, όταν διεπίστωσαν τον κίνδυνο για την οθωμανική αυτοκρατορία και ότι θα έχαναν τα αγαθά της Εξουσίας, τότε άρχισαν να κινούνται αργά γύρω από την ιδέα της αυτονομίας της Αλβανίας. Η αλβανική αυτονομία του 1912 δεν ήταν αποτέλεσμα αγώνων του αλβανικού λαού για ανεξαρτησία και ελευθερία, αλλά γέννημα και της διπλωματίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφού οι Αλβανοί υπήρξαν από τα πιστότερα αφοσιωμένα ερείσματα της Υψηλής Πύλης. Αλβανοί πρωθυπουργοί, υπουργοί και ανώτατοι στρατιωτικοί και πολιτικοί υπάλληλοι διοίκησαν την αυτοκρατορία, γεγονός που το εκμεταλλεύτηκαν με κάθε τρόπο. Έπειτα, η αλβανική ανεξαρτησία, είναι έργο διπλωματικού ανταγωνισμού μεταξύ Αυστρίας και Ιταλίας, οι οποίες είχαν βλέψεις επί της Αδριατικής θάλασσας και του Ιονίου Πελάγους, καθώς και στις απέναντι ακτές.

Έτσι φάνηκε καθαρά η ειλημμένη δυσμενής απόφαση για την Ελλάδα των Μεγάλων Δυνάμεων στο Συνέδριο του Λονδίνου, το οποίο αναγνώρισε το αλβανικό κράτος και στη συνέχεια διέπραξε μεγάλη αδικία σε βάρος της Ελλάδας διά του περιορισμού των γεωγραφικών ορίων στο χώρο της Ηπείρου υπέρ της Αλβανίας. Λίγους μήνες αργότερα, στις 17/30 Μαΐου 1913, υπογράφτηκε στο Λονδίνο η συνθήκη μεταξύ της Αυτού Μεγαλειότητος του Αυτοκράτορος των Οθωμανών και των Αυτών Μεγαλειοτήτων των Συμμάχων Ηγεμόνων, το 3ο άρθρο της οποίας προέβλεπε τον διακανονισμό των συνόρων της Αλβανίας.

Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών ήταν η δημιουργία του «Βορειοηπειρωτικού ζητήματος». Ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» στην αρχή είχε καθαρή διπλωματική και πολιτική έννοια. Καθιερώθηκε από το 1913 για εκείνο το τμήμα που βρίσκεται πέρα από την ελληνική μεθόριο, ενώ δεν υπάρχει «Βόρειος Ήπειρος» ως ξεχωριστή ενότητα που να διακρίνεται από την υπόλοιπη Ήπειρο. Τότε πήγαν στο Λονδίνο εκπρόσωποι των Επαρχιών Πρεμετής, Τεπελενίου, Αργυροκάστρου, Δελβίνου και Χιμάρας, για να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που απέρρεαν από αυτή τη συνθήκη γι’ αυτές τις επαρχίες, οι οποίες έμειναν έκτοτε γνωστές ως «Βόρειος Ήπειρος» μέχρι σήμερα.

Τελικά η λεγόμενη «Βόρειος Ήπειρος» με το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17 Δεκεμβρίου 1913) παραχωρήθηκε στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος. Με τη λήξη του Δευτέρου Μεγάλου Πολέμου, δυστυχώς, η στάση της Ελλάδας απέναντι στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα, μετά το 1944, ήταν χλιαρή και μάλλον αδιάφορη. Το ελληνικό κράτος με τις εσωτερικές κομματικές διενέξεις, συνετέλεσε στην απογοήτευση και στην απελπισία του μειονοτικού πληθυσμού. Ήταν φυσικό, μέσα σε σαράντα χρόνια και κάτω απο το στυγνό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα, το φρόνημα του ελληνικού πληθυσμού να πέσει σε χαμηλό επίπεδο.

Μετα την πτώση του Χοτζικού καθεστώτος και την επανασύνδεση των δεσμών του Βορειοηπειρωτικού κόσμου με τον μητροπολιτικό κορμό, άρχισε ο επανευαγγελισμός στην ορθόδοξη πίστη και κάποιο σχετικό ενδιαφέρον από την επίσημη ελληνική Πολιτεία προς τους Έλληνες του βόρειου Ηπειρωτικού τμήματος, που βίωσαν διώξεις, κατατρεγμούς, φυλακίσεις, εξορίες και θανάτους.

Πηγή: Χειμάρρα

Ιστολογίου Κατάνυξις: Όπως είχαμε αποκαλύψει εγκαίρως, στην τελευταία συνεδρίασή της, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος (Δ.Ι.Σ.) είχε ρητή εντολή απευθείας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, που απαιτούσε την καρατόμηση του πατρός Θεοδώρου Ζήση και των συν αυτώ.

Στη συνέχεια δημοσιεύσαμε πρώτοι την επιστολή που απέδειξε με θλιβερό τρόπο, πως ο Οικουμενικός Πατριάρχης επιχειρεί να γίνει Καπετάν Φοβέρας και Τρομάρας για την Εκκλησία της Ελλάδος

Πιστέψαμε τότε ειλικρινά και γράψαμε οτι “κατά τα φαινόμενα η Δ.Ι.Σ. αφόπλισε την πατριαρχική βόμβα, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και τοποθέτησε το Πατριαρχικό γράμμα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας”.

Σήμερα με αποκλειστικό διπλό έγγραφο φωτιά, καταγγέλουμε το φασιστικό πρόσωπο της Εκκλησιαστικής διοίκησης. Αποκαλύπτουμε με τραγικό τρόπο, πως η βόμβα του Πατριάρχη όχι μόνο δεν απενεργοποιήθηκε αλλά απασφαλίστηκε για να εκραγεί με στόχο τον πατέρα Θεόδωρο Ζήση και τον πατέρα Νικόλαο Μανώλη.

Πρόθυμος δήμιος, φυσικός αυτουργός και αδίστακτος εκτελεστής του πρωτοφανούς Πατριαρχικού τρομοκρατικού γράμματος, το πειθήνιο όργανο, ο περίγελως και ανεξάντλητος τροφός των πρωϊνάδικων και των σατιρικών εκπομπών, ο… συνήθης ύποπτος.

Αντί να αρθεί στο ύψος της Αρχιερατικής του ευθύνης, να σηκώσει στους ώμους του τον σταυρό του μαρτυρίου, να ορθοτομήσει ελέγχοντας την Πατριαρχική αυθαιρεσία και να επαινέσει τους δύο κληρικούς, για τον αταλάντευτο αγώνα τους κατά της συνοδικής νομιμοποίησης του οικουμενισμού, που επιχειρείται με τη σύνοδο του Κολυμπαρίου Κρήτης, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, επιλέγει να εκτελέσει το διπλό “συμβόλαιο” της μαφίας του Φαναρίου.

Εμείς τους παραδίδουμε στη συνείδηση του πιστού λαού του Θεού και τον ίδιο και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και κυρίως τον Καπετάν Φοβέρα και Τρομάρα.

Κατόπιν της αποστολής των δύο εγγράφων στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και θερμής παρακλήσεως προς δημοσίευση από μέρους των απειλουμένων κληρικών (π.Θ.Ζήση και Π.Ν.Μανώλη), δημοσιεύουμε κατά σειράν, με μορφή κειμένου, τις επιστολές του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, πρώτα προς τον π. Νικόλαο Μανώλη και έπειτα προς τον π. Θεόδωρο Ζήση, παραθέτοντας και τα αντίστοιχα πρωτότυπα έγγραφα στο τέλος της ανάρτησης.

1η επιστολή

Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Η Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α

Ι Ε Ρ Α Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Σ Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η Σ

Βογατσικού 7 – 546 22 Θεσσαλονίκη, τηλ. 231-229871, και τηλεομ.231-229861.-
αριθμ. πρωτ. 722.- Εν Θεσσαλονίκη τη 10-12-2016.-

Αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερον
π. Νικόλαον Μανώλην, Εφημέριον
Ιερού Ναού αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης

Ενταύθα

Αιδεσιμολογιώτατε,

Έχοντες υπ’όψει, τας κατά καιρούς αλλά και προσφάτους αναφοράς σας, και τας ομιλίας σας, μέσω του διαδικτύου, εις τους ιστοτόπους katanixis.blogspot.gr και katihisis.blogspot.gr περί θεμάτων απτομένων της πνευματικής δικαιοδοσίας του Σεπτού Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, ετέρων Πατριαρχείων ως επίσης και της Εκκλησίας της Ελλάδος, και ότι κατά το Σάββατον 3ην Δεκεμβρίου 2016 απευθύνατε αντικανονικώς, «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο για το ψευδές Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου» παραθεωρούντες με τρόπον αντικανονικόν την οικείαν σας εκκλησιαστικήν αρχήν, και εν προκειμένω την Ιεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης, εις ην και ανήκετε κανονικώς και ουσιαστικώς ως κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, δεδομένου δε ότι ταύτα πάντα προκαλούν την πνευματικήν σύγχυσιν και διάστασιν των συνειδήσεων των πιστών του πληρώματος της καθ΄ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, πατρικώς σας γνωρίζομεν τα κάτωθι:

Διά της υπ’ αριθμ. 2195/1001/14-5-2015 Αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος μετατέθητε εις τον ιερόν Ναόν αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης κατόπιν της υπ’ αριθμ. πρωτ. 196/2-4-2015 ημετέρας αιτήσεως. Η εν λόγω μετάθεσή σας ως αναφέρεται, μεταξύ των άλλων, εις την σχετικήν Συνοδικήν Απόφασιν εγένετο και «…προς αποκατάστασιν της ειρήνης εν τη ενορία Προφήτου Ηλία άνω πόλεως Θεσσαλονίκης, προς κατασίγασιν και περεταίρω αποτροπήν της δημιουργίας φατριαστικών φαινομένων, προς ανάπαυσιν του ημετέρου λογισμού εν τη ενορία ημών… αλλά και ένεκα της πατρικής και προστατευτικής μερίμνης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, μη επιθυμούντος την κίνησιν καθ΄υμών κανονικής διαδικασίας, αλλ’ επιδιώκοντος την προστασίαν της ενότητος εντός της ενορίας του προφήτου Ηλία άνω πόλεως, ως και της ιερατικής υποστάσεως υμών, ου μην αλλά και την υμετέραν πνευματικήν ανέλιξιν και ωρίμανσην».

Διά των υπ’ αριθμ. 784/20-11-2015 και 923/31-12-2015 ημετέρων εγγράφων αποσταλλέντων προς υμάς και εχόντων πλήρη σχέσιν με την εσχάτως προβαλλομένην διά του διαδικτύου συμπεριφοράν σας, σάς κατεγράψαμεν πατρικώς και κατ’ οικονομίαν τας συμβουλάς και τας παραινέσεις βάσει των οποίων είχετε και έχετε την δυνατότητα καταλλαγής και ειρηνεύσεως προς οικοδομήν των ενοριτών σας.

Διά της υπό ημερομηνίαν 13-1-2016 επιστολής σας, απευθυνόμενης προς τον οικείον Μητροπολίτην σας, εκφράζετε αδυναμίαν αντιλήψεως του ακριβούς περιεχομένου του φερομένου καθ’ υμών πειθαρχικού παραπτώματος και παρακαλείτε να σας διευκρινήσωμεν σχετικώς προς κατανόησιν και συμμόρφωσίν σας τα όσα διά των ως άνω ημετέρων εγγράφων σας γνωρίζομεν. Εις την εν λόγω επιστολήν σας δεν σάς απεστείλλαμεν σχετικήν απάντησιν κρίνοντες τούς προβληματισμούς και τούς συλλογισμούς σας ατυχείς, οι οποίοι μάλιστα καταδεικνύουν την εκ μέρους σας έλλειψιν διαθέσεως προς κατανόησιν των υφ’ ημών γραφομένων.

Αναμένοντες άχρι τούδε την τοιαύτην υφ’ υμών συμμόρφωσιν και επαναφοράν εις την κανονικήν τάξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, διαπιστούμεν, δυστυχώς, ότι συνεχώς εμφανίζεται εις τους ιστοτόπους katanixis.blogspot.gr και katihisis.blogspot.gr η ψευδεστάτη είδησις βρίθουσα ανακριβειών και συκοφαντικών αναφορών ότι «Με νέα, πρόσφατη εντολή (20-11-2015), ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, απαγορεύει εκ νέου και στην ενορία του αγίου Σπυρίδωνος να Ομιλεί ο π. Νικόλαος!!! Κρίνεται ως επικίνδυνος!!! Ο π. Νικόλαος Μανώλης, εφημέριος του ιερού βυζαντινού ναού Προφήτου Ηλιού Θεσσαλονίκης επί 26 έτη, για λόγους Πίστεως (ως γνωστόν ο π. Νικόλαος δίνει μεγάλες μάχες εναντίον της παναίρεσης του Οικουμενισμού που έχει αλώσει τα υψηλά κλιμάκια της εκκλησιαστικής ηγεσίας), από τις 21 Μαῒου 2015, μετατέθηκε αναγκαστικά, με την σύμφωνη γνώμη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν αιτήματος του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, και την απόφαση του τελευταίου, στον ιερό ναό Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας. Στη νέα του ενορία ο π. Νικόλαος, παρά τις συνεχιζόμενες απειλές και τους εκφοβισμούς, συνεχίζει ακάθεκτος το αντιοικουμενιστικό και αντιαιρετικό του έργο καθώς και την εν γένει πνευματική του δραστηριότητα», ενώ εν τοις πράγμασιν καθίσταται πασιφανές ότι ομιλείτε ιδιωτικώς και δημοσίως, κηρύττετε και αρθρογραφείτε εν πλήρει ελευθερία.

Ωσαύτως, καθίσταται γνωστόν, ότι ένεκα των ομιλιών και των άρθρων σας εις το διαδίκτυον και εις τους ως άνω ιστοτόπους, προκαλείτε δυστυχώς και πάλιν την αναγραφήν ανοικείων, αναρμόστων και χυδαίων σχολίων όπως π.χ. «…να ξέρεις και τούτο όμως αν συλλειτουργήσεις μεθαύριο με τον ακατανόμαστο, θα μας απογοητεύσεις…» ή «…δεν χρειάζεσαι ιδιαίτερη ευλογία από κανέναν! Πρώτα απ’ όλα μην ξαναμνημονεύσεις τον Άνθιμο Θεσσαλονίκης. Τότε να δεις χάριν Κυρίου που θα λάβεις!».

Τέλος, εις την εν λόγω ανοικτήν επιστολήν σας διχάζετε και σκανδαλίζετε τους χριστιανούς με τα παρακάτω: «Για μας όλους τους παραδοσιακούς πιστούς, δε θα μένει, παρά η μόνη διέξοδος, η τελευταία μας δυνατότητα ευλογημένης αντίδρασης, η διακοπή του μνημοσύνου όσων ιεραρχών και πατριαρχών θα δεχτούν τις αποφάσεις της Κρήτης. Χιλιάδες κληρικοί και μοναχοί, πλήθος λαού, θα οδηγηθούμε στην αποτείχιση και τότε θα είναι πολύ αργά…».

Εν συνεχεία των ανωτέρω διαπιστούμεν εσχάτως, και δη, προ και μετά την σύγκλησιν της Μεγάλης εν Κρήτη συνελθούσης Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την αναφοράν σας κατά τας ομιλίας σας και μάλιστα μέσω του διαδικτύου εις ενεργείας του Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου και εταίρων Πατριαρχείων και Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως και της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Επί τούτοις, πατρικώς σας εφιστώμεν την προσοχήν, διά τελευταίαν φοράν, όπως του λοιπού, με σεβασμόν προς την κανονικότητα και την αγιότητα της κατ’ ανατολάς Ορθοδόξου, Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού και την νομιμότητα της τοπικής Διοικούσης Εκκλησίας, εις ην και ανήκετε κανονικώς, παύσητε να προβαίνητε εις σκανδαλισμόν των συνειδήσεων των πιστών και εις πρόκλησιν διά την δημιουργίαν «αποτειχίσεων», «σχισμάτων» και «ανταρσιών», δεδομένου ότι το τοιούτον τυγχάνει αντικανονικόν και εκκλησιολογικώς απαράδεκτον.

Ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

2η επιστολή

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ι ΕΡΑ ΜΗΤ Ρ Ο ΠΟΛΙ Σ Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η Σ

Βογατσικού 7 – 546 22 Θεσσαλονίκη, τηλ. 231-229871, και τηλεομ.231-229861.-
αριθμ. πρωτ. 721.- Εν Θεσσαλονίκη τη 10-12-2016.-

Αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερον
π. Θεόδωρον Ζήσην, Καθηγητήν Πανεπιστημίου
Ιερόν μετοχιακόν Ναόν αγίου Αντωνίου
Της καθ΄ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης

Εντάυθα

Αιδεσιμολογιώτατε,

Δια του παρόντος ημετέρου εγγράφου και έχοντες υπόψη τας κατά καιρόν, ως και εσχάτως αναφοράς σας, μέσω του διαδικτύου, και τα ομιλίας σας εν τη αιθούση του ιερού μετοχιακού Ναού αγίου Αντωνίου της Ιεράς Μονής αγίας Θεοδώρας της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, περί θεμάτων απτομένων της πνευματικής δικαιοδοσίας του Σεπτού Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, ως επίσης και της Εκκλησίας της Ελλάδος, και δεδομένου ότι ταύτα πάντα προκαλούν την πνευματικήν σύγχυσιν και διάστασιν των συνειδήσεων των πιστών του πληρώματος της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, πατρικώς και κανονικώς σας γνωρίζομεν τα κάτωθι:

Κατόπιν της υπο ημερομηνίαν 31-3-2008 αιτήσεώς σας, και της σχετικής και νομίμου κανονικής διαδικασίας, απελύθητε κανονικώς εκ της θέσεώς σας ως κληρικού του σεπτού Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, προσεπιδηλούντες την γραμμήν την οποίαν θα τηρήσητε κατά την άσκησιν της ποιμαντικής σας ευθύνης, και εν συνεχεία δια του υπ’ άριθμ. Πρωτ. 84/1-4-2008 κανονικού απολυτηρίου γράμματος συμπεριελήφθητε εις τον ιερόν κλήρον της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως, ως άμισθος κληρικός αυτής.

Κατόπιν παρακλήσεώς σας, σας παρεχωρήσαμεν προσωρινώς το θυσιαστήριον του ιερού μετοχιακού Ναού του αγίου Αντωνίου, ανήκοντος εις την Ιεράν Μονήν της αγίας Θεοδώρας δια να τελήτε την Θείαν Λειτουργίαν καθ’ εκάστην Κυριακήν και να ομιλήτε προς το εκκλησίασμα δια την πνευματικήν οικοδομήν αυτού και προς σωτηρίαν ψυχών.

Επίσης, διαπιστούμεν εσχάτως, και δη προ και μετά την σύγκλησιν της Μεγάλης εν Κρήτη συνελθούσης Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως και αναγράφεται ανωτέρω, την αναφοράν σας κατά τας ομιλίας σας και μάλιστα μέσω του διαδικτύου εις ενεργείας του Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου και ετέρων Πατριαρχείων και Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως και της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Επί τούτοις, πατρικώς σας εφιστώμεν την προσοχήν όπως του λοιπού, με σεβασμόν προς την κανονικότητα και την αγιότητα της κατ’ ανατολάς Ορθοδόξου, Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού και την νομιμότητα της τοπικής Διοικούσης Εκκλησίας, εις ην και ανήκετε κανονικώς, παύσητε να προβαίνητε εις σκανδαλισμόν των συνειδήσεων των πιστών και εις πρόκλησιν δια την δημιουργίαν «αποτειχίσεων», «σχισμάτων» και «ανταρσιών», δεδομένου ότι το τοιούτον τυγχάνει αντικανονικόν και εκκλησιολογικώς απαράδεκτον.

Ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

Πηγή: Κατάνυξις, Αβέρωφ

… Στη Θεολογική Σχολή όταν ήταν ακόμη δάσκαλός μου στα δυνατά του ο καθηγητής Χρήστου, ο Βαρθολομαίος ως Αρχιμανδρίτης Αρχοντώνης υπέβαλε διδακτορική διατριβή με θέμα: Η Κωδικοποίηση των Ιερών Κανόνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και στη διδακτορική του διατριβή έλεγε αυτό, ότι μερικοί Κανόνες έχουν περιπέσει σε αχρησία και ότι κάποιοι από τους Κανόνες που δεν έχουν περιπέσει σε αχρησία πρέπει να αλλάξουν. Μεταξύ αυτών των Κανόνων που πρέπει να αλλάξουν, από τότε έλεγε πως ήταν ο Κανόνας για τις συμπροσευχές.

Οι Κανόνες απαγορεύουν ρητά τις συμπροσευχές. Ο Βαρθολομαίος λοιπόν από νεαρός Αρχιμανδρίτης ακόμα, ζων στο περιβάλλον του Αθηναγόρα και του γέροντά του του Μελίτωνος, έλεγε, καλά τώρα είμαστε στον 20ο αιώνα, δεν μπορούμε να συμπροσευχόμαστε με τους Παπικούς, με τους Προτεστάντες; Να τον αλλάξουμε τον Κανόνα.

