Η Συμφωνία της Ρώμης της 14^ης Μαρτίου 1942 μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας, Γερμανίας και Ιταλίας, προέβλεπε τη μορφή «δανείου» για τα επιπλέον των εξόδων κατοχής ποσά που θα ελάμβαναν οι Αρχές Κατοχής απευθείας από την Τράπεζα της Ελλάδος. Το άρθρο 4 της συμφωνίας αυτής καθόριζε ότι η «οριστική ρύθμιση των καταβολών αυτών δύναται να λάβει χώραν αργότερα».

Δεν υπάρχει, συνεπώς, αμφιβολία, ότι τα ποσά αυτά αποτελούν «δάνεια» με την πλήρη έννοια του όρου αφού οι Αρχές Κατοχής πάντοτε έκαναν διάκριση μεταξύ των «εξόδων κατοχής» που επιβάρυναν το ελληνικό δημόσιο και των «πιστώσεων» με τις οποίες χρεώνονταν οι κυβερνήσεις Γερμανίας και Ιταλίας.

Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι δηλαδή η αξίωση της Ελλάδος στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται σε «δάνειο» που οι Αρχές Κατοχής αναγνώρισαν με τη συμφωνία της Ρώμης και όχι σε «επανορθώσεις».

Αποσπάσματα που δημοσιεύονται παρακάτω περιλαμβάνονται στη σειρά βιβλίων με τίτλο «ΤΑ ΚΑΤΟΧΙΚΑ» του Δημήτρη Χάλαρη.

ΤΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ

(Από άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, Κυριακή 11-1-1998, με τίτλο «Επανορθώσεις και κατοχικό δάνειο» του Αντώνη Καρκαγιάννη)

Το κατοχικό δάνειο είναι ανεξάρτητο από τις επανορθώσεις. Είναι απαίτηση ξεχωριστή και νόμιμη, σύμφωνα με τις συμβατικές αρχές του δικαίου. Δεν απαιτείται καν συνθήκη ειρήνης, αρκεί το ότι με την ένωση της Γερμανίας έχουμε πλήρη την υπόσταση του υποχρέου (προσώπου).

Το δάνειο αυτό προκύπτει από τα ποσά άρπαξαν οι Γερμανοί από την Τράπεζα της Ελλάδος, πέρα των ποσών που «εδικαιούντο» (βάσει διεθνούς συνθήκης, δυστυχώς) για την συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Μέχρι την άνοιξη του 1942, οι αρπαγές αυτές ήσαν… απλώς αρπαγές άτυπες (όπως άτυπες είναι γενικά οι ληστείες). Την άνοιξη όμως του 1942, υπεγράφη στη Ρώμη σύμβαση δανείου. Το ότι ήταν «δάνειο» (και όχι μόνο αρπαγή), με υποχρέωση εντόκου επιστροφής, προκύπτει και από το γεγονός ότι η Γερμανία κατέβαλε την πρώτη δόση «δανείου» κατά την διάρκεια του πολέμου ακόμα.

Τον Απρίλιο του 1945 και ενώ η Χιτλερική Γερμανία κατέρρεε, οι Γερμανικές υπηρεσίες εξακολουθούσαν να λειτουργούν σαν ελβετικά ρολόγια, ακόμα και εκείνη την εποχή το οφειλόμενο προς την Ελλάδα ποσό ανέρχεται σε 476.000.000 μάρκα. Αυτός ο υπολογισμός υπάρχει στα επίσημα κρατικά αρχεία του (ενωμένου πλέον) Γερμανικού κράτους.

Το θέμα είναι τι έκαναν τόσα χρόνια οι Ελληνικές κυβερνήσεις. Από τη Δυτική Γερμανία λάβαμε κατ’ επανάληψη δάνεια τα οποία πληρώσαμε και δεν συμψηφίσαμε. Παλαιότερα, κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο Κ. Καραμανλής με μυστικό πρωτόκολλο συμφώνησε να μην πληρώσει η Γερμανία το κατοχικό δάνειο. Ο κύριος Φλάισερ λέει ότι στα Γερμανικά αρχεία δεν υπάρχει ούτε καν υποψία τέτοιας συμφωνίας.

Ο κύριος Φλάισερ υποστηρίζει ότι το ζήτημα των επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου μπορεί να τεθεί και σήμερα από την Ελληνική κυβέρνηση (τι κάθεστε κύριε Πάγκαλε!) και μπορεί να καταλήξει σε μια ευνοϊκή για μας συμβιβαστική συμφωνία. Στα Γερμανικά αλλά και Ιταλικά αρχεία υπάρχουν όλα τα στοιχεία που θεμελιώνουν την απαίτηση της Ελλάδας, όπως άλλωστε επιμόνως υποστήριζε και ο μακαρίτης καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος. Αρκεί κάποια Ελληνική κυβέρνηση να αποφασίσει να χρηματοδοτήσει (σιγά το ποσό) τη συστηματική έρευνα των αρχείων και να συγκεντρώσει τα στοιχεία που δείχνουν ότι η ίδια η πρώην Δυτική Γερμανία κατά καιρούς αναγνώριζε τις υποχρεώσεις της. Αυτό κατά τον Φλάισερ, σαφώς θα προκύψει από την έρευνα των αρχείων της Ρώμης (που ούτε ο ίδιος τα ερεύνησε ελλείψει χρημάτων) όπου υπεγράφη η σύμβαση «του κατοχικού αναγκαστικού δανείου».

Σε ποιο ύψος θα διαμορφωνόταν σήμερα το ποσό που οφείλει να μας επιστρέψει η Γερμανία; Αν θεωρήσουμε ως βάση τα 476.000.000 μάρκα που οι Χιτλερικές υπηρεσίες αναγνώρισαν ότι οφείλουν τον Απρίλιο του 1945, με επιτόκιο 2-3 % και με τις σημερινές ισοτιμίες Μάρκου-Δολλαρίου, το ποσό είναι τεράστιο. Έστω, να τους… χαρίσουμε και κάτι προκειμένου να καταλήξουμε σε κάποιο συμβιβασμό.

Ο κ. Χάγκεν Φλάισερ (Έλληνας Γερμανικής καταγωγής) είναι πλούτος πληροφοριών. Σχεδόν δεν υπάρχει πρόσωπο, γεγονός, λεπτομέρεια της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου που να μην έχει προκαλέσει το ερευνητικό του ενδιαφέρον, με γνήσια γερμανική πειθαρχία και μεθοδικότητα. Τον ρώτησα, λοιπόν, για τις γερμανικές επανορθώσεις, καθώς και για το γερμανικό δάνειο της κατοχής (έτσι ονομάσθηκε η γερμανική ληστεία σε βάρος του ελληνικού λαού) που μετά την ένωση της Γερμανίας επανέρχονται στην επικαιρότητα. Μου είπε πολλά και άκρως ενδιαφέροντα, σε συνδυασμό με τη «χαρτογράφηση» των πρωτοφανών καταστροφών που υπέστη η χώρα. Η «χαρτογράφηση» ήταν έργο ειδικής ομάδας υπό τον αρχιτέκτονα Δοξιάδη, η οποία εργάσθηκε συλλέγοντας στοιχεία καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής, παρουσίασε αυτούς τους «χάρτες» σε ειδικές εκθέσεις στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην έδρα του Ο.Η.Ε. και το 1946 τους συγκέντρωσε πολυτελή τόμο. Αυτόν τον τόμο τον φύλαγε στη βιβλιοθήκη ο γνωστός επιχειρηματίας κ. Κώστας Καλυβιώτης και μου επέτρεψε να τον φωτογραφήσω. Λίγες μέρες μετά βρήκα τον ίδιο τόμο και σε βιβλιοθήκη… μέσα στην «Καθημερινή». Τους χάρτες αυτούς τους έχουμε δημοσιεύσει στους προηγούμενους τόμους τα Κατοχικά. Στο Γ’ τόμο δημοσιεύουμε τη συμφωνία 14 Μαρτίου 1942.

