Ο μακαριστός πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ έχει κληροδοτήσει πολλά στην Εκκλησία και όχι λιγότερο σημαντική, μεταξύ αυτών, είναι η άοκνη μαρτυρία του της βασιλικής οδού των Πατέρων, ιδίως εν όψει της μεγάλης αποστασίας της εποχής μας και της επίμαχης αιρέσεως των ημερών μας, του συγκρητιστικού οικουμενισμού.

Στο παρακάτω απόσπασμα, από μία επιστολή την οποία έγραψε ο ίδιος ο π. Σεραφείμ κατά την εορτή της μετακομιδής των λειψάνων του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου – 27 Ιαν./9 Φεβ. , το 1977, υπογραμμίζει προφητικά τη μεγάλη ανάγκη για ενότητα των Ορθοδόξων, εν όψει της προκλήσεως της «Μεγάλης και Αγίας Συνόδου»:

“Προσευχόμαστε ο Θεός να χαρίζει ειρήνη στο μικρό ποίμνιό Του και οι μικρές διαφορές απόψεων να μην καταστρέψουν την ενότητα όλων, όσοι θα έπρεπε να αγωνίζονται εναντίον της πραγματικής αποστασίας της εποχής μας – αυτήν που αντιπροσωπεύει η τρομακτική «Όγδοη Οικουμενική Σύνοδος» *, η οποία φαίνεται πως πλησιάζει. Κατά κάποιον τρόπο υποδεχόμαστε αυτήν τη ληστρική σύνοδο, διότι θα είναι ίσως τόσο ολοφάνερα αντι-Ορθόδοξη, ώστε κάποιοι θα τη δουν και θα αποστραφούν την ολέθρια αυτή οδό. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τους αληθινούς Ορθοδόξους χριστιανούς να μην είναι φανατικοί αλλά μετριοπαθείς, παραμένοντας στην οδό της αληθινής Ορθοδοξίας και όχι του σεκταρισμού, εν όψει τέτοιων πειρασμών».

*[έτσι αναφέρονταν στη Σύνοδο, εκείνη την εποχή, οι διοργανωτές και σχολιαστές αυτης].

Από τα σοφά αυτά λόγια του πατρός Σεραφείμ υπάρχουν αρκετά σημεία που πρέπει να κρατήσουμε:

1. Η ενότητα των Ορθοδόξων, οι οποίοι ομολογούν την πίστη τους στη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» είναι πολύτιμη και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε ήσσονος σημασίας διαφορές να μας χωρίζουν.
2. Η πραγματική πρόκληση, αυτό που ο ίδιος ονομάζει «πραγματική αποστασία» της εποχής μας, είναι ο συγκρητιστικός οικουμενισμός και εκπροσωπείται από τη «Σύνοδο», που είναι μία ληστρική σύνοδος.
3. Αυτή η ψευδοσύνοδος αποτελεί ταυτόχρονα μια απειλή για την ενότητα της Εκκλησίας και μία ευκαιρία για πολλούς, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ή δεν έχουν δώσει σημασία στη μείζονα αυτή απειλή, ώστε να κατανοήσουν και να ενωθούν προς όφελος της Ορθοδοξίας. Αυτό ακριβώς έχουμε δει να συμβαίνει ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο.
4. Προκειμένου να ενθαρρύνουμε αυτή την «αφύπνιση» και «συσπείρωση», είναι πολύ σημαντικό όλοι οι Ορθόδοξοι να αποφεύγουμε τον φανατισμό και τον σεκταρισμό ως αντίδραση στον συγκρητιστικό οικουμενισμό.

Το τελευταίο αυτό σημείο είναι ίσως το σημαντικότερο όλων, διότι πολλοί Ορθόδοξοι δεν δίνουν βάρος στον «εκ δεξιών πειρασμό» κι έτσι πέφτουν εύκολα σ’ αυτόν. Ωστόσο, λίγο ενδιαφέρει τον εχθρό της σωτηρίας μας, εάν θα καταφέρει να μας δελεάσει εξ αριστερών ή εκ δεξιών, διότι και τα δύο αυτά είναι πτώσεις από τη «βασιλική οδό» των Πατέρων. Απαιτείται να έχει μεγάλη ταπείνωση, περίσκεψη και διάκριση ο αγωνιστής, ώστε να παραμείνει στη βασιλική οδό της διακρίσεως των πνευμάτων, στην εποχή μας και στις ημέρες αυτές, στις οποίες είναι ‘κανόνας’ να προτείνονται δύο επιλογές και αμφότερες να είναι εσφαλμένες. Ακούμε συχνά ότι, πρέπει κανείς να ταχθεί είτε υπέρ της «Συνόδου» είτε είναι εναντίον της ενότητας της Εκκλησίας. Ή ότι είτε είσαι με τους «οικουμενιστές», είτε είσαι «φανατικός και ζηλωτής ,ου κατ’ επίγνωσιν». Ωστόσο όλες αυτές είναι ψευδο-διχοτομήσεις. ‘Όσοι μιλούν κατ’ αυτόν τον τρόπο υποθέτουν ότι υπάρχουν δύο μόνο πιθανές τοποθετήσεις, αμφότερες ακραίες. Το ερώτημα τίθεται έτσι ώστε να αναγκαστούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί – που είναι φυσικά πολέμιοι του συγκρητιστικού οικουμενισμού, να λάβουν μία από τις δύο ακραίες αυτές θέσεις – ενώ, ουσιαστικά, καμία δεν είναι η βασιλική οδός των Πατέρων.

Η απλή και ορθή απάντηση είναι η εξής: ακολουθούμε τους αγίους Πατέρες, είμαστε μέσα στην Εκκλησία και δεν είμαστε μεταρρυθμιστές, ούτε θα ενδώσουμε στον εξτρεμισμό του φονταμενταλιστικού οικουμενισμού ούτε θα πέσουμε στην παγίδα του αδιάκριτου ζηλωτισμού – διότι και τα δύο αυτά άκρα συμβάλλουν στη διάβρωση της ενότητας της Εκκλησίας.

Είθε όλοι οι ειλικρινείς Ορθόδοξοι να ενστερνιστούν τα σοφά λόγια του πατρός Σεραφείμ Ρόουζ και να επικεντρωθούν στον Χριστό και μόνον σ’ Αυτόν - συνεργαζόμενοι με όλους όσοι ορθώς πιστεύουν και ομολογούν, ώστε να οικοδομούν την Εκκλησία και την ενότητα Αυτής.

πρωτοπρεσβύτερος π. Πέτρος Χίρς

[μετάφραση: Χαρά-Ανδριάνα Λιαναντωνάκη, για το Orthodoxethos.com]

Πηγή: http://orthodoxaustralia.org/, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αλαζονεία και κενοδοξία

~ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ να συνετίσεις έναν υπερήφανο άνθρωπο, μη μεταχειριστείς πολλά λόγια.

Θύμισέ του μόνο την ανθρώπινη φύση του και τη ρήση του σοφού Σειράχ: «Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη;» (10:9). Κι αν εκείνος σου πει, ότι χώμα και στάχτη θα γίνει μετά το θάνατό του, δώσ’ του να καταλάβει ότι και τώρα, που ζει, δεν είναι τίποτα περισσότερο. Ας μην ξεγελιέται, βλέποντας την ομορφιά του, έχοντας την υγεία του, νιώθοντας τη δύναμή του, απολαμβάνοντας τις χαρές της σύντομης επίγειας ζωής. Χώμα και στάχτη είναι, «αφού, και όσο ακόμα ζει, αρχίζει η φθορά του» (Σοφ. Σειρ. 10:9).Ας παρατηρήσει ο καθένας μας, πόσο ασήμαντη είναι η ύπαρξή μας. Ας μην περιμένει τη μέρα του θανάτου του, για να συνειδητοποιήσει τη μηδαμινότητά του. Ας την αντιληφθεί από τώρα, στρέφοντας φιλοσοφημένα τη σκέψη του μέσα του και γύρω του, στον εαυτό του και στους άλλους. Ας μη χάσει, όμως, το θάρρος του, διαπιστώνοντας την ανθρώπινη φθαρτότητα. Ο Θεός δεν έκανε έτσι τα πράγματα επειδή μας μισεί, αλλ’ απεναντίας επειδή μας αγαπά και νοιάζεται για μας. Μ’ αυτό τον τρόπο μας παρέχει πολλές αφορμές, για να γινόμαστε ταπεινοί. Αλήθεια, αν ο άνθρωπος, παρόλο που είναι πλασμένος από το χώμα της γης, τόλμησε να πει, «Θ’ ανέβω στον ουρανό» (Ησ. 14:13), πού θα έφθανε με το λογισμό του, αν δεν τον συγκρατούσε σαν χαλινάρι η αδύναμη φύση του;

Όταν, λοιπόν, δεις κάποιον να φουσκώνει από υπερηφάνεια, να τεντώνει το λαιμό του, ν’ ανασηκώνει τα φρύδια του, να κυκλοφορεί με ακριβά αμάξια, να απειλεί, να κάνει κακό στους συνανθρώπους του, πες του «Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη, αφού, και όσο ακόμα ζει, αρχίζει η φθορά του;» (Σοφ. Σερ. 10:9).

Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον κοινό άνθρωπο, αλλά και γι’ αυτόν που κάθεται σε βασιλικό θρόνο. Μην κοιτάς τη βασιλική πορφύρα, το στέμμα, τα χρυσοκέ­ντητα ενδύματα. Κοίτα και στοχάσου την ανθρώπινη φύση του βασιλιά. Τότε θ’ αναφωνήσεις κι εσύ μαζί με τον προφήτη: «Κάθε άνθρωπος είναι σαν το χορτάρι κι η δόξα του όλη φευγαλέα σαν το αγριολούλουδο» (Ησ. 40:6).

Γιατί, λοιπόν, υπερηφανεύεσαι, άνθρωπέ μου; Κατέβα από τα ύψη της ανόητης αλαζονείας σου και εξέτασε την ευτέλειά σου. Χώμα και στάχτη είσαι, καπνός και χορτάρι και σκιά, χορτάρι κι αγριολούλουδο. Τι πιο γελοίο από το να καμαρώνεις; Εξουσιάζεις μήπως πολλούς ανθρώπους; Και τι ωφελείσαι, όταν εξουσιάζεις ανθρώπους και εξουσιάζεσαι από τα πάθη σου; Είσαι σαν κι εκείνον που στο σπίτι του δέρνεται από τους υπηρέτες του και στην αγορά εμφανίζεται καμαρωτός επειδή έχει άλλους κάτω από την εξουσία του. Μακάρι να ήσουνα εξουσιαστής των παθών σου και όμοιος μ’ όσους συναντάς στην αγορά. Αν, λοιπόν, είναι αξιοκατάκριτος όποιος υπερηφανεύεται για τις πραγματικές αρετές του, δεν είναι στ’ αλήθεια γελοίος όποιος υπερηφανεύεται για πράγματα ολότελα τιποτένια;

Ταλαίπωρε άνθρωπε! Η ψυχή σου λιώνει από την πιο φοβερή αρρώστια, την αρρώστια της αμαρτίας, κι εσύ καμαρώνεις για τα πολλά σου χρήματα και κτήματα; Μα όλα τούτα δεν είναι δικά σου. Κι αν δεν πιστεύεις στα λόγια μου, κοίτα τι έγινε μ’ εκείνους που έζησαν πριν από σένα. Αν, πάλι, είσαι τόσο μεθυσμένος από τα πλούτη ή τη δόξα και δεν διδάσκεσαι από τα παθήματα των άλλων, περίμενε λίγο, και θα γνωρίσεις από το δικό σου πάθημα τη ματαιότητα των επίγειων αποκτημάτων και απολαύσεων. Όταν θα φεύγεις από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο και δεν θα έχεις πια στην εξουσία σου ούτε μιαν ώρα, όλα όσα διαθέτεις, χωρίς να το θέλεις, θα τ’ αφήνεις σε άλλους, ίσως μάλιστα σ’ εκείνους που πρωτύτερα δεν ήθελες καν ν’ αντικρίσεις.

Ο άνθρωπος και τ’ ανθρώπινα δεν είναι, θα το ξαναπώ, παρά χώμα και στάχτη και καπνός και σκιά και ό,τι πιο μηδαμινό απ’ αυτά. Γιατί, πες μου, τι είν’ εκείνο που θεωρείς μεγάλο; Ένα πολιτειακό αξίωμα; Ποιο; Το αξίωμα του υπάτου (ανώτερος άρχοντας στο ρωμαϊκό κράτος); Βέβαια, πολλοί νομί­ζουν ότι μεγαλύτερο αξίωμα δεν υπάρχει. Ε, λοιπόν, από τον άνθρωπο που ανέβηκε τόσο ψηλά, τίποτα λιγότερο δεν έχει ένας άλλος, που δεν είναι ύπατος. Και οι δύο στην ίδια ανθρώπινη κατάσταση βρίσκονται. Και οι δύο ύστερ’ από λίγο δεν θα υπάρχουν.

Πότε έγινε ύπατος; Και για πόσον καιρό έμεινε ύπατος; Πες μου! Για δυο μέρες; Μα αυτό γίνεται και στα όνειρα. Ναι, αλλά είναι όνειρα, απαντάς. Ε, και; Όσα συμβαίνουν την ημέρα δεν είναι όνειρα; Γιατί να μην τα λέμε κι αυτά όνειρα; Όπως όταν ξημερώσει, αποδεικνύεται ότι τα όνειρα δεν είναι τίποτα, έτσι και όταν νυχτώσει, αποδεικνύεται ότι τα γεγονότα της ημέρας δεν είναι τίποτα. Και όπως την ημέρα δεν δο­κιμάζει κανείς ευχαρίστηση από τα όνειρα που είδε τη νύχτα, έτσι και τη νύχτα δεν δοκιμάζει καμιάν απόλαυση απ’ όσα έγιναν την ημέρα.

Έγινες, λοιπόν, ύπατος; Έγινα κι εγώ τη νύχτα στ’ όνειρό μου. Ναι, λες, αλλά εγώ έγινα πραγματικά, ενώ εσύ φανταστικά. Και τι μ’ αυτό; Δεν έχεις τίποτα περισσότερο από μένα, εκτός από το ότι οι άνθρωποι λένε για σένα, “Ο τάδε είναι -ή ήταν- ύπατος”, κι από τη φράση τούτη δοκιμάζεις μια κενόδοξη ευχα­ρίστηση. Τέλειωσε η φράση; Εξαφανίστηκε και η ευχαρίστηση. Το ίδιο συμβαίνει και με την πραγματι­κότητα: Τέλειωσε η υπατεία; Εξαφανίστηκε η δόξα.

Ας δεχθούμε, όμως, ότι κάποιος έγινε ύπατος κι έμεινε στο αξίωμα αυτό όχι για δυο μέρες, αλλά για δυο ή τρία ή τέσσερα χρόνια. Σε ρωτάω, λοιπόν, πού είναι όσοι διετέλεσαν ύπατοι για δέκα χρόνια; Που­θενά. Τους ξέχασαν όλοι. Σκέψου τώρα τον απόστολο Παύλο. Ξεχάστηκε μήπως κι αυτός; Όχι. Ονομαστός ήταν όσο ζούσε, περισσότερο ονομαστός έγινε αφού πέθανε, κοσμοξάκουστος είναι και σήμερα, τόσους αιώνες μετά την κοίμησή του. Και αυτό μόνο στη γη. Γιατί ποια λόγια μπορούν να παραστήσουν τη δόξα και τη λαμπρότητά του στον ουρανό;

Όπως βλέπουμε τα κύματα, τη μια στιγμή ν’ ανεβαίνουν σε τεράστιο ύψος και την άλλη να χαμηλώνουν, έτσι βλέπουμε και όσους κυριεύονται από αλαζονεία για τα πλούτη τους ή τη δόξα τους, τη μια στιγμή να είναι ψηλά και την άλλη να ταπεινώνονται ελεεινά. Αυτούς υπαινίσσεται ο μακάριος Δαβίδ, όταν λέει: «Μην ταράζεσαι όταν ένας άνθρωπος πλουτίζει ή όταν μεγαλώνει η δόξα του σπιτιού του» (Ψαλμ. 48:17) . Καλά είπε: «Μην ταράζεσαι». Γιατί ύστερ’ από λίγο, θα δεις τον πλούσιο ή τον δοξασμένο να είναι πεσμένος χάμω, νεκρός και ακίνητος, γυμνωμένος από τα επίγεια αγαθά. Τίποτε απ’ αυτά δεν μπορεί να πάρει μαζί του. Τ’ αφήνει όλα εδώ και φεύγει για πάντα, φορτωμένος μόνο με την κακία του και τις αμαρτίες του.

Σωστά, λοιπόν, το πάθος αυτό έχει ονομαστεί κενοδοξία, που σημαίνει κενή, δηλαδή άδεια, δόξα∙ γιατί ουσιαστικά είναι άδεια, δεν έχει τίποτα το χρήσιμο. Είναι σαν ένα προσωπείο με υπέροχα εξωτερικά χαρακτηριστικά, που, καθώς είναι ψεύτικο και κενό από μέσα, μολονότι ωραιότερο από αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο, δεν κάνει ποτέ κανέναν να το ερωτευθεί. Τέτοια είναι και η τιμή, η υπόληψη που θέλει ν’ απολαμβάνει κανείς από τον κόσμο, ή μάλλον πολύ χειρότερη. Γιατί τίποτα δεν αποξενώνει τόσο τον άνθρωπο από τη φιλανθρωπία του Θεού, τίποτα δεν τον ρίχνει τόσο εύκολα στη φωτιά της κολάσεως όσο η κενοδοξία, η υπερηφάνεια, η έπαρση, η αλαζονεία.

Έχουμε υπερηφάνεια; Η ζωή μας είναι ακάθαρτη, έστω κι αν είμαστε σωματικά αγνοί, έστω κι αν κάνουμε νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες.«Ακάθαρτος είναι μπροστά στον Θεό κάθε υπερήφανος», λέει η Γραφή (Παροιμ. 16:5). Και είναι τόσο μεγάλο κακό η κενοδοξία, όχι μόνο γιατί παρασύρει στην αμαρτία όσους κυριεύει, αλλά και γιατί συνοδεύει συχνά ακόμα και την αρετή. Αν δεν μπορέσει να μας βγάλει από το δρόμο της αρετής, μας βλάπτει χρησιμοποιώντας την ίδια την αρετή, καθώς μας αναγκάζει να υπομένουμε τους κόπους της, μας στερεί όμως τους καρπούς της. Δεν είναι δυνατόν, όταν κανείς επιθυμεί και την αρετή και την δόξα, να πετύχει και τις δύο. Μπορεί, βέβαια, ν’ αποκτήσει και τις δυο, όταν επιδιώκει μόνο τη μία, την ουράνια αρετή, οπότε είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και η δόξα. Όταν, όμως, επιθυμεί και τις δύο, καμιά δεν θα πετύχει.

Εκείνος, δηλαδή, που κάνει μια καλή πράξη, προσπαθώντας να κερδίσει και τη δόξα των ανθρώπων, είτε μπορέσει ν’ αποκτήσει αυτή τη δόξα είτε όχι, παίρνει την αμοιβή του στην παρούσα ζωή, και καμιάν ανταμοιβή δεν θα πάρει για την καλή του πράξη στην άλλη ζωή. Γιατί; Επειδή στέρησε τον εαυτό του από τη γενναιοδωρία του Κυρίου, προτιμώντας τη μικρή δόξα των ανθρώπων από τη μεγάλη και αιώνια δόξα του δίκαιου Κριτή.

Από το άλλο μέρος, εκείνος που ασκεί κάποια πνευματική αρετή μόνο και μόνο για να είναι ευάρεστος στον Θεό, και την αρετή του διατηρεί ακέραιη και πλούτο αδαπάνητο αποταμιεύει στον ουρανό και παρηγοριά μεγάλη νιώθει από τη χρηστή προσδοκία της μελλοντικής αιώνιας ζωής. Αυτός, μαζί με τη θεϊκή ανταμοιβή του, που βρίσκεται ασφαλισμένη στο θησαυροφυλάκιο του ουρανού, θα γνωρίσει, χωρίς να το θέλει, και την ανθρώπινη δόξα. Γιατί τότε απολαμβάνουμε άφθονη τη δόξα, όταν αδιαφορούμε γι’ αυτήν, όταν δεν την επιζητούμε.

Έτσι, λοιπόν, όλα τα κερδίζει όποιος ταπεινά κάνει το καθετί για τον Θεό, κι όλα τα χάνει όποιος υπερήφανα επιδιώκει την τιμή των ανθρώπων.

Πηγή: Η άλλη όψη, Σημεία Καιρών, Αβέρωφ

Δεν υπάρχουν βιβλία που να έχουν μελετηθεί περισσότερο από τα βιβλία της Αγίας Γραφής, όχι μόνο από φίλους αλλά και από εχθρούς, και τα οποία μιλούν για την έλευση του αναμενόμενου Μεσσία, του Χριστού Ιησού, που υπήρξε ο πρώτος ΚΑΙ μοναδικός ΚΑΙ αληθινός Θεάνθρωπος της ιστορίας,^. σε αντίθεση με τους φανταστικούς και ανύπαρκτους θεανθρώπους των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων, οι οποίοι, αφενός δεν έχουν καμία ιστορική βάση, γιατί δεν υπήρξαν πραγματικά, αφετέρου αποτελούν εκφάνσεις της νοσταλγούμενης λύτρωσης, που παρατηρείται σ’ όλους τους λαούς και της θεανθρώπινης παγκόσμιας προσδοκίας. Πράγματι, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Λάο Τσε, τον Μωάμεθ και τους άλλους ιδρυτές θρησκειών, δεν τους έχει προαναγγείλει κάποια θρησκευτική παράδοση. Αντίθετα, ο Μεσσίας αναγγέλθηκε από μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων, που έζησαν και έδρασαν σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, περιβάλλον και συνθήκες. Θα παραμείνει, δηλαδή, για πάντα το κλειδί της ιστορίας, που ανοίγει μόνο με την πίστη στην θεότητά Του και το χαρακτηρισμό Του ως «Υιό του Θεού», που έγινε άνθρωπος ακριβώς για να γίνουμε εμείς θεοί, κατά τη συμμετοχή μας σ’ Αυτόν, και για να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο απ. Παύλος, στην προς Γαλάτας επιστολή του, μας διαβεβαιώνει πως «Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε έστειλε ο Θεός τον Υιό Του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα». Για το συγκεκριμένο αυτό «πλήρωμα  του χρόνου», μίλησαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν την πολυπόθητη Επιφάνειά Του. Αποτελούν οι μαρτυρίες αυτές την πλέον ισχυρή αγιογραφική απόδειξη του Θεανθρώπινου χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, της ιδιότητάς του ως Υιού του Θεού και της μοναδικής μεσιακής Του αποστολής μέσα στο διάβα των αιώνων (βλ. και ‘Υπόθεση Ιησούς’ του Vitorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980). 

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΕΣΣΙΑΣ

Δεν υπάρχουν βιβλία που να έχουν μελετηθεί περισσότερο από τα βιβλία της Αγίας Γραφής, όχι μόνο από φίλους αλλά και από εχθρούς, και τα οποία μιλούν για την έλευση του αναμενόμενου Μεσσία, του Χριστού Ιησού, που υπήρξε ο πρώτος ΚΑΙ μοναδικός ΚΑΙ αληθινός Θεάνθρωπος της ιστορίας,^. σε αντίθεση με τους φανταστικούς και ανύπαρκτους θεανθρώπους των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων, οι οποίοι, αφενός δεν έχουν καμία ιστορική βάση, γιατί δεν υπήρξαν πραγματικά, αφετέρου αποτελούν εκφάνσεις της νοσταλγούμενης λύτρωσης, που παρατηρείται σ’ όλους τους λαούς και της θεανθρώπινης παγκόσμιας προσδοκίας. Πράγματι, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Λάο Τσε, τον Μωάμεθ και τους άλλους ιδρυτές θρησκειών, δεν τους έχει προαναγγείλει κάποια θρησκευτική παράδοση. Αντίθετα, ο Μεσσίας αναγγέλθηκε από μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων, που έζησαν και έδρασαν σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, περιβάλλον και συνθήκες. Θα παραμείνει, δηλαδή, για πάντα το κλειδί της ιστορίας, που ανοίγει μόνο με την πίστη στην θεότητά Του και το χαρακτηρισμό Του ως «Υιό του Θεού», που έγινε άνθρωπος ακριβώς για να γίνουμε εμείς θεοί, κατά τη συμμετοχή μας σ’ Αυτόν, και για να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο απ. Παύλος, στην προς Γαλάτας επιστολή του, μας διαβεβαιώνει πως «Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε έστειλε ο Θεός τον Υιό Του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα». Για το συγκεκριμένο αυτό «πλήρωμα  του χρόνου», μίλησαν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν την πολυπόθητη Επιφάνειά Του. Αποτελούν οι μαρτυρίες αυτές την πλέον ισχυρή αγιογραφική απόδειξη του Θεανθρώπινου χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, της ιδιότητάς του ως Υιού του Θεού και της μοναδικής μεσιακής Του αποστολής μέσα στο διάβα των αιώνων (βλ. και ‘Υπόθεση Ιησούς’ του Vitorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980). 

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Η Π.Δ. βροντοφωνάζει το ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΕΣΣΙΑΣ με μεγάλο πλήθος προφητειών, που ανέρχονται περίπου στις τρεις εκατοντάδες. Στις σελίδες της Π.Δ. αναγνωρίζεται ότι είχαν σπάσει των ανθρώπων τα πνευματικά φτερά και δεν μπορούσαν πλέον να ανέλθουν στο ύψος της αγιωτικής τελειότητας. Ο Θεός δεν άφησε όμως το πλάσμα Του στην κατάπτωση, οδύνη και τις ενοχές του. Εξήγγειλε δια των προφητών -όπως έχουμε πάμπολλες αναφορές και στα φιλολογικά κείμενα πολλών λαών- σειρά μαρτυριών, δια των οποίων αποδεικνύεται η αναμονή του Λυτρωτή από την Παλαιστίνη (όπως και αυτός ο Βολταίρος παραδέχεται) και η σύμπτωση όλων των προφητειών στο πρόσωπο του Ιησού, με σκοπό την σωτηρία των πιστών που θα ακολουθήσουν τις εντολές Του. Το να συμπέσουν άλλωστε σε ένα πρόσωπο 300 προφητείες, και αυτός να μην είναι ο υπεσχημένος Μεσσίας, στατιστικά και μαθηματικά έχει υπολογιστεί πως είναι εντελώς απίθανο να συμβεί. Στο σημείο αυτό αναφέρουμε ενδεικτικά:

(α) Το γνωστό «Πρωτευαγγέλιο», την εξαγγελία περί σωτηρίας του ανθρώπου μετά την Πτώση του ανθρώπου από τον αρχικό παράδεισο. «Είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι ….. Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ’ εσένα και στη γυναίκα (την Θεοτόκο), κι ανάμεσα στο σπέρμα σου (τον διάβολο) και στο σπέρμα της (τον Χριστό). Εκείνος (ο Θεάνθρωπος) θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ (ο σατανάς) θα του πληγώσεις (μόνο) την φτέρνα» (τριήμερος θάνατος, αλλά μετά ακολούθησε η ανάστασή Του) {Γένεση: 3,14-15}.  - (β) Την ολοκάθαρη προφητεία του Ησαΐα: «Νά, η Παρθένος θα συλλάβει, θα γεννήσει Υιό και θα τον ονομάσουν Εμμανουήλ» (ήτοι: Ο Θεός μαζί μας) (7,14). - (γ) Ακόμη, λέγει ο Ησαΐας: «Γεννήθηκε για μας ένα παιδί, μας δόθηκε ένας γιος, ο οποίος θα κατέχει την πηγή της εξουσίας (η εξουσία από την αρχή θα είναι πάνω στους ώμους του), που το όνομά του θα είναι ΘΕΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, αιώνιος Πατέρας και της ειρήνης άρχοντας» (9, 5-6). - (δ) Την χαρακτηριστική προφητεία του Ιακώβ: «Ποτέ ο Ιούδας την εξουσία δεν θα χάσει, ούτε το σκήπτρο του αρχηγού μέσ’ απ’ τα πόδια του, ωσότου έρθει ο άρχοντας (Σηλώ), σ’ αυτόν που οι λαοί θα υπακούσουν» (Γένεση: 49, 10). «Σηλώ» ερμηνεύεται ως Ειρηνοποιός και Μεσσίας. Όπως δείχνει η ιστορία, το «σκήπτρο και η ράβδος της εξουσίας» αφαιρέθηκαν από τον Ιούδα όταν ακριβώς εμφανίστηκε ο Ιησούς πάνω στη γη. Όχι πολλά χρόνια μετά από τον Ηρώδη, η Ιουδαία μαζί με την Ιερουσαλήμ υπήχθησαν υπό την διοίκηση Ρωμαίου ηγεμόνα, και ο Ισραήλ έχασε την ανεξαρτησία του (βλ. Vittorio Messori, όπου ανωτέρω). - (ε) Την προφητεία του Μιχαία περί γεννήσεως του Μεσσία στην Βηθλεέμ, από «γυναίκα που θα γεννήσει το αναμενόμενο παιδί ….. Θα τους οδηγήσει, θα τους προστατέψει ….. Όλοι οι λαοί της γης θα αναγνωρίσουν την μεγαλοσύνη του. Αυτός θα φέρει την ειρήνη» (5,1-3). - (στ) Την προφητεία του Μαλαχία περί αποστολής του αγγελιοφόρου (Ιωάννου του Βαπτιστή) πριν από την ιστορική εμφάνιση του Θεού επί γης (Μαλ. 3,1 και Ησ. 40,3-5). - (ζ) Ο Δανιήλ μίλησε για την υπερφυσική γέννηση του Χριστού (2,45) και την αιώνια βασιλεία Του (7,14). Σε άλλη προφητεία του αναφέρθηκε σε διάστημα «Εβδομήντα εβδομάδων», μέχρι να εμφανιστεί και χριστεί ο Άγιος των αγίων, ο «Ηγήτωρ Χριστός», ο οποίος μάλιστα θα θανατωθεί, «θα εκκοπεί, και όχι για τον εαυτό του» (9, 25-27). - (η) Την σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη, όπως το προείπε ο προφήτης Ιερεμίας (38,15). - (θ) Ο Ιεζεκιήλ επίσης ονόμασε τον Θεάνθρωπο ‘Ποιμένα’ (34,23) και την Θεοτόκο ‘ανατολική Πύλη του Ναού’ (44,2), κ.α. (βλ. και Παν. Τρεμπέλα, ‘Απολογητικαί Μελέται’ Δ΄ και Ε΄, εκδ. Σωτήρ, όπως και Νικολάου Νευράκη, ‘Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού’, Αθ. 1989).

ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ: «Ποτέ κανένας άνθρωπος δεν μίλησε όπως αυτός ο άνθρωπος», αναφέρεται στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο (7,46). Φανέρωσε τον Τριαδικό Θεό ολοκάθαρα στους ανθρώπους. Ως η «λύρα με τις δέκα χορδές» του βασιλιά Δαυίδ τράβηξε όλον τον κόσμο προς τον εαυτόν Του και μαγνήτισε τους ανθρώπους. Δίδαξε την νέα εντολή της αγάπης, της αγάπης δηλαδή που θυσιάζεται για τους άλλους και όχι της συναισθηματικής αγάπης. Και κήρυξε την ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων. Διότι μέσα στον Χριστό δεν υπάρχουν διαφορές, ούτε φυλετικές, ούτε ρατσιστικές, ούτε κληρονομικές, ούτε εθνικές. Όλοι δι’ Αυτού και εν Αυτώ είμαστε ένα.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΝΑΜΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ: Ποτέ δεν βγήκε λόγος κακός ή άσχημη λέξη από το στόμα του, ούτε έπραξε ποτέ αμαρτία, σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα και τον απόστολο Πέτρο (Α΄ Πέτρ. 2,22). Ο απ. Παύλος τον ονομάζει «Αυτόν που δεν γνώρισε ποτέ αμαρτία» (Β΄ Κορ. 5,21). Σε φίλους και εχθρούς απηύθυνε το ερώτημα: «Ποιος από σας μπορεί να με ελέγξει για διάπραξη αμαρτίας;» Και φυσικά κανείς ποτέ δεν το τόλμησε. Υπήρξε ο τέλειος παιδαγωγός για μικρούς και μεγάλους και στους αιώνες. Ακόμη και ο Πιλάτος αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι είναι «αναίτιος αμαρτίας» και «δίκαιος» (Ιω. 18,38/ Ματθ. 27,24). Ο Ιούδας απελπίστηκε γιατί παρέδωσε αυτόν που είναι «αίμα αθώον» (Ματθ. 27,4). Και γι’ αυτό η Εκκλησία μας ψάλλει στη θεία Λειτουργία «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».

ΤΑ ΑΠΕΙΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ: Έκανε κάθε είδους θεραπείες. Ανέστησε νεκρούς. Θεράπευσε βαριά αρρώστους. Μιλάμε για ανθρώπους τυφλούς, χωρίς κόρη οφθαλμού. Παράλυτους σήκωσε όρθιους, ανθρώπους κατάκοιτους από τη γέννησή τους. Ηρέμησε φουρτουνιασμένες θάλασσες, και άλλα πολλά «ων ουκ έστι αριθμός». Τόσα, ώστε ο ευαγγελιστής Ιωάννης να γράψει ότι αν θα θέλαμε να περιγράψουμε όλα όσα έκανε ο Ιησούς, δεν θα χωρούσε ο κόσμος τα βιβλία που θα γραφόντουσαν. Εξακολουθεί φυσικά να θεραπεύει ο Κύριος και σήμερα όσους προστρέχουν σ’ αυτόν με καθαρή και άδολη πίστη. (βλ. και Νικολάου Γ. Νευράκη, όπου ανωτέρω). Ορισμένοι κατηγόρησαν τον Χριστό ότι έκανε θαύματα χρησιμοποιώντας τον υπνωτισμό και την υποβολή και άλλοι ότι έμαθε να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις τις φύσεως από ταξίδια που ΔΗΘΕΝ πραγματοποίησε σε μεγάλα αποκρυφιστικά κέντρα της Ανατολής. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν μπορεί η υποβολή να ειρηνεύει θάλασσες, να διώχνει δαιμόνια, να χορταίνει χιλιάδες ανθρώπους με λίγα ψάρια και να ανασταίνει νεκρούς. Επιπλέον, η μεγαλύτερη διάρκεια ύπνωσης δεν ξεπερνάει τις έξι ώρες (βλ. Μιχαήλ Χούλη: «Η Ψευδώνυμος Γνώσις», εκδ. Στερέωμα, Θεσσαλονίκη). Ακόμη, οι Γαλιλαίοι και Ιουδαίοι και Σαμαρείτες της εποχής του Χριστού, καθώς και οι απόστολοι και μαθητές του, δεν ήσαν ανόητοι ώστε να πιστεύουν αδιαμαρτύρητα στο κάθε τι. Ήσαν πανέξυπνοι βιοπαλαιστές, άνθρωποι του εμπορίου, ή και της πράξης, και γι’ αυτό διαπίστωναν καθημερινά την αλήθεια και την υπερφυσική πραγματοποίηση των θαυμάτων του Χριστού, αφού ο ίδιος είναι η πηγή της Θείας Χάριτος.

ΟΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ: Ο μοναδικός ευεργέτης του σύμπαντος κόσμου προφήτευσε την τριήμερη ταφή και ανάστασή Του, την ολοκληρωτική καταστροφή των Ιεροσολύμων και το αδύνατο του αφανισμού της Εκκλησίας Του. Θυμίζουμε τα λόγια του: «Γκρεμίστε αυτόν τον ναό και σε τρεις ημέρες θα τον οικοδομήσω και πάλι» (Ιω. 2,19). Τότε νόμιζαν πως εννοεί τον ναό των Ιεροσολύμων, αλλά μετά την ανάστασή Του φάνηκε καθαρά ότι μιλούσε για το ένδοξο σώμα Του. Η άλλη μεγάλη του προφητεία είναι η εξής: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που εξοντώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς τους απεσταλμένους σε σένα…. Νά, το σπίτι σου θα παραμείνει έρημο» (Ματθ. 23,37-38). Το γεγονός πραγματοποιήθηκε το 70 μ.Χ. όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτο κατέστρεψε ολοκληρωτικά την άγια πόλη, για να καταστείλει την εξέγερση των Ιουδαίων. Η τρίτη Του προφητεία αφορά την Εκκλησία, όταν είπε: «Και οι πύλες του άδη δεν θα μπορέσουν να την εκμηδενίσουν» (Ματθ. 16,18). Πράγματι, μέχρι σήμερα η Εκκλησία κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται.

Η ΛΑΜΠΡΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, που είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας: Η μεγαλύτερη απόδειξη της αναστάσεως είναι ότι όλοι οι απόστολοι, εκτός του Ιωάννη που πέθανε σε βαθειά γεράματα και του Ιούδα που απαγχονίστηκε, έδωσαν τη ζωή τους για Εκείνον, που δεν θα το έκαναν φυσικά για ένα ψέμα ή για μια αόριστη φήμη (βλ. «Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού», όπου ανωτέρω).

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ

Ολόκληρη η Αγία Γραφή, αλλά κυρίως η Καινή Διαθήκη, αν γνωρίζει κάποιος να την διαβάζει με ανοιχτούς πνευματικούς οφθαλμούς, διακηρύσσουν την θεότητα του Χριστού. Τρανταχτά παραδείγματα βρίσκουμε στις επιστολές του αποστόλου Παύλου, ο οποίος παρακαλεί τους χριστιανούς να έχουν το ίδιο φρόνημα με τον Χριστό Ιησού, ο οποίος  «ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΘΕΟΣ, δεν θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος» (Φιλιπ. 2,5-7), και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού. Και ολοκάθαρα ακόμη διδάσκει: «Ο ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, το Πνεύμα απέδειξε ποιος ήταν, φανερώθηκε στους αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, τον πίστεψε ο κόσμος, αναλήφθηκε με δόξα» (Α' Τιμ. 3,16). Ο απόστολος των εθνών, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, προσφωνεί τον Χριστό ως τον «ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ» (Ρωμ. 9, 1-5). Και πάλι το «σκεύος εκλογής», ο μακάριος Παύλος δηλώνει ότι αναμένει μαζί με όλη την Εκκλησία «την μακαριότητα που ελπίζουμε, δηλαδή την εμφάνιση της δόξας ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ και σωτήρα μας, του Ιησού Χριστού» (Τίτου 2,13). Η μαρτυρία του απ. Παύλου είναι πολύ σημαντική! Μιλάει για εμφανίσεις του αναστημένου σε 500 αδελφούς και τελευταία στον ίδιο. Γνωρίζουμε ότι λέει την αλήθεια γιατί, ενώ εδίωκε σκληρά κάποτε τους χριστιανούς, είδε ξαφνικά μια μέρα μεσημέρι το άκτιστο φως του Χριστού και γεύθηκε την ουράνια αλήθεια. Τον επίλογο της α' επιστολής του ο ευαγγελιστής Ιωάννης κλείνει με τη διαπίστωση ότι «Είμαστε πραγματικά μέσα στην αλήθεια, στον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ και η αιώνιος ζωή» (Α' Ιω. 5,20).  Και επειδή οι μαρτυρίες είναι πάρα πολλές ακόμη, αναφέρουμε μόνο εκείνη του απ. Πέτρου, ο οποίος ονομάζει τον Ιησού "Θεό" και "Σωτήρα", διότι λέγει: «Ο Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού, προς εκείνους που έλαβαν πίστη ίσης αξίας με τη δική μας, δια της δικαιοσύνης του ΘΕΟΥ μας και ΣΩΤΗΡΑ μας Ιησού Χριστού» (Β' Πέτρ. 1,1).   

Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ

Σε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση με τους μαθητές Του, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι σε λίγο χρονικό διάστημα θα αναληφθεί προς τον Πατέρα Του, μετά φυσικά το πάθος, το σταυρικό Του θάνατο και την Ανάστασή Του. Ο Φίλιππος τότε τού ζητά να τους δείξει τον Πατέρα Του. Ο Κύριος απαντά: «Εάν με γνωρίζατε, θα γνωρίζατε και τον Πατέρα μου. Από τώρα τον ξέρετε και τον έχετε δει», εννοώντας την ταυτότητα της ουσίας Πατρός και Υιού. Και συνεχίζει ο Ιησούς: «Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δε μ’ έχεις γνωρίσει;» (Ιω. 14,7-10). Ο ίδιος αποκαλύπτει: «Πριν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω» (όχι υπήρχα, αλλά πάντοτε και αναλλοίωτα ΥΠΑΡΧΩ αϊδίως ως Θεός) (Ιω. 8,58). Όταν ο Πέτρος τού λέγει ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο Χριστός τού απαντά ότι είσαι «Μακάριος Πέτρο, γιατί σάρκα και αίμα δεν σου αποκάλυψε αυτήν την αλήθεια, αλλά ο Πατέρας μου που είναι στους ουρανούς» (Ματθ. 16,13-17).  Φανταστείτε τον Αβραάμ, τον Μωυσή, τον προφήτη Ηλία, να λένε: «Εγώ και ο Θεός είμαστε ένα», ή «Πιστεύετε σε μένα και στον Θεό πιστεύετε». Δεν θα ήταν γελοίο; Ακόμη, αν ο Πέτρος λέγοντας ότι ο Χριστός είναι Υιός του Θεού εννοούσε ότι ο Χριστός ήταν παιδί του Θεού όπως και εμείς, με ηθική δηλαδή έννοια, δεν θα τον μακάριζε ο Ιησούς λέγοντάς του ότι του το αποκάλυψε ο Θεός. Εδώ πρόκειται για πλήρη και ουσιαστική υιιότητα. Θεός ο ίδιος, αλλά και Υιός του Θεού. Παραθέτουμε επίσης τα λόγια του δύσπιστου απ. Θωμά, μετά από την πρόσκληση του αναστημένου Χριστού να αγγίξει τις πληγές του. Του λέει με δάκρυα στα μάτια ο Θωμάς: «Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ» (Ιω. 20,28). Τότε ο Κύριος όχι μόνο δεν αρνήθηκε ότι είναι Θεός, αλλά τον παρατήρησε επειδή πίστεψε σ’ αυτόν αφού τον είδε, ενώ ευτυχισμένοι θα είναι του λέει όσοι πιστέψουν σε Αυτόν χωρίς να τον δουν (βλ. Άγγελου Δαμασκηνίδη: «Η Αλήθεια έχει τον Λόγο», εκδ. «Ο Λόγος», Αθήναι & Μιχαήλ Χούλη: «Η Ψευδώνυμος Γνώσις», εκδ. Στερέωμα, Θεσσαλονίκη).

Ακόμη, συνεχώς επαναλαμβάνει ο Ιησούς ότι «ήλθε» και αυτοπροσδιορίζεται ως «Υιός του Ανθρώπου, που ήρθε να διακονήσει και όχι να διακονηθεί» (Μάρκ. 10,45). Στην πρώτη άλλωστε δημόσια εμφάνισή Του που παραθέτει ο Λουκάς, διαβάζοντας ο Κύριος μέσα στη Συναγωγή το χειρόγραφο του Νόμου που αναφερόταν στον ερχόμενο Μεσσία, τους αποκαλύπτει πως «σήμερα εκπληρώθηκε η προφητεία αυτή» (Λουκ. 4,21). Στον Ιωάννη τον Βαπτιστή απαντά καταφατικά ότι είναι ο Μεσσίας (Ματθ. 11,2-6) και στην σαμαρείτισσα που του μίλησε για την έλευση του «λεγόμενου Χριστού», του Μεσσία των παλαιοδιαθηκικών ελπίδων του Ισραήλ, την πραγματοποίηση της ημέρας του Yahweh, απαντά χωρίς περιστροφές «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ» (Ιω. 4,25-26) (βλ. και Ιακώβου Πηλιλή, επισκόπου Κατάνης, «Ο Ιησούς Χριστός», Αθ. 1998). Το  «Εγώ Είμαι», που επαναλαμβάνει ο Χριστός στους συνομιλούντες μαζί Του, με τον οποίο αυτοχαρακτηρισμό παραπέμπει τους ακροατές Του στο «Εγώ Ειμί ο Ων» (Γιαχβέ), όπως αυτοφανερώνεται ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη –και που σημαίνει στην ουσία «Είμαι και θα Είμαι αυτός που Είμαι (ο αναλλοίωτος)- είναι το κατεξοχήν όνομα του Θεού Γιαχβέ. Λέγει ο Ιησούς: «Εάν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι (ο Γιαχβέ) θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας…. Όταν υψώσετε τον Υιόν του Ανθρώπου, τότε θα γνωρίσετε ότι Εγώ Είμαι (ο Γιαχβέ)» (Ιω. 8,21-29). Και πάλι «Από τώρα σας τα λέω, πριν να γίνουν, ώστε όταν γίνουν να πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι» (Ιω. 13,12-19). Παραπέμπει ο Κύριος τους ακροατές Του στον προφήτη Ιεζεκιήλ, για να μπορέσουν να καταλάβουν ότι ο ομιλών μαζί τους είναι ο Θεός Γιαχβέ. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί με απόλυτο τρόπο το ρήμα «Είμαι». Στον προφήτη Ιεζεκιήλ πράγματι ο Θεός λέγει: «Τότε θα γνωρίσετε ότι Εγώ Ειμί» (Εγώ είμαι ο Γιαχβέ) (35,9). Και πάλι για τον εαυτό Του ο Χριστός ισχυρίζεται: «Εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος» (Αποκ. 22,12-13).  Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι εκφράσεις αυτές σημαίνουν πως ο Υιός του Θεού είναι αϊδιος και αιώνιος, ότι δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, όπως ο Θεός Πατέρας αναφέρει στην Παλαιά Διαθήκη για τον εαυτό Του (βλ. και π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου: «Η Ορθοδοξία μας», Αθήνα 1994).

Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Η αυθεντία του Ιησού, πάνω στους συγχρόνους του και σε όλες τις γενεές, εκφράστηκε πράγματι: α) με την ανυπέρβλητη διδασκαλία Του, με την οποία εξέπληττε τους πάντες, διότι εδίδασκε «ως εξουσίαν έχων» (Μάρκ. 1,22) και β) με την θαυματουργική Του δράση που εθάμβωνε τα πλήθη, ώστε να θαυμάζουν όλοι και να μένουν εκστατικοί από την δύναμή Του (Ματθ. 9,8 & Μάρκ. 1,27). Διότι το αισθητήριο του λαού δεν λάθευε όταν ένοιωθε πως πρόκειται για υπερφυσική ενέργεια Θεού και προέρχεται από τον Χριστό ως από πηγή.  Αν προσθέσουμε μάλιστα ότι διενεργούντο όλα αυτά μέσα από μια τελείως αγία ζωή γεμάτη απλότητα, φιλανθρωπία, ταπείνωση και έλλειψη επίδειξης και ότι με τη θαυματουργική Του δύναμη «δαιμόνια εκβάλλονταν, ασθενείς θεραπεύονταν, λεπροί καθαρίζονταν, νεκροί εγείρονταν» (Ματθ. 10,8), ή ότι κατευνάστηκε τρικυμία, τεράστιο πλήθος ψαριών συνελήφθη στα δίχτυα απελπισμένων ψαράδων, το νερό στην Κανά ξαφνικά μετατράπηκε σε εξαίρετο κρασί, με λίγα ψάρια τράφηκαν χιλιάδες άνθρωποι, το αυτί του Μάλχου κολλήθηκε και μια συκιά ξεράθηκε μέσα σε μια στιγμή, με μία Του προσταγή, είναι φανερό ότι επρόκειτο για Θεό ενσαρκωμένο, που ήρθε να επισκεφθεί και σώσει τα παιδιά Του (βλ. και Ιακώβου Πηλιλή, επισκόπου Κατάνης, «Ο Ιησούς Χριστός», Αθ. 1998).

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ

Όταν ο Ιησούς ρώτησε τους μαθητές του «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;», εκείνοι απάντησαν ότι τον θεωρούν ότι είναι είτε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είτε ο προφήτης Ηλίας, είτε ο προφήτης Ιερεμίας είτε κάποιος άλλος μεγάλος προφήτης. Ο Ιησούς τότε τους ρώτησε: «Εσείς, ποιος λέτε ότι είμαι;» Αμέσως ο απόστολος Πέτρος απάντησε: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζωντανού» (Ματθ. 16,15-16). Ο Χριστός επαίνεσε την αποκάλυψη που δέχθηκε εκείνη την ώρα ο Πέτρος και του είπε μάλιστα ότι πάνω στη δυνατή αυτή πίστη (τον βράχο της πίστεως) θα οικοδομήσει την Εκκλησία Του, ώστε οι πύλες του άδη να μην μπορούν να την σαλεύσουν. Έκτοτε, και μετά ιδίως την ανάστασή Του, οι απόστολοι βασισμένοι σ’ αυτήν την πίστη σχημάτισαν την πρώτη Εκκλησία Του, με τα φλογερά κηρύγματά τους, την αγιοπνευματική θαυματουργία τους, τα φοβερά μαρτύρια που υπέστησαν και τέλος το θάνατό τους στο όνομα Εκείνου, τον οποίον, μετά την ανάστασή Του, είδαν επανειλημμένως μπροστά τους, ενώ παράλληλα τους ενίσχυσε, τους δίδαξε, τους καθοδήγησε, τους ερμήνευσε τις Γραφές, μέχρις ότου αναληφθεί. Άλλωστε ένας πατέρας γνωρίζεται καλύτερα από τα παιδιά του και όχι από τους εκτός οικογενείας. Τα (πνευματικά) παιδιά του Χριστού ήσαν οι άγιοι απόστολοι, που κατέγραψαν ότι ήταν Θεός επί γης. Ακόμη, ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ, κατά τη διάρκεια της δίκης των αποστόλων Πέτρου και Ιωάννου, αν και δεν ήταν χριστιανός, σοφά αποκάλυψε: «Ό,τι  είναι εκ Θεού δεν χάνεται» (Πράξ. 5,38-39). Το γεγονός επαληθεύτηκε μέχρι σήμερα με την εξάπλωση της χριστιανικής διδασκαλίας στα πέρατα του κόσμου (βλ. και «Θρησκείες: Πλάνη;», αρχιμ. Β. Μπακογιάννη, βιβλιοπ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθ. 1995).

ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ ΚΑΙ

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΝΤΙΜΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΗ

Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό, στο έσχατο όριο ταπεινώσεως, βασανισμού, πόνου και ψυχοσωματικής αδυναμίας, διαβεβαιώνει τον εκ δεξιών Του μετανοημένο κακούργο: «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Και αυτή η διαπίστωση γίνεται αφού ο ληστής ζήτησε από τον Χριστό να μην τον ξεχάσει «όταν θα έλθει στην Βασιλεία Του». Επομένως μπροστά στο μυστήριο του Χριστού, ή θα πρέπει να δεχθεί κανείς μια ή περισσότερες από τις ακόλουθες παράλογες υποθέσεις: (α) ότι ήταν τρελός, (β) ότι υπήρξε συμφεροντολόγος αρχηγός θρησκευτικών ομάδων, (γ) ότι δεν υπήρξε ποτέ, ή αλλιώς θα πρέπει να παραδεχθεί με εντιμότητα στην έρευνά του ότι ο Ιησούς ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ.  

(α) Και βέβαια τρελός δεν ήταν, διότι το ήθος, η διδασκαλία του, τα θαύματά του, το ασύγκριτο πνεύμα του, Τον αναδεικνύουν ως την τελειότερη και πλέον συγκροτημένη μορφή της παγκόσμιας σκηνής για όλες της εποχές, (β) Ιδιοτελής θρησκευτικός καθοδηγητής δεν υπήρξε, διότι όχι μόνο δεν απέβλεψε ποτέ στην πολιτική δύναμη και εξουσία, όχι μόνο όλη Του η ζωή ήταν ζωή δίωξης, δυσμένειας και μίσους εκ μέρους του κατεστημένου, αλλά και στην απόλυτη εξαθλίωση του σταυρικού του πάθους και λίγο πριν εκπνεύσει συγχωρεί όλους τους εχθρούς του από το ύψος του σταυρού Του, (γ) Το πλήθος των μαρτυριών για την υπερφυσική επί γης παρουσία του, για την αγιότητα και δόξα του και την θαυματουργό και ανυπέρβλητη δράση του ή την θυσία Του, στα χρόνια του Καίσαρα Αυγούστου, Ηρώδη βασιλέα, Ηρώδη Αντύπα, αυτοκράτορα Τιβέριου και Πόντιου Πιλάτου, δεν αφήνει αμφιβολίες όχι μόνο ότι ήταν πράγματι μεγαλειώδης ιστορική προσωπικότητα, αλλά και ο Μεσσίας και ΣΑΡΚΩΘΕΙΣ ΘΕΟΣ (Μαρτυρίες για την ιστορική Του ύπαρξη, εκτός από εκείνες των Ευαγγελίων που θεωρούνται βάσιμη ιστορική πηγή, υπάρχουν και των: Θαλλού, Σαραπίωνα, Ιώσηπου, Τάκιτου, Σουετώνιου, του Πλίνιου του νεώτερου, Λουκιανού, του Ταλμούδ, των διαφόρων γνωστικών αιρέσεων, αλλά και αρνητών συγγραφέων).    

Κάτι πολύ σημαντικό ακόμη: Ποτέ ο Χριστός δεν υποσχέθηκε εύκολη ζωή στους φίλους και μαθητές Του, αλλά βασανισμούς, στερήσεις, εξαθλίωση, μίσος, μαρτύριο από τους εχθρούς τους. Τους είχε ενημερώσει ότι οι ακόλουθοί Του θα υποστούν σταυρούς και θυσίες, όπως Εκείνος. Και παρ’ όλα αυτά τον ακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι μέχρι σήμερα. Πώς εξηγείται αυτό αν, σύμφωνα με τα λόγια Του, δεν του «δόθηκε πάσα εξουσία εν Ουρανώ και επί γης»; ( Ματθ. 28,18 / Ιω. 17,2). Πώς εξηγείται, οι Ισραηλίτες και οι συμπατριώτες του, που επί ποινή θανάτου βδελύσσονταν κάθε προσπάθεια ανακηρύξεως ανθρώπων σε θεούς από την Ρωμαϊκή εξουσία, και λόγω φυσικά του αυστηρού τους μονοθεϊσμού, να προσηλυτίζονται κατά χιλιάδες στην χριστιανική πίστη μετά την Πεντηκοστή, το κήρυγμα του Πέτρου και των άλλων αποστόλων Του, και να θεωρούν έναν φαινομενικά απλό άνθρωπο ως Υιό του Θεού; Θα συνέβαιναν όλα αυτά αν ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν Θεάνθρωπος με την κυριολεκτική σημασία του όρου;  

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Αποτελεί αδιαμφισβήτητη λοιπόν αλήθεια ότι ο Χριστός δεν ήταν ένας ηθικολόγος, δεν ήταν ένας φιλόσοφος. Δεν ήταν ένας κοινωνικός επαναστάτης ή ιδεολόγος, ή απλά ένας μεγάλος δάσκαλος. Ήταν και είναι ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, Θεάνθρωπος. Στο θείο Του πρόσωπο, στο πρόσωπο δηλαδή του Λόγου του Θεού, ενώθηκε αρμονικά, ασύγχυτα, αδιαίρετα και αχώριστα η θεία και η ανθρώπινη φύση Του. Μόνο έτσι θα μπορούσε να σωθεί και θεωθεί η ανθρώπινη φύση. Ενωμένη δηλαδή μαζί Του, αφού με την ανάληψη εξάλλου του Χριστού, η ανθρώπινη φύση βρίσκεται στα δεξιά του Θεού. Απομένει όμως με την άσκηση, την μετάνοια, την ταπείνωση και την αγάπη, τη δική μας δηλαδή συν-ενέργεια, να ενωθούμε και κατά χάριν ως πρόσωπα μαζί Του, για να μπορέσουμε έτσι να ολοκληρωθούμε, να τελειοποιηθούμε και να αγιαστούμε μέσα στη δική Του παρουσία.

- Ο κ. Γαβρόγλου συνεχίζει την τακτική του κ. Φίλη

- Παραπλανούν το λαό όσοι υποστηρίζουν ότι τα νέα Θρησκευτικά είναι Ορθόδοξα

- Τα νέα Θρησκευτικά συνιστούν άρνηση της Ορθόδοξης πίστης

Ο νέος Υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου, μιλώντας στη Βουλή στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2017, δήλωσε ότι: «Τα νέα προγράμματα για τα θρησκευτικά είναι συμβατά με τις σύγχρονες διδακτικές μεθόδους και επιστημονικά τεκμηριωμένα ως προς τις γνώσεις για τις άλλες θρησκείες, με κορμό βέβαια την Ορθοδοξία.»(9/12/2016) Μετά από αυτές τις δηλώσεις είναι σαφές, ότι ο κ. Γαβρόγλου, μπορεί να εμφανίζεται πιο προσεκτικός και πιο ήπιος στη συμπεριφορά του, αλλά είναι ίδιος και απαράλλακτος στην ιδεολογία και στην γραμμή με τον προκάτοχό του τον κ. Φίλη.

- Συνεχίζει και αυτός να παίζει «εν ου παικτοίς» στο τόσο σημαντικό για τα ελληνορθόδοξα παιδιά θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών και να μην ακούει ούτε να λαμβάνει υπόψη τις αληθινά επιστημονικές γνώμες των ειδικών παιδαγωγών που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με όλες τις πτυχές του θέματος.

- Συνεχίζει να ακούει μονομερώς την πλευρά των Συντακτών των Προγραμμάτων και όχι την πλευρά των Θεολόγων και της Εκκλησίας, που έχουν τον πρώτο - και από πλευράς θεολογικής και από πλευράς παιδαγωγικής και διδακτικής - λόγο, όσον αφορά στην εφαρμογή όλων αυτών των «ακατάλληλων και επικίνδυνων Προγραμμάτων που μόνον βλάβη μπορεί να προκαλέσουν στην παιδεία  και στην κοινωνία μας», όπως έχει πει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

- Συνεχίζει ο κ. Γαβρόγλου, όπως και ο κ. Φίλης, να θεωρεί τον εαυτό του Υπουργό του Κόμματος και όχι ολόκληρου του ελληνικού λαού και να ψεύδεται, εν γνώσει του, ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων ότι είναι άρτια από παιδαγωγικής και επιστημονικής πλευράς τα προαναφερόμενα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών.

- Συνεχίζει να χρησιμοποιεί την ίδια «καραμέλα», να απαγγέλλει το ίδιο ποίημα - ιδεολόγημα με τον προκάτοχό του τον κ. Φίλη αλλά και τους Συντάκτες των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, υποστηρίζοντας δηλαδή, ότι τα Προγράμματα αυτά έχουν «κορμό την Ορθοδοξία». 

Όμως, αν ανατρέξουμε στα βιβλία της Ζαχαροπλαστικής θα δούμε ότι ο Κορμός σοκολάτας είναι ένα γλυκό κατασκεύασμα, που παρασκευάζεται με την κατάλληλη ανάμειξη λιωμένου βουτύρου, ζάχαρης, κακάου, κονιάκ και μπισκότων. Το παρασκευαζόμενο αυτό μείγμα, ως γλυκό, μπορεί να είναι νόστιμο, όμως η ίδια συνταγή, αν εφαρμοστεί στο μάθημα των Θρησκευτικών, αν δηλαδή ανακατέψουμε και διδάξουμε τον Χριστιανισμό μαζί με όλες τις θρησκείες, το μείγμα που θα προκύψει, είναι ένα πνευματικό δηλητήριο για τους μαθητές. Διότι τελικά, στα προαναφερόμενα Προγράμματα δεν υπάρχει, όπως ψευδώς υποστηρίζεται, ούτε «κορμός Ορθοδοξίας» ούτε «σοκολάτα» επιστημονικής και παιδαγωγικής τεκμηρίωσης.

Η Ορθοδοξία στα περιεχόμενα των νέων Προγραμμάτων αφενός έχει μετατραπεί σε μια απλή ανθρωποκεντρική θρησκεία, ενώ δεν είναι θρησκεία αλλά Αποκάλυψη του αληθινού Θεού και, αφετέρου, είναι αναμεμειγμένη και πολτοποιημένη, σε ένα χωρίς διακριτά όρια πολυθρησκειακό αχταρμά ή αλλιώς σε σαλάτα ρωσική με γνώσεις για τις θρησκείες.

Μέσα σε αυτόν τον αχταρμά ο μαθητής δεν μπορεί να διακρίνει τίποτε και δεν μαθαίνει τίποτε για την Ορθοδοξία, αλλά αντίθετα «χάνεται» μέσα σε ένα κυκεώνα προσφερόμενων θρησκευτικών πληροφοριών, με αποτέλεσμα τον ακατάσχετο θρησκευτικό συγκρητισμό που τον οδηγεί αναπόφευκτα, σε θρησκευτική  σύγχυση  και σε θρησκευτικό μηδενισμό, δηλαδή στην αθεΐα.

Ο «κορμός» της Ορθοδοξίας λοιπόν του κ. Γαβρόγλου και των συν αυτώ, είναι μια παρα-χρησιμοποιημένη επικοινωνιακού τύπου παραπλάνηση – «καραμέλα», που σκοπό έχει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών.