Και το χειρότερο, υπάρχει γραπτή δήλωση του ιδίου ότι οι Κανόνες είναι τείχη του αίσχους τα οποία πρέπει να γκρεμίσουμε. Να γκρεμίσουμε τους Κανόνες, να γκρεμίσουμε την Ορθοδοξία. Δεν ξέρει ο κόσμος τίποτε. Δεν ξέρει, γι’ αυτό τρέχει όπου πάει ο Βαρθολομαίος και τον ραίνει με λουλούδια. Δεν ξέρει ο κόσμος. ‘Είναι τείχη του αίσχους’.

Ο ίδιος δεν έκανε τη δήλωση και είπε ότι οι προπάτορες ημών, οι Άγιοι, υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως, του διαβόλου, και να προσευχόμαστε ο Θεός να τους συγχωρήσει; Οι προπάτορες ημών, οι προκαλέσαντες το σχίσμα, Μέγας Φώτιος, Άγιος Μάρκος Ευγενικός, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, όλοι αυτοί οι αντιπαπικοί, υπήρξαν θύματα του αρχεκάκου όφεως και πρέπει να προσευχόμαστε. Δηλαδή να βγάλουμε τις εικόνες τους και αντί να προσευχομαστε, ‘Άγιε του Θεού Γρηγόριε’, ‘Άγιο του Θεού Φώτιε’, να κάνουμε τρισάγιο, ‘Θεέ μου ανάπαυσον, συγχώρησον τις αμαρτίες τους’. Αντί να επικαλούμαστε τις πρεσβείες τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια να τους συγχωρήσει ο Θεός.

Υπάρχουν λοιπόν μερικοί τέτοιοι θεολόγοι οι οποίοι στηριζόμενοι σε αυτές τις ‘περισπούδαστες’, τις ‘φωτισμένες’ θέσεις του Πατριάρχη και άλλων, λένε, μα άλλαξαν τους Κανόνες. Ποιος τους άλλαξε; Τόλμησαν στα προσυνοδικά κείμενα να βάλουν δύο Κανόνες μέσα και επειδή αυτοί οι Κανόνες είχαν άλλους Κανόνες που τους κατέρριπταν, τους έβγαλαν. Δεν τολμούν μες στο κείμενο να πουν κάτι τέτοιο γιατί θα γίνει θύελλα διαμαρτυριών, αλλά τα διαδίδουν.

Το Πηδάλιο; Εγώ θυμάμαι από φοιτητής στη Θεολογική Σχολή οι καθηγητές μας μας μιλούσαν απαξιωτικά για το Πηδάλιο. Το Πηδάλιο που έχει συγκεντρώσει ο Άγιος Νικόδημος τους Κανόνες της Εκκλησίας, οι καθηγητές μας στη Θεολογική Σχολή .. Ε καλά τώρα το Πηδάλιο; Τον Άγιο Νικόδημο; Ο Γιανναράς εκφράστηκε υβριστικά για τον Άγιο Νικόδημο, για όλους τους Κανόνες της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό λέει τώρα ο Σερρών, «θα συνεργαστούμε με τις Θεολογικές Σχολές». Με τις ‘κατάλληλες’ τώρα Θεολογικές Σχολές. Φύγανε και οι παραδοσιακοί καθηγητές, έφυγε και ο τελευταίος ο Τσελεγγίδης -ο Τσελεγγίδης από φέτος είναι ομότιμος, είναι συνταξιούχος. Έφυγε και ο τελευταίος και τώρα εκεί αλωνίζουν οι οικουμενιστές. Μία φωνή Ορθόδοξη δεν υπάρχει.

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

Πηγή:Κατήχησις , Αβέρωφ

Σήμερα να πούμε μερικά που αναφέρονται ακριβώς στις γιορτές, στις μεγάλες αυτές γιορτές που θα γιορτάσουμε και που πρέπει να προσέχουμε αυτά τα οποία περιέχονται στα βιβλία της Εκκλησίας και τα οποία είτε αναγινώσκονται είτε ψάλλονται στους ναούς και ιδιαίτερα τώρα τις μεγάλες γιορτές.

Τίποτε άλλο δεν θέλει ένας χριστιανός, τίποτε άλλο, παρά να πάει στην εκκλησία τα Χριστούγεννα, και απ’ όσα θα γίνουν εκείνη την ημέρα στο ναό –σ’ όποιο ναό κι αν πάει– απ’ όσα θα ακούσει, πολύ λίγα να πιάσει, πολύ λίγα να κρατήσει, πολύ λίγα να φθάσουν στην ψυχή του. Αυτά του φθάνουν να ζήσει μια ολόκληρη χρονιά, του φθάνουν για όλη του τη ζωή, του φθάνουν, αν θέλετε, για την αιωνιότητα. Μόνο το απολυτίκιο, ας πούμε, των Χριστουγέννων να προσέξει κανείς λέξη προς λέξη και με τον φωτισμό του Θεού να εμβαθύνει στο νόημά του, του φθάνει. Μόνο το κοντάκιο να προσέξει ή μόνο το εξαποστειλάριο «Επεσκέψατο ημάς…» ή ένα τροπάριο από τους αίνους ή από τις καταβασίες ή από τα καθίσματα «Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός…» του φθάνει, ένα τροπάριο να προσέξει κανείς. Αλλά να το προσέξει, να το εννοήσει, να τον φωτίσει ο Θεός να εμβαθύνει στο νόημα, να ανοίξει ο Θεός την καρδιά του, να μαλακώσει ο Θεός την καρδιά του, για να αγγίξουν τα νοήματα που περιέχονται στο καθένα απ’ αυτά την καρδιά του. Και φθάνει αυτό, για να πάθει ο άνθρωπος αλλοίωση εσωτερική, αλλαγή εσωτερική, να γιορτάσει πραγματικά Χριστούγεννα, ν’ αρχίσει γι’ αυτόν πράγματι μια καινούργια ζωή, να καταλάβει για πρώτη φορά γιατί ήρθε ο Χριστός στη γη, που ακούει και ξανακούει μια ζωή ολόκληρη ότι ήρθε ο Χριστός στη γη.

Ένα παιδί σε κάποιο χωριό στη Ρωσία τα παλιά χρόνια πήγαινε τακτικά μέσα στο ιερό μαζί με άλλα παιδιά, όπου υπηρετούσε, και άκουε τον ιερέα που έλεγε σε κάθε θεία Λειτουργία, στον εσπερινό, στον όρθρο: «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών ημών του Κυρίου δεηθώμεν». Και διερωτάτο το παιδί· «Τι θα πει άνωθεν ειρήνη; Τι είναι άνωθεν ειρήνη;»

Το παιδί, με όσα είχε ακούσει από δω κι από κει, ήξερε ότι ειρήνη είναι να έχουν ειρήνη στο σπίτι, να έχουν ειρήνη στο χωριό οι άνθρωποι, να μη μαλώνουν, να έχει ειρήνη ο κόσμος, ας πούμε, η οικουμένη, να μη γίνεται πόλεμος κλπ. Τι είναι αυτή η άνωθεν ειρήνη; Αργότερα, όταν μεγάλωσε, ήρθε εδώ στην Ελλάδα, πήγε να μονάσει στο Άγιον Όρος, όπου έμαθε αυτά που μαθαίνει καθένας που πηγαίνει εκεί, όποιος βέβαια θέλει να μάθει. Δεν έμαθε με το μυαλό του, δεν διάβασε και έμαθε, αλλά μαθαίνει πλέον η καρδιά. Ο άνθρωπος αρχίζει και ζει ορισμένα πράγματα. Έμαθε λοιπόν, προχώρησε και τότε κατάλαβε τι είναι άνωθεν ειρήνη. Τότε θυμήθηκε και πήρε απάντηση στο ερώτημα που είχε πάντοτε τι σημαίνει άνωθεν ειρήνη.

Ένιωθε μια ειρήνη την οποία ποτέ δεν είχε νιώσει ή ποτέ δεν είχε ακούσει γι’ αυτή την ειρήνη. Ήταν κάτι άλλο αυτή η ειρήνη κι όχι η ειρήνη για την οποία ομιλούν οι άνθρωποι. Κατάλαβε ότι είναι αυτή η ειρήνη για την οποία ομιλεί ο ίδιος ο Κύριος που δίνει την ειρήνη. «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν», λέει, «ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν» (Ιω. 14:27). Ναι· ο Χριστός δίνει μια δική του ειρήνη. Είναι η ουράνια ειρήνη, που είναι κάτι θεϊκό, είναι μια θεϊκή δύναμη, είναι μια θεϊκή παρουσία μέσα στον άνθρωπο, είναι μια θεϊκή ενέργεια. Για να πάρετε απλώς μια ιδέα –μερικοί δεν καταλαβαίνουν, όταν λέμε αυτά– θα φέρω ένα παράδειγμα.

Είναι ένας μελαγχολικός, ας πούμε, άνθρωπος. Πάντοτε μελαγχολικός, πάντοτε έχει ένα κενό μέσα του, πάντοτε μέσα του έχει μια λύπη, μια κατάθλιψη… Κάποτε κάτι γίνεται, και αλλάζουν τα πράγματα μέσα του, και αισθάνεται μια χαρά. Δεν ακούει για χαρά, δεν πιστεύει απλώς σε χαρά, αλλά την αισθάνεται, τη ζει, την έχει μέσα του τη χαρά. Η χαρά αυτή έχει διώξει την κάθε λύπη, την κάθε μελαγχολία, την κάθε κατάθλιψη, όλη αυτή τη σκοτεινή κατάσταση που είχε μέσα του. Δεν ακούει, επαναλαμβάνω, για τη χαρά ή πιστεύει ή έχει διαβάσει σε βιβλία ή άκουσε συζητήσεις να γίνονται για τη χαρά, αλλά είναι κάτι που το νιώθει ο ίδιος. Είναι κάτι άλλο, είναι κάτι που το ζει. Και ο ίδιος δεν μπορεί να μας πει. Απλώς ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται, ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται, ο τρόπος με τον οποίο είναι εν μέσω των άλλων, δείχνει ότι, ναι, δεν είναι αυτός που ήταν, ο άνθρωπος με την κατάθλιψη και με τη μελαγχολία, αλλά είναι ο άνθρωπος που είναι πλημμυρισμένος από χαρά.

Αυτό είναι ένα απλό παραδειγματάκι, για να καταλάβουμε ότι, όταν έρθει η ειρήνη –αλλά όχι η ειρήνη σαν μια ανακούφιση, μια πληρότητα εσωτερική, ένα γέμισμα εσωτερικό, για την οποία λένε καμιά φορά οι άνθρωποι και που είναι ανθρώπινα αυτά, είναι ψυχολογικά– όταν λοιπόν έρθει η ειρήνη που δίνει ο Χριστός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να πει τίποτε. Τι να πει; Είναι κάτι θεϊκό αυτό. Δεν είναι απλώς ότι σκέπτεται κανείς πως έχει μέσα του τον Θεό, ότι θυμάται ή πιστεύει πως έχει μέσα του τον Θεό, αλλά είναι όντως μέσα του ο Θεός δια της Χάριτός του, και τότε ο άνθρωπος έχει αυτή την ειρήνη. Δεν μπορεί, επαναλαμβάνω, να την εκφράσει, αλλά όμως την έχει και καταλαβαίνει μετά γιατί ο ιερέας λέει «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης».

Έτσι λοιπόν, επανέρχομαι, να πάμε στην εκκλησία και να προσέξουμε όλα αυτά τα οποία γίνονται εκεί, όλα αυτά τα οποία λέγονται εκεί, όλα αυτά τα οποία ψάλλονται. Βέβαια, εφόσον πάμε στην εκκλησία, όλοι κάτι έχουμε και πάμε. Έχουμε μια κάποια πίστη, έχουμε μια κάποια σχέση με όλα αυτά και ίσως όλοι σιγομουρμουρίζουμε μαζί με τους ψάλτες τα καθίσματα, τα απολυτίκια, τα κοντάκια, τα εξαποστειλάρια, τις καταβασίες και άλλα. Και οπωσδήποτε είναι μια κάποια χαρά, και όλοι παίρνουν μια κάποια χαρά εκείνη την ημέρα, είτε είναι Χριστούγεννα είτε είναι Ανάσταση είτε είναι Θεοφάνεια. Ο Θεός είναι αγαθός και δίνει προς όλες τις κατευθύνσεις. Όμως άλλο είναι αυτό, και άλλο είναι να βρει ο Θεός μια ψυχή και να αναπαυθεί εκεί μέσα, όπως τρόπον τινά βρήκε κατάλληλη τη μήτρα της Παναγίας και πήγε και ανεπαύθη εκεί και εσαρκώθη και έγινε άνθρωπος για όλους μας. Αλλά έγινε άνθρωπος, πήρε την ανθρωπίνη φύση από την Παναγία, ακριβώς για να επικοινωνήσει με όλους μας, για να έρθει στις καρδιές όλων μας, και για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να αισθάνεται μέσα του τον Χριστό. Να το προσέξουμε, σας παρακαλώ, αυτό.

Όλα γίνονται γι’ αυτό το πράγμα· εάν δεν συντελεσθεί κάποτε αυτό μέσα μας, δεν αξίζει που ζούμε εδώ, δεν αξίζει ούτε καν να υπάρχει ο άνθρωπος. Δηλαδή να νιώσει ο άνθρωπος ότι ήρθε μέσα του ο Χριστός και ήρθε κατά τρόπο που πέθανε ο δικός του εαυτός. Αυτός ο εαυτός του με τα ελαττώματά του, με τις αδυναμίες του, με τις αμαρτίες του, με τις πτώσεις του, με τις δειλίες του, με τους φόβους του, με τις ανασφάλειές του, με την κατάθλιψή του, με όλα αυτά τα ανθρώπινα.

«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2:20). Όταν λέει ο απόστολος Παύλος ότι ζει μέσα του ο Χριστός και δεν ζει πλέον αυτός, δεν το εννοεί μόνο από την πλευρά ότι «να, δεν αμαρτάνω πια. Πέθανε ο Παύλος που έκαμνε αμαρτίες, και τώρα ζει μέσα μου ο Χριστός. Δεν ζω εγώ». Δεν το λέει μόνο μ’ αυτή την έννοια, να, έχασε τον εαυτό του, αλλά το λέει με την έννοια ότι ο άνθρωπος και άγιος να είναι, δηλαδή και αναμάρτητος να είναι –αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι μπορεί να είναι ο άνθρωπος αναμάρτητος– άμα μείνει σκέτος άνθρωπος και δεν έχει μέσα του τον Θεό, δεν έχει μέσα του την Χάρι του Θεού, είναι φτωχός, πολύ φτωχός.

Ο πατήρ Αθανάσιος Γιέφτιτς σε ένα μικρό κήρυγμα του αναφέρθηκε σ’ εκείνο που είπε ο Κύριος: «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιω. 10:10). Εγώ ήρθα, για να ‘χουν οι άνθρωποι ζωή «και περισσόν έχωσι». «Και περισσόν», είπε ο πατήρ Αθανάσιος, δεν είναι απλώς περισσότερη ζωή, απλώς κάτι παραπάνω. Το θέμα δεν είναι μόνο να ζει ο άνθρωπος, να υπάρχει ο άνθρωπος. Έτσι κι αλλιώς θα υπάρχει ο άνθρωπος αιώνια. Όποιος έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο, θα υπάρχει αιώνια. Ό,τι και να γίνει, κανείς δεν πρόκειται να χαθεί. Ας λένε οι Χιλιαστές ό,τι λένε. Ο κάθε άνθρωπος θα υπάρχει αιώνια. Αυτό είναι εξασφαλισμένο· έτσι το κανόνισε ο Θεός. Όμως δεν φθάνει αυτό· απλώς να υπάρχει ο άνθρωπος, απλώς να ζει είτε σ’ αυτόν τον κόσμο είτε στον άλλο κόσμο. Εκείνο το οποίο χρειάζεται είναι αυτό το «περισσόν». Και το «περισσόν» είναι ότι ο Χριστός δίνει τον εαυτό του. Ο Χριστός ενώνει τον εαυτό του με τον άνθρωπο. Ο Κύριος δίνει την Χάρι, αυτό το θεϊκό, κι έτσι ο άνθρωπος αισθάνεται ότι έχει σώμα, ψυχή, αλλά έχει και την Χάρι του Θεού, έχει μέσα του και τον Θεό. Δεν είναι σκέτος άνθρωπος, έστω καθαρός, ας πούμε, από αμαρτία ως προς το σώμα και ως προς την ψυχή. Αυτό δεν φθάνει μόνο του, αλλά χρειάζεται να είναι μέσα του ο Θεός.

Τι σημαίνει Χριστούγεννα; Λέει ο άγιος Αθανάσιος: «Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος θεός». Δεν μπορούμε να σταθούμε μόνο στο ένα, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος. Για όσους το πιστεύουν αυτό –είναι κάποιοι που δεν το πιστεύουν· ας τους αφήσουμε εκείνους– δεν φθάνει αυτό μόνο, ότι έγινε ο Θεός άνθρωπος, αλλά ο σκοπός που έγινε άνθρωπος ο Θεός είναι να κάνει τον άνθρωπο θεό. Και τον κάνει τον άνθρωπο θεό. Δηλαδή ενώνεται με τον άνθρωπο, κοινωνεί με τον άνθρωπο και δίνει στον άνθρωπο αυτή την άλλη, την άνωθεν ειρήνη, ας πούμε, αυτή τη θεϊκή κατάσταση. Αυτό αρχίζει ο άνθρωπος να το αισθάνεται απ’ αυτόν τον κόσμο. Στην αρχή λίγο, έπειτα περισσότερο, έπειτα ακόμη περισσότερο, ωσότου ετοιμασθεί και φύγει από εδώ. Φεύγοντας από τον κόσμο αυτό και ιδίως κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα του το δώσει όλο ο Θεός. Θα ενωθεί δηλαδή ολοκληρωτικά ο Θεός με τον άνθρωπο.

Πηγή: (Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Συνάξεις Δωδεκαημέρου», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 13.), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Με τη χάρη και την ευλογία του Τριαδικού Θεού, οδεύουμε και εφέτος προς το νοητό σπήλαιο της Βηθλεέμ, να συναντήσουμε για μια ακόμα φορά τον δι’ ημάς νηπιάσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, ο Οποίος «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ.4,4), «εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενομένος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ.2,6-8).

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22α  Δεκεμβρίου 2016

ΕΟΡΤΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΩ

Με τη χάρη και την ευλογία του Τριαδικού Θεού, οδεύουμε και εφέτος προς το νοητό σπήλαιο της Βηθλεέμ, να συναντήσουμε για μια ακόμα φορά τον δι’ ημάς νηπιάσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, ο Οποίος «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ.4,4), «εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενομένος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ.2,6-8).

Να συναντήσουμε τον «Μεγάλης Βουλής Άγγελο» (Ησ.9,6), ο Οποίος ήρθε στον κόσμο για να αναγγείλει το πλέον χαρμόσυνο άγγελμα όλων των εποχών, να «σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτού» (Ματθ.1,22). Ήρθε «μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ.1,24) για να μείνει εις τον αιώνα ως «φως εις αποκάλυψιν εθνών» (Λουκ.2,32). Για να λάβουμε και πάλι τη χαμένη υιοθεσία μας και να μπορέσουμε να γίνουμε παιδιά του ουράνιου Πατέρα μας, υιοί και κληρονόμοι της ατέρμονης βασιλείας Του. Να πάψουμε να είμαστε δούλοι της αμαρτίας και υποκείμενοι στη φθορά και στο θανάτου, σύμφωνα με το λόγο του αποστόλου Παύλου, «ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός, ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» (Γαλ.4,7).

Η υπέρτατη όμως αυτή θεία δωρεά απαιτεί από εμάς τα πεσόντα στην αμαρτία ανθρώπινα πρόσωπα την υποχρέωση να την αποδεχτούμε. Να αφήσουμε κατά μέρος την εγωκεντρική μας αυτάρκεια. Να εξέλθουμε από την ατομική μας περιχαράκωση. Να ανοίξουμε διάπλατα την ψυχή μας και να πούμε το μεγάλο ΝΑΙ, στη προσφερόμενη από τον Ενανθρωπήσαντα Θεό μας σωτηρία. Να αλλάξουμε τον σκοτισμένο από την αμαρτία νου μας, με το «νουν Χριστού» (Α΄Κορ.2,15). Να αποβάλλουμε τον «παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού, και ενδυσάμενοι τον νέον, τον ανακαινόύμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος» (Κολ.3,9), δηλαδή να νεκρώσουμε τα μέλη μας «τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις εστί ειδωλολατρία, δι’ α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Κολ.3,5-6).