Η Ελλάδα θυμήθηκε το δάνειο μετά από 50 και πλέον χρόνια;

Όχι, το 1998 ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας είχε στείλει επιστολή στον κ. Άντώνη Καρκαγιάννη αναφέροντας τη Ρηματική Διακοίνωση που έθετε θέμα απαιτήσεων της χώρας μας

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή 25-1-1998)

Από τον βουλευτή Ιωαννίνων του ΠΑΣΟΚ και πρώην Υπουργό Εξωτερικών κ. Κάρολο Παπούλια, λάβαμε την ακόλουθη επιστολή:

Αγαπητέ Αντώνη,
Με αφορμή το τελευταίο άρθρο-επιστολή σας με τίτλο «Επανορθώσεις και κατοχικό δάνειο», που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της 11/1/98, στη στήλη «Κάθε Κυριακή», θέλω να χαιρετίσω την πρωτοβουλία σας για τη συλλογή και παρουσίαση πολύτιμου – και μη γνωστού μέχρι σήμερα στο ευρύ κοινό – υλικού καθώς και την παράθεση ιστορικών στοιχείων, που τεκμηριώνουν το βάσιμο των απαιτήσεων της χώρας μας έναντι του ενωμένου πλέον Γερμανικού κράτους.

Θεωρώ δε ότι μια τέτοια πρωτοβουλία, που αναμφίβολα υποδηλώνει την ευαισθησία σας για το θέμα, αποτελεί σημαντική συμβολή στη διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης, αλλά και στην κατάδειξη του «επίκαιρου» του όλου προβλήματος των ελληνικών απαιτήσεων.

Με έκπληξη όμως διάβασα στο προοίμιο του άρθρου σας τις φράσεις: «Πρέπει όμως να βρεθεί κάποια ελληνική κυβέρνηση (εθνικά υπερήφανη ή όχι), που να θέσει το ζήτημα…» και «Απ’ όσο ξέρω τέτοια ελληνική κυβέρνηση δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα», που με υποχρεώνουν, ως διατελέσαντα Υπουργό των Εξωτερικών, να σας υπενθυμίσω τα διαβήματα, που έγιναν κατά την τελευταία θητεία μου στη θέση αυτή (10/10/1993 – 22/1/1996).

Τον Νοέμβριο του 1995 η τότε κυβέρνηση, αποδεχόμενη σχετική εισήγηση μου ως αρμόδιου Υπουργού, αποφάσισε να θέσει για πρώτη φορά επισήμως προς τη Γερμανική κυβέρνηση το θέμα της ρύθμισης των απαιτήσεων της χώρας μας, με Ρηματική Διακοίνωση, που επιδόθηκε στις 14/11/1995 από τον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη στο γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Με τη Ρηματική Διακοίνωση, που περιελάμβανε το σύνολο των απαιτήσεων της χώρας μας (επανορθώσεις, αποζημιώσεις, επιστροφή «κατοχικού δανείου»), προτάθηκε από μέρους μας η έναρξη συνομιλιών μεταξύ των δύο κυβερνήσεων για τον διακανονισμό όλων των παραπάνω απαιτήσεων και σε πρώτο στάδιο η εξέταση της απαίτησής μας για επιστροφή του αναγκαστικού δανείου, που είχε επιβληθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος από τις δυνάμεις κατοχής.

Είναι βέβαια γεγονός ότι η Γερμανική κυβέρνηση απάντησε αρνητικά με ανακοίνωση τύπου, που εκδόθηκε την ίδια μέρα (14/11/1995) από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν αναιρείται η αξία ενός τέτοιου επίσημου διαβήματος της Ελληνικής κυβέρνησης που, πέραν των άλλων, παρέχει σε κάθε επόμενη κυβέρνηση τη δυνατότητα αξιοποίησής του, με τον τρόπο που εκείνη θα κρίνει κατάλληλο, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας.

Σ.σ.: Θυμάμαι τη Ρηματική Διακοίνωση και περισσότερο την αρνητική απάντηση της Γερμανίας. Δεν την ανέφερα, όχι γιατί παραγνωρίζω τη σημασία της, αλλά γιατί ήρθε πολύ αργά και κυρίως γιατί δεν είχε καμία συνέχεια, ίσως λόγω της κυβερνητικής μεταβολής. Όπως με βεβαίωσαν αυτοί που μελέτησαν το θέμα, μεταξύ των οποίων και ο κ. Χάγκεν Φλάισερ, υπάρχουν στα αρχεία πολλά στοιχεία που θεμελιώνουν τις ελληνικές απαιτήσεις και θα ήταν πολύ δύσκολο να τα αρνηθούν οι Γερμανοί, ιδιαίτερα για το κατοχικό δάνειο. Οι ίδιοι ερευνητές πιστεύουν ότι αν συστηματικά και επίμονα συγκεντρώσουμε τα στοιχεία και προβάλλουμε τις απαιτήσεις μας, υπάρχουν πολλές πιθανότητες συμβιβαστικής, έστω, λύσης. Αυτή η συστηματική δουλειά δεν έγινε και εκκρεμεί.

Εικόνες που σοκάρουν από τις συνέπειες της Γερμανικής κατοχής. Έτσι κατέληξαν πολλά παιδιά στην Αθήνα κατά την διάρκεια της κατοχής από τους σημερινούς «Συμμάχους μας», αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδος, καθώς και στη Σύρο

Πηγή: (Από το βιβλίο «ΚΑΤΟΧΙΚΑ» του Δημήτρη Χάλαρη, Τόμος Α’), Δημήτρης Χάλαρης , Αβέρωφ

Ο άγιος πατέρας μας Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 490 στη Νουρσία, μικρή επαρχιακή πόλη που βρίσκεται στα βουνά βόρεια της Ρώμης, και ήταν γόνος πλούσιας και ευσεβούς χριστιανικής οικογένειας. Σταλμένος στη Ρώμη για σπουδές, έχοντας από μικρός αποκτήσει σοφία γέροντα, με μόνη του επιθυμία να αρέσει στο Θεό, περιφρόνησε τις ηδονές του κόσμου και τις μάταιες υποσχέσεις του και έβαλε πλώρη για το μοναχικό Σχήμα.