- Πώς μπορεί άλλωστε να είναι ορθόδοξα αυτά τα Προγράμματα, όταν αναμειγνύουν εξισωτικά την ορθή δόξα (πίστη) της Ορθοδοξίας με όλες τις άλλες διδασκόμενες θρησκείες (πίστεις) και το μείγμα αυτό το βαπτίζουν αυθαίρετα και παραπλανητικά ως Ορθοδοξία και το λανσάρουν στα ορθόδοξα παιδιά, γεγονός εντελώς απαγορευτικό και αιρετικό για την Ορθοδοξία;

- Πώς μπορεί να είναι ορθόδοξα, όταν μόλις τα διάβασε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος είπε ότι «δεν πρόκειται για θρησκευτικά, αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας»;

Έτσι, το μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο βασανίζεται, επί χρόνια πολλά, από τους αυτόκλητους σωτήρες του, πολεμιέται ανελέητα και από τους σημερινούς κυβερνώντες, οι οποίοι, καθώς δεν μπορούν να τιθασεύσουν την καθοδική πορεία της οικονομίας της χώρας, και να κάνουν πράξη όσα επαγγέλλονταν, προσπαθούν να εξαντλήσουν την επίδειξη της αριστερής τους ιδεολογίας, επιτιθέμενοι και διώκοντας μανιωδώς την «πίστη των Ελλήνων» μέσα από τις αλλαγές που επιχειρούν στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Με τον τρόπο αυτόν θεωρούν ότι προσφέρουν, ως αντάλλαγμα για να λάβουν τα διαπιστευτήρια της δήθεν αριστερής τους κατεύθυνσης, ένα ευκολοχώνευτο πολιτικό καταπραϋντικό στον πυρήνα της αριστερόστροφης εκλογικής τους πελατείας, προκειμένου να εξιλεωθούν για όλες τις άλλες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους και για όλα τα έργα και τις ημέρες της υποτιθέμενης «αριστερής» τους κυβέρνησης.

Στην ουσία όμως, σε όλους πλέον είναι γνωστό, ότι υπηρετούν τα συμφέροντα και τους σκοπούς της καπιταλιστικής και αντιδημοκρατικής Νέας Τάξης Πραγμάτων και της δομούμενης Παγκόσμιας διακυβέρνησης και τους έσωθεν και έξωθεν εκφραστές και υποστηρικτές των νεοεποχίτικων αυτών κατασκευασμάτων.

Τελικά, τα «επιστημονικά τεκμηριωμένα Θρησκευτικά» του κ. Γαβρόγλου, που έχουν δήθεν ως κεντρικό «κορμό την Ορθοδοξία», διδάσκουν μια παραποιημένη και ακρωτηριασμένη από τους βασικούς της πυλώνες Ορθοδοξία, που την κάνουν ένα αντορθόδοξο συνονθύλευμα, εντελώς αντίθετο από την μια και μοναδική ορθή – δόξα (πίστη) της Ορθόδοξης κληρονομιάς. Μια πλασματική Ορθοδοξία στα μέτρα των δημιουργών της, χωρίς κέντρο βάρους όλα εκείνα που αποτελούν τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης παραδόσεως, δηλαδή: την θεία Αποκάλυψη,  την θεία Ανάσταση, την Πεντηκοστή, την πίστη στον ένα Τριαδικό Θεό, την πιστότητα στην παράδοση,  τη συμμετοχή στα μυστήρια και στη λατρευτική και την εν γένει εκκλησιαστική ζωή στην προσδοκία της κοινής Αναστάσεως και της μέλλουσας ζωής.

Η εφαρμογή λοιπόν, αυτών των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, που απομακρύνει τους μαθητές από την αληθινή Ορθοδοξία και τους διδάσκει την πλασματική, ουσιαστικά συνιστά άρνηση της Ορθόδοξης πίστης και φυσικά ένας συνειδητός στην πίστη του εκπαιδευτικός δεν μπορεί να τα εφαρμόσει. 

Πηγή: (Εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», 16-12-2016), Ακτίνες

Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἑορταστικῶν ἐκ­δηλώσεων πρὸς τιμὴν τῶν πολιούχων τῆς Χίου Ἁγίων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου ἀπέστειλε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσῶν κ. Μάρκος θαρραλέο ἐθνικὸ μήνυμα ἀπαντώντας στὶς ἀξιώσεις τοῦ Προέδρου τῆς Τουρκίας ὅτι τὰ νησιὰ τοῦ βορείου καὶ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου εἶναι τουρκικά.

Συγκεκριμένα τὸ ἀπόγευμα τῆς Πέμ­πτης 17 Νοεμβρίου κατὰ τὴ διάρκεια τῆς λιτανείας τῶν ἱερῶν εἰκόνων τῶν πολιούχων Ἁγίων καὶ τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, μετὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ ποὺ ἐτελέσθη στὸν Μητροπολιτικὸ Ναό, ὅπου χοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρπενησίου κ. Γεώργιος, ἡ πομπὴ ἔφθασε στὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς πόλεως, ἡ ὁποία τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τοῦ «Μαύρου Καβαλάρη» Νικολάου Πλαστήρα.

Ἐκεῖ ἐνώπιον τῶν ἀρχῶν τοῦ νησιοῦ, πολιτιστικῶν σωματείων καὶ πλήθους πιστῶν ἔλαβε τὸν λόγο ὁ Μητροπολίτης Χίου καὶ εἶπε μεταξὺ ἄλλων μὲ ἐνθουσιασμὸ διακοπτόμενος συχνὰ ἀπὸ τὰ θερμότατα χειροκροτήματα τῶν παρισταμένων: «Ἐκομίσαμε στὴν κεντρικὴ πλατεία τοῦ νησιοῦ μας... τὸ σέμνωμα τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ρωμιοσύνης, τὴ ματωμένη ἀπὸ τὴ γενοκτονία τῶν παιδιῶν της εἰκόνα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ. Ἐκομίσαμε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, κάτω ἀπὸ τὰ κλαδιὰ τῶν πλατάνων τῆς πλατείας, ἐκεῖνα ποὺ ὑπῆρξαν ὁ θρόνος πρὶν τὸν οὐρανὸ τοῦ ἀοιδίμου ἐθνομάρτυρος προκατόχου μου Μητροπολίτου Πλάτωνος Φραγκιάδη, τοῦ ὁποίου τὰ ὀστὰ θὰ φωσφορίζουν μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ αἰῶνος τὴν ἑλληνικότητα αὐτοῦ τοῦ νησιοῦ. Ἐκομίσαμε δίπλα στὸ Βυζαντινό μας Μουσεῖο (σ.σ. Μετζιτιὲ Τζαμί), τὸ κτίσμα ποὺ ἀνήγειρε ὁ κατακτητὴς ἐπάνω στὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῆς Ἐλεημονίστρας. Γιατὶ τὰ μνημεῖα τῶν νησιῶν μας, ἀκόμη καὶ τὰ πατημένα, εἶναι Ὀρθόδοξα Χριστιανικά». (Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο τῆς ὁμιλίας τὰ χειροκροτήματα τοῦ πλήθους ἦταν ἀκατάπαυστα) (Romfea).

Ἔτσι μιλοῦν οἱ ἑλληνόψυχοι ἱεράρχες. Ὅσοι γνωρίζουν τὴ ζωὴ καὶ τὴ θυσία τῶν προκατόχων τους. Ὅσοι θέλουν νὰ τιμοῦν τὸ ὕψιστο ἀξίωμά τους. Ὅσοι μάλι­στα εἶναι ὄχι μόνο θεματοφύλακες τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς Φυλῆς, ἀλλὰ καὶ γνῶστες τῆς πονηρίας τῶν ἐχθρῶν γειτόνων μας, οἱ ὁποῖοι δὲν διστάζουν νὰ παρουσιάζουν τὰ καταπατημένα ἀπ’ αὐτοὺς δικά μας ὡς δικά τους καὶ δὲν ντρέπονται νὰ ἐγείρουν ἀξιώσεις γι’ αὐτά, μὴ ὑπολογίζοντας καμιὰ Διεθνὴ Συνθήκη!

Πηγή: Ο Σωτήρ

Η λύση ΔΔΟ τύπου σχεδίου Ανάν, βασισμένη στα συμφωνηθέντα στο κοινό ανακοινωθέν της 11 Φεβρ. 2014 και στις συγκλίσεις των συνομιλιών, όπως έχουν διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, συνθέτουν την εικόνα ενός εφιαλτικού κράτους, που παραβιάζει κατάφορα τις αρχές λειτουργίας μιας σύγχρονης δημοκρατίας. Συγκεκριμένα παραβιάζει τις αρχές:

1. Της ενότητας του κράτους, αφού η ΔΔΟ όχι μόνο δεν επανενώνει την Κύπρο, αλλά διχοτομεί βάναυσα και αφύσικα το έδαφος, τον λαό και την εξουσία. Όχι μόνο νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής, της κατοχής, του εποικισμού και της εθνοκάθαρσης, αλλά καταλύει την Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ) και επεκτείνει την Τουρκική κυριαρχία και στις ελεύθερες περιοχές. Η Τουρκία μέσω του Τουρκοκυπριακού (ΤΚ) κρατιδίου, εξηρτημένου από την Τουρκία (πλειοψηφία εποίκων – διμερείς συμφωνίες) και μέσω των συμφωνηθέντων στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης, στο επίπεδο της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης (απαίτηση συναπόφασης των δύο κρατιδίων για όλα τα θέματα) θα επιβάλλει τις αποφάσεις στο Κυπριακό Κράτος. Θα αποκτήσει τον πολιτικό έλεγχο του και θα ασκεί επικυριαρχία.

2. Της δημοκρατίας, αφού παραβιάζει την αρχή της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων.

3. Της δικαιοσύνης, αφού παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες (ισότητα, εκλέγειν – εκλέγεσθαι, περιουσίας, διαμονής, ένας άνθρωπος μια ψήφος).

4. Της λειτουργικότητας, αφού παραβιάζει την αρχή της απλότητας και της δυνατότητας λήψης απόφασης (πολύπλοκος και υπερμεγέθης κρατικός μηχανισμός με 3 Κυβερνήσεις, 4 Βουλές, 3 Αστυνομίες, 3 Δημόσιες Υπηρεσίες, διαρχία αξιωματούχων, διχοτομικές ρυθμίσεις και δαιδαλώδεις διαδικασίες σε όλες τις εξουσίες, αδυναμία λήψης απόφασης, που θα οδηγεί σε πολύπλοκο μηχανισμό επίλυσης αδιεξόδων με καταφυγή σε κλήρωση και ξένο δικαστή .)Αυτό το κράτος στα χαρτιά είναι αδύνατο να λειτουργήσει στη πράξη.

5. Της ασφάλειας, αφού δεν θα υπάρχει πολιτική ασφάλεια (αδυναμία λήψης απόφασης, καταφυγή σε κλήρωση, Τουρκική επικυριαρχία μέσω του ΤΚ κρατιδίου) στρατιωτική ασφάλεια (στέρηση του δικαιώματος της Κύπρου να έχει ένοπλες δυνάμεις, αδυναμία αντιμετώπισης εξωτερικών απειλών, παραμονή τουρκικών στρατευμάτων για μεταβατική περίοδο) ενεργειακή ασφάλεια (αδυναμία προστασίας της ΑΟΖ και FIR λόγω έλλειψης μέσων/συμμαχιών και αδυναμία προσφυγής στα ΗΕ για τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας επί της ΑΟΖ μας και τις παραβιάσεις του θαλάσσιου και εναέριου χώρου, αφού η λήψη απόφασης απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη των δύο κρατιδίων) δημογραφική ασφάλεια (παραμονή όλων των εποίκων και ανεξέλεγκτη συνέχιση της ροής τους, αφού στα σημεία εισόδου των λιμανιών και αεροδρομίων δεν θα υπάρχει ομοσπονδιακή αστυνομία, αλλά αστυνομία των κρατιδίων) οικονομική ασφάλεια (υπέρογκο και δυσβάστακτο κόστος λειτουργίας ενός υπερμεγέθους κράτους. Το ΤΚ κρατίδιο δεν θα έχει την οικονομική στήριξη λειτουργίας του από την Τουρκία με 600 εκ. δολ. ετησίως που έχει σήμερα το ψευδοκράτος).

Η παραβίαση των αρχών λειτουργίας μιας σύγχρονης δημοκρατίας, θα οδηγήσει σε ένα κράτος παράλυσης (όπως συμβαίνει στη Βοσνία με παρόμοιο καθεστώς) ή για να μην συμβεί αυτό, σε συνεχείς υποχωρήσεις των Ελληνοκυπρίων (ΕΚ) προς τις Τουρκικές θέσεις και μετατροπή τους σε υποτελείς της Τουρκίας. Είναι πρόδηλο ότι η συγκρότηση αυτού του πολύπλοκου και δυσλειτουργικού κράτους της ΔΔΟ, είναι αποτέλεσμα των συνεχών υποχωρήσεων της Ελληνοκυπριακής (ΕΚ) πλευράς, προς τους Τουρκικούς όρους και της σταδικής μετατροπής των κατεχομένων, σε οιονεί επαρχία της Τουρκίας χωρίς αντίδραση της ΚΔ.

Η κυβέρνηση μας προβάλλει το επιχείρημα, ότι πετύχαμε βελτιώσεις και πρόοδο στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης.Αυτό αποτελεί υποτίμηση της νοημοσύνης μας και μόνο ώς παραπλάνηση μπορεί να θεωρηθεί, αφού συμφωνήθηκε παραβίαση της αρχής της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων, με εξίσωση του 82% των ΕΚ με το18% των ΤΚ στη Δικαστική εξουσία και στη Γερουσια και άπειρα ΒΕΤΟ των ΤΚ στην Εκτελεστική εξουσία και στην Βουλή των αντιπροσώπων. Ούτε μπορεί να θεωρείται ως πρόοδος η καθιέρωση ενός πολύπλοκου μηχανισμού επίλυσης αδιεξόδων (που θα προκύπτουν λόγω παραβίασης της αρχής της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων) βασισμένου στην καταφυγή σε ξένο δικαστή (δικαστική εξουσία) και στο εφεύρημα της κλήρωσης (εκτελεστική και νομοθετική εξουσία).

Δεν υπάρχει κανένα κράτος, στο οποίο οι αποφάσεις για τα ζωτικά του θέματα, λαμβάνονται με κλήρωση. Αυτό προσβάλλει το κύρος του και παραβιάζει την δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων.

Συμπερασματικά η ΔΔΟ, είναι λύση που οδηγεί σε κατάσταση πολύ χειρότερη από την παρούσα της de facto διχοτόμησης, αφού την νομιμοποιεί, διαλύει την ΚΔ και επεκτείνει την Τουρκική κυριαρχία και στις ελεύθερες περιοχές, μετατρέποντας την Κύπρο σε Τουρκικό προτεκτοράτο. Η κυβέρνηση μας, προβάλλει τούς κινδύνους της μη λύσης και αποσιωπά τούς πολύ μεγαλύτερους της κακής λύσης, όπως είναι η ΔΔΟ τύπου σχεδίου Αναν που υιοθετήθηκε απο την πλευρά μας..

Σήμερα ο Ελληνισμός της Κύπρου βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού . Μόνο η αφύπνηση του λαού, έστω και την υστάτη, μπορεί να ανακόψει την καταστροφική πορεία.Να απορρίψει, με την ψήφο του σε ένα δημοψήφισμα, την θνησιγενή λύση που εξυφαίνεται και βρίσκεται στο τελικό στάδιο συμφωνίας της, μετά και την αιφνιδιαστική αποδοχή όλων των Τουρκικών όρων απο τον πρόέδρο της ΚΔ στο δείπνο της 1 Δεκεμβρίου 2016, που έδωσε τη χαριστική βολή στις όσες αντιστάσεις απέμειναν στη διαπραγματευτική μας ομάδα.

Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

 
ΔΙΑΚΙΔΕΙΟΣ ΣΧΟΛΗ ΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

ΔΙΑΛΕΞΗ

ΣΥΝΟΔΟΣ  ΚΡΗΤΗΣ: «Πῶς δ’ αὖθις Ἁγία καί Μεγάλη, ἣν οὔτε…, οὔτε…, οὔτε…;»

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

ΟΜΙΛΗΤΗΣ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ  Ι. Ν. ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

Πηγή: Ακτίνες

Ήταν Νοέμβριος του 2003, όταν ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης ο οποίος διατέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών (2009) και Υπουργός Ναυτιλίας (2013), σε τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, υποστήριξε ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να καίει τη σημαία. Θα προασπιζόμαστε το δικαίωμά του αυτό όσο και αν διαφωνούμε.

Πριν λίγες μέρες, ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης  Γιάννης Τσιρώνης, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, εξέφρασε την άποψη ότι έχει διαφορά η σημαία που βρίσκεται σε κάποιο δημόσιο κτίριο με τη σημαία που αγοράζει ένας ιδιώτης.

Άραγε τι να σημαίνουν όλες αυτές οι απόψεις, όταν εκφράζονται και από δεξιούς και αριστερούς πολιτικούς ;

Μήπως, με κοινή πολιτική, μεθοδικά και προγραμματισμένα επιχειρούν να αφαιρέσουν τα σύμβολα που αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα- Πατρίδα ;

Μήπως, σε μια εποχή που γειτονικά κράτη προβάλλουν διεκδικήσεις κατά ελληνικών δικαιωμάτων, εμείς ακολουθούμε μια καταστροφική πολιτική καταστρέφοντας τις ρίζες της φυλής μας ;

***

Η λέξη «σημαία», ετυμολογικά προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη σήμα. Ξεκίνησε (με τον τύπο σημεία) να σημαίνει στρατιωτικό σύμβολο (έμβλημα στρατεύματος) και βαθμιαία εξελίχθηκε να σημαίνει το εθνικό έμβλημα μιας χώρας.

Για κάθε χώρα, η σημαία, αποτελεί το ιερότερο σύμβολό της, το πιο τιμημένο και αγαπητό από την Πολιτεία, το στράτευμα και το λαό της.

Η σημαία αποτελεί για όλα τα κράτη ένα σύμβολο στο οποίο αποδίδεται μια ιδιαίτερη και ανυπέρβλητη τιμή και ευλάβεια, καθώς σε αυτή συμπυκνώνεται η ιστορία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κράτους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με το άρθρο 6 του Α.Ν 447/1937 «Περί του τρόπου απονομής σεβασμού εις την εθνική σημαίαν και γενικώς τα εθνικά σύμβολα» (ΦΕΚ 23 Α/25-1-1937) το οποίο εξακολουθεί και ισχύει, στην απονομή σεβασμού ως εθνικά σύμβολα νοούνται, τα Άχραντα Μυστήρια, η Σημαία, η ανάκρουση του Εθνικού ύμνου και η Θρησκευτική πομπή αναγνωρισμένου θρησκεύματος.

Η σημαία και όχι μόνο η ελληνική αλλά οποιουδήποτε κράτους, ανεξάρτητα από το υλικό κατασκευής της (ύφασμα, χαρτί, πλαστικό κλπ), ανεξάρτητα αν είναι ελληνικής κατασκευής ή madeinChina, ανεξάρτητα του μεγέθους της, όταν φεύγει από το ράφι του καταστήματος και βρίσκεται στα χέρια τρίτου, δημόσιου λειτουργού ή απλού πολίτη, ημεδαπού ή αλλοδαπού, παύει να είναι ένα απλό ιδιωτικό αντικείμενο και χρήζει απονομής σεβασμού ως εθνικού συμβόλου.

Η σημαία, είναι ένα σύμβολο που ενσαρκώνει πλείστα όσα συναισθήματα και με καμάρι την υψώνουμε σε πιθανά και απίθανα σημεία, από τα πεδία των μαχών μέχρι τα γήπεδα.

Αν η αξία της, έμενε στην ίδια τη σημαία ως αντικείμενο, σχήμα, χρώμα, αισθητική, δεν θα άξιζε να χυθεί τόσο αίμα για αυτή.

Η έννοια της, είναι στενά συνδεδεμένη με την έννοια της ελευθερίας, και η ελάχιστη θέα ή προβολή της, παντού και πάντοτε σκορπάει ρίγη συγκίνησης, που αναπτερώνουν το ηθικό του λαού.

Γι' αυτό οι κατακτητές λαμβάνουν δρακόντεια μέτρα, για να μην εμφανίζεται η σημαία της σκλαβωμένης χώρας.

Η έκφραση αποστροφής ή σθεναρής αντίθεσης σ' ένα κράτος ή σ' ένα λαό εκτονώνεται συνήθως πάνω στη σημαία του, με το σκίσιμο ή το κάψιμο της. Μας αρέσει αυτό ;

Η σημαία έρχεται από μακριά και οδηγεί μακριά, στην υπέρβασή της, στην κατάσταση την πέρα από τα φαινόμενα και τα νοούμενα.

Γιατί μέσα στη σημαία περικλείεται όλη η ιδέα της πατρίδας και του κράτους και ο Έλληνας Στρατιώτης στον όρκο του στην πατρίδα μεταξύ άλλων λέει :

Να υπερασπίζω, με πίστιν και αφοσίωσιν,

μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας.

Να μην τας εγκαταλείπω, μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ' αυτών.

Αλεξανδρούπολη 14 Δεκεμβρίου 2016

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Έντονη δυσαρέσκεια προκάλεσε στη Νέα Δημοκρατία η δήλωση του βουλευτή της Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη ότι «είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να καίει τη σημαία».20-11-2003

Ειδικότερα, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης υποστήριξε ότι «είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να καίει τη σημαία. Θα προασπιζόμαστε το δικαίωμά του αυτό όσο και αν διαφωνούμε».

Η δήλωση έγινε σε τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης και μετά την προβολή της από τα κανάλια πήρε τεράστιες διαστάσεις, προκαλώντας την έντονη δυσαρέσκεια των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, αμέσως, ο κ. Βαρβιτσιώτης προχώρησε σε πλήρη αναδίπλωση, χαρακτηρίζοντας τη δήλωσή του «ατυχή».

Διαβεβαίωσε, δε, ότι τα αισθήματά του απέναντι στην ελληνική σημαία «είναι αυτά που τρέφει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού: σεβασμός, υπερηφάνεια και πάνω απ όλα υπεράσπισή του».

Ωστόσο, με τη δήλωση αυτή δεν κατάφερε να αλλάξει το κλίμα στη ΝΔ, η οποία διά του εκπροσώπου της τον αποδοκίμασε. «Οι δηλώσεις του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη απηχούν προσωπικές και μόνον απόψεις του» είπε ο κ. Θ.Ρουσόπουλος.

Η γέννησις του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφεται εις επιστολήν του Αγίου Βονιφατίου προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (natione Graecus) το 1741. Οι Φράγκοι είχον διώ­ξει όλους τους Ρωμαίους επισκόπους από την Εκκλησίαν της Φραγκίας και είχαν διορίσει τον εαυτόν τους ως τους επισκόπους και ηγουμένους της Γαλλίας. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κετείχε έκαστος εις  την πυραμίδα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον στα 80 χρόνια από τότε που κατέλαβαν την ιεραρχίαν. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς οπλαρχηγούς συναδέλφους τους. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν «αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί καί μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας».

Οι Φράγκοι καταδίκασαν τους Ανατολικούς Ρωμαίους ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» ήδη το 794 και το 809, δηλαδή 260 χρόνια ενωρίτερα από το λεγόμενο σχίσμα το 1054. Οι Φρά­γκοι είχαν αρχίσει από το 794 να αποκαλούν τους ελευθέρους Ρωμαίους με τα ονόματα «Γραικοί» και «αιρετικοί» με σκοπό οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαίοι να ξεχάσουν βαδμηδόν τους συναδέλ­φους τους εις την Ανατολήν.

Οι Φράγκοι διήρεσαν συγχρόνως τους Ρωμαίους Πατέρες σε λεγομένους Λατίνους και Γραικούς και  εταύτισαν τον εαυτόν τους με τους λεγομένους Λατίνους Πατέρες. Έτσι εδημιούργησαν την ψευδαίσδησιν ότι η Φραγκο-Λατινική τους παράδοσις είναι ένα συνεχόμενον μέρος της παραδόσεως των Λατινοφώνων Ρωμαίων Πατέρων. Γενόμενοι οι Δυτικοί Ρωμαίοι δουλοπάροικοι του Φραγκο-Λατινικού Φεουδαλισμού έπαυσαν να παράγουν επισκόπους και ηγουμένους και ολίγους γνωστούς αγίους.

Κατά την διάρκειαν των ετών 1009 με 1046 οι Φραγκο-Λατίνοι αυτοκράτορες της Φραγκίας ίδρυσαν τον σημερινό Παπισμό σε δύο στάδια. πρώτα εγκατέστησαν δια πρώτη φορά αιρετικούς Ρωμαίους πάπες της Ρώμης. Δηλαδή οι εν λόγω πάπες απέκτη­σαν τους θρόνους τους υπό τον όρον ότι αποδέχονται την προσθήκην του Filioque στο Σύμβολον της Πίστεως. Το δεύτερον στάδιον άρχισε το 1046 όταν ο Φράγκος Αυτοκράτωρ Ερρίκος Γ' (1049-1056) αντικατέστησε τον Ρωμαίον πάπα Γρηγόριον ΣΤ' (1045-1046) με τον Φραγκο-Λατίνον πάπα Κλήμεντα Β' (1046-1047). Από τότε μέχρι σήμερον οι πάπες είναι σχεδόν όλοι Τεύτονες ανήκοντες στην τάξιν των Φραγκο-Λατίνων ευγενών κατα­κτητών της Δυτικής Ρωμαιοσύνης.

Επομένως το λεγόμενο σχίσμα μεταξύ Εκκλησιών Δύσεως και Ανατολής δεν έγινε μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών Ρωμαίων, αλλά μεταξύ των Φράγκων κατακτητών των Δυτικών Ρωμαίων και των ελευθέρων Ρωμαίων της Δύσεως και της Ανατολής. Μάλιστα το 1054 οι Κέλτες και οι Σάξωνες της Αγγλίας και οι Ρωμαίοι της Αραβοκρατουμένης Ισπανίας και Πορτογαλίας ήταν Ορθόδοξοι.

Ήδη από τον 8ον αιώνα άρχισαν οι Φράγκοι να κατηγορούν τους ελευθέρους Ρωμαίους της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» στα θέματα των εικό­νων και του Filioque. Οι Φράγκοι ήταν τότε τελείως βάρβαροι και αγράμματοι, όπως είδαμεν. Οι τότε Ρωμαίοι πάπες απλώς διεμαρτυρήθησαν, αλλά ακόμη δεν κατεδίκασαν τους Φράγκους από φόβον αντιποίνων με σφαγές μάλιστα, όπως μας πληροφορεί ο άγιος Βονιφάτιος το 741. Ίσως ήλπιζαν οι Ρωμαίοι ότι θα ημπο­ρούσαν εν καιρώ να επιβληθούν στους Φράγκους όπως κάμνει κανείς επάνω σε πείσμονα παιδιά. Αλλά οι Ρωμαίοι της Πρεσβυ­τέρας Ρώμης, αλλά ούτε και οι Ρωμαίοι τής Νέας Ρώμης, ούτε καν υποπτεύθηκαν ότι οι Φράγκοι από σκοπού προκαλούσαν μόνιμον σχίσμα ως μέρος της αμυντικής τους στρατηγικής κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των σχεδίων τους δια παγκόσμιον κυριαρχίαν.

Οι Ρωμαίοι πάπες δεν είχαν άλλην εκλογήν από το να ανεχθούν την Φραγκικήν κυριαρχίαν με σκοπόν να βοηθήσουν με την σύνεσίν τους τους υποδούλους αδελφούς τους και να εξασφαλίσουν την σχετικήν ελευθερίαν του Πατριαρχείου τους και αυτήν των Ρωμαίων πολιτών της Παπικής Ρωμανίας, δηλα­δή του Παπικού Κράτους.

Με την εμφάνισιν των Ψευδο-Ισιδωρείων Δια­τάξεων περί το 850 οι Ρωμαίοι Πάπες άρχισαν να αισθάνωνται αρκετά ισχυροί. Απαίτησαν δυναμικά πλέον από την Φραγκικήν ηγεσίαν να δεχθούν 1) πιο πολιτισμένους κανόνες καλής συμπεριφοράς έναντι της υποδούλου Ρωμαιοσύνης και 2) την απαλλαγήν της Φραγκικής ιεραρχίας από τους Φράγκους ηγεμόνες και την υποταγήν της εις τον Ρωμαίον Πάπα της Ρώμης.

Μέσα στα πλαίσια αυτά ο Ρωμαίος Πάπας Ιωάννης Η' έλαβε μέρος στην Η' ΟΙκουμενικήν Σύνοδον του Μεγάλου Φωτίου το 879 στην Κων/πολιν Νέαν Ρώμην, η οποία κατεδίκασε τας Φραγκικάς αιρέσεις περί εικόνων και του Filioque, χωρίς να κατονομάση τους εν λόγω αιρετικούς από φόβον να μη κινδυνεύη το έργον που άρχισε το 850.

Αλλά αι προσπάθειαι βάσει των εν λόγω Διατάξεων έφεραν τελικά το αντίθετον αποτέ­λεσμα. Οι Φραγκο-Λατίνοι αντέδρασαν δυνα­μικά στην δημοφιλίαν των Διατάξεων αυτών. Άρχισαν να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν τα σχέδια τους δια την εκδίωξιν των Ρωμαίων από την εκκλησιαστικήν και την πολιτικήν εξουσίαν της Παπικής Ρωμανίας και την αντικατάστασιν των Ρωμαίων Παπών από Φραγκο-Λατίνους Πάπες.

Οι Φραγκο-Λατίνοι άρχισαν την τελικήν τους επίθεσιν κατά της ελευθερίας, της Ορθοδοξίας και της Ρωμαϊκότητος του Πατριαρχείου της Πρεσβυτέρας Ρώμης κατά το 973 μέχρι το 1003. Ολοκλήρωσαν την εκδίωξιν του Ορθοδόξου δόγματος το 1009-1012 μέχρι το 1046. Τελικά αφάνισαν πλήρως την Ρωμαϊκότητα του Πατριαρχείου της Ρώμης το 1046 αφού την κατέλαβαν οι Φραγκο-Λατίνοι πάπες.

Δια τούτο από την εποχήν αυτήν οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι ονομάζουν τον πάπα αιρετικόν, Φράγκον καί Λατίνον καί την εκκλησίαν του Φραγκικήν καί Λατινικήν. Παραταύτα οι καθηγηταί των Θεολογικών Σχολών της Χάλκης, Αθηνών και της Θεσσαλονίκης βάπτισαν τον Φραγκο-Λατίνον πάπα με το όνομα «Ρωμαί­ον» και την εκκλησίαν του «Ρωμαϊκήν». Τούτο διότι οι Φραγκο-Λατίνοι Πάπες συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα Ρωμαϊκά ονόματα των Ρωμαίων παπών γενόμενοι πάπες, ως και ονό­ματα Ρωμαίος πάπας και Ρωμαϊκή Εκκλησία, δια να συνεχίζουν οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαί­οι να νομίζουν ότι έχουν ακόμη τον εθνάρχην τους στην Ρώμην. Γενόμενοι οι Νεο-Έλληνες και αυτοί υπόδουλοι στην Φραγκο-Λατινικήν παράδοσιν ονομάζουν και αυτοί τον πάπα με Ρωμαϊκά ονόματα.

