Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἡ θεϊκὴ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας βγῆκε ἀπὸ τοὺς τοίχους τοῦ Ὑπερώου τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἄρχισε νὰ κατακτᾶ τὸν κόσμο. Θαῦμα ἀσύλληπτο! Οἱ πρώην δειλοί, λιοντάρια! Οἱ ψαράδες, θεολόγοι· οἱ ἀγράμματοι, σοφοί.

Μυστήριο!

Μία παράδοξη βουή, σὰν νὰ φυ­σοῦ­σε βίαιος ἄνεμος· καὶ μυστηριώδεις γλῶσ­σες σὰν γλῶσσες φωτιᾶς. Ἡ ἀνερ­μήνευτη βουὴ γέμισε τὸ σπίτι καὶ οἱ πύρινες γλῶσσες διαμοιράσθηκαν στὰ κε­­­φάλια τῶν περίπου 120 ­ἀνθρώπων ποὺ ἦταν συγκεντρωμένοι ἐκεῖ καὶ ἀ­­ποτελοῦσαν τὴν πρώτη Ἐκκλησία.

Οὔτε ἄνεμος ἦταν οὔτε φωτιά.

Ἢ μᾶλλον ἦταν ἄνεμος ἄλλης ποιότητος, θεϊκός· καὶ θεϊκὲς οἱ φλόγες. Συμβολικὰ στοιχεῖα καὶ σχήματα γιὰ νὰ δηλώσουν ὅτι ἦρθε αἰσθητότερα στὸν κόσμο τὸ τρίτο Πρόσωπο τοῦ Ἑνὸς ἐν Τριάδι Θεοῦ, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας», ὅπως τὸ εἶχε ὀνομάσει ὁ Κύριος, προκειμένου νὰ ὁδηγήσει τὴν Ἐκκλησία Του «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ις΄ 13).

Ἦρθε!

Ὡς βίαιος ἄνεμος γιὰ νὰ σαρώσει τὴν αὐτοκρατορία τοῦ κακοῦ. Ὡς φωτιὰ γιὰ νὰ φωτίσει τὸ νοῦ τῶν πιστῶν καὶ νὰ κατακάψει τὴ σατανικὴ πλάνη.

Ἔτσι ἄρχισε ἡ κατάκτηση τοῦ κόσμου καὶ ἁπλώθηκε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἡ σατανικὴ ἀντίδραση μανιώδης! Ἀρχικὰ ἐπιχείρησε νὰ πνίξει τὴν Ἐκκλησία στὸ αἷμα τῶν παιδιῶν της, νὰ τὴ θάψει στὶς στοὲς τῶν Κατακομβῶν καὶ τὶς ἀρένες τοῦ Κολοσσαίου. Ὅταν σ᾿ αὐτὸ ἀπέτυχε, ξεσήκωσε τὶς πλάνες τῶν αἱρέσεων. Τιτανομαχία!

Ἕνα-ἕνα τὰ αἱμοβόρα παιδιὰ τοῦ σατανᾶ ἄρχισαν νὰ ἐπιτίθενται σὰν ἄγριοι λύκοι στὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ὑπῆρξε πλάνη ποὺ νὰ μὴν κήρυξαν. Δὲν ὑπῆρξε διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας ποὺ νὰ μὴν τὴ διέδωσαν ὕπουλα καὶ μεθοδικά. Κανένα ψέμα, καμία ἀπάτη, καμία συκοφαντία δὲν ἄφησαν ποὺ νὰ μὴ χρησιμοποιήσουν. Ὄχι μία καὶ δύο – ἀναρίθμητες φορές!

Τί πέτυχαν; Συντρίφθηκαν! Οἱ θεοφό­ροι Πατέρες, μὲ τὸν φωτισμό, τὴν ἔ­­­μπνευση, τὴν καθοδήγηση τοῦ Πνεύματος, διέλυσαν τὰ σχέδιά τους, φανέρωσαν τὴν κακοήθειά τους, ἀνέτρεψαν τὰ ἀληθοφανὴ ἀλλὰ ψευδὴ καὶ ὑποκριτικὰ ἐπιχειρήματά τους. Ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη οἱ μεγάλες αἱρέσεις ἐπιστράφηκαν στὸν πατέρα τους, τὸν διάβολο, ἀπογυμνωμένες ἀπὸ τὴ δολερὴ ἐμφάνισή τους. Τόσους αἰῶνες, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας» ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» καὶ κρατᾶ ἀνόθευτη τὴν ἀληθινή, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη.

Στοὺς καιρούς μας, ἔπειτα ἀπὸ ἱκανὸ διάστημα, ὁ διάβολος ἀναθάρρησε καὶ ξανάπιασε τὸ ὅπλο τῶν αἱρέσεων. Μὰ μὲ ἄλλη μορφὴ τώρα. Ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα μηχανεύεται τὴ νόθευση τῆς πίστεως μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης. Προωθεῖ τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς σχηματισμοὺς τῆς Δύσεως ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης.

Τὸ φαινόμενο ὀνομάζεται «οἰκουμε­νισμὸς» καὶ ἀποτελεῖ τὸν χειρότερο ἐ­­­χθρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας μέχρι ­σήμερα, ἀ­κριβῶς διότι ἐκμεταλλεύεται τὴν ἔν­­νοια τῆς ἀγάπης. Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ­μπο­ρεῖ νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ ­αἱ­­­ρετικοὶ σχηματισμοὶ τὴν πλάνη τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὸ πατρικό τους σπίτι, ὁ οἰκουμενισμὸς ἔγινε ἀνεκτὸς τόσες δεκαετίες τώρα. Ὅμως ἡ κατάσταση στὶς μέρες μας δείχνει νὰ ἔχει ἐκτροχιασθεῖ πλήρως. Εἶναι φανερὸ πιὰ ὅτι «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας» εἶναι ἀπὸν ἀπὸ αὐτὸ τὸ κίνημα. Οἱ αἱρετικοὶ ὄχι μόνο δὲν ἀλλάζουν, ἀλλὰ καὶ χειροτερεύουν. Ὁ Προτεσταντισμὸς ἔχει ἀποστατήσει παντελῶς. Καὶ ὁ Παπισμὸς παίζει θέατρο στὴ μεγάλη σκηνὴ τῆς πολιτικῆς διπλωματίας. Εἶναι ἀδύνατο νὰ παραμένει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σ᾿ αὐτὲς τὶς λεγόμενες «ἐκκλησίες», ἐνεργούμενα τῆς δαιμονικῆς ὑποκρισίας.

Καὶ εἶναι λοιπὸν ἀνάγκη ἐπείγουσα νὰ σταματήσει ἀμέσως ἡ ξέφρενη αὐτὴ οἰκουμενιστικὴ πορεία. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ φέρει καὶ τὴν καίρια εὐθύνη, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποτολμήσει νὰ διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν χῶρο τῆς ραγδαίως ἐπιδεινούμενης πλάνης. Γιὰ νὰ μένει πάντοτε ἐδῶ ποὺ πνέει «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας».

Πηγή: http://osotir.org/keimena/orthodoxi-pisti/item/33332-t-pne-ma-t-s-litheias-s-kklisies-pokrisias

Εκοιμήθη σήμερα 8 Ιουνίου 2014 ο προηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου του Αγίου Ορους, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης. Τα τελευταία χρόνια ο γέροντας Γεώργιος ταλαιπωρούνταν με σοβαρά προβλήματα υγείας και για το λόγο αυτό τον περασμένο Μάρτιο αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τα καθήκοντα της ηγουμενίας του.

Ο π.Γεώργιος με παρελθόν στον κόσμο αξιοσημειώτης ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας επί τριάντα και πλέον έτη καθηγούνταν της εξαίρετης αδεφλότητας και μιας οικογένειας -κυψέλης με αδελφούς -πνευματικές μέλισσες, εμπνέοντας αυτούς σε κάθε λειτούργημα, έργο και διακόνημα και ατέρμονου αγώνα της μοναδικής Αθωνικής Πολιτείας.

Το σκήνωμα εκτίθεται στο μετόχι της Ιεράς Μονής στη Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης.

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί την Κυριακή 8 Ιουνίου στις 17.00, ενώ τις πρώτες πρωινές ώρες το λείψανο του μακαριστού π. Γεωργίου θα μεταφερθεί για ενταφιασμό στο Άγιο Όρος. Αιωνία η μνήμη του αγίου Γέροντος .

Για εμάς τους Ορθοδόξους, οι ''αδελφικοί'' εναγκαλισμοί, οι συμπροσευχές και οι κοινές διακηρύξεις του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον πάπα, δεν είναι θέμα πολιτικό ή κοινωνικό. Ούτε είναι θέμα θρησκευτικό, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Είναι ζήτημα που αφορά στην γνησιότητα και ακεραιότητα της Πίστης μας. Συνεπώς, πάνω απ' όλα, είναι θέμα Εκκλησιαστικό.

Και ποια είναι η διαφορά του θρησκευτικού από το Εκκλησιαστικό; Δεν είναι το ίδιο πράγμα;

1ον). Το Εκκλησιαστικό Γεγονός έχει να κάνει με την οντολογία του ανθρώπου, δηλαδή με τους λόγους και τον σκοπό της υπάρξεώς του. Ενώ, αυτό που λέμε θρησκεία, συνιστά εκφύλιση του Εκκλησιαστικού γεγονότος προς την κατεύθυνση του συναισθήματος.

2ον). Ο πιστός μέσα στην καρδιά του έχει την ελπίδα. Ενώ ο θρησκευόμενος λέει ότι είναι αισιόδοξος. Η ελπίδα είναι συστατικό της εκκλησιαστικής μας ζωής και αναφέρεται σε Θεόν ζώντα. Ενώ η αισιοδοξία είναι προϊόν ψυχολογικών διεργασιών και σχετίζεται με το εγώ.

3ον). Η Εκκλησία , ως Σώμα Χριστού, προσφέρει στον άνθρωπο σωτηρία από την φθορά και τον θάνατο. Ενώ η θρησκεία, ως εκκοσμίκευση του Εκκλησιαστικού Γεγονότος, συνιστά απλά και μόνον μία φτηνή και εντελώς επιπόλαια ψυχολογική αναπλήρωση.

4ον). Το έργο της σωτηρίας, μέσα στην Εκκλησία, βασίζεται στην Θεία Χάρη και οι πιστοί από την πλευρά τους καλούνται, οικειοθελώς, να προσφέρουν την ταπείνωση και την υπακοή τους στο θέλημα του Θεού.

Ενώ αντίθετα η θρησκεία, ως συναισθηματική παραφθορά της αποκαλυμμένης Αλήθειας, έχει εγωϊσμό και ανθρωπαρέσκεια: Ζητάει αγώνες ηθικούς, απορρίπτει την Θεία Χάρη και θεοποιεί τον ανθρώπινο παράγοντα.

5ον). Η Εκκλησία έχει ασκητική και φιλότιμο. Ενώ η θρησκεία έχει καλές πράξεις και αναμονές θεϊκών ανταποδόσεων γι' αυτές.

6ον). Η Εκκλησία έχει απλότητα και το πολίτευμά της δεν είναι πολίτευμα αυτού του κόσμου. Ενώ η θρησκεία έχει επίδειξη, δημόσιες σχέσεις και διαπλοκή με την εξουσία.

7ον). Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο. Η θεραπευτική της ορίζεται με ακρίβεια από αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, από το ιερό Πηδάλιο και από την Παράδοση των Αγίων Πατέρων. Διέπεται, δηλαδή, από Ιερούς Κανόνες, σταθερούς και αιωνίους.

Ενώ η θρησκεία, ως προϊόν ανθρώπινης επινόησης και όχι ως Πίστη εξ αποκαλύψεως, αδυνατεί να θεραπεύσει τον Άνθρωπο. Βάζει στην άκρη την Πατερική Παράδοση και εφαρμόζει το γνωστό ''ο σκοπός αγιάζει τα μέσα''. Δικαιολογεί, δηλαδή, διαφορετικές κατά περίπτωση συμπεριφορές, ανάλογα με πεποιθήσεις προσωπικές, ανάλογα με εφήμερα οικονομικά ή γεωπολιτικά συμφέροντα, ανάλογα με την βούληση των εκάστοτε ισχυρών.

8ον). Στην Εκκλησία συμπορεύεσαι με αμαρτωλούς αγωνιστές της Αγιότητας. Ενώ στην θρησκεία συναντάς αυτοείδωλα.

9ον). Η Εκκλησία περιλαμβάνει, ως μέλη της, πρόσωπα αυτεξούσια και ελεύθερα. Ενώ στην θρησκεία καταργείται η έννοια του προσώπου και στρατεύονται μαζί της άτομα υποταγμένα σε ''βεβαιότητες'' ασφάλειας και κέρδους.

Άλλο πράγμα λοιπόν η θρησκεία και άλλο η Πίστη των Ορθοδόξων.

Άλλο πράγμα οι στημένες οικουμενιστικές θρησκευτικές παραστάσεις και άλλο το ανόθευτο Εκκλησιαστικό γεγονός, που εμπειρικά γεύονται, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, οι Άγιοί μας.

Σήμερα στην Ελλάδα, οι περισσότεροι από εμάς τους Ορθοδόξους, φαίνεται ότι πάψαμε πλέον να βιώνουμε την γνησιότητα της Εκκλησιαστικής Πνευματικής ζωής. Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική μας συνείδηση έχει αμβλυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που στην ουσία απλώς θρησκεύουμε.

Να γιατί, κλήρος και λαός, φερόμαστε, όπως φέρονταν και οι πρόγονοί μας λίγο πριν από την Άλωση: Συμμετοχική παρουσία παπικών αξιωματούχων σε εσπερινούς και Λειτουργίες μέσα στο Φανάρι, πατριαρχικές συμπροσευχές και ''αδελφικοί'' εναγκαλισμοί με τον πάπα, συναντήσεις επί συναντήσεων παπικών και Ορθοδόξων ''θεολόγων'', ανταλλαγές δώρων και τιμητικών διακρίσεων μεταξύ προσκεκλημένων της ''αγίας έδρας'' και ημετέρων επισκόπων, αναφορές σε ''διαιρέσεις'' της Εκκλησίας και όχι σε αιρέσεις και σχίσματα, αναγνώριση ''αδελφών Εκκλησιών'' και πάει λέγοντας.

Τότε, πηγαίναμε μαζί τους από ανάγκη (πολιορκία της Πόλης από τους Τούρκους).

Τώρα, τρέχουμε από πίσω τους εν ονόματι τάχα της αγάπης.

Τότε, θρηνήσαμε μιαν Άλωση.

Τώρα, τί μας περιμένει;

Του Φώτη Μιχαήλ , 6/6/2014

1. Εἶναι μεγάλα, ἀγαπητοί, καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική τά χαρίσματα πού μᾶς δώρησε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἄς χαιρόμαστε ὅλοι μαζί καί χορεύοντας ἀπό χαρά ἄς ὑμνήσομε τόν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι γιά μᾶς ἑορτή καί πανήγυρη. Ὅπως δηλαδή ἡ μία ἐποχή διαδέχεται τήν ἄλλη καί τό ἕνα ἡλιοστάσιο τό ἄλλο, ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή διαδέχεται τήν ἄλλη καί μᾶς πηγαίνουν ἀπό τή μία στήν ἄλλη. Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

Εἴδατε ἐνδιαφέρον; εἴδατε ἄπειρη φιλανθρωπία; Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ξανακάθισε στό βασιλικό θρόνο, πῆρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μᾶς χαρίζει σήμερα τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δέν τό ἔχει δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα; Αὐτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν. Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε.μοιράζει, δέ μοιράζεται.ἔχει ἐξουσία, δέ βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6).ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα.«Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».

Εἶδες τέλεια ἐξουσία; Γιατί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια οὐσία, εἶναι φανερό ὅτι ἔχουν καί τήν ἴδια ἐξουσία.καί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, ἔχουν καί τήν ἴδια δύναμη καί τήν ἴδια ἐξουσία. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιτύχαμε τήν ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἁμαρτίες καί ξεπλύναμε κάθε ἀκαθαρσία. Μέ τή χάρη του ἀπό ἄνθρωποι γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι πλησιάσαμε τή χάρη του, χωρίς ν᾿ ἀλλάξουμε τή φύση μας, ἀλλά, πράγμα πού εἶναι πολύ πιό ἀξιοθαύμαστο, παραμένοντας στήν ἀνθρώπινη φύση δείχνουμε ἀγγελική συμπεριφορά. Γιατί τέτοια εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καί ὅπως ἡ φωτιά αὐτή πού βλέπουμε, ὅταν παραλάβει τόν μαλακό πηλό, τόν κάνει σκληρό κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν παραλάβει μία συνετή ψυχή, καί ἄν ἀκόμα τή βρεῖ πιό μαλακή ἀπό τόν πηλό, τήν κάνει πιό σκληρή ἀπό τό σίδερο. Ἐπίσης αὐτόν πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν μολυσμένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν ἁμαρτιῶν, τόν κάνει ἀμέσως πιό λαμπρό ἀπό τόν ἥλιο.

Αὐτά ἀκριβῶς θέλοντας νά μᾶς διδάξει ὁ μακάριος Παῦλος φώναζε δυνατά λέγοντας.«Μήν πλανᾶστε.οὔτε οἱ πόρνοι, οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, οὔτε οἱ μοιχοί, οὔτε οἱ θηλυπρεπεῖς, οὔτε οἱ παιδεραστές, οὔτε οἱ πλεονέκτες, οὔτε οἱ κλέφτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, οὔτε ἐκεῖνοι πού περιπαίζουν καί βρίζουν, οὔτε οἱ ἅρπαγες θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 6, 9-10). Καί ἀφοῦ ἀρίθμησε ὅλα, κατά κάποιο τρόπο, τά εἴδη τῆς κακίας, καί ἀφοῦ μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τέτοιων ἁμαρτημάτων ἀποξενώνονται ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως πρόσθεσε·«Καί τέτοιοι ἤσαστε μερικοί ἀπό σᾶς, ἀλλά λουσθήκατε ἀπό τά ἁμαρτήματα αὐτά, ἁγιασθήκατε καί γίνατε δίκαιοι» (Α´ Κορ. 6, 11). Πές μου, πῶς καί μέ ποιόν τρόπο; γιατί αὐτό εἶναι πού θέλουμε νά μάθουμε. «Γιατί βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέγει, «καί στή χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; εἶδες ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξαφάνισε ὅλη ἐκείνη τήν κακία, καί ὅτι ἐκείνους πού ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στίς δικές τους ἁμαρτίες, τούς ἀνέβασε ἀμέσως στήν ὑψηλότερη τιμή;

2. Ποιός λοιπόν θά μποροῦσε νά κλάψει καί νά θρηνήσει, ὅπως ἀξίζει, ἐκείνους πού ἐπιχειροῦν νά μιλοῦν περιφρονητικά γιά τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκείνους πού, σάν νά ἦταν τρελλοί, δέν κατόρθωσαν οὔτε οἱ πολλές εὐεργεσίες νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀχαριστία τους, ἀλλά τολμοῦν νά κάνουν τά πάντα ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους, ἀποστερώντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο τούς εἶναι δυνατό, ἀπό τή θεϊκή του ἀξία, καί προσπαθοῦν νά τό κατεβάσουν στήν κατηγορία τῶν κτισμάτων; Ἐκείνους θά ἤθελα νά ἐρωτήσω.γιά ποιό λόγο ἐσεῖς πολεμᾶτε τόσο πολύ τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; ἤ καλύτερα, γιατί πολεμᾶτε τή σωτηρία σας, καί δέ θέλετε νά καταλάβετε τά λόγια πού εἶπε ὁ Σωτήρας στούς μαθητές του; «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Εἶδες ὅτι ἔχουν ἰσότιμη ἀξία; Εἶδες ὅτι ἔχουν τέλεια συμφωνία; Εἶδες ὅτι ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ἀδιαίρετη; Μήπως ὑπάρχει κάποια διαφορά ἤ ἀλλαγή ἤ ἔλλειψη; Γιατί τολμᾶτε νά παραποιεῖτε τά λόγια τοῦ Κυρίου;

Ἤ δέ γνωρίζετε ὅτι καί στά ἀνθρώπινα πράγματα, ἄν κάποιος ἐπιχειρήσει ποτέ ἤ τολμήσει, νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει κάτι στίς διαταγές τοῦ βασιλιᾶ, πού εἶναι ὅμοιός μας καί ἔχει τήν ἴδια φύση μέ μᾶς, τόν τιμωροῦν μέ τή χειρότερη τιμωρία καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν τιμωρία αὐτήν; Ἐάν στήν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, πῶς θά μποροῦσαν νά συγχωρηθοῦν ἐκεῖνοι πού εἶναι τόσο ἀπερίσκεπτοι καί πού προσπαθοῦν νά παραποιήσουν τά λόγια τοῦ Σωτήρα ὅλων μας καί πού δέ θέλουν ν᾿ ἀκούσουν οὔτε τόν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ὅταν ὁμιλεῖ ἔχει μέσα του τό Χριστό καί φωνάζει μέ καθαρή φωνή καί λέγει.«Δέν εἶδε μάτι καί αὐτί δέν ἄκουσε καί ἀνθρώπινος νοῦς δέ φαντάστηκε ἐκεῖνα πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν» (Α´ Κορ. 2, 9); Ἐάν λοιπόν δέν εἶδε μάτι, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς μπόρεσε νά κατανοήσει ἐκεῖνα πού ὁ Θεός ἑτοίμασε γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν, πῶς θά μπορέσουμε ἐμεῖς, μακάριε Παῦλε, νά τά γνωρίσουμε; Περίμενε λίγο καί θ᾿ ἀκούσεις τόν Παῦλο νά φανερώνει καί αὐτό. Πρόσθεσε λοιπόν λέγοντας.«Σ᾿ ἐμᾶς ὅμως ὁ Θεός τά φανέρωσε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμά του» (Α´ Κορ. 2, 10). Καί οὔτε ἐδῶ σταμάτησε, ἀλλά γιά νά δείξει καί τή μεγάλη δύναμή του, καθώς καί τό ὅτι ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, λέγει.«Γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξετάζει τά πάντα, ἀκόμη καί τά κρυφά σχέδια τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 10).