Κάνοντας στάση στην κωμόπολη της Ενφίδης (σημ. Effide), η τροφός του, που τον είχε ακολουθήσει με την αφοσίωση μητέρας, δανείστηκε ένα πήλινο κόσκινο να περάσει το στάρι για να φτιάξει ψωμί. Το σκεύος όμως πέφτοντας κάτω έσπασε. Βλέποντας τη θλίψη της, το νεαρό αγόρι βάλθηκε να προσεύχεται γοερά και όταν σηκώθηκε της έδωσε το κόσκινο ανέπαφο. Απο το θαυμασμό τους γι’ αυτό το θαύμα οι κάτοικοι κρέμασαν το κόσκινο στην πόρτα της εκκλησίας. Φοβούμενος ότι θα χάσει την εύνοια του Θεού από τη μάταιη ανθρώπινη δόξα, ο Βενέδικτος έφυγε κρυφά και αποσύρθηκε στο Σουβιάκο, που βρίσκεται στις οροσειρές των Αβρούζων, σε μια σπηλιά ανοιγμένη σε ύψος εξήντα μέτρων, όπου παρέμεινε αγνοούμενος από τους ανθρώπους, εκτός από ένα κοινοβιάτη μοναχό, ονόματι Ρωμανό, που του φόρεσε το μοναστικό ένδυμα και του έφερνε κρυφά προμήθειες εξοικονομημένες από τη μερίδα του.

Μια μέρα, εκεί που ο άγιος προσευχόταν μόνος, του παρουσιάστηκε ο διάβολος με μορφή μαυροκότσυφα και αμέσως μετά δέχτηκε σφοδρή επίθεση από σαρκικούς πειρασμούς σε τέτοιο σημείο, που ήταν σχεδόν αποφασισμένος να εγκαταλείψει τη μόνωσή του, όταν παρακινούμενος από τη Χάρη, ρίχτηκε γυμνός σε μια βάτο με αγκάθια νικώντας έτσι την ηδονή οριστικά δια του πόνου. Ανταμοίβοντάς τον ο Θεός με την απάθεια της σαρκός, είχε στο εξής κάθε δικαίωμα να διδάξει στους άλλους την αρετή, σαν ένας ώριμος άντρας.

Όταν εκοιμήθη ο ηγόυμενος του παρακείμενου μοναστηριού του Βικοβάρο, οι μοναχοί με την επιμονή τους κατάφεραν να τον πείσουν να τον διαδεχθεί. Μόλις όμως αυτός πήγε να τους επιβάλει μια αυστηρή πειθαρχία με βάση το Ευαγγέλιο, που αντιμαχόταν την στρεβλή διαγωγή τους, άρχισαν να δυσανασχετούν εναντίον του, και δοκίμασαν μάλιστα να τον δηλητηριάσουν. Τη στιγμή ομως που ο άνθρωπος του Θεού έκανε το σημείο του σταυρού πάνω από την καράφα με το φαρμακερό ποτό, που του έφεραν, το γυαλί έγινε θρύψαλα. Με το πρόσωπο ατάραχο και ειρήνη στην ψυχή, ανεξίκακος απέναντί τους, άφησε τους ανεπίδεκτους διόρθωσης και επανήλθε στην έρημο.

Προοδεύοντας σε αρετή και θεωρία, προσήλκυσε ικανό αριθμό μαθητών. Τους οργάνωσε σε δώδεκα μοναστήρια γύρω στα περίχωρα, το καθένα με δώδεκα μοναχούς και χωριστό προεστό που τον ενημέρωνε για τη ζωή στο κοινόβιο και την πνευματική πρόοδο καθε μοναχού. Ο Βενέδικτος ήταν ταυτόχρονα ο πνευματικός τους πατέρας και ζώσα προσωποποίηση της τέλειας τήρησης των μοναστικών κανόνων. Μεριμνούσε για κάθε υλική τους ανάγκη με τη βοήθεια της θείας χάρης, και διακρίνοντας τους μύχιους λογισμούς τους δεν δίσταζε με πατρική αγάπη να τους διορθώνει, μεταχειριζόμενος κάποιες φορές σωματικά επιτίμια, για να τους αναγκάσει να αποτινάξουν τις κακές συνήθειες.

Περί το 529 άφησε το Σουβιάκο επικεφαλής μιας μικρής ομάδας μαθητών. Τέλος έφθασαν στο όρος Κασσίνο, που υψωνόταν στο μέσο μεταξύ Ρώμης και Νάπολης, και στην κορυφή του υπήρχε ναός αφιερωμένος άλλοτε στη λατρεία του Απόλλωνα. Ο άγιος άρχισε να σπάει το έιδωλο και αναποδογύρισε το θυσιαστήριο για να μεταμορφώσει το ναό σε εκκλησία αφιερωμένη στον άγιο Μαρτίνο της Τουρ (11 Νοεμ.). Έκοψε τα δέντρα όπου οι κάτοικοι επιδίδονταν ακόμη στη λατρεία των ειδώλων, και κατάφερε να τους μεταστρέψει με τον αποστολικό του λόγο.

Σε εποχή σιτοδείας, με τη προσευχή του έκανε να πλεονάζουν στο μοναστήρι το σιτάρι και το λάδι, έτσι ώστε να αφήνονται οι μοναχοί να ενδιατρίβουν αμέριμνοι στο θείο έργο, από το οποίο τίποτε άλλο δεν αξίζει να προτιμάται.

Μια μέρα, επιστρέφοντας από τους αγρούς, είδε στην πόρτα του μοναστηριού το άψυχο σώμα ενός παιδιού που ο πατέρας του είχε αποθέσει εκεί. Κινούμενος από ευσπλαχνία ο Βενέδικτος παρακάλεσε τον Κύριο στο όνομα της πίστης του πατέρα του που θρηνούσε και το παιδί ζωντάνεψε.

Στους καιρούς εκείνους των πολέμων και των εισβολών, προανήγγειλε ότι την πτώση της Ρώμης, της άλλοτε πρωτεύουσας του κόσμου, θα τη διαδεχθεί η καταστροφή της Μονής Μοντεκασίνο από τους Λομβαρδούς (583;). Έχοντας ίσως κατά νου αυτη την προφητεία λίγο πριν την εκδημία του, συνέταξε τον Κανόνα του, που απέβη αληθινή χάρτα των μοναχών της Δύσης. Με βάση τα γραπτά των αγίων Πατέρων Παχωμίου, Βασιλείου και Κασσιανού και τα μοναστικά θέσμια που είχε υιοθετήσει στο μοναστήρι του, εκθέτει τις αρχές και τους νόμους λειτουργίας μιας κοινοβιακής μονής.