Από όλα τα ανωτέρω σημειωθέντα φαίνεται σαφώς ότι ο καθορισμός του σχίσματος το 1054, εντός της πλαστογραφημένης διακρίσε­ως μεταξύ «Ανατολικών Γραικών» και «Δυτικών Λατίνων», δεν είναι σωστός. Το σχίσμα άρχισε το 794 ως καλά σχεδιασμένο αμυντικό και επιθετικό κατασκεύασμα των βαρβάρων και αγραμμάτων Φράγκων. Το 1054 ήτο μόνον μία από τας μετέπειτα εκδηλώσεις ενός σχί­σματος, το οποίον ήδη υπήρχε από την εποχή που οι Φράγκοι απεφάσισαν το 794 να προκα­λέσουν σχίσμα με τους ελευθέρους Ρωμαίους που δια πρώτην φοράν ονόμασαν «Γραικούς» και «αιρετικούς» δια λόγους πολιτικούς και στρατιωτικούς. Η Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης ηγωνίσθηκε ηρωικά να παραμείνη ηνω­μένη με την Νέαν Ρώμην μέχρι το 1009.

Από το 794 μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνος οι Φράγκοι, οι Φραγκο-Λατίνοι και το Βατικανό, ουδέποτε παρεξέκλιναν από την γραμμήν τους ότι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι είναι «Γραικοί» και «αιρετικοί». Τούτο ήτο τόσον έκδηλον στην νεανική ηλικία του γράφοντος όταν εσπούδαζε στο γυμνάσιον της Νέας Υόρκης. Στα παπικά βιβλία Απολογητικής οι Ορθόδοξοι περιεγράφοντο ως αιρετικοί και χωρίς αγίους και θαύματα. Έτσι ισχυρίζοντο ότι οι τελευταίοι Πατέρες της Εκκλησίας των Ορδοδόξων ήταν οι Άγιοι Ιωάννης Δαμασκηνός (περίπου 675-749) και Θεόδωρος Στουδίτης (759-826).

Επίσης οι Φραγκο-Λατίνοι και ο Παπισμός τους συνέχισαν τας κατακτήσεις τους που πάντοτε συνοδεύοντο από την εξόντωσιν ή εκδίωξιν των Ορθοδόξων επισκόπων και την υποδούλωσιν των πιστών δια της μεταβολής τους στην κατάστασιν δουλοπαροίκων με την πλήρη αφαίρεσιν της γεωκτησίας τους. Αυτό δεν το έκαναν ποτέ ούτε οι Άραβες και ούτε οι Τούρκοι Μουσουλμάνοι.

Αλλά ακόμη μέχρι αρχάς του 20ου αιώνος το Βατικανό ενεργούσε κατά τον ίδιον τρόπον. Το 1923 η Ιταλία απέκτησε από την Τουρκίαν τα Δωδεκάνησα με την Συνθήκην της Λωζάνης. Το Βατικανό έδιωξε όλους τους Ορθοδόξους επισκόπους και τους αντικατέστησε με Φραγκο-Τοσκάνους και Λογγοβάρδους που από το 1870 είχαν υποδυθεί την ταυτότητα του μέχρι τότε ανυπάρκτου Ιταλικού έθνους. Ήλπιζε το Βατικανό ότι οι Ορθόδοξοι πιστοί θα αποδε­χθούν τελικά κληρικούς χειροτονημένους απ' αυτούς τους επισκόπους του δια να μη μείνουν χωρίς κληρικούς και μυστήρια. Η κατάστασις άλλαξε όταν τα Δωδεκάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα το 1947 και επανήλθαν εις τας θέσεις τους οι επίσκοποι του Οικουμενικού Πατριαρ­χείου της Νέας Ρώμης Κων/πόλεως.

Αλλά κατά τα μέσα του 20ου αιώνος τούτου το Βατικανό εγκαινίασε μίαν πρωτότυπον τακτικήν. Περιέργως ανεγνώρισε τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όταν έγινε η Βατικάνειος πράξις αυτή μέσω της Συνόδου του Βατικανού Β' (1962-1965) ορισμένοι Ορθόδοξοι κατάλαβαν ότι πρόκειται δια παγίδα. Άλλοι εχάρηκαν. Μερικοί μάλιστα «Ορθόδοξοι» στο εξωτερικό ενόμισαν ότι η χειρονομία αυτή έδω­σε κύρος όχι μόνον στα μυστήρια, αλλά και στην ταυτότητά τους ως θρησκευτική ηγεσία. Εν συνεχεία το Φανάρι και το Βατικανό προέ­βησαν την 7η Δεκεμβρίου 1965 σε κοινήν άρσιν των αναθεμάτων του 1054. Δια το Βατικανό τούτο απετέλεσε πράξιν μυστηριακής κοινωνίας βάσει της υπ' αυτού αναγνωρίσεως των Ορθοδόξων μυστηρίων. Εξ' επόψεως Ορθοδόξου ήταν μία πράξις του Φαναρίου δια την οποίαν κινδυνεύει να χάση το εντός της Ορθοδοξίας προεδρείον του αν αποδειχθή ότι με την πράξιν αυτήν αναγνώρισε ή ανέχεται ή συμφωνεί με τας αιρέσεις των 13 Φραγκο-Λατινικών «Οικουμενικών Συνόδων». Αν ήτο μία απλή πράξις καλής θελήσεως δια να διευκολυνθή ο διάλογος που επρόκειτο τότε να αρχίση, έχει καλώς.

Πάντως όσον άφορα στο Βατικανό το θέμα έχει ως εξής. η μεταβολή της τακτικής του Βατι­κανού από «πόλεμο» και «διάλογο» σε τακτική «αναγνωρίσεως των Ορθοδόξων μυστηρί­ων» είναι μία πραγματικότης. Αλλά το ότι το Φανάρι αμέσως ανταπέδωσε με την από κοινού μετά του Βατικανού σύγχρονον άρσιν των ανα­θεμάτων του 1054 την 7.12.65 σημαίνει ότι η κοινή πράξις αυτή ήτο αποτέλεσμα μυστικών συνεννοήσεων μεταξύ των δύο. Δηλαδή η πρά­ξις ήτο μονόπλευρος μόνον με την έννοιαν ότι δεν συμμετείχε ολόκληρος η Ορθοδοξία, αλλά μόνον το Φανάρι. Το ότι σχεδόν σύσσωμα χαι­ρέτησαν την πράξιν οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι ως πράξιν καλής θελήσεως, δεν έχει καμμίαν δογματικήν σημασίαν. Αι αιρέσεις του Βατικα­νού παραμένουν.

Τι επιδιώκει το Βατικανό θα εξαρτηθή από τι θα κάνη με τας (13) Φραγκο-Λατινικάς Οικου­μενικάς του Συνόδους που προσέθεσε στας 7 Ρωμαϊκάς Οικουμενικάς Συνόδους μαζί με την Σύνοδον του 869 που καθήρεσε τον Μέγαν Φώτιον. Μάλιστα θεωρεί την Σύνοδον του 869 κατά του Μεγάλου Φωτίου ως την Η' Οικουμενικήν της Σύνοδον.

Πηγή: (Εκ της μελέτης του π. Ιωάννου Ρωμανίδου "Ορθόδοξος και Βατικάνειος Συμφωνία περί Ουνιτισμού" δημοσιευθείσης εις τον τόμον "Καιρός", αφιέρωμα στον καθηγητή Δαμιανό Δόικο, Θεσσαλονίκη 1995), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

O Ιεραποστολικός Σύνδεσμός μας εν όψει της εορτής του προστάτου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού είχε την χαρά να φιλοξενήσει τον Ιεροδιάκονο της Κούβας π. Αθανάσιο Γιάνες Iντι. Είχαμε μαζί του μία πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία, για την Ορθοδοξία στην Κούβα, την οποία και παραθέτουμε.

– Πάτερ Αθανάσιε, θα θέλαμε να μας πείτε τι σας έκανε να αφήσετε τον καθολικισμό και να ασπαστείτε την Ορθοδοξία;

Παρ’ όλο πού μεγάλωσα σε μία οικογένεια με κομμουνιστικές αρχές και βιώματα, από τα φοιτητικά μου χρόνια (1993) είχα πολλές πνευματικές ανησυχίες για την ζωή, την ψυχή και τον προορισμό του ανθρώπου και θεώρησα σωστό να ψάξω τις απαντήσεις για όλα αυτά τα ερωτήματα μέσα στην Εκκλησία. Πριν πολλά χρόνια αισθανόμουν την κλήση του Κυρίου προς την Ιεροσύνη και, καθώς δεν υπήρχε στην Κούβα Ορθόδοξη Εκκλησία, πλησίασα τους ρωμαιοκαθολικούς και άρχισα να προετοιμάζομαι για την Ιεροσύνη. Πάρα πολύ νωρίς όμως ήρθα σε σοβαρή σύγκρουση με την ρωμαιοκαθολική παράδοση, παρά τίς ομοιότητες πού παρουσίαζε με την Ορθόδοξη.

Πρώτα θα αναφερθώ σε μία Ιδιωτική υπόθεση. Ενδιαφερόμουν να χειροτονηθώ, αλλά ταυτόχρονα και να παντρευτώ. Ήθελα, λοιπόν, να έχω μία σύζυγο και μία οικογένεια. Αυτό όμως ό ρωμαιοκαθολικισμός το αποκλείει• ένα λάθος σοβαρό πού έφερνε στον νου μου σύγχυση. Σκεφτόμουν, λοιπόν, πώς μπορεί να υπάρχει τόση αντίφαση μεταξύ δυο Ιερών Μυστηρίων; Πρέπει να έχει γίνει κάποιο θεολογικό λάθος. Έτσι άρχισα να ψάχνω κάτι διαφορετικό, ίσως πιο γνήσιο θεολογικά.

Κάποια φορά συναντήθηκα με έναν φίλο μου σε ένα θέατρο, o oποιος μου ανέφερε ότι εδώ στην Κούβα υπάρχει μία παρουσία, ένας Ιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Εγώ δεν είχα ιδέα περί αυτού. Την επόμενη μέρα το πρωί τηλεφώνησα στην Πρεσβεία της Ελλάδος, χωρίς πολλές ελπίδες ότι θα μπορούσαν να με βοηθήσουν ουσιαστικά. Μιλώντας, λοιπόν, με την γραμματέα της Πρεσβείας πληροφορήθηκα ότι o κουβανικής καταγωγής Ιεραπόστολος της Κούβας π. Ισίδωρος δεν περνούσε συχνά από την Πρεσβεία. H υπάλληλος μου υποσχέθηκε πώς, αν τύχαινε και τον συναντούσε, θα τον ενημέρωνε για το ενδιαφέρον μου.

Το θαύμα δεν άργησε να γίνει. Χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο o π. Ισίδωρος την επόμενη ημέρα πέρασε από την Πρεσβεία και, αφού έμαθε για μένα, αμέσως μου τηλεφώνησε. Θα μπορούσε να είχε αδιαφορήσει και να προσπεράσει το γεγονός ότι ένας άγνωστος εκδήλωσε ίσως ένα παροδικό ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία. Αυτό ήταν μία αποκάλυψη για μένα. Το φως της Ορθοδόξου Παραδόσεως και της Χριστιανοσύνης έλαμψε τόσο δυνατά, ώστε να μην μπορώ να αρνηθώ την κλήση αυτή του Αγίου Πνεύματος, πού ήταν μπροστά στα μάτια μου. Το φως αυτό δεν ήταν μία απλή άρνηση έναντι μιας άλλης ομολογίας, αλλά η αποκάλυψη του θελήματος του Θεού για την ζωή μου. Ήταν το φως της Ορθόδοξου Παραδόσεως και της Πατερικής διδασκαλίας, μέσα στα όποια εγώ έβρισκα τίς απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα πού με βασάνιζαν. Έτσι αντιλήφθηκα ότι μέσα στην Ορθοδοξία θα πραγματοποιούνταν το θέλημα του Κυρίου και θα λάμβανα το αξίωμα του Κληρικού.

Εξέφρασα στον π.  Ισίδωρο την επιθυμία μου να γνωρίσω την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να μπορέσω συνειδητά να αποφασίσω ποια πορεία θα ακολουθούσα μέσα στους κόλπους της Χριστιανοσύνης. Επιθυμούσα να εμπλουτίσω τίς λιγοστές μου γνώσεις για την Ορθοδοξία. Ως σπουδαστής της Ιστορίας της Τέχνης διδάχθηκα και Βυζαντινή Τέχνη• αλλά επρόκειτο για κάτι τελείως διαφορετικό.

Τώρα αισθανόμουν την ανάγκη να γνωρίσω βαθύτερα την Εκκλησία μας.
Έτσι αρχίσαμε να συζητούμε με τον π. Ισίδωρο για διάφορα θέματα. Αυτό με βοήθησε να λάβω την απόφαση να πορευθώ στον δρόμο της Ορθοδοξίας, πραγματοποιώντας την κλήση μου να γίνω έγγαμος Ιερέας.

Ο προβληματισμός μου ήταν ποια κοπέλα θα μπορούσα να νυμφευθώ πού να έχει την ίδια αγάπη για την Ορθοδοξία, την στιγμή πού στην Κούβα δεν υπήρχε Ορθόδοξη παράδοση. Δεν ήταν τόσο εύκολο να βρεθεί μία κοπέλα πού να θέλει να ακολουθήσει έναν τόσο καινούργιο τρόπο ζωής. Τελικά ό Θεός μερίμνησε και για αυτό, στέλνοντας μου την πρεσβυτέρα, σήμερα, Σοφία, πού χωρίς αντίρρηση δέχθηκε την απόφαση μου να γίνω Κληρικός
Πώς δέχτηκε ή οικογένεια σας την Ιεροσύνη;

Από την οικογένεια μου δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα ή δυσκολία ή κάποια άλλη παρεμπόδιση. Αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν πάρα πολύ να γνωρίσουν την Ορθοδοξία και να εμβαθύνουν στο πνεύμα της. Εκκλησιάζονται κανονικά κάθε Κυριακή, αλλά ακόμη δεν έχουν βαπτισθεί. Έξαλλου κάτι τέτοιο χρειάζεται πολύ αγώνα και προετοιμασία. Επίσης είναι δύσκολο να εγκαταλείψουν την κομμουνιστική ιδεολογία.

Τώρα στην Κούβα επικρατεί πλήρης ελευθερία και δεν παρεμποδίζεται κανείς στα «πιστεύω» του. Μακάρι οι συμπατριώτες μου να δεχτούν την Ορθοδοξία στην ψυχή τους και να κατανοήσουν πλήρως την χριστιανική αλήθεια. Γίνεται πάντως αισθητό στην Κούβα ότι ή Ορθοδοξία είναι κάτι γνήσιο, ή αληθινή σωτηρία για την ψυχή.

– Ποιος ήταν ό λόγος πού σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με την ελληνική γλώσσα και γενικότερα με την ελληνική ιστορία;

Ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αβάνας, όπου σπούδασα Ιστορία της Τέχνης, είχα μεγάλο ενδιαφέρον για την ελληνική κουλτούρα και παράδοση. Όχι μόνο μέσα στα πλαίσια της Χριστιανοσύνης αλλά και για την αρχαιότητα. Γι’ αυτό αποφάσισα να ξεκινήσω την εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων. Μελετώντας την ελληνική γλώσσα για έναν χρόνο, συγχρόνως εμβάθυνα στην κουλτούρα της πνευματικής μου πατρίδας, της Ελλάδος.

Έτσι άρχισα ,σιγά, σιγά να ενδιαφέρομαι και για τα θέματα της Ορθόδοξου Παραδόσεως μας. Άρχισα να διαβάζω πρώτα για τους έλληνες φιλοσόφους με την βοήθεια πάντα του λεξικού και την καθοδήγηση μίας καθηγήτριας μου, διότι η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι πολύ δύσκολη. Άρχισε, λοιπόν, για μένα η πορεία μου μέσα στην Ορθοδοξία, η οποία και δεν θα τελειώσει ποτέ. Και βεβαίως σχετικά με την ζωή μου, αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για να γνωρίσω τον θησαυρό της Ορθόδοξου Πίστεως μας.

Αυτό πού με παρακίνησε να ασχοληθώ με την ελληνική γλώσσα ήταν το ενδιαφέρον μου για την αρχαία Ελλάδα, τους φιλοσόφους, το ελληνικό φως πού έχει φωτίσει όλη την οικουμένη. Στην Κούβα συγκεκριμένα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για όλα τα γεγονότα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος, τα όποια διδασκόμαστε στα σχολεία μας.

Για μας ή Ορθοδοξία ήταν άγνωστη. Στα σχολεία μας, όταν αναφερόμασταν στον ελληνικό πολιτισμό, ερχόταν στο μυαλό μας μόνον ή αρχαία Ελλάδα, χωρίς να λαμβάνουμε ύπ’ όψιν μας την Ορθόδοξη Παράδοση, πού είναι τόσο σημαντική και χωρίς την οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι είναι ελληνικός πολιτισμός.

Έτσι προσέγγισα τα ελληνικά γράμματα και διδάχθηκα για έναν χρόνο τα αρχαία ελληνικά και βάσει αυτών προχώρησα και στα νέα ελληνικά. Στην Κούβα μάλιστα έχω γνωρίσει και άλλους που γνωρίζουν τα αρχαία ελληνικά, αλλά όχι τα νεοελληνικά. Πιστεύω ότι με την Χάρη και την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος μπορούμε να επιτύχουμε την διάδοση της ελληνικής γλώσσας προς όφελος της Εκκλησίας και της Ιεραποστολής.

To άρθρο αυτό μας στάλθηκε από τον διαχειριστή του Ορθόδοξου φόρουμ Άνθος Ορθοδοξίας
(http://www.anthosorthodoxias.net) και αποτελεί είδηση από τον Ιεραποστολικό Σύνδεσμο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Θεσσαλονίκης.

Όποιος αδελφός επιθυμεί να βοηθήσει τη νεοσύστατη Ορθόδοξη Εκκλησία στη Κούβα , στην Αϊτή και στη Δομινικανή Δημοκρατία, ας στείλει την αγάπη του :
(http://www.iersyn.gr/support.html)  (http://www.iersyn.gr/magazine_subscribers.html)

 
Κούβα – Η χώρα που αγαπά την Ορθοδοξία

Κάθε φορά που επισκέπτεται την Κούβα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεξικού κ. Αθηναγόρας διαπιστώνει ολοένα και περισσότερο ότι η Κούβα θα αποτελέσει κέντρο σημαντικό για την προβολή και διάδοση της Ορθοδοξίας σε όλο τον ευρύτερο χώρο της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής.

Η τελευταία επίσκεψη προ μηνός απετέλεσε σταθμό για το μέλλον και την παρουσία της Εκκλησίας μας. Κατά την επίσκεψη αυτή, τελέστηκαν τρεις νέες χειροτονίες, δύο διακόνων σε πρεσβυτέρους και ενός νέου σε διάκονο.

Σημαντική ήταν η εις πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου Αθανασίου ίντες Φερνάντεζ. Αυτόν τον κληρικό προορίζει ο Σεβασμιώτατος να αναλάβει την θέση κοσμήτορα της υπό ίδρυση Θεολογικής Σχολής στην Αβάνα. Ο π. Αθανάσιος, έγγαμος και πατέρας νεογέννητης θυγατέρας, ήταν καθηγητής των Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Δεν «αναπαυόταν» όμως ως Ρωμαιοκαθολικός. Μέσω της μελέτης πατερικών κειμένων άρχισε να αναζητά την Ορθοδοξία. Σε μια προ ετών επίσκεψη στην χώρα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, o τότε καθηγητής τον αναζήτησε και συζήτησε μ’ αυτόν το ενδιαφέρον του για την Ορθοδοξία.

Το ενδιαφέρον του για την Εκκλησία μας αποκορυφώθηκε όταν προ τριών ετών επισκέφθηκε την Κούβα η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος για να τελέσει τα εγκαίνια του Ι. Καθεδρικού Ναού του Αγίου Νικολάου. Τότε αποφάσισε να γίνει Ορθόδοξος. Αλλά την ίδια περίοδο, το Πανεπιστήμιο όπου δίδασκε ο π. Αθανάσιος, ο οποίος μεταξύ άλλων γλωσσών έμαθε μόνος του απταίστως την Αρχαία και την Νέα Ελληνική γλώσσα, πρότεινε σ’ αυτόν να μεταβεί με έξοδα της χώρας στην Ιαπωνία, για να σπουδάσει για μια τριετία την Ισπανική γλώσσα και ιστορία, προκειμένου να επιστρέψει και να αναλάβει νέο πανεπιστημιακό Τμήμα Ιαπωνικών Σπουδών. Παρά όμως την τιμή αυτή και το μέλλον που του ανοιγόταν στον ακαδημαϊκό χώρο, απέρριψε την πρόταση του πανεπιστημίου, λέγοντας στους υπεύθυνους ότι αποφάσισε να παραιτηθεί της θέσης του καθηγητή για να ιερωθεί και να υπηρετήσει την Ορθοδοξία στη χώρα του.
Σήμερα ο π. Αθανάσιος σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να λάβει μετά από ένα ή δύο έτη το πτυχίο του Διδάκτορα της Θεολογίας. Ήδη στο Μεξικό, όπου ο π. Αθανάσιος υπηρετεί στα γραφεία της Ι. Μητροπόλεως μέχρι να ιδρυθεί η Θεολογική Σχολή, διδάσκει κατόπιν προσκλήσεως τα Αρχαία Ελληνικά τόσο στο κεντρικό Πανεπιστήμιο της πόλεως του Μεξικού όσο και στο Ινστιτούτο Κλασσικών Σπουδών της χώρας. Στο δε τηλεοπτικό κανάλι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι τακτικός ομιλητής, παρουσιάζοντας την θέση της Ορθοδοξίας για θέματα ηθικής και κοινωνικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας.

Ο π. Αθανάσιος είναι ένας μόνον μεταξύ των πολλών νέων της Κούβας, οι οποίοι έχουν ασπαστεί την Ορθοδοξία. Σήμερα στην Ελλάδα βρίσκονται άλλοι τέσσερις Κουβανοί, όλοι απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Κούβας, ο ένας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο άλλος στη Σχολή Φιλολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου, οι δε άλλοι δύο ετοιμάζονται σε μοναστήρια της χώρας για τον μοναχικό βίο.
 
Συγκινητική είναι η μορφή ενός άλλου Κουβανού, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και με ένα σπάνιο τάλαντο μουσικής τυγχάνει ο ιεροψάλτης του Ι. Ναού Αγίου Νικολάου Αβάνας. Όταν προ μηνός ο Σεβασμιώτατος επισκέφθηκε την Κούβα για να τελέσει τις ως άνω χειροτονίες, ο νέος αυτός ιεροψάλτης, λόγω σοβαρού προβλήματος συγκοινωνίας της χώρας, αναχώρησε τέσσερις ώρες νωρίτερα (5.30 πρωινή) περπατώντας πάνω από μια και πλέον ώρα για να φτάσει όπου θα μπορούσε να πάρει τη συγκοινωνία για να φτάσει έγκαιρα για να ψάλει τον Όρθρο.

Πράγματι μέσα σε μερικά ακόμη χρόνια και εφόσον τελεστούν τα εγκαίνια της υπό Θεολογικής Σχολής, η Κούβα θα αποτελέσει τον Φάρο που θα φωτίζει τον δρόμο για την Ορθοδοξία σε όλο τον ευρύτερο χώρο.

Να προσευχόμαστε, αδέλφια μου, να μην αργήσει αυτή η ώρα της έναρξης λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής Αβάνας. Να προσεύχομαστε να ιδρυθούν Ορθόδοξες Θεολογικές σχολές, ακαδημίες και σεμινάρια σε όλα τα κράτη του κόσμου, απ’όπου να φυτρώσουν οι νέοι Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι, ιερείς και κατηχητές των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αμήν.

Πηγή: Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Τα τελευταία χρόνια, με την ανοχή της αλβανικής κυβέρνησης και χωρίς να αποκλείεται έξωθεν καθοδήγηση, πληθαίνουν οι προκλήσεις και οι διεκδικήσεις των αυτοαποκαλούμενων Τσάμηδων από την Ελλάδα.

Το 2012 περίπου τέσσερις χιλιάδες «Τσάμηδες» έκαναν πορεία στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, στο τελωνείο Μαυροματίου Σαγιάδας Θεσπρωτίας, από την αλβανική πλευρά, διεκδικώντας την επιστροφή του περιουσιών τους και το δικαίωμα να επισκέπτονται την Ελλάδα. Πρώτα είχαν σταματήσει στο «Μνημείο Γενοκτονίας», όπως το ονομάζουν, στην Τζάρα Αγίων Σαράντα. Βασικός ομιλητής ήταν ο πρόεδρος του Τσάμικου Κόμματος στην Αλβανία Σπετίμ Ιντρίζι.

Φέτος το καλοκαίρι όταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Κοτζιάς επισκέφθηκε την Αλβανία βρέθηκε αντιμέτωπος με διαδηλωτές που μεταξύ άλλων φώναζαν «Τσαμουριά, μητέρα μας, περίμενέ μας», επικεφαλής τους και πάλι ήταν ο πρόεδρος του Τσαμικού Κόμματος (PDIU) και αντιπρόεδρος της Βουλής, Σπετίν Ιντρίζι.

Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε ο Αυστριακός επίτροπος Γιοχάνες Χαν δήλωσε, προκαλώντας αντιδράσεις, ότι η Κομισιόν επικρότησε το γεγονός ότι οι δύο χώρες (Ελλάδα και Αλβανία) εξετάζουν τη θέσπιση κοινού μηχανισμού, που θα συνέρχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα για την επίλυση των εκκρεμών διμερών ζητημάτων. Σε αυτά, όπως είπε, περιλαμβάνονται η οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας και των θαλάσσιων ζωνών, τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες και το τσαμικό ζήτημα. Σε ανακοίνωσή του, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήρισε την απάντηση του επιτρόπου «αναληθή και απαράδεκτη», καθότι η Αθήνα δεν θεωρεί ότι υφίσταται τσάμικο ζήτημα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης με τα Τίρανα.

Την ίδια ώρα η γειτονική μας Τουρκία εγείρει ζητήματα που αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία.

Πρόκειται για σημαντικές εξελίξεις και εάν δε δοθεί η πρέπουσα σημασία οι συνέπειες μπορεί να είναι ανυπολόγιστες δεδομένου ότι η χώρα μας βρίσκεται στην πλέον αδύναμη θέση εδώ και χρόνια, με πολλά μέτωπα ανοιχτά και περιορισμένη ισχύ στη διεθνή σκακιέρα.

Ωστόσο το να μιλά κανείς σήμερα στην Ελλάδα για τέτοιου είδους ζητήματα κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί το λιγότερο ως εθνικιστής από ομάδες που υποστηρίζουν και προωθούν συγκεκριμένη ατζέντα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και εκείνοι, οι πραγματικά πατριδοκάπηλοι, που ψάχνουν την ευκαιρία για να υποστηρίξουν ακραίες θέσεις. Φαινόμενα εμφυλιοπολεμικά, τα οποία ακόμη κατατρέχουν την ελληνική κοινωνία.

Η ιστορία ενός λαού εάν δεν τύχει του απαραίτητου σεβασμού μπορεί να στοιχειώσει τις γενιές που μέλλει να έρθουν. Ένας λαός με ιστορικό Αλτσχάιμερ δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί σε επώδυνες περιπέτειες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την πατρίδα μας, δεδομένου ότι δεν είναι Ελβετία, αλλά γεωγραφικά βρίσκεται σε μια παράξενη και δύσκολη γειτονιά, όπου ακόμη υπάρχουν ανοιχτές πληγές και όπως φαίνεται κακοφορμίζουν επικίνδυνα.

Όμως η πλειονότητα του λαού και ιδίως οι πιο νέοι, δεν έχουν τα απαραίτητα γνωστικά εκείνα εργαλεία για να μπορέσουν να κρίνουν και να αξιολογήσουν τέτοια πολύπλοκα ζητήματα, αλλά ακόμη περισσότερο, ηθελημένα ή αθέλητα υπάρχει ιστορική άγνοια.

«Tο αλβανικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν κατάφερε να ξεφύγει από το ύφος της πολιτικής προπαγάνδας του προηγούμενου καθεστώτος αλλά μετεξελίχθηκε σε ανοιχτό και επικίνδυνο εκπαιδευτικό εθνικισμό με σαφή ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή αιχμή».

Για παράδειγμα πόσοι γνωρίζουν πως οι Τσάμηδες χρησιμοποιήθηκαν ως όργανο προπαγάνδας από τους Ιταλούς για να δικαιολογήσουν την εισβολή στην Ελλάδα το 1940 ή το ρόλο που έπαιξαν στην ιταλική και γερμανική κατοχή;

Για το δύσκολο θέμα της «Τσαμουριάς», ζήτημα που θα απασχολήσει τη χώρα μας τα προσεχή χρόνια, η HuffPost Greece μίλησε με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Αθανάσιο Γκότοβο συγγραφέα, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Τσαμουριά» Ταυτότητες στην κατοχική Θεσπρωτία και ο ρόλος της μουσουλμανικής μειονότητας (Εναλλακτικές Εκδόσεις) .

Όπως μας εξηγεί πρόκειται για ένα θέμα με πολλές πτυχές αλλά και ιστορικές φάσεις και η πλήρης κατανόησή του προϋποθέτει γνώσεις όχι μόνο σε επίπεδο Ιστορίας, αλλά και άλλων συναφών κλάδων των κοινωνικών επιστημών.

Η άγνοια δεν είναι τυχαία, υποστηρίζει ο ίδιος και προσθέτει πως αυτή προκύπτει ως αποτέλεσμα της αβελτηρίας της ελληνικής εκπαίδευσης να εντάξει στη διδακτέα ύλη ορισμένα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Ήπειρο από το 1913 μέχρι το 1944. Με αποτέλεσμα η νέα γενιά να είναι ευάλωτη σε χαμηλής αξίας και εγκυρότητας αφηγήσεις, μεταξύ αυτών είναι και η ακραία εθνικιστική και επί της ουσίας απολογητική υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού, κρατική πλέον, προπαγάνδα της γειτονικής χώρας και όχι μόνο.

Ο κ. Γκότοβος υποστηρίζει ότι ζούμε σε εποχές αναθεωρητισμού και συμφωνεί πως η προσέγγιση του συγκεκριμένου ζητήματος γίνεται ανάλογα με την ιδεολογική σκοπιά και συμφέροντα του καθενός.