Ἔπειτα θέλοντας νά μᾶς κάμει ἀκριβέστερη τή διδασκαλία του μέ παραδείγματα ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, πρόσθεσε.«Γιατί, ποιός ἄλλος ἀπό τούς ἀνθρώπους γνωρίζει τά ἰδιαίτερα τοῦ ἀνθρώπου, παρά μόνο τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι μέσα του; Ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας ἄλλος δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 11). Εἶδες τέλεια διδασκαλία; Ὅπως, λέγει, δέν εἶναι δυνατό νά γνωρίζει κανένας ἄλλος αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά μόνος του ὁ καθένας γνωρίζει τά δικά του, ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί μέ τό παραπάνω ἀρκετό γιά νά ἀποδείξει τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί μᾶς ἔφερε ἕνα παράδειγμα καί μᾶς λέγει καθαρά ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά μή γνωρίζει ποτέ κάποιος ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη του. Ὅπως λοιπόν αὐτό δέν εἶναι δυνατό νά γίνει, ἔτσι μέ τόση ἀκρίβεια, λέγει, τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά δέν ξέρω πῶς οὔτε μέ τά λόγια του αὐτά ὁ μακάριος Παῦλος δέν πείθει ἐκείνους πού στρέφονται μόνοι τους ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους καί κάνουν τόσο μεγάλο πόλεμο ἐναντίον τῆς ἀξίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὅσο μποροῦν τό ἀποξενώνουν αὐτό ἀπό τή θεϊκή του ἀξία καί τό κατεβάζουν στήν ἀσήμαντη θέση τῶν δημιουργημάτων. Ἀλλ᾿ ἄν καί αὐτοί συμπεριφέρονται ἐχθρικά καί εἶναι ἀντίθετοι στά λεγόμενα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἐμεῖς, ἀφοῦ δεχόμαστε τά θεῖα δόγματα σάν ἀποκάλυψη πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, ἄς προσφέρουμε στόν Κύριο τή δοξολογία πού ἁρμόζει, δείχνοντας μαζί μέ τή σωστή πίστη καί τό ὅτι τηροῦμε ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια.

Πρός αὐτούς λοιπόν πού ἐπιχειροῦν νά διδάσκουν τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού εἶπε τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ἀρκετά ὅσα εἴπαμε, εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ποῦμε στή δική σας ἀγάπη, γιά ποιό λόγο δέ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ἀμέσως μετά τήν ἄνοδό του στόν οὐρανό τήν αἰτία τῶν τόσων ἀγαθῶν, ἀλλ᾿ ἄφησε πρῶτα νά περάσουν λίγες ἡμέρες καί νά μείνουν μόνοι τους οἱ μαθητές, καί ὕστερα ἔστειλε κάτω στή γῆ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό δέν ἔγινε ἄσκοπα, οὔτε τυχαῖα. Ἐπειδή δηλαδή γνώριζε ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέ θαυμάζουν μ᾿ ὅμοιο τρόπο τά ἀγαθά πού ἔχουν στά χέρια τους, οὔτε ἐκτιμοῦν τήν ἀξία πού πραγματικά ἔχουν ἐκεῖνα, πού εἶναι εὐχάριστα καί σημαντικά, ἄν δέν ὑπάρχουν καί τά ἀντίθετα. Ἐννοῶ περίπου τό ἑξῆς.γιατί πρέπει νά τό πῶ σαφέστερα. Ἐκεῖνος πού εἶναι ὑγιής καί δυνατός στό σῶμα δέν αἰσθάνεται, οὔτε μπορεῖ νά ξέρει καλά, πόσα ἀγαθά τοῦ χάριζε ἡ ὑγεία, ἄν δέν ἀποκτήσει ἀρρωσταίνοντας πείρα καί τῆς ἀρρώστιας. Καί ἐκεῖνος πού βλέπει πάλι τήν ἡμέρα δέ θαυμάζει ὅπως πρέπει τό φῶς, ἐάν δέν τό διαδεχθεῖ τό σκοτάδι τῆς νύχτας. Γιατί, πραγματικά, ἡ πείρα πού ἔχουμε γιά τά ἀντίθετα γίνεται πάντοτε σαφής διδάσκαλος γιά ἐκεῖνα, πού ἔτυχε νά ἀπολαύσουμε προηγουμένως.

Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς καί τότε, ἐπειδή οἱ μαθητές εἶχαν ἀπολαύσει παρά πολλά ἀγαθά, ὅταν ἦταν μαζί τους ὁ Κύριος, καί ἦταν πολύ εὐτυχισμένοι ἐπειδή τόν συναναστρέφονταν (γιατί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Παλαιστίνης ἔβλεπαν στά πρόσωπά τους σάν νά ἔβλεπαν σέ κάποια ἀστέρια, ἀφοῦ καί νεκρούς ἀνάσταιναν, καί λεπρούς καθάριζαν, καί δαιμόνια ἔδιωχναν, καί ἀρρώστιες θεράπευαν καί ἔκαναν καί πολλά ἄλλα θαύματα), ἐπειδή λοιπόν ἦταν τόσο σπουδαῖοι καί πασίγνωστοι, γι᾿ αὐτό τούς ἄφησε νά ἀποχωρισθοῦν γιά λίγο ἀπό τή δύναμη πού τούς βοηθοῦσε, ὥστε, ὅταν βρεθοῦν μόνοι τους, νά μάθουν τί τούς χάριζε ἡ παρουσία τῆς ἀγαθότητας τοῦ Κυρίου, καί, ἀφοῦ ἀντιληφθοῦν τά ἀγαθά τοῦ παρελθόντος, νά ὑποδεχθοῦν μέ μεγαλύτερη προθυμία τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πραγματικά, ἐνῶ ἦταν στενοχωρημένοι, τούς παρηγόρησε, καί, ἐνῶ ἦταν σκυθρωποί καί θλιμμένοι γιά τό χωρισμό τους ἀπό τό Διδάσκαλο, τούς φώτισε μέ τό δικό του φῶς, καί, ἐνῶ ἦταν σχεδόν νεκροί, τούς ἀνέστησε καί σκόρπισε τό σύννεφο τῆς λύπης καί τούς ἔβγαλε ἀπό τή δύσκολη θέση.

Ἐπειδή δηλαδή εἶχαν ἀκούσει τά λόγια τοῦ Κυρίου, «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλα τά ἔθνη», καί βρίσκονταν στή συνέχεια σέ δύσκολη θέση καί δέν ἤξεραν ποῦ πρέπει νά κατευθυνθεῖ ὁ καθένας καί σέ ποιό μέρος τῆς γῆς νά κηρύξει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν καί μοιράζει στόν καθένα τά μέρη τῆς γῆς πού ἔπρεπε νά κηρύξει καί μέ τή γλώσσα πού ἔδωσε, σάν μέ κάποιο σημείωμα, γνωρίζει στόν καθένα τά ὅρια τῆς ἐξουσίας καί τῆς διδασκαλίας πού ἔπρεπε ν᾿ ἀναλάβει. Γι᾿ αὐτό ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν. Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στόν πύργο τῆς Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αὐτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αὐτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.

Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οἰκουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας. Γιατί ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δέν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καί πλούσια, βγάζει πολλά ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλή ἀπό τό δημιουργό της καί κατάλληλη γιά τά ἔργα τῆς ἀρετῆς, ἐπειδή δέ δέχθηκε τό ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τό σπόρο τῆς θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας τήν ἀσέβεια σάν ἀγκάθια καί ἄλλα ἄχρηστα φυτά. Καί ὅπως ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς πολλές φορές δέ φαίνεται ἀπό τά πολλά ἀγκάθια καί τά ἄγρια χόρτα, ἔτσι καί ἡ εὐγένεια καί ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς μας δέ φαινόταν, μέχρις ὅτου ἦλθε ὁ γεωργός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἔβαλε τή φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν καθάρισε καί τήν προετοίμασε νά δεχθεῖ τόν οὐράνιο σπόρο.

3. Τόσα πολλά καί ἀκόμη περισσότερα ὑπῆρξαν γιά μᾶς τά ἀγαθά ἀπό τή σημερινή ἡμέρα. Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς ἑορτάσουμε καί ἐμεῖς ἀνάλογα μέ τήν ἀξία τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, ὄχι στεφανώνοντας τήν πόλη, ἀλλά καλλωπίζοντας τίς ψυχές μας, ὄχι στολίζοντας τήν ἀγορά μέ παραπετάσματα, ἀλλά κάνοντας χαρούμενη τήν ψυχή μας μέ τά ἐνδύματα τῆς ἀρετῆς γιά νά μπορέσουμε ἔτσι καί τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά ὑποδεχθοῦμε καί τούς καρπούς πού μᾶς προσφέρει ν᾿ ἀποκτήσουμε. Καί ποιός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέγει.«Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», λέγει, «εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη» (Γαλ. 5, 22). Πρόσεχε τήν ἀκρίβεια τῶν λέξεων καί τή σειρά τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τήν ἀγάπη καί ὕστερα ἀνάφερε τά ἄλλα. Φύτεψε τό δένδρο καί ὕστερα τόν καρπό. Ἔβαλε τά θεμέλια καί ὕστερα πρόσθεσε τήν οἰκοδομή. Ἄρχισε ἀπό τήν πηγή καί ὕστερα ἔφθασε στούς ποταμούς.

Πράγματι δέν μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε πρῶτα τή χαρά, ἄν δέ θεωρήσουμε πρῶτα ὅτι εἶναι δική μας ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ἄν δέ λογαριάσουμε ὅτι εἶναι δικά μας τά ἀγαθά τῶν συνανθρώπων μας. Καί αὐτά δέν εἶναι δυνατό ποτέ νά φανοῦν ἀπό τίποτε ἄλλο, ἄν δέ μᾶς κυριέψει ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ρίζα, ἡ πηγή καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Γιατί πράγματι σάν ρίζα κάνει νά βλαστήσουν ἄπειρα κλαδιά ἀρετῆς, σάν πηγή βγάζει πολλά νερά καί σάν μητέρα σφίγγει μέσα στήν ἀγκαλιά της ἐκείνους πού καταφεύγουν σ᾿ αὐτήν. Αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζοντας καί ὁ μακάριος Παῦλος ὀνόμασε τήν ἀγάπη καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ἀλλοῦ τῆς χάρισε τόσο μεγάλο προτέρημα, ὥστε νά πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου.«Γιατί ἡ ἀγάπη», λέγει, «εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου» (Ρωμ. 13, 10). Ὁ Κύριος τῶν πάντων δέ θεώρησε καμιά ἄλλη προϋπόθεση ἀρκετή καί ἀπόδειξη ἀξιόπιστη γιά νά φαίνονται οἱ μαθητές του, παρά μόνο τήν ἀγάπη, λέγοντας.«Μ᾿ αὐτό θά μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη» (Ἰω. 13, 35).

Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς καταφύγουμε ὅλοι σ᾿ αὐτήν, ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε καί μ᾿ αὐτήν ἄς ὑποδεχθοῦμε τή σημερινή ἑορτή. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἀδρανοῦν τά πάθη τῆς ψυχῆς. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, σταματοῦν οἱ παράλογες σαρκικές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς. «Ἡ ἀγάπη», λέγει ὁ Παῦλος, «δέν ὑπερηφανεύεται, δέ φουσκώνει ἀπό ἐγωισμό, δέ φέρεται ἄσεμνα» (Α´ Κορ. 13, 4-5). Ἡ ἀγάπη δέν κάνει κακό στό συνάνθρωπο. Ὅπου κυβερνᾶ ἡ ἀγάπη, πουθενά δέν ὑπάρχει Κάιν νά σκοτώσει τόν ἀδελφό του. Βγάλε ἀπό τήν καρδιά σου τήν πηγή τοῦ φθόνου, καί ἔβγαλες τόν ποταμό ὅλων τῶν κακῶν. Κόψε τή ρίζα, καί κατέστρεψες ταυτόχρονα καί τόν καρπό. Καί τά λέγω αὐτά, γιατί λυπᾶμαι περισσότερο ἐκείνους πού φθονοῦν, παρά ἐκείνους πού φθονοῦνται, γιατί ἐκεῖνοι εἶναι κυρίως πού ζημιώνονται πάρα πολύ καί πού προξενοῦν μεγάλη καταστροφή στόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή γι᾿ αὐτούς πού φθονοῦνται ὁ φθόνος εἶναι, ἐάν τό θελήσουν, ἀφορμή γιά βράβευση.

Καί πρόσεχε, σέ παρακαλῶ, πῶς ὁ δίκαιος Ἄβελ ἐπαινεῖται καί ἀναφέρεται καθημερινά, καί ἡ σφαγή του ἔγινε γι᾿ αὐτόν ἀφορμή καλῆς φήμης. Καί αὐτός μετά τό θάνατό του ὁμιλεῖ ἐλεύθερα καί κατηγορεῖ μέ δυνατή φωνή τό δολοφόνο του. Ὁ Κάιν ὅμως, πού δῆθεν ἔμεινε στή ζωή, πῆρε τήν ἀμοιβή του ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, καί ἔζησε ἐπάνω στή γῆ ἀναστενάζοντας καί τρέμοντας. Ὁ Ἄβελ ὅμως πού σκοτώθηκε καί ξαπλώθηκε νεκρός ἔδειξε μετά τό θάνατό του μεγαλύτερη παρρησία (Γεν. 9, 10). Καί ὅπως ἔκαμε ἐκεῖνον ἡ ἁμαρτία του νά ζεῖ πιό ἄθλια καί ἀπό τούς νεκρούς, ἔτσι ἔκαμε αὐτόν ἡ ἀρετή του νά λάμπει περισσότερο καί μετά τό θάνατό του. Γι᾿ αὐτό λοιπόν καί ἐμεῖς, γιά ν᾿ ἀποκτήσουμε μεγαλύτερη παρρησία καί σ᾿ αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη, γιά νά ἀπολαύσουμε περισσότερη χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν ἑορτή, ἄς καταστρέψουμε ὅλα τά ἀκάθαρτα ἐνδύματα τῆς ψυχῆς, ἄς γυμνωθοῦμε ἰδιαίτερα ἀπό τό ἔνδυμα τοῦ φθόνου. Γιατί καί ἄν ἀκόμη φανοῦμε ὅτι πετύχαμε πάρα πολλά, ὅλα θά τά χάσουμε, ὅταν μᾶς ἐνοχλεῖ τό πικρό καί ἄγριο αὐτό ἐλάττωμα, πού μακάρι νά τό ἀποφύγουμε ὅλοι μας, καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού σήμερα μέ τή χάρη τοῦ βαπτίσματος ἔβγαλαν τό παλιό ἔνδυμα τῶν ἁμαρτημάτων τους καί πού μποροῦν νά λάμπουν σάν τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου.

Ἑσεῖς λοιπόν, παρακαλῶ, οἱ ὁποῖοι υἱοθετηθήκατε σήμερα ἀπό τό Θεό, οἱ ὁποῖοι ντυθήκατε τό λαμπρό αὐτό φόρεμα, διατηρῆστε μέ κάθε τρόπο τή χαρά, στήν ὁποία εἶστε τώρα, ἀφοῦ φράξετε ἀπό παντοῦ τήν εἴσοδο στό διάβολο, ὥστε νά ἀπολαύσετε ἀφθονότερη τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί νά μπορέσετε ν᾿ ἀποδώσετε καλά ἔργα ὁ ἕνας τριάντα, ὁ ἄλλος ἑξήντα, ὁ ἄλλος ἑκατό, καί νά ἀξιωθεῖτε νά συναντήσετε μέ παρρησία τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν, ὅταν πρόκειται νά ἔλθει καί νά μοιράσει τά ἀπερίγραπτα ἀγαθά σ᾿ ἐκείνους πού ἔζησαν ἐνάρετα τήν παρούσα ζωή, μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: Ι. Μ. Καισαριανής, Βύρωνα και Υμηττού, http://www.alopsis.gr/alopsis/pendiko2.htm

Τά πράγματα δεν ήσαν πάντοτε ρόδινα, καί ο Φιλλεληνισμός είχε κι΄ αυτός τά ύποπτα πρόσωπά του...

«... Πολὺ πρὶν τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὁ Ῥήγας εἶχε ὀραματισθῆ μία ἀναγεγενημένη Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Την εποχή εκείνη η Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία εἶναι ἕνας γίγαντας μὲ πήλινα πόδια. Οἱ ἐξισλαμισμοὶ πληθαίνουν. Τὸ γένος φαίνεταιἔτοιμο νὰ ἀνταπεξέλθῃ στὰ κελεύσματα τῶν καιρῶν.

Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης θυσιάζει τὴν στρατιωτικὴ του σταδιοδρομία στὸν βωμὸ τῆς Λευτεριᾶς καὶ βροντοφωνάζει τὸσύνθημα «μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος»  στὸ Ἰασιο τῆς Μολδοβλαχίας. Ὀξυδερκὴς ὢν καὶ πεφωτισμένος στρατιωτικὸς,ἐπιλέγει τὴν καταλληλοτερη τοποθεσία Επανάστασης, ἐκεῖ… δίπλα στὴν Βασιλεύουσα.

Λίγους μῆνες πρωτύτερα, μετὰ τὴν ἧττα τῶν Τούρκων στὸν προσφατο Ρωσσο-Τουρκικὸ πόλεμο, ὁ Τσάρος εἶχε συνυπογράψῃ μὲ τὸν Σουλτάνο τὴν μὴ διατήρησι, γιὰ οἰονδήποτε λόγο, τουρκικῶν δυνάμεων στὶς αὐτονομες πλέον παραδουνάβιες ἠγεμονίες.

Μὲ τὴν κήρυξι ὅμως τῆς ἐπαναστάσεως, φοβούμενοι οἱ Ῥῶσσοι τὴν ἐνδεχομένη ἐπιτυχία της, δίδουν «εὐλογία» στὸν Τοῦρκο νὰ τὴν καταπνίξῃ. Ἡ πρώτη λοιπὸν ἀνθελληνικὴ ἐνέργεια τῶν δῆθεν συμμάχων μας ὁμοδόξων εἶναι γεγονός!

 Ὅμως τὸ φρόνημα τοῦ γένους δὲν καταπνίγεται. Σὲ λιγότερο ἀπὸ ἕνα μήνα θὰ ξεσηκωθῆ ὅλη ἡ πονεμένη Ρωμηοσυνη. Ἡ Μακεδόνια, ἡ Ρούμελη, ὁ Μωρηᾶς, ἡ Κρήτη, ἡ Κύπρος, ὁ Πόντος, ἡ Καππαδοκία ἀκόμη καὶ ἡ Συρία.

Οἱ ξένες Δυνάμεις καταλαβαίνουν πὼς δὲν μποροῦν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση. Πρῶτοι οἱ Ἀγγλοι προσπάθησαν νὰ τὴν ποδηγετήσουν.

Μὲ τὰ περίφημα «Δάνεια τῆς Ἀγγλίας» ἐνίσχυσαν οἰκονομικά τους Προεστοὺς καὶ τοὺς Φαναριῶτες καὶ ὑποθήκευσαν τὰλεγόμενα ἐθνικὰ κτήματα τοῦ μελλοντικοῦ ἐλευθέρου κράτους.

Μὲ τὰ χρήματα τῶν δανείων οἱ Προεστοὶ ἐξαγόρασαν ἀρκετοὺς ὁπλαρχηγοὺς καὶ τοὺς ἔστρεψαν ἐνάντιον ἄλλων καπεταναίων.

Ξεσποῦν ἔτσι δύο ἐμφύλιοι πόλεμοι ποὺ καταλήγουν σὲἧττα τῆς μερίδος τῶν στρατιωτικῶν. Πολλοὶ ἡγέτες εἴτε δολοφονοῦνται ( Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος, Πάνος Κολοκοτρώνης) εἴτε φυλακίζονται (Θεόδ. Κολοκοτρώνης).

Τὸ τελικὸ παρόλαυτα σχέδιο τῶν ξένων ἦταν ἡ ἑλλαδικοποίηση τῆς ἐπανάστασης. Ἑκατοντάδες πράκτορες παρουσιάζονταιὡς Φιλέλληνες, στὴν πραγματικότητα ὅμως ἐξυπηρετοῦν τὰ συμφέροντα τῶν πατρίδων τους.