Λίγο καιρό ύστερα από τη θαυμαστή και στερνή συνομιλία του αγίου με την αδελφή του την αγία Σχολαστική (10 Φεβρ.) και την εκδημία της, καθώς στεκόταν νύχτα στο παράθυρο του προσευχόμενος, είδε ξάφνου ένα αστραποβόλο φως να καταυγάζει τα σκότη, και στο μέσο του θεώρησε τον κόσμο ολόκληρο συναγμένο θαρρείς κάτω από μια μοναδική ηλιαχτίδα. Υψωμένος πάνω από τον κόσμο και εκτός εαυτού χάρη στην ένωσή του με τον Δημιουργό, ο Βενέδικτος μπορούσε όντως να θεωρεί την όλη δημιουργία, όλα όσα υπάρχουν κάτω από τον Θεό, μέσα στο θείο φως που ανάβλυζε από την καρδιά του. Εχοντας φθάσει στα όρια της μέλλουσας ζωής είδε τότε, μέσα σε αυτό το φως, την ψυχή του Γερμανού, επισκόπου Καπούης, που ανέβαινε στα ουράνια.

Από τότε ο άγιος Βενέδικτος ανήκε πιο πολύ στον ουρανό παρά στη γη, και έχοντας προαναγγείλει την ημέρα της τελευτής του, πρόσταξε να ανοίξουν το μνήμα του, όπου πριν λίγο καιρό είχαν ενταφιάσει την αδελφή του, και ύστερα παρουσίασε υψηλό πυρετό. Είπε να τον οδηγήσουν στο παρεκκλήσιο, κοινώνησε και στέκοντας όρθιος, στηριζόμενος από τους αδελφούς, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και παρέδωσε την ύστατη πνοή του ψιθυρίζοντας τα λόγια μιας στερνής προσευχής (περί το 560).

Πλήθος θαυμάτων ακολούθησαν, επιτελούμενα χάρη στα λείψανα του αγίου Βενεδίκτου. Ύστερα ομως από τη λεηλασία του μοναστηριού που προκάλεσαν οι Λομβαρδοί, τα λείψανα ξεχάστηκαν μέχρις ότου μοναχοί της Μονής του Φλερύ συρ Λουάρ ήλθαν και τα παρέλαβαν (673) για να τα μεταφέρουν στο μοναστήρι τους, που έλαβε το όνομα του αγίου (Άγιος Βενέδικτος συρ Λουάρ) και όπου μπορούμε και σήμερα ακόμη να τα προσκυνήσουμε.

(Πηγή: αποσπάσματα από το βιβλίο «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Μάρτιος, Εκδόσεις Ορμύλια, Κοινωνία Ορθοδοξίας)

Κέντρο της σκέψης του αγίου υμνογράφου Ιωσήφ, καθώς επιχειρεί να εγκωμιάσει και να προβάλει τον όσιο Βενέδικτο, είναι η απομάκρυνση του οσίου από τον κόσμο λόγω της εν αγάπη θερμή στροφής του προς τον Κύριο, αλλά και η επανάκαμψή του προς τον κόσμο με καθαρή αγάπη προς αυτόν, μέσω των προσευχών του και των ιαματικών θαυματουργιών του. Με άλλα λόγια ο υμνογράφος τονίζει και την ασκητική από παιδός διαγωγή του οσίου Βενεδίκτου: τα ασκητικά του παλαίσματα, τα δάκρυά του, την εγκράτειά του, που ήταν καρπός του έρωτά του προς τον Κύριο, και τη θεραπευτική όμως παρουσία του στον κόσμο, είτε σε σχέση με τους ίδιους τους μοναχούς μαθητές του είτε σε σχέση με τους απλούς ανθρώπους που τον προσήγγιζαν. Ήδη από το πρώτο στιχηρό του εσπερινού για παράδειγμα ακούμε:

«Από πίστη και αγάπη αληθινή προς τον Θεό αρνήθηκες, όσιε πάτερ, από βρέφος τον κόσμο, και με χαρά ακολούθησες τον σταυρωθέντα Χριστό. Κι αφού νέκρωσες τη σάρκα σου με πολλά ασκητικά αγωνίσματα, έλαβες πλούσια τη χάρη των ιάσεων, ώστε να θεραπεύεις ποικίλες αρρώστιες και να εκδιώκεις τα πνεύματα της πονηρίας»

(«Πίστει και αγάπη αληθεί, κόσμον αρνησάμενος, Πάτερ, εκ βρέφους, όσιε, χαίρων ηκολούθησας τω σταυρωθέντι Χριστώ∙ και πολλοίς αγωνίσμασι την σάρκα νεκρώσας, χάριν των ιάσεων πλουσίως έλαβες, παύειν ασθενείας ποικίλας, και της πονηρίας διώκειν πνεύματα»)

Κι είναι τούτο μία από τις βασικότερες αλήθειες της χριστιανικής μας πίστης: όσο στρέφεται κανείς προς τον Θεό και φανερώνει την βαθιά αγάπη του σ’ Εκείνον, τόσο η αγάπη αυτή του καθαρίζει την καρδιά, ώστε να αποκτήσει τη σωστή αγάπη και προς τον συνάνθρωπο. Η αγάπη προς τον Θεό δηλαδή μετατρέπεται αμέσως σε αγάπη προς τον άλλον, για να επανακάμψει τελικώς και πάλι προς τον Θεό ως δοξολογία Εκείνου.  Με τον όσιο Βενέδικτο έτσι επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά αυτό που ο Κύριος λέει:

«Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε.»

Και:

«Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους.»

Συνεπώς, αν αγαπάμε τον Χριστό, αγαπάμε τους άλλους.  Γι’ αυτό και ο άγιος Ιωσήφ δεν παύει να σημειώνει τις διάφορες προσφορές στον κόσμο του οσίου Βενεδίκτου: τη βροχή που προσευχήθηκε για να έρθει, όπως παλιά ο προφήτης Ηλίας, το άδειο δοχείο που έκανε να γεμίσει με λάδι, τον νεκρό που ανέστησε και μύρια ακόμη θαύματα.

«Πάλαι ως Ηλίας υετούς, Πάτερ, ουρανόθεν εντεύξει θεία κατήγαγες∙ βλύζειν δε το έλαιον άγγος εποίησας, και νεκρόν εξανέστησας, και άλλα μυρία θαύματα ετέλεσας» (στιχηρό εσπερινού).

Κι όλα αυτά όμως, όπως είπαμε,

«εις δόξαν πάντως του Θεού και Σωτήρος» (το ίδιο).

Ο άγιος υμνογράφος επεκτείνει την παραπάνω προβληματική. Ο όσιος Βενέδικτος έγινε όργανο του Θεού, προκειμένου να εκφραστεί μέσω αυτού η αγάπη Εκείνου στον κόσμο. Ο άγιος Ιωσήφ δηλαδή υπενθυμίζει ότι η αγάπη του Θεού που ψάχνει αδιάκοπα τρόπους για να φανερωθεί στους ανθρώπους, υποστέλλεται συχνά λόγω αδιαφορίας και απιστίας των ανθρώπων. Κι οι άγιοί Του Τού δίνουν την αφορμή: παρακαλούν εκείνοι τον Θεό να γίνει ίλεως στην ταραχή των ανθρώπων, οπότε χάριν των αγίων αυτών ενεργοποιεί ο Θεός την αγάπη Του. Μοιάζει μ’ αυτό που κάνει πάντοτε η Εκκλησία μας, όταν βάζει «μεσίτες» της σχέσης μας προς τον Θεό όλους τους αγίους, κατεξοχήν όμως την Παναγία. Παρακαλούμε Εκείνη και τους αγίους, να δεηθούν αυτοί στον Θεό για εμάς, διότι έχουν παρρησία και δύναμη στις προσευχές τους:

«Πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου.»