Ταυτόχρονα με την αποδοχή της χάριτος της σωτηρίας και τον προσωπικό μας καθαρισμό, έχουμε την υποχρέωση να δώσουμε τον «καλόν αγώνα» (Β΄Τιμ.4,7) και για την κοινωνική κάθαρση για την απελευθέρωση του κόσμου από την αιχμαλωσία του διαβόλου και την δουλεία της αμαρτίας. Να δώσουμε τη μαρτυρία μας για την μοναδική και αποκλειστική εν Χριστώ σωτηρία και απολύτρωση, η οποία στις δύστηνες ημέρες μας αμφισβητείται βάναυσα, ακόμη και από εκκλησιαστικούς άνδρες, οι οποίοι υπηρετούν με πάθος την παναίρεση του Οικουμενισμού και πασχίζουν να σχετικοποιήσουν το απολυτρωτικό έργο του δι’ ημάς νηπιάσαντος Υιού και Λόγου του Θεού. Να βάλουμε φραγμούς στην ξέφρενη εισβολή του σύγχρονου θρησκευτικού συγκρητισμού, ο οποίος δηλητηριάζει αθόρυβα και σταθερά την ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου και τον απομακρύνει από την σωτήρια πορεία του Ιησού Χριστού, οδηγώντας τον σε ατραπούς αδιέξοδους, σε θρησκευτικές πίστεις «ετέρων ευαγγελίων» (Γαλ.1,6), οι οποίες οδηγούν με ακρίβεια στην απώλεια και τον όλεθρο. Να αντισταθούμε στο σύγχρονο νοσηρό πνευματικό «κλίμα» του αποκρυφισμού της «Νέας Εποχής», και να το απορρίψουμε ως σαφέστατη δαιμονική «πνευματικότητα», η οποία τείνει να εκτοπίσει την αληθινή και γνήσια πνευματικότητα του Αγίου Πνεύματος.

Μέσα στο εορταστικό κλίμα του Αγίου Δωδεκαημέρου είναι και η εναλλαγή του χρόνου, η οποία για μας τους πιστούς δεν είναι (δεν πρέπει να είναι) μια ευκαιρία κάποιας ευωχίας, αλλά πνευματικής περισυλλογής και προβληματισμού. Ευκαιρία για μια νοητή αναδρομή στη χρονιά που πέρασε, αναλογιζόμενοι τις παραλείψεις μας και τα σφάλματά μας. Ένας επίσης προγραμματισμός για την καινούργια χρονιά, να διορθώσουμε τα λάθη μας και τις παραλείψεις μας. Να εντείνουμε τον αγώνα μας για προσωπική και κοινωνική κάθαρση. Να αυξήσουμε τον αγώνα μας για την απεμπολή του παρείσακτου κακού στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή. Να διατρανώσουμε, πάνω απ’ όλα την πίστη μας στο Χριστό, στο μοναδικό Λυτρωτή και Σωτήρα μας και να εδραιώσουμε έτι περισσότερο την οργανική μας ενότητα στην μητέρα μας Εκκλησία, η Οποία αποτελεί την μοναδική πύλη της σωτηρίας μας.

Να κλείνουμε γόνυ στο Θεό και να τον παρακαλέσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, να δώσει φώτιση στους πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες της χώρας μας και ολοκλήρου της ανθρωπότητας, να αποβάλλουν το πνεύμα της εξουσιομανίας και να εμπληστούν με αίσθημα θυσιαστικής διακονίας για το καλό του κάθε ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο αποτελεί εικόνα του Θεού. Να πάψουν να συντάσσονται με τους ισχυρούς του κόσμου και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και να ενσκήψουν στα προβλήματα των αδυνάτων.

Να καλέσουμε τέλος τους εκκλησιαστικούς μας ταγούς να αλλάξουν τακτική. Να πάψουν να σκανδαλίζουν τους πιστούς με τα «τολμηρά ανοίγματά» τους προς τους αιρετικούς. Η μόνη κοινωνία τους με τις αιρετικές, εκτός Εκκλησίες, κοινότητες, να είναι η κλήση τους για μετάνοια και επιστροφή στην σώζουσα αγκαλιά της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας, η Οποία είναι η μόνη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.

Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας με τις πλέον εγκάρδιες ευχές μας προς τους αναγνώστες μας, για ευλογημένο Άγιο Δωδεκαήμερο και επίσης ευλογημένο, ειρηνικό και καρποφόρο το νέο έτος 2017.    

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Η Exxon Mobil ανέλαβε το οικόπεδο 10 της Κυπριακής ΑΟΖ ώστε να πραγματοποιήσει έρευνες για υδρογονάνθρακες. Ας θυμίσουμε πως η εταιρεία αυτή είχε συνολικό τζίρο (revenues) το 2015 περίπου 269 δισ. δολλάρια. Περίπου δηλαδή όσο το ελληνικό χρέος... Πριν λίγο καιρό άλλο μεγαθήριο των υδρογονανθράκων, η BP, αγόρασε το κοίτασμα Ζορ στην Αίγυπτο. Τέτοια κοιτάσματα απαιτούν επενδύσεις δισεκατομμυρίων για να αξιοποιηθούν. Συνεπώς, μεγαθήρια όπως η BP και η Exxon Mobil δεν κινητοποιούνται αν δεν «μυρίσουν» πραγματικό κέρδος.

Ο επικεφαλής της Exxon Mobil θα είναι ο επόμενος υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για την ενέργεια, κ. Άμος Χοκστάιν δήλωνε πριν λίγες ημέρες : «...η απόφαση μιας εταιρείας μεγαθήριο όπως η EXXON-MOBIL να λάβει μέρος στον τρίτο γύρο αδειοδότησης και να επενδύσει εδώ υποδηλοί ότι (...) υπάρχει πολύ φυσικό αέριο προς ανακάλυψη (...) Μια μεγάλη εταιρεία δεν χάνει τον χρόνο της σε μικρά κοιτάσματα (...) οι ειδικοί γεωλόγοι της EXXON-MOBIL πιστεύουν ότι εδώ υπάρχει μια ευκαιρία που δεν είναι μικρή. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να δούμε μεγαλύτερες ποσότητες Φ.Α. εδώ από ότι πιστεύαμε προηγουμένως».

Αγαπητοί αναγνώστες η δήλωση αυτή του κ. Χοκστάιν αποτελεί μία πλήρη επιβεβαίωση όλων όσων από το 2010, από την αρχή της Αραβικής «Άνοιξης», χρησιμοποιούσαν ως αποκλειστικό αποδεικτικό στοιχείο πιθανής ύπαρξης υδρογονανθράκων στην περιοχή μας, το γεγονός της γεωπολιτικής αναταραχής που επικρατεί στη Μεσόγειο. «Δεν γίνεται όλος αυτός ο γεωπολιτικός χαμός στην περιοχή μας για πλάκα. Κάτι υπάρχει...resources...» Αν κάποιος δηλαδή, ερμήνευε το δεδομένο της γεωπολιτικής αναστάτωσης στη Μεσόγειο, αρχής γενομένης από την Αραβική "Άνοιξη", ως απόδειξη της υπόθεσης ότι υπάρχει πετρέλαιο νοτίως της Κρήτης, τότε η υπόθεσή του θα επιβεβαιωνόταν... Όποιος γνωρίζει τα θέματα των resource wars δεν χρειαζόταν καν να κοιτάξει γεωολογικούς χάρτες της περιοχής...Γι' αυτό από το 2010 δεν υπήρξε από την πλευρά μου καμία αμφιβολία πως πετρέλαιο υπάρχει στην Ελλάδα... Όλως περιέργως φυσικά, για ορισμένους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς εντός Ελλάδας, γύρω μας παντού υπάρχει πετρέλαιο αλλά, όχι στην Ελλάδα...

Πάμε τώρα να δούμε ορισμένα άλλα σχετικά με τα παραπάνω θέματα «ελληνικού» ενδιαφέροντος.

Για αρκετά χρόνια όποιος μιλούσε στην Ελλάδα για ύπαρξη υδρογονανθράκων αντιμετωπιζόταν με χλευασμό και ειρωνεία.Κάποιοι εμπόδιζαν στο παρελθόν κάθε προσπάθεια για έρευνα των Ελληνικών υδρογονανθράκων. «Ορισμένοι» μάλιστα είχαν φτάσει στο σημείο να διαρρέουν «πληροφορίες» γιακλείσιμο της Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων (ΜΗΧΟΠ) στο Πολυτεχνείο Κρήτης (!) αντίθετα από τις πραγματικές ενεργειακές επιλογές της τότε ελληνικής Κυβέρνησης. Αξιοπρόσεκτο το γεγονός πως η συγκεκριμένη σχολή ήταν η μοναδική για την οποία έχει αναφερθεί σε report του γνωστούThink Tank Stratfor για θέματα ύπαρξης των υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης! Αξιοπρόσεκτο επίσης το γεγονός πως από αυτή τη σχολή πρωτοξεκίνησε το 2010 με έντονο τρόπο η αναφορά για την ύπαρξη αξιοποιήσιμων ελληνικών υδρογοναθράκων και σπάνιων γαιών...Κι όμως: κάποιοι αθεόφοβοι Έλληνες πολιτικοί (;) διέρρεαν πως η Σχολή ΜΗΧΟΠ έπρεπε να κλείσει! (Εννοείται πως δεν τίθεται καν τέτοιο θέμα...)

Ποιους όμως εξυπηρετούσαν εκείνες οι διαρροές και ποιοι θα κέρδιζαν από το κλείσιμο της σχολής ΜΗΧΟΠ της Κρήτης; Στο σημείο αυτό ας ξαναθυμίσουμε ότι«η μόνη χώρα η οποία θα χάσει από την αξιοποίηση των ελληνικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων είναι η Ρωσία» ... Ας τα γνωρίζουν αυτά οι Έλληνες πολίτες και να παραμένουν υποψιασμένοι.

Κάποιοι άλλοι, από την αρχή της οικονομικής κρίσης (είχε προηγηθεί η ηθική κρίση και η κρίση αξιών εδώ και δεκαετίες με συνυπεύθυνους όλους τους Έλληνες) προσπαθούσαν διαρκώς να πείσουν τον ελληνικό λαό πως η οδός διαφυγής για εμάς θα ήταν αν πραγματοποιούσαμε γεωπολιτική στροφή προς τη Ρωσία. Το προσπάθησαν δε μέχρι την Αγία Πετρούπολη στα 2015 όπου εκεί διαπίστωσαν πόσο λάθος είχαν και κατέφυγαν άρον-άρον κατατρομαγμένοι στην κυβίστηση μετατροπής του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ.

Τότε,στα 2015 είχα αναφερθεί στην ενεργειακή Γιάλτα που διαφαινόταν πως είχε πραγματοποιηθεί. Είχα αναφέρει τότε μεταξύ άλλων: «...Να θυμίσω πως το 2011 είχε επιτευχθεί μία ακόμη σημαντική συμφωνία ενεργειακού χαρακτήρα: η συμφωνία μεταξύ της Αμερικανικής ExxonMobil και της Ρωσικής Rosneft. Το 2014 πραγματοποιήθηκε και η πρώτη κοινή γεώτρηση μεταξύ των δύο εταιρειών στην Αρκτική (...) αρκετοί εκτός Ελλάδας τα βρίσκουν μεταξύ τους...στην Αγία Πετρούπολη οριστικοποιήθηκε μία «Νέα Γιάλτα»... Η ενέργεια και ο ορυκτός πλούτος αποτελούν την τροχοπέδη, τον καταλύτη στις παγκόσμιες εξελίξεις. Τέτοιου είδους mega-συμφωνίες, όπως αυτές της Αγίας Πετρούπολης δύσκολα χαλάνε... και αυτοί που θα προσπαθήσουν σκοπίμως ή άσκοπα να τις χαλάσουν-παρενοχλήσουν όπως τα κουνούπια, με διάφορους ανόητους τρόπους θα βρεθούν στο στόχαστρο όλων των εμπλεκομένων μερών (stakeholders)... το ίδιο και οι χώρες τους... Στο σημείο αυτό να θυμίσω το ρητό του Λεχ Βαλέσα: "Τα σύνορα είναι σαν τα τουβλάκια Lego".Αυτός είναι μέγας Εθνικός κίνδυνος.»

Ας επισημάνουμε το γεγονός πωςσύμφωνα με διάφορες αναφορές η Ρωσία έσωσε τον Ερντογάν στο πρόσφατο πραξικόπημα. Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός πως μετά τη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα, ορισμένοι εδώ στην Ελλάδα προσπαθούν ακόμη να πείσουν τον αδαή Ελληνικό λαό πως η Ρωσία θα αντιδράσει έντονα απέναντι στην Τουρκία σώζοντας την Ελλάδα. Εδώ και τριακόσια χρόνια δυστυχώς οι Έλληνες διακατέχονται από τις ίδιες ψευδαισθήσεις: ο Γάλλος περιηγητής Joseph Pitton de Tournefort (1656-1708) όταν μεταξύ του 1700-1702 επισκέφθηκε και μελέτησε 38 τουρκοκρατούμενα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου πελάγους (μεταξύ αυτών και την Κρήτη)ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής : «...Οι Έλληνες ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ο Μέγας Δούκας της Μοσχοβίας θα τους λυτρώσει μία ημέρα από τη δυστυχία στην οποία έχουν περιέλθει και ότι θα καταστρέψει την αυτοκρατορία των Τούρκων...».

Ρωσία και Τουρκία μετά τη δολοφονία βρίσκονται πλέον ακόμη πιο κοντά. Καμία έκπληξη γι'αυτό.Από το 2014 είχαν προειδοποιηθεί οι Έλληνες να μη «στηρίζονται» πολύ στη βοήθεια της Ρωσίας όσον αφορά τα Ελληνοτουρκικά καθώς στο παρελθόν Ρωσία και Τουρκία είχαν ξαναϋπάρξει στενοί σύμμαχοι με κοινά συμφέροντα αντίθετα της Ελλάδας. Είχα γράψει το 2014: «...Το 1829 πραγματοποιήθηκε η Ναυμαχία στο Ναυαρίνο όπου συμμετείχε και η Ρωσία εναντίον της Τουρκίας. Το 1832 κατά τη διάρκεια του Τουρκοαιγυπτιακού πολέμου, και όταν πλέον διαφαίνονταν πως οι Τούρκοι έχαναν ολοκληρωτικά τον πόλεμο από τους Αιγύπτιους (οι Αιγύπτιοι κόντεψαν να μπουν στην Κων/πολη) οι Ρώσοι συμμάχησαν με τους Τούρκους στη μάχη στο Ικόνιο και ο Τσάρος Νικόλαος Ι τους έστειλε στρατιωτική βοήθεια. (Αυτό σε απάντηση σε όσους νομίζουν πως Ρωσία και Τουρκία δεν έχουν υπάρξει σύμμαχοι και πως τα συμφέροντα της Ρωσίας είναι παράλληλα με αυτά της Ελλάδας...)...». Σημειωτέον, πως ο Τουρκοαιγυπτιακός πόλεμος είχε γίνει με διακύβευμα τα εδάφη της Συρίας και ξεκίνησε με αφορμή τα εδάφη...της Κρήτης. Στην Κρήτη, στην οποίακάποιοι αδαείς περί των γεωπολιτικών των ορυκτών πόρων προσπάθησαν να εγκαταστήσουν (μάλλον ανεπιτυχώς ) πρόσφυγες αγνοώντας τη γεωπολιτική ιδιαιτερότητα της νήσου.

Η Ρωσοτουρκική συμμαχία εκπηγάζει από το γεγονός πως οι ελληνικοί υδρογονάνθρακες θα είναι ανταγωνιστικοί των Ρωσικών υδρογονανθράκων για την απεξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία. Η Ρωσία έχει κάθε συμφέρον να εμποδίσει την έρευνα των ελληνικών υδρογονανθράκων. Γι' αυτό ο Πούτιν, αυτή την περίοδο τουλάχιστον, μέχρις στιγμής, φαίνεται πως στηρίζει εμμέσως τα νεο-οθωμανικά σχέδια του Ερντογάν. Φυσικά, αυτή η συμμαχία μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί και να προκύψει ως μία λυκοφιλία ανάλογη με αυτή της λυκοφιλίας μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης η οποία είχε προκύψει από το σύμφωνο φιλίας Μολότωφ-Ρίμπερντροπ. Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν αναλόγως των διαμορφούμενων συμφερόντων της στιγμής.

Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι «τι θα πράξουν οι ΗΠΑ υπό τον νέο πρόεδρο Τραμπ;». Από την απάντηση αυτού του αινίγματος θα εξαρτηθούν όλα στην περιοχή μας.

Το ακόμη πιο κρίσιμο ερώτημα είναι: διαθέτουμε κατάλληλα εκπαιδευμένο πολιτικό προσωπικό αυτή την κρίσιμη περίοδο ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε θέματα υδρογονανθράκων (γεωπολιτική, διπλωματία κλπ.) ή οι πολιτικοί μας συμπεριφέρονται με παλαιοκομματικά κριτήρια της δεκαετίας του '50;

Καλό είναι να μη πιστεύουμε σε «από μηχανής θεούς», να επαγρυπνούμε, να είμαστε υποψιασμένοι και να μη ξεχνάμε πως δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες παρά μόνο διαρκή Εθνικά συμφέροντα.

Πηγή: Huffington Post

σ.σ.

Το άρθρο με τίτλο «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΛΟΑΤ ΣΤΗ ΡΩΣΣΙΑ» εμφανίστηκε στην ιστοσελίδα Orthodox Christian Laity.

Στην περιβόητη ομιλία για την ανάγκη σύγκλισης μιας «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» η Δρ Προδρόμου, μέλος της αντιπροσωπείας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης και στενή συνεργάτιδα του Ομπάμα, είχε αναφέρει ως τρίτο εμπόδιο για τη μη έως τώρα σύγκλιση μιας «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» μία σειρά θεμάτων στην «ατζέντα» τα οποία δεν συζητούνται ανοιχτά. Ένα από αυτά τα θέματα που ανέφερε ήταν η σεξουαλικότητα, χωρίς φυσικά να μας ενημερώσει ποιανού την «ατζέντα» διάβαζε.

Αρχική Πηγή: Religion Dispatches

της Katherine Kelaidis

Το κλείσιμο του ‘BlueSystem’, του μεγαλύτερου ΛΟΑΤ ιστοχώρου στη Ρωσσία από την κυβέρνηση είναι απλώς το τελευταίο κερασάκι στο φρικτό της ρεκόρ όσον αφορά τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ. Καθότι ο καιρός του παθητικού προβληματισμού όλων των πλευρών έχει παρέλθει, αποτελεί πραγματική έκπληξη το ότι οι Αμερικανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί -ακόμη και οι πιο συντηρητικοί- δεν έχουν εκφράσει αποτροπιασμό για τα γεγονότα στη Ρωσσία.

Η συνενοχή της ρωσσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Πατριάρχη Κυρίλλου της Μόσχας στη συστηματική δίωξη των Ρώσσων ΛΟΑΤ πολιτών, υποδεικνύει μια βαθιά κρίση στη συνάντηση της Ορθοδοξίας με τον σύγχρονο κόσμο. Αυτή η κρίση απειλεί να ταυτίσει την Εκκλησία με κάποιους από τους πιο απεχθείς πρωταγωνιστές παγκοσμίως και να αναιρέσει πολλά από εκείνα που έχουν κάνει την Ορθόδοξη θεολογία και κουλτούρα μοναδική στο πέρασμα των αιώνων.

Ήρθε η ώρα να διαμαρτυρηθούν οι Αμερικανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Όπως με τόσα άλλα, η ιστορία και οι ανθρώπινες αδυναμίες ευθύνονται για αυτήν την κατάσταση. Από τον Ώριμο Μεσαίωνα η ιστορία της Ορθοδοξίας ήταν σε μεγάλο βαθμό μία ιστορία πολιορκίας. Οι Δυτικοί Σταυροφόροι λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη το 1204. Αυτή φάνηκε σαν τη χειρότερη συμφορά μέχρι που δυόμισι αιώνες αργότερα η πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως υποδούλωσε ό,τι είχε απομείνει από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τεράστιες εκτάσεις του Ορθόδοξου κόσμου, στον Τουρκικό ζυγό. Αυτή η περίοδος των 400 ετών κατοχής διακόπηκε, προσωρινά μόνο, από τις Δυτικές Χριστιανικές αυτοκρατορίες που ανταγωνίζονταν τους Οθωμανούς.

Όταν τον 19ο αιώνα τα Σερβικά και Ελληνικά εθνικιστικά κινήματα άρχισαν να αποτινάζουν από πάνω τους τον Τουρκικό ζυγό, η ανεξαρτησία τους συχνά συνοδευόταν από την ανάμειξη των μεγάλων δυνάμεων όπως της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου η Ρωσσία αποτελούσε την εξαίρεση, τουλάχιστον μέχρι το 1917 όταν «Η Τρίτη Ρώμη» έγινε η πρωτεύουσα του αθεϊστικού κομμουνισμού.