Παράλληλα στὴν Ἑσπερία κυριάρχει ἕνα κλίμα ἄκρατου οὐμανισμοῦ προερχόμενο δήθεν στὸ ἀρχαιοελληνικὸ κλέος. Ἔτσι διάφοροι «πιθηκίζοντες» γραικοὶ (ἤ καλλίτερα γραικύλοι) τῆς Δύσεως, συνασπιζόμενοι μὲ τοὺς Δυτικούς μᾶς ζητοῦν νὰἀπαρνηθοῦμε τοὺς γονεῖς μας (Ρωμηοσύνη) καὶ νὰ  προστρέξουμε στοὺς παπποῦδες μας ( κλασσικὴ αρχαία Ἑλλάδα).

Ἕνας οὐμανιστὴς ( "ανθρωπιστής")  ἦταν καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης, ὅπως βεβαίως καὶ ὁ μεγάλος Διδάσκαλος(;) τοῦΓένους ὁ Κοραῆς.  Ἐκείνη τὴν περίοδο ἐξάλλου ἐκυκλοφόρησε καὶ τὸ περίφημο ἀντικληρικὸ ἔργο "Ἑλληνικὴ Νομαρχία", τοῦἈνωνύμου Ἕλληνος, τὸ ὁποῖο ἐχλεύαζε τὴν Πίστη μας. Τὸ Γένος μας ὅμως ἀκολούθησε τοὺς ἀληθινοὺς Διδασκάλους του, ποὺ μὲ τὸ μαρτύριο τους προσυπέγραψαν τὰ φωτισμένα λόγια τους, ὅπως ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλος καὶ ὁ Ρῆγας.

Μετὰ τὰ πρῶτα ἐπιτυχή χρόνια τῆς ἐπανάστασης, μὲ ἐπικὲς νῖκες στὰ Δερβενάκια καὶ στὴν Γραβιά, ὁ ἴδιος ὁ Ἀγῶνας ἔχει προδωθῆ «ἀπὸ μέσα». Ὁ Ἰμπραήμ προελαύνει ἀνενόχλητος στὸν Μωρηὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἡ ἐπανάσταση ἔχει καταπνιγῆ,ἀφήνοντας πίσω του καμένη γῆ!

Ἡ θυσία τοῦ Παπαφλέσσα στὸ Μανιάκι καὶἡ Παλληκαριὰ τοῦ Μακρυγιάννη στοὺς Μύλους δὲν εἶναι ἀρκετές, ἀφοῦ οἱ ἐμφύλιοιἐξουθένωσαν τοὺς ἐπαναστατημένους, ὄχι μόνο ψυχικὰ ἀλλὰ καὶ ὑλικά.

Οἱ Εὐρωπαῖοι ἀπὸ τὴν ἄλλοι ἄρχισαν νὰ καλοβλέπουν ἕνα κρατίδιο-προτεκτοράτο στὴν ΝΑ Μεσόγειο (βλ. Σκόπια). Ἔτσι λοιπὸν ὁ συνασπισμένος ρωσσοαγγλογαλλικος στόλος κερδίζει τὸν τουρκοαιγυπτιακὸ στὸ Ναυαρῖνο …καὶ ἡ Ἐπανάσταση σῴζεται!!!

Ὁ Κολοκοτρώνης μᾶς τὸ λέει στὸν πικρό του λόγο: «τὸ Ναυαρινο καὶ ὁ Μαιζών ἔσωσαν τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ πόσο ἐκατέβη ἡἄξια της…»

Ἐνῷ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ὁριοθετεῖται ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις καθ' ὅπως τοὺς ἐβολευε, ὁ Κολοκοτρώνης τὴν κατάλληλη στιγμὴ προτείνει τὸν Καποδιστρια γιὰ Κυβερνήτη. Ὅμως ὁ Καποδίστριας ἦταν Ρωμηός. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια διακυβερνήσεως «ἔρχεται» ἡ δολοφονία του ἀπὸ τοὺς Μαυρομιχαλαίους.

Ὁ ἴδιος ὁ Πετρόμπεης (ἀδελφὸς καὶ πατέρας τῶν δραστῶν) ὁμολόγει ἀργότερα ὅτι οἱ Ἀγγλο-Γάλλοι « ἦταν ἡ αἰτία καὶ γῶ νὰχάσω τοὺς δικούς μου ἀνθρώπους καὶ τὸ ἔθνος νὰ χάση ἕναν κυβερνήτη ποὺ δὲν θὰ ματαβρῆ. Τὸ αἷμα του μὲ παιδευει ἕως σήμερα.».

Τὸ Ψευτορωμέηκο ποὺ εἶχε προφητεύση ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν πλέον γεγονός.

Στὶς 7 Μαΐου ὁ πρίγκηψ τῆς Βαυαρίας Ὄθων ἀνακηρύσσεται «Βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος». Ἕως ὅτου ἐνηληκιωθῆὁ 15χρονοςὌθων ἡ τριμελὴς Ἀντιβασιλεία ὀργιάζει! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Φαρμακίδη καὶ τῶν ὑπὲρ ἄγαν Κοραϊστῶν ( τού Κοραή οπαδοί ) τὸ παιδὶ (ἑλλαδικὸ κράτος) ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν μάννα (Οἰκ. Πατριαρχεῖο). Τὸ πραξικόπημα εἶναι ἀπροσχημάτιστο.

Τὸ Αὐτοκέφαλο εἶναι γεγονός. Ἀρχηγὸς πλέον τῆς ἐκκλησίας δὲν εἶναι ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ ὁ Καθολικὸς Ὄθων!!!

Οἱ φιλέλληνες σωτῆρες τοῦ τόπου μας συνεχίζουν τὸἀνόσιο ἔργο τους. Στὶς 25 Σεπτέμβρη τοῦ 1833 βασιλικὸ διάταγμα διέτασσε τὸ κλείσιμο ὅλων τῶν μοναστηριῶν ποὺ εἶχαν λιγώτερο ἀπὸ 6 μοναχούς, τὸν ὑποχρεωτικὸἀποσχηματισμὸ τῶν καλογραιῶν, τὴν ἀπομάκρυνση τῶν δοκίμων, καθὼς καὶ τὴν δήμευση τῆς περιουσίας τῶν μονῶν (κτήματα, κειμήλια, εἰκόνες, βιβλία).  

Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ἔκλεισαν περίπου 550 μοναστήρια!

Γράφει ὁ Μακρυγιαννης: «διέλυσαν τὰ μοναστήρια, συμφώνησαν μὲ τοὺς Μπαυαρέζους καὶ πούλαγαν τὰ δισκοπότηρα καὶὅλα τὰ ἱερὰ στὸ παζάρι. Ἀφάνισαν ὅλως διόλου τὰ μοναστήρια καὶ οἱ καημένοι οἱ καλόγεροι ὁπού ἀφανιστῆκαν εἰς τὸνἀγῶνα, πεθαίνουν τῆς πείνας μέσα στοὺς δρόμους ὁπού αὐτὰ τὰ μοναστήρια ἦταν προπύργια τῆς ἐπανάστασής μας.»

Στὸ ψευτορωμέηκο βρῆκαν εὐκαιρία νὰ στέρξουν πρὸς βοήθειαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι «φιλέλληνες», ἰδίως πολλοὶ παπικοὶ καὶπροτεστάντες ἱεραπόστολοι, γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν καὶ νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὶς δεισιδαιμονίες τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας!

Ἄλλωστε τὰ προτεσταντικὰ σχολεῖα στὸ ἐλεύθερο κράτος ἀνέρχονταν σὲ δεκάδες.

Σήμερα οἱ εὐρωπαίζοντες πηγαίνουν ἔξω καὶ ὅταν γυρίζουν, γράφουν καὶ μιλᾶνε ἀφ' ὑψηλοῦ. Ἡ ξενομανία μας καὶὁπιθηκισμὸς μας ἔφθασε στὸ ἀπροχώρητο.

Τὸ «ψευτορωμέηκο» τοῦ Πατροκοσμᾶ εἶναι τὸ δικό τους κράτος. «Νὰ μὴν τὸ πιστέψετε, θὰ φύγη πίσω».

Ὁ καιρὸς γιὰ νὰ πληρωθῆ οἱ προφητεία του εἶναι ἴσως μακριά, ἴσως καὶ σχετικὰ κοντά, καὶ θὰ χρειαστοῦν συνεχεῖς καὶσκληροὶ ἀγῶνες γιὰ νὰ ξαναγίνῃ ἐτοῦτος ὁ τόπος Ρωμαίηκο. Αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα μας.

Εὐτυχῶς ποὺ μᾶς ἔμειναν ὡς παρακαταθήκη  γιὰ τὴν συνέχισι τοῦ ἀγῶνος ἡ πίστη τοῦ Κολοκοτρώνη, ἡ ἀνεξικακία τοῦΚαραϊσκάκη, ἡ ἀνιδιοτέλεια τοῦ Νικηταρᾶ …καὶ οἱ μετάνοιες τοῦ Μακρυγιάννη!

Πηγή: kivotoshelp.gr

Τὴν 4ην Ἰουνίου 2014 ἐκοιμήθη αἰφνιδίως εἰς τὴν Καψάλαν τοῦ Ἁγ. Ὄρους ὁ λογιώτατος μοναχὸς Νικόδημος Μπιλάλης, θεολόγος - φιλόλογος, εἰς ἡλικίαν 83 ἐτῶν. Ὁ μακαριστὸς Γέρων ἦτο ἐμπνευστής, δημιουργὸς καὶ ἀντιπρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Φίλων τῶν Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.), ἡ ὁποία ἀφανῶς στηρίζει ἄπορες οἰκογένειες καὶ ἀγωνίζεται διὰ τὴν ἀποφυγὴν τῶν ἐκτρώσεων.

Ἡ κηδεία του ἔγινε εἰς τὴν Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Ἁγ. Ὄρους.

Ὁ μακαριστὸς διετέλεσε στενὸς συνεργάτης τοῦ «Ο.Τ.» καὶ ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ συνοδοιπόρος εἰς τοὺς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχ/του Μάρκου Μανώλη.

Τὸ Δ.Σ. τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ συνεργάται τοῦ «Ο.Τ.» εὔχονται ὁ Δωρεοδότης Κύριός μας νὰ κατατάξη τὴν ψυχήν του μετὰ τῶν Ἁγίων καὶ νὰ ἀναδεικνύη ἀξίους συνεχιστὰς τῆς θεοφιλοῦς διακονίας του.

Τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Νικο- δήμου αἰωνία ἡ μνήμη. Αἱ ἅγιαι εὐχαί του νὰ μᾶς συνοδεύουν.

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2025, 6 Ιουνίου 2014

Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr  

Δεν επέτρεψε το Συμβούλιο της Επικρατείας την ίδρυση βουδιστικού ναού και βουδιστικού κοινόβιου στον Πολύγυρο Χαλκιδικής - Ελεύθερη η άσκηση θρησκευτικής λατρείας, ξεκαθαρίζουν οι δικαστές, αλλά κάτω από νόμιμους κανόνες.

Με την σφραγίδα του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν επιτρέπεται η ίδρυση και λειτουργία βουδιστικού ναού, αλλά και οργανωμένου βουδιστικού κοινόβιου στην περιοχή Τραπέζι του Χολομώντα του Δήμου Πολυγύρου Χαλκιδικής.

Οι σύμβουλοι Επικρατείας με οριστική και αμετάκλητη απόφασή τους απέρριψαν την προσφυγή 19 βουδιστών που προσπάθησαν χωρίς πολεοδομική άδεια να μετατρέψουν κτίριο κατοικιών σε θρησκευτικό χώρο. Ναι μεν κατά το Σύνταγμα και τη διεθνή νομοθεσία είναι ελεύθερη και επιβεβλημένη η άσκηση της θρησκευτικής λατρείας, ξεκαθαρίζουν οι δικαστές, αλλά υπό την βασική προϋπόθεση ότι θα εφαρμόζονται και θα τηρούνται απαρέγκλιτα οι νομοθετικοί κανόνες   σε όλους τους τομείς (δημόσια ασφάλεια, υγεία, κ.λπ.).

Οι βουδιστές ήθελαν να θέσουν σε λειτουργία «ησυχαστήριο» το οποίο «να προσιδιάζει στις μοναστικές, λατρευτικές και διαλογιστικές παραδόσεις της βουδιστικής θρησκείας». Συγκεκριμένα, ήθελαν να ασχοληθούν με την μελέτη, την άσκηση και το διαλογισμό της βουδιστικής θρησκείας στο πλαίσιο οργανωμένου κοινοβιακού βίου. Οι 19 θα είχαν πνευματική καθοδήγηση από θρησκευτικό λειτουργό (επρόκειτο για ένα από τους 19) και δεν θα μπορούσαν να συμμετέχουν όσοι δεν θα ήταν οικότροφοι του κοινοβίου και δεν θα συμμετείχαν στην κοινοβιακή ζωή. Μάλιστα, στην αίτηση χορήγησης της σχετική άδειας λειτουργίας δηλώθηκε ότι ο ευκτήριος οίκος θα είχε τον τίτλο «Κέντρο Βουδιστικών Μελετών Κάρμα Ριγκ Ντρολ Λινγκ».

Οι αρμόδιες αρχές ζήτησαν από τους Βουδιστές να προσκομίσουν την πολεοδομική άδεια. Πράγματι, την προσκόμισαν και σύμφωνα με αυτήν προβλεπόταν η κατασκευή συγκροτήματος ιδιωτικών κατοικιών και όχι η κατασκευή ιερού ναού. Κατόπιν αυτών η Νομαρχία Χαλκιδικής σε σχετικό έγγραφο της υπογραμμίζει ότι «δεν επιτρέπεται η μεταβολή της χρήσης των κτιριακών εγκαταστάσεων που περιλαμβάνονται στην επίμαχη οικοδομική άδεια σε ευκτήριο οίκο». Δεν παραλείπεται να σημειωθεί στο νομαρχιακό έγγραφο ότι στην επίμαχη περιοχή εκπονείται μελέτη για την τροποποίηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Πολυγύρου και δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να επιβληθούν «περιορισμοί στις επιτρεπόμενες χρήσεις και τους όρους δόμησης», ενώ στις προτάσεις που έχουν μέχρι τώρα υποβληθεί, δεν περιλαμβάνεται στις επιτρεπόμενες χρήσεις η κατασκευή ευκτηρίου οίκου.

Έτσι, ο υφυπουργός Εθνικής Παιδείας απέρριψε το αίτημα χορήγησης άδειας λειτουργίας Βουδιστικού ναού, καθώς επιπρόσθετα οι 19 δεν διέμεναν στην περιοχή της Χαλκιδικής, όπως απαιτεί ο νόμος, αλλά μένουν μόνιμα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη όπου εκεί μπορούν να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αφού υπάρχουν Βουδιστικοί ναοί. Ακόμα, απερρίφθη το αίτημα γιατί η οικοδομική άδεια αφορά ιδιωτικές κατοικίες και όχι ειδικά κτίρια, όπως είναι ναοί, ευκτήριοι οίκοι, σχολεία, κ.λπ., ενώ επιπρόσθετα στην επίμαχη περιοχή δεν επιτρέπεται η ανέγερση και λειτουργία ευκτηρίου οίκου.

Οι βουδιστές προσέφυγαν στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και ζητούσαν να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική, παράνομη και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) η άρνηση του υφυπουργού Παιδείας να τους χορηγήσει άδεια ιδρυσης και λειτουργίας Βουδιστικού ναού. Κατ΄ αρχάς, οι σύμβουλοι Επικρατείας αποφάνθηκαν, ότι είναι συνταγματική, σύμφωνη με την ΕΣΔΑ και την εθνική νομοθεσία ως προς το σκέλος εκείνο που προβλέπει ότι για την ανέγερση και λειτουργία ευκτηρίου οίκου ετεροδόξων ή ετεροθρήσκων (σε σχέση με τους Χριστιανούς) απαιτείται η προηγούμενη άδεια του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 13) είναι ελεύθερη η άσκηση της θρησκευτικής λατρείας γνωστής θρησκείας εφόσον δεν προσβάλλονται τα χρηστά ήθη και η δημόσια τάξη. Όμως η Συνταγματική αυτή ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας προϋποθέτει ότι θα εφαρμόζεται η νομοθεσία, όπως είναι οι φορολογικοί νόμοι, τα σχέδια πόλεων, η δημόσια υγεία και ασφάλεια, κ.λπ. Παράλληλα, η ανέγερση και λειτουργία θρησκευτικού κτιρίου προϋποθέτει την νόμιμη ανέγερση του κατάλληλου χώρου, σύμφωνα με πολεοδομικές (ΓΟΚ) και άλλες διατάξεις, καθώς και την τήρηση των συνταγματικών χωροταξικών και πολεοδομικών όρων.

Αυτονόητο είναι, υπογραμμίζεται στην δικαστική απόφαση, ότι δεν μπορεί η Πολιτεία να «καθιστά αδύνατη ή ουσιωδώς δυσχερή την συνταγματικώς κατοχυρωμένη άσκηση της ελευθερίας της λατρείας», αλλά ούτε απαλλάσσεται από την υποχρέωση συμμόρφωσης της προς τις άλλες συνταγματικές επιταγές. Η ανέγερση θρησκευτικών χώρων, σύμφωνα με την πολεοδομική νομοθεσία, μέσα σε ρυμοτομικό σχέδιο πόλης, επιτρέπεται σε περιοχές αμιγούς κατοικίας, γενικής κατοικίας, πολεοδομικού κέντρου και περιοχής τουρισμού-αναψυχής.

Από τον συνδυασμό των διατάξεων του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας, του Κτιριοδομικού Κανονισμού και του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού δεν επιτρέπεται να μεταβάλλεται η οικοδομική άδεια του κάθε κτιρίου χωρίς προηγούμενη άδεια της αρμόδιας τοπικής Πολεοδομικής Υπηρεσίας, αναφέρεται στην δικαστική απόφαση. Από τις ίδιες πολεοδομικές διατάξεις προκύπτει ότι «δεν είναι επιτρεπτή η ίδρυση και λειτουργία ευκτηρίου οίκου, ανεξαρτήτως του αριθμού των ατόμων, για τις λατρευτικές ανάγκες των οποίων προορίζεται να εξυπηρετήσει, σε κτίριο το οποίο έχει, σύμφωνα με την οικεία οικοδομική άδεια, χρήση κατοικίας».

Μετά από όλα αυτά, οι σύμβουλοι της Επικρατείας απέρριψαν ως αβάσιμους και ως απαράδεκτους όλους τους λόγους που προέβαλα οι 19, ενώ δεν παραλείπουν να επισημάνουν ότι οι ενδιαφερόμενοι «δεν εκωλύοντο» εάν πραγματικά το ήθελαν να επιδιώξουν την μεταβολή της οικοδομικής άδειας με τις νόμιμες διαδικασίες.

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Ἡμεῖς οἱ εὐτελεῖς δέν εἴμεθα ἁγιώτεροι οὔτε ἐξυπνότεροι ἀπό τούς μεγάλους Πατέρες μας, τόν Ἅγιον Φώτιον, Τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, τόν Ἅγιον Κοσμᾶν τόν Αἰτωλόν, τόν Ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην, διά νά ἀλλάξωμεν τό εὐσεβές φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας καί νά ὁμολογήσωμεν ἑτέραν πίστιν, συμβιβάζοντες τά ἀσυμβίβαστα.

Ποῖοι εἴμεθα ἡμεῖς, διά νά ἀντικαταστήσωμεν τά αἰώνια κριτήρια τῆς Ἐκκλησίας, μέ τά ἰδικά μας κριτήρια; Μήπως ἔχομεν τήν ἁγιότητα ἤ τήν σοφίαν ἤ τήν ἄσκησιν ἤ τό μαρτύριον τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, μαρτύρων, ὁμολογητῶν τῆς πίστεως μας, ὥστε νά ἔχωμεν το δικαίωμα νά κρίνωμεν διαφορετικά ἀπό αὐτούς;

Ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ Λόσκι: "Τό γεγονός ὅτι οἱ πνευματικοί ἀγῶνες τοῦ παρελθόντος φαίνεται νά μήν ἐκτιμῶνται ἐνίοτε ἤ ἀκόμη, νά ἀναπτύσσωνται μέ κάποιαν περιφρόνησιν ὐπό ὡρισμένων συγχρόνων ὀρθοδόξων θεολόγων, τοῦτο δέν προσάγει εὐνοϊκήν μαρτυρίαν περί τῆς δογματικῆς αὐτῶν συνειδήσεως καί τῆς αἰσθήσεως τῆς ζώσης παραδόσεως εἰς τούς θεολόγους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι πρόθυμοι νά ἀρνηθοῦν τούς πατέρας των".

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr

Ἔγινε καὶ αὐτὸ τὸ καταπληκτικό! Ἐνῶ ἐδῶ στὴν χώρα μας τὸ ζήτημα τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης καὶ ἡ ἐπιδίωξη τοῦ νέου «σουλτάνου» τῆς Τουρκίας, Ταΐπ Ἐρντογάν, νὰ ξανακάνει τὸ μεγάλο αὐτὸ ἀρχιτεκτονικὸ σύμβολο τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας, μουσουλμανικὸ τζαμὶ συναντᾶ χαρακτηριστικὴ ἀδιαφορία, στὴν ἴδια τὴν Τουρκία ἄρχισε ἐκστρατεία συλλογῆς ὑπογραφῶν νὰ μὴν γίνει ἡ Ἁγία Σοφία τζαμὶ καὶ νὰ παραμείνει ἕως ἔχει, δηλαδὴ σὰν μουσεῖο καὶ σὰν προστατευόμενο πολιτιστικὸ μνημεῖο μὲ μεγάλη διεθνῆ ἀξία.