Σαν την περίπτωση της εικόνας της «Παναγίας της Παραμυθίας» στο Βατοπαίδι. Ο Κύριος δεν αντιδρούσε στον κίνδυνο των μοναχών, λόγω της αμέλειας και της ολιγοπιστίας τους. Κι έπρεπε να παρακαλέσει η ίδια η Παναγία μας για να «πειστεί» ο Κύριος. Να δούμε πώς το αναφέρει ο υμνογράφος για τον όσιο Βενέδικτο:

«Δέχτηκε ο Θεός τις δικές σου άγιες προσευχές, Βενέδικτε τρισμακάριε, και χορηγούσε στους ενδεείς τις αφορμές να ζήσουν, δοξάζοντάς σε θαυμαστά στη γη με τις θαυματουργίες σου.»

(«Τας σας αγίας προσευχάς προσδεχόμενος Θεός τοις ενδεέσι διά σου εχορήγει τας προς το ζην αφορμάς, μεγάλως επί γης δοξάζων σε, ταις θαυματουργίαις, Βενέδικτε τρισμάκαρ») (ωδή η΄)

(Πηγή: «Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ (14 ΜΑΡΤΙΟΥ)», παπα Γιώργης Δορμπαράκης, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ)

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν φερώνυμον κλῆσιν ἀληθεύουσαν ἔδειξας, τοῖς ἀσκητικοῖς σου ἀγῶσι, θεοφόρε Βενέδικτε· υἱὸς γὰρ εὐλογίας τεθηλώς, ἀρχέτυπον ἐγένου καὶ κανών, τοῖς ἐκ πόθου μιμουμένοις τὴν σὴν ζωήν, καὶ ὁμοφώνως κράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἀνατολῆς τῆς νοητῆς φωστὴρ γενόμενος
Τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναστῶν ὤφθης διδάσκαλος
Διὰ βίου τε καὶ λόγου τούτους παιδεύων.
Ἀλλ’ ἱδρῶσι τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου
Τῶν παθῶν ἡμῶν τὸν ῥύπον ἀποκάθαρον
Τῶν βοώντων σοι, χαίροις Πάτερ Βενέδικτε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή, καὶ τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναζόντων ὁ χαρακτήρ· χαίροις θεοδρόμου, ζωῆς ὁ ὑποφήτης, Βενέδικτε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ, Μέγας Συναξαριστής

Μικροῦ Κυπριανὸς διέφυγεν ἡμᾶς· ὢ τῆς ζημίας! καὶ ὑμεῖς ἠνέσχεσθε, οἱ πάντων μᾶλλον τὸν ἄνδρα θαυμάζοντες, καὶ ταῖς δι᾿ ἔτους τιμῶντες ἐκεῖνον τιμαῖς τε καὶ πανηγύρεσι· Κυπριανὸς, οὗ, καὶ τοῖς τἄλλα ἐπιλήσμοσι, μεμνῆσθαι τῶν ἀναγκαίων· εἴπερ τῶν ἀρίστων μάλιστα μνημονευτέον, καὶ ὧν τὸ μεμνῆσθαι ὅσιόν τε ὁμοῦ καὶ ὠφέλιμον,

Έχοντας τορπιλίσει το Ελληνικό φορτηγό πλοίο «Πηλεύς» ο γερμανός κυβερνήτης του υποβρυχίου U-852 έστρεψε τα πυροβόλα προς τις σωσίβιες σχεδίες που επέπλεαν στην επιφάνεια της θαλάσσης. Ένας καταιγισμός από πυρά ακολούθησε και η θάλασσα γέμισε νεκρούς. Οι σχεδίες εξακολουθούσαν να επιπλέουν ενώ ο Eck βυθισμένος στον παράλογο «πόλεμο» που άνοιξε, χρησιμοποίησε και χειροβομβίδες! Οι περισσότεροι από τους επιζώντες ναυαγούς διαμελίστηκαν. Συντρίμμια, αίματα και ακρωτηριασμένα κορμιά υπήρχαν ολόγυρα μα οι σχεδίες εξακολουθούσαν να επιπλέουν…

Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύτηκε η εντολή «μην αφήσετε ίχνη» από τον 27χρονο Eck που πέρασε στην ιστορία ως ο μοναδικός κυβερνήτης γερμανικού υποβρυχίου που καταδικάστηκε & εκτελέστηκε για εγκλήματα πολέμου!

Ποιός ήταν ο Heinz-Wilhelm Eck

O Heinz-Wilhelm Eck γεννήθηκε στο Αμβούργο στις 27 Μαρτίου του 1916 και μεγάλωσε στο Βερολίνο. Στις 8 Απριλίου του 1934, σε ηλικία 18 ετών, κατατάχθηκε στο Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό (Kriegsmarine). Πέρασε από όλα τα προβλεπόμενα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα ειδικά σχολεία ενώ από το 1937 υπηρέτησε 5 χρόνια σε ναρκαλιευτικά κυβερνώντας ένα από αυτά από το 1939 έως το 1942.
Τον Φεβρουάριο του 1942 κατατάχθηκε εθελοντικά στα υποβρύχια πραγματοποιώντας εκπαιδευτική περιπολία (28 Οκτωβρίου 1942 - 21 Φεβρουαρίου 1943) με το U-124 υπό τον κυβερνήτη Joachim Mohr. Στις 15 Ιουνίου 1943 ανέλαβε κυβερνήτης του νεότευκτου υποβρυχίου U-852 (TypeIXD2) το οποίο ανήκε στον 12^ο Στολίσκο με έδρα το Bordeaux. Τον Ιανουάριο του 1944 ολοκληρώθηκαν οι θαλάσσιες δοκιμές και ο Eck ανέλαβε να οδηγήσει το υποβρύχιό του από το Κίελο στην γερμανική βάση υποβρυχίων του 12^ου στολίσκου στην Penang (στην χερσόνησο της Μαλαισίας).

Προετοιμασία για την περιπολία

Πριν ξεκινήσει, ο Eck ενημερώθηκε από βετεράνους κυβερνήτες υποβρυχίων, μεταξύ των οποίων και ο περίφημος υποπλοίαρχος Adalbert Schnee, για τους κινδύνους της περιπολίας του. Το υποβρύχιο του ήταν από τα πιο αργά και βαριά του γερμανικού Στόλου, και εύκολα μπορούσε να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Ο Schnee, του επισήμανε πως έπρεπε να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην περιοχή του νοτίου Ατλαντικού, ειδικά μεταξύ του Freetown και της νήσου Ascension, καθώς τα ίχνη ναυαγίων (από τα βυθισμένα πλοία που τορπιλίστηκαν από τα υποβρύχια) εντοπίζονταν από εναέριες περιπολίες μέσα σε λίγες μέρες. Τα λόγια του Schnee: «Η ζώνη του Νοτίου Ατλαντικού είναι πολύ δύσκολη για μας» ειπώθηκαν με ιδιαίτερη έμφαση καθώς ήταν γνωστό ότι το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό απώλεσε 4 υποβρύχια IXD2 στην ίδια περιοχή. Τόσο η συμβουλή που έλαβε από τον Schnee, όσο και η διαταγή που είχε δοθεί από το γερμανικό επιτελείο επικεντρώνονταν σε ένα σημείο. Έπρεπε να χτυπήσει «δίχως να αφήσει ίχνη».