Την ίδια περίοδο η φτώχεια, η καταπίεση και η καταδυνάστευση οδήγησαν εκατομμύρια μετανάστες από τα παραδοσιακά Ορθόδοξα εδάφη στις μακρινές γωνιές του πλανήτη: Καναδά, Νότια Αφρική, Αυστραλία, Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι η Ορθοδοξία αναδύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως εκκλησία μεταναστών από τη Νότια και την Ανατολική Ευρώπη, καθώς και Αράβων -οι οποίοι βρίσκονταν στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της αμερικανικής φυλετικής ιεραρχίας. Κατά συνέπεια, ο σεβασμός και η αφομοίωση έγιναν γρήγορα σημαντικοί στόχοι για αυτές τις κοινότητες.

Αυτή η λαχτάρα για αφομοίωση, αν όχι πάντα για σεβασμό, προέκυψε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες με μια μάλλον απροσδόκητη μορφή. Για πρώτη φορά, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός στην Αμερική είδε μεταστροφές όχι μέσα από το γάμο. Οι μεταστροφές αυτές έγιναν σε μεγάλο βαθμό από δυσαρεστημένους παραδοσιακούς Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικούς οι οποίοι έβλεπαν με φόβο τις δικές τους παραδόσεις να γίνονται πολύ προοδευτικές.

Φυσικά αυτοί είναι οι πιο αθώοι αμερικανοί που μεταστράφηκαν. Η Ορθοδοξία στην Αμερική έχει επίσης καταφέρει να γίνει πόλος έλξης και της εναλλακτικής δεξιάς, λόγω του ότι είναι αρκετά ‘αρχαϊκή’ χωρίς όμως να είναι Ρωμαιοκαθολική.

Ο συνδυασμός αυτών των ιστορικών πραγματικοτήτων έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον στο οποίο -αν και υπάρχει ένας προοδευτικός πλουραλισμός μεταξύ των αυτο-προσδιοριζόμενων αμερικανών Ορθοδόξων Χριστιανών- οι δημόσιες δηλώσεις που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως κρίσιμες στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την κοινωνική της διδασκαλία είναι σπάνιες. Οι Ορθόδοξοι από κούνια που προήλθαν από οικογένειες μεταναστών (οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα των προοδευτικών Ορθοδόξων Χριστιανών), κληρονόμησαν την επιθυμία των γονιών τους και των παππούδων τους να ανήκουν στην Αμερική και γνωρίζουν τις ιστορίες των παππούδων τους όταν εκείνοι βρισκόντουσαν στο περιθώριο της Αμερικής. Για πάρα πολλούς, η δημόσια κριτική της Ορθόδοξης ηγεσίας ή των παραδοσιακών Ορθοδόξων λαών φαίνεται σαν ένα είδος προδοσίας προς τους σκληρούς αγώνες των προγόνων τους για κοινωνική ανέλιξη.

‘Όσο για το κύμα των νέων μεταστραμμένων αμερικανών είναι ασαφές πόσες αντιρρήσεις έχουν στο θέμα των ενεργειών του Πατριαρχείου Μόσχας. Από τους παγιδευμένους σε μια νοοτροπία Πολέμου Αξιών μηδενικού αποτελέσματος, συντηρητικούς πρώην-παραδοσιακούς Προτεστάντες, έως τους πραγματικά επαίσχυντους φασίστες, η κουλτούρα της μεταστροφής με την αμερικανική Ορθοδοξία δεν προσφέρεται για αυτού του είδους τη διαμαρτυρία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολλά στα οποία θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει. Η Ρωσσία έχει γίνει συνώνυμο της καταπίεσης των σεξουαλικών μειονοτήτων. Η μία δημοσκόπηση μετά την άλλη, η μία μελέτη μετά την άλλη δείχνουν ότι πουθενά αλλού εκτός από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική δεν υπάρχουν περισσότεροι ομοφοβικοί όπως υπάρχουν στη Ρωσσία. Αυτή η ομοφοβία εκδηλώνεται παντού, στους ¨προπαγανδιστικούς¨ νόμους, στις ασυνείδητες πράξεις βίας του όχλου. Εν ολίγοις, η δεινή θέση των ΛΟΑΤ στη Ρωσσία σήμερα είναι μια κρίση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια κρίση που έχει καλλιεργήσει, υποθάλψει και ενθαρρύνει το Πατριαρχείο Μόσχας και η Ρωσσική Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της.

Και όπως εμείς (ομολογουμένως αδίκως) απαιτούμε από τους πιο προοδευτικούς και μετριοπαθείς μουσουλμάνους της Αμερικής να αμφισβητήσουν τα πιο ριζοσπαστικά μέλη της παράδοσής τους, ανεξάρτητα από το πού βρίσκονται στον κόσμο, ομοίως θα πρέπει και οι Αμερικανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί να καταστήσουν υπόλογους όσους χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία ως όπλο.

Το θέμα αντιμετωπίσεως των ΛΟΑΤ πολιτών στη Ρωσσία δεν συνεπάγεται καν την επίκληση της εκκλησιαστικής ιστορίας και των διδασκαλιών της Εκκλησίας σχετικά με την ομοφυλοφιλία, τις σχέσεις των ζευγαριών ιδίου φύλου ή το γάμο. Αφορά την υπεράσπιση των αρχαίων διδασκαλιών της Εκκλησίας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη συμπόνια και την αγάπη. Απαιτεί την ξεκάθαρη δήλωση ότι «οι βίαιοι Ορθόδοξοι όχλοι» (όπως περιγράφονται συνήθως εκείνοι που επιτίθενται στους ΛΟΑΤ ακτιβιστές στη Ρωσσία) είναι ασυμβίβαστοι προς την καρδιά της Ορθοδοξίας. Απαιτεί μια άνευ όρων διαβεβαίωση ότι όποιος ενταχθεί σε έναν βίαιο όχλο, για οποιοδήποτε λόγο, έχει αποξενώσει τον εαυτό του από τη Νύμφη του Χριστού.

Αυτό δεν θα πρέπει να θεωρείται υπερβολική απαίτηση, δεν μπορεί να θεωρείται υπερβολική απαίτηση. Εδώ η σιωπή, όπως συμβαίνει συχνά, δηλώνει συνενοχή.

Οι φωνές των Ορθοδόξων Χριστιανών πρέπει να ενωθούν με όλες εκείνες που καταδικάζουν το ρεκόρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ρωσσίας. Αυτή η αποδοκιμασία επιβάλλεται αν είναι να διατηρηθούν στη Ρωσσία, στην Αμερική και σε όλον τον κόσμο τα πιο όμορφα κομμάτια της Ορθοδοξίας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτή η αποδοκιμασία πρέπει να γίνει διότι είναι ίσως η πιο σημαντική αντίσταση που μπορεί να προκύψει εναντίον των φρικτών εγκλημάτων που διαπράττονται στη Ρωσσία.

Για σχεδόν μια χιλιετία ο Ορθόδοξος κόσμος κυριαρχείται από μία αίσθηση απειλής -από την Ανατολή και τη Δύση, στα παραδοσιακά εδάφη και στη διασπορά. Αυτή η συνεχής αίσθηση πολιορκίας έχει δημιουργήσει μία ευκολία στη ρωσσική κυβέρνηση και στη ρωσσική Εκκλησία να απορρίπτουν οποιαδήποτε κριτική αντιμετωπίσεως των ΛΟΑΤ ως μια ακόμη επίθεση κατά της Ορθοδοξίας. Όταν οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί γίνουν οι ίδιοι επικριτές η υπεκφυγή αυτή εξαφανίζεται. Για το λόγο αυτό οι δημόσιες και συχνές επιπλήξεις στη ρωσσική κυβέρνηση για τον τρόπο αντιμετώπισης των σεξουαλικών μειονοτήτων, καθώς και στο Πατριαρχείο Μόσχας για την υποστήριξη που της παρέχει, είναι καθήκον των αμερικανών Ορθοδόξων Χριστιανών. Η σιωπή δεν αποτελεί πλέον επιλογή.

*****************************

Σχολιασμός

Το να σχολιάσει κανείς ένα τέτοιο κείμενο είναι σα να εισέρχεται σε έναν υπόνομο χωρίς μάσκα όπου κινδυνεύει, αν μείνει για πολύ, να πεθάνει από τις αναθυμιάσεις. Δεν είναι μόνο η απλουστευμένη ιστορική αναδρομή, δεν είναι μόνο τα αίωλα (στη λιγότερη περίπτωση ανόητα) συμπεράσματα τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις δεν διαθέτουν καν έναν υποτυπώδη συνειρμό, είναι και αυτή η κακοσμία της γνωστής αγαπολογίας που έχει πια κουράσει.

Το πρώτο πράγμα που είναι εμφανές σε αυτό το κείμενο είναι και πάλι η κοινή θεματολογία και η περίοπτη θέση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που βλέπουμε και στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε πει: «Ό,τι ήταν για τους Ρώσσους κομμουνιστές χθες ο ¨προλεταριακός διεθνισμός¨, είναι σήμερα για τους Αμερικάνους τα ¨ανθρώπινα δικαιώματα¨. Και στον 21ο αιώνα, όπως πάντοτε στο παρελθόν, την Ιστορία θα την καθορίσει όποια Δύναμη θα είναι σε θέση να προσδιορίζει δεσμευτικά για τους υπόλοιπους το περιεχόμενο και την πρακτική εφαρμογή των κυρίαρχων εννοιών (διάβαζε: ιδεολογημάτων).»

Τα ίδια κέντρα που προωθούν τη νεοταξική ατζέντα προωθούν και τον οικουμενισμό. Η συγγραφεύς ανησυχεί για τη βία των «Ορθόδοξων όχλων» εναντίον των ΛΟΑΤ –σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των ‘αξιόπιστων ‘ ‘ακτιβιστών’. Στο χωριό μου αυτό το λένε, Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. Παρεμπιπτόντως, για τη συγγραφέα δεν συνιστά βία το να αναγκάζεις τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενός έθνους να ασχολείται με το τι κάνει στο κρεβάτι της μία προβληματική και ελαχίστη μειοψηφία, πόσο μάλλον δε όταν κατά κανόνα η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει καμμία διάθεση ούτε συνηθίζει να κάνει βούκινο στους άλλους τις δικές της ιδιαίτερες στιγμές.

Από την αρχή του κειμένου φράσεις όπως «Ορθόδοξη θεολογία και κουλτούρα», «κοινωνική διδασκαλία … της Ορθόδοξης Εκκλησίας», προμηνύουν μία εντελώς διαστρεβλωμένη Ορθοδοξία, μειωμένη μάλιστα θα έλεγα στο επίπεδο των «κυρίαρχων εννοιών» που αναφέρει ο Κονδύλης, κάτι στο οποίο η ανόητη συγγραφεύς παραπέμπει όταν μας μιλά για «όμορφα κομμάτια της Ορθοδοξίας.»

Η Ορθόδοξη Παράδοση έχει αντικατασταθεί με τη φράση «Ορθόδοξη κουλτούρα». Τι είναι η ‘Ορθόδοξη κουλτούρα’; Υπάρχει κάπου στα αγιοπατερικά κείμενα ή στην Αγία Γραφή γραμμένη αυτή η φράση; Η λέξη κουλτούρα δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στη λέξη Ορθοδοξία γιατί είναι ασύμβατες έννοιες. Η κουλτούρα είναι ανθρώπινο δημιούργημα, η Ορθοδοξία είναι Αποκάλυψη Θεού. Η Ορθοδοξία επηρεάζει την εκάστοτε κουλτούρα, η κουλτούρα δεν μπορεί να αλλοιώσει ή/και να επηρεάσει την Ορθοδοξία. Η κουλτούρα σε βάθος χρόνου μεταμορφώνεται (ενσωματώνει στοιχεία, απορρίπτει στοιχεία), η Ορθόδοξη Παράδοση μεταμορφώνει και παραμένει η Ίδια εις τους αιώνας των αιώνων.

Η δε τοποθέτηση της φράσεως «Ορθόδοξη θεολογία» δίπλα στο «κουλτούρα» απογυμνώνει την θεολογία από τη νηπτική της διάσταση, την αγιοπνευματική της πυξίδα, και την μειώνει στο επίπεδο ενός ακαδημαϊκού και κοσμικού προβληματισμού που σέρνεται πίσω από τις ολοένα μεταλλασσόμενες ανθρωπογενείς καταστάσεις και εξαντλείται σε ατέρμονους διαλόγους και συμβιβασμούς. Μετά από αυτά τα λίγα καταλαβαίνει κανείς το ακατανόητο της φράσεως: «.. εκείνα που έχουν κάνει την Ορθόδοξη θεολογία και κουλτούρα μοναδική στο πέρασμα των αιώνων.»

Όσο για την αναφορά στην «κοινωνική διδασκαλία» είναι εμφανές ότι η συγγραφεύς όπως και η συλλογιστική των οικουμενιστών άλλωστε, θέλει να την προσαρμόσει στις κοινωνιολογικές ‘ανάγκες’ της εποχής (η κοινωνιολογία ως όρος έγινε γνωστός κάπου στις αρχές του 1800). Εγώ με το φτωχό μου το μυαλό βλέπω την κοινοβιακή ζωή των Μοναστηριών να είναι μία «κοινωνική διδασκαλία» της Εκκλησίας ενώ την ύψιστη κοινωνία του Θεού μας την διδάσκει ο Χριστός στην Κυριακή Προσευχή που παραχώρησε ο Ίδιος στους ανθρώπους, στο «ελθέτω η βασιλεία σου». Κάτι μου λέει ότι χρηματοδοτούμενα κινήματα ΛΟΑΤ στη βασιλεία του Θεού δεν θα υπάρχουν !!! Άνθρωποι που έχουν αγαπήσει τον Χριστό θα υπάρχουν και όχι αμετανόητοι άνθρωποι που «αγάπησαν» και «συμπόνεσαν» τις πτώσεις τους, όποιες κι αν είναι αυτές.

Κάπως έτσι προσδιορίζεται «το περιεχόμενο και η πρακτική εφαρμογή» της μεταλλαγμένης πια ‘ορθοδοξίας’ από τους εντολοδόχους οικουμενιστές.

Έχοντας κάνει όλες αυτές τις διαστρεβλώσεις και μέσα από μία ασυνάρτητη διαδικασία η συγγραφέας καταλήγει στην συνηθισμένη μέθοδο των οικουμενιστών, αυτήν της κατηγοριοποιήσεως των πιστών για να αποδώσει αργότερα ευθύνες. Έτσι, χωρίζει τους πιστούς σε ‘λιγότερο ή περισσότερο αθώους’, σε ‘προοδευτικούς’, ‘συντηρητικούς’, ‘φασίστες’ και μην ξεχνάμε φυσικά και τους Ορθόδοξους πιστούς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού που διαπράττουν «φρικτά εγκλήματα»!!! Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι λίγο ή πολύ φταίνε οι διάφορες αντιλήψεις όλων των Ορθοδόξων της Αμερικής που δεν διαμαρτύρονται, και δεν φταίει ας πούμε η ελλιπής αντίληψη που η ίδια έχει για την Ορθοδοξία ούτε φυσικά το γεγονός ότι προσπαθεί να δημιουργήσει θέμα από το τίποτα για να μπλέξει την Ορθοδοξία σε μία βρώμικη ιστορία. Είναι χαρακτηριστική (αλλά και αισιόδοξη) η διαμαρτυρία ορισμένων αναγνωστών στο ιστολόγιο που τους λένε ότι πάνε να αλλάξουν την Ορθοδοξία και να επιβάλουν τις διαστρεβλώσεις τους σε όλους τους παραδοσιακούς Ορθόδοξους λαούς.

Όλη αυτή η ρηχή ανάλυση και η εσκεμμένη εστίαση σε ‘κοινωνικούς παράγοντες’ κορυφώνεται στο σημείο όπου η πλανεμένη αυτή συγγραφεύς, πρόχειρα και ελαφρά τη καρδία, κρίνει ότι δεν είναι απαραίτητο να ανατρέξει κανείς στην διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με την ομοφυλοφιλία αλλά να υπερασπίσει τις «αρχαίες διδασκαλίες της Εκκλησίας» περί αγάπης, συμπόνιας κτλ. Το περιεχόμενο της αγαπολογίας των οικουμενιστών βρίσκεται σαφώς έξω από τη διδασκαλία της Εκκλησίας για να το ορίζουν όπως εκείνοι θέλουν, αλλά γενναιόδωρα αοριστολογούν με διάφορες γενικολογίες για να παρουσιάζουν τις διαστρεβλώσεις τους ως Ορθόδοξη διδασκαλία.

Η κυρία Κάθριν Κελαΐδης κάνει πως δεν καταλαβαίνει, η αγάπη και η συμπόνια της Εκκλησίας προς τους ανθρώπους εκφράζονται μέσα από την θεραπευτική Της προσφορά στις αμαρτωλές ψυχές τους και όχι από την υπόθαλψη των πτώσεών τους. Στη θέση της Εκκλησίας, στη θέση του Σώματος του Ιησού Χριστού, η Κάθριν Κελαΐδης βάζει την ατελή ανθρώπινη αγάπη και μάλιστα μια ‘αγάπη’ που έχει σχεδιαστεί σε κάποια σκοτεινά γραφεία. Η ίδια δηλαδή έχει αρνηθεί την Εκκλησία αλλά ταυτόχρονα δεν διστάζει να κρίνει ποιος έχει αποξενώσει τον εαυτό του και ποιος όχι από τη Νύμφη του Χριστού. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς !!

Κάπου εδώ όμως οι αναθυμιάσεις έχουν γίνει αφόρητες και αναγκάζομαι να εξέλθω από τον υπόνομο για να μην πεθάνω από ασφυξία.

***

Μετάφραση-σχολιασμός, Φαίη/Αβέρωφ

Εικόνα Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση

[LGBT: lesbian, gay, bisexual, transgender / ΛΟΑΤ: λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς]

Πηγή: Αβέρωφ

….Όχι λοιπόν άλλες υποχωρήσεις! Όσοι αγαπάμε Χριστό και Ελλάδα, θα γυρίσουμε πίσω στις ρίζες μας.

Ένας θεσμός που χτυπήθηκε ανελέητα τα τελευταία χρόνια είναι η Οικογένεια. Παλιά λέγαμε : Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια. Ήταν (και είναι) τα ιδανικά μας. Αυτό όμως το τρίπτυχο που κράταγε σα κάστρο τη φυλή μας σήμερα βάλλεται!

Α] Από ποιους χτυπήθηκε και από ποιους βάλλεται;

Από την πλουτοκρατία και την εξουσία με το κακό δικό τους παράδειγμα. Δηλαδή οι πλούσιοι και οι εξουσιαστές έκαναν ό,τι ήθελαν, ζούσαν όπως ήθελαν… Παραβίασαν θεσμούς και ιερούς κανόνες. Δημιούργησαν τηλεοπτικούς σταθμούς που ήταν «κατ΄εικόνα και ομοίωσίν» τους. Προέβαλαν με ταινίες, εκπομπές, θέατρο, τραγούδια και τέχνη το μοντέλο μιας «άλλης» οικογένειας, αμερικανικού – δυτικού τύπου, υποταγμένης στη σαρκολατρεία και όχι στο θείο θέλημα.

Τραγουδιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, βουλευτές, ηθοποιοί, ντόπιοι και ξένοι, προβάλλουν ανερυθρίαστα την προσωπική τους δραματική οικογενειακή κατάσταση και από κάτω έχασκε ο επιπόλαιος νεανικός κόσμος και δυστυχώς συνεχίζει να τους μιμείται.

Μετά ήρθαν οι σύγχρονες ιδέες της χειραφέτησης και του φεμινισμού κατέστρεψαν κυριολεκτικά το πρόσωπο εκείνο που λέγεται και είναι «βασίλισσα του σπιτιού», δηλ. τη γυναίκα, η οποία είναι και ο συνεκτικός δεσμός της οικογένειας ως της συζύγου και της μάνας μέσα στο σπίτι.

Η μικτοποίηση των σχολείων δημιούργησε τις συνθήκες της καταστροφής.

Η τηλεόραση αποτέλειωσε τη δουλειά.

Το διαδίκτυο και το κινητό έβαλαν την ταφόπλακα.

Τον τελευταίο καιρό όμως νόμοι και νομοσχέδια (αυτόματο διαζύγιο, ελεύθερες συμβιώσεις, ίσως και γάμοι των διεστραμμένων στο κοντινό μέλλον…) προχώρησαν λίγο πιο κάτω στον κατήφορο της ντροπής και τίναξαν στον αέρα την οικογένεια.

«Επ΄ εσχάτων των ημερών» της Τρόϊκα έρχεται το επίσημο ελληνορθόδοξο κράτος και απαξιώνει τελείως το ελληνικό σπίτι με : τη φτώχεια, τη φορολογία, τη φορολόγηση των πολυτέκνων, την κατάργηση της αργίας της Κυριακής…

Τώρα δυστυχώς οδεύουμε σε μια μουσουλμανοποίηση της κοινωνίας. Οι λαθροέποικοι θα επιβάλλουν νέους κορανικούς νόμους και θα ζητούν φορτικά την γενική αποδοχή τους, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα στην Ευρώπη.