Για την αναζωπύρωση του θέματος στη γειτονική Αλβανία γράφει στο βιβλίο του, πως το αλβανικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν κατάφερε να ξεφύγει από το ύφος της πολιτικής προπαγάνδας του προηγούμενου καθεστώτος αλλά μετεξελίχθηκε σε ανοιχτό και επικίνδυνο εκπαιδευτικό εθνικισμό με σαφή ανθελληνική και αντιευρωπαϊκή αιχμή.

«Αυτό δεν είναι μόνον δική μου διαπίστωση. Έχει παρέλθει πάνω από μία δεκαετία που το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, υπό την προεδρία του Καθηγητή Γ. Μάρκου, είχε ασχοληθεί με το ζήτημα των αλβανικών εγχειριδίων Ιστορίας και Γεωγραφίας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και είχε προτείνει συγκεκριμένα μέτρα στην πολιτεία. Ανταπόκριση και συνέχεια, όμως, δυστυχώς δεν υπήρξε» μας λέει.

Η πολυετής έρευνα για τη συγγραφή του βιβλίου βασίστηκε κυρίως σε υλικό από τα γερμανικά στρατιωτικά και δικαστικά αρχεία, σε αντίστοιχο υλικό από τα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών αλλά και σε συνεντεύξεις προσώπων που έζησαν στην περιοχή αυτή κατά τη διάρκεια τη Κατοχής.

«Η έρευνα που κάνω για τη μορφή, την έκταση και την ένταση της σύγκρουσης στην περιοχή της Θεσπρωτίας – επί Τουρκοκρατίας «Τσαμουριά» - στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και της Κατοχής (1940-1944) εδώ και οκτώ χρόνια στα πλαίσια του μαθήματος της Διδακτικής της Ιστορίας για τους φοιτητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων βασίζεται κυρίως σε υλικό από τα γερμανικά στρατιωτικά και δικαστικά αρχεία. Βασίζεται, επίσης, σε αντίστοιχο υλικό από τα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και σε αφηγήσεις (συνεντεύξεις) προσώπων που έζησαν στην περιοχή αυτή κατά τη διάρκεια τη Κατοχής και έχουν προσωπική εμπειρία και γνώμη για την κατοχική καθημερινότητα στη Θεσπρωτία. Η διαφορά με προηγούμενες δημοσιεύσεις σχετικά με τους Τσάμηδες – ορισμένες από αυτές καθόλα αξιόλογες – είναι ότι για πρώτη φορά έρχονται στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές της σύγκρουσης οι οποίες αφορούν τόσο τη συνεργασία της Βέρμαχτ με τους Τσάμηδες, όσο και την έκταση, την ένταση και τις μορφές της μειονοτικής εθνικοσοσιαλιστικής βίας στην περιοχή αυτή» μας πληροφορεί ο κ. Γκότοβος.

"Και μετά την επίθεσιν και της Γερμανίας και την υποταγήν της Ελλάδος, άπαντες οι Τσάμηδες, συν ταις γυναξύ και τοις τέκνοις αυτών, επιδόθησαν εις απηνή και οργιώδη δίωξιν των Ελλήνων Χριστιανών της Θεσπρωτίας. Έσφαξαν, εδολοφόνησαν, εβασάνισαν, κατέδωσαν εις τον κατακτητήν, κατεσυκοφάντησαν, εφυλάκισαν χιλιάδας Ελλήνων..."

Τον ρωτούμε για το ποιοι είναι οι Τσάμηδες, καθώς θεωρούμε πως για την κατανόηση του ζητήματος είναι αναγκαία μια ιστορική αναδρομή, όπως και από που προκύπτει η ονοματολογία, πότε εμφανίζονται στην περιοχή της Θεσπρωτίας, ποιες οι σχέσεις τους με τους υπόλοιπους κατοίκους και πότε αρχίζει ο εθνικός τους αυτοπροσδιορισμός.

«Φαίνεται ότι αρχικά οι όροι “Τσάμηδες” και “Τσαμουριά” παραπέμπουν σε γεωγραφικές ταυτότητες, σε τόπους. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την προέλευση αυτών των ονομάτων. Αν οι όροι προέρχονται από τον ποταμό Θύαμη, ή το ακρωτήριο Χειμέριον ή από κάτι άλλο, δεν το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Αλλά για τα γεγονότα του 20ού αιώνα, και ειδικά για τη σύγκρουση της περιόδου 1940-1944, αυτό δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία.

Πιο εύκολη είναι η ιστορική αναδρομή από το 1913 μέχρι σήμερα, παρά η αναδρομή για την εποχή πριν από το 1913.

Γεγονός είναι ότι κατά την οθωμανική περίοδο κατοικούν στην περιοχή κάτοικοι οι οποίοι είτε είναι ήδη, είτε γίνονται Μουσουλμάνοι για διάφορους λόγους – ο ρόλος του Πατροκοσμά είναι γνωστός στην ανάσχεση του κύματος εξισλαμισμού στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου – και οι οποίοι στη λαϊκή γλώσσα ονομάζονται Τούρκοι, χωρίς αυτό να σημαίνει οπωσδήποτε τουρκική καταγωγή, δηλ. τουρκική εθνοτική ταυτότητα. Υπάρχουν ενδείξεις, και σε ορισμένες περιπτώσεις αποδείξεις, ότι ορισμένοι από τους "Τούρκους" αυτούς δεν ήταν παρά εξισλαμισμένοι Ρωμιοί, οι οποίοι όμως μέσα στο χρόνο αποκόπηκαν με ο,τιδήμοτε συνέδεε παλαιότερα τους ίδιους ή τους απογόνους τους με την αρχική κοινότητα από την οποία προέρχονταν. Μόνο τα επώνυμα και η βιολογική συγγένεια με Ρωμιούς που δεν εξισλαμίστηκαν μαρτυρούν ότι οι δύο πλευρές ανήκουν στο ίδιο γενεαλογικό δένδρο. Εξαντλητική μελέτη για την αναλογία εξισλαμισθέντων Ρωμιών μέσα στους Τσάμηδες μέχρι το 1913 δεν υπάρχει προς το παρόν. Βέβαιο είναι ότι ένα ποσοστό των αλβανόφωνων ή ελληνόφωνων ή δίγλωσσων “Τούρκων” της Θεσπρωτίας είχαν προγόνους χριστιανούς. Ποιο ήταν το ποσοστό ακριβώς, δεν γνωρίζουμε. Κατά τη δική μου εκτίμηση μάλλον δεν πρέπει να ήταν μεγάλο» λέει και προσθέτει:

«Παρότι στην εποχή της Τουρκοκρατίας η βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πληθυσμών που περιλαμβάνονται στην αυτοκρατορία είναι η θρησκευτική, αυτή δεν είναι η μόνη διαχωριστική γραμμή που υπάρχει. Υπάρχουν και εθνοτικές ταυτότητες και αντίστοιχες διαχωριστικές γραμμές. Οι λέξεις που δηλώνουν εκείνες τις εποχές την εθνοτική ταυτότητα του ατόμου, όμως, δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με τους αντίστοιχους όρους μετά την εμφάνιση των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια. Ο Ρήγας Φεραίος στον "Θούριο" δεν φαντασιώνεται ανύπαρκτες ομάδες, αλλά κάνει αναφορές σε συγκεκριμένες, υπαρκτές, εθνοτικές ταυτότητες. Η άποψη ότι οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας δεν είχαν πριν από το 1913 εθνοτική υπαγωγή (ταυτότητα) διότι δεν είχε ακόμη προκύψει το αλβανικό κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι δημιουργεί την εθνική ταυτότητα με τους μηχανισμούς του, είναι προβληματική. Είναι άλλο πράγμα η σχέση του ατόμου με το έθνος, και διαφορετικό η σχέση του με την πολιτική κοινότητα (κράτος) που δημιουργείται στο όνομα αυτού του έθνους. Επομένως ήταν δυνατή η ταύτιση Μουσουλμάνων Τσάμηδων της Θεσπρωτίας με το αλβανικό έθνος πριν από το 1913. Το ερώτημα είναι ποιοι από αυτούς – διότι την ίδια εποχή κατοικούν και εκτός Θεσπρωτίας, και συγκεκριμένα βορειότερα της Κονίσπολης, επίσης Μουσουλμάνοι Τσάμηδες – πότε και για ποιο λόγο δηλώνουν ότι δεν είναι ούτε Έλληνες, ούτε Τούρκοι, αλλά Αλβανοί».

Πόσος ήταν ο αριθμός των Τσάμηδων σε σύνολο πληθυσμού;

«Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 1923, υπάρχουν στη Θεσπρωτία γύρω στους 20.000 Μουσουλμάνοι Τσάμηδες, ενώ η απογραφή του 1940, έτσι όπως τη γνωρίζουμε από την υπηρεσιακή έκθεση του Ευστράτιου Ζάκκα το 1948, τους υπολογίζει στις 16.661».

Προϋπάρχει ανθελληνική δράση, πριν από το ΄40; Υπήρχε σχέση των Τσάμηδων με την Αυστρία και υποκίνηση για ανθελληνική δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912 – 1913;

«Δίκτυα αλβανικής προπαγάνδας μεταξύ των Μουσουλμάνων Τσάμηδων της Θεσπρωτίας υπάρχουν ήδη μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου, τα οποία διευρύνονται και δραστηριοποιούνται εντονότερα μετά το 1923 και μέσα στη δεκαετία του ’30. Είναι γνωστό ότι κατά την απελευθέρωση της Θεσπρωτίας στο πλαίσιο των Βαλκανικών Πολέμων οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες πολέμησαν στο πλευρό του τουρκικού στρατού, επομένως η απελευθέρωση της περιοχής δεν ήταν επιθυμητό και ευτυχές γεγονός από τη δική τους σκοπιά.

Οι ex post facto δηλώσεις και τα υπομνήματα περί του αντιθέτου δεν αναιρούν το γεγονός αυτό και πρέπει να λογιστούν ως στρατηγικές αμυντικής προσαρμογής στη νέα, ανεπιθύμητη αλλά υποχρεωτική, πραγματικότητα. Η ελπίδα, όμως, ότι η νέα αυτή πραγματικότητα, το Ρωμαίικο, θα είναι προσωρινή, παρέμεινε, μαζί με τα δίκτυα που την συντηρούσαν. Σε ένα πολυσέλιδο υπόμνημα που υποβάλλεται από το Συμβούλιο Αλβανικής Διοίκησης της Τσαμουριάς (KSILI) το 1943 προς τη γερμανική Βέρμαχτ, αυτό φαίνεται πολύ καθαρά».

«Η βία δεν εκδηλώνεται ούτε για να ικανοποιηθεί το μίσος, ούτε για να συσσωρευτούν περιουσιακά στοιχεία. Εκδηλώνεται για να αφανιστεί ή να απομακρυνθεί ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής, ώστε να διευκολυνθεί η απόσπασή της από την Ελλάδα. Άλλωστε η φράση που έχει μείνει στις μνήμες των κατοίκων της Θεσπρωτίας εκείνης της περιόδου ως νομιμοποιητική βάση για την τσάμικη βία εκ μέρους των δραστών είναι η φράση "χάλασε το Ρωμαίικο"».

Του ζητάμε να μας μιλήσει για τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία ήρθε και πάλι στο προσκήνιο και την έμαθαν όσοι δεν την ήξεραν ή την είχαν ξεχάσει, με τις προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ρ.Τ. Ερντογάν και πως επηρέασε τον πληθυσμό στην περιοχή, όπως και γιατί οι Τσάμηδες δεν έφυγαν με την ανταλλαγή πληθυσμών που είχε συμφωνηθεί.

Με τη συμφωνία των Αθηνών το 1913, μας λέει, οι Μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν είτε την οθωμανική, είτε την ελληνική υπηκοότητα. Σε περίπτωση που επέλεγαν την πρώτη, ήταν υποχρεωμένοι να αναχωρήσουν για την Τουρκία μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα. Η εφαρμογή όμως της διάταξης αυτής, συνεχίζει, υπήρξε προβληματική.

«Μια όχι και τόσο μικρή ομάδα Μουσουλμάνων ενώ είχε επιλέξει την οθωμανική υπηκοότητα δεν αναχώρησε ποτέ για την Τουρκία ή αναχώρησε και επέστρεψε ξανά στην περιοχή. Από τα διοικητικά έγγραφα της εποχής προκύπτει ότι τα ίδια πρόσωπα άλλοτε επικαλούνται την οθωμανική υπηκοότητα, άλλοτε την ελληνική υπηκοότητα, χωρίς αναφορά σε αλβανική καταγωγή, και άλλοτε την ελληνική υπηκοότητα αλλά με αναφορά σε μειονοτική ιδιότητα, ανάλογα με το τι επιβάλλει η περίσταση.

Ένα μεγάλο ποσοστό Μουσουλμάνων Τσάμηδων – πάνω από το 50% - είχαν πάρει μετά το 1924 την απόφαση να αναχωρήσουν για τη Μικρά Ασία, δηλώνοντας τουρκική καταγωγή. Ενώ η ελληνική πλευρά ενθάρρυνε αυτή την προοπτική, τόσο η Μικτή Επιτροπή του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών, όσο και οι δύο άλλες ενδιαφερόμενες χώρες (Τουρκία και Αλβανία) εξέφρασαν ισχυρές αντιρρήσεις και αντιστάσεις στην υλοποίηση αυτής της συμφωνίας ζητώντας να εξαιρεθούν ουσιαστικά όλοι οι Μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας από την ανταλλαγή. Την ίδια στιγμή η ελληνική πολιτική απέναντι στο θέμα αυτό σημαδεύεται από παλινωδίες και παλινδρομήσεις, π.χ. με την ανατροπή μιας συμφωνίας που είχε ήδη δρομολογηθεί για τη μετακίνηση προς την Τουρκία ενός αριθμού Μουσουλμάνων της περιοχής εκ μέρους του στρατηγού Πάγκαλου. Τελικά η Ελλάδα συγκατατέθηκε το 1928 με την εξαίρεση του συνόλου του μουσουλμανικού πληθυσμού της Θεσπρωτίας από την ανταλλαγή».

Τον ρωτούμε για τον ρόλο της Ιταλίας και πώς αυτή χρησιμοποίησε τους Τσάμηδες για την εισβολή το ’40;

«Από τη σκοπιά της φασιστικής Ιταλίας η Αλβανία είναι ζωτικός χώρος, ενώ η μειονότητα των Τσάμηδων χρήσιμο εργαλείο στην επίθεση κατά της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι το μέτωπο του Καλαμά (νότιο μέτωπο) δεν άντεξε την ιταλική επίθεση και οι ιταλικές μονάδες, υποβοηθούμενες από σχηματισμούς ατάκτων Τσάμηδων που τον Οκτώβριο του 1940 εισβάλλουν από κοινού με τις ιταλικές δυνάμεις από το αλβανικό έδαφος στη Θεσπρωτία, διεισδύουν σε όλη την περιοχή μέχρι την Πρέβεζα, για να υποχωρήσουν μετά από λίγες εβδομάδες εξ αιτίας της αρνητικής για εκείνους τροπής που πήραν τα πράγματα στην Πίνδο. Μέσα στις λίγες αυτές εβδομάδες φάνηκαν καθαρά οι διαθέσεις αλλά και οι πρακτικές των Μουσουλμάνων Τσάμηδων, οι οποίες θα επαναληφθούν από τον Απρίλιο του επομένου έτους. Είναι ενδεικτικά όσα αναφέρει για το θέμα αυτό στις αρχές του 1948 σε υπηρεσιακή έκθεση ο μοίραρχος Ευστράτιος Ζάκκας:

“Ευθύς ως μας επετέθησαν οι Ιταλοί την 28ην Οκτωβρίου 1940 [οι Τσάμηδες] ελησμόνησαν αμέσως το ευτυχές γεγονός του 1912-1913 και εθεώρησαν ευτυχέστερον το γεγονός του 1940. Ηκολούθησαν με αλαλαγμούς αγρίας χαράς τους προελάσαντας κατά τας πρώτας ημέρας εντός του Θεσπρωτικού εδάφους Ιταλούς, εδήωσαν και κατέκαυσαν χωρία καθ’ ολοκληρίαν, ελήστευσαν και εφόνευσαν έλληνας. Μετά δε την εκδίωξιν των Ιταλών υπό του Ελληνικού Στρατού εκ του εδάφους μας και την καταδίωξίν των εις την Βόρειον Ήπειρον, εξηκολούθησαν να εργάζωνται ως πράκτορες της Ιταλοαλβανικής κατασκοπείας, συνεχίζοντες το υπό του πολέμου κατασκοπευτικόν έργον των και πληρωμένοι με Ιταλικάς λιρέττας και ως οδηγοί των Ιταλών.

Και μετά την επίθεσιν και της Γερμανίας και την υποταγήν της Ελλάδος, άπαντες οι Τσάμηδες, συν ταις γυναξύ και τοις τέκνοις αυτών, επιδόθησαν εις απηνή και οργιώδη δίωξιν των Ελλήνων Χριστιανών της Θεσπρωτίας. Έσφαξαν, εδολοφόνησαν, εβασάνισαν, κατέδωσαν εις τον κατακτητήν, κατεσυκοφάντησαν, εφυλάκισαν χιλιάδας Ελλήνων. Εβίασαν εκατοντάδας Ελληνίδων. Διήρπασαν τα πάντα, γεννήματα, γεωργικά εργαλεία και προϊόντα, ζώα, κοσμήματα, έπιπλα, σκεύη, χρήματα, ρουχισμόν. Ήρπασαν κτήματα και κατέκαυσαν ολόκληρα χωρία. Των εγκλημάτων των τούτων θα γίνει λεπτομερήν περιγραφή κατωτέρω”».

Θύτες ή θύματα; Τον ρωτάμε καθώς η προσέγγιση διαμορφώνεται ανάλογα με το ποιος γράφει την Ιστορία. Κάποιοι κάνουν λόγο για μια καταπιεσμένη μειονότητα η οποία αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τον εχθρό. Για παράδειγμα λέγεται ότι κινδύνεψαν κατά τη φοβερή ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας να εξοριστούν στη Μικρά Ασία και γλίτωσαν με παρέμβαση της Κοινωνίας των Εθνών, άλλοι λένε ότι υπέστησαν έναν τρομερό και ψυχολογικό και όχι μόνο, πόλεμο που τους οδήγησε σε αναγκαστική πώληση ή και σε λεηλασίες των περιουσιών τους, ενώ πολλοί αυτοεξορίστηκαν στην Αλβανία «κουβαλώντας έκτοτε τα αισθήματα του εκπατρισμένου». Υπάρχουν και αναφορές στο νόμο του Μεταξά ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική απαλλοτρίωση των περιουσιών τους. Που βρίσκεται η αλήθεια σε όλα αυτά;

«Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε ότι το ζήτημα για το ρόλο των Μουσουλμάνων Τσάμηδων στην κατεχόμενη Ήπειρο δεν το επαναφέρουν κάποιοι Έλληνες εθνικιστές, αλλά η ίδια η επίσημη Αλβανία μέσα από διάφορες δραστηριότητες, αποφάσεις και εκπαιδευτικές πρακτικές εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Για το αν η μειονότητα αυτή ήταν κατατρεγμένη και δεινοπαθούσε μέσα στο ελληνικό κράτος μετά το 1913, υπάρχει το 1928 η απόφαση του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών η οποία ασχολήθηκε με τέσσερις συναφείς καταγγελίες και τις απέρριψε.

Την απαίτηση της Αλβανίας να αποζημιωθούν οι Αλβανοί υπήκοοι, ιδιοκτήτες γης που απαλλοτριώθηκε στην Ελλάδα, με μεγαλύτερο τίμημα από ό,τι οι γηγενείς κτηματίες, απέρριψε η Ελλάδα για λόγους ισονομίας και επειδή δεν δεσμευόταν από κάποια διεθνή ή διακρατική συνθήκη για ευνοϊκή διακριτική μεταχείριση υπέρ των Αλβανών γαιοκτημόνων. Σε ό,τι αφορά την εκποίηση περιουσίας εκ μέρους Μουσουλμάνων της Θεσπρωτίας που με δική τους βούληση είχαν αποφασίσει να μεταναστεύσουν στην Τουρκία μετά το 1923 θεωρώντας ότι έχουν τουρκική καταγωγή, πρέπει να ειπωθεί ότι δεν ήταν η Ελλάδα που εμπόδισε αυτή τη μετακίνηση, αλλά δύο άλλες χώρες: η Τουρκία και η Αλβανία. Ακόμη και όταν τα άτομα αυτά είχαν ήδη απομακρυνθεί από τα χωριά τους και περίμεναν στα θεσπρωτικά παράλια να επιβιβαστούν στα πλοία, ασκήθηκε διεθνής πίεση στην Ελλάδα να ακυρώσει το ταξίδι. Είναι προφανές ότι η Αλβανία χρειαζόταν τη μειονότητα στη Θεσπρωτία όχι μόνον ως αντίβαρο για τους Βορειοηπειρώτες, αλλά και για να παίξει τα δικά της πολιτικά παιχνίδια στην περιοχή» μας απαντά.

Ωστόσο στην επίμονη ερώτησή μας για μια από τις επικρατούσες απόψεις που θέλουν τους Τσάμηδες να συμμαχούν με τις δυνάμεις Κατοχής από ανάγκη εξαιτίας των επιθέσεων που εξαπέλυσε εναντίον τους ο ΕΔΕΣ, εν αντιθέσει με τον ρόλο που έπαιξε ο ΕΛΑΣ μας λέει:

«Γνωρίζω τη θέση αυτή. Δεν μπορώ όμως να γνωρίζω αν η απολογητική του μειονοτικού εθνικοσοσιαλισμού στη Θεσπρωτία είναι προϊόν πλάνης ή θράσους. Ούτε το 1941, ούτε το 1942, αλλά ούτε μέχρι τα μέσα του 1943 κινδύνευαν οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες από τις ομάδες του Ζέρβα, διότι απλά αυτές είτε δεν υπήρχαν, είτε ήταν τόσο ολιγάριθμες που δεν συνιστούσαν πραγματική απειλή. Πέραν τούτου, αν ο Ζέρβας προκάλεσε τη συνεργασία αυτή, τότε πώς δικαιολογείται η σύμπραξη των Μουσουλμάνων Τσάμηδων με τις κατοχικές δυνάμεις σε περιοχές όπως τα Φιλιατοχώρια, όπου δρούσε αποκλειστικά το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ; Πώς εξηγούνται τα δεκάδες θύματα στα χωριά αυτά; Συμμάχησαν και εκεί οι Μουσουλμάνοι με τους κατακτητές φοβούμενοι την πίεση του ΕΛΑΣ; Πρόκειται για αστείο επιχείρημα».

Επιμένω. Που που βρίσκεται ο μύθος και που η αλήθεια. Μιλάτε για βία, πρόκειται για «αντανακλαστική» ή «πρωτοβουλιακή» βία; Ποιος είναι ο πυρήνας αυτής της βίας;

«Η βία που ασκείται από τα όργανα της αλβανικής διοίκησης στη Θεσπρωτία κατά τη διάρκεια της Κατοχής εμπεριέχει ασφαλώς εθνοτική, πολιτισμική και θρησκευτική διάσταση. Όμως δεν εκδηλώνεται εξ αιτίας αυτών των διαφορών. Ο κεντρικός της πυρήνας είναι πολιτικός και αφορά το σχέδιο προσάρτησης της περιοχής στη Μεγάλη Αλβανία, έτσι όπως την είχε υποσχεθεί στην Αλβανία πρώτα ο Μουσολίνι και αργότερα ο Χίτλερ. Το μίσος και ο φανατισμός υπάρχουν, τα οφέλη από τη λεηλασία περιουσιών των Χριστιανών κατοίκων υπάρχουν, αλλά η βία δεν εκδηλώνεται ούτε για να ικανοποιηθεί το μίσος, ούτε για να συσσωρευτούν περιουσιακά στοιχεία. Εκδηλώνεται για να αφανιστεί ή να απομακρυνθεί ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής, ώστε να διευκολυνθεί η απόσπασή της από την Ελλάδα. Άλλωστε η φράση που έχει μείνει στις μνήμες των κατοίκων της Θεσπρωτίας εκείνης της περιόδου ως νομιμοποιητική βάση για την τσάμικη βία εκ μέρους των δραστών είναι η φράση "χάλασε το Ρωμαίικο"».

Στο βιβλίο σας για τους «Τσάμηδες» μιλάτε για ένα ακραίο συντηρητικό ισλάμ, μπορείτε να εξηγήσετε;

«Πρόκειται για ένα Ισλάμ με υπερσυντηρητικές απόψεις για μια σειρά από ζητήματα, με πιο σημαντικά αυτό της θέσης της γυναίκας στην οικογένεια και την κοινωνία και αυτό της εκπαίδευσης. Η αντίσταση σημαντικού τμήματος του πληθυσμού αυτού στην προσπάθεια της ελληνικής πολιτείας για εκσυγχρονισμό και κοινωνικο-πολιτισμική ένταξη μέσω της εκπαίδευσης και της διοίκησης μετά το 1913 ενισχύεται και νομιμοποιείται από αυτό το ακραία συντηρητικό Ισλάμ».

Οι Ιταλοί εισβάλουν στην Ελλάδα. Ποια είναι η ηγεσία, οι πρωταγωνιστές της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θεσπρωτία. Πώς αλλάζει η καθημερινότητα του ελληνικού στοιχείου. Μιλάτε για συνεχή τρομοκρατία και για εθνοκάθαρση εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών.

«Οι πρωταγωνιστές της τσάμικης βίας στη Θεσπρωτία είναι ο Νουρί Ντίνο, ο αδελφός του Μαζάρ Ντίνο και ο ανεψιός των Ρετζέπ Ντίνο. Πέρα από αυτούς, όμως, υπάρχουν και δρουν στο ίδιο πλαίσιο όλα τα μέλη του Αλβανικού Συμβουλίου (KSILI), δηλαδή του πολιτικού οργάνου της αλβανικής διοίκησης, ο αρχηγός της Τζανταρμερίας, Αβδουλά Αχμέτ και μια σειρά από προπαγανδιστές και πληροφοριοδότες που ενεργοποιούνται κυρίως στους Φιλιάτες, την Ηγουμενίτσα, την Παραμυθιά, τα Ιωάννινα και την Κέρκυρα.

Με την έλευση των ιταλικών κατοχικών δυνάμεων στην περιοχή της Θεσπρωτίας μετά τον Απρίλιο του 1941, η καθημερινή ζωή του χριστιανικού πληθυσμού της Θεσπρωτίας ανατρέπεται. Τίποτε δεν είναι πλέον δεδομένο σε σχέση με την περιουσία και τη ζωή των χριστιανών κατοίκων. Μια γλαφυρή περιγραφή της τρομοκρατίας που ασκείται προκειμένου να απομακρυνθεί ο χριστιανικός πληθυσμός από την περιοχή δίνει ο Ευστράτιος Ζάκκας στην μνημονευθείσα υπηρεσιακή έκθεση μιλώντας για έναν από τους κύριους οργανωτές αυτής της εκστρατείας, τον Γιασίν Σαντίκ:

“Ούτος [ο Γιασίν Σαντίκ] επανήλθεν, ως αναφέραμεν ανωτέρω, μετά την είσοδον του Ιταλικού στρατού εις την Θεσπρωτίαν και ως εις των επί κεφαλής των εξωπλισμένων μουσουλμάνων της Τσαμουργιάς διέπραξε φρικώδη εγκλήματα κατά του Ελληνικού χριστιανικού στοιχείου. Περιήρχετο μετά των υπ’ αυτόν τα χριστιανικά χωρία του Νομού, έσφαζεν, επυρπόλει, συνελάμβανε και εφυλάκιζε χριστιανούς, έδερε και εβασάνιζεν αυτούς, ελεηλάτει τας περιουσίας αυτών και ενέσπειρε παντού τον τρόμον, τον φόβον και τον όλεθρον. Αυτός διωργάνωσε το εκτελεστικόν των χριστιανών τμήμα εκ μουσουλμάνων τσάμηδων της Θεσπρωτίας, και ανελάμβανε τας εκτελέσεις των συλλαμβανομένων χριστιανών, συμπαραλαβών μεταξύ των εκτελεστών μελών του τμήματος τούτου πολλούς αιμοσταγείς εγκληματίας τσάμηδες, μεταξύ των οποίων τον δραπέτην εκ των φυλακών γνωστόν εγκληματίαν Λιούτε Κάνε εκ Κουρτεσίου, τον Τζεμάλ Μούρτον εκ Μαζαρακιάς δις έχοντα καταδικασθή εις θάνατον και τον Νταλιάν Μουρτεζάν Φερχάμ εκ Βραχωνά – Ηγουμενίτσης, γνωστόν λαθρέμπορον, έχοντα καταδικασθή πλειστάκις δια λαθρεμπορίαν και παράνομον οπλοφορίαν”».

Ο αδελφός του Νούρι Ντίνο, ο Μαζάρ

Τι γίνεται όταν έρχονται οι Γερμανοί το ’43. Μιλήστε μου για τη διαβόητη μεραρχία Εντελβάις και τη συνεργασία των επικεφαλής της με τον Νούρι Ντίνο. Την εκτέλεση των 49.

«Οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις έρχονται στη Θεσπρωτία περί τα μέσα Ιουλίου του 1943 προερχόμενες από τον Καύκασο, όπου επιχειρούσαν εναντίον των σοβιετικών δυνάμεων, με ενδιάμεσο σταθμό το Μαυροβούνιο στα πλαίσια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εναντίον των ανταρτών του Τίτο. Αντικειμενική τους αποστολή είναι η απόκρουση ενδεχόμενης συμμαχικής απόβασης στα παράλια του Ιονίου.

Το 99ο Σύνταγμα της Μεραρχίας Έντελβαϊς με επικεφαλής τον Γιόζεφ Ρέμολντ είναι αυτό που αναλαμβάνει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Θεσπρωτία, έχοντας εξασφαλίσει τη στήριξη σε όλα τα επίπεδα – διοίκηση, αστυνομία, τμήματα επιστράτων – εκ μέρους του Νουρί Ντίνο, ο οποίος είναι και ο ουσιαστικός διοικητής της Θεσπρωτίας, παρότι οι πέραν της Ηπείρου γερμανικές αρχές διστάζουν να καταστήσουν επίσημη αυτή την ιδιότητα.

Η εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς δεν είναι ένα συνηθισμένο επεισόδιο γερμανικών αντιποίνων, αλλά έχει βάθος. Εκτός του ότι μεγάλο τμήμα των 49 συλλαμβάνεται δύο φορές – μία στις 15.8.1943 και μία δεύτερη στις 27.9.1943 – με τσάμικη συμμετοχή και προτροπή, υπάρχουν ενδείξεις μέσα από τα γερμανικά αρχεία ότι πίσω από τη συμπλοκή του ανιχνευτικού αποσπάσματος με τους αντάρτες του Ζέρβα λίγα χιλιόμετρα βορείως της Παραμυθιάς, όπου χάνουν τη ζωή τους έξι Γερμανοί στρατιώτες, υπήρξε μεθόδευση».