Ἡ εἴδηση αὐτὴ ποὺ δημοσιεύεται στὴν τούρκικη ἐφημερίδα, Haber Turk, ἀναφέρει ὅτι τὸ Ἵδρυμα Ἱστορίας τῆς Τουρκίας συγκρότησε μιὰ «Πλατφόρμα Προστασίας τῆς Πολιτιστικῆς Κληρονομιᾶς τῆς Ἁγίας Σοφίας». Ἡ Πλατφόρμα αὐτὴ θὰ προβάλει τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἀπαιτεῖται ἡ Ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης νὰ παραμείνει σὰν μουσεῖο. Ἀλλὰ τὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι πὼς ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκστρατεία προβολῆς τοῦ μνημείου καὶ τῆς πολιτιστικῆς του ἄξιας, ἔχει ἀρχίσει καὶ ἐκστρατεία συλλογῆς ὑπογράφων ἐπώνυμων Τούρκων ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς ἱστορίας, τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς διανόησης γιὰ νὰ μὴν γίνει ἡ Ἁγία Σοφία τζαμί. Μάλιστα ἡ Ἐπιτροπὴ ποὺ συγκροτήθηκε γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ δίνει καὶ....

συνέντευξη τύπου στὴν 28 Μαΐου στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ Cezayir Lokanatsi, γιὰ νὰ προβάλει τὶς θέσεις της νὰ παραμείνει ἡ Ἁγία Σοφία μουσεῖο καὶ νὰ μὴν γίνει τζαμὶ ὅπως ἐξεδήλωσε τὴν πρόθεση ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργός. Τὴν ἐκστρατεία αὐτὴ ὑπογράφουν οἱ γνωστοὶ Τοῦρκοι καθηγητὲς ποὺ εἶναι καὶ οἱ ὀργανωτὲς τῆς συνέντευξης τύπου, Engin Akarli, Sevket Pamuk, Aydin Ugur, Ugur Tanyeli καὶ ὁ πολὺ γνωστὸς δημοσιογράφος καὶ ἱστορικός, Murat Belge.

Χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ ὑποβαθμίσουμε τὴν προσπάθεια αὐτὴ κάποιων Τούρκων διανοούμενων νὰ ἀρχίσουν ἐκστρατεία γιὰ νὰ παραμείνει ἡ Ἁγία Σοφία μουσεῖο, δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε πὼς τὸ μεγάλο αὐτὸ ἀρχιτεκτονικὸ θαῦμα καὶ σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο τουριστικὸ ἔσοδο τῆς τουρκικῆς οἰκονομίας, γι’ αὐτὸ καὶ πολλοί, κυρίως οἰκονομικοὶ παράγοντες τῆς Τουρκίας, εἶχαν ἀπὸ τὴ ἀρχὴ τῆς δημοσιοποίησης τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Ἐρντογάν νὰ τὴν ξανακάνει τζαμί, ἐκδηλώσει τὶς ἀντιρρήσεις τοὺς ἐπισημαίνοντας τὶς ζημιὲς ποὺ θὰ ἔχει ἡ Τουρκία καὶ κυρίως τὸ πόσο θὰ βλάψει γενικότερα τὴν τουριστικὴ κίνηση καθὼς ἕνα τέτοιο γεγονὸς θὰ δυσφημήσει τὴν χώρα τους σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο. Πέραν τούτου, ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ ἔχει ἐκληφθεῖ σὲ μέρος ἑνὸς γενικότερου σχεδίου περεταίρω ἐξισλαμισμοῦ τῆς Τουρκίας, μιὰ προοπτικὴ ποὺ ὅμως συναντᾶ ἔντονες ἀντιδράσεις ἀπὸ πολλοὺς κύκλους, ὅπως ἄλλες θρησκευτικὲς μειονότητες καὶ κυρίως τοὺς Ἀλεβῆτες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ φιλοδημοκρατικοὺς κύκλους, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰ κόμματα τῆς κοσμικῆς ἀντιπολίτευσης.

Τὸ ζήτημα ὅμως δὲν εἶναι τὸ τί κάνουν οἱ Τοῦρκοι γιὰ τὸ τεράστιο αὐτὸ θέμα ποὺ ἔχει προφανῶς καὶ μεγάλες διεθνεῖς διαστάσεις, ἀλλὰ τὸ πῶς ἔχει μέχρι σήμερα ἀντιδράσει ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ στὴν προοπτικὴ νὰ ξαναγίνει ἡ Ἁγία Σοφία τζαμί. Ἐκτὸς ἀπὸ μερικὰ σκόρπια «ψελλίσματα» κάποιων κυβερνητικῶν παραγόντων, οὐσιαστικὰ δὲν ὑπῆρξε καμία ἀντίδραση. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δείχνει γιὰ ἄλλη μιὰ φορά το πὼς ἀντιμετωπίζουν οἱ κυβερνῶντες αὐτῆς τῆς χώρας τέτοια θέματα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὰ ἐκμεταλλευτοῦν διπλωματικὰ καθὼς ἔχουν, ὅπως τονίσαμε καὶ παραπάνω, διεθνεῖς διαστάσεις εἰδικὰ γιὰ ἕνα παγκόσμιο σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ τί νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ ἕνα καθεστὼς ὅπως τὸ σημερινὸ ἑλληνικὸ ἀντιχριστιανικὸ καὶ κατοχικὸ καθεστὼς;

Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/05/blog-post_1530.html

1. Στό προηγούμενό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς μας Μητρόπολης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, σᾶς μίλησα γιά τήν προσευχή. Χριστιανοί μου, νά προσεύχεστε! Ὅλα τά προβλήματα πού ἔχουμε θά τά λύσουμε μέ τήν προσευχή. Ναί! Ἡ προσευχή εἶναι τό χρυσό κλειδί πού λύνει ὅλα τά προβλήματα! Προσευχηθεῖτε, χριστιανοί μου! Ἄν δέν ἔχουμε ὄρεξη νά κάνουμε τήν προσευχή μας, αὐτό καί μόνο εἶναι δεῖγμα ὅτι δέν πᾶμε καλά πνευματικά.

Ἡ ψυχή τοῦ προοδευμένου χριστιανοῦ, αὐτοῦ πού ἀγαπάει πολύ τόν Χριστό, ἔχει θερμό τόν πόθο γιά προσευχή. Θέλει πάντα νά ἐκμεταλλεύεται τόν χρόνο, νά «κλέβει» τόν χρόνο, ἔστω καί γιά λίγα λεπτά, γιά νά μιλήσει ἡ ψυχή του στόν Θεό. Χριστιανοί μου, νά προσεύχεστε! Καί μαζί μέ τά ἄλλα σας αἰτήματα νά προσεύχεστε καί γι᾽ αὐτούς πού δέν θέλουν νά προσευχηθοῦν. Στό προηγούμενο κήρυγμά μου σᾶς εἶπα νά προσεύχεστε ἐκκλησιαστικά καί λειτουργικά. Αὐτό σημαίνει ὅτι μαζί μέ τήν ἀτομική σας προσευχή μέ δικά σας λόγια γιά τά διάφορα θέματά σας, νά προσεύχεστε καί μέ τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν Παράκληση καί τούς Χαιρετισμούς στήν Παναγία μας, μέ τίς Ἑσπερινές καί Ὀρθρινές Ἀκολουθίες καί μέ τό Ἀπόδειπνο. Ἀπό αὐτά βέβαια νά λέτε ὅσα μπορεῖτε, ὅσα τό λέει ἡ διάθεσή σας. Γιατί, τό ξαναλέγω αὐτό πού σᾶς εἶπα στό προηγούμενο κήρυγμα, ὅτι τήν προσευχή πρέπει νά τήν κάνουμε μέ εὐχάριστη διάθεση καί νά μήν πιεζόμαστε. Γιατί μέ τήν πίεση δέν νιώθουμε τόν γλυκασμό τῆς προσευχῆς καί αὐτό φέρνει ἔπειτα ἀντίθετα ἀποτελέσματα.

2. Στό σημερινό μου κήρυγμα πρός ἐσᾶς, τό ἱερό ποίμνιο πού ὑπηρετῶ, ἀδελφοί μου χριστιανοί, θεώρησα ἀναγκαῖο νά σᾶς πῶ κάτι ἄλλο σχετικά μέ τήν προσευχή. Καί τό εἶπα ἀναγκαῖο, ἐπειδή μέ προκαλεῖτε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι νά σᾶς μιλήσω γι᾽ αὐτό. Χθές - προχθές μέ σταμάτησε στόν δρόμο, στήν πλατεῖα τῆς Μεγαλόπολης, ἡ εὐσεβής καί θεολογοῦσα κ. Ἀθανασία καί μοῦ εἶπε ἐναγώνια: «Τί θά γίνει; Θά κολαστοῦμε μέ αὐτά πού βλέπουμε καί ἀκοῦμε! Πῶς ἐξηγοῦνται τά ἀγκαλιάσματα καί οἱ συμπροσευχές τοῦ Πατριάρχη μας μέ τόν Πάπα; Ποῦ θέλουν νά μᾶς πᾶνε αὐτά;» Καί ἔπειτα ἡ κυρία αὐτή πού τήν ξέρετε, γιατί εἶναι συχνή φοιτήτρια στίς ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, μοῦ εἶπε ἐλεγκτικά: «Ἐσεῖς οἱ Δεσποτάδες γιατί δέν μιλᾶτε καί γιατί δέν διαμαρτύρεστε; Τά σημεῖα δέν τά βλέπετε; Ἡ φωτιά πού ἔπιασε στήν Βηθλεέμ δέν σᾶς λέει τίποτε;». Καί ἀπευθυνόμενη ἔπειτα σέ ἐμένα προσωπικά, μοῦ εἶπε: «Θέλουμε ἀπό σᾶς, σάν ποιμενάρχη πού σᾶς ἔχουμε, νά μᾶς ἐκπροσωπεῖτε σωστά καί νά μή μᾶς προδώσετε». «Ὄχι, ὄχι, κ. Ἀθανασία, – τῆς εἶπα – κάνετε προσευχή γιά μένα γιά νά μή σᾶς προδώσω. Τουλάχιστον, νά ἔχω τήν δύναμη νά διαμαρτύρομαι καί νά μή συμφωνῶ μέ αὐτά πού γίνονται». Ἀπό τήν ἄλλη μεριά τώρα οἱ Γορτύνιοι μέ τίς κουμποῦρες τους καί τά λάβαρά τους μοῦ λένε συνεχῶς: «Θέλουμε τόν Δεσπότη μας νά εἶναι ὁμολογητής τῆς Ὀρθόδοξης πίστης. Τότε μόνο θά τόν ἀγαπᾶμε καί θά τόν σεβόμαστε καί θά τόν ἔχουμε μπροστάρη».

Δέν εἶναι ἀνάγκη, ἀγαπητοί μου, καί ἀπό τήν μία καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τῆς λεβεντογέννας Μητρόπολης πού ὑπηρετῶ νά μοῦ λένε οἱ χριστιανοί πῶς πρέπει νά πολιτεύομαι σάν Ἐπίσκοπος· γιατί ἐγώ διαβάζω τά ἱερά βιβλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας καί βλέπω τί ἔγραψαν καί τί ἔκαναν αὐτοί καί θέλω στήν δική τους γραμμή νά ρυθμίζω τήν πορεία μου. Διαβάζω τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, πού λέει γιά τούς Παπικούς ὅτι εἶναι μεγάλοι καί πολύ μεγάλοι αἱρετικοί· καί διαβάζω πάλι τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό πού λέει: «Τόν Πάπα νά καταρᾶστε, γιατί αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία» (τοῦ κακοῦ, ἐννοεῖται, ἡ αἰτία). Καί δέν θά πάρουμε λοιπόν ἐμεῖς οἱ νεώτεροι γομολάστιχα – τοῦ διαβόλου γομολάστιχα – γιά νά σβήσουμε καί νά διαγράψουμε σάν λανθασμένη τήν ζωή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Σάν δέν ντρεπόμαστε! Τά «νιάνιαρα» ἐμεῖς πού θέλουμε νά κάνουμε δική μας θεολογία, πού πάει ἐνάντια στήν διδασκαλία τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας!... Σάν δέν ντρεπόμαστε πάλι, λέγω! Ἀφοῦ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας κατεδίκασαν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση καί ἐξέφεραν μάλιστα καί ἀναθεματισμούς ἐναντίον του, ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς, τά «νιάνιαρα», ξαναλέγω, πού δέν σκάσαμε ἀκόμη ἀπό τό αὐγό τῆς θεολογικῆς γνώσης, καί πού δέν μάθαμε ἀκόμη τήν μέθοδο θεραπείας τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς μας, καί θέλουμε νά κάνουμε ἄλλη «θεολογία», ἀντίθετη πρός τήν δική τους; Ὄχι! Ἡ καθαρή ὀρθόδοξη θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζει τόν Παπισμό αἵρεση καί τόν Οἰκουμενισμό παναίρεση! Εἶναι ἡ θεολογία πού στήν γραμμή τῶν προηγουμένων Πατέρων ἐξέφρασε καί ὁ τελευταῖος ἀνακηρυχθείς ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μέγας θεολόγος, ὁ πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Διαβάστε τό βιβλίο του «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος» καί θά τά βρεῖτε ἐκεῖ γραμμένα. Καί τώρα παρακαλῶ: Ὅποιος ἔχει διαφωνία σ᾽ αὐτά πού γράφω, ἄς μοῦ ἀποδείξει ἀπό τά ἱερά κείμενα – γιατί ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει κείμενα –, ὅτι ἡ πίστη τῶν Παπικῶν δέν εἶναι αἱρετική, ἀλλά εἶναι σύμφωνη μέ τήν πίστη τῶν Πατέρων μας. Τότε καί ἐγώ θά ἀνακαλέσω αὐτά πού γράφω ζητώντας μάλιστα καί συγγνώμη. Ἀλλά δέν ὑπάρχει στά ἱερά μας κείμενα λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων πού νά ἀγκαλιάζει τήν παπική πλάνη. Τότε, πῶς ἐμεῖς ἀγκαλιάζουμε τόν Πάπα καί τόν προσφωνοῦμε ὡς «ἀδελφό» καί ὡς «ἁγιώτατο» καί συμπροσευχόμαστε μαζί του; Δέν εἶναι αὐτό ἐνάντια τακτική πρός τήν γραμμή τῶν Ἁγίων Πατέρων; Πόσο ντράπηκα, χριστιανοί μου, καί πόσο σιχάθηκα, ὅταν εἶδα σέ φωτογραφία ἕναν ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, φημιζόμενο μάλιστα γιά τήν θεολογία του (;), νά κύπτει τήν κεφαλή του καί νά φιλεῖ τό χέρι τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα! Ντροπή!...

3. Ἀλλά μιλᾶμε γιά τήν προσευχή. Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας πατήρ Παΐσιος μᾶς λέγει: «Γιά νά συμπροσευχηθοῦμε μέ κάποιον πρέπει νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη μ᾽ αὐτόν». Αὐτός ὁ λόγος, χριστιανοί μου, τοῦ ἁγιασμένου Γέροντα, μᾶς δίνει τήν βάση γιά νά καταδικάσουμε τίς συμπροσευχές πού γίνονται μέ τούς Παπικούς· γιατί οἱ Παπικοί εἶναι αἱρετικοί καί δέν ἔχουν τήν ἴδια πίστη μέ ᾽μᾶς. Ἑπομένως, ἡ συμπροσευχή μέ αἱρετικούς δέν φτάνει στόν Θεό, ἀλλά πέφτει στό κενό. Δέν ἦταν ὅμως ἀνάγκη νά μᾶς τό πεῖ ὁ πατήρ Παΐσιος αὐτό, ὅτι δηλαδή δέν πρέπει νά συμπροσευχόμαστε μέ τούς αἱρετικούς, γιατί μᾶς τό λέει πρῶτα τό Ἱερό Πηδάλιο· μᾶς τό λένε οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Αὐτοί οἱ Ἱεροί Κανόνες πρέπει νά κανονίζουν τήν πλεύση, τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί κατά τούς Ἱερούς αὐτούς Κανόνες τιμωρεῖται μέ ἀφορισμό καί μέ καθαίρεση ὁ κληρικός ἐκεῖνος πού συνεύχεται μέ αἱρετικούς. Μερικοί κληρικοί λοιπόν, πού συμπροσεύχονται μέ τόν αἱρετικό Πάπα καί μέ τούς Παπικούς καταδικάζονται ἀπό τό Ἱερό Πηδάλιο σέ ἀφορισμό καί σέ καθαίρεση. Βλ. γιά παράδειγμα Κανόνες Ι´, ΜΑ´, ΞΕ´ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κ.ἄ. Ἀλλά, χριστιανοί μου, προσοχή καί σεῖς. Γιατί καί σεῖς οἱ λαϊκοί τιμωρεῖστε μέ ἀφορισμό, ἄν συμπροσευχηθεῖτε μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς. Τουλάχιστον, κρατηθεῖτε σεῖς οἱ λαϊκοί καί γίνετε καλό παράδειγμα σέ μερικούς φιλοπαπικούς κληρικούς καί βάλτε τους φρένο στά πρός τόν γκρεμό ἅλματά τους· γιατί, ὅπως τό ἀποδεικνύει ἀπό παλαιά ἡ Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία, ἐσεῖς ὁ πιστός λαός εἶστε ὁ φύλακας τῶν ἱερῶν μας Παραδόσεων.

Χριστιανοί μου, «στῶμεν καλῶς»! Τό θέμα δέν εἶναι μικρό καί ἐλάχιστο, γιατί εἶναι θέμα γιά τήν ἀμώμητη Πίστη μας, γιά τήν ὁποία χύθηκαν ποταμοί αἱμάτων. Ὅλα ἄς τά χάσουμε, γυμνοί στό στρῶμα ἄς πεθάνουμε, ἀλλά νά πεθάνουμε Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, κρατοῦντες καί τηροῦντες τήν ἀκρίβεια τῆς Πίστης μας, ΑΜΗΝ.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 1η Ἰουνίου 2014

Πηγή:http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_637.html

Στὰ Ἱεροσόλυμα, στὸν τόπο ὅπου γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ὁ Κύριος τῆς δόξης ὑπέστη τὸ φρικτὸ μαρτύριο καὶ τὸν ἄθλιο ἐμπαιγμὸ ἀπὸ τὴν ἄνομη συνεργία τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ καὶ τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας, σ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο τόπο συναντήθηκαν τὴν Κυριακὴ 25 Μαΐ­ου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης Φραγκίσκος.

Γιὰ ποιὸ λόγο; Γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ συμ­πλήρωση 50 χρόνων ἀπὸ τὴν πρώτη συν­άντηση τὸ 1964 τῶν τότε ἀντίστοιχων ἡ­­­­γετῶν πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ πάπα Παύλου ΣΤ΄.

1. Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ 1964

Στὶς 5 καὶ 6 Ἰανουαρίου 1964 ὁ τότε Οἰ­κουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συν­αντήθηκε μὲ τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ΄ στὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ δύο περίπου χρόνια ἀργότερα, στὶς 7 Δεκεμβρίου 1965, προχώρησαν ταυτόχρονα στὴν ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054.

Τὸ 1964 ἔγινε σεισμὸς στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο. Πλεῖστοι ὅσοι ἐπιφανεῖς θεολόγοι καὶ ἅγιοι κληρικοὶ ἤλεγξαν αὐστηρότατα τὸν Ἀθηναγόρα.

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲ προφη­τικὴ παρρησία ἔγραψε μερικὰ χρόνια ἀρ­γότερα: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας; Αὐ­τὸς μὲ τὴν νεοπαπιστικὴν ­συμπεριφοράν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τὰς Ρωμαϊκὰς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν Ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον Ἄκρον ­Ποντίφικα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν ὑ­­­­περηφάνειάν του. Καὶ προετοιμάζει μὲ αὐτοκτο­νικὴν ταχύτητα καὶ ἐπιπολαιότητα, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ, αὐτὴν τὴν ἰδικήν του ­λεγομένην ‘‘Μεγάλην ­Πανορθόδοξον ­Σύνοδον’’... μὲ καθαρῶς σχολαστικο - προτεσταντικὴν θεματο­λογίαν... Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει ­γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην εἰς τὰς ἐπιστολάς των, τὰς ­ἀπευθυνομένας πρὸς αὐτὸν ἀνοικτῶς διὰ τοῦ Τύπου».

Ὁ ὅσιος κληρικός, ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, εἶχε ἀπευθύνει συγκλονιστικὴ Ἀνοιχτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πατριάρχη, στὴν ὁποία μεταξὺ τῶν ἄλλων τοῦ ἔγραφε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Παναγιώτατε,

Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἰς ἔρημόν τινα νησίδα τοῦ πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: ‘‘Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως’’».