Β] Υπάρχει όμως και μια ελπιδοφόρα άνοιξη: στην τελευταία δημοσκόπηση ο ελληνικός λαός παρά τον όποιο βομβαρδισμό που υφίσταται, εμπιστεύεται με ποσοστό 98% την ελληνική οικογένεια και την βάζει στην πρώτη θέση της κλίμακας των αξιών.

Αυτό είναι μια νίκη του Θεού και του ευσεβούς λαού.

Το Μυστήριο της Οικογένειας είναι θεοϊδρυτο και ακατάλυτο. Αλλοίμονο σε κείνον που θα βάλει δυναμίτη στα θεμέλια του ελληνορθόδοξου σπιτικού.

Θάχει να κάνει με το Θεό.

Και τούτο διότι η οικογένεια είναι «κατ΄ οίκον Εκκλησία», κατά τον απόστολο Παύλο, και «εκκλησία μικρά», κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον θεολόγο!

Γ] Οπωσδήποτε πρέπει να κρατήσουμε άμυνες και να συγκρατήσουμε τους Έλληνες στον κατήφορο της απαξίωσης της οικογένειας και της μνημονιακής επίθεσης σε βάρος της.

Οι εχθροί της Πίστεως και της Πατρίδας δεν θέλουν να υπάρχει Παραδοσιακή Ελληνική Οικογένεια, γιατί γνωρίζουν ότι αυτό το κύτταρο της κοινωνίας, και μάλιστα της ελληνορθόδοξης, είναι πριν από το Σχολείο, σχολείο, πριν από την Εκκλησία, εκκλησία, και πριν από την Πατρίδα, πατρίδα μικρή.

Μέσα σ΄ αυτή την οικογένεια ομιλούν πρώτα – πρώτα τα παιδιά την μητρική τους αθάνατη ελληνική γλώσσα, διδάσκονται από γονείς και παππούδες για τον αληθινό Θεό και μαθαίνουν για την ένδοξη ελληνική Πατρίδα, την Ελλάδα. Βιώνουν μάλιστα την οικογενειακή ατμόσφαιρα με όλες ασφαλώς τις ανθρώπινες δυσκολίες και αδυναμίες της.

Οι εχθροί θέλουν να σπάσουν τις ρίζες. Θέλουν να γκρεμίσουν τα θεμέλια της ψυχής των Ελλήνων. Να μας κάνουν ξένους και απόμακρους, κοσμοπολίτες και ερημοσπίτες, ανέστιους, άθεους και άστοργους. Φύλλα στον άνεμο της παγκοσμιοποίησης.

Προχωρούν με σχέδιο: εισάγοντας ιδέες ανατρεπτικές, φυγόκεντρες για την οικογένεια και μπήγοντας το στιλέτο του απρόσωπου μαρξισμού, της φτώχειας του μνημονίου και της διάλυσης του ευρωπαϊσμού στην ελληνική οικογένεια.

Δ] Απάντησή μας σε όλους αυτούς και σε όλα αυτά τα σχέδια είναι η Οδύσσεια και ο Οδυσσέας. Είναι η επιστροφή στην Ιθάκη. Η επιστροφή αυτή δεν είναι μόνο η επιστροφή στην χαμένη πατρίδα, αλλά είναι και ο γυρισμός στη γλυκιά οικογένεια και στο ζεστό πατρικό σπίτι.

Όχι λοιπόν άλλες υποχωρήσεις! Όσοι αγαπάμε Χριστό και Ελλάδα, θα γυρίσουμε πίσω στις ρίζες μας.

Μπορεί οι παγκοσμιοποιητές και οι εγχώριοι εκπρόσωποί τους να θέλουν να γονατίσουν την ελληνική οικογένεια με τα ολέθρια νομοσχέδια και την καταραμένη φτωχοποίηση.

Μπορεί τα υπουργεία να ετοιμάζουν τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων και να κόβουν τα επιδόματα της πονεμένης και πολύτεκνης οικογένειας

Μπορεί ο διάβολος και τα θλιβερά όργανά του να θέλουν να διαλύσουν την ελληνορθόδοξη Εστία της παραδοσιακής οικογένειας και να βγάλουν τα μέλη της στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο.

Μπορεί οι καναλάρχες να θέλουν να μπολιάσουν την ευλογημένη ελληνική οικογένεια με δυτικά πρότυπα ελευθεριάζουσας νοοτροπίας ή να προβάλουν νωχελικά παραδείγματα πολυγαμίας με τα χαρέμια της ανατολίας.

Μπορεί οι δήμοι να θέλουν να οργανώνουν εν μέσω κρίσης καρναβάλια και να επιδοτούν φιέστες, αντί να προσπαθούν να εξοικονομήσουν βοηθήματα για τις πολύτεκνες φαμελιές.

Μπορεί οι «κολοβές αλεπούδες» του καλλιτεχνικού ή δημοσιογραφικού κόσμου να θέλουν να επιβάλουν σαν μόδα τη ντροπή τους.

Ε] Εμείς όμως «εις πείσμα όλων των δαιμόνων» θα μείνουμε πιστοί σ΄ αυτά που παραλάβαμε, δίπλα στο Χριστό, στο Γάμο της Κανά, μαζί με την Παναγία Μητέρα Του και τους Αγίους Αποστόλους Του και βεβαίως μαζί με τους Μάρτυρες και τους Ήρωες της φυλής μας, γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και το τζάκι του σπιτιού μας, στην αγκαλιά των γονέων μας, των παππούδων και γιαγιάδων μας, που υπήρξαν τα αγκωνάρια και οι κολόνες του ελληνικού σπιτιού.

Η δόξα και η τιμή του Γένους μας!

Πηγή: Ομοθυμαδόν

ΕΥΓΕ σεβαστοί πατέρες της Εκκλησίας της Βουλγαρίας για τη σύνταξη και κατάθεση στην εκκλησιαστική παρεμβολή του μνημειώδους, ομολογιακού αυτού κειμένου που αποπνέει το ορθόδοξο άρωμα και όχι τη δυσωδία του επαράτου οικουμενισμού.

Εάν είχαμε σοβαρές θεολογικές σχολές στη χώρα μας και όχι άντρα του οικουμενιστικού συγκρητισμού, ζηζιουλισμού και γιανναρισμού καθώς και μιας γενικότερης και ευρύτερης εκτρωματικής και μεταλλαγμένης θεολογίας που διαθέτουμε σήμερα το θαυμάσιο και υπέροχο αυτό κείμενο θα έπρεπε να είχε κορνιζαρισθεί και αναρτηθεί σε περίποπτη θέση στους τοίχους των ως άνω σχολών, τους οποίους και θα κοσμούσε.
Εσείς, σεβασμιώτατοι, δεν παραπέμψατε τα ανεκδιήγητα "συνοδικά" κείμενα της Κρήτης σε επιτροπές, όπως κάποιοι άλλοι συνεπίσκοποί σας, αλλά τα εξαποστείλατε καταλλήλως στη χωματερή της εκκλησιαστικής Ιστορίας. Εκεί δηλαδή που τους αξίζει.

Αψηφήσατε το γεγονός ότι το δίκην παγκοσμίου χωροφύλακος της Οικουμενικής Ορθοδοξίας ενεργούν παπάτο που εδρεύει στο Βόσπορο διοργάνωσε τη συγκεκριμένη σύναξη με το στανιό και σε συνεργασία με υπερατλαντικά κέντρα εξουσίας και επιχειρεί κατά τρόπο επιεικώς αήθη να την επιβάλλει, επίσης με το στανιό, στις συνειδήσεις των απανταχού Ορθοδόξων.
Αποδείξατε ότι διαθέτετε την ορθή, περί πανορθοδόξου ενότητος, αντίληψη που δεν συνίσταται στην άκριτη ομοφωνία και συμφωνία των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών αλλά στην ενότητα επί τη βάσει της Ορθοδόξου παραδόσεως και των Θείων και Ιερών κανόνων.

Με την πεπαρρησιασμένη σας παρέμβαση διασώσατε το κύρος του επισκοπικού αξιώματος και πληρώσατε αφάτου χαράς το ορθοφρονούν Ορθόδοξο ποίμνιο όπου γης.

Ο πιστός λαός του Θεού χαίρει, επίσης, και αγάλλεται και για το γεγονός της μη συμμετοχής της τοπικής Εκκλησίας της Βουλγαρίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο του ψεύδους και των αιρέσεων.

Σεβασμιώτατοι, με τη συγκεκριμένη σας δήλωση βάλατε τα γυαλιά στους επισκόπους της τοπικής Εκκλησίας της Ελλάδος. Δυστυχώς για το κύρος των τελευταίων η σύγκριση, από μέρους του πιστού κλήρου και λαού, της στάσεως των δύο Εκκλησιών απέναντι στην ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου είναι αναπόφευκτη και συντριπτική σε βάρος της τοπικής μας Εκκλησίας.

Η ομολογιακή απόφαση της τοπικής Εκκλησίας της Βουλγαρίας διέσωσε την εν τη πίστει ενότητά της. Η άφρων ενέργεια των επισκόπων μας πυροδότησε, ήδη, την έναρξη ενός νέου σχίσματος εις τα καθ ημάς.
"Επροειδοποιήθησαν και μολαταύτα εδολοφονήθη". Τάδε έφη προ 53 ετών πολιτικός αρχηγός, κοιμηθείς προ πολλών ετών, επί τω ακούσματι της δολοφονίας βουλευτού, αναφερόμενος στη στάση της τότε αστυνομίας.
Κατ αναλογίαν και οι ποιμένες μας εδώ και καιρό έχουν προειδοποιθεί για το ενδεχόμενο μίας σειράς ενάρξεων αποτειχίσεων εάν δεν επιδείξουν το ανάλογο αίσθημα ευθύνης καταδικάζοντας σαφώς και απεριφράστως τα απαράδεκτα κείμενα του Κολυμπαρίου.

Και αυτοί πώς ανταποκρίθηκαν; Μα διά του "στρίβειν δι επιτροπών" φυσικά! "Παλιά και δοκιμασμένη δουλειά"... (Ποιος δεν θυμάται την παρελκυστική τακτική της αλήστου μνήμης σεραφειμικής διοικήσεως στο θέμα των δώδεκα εκπτώτων "ιερωνυμικών" μητροπολιτών).

Αλήθεια, δεν τους συνέχει το γεγονός ότι η ανοχή του πιστού λαού εξαντλήθηκε; Θεωρούν ότι μπορούν να "ξεγελάσουν" τον τελευταίο παραπέμποντας το όλο ζήτημα στις περιώνυμες καλένδες; Δεν δολοφονείται, κατ αυτόν τον τρόπο, η ενότητα της Εκκλησίας;

Τι δε να πει κανείς και για το αίσχιστο και ψευδέστατο συνοδικό ανακοινωθέν αλλά και για το απείρως θλιβερότερο γεγονός της μη διορθώσεώς του παρά τις διαβεβαιώσεις παρισταμένων ιεραρχών επί τη βάσει των οποίων αυτό κάθε άλλο παρά αποδίδει την αλήθεια;

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν θα βρεθεί ένας (αριθμός 1) ιεράρχης να διαχωρίσει τις ευθύνες του; Να φωνάξει δυνατά; Να σκούξει; Να χουιάξει; Και ας τον κατηγορήσουν κάποιοι άλλοι σαν "κεκράκτη". Και τον π.Αυγουστίνο τον χαρακτήρισαν έτσι κάποτε εν συνόδω αλλά εκείνος, ετοιμόλογος πάντοτε, τι τους απάντησε; Ότι, κατά Πλούταρχον, η κραυγή εν ώρα κρισίμω (όπως αυτή τη στιγμή) είναι σαν την άγκυρα για το κινδυνεύον πλοίο.

Εν ανάγκη να υποβάλλει την παραίτησή του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα συμβαίνουν! Ας μην ξεχνάμε ότι προ 37 ετών κοιμηθείς, ήδη, ιεράρχης υπέβαλε την παραίτησή του για ζήτημα όχι Ορθοδόξου Δόγματος αλλά Ήθους, τουτέστιν για το λεγόμενο αυτόματο διαζύγιο! Ενώ τώρα πρόκειται για θέμα Πίστεως!
Δεν θα βρεθεί κανείς να μιμηθεί τους αγωνιστές μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως, Φλωρίνης και Παραμυθίας διακόπτοντας το μνημόσυνο του δυνάμει των Θείων και Ιερών κανόνων καθαιρετέου πατριάρχη Βαρθολομαίου για τα όσα φρικώδη ο τελευταίος έχει δηλώσει και πράξει;

Γιατί αυτή η ραστώνη, η δειλία, ο εφησυχασμός, ο υπολογισμός και η σκοπιμότητα, η διπλωματική διάθεση, ο καιροσκοπισμός; Θα ξυπνήσει, άραγε, κανείς επιτέλους;

Πηγή: Ακτίνες

Ο Klaus Kenneth, ένας σύγχρονος «Οδυσσέας του πνεύματος», συζητά με τη Χριστιανική Φοιτητική Δράση για την περιπετειώδη περιπλάνησή του από το σκοτάδι της πλάνης στο φως της Ορθοδοξίας. (ανταπόκριση από την εκδήλωση εδώ και η σχετική ανακοίνωση εδώ).

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

1 Δεκεμβρίου 2016. Γνωστός φιλοκυβερνητικός ιστότοπος δημοσιεύει απόσπασμα του Φύλλου Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) του 2012 με το τιμολόγιο Κόστους ανά Ώρας Πτήσης (ΚΩΠ) Μεταφορικών Αεροσκαφών και Ελικοπτέρων (Α/Φ-Ε/Π) προκειμένου να δικαιολογήσει την εξωφρενική σπατάλη του ταξιδιού του Πρωθυπουργού στην Κούβα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «σύμφωνα λοιπόν με το ΦΕΚ 169 τεύχος Β του 2012 το τιμολόγιο κόστους ανά ώρα πτήσης για το συγκεκριμένο αεροπλάνο ανέρχεται στα 3192,92 ευρώ σύμφωνα δε με πηγή του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας μαζί με τους μισθούς, συντήρηση, τέλη κλπ το κόστος φτάνει περίπου στα 5200 ευρώ ανά ώρα πτήσης και όπως μας διαβεβαίωσε οι τιμές δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του συγκεκριμένου ΦΕΚ…».

H Σύμβουλος της Πρεσβείας της Τουρκίας στην Αθήνα προέρχεται από οικογένεια στρατιωτικών και συζεί με Έλληνα διπλωμάτη που κατέχει κορυφαία θέση στο πρωθυπουργικό επιτελείο στο Μέγαρο Μαξίμου.

1 Δεκεμβρίου 2016. Γνωστός φιλοκυβερνητικός ιστότοπος δημοσιεύει απόσπασμα του Φύλλου Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) του 2012 με το τιμολόγιο Κόστους ανά Ώρας Πτήσης (ΚΩΠ) Μεταφορικών Αεροσκαφών και Ελικοπτέρων (Α/Φ-Ε/Π) προκειμένου να δικαιολογήσει την εξωφρενική σπατάλη του ταξιδιού του Πρωθυπουργού στην Κούβα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «σύμφωνα λοιπόν με το ΦΕΚ 169 τεύχος Β του 2012 το τιμολόγιο κόστους ανά ώρα πτήσης για το συγκεκριμένο αεροπλάνο ανέρχεται στα 3192,92 ευρώ σύμφωνα δε με πηγή του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας μαζί με τους μισθούς, συντήρηση, τέλη κλπ το κόστος φτάνει περίπου στα 5200 ευρώ ανά ώρα πτήσης και όπως μας διαβεβαίωσε οι τιμές δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του συγκεκριμένου ΦΕΚ…».

Η πηγή αυτή επέλεξε να δημοσιοποιήσει όμως το ΦΕΚ του 2012 και όχι εκείνο του επόμενου έτους, όπου το ΚΩΠ του Gulfstream GV είναι σημαντικά αυξημένο. Η επιλεκτική και καταφενάστατη αυτή διαρροή από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας γίνεται αντιληπτή και έτσι την επομένη δημοσιεύεται το ΦΕΚ του 2013 σε στήλη μικροπολιτικών γνωστής εφημερίδας. Ασφαλώς κανείς δεν απευθύνει μομφή προς τους δημοσιογράφους που αναπαράγουν ένα δημοσιευμένο ΦΕΚ. Το ερώτημα που τίθεται είναι πως φτάνει να δημοσιευθεί στο ΦΕΚ ένα έγγραφο που χαρακτηρίζεται «ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ» και ενώ υπάρχει σχετική πρόβλεψη μη δημοσιοποίησης για τα αντίστοιχα στοιχεία κόστους των μαχητικών Α/Φ – Ε/Π και των πολεμικών πλοίων (διαβάθμιση «ΑΠΟΡΡΗΤΟ») – ασχέτως βέβαια αν τα πρώτα διέρρευσαν σε αμυντικό περιοδικό και τα δεύτερα αποκαλύφθηκαν δημόσια μέσω της διαδικασίας του κοινοβουλευτικού ελέγχου…

 Το τιμολόγιο ΚΩΠ Μεταφορικών Α/Φ-Ε/Π με την ένδειξη ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ δημοσιεύτηκε αυτούσιο στο ΦΕΚ.

10 Δεκεμβρίου 2016. Στην ομιλία του για τον Προϋπολογισμό του 2017 στη Βουλή, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, αφού καυχιέται για την δραματική επιβάρυνση των ιπτάμενων μέσων των Ενόπλων Δυνάμεων:

• στις αεροδιακομιδές, από 13 ώρες πτήσης το 2013 στις 255 ώρες πτήσης το 2015
• στην αεροπυρόσβεση με Ε/Π Chinook, από 10 ώρες πτήσης το 2012 σε 368 ώρες πτήσης το 2015

στη συνέχεια αποκαλύπτει ενώπιον όλων το ποσοστό επάνδρωσης των Μονάδων και τα ποσοστά διαθεσιμότητας των κύριων οπλικών συστημάτων του Στρατού Ξηράς, μεταξύ των οποίων και των μέσων της Αεροπορίας Στρατού. Με δεδομένο το ύφος εξουσίας και την απόδοση του Υπουργού στο χαρτοφυλάκιό του, η δημοσιοποίηση ευαίσθητων πληροφοριών για μικροπολιτικές σκοπιμότητες ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Ουδείς ανέμενε κάτι διαφορετικό από κάποιον που εκμεταλλευόμενος το δημόσιο αξίωμα παραβιάζει συστηματικά τους κανόνες ασφαλείας πτήσεων ή δημοσιεύει τα πρόσωπα επίλεκτων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων στο Twitter. Προφανώς ούτε ο ίδιος έχει αντιληφθεί ακόμη γιατί τα ποσοστά διαθεσιμότητας της Αεροπορίας Στρατού έφτασαν στο ναδίρ επί υπουργίας του.

13 Δεκεμβρίου 2016. Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος επιβεβαιώνει δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας, σύμφωνα με το οποίο η σύμβουλος της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, Feyza Barutçu, διατηρεί σχέση με Έλληνα διπλωμάτη που κατέχει κορυφαία θέση στο πρωθυπουργικό επιτελείο στο Μέγαρο Μαξίμου. Θέλοντας να εκφράσει θεατρικά τη δυσφορία του στο ερώτημα που έθεσε ο δημοσιογράφος της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος δηλώνει ότι «ντρέπεται» για το δημοσίευμα αλλά και για κάποιους που «ακολουθώντας χυδαίο κιτρινισμό, μπορεί να θεωρούν ότι η προσωπική ζωή πρέπει να αποτελεί κριτήριο για την επιλογή των συνεργατών του πρωθυπουργού».

Προφανώς ο -συνήθως ελλιπώς ενημερωμένος- Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και Υπουργός Επικρατείας δεν αντιλήφθηκε ότι το ζήτημα αφορά την εθνική ασφάλεια και όχι την προσωπική ζωή του ανιψιού του Προέδρου της Βουλής.