Κατόπιν ενημερώθηκε από τον πλωτάρχη Gunter Hessler, ο οποίος του επισήμανε ότι θα έπρεπε να αποφύγει οτιδήποτε θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή του εχθρού. Τελευταία ενημερώθηκε στο Κίελο από τον πλωτάρχη Karl - Heinz Moehleσχετικά με το επεισόδιο βύθισης του πλοίου «Laconia» υπενθυμίζοντας στον Eck τι συνέβει στον πλωτάρχη Werner Hartestein, κυβερνήτη του υποβρυχίου U-156.

Η βύθιση του SS «Peleus»

Το U-852 ξεκίνησε στις 18 Ιανουαρίου 1944 από το Κίελο πλέοντας βόρεια της Σκωτίας εισήλθε στον Βόρειο Ατλαντικό, και από εκεί άλλαξε κατεύθυνση προς Νότο με πορεία προς τις ακτές τις δυτικής Αφρικής. Μετά από δύο μήνες, τηρώντας σιγή ασυρμάτου, ταξίδευοντας την ημέρα εν καταδύσει και αναδυόμενο την νύχτα στην επιφάνεια (με σκοπό να φορτιστούν οι μπαταρίες), έφθασε στον Ισημερινό. Στις 13 Μαρτίου, περίπου 500 μίλια βόρεια της νήσου Ascension και 700 μίλια νότια του Freetown το πλήρωμα διέκρινε την φιγούρα ενός πλοίου. Ήταν το Ελληνικό πλοίο «Πηλεύς» το οποίο ταξίδευε με κενό φορτίο από το Freetown με προορισμό το La Plata. Ο Eck διέταξε να αναπτύξουν ταχύτητα και να πλησιάσουν το πλοίο. Το «κυνηγητό» διήρκεσε δυόμισι ώρες μέχρι να έλθει το υποβρύχιο σε θέση επιθέσεως.

Στις 19.40 ο Eck, πραγματοποίησε νυχτερινή επίθεση εξαπολύοντας δύο τορπίλες από τις πλωριές τορπιλοσωλήνες. Ο υποπλοίαρχος του «Πηλεύς», που ήταν εκείνη την στιγμή σε βάρδια, Αντώνης Λιόσης, παρατήρησε τις αύλακες δύο τορπίλών να πλησιάζουν από την αριστερή πλευρά του πλοίου. Αμέσως έδωσε διαταγή στους πηδαλιούχους να στρέψουν το σκάφος παράλληλα προς την πορεία των τορπιλών. Δεν κατάφερε όμως να αποφύγει το μοιραίο χτύπημα. Οι τορπίλες χτύπησαν το «Πηλεύς» η πρώτη στο νούμερο 2 hold και η δεύτερη στην πρύμνη στο νούμερο 3 hold. Μέσα σε λίγα λεπτά το πλοίο βυθίστηκε δίχως να έχουν το χρόνο τα πληρώματα να φορέσουν τα ατομικά τους σωσίβια.
Κατά την βύθιση οι σωσίβιες σχεδίες είχαν απελευθερωθεί και όσοι από το πλήρωμα ήταν ζωντανοί προσπάθησαν να γραπωθούν από αυτές. Ορισμένοι ήταν σε θέση να ανεβούν επάνω τους. Ο υποπλοίαρχος Λιόσης και ο ναυτικός Δημήτριος Κωνσταντινίδης κατόρθωσαν να ανεβούν σε μία.

Στην γέφυρα του U-852 βρισκόταν ο κυβερνήτης Eck και ο υποπλοίαρχος Gerhard Colditz. O Eck κάλεσε τον αρχιμηχανικό Hans Lenz που γνώριζε καλά την αγγλική γλώσσα να πλησιάσει τους ναυαγούς για να μάθει πληροφορίες. Στην πλώρη του υποβρυχίου βρισκόταν ο Hans Lenz μαζί με τον Β΄ υποπλοίαρχο August Hoffmann. Ο Eck κατεύθυνε το U-852 προς μία πνευστή σωσίβια σχεδία πάνω στην οποία βρίσκονταν ο Ανθυποπλοίαρχος Άγης Κεφαλάς, ο λιπαντής Σταύρος Σόγιας, ένας Ρώσος ναυτικός PierreNeuman κι ένας Κινέζος θερμαστής (δίχως να είναι γνωστό το όνομά του). Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί διέταξαν τον Άγη Κεφαλά να ανέβει στο υποβρύχιο και να τους δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες που εκείνοι ζητούσαν. Ο Κεφαλάς τους είπε πως ταξίδευαν με κενό φορτίο για το RiverPlate και ότι ένα πιο αργό πλοίο τους ακολουθούσε στην ίδια πορεία. Οι αξιωματικοί Lenz και Hoffmann, του είπαν πως αυτός και οι υπόλοιποι ναυαγοί θα διασωθούν από βρετανικά πλοία. Τον συνόδευσαν πίσω στην σωσίβια σχεδία και ανέφεραν τις πληροφορίες που απέσπασαν στον Eck.
Στην γέφυρα του υποβρυχίου βρίσκονταν 5 άτομα. Ο Eck, ο υποπλοίαρχος Colditz, ο 2^ος υποπλοίαρχος Hoffmann, ο αρχιμηχανικός Lenz και ο γιατρός Weispfennig. Ο κυβερνήτης είπε στους Colditz και Lenz ότι ίχνη από το ναυάγιο εκτείνονταν επάνω στην θαλάσσια επιφάνεια και το κυριότερο, το επόμενο πρωί θα ξεκινούσαν οι περιπολίες αεροσκαφών της από το Freetown ή από την νήσο Ascension εντοπίζοντας γρήγορα τους ναυαγούς και συνεπώς δεν θα αργούσαν να βρεθούν στα ίχνη του υποβρυχίου. Αν το U-852 απομακρυνόταν με αυξημένη ταχύτητα και ταξιδεύοντας στην επιφάνεια (εφόσον είχε πλέον σκοτεινιάσει) με την ανατολή του ηλίου δεν θα ήταν μακρύτερα από 200 μίλια από το σημείο όπου βυθίστηκε το σκάφος. Οπότε πάλι θα εντοπιζόταν σχετικά γρήγορα από τα αεροσκάφη. Τότε ο Eck αποφάσισε να προστατέψει το υποβρύχιο και τους άνδρες του παίρνοντας την απόφαση να σβήσει κάθε ίχνος από το ναυάγιο…

Τα ίχνη που δεν έσβηναν…

Η ώρα ήταν 20.00 όταν το U-852 πλησίασε τις σωσίβιες σχεδίες. Ο Weispfennig στεκόταν κοντά στο δεξί πολυβόλο. Ο κυβερνήτης του δίδει την εντολή να βάλλει προς τις σχεδίες. Ο γιατρός πυροβολεί!