Ὁ δὲ καθηγητὴς Π. Τρεμπέλας, ποὺ εἶχε μετάσχει σὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς διαλόγους ὡς ἐκπρόσωπος διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, κυρίως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μὲ ἔγγραφό του ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ ἔτος 1971 καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει δημοσιευθεῖ καὶ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς Ἀδελφότητός μας, τόνιζε ὅτι εἶναι ἀνάγκη «νὰ δηλωθῇ ρητῶς καὶ ἄνευ περιστροφῶν» ὅτι τὸ σχίσμα μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν παραμένει. «Τὸ νὰ κηρύττεται ὅτι τὸ σχίσμα ἤρθη (ἐννοεῖ μὲ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἀπὸ τοὺς Ἀθηναγόρα καὶ Παῦλο ΣΤ΄) καὶ δὲν ­ἐπακολουθεῖ εὐθὺς καὶ ἡ παροχὴ τοῦ Κοινοῦ Ποτηρίου ἀ­­ποτελεῖ προφανῆ ἀντίφασιν καὶ ἐξόφθαλμον ἐμπαιγμόν».

Ἡ συνάντηση ἐκείνη τοῦ 1964 ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὸν Διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ. Διάλογο ἀγάπης τὸν ἤ­­θελε ὁ Ἀθηναγόρας. Διάλογο θεολογικὸ τὸν καθιέρωσε ὁ μετέπειτα πατριάρχης Δημήτριος καὶ συνεχίζεται ἐπὶ 50 χρόνια μέχρι σήμερα. Ὁ τίτλος τούτου τοῦ σχολίου μας μοιάζει αὐστηρός: «Πενήντα χρόνια ἐμπαιγμοῦ». Ἐξόφθαλμο ἐμπαιγμὸ χαρακτηρίζει τὶς κινήσεις αὐτὲς καὶ ὁ καθηγητὴς Τρεμπέλας. Ἦταν ὅμως ὄντως ἐμπαιγμὸς ὁ διάλογος καὶ οἱ κατὰ καιροὺς συν­αντήσεις;

Ἂς μιλήσουμε γλώσσα ἀλήθειας: Ἦταν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ἐμπαιγμὸς καὶ μάλιστα μεγάλος. Τὸ ἐξηγοῦμε:

2. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀθηναγόρα ἦταν εὐτελισμὸς κάθε ἔννοιας διαλόγου. Ὁ ἴδιος ὁ ἐκλιπὼν Πατριάρχης τὸν εἶχε ὁρίσει ὡς ἑξῆς: «Πρῶτα νὰ ἑνωθοῦμε καὶ ἔπειτα νὰ συζητήσουμε τὶς δογματικές μας διαφορές». Καὶ συνέστησε: «Τὰ δόγματα ἂς τὰ κλείσῃ κάθε Ἐκκλησία εἰς τὰ θησαυροφυλάκιά της καὶ μὲ τὸ κάλυμμα αὐτὸ νὰ ἐκδώσωμεν τὸ κοινὸν νόμισμα τῆς ἀγάπης».

Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης ἦταν παρωδία καὶ ἀπέτυχε παταγωδῶς. Μὲ τὸν θάνατο δὲ τοῦ ἐμπνευστῆ του Ἀθηναγόρα ἐτάφη μαζί του στὰ ἔγκατα τῆς γῆς.

3. Ο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Αὐτὸς ἄρχισε τὸ 1980 καὶ διακρίνεται σὲ δύο φάσεις. Ἡ πρώτη κράτησε ἀπὸ τὸ 1980 μέχρι τὸ 2000, ὁπότε διεκόπη ἐξαιτίας τοῦ ζητήματος τῆς λεγόμενης Οὐνίας καὶ τῆς μανιακῆς ἐπιθέσεώς της κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καὶ τῶν δορυφόρων χωρῶν της. Ἡ δεύτερη ξεκίνησε τὸ ἔτος 2006 καὶ συνεχίζεται ἀκόμη.

α) Ἡ πρώτη φάση ἦταν ἐμπαιγμός, διότι συνεζητοῦντο τὰ θέματα ποὺ μᾶς ἑνώνουν καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν· αὐτὰ στὰ ὁποῖα συμφωνοῦμε καὶ ὄχι οἱ διαφορές μας. Ἡ συνέχιση ἐπὶ δεκαετίες αὐτῆς τῆς τακτικῆς τί ἄλλο ἦταν παρὰ «ἐξόφθαλμος ἐμπαιγμός»;

Καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο ὑπῆρξε τέτοιος. Διότι, ἐνῶ ἀρχικὰ τὸ θέμα τῆς Οὐνίας ἀποτελοῦσε βαρύνουσας σημασίας θέμα πρὸς συζήτηση στὸν Διάλογο, μετὰ τὴ Ζ΄ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993 παραμερίσθηκε ἐντελῶς χωρὶς καμία αἰτιολόγηση.

Ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία ἀνάγκασε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας Στυλιανό, ἐπὶ 20ετία Συμπρό­εδρο στὸν «Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο» Ὀρ­θοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, νὰ παραιτηθεῖ ἀγανακτισμένος, γιὰ νὰ μὴν ἔχει πλέον, ὅπως δήλωσε, «οὐδεμία σχέση μὲ ἕνα τέτοιο ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’». Ὁ ἴδιος πάλι δήλωσε ὅτι τὸν ἐξοργίζει ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ νῦν Προέδρου (τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου) ὅτι «ἡ Οὐνία δὲν ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου». «Ἡ Οὐνία ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία καθαρὴ ἀπάτη, ἕνα μασκάρεμα ἀνθρώπων», ἐπισήμανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.

Τὸ ὅτι λοιπὸν ἦταν ἐμπαιγμὸς ἡ πρώτη φάση τοῦ Διαλόγου δὲν τὸ λέμε μόνο ἐμεῖς, τὸ δήλωσε τότε ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπιτρο­πῆς Διαλόγου: ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’ τὸν ὀνόμασε!

β) Ἐμπαιγμὸς ὅμως εἶναι καὶ ἡ τωρινὴ φάση τοῦ Διαλόγου, κατὰ τὴν ὁποία ἐτέθησαν καὶ ἔχουν ἀρχίσει νὰ συζητοῦνται τὰ μεγάλα ζητήματα ποὺ μᾶς χωρίζουν, μὲ πρῶτο τὸ παπικὸ πρωτεῖο καὶ ἀλάθητο.

Τί γίνεται τώρα ἐδῶ; Ὁ Διάλογος ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο. Στὸ ζήτημα τοῦ πρωτείου ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀνυποχώρητος, παρὰ τὸν ἀνεπίτρεπτο ὀρθοδόξως θεολογικὸ ἑλιγμὸ ποὺ ἐπιχείρησε τὸ 2007 στὴ Ραβέννα ὁ νῦν Πρόεδρος Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, προσπαθώντας νὰ ἀναστήσει, σὲ βελτιωμένη μάλιστα μορφή, τὸ πτῶμα τῆς λεγόμενης Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀφανάσιεφ.

Δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι τὴν ὀρθότητα τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων; Ἀσφαλῶς καὶ ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι, κορυφαῖες διάνοιες ὅλοι τους, τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν καταλαβαίνουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴ δεχθοῦν. Δὲν εἶναι ζήτημα θελήσεως· εἶναι θέμα ἀδυναμίας. Ἀκόμα κι ἂν θελήσουν, δὲν μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Πρωτεῖο. Αὐτὸ ποὺ τοὺς ζητᾶμε οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο! Τοὺς ζητᾶμε οὐσιαστικὰ νὰ αὐτοκτονήσουν, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν. Ἡ παπικὴ αὐτο­κρατορία χωρὶς τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα θὰ καταρρεύσει μέσα σὲ μιὰ μόνο νύχτα καὶ θὰ διαλυθεῖ.

Πρὸς τί λοιπὸν γίνεται λόγος γιὰ Διάλογο ἐν γνώσει τοῦ ἀδιεξόδου στὸ ὁποῖο ἔχει ὁδηγηθεῖ; Ὑπερβάλλουμε; Ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης ὁμολόγησε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιον Ὄρος ὅτι «ἐν τῷ συνόλῳ ὁ διάλογος ἐνδέχεται νὰ φαίνηται ἀποτυχημένος...». Ὁ δὲ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2008 ἔκανε λόγο «γιὰ ἀρχαιολογία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, γιὰ Οἰκουμενικὸ χειμῶνα, Οἰκουμενικὸ κάματο, θεολογία τῆς μαστίχας, τέλος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» κ.τ.λ. (Δελτίο Ἐπίσκεψις, ἀρ. 691, 30-9-2008, σελ. 11-17). Ἡ θεολογία τῆς μαστίχας τί εἶναι; Δὲν εἶναι ἐμπαιγμός;

4. ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

Ἐμπαιγμὸ ὅμως ἀποτελοῦν καὶ οἱ διάφορες ἐκδηλώσεις, ὅπως αὐτὴ στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὅποιες ἄλλες, τόσο συχνὲς πιὰ στοὺς καιρούς μας. Γίνονται γιὰ νὰ ἐμπαίζεται τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα καὶ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Διότι δίνουν τὴν ἐντύπωση στοὺς πολλοὺς ὅτι ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἢ σύντομα θὰ ἐπέλθει συμφωνία μὲ τοὺς Παπικούς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προωθεῖται σὲ ἐξοργιστικὸ βαθμὸ μιὰ ἕνωση ἐν τῇ πράξει καὶ νὰ ἐνισχύεται ἑκατέρωθεν ἡ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν στὰ μυστήρια καὶ τὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἄλλης πλευρᾶς.

«Λάθη τραγικὰ ποὺ δημιουρ­γοῦν πολὺ θόρυβο, πολλὴ ζημία, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀπολύτως κανένα κέρδος. Ἔτσι δίνουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι σπεύδουμε νὰ κάνουμε μία Intercommunio, μία μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἑτεροδόξους… κάνουμε μόνο ζημιὰ καὶ ἀντιθέτως δὲν βοηθοῦμε καθόλου τὸν διάλογο», δήλωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας!

Καὶ μήπως αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ δήλωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου γιὰ νόμιμη ποικιλία στὴν Κοινή τους Διακήρυξη στὰ Ἱεροσόλυμα;

Εἶπαν: «Ἡ ἀδελφικὴ ἡμῶν συνάντησις σήμερον εἶναι ἓν νέον καὶ ἀναγκαῖον βῆμα εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν ἑνότητα, πρὸς τὴν ὁποίαν μόνον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ».

Τί σημαίνει νόμιμη ποικιλία; Νὰ κρατήσει ἡ κάθε πλευρὰ τὶς ἀντιλήψεις της; Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Παπισμό, ἀκόμη καὶ χωρὶς ­συμφωνία στὰ καίρια θεολογικὰ ζητήματα, χωρὶς νὰ ἀρ­νηθεῖ τὶς πλάνες του;

5. Η ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση ἀπὸ ὅλους μας. Στὰ θέματα τῆς πίστεως, κατὰ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, «οὐκ ἐκχωρεῖ συγκατάβασις», δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται ὁποιαδήποτε ὑποχωρητικὴ τακτοποίηση.

Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι φανερὸ πλέον τὸ χρέος μας. Στὴν περίοδο αὐτή, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα ἔχει ξεσπάσει σὰν θύελλα, νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μας. Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὶς ἐντυπωσιακὲς ἐκδηλώσεις. Ἐνόσῳ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἀπαρνοῦνται τὶς πλάνες τους, καμία ἀπολύτως ἕνωση ἢ συνεργασία δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε μαζί τους.

Ἡ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ φίδια, εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ἐπίκαιρη: «Φευκτέον αὐτοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως»!

Πηγή: http://osotir.org/keimena/orthodoxi-pisti/item/33335-synantisi-t-n-erosolymon-peninta-xronia-synexizomenou-mpaigmo

Η Voria.gr δεν περίμενε τα εκλογικά αποτελέσματα της 26 Μαΐου 2014 του DEB σε Ξάνθη και Ροδόπη, έχει χτυπήσει από καιρό τον κώδωνα κινδύνου. Όμως, η ελληνική πολιτική τάξη περί άλλα τυρβάζει...

H Voria.gr έχει προειδοποιήσει εδώ και πολύ και καιρό: Αφενός η αδιαφορία των πολιτικών για τα τεκταινόμενα εκτός της εκλογικής τους περιφέρειας και αφετέρου η αδυναμία τους να επιλύουν δύσκολα προβλήματα, οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην Θράκη.

Οι ελληνικές υπηρεσίες -ίσως συγκρατούμενες από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους- αντιμετωπίζουν με αποστολές εγγράφων στην κεντρική εξουσία, τους εκβιασμούς, την δωροδοκία, το ρουσφέτι, τις υποσχέσεις αλλά και τη βία που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του τουρκικού Προξενείου προκειμένου να επηρεάζουν τις αποφάσεις των μουσουλμάνων της Θράκης. Με σφεντόνες δηλαδή, εναντίον τεθωρακισμένων.

Πλην των τουρκοφρόνων πολιτικών, ανεξέλεγκτοι είναι και οι παράνομοι ιμάμηδες, από τους οποίους οι μουσουλμάνοι δέχονται την προπαγάνδα και την γραμμή μέσα στα τζαμιά με την οργάνωση μεβλήτ κι άλλων θρησκευτικών εορτασμών.

Το τουρκογενές εξτρεμιστικό κόμμα DEB, με τεράστια οικονομική στήριξη, λαμβάνει το 42,2% των ψήφων στο νομό Ροδόπης και το 27% στο νομό Ξάνθης. Το μικρότερο ποσοστό στην Ξάνθη οφείλεται στον πομάκικο πληθυσμό, ο οποίος ουσιαστικά είναι ελάχιστα θρησκευόμενος, υποχρεούμενος όμως να παριστάνει τον ισλαμιστή, ώστε να αντιμετωπίσει τις τουρκικές επιβουλές εναντίον του, χωρίς καμιά προστασία από το ελληνικό κράτος.

Ευτυχώς που δεν τους παίρνουν τα νούμερα σε πανελλήνια κλίμακα, τουλάχιστον ακόμα, για να κατέλθουν αυτόνομα στις εθνικές εκλογές. Διότι αν το επιχειρήσουν, θα χάσουν την εκπροσώπησή τους μέσα από τα κόμματα του κοινοβουλίου, στο οποίο έως σήμερα εκλέγουν 3-4 βουλευτές. Όταν έρθει η ώρα να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου και οι (λαθρο)μετανάστες ισλαμιστές, τότε φυσικά οι κομματικές διενέξεις θα αποκτήσουν άλλη μορφή.

Ο υπογραφόμενος, χρόνια τώρα, έρχεται και επανέρχεται στο θέμα -με κίνδυνο να καταστεί κουραστικός- επιχειρώντας να εγείρει συνειδήσεις, αλλά φαίνεται μάταια.

Αναρωτιέμαι δε, τι θα συνέβαινε αν δεν ψήφιζαν στην Θράκη και οι χιλιάδες στρατιώτες, περιορίζοντας την δυναμική σε ποσοστά του κόμματος της Άγκυρας, αλλά και αυτοδιοικητικών τουρκοφρόνων. Στον Έβρο, το τουρκόφρων κόμμα λαμβάνει μόνο το 1,65% των ψήφων.

Επομένως, η Άγκυρα ξεκίνησε την μάχη για την επικράτηση στην Θράκη. Την θέλει ολοκληρωτική μη αρκούμενη στην συνδιοίκηση που υπάρχει ατύπως μέχρι τώρα. Το τουρκόφρων κόμμα, θα απευθύνεται στα διεθνή φόρα, επισείοντας τα εκλογικά ποσοστά, καταλυτικά επιχειρήματα για αυτούς που σχεδίασαν μουσουλμανική «Ανεξάρτητη Θράκη» των τριών κομματιών της.

Η Voria.gr, δημοσίευσε κείμενο τουρκόφρονα δημοσιογράφου, απειλητικό προς την ελληνική κυβέρνηση, η οποία πρέπει να ακούσει την φωνή τους… με το καλό. Αλλιώς, υπονοείται, υπάρχει και «το κακό». Το οποίο κακό δεν είναι προ των πυλών, αλλά πέρασε τα τείχη. Η ελληνική πολιτική σκηνή όμως, δίνει μεγαλύτερο βάρος στο ποιος θα εκλεγεί δήμαρχος στην Κολοπετεινίτσα.

Είναι δε εντυπωσιακό, πως σ’ αυτές τις εκλογές δεν παρατηρήθηκε μαζική άφιξη χιλιάδων ψηφοφόρων από την Τουρκία, όπως παλαιότερα. Μόνο μερικές δεκάδες λεωφορεία, και μικρός αριθμός Ι.Χ.

Όπως πάντα, τα γεγονότα θα συμβούν χωρίς εμάς, αλλά εναντίον μας.

Ο Μακεδών

Πηγή: http://voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=180712&cat=10001

Η Κωνσταντινούπολη έπεσε το 1453 από διπλή προδοσία. Από την μια την πολέμησαν οι Έλληνες εξωμότες που είχαν προσχωρήσει στο Ισλάμ και στελέχωσαν τον στρατό του Μωάμεθ του Πορθητή και από την άλλη είχαμε την προδοσία της δυτικόφιλης παράταξης που υπέσκαπτε το μέλλον της αυτοκρατορίας καθώς ήθελε να την παραδώσει στην εξουσία του Πάπα. Προηγουμένως οι παπικοί είχαν καταφέρει το πρώτο μεγάλο χτύπημα για την κατάλυση της ανατολικής αυτοκρατορίας με τις Σταυροφορίες και την άγρια λεηλασία της Κωνσταντινούπολης όταν την κατέλαβαν το 1204.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια παρόμοια με άλλα βέβαια δεδομένα κατάσταση. Ένα προδοτικό πολιτικό κατεστημένο έχει παραδώσει την χώρα στην κυριαρχία της Δύσης και έχει καταρρακώσει τον ελληνικό λαό στέλνοντας χιλιάδες στην αυτοκτονία, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και καταστρέφοντας την εθνική οικονομία. Από την άλλη ο εξ’ ανατολών κίνδυνος συνεχώς μεγαλώνει και η τουρκική προκλητικότητα αναβαθμίζεται συνεχώς στον αέρα, στην θάλασσα, αλλά και στην στεριά, καθώς ολόκληρες περιοχές της ελληνικής επικράτειας, όπως η δυτική Θράκη αλλά και τα Δωδεκάνησα και ιδίως το Καστελόριζο, βρίσκονται πλέον υπό καθαρή αμφισβήτηση της ελληνικής τους κυριαρχίας.

Είναι χαρακτηριστικό πως η πολιτική ηγεσία έχει ουσιαστικά συμπλεύσει με την θρησκευτική ηγεσία για να διαλύσουν και να λεηλατήσουν ότι έχει απομείνει όρθιο από τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Τα τελευταία κατορθώματα της εκκλησιαστικής ηγεσίας είναι πλέον μια φανερή θρησκευτική αποστασία, παραβίαση όλων των κανόνων των Οικουμενικών Συνόδων με αποκορύφωμα την τελευταία σκανδαλώδη συμπροσευχή του Πατριάρχη με τον αιρετικό νεοταξικό Πάπα της Ρώμης, που εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα μασονικά συμφέροντα μιας ληστρικής και διεστραμμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι τελευταίες εκλογές δυστυχώς έδειξαν πως συνεχίζεται ο   συνεχιζόμενος θανατηφόρος κατήφορος αυτής της χώρας. Από την μια είχαμε ένα δεδηλωμένο άθεο με νεοταξικές ιδέες που αντιδρά ακόμα και στην σκέψη ότι θα πρέπει, αν αύριο κληθεί να κυβερνήσει, να ορκιστεί στο σύνταγμα της ομοούσιας Αγίας Τριάδας. Από την άλλη είχαμε ένα τρομερό θεομπαίχτη, παλιό στέλεχος της λέσχης Μπίλεντεμπεργκ που δεν δίστασε να «πουλήσει» θρησκεία και Ορθοδοξία για να πλανέψει τους ψήφους του «αγαθού» ποιμνίου με σκοπό να διαιωνίσει την ληστρική του εξουσία υπηρετώντας τα συμφέροντα των ξένων μασονικών ευρωπαϊκών αφεντάδων του. Πέραν από αυτούς τους δυο πρωταγωνιστές, είχαμε ένα κυκεώνα πολλών πολιτικών κομμάτων που το μόνο που εξέφραζαν ήταν οι εγωιστικές φιλοδοξίες των διαφόρων αρχηγών τους σύμφωνα με το δόγμα, κάθε Έλληνας και ένα κόμμα. Έντεχνα δηλαδή, διαιρεί και βασίλευε!

Μέσα σε όλη αυτή την ζοφερή κατάσταση αναρωτιέται, όποιος ακόμα κατάφερε να έχει σώας τας φρένας και συνείδηση της πραγματικότητας, πως θα μπορέσει να σωθεί μια χώρα ξεπουλημένη, ένας λαός προδομένος και μια κοινωνία πλανεμένη στις σειρήνες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, (με το χαρακτηριστικό σλόγκαν, Ωχ αδερφέ τι με νοιάζει εμένα!). Η πολιτική(οί), απέτυχε(αν) και πρόδωσε(αν). Η ιεραρχία προσχώρησε στην αποστασία. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο ποίμνιο που έχει τρομερή, αλλά σε ύπνωση δύναμη και αυτό το είχαν καταλάβει όσοι εξόντωσαν τον μακαριστό Χριστόδουλο. Είχαν τρομοκρατηθεί από την κινητικότητα του και την δύναμη του να ξεσηκώνει τον λαό.