• Γνωρίζει ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ότι το μισθοδοτούμενο από το τουρκικό κράτος προσωπικό που στελεχώνει θέσεις στο εξωτερικό (κάτοχοι πράσινων διαβατηρίων) υποχρεούται βάση νόμου να συνεργάζεται με την ΜΙΤ και την Διεύθυνση Πληροφοριών του Γενικού Επιτελείου; Γνωρίζει πως βάση του Άρθρου 21 του υπ’αριθμόν 657 Νόμου «Περί Δημοσίων Υπαλλήλων», κατά την επιλογή υπαλλήλων που τοποθετούνται στο εξωτερικό (κρατικών λειτουργών, ιμάμηδων, στελεχών τραπεζών, ανταποκριτών και δημοσιογράφων των κρατικών ΜΜΕ, υπαλλήλων των Τουρκικών Αερογραμμών) προτιμούνται οι απόφοιτοι της Aκαδημίας Εθνικής Ασφάλειας που υπάγεται στη Διοίκηση Ακαδημιών Πολέμου του τουρκικού Γενικού Επιτελείου; Γνωρίζει πως στους πάσης φύσεως υπαλλήλους που παρακολουθούν την ειδική εκπαίδευση διάρκειας έξι μηνών στην Aκαδημία Εθνικής Ασφάλειας απονέμενεται δίπλωμα σε στρατιωτική τελετή την 30η Αυγούστου κάθε έτους;

• Γνωρίζει ότι το Νο3 της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα προέρχεται από οικογένεια στρατιωτικών, με πατέρα τον ανώτερο αξιωματικό του Τουρκικού Στρατού (Συνταγματάρχη ε.α.) Fevzi Barutçu που έχει υπηρετήσει σε νευραλγικές θέσεις στο SHAPE του ΝΑΤΟ και στο Υφυπουργείο Αμυντικών Βιομηχανιών, και αδελφό τον αποθανόντα Υπολοχαγό Tahsin Barutçu, συγκυβερνήτη του ελικοπτέρου Blackhawk της τουρκικής Αεροπορίας Στρατού που συνετρίβη στις 16 Μαρτίου 2012 στο Αφγανιστάν και ο οποίος υπηρετούσε επί τετραετία (2007-2011) στο 4ο Σύνταγμα Αεροπορίας Στρατού που έχει ως αποστολή σε περίοδο επιχειρήσεων την από αέρος υποστήριξη των ενεργειών της 1ης Στρατιάς κατά της Θράκης;

• Αντιλαμβάνεται ότι ο Έλληνας διπλωμάτης που είχε αναλάβει την προετοιμασία της πρόσφατης επίσκεψης του Πρωθυπουργού στη Θράκη και εμπλέκεται άμεσα στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και χειρισμούς για μείζονα ζητήματα εθνικής ασφάλειας όπως στο Προσφυγικό συζεί σήμερα με Τουρκάλα διπλωμάτη που είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών με διπλωματική εργασία τις «Παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Αιτούντων Άσυλο στο Αιγαίο» (Violation of Human Rights of Asylum-Seekers in the Aegean Sea) και πως η τοποθέτησή της στην τουρκική πρεσβεία τον Οκτώβριο του 2015 μόνο τυχαία δεν είναι;

Αλήθεια, όπως εύλογα αναρωτιέται και ο Σταύρος Λυγερός, σε ποιο κράτος του κόσμου θα συνέβαιναν όλα αυτά και ποια κυβέρνηση δε θα είχε καταρρεύσει υπό το βάρος των αποκαλύψεων;

Πηγή: e-amyna

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημοσιεύσεως εἰς τὴν Ἐφημερῖδα τῆς Κυβερνήσεως τῶν προγραμμάτων τῆς θρησκειολογίας καὶ τῆς τελευταίας ἀντιδράσεως τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὡς καὶ τῆς προσωπικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, τῆς 27^ης Σεπτεμβρίου 2016, ἐν συνεχείᾳ σειρᾶς ἐπιστολῶν μου πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον γράφω Ὑμῖν τὰ κάτωθι, ὡς εἰσαγωγήν, φρονῶν, ὅτι καὶ Ὑμεῖς θεωρεῖτε ταῦτα, ὡς αὐτονόητα

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς

Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου  

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 6.12.2016

Τ.Θ. 73

63086 Καρυαὶ

Ἅγιον Ὄρος Ἄθω

Ἀριθμὸς πρωτ. 63 1. Τῷ Μακαριωτάτῳ

Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν  καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩ

2. Τῇ Σεπτῇ καὶ ἁγίᾳ Ἱεραρχίᾳ  τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰς ἕδρας των

Θέμα: «Ὀρθόδοξος διαπαιδαγώγησις τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας»

Μακαριώτατε,

σεπτοὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημοσιεύσεως εἰς τὴν Ἐφημερῖδα τῆς Κυβερνήσεως τῶν προγραμμάτων τῆς θρησκειολογίας καὶ τῆς τελευταίας ἀντιδράσεως τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, ὡς καὶ τῆς προσωπικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, τῆς 27^ης Σεπτεμβρίου 2016, ἐν συνεχείᾳ σειρᾶς ἐπιστολῶν μου πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον γράφω Ὑμῖν τὰ κάτωθι, ὡς εἰσαγωγήν, φρονῶν, ὅτι καὶ Ὑμεῖς θεωρεῖτε ταῦτα, ὡς αὐτονόητα:

Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νὰ εἶναι γνῶσις τῆς Ἀληθείας, διὰ νὰ μεταβληθῇ ἡ γνῶσις εἰς βίωμα καὶ ζωήν.

Διὰ νὰ θελήσῃ ὁ ἄνθρωπος νὰ προσκυνήσῃ τὸν ποιητήν του, νὰ ἀποστῆ ἀπὸ τὰς πλάνας καὶ τὴν προσκύνησιν τῶν δαιμόνων, νὰ γνωρίσῃ τὸν Πατέρα του, τὸν Τριαδικὸν Θεόν.

Διὰ νὰ γνωρίσῃ, ὅτι τὸ κέντρον τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος˙ διὸ καὶ ὁ Θεός, δι΄ ἡμᾶς ἐγένετο ἄνθρωπος.

Ἡ προτεραιότης εἰς τὴν δημιουργίαν εἶναι ὁ ἄνθρωπος.

Καμμία θρησκεία δὲν λέγει αὐτά, ποὺ λέγει ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὴν γνησίαν μορφήν του, τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Χωρὶς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἶναι ἀδύνατος ἡ ἀληθὴς Θεογνωσία.

Ὁ Χριστὸς ἐστίν ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός, «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας».

Καμμία θρησκεία δὲν ὁμιλεῖ διὰ τὸ κατ΄ εἰκόνα˙ ἤτοι τὸ νοερὸν καὶ τὸ αὐτεξούσιον. Διὰ τὴν κακὴν χρῆσιν τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ τὴν ἐκ τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου «ἔλλειψιν τῆς φύσεως», καὶ τὴν συμπλήρωσιν τῆς ἐλλείψεως, διὰ τῆς χάριτος ἐκ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, τοῦ ἑνὸς τῆς Τριάδος, μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ἐὰν ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος δὲν προετοιμάζει τὸν νέον, εἰς τὸ νὰ ἀποδεχθῇ τὸν Χριστόν, ὡς τὸν μόνον ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτῆρα, τί νόημα ἔχει νὰ διδάσκεται; Διατί νὰ μάθῃ ἄχρηστα πράγματα διὰ τὸν βίον του; Ὅταν δὲν τοῦ ὑποδεικνύεται ὁ διὰ τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, ἀληθὴς τρόπος ζωῆς, ὁ μόνος χρήσιμος διὰ τὴν ἐνταῦθα βιοτήν του καὶ τὴν προετοιμασίαν του διὰ τὸν μέλλοντα καὶ ἀγήρω αἰῶνα, ὑποδοχῆς τῆς θεώσεως, τί νόημα ἔχει νὰ ἀσχολῆται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία, μὲ ἕνα νοθευμένον, ὡς πρὸς τὴν ἀλήθειαν, μάθημα;

Ἐὰν δὲν τοῦ ὑπενθυμίζεται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ «κατ΄ εἰκόνα καὶ καθ΄ ὁμοίωσιν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς ὁ Θεός», διὰ νὰ βιώσῃ ὀρθῶς ἐις τὴν οἰκογενειακὴν ζωήν του, τί νόημα ἔχει ἡ διδασκαλία του;

1. Αἱ ἰσχύουσαι συνταγματικαὶ διατάξεις καὶ τὸ σύστημα τῆς συναλληλίας ὑποχρεώνουν τὴν Πολιτείαν νὰ διδάσκῃ τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὴν Ἐκπαίδευσιν (ἄρθρ. 3, 16, 21 τοῦ Συντάγματος, αἱ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ὑπ΄ ἀρ. 3358/1195 καὶ 2176/1998, ὡς καὶ ἡ ὑπ΄ ἀρ. 116/2012 ἀπόφασις τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων).

Ὡς έκ τούτου ἡ Ἱ. Σύνοδος ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ὑποχρέωσιν νὰ ἀπαιτήσῃ πιστὴν ἐφαρμογὴν τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν διοικητικῶν δικαστηρίων, ἀπὸ τὸ Κράτος.

2. Ἡ ἐπιστολὴ τῆς 27^ης 2016 τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν Πρωθυπουργόν, κ. Τσίπραν, σταλεῖσα ἔστω «κατόπιν ἑορτῆς», ὀρθῶς εἰς τὰ σχόλια τοῦ δευτέρου μέρους, χαρακτηρίζει, ὡς ἀπαράδεκτα τὰ προγράμματα. Προκαλεῖ ὅμως ἀπορίαν, ἐνῷ τὰ προγράμματα ταῦτα σχεδὸν ἀπαραλλάκτως, ἢ ἐλαφρῶς παρηλλαγμένα, εἶχον δημοσιευθῇ ὑπὸ τοῦ Ὑπουργείου, πρὸ πενταετίας, καὶ ἐδιδάσκοντο πιλοτικῶς εἰς τὰ Σχολεῖα ἀπὸ τὸ 2012, διατί ὁ Μακαριώτατος, μόλις τώρα, ἀντέδρασε δυναμικῶς καὶ προσωπικῶς, χωρὶς Συνοδικὴν ἐπιστολήν;

3. Τὸ πρῶτον μέρος τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου, εἶναι ἀντιφατικὸν καὶ αὐτοαναιρούμενον, δὲν συνᾴδει μὲ τὰς ἐνεργείας του ἐπὶ τοῦ θέματος. Ὁ Μακαριώτατος, οὐσιαστικῶς ἐκωλυσιέργει τὴν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος, γνωστοῦ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ καὶ Νέας Δημοκρατίας.

Ἀγνοεῖ ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος τὸ γεγονός, ὅτι τὸ μάθημα ἐδιδάσκετο ἀμιγῶς μὲ ὀρθόδοξον περιεχόμενον ἀπὸ τῆς συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, μέχρι προσφάτως; Ἡ νόθευσις τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐγένετο εἰς τὰ ὑπάρχοντα βιβλία, τὰ τελευταῖα ἔτη, κυρίως ἀπὸ τὴν Σημίτειον ἀντιχριστιανικὴν ἐποχήν, τῇ ἀπαιτήσει τῶν Ἑβραίων καὶ τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, παραλλήλως μὲ τὴν κατάργησιν τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος εἰς τὰς Ἀστυνομικὰς ταυτότητας, κατὰ παράβασιν τοῦ Συντάγματος.

Πῶς λοιπὸν διαπράττει τὸ ἀσύγγνωστον λάθος, νὰ ἀποδέχεται τὴν κατηγορίαν καὶ τὸ ἐπιχείρημα τοῦ ἀθέου ὑπουργοῦ κ. Φίλη, ὡς καὶ τῶν Συμβούλων του, «ὅτι δὲν ἀποτελεῖ κατήχησιν τῆς ὀρθοδοξίας»;

Δὲν γνωρίζει ὁ Μακαριώτατος ποῖος ἦτο ὁ πρῶτος εἰσηγητὴς ἀλλαγῆς τοῦ νομικοῦ πλαισίου, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτρέπῃ τὸ Σύνταγμα, ὥστε τὸ μάθημα νὰ μεταβληθῆ ἀπὸ ὀρθόδοξον, εἰς διδασκαλίαν τῶν θρησκειῶν;

Τὸ συνημμένον φωτοτυπημένον κείμενον ἐκ τοῦ τ. 108, 2008 τοῦ περιοδικοῦ ΣΥΝΑΞΗ, ἀποδεικνύει, ὅτι ὁ ἀποκλειστικὸς αἴτιος τῶν σημερινῶν ἐγκληματικῶν ἀλλαγῶν, ὑπὸ τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου, εἰς τὸ περιεχόμενον τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος καὶ τῆς μεταβολῆς του εἰς πολυθρησκευτικόν, εἶναι ὁ ἐπιστήθιος φίλος τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὁ Σταῦρος Γιαγκάζογλου.

Ὁ κ. Γιαγκάζογλου ἤδη ἀπὸ τὸ ἔτος 2008, ὡς Σύμβουλος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, μὲ ὑπόμνημα πρὸς τὸν τότε Ὑπουργὸν Παιδείας, κ. Στυλιανίδην, ὑπογραφόμενον καὶ ἀπὸ τοὺς κ. Γεώργ. Στάθην, μόνιμον Πάρεδρον τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὡς καὶ τοῦ Παντ. Καλαϊτζίδη, Παρέδρου τότε ἐ.θ. τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, εἰσηγήθησαν τὴν ἀλλαγὴν τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος (ὅρα περιοδικὸν ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, ἔτους 2008, σελ. 71-79) ὡσαύτως ὅρα ἡμετέραν ἐπιστολὴν πρὸς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν ὑπ΄ ἀρ. πρωτ. 39/15.8.2013, διὰ τῆς ὁποίας ἐνημέρωσα τοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, «τί ἐστί Γιαγκάζογλου», τί εἰσηγεῖται καὶ διατί στερεῖται ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, κρινόμενος καὶ ἐξ ἄλλων δημοσιευμάτων του.

Παρὰ λοιπὸν τὰ γνωστὰ φρονήματα καὶ τὰς ἐνεργείας τοῦ κ. Γιαγκάζογου, οὗτος ἀπελάμβανε, μέχρι τὸ πρῶτον δεκαήμερον τοῦ Σεπτεμβρίου ἐ. ἔ., τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου, διευθύνων τὸ πρῶτον Συνοδικὸν Περιοδικὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Θεολογία».

Διὰ τῆς ὡς ἄνω ἐπιστολῆς μου, εἰσηγούμην εἰς τὴν σεπτὴν Ἰεραρχίαν νὰ κληθῇ οὗτος καὶ ἡ ὁμάς του, νὰ ἀποκηρύξουν τὰς πλάνας των. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν θὰ ἠρνοῦντο, ἡ Ἐκκλησία νὰ λάβῃ δραστικὰ μέτρα τιμωρίας, τὰ ὑπὸ τῶν ἱερῶν κανόνων προβλεπόμενα, καὶ νὰ ἀποκόψῃ τὸν κ. Γιαγκάζογλου καὶ τὴν ὁμάδα του, ὡς σεσηπότα μέλη, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ κίνδυνος διὰ τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶ εἰρημένων προγραμμάτων, εἶναι μεγαλύτερος καὶ ὁ πλέον ἐπικίνδυνος, ἐξ ὅλων τῶν αἱρέσεων τῆς ἱστορίας, διότι θὰ συντελέσῃ εἰς τὸ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν αἱ νεώτεραι γενεαὶ τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ κ. Γιαγκάζογλου ἤδη ἀπὸ τὸ 2008 εἰς τὸ συνημμένον ὑπόμνημα, σελ. 75, γράφει: «τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν εἶναι κατήχηση ἢ μύηση στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μαθήματα τοῦ σχολείου μὲ ἰδιαίτερο μορφωτικὸ καὶ παιδαγωγικὸ περιεχόμενο. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, δὲν ὁρίζεται καὶ δὲν ἐποπτεύεται ἀπὸ καμμιὰ Ἐκκλησία, δόγμα, ἢ ὁμολογία, ἐνῶ ἡ διδακτέα ὕλη καθορίζεται ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο…» Πῶς ἔχει τὸ θράσος νὰ εἰσηγεῖται τὴν καταπάτησιν τοῦ Συντάγματος ἐν προκειμένῳ καὶ τὴν περιφρόνησιν ἐποπτείας τοῦ μαθήματος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας;

Ὁρᾶτε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τί εἰσηγεῖται εἰς τὸν Ὑπουργόν;

Ὁ τότε Ὑπουργὸς Παιδείας, κ. Στυλιανίδης, δὲν εἰσήκουσε τὰς εἰσηγήσεις του.

Τὰς εἰσηγήσεις του ἐνστερνίσθη ἡ κ. Ἄννα Διαμαντοπούλου, Ὑπουργὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ φίλη τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου, γνωστὴ διὰ τὰς διασυνδέσεις της μὲ τὴ λέσχην BILDEBERG. Αὕτη ἤλλαξε τὸ νομικὸν πλαίσιον τοῦ περιεχομέου τοῦ μαθήματος, στοιχοῦσα εἰς τὰς εἰσηγήσεις τοῦ ὑπομνήματος τῆς ὁμάδος Γιαγκάζογλου τοῦ 2008, τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Ἐχρηματοδότησε μὲ 5 ἑκατομμύρια εὐρὼ τὴν σύνταξιν τῶν θρησκειολογικῶν τούτων προγραμμάτων. Ταῦτα μόλις τώρα, μετὰ τὴν δημοσίευσιν εἰς τὸ ΦΕΚ ὑπὸ τῆς παρούσης Κυβερνήσεως, ὁ Μακαριώτατος ἀνακαλύπτει, ὅτι εἰσὶν ἀπαράδεκτα.

Πῶς λοιπὸν ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος, τώρα ἀγνοῶν τὸν εἰσηγητὴν τοῦ ἐγκλήματος, κ. Γιαγκάζογλου, «νὰ μὴ ἐποπτεύηται τὸ μάθημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν» κατηγορεῖ τὴν κ. Ἀναγνωστοπούλου, ἀναπληρώτριαν Ὑπουργὸν Παιδείας, ὅταν λέγῃ: «ὅτι οἱ θεολόγοι τὰ εἰσηγοῦνται, χωρὶς οὗτοι νὰ ἔχουν ἐξουσιοδοτηθῇ, ὅτι ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησίαν;» Πῶς ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος στοχοποιεῖ ὡς προβληματικὸν καὶ κύριον ὑπαίτιον τοῦ προβλήματος, ὡς ἐμφορούμενον μὲ Λουδοβίκειον φρόνημα («Ἐγὼ εἶμαι τὸ κράτος»), τὸν τέως Ὑπουργὸν Παιδείας κ. Φίλην;

Προκαλεῖ ἀπορίαν, διατί μέχρι σήμερον οὐδαμοῦ καὶ οὐδέποτε ἐστοχοποίησε τὸν φυσικὸν καὶ ἠθικὸν αὐτουργὸν τοῦ ἐγκλήματος τῶν θρησκειολόγων καὶ τῆς παρούσης κρίσεως εἰς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν Ἐκκλησίας - Πολιτείας, τὸν Στ. Γιαγκάζογλου;

Παραθέτω προσέτι ἓν ἀπόσπασμα τῆς εἰσηγήσεως Γιαγκάζογλου τοῦ 2008, ἵνα μὴ θεωρηθῇ, ὅτι τὸν ἀδικῶ: «Ἄν καὶ τὸ νομικὸ πλαίσιο, ποὺ διέπει τὸ μάθημα εἶναι ἀπολύτως σαφὲς καὶ ξεκάθαρο, ἡ πραγματικότητα αὐτὴ συχνὰ δὲν γίνεται ἀντιληπτή…Διαφορετικὰ καὶ ἐφόσον ἡ Πολιτεία δὲν σχεδιάζει οὔτε ἐποπτεύει, τὸ μάθημα γίνεται κλειστὸ καὶ ἄρα ἀνεξέλεγκτο…

Συνεπῶς ἀπαιτεῖται ἄμεσα περαιτέρω ἀλλαγὴ τοῦ θεσμικοῦ πλαισίου καὶ τῆς νομιμοποιητικῆς βάσεως τοῦ μαθήματος, ὥστε ῥητὰ καὶ ἐκπεφρασμένα νὰ μὴ θεωρεῖται πλέον θρησκευτικὴ κατήχηση ἢ ὁμολογιακὸ μάθημα (σημ. γράφοντος: ἄρα μέχρι τότε ἦτο κατήχηση καὶ ὁμολογιακὸ μάθημα), ἀλλὰ ἕνα μάθημα μὲ σαφῶς ἀνοικτό, πλουραλιστικὸ καὶ μορφωτικὸ - γνωσιολογικὸ περιεχόμενο. Ὡς βάση του μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο γενικά, οἱ μεγάλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, εἰδικότερα, μὲ ἔμφαση στὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό…» (ὅρα Περιοδ. ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, 2008, σελ. 76) Στὸ χρονικὸ διάστημα Μαρτίου ἕως Μαΐου 2008, πραγματοποιήθηκε στὴν ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος καὶ ὑπὸ τὴν αἰγῖδα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, κύκλος ἐπιμορφωτικῶν συναντήσεων μὲ θέμα: «Μπροστὰ στὶς σύγχρονες ἀνάγκες τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, βελτιώνουμε τὴν διδακτική μας πράξη» (διοργανώθησαν τέσσερις ἡμερίδες, συμμετεῖχαν 22 θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι συνεργάστηκαν μὲ ὁμάδα τεσσάρων ἐπιμορφωτῶν. Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ ἐπεξεργάστηκε ἡ ὁμάδα ἦταν ἡ διαθεματικότητα ἢ -ὅπως προτείνεται στὰ νέα ἀναλυτικὰ προγράμματα - ἢ ἡ «διαθεματικὴ προσέγγιση τῆς γνώσης» (ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 108, σελ. 80))

Ποῖος λοιπὸν ἐκρύπτετο ἤδη ἀπὸ τὸ 2015 (ὄπισθεν) τῆς ρητορικῆς τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ διεστρέβλωνε, κατὰ τὸν Μακαριώτατον, κατὰ βολικὸν τρόπο, τὸν ρόλο τοῦ ὑπάρχοντος μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ὡς μιᾶς δῆθεν ἀνελεύθερης προσηλυτιστικῆς διαδικασίας «παραγωγῆς πιστῶν» τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέσα στὶς σχολικὲς αἴθουσες; Ὁ κ. Γιαγκάζογλου.