Ο επικεφαλής της 1ης Ορεινής Μεραρχίας «Εντελβάις», ο στρατηγός Walter Von Stettner

Συνολικά ο αριθμός των Ελλήνων χριστιανών που έχασαν τη ζωή τους από τη δράση των τσάμηδων;

«Ακόμη μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε επακριβώς τον αριθμό αυτόν, διότι όλες οι εκθέσεις που έχουν συνταχθεί σε μεταγενέστερο χρόνο πάσχουν από πλευράς πληρότητας. Η μόνη έκθεση που περιλαμβάνει όχι μόνο τον αριθμό, αλλά και τα ονόματα των θυμάτων, τον τόπο και τον χρόνο της εκτέλεσης, καθώς και άλλα στοιχεία, όπως επάγγελμα και ηλικία του θύματος, είναι η έκθεση του μοίραρχου Ευστράτιου Ζάκκα, τέλη του 1947 αρχές του 1948. Η έκθεση αυτή καταγράφει 525 θύματα, αλλά ο πραγματικός αριθμός τους είναι μεγαλύτερος, καθώς έχουν εντοπιστεί πρόσθετα ονόματα δολοφονημένων Χριστιανών στη Θεσπρωτία που δεν περιλαμβάνονται σε αυτήν την έκθεση. Οι αναφορές των γερμανικών μονάδων που δρουν στη Θεσπρωτία δίνουν, επίσης, μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων από αυτόν που προκύπτει από τις ελληνικές υπηρεσιακές εκθέσεις. Δεδομένου, μάλιστα, ότι οι ελληνικοί μηχανισμοί αποτύπωσης των συμβάντων από μια στιγμή και μετά είχαν διαλυθεί στην περιοχή αυτή, οι γερμανικές εκθέσεις είναι οι μόνες που αποτυπώνουν – για τους δικούς τους λόγους – την εγκληματική δραστηριότητα. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι δεν υπάρχει γερμανική στρατιωτική δράση στη Θεσπρωτία χωρίς τη συμβολή ένοπλων ομάδων Μουσουλμάνων Τσάμηδων, καθίσταται σαφές ότι όπου οι "εθελοντές" πολιτοφύλακες της αλβανικής διοίκησης δεν είναι φυσικοί αυτουργοί, είναι οπωσδήποτε συνεργοί στα εγκλήματα αυτά. Ίσως μια μελλοντική έρευνα ρίξει περισσότερο φως πάνω στο θέμα αυτό».

Ο πόλεμος τελειώνει. Σε τι κατάσταση βρίσκεται ο χριστιανικός πληθυσμός. Τι συμβαίνει με τους Τσάμηδες, καθώς εκείνοι στους οποίους είχαν ποντάρει βρέθηκαν στην πλευρά του ηττημένου. Επίσης, εκείνη τη χρονική στιγμή τι ρόλο έπαιξε ο ΕΔΕΣ και ποια η στάση του Χότζα;

«Ο στρατηγός Ν. Ζέρβας, ηγέτης της αντιστασιακής οργάνωσης του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, είναι ο άνθρωπος που διέλυσε την αλβανική διοίκηση στη Θεσπρωτία και στα τρία επίπεδα: το πολιτικό, το αστυνομικό και το στρατιωτικό. Με αυτήν την έννοια ο Ζέρβας δεν έκανε τίποτε διαφορετικό από εκείνο που πραγματοποίησε ο κόκκινος στρατός στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και οι παρτιζάνοι του Τίτο στις γερμανόφωνες περιοχές της Γιουγκοσλαβίας. Όπως στη Θεσπρωτία, έτσι και στα μέρη αυτά οι γερμανικές και φιλογερμανικές μειονότητες παγιδεύτηκαν από τις ηγεσίες τους, τις ακολούθησαν προθύμως και έγιναν για ένα διάστημα χρήσιμα εργαλεία του εθνικοσοσιαλισμού, αψηφώντας τους κινδύνους που έκρυβε όχι μόνον για τρίτους, αλλά και για αυτούς τους ίδιους η ευθυγράμμιση με το πρόταγμα του εθνικοσοσιαλισμού. Άλλωστε ο Ν. Ζέρβας προχώρησε στα στρατιωτική επιχείρηση για την εκκαθάριση της Θεσπρωτίας από τους μηχανισμούς της αλβανικής διοίκησης όχι με ατομική του πρωτοβουλία, αλλά σε συναντίληψη με τον συμμαχικό παράγοντα.

Το καλοκαίρι του 1944 ο ΕΔΕΣ δεν εκπροσωπεί το ελληνικό κράτος, δεν παίρνει εντολές από τον κατοχικό Έλληνα πρωθυπουργό. Εκπροσωπεί τους συμμάχους και αποτελεί παράγοντα της ελληνικής αντιφασιστικής αντίστασης. Αν οι σκοπιμότητες του πρώιμου εμφυλίου το 1944 και του κανονικού εμφυλίου αργότερα δεν επέτρεπαν τότε στην ελληνική Αριστερά να αναγνωρίσει ότι ο ρόλος του Ζέρβα στη Θεσπρωτία δεν διέφερε από τον αντίστοιχο του κόκκινου στρατού στην Ανατολική Ευρώπη, αυτό δεν σημαίνει ότι εβδομήντα χρόνια μετά δικαιολογείται η αγκύλωση στη γλώσσα και τη σκέψη των καθοδηγητικών οργάνων του ΕΑΜ και αργότερα του Δημοκρατικού Στρατού. Άλλωστε το Μπούλκες της Βοϊβοδίνας (Σερβία) όπου εκπαιδεύτηκαν αρκετά στελέχη του Δημοκρατικού Στρατού πριν έρθουν μετά το 1946 ξανά στην Ήπειρο ως μαχητές του, είχε αδειάσει νωρίτερα από τους εθνοτικά Γερμανούς κατοίκους του όχι με πρωτοβουλία του Ζέρβα, αλλά του βασικού συμμάχου του ΔΣ: του Τίτο».

Υπήρξαν αντίποινα από μέρους της ελληνικής πλευράς;

«Η εκκαθάριση της Θεσπρωτίας από τους ένοπλους θυλάκους της αλβανικής διοίκησης δεν υπήρξε αναίμακτη. Εκτός από τους Μουσουλμάνους που έχασαν τη ζωή τους συμμετέχοντες σε ένοπλες συγκρούσεις με μαχητές των ελληνικών αντιστασιακών τμημάτων ή έχοντας καταδικαστεί εις θάνατον από ανταρτοδικεία, έχασαν επίσης τη ζωή τους και Μουσουλμάνοι πολίτες στην Παραμυθιά, το Καρβουνάρι, την Πάργα και τους Φιλιάτες στην περίοδο Ιούνιος 1944-Σεπτέμβριος 1944. Στις περιπτώσεις αυτές μιλούμε για αντεκδικήσεις εκ μέρους συγγενών των θυμάτων από τον χριστιανικό πληθυσμό, οι οποίες δεν στόχευαν απαραιτήτως τους ίδιους τους αυτουργούς των εγκλημάτων που είχαν προηγηθεί, αλλά ομοεθνείς τους, χωρίς να εξεταστεί αν και σε ποιο βαθμό είχαν ευθύνη για τα διαπραχθέντα εγκλήματα. Αυτές οι μορφές “δικαιοσύνης”, όμως, δεν παρατηρήθηκαν μόνον στη Θεσπρωτία με τη φυγή φιλικών απέναντι στον εθνικοσοσιαλισμό μειονοτήτων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Συγκριτικά, μάλιστα, με τα θύματα παρόμοιων αντεκδικήσεων – ουσιαστικά εθνοτικής βίας – αλλού, όπως λ. χ. στην περίπτωση των Σουδητών της Τσεχίας, η εκκαθάριση της Θεσπρωτίας από τα ένοπλα τμήματα των Μουσουλμάνων Τσάμηδων και η εκκένωση της περιοχής από τους αμάχους δεν υπήρξε ιδιαίτερα αιματηρή και σε καμία περίπτωση δεν συνιστά “γενοκτονία”, όπως διδάσκει στους μαθητές του το αλβανικό εκπαιδευτικό σύστημα».

Για τα εγκλήματα που συντελέστηκαν λογοδότησε κάνεις τόσο από τη γερμανική πλευρά όσο και από τη πλευρά των Τσάμηδων;

«Ο μόνος Γερμανός στρατιωτικός που προσήχθη σε δίκη το 1947 στα πλαίσια των παρεπόμενων δικών της κεντρικής δίκης της Νυρεμβέργης, και συγκεκριμένα στη λεγόμενη "υπόθεση των ομήρων", ήταν ο στρατηγός Λαντς. Καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση το 1948, αλλά ήδη το 1951 ήταν ελεύθερος μετά από χάρη που του απονεμήθηκε από τον αμερικανικό παράγοντα. Ωστόσο η καταδικαστική απόφαση δεν αφορούσε τα διαπραχθέντα εγκλήματα στην Ήπειρο, αλλά τη σφαγή Ιταλών αιχμαλώτων στη Κεφαλονιά και την Κέρκυρα τον Σεπτέμβριο του 1943.

Ο βασικός σύμμαχος των Μουσουλμάνων στη Θεσπρωτία, ο συνταγματάρχης Ορεινών Καταδρομών Γιόζεφ Ρέμολντ, όχι μόνο δεν ενοχλήθηκε από κάποιο γερμανικό δικαστήριο, αλλά μετά τον πόλεμο και την επιστροφή του από τη σοβιετική αιχμαλωσία κατάφερε να γίνει αρχηγός της Άμεσης Δράσης της πόλης του Μονάχου. Αργότερα είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει στην Τουρκία για να συναντήσει στη Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολή φίλους και συμπολεμιστές από τα παλιά, όπως π.χ. τον Νουρί Ντίνο, και να γράψει βιβλίο με τις ρομαντικές αναμνήσεις του από τα ταξίδια αυτά.

Το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων μετά το 1945 και μέχρι το 1949 δίκασε και καταδίκασε ερήμην 1930 Μουσουλμάνους της Θεσπρωτίας για την εγκληματική τους δράση είτε σε θάνατο, είτε σε ισόβια δεσμά, είτε σε πολυετή φυλάκιση. Λόγω της απουσίας των προσώπων αυτών από την ελληνική επικράτεια, οι ποινές δεν εκτελέστηκαν».

Όμως υπάρχει το αφήγημα ότι όλα αυτά, οι διώξεις, η βία, τα εγκλήματα, έγιναν από μια «κλίκα», αυτή των Ντιναίων, κατά την άποψή σας ισχύει αυτό;

«Ήδη από το 1944 υπάρχει εκ μέρους του ΕΑΜ της Ηπείρου η εκτίμηση ότι μόνον μια κλίκα Μουσουλμάνων υπό την καθοδήγηση της οικογένειας Ντίνο συνεργάστηκε προδοτικά με τον κατακτητή. Η θεωρία της “κλίκας των Ντιναίων” δεν βρήκε, όμως, ανταπόκριση όχι μόνον στον χριστιανικό πληθυσμό της Θεσπρωτίας, αλλά ούτε και στα ίδια τα στελέχη του ΕΑΜ στη περιοχή, και μάλιστα την εποχή της Εαμικής κυριαρχίας στη Θεσπρωτία μετά την ήττα του Ζέρβα τον Δεκέμβριο του 1944 και την αποχώρηση των δυνάμεών του στην Κέρκυρα. Παρότι η προσπάθεια του ΕΑΜ Ηπείρου για την απενοχοποίηση του “τσάμικου λαού” μέσω της καταγγελίας της “κλίκας των Ντιναίων” απέτυχε, ακόμη μέχρι σήμερα επαναλαμβάνεται η θεωρία αυτή από συγκεκριμένους συγγραφείς βιβλίων και αρθρογράφους στην Ελλάδα, σαν να είχε παγώσει ο χρόνος στο 1945».

Σήμερα βλέπουμε να επανέρχεται το ζήτημα των Τσάμηδων. Προκαλούν δε έκπληξη οι δηλώσεις αυστριακών κυβερνητικών στελεχών, η αμηχανία της ελληνικής κυβέρνησης, η άγνοια για τα γεγονότα της εποχής από μεγάλη μερίδα του λαού, η προσέγγιση ορισμένων δικών μας διανοούμενων και ιστορικών και η παντελής απουσία των γεγονότων αυτών από τα βιβλία της ιστορίας.

«Εκτιμώ ότι το χειρότερο από αυτά που αναφέρατε είναι η απουσία από τα ελληνικά σχολικά προγράμματα και εγχειρίδια κεφαλαίων που αναφέρονται στην εμπλοκή των Μουσουλμάνων Τσάμηδων της Θεσπρωτίας στους βαλκανικούς πολέμους και στα γεγονότα της Κατοχής. Οι Έλληνες νέοι δεν μαθαίνουν ποτέ στο σχολείο για το ρόλο αυτής της μειονότητας στις δύο παραπάνω κρίσιμες περιόδους και επομένως δεν είναι από γνωστικής απόψεως προετοιμασμένοι να αξιολογήσουν τους ισχυρισμούς της αλβανικής προπαγάνδας. Το ίδιο ισχύει και για τις κυρίαρχες εγχώριες αφηγήσεις για το λεγόμενο “Τσάμικο”, ιδιαίτερα στον ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό χώρο, οι οποίες για να είμαστε ειλικρινείς δεν διαφέρουν και πολύ από τις αντίστοιχες αλβανικές. Και ο βασικός λόγος για αυτή την ομοιότητα δεν είναι ότι οι παραγωγοί τους είναι πράκτορες της Αλβανίας στα ελληνικά πανεπιστήμια και γραφεία σύνταξης εφημερίδων, αλλά βρίσκονται αγκυλωμένοι ιδεολογικά στην περίοδο του Εμφυλίου.

Ο χρόνος των πολιτικών κατευνασμού και ανοχής απέναντι σε πολιτικές αθλιότητες λογικά κάποτε πρέπει να τελειώνει. Εκτός αν το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας εκτιμά ότι η χώρα έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία και επομένως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εισπράττει μοιρολατρικά ήττες από όσους αποφασίζουν να διεκδικήσουν κάτι εις βάρος της.

Μπορείτε να μας πείτε τι συμβαίνει αντίστοιχα στο εκπαιδευτικό σύστημα της Αλβανίας και κατά τη γνώμη σας τι πρέπει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση;

«Από το 1990 και μετά παρατηρούμε στην αλβανική εκπαίδευση έναν επικίνδυνο για τη σταθερότητα στην περιοχή, αλλά και για την ίδια την Αλβανία εκτιμώ, θεσμικό αναθεωρητισμό των ιστορικών γεγονότων, και κυρίως εκείνων της περιόδου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα ίδια τα γεγονότα και η αιτιώδης σχέση τους αντιστρέφονται, άλλα αποσιωπούνται και μερικά επινοούνται. Το παρελθόν «μαγειρεύεται» με τρόπο ώστε να νομιμοποιεί έναν πρωτόγνωρο αλβανικό σωβινισμό και αλυτρωτισμό στρεφόμενο κυρίως εναντίον της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα ήταν η χώρα που κυριολεκτικά απέτρεψε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μια αναπόφευκτη ανθρωπιστική κρίση στη γειτονική χώρα, υποδεχόμενη πάνω από ένα εκατομμύριο οικονομικούς μετανάστες, δηλαδή ποσοστό μεγαλύτερο από το 10% του πληθυσμού της. Το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα του αλβανικού πολιτικού συστήματος, παρόλα αυτά, μετά από λίγα χρόνια εκδήλωσε και συνεχίζει να εκδηλώνει ακραία επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας όχι μόνο μέσα από τις ρητορικές κορώνες πολιτικών και κυβερνητικών αξιωματούχων, αλλά και μέσα από τα ίδια τα σχολικά προγράμματα και εγχειρίδια, ας αποτελέσει αφορμή για μια επαναξιολόγηση της συνολικής πολιτικής απέναντι στη γειτονική χώρα.

Ο χρόνος των πολιτικών κατευνασμού και ανοχής απέναντι σε πολιτικές αθλιότητες λογικά κάποτε πρέπει να τελειώνει. Εκτός αν το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας εκτιμά ότι η χώρα έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία και επομένως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εισπράττει μοιρολατρικά ήττες από όσους αποφασίζουν να διεκδικήσουν κάτι εις βάρος της. Δεν αποκλείεται όσοι προβάλλουν αυτές τις διεκδικήσεις να εκτιμούν ότι οι αντιστάσεις εκ μέρους της επίσημης Ελλάδας να είναι από χλιαρές έως ανύπαρκτες. Το αν η Τουρκία, όπως λέγεται, ή κάποια άλλη δύναμη βρίσκεται πίσω από αυτές τις διεκδικήσεις δεν μπορεί να σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να μην αντιδρά με πολύ συγκεκριμένο και σαφή τρόπο».

Ο Αθανάσιος Ε. Γκότοβος γεννήθηκε το 1951. Τελείωσε το Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Δίδαξε Παιδαγωγικά στο Κεντρικό Ινστιτούτο Επιστήμης της Διδασκαλίας και Ανάπτυξης Προγραμμάτων του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (1980-1981). Από το 1981 εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και σήμερα είναι Καθηγητής στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ιδίου πανεπιστημίου. Στο πεδίο ειδίκευσής του ανήκουν οι Θεωρίες του Σχολείου, η Διδακτική της Γλώσσας, οι Θεωρίες Κοινωνικοποίησης και η Διαπολιτισμική Παιδαγωγική. Έχει συγγράψει βιβλία και έχει δημοσιεύσει, σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά, άρθρα πάνω στις παραπάνω θεματικές περιοχές. Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο τουΒιογραφικές προσεγγίσεις στη διδασκαλία της ιστορίας (2013).

Πηγή: Χειμάρρα

Προφητικὰ καὶ σοφὰ λόγια, μεγάλης συνάφειας μὲ τὰ δρώμενα στὴν Ἐκκλησία σήμερα

Ὁ μακαριστὸς πατὴρ Σεραφεὶμ Ρόουζ ἔχει κληροδοτήσει πολλὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι λιγότερο σημαντική, μεταξὺ αὐτῶν, εἶναι ἡ ἄοκνη μαρτυρία του τῆς βασιλικῆς ὁδοῦ τῶν Πατέρων, ἰδίως ἐν ὄψει τῆς μεγάλης ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς μας καὶ τῆς ἐπίμαχης αἱρέσεως τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Στὸ παρακάτω ἀπόσπασμα, ἀπὸ μία ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἔγραψε ὁ ἴδιος ὁ π. Σεραφεὶμ κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς μετακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου – 27 Ἰαν. / 9 Φεβ., τὸ 1977, ὑπογραμμίζει προφητικὰ τὴ μεγάλη ἀνάγκη γιὰ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ἐν ὄψει τῆς προκλήσεως τῆς «Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου»:

"Προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ χαρίζει εἰρήνη στὸ μικρὸ ποίμνιό Του καὶ οἱ μικρὲς διαφορὲς ἀπόψεων νὰ μὴν καταστρέψουν τὴν ἑνότητα ὅλων, ὅσοι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγωνίζονται...

ἐναντίον τῆς πραγματικῆς ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς μας – αὐτὴν ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ τρομακτικὴ «Ὄγδοη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος»*, ἡ ὁποία φαίνεται πὼς πλησιάζει. Κατὰ κάποιον τρόπο ὑποδεχόμαστε αὐτὴν τὴ ληστρικὴ σύνοδο, διότι θὰ εἶναι ἴσως τόσο ὁλοφάνερα ἀντι-Ὀρθόδοξη, ὥστε κάποιοι θὰ τὴ δοῦν καὶ θὰ ἀποστραφοῦν τὴν ὀλέθρια αὐτὴ ὁδό. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τοὺς ἀληθινοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς νὰ μὴν εἶναι φανατικοὶ ἀλλὰ μετριοπαθεῖς, παραμένοντας στὴν ὁδὸ τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι τοῦ σεκταρισμοῦ, ἐν ὄψει τέτοιων πειρασμῶν".

*[ἔτσι ἀναφέρονταν στὴ Σύνοδο, ἐκείνη τὴν ἐποχή, οἱ διοργανωτὲς καὶ σχολιαστὲς αὐτῆς].

Ἀπὸ τὰ σοφὰ αὐτὰ λόγια τοῦ πατρὸς Σεραφεὶμ ὑπάρχουν ἀρκετὰ σημεῖα ποὺ πρέπει νὰ κρατήσουμε:

1. Ἡ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους στὴ «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» εἶναι πολύτιμη καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε σὲ ἥσσονος σημασίας διαφορὲς νὰ μᾶς χωρίζουν.

2. Ἡ πραγματικὴ πρόκληση, αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ὀνομάζει «πραγματικὴ ἀποστασία» τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι ὁ συγκρητιστικὸς οἰκουμενισμὸς καὶ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὴ «Σύνοδο», ποὺ εἶναι μία ληστρικὴ σύνοδος.

3. Αὐτὴ ἡ ψευδοσύνοδος ἀποτελεῖ ταυτόχρονα μία ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ μία εὐκαιρία γιὰ πολλούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἀκόμη ἀντιληφθεῖ ἢ δὲν ἔχουν δώσει σημασία στὴ μείζονα αὐτὴ ἀπειλῆ, ὥστε νὰ κατανοήσουν καὶ νὰ ἑνωθοῦν πρὸς ὄφελος τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔχουμε δεῖ νὰ συμβαίνει ἤδη ἀπὸ τὸν περασμένο Ἰανουάριο.

4. Προκειμένου νὰ ἐνθαρρύνουμε αὐτὴ τὴν «ἀφύπνιση» καὶ «συσπείρωση», εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποφεύγουμε τὸν φανατισμὸ καὶ τὸν σεκταρισμὸ ὡς ἀντίδραση στὸν συγκρητιστικὸ οἰκουμενισμό.

Τὸ τελευταῖο αὐτὸ σημεῖο εἶναι ἴσως τὸ σημαντικότερο ὅλων, διότι πολλοὶ Ὀρθόδοξοι δὲν δίνουν βάρος στὸν «ἐκ δεξιῶν πειρασμὸ» κι ἔτσι πέφτουν εὔκολα σ’ αὐτόν. Ὡστόσο, λίγο ἐνδιαφέρει τὸν ἐχθρό τῆς σωτηρίας μας, ἐὰν θὰ καταφέρει νὰ μᾶς δελεάσει ἐξ ἀριστερῶν ἢ ἐκ δεξιῶν, διότι καὶ τὰ δύο αὐτὰ εἶναι πτώσεις ἀπὸ τὴ «βασιλικὴ ὁδὸ» τῶν Πατέρων. Ἀπαιτεῖται νὰ ἔχει μεγάλη ταπείνωση, περίσκεψη καὶ διάκριση ὁ ἀγωνιστής, ὥστε νὰ παραμείνει στὴ βασιλικὴ ὁδὸ τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων, στὴν ἐποχή μας καὶ στὶς ἡμέρες αὐτές, στὶς ὁποῖες εἶναι «κανόνας» νὰ προτείνονται δύο ἐπιλογὲς καὶ ἀμφότερες νὰ εἶναι ἐσφαλμένες. Ἀκοῦμε συχνὰ ὅτι, πρέπει κανεὶς νὰ ταχθεῖ εἴτε ὑπὲρ τῆς «Συνόδου» εἴτε εἶναι ἐναντίον τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Ἢ ὅτι εἴτε εἶσαι μὲ τοὺς «οἰκουμενιστές», εἴτε εἶσαι «φανατικὸς καὶ ζηλωτὴς, οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». Ὡστόσο ὅλες αὐτὲς εἶναι ψευδο-διχοτομήσεις. ‘Όσοι μιλοῦν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὑποθέτουν ὅτι ὑπάρχουν δύο μόνο πιθανὲς τοποθετήσεις, ἀμφότερες ἀκραῖες. Τὸ ἐρώτημα τίθεται ἔτσι ὥστε νὰ ἀναγκαστοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ – ποὺ εἶναι φυσικὰ πολέμιοι τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, νὰ λάβουν μία ἀπὸ τὶς δύο ἀκραῖες αὐτὲς θέσεις – ἐνῶ, οὐσιαστικά, καμία δὲν εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδὸς τῶν Πατέρων.

Ἡ ἁπλὴ καὶ ὀρθὴ ἀπάντηση εἶναι ἡ ἑξῆς: ἀκολουθοῦμε τοὺς ἁγίους Πατέρες, εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν εἴμαστε μεταρρυθμιστές, οὔτε θὰ ἐνδώσουμε στὸν ἐξτρεμισμὸ τοῦ φονταμενταλιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ οὔτε θὰ πέσουμε στὴν παγίδα τοῦ ἀδιάκριτου ζηλωτισμοῦ – διότι καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἄκρα συμβάλλουν στὴ διάβρωση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.

Εἴθε ὅλοι οἱ εἰλικρινεῖς Ὀρθόδοξοι νὰ ἐνστερνιστοῦν τὰ σοφὰ λόγια τοῦ πατρὸς Σεραφεὶμ Ρόουζ καὶ νὰ ἐπικεντρωθοῦν στὸν Χριστὸ καὶ μόνον σ’ Αὐτὸν - συνεργαζόμενοι μὲ ὅλους ὅσοι ὀρθῶς πιστεύουν καὶ ὁμολογοῦν, ὥστε νὰ οἰκοδομοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἑνότητα Αὐτῆς.

πρωτοπρεσβύτερος π. Πέτρος Χὶρς

Πηγή: [μετάφραση: Χαρὰ-Ἀνδριάνα Λιαναντωνάκη, γιὰ τὸ Orthodoxethos.com], orthodoxaustralia.org, Θρησκευτικὰ

Το βίντεο αντικατοπτρίζει μέρος των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του Στρατού Ξηράς. Η επιχειρησιακή εκπαίδευση βελτιώνεται και αναβαθμίζεται συνεχώς, προσαρμοζόμενη στα απαιτητικά δεδομένα του σύγχρονου πεδίου της μάχης. Το βίντεο αφιερώνεται στο προσωπικό, Γυναίκες και Άνδρες, του Στρατού Ξηράς που αποτελούν τον πολλαπλασιαστή ισχύος του και ανταποκρίνονται στο ακέραιο στο καθήκον τους.

Πηγή: Εκπρόσωπος Τύπου Γενικού Επιτελείου Στρατού

Αν από το έτος 1986 που ψηφίσθηκε ο νόμος μέχρι σήμερα, δηλαδή 30 χρόνια, υπολογίσουμε τις 300.000 – 400.000 εκτρώσεις που γίνονται κάθε χρόνο, ο αριθμός των δολοφονημένων εμβρύων είναι 9.000.000 – 12.000.000

Δυστυχώς στους εσχάτους καιρούς συμβαίνει κάτι το απίστευτο. Ψηφίστηκε νόμος (1609) το έτος 1986 που νομιμοποιεί τον φόνο των εμβρύων, δηλαδή επιτρέπει την έκτρωση, βέβαια υπό ορισμένους όρους. Δηλαδή επιτρέπει να σκοτώνωνται άνθρωποι, διότι το έμβρυο είναι άνθρωπος, με την συμμετοχή της μητέρας.

Αν από το έτος 1986 που ψηφίσθηκε ο νόμος μέχρι σήμερα, δηλαδή 30 χρόνια, υπολογίσουμε τις 300.000 – 400.000 εκτρώσεις που γίνονται κάθε χρόνο, ο αριθμός των δολοφονημένων εμβρύων είναι 9.000.000 – 12.000.000, δηλαδή μία Ελλάδα μεγαλύτερη σε πληθυσμό από όσος υπάρχει σήμερα (10.000.000). Η αμαρτία αυτή είναι θανάσιμη και μαζί με τους άλλους αμαρτωλούς νόμους, πολιτικό γάμο, ομοφυλοφιλία κλπ. έφεραν την Ελλάδα μας σε αυτή την λυπηρή κατάσταση.

Τα παιδιά είναι δώρα Θεού και ουδενός ιδιοκτησία. Λέγει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος «…Το τεκείν άνωθεν έχει την αρχήν, από της Θεού προνοίας και ούτε γυναικός φύσις, ούτε συνουσία, ούτε άλλον ουδέν αυταρκές προς τούτό εστιν» (PG 54, 639): Αλλά και ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, λέγει ότι: «… ο Θεός ενεργεί, ο άνθρωπος συνεργεί» (Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Όμως τα έμβρυα είναι ψυχές και οι ψυχές, όπως λέγει ο Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, εκδικούνται. Πέραν του ότι καμμιά γυναίκα που έκαμε αυτή την κακή πράξη (έκτρωση) το ξεπέρασε ποτέ σε όλη την ζωή της.

Ο Άγιος γράφει σε κάποια κυρία:

«Μου γράφεις πως κάτι σε αναστατώνει στον ύπνο. Τρία παιδιά εμφανίζονται μόλις κλείσεις τα μάτια και γελούν μαζί σου, σε κοροϊδεύουν, σε απειλούν και σε τρομάζουν.

Πήγες, είπες, σε έξυπνους ανθρώπους και έψαχνες φάρμακο. Εκείνοι σου είπαν: «Δεν είναι τίποτα»!

Εσύ τους είπες: «Αφού δεν είναι τίποτα διώξτε αυτό το τέρας από μένα! Μα, μπορεί να μη είναι τίποτα εκείνο που δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω ήδη έξι μήνες»; Και εκείνοι σου απάντησαν: «Άλλαξε αέρα, πήγαινε σε χαρούμενες παρέες, να τρέφεσαι καλύτερα. Αυτό είναι απλή υποχονδρία».

Ξέρω, αδελφή, τέτοιους «έξυπνους». Αυτοί έπιασαν στο στόμα τους έτσι μερικές λέξεις όπως «υποχονδρία», «τηλεπάθεια», «αυθυποβολή», με τις οποίες προσπερνούν την αδιαμφισβήτητη πνευματική πραγματικότητα και σε καθημερινή βάση μιλούν στον αέρα, με ελαφρότητα και άγνοια σαν να μιλά το κρασί.

Εγώ πιστεύω ότι αυτά τα τρία παιδιά που εμφανίζονται είναι τα ίδια εκείνα τρία δικά σου παιδιά που εσύ κατά την προσωπική σου ομολογία νέκρωσες, πριν ο λαμπερός ήλιος τα φιλήση ζωντανά. Και αυτά τώρα σε εκδικούνται. Και η εκδίκηση των νεκρών είναι πολύ φρικαλέα!

Επειδή εσύ αυτοαποκαλείσαι διαβασμένη γυναίκα, θα σου μιλήσω από τα βιβλία. Από τα βιβλία θα θυμηθής τον Μάκβεθ η πως το πνεύμα ενός νεκρού ανθρώπου σκότωσε τον Άγγλο βασιλιά. Διάβασες οπωσδήποτε πως ο βασιλιάς Βλάδισλαβ, δολοφόνος του βασιλιά Βλαδίμηρου, δολοφονήθηκε από το πνεύμα του Βλαδίμηρου.