Ο υποπλοίαρχος του «Πηλεύς» Αντώνης Λιόσης ξάπλωσε στην σχεδία προσπαθώντας να προστατέψει το κεφάλι του. Πίσω του άκουγε τις κραυγές από τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη ο οποίος είχε χτυπηθεί αρκετές φορές. Σε λίγα λεπτά σταμάτησε να τον ακούει. Ο Κωνσταντινίδης ήταν νεκρός!

Μετά από μερικές βολές το πολυβόλο έπαθε εμπλοκή. Τότε ο Hoffmann έσπευσε και το ξεμπλόκαρε. Ο γιατρός όμως δεν ήθελε πλέον να συνεχίσει να πολυβολεί παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσε να βρίσκεται στην γέφυρα. Τότε όλοι παρατήρησαν ότι οι σχεδίες δεν είχαν βυθιστεί. Ο Eck διέταξε να ανάψουν τον προβολέα (οπτικός τηλέγραφος) προκειμένου να εντοπίσουν γιατί δεν είχαν βυθιστεί ακόμα οι σχεδίες.

Το υποβρύχιο συνέχιζε να περνά δια μέσου του ναυαγίου ενώ μόνο ο Hoffmann απέμεινε να πολυβολεί τους επιζώντες. Ο ναυτικός Rocco Said κρατιόταν κοντά στην σχεδία μαζί με άλλους ναυαγούς που κολυμβούσαν. Το πολυβόλο στράφηκε προς την πλευρά τους κι εκείνοι σήκωναν τα χέρια τους ψηλά καθώς οι πολυβολισμοί τους τίναζαν προς τα πίσω μέχρι τελικώς να τους βυθίσουν στο νερό. Το θέμα ήταν συγκλονιστικό. Ναυαγοί που προσπαθούσαν να σωθούν κατέληγαν να πυροβολούνται αλύπητα ενώ ταυτόχρονα οι σχεδίες εξακολουθούσαν να επιπλέουν…

Το σχέδιο του Eck να σβήσει κάθε ίχνος από το ναυάγιο δεν προχωρούσε. Προς επίλυση του προβλήματος ο Hoffmann πρότεινε να χρησιμοποιήσουν το πολυβόλο των 37mm ενώ προτάθηκε από άλλους και η χρήση του πυροβόλου καταστρώματος των 105mm. Παρά το γεγονός ότι δεν συμφωνούσε με αυτά, ο Eck είπε στον Hoffmann να δοκιμάσει τα δίδυμα αντιαεροπορικά πολυβόλα των 20mm. Ούτε όμως αυτή η προσπάθεια καρποφόρησε. Οι σχεδίες ακόμα επέπλεαν. Η σκέψη πλέον του Eckστράφηκε στις χειροβομβίδες. Υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν δύο με τρεις χειροβομβίδες. Ο Λιόσης τραυματίστηκε στον ώμο και στην πλάτη. Σε μια άλλη σχεδία ήταν τραυματισμένος ο Άγης Κεφαλάς στο χέρι και δύο ναυτικοί οι οποίοι όμως κείτονταν νεκροί. Παρά το βαρύ τραύμα ο Κεφαλάς κατόρθωσε να γλιστρήσει στο νερό, να κολυμβήσει και να πάει στην σχεδία που βρισκόταν ο Λιόσης. Προς απογοήτευση του Γερμανού κυβερνήτου ούτε η χρήση των χειροβομβίδων φάνηκε να έφερε αποτέλεσμα. Οι σχεδίες επέπλεαν ακόμα στην επιφάνεια της θάλασσας…

Το υπόλοιπο πλήρωμα του υποβρυχίου δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε.Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και ο υποπλοίαρχος Colditz αντικατέστησε την βάρδια του Hoffmann ανεβαίνοντας επάνω στην γέφυρα. Την ίδια ώρα έγινε αλλαγή βάρδιας και στους οπτήρες. Ένας από τους αντικαταστάτες ήταν ο Matrosenobergefreiter Wolfgang Schwender ο οποίος διατάχθηκε να συνεχίσει να πολυβολεί τις σχεδίες. Με την πρώτη του βολή το πολυβόλο του μπλόκαρε και ανέλαβε ο Lenz ο οποίος αφού το ξεμπλόκαρε έβαλε πλέον εκείνος αφήνοντας στην άκρη τον Schwender να αρκείται στα καθήκοντα του οπτήρος.

Η ώρα ήταν 1.00 τα ξημερώματα. Επί 5 ώρες το υποβρύχιο U-852 έδινε μία κοπιώδη και παράδοξη «μάχη». Ούτε ο εμβολισμός, ούτε η χρήση των πολυβόλων όπλων, των διδύμων αντιαεροπορικών των20mm και των χειροβομβίδων που αποτελούσαν το σχέδιο «στιγμής» του Eck να μην αφήσει ίχνη, λειτούργησαν. Οι σχεδίες που αποτελούσαν το στόχο, αν και γαζωμένες στην κυριολεξία από τις βολές, επέπλεαν. Ο Eck απέναντι σε αυτόν το παράλογο «εχθρό» είχε αποτύχει. Αφήνοντας τα ίχνη που δεν έλεγαν να σβήσουν, εγκαταλείπει την περιοχή και τους τέσσερεις επιζώντες ναυαγούς και πλέοντας με την μέγιστη ταχύτητα κατευθύνθηκε νότια, προς την δυτική πλευρά της Αφρικής.

Η πορεία προς τις Σομαλικές ακτές...

Δεν άργησε να γνωστοποιηθεί το γεγονός σε όλο το πλήρωμα του υποβρυχίου. Το ηθικό των ανδρών ήταν εξαιρετικά πεσμένο. Παρά τις προσπάθειες του Eck να εμψυχώσει τους άνδρες του, παρά τις διαρκείς αναφορές στις διαταγές των ανωτέρων, στους σκοπούς τους και στην υπενθύμιση ότι οι εχθροί δεν λυπούνται τις γυναίκες και τα παιδιά τους όταν βομβαρδίζουν τις πόλεις, το πλήρωμα του U-852 ήταν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Ο ίδιος ο Eck, στην αναφορά του, έγραψε ότι δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Κατεβαίνοντας τις δυτικές ακτές της Αφρικής με ιδιαίτερη προσοχή, αφού πλέον οι Βρετανοί γνώριζαν το περιστατικό και παρακολουθούσαν την περιοχή, στέλνει στις 15 Μαρτίου ραδιοτηλεγράφημα γνωστοποιώντας την βύθιση του SS «Peleus». Η επικοινωνία μέσω ασυρμάτου καθιστούσε την περιπολία επικίνδυνη αφού οι σύμμαχοι μπορούσαν να εντοπίσουν σε ποιο σημείο βρισκόταν το υποβρύχιο.