Κατωτέρω, ὁ Μακαριώτατος, εἰς τὴν ἐπιστολήν του, πρὸς τὸν κ. Πρωθυπουργόν, γράφει: «Ἀργότερα, ἐντὸς τοῦ ἔτους, ἄρχισε νὰ κυκλοφορεῖ μιὰ νεώτερη θέση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅτι τὸ μάθημα ὀφείλει νὰ ἀλλάξει, διότι αἴφνης ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἄρχισε νὰ ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς «ὑποχρεώτικότητάς του», ἐν ὄψει τοῦ μέχρι τότε δῆθεν κατηχητικοῦ-προσηλυτιστικοῦ χαρακτῆρα (σελ. 3)»

Ποῖος κρύπτεται ὄπισθεν τῆς νεώτερης θέσης τοῦ Ὑπουργείου; Ὁ κ. Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος τοῦ κ. Ὑπουργοῦ (ὅρα συνημμένον ἐν φωτοτυπίᾳ ὑπόμνημα Γιαγκάζογλου, ΣΥΝΑΞΗ, τ. 108, σελ. 72 καὶ ἑξῆς.)

Τώρα ἀνακαλύπτει ὁ Μακαριώτατος τοὺς κινδύνους ἀλλοιώσεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ἐπερχομένων Ἑλληνικῶν γενεῶν; Ἀνέγνωσε ποτὲ τὸ συνημμένον τῇ παρούσῃ ἐπιστολῇ, ὑπόμνημα Γιαγκάζογλου πρὸς τὸν κ. Στυλιανίδην; Ἀλλὰ διὰ νὰ εἴμεθα δίκαιοι, πόσοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τὸ ἀνέγνωσαν;

Ὡσαύτως ὁ Μακαριώτατος ἀντιφάσκει καὶ τελεῖ ἐν συγχύσει μὲ ὅσα γράφει, ὅταν σημειώνει: «Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συνειδητὰ δὲν τοποθετήθηκε στὴν ἐπιστημονικὴ διαφωνία τῶν δύο ἑνώσεων θεολόγων ΠΕΘ καὶ ΚΑΙΡΟΥ» (σελ. 3 Ἀρχιεπισκ. ἐπιστ.)

Δηλαδή, Μακαριώτατε, εἶναι ἐπιστημονικὴ διαφωνία ἡ διδασκαλία τῆς πλάνης τῶν θρησκειῶν εἰς τὰ σχολεῖα, ἀντὶ τῆς ὀρθοδοξίας;

Ἐάν τις, Μακαριώτατε, θελήσῃ νὰ ἀποκρυπτογραφήσῃ τὴν προσωπικότητά Σας, ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν ἐνεργειῶν Σας, ἔναντι τοῦ συγκεκριμένου προβλήματος, τοῦ, ὡς μὴ ὤφελε, ἀνακύψαντος, ὡς καὶ τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ὑποτυπώδους ἀντιδράσεως Σας, εἰς ὅσους ἀντισυνταγματικοὺς νόμους ἐψήφισαν αἱ μνημονιακαὶ κυβερνήσεις τῶν τελευταίων ἐτῶν (ν. 4285/2014, λεγόμενος ἀντιρατσιστικός, 4301/2014, λεγόμενος περὶ θρησκευτικῶν κοινοτήτων καὶ 4356/2015 σύμφωνον συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων), δὲν θὰ ἐδυσκολεύετο νὰ παραλληλίσῃ ἐν προκειμένῳ τὴν συμπεριφοράν Σας μὲ τὴν πολιτικὴν δύο αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου, ἔναντι τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ τοῦ Μονοθελητισμοῦ.

Α. Τοῦ «Ἑνωτικοῦ» τοῦ αὐτοκράτορος Ζήνωνος (Μονοφυσιτισμός) καὶ τοῦ «Τύπου» τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (Μονοθελητισμός), δι΄ ὧν οἱ εἰρημένοι αὐτοκράτορες, συμφωνούντων τότε καί τινων αἱρετικῶν Πατριαρχῶν, ἐπεχείρουν νὰ συμβιβάσουν τὴν αἵρεσιν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐν προκειμένῳ τὴν θρησκειολογίαν Γιαγκάζογλου, ΚΑΙΡΟΥ, ψηφίσματος Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης στηρίξεως τοῦ προγράμματος ἀφ΄ ἑνός, καὶ ἀφ΄ ἑτέρου τῆς Ὀρθοδόξου ἀγωγῆς, δι΄ ἣν ἀγωνίζεται ἡ ὀρθοδόξως φρονοῦσα ΠΕΘ.

Ἡ ἀποδοχὴ ὑφ΄ Ὑμῶν τοῦ τίτλου τοῦ ἐπιτίμου Διδάκτορος τῆς ἐρωτοτροπούσης μὲ τὴν Θρησκειολογίαν Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀποκαλύπτει, ὅτι εἶσθε κεκρυμμένος μαθητὴς καὶ ὑποστηρικτὴς τῶν θρησκειολόγων.

Ἡ ἐπὶ πολλὰ ἔτη μὴ ἐπίλυσις τοῦ προβλήματος, χωρὶς δυναμικὴν ἀντίδρασίν Σας, ἀλλὰ καὶ οἱ λανθασμένοι χειρισμοί Σας εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον, ὡς καὶ ἡ χειραγώγησις τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων, ἐν προκειμένῳ, μαρτυροῦν τὰς ὑψίστας εὐθύνας Σας διὰ τὴν παροῦσαν τραγικὴν διὰ τὴν Ἐκπαίδευσιν τῶν νέων, ὡς καὶ τῶν νέων στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας, Ἀρχιερέων, ἱερέων καὶ διακόνων, τῶν θεολόγων καὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖον θὰ νοθεύσῃ τὴν καθαρότητα τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματός του, τινὲς δὲ ἐκ τοῦ πληρώματος κινδυνεύουν καὶ νὰ ἀλλαξοπιστήσουν ἐκ τῆς συγχύσεως.

Εἶσθε ἐπὶ τοῦ πηδαλίου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, καθ΄ ὅλην τὴν περίοδον τῆς κρίσεως τῶν τελευταίων ἐτῶν καὶ κατέστη τραγικὴ πραγματικότης ἡ διάζευξις τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν δημόσιον βίον, παρὰ τὰς ἀπαγορεύσεις τοῦ Συντάγματος.

Ἐναπομένει μόνον ἡ τυπικὴ κατάργησις τῶν ἄρθρων, δι΄ ἣν ἐσχάτως ὀρθῶς ἀντεδράσατε.

4. Εἰς ὅσους ἐπικαλοῦνται τὴν ὕπαρξιν μεταναστῶν ἐν Ἑλλάδι καὶ τὴν ἐξ αὐτῶν ἀνάγκην ἀλλαγῆς τοῦ περιεχομένου τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπενθυμίσωμεν:

α. Ὁ Κύριος εἰς τὴν Ἀναστάσιμον ἐντολὴν πρὸς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…», εἶχε ὑπ΄ὄψιν Του τὴν πολυεθνικότητα καὶ τὴν πολυθρησκευτικότητα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὡς καὶ τοὺς κινδύνους τοὺς συνυφασμένους μὲ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας.

Γι΄ αὐτὸ τοὺς εἶπε: «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. Ι, 28). Δὲν τοὺς εἶπε νὰ κάνουν διαθρησκειακοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἱερεῖς τῶν Ὀλυμπίων Θεῶν, διὰ νὰ συνυπάρξουν ἐν τῷ παρόντι βίῳ, χάριν μιᾶς ψευδοῦς δαιμονικῆς εἰρήνης. Ἡ ψευδὴς αὕτη εἰρήνη ἐμποδίζει τὴν ἀληθῆ θεογνωσίαν καὶ ἀγνοεῖ τὸν σκοπὸν τῆς θείας ἐνανθρωπίσεως.

Εἶπε: «Κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…» οὺχὶ σεβασθῆτε «τὴν ἑτερότητα τῆς πλάνης». Σεβασθῆτε τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασα «κατ΄ εἰκόνα». Μὴ βιάσητε τὴν ἐλευθερίαν του. Μὴ ἀρνηθῆτε τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας, ἐν ὀνόματι τοῦ σεβασμοῦ τῆς «ἑτερότητος», δηλαδὴ τῆς πλάνης τῶν δαιμόνων. Ὑποστῆτε διωγμοὺς καὶ φυλακίσεις˙ μὴ γίνεσθε ὑποκριταί, μὴ μεταβληθῆτε εἰς διπλωμάτας, διότι δὲν θὰ σᾶς ὁμολογήσω ἐνώπιον τοῦ Πατρός Μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Τὴν ὁμολογίαν τῆς θεότητός μου δὲν ἀπαιτῶ μόνον ἐντὸς τοῦ κύκλου τῶν ἀποστόλων. Τὴν ἀπαιτῶ ἐνώπιον τοῦ Νέρωνος καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ τῶν ὁμοίων των.

β. Εἰς τὸ Βυζάντιον ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεσις ἦτο ἐκτὸς νόμου. Ἡ κρατικὴ ἐξουσία ἐθεμελίωνε τὴν ἑνότητα τοῦ κράτους εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν.

γ. Οἱ στυγνοὶ Σουλτάνοι τῆς Τουρκοκρατίας δὲν ὑπεχρέωσαν τοὺς Ὀρθοδόξους Πατριάρχας τῆς Ἀνατολῆς νὰ διδάσκουν εἰς τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα τὸν Μουσουλμανισμόν, ἐν τῇ πολυεθνικῇ καὶ πολυθρησκευτικῇ ὀθωμανικῇ αὐτοκρατορίᾳ των.

δ. Ἠ Εὐρώπη μὲ τὰς ὁδηγίας της εἶναι πλέον ἐπικίνδυνος τῶν σουλτάνων τῆς Τουρκοκρατίας. Βιάζει τὰς συνειδήσεις, καταργεῖ τὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλύψεως καὶ ἐξισώνει τὸν ἀληθῆ Θεὸν μὲ τοὺς ψευδοθεοὺς τῶν θρησκειῶν καὶ τὰ δαιμόνια. Δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἄνθρωπον. Ἡ Εὐρώπη εἶναι ἄθεος καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν διεθνῆ Σιωνισμόν. Ὅσοι Ἀρχιερεῖς καὶ θεολόγοι ὑποστηρίζουν τοιαῦτα, εἶναι πλανεμένοι καὶ ἀνάξιοι τῆς ἀποστολῆς των.

ε. Οἱ ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 προέταξαν εἰς τὸ πρῶτον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος «τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Θὰ εὑρεθοῦν ἄρα γε ἄφρονες Ἕλληνες πολιτικοὶ νὰ χωρίσουν τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμόν, ὑπακούοντες εἰς ξένα κέντρα, ἐκμεταλλευόμενα τὴν οἰκονομικὴν κρίσιν καὶ τὸ ἐμπερίστατον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, χωρὶς θυσιαστικὴν ἀντίστασιν μέχρι μαρτυρίου τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ;

στ. Προκαλεῖ ἀπορίαν, διατί οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὴ οἱ Ἑλληνόφωνοι, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ἀπὸ ὑπευθύνους φορεῖς τὸ ἀνακῦψαν ἐπιχειρούμενον ἔγκλημα νοθεύσεως τῆς ἀγωγῆς τῶν Ἑλληνοπαίδων, μέχρι σήμερον δὲν τὸ ἔχουν ἀποδοκιμάσει δημοσίως.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, εἶχον ὑψίστην προτεραιότητα εἰς τὴν ποιμαντικήν των, τὴν διαφύλαξιν τῆς καθαρότητος τῆς πίστεως εἰς τὸ ὀρθόδοξον πλήρωμα καὶ οὐχὶ τὴν ἐπὶ ματαίῳ μακροχρόνιον ἐνασχόλησιν μὲ ἀκάρπους διαλόγους μετὰ τῶν αἱρετικῶν, στοιχοῦντες τῷ[Ἀποστόλῳ Παύλῳ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος». Τοὺς αἱρετικοὺς ἀπέκοπτον, ὡς σεσηπότα μέλη, ἐκ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

ζ. Ὡσαύτως προκαλεῖ ἀπορίαν ἡ σιωπὴ ἐν προκειμένῳ, τῶν Μοναστηριακῶν διοικήσεων τῆς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδοξίας. Δὲν παρακολουθοῦν τὸν διωγμὸν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας;

η. Τί πράττει ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐν προκειμένῳ καὶ ὁ πνευματικὸς κόσμος τῆς χώρας, Πανεπιστημιακοὶ Καθηγηταὶ καὶ Ἀκαδημαϊκοί;

θ. Ἡ δήλωσις, ὡς ἀνεγράφη, ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου, τοῦ Μακαριωτάτου: «Τί θέλετε; Νὰ χυθεῖ αἷμα;» δεικνύει ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ διακρίνῃ τὴν διαφορὰν τοῦ αἵματος τοῦ ἐκχεομένου ὑπὸ τῶν τρομοκρατῶν - τζιχαντιστῶν καὶ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων μαρτύρων τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας, τοῦ ἐκχεομένου ὑπὸ τῶν διωκτῶν αὐτῆς.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

Μακαριώτατε Δέσποτα καὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Φρονῶ ἀταλαντεύτως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀντισταθῇ μέχρι μαρτυρίου, διὰ νὰ μὴ ἐπικρατήσουν τὰ εἰρημένα θρησκειολογικὰ προγράμματα, ἐπωφελουμένη τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν νόμων τοῦ Κράτους. Ἄλλως, ἐὰν δὲν εἰσακουσθῇ ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ τῆς Πολιτείας, νὰ κηρύξῃ ἑαυτὴν ἐν διωγμῷ.

Διὰ νὰ ἐπιτευχθῇ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη ἡ Σεπτὴ Ἱεραρχία νὰ ἀξιώσῃ τὴν ἀποπομπὴν τοῦ κ. Σ. Γιαγκάζογλου ἀπὸ τὴν θέσιν τοῦ Συμβούλου τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, διότι οὗτος συμβουλεύει καὶ τὸν σημερινὸν Ὑπουργὸν Παιδείας, κ. Γαβρόγλου, χωρὶς μάλιστα νὰ ἀνακληθοῦν τὰ διατάγματα διδασκαλίας τοῦ μαθήματος, κατὰ τὸ παρὸν σχολικὸν ἔτος.

Κάθε διεξαγόμενος διάλογος μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, μὲ ὄπισθεν κεκρυμμένον καθοδηγητὴν τοῦ Κράτους, τὸν κ. Γιαγκάζογλου, θὰ ἀποτύχῃ παταγωδῶς, λόγῳ τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ του καὶ τοῦ δαιμονικοῦ του πείσματος, νὰ ἐπιβάλῃ τὰς ἰδέας του εἰς τὴν Ἑλληνικὴν νεολαίαν. Ποῖαι ἀνθελληνικαὶ καὶ ἀντορθόδοξοι δυνάμεις κατευθύνουν τὸν κ. Γιαγκάζογλου;

Ἐὰν θὰ ἐπικρατήσῃ ἡ θρησκειολογία, θὰ ἀλλοιώσῃ καὶ θὰ μεταλλάξῃ τὴν ὀρθόδοξον συνείδησιν τῶν ἐπερχομένων ἑλληνικῶν γενεῶν, ὡς καὶ θὰ καταστρέψει τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐν Ἑλλάδι.

Ἡ προδοσία θὰ εἶναι ἰσαξία τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα.

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἐπικρατήσεως τῆς πλάνης, ὀφείλομεν ἅπαντες, Πατριάρχαι τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀρχιεπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ μονάζοντες, νὰ ἀποθέσωμεν τὰ ὠμοφόρια καὶ τὰ ἐπιτραχήλια μας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ, ὡς ἀνάξιοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν περιστάσεων, τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν, τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἀρχιερέων τῆς Τουρκοκρατίας.

Ἐξαιτοῦμαι τὴν συγγνώμην, ἐὰν τυχὸν Σᾶς ἐπίκρανα. Θεωρῶ σκόπιμον νὰ τελειώσω τὴν ἐπιστολήν μου μὲ τοὺς λόγους τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου:

«Μὴ ζήτει δὲ παρὰ φίλων ἀκούειν τὰ ἡδέα, ἀλλὰ τὰ ἀληθῆ μᾶλλον˙ εἰ γὰρ ἐχθροῖς μέν, οὐδ΄ ἀληθεύουσι, πιστευτέον, φίλοις δὲ διέφθορε τὰ τῆς ἀληθείας, καὶ τὸ ἡδὺ λέγειν ζητοῦσιν κἀκεῖνοι, πόθεν ἡμῖν ἀλλαχόθεν ἡ τῆς ἀληθείας ἔσοιτο γνῶσις, καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν οὐκ εὐαγῶς ἐνίοτε παρ΄ ἡμῶν λεγομένων ἢ πραττομένων; Διὸ μέγιστον ἡγοῦ φίλους κολάκων διαφέρειν. Οἱ μὲν γὰρ κατὰ πρόσωπον ἐπαινοῦντες, σέ τε τῶν, ὡς εἰκός, ἁμαρτανομένων συναίσθησιν λαβεῖν οὐκ ἐῶσι, καὶ μείζω ταῦτα πρὸς τοὺς ἄλλους ταῖς διαβολαῖς ἀποτελοῦσιν˙ οἱ δὲ καὶ σέ, τῷ διὰ φιλίας ἐλέγχῳ, συνιδεῖν τὸ παρανομηθὲν μᾶλλον δυναμοῦσι, κἄν τί δέῃ πρὸς τοὺς ἔξω λέγειν, ἀντὶ κατηγορίας ἀπολογίαν τοῦ πραχθέντος ἐκμηχανῶνται. Ὅσον οὖν τοῦ ἐπὶ κακίαν προκόπτειν τὸ ἀρετὴν ἀσκεῖν διενήνοχε, καὶ τοῦ διαβάλλεσθαι ἐν τοῖς ἀρχομένοις τὸ τὰς διαβολὰς διαλύειν, τοσοῦτον δεῖ παρὰ σοὶ εὔνους πλέον ἔχειν τῶν κολάκων.» (Φωτίου Πατριάρχου, Ὁ Ἡγεμών, ἐκδ. ΑΡΜΟΣ, σσ. 40-42)

Εὐελπιστῶν, ὅτι θὰ πράξητε πᾶν τὸ δυνατόν, διὰ νὰ ἀποτραπῇ τὸ ἐν λόγῳ ἀνοσιούργημα, διατελῶ μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ καὶ υἱϊκῆς ἀφοσιώσεως. Ἀσπάζομαι τὰς Ὑμετέρας Χαριτοβρύτους δεξιὰς καὶ ἐξαιτοῦμαι τῶν Ὑμετέρων Τιμίων Ἀρχιερατικῶν εὐχῶν.

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς ὁ τοῦ Φιλαδέλφου

Κοινοποίησις:

1. Ἅπασι τοῖς Ὀρθοδόξοις Πατριάρχαις τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

2. Ἅπασι τοῖς Προέδροις τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

Πηγή: Ακτίνες

Αὐτὴν τὴν ἐρώτηση ἀπηύθυνε κάποτε κάποιος στὸν γέροντα Παΐσιο καὶ αὐτὸς ἀπάντησε: «Οἱ ἄνθρωποι, βρὲ παιδί μου, χωρίζουν ἀπὸ τὴ φιληδονία τους καὶ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό τους. Ὅλους τοὺς ἄλλους λόγους τοὺς ἐμπνέονται ἐκ τῶν ὑστέρων, γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τοὺς ἑαυτούς τους».