Είναι γνωστό από την ιστορία μας, (που τώρα θα πρέπει να την ξεχάσουμε), πως πολλοί ιεράρχες στάθηκαν στις επάλξεις και έδωσαν ζωή στον ελληνισμό. Σήμερα ποιοι είναι αυτοί που θα σηκώσουν το βάρος της σεβασμιότητας τους ; Ποιοι θα σηκωθούν και θα σταθούν  στο ύψος τους να σταματήσει η νέα πτώση της Κωνσταντινούπολης ; γιατί αυτή την φορά η άλωση θα είναι οριστική, καθώς δεν θα είναι μόνο υλική, αλλά το πιο χειρότερο, θα είναι και πνευματική άλωση των σωμάτων και των καρδίων ημών των Ελλήνων! Αν υπάρχουν, καιρός να μας δείξουν πως είναι αληθινοί ποιμενάρχες και όχι υποκριτές ρασοφόροι που κρύβονται πίσω από τους σύγχρονους εφιάλτες του Ελληνισμού!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: http://olympia.gr/2014/05/28/%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7-1453%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1-2014/

Τα σχέδια της τουρκικής διπλωματίας για τη διχοτόμηση του Αιγαίου δεν είναι σημερινά. Ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1965 όταν, κατά τη συνεδρίαση της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, ο εκπρόσωπος της Τουρκίας παρουσίασε χάρτη που χώριζε το Αιγαίο σε δύο μέρη. Οι Τούρκοι ζητούσαν να αναλάβει η Άγκυρα την ευθύνη της αεράμυνας του ανατολικού τμήματος.

Τον Αύγουστο του 1974, η Άγκυρα επανήλθε με την έκδοση της ΝΟΤΑΜ 714, επιχειρώντας να επεκτείνει αυθαίρετα τα όρια ευθύνης του δικού της FIR (Flight Information Region) προς τα δυτικά, μέχρι το μέσο του Αιγαίου, μέσα στο χώρο ευθύνης του FIR Αθηνών.

Το 1980, πάλι μονομερώς, σταμάτησε να υποβάλει σχέδια πτήσεως για τις εισόδους των πολεμικών της αεροσκαφών στο FIR Αθηνών με το επιχείρημα ότι η Σύμβαση του Σικάγου δεν αφορά τα πολεμικά αλλά τα πολιτικά αεροσκάφη.

Σύμφωνα με τη «Διεθνή Σύμβαση για τη θαλάσσια έρευνα και διάσωση -International Convention on Marine Search and Rescue», η Ελλάδα έχει δηλώσει στον ΙΜΟ (International Maritime Organization) ότι θα ασκεί έρευνα και διάσωση (SΑR - Search and Rescue) σε όλο το χώρο του FIR Αθηνών.

H Τουρκία, αντιτίθεται στην ελληνική δήλωση, ισχυριζόμενη ότι οι περιοχές ευθύνης για ναυτική έρευνα και διάσωση στην ανοιχτή θάλασσα πρέπει να οριοθετούνται με συμφωνία των ενδιαφερομένων παράκτιων κρατών και κατέθεσε χάρτη με το Αιγαίο διχοτομημένο. Με τον Κανονισμό της 88/1988 οριοθέτησε περιοχή ευθύνης της για παροχή υπηρεσιών έρευνας και διάσωσης σε κινδυνεύοντα "αεροπορικά και θαλάσσια μέσα", η οποία περιλαμβάνει τμήμα του FIR Αθηνών μέχρι το μέσο περίπου του Αιγαίου, εγκλωβίζοντας μεγάλο τμήμα της ελληνικής επικράτειας εντός της τουρκικής περιοχής έρευνας και διάσωσης και αγνοώντας ότι οι περιοχές αεροπορικής έρευνας και διάσωσης απαιτούν απόφαση των αρμοδίων οργάνων του ICAO.

Στις 7 Απριλίου 1989, ο ICAO (International Civil Aviation Organization) επιβεβαίωσε ότι οι περιοχές ευθύνης της Ελλάδος και της Τουρκίας σχετικά με την αεροναυτική έρευνα και διάσωση παραμένουν αμετάβλητες, όπως αυτές έχουν ορισθεί και συμφωνηθεί στο πλαίσιο του Οργανισμού. Επίσης, η τροποποίηση του Annex 12 του ICAO για την Έρευνα και Διάσωση διατηρεί την αρχή του καθορισμού περιοχών ευθύνης, πράγμα που επιβεβαιώνει εμμέσως την ελληνική αρμοδιότητα για αεροναυτική έρευνα και διάσωση σε ολόκληρο το FIR Αθηνών.

Παρόλα αυτά, τα τουρκικά πλοία δεν αναγνωρίζουν τις ελληνικές επιχειρήσεις SAR στην θάλασσα. Έτσι σε περίπτωση ατυχήματος όχι μόνο δεν καλούν σε βοήθεια τις ελληνικές αρχές, αλλά σαμποτάρουν το έργο της διάσωσης διακινδυνεύοντας την ζωή τους, ώστε να κατηγορήσουν έπειτα την Ελλάδα για αναξιοπιστία και κακή διεκπεραίωση του έργου της Έρευνας και Διάσωσης.

Το Δεκέμβριο του 2001, δημοσίευσε στο 24611 τεύχος της εφημερίδας της κυβέρνησής της, χάρτη του Αιγαίου όπου το τμήμα ανατολικά του 25^ου μεσημβρινού το θεωρεί ως περιοχή εθνικής ευθύνης της για θέματα έρευνας και διάσωσης.

Έτσι το Αιγαίο για την Τουρκία, μέσα από το «αθώο» θέμα της έρευνας και διάσωσης, είναι ήδη διχοτομημένο.

Εκμεταλλεύεται δε κάθε ευκαιρία για να παγιώσει αυτή τη διχοτόμηση. Να μερικές…

Τον Απρίλιο του 1999, στη Σύνοδο υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον με την επικύρωση της νέας δομής του ΝΑΤΟ καταργήθηκαν τα εθνικά όρια ευθύνης των κρατών – μελών και καθιερώθηκε ο ενιαίος αμυντικός χώρος στα πλαίσια των ορίων της συμμαχίας .

Το Σεπτέμβριο του 1999, στη Σύνοδο υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ στο Τορόντο, η Τουρκία μεθοδεύοντας τη διχοτόμηση του Αιγαίου, πέτυχε να συζητηθούν «τεχνικά θέματα», δηλαδή η δημιουργία δυο Νατοϊκών υπο-στρατηγείων στη Λάρισα και τη Σμύρνη .

Το 2001, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος – Strategic Derinlik » του Αχμέτ Νταβούτογλου, τώρα ΥΠΕΞ της Τουρκίας. Σε αυτό επικρατεί πλήρης αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της Ελλάδος στο Αιγαίο, πλήρης αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας στα νησιά, πλήρης αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας και πλήρης αμφισβήτηση των δικαιωμάτων μας στο FIR Αθηνών δηλαδή αυτών που ορίζονται από τους αρμόδιους Διεθνείς Οργανισμούς ΙΜΟ και ΙCΑΟ για τον έλεγχο της θαλάσσιας και εναέριας κυκλοφορίας, αντίστοιχα καθώς και την έρευνα - διάσωση .

Το τελευταίο τρίμηνο του 2010, ο Τούρκος υπουργός Επικρατείας και επικεφαλής των διαπραγματεύσεων Τουρκίας – Ευρωπαϊκής Ένωσης, Εγκεµέν Μπαγίς, σε τρεις συνεντεύξεις του, ( «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» 17-10-2010, «ΤΑ ΝΕΑ» 18-11-2010 και κυπριακή «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» 12-12-2010) πρότεινε ανοικτά τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

***

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά από την πλευρά της Τουρκίας, η Ελλάδα όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά νομοθετεί τη διχοτόμηση του Αιγαίου μέσα από ένα άλλο «αθώο» θέμα, της αλιείας.

Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων στην 4023/64557/16-5-2014 Απόφασή του «Καθορισμός όρων και προϋποθέσεων δικαιολογητικών και διαδικασίας για την έγκριση αδειών αλίευσης σε αλιευτικά σκάφη » (ΦΕΚ 1307 Β/22-5-2014) στο άρθρο 3 παρ. 3 αναφέρει : [ Η χρήση της άδειας αλίευσης στα διεθνή ύδατα, με το αλιευτικό εργαλείο «τράτα βυθού» απαγορεύεται στη γεωγραφική υποπεριοχή (GSA) 20, 22, 23 της ΓΕΑΜ ως εξής: (α) από 24-5-2014 μέχρι 15-7-2014 σε όλες τις περιοχές (β) από 16-7-2014 μέχρι 01-10-2014 και δυτικά του 25^ου μεσημβρινού της υποπεριοχής 22. Περιοχές και χρονικές περίοδοι απαγόρευσης θα επανεξεταστούν, εφόσον συντρέχουν λόγοι, μετά το 2015.]

Για να γίνει όμως κατανοητό το κείμενο και από μη ειδικούς απαιτούνται ορισμένες επεξηγήσεις :

Ο Διεθνής Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, γνωστός με τα αρχικά FAO ( Food and Agriculture Organization) έχει κωδικοποιήσει όλες τις θαλάσσιες περιοχές στις οποίες ασκούνται αλιευτικές δραστηριότητες. Η Μεσόγειος μαζί με τη Μαύρη Θάλασσα έχουν τον κωδικό 37.

Η Γενική Επιτροπή Αλιείας για τη Μεσόγειο (ΓΕΑΜ), General Fisheries Commission for the Mediterranean (GFCM), μια Περιφερειακή Οργάνωση Διαχείρισης της Αλιείας του FAO, στην περιοχή 37 έχει δημιουργήσει υποπεριοχές (Geographical Sub-Areas, GSA) μεταξύ άλλων και με τους εξής κωδικούς : 19 Δυτικό Ιόνιο, 20 Ανατολικό Ιόνιο, 21 Νότιο Ιόνιο, 22 Αιγαίο, 23 Κρήτη.

25^ος Μεσημβρινός είναι αυτός που διέρχεται από το μέσον του Αιγαίου. Ξεκινά από τα παράλια του Νέστου ποταμού, σε απόσταση αναπνοής από την Ξάνθη, διέρχεται δυτικά της Λήμνου, περνά σε απόσταση αναπνοής από το Στενό του Καφηρέα (Εύβοια), διασχίζει την Τήνο και καταλήγει δυτικά του Ηρακλείου στην Κρήτη.

* **

Μετά τις επεξηγήσεις εγείρονται προβληματισμοί και εύλογα ερωτήματα :

Αστυνομεύουμε τα διεθνή ύδατα που βρίσκονται δυτικά του 25^ου Μεσημβρινού και όχι αυτά που είναι ανατολικά του ;

Γιατί διαιρούμε το Αιγαίο με βάση τον 25^ο Μεσημβρινό, όταν η Γενική Επιτροπή Αλιείας για τη Μεσόγειο (ΓΕΑΜ) το έχει ενιαίο με κωδικό 22 ;

Τι νόημα έχει η απαγόρευση μόνο δυτικά του 25^ου Μεσημβρινού ;

Δεν επικοινωνούν μεταξύ τους τα ιχθυαποθέματα του Αιγαίου ;

Περιμένουμε απάντηση.

Αλεξανδρούπολη Ιούνιος 2014

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

Εκοιμήθη, σήμερα 1 Ιουνίου 2014, ο λόγιος γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης, ο οποίος τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία του.

Ο μακαριστός Γέροντας Μωυσής τον τελευταίο καιρό μετά από επιθυμία του,  φιλοξενούταν στο Επισκοπείο της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας όπου και εκοιμήθη.

Ο μοναχός Μωυσής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952,  και μόναζει στο Άγιον Όρος από τριακονταπενταετίας.

Ασχολείθηκε με την αγιογραφία, την ποίηση, την κριτική και τη συγγραφή.

Έχει εκδώσει 52 βιβλία κι έχει γράψει περισσότερα από χίλια άρθρα. Έργα του έχουν μεταφρασθεί σε άλλες γλώσσες κι έχουν βραβευθεί.

Έχει σειρά ομιλιών, κατόπιν προσκλήσεων μητροπόλεων, Πανεπιστημιών και συλλόγων, στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.

Έχει λάβει μέρος ως εισηγητής σε 80 συνέδρια. Έχει διατελέσει αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους.

Είναι από εικοσαετίας αρχισυντάκτης του αγιορειτικού περιοδικού «Πρωτάτον» και μέλος επιφανών συλλόγων.

Ήταν Γέροντας από 25ετίας της Καλύβης Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου της Ιεράς Σκήτης Αγίου Παντελεήμονος - Κουτλουμουσίου,της οποίας διετέλεσε Δικαίος.

Θεωρούταν ο πολυγραφότερος σύγχρονος Αγιορείτης Γέροντας.

Μέσα στη νύχτα ζητούσες το φως

Βάδισμα Ουράνιο σεμνού Αγιορείτη…

Δεν αποζήτησες ποτέ σου το πώς

Το ακατάληπτο βίωνες ψυχών του Ηδύτη…

Πάντα εξέπεμπες πραεία φωνή

Μακάριος με δίψα ελέους Κυρίου

Πως αγαπούσες να μιλάς με σιωπή

Εύλαλη σάλπιγγα, κραυγή ησυχίου…

Λέξεις που αγίασαν, στολή η λαμπρή σου…

Σκιά Αθωνίτικη, ευωδιά στο κελλί σου…

Σαν ήλιος ταξίδεψαν στον κόσμο τις χάρες

Φτωχών Γεροντάδων λευκόχρυσες κάρες…

Ένα προσκύνημα, μια αγρύπνια η ζωή σου

Στρωτή η μετάνοια, το έκπαγλο δέος

Μνήμη αιώνια, Χριστού η αλήθεια

Μνήσθητι Κύριε, Αγαθού Μωυσέως

Νώντας Σκοπετέας 01-06-2014

Καλό Παράδεισο Γλυκύτατε Γέροντα…

Πρέσβευε τω Ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχει ταις ψυχαίς ημών…

Σήμερα τό πρωί, Δευτέρα 2 Ἰουνίου 2014, ἐκοιμήθη σέ ἠλικία 85 ἐτῶν ὁ ἀρχιμ. Καλλίστρατος Λυράκης, τ. ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί ἱδρυτικό μέλος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ».

Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία θά ψαλῆ τήν Τετάρτη 4 Ἰουνίου 2014, στίς 12 μ. στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων (ὁδ. Ἀσκληπιοῦ).

Ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύση καί νά ἔχουμε τήν εὐχή του.

Πηγή:http://aktines.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4930.html

Καθολική σχεδόν υπήρξε επίσης η αποδοκιμασία των αγιορειτών Πατέρων απέναντι στον εκδημήσαντα Πατριάρχη. Μετά την δημιουργία υπ’ αυτού διπλωματικών σχέσεων με το Βατικανό και ιδίως μετά την άρση των αναθεμάτων, σάλος μέγας δημιουργήθηκε μέσα στο Άγιον Όρος. Όλοι σχεδόν οι αγιορείτες μοναχοί, τόσο από τις Ιερές Μονές, όσο και από τις Σκήτες και τα Κελιά, εξέφρασαν την πικρία, την λύπη και την απογοήτευσή τους, όταν πληροφορήθηκαν τις παρά πάνω ενέργειές του. Ορισμένες μάλιστα εκ των Ιερών Μονών, οκτώ τον αριθμόν, όχι απλώς αποδοκίμασαν τον κ. Αθηναγόρα, αλλά απεφάσισαν να διακόψουν την μνημόνευση του ονόματός του, η οποία συνεχίστηκε και επί Πατριαρχείας του διαδόχου του κ. Δημητρίου, κατά την τριετία από το 1970 έως το 1973. Μία από αυτές τις Μονές, η Ιερά Μονή Καρακάλλου, σε επιστολή της προς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους έγραφε σχετικά με το θέμα αυτό μεταξύ άλλων τα εξής: «Επιθυμούμεν να επαναλάβωμεν την εν πεποιθήσει και αμετάθετον απόφασιν ημών περί συνεχίσεως της διακοπής του πατριαρχικού μνημοσύνου εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, εφ’ όσον ο νέος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Δημήτριος ο Α΄ θα συνεχίση την τηρουμένην υπό της Ιεράς Συνόδου γραμμήν, την οποίαν είχε χαράξει ο Αθηναγόρας…Θα πειθώμεθα εις τον νέον Πατριάρχην, όταν διαπιστώσωμεν, ότι ούτος θα αναθεωρήσει τας αιρετικάς ομολογίας του προκατόχου του και δεν θα συνεχίση την φιλοπαπικήν γραμμήν».[7] Ας σημειωθεί επίσης ότι μεταξύ αυτών που διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχου ήταν και ο Γέροντας Παΐσιος.

Σχόλιο με αφορμή την προσεχή συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου του Α΄ στα Ιεροσόλυμα.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 21η Μαΐου 2014.

Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από την συνάντηση στα Ιεροσόλυμα (1964-2014) του πρώην Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου με τον τότε Πάπα Παύλο τον Στ΄. Ήταν μια συνάντηση, η οποία σηματοδότησε μια καινούργια πορεία στις σχέσεις μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου. Η συνάντηση αυτή θεωρήθηκε από πολλούς αρχιερείς, κληρικούς και θεολόγους ως ιστορικός σταθμός, διότι αποτέλεσε την αφετηρία των μετέπειτα ραγδαίων και ριζικών εξελίξεων στις διαχριστιανικές σχέσεις της Ορθοδοξίας με τον Παπισμό. Εις ανάμνησιν δε αυτού του γεγονότος, όπως είναι γνωστό, διοργάνωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο από κοινού με το Βατικανό νέα συνάντηση, (24-26 Μαΐου), στον ίδιο τόπο, τα Ιεροσόλυμα, του νύν Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄. Με την συνάντησή τους αυτή, η οποία θα προβληθεί βεβαίως διεθνώς και θα τύχει ευρείας δημοσιότητος από την εκκλησιαστική και πολιτική επικαιρότητα, οι δύο εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν στοχεύουν απλώς να τιμήσουν τους προκατόχους των, αλλά προφανώς να διαδηλώσουν επί πλέον και την σταθερή και αταλάντευτη πρόθεσή τους να βαδίσουν πάνω στα χνάρια τους και να συνεχίσουν με πιστότητα και συνέπεια την οικουμενιστική γραμμή που εκείνοι εχάραξαν. Και τις οίδε, (μόνον ο Θεός γνωρίζει), αν οι δύο αυτοί ηγέτες στο προσεχές μέλλον προχωρήσουν σε ακόμη τολμηρότερα βήματα, στην…αγιοκατάταξή των! Δεν έχουμε την πρόθεση με τον σύντομο αυτό σχολιασμό μας να ασχοληθούμε με τον εκλιπλόντα Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄, διότι όπως λέγει και μέγας Παύλος «τι γαρ μοι και τους έξω κρίνειν;» (Α΄Κορ.5,12). Ποιά αρμοδιότητα έχουμε να κρίνουμε τους «έξω» της Εκκλησίας; Καμία. Αφού όπως λέγει παρά κάτω «τους δε έξω ο Θεός κρίνει» (Α΄Κορ.5,13). Τους εκτός της Εκκλησίας, τους κατακεκριμένους ως αιρετικούς, τους έχει κρίνει ήδη ο Θεός. Με τον «έσω» όμως της Εκκλησίας κυρό Αθηναγόρα και μη εισέτι κατακριθέντα επισήμως και συνοδικώς για τις αντορθόδοξες θέσεις και διακηρύξεις του και για την οικουμενιστική γραμμή και πορεία, (μια πορεία ξένη προς την Ορθόδοξη Παράδοση και τους αγίους Πατέρες μας), την οποίαν ακολούθησε, έχουμε χρέος να ασχοληθούμε. Και τούτο διότι ο θησαυρός της πίστεως είναι κοινό κτήμα όλων, κλήρου και λαού. Και όλοι μας έχουμε χρέος να τον διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού, ακέραιον και απαραχάρακτον από κάθε νοθεία και αίρεση.