Όμως ίσως διάβασες για την ακόλουθη περίπτωση. Ο Βυζαντινός βασιλιάς Κώνστας είχε αδελφό τον Θεοδόσιο, τον οποίο δεν αγαπούσε, επειδή φοβόταν να μη τον ρίξει από τον θρόνο. Γι’ αυτό ο Κώνστας ανάγκασε τον Θεοδόσιο να γίνει διάκονος. Αλλά ο φόβος δεν άφηνε τον βασιλιά ούτε τότε.

Τελικά ο βασιλιάς αποφάσισε να εγκληματήση. Κανόνισε ώστε να σκοτώσουν τον Θεοδόσιο. Όταν πέτυχε τον δόλιο σκοπό του ανέπνευσε η ψυχή του νομίζοντας ότι για πάντα ελευθερώθηκε από τον αντίπαλό του.

Όμως ο αδαής δεν φαντάστηκε ότι οι νεκροί είναι πιο δυνατοί από τους ζωντανούς και ότι εκείνος που σκοτώνει αθώο άνθρωπο στην πραγματικότητα δεν νικά αλλά παραδίδει τα όπλα μπροστά στον νεκρό. Μετά από αυτό μία νύχτα ο δολοφονημένος διάκονος Θεοδόσιος εμφανίστηκε στον αδελφό του, τον βασιλιά, με ένα ποτήρι αίμα που άχνιζε και φώναξε με φοβερή φωνή: «Πιές αδελφέ»!

Ο βασιλιάς αναπήδησε, ξεσήκωσε όλο το παλάτι, όμως κανένας δεν ήξερε να του πη τίποτα.

Μία άλλη νύχτα επαναλήφθηκε η ίδια σκηνή: Ο διάκονος με ένα ποτήρι αίμα και τη φρικτή κραυγή: «Πιές αδελφέ»!

Ο βασιλιάς ξεσήκωσε όλη την Κωνσταντινούπολη, όμως όλοι τον χάζευαν, όπως εσένα εκείνοι οι έξυπνοι που σε στέλνουν στον καθαρό αέρα και την καλύτερη κουζίνα. Πάλι μία νύχτα επαναλήφθηκε το ίδιο. Τελικά ο βασιλιάς Κώνστας βρέθηκε ξαφνικά ένα πρωί νεκρός στο κρεβάτι του.

Διαβάζεις την Αγία Γραφή; Εκεί έχουν ειπωθή όλα, όλα έχουν εξηγηθή, πως και γιατί οι νεκροί εκδικούνται τους ζωντανούς. Διάβασε άλλη μία φορά για τον Κάϊν, ο οποίος λόγω της δολοφονίας του αδελφού του πουθενά και ποτέ δεν εύρισκε ειρήνη.

Διάβασε πως το πνεύμα του προσβεβλημένου Σαμουήλ εκδικείτο τον Σαούλ. Και πως ο καημένος ο Δαβίδ φρικτά βασανιζόταν, χρόνια και χρόνια, λόγω της δολοφονίας του Ούριε. Και ακόμα θα βρης χιλιάδες και χιλιάδες παρόμοιες περιπτώσεις από τον Κάϊν έως εσένα. Και θα καταλάβης τι σε βασανίζει και γιατί. Θα καταλάβης ότι ο κόσμος των δολοφονημένων είναι πιο δυνατός από τους δολοφόνους τους και εκδικείται φοβερά.

Πρώτα κατάλαβε αυτό και κατανόησέ το. Ύστερα κάνε ο,τι μπορείς για τα σκοτωμένα παιδιά σου.

Και ο ελεήμων Θεός, στον Οποίο δεν υπάρχουν νεκροί, θα σε συγχωρήση και θα σου χαρίση ειρήνη. Και όσο για όλα εκείνα που πρέπει να πράξης ρώτησε την Εκκλησία. Οι ιερείς τα ξέρουν.

Ο Θεός να σε ελεήση».

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος , Greek Press

(Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί περίληψη της Τελικής Απόφασης και βασίζεται σε μια αυτόματη μετάφραση και όχι στην τελική επίσημη μετάφραση. Αναμένουμε να γίνει μια πλήρης αγγλική μετάφραση σύντομα.)

Η Ιερά Σύνοδος της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εξέδωσε την τελική της απόφαση για τη Σύνοδο της Κρήτης και για το κείμενο με τίτλο <Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο.> Με ομόφωνη απόφασή της, και με όλους τους ιεράρχες της παρόντες κατά τη συνάντηση της Συνόδου που έλαβε χώρα στις 15 Νοεμβρίου 2016, η Ιερά Σύνοδος:

1. Υπενθύμισε ότι την 1 Ιουνίου είχε ζητήσει αναβολή της Συνόδου και ότι το ίδιο έπραξαν στη συνέχεια και τρεις ἀλλες τοπικές Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες (τα Πατριαρχεία Αντιόχειας, Γεωργίας και Ρωσίας).

2. Παρατήρησε ότι είχαν προσκληθεί να παρακολουθήσουν τη Σύνοδο αντιπρόσωποι των ΜΜΕ και διάφορες ετερόδοξες θρησκευτικές ομάδες αλλά δεν είχαν προσκληθεί ούτε καν ως παρατηρητές αντιπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, η οποία είναι αναγνωρισμένη ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία από το Βουλγαρικό Πατριαρχείο.

3. Παρατήρησε επίσης ότι το κείμενο με τίτλο <Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο> αρνήθηκαν να το υπογράψουν μια μεγάλη μερίδα ιεραρχών που παρακολουθούσαν τη Σύνοδο, μερικοί από τους οποίους είναι και εξέχοντες Ορθόδοξοι θεολόγοι.

Ακολούθως η απόφαση της Ιεράς Συνόδου αναφέρθηκε με περισσότερη λεπτομέρεια σε διάφορα προβληματικά σημεία του συνοδικού κειμένου. Πιο συγκεκριμένα:

• Όσον αφορά την παράγραφο 4 του κειμένου, η Ιερά Σύνοδος εξηγεί ότι η προσευχή της Εκκλησίας για <ενότητα όλων> δεν σημαίνει την αποκατάσταση της ενότητας με άλλους Χριστιανούς, λες και η ενότητα είναι κάτι που έχει χαθεί από την Εκκλησία, αλλά αυτό που εννοεί είναι την επιστροφή στους κόλπους της αυτών που έχουν εκπέσει, μέσα από το Βάπτισμα, το Χρίσμα και την Θεία Ευχαριστία. Επιπλέον, η Ιερά Σύνοδος δηλώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχτεί τις διάφορες θεωρίες περί αυτής της ενότητας που επικρατούν στους ετερόδοξους, όπως για παράδειγμα την θεωρία της <αόρατης εκκλησίας>, <την θεωρία των κλάδων> και την θεωρία της <ισότητας των δογμάτων> καθώς επίσης και την νεοσύστατη θεωρία της <βαπτισματικής θεολογίας> σύμφωνα με την οποία υπάρχει μια αρχέγονη ενότητα σε <ένα κοινό βάπτισμα>. Η Ιερά Σύνοδος δήλωσε ότι όλες αυτές οι θεωρίες συνδέονται με την διδαχή περί <κτιστής χάρης> του Αγίου Πνεύματος, η οποία έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία. Και, κλείνοντας, η Ιερά Σύνοδος δηλώνει επίσης ότι απορρίπτει την διδαχή που υπήρχε στο Ψήφισμα για τον Οικουμενισμό της Δεύτερης Βατικάνειας Συνόδου καθώς αποτελεί έκφραση της ίδιας λανθασμένης εκκλησιολογικής αντίληψης που αναφέρθηκε παραπάνω.

• Όσον αφορά την παράγραφο 5 του κειμένου, και συγκεκριμένα τη δήλωση ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία συμμετέχει σε οικουμενιστικές πρωτοβουλίες <με στόχο την αναζήτηση> της χαμένης <ενότητας όλων των Χριστιανών>, η Ιερά Σύνοδος την θεωρεί απαράδεκτη και ανεπίτρεπτη, δεδομένου ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει απολέσει ποτέ την ενότητά της. Αντιθέτως, αυτό που συνέβη είναι ότι οι αιρέσεις που εμφανίστηκαν και τα σχίσματα που έγιναν εξέπεσαν από την Εκκλησία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το Σώμα του Χριστού μπορεί ποτέ να απολέσει την αρχέτυπη οντολογική του ακεραιότητα – μια αδιάλυτη ενότητα η οποία υποδηλώνει το άρρηκτο της οντολογικής υπόστασης του Χριστού.

• Όσον αφορά την πολυσυζητημένη παράγραφο 6, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι η φράση <η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ΄ αυτής άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών> στην ουσία αντίκειται στην παράγραφο 1 του ίδιου κειμένου, η οποία δηλώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία Εκκλησία. Τα δόγματα και οι κανόνες της Εκκλησίας καθιστούν αδύνατη την αποδοχή της ύπαρξης πολλών εκκλησιών. Κατά τον ίδιο τρόπο, αυτή η φράση φαίνεται να αντίκειται στην παράγραφο 2 του κειμένου, η οποία δηλώνει ότι <η Ορθόδοξος Εκκλησία θεμελιοί την ενότητα της Εκκλησίας επί του γεγονότος της ιδρύσεως αυτής υπό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και επί της κοινωνίας εν τη Αγία Τριάδι και τοις μυστηρίοις. Η ενότης αύτη εκφράζεται διά της αποστολικής διαδοχής και της πατερικής παραδόσεως και βιούται μέχρι σήμερον εν αύτη.> Η Ιερά Σύνοδος δεν θεωρεί ότι με την προσθήκη της αποδοχής της <ιστορικής ονομασίας> και την εξήγηση ότι οι ετερόδοξες Εκκλησίες και Ομολογίες δεν βρίσκονται σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία διασώζεται το κείμενο από τον κίνδυνο της πλάνης. Αντιθέτως, η αποδοχή της ιστορικής ονομασίας συνεπάγεται κατ’ ανάγκη και την αποδοχή της πραγματικότητας που εκφράζεται από την ονομασία αυτή. Αν αυτοί που υπέγραψαν το κείμενο καταλάβαιναν ότι η αναφορά στην αποδοχή της <ιστορικής ονομασίας> δεν έγινε με σκοπό να συνδεθεί με την ιστορική πραγματικότητα, δηλ. δεν σκόπευε να αναφερθεί σε εκκλησίες, το κείμενο θα έπρεπε να το είχε αναφέρει. Διαφορετικά, η αποδοχή της <ιστορικής ονομασίας> υπονοεί την αναγνώριση της ύπαρξης άλλων Εκκλησιών εκτός από τη Μία Ορθόδοξη Εκκλησία, πράγμα το οποίο βρίσκεται σε εμφανή αντίφαση με την παράγραφο 1 και με τις λέξεις με τις οποίες ξεκινά η παράγραφος 6 (οι οποίες δηλώνουν ότι η Εκκλησία είναι Μία και Ορθόδοξη).

• Όσον αφορά την παράγραφο 12, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι η δήλωση ότι <κατά την διεξαγωγήν των θεολογικών διαλόγων κοινός πάντων σκοπός είναι η τελική αποκατάστασις της εν τη ορθή πίστει και τη αγάπη ενότητος> είναι πολύ απλοϊκή και δεν αντιπροσωπεύει τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της διαδικασίας. Η ενότητα υπονοεί την ενότητα στην πίστη, στον τρόπο σκέψης και στην πράξη σε σχέση με τους δογματικούς ορισμούς και τους κανόνες που έχουν εγκριθεί από τις οικουμενικές συνόδους, καθώς και σε σχέση με τη λειτουργική παράδοση και τη μυστηριακή ζωή εν τω Αγίω Πνεύματι. Ο δρόμος για την επίτευξη της ενότητας περνάει από τη μετάνοια και την ομολογία της Ορθόδοξης πίστης και του Ορθόδοξου βαπτίσματος.

• Όσον αφορά την παράγραφο 12 (σημ. μεταφραστή: το 12 είναι λάθος -εδώ γίνεται αναφορά στην παράγραφο 20), η Ιερά Σύνοδος προτείνει ότι στην πρόταση <Αἱ προοπτικαί τῶν θεολογικῶν διαλόγων… προσδιορίζονται πάντοτε ἐπί τῇ βάσει… τῶν κανονικῶν κριτηρίων τῆς ἤδη διαμεμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως>, η φράση <της ήδη διαμεμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως> θα πρέπει να αντικατασταθεί με τη φράση <της παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας>.

• Όσον αφορά τη συνολική εντύπωση που δημιουργείται από το κείμενο για τις <Σχέσεις>, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι υπάρχουν πολλές ασαφείς εκφράσεις και όροι και πολλές ασυνέπειες ως προς την εκκλησιολογία. Επί πλέον, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι το κείμενο δεν διατυπώνει σαφώς τον κύριο σκοπό και τις ιδρυτικές αρχές των διαφόρων διαλόγων και της συμμετοχής στην οικουμενιστική κίνηση, ο οποίος σκοπός είναι η επιστροφή των ετεροδόξων στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αντιθέτως, το κείμενο, και ειδικά η παράγραφος 16, νομιμοποιεί το <Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών>, στο οποίο, ευτυχώς, δηλώνει η Ιερά Σύνοδος, η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία αποφάσισε προ πολλού να διακόψει τη συμμετοχή της.

• Επίσης, η Ιερά Σύνοδος διαφωνεί με τον περιεκτικό και πολύ σχολαστικό τρόπο με τον οποίο ρυθμίζεται το θέμα του πώς θα πρέπει να διεξάγονται οι διάφοροι διάλογοι, μια σχολαστική προσέγγιση που διατρέχει όλο το κείμενο (τις παραγράφους 9, 10, 11, 12, 13, 14 και 15),

• Τελικά, όσον αφορά την παράγραφο 22, η οποία δηλώνει ότι <η διατήρησις της γνησίας Ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον δια του συνοδικού συστήματος>, η Ιερά Σύνοδος δηλώνει, αντιθέτως, ότι το τελικό κριτήριο για την αποδοχή των Εκκλησιαστικών Συνόδων είναι η επάγρυπνη δογματική συνείδηση όλου του Ορθοδόξου πληρώματος (της πληρότητας του Σώματος). Δηλώνει ότι η Οικουμενική Σύνοδος δεν χορηγεί με αυτόματο ή μηχανικό τρόπο την ορθή εκδοχή της πίστης που διακηρύσσεται από τους Ορθόδοξους χριστιανούς.

Συμπερασματικά, η Ιερά Σύνοδος συνοψίζει την απόφασή της ότι η Σύνοδος της Κρήτης δεν είναι ούτε Μεγάλη, ούτε Αγία, ούτε Πανορθόδοξη με τους ακόλουθους λόγους και εξηγήσεις:

1. Εξαιτίας της μη συμμετοχής κάποιων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και εξαιτίας κάποιων οργανωτικών αντιπερισπασμών και θεολογικών σφαλμάτων. Παρόλα αυτά, η Ιερά Σύνοδος εκτιμά τις προσπάθειες που έχουν γίνει από τους διοργανωτές και τους συμμετέχοντες για να πραγματοποιηθεί η Σύνοδος.

2. Κατόπιν προσεκτικής μελέτης των κειμένων που υιοθετήθηκαν από τη Σύνοδο της Κρήτης, η Ιερά Σύνοδος έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι περιέχουν αποκλίσεις από την Ορθόδοξη παράδοση, από τη δογματική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας και από το πνεύμα και το γράμμα των Οικουμενικών και των Τοπικών Συνόδων.

3. Η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι τα κείμενα που υιοθετήθηκαν από τη Σύνοδο της Κρήτης θα πρέπει να υποβληθούν σε περαιτέρω θεολογική εξέταση και συζήτηση, με σκοπό την τροποποίηση, την επιμέλεια, τη διόρθωση και / η την αντικατάστασή τους με άλλα, καινούργια έγγραφα που βρίσκονται εντός του πνεύματος και της παράδοσης της Εκκλησίας.

Η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο και ζωντανό μέλος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ως μέρος του Σώματος του Χριστού, η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία θα συνεχίσει να βρἰσκεται σε αδελφική, ευχαριστηριακή, πνευματική, δογματικη και κανονική κοινωνία με όλες τις άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, και αυτές που συμμετείχαν στη Σύνοδο της Κρήτης και αυτές που δεν συμμετείχαν. Η Εκκλησία δεν αποτελεί κοσμική οργάνωση αλλά θεϊκό- ανθρώπινο οργανισμό. Στην Πορεία και τη Ζωή της, η Εκκλησία δεν επηρεάζεται και δεν θα πρέπει να επηρεάζεται από πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα και τις σχετικές διχόνοιες τους. Η Κεφαλή της είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι <η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή>.

Τελικά, οι αρχές της αυτοκεφαλίας και της καθολικότητας στη ζωή της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι αντιφατικές αλλά τουναντίον αλληλοσυμπληρώνονται, με τη μια να απορρέει από την άλλη, όντας σε πλήρη ενότητα.

Πηγή: Orthodox Ethos, Ιστολόγιο Κατάνυξις

Ἀναλυτὲς προειδοποιοῦν ὅτι χάκερ μποροῦν νὰ μαντέψουν τὸ νούμερο, τὴν ἡμερομηνία λήξης, ἀλλὰ καὶ τὸν κωδικὸ ἀσφαλείας τῆς πιστωτικῆς ἢ χρεωστικῆς κάρτας σᾶς Visa μόλις μέσα σὲ ἕξι δευτερόλεπτα.  Εἰδικοὶ στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Newcastle στὸ Ην. Βασίλειο ἀναφέρουν ὅτι εἶναι «τρομακτικὰ» εὔκολο νὰ ἐκτεθοῦν διαδικτυακὰ τὰ στοιχεῖα μιᾶς πιστωτικῆς κάρτας Visa. Χρησιμοποιώντας τὴ μέθοδο «guesswork» (μέσω μαντέματος) μὲ ἕνα laptop καὶ πρόσβαση στὸ διαδίκτυο, χάκερ μποροῦν νὰ ἔχουν πρόσβαση στὰ στοιχεῖα σᾶς μόλις μέσα σὲ ἕξι δευτερόλεπτα. Η Distributed Guessing Attack εἶναι μιὰ μέθοδος ποὺ πιθανὸν χρησιμοποιήθηκε καὶ στὴν πρόσφατη ληστεία στὴν τράπεζα Tesco, ὅπου χάθηκαν 2,5 ἑκατ. λίρες.

Οἱ χάκερ χρησιμοποίησαν τὴν DGA γιὰ νὰ προσπεράσουν τὰ χαρακτηριστικὰ ἀσφαλείας ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὶς διαδικτυακὲς ἀπάτες, δίνοντας ἔτσι «πάτημα» γιὰ τὴν ἐπίθεση στὴ βρετανικὴ τράπεζα. Μόνο οἱ κάρτες Visa ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο κενὸ ἀσφαλείαςΜε μιὰ ἔξυπνη brute force ἐπίθεση, οἱ ἐρευνητὲς ἀνακάλυψαν ὅτι....
ἂν οἱ μαντεψιὲς γιὰ τὸν κωδικὸ ἀσφαλείας τῆς κάρτας γίνουν ἀπὸ διαφορετικοὺς ἰστοτόπους, δὲν ἐνεργοποιεῖται τὸ σύστημα ἀσφαλείας τῆς κάρτας. Ἡ διαδικασία συμπεριλαμβάνει ἔλεγχο πολλῶν ἑκατοντάδων συνδυασμῶν ἀπὸ ἡμερομηνίες λήξης καὶ CVV ἀριθμοὺς ἀπὸ διαφορετικὰ sites, ὥστε νὰ ἀποφευχθοῦν τὰ μέτρα ἀσφαλείας γιὰ ἀπάτες.

Οἱ ἐρευνητὲς ἐπεξηγοῦν τὴ μέθοδο σε εργασία τοῦ Ἰνστιτούτου Ἠλεκτρολόγων Μηχανικῶν καὶ Μηχανικῶν Ἠλεκτρονικῶν Ὑπολογιστῶν, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει ὅτι αὐτὴ ἡ μέθοδος hacking δὲν ἀπαιτεῖ κάποιες εἰδικὲς γνώσεις ἢ ἐξοπλισμό, ἀλλὰ μόνο ἕνα laptop καὶ σύνδεση στὸ διαδίκτυο.

Οἱ πιστωτικὲς καὶ χρεωστικὲς κάρτες MasterCard δὲν ἐπηρεάζονται ἀπὸ αὐτὸ τὸ κενὸ ἀσφαλείας, καθὼς μποροῦν νὰ ἐντοπίσουν τὴ συγκεκριμένη μέθοδο ἀκόμα κι ἂν χρησιμοποιοῦνται πολλοὶ διαφορετικοὶ ἰστότοποι. Τὸ συγκεκριμένο σύστημα εἶναι σχεδιασμένο νὰ ἀπενεργοποιεῖται ἔπειτα ἀπὸ περίπου 10 προσπάθειες, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἐρευνητές.

Ὡστόσο, ἡ Visa δὲν εἶναι σχεδιασμένη νὰ ἐλέγχει ταυτόχρονα πολλὰ websites. Ὅπως φαίνεται καὶ στὸ βίντεο παρακάτω, ὁ χάκερ μπορεῖ πολὺ εὔκολα νὰ συλλέξει τὶς ἀπαραίτητες πληροφορίες, δοκιμάζοντας τοὺς διαφορετικοὺς συνδυασμοὺς ἀριθμῶν καρτῶν, CVV καὶ ἡμερομηνιῶν λήξης, ἀποφεύγοντας τὸ ὅριο προσπαθειῶν.

Προτοῦ δημοσιεύσουν τὰ εὐρήματά τους, οἱ ἐρευνητὲς ἐπικοινώνησαν μὲ τὴ Visa. Δυστυχῶς, ἡ ἑταιρεία δὲν ἔδωσε τὴν ἀπαραίτητη προσοχὴ στὴν ἔρευνα. Σὲ ἔνα email ποὺ ἔστειλε στὴν «Independent» ἡ Visaαναφέρει ὅτι «ἡ ἔρευνα δὲν λαμβάνει ὑπ' ὄψιν τῆς τὰ πολλαπλὰ ἐπίπεδα προστασίας ἀπὸ ἀπάτες ποὺ ὑπάρχουν ἤδη στὸ σύστημα πληρωμῶν, καθένα ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ μπεῖ στὴ μέση προτοῦ ὁλοκληρωθεῖ μιὰ συναλλαγὴ στὴν πραγματικότητα».

Ἡ τράπεζα Tesco ἀνέφερε ὅτι ἡ ἀπάτη τὸν περασμένο μήνα ἐπηρέασε 9.000 πελάτες της. Η Visa ὅμως δὲν θέλει νὰ ἀνησυχεῖτε γι' αὐτό: «Τὸ πιὸ σημαντικὸ ποὺ πρέπει νὰ θυμάστε εἶναι ὅτι ἂν ἕνας ἀριθμὸς κάρτας χρησιμοποιηθεῖ σὲ ἀπάτη, ὁ κάτοχος ἀποποιεῖται τὶς εὐθύνες καὶ προστατεύεται».

Πηγή: zougla.gr, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Άλλο ένα θύμα της κουλτούρας “welcome refugees” και “open borders” ήταν η 19χρονη Maria Ladenburger, κόρη του Dr. Clemens Ladenburger, διακεκριμένου δικηγόρου και νομικού συμβούλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που ήταν φοιτήτρια ιατρικής και εργαζόταν εθελοντικά σε hot spot.

Η κοπέλα επέστρεφε με το ποδήλατό της από πάρτι που είχε διοργανώσει το πανεπιστήμιό της στην πόλη Freiburg της Γερμανίας όταν δέχτηκε την επίθεση μέσα σε ένα μονοπάτι. Ο δράστης την βίασε, την έπνιξε και στη συνέχεια πέταξε το άψυχο σώμα της στον ποταμό Dreisam. Όπως αποδείχθηκε, δράστης είναι ένας «17χρονος» Αφγανός «πρόσφυγας». Η αστυνομία έφτασε στη σύλληψή του, καθώς βρήκε πάνω στο φουλάρι της κοπέλας το DNA του.

Τα μεγάλα κανάλια της Γερμανίας - κατά την πάγια τακτική τους - θεώρησαν σκόπιμο να μην αναφέρουν το βιασμό και τη δολοφονία της 19χρονης κοπέλας. Το ARD π.χ., ο μεγαλύτερος δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, υποστήριξε ότι η ιστορία ήταν «πάρα πολύ τοπικής σημασίας» και δεν άξιζε να την μάθει ο γερμανικός λαός.

Η Μαρία και οι γονείς της δραστηριοποιούνταν στο κίνημα “welcome refugees”. Το παρακάτω δοκίμιο εξετάζει τη δολοφονία της στο πλαίσιο της «welcome κουλτούρας».

Υπάρχουν εγκλήματα που δεν μας λένε μόνο για τον δράστη και το θύμα, αλλά και για την κατάσταση της κοινωνίας και της χώρας στην οποία συμβαίνουν. Η ταπείνωση, ο βιασμός και η δολοφονία της 19χρονης φοιτήτριας ιατρικής Maria στο Φράιμπουργκ είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα τέτοιο έγκλημα . Οι ύποπτες και αηδιαστικές προσπάθειες «κατευνασμού» και σχετικοποίησης των υπευθύνων για την «welcome κουλτούρα» και οι πόρνες των μέσων ενημέρωσης δεν πρόκειται να το αλλάξουν αυτό καθόλου. Ακριβώς το αντίθετο: όλη αυτή η χορωδία των αγχωμένων κατευναστών της λαϊκής οργής το μόνο που κάνει είναι να επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι αρμόδιοι που άφησαν τον δολοφόνο να διασχίσει τα σύνορα του κράτους το 2015 γνωρίζουν πολύ καλά την συνενοχή τους σε αυτή την φρικτή πράξη, η οποία δεν ήταν η πρώτη ενός «πρόσφυγα της Μέρκελ» και, δυστυχώς, δεν θα είναι η τελευταία.

Το νεκρό κορίτσι προερχόταν από μια οικογένεια της κοινωνικής ελίτ της Γερμανίας, η οποία πασχίζει να είναι κοσμοπολίτικη, «ανεκτική» και φιλική προς τους ξένους σχεδόν με οποιονδήποτε τρόπο, και ναι, ακόμη και με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό είναι το πνεύμα με το οποίο σίγουρα είχε ανατραφεί η Μαρία, και που ενέπνευσε αυτήν την ελίτ κοπέλα να συμμετάσχει σε εθελοντική εργασία για τους " πρόσφυγες της Μέρκελ ", αναμφίβολα με έναν ειλικρινή και ιδεαλιστικό τρόπο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος - άλλωστε, είναι εντελώς αηδιαστικό - να εκφραστεί περιφρόνηση και σαρκασμός για το θύμα της δολοφονίας μετά θάνατον. Επειδή η Μαρία έκανε μόνο διπλά και τριπλά αυτό που η ισχυρά προστατευμένη καγκελάριος συμβούλεψε τον γερμανικό λαό να κάνει, δηλαδή να επιδιώξει την άμεση επαφή με τους ξένης κουλτούρας "πρόσφυγες". Και μπορεί κανείς επίσης να υποθέσει ότι οι γονείς του νεκρού κοριτσιού δεν είχαν καμία αντίρρηση για τις δραστηριότητές της εκεί.

Ο πατέρας της Μαρίας είναι ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ΕΕ και ενεργός χριστιανός στην επίσημη Καθολική Εκκλησία. Αποδεικνύεται από ένα τεκμηριωμένο κείμενο, ότι είναι ενεργός υποστηρικτής αυτής της «welcome κουλτούρας», η οποία του έχει κοστίσει τώρα την ζωή της κόρης του, πάνω στο άνθος της ηλικίας της. Ούτε αυτό, για χάρη της ευσέβειας και της συμπόνιας, είναι λόγος για περιφρόνηση και γελοιοποίηση. Ωστόσο, υπάρχει επιτακτικός λόγος να θέσουμε το ερώτημα: γιατί οι γονείς της Μαρίας επιλέγουν να μην εκφράσουν κανένα σημάδι θυμού ή απελπισίας μπροστά σε αυτόν τον φρικτά βάναυσο, βίαιο θάνατο του παιδιού τους στη νεκρολογία της; Η Μαρία δεν είχε πέσει θύμα μιας μοιραίας ασθένειας ή ενός τραγικού ατυχήματος, αλλά ενός άγριου δολοφόνου, ο οποίος, μετά την ικανοποίηση του πόθου του, «την πέταξε» σε ένα ποτάμι.

Αυτή η πράξη δεν πρέπει, ακόμη και χάριν της εντολής της χριστιανικής φιλανθρωπίας, να αρνηθεί την οργή για το θύμα, την πρόσκληση για τιμωρία. Όταν η νεκρολογία δημοσιεύτηκε, οι γονείς και οι αδελφές της Μαρίας δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ακόμη ποιος θα συλληφθεί ως δράστης. Αλλά δεν μπορούσαν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο ότι ο δολοφόνος θα ήταν ένας «πρόσφυγας της Μέρκελ». Πρέπει να υπάρχει κάποια εντελώς παράλογη περιφρόνηση, καθώς και άγνοια λόγω ιδεολογίας ώστε να κάνεις έκκληση στη νεκρολογία για δωρεές σε μια τοπική φιλανθρωπική οργάνωση για "πρόσφυγες", ενώ ακόμα υπάρχει αβεβαιότητα για το τι θα προκύψει από την αναζήτηση του δολοφόνου.

[Λέει η νεκρολογία : Αντί για αποστολή λουλουδιών, ζητάμε δωρεές σε ... (Καθολική φιλανθρωπική οργάνωση για εκπαιδευτικό έργο στο Μπαγκλαντές), τραπεζικός λογαριασμός . ..., Ή για ... (πρωτοβουλία ντόπιων μαθητών για τους πρόσφυγες), τραπεζικός λογαριασμός. ..., Λέξη-κλειδί "Μαρία".]

Η οικογένεια έχει τώρα να ζήσει με την αφόρητη αλήθεια για το θάνατο της κόρης τους, δηλαδή το ότι το δικό τους παιδί θυσιάστηκε στην ηθικά-ιμπεριαλιστική ύβρη των φορέων και υποστηρικτών αυτής της «welcome κουλτούρας». Πώς σκοπεύουν να ζήσουν οι γονείς με αυτό το τεράστιο βάρος; Αλλά δεν αφορά μόνο αυτούς τους γονείς της κοινωνικής ελίτ της Γερμανίας. Είναι πολύ περισσότερο το γεγονός ότι εκείνοι οι πολίτες αυτής της χώρας που σκανδαλίζονται γι' αυτό και για άλλα εγκλήματα, θυμώνουν και ανησυχούν βαθιά, θα πρέπει τώρα να περιμένουν να τους απαγορευτεί να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, την απογοήτευση τους και την ανασφάλεια που νιώθουν.