Μὴν βρίσκουμε λοιπὸν ὅλοι μας «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Ζοῦμε σὲ μιὰ εἰκονικὴ πραγματικότητα. Μιὰ πραγματικότητα γεμάτη λαγνεία καὶ φιληδονία. Ἀπὸ τὸ πρωὶ ποὺ θὰ ἀνοίξει κανεὶς τὰ μάτια του ἕως τὸ βράδυ ποὺ θὰ τὰ κλείσει πρέπει νὰ ἀγωνίζεται νὰ τὰ προφυλάξει ἀπὸ τὴ γύμνια καὶ κάθε εἴδους προκλητικὲς εἰκόνες. Μακάριος καὶ ἤρεμος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν θὰ ἀνοίξει καθόλου τηλεόραση. Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι γι’ αὐτὸ ὀνόμασαν τὶς ματιὲς τῶν ὀφθαλμῶν κόρες, διότι συμβούλευαν τοὺς νέους νὰ εἶναι παρθένες, καὶ ὁ Θεὸς μὲ τὴ σοφία Του τοποθέτησε πάνω τους τὰ βλέφαρα γιὰ νὰ τὶς προστατεύουμε ἀστραπιαῖα. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔγινε ὁρατὸ φέρνει μέσα μας τὴν εἰρήνη. Ἀντίθετα, ὅ,τι δέχεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου διεγείρει τὴ φαντασία. Ἡ φαντασία μὲ τὴ σειρὰ της διεγείρει ὅλα τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ ἔτσι χάνεται ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἀρχίζει ὁ «ἀόρατος πόλεμος» τῶν λογισμῶν.

Εἶναι λάθος νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας ἰσχυρότερο ἀπὸ τὸν προφήτη Δαυίδ. Ὁ Δαυὶδ ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μὲ εὐγενικὰ αἰσθήματα, ὅμως ἔπεσε σὲ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα, τὴ μοιχεία καὶ τὸν φόνο. Ἀφορμὴ ἦταν ἕνα καὶ μόνο βλέμμα· αὐτὸ ἄναψε ὁλόκληρη πυρκαγιὰ ποὺ τὸν ἔκαψε. Ἀπὸ τὴν ταράτσα τοῦ ἀνακτόρου του εἶδε γυμνὴ μιὰ γυναίκα ποὺ ἔκανε τὸ λουτρό της, τὴν ἐπιθύμησε, σχεδίασε τὸν φόνο τοῦ συζύγου της κι ἔτσι τὴν πῆρε. Ὅταν μετάνιωσε, ἔκλαψε πικρὰ καὶ ἔγραψε, ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἑκατὸν πενήντα Ψαλμοὺς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν «καρδιὰ» ὅλης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὅλες οἱ αἰσθήσεις μας θέλουν προσοχὴ, διότι εἶναι οἱ πύλες τῆς ψυχῆς μας.

Ἕνα ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ δὲν πρέπει νὰ λείπει ἀπὸ κανένα σπίτι εἶναι τὸ «Συμβουλευτικὸ ἐγχειρίδιο» ἢ «περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων» τοῦ ἁγίου Νικoδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ περίληψη ὅλης της Πατερικῆς Θεολογίας καὶ Ἀνθρωπολογίας. Ἐκεῖ διαβάζουμε τὸ περίφημο ρητό: «ἐκ τοῦ ὁρᾶν τίκτεται τὸ ἐρᾶν (=ἡ ἐρωτικὴ ἐπιθυμία)» καὶ τὸ ἀντίστροφον «ἐκ τοῦ μὴ ὁρᾶν τίκτεται τὸ μὴ ἐρᾶν».

Τὸ νὰ βολέψουμε τὴν καλοπέραση τοῦ ἑαυτούλη μας εἶναι ἡ εὔκολη λύση. Ἡ ἁμαρτία σήμερα ἔγινε μόδα. Καὶ γιὰ νὰ γίνουμε λίγο πρακτικοὶ, ὀφείλουμε νὰ προσέχουμε ποιοὺς ἀνθρώπους βάζουμε μέσα στὸ σπίτι μας. Φροντίζουμε στὸν χῶρο ἐργασίας μας ἄνδρες καὶ γυναῖκες νὰ μὴν ἔχουμε τὸν ἀντίστοιχο πειρασμό; Ἀλλοίμονον, λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, σ’ αὐτὸν ποὺ σκανδαλίζει ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ σκανδαλίζεται. Τέχνη καὶ ἐξυπνάδα εἶναι ἡ πρόληψη καὶ ὄχι τὸ σβήσιμο τῆς φωτιᾶς. Ἂς φροντίσει κάθε οἰκογενειάρχης, ποὺ θέλει τὴν εἰρήνη μέσα στὸν γάμο του, νὰ ἀφήσει ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι του τὰ «ὑλικά» τῆς πυρκαγιᾶς.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Δυστυχώς το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως φαίνεται ότι νομίζει ότι δεν διαθέτει ιδίαν δύναμιν και εξουσίαν και είναι αναγκασμένον συνεχώς να στηρίζεται από τους Παπικούς δια ο,τιδήποτε επιθυμεί να πράξη. Ακόμη και εις την θρονικήν εορτήν έπρεπε να παρίσταται αντιπροσωπία, δια να δοθή ολίγον κύρος.

Πληροφορίαι του Ο.Τ. αναφέρουν ότι ο Πατριάρχης επεθύμει σφοδρώς να είναι παρών ο Πάπας και η απουσία του τον δυσηρέστησεν, αλλά δεν εκοινοποίησεν αυτήν ευρύτερα. Ως επληροφορήθημεν από ανακοινωθέν του Πατριαρχείου της 1ης Δεκεμβρίου 2016:

«Την μεσηβρίαν της Τρίτης, 29ης Νοεμβρίου, αφίχθη εκ Ρώμης η επίσημος Αντιπροσωπία της Α. Αγιότητος του Πάπα Φραγκίσκου αποτελουμένη εκ των Σεβ. Καρδιναλίου κ. Kurt Koch, Προέδρου του Ποντιφηκού Συμβουλίου δια την προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών, Θεοφιλ. Επισκόπου κ. Brian Farrell, Γραμματέως του Συμβουλίου, και Οσιολ. κ. Andrea Palmieri, Υπογραμματέως αυτού, τη συμμετοχή και του εν Αγκύρα Νουντσίου του Βατικανού Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Brian Russell, ίνα παραστή κατά την Θρονικήν Εορτήν της Αγίας του Χριστού Μ. Εκκλησίας. Την Αντιπροσωπίαν υπεδέχθησαν εκ μέρους της Α. Θ. Παναγιότητος του Πατριάρχου εν τη αιθούση των επισήμων του Αεροδρομίου, οι Πανιερ. Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού κ. Ιώβ και Παν­οσιολ. Υπογραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου Διάκονος κ. Ιωακείμ».

Την επαύριον της εορτής ο Πατριάρχης ανεχώρησε δια το Λέτσε της Ιταλίας προκειμένου να λάβη από το Πανεπιστήμιον ένα ασήμαντον τίτλον αναφορικώς ως προς την θέσιν του. Η διατήρησις του ονόματος του Πατριάρχου εις την διεθνή εκκλησιαστικήν επικαιρότητα καθίσταται εφικτή μόνον, εάν συμμετέχη εις εκδηλώσεις των Παπικών. Δια τούτο προσ­τρέχει οπουδήποτε τον προσ­καλούν και βεβαίως συμπροσ­εύχεται.

Ως κατέστη γνωστόν από το ιστολόγιον «Φως Φαναρίου» της 2ας Δεκεμβρίου 2016: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πραγματοποιεί από Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου το απόγευμα, τετραήμερη επίσκεψη στην περιοχή του Σαλέντο της Ιταλίας. Η Πατριαρχική επίσκεψη ξεκίνησε από την πόλη Λέτσε, όπου ο Πατριάρχης παρέστη και μίλησε σε οικουμενική προσευχή στον καθεδρικό ναό της πόλης, παρουσία του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου της πόλης και πλήθους λαού. “Σας ευχαριστώ που ήρθατε εδώ τόσοι πολλοί, παρά το κρύο», είπε ο Πατριάρχης στους πιστούς. “Είναι η πρώτη φορά που ένας Οικουμενικός Πατριάρχης, στα 2000 χρόνια της χριστιανικής ιστορίας, επισκέπτεται αυτή τη γη, η οποία ακόμα σε πολλά θρησκευτικά και αρχαιολογικά μνημεία δείχνει την παρουσία της Ανατολικής Εκκλησίας και τον Βυζαντινό μοναχισμό. Έρχομαι σε αυτή τη γη ως προσκυνητής για τους αδελφούς που ζουν στη Δύση και αναπνέουν τη φιλία και τον διάλογο», είπε μεταξύ άλλων ο Οικουμενικός Πατριάρχης».

Η σπουδαιοτέρα είδησις εκ του Φαναρίου ήτο ο πανηγυρικός του Σεβ. Σηλυβρίας κ. Μαξίμου. Παραθέτομεν το πλέον ενδιαφέρον τμήμα του λόγου:
«Και η ευχαριστιακή αύτη εκκλησιολογία της κοινωνίας αποτελεί τον πυρήνα του ορθοδόξου χριστιανικού μηνύματος και ήθους, τον αδαπάνητον θησαυρόν της αγίας ημών Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους χαλεπούς τούτους καιρούς. Και απετέλει το κοινόν και καθολικόν ήθος της χριστιανικής Ανατολής και Δύσεως επί μίαν χιλιετίαν και πλέον και είναι η εκκλησιολογική βάσις, επί της οποίας διεξάγεται ο Διάλογος μεταξύ ΡΚαθολικης και Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επί χίλια και πλεόν έτη Ανατολή και Δύσις είχον γενικώς ειπείν την αυτήν θεολογικήν διδασκαλίαν και παράδοσιν και ο ως άνω θεολογικός διάλογος συντελεί τα μέγιστα εις την εκ νέου ανακάλυψιν της κοινής ταύτης θεολογικής παραδόσεως. Ως ελέ­χθη προσφάτως, οι Έλληνες Πατέρες ήσαν επί αιώνας τα θεμέλια του Δυτικού χριστιανισμού ομού μετά του ιερού Αυγουστίνου, του Αμβροσίου και άλλων Λατίνων Πατέρων. Και διερωτώμεθα εν προκειμένω κατά πόσον ευσταθεί η υπεραπλουστευμένη άποψις ότι υφίσταται οντολογική διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσεως;

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός απέστειλε τους μαθητάς Του να κηρύξουν εις τον τότε ειδωλολατρικόν κόσμον. Σήμερον η Ορθόδοξος Εκκλησία καλείται να κηρύξη το μήνυμα του Ευαγγελίου εις ένα κόσμον, εις τον οποίον επικρατεί η θρησκευτική αδιαφορία. Προ ολίγων ετών ο Ισπανός φιλόσοφος Χ.Λ. Αρανγκούρεν έγραφεν: “ο Θεός έπαψε να είναι πρόβλημα για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων. Δεν υπάρχουν πια ανάμεσά μας άθεοι η αντιθεϊστές: απλά και μόνο οι άνθρωποι αδιαφορούν για τον Θεό.» Εντός του αρνητικού τούτου κλίματος η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν πρέπει να είναι περικεχαρακωμένη εις μίαν εσωστρέφειαν και στείραν παραδοσιαρχίαν και παρελθοντολογίαν, αι οποίαι με μαθηματικήν ακρίβειαν θα οδηγήσουν ταύτην εις περιθωριοποίησιν και απομόνωσιν».

Εις τον λόγον αυτόν αναγνωρίζει ο Σεβασμιώτατος ότι υφίσταται απόκλισις ως προς την ευχαριστίαν και την εκκλησιολογίαν. Αν υφίσταται απόκλισις δύναται να αληθεύουν ταυτόχρονα και αι δύο «ευχαριστίαι» και αι δύο «εκκλησιολογίαι»; Αν δεν αληθεύουν τότε υφίσταται οντολογική διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, δια να απαντήσωμεν εις το ερώτημά του. Αγωνιά ο Σεβασμιώτατος δια να μη περιέλθη εις απομόνωσιν η Εκκλησία.

Αυτό μάλλον εξηγεί διατί προστρέχουν εις τους Παπικούς. Αλήθεια, δεν κυβερνά την Εκκλησίαν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός η φαντασιωνόμεθα ότι «εμείς θα σώσουμε την Εκκλησίαν» από την περιθωριοποίησιν; Η αντίληψις αυτή δεν είναι άκρως φονταμενταλιστική;

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ακτίνες

Τὴν κατάθεση, ἐντὸς μηνός, νομοσχεδίου γιὰ τὴν νομικὴ ἀναγνώριση τῆς ταυτότητας φύλου, προανήγγειλε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Σταῦρος Κοντονής. Σύμφωνα μὲ τὸ νομοσχέδιο θὰ ρυθμίζονται ὅλες οἱ διαδικασίες γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ φύλου προσώπων ποὺ τὸ ἐπιθυμοῦν, ὥστε νὰ δηλώνονται στὰ κρατικὰ ἔγγραφα...

Ὅπως εἶπε ὡστόσο, ἡ ἀξία τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ νόμου, φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι προστατεύει, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη ἰδιαιτερότητες, ἀκόμη καὶ τοὺς ἴδιους τούς ἐχθρούς τῆς Δημοκρατίας. Ἐξάλλου, ὁ κ. Κοντονής, ἀφοῦ τόνισε πὼς «πρέπει νὰ προχωρήσουμε μὲ γρήγορα βήματα στὰ θέματα ἰσότητας καὶ ἀποδοχῆς συνανθρώπων μας οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἕνα διαφορετικὸ σεξουαλικὸ προσανατολισμό», ἀνακοίνωσε ὅτι συντόμως θὰ κατατεθεῖ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὴν ταυτότητα.

«Ὅποιοι μᾶς καλοῦν, κρούουν θύρες ἀνοιχτὲς» εἶπε ὁ κ. Κοντονὴς καὶ ἐνημέρωσε ὅτι....

ἔχει ὁλοκληρώσει τὶς ἐργασίες της ἡ νομοπαρασκευαστικὴ ἐπιτροπή, ὅσον ἀφορᾶ νομοσχέδιο καὶ γιὰ τὴν ταυτότητα φύλου. Ἐντὸς δέ, τῶν ἑπομένων ἡμερῶν, θὰ δοθεῖ σὲ διαβούλευση, καὶ σὲ εὔλογο χρονικὸ διάστημα θὰ ἔρθει σὲ συζήτηση καὶ ψήφιση στὴν ἐθνικὴ ἀντιπροσωπεία.

Πηγή: athina984.gr, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Το προηγούμενο Σάββατο έγινε μια διπλή επίθεση αυτοκτονίας στην Κωνσταντινούπολη, με τραγικό απολογισμό. Σαράντα τέσσερις συν δύο νεκροί και πάνω από 160 τραυματίες. Θα πρέπει να είναι κανείς ψυχικά άρρωστος για να επιχαίρει με τέτοιες ενέργειες και με τόσο μεγάλο αριθμό νεκρών και τραυματιών.

Ομως θα πρέπει να δούμε ποια είναι τα πραγματικά αίτια που κρύβονται πίσω από αυτή τη διπλή επίθεση αυτοκτονίας και ποιος άνοιξε τον κύκλο του αίματος.
Αυτό επιβάλλεται να γίνει για έναν επιπλέον λόγο, ειδικά σε ό,τι αφορά εμάς τους Ελληνες, οι οποίοι είδαμε τον Δήμο Αθηναίων να ντύνεται στα κόκκινα, και εννοούμε την απόφαση να ντυθεί με τα χρώματα της τουρκικής σημαίας το κτίριο του Δήμου Αθηναίων, ως συμπαράσταση στην Τουρκία, όπως επίσης είδαμε τη δήλωση συμπαράστασης στην Τουρκία του ελληνικού ΥΠΕΞ για το θέμα και την επικοινωνία του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο.

Οι δράστες είναι μέλη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, δηλαδή κάτι σαν αυτό που επικαλέστηκε ο Ελληνας πρωθυπουργός στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε για τον Κάστρο στην Αβάνα. Δηλαδή σαν τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, του 1821, με τον οποίο παρομοίασε ανιστορήτως και αστόχως το κίνημα του Κάστρο εναντίον του Μπατίστα. Το τουρκικό κράτος, και ειδικά ο ίδιος ο Ερντογάν, αποφάσισε να ανοίξει έναν κύκλο διαπραγματεύσεων με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα από το 2008, ξεκινώντας συνομιλίες με υψηλόβαθμα στελέχη του ΡΚΚ στη Στοκχόλμη, στις οποίες συμμετείχαν από πλευράς του τουρκικού κράτους υψηλόβαθμα στελέχη των κρατικών υπηρεσιών.

Οσο διαρκούσαν αυτές οι συνομιλίες δεν είχαμε πολύνεκρες επιθέσεις και μπορούμε να πούμε ότι η Τουρκία έζησε τη χρυσή περίοδο ειρήνης και ευημερίας, γεγονός που συνέβαλε στην αύξηση του ΑΕΠ και στην άνοδο του επιπέδου ευημερίας του τουρκικού λαού.
Το 2015, μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου, ο Ερντογάν έπεσε στην παγίδα που του έστησε το λόμπι του πολέμου, που έχει βαθιές ρίζες στην Αγκυρα. Τότε οι Κούρδοι πέτυχαν να εκλέξουν 80 βουλευτές, λαμβάνοντας το 13,1% του συνόλου των ψήφων, στερώντας την αυτοδυναμία από το κόμμα που ίδρυσε ο νέος σουλτάνος, το ΑΚΡ.

Αυτό εκμεταλλέυτηκε το λόμπι του πολέμου και έπεισε τον Ερντογάν, αντί να συνάψει συμφωνία πολιτικής συνεργασίας και να συγκυβερνήσει με τους Κούρδους, αποκλείοντας τις ενέργειας βίας και κλείνοντας τον κύκλο του αίματος, να τους κηρύξει πόλεμο.

Ετσι, το βαθύ κράτος -λίγες μέρες μετά τις εκλογές και ενώ το φάσμα της ακυβερνησίας «κάθισε» πάνω από την Αγκυρα- σκότωσε δύο αστυνομικούς ρίχνοντας την ευθύνη στο ΡΚΚ. Στη συνέχεια ακολούθησαν επιχειρήσεις εναντίον του ΡΚΚ, ανοίγοντας τον νέο κύκλο αίματος, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει μέχρι πότε θα συνεχιστεί. Αρα, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και αντικειμένικοί, θα πρέπει να ανάβουμε τα φώτα στο κτίριο του Δήμου Αθηνάιων και όταν το τουρκικό κράτος με τους μηχανισμούς του κάνει βομβιστικές επιθέσεις σκοτώνοντας δεκάδες νέα παιδιά στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, όπως και όταν οι Τούρκοι στρατιώτες σκοτώνουν εν ψυχρώ Κούρδους αιχμαλώτους και ασχημονούν πάνω στα πτώματα Κουρδισσών μαχητριών.

Ο Ερντογάν, στην τελευταία σύνοδο των προέδρων κοινοτήτων της Τουρκίας, στο Προεδρικό Μέγαρο, κήρυξε εθνική πανστρατιά εναντίον των τρομοκρατικών οργανώσεων, δηλαδή εναντίον του κουρδικού απελευθερωτικού κίνηματος, με το οποίο μέχρι πριν από ενάμιση χρόνο έκανε συνομιλίες για να βρεθεί πολιτική λύση στο κουρδικό ζήτημα. Σε αυτή την πανστρατιά να μη συμμετέχουμε κι εμείς οι Ελληνες.
Ο ίδιος ο Ερντογάν, με τις πολιτικές του, άνοιξε τον κύκλο του αίματος και ο ίδιος πρέπει να τον κλείσει.

Αντί να κάνει αυτό, μαθαίνουμε ότι προετοιμάζει νέες, πολύνεκρες επιθέσεις εναντίον των Κούρδων του Ιράκ και της Συρίας. Δηλαδή, αντί να κλείσει τον κύκλο του αίματος, ανοίγει νέους κύκλους, παραμένοντας αιχμάλωτος του λόμπι του πολέμου στην Αγκυρα, του οποίου βασικός εκπρόσωπος είναι ο νέος υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού, που διατηρεί στενές σχέσεις με τον Μεχμέτ Αγάρ, υπουργό Εσωτερικών επί κυβερνήσεως Τσιλέρ, ο οποίος ήταν ο ενορχηστρωτής της εγκληματικής ομάδας του Τσατλί και των άλλων δολοφόνων, που σκότωσαν εν ψυχρώ χιλάδες Κούρδους πατριώτες, με απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.

Να προσέχουν, λοιπόν, οι Ελληνες πολιτικοί και αξιωματούχοι και, αν δεν ξέρουν να διαβάσουν, να μάθουν.
Η Τουρκία μετατρέπεται σταδιακά και πάλι σε ένα κράτος-συμμορία, δολοφονώντας Κούρδους πατριώτες στην Τουκρία, στο Ιράκ, στη Συρία, αλλά και στις χώρες της Ευρώπης (δολοφονία τριών Κουρδισσών στο Παρίσι).
Να μη γίνονται οι ίδιοι συμμέτοχοι σ’ αυτό το έγκλημα και να μην καθιστούν συνένοχη και την Ελλάδα.
Αν δεν σέβονται τους εαυτούς τους, ας σεβαστούν τους Ελληνες, που δεν είναι σαν τα μούτρα τους.

Πηγή: Δημοκρατία