Έχουν διατυπωθεί πολλά εγκωμιαστικά σχόλια σχετικά με τον πρώην Πατριάρχη από διάφορα πρόσωπα, κυρίως προερχόμενα από τον χώρο του Οικουμενισμού. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ο εκδημήσας Πατριάρχης υπήρξε κατά κοινή ομολογία ως το πρόσωπο εκείνο, που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή αίρεση μέσα στα σπλάγχνα της Ορθοδοξίας. Ιδιαιτέρως προβλήθηκε από τους υμνητές του η υπ’ αυτού προβολή της Ορθοδοξίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε παγκόσμια κλίμακα, οι διπλωματικές του ικανότητες, η παγκόσμια πολιτική και κοινωνική του καταξίωση, η διεθνής ακτινοβολία και αναγνώρισή του και άλλα παρόμοια. Ήδη αμέσως μετά την κοίμησή του το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος «Εκκλησία» έγραφε: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, θα γραφή εις τας δέλτους της ιστορίας ως Μέγας…».[1] Ο τότε Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄, επιστήθιος και αγαπητός φίλος του κοιμηθέντος Πατριάρχου, εχαρακτήρισε αυτόν ως «μέγαν άνδρα μιάς εκκλησίας σεβασμίας, αλλ’ όχι ακόμη τελείως ηνωμένης μετά της Καθολικής Εκκλησίας ημών…».[2] Το παραλήρημα του λιβανωτού των εγκωμίων έφθασε στο αποκορύφωμά του, όταν κάποιοι οικουμενιστικοί κύκλοι της εποχής εκείνης επεχείρησαν, να συντάξουν προσευχή προς αυτόν, η οποία κατέληγε ως εξής: «Μη κατολιγωρήσης ημών, αλλ’ επίβλεψον λαμπρώ και ιλέω όμματι, ως εν ζωή ών έπραττες, και κράτυνον το της Ορθοδοξίας ποίμνιον, χειραγωγών αυτό προς το καλόν της αγίας του Χριστού Εκκλησίας, υποδεικνύων αυτώ την ευθείαν οδόν, την φέρουσαν απλανώς προς τον Θεόν…».[3]

Ήταν όμως πράγματι μέγας; Εάν κανείς αξιολογήσει το πρόσωπό του με κοσμικά κριτήρια, δηλαδή την διεθνή του ακτινοβολία και αναγνώριση, την κοινωνική και πολιτική του καταξίωση, την διπλωματική του ευστροφία, την πρόσδοση κύρους και προβολής στο Φανάρι και άλλα ανάλογα, τότε μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς ως μέγα. Αν όμως αξιολογηθή με πνευματικά κριτήρια, δηλαδή με γνώμονα την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, την Αγία Γραφή, το ιερό Πηδάλιο και τους Αγίους Πατέρες, τότε όχι μόνον μέγας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλ’ ως μία αξιοθρήνητη προσωπικότητα, ως τον πρωτοπόρο στον ολισθηρό κατήφορο του Οικουμενισμού, ως το πρόσωπο εκείνο που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή αίρεση, πράγμα το οποίο ισοδυναμεί με προδοσία της πίστεως. Την δε Πατριαρχείαν του ως κατ’ εξοχήν καταστρεπτική. Τον χαρακτηρισμό «μέγας» έδωσε η Εκκλησία στους αγίους και θεοφόρους Πατέρες, όχι απλώς μόνον διότι ανέβηκαν την κλίμακα των αρετών και έφθασαν στην θέωση, αλλά και διότι έκαμαν μεγάλους αγώνες και υπέφεραν πολλές θλίψεις για να καταπολεμήσουν τις αιρέσεις και να παραδώσουν τον θησαυρό της πίστεως ανόθευτο και απαραχάρακτο σε όλες τις επερχόμενες γενεές. Επομένως είναι μεγάλο εκκλησιολογικό λάθος, να σπεύδουμε με πολλή προχειρότητα και επιπολαιότητα να αποδώσουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, τον οποίον μόνον η Εκκλησία μπορεί να αποδώσει αλάνθαστα, βασιζομένη στην άνωθεν μαρτυρία του αγίου Πνεύματος, στην μαρτυρία δηλαδή που δίδει ο ίδιος ο Θεός για το πρόσωπο αυτό, με θαύματα, που ενεργεί διά μέσου αυτού, είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον (διά του αγίου λειψάνου του).

Η χριστιανική ενότης.

Κατά κόρον επίσης προβλήθηκε από τους υμνητές του ο διακαής πόθος του και η επιθυμία του για την προώθηση της παγχριστιανικής ενότητος. Πράγματι ο κ. Αθηναγόρας από της ημέρας της αναδείξεώς του στον Πατριαρχικό θρόνο μέχρι της κοιμήσεώς του θα έχει πλέον το βλέμμα της ψυχής του διαρκώς εστραμμένο προς την Δύση, η δε τραγωδία της διασπάσεως της Χριστιανοσύνης θα αποτελέση το κέντρο του ενδιαφέροντος του, την συνισταμένη όλων των ενεργειών του, την κατευθυντήρια γραμμή της εκκλησιαστικής του πολιτικής, σε συνδυασμό πάντοτε βέβαια με την πρόσδοση κύρους και διεθνούς ακτινοβολίας στον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Μέσα στα πλαίσια αυτής της εκκλησιαστικής του πολιτικής εντάσσονται η μέριμνά του για την σύγκληση Πανορθοδόξων Διασκέψεων, οι συντονισμένες ενέργειές του για την άρση των αναθεμάτων, η καλλιέργεια σχέσεων αγάπης και φιλίας με το Βατικανό, η επιδίωξή του να συναντηθεί με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα και να έχει τις πρώτες μυστικές επαφές μαζί του και η καθιέρωση του λεγομένου «Διαλόγου της Αγάπης».

Ωστόσο την χριστιανική ενότητα την κατανοούσε και την οραματιζόταν ο κοιμηθείς Πατριάρχης με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο, σε σχέση με τον τρόπο που την κατανοούσε ανέκαθεν η Εκκλησία, με ένα τρόπο δηλαδή τελείως ξένο προς την διαχρονική παράδοση της Εκκλησίας. Στη διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας, ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους αιρετικούς δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, παρά μόνον με την μετάνοια και την επάνοδο των αιρετικών στην αλήθεια της Ορθοδοξίας, στην πίστη και στα δόγματα της Εκκλησίας. Επομένως και στην προκειμένη περίπτωση των αιρέσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού δεν είναι δυνατόν να δεχθεί η Εκκλησία άλλη μορφή ενότητος. Η προσπάθεια του εκλιπόντος πατριάρχου ήταν να επιτύχει μια ενότητα συγκρητιστικού τύπου, μια ενότητα παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές με τους παπικούς και τους προτεστάντες, χωρίς δηλαδή αυτοί να έχουν αποβάλει τις πεπλανημένες αιρετικές διδασκαλίες τους, μιά ενότητα που θα μπορούσε να επιτευχθεί με αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Σε θέματα όμως πίστεως δεν χωράει καμία συγκατάβασις και οικονομία. Την αλήθεια αυτή επιβεβαιώνουν οι μεγάλοι αγώνες των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας κατά των αιρέσεων, η συγκρότησις υπ’ αυτών Οικουμενικών Συνόδων κ.λ.π. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει σε κάποια ομιλία του σχετικά με το θέμα αυτό   «Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως έως θανάτου…την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς».[4]

Άρσις των αναθεμάτων.

Μετά την συνάντηση των δύο εκκλησιαστικών ηγετών στα Ιεροσόλυμα, που αποτέλεσε μια πρώτη προσέγγιση μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να επακολουθήσει το δεύτερο μεγάλο βήμα προσεγγίσεως, δηλαδή η λεγόμενη άρση των αναθεμάτων, που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965. Όπως είναι γνωστό από του σχίσματος του 1054 και εντεύθεν έπαυσε να υπάρχει πλέον εκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ του Παπισμού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας λόγω των ποικίλων αιρετικών διδασκαλιών, που εν τω μεταξύ ανεπτύχθησαν μέσα στους κόλπους του Παπισμού. Αυτή η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας επισφραγίσθηκε με τα «αναθέματα», τα οποία επεβλήθηκαν εκατέρωθεν από την Ρώμη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο παπικὸς απεσταλμένος Καρδινάλιος Ουμβέρτος, στις 16 Ιουλίου του 1054, αναθεμάτισε με έγγραφο αναθεματισμό, τον οποίο άφησε πάνω στην αγία τράπεζα του Ιερού Ναού της αγίας Σοφίας κατά την διάρκεια εσπερινής ακολουθίας, τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Μιχαὴλ τον Κηρουλάριο και όλους όσους δεν αποδέχονταν το Filioque και τις άλλες παπικές καινοτομίες. Στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μιχαὴλ συγκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη στις 24 Ιουλίου του 1054 ενδημούσα Σύνοδο και υπέβαλε σε «ανάθεμα» το έγγραφο, τους συντάκτες του, αυτούς που το επέδωσαν και όσους συνήργησαν σ’ αυτό. Στη συνοδική απόφαση αναιρούντο επί τη βάσει της Ιεράς Παραδόσεως οι κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας διατυπωθείσες κατηγορίες, ιδίως αυτές που αφορούσαν την αιρετική διδασκαλία του Filioque, ενώ παράλληλα διεγράφη το όνομα του Πάπα από τα δίπτυχα του Οικουμενικού θρόνου. Οι συνοδικές αποφάσεις κοινοποιήθηκαν με συνοδικές επιστολές στα άλλα Πατριαρχεία της Ανατολής.

Επομένως οι εκατέρωθεν αναθεματισμοὶ του 1054 δεν προήλθαν από προσωπικούς ανταγωνισμούς, αλλ᾿ από την σύγκρουση της Ορθοδόξου πίστεως προς τις αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Δεν ευσταθεί λοιπόν το επίσημο ανακοινωθὲν του Οικουμενικου Πατριαρχείου, κατὰ το οποίο «τα αναθέματα εκατέρωθεν περιωρίσθησαν εις τα πρωταγωνιστήσαντα πρόσωπα και δεν ανεφέροντο εις τας δύο Εκκλησίας Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, αι οποίαι και μετὰ ταύτα δεν διέκοψαν την εκκλησιαστικὴν κοινωνίαν, ουδὲ υπήρξαν τα γεγονότα ταύτα η οριστικὴ επισφράγισις του μεταξὺ Ανατολής και Δύσεως Σχίσματος». Επί πλέον η πράξις αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι αντικανονική και παράνομη, διότι επεχειρίθη χωρίς να προηγηθεί Πανορθόδοξη Σύνοδος, η οποία είναι και η μόνη αρμοδία, για να αποφασίσει ένα τέτοιο μεγάλο εκκλησιαστικό γεγονός. Επίσης απὸ Ορθοδόξου θεολογικής πλευράς, είναι αδύνατο να εννοήσωμε άρση του κατὰ της Ρώμης «αναθέματος» χωρίς την ταυτόχρονο άρση όλων των αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού. Όπως ήταν επόμενο η αντικανονική αυτή ενέργεια του Οικουμενικού Θρόνου προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών από τον τότε αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Β΄ και την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία σε δήλωσή της «με πολλήν δυσμένειαν επληροφορήθη την πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα. Ουδείς έχει το δικαίωμα να προβαίνη εις παρομοίας πράξεις. Το δικαίωμα έχει μόνον ολόκληρος η Ορθοδοξία».[5] Σε άλλη δήλωσή του, που έχει καταχωρηθή στα «Πεπραγμένα» του (τομ. Β΄, Αθήναι 1967, σελ. 197), αναφερόμενος στον κ. Αθηναγόρα λέγει: «Ο Αθηναγόρας Α΄ ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ δουλεύει και την απαθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, διά της καταστροφής της Εκκλησίας»[6]. Καθολική σχεδόν υπήρξε επίσης η αποδοκιμασία των αγιορειτών Πατέρων απέναντι στον εκδημήσαντα Πατριάρχη. Μετά την δημιουργία υπ’ αυτού διπλωματικών σχέσεων με το Βατικανό και ιδίως μετά την άρση των αναθεμάτων, σάλος μέγας δημιουργήθηκε μέσα στο Άγιον Όρος. Όλοι σχεδόν οι αγιορείτες μοναχοί, τόσο από τις Ιερές Μονές, όσο και από τις Σκήτες και τα Κελιά, εξέφρασαν την πικρία, την λύπη και την απογοήτευσή τους, όταν πληροφορήθηκαν τις παρά πάνω ενέργειές του. Ορισμένες μάλιστα εκ των Ιερών Μονών, οκτώ τον αριθμόν, όχι απλώς αποδοκίμασαν τον κ. Αθηναγόρα, αλλά απεφάσισαν να διακόψουν την μνημόνευση του ονόματός του, η οποία συνεχίστηκε και επί Πατριαρχείας του διαδόχου του κ. Δημητρίου, κατά την τριετία από το 1970 έως το 1973. Μία από αυτές τις Μονές, η Ιερά Μονή Καρακάλλου, σε επιστολή της προς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους έγραφε σχετικά με το θέμα αυτό μεταξύ άλλων τα εξής: «Επιθυμούμεν να επαναλάβωμεν την εν πεποιθήσει και αμετάθετον απόφασιν ημών περί συνεχίσεως της διακοπής του πατριαρχικού μνημοσύνου εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, εφ’ όσον ο νέος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Δημήτριος ο Α΄ θα συνεχίση την τηρουμένην υπό της Ιεράς Συνόδου γραμμήν, την οποίαν είχε χαράξει ο Αθηναγόρας…Θα πειθώμεθα εις τον νέον Πατριάρχην, όταν διαπιστώσωμεν, ότι ούτος θα αναθεωρήσει τας αιρετικάς ομολογίας του προκατόχου του και δεν θα συνεχίση την φιλοπαπικήν γραμμήν».[7] Ας σημειωθεί επίσης ότι μεταξύ αυτών που διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχου ήταν και ο Γέροντας Παΐσιος.

«Διάλογος της Αγάπης».

Το επόμενο μεγάλο βήμα προσεγγίσεως μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού πρέπει να θεωρηθεί η καθιέρωση του λεγομένου «Διαλόγου της Αγάπης», του οποίου ο μεγαλύτερος προπαγανδιστής και ένθερμος θιασώτης υπήρξε ο εκδημήσας Πατριάρχης. Πρόκειται για μιά μακρά περίοδο από το 1965 έως το 1980, εγκαρδίων σχέσεων φιλίας και αγάπης μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που θεωρήθηκε σαν ένα απαραίτητο προκαταρκτικό στάδιο πρίν από τον επακολουθήσαντα Θεολογικό διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, ο οποίος αποσκοπούσε στην κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία εκατέρωθεν. Μέσα στα πλαίσια της προετοιμασίας αυτής καθιερώνονται οι αμοιβαίες επισκέψεις εκπροσώπων του Πάπα και του Πατριάρχου στο Φανάρι και στη Ρώμη αντίστοιχα, η υιοθέτηση του όρου «αδελφές Εκκλησίες» προτού ακόμη αρθούν οι δογματικές διαφορές, οι ανταλλαγές δώρων, οι φιλοφρονήσεις, οι εναγκαλισμοί, οι κοινές δηλώσεις, οι συμπροσευχές και οι επιστροφές αγίων λειψάνων από τους παπικούς προς τους Ορθοδόξους. Μέσα στην ατμόσφαιρα των καλών σχέσεων κατά κόρον προβλήθηκε η αγάπη με πλήρη ή μερική παραθεώρηση της αλήθειας. Πρώτη φορά στην εποχή εκείνη ακούστηκαν από κορυφαίους εκπροσώπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας οι λόγοι: «η θεολογία διαιρεί ενώ η αγάπη ενώνει», ή ότι «τα δόγματα πρέπει να τεθούν στο θησαυροφυλάκιο της Εκκλησίας». Τα αίτια του σχίσματος αποδόθηκαν σε πολιτικούς λόγους και σε έλλειψη αγάπης. Σύμφωνα με δήλωση του Πατριάρχη Αθηναγόρα: «Μέχρι το 1054 είχαμε πολλές διαφορές…αλλά ηγαπώμεθα. Και όταν αγαπώνται οι άνθρωποι, διαφοραί δεν υπάρχουν. Αλλά το 1054, που επαύσαμεν να αγαπώμεθα, ήλθαν όλες οι διαφορές».[8] Η αγάπη προς τους αιρετικούς ανάγεται σε πανδόγμα, σε νέα κυρίαρχη θεολογική αντίληψη, ενώ καταβάλλεται προσπάθεια με δηλώσεις και διακηρύξεις των εκκλησιαστικών μας ηγετών να αμβλυνθούν, ακόμη και να εκμηδενιστούν οι δογματικές μας διαφορές προς τους Παπικούς, οι οποίες αποδίδονται σε προκαταλήψεις και κατάλοιπα του παρελθόντος, που έχουν τώρα πλέον ξεπεραστεί και εκλείψει. Η Ορθόδοξη Θεολογία και οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας παύουν να αποτελούν κριτήριο λόγων και πράξεων και παραχωρούν τη θέση τους στη διπλωματία και την πολιτική. Όσοι δεν ακολουθούν αυτή τη γραμμή θεωρούνται ακραίοι, φανατικοί, φονταμενταλιστές και παραμερίζονται στο περιθώριο της εκκλησιαστικής ζωής.

Ωστόσο η αληθινή εν Χριστώ αγάπη ποτέ δεν χωρίζεται από την αλήθεια, ούτε είναι δυνατόν ποτέ να στραφεί εναντίον της. Όταν ο διάλογος της αγάπης δεν συνυπάρχει με τον διάλογο της αλήθειας, είναι επικίνδυνη παγίδα, που οδηγεί σε συγκρητιστική αδιαφορία και απομακρύνει από τη σωτηρία. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από την στέρηση της σωτηρίας και μόνο ως έργο αγάπης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Εάν, όπως ισχυρίζεται ο κ. Αθηναγόρας, οι δογματικές διαφορές οφείλονται σε έλλειψη αγάπης, τότε έπεσαν έξω και πλανήθηκαν οι άγιοι Πατέρες, όπως ο Μέγας Φώτιος, άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κ.α., που επεσήμαναν τις πλάνες του Παπισμού, διότι αγωνίστηκαν για ανύπαρκτες διαφορές. Έπεσε έξω ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, όταν μετά τη Σύνοδο Φεράρας–Φλωρεντίας εδήλωσε ότι «ημείς δι’ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων αλλ’ ή, ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί αλλά και αιρετικοί. Δι’ ό ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς».[9] Και όχι μόνον έπεσαν έξω οι άγιοι Πατέρες, αλλά και εστερούντο αγάπης, ως ακραίοι και φανατικοί. Είναι φανερό, ότι οι παρά πάνω λόγοι του Πατριάρχου δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική και φανερώνουν άγνοια, ή διαστρέβλωση της ιστορίας.

Μαρτυρίες αγιασμένων και καταξιωμένων ανδρών της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί του κοιμηθέντος Πατριάρχου.

Ο εσχάτως ανακηρυχθείς ως άγιος από την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς σε υπόμνημά του προς την Ιερά Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας αναφέρει τα εξής συγκλονιστικά και συγχρόνως αποκαλυπτικά σχετικά με τον κ. Αθηναγόρα: «Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας Ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. Και προετοιμάζει με αυτοκτονική ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην ‘Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον’ όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο-προτεσταντικήν θεματολογίαν. Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών Ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον Ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς διά του τύπου…».[10]

Επίσης ο μεγάλος χαρισματούχος Γέροντας Παΐσιος, του οποίου η αγιότης μαρτυρείται από όλους πανορθοδόξως, σύγχρονος του κοιμηθέντος Πατριάρχου, παρακολουθούσε με πολύ πόνο τα επικίνδυνα οικουμενιστικά ανοίγματά του, την ακατάσχετη κοσμικού τύπου αγαπολογία του, ιδίως δε την παράτολμη και παράνομη από νομοκανονικής απόψεως ενέργειά του να επιχειρήση μονομερώς και χωρίς την σύμφωνη γνώμη των άλλων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, άρση των αναθεμάτων, πράγμα που προκάλεσε μεγάλο σάλο και σκάνδαλο μέσα στην Εκκλησία. Σκέφθηκε λοιπόν να στείλει μιά επιστολή στις 23 Ιανουαρίου 1969, στον π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ιδρυτή της Π.Ο.Ε. και της μαχητικής εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος», που αφορούσε τον κ. Αθηναγόρα. Σ’ αυτή μεταξύ άλλων γράφει τα εξής: «…Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος μητέρα μας δεν του κάμνει καμίαν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή…Το αποτέλεσμα ήταν, να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα πιστά τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού». [11]

Κατά παρόμοιο τρόπο αποδοκιμάζεται ο πρώην Πατριάρχης και από μιά άλλη μεγάλη εκκλησιαστική φυσιογνωμία των ημερών εκείνων, από τον αρχ. π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Σε επιστολή του προς αυτόν γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «Παναγιώτατε: Προυχωρήσατε ήδη πολύ. Οι πόδες Υμών ψαύουσι πλέον τα ρείθρα του Ρουβίκωνος. Η υπομονή χιλιάδων ευσεβών ψυχών, Κληρικών καί λαϊκών, συνεχώς εξαντλείται. Διά την αγάπην του Κυρίου, οπισθοχωρήσατε! Μη θέλετε να δημιουργήσητε εν τη Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις. Πειράσθε να ενώσητε τα διεστώτα και το μόνον όπερ θα κατορθώσητε, θα είναι να διασπάσητε τα ηνωμένα και να δημιουργήσητε ρήγματα εις εδάφη έως σήμερον στερεά και συμπαγή. Σύνετε καί συνέλθετε!...».[12]

Κακόδοξες και βλάσφημες δηλώσεις του.