Ό, τι είναι αυτό που εμποδίζει τους γονείς της Μαρίας να δείξουν μια εντελώς φυσική αντίδραση - αυτό που είναι ακόμη απαραίτητο για την επιβίωση του ατόμου και της  κοινωνίας - εμείς, οι αγανακτισμένοι και θυμωμένοι δεν πρέπει να δεχτούμε με οποιοδήποτε κόστος την αντίδραση εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι αποδείχτηκαν εξίσου ανίκανοι και απρόθυμοι να προστατεύσουν τα σύνορα της χώρας μας, καθώς και την κοινωνία από τις αναμενόμενες συνέπειες της εισβολής που θέλησε η Μέρκελ.

Μια χώρα της οποίας οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης προτιμούν να αντιμετωπίσουν  τον βάρβαρο βιασμό και τη δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας ως απλή λεπτομέρεια, είναι μια βαθιά άρρωστη χώρα, που εν μέρει αγωνίζεται για την αυτο-εξόντωσή της. Όσοι σκοπεύουν να αρνηθούν αυτήν την ασθένεια και την παρότρυνση για αυτο-καταστροφή έχουν το δικαίωμα, και δεν πρέπει να διστάσουν να κοντραριστούν με αυτούς, οι οποίοι επιδιώκουν να αρνηθούν την δική τους ευθύνη  για την νεκρή Μαρία. Το έτος 2016 ξεκίνησε με το σοκ των μαζικών σεξουαλικών επιθέσεων αλλοδαπών «προσφύγων» στην Κολωνία και αλλού. Τελειώνει τώρα με μια φοιτήτρια στο Φράιμπουργκ που βιάστηκε και δολοφονήθηκε από έναν νεαρό «πρόσφυγα». Το μήνυμα για το 2017 είναι σαφές για το μέρος της Γερμανίας που εξακολουθεί να θέλει να ζήσει: Όποιος θέλει ακόμα να συνεχίσει να ανέχεται τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης που είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά δεν έχει στο μυαλό του το μέλλον αυτής της χώρας.

Πηγή: http://gatesofvienna.net, Κόκκινος Ουρανός

 «Μια δαιμονική πίστη και μια ψεύτικη εκκλησία ετοιμάζεται να ανατείλει» (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

Οι Ιεράρχες της Ρωσικής Διασποράς Άγιος Φιλάρετος και Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος

«Διανύουμε μια τρομερή περίοδο. Αλλά δεν είναι μόνο επειδή οι δυνάμεις του παγκόσμιου κακού κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο έδαφος στον κόσμο, αλλά ακόμα περισσότερο επειδή – τρομερό να το λέει κανείς! – πολλοί υψηλόβαθμοι ιεράρχες της Εκκλησίας του Χριστού διεξάγουν μια πραγματική προδοσία της ιερής μας Πίστεως και της Εκκλησίας. Μια εντελώς νέα εποχή στον Χριστιανισμό διακηρύσσεται. Σκέφτονται να δημιουργήσουν νέα εκκλησία στην οποία όχι μόνο όλοι οι Ορθόδοξοι πρέπει να μετέχουν, αλλά και οι ετερόδοξοι, και ακόμη και οι Μουσουλμάνοι, οι Εβραίοι και οι ειδωλολάτρες. Μιλάνε επίσης και για κάποιου είδους «διάλογο» με τους άθεους! Με αυτόν τον τρόπο, αντί της αληθινής Πίστεως και της αληθινής Εκκλησίας, μια ψεύτικη πίστη ή, κατά την έκφραση του μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Επισκόπου Θεοφάνους του Εγκλείστου, μια δαιμονική πίστη και μια ψεύτικη εκκλησία, ετοιμάζεται να ανατείλει .

Και είναι σε αυτές τις φοβερές στιγμές που θέλουμε να δούμε στο πρόσωπο σας τον σταθερό και ακλόνητο πνευματικό ηγέτη μας, που θα μας εμπνέει όλους στον ιερό Αγώνα – την ιερή μάχη – για την αληθινή Πίστη και την αληθινή Εκκλησία εναντίον αυτής της ψεύτικης πίστεως και ψεύτικης εκκλησίας.

Αυτό είναι ό, τι θέλουμε! .. Και μόνο αυτό!»

Πηγή: (Από τον Χαιρετιστήριο Λόγο του Αρχιεπισκόπου Συρακουσών και Αγίας Τριάδος Αβερκίου προς τον Άγιο Φιλάρετο Πρωθιεράρχη της Ρωσικής Εκκλησίας εν Διασπορά – 1/14-12-1967)

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς με τον Αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο

«Πρέπει να προβούμε σε αποφασιστική ρήξη με τον Οικουμενισμό, και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με τους συνοδοιπόρους του. Ο δρόμος μας δεν είναι ο δικός τους. Πρέπει να το πούμε αυτό με αποφασιστικότητα και να το δείξουμε με τις πράξεις μας.Μια εποχή πραγματικής ομολογίας έρχεται για μας, μια εποχή που ίσως παραμείνουμε μόνοι και διωκόμενοι. Στο βαθμό που όλες οι Ορθόδοξες Τοπικές Εκκλησίες έχουν πλέον εισέλθει στις τάξεις του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» και έχουν ως εκ τούτου προδώσει την Ορθοδοξία και προσκυνήσει τον Σατανά, έχει έρθει η ώρα της πλήρους απομονώσεώς μας. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με αποστάτες της αληθινής Ορθοδοξία, και πρέπει να είμαστε έτοιμοι, εάν απαιτηθεί, να αναχωρήσουμε στις «κατακόμβες».

Η θέση μας ως μαχητές και ομολογητές της καθαρής και αμόλυντης αλήθειας του Χριστού, μας θέτει κάτω από μεγάλη υποχρέωση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.
Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ένας αληθινός ποιμένας της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού δεν μπορεί ποτέ και δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα, εκτός από τον καθαρό ζήλο για τη δόξα του Θεού και την σωτηρία των ψυχών του ποιμνίου του – σε αυτό και μόνο πρέπει όλες οι σκέψεις του, όλα τα συναισθήματά του και κάθε δραστηριότητα του να κατευθύνεται πάντα»

Πηγή: (Από κείμενο του ιδίου Ιεράρχου γραμμένο το 1969)

Πηγή: Ομολογία, e-Παρακαταθήκη

Εἶναι παρήγορη ἡ ἀναζωπύρωση τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴ νεοελληνική μας γλῶσσα. Καὶ ἀκόμα πιὸ παρήγορο ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον αὐτὸ δὲν ἐξαντλεῖται στοὺς ἀκαδημαϊκοὺς κύκλους. Πληθαίνουν οἱ συμπολῖτες μας ποὺ πονᾶνε τὴ γλῶσσα, μελετοῦν κείμενα, ὁμιλοῦν προσεκτικά, ἀρθρογραφοῦν γιὰ γλωσσικὰ ζητήματα καὶ ἂς μὴν εἶναι γλωσσολόγοι. Ἂς μὴν λησμονοῦμε ὅτι ὁ λαὸς εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς γλώσσας μας. Μὲ πολλὲς θυσίες καὶ ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη φύλαξε τὴ γλῶσσα ὡς θησαυρὸ πολύτιμο. Δὲν τρέφουμε βέβαια ψευδαισθήσεις. Οἱ προσεκτικοὶ ὁμιλητὲς εἶναι λίγοι· εἶναι ὅμως ἡ μαγιά. «Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ». Οἱ κινδυνολόγοι ἴσως μᾶς ψέξουν γιὰ ἐθελοτυφλία. Ὁ γλωσσικὸς ἀφελληνισμός, ἡ λεξιπενία, τὰ λάθη, ἡ ξύλινη γλῶσσα εἶναι μείζονα προβλήματα ποὺ οὐδεὶς δύναται νὰ τὰ ἀγνοήσῃ. Εἶναι ὅμως χρονίζοντα προβλήματα, ποὺ στὸ παρελθὸν ἦταν ὀξύτερα. Τὸ λεξιλόγιο λόγου χάριν τὸν 19ο αἰῶνα ἦταν κατάστικτο ἀπὸ ξένες λέξεις. Καὶ ὅμως ἡ γλῶσσα δὲν χάθηκε! Ἡ γλῶσσα μας δὲν κινδυνεύει. Μέλημά μας, ἂν ἀγαπᾶμε τὴ γλῶσσα μας, εἶναι νὰ ἐγκύψουμε στὰ πραγματικά της προβλήματα καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὰ ἐπιλύσουμε μὲ τὴν ἀρωγὴ ἢ καὶ χωρὶς τὴν ἀρωγὴ τοῦ κράτους. Ἄλλωστε ἡ γλῶσσα εἶναι πολὺ σοβαρὴ ὑπόθεση γιὰ τὴν ἀφήσουμε στοὺς πολιτικούς!

Ἡ γλῶσσα εἶναι φαινόμενο σύνθετο καὶ πολύπλοκο. Συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὸ πολιτισμικὸ περιβάλλον, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα ἑνὸς λαοῦ. Δεδομένου ὅτι ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς διέρχεται μία περίοδο κάμψεως εἶναι ἑπόμενο καὶ ἡ γλῶσσα τοῦ μέσου ὅρου νὰ χαρακτηρίζεται πτοημένη καὶ ἐλλειμματική. Στὶς μέρες μας ποὺ ὅλο καὶ περισσότερο τὸ παρελθὸν μᾶς αἰφνιδιάζει μὲ τὴ δύναμη τῆς ἐπικαιρότητας του ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν παράδοση καὶ τὴ γλῶσσα ἀναρριπίζεται. Εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν αὐξάνονται οἱ συγγραφεῖς ποὺ ἐπιλέγουν τὸ πολυτονικὸ σύστημα γραφῆς, ἐκεῖνοι ποὺ ἀντλοῦν ἐκφραστικὲς δυνατότητες ἀπὸ τὴ δεξαμενὴ τῆς ἀρχαίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑλληνικῆς ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς λοιδορίες τῶν ὀρθόδοξων ψευδοπροοδευτικῶν δημοτικιστῶν ποὺ εὐτυχῶς ἀποτελοῦν εἶδος ὑπὸ ἐξαφάνιση. Κανεὶς σοβαρὸς στοχαστὴς δὲν ἀμφισβητεῖ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὴ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση. Σὲ μᾶς ἐναπόκειται νὰ μετατρέψουμε αὐτὸ τὸ ρεῦμα ἐπιστροφῆς στὴν παράδοση σὲ χείμαρρο.

Μὲ τὴ μετοχὴ στὴ ρωμέικη παράδοση ὁ Ἕλληνας θὰ ἀποκτήσῃ καλλιεργημένη εὐαισθησία ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὴν ἐπίγνωση τοῦ βιωματικοῦ πλούτου ποὺ ἐνυπάρχει στὴν ἀρχαιότερη καὶ πλουσιότερη γλῶσσα τοῦ κόσμου ποὺ μιλιέται ἀδιάκοπα ἐδῶ καὶ τέσσερεις χιλιετίες. Τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι νὰ ἀναζητήσουμε τὸν μίτο ποὺ θὰ μᾶς συνδέσῃ μὲ τὸ γλωσσικό μας παρελθόν. Ἡ συγκομιδὴ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὴ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση εἶναι μᾶλλον φτωχή· περιορίζεται σὲ γραμματικοὺς τύπους καὶ σὲ συντακτικοὺς νόμους. Ἡ ἐπιλογὴ τῶν κειμένων εἶναι ἄστοχη καὶ ἄσχετη μὲ τὰ ἐνδιαφέροντα τῶν μαθητῶν. Τὰ βιβλικὰ καὶ τὰ πατερικὰ κείμενα ἔχουν ἐξοβελιστῇ. Δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαλάθῃ τὴν προσοχὴ καὶ τὸ ἅλμα ποὺ καλεῖται νὰ κάνῃ ὁ μαθητὴς ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ στὴ γλῶσσα τοῦ Πλάτωνα καὶ τοῦ Ξενοφῶντα. Ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν πρέπει νὰ ἀλλάξῃ ἐκ βάθρων. Ἡ μετάβαση ἀπὸ τὴν νέα στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ ἐπιβάλλεται νὰ γίνῃ ὁμαλά· τὰ παιδιὰ νὰ ἔλθουν σὲ ἐπαφὴ πρῶτα μὲ τὰ ἔργα τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Βυζηινοῦ, ἐν συνεχείᾳ μὲ βιβλικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα καὶ τέλος μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς. Στὴ διδασκαλία νὰ δοθῇ ἔμφαση στὸ περιεχόμενο καὶ στὶς διαδρομὲς τῶν λέξεων. Μόνο ἔτσι θὰ κερδίσουμε τοὺς μαθητές. Ἡ συλλογὴ τῶν κειμένων ἔχει ἤδη ξεκινήσει. Ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» πρωτοστατεῖ σὲ αὐτὴν τὴν προσπάθεια. Πληροφορούμαστε ὅτι σὲ ἀρκετὲς ἐνορίες διδάσκονται ἀρχαῖα ἑλληνικά. Ἂν κάθε ἐνορία δημιουργήσῃ ἕνα φροντιστήριο ἀρχαίων ἑλληνικῶν τότε θὰ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἀληθινὴ ἐπανάσταση. Ὅπως ἐλέχθη ἀνωτέρω ὁ γλωσσικὸς ἀφελληνισμὸς ἀποτελεῖ πρόβλημα, καὶ μάλιστα σοβαρό. Χωρὶς σὲ καμμία περίπτωση νὰ εἴμαστε ὀπαδοὶ τοῦ γλωσσικοῦ σωβινισμοῦ εἶναι ἐπιβεβλημένο νὰ ἀντιδράσουμε στὴ μόδα τῆς ἄκριτης μεταφύτευσης ξένων λέξεων στὴν ἑλληνική. Γιατὶ νὰ λέμε γκάλοπ καὶ ὄχι δημοσκόπηση, ἴντερνετ καὶ ὄχι διαδίκτυο, σλίπινγκ μπάγκ καὶ ὄχι ὑπνόσακο, ἔξιτ πόλ καὶ ὄχι μεταδημοσκόπηση.

Ἐνδεχομένως κάποιοι νὰ μᾶς χαρακτηρίσουν οὐτοπιστές. Στὶς ἀρχὲς τοῦ προηγούμενου αἰῶνα ἐπιφανὴς φιλόλογος ἀναμφισβήτητου κύρους θεωροῦσε ἀδύνατον νὰ μποῦν στὸ στόμα τῶν Ἑλλήνων οἱ λέξεις ἐφημερίδα, λεωφορεῖο καὶ ταχυδρομεῖο. Καὶ ὅμως διαψεύσθηκε. Ἀξίζει νὰ ἐπαινέσουμε τὴν ἐξαιρετικὴ ἐργασία τοῦ Κέντρου Ἐρεύνης Ἐπιστημονικῶν Ὅρων καὶ Νεολογισμῶν τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν καὶ τοῦ περιοδικοῦ ποὺ ἐκδίδει. Μέσῳ τοῦ διαδικτύου οἱ προτάσεις τοῦ Κέντρου μποροῦν νὰ διαδοθοῦν στὸ εὐρὺ κοινό. Ἡ κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ εἶχε ὀλέθριες συνέπειες. Τὸ πολυτονικὸ μαζὶ μὲ τὴν ἱστορικὴ ὀρθογραφία ἀποτελοῦν τὰ πιὸ ἁπτὰ τεκμήρια τῆς διαχρονικῆς συνέχειας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Μὲ τοὺς τόνους ἀποφεύγονται νοηματικὲς συγχύσεις καὶ δυσκολίες στὴν ἀνάγνωση. Μὲ τὰ πνεύματα ὁ ἀναγνώστης κατανοεῖ εὐκολότερα τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων. Ἡ μονοτονικὴ γραφὴ ἀποτελεῖ ἐμπόδιο γιὰ τὴ μελέτη τῶν κειμένων ποὺ εἶναι γραμμένα σὲ πολυτονικό.

Ἡ ἐκμάθηση τοῦ πολυτονικοῦ δὲν εἶναι δύσκολη. Μέσα σὲ λίγα μαθήματα μποροῦμε νὰ μάθουμε τὸ πολυτονικό. Στὴν ἱστοσελίδα http://www.polytoniko.org ὁ γλωσσοδίφης μπορεῖ σὲ δέκα ἁπλᾶ μαθήματα νὰ μάθῃ τὸ πολυτονικό. Οἱ γονεῖς νὰ ἐθίζουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ μικρὴ ἡλικία νὰ διαβάζουν πολυτονικὰ κείμενα ὥστε νὰ ἐξοικειωθοῦν μὲ αὐτά (προσευχές, βίους Ἁγίων κ.ἄ). Λάθη γραμματικά, συντακτικὰ καὶ ὀρθογραφικὰ γίνονταν καὶ θὰ γίνωνται. Ἡ γλῶσσα μας εἶναι δύσκολη καὶ εἶναι λογικὸ τὰ λάθη νὰ θεωροῦνται συγγνωστά. Ὁ ἀγῶνας ὅμως νὰ τὰ ἀποφεύγουμε εἶναι μιὰ πολὺ καλὴ ἄσκηση τοῦ νοῦ ποὺ μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ παρανοήσεις καὶ παρεξηγήσεις. Ὑπάρχουν ἀρκετὰ χρήσιμα βοήθηματα στὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ ἀνατρέξῃ ὁ ἐνδιαφερόμενος. Εἴμαστε προνομιοῦχοι μέσα στὸν κόσμο· μιλᾶμε τὴν ἀρχαιότερη καὶ πλουσιότερη γλῶσσα. Τὸ ἂν θὰ διαχειριστοῦμε ἐπάξια τὴ γλωσσικὴ παρακαταθήκη τῆς Ρωμηοσύνης ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμό μας.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τό ἔχουμε ἤ ὄχι ἀκόμη;

Ὅταν φωνάζαμε ὅτι οἱ Μ.Κ.Ο. εἶναι παραμάγαζα τοῦ Σόρος…
Ὅταν λέγαμε ὅτι εἶναι μία καλὰ στημένη μπίζνα, μὲ πολλὰ λεφτά…
…μάλλιαζε ἡ γλῶσσα μας νὰ λέμε πὼς ἄλλο οἱ πρόσφυγες κι ἄλλο οἱ λαθρομετανάστες (ποὺ ἀνάμεσά τους ἔχουν ἤδη ἐντοπισθεῖ, σὲ ἄπειρες περιπτώσεις, μέλη τοῦ ISIS ἠ γενικότερα ἀκραῖοι ἰσλαμιστές)…
… ὅταν βραχνιάζαμε νὰ φωνάζουμε ὅτι τὸ προσφυγικό, ἔτσι ὅπως ἔχει στηθεῖ σήμερα, εἶναι ὅπλον ἀσυμμέτρου πολέμου καὶ ὅτι ὑπάρχουν ὁλόκληρες μελέτες, ἀπὸ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμα καὶ δεξαμενὲς σκέψεως…
…ἤμασταν ἀκραῖοι, συνωμοσιολόγοι, ἀπάνθρωποι, χωρὶς αἰσθήματα καὶ φασίστες…

Πᾶρτε τώρα στὴν μάπα τοὺς «φιλανθρώπους» τῶν Μ.Κ.Ο., ἀνάμεσα στοὺς «Ἰατροὺς χωρὶς Σύνορα» (Médecins Sans Frontières) καὶ Save the Children.
Γιὰ αὐτὴν εἶχα ἀναρωτηθῆ ἀπὸ τὸ 2015:

Μ.Κ.Ο. πού σώζουν παιδιά ἤ καλοστημένες …ἐπιχειρήσεις κατασκοπείας καί ἐλέγχου κρατῶν;

Κάτι Παράξενο Συμβαίνει στην Μεσόγειο – ΜΚΟ μεταφέρουν λαθραία μετανάστες στην Ευρώπη σε βιομηχανική κλίμακα (VIDEO) Μετάφραση ο Γιώργος του Κλικ

Επί δυο μήνες, χρησιμοποιώντας το marinetraffic.com , παρακολουθήσαμε τις κινήσεις πλοίων ιδιοκτησίας δυο ΜΚΟ και δεδομένα από το data.unhcr.org. Παρατηρήσαμε τις καθημερινές αφίξεις Αφρικανών μεταναστών στην Ιταλία. Αυτό που βρήκαμε ήταν μια μεγάλη απάτη και μια παράνομη επιχείρηση διακινήσεως ανθρώπων.

ΜΚΟ, λαθρέμποροι και μαφία σε συνεννόηση με την ΕΕ μετέφεραν χιλιάδες παρανόμων (μεταναστών) στην Ευρώπη υπό την δικαιολογία διασώσεως ανθρώπων και με την βοήθεια της ιταλικής ακτοφυλακής που συντόνιζε τις δραστηριότητές τους.

Οι λαθρέμποροι ανθρώπων, επικοινωνούν με την Ιταλική ακτοφυλακή προκαταβολικά για να λάβουν υποστήριξη και να αναλάβουν το αμφίβολο φορτίο τους. Τα πλοία των ΜΚΟ οδηγούνται στο «σημείο διασώσεως» ακόμα και αν αυτοί που πρέπει να διασωθούν ευρίσκονται ακόμα στην Λιβύη. Τα 15 πλοία που παρακολουθήσαμε και ανήκουν ή έχουν ενοικιασθεί από ΜΚΟ παρατηρήθηκαν να αφήνουν τα ιταλικά λιμάνια τους, να κατευθύνονται νότια, να σταματούν λίγο πριν φθάσουν στις λιβυκές ακτές, να φορτώνουν το ανθρώπινο φορτίο τους, και να επιστρέφουν πίσω 260 μίλια προς Ιταλία παρόλο που το λιμάνι του Zarzis στην Τυνησία ευρίσκεται μόλις 60 μίλια από το σημείο διασώσεως.

Οι οργανώσεις για τις οποίες μιλάμε είναι: MOAS , Jugend Rettet, Stichting Bootvluchting, Médecins Sans Frontières, Save the Children, Proactiva Open Arms, Sea-Watch.org, Sea-Eye και Life Boat.

Η πραγματική πρόθεση εκείνων που ευρίσκονται πίσω από τις ΜΚΟ δεν είναι σαφής. Ο στόχος τους μπορεί να είναι το χρήμα, και δεν θα μας έκανε εντύπωση αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μπορεί επίσης να υπάρχουν πολιτικά κίνητρα. Οι δραστηριότητες της οργανώσεως MOAS, με έδρα την Μάλτα, που διακινεί κόσμο προς Ιταλία είναι η καλλίτερη εγγύηση ότι οι μετανάστες δεν θα εμφανισθούν στις ακτές της Μάλτας. Η MOAS διοικείται από έναν Μαλτέζο αξιωματικό του ναυτικού γνωστό στην Μάλτα για την κακομεταχείριση των μεταναστών. Είναι επίσης πιθανόν αυτές τις οργανώσεις να τις διαχειρίζονται αφελείς «φιλάνθρωποι» που δεν καταλαβαίνουν ότι προσφέροντας τις υπηρεσίες τους λειτουργούν σαν μαγνήτης για κόσμο από την Αφρική και έτσι, θέλοντας και μη, προκαλούν περισσοτέρους θανάτους, χωρίς να αναφέρουμε ότι οι ενέργειες τους αποσταθεροποιούν την Ευρώπη.

Όσο και ευγενείς και να είναι οι προθέσεις αυτών των οργανώσεων, οι δραστηριότητλες τους είναι εγκληματικές καθώς οι περισσότεροι από αυτούς τους μετανάστες δεν έχουν τις προϋποθέσεις για άσυλο και θα καταλήξουν στους δρόμους στην Ρώμη ή το Παρίσι και θα υπονομεύσουν την σταθερότητα της Ευρώπης ανεβάζοντας τις κοινωνικές εντάσεις που υποκινούνται από τον ρατσισμό.

Οι Βρυξέλλες έχουν φτιάξει μια ειδική νομοθεσία που προστατεύει εκείνους που διακινούν ανθρώπους από διώξεις. Σε ένα ειδικό κομμάτι της αποφάσεως της ΕΕ με τίτλο «Έρευνα και Διάσωση», το κείμενο λέει ότι «οι κάτοχοι ιδιωτικών πλοίων και οι ΜΚΟ που βοηθούν σε θαλάσσιες διασώσεις στην Μεσόγειο Θάλασσα δεν διακινδυνεύουν να τιμωρηθούν επειδή προσφέρουν αυτή την βοήθεια».

Κατά τους δυο μήνες της παρατηρήσεώς μας, καταγράψαμε τουλάχιστον 39.000 Αφρικανούς που μεταφέρθηκαν λαθραία στην Ιταλία, πράγμα που έγινε με την πλήρη συναίνεση των Ιταλικών και Ευρωπαϊκών αρχών.

Πλοία που χρησιμοποιούνται μόνιμα από τις ΜΚΟ έξω από τα παράλια της Λιβύης

Το Phoenix είναι ένα από τα δυο πλοία της MOAS. Παρατηρείται κανονικά στα εγχώρια ύδατα της Λιβύης. Είναι νηολογημένο στο Belize, της Νοτίου Αμερικής. Εντούτοις ανήκει και λειτουργεί σε Μαλτέζους που το χρησιμοποιούν για μεταφορά μεταναστών στην Ιταλία. Website: MOAS

Το Topaz Responder, μήκους 51 μέτρων για επιχειρήσεις αμέσου ανάγκης με δυο λέμβους διασώσεως υψηλής ταχύτητας. Χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Είναι ένα από τα τρία φέρι που μπορούν να μεταφέρουν 100αδες ανθρώπους σε ένα «ταξείδι». Είναι νηολογημένο στα Νησιά Marshall. Website: MOAS

Το Iuventa είναι νηολογημένο υπό την σημαία της Ολλανδίας και το κατέχει η γερμανική ΜΚΟ Jugend Rettet. Website: Jugend Rettet.

Το Golfo Azzurro χρησιμοποιείται από την Ολλανδική ‘Boat Refugee Foundation’. Το Golfo Azzurro λειτουργεί υπό σημαία Παναμά. Η Boat Refugee Foundation ναυλώνει το πλοίο για ένα συμβολικό ποσό. Website: Bootvluchteling.

Το Dignity 1 είναι νηολογημένο υπό σημαία Παναμά. Πιστεύουμε ότι ανήκει στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Website: MSF.

Το Bourbon Argos, ένα πλοίο των Γιατρών χωρίς Σύνορα. Είναι ένα από τα τρία πλοία που χρησιμοποιούνται για την μεταφορά του κόσμου από μικρότερα πλοία, στην Ιταλία. Είναι νηολογημένο υπό σημαία Λουξεμβούργου. Website: MSF.

Το Aquarius είναι ένα από τα πολλά πλοία των Γιατρών χωρίς Σύνορα. Είναι νηολογημένο υπό την σημαία του Γιβραλτάρ. Website: MSF.

Το Vos Hestia πλοίο έρευνας και διασώσεως, μισθωμένο από την φιλανθρωπική οργάνωση Save The Children, όπως πολλά πλοία των ΜΚΟ είναι υπό την επίβλεψη της Ιταλικής Ακτοφυλακής. Website: Save the Children.

Η Proactiva Open Arms διαχειρίζεται το Astral. Παρατηρήσαμε το Astral πολλές φορές σε λιβυκά χωρικά ύδατα. Το πλοίο εξαφανίσθηκε συχνά από τα websites εντοπισμού του AIS. Website: Proactiva Open Arms.

Το MS Sea-Watch I ανήκει σε μια οργάνωση με βάση το Βερολίνο. Συνεργάζεται στενά με το Watch The Med, ένα υπερεθνικό δίκτυο ανθρώπων που πολεμούν εναντίον του καθεστώτος συνόρων στην Ευρώπη και απαιτούν ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση στην Ευρώπη. Website: Sea-Watch.

Το MS Sea-Watch II ανήκει σε μια οργάνωση με βάση το Βερολίνο. Συνεργάζεται στενά με το Watch The Med, ένα υπερεθνικό δίκτυο ανθρώπων που πολεμούν εναντίον του καθεστώτος συνόρων στην Ευρώπη και απαιτούν ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση στην Ευρώπη. Website: Sea-Watch.

Το Audur είναι νηολογημένο υπό σημαία Ολλανδίας. Δεν γνωρίζουμε σε ποιον ανήκει το πλοίο.

Το MS Sea-Eye ανήκει στην Sea-Eye-eV. Ο Michael Buschheuer από το Regensburg της Γερμανίας και μια ομάδα φίλων ίδρυσαν την μη κερδοσκοπική οργάνωση θαλασσίου διασώσεως Sea-Eye-eV. Website: Sea-Eye.

Το Speedy είναι ένα ταχύπλοο που ανήκει στην Sea-Eye-eV. Το πλοίο έχει κατασχεθεί από την Λιβυκή κυβέρνηση. Website: Sea-Eye.

Το Minden ανήκει στην γερμανική οργάνωση LifeBoat. Το πλοίο είναι νηολογημένο υπό σημαία Γερμανίας. Website: Lifeboat.

Περισσότερες πληροφορίες:

Τον Οκτώβριο ανακαλύψαμε ότι 4 ΜΚΟ έπαιρναν κόσμο μέσα στα χωρικά ύδατα της Λιβύης. Έχουμε αποδείξεις ότι αυτοί οι λαθρέμποροι κοινοποιούσαν την δράση τους εκ των προτέρων στις Ιταλικές αρχές. Δέκα ώρες πριν φύγουν οι μετανάστες από την Λιβύη, η Ιταλική ακτοφυλακή καθοδηγούσε τις ΜΚΟ στο σημείο «διασώσεως»: Πλήρης περιγραφή “Caught in the act: NGOs deal in migrant smuggling”

Η οργάνωση MOAS έχει στενές επαφές με την “Blackwater”, διάσημο στρατιωτικό εργολάβο των ΗΠΑ, τον στρατό των ΗΠΑ και το ναυτικό της Μάλτας. Πλήρης περιγραφή: “The Americans from MOAS ferry migrants to Europe”

Υπάρχει πλήρης περιγραφή για τα εμπλεκόμενα πλοία: “NGOs Armada operating off the coast of Libya” και για το πως ο κόσμος ενθαρρύνεται να έλθει στην Ευρώπη: “Death road to Europe promoted on the web”

Via GEFIRA

Πηγή: GEFIRA μέσω zerohedge

τελευταία ἔξοδος

Εδώ εκπαιδευθήκαμε στον εθελοντισμό, τζάμπα εντελώς δουλειά για να πλουτίζουν τα τσακάλια πίσω από τις Μ.Κ.Ο..

Πόσο τρυφερό να απασχολείσαι συνεχώς, να δωρίζεις τον εαυτό σου, να πληρώνεσαι με ευχαριστίες αλλά τις υποχρεώσεις σου μόνο σε χρήμα.

Δικαιώματα κομμένα αλλά ραμμένα στα μέτρα εκμεταλλευτών.

Πηγή: Φιλονόη καὶ Φίλοι