Θα κλείσουμε τον μικρό αυτό σχολιασμό μας με ορισμένες ακόμη κακόδοξες και βλάσφημες δηλώσεις του, τις οποίες διετύπωσε δημοσίως σε λόγους, ομιλίες, ή συνεντεύξεις του κατά την διάρκεια της Πατριαρχείας του: «Απατώμεθα και αμαρτάνωμεν (έλεγε), εάν νομίζομεν, ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ’ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπον».[13] «Εις την κίνησιν προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίσει προς την άλλην, αλλ’ όλαι ομού να επανιδρύσωμεν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν, και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας θεολογικάς διαφοράς».[14] «Ο αιών του δόγματος παρήλθε».[15] «Καλούμεθα ν’ απαλλαγώμεν του πλέγματος της πολεμικής και της αντιρρήσεως εν τη Θεολογία και να εφοδιάσωμεν αυτήν διά του πνεύματος της ζητήσεως και της διατυπώσεως της αληθείας εν τη αγάπη και τη υπομονή. Ο Χριστιανισμός έχει ανάγκη σήμερον μιάς Θεολογίας της καταλλαγής».[16]

Τα παρά πάνω ελάχιστα στοιχεία, τα οποία παραθέσαμε είναι ικανά, πιστεύουμε, να μας δώσουν μια εικόνα περί του ποιός ήταν ο κ. Αθηναγόρας, τον οποίον θα σπεύσουν να εγκωμιάσουν και να εξυψώσουν μέχρι τρίτου ουρανού εντός των προσεχών ημερών οι ομόφρονές του οικουμενιστές. Στο δε ερώτημα που θέσαμε ως τίτλο του άρθρου μας, καλούμεθα όλοι μας (ο κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού) να απαντήσωμε. Είμαστε αποφασισμένοι να βαδίσουμε στα χνάρια των αγίων Πατέρων μας, ή στα χνάρια του κ. Αθηναγόρα; Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

[1] Περιοδ. «Εκκλησία», 15 Αυγούστου 1972, σελ. 451.
[2] Περιοδ. «Επίσκεψις», 12 Ιουλίου 1975, σελ. 3.
[3] Περιοδ. «Εκκλησία», 15 Αυγούστου 1972, σελ.408-409.
[4] PG. 60, 611
[5] Αρχ. Ιωάσαφ Μακρή, Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, Ιστορική αναδρομή της προσεγγίσεως Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών κατά τον 20 ο αιώνα, εν: «Εν Συνειδήσει», Οικουμενισμός Ιστορική και κριτική προσέγγιση, Εκδ. Ιεράς Μονής Μεγ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009, σελ. 55. Βλ. και δήλωση του αρχ. Αθηνών Χρυσοστόμου στον «Ορθόδοξο Τύπο», Νοέμβριος 1965.
[6] Αρχ. Μάρκου Μανώλη, Αιρετικός ο Αθηναγόρας, Εφ. «Ορθόδοξος Τύπος», 30 Μαρτίου 2012, σελ. 1,7. Βλ. και άρθρο της εφ. «Εκκλησιαστικός αγών», αδελφότητος «Ο Σταυρός», Μάϊος 1970, φ. 48, σελ. 3,4, με τίτλο «Ομιλεί ο Αθηναγόρας. Αι κατά καιρούς δηλώσεις. Τα μηνύματα και αι ενέργειαι αυτού»
[7] Ευθυμίου Τρικαμηνά, Η διαχρονική συμφωνία των Αγίων Πατέρων για το υποχρεωτικό του του 15ου Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου περί διακοπής μνημονεύσεως Επισκόπου κηρύσσοντος επ’ Εκκλησίας αίρεσιν, Εκδ. Degiorgio, Τρίκαλα 2012, σελ. 263.
[8] Πρωτ. Γεωρ. Μεταλληνού, Ομότιμου Καθ. Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Οι διάλογοι χωρίς προσωπείο, Διαδικτυακός τόπος Ορθόδοξος Λόγος, www.orthodox.net.gr, σελ. 2-3.
[9] Mansi 31A, 885DE. Bλ. και «Πρακτικά της αγίας και Οικουμενικής εν Φλωρεντία Συνόδου», εκδ. Gill, Pontificum Institutum Orientalium, Studiorum, Roma 1953, Vol. V, fasc. II, σελ. 400 (25-53).
Μ. Εφέσου, Επιστολή τοις απανταχού της γης(…) Χριστιανοίς, CFDS, Ser. A΄, Τομ.Χ, fasc II, σελ.144(29-33).
[10] Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Περί την μελετωμένην ‘ΜεγάληνΣύνοδον’ της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπόμνημα προς την Σύνοδον της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας», Αθήναι 1977, σελ. 14-17.
[11] Απόσπασμα επιστολής, που στάλθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1969 στον αρχ. π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο και δημοσιεύθηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο».
[12] Αρχ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Άρθρα-Μελέται, Επιστολαί, τ. Α΄, Αθήναι 1981, σσ. 152-153.
[13] Βλ. «Ορθόδοξος Τύπος», φ. 94, Δεκέμβριος 1968.
[14] Εκ του μηνύματός του επί της εορτή των Χριστουγέννων του 1967, ίδ. «Από την πορείαν της αγάπης», σελ. 87.
[15] Βλ. εφ. «Ακρόπολις», 29 Ιουνίου 1963.
[16] Εξ’ ομιλίας του εις την Θεολογική Σχολήν Βελιγραδίου την 12η Ιουλίου 1967, Βλ. «Έθνος», 13 Οκτωβρίου 1967.

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/42042D73.el.aspx

Ιταλία: Ο Πάπας φίλησε το χέρι του κορυφαίου ομοφυλόφιλου ιερέα ακτιβιστή και συλλειτούργησε μαζί του

Αναστάτωση προκάλεσε η κίνηση του Πάπα Φραγκίσκου νωρίτερα αυτόν τον μήνα, να συλλειτουργήσει με τον κορυφαίο ομοφυλόφιλο ιερέα ‘ακτιβιστή’ για τις αλλαγές στη διδασκαλία της καθολικής εκκλησίας σχετικά με την ομοφυλοφιλία, του οποίου φίλησε το χέρι. Στις 6 Μαΐου, ο Φραγκίσκος δέχτηκε τον 93χρονο ιερέα ο οποίος έχει ιδρύσει από κοινού την ομοφυλοφιλική ακτιβιστική οργάνωση, ‘Agedo Foggia’, που αντιτίθεται στην διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας.

Ο πάτερ (Don) Michele de Paolis συλλειτούργησε με τον Πάπα Φραγκίσκο στην εκκλησία Domus Santa Martha στο Βατικανό, και στη συνέχεια έγινε επίσημα δεκτός από τον ποντίφικα στον οποίο έκανε δώρο ένα ξύλινο δισκοπότηρο, ένα άγιο δισκάριο και ένα αντίγραφο του πιο πρόσφατου βιβλίου του, «Αγαπητέ Don Michele - ερωτήσεις σε έναν μη βολικό ιερέα».

Σε ένα προηγούμενο βιβλίο, ο Don Michele έγραψε, ότι «η ομοφυλοφιλική αγάπη είναι ένα δώρο από τον Θεό το ίδιο με την ετεροφυλοφιλική». Ο ίδιος υποτιμά επίσης την ιδέα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που δεν κάνουν σεξ.

Ο Φραγκίσκος έκλεισε τη συνάντηση φιλώντας το χέρι του ομοφυλόφιλου ιερέα, μια χειρονομία που η ακροαριστερή εφημερίδα ‘L' immediato’ χαρακτήρισε «αποκάλυψη της ταπεινότητας ενός μεγάλου άνδρα σε έναν άλλον του ιδίου αναστήματος». Ο De Paolis περιέγραψε την ασυνήθιστη χειρονομία στην σελίδα του στο Facebook, λέγοντας ότι ο ίδιος ζήτησε αν μπορούσε ο Φραγκίσκος να έχει ακρόαση με μια άλλη οργάνωση του ιερέα, την “Κοινότητα Εμμαούς” : «Είναι δυνατόν;», ρώτησε;

Και ο Πάπας απάντησε, «Όλα είναι δυνατά. Μιλήστε με τον Καρδινάλιο Μαραντιάγκα και αυτός θα προετοιμάσει τα πάντα».

«Και τότε (απίστευτο!) φίλησε το χέρι μου! Τον αγκάλιασα και έκλαψα», κατέληξε ο de Paolis.

Η χειρονομία έκανε αίσθηση στα ιταλικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και ιστολόγια, δεδομένου ότι ο de Paolis είναι ένα γνωστό πρόσωπο στην Ιταλία ως ο κορυφαίος εκ απολογητής της ομοφυλοφιλικής ιδεολογίας. Φαινομενικά, συναντήθηκε με τον Φραγκίσκο, υπό την ιδιότητά του ως ιδρυτή της ‘Κοινότητας Emmaus’ στη νότια πόλη Foggia της Ιταλίας που βοηθά τους φτωχούς και τα άτομα που πάσχουν από AIDS.

Αλλά πιο γνωστός στην Ιταλία, είναι ως συνιδρυτής της ‘Agedo Foggia’, μιας «ένωσης γονέων, συγγενών και φίλων ομοφυλοφίλων» (Associazione di genitori, Parenti e amici di persone omosessuali) – που κάνει εκστρατείες για την προώθηση της ομοφυλοφιλικής ιδεολογίας και της ιδεολογίας του «φύλου» στην ιταλική κοινωνία και την καθολική εκκλησία.

Εκτός από την υποστήριξη που λαμβάνει από την πόλη της Φότζια, η ‘Agedo Foggia’ χρηματοδοτείται από το UNAR, το Εθνικό Γραφείο της ιταλικής κυβέρνησης για την «Καταπολέμηση των Διακρίσεων και το Ρατσισμό» (Ufficio Nazionale Antidiscriminazioni Razziali) που έχει εκδώσει έγγραφα που απειλούν τους δημοσιογράφους με φυλακή αν αποτύχουν να απεικονίσουν θετικά στην κοινωνία την ομοφυλοφιλία.

Η ιστοσελίδα του Agedo Lecce φέρει ένα εκτεταμένο απόσπασμα από ένα από τα βιβλία του de Paolis που θέλει να βοηθήσει τους αναγνώστες να «βγουν από το τέλμα των βιβλικών εντολών». Έγραψε, «πρέπει να ξεπεράσουμε το γράμμα της Αγίας Γραφής. Είναι στην Β΄ Επιστολή προς Κορινθίους του Απ. Παύλου 3:06 που λέει, «Το γράμμα σκοτώνει, αλλά το Πνεύμα δίνει ζωή».

«Αυτή η βιβλική επιστολή», γράφει ο de Paolis, «σκότωσε και συνεχίζει να σκοτώνει, δυστυχώς, μερικές φορές, όχι μόνο ηθικά αλλά και σωματικά, είναι ένα γεγονός. Η Αγία Γραφή δεν “είναι” ο λόγος του Θεού. Η Αγία Γραφή “περιέχει” το λόγο του Θεού».

[Παρένθεση: «..και ήλλαξαν την δόξαν του άφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών 24 Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν εαυτοίς 25 οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας αμήν 26 δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν 27 ομοίως τε και οι άρρενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους άρσενες εν άρσεσιν την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες 28 και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν ποιείν τα μη καθήκοντα», έγραψε ο απ. Παύλος, που σήμερα 100% θα χαρακτηρίζονταν ως «ομοφοβικός», και το παραπάνω απόσπασμα από την προς Ρωμαίους Επιστολή ως «ομοφοβικό παραλήρημα», το οποίο προφανώς δεν θα έμενε ατιμώρητο, καθώς προωθεί την βία κατά των ομοφυλόφιλων, σύμφωνα με το σκεπτικό του ιερέα. Τέλος παρένθεσης]

«Αντί να σπαταλά ενέργεια σε ατελείωτες διαμάχες η Εκκλησία στοχεύει στη δημιουργία μιας χριστιανικής πνευματικότητας χαρούμενης αποδοχής του εαυτού, ευγνωμονώντας τον Θεό, και γνωρίζοντας ότι η ομοφυλοφιλική αγάπη είναι ένα δώρο από Αυτόν όχι λιγότερο από εκείνη των ετεροφυλόφιλων».

Οι άνθρωποι της εκκλησίας, είπε, «αγνοούν εντελώς το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας, για το οποίο η επιστήμη έχει πλέον αποσαφηνιστεί κατηγορηματικά: ο ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός δεν επιλέγεται ελεύθερα από το άτομο. Το αγόρι ή το κορίτσι, θα ανακαλύψουν ότι είναι μια προσέγγιση βαθιά ριζωμένη στην προσωπικότητα, η οποία είναι μια σημαντική πτυχή της ταυτότητάς του: Δεν είναι μια ασθένεια, δεν είναι μια διαστροφή».

Παραπονέθηκε επίσης, για την «έλλειψη ευαισθησίας» που δείχνεται στους ομοφυλόφιλους από την Καθολική Εκκλησία, λέγοντας, «Μερικοί άνθρωποι της εκκλησίας λένε, «Εντάξει, να είναι gay, αλλά δεν πρέπει να κάνουν σεξ, δεν μπορούν να αγαπούν ο ένας τον άλλο». Αυτή είναι η μεγαλύτερη υποκρισία. Είναι σαν να λες σε ένα φυτό που μεγαλώνει, «Δεν πρέπει να ευδοκιμήσεις, δεν πρέπει να φέρεις καρπούς! (sic!) «Ναι, είναι ενάντια στη φύση!».

«Πρέπει να έχουμε υπομονή με την Μητέρα Εκκλησία μας», συνεχίζει. «Η στάση της έναντι των ομοφυλοφίλων θα αλλάξει». Επαίνεσε τις «πολυάριθμες πρωτοβουλίες» που έχουν ήδη ιδρυθεί σε όλη την Ιταλία στις οποίες «ομάδες των ομοφυλόφιλων Καθολικών έχουν περιστασιακή επαφή με τη μητρόπολη, που συνήθως χαρακτηρίζεται από εγκαρδιότητα».

Ο De Paolis είναι ένα εξέχον μέλος μίας ακραία, μαρξιστικής κίνησης κληρικών που ξεπήδησε μετά το Δεύτερο Συμβούλιο του Βατικανού. Ένας καθολικός συγγραφέας, ο Giuseppe Nardi, έγραψε ότι ο de Paolis προάγει τον «αναρχο – καθολικισμό» της άκρας αριστεράς που έχει δεσπόζουσα θέση στην καθολική Εκκλησία στην Ιταλία, καθώς και στις νοτιοαμερικανικές εκκλησίες, από το 1970.

Διάβασε:

ΙΤΑΛΙΑ: Προεξέχων καθολικός επίσκοπος κοινώνησε διάσημο τρανσέξουαλ στην κηδεία μαρξιστή ιερέα

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Το πρώτο βάπτισμα παιδιού ζευγαριού ομοφυλόφιλων γυναικών θα τελέσει Καθολικός επίσκοπος

Έκθεση του ΟΗΕ ζητά η Καθολική Εκκλησία να αλλάξει διδασκαλία σχετικά με την ομοφυλοφιλία και την άμβλωση

ΗΠΑ: Ακόμα και ομοφυλόφιλοι ιστορικοί παραδέχονται ότι κανένας δεν «γεννιέται ομοφυλόφιλος»

 Πηγή: http://redskywarning.blogspot.gr/2014/05/blog-post_2005.html

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μὲ ἀνησυχία καὶ θλίψη παρακολουθεῖ, τὰ ὅσα συμβαίνουν καί ἐξαγγέλλονται, σχετικὰ μὲ τὸν τρόπο συμπεριφορᾶς καὶ ζωῆς μιᾶς μερίδας συνανθρώπων μας.

Οἱ ἐν λόγῳ, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὑποκινούμενοι καὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ ἀνάλογες ὁμάδες τοῦ ἐξωτερικοῦ ἢ καί ἀπό τὴ σύγχυση τῆς ἴδιας τῆς συνείδησής τους, ὑποστηρίζουν καὶ διαδηλώνουν ὅτι ἡ συνάφεια ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου (ἡ ὁμοφυλοφιλία) εἶναι φυσιολογικὸς τρόπος συμπεριφορᾶς, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐπιλογή τους αὐτὴ πρέπει νὰ τυγχάνει νομικῆς κατοχύρωσης καὶ κοινωνικῆς ἀποδοχῆς.

Προκειμένου, μάλιστα, νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ τους, προγραμματίζουν ἐκδηλώσεις, «ὑπερηφάνειας», ὅπως τίς ἀποκαλοῦν.

Διαψεύδονται, ὅμως, καὶ ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία διδάσκει ὅτι ὁ Θεός «ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησε τοὺς ἀνθρώπους» (Ματθ. 18,14) καὶ εὐλόγησε μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου τὴν ἔννομη συζυγία (Ἐφ. 5:32).

Ταυτόχρονα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καταδικάζει τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ προειδοποιεῖ μὲ βαρύτατες συνέπειες τοὺς θιασῶτες της: «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι ... οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί (θηλυπρεπεῖς καί γυναικώδεις) οὔτε ἀρσενοκοῖται ... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. 6,9-10). Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλες σχέσεις ἀποτελοῦν ἠθική ἐκτροπὴ καὶ συνιστοῦν ἀτίμωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου (Ρωμ. 1, 24-28).

Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐπιστήμη θεωροῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς πτώση καὶ ἀσθένεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, καὶ ὄχι φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς καὶ ἐπιλογῆς..

Γι᾿ αὐτὸ καὶ συνιστοῦν σωστὴ ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία καὶ ἐναντιώνονται στὴ θεσμική καὶ κοινωνικὴ στήριξη καὶ ἀποδοχή της.

Τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁμοφυλοφιλίας σὲ τοπικὸ καὶ παγκόσμιο ἐπίπεδο, μὲ τὴ χαλάρωση τῆς ἠθικῆς συμπεριφορᾶς, μὲ τὴν αὔξηση τῶν κρουσμάτων παιδεραστίας, μὲ τὶς ἀναρίθμητες περιπτώσεις θυμάτων τῆς ἀνίατης ἀσθένειας τοῦ AIDS ἢ τῶν ὁμοφυλοφίλων, μὲ τὴν ἔξαρση τῶν διαζυγίων καὶ τῆς διάλυσης οἰκογενειῶν, μὲ τὴν ἀφύσικη-υἱοθέτηση τέκνων κ.ἄ., ἀποτελοῦν τὰ πιὸ ἰσχυρά ἐπιχειρήματα γιὰ τὸν ἄτυπο αὐτὸ τρόπο ζωῆς.

Ὡς Ἐκκλησία στεκόμαστε πάντοτε μὲ συμπάθεια καὶ κατανόηση δίπλα στὸν κάθε πεπτωκότα συνάνθρωπό μας καὶ τὸν βλέπομε ὡς «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ ἀδελφό μας.

Ἀσφαλῶς καὶ καταδικάζομε τὶς πράξεις του, ἐφόσον αὐτὲς ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Τὸν ἴδιο, ὅμως, τὸν ἀγαποῦμε καὶ τὸν συνδράμομε, ἐφόσον τὸ θέλει, καὶ εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἀνανήψει, νὰ συναισθανθεῖ τὴν πτώση του καὶ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Παράλληλα, στοὺς κρίσιμους αὐτοὺς καιρούς ποὺ διερχόμαστε ὡς λαὸς στὴν Κύπρο, καλοῦμε τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ μείνει προσηλωμένο στὶς ἀναλλοίωτες καὶ διαχρονικὲς ἀλήθειες τῆς πίστης μας, οἱ ὁποῖες καταξιώνουν τὸν ἄνθρωπο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν καθιστοῦν ἀξιοπρεπὴ μέσα στὸ οἰκογενειακὸ καὶ κοινωνικό του περιβάλλον.

Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου,

15 Μαρτίου 2014.

Πηγή: http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=4363  

Η «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.) είναι Τριμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο της «Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.).

 ΙΔΡΥΤΗΣ: Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης (+ 2014)

Εκδότης: Αντώνιος Ε. Αντωνίου, τ. Διευθυντής Εμπορικής Τραπέζης, Πρόεδρος Π.Ε.ΦΙ.Π.
Η Ε.Π.Ο. συντάσσεται από επιτροπή.

Διευθυντής συντάξεως: Ιωάννης Γ. Θαλασσινός, μαθηματικός-συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π.

Αποστέλλεται ΔΩΡΕΆΝ σε όσους τη ζητήσουν, αλλά και διανέμεται ΔΩΡΕΆΝ δια μέσου των Ιερών Ναών, με ευλογιά-άδεια της Εκκλησιάς μας. Δεκτές οι προαιρετικές Εισφορές-Δωρεές.

Το περιοδικό ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Για να βοηθήσετε τις Πολύτεκνες Οικογένειες της Πατρίδος μας και τον μεγάλο θησαυρό που κλείνουν μέσα τους, τα πολλά-πολλά παιδιά!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ μαζί μας (www.pefip.gr ).

Στοιχεία επικοινωνίας

Τηλέφωνα: (+30) 210.38.38.496, (+30) 210.38.22.586

FAX: (+30) 210.38.39.509

Ταχυδρομική διεύθυνση: Ακαδημίας 78Δ, 106 78 ΑΘΗΝΑ

Ηλεκτρονική αλληλογραφία:

Γενικές πληροφορίες: info@pefip.gr

Γραμματεία: grammateia@pefip.gr

Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας: jobs@pefip.gr

Μηχανογράφηση: it@pefip.gr

ΗΜΕΡ-ΩΡΟΛΟΓΙΟ Π.Ε.ΦΙ.Π.

ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ (ΧΑΡΤΗΣ)