Παρόλα αυτά, ο Eck έπρεπε με κάποιο τρόπο να ενημερώσει την Διοίκηση Υποβρυχίων (U-boat Headquarters (BdU)) και σύμφωνα με τα αρχεία της BdU το U-852 τήρησε σιγή ασυρμάτου μέχρι τις 4 Απριλίου. Σε αυτό όμως δεν συμφωνούν οι Βρετανοί. Στις 30 Μαρτίου οι ανθυποβρυχιακές δυνάμεις του Βρετανικού Ναυτικού στο Cape town ήταν ενήμερες για σήματα που έστελνε ένα υποβρύχιο το οποίο εντοπιζόταν ΒΔ του Cape town. Στις 4 Απριλίου το σήμα του Eck αναχαιτίστηκε από τις Βρετανικές Υπηρεσίες και κατέστη δυνατός ο εντοπισμός του σκάφους σε απόσταση 150 μιλίων ανατολικά του σημείου Agulhas.
Χρειάστηκαν δύο μέρες να περάσουν μέχρις ότου αναπτερωθεί το ηθικό των ανδρών του γερμανικού υποβρυχίου. Την 1^η Απριλίου, το φορτηγό 5.277 τόνων SS Dahomian έγινε ο νέος στόχος του Eck. Δέκα μίλια ΝΔ του Cape Point το φορτηγό τορπιλίστηκε από το γερμανικό υποβρύχιο. Αυτή τη φορά ο Eck αδιαφόρησε για τους ναυαγούς, οι οποίοι την επόμενη μέρα διασώθηκαν από δύο νοτιοαφρικανικά ναρκαλιευτικά, και συνέχισε την πορεία του.

Η θαλάσσια περιοχή που κινείτο ο Eck είχε ενισχυθεί πρόσφατα (αμυντικά) από μία ομάδα καταδίωξης υποβρυχίων, η οποία αποτελείτο από 9 φρεγάτες και σκούνες (Sloops) συν τα αεροπλανοφόρα συνοδείας HMSBegum και HMS Shah. Οι ζώνες ναυσιπλοΐας περιπολούνταν στενά από αεροσκάφη και αεροπορικές βάσεις υπήρχαν στην Ατόλη Addu και στην νήσο Diego Garcia. Για τους συμμάχους η στιγμή που θα βρίσκονταν στο στόχαστρό τους το γερμανικό υποβρύχιο πλησίαζε.

Η τύχη του U-852 & του πληρώματος...

Την τελευταία μέρα του Απριλίου, οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών εντόπισαν το U-852 να πλησιάζει το Cape Guardafui νοτίως του Κόλπου του Άντεν. Η στιγμή που περίμεναν οι Βρετανοί έφθασε. Δίχως χρονοτριβή βομβαρδιστικά τύπου Wellington της RAF απογειώθηκαν από το Άντεν της Υεμένης ξεκινώντας ένα ασταμάτητο κυνηγητό. Στις 2 Μαΐου το U-852 τα βομβαρδιστικά εντόπισαν το γερμανικό υποβρύχιο να πλέει στην θαλάσσια επιφάνεια και το αιφνιδίασαν λίγο μετά την αυγή επιτιθέμενα από την πλευρά του ήλιου. Στο υποβρύχιο εκτελούσε καθήκοντα οπτήρος, ο Β Υποπλοίαρχος August Hoffmann. Τα αεροσκάφη εξαπέλυσαν 6 βόμβες βυθού εκ των οποίων η μία προκάλεσε ζημιές στο αντιαεροπορικό πολυβόλο των 37mm. Το γερμανικό υποβρύχιο προσπάθησε να καταδυθεί αλλά η κατάστασή του ήταν σε κρίσιμο σημείο αφού εκτός από την εισροή υδάτων υπήρχε διαρροή θανατηφόρου χλωριούχου αερίου το οποίο προερχόταν από έκρηξη συσσωρευτών (μπαταριών) του σκάφους. Παρόλα αυτά το υποβρύχιο κατόρθωσε να καταδυθεί, παραμένοντας όμως για 15 λεπτά κάτω από την επιφάνεια.

Οι εκλύσεις αερίων ανάγκασαν τον Eck να αποφασίσει ανάδυση και να αντιμετωπίσει τα εχθρικά αεροσκάφη επανδρώνοντας τα αντιαεροπορικά του. Τα βομβαρδιστικά ξεκίνησαν τον δεύτερο γύρο επίθεσης. Η επιφάνεια του γερμανικού υποβρυχίου γαζώθηκε από τα πυρά με αποτέλεσμα ο υποπλοίαρχος Gerhard Colditz και ο (Matrosenobergerfreiter) Josef Hofer να σκοτωθούν πάνω στην γέφυρα. Τότε ο Eck αντιλήφθηκε ότι το U-852 με βυθισμένη την πρύμνη και σε κατάσταση ακυβερνησίας δεν μπορούσε πλέον να σωθεί. Έπρεπε να στρέψει τις προσπάθειες του στην διάσωση του πληρώματος και αυτό θα επιτυγχάνονταν με την προσάραξη του υποβρυχίου στις σομαλικές ακτές. Έπειτα έπρεπε να το καταστρέψει ο ίδιος προτού πατήσουν το πόδι τους οι Βρετανοί. Ο πρώτος στόχος του επιτεύχθηκε. Ο δεύτερος όμως όχι. Το τι ακριβώς συνέβη και δεν πέτυχε η αυτοβύθιση του γερμανικού υποβρυχίου δεν είναι γνωστό. Το μόνο στοιχείο που έχει γνωστοποιηθεί είναι ότι στην προσπάθεια του κυβερνήτου να καταστρέψει το υποβρύχιο με εκρηκτικά το μόνο που κατάφερε ήταν να χάσει την ζωή του ένα μέλος πληρώματος κατά την διαδικασία αυτή.

Το γερμανικό υποβρύχιο ήταν πλέον προσαραγμένο. Τα βρετανικά α/φη εξακολουθούσαν να εξαπολύουν πυρά. Το πλήρωμα του υποβρυχίου προσπαθούσε να σωθεί με κάθε τρόπο. Άλλοι κολυμβούσαν άλλοι γαντζώνονταν στις σχεδίες. Πολλοί που κατάφεραν να βγουν στην ακτή ξάπλωσαν ταλαιπωρημένοι περιμένοντας όποια μοίρα τους περίμενε.

Την επόμενη μέρα ένα αποβατικό άγημα του Βρετανικού Ναυτικού υποστηριζόμενο από μία μονάδα Σομαλών αιχμαλώτισε τον κυβερνήτη και όσους από το πλήρωμα του U-852 επέζησαν. Ενδεχομένως πολλοί να πίστευαν ότι το ταλαιπωρημένο γερμανικό πλήρωμα με τις όποιες καταθέσεις θα μπορούσε να δώσει θα έριχνε φως στην υπόθεση, εντούτοις το ευτύχημα για τους βρετανούς δεν ήταν οι αιχμάλωτοι. Το βρετανικό άγημα επιβίβασης που εισήλθε στο υποβρύχιο ανακάλυψε το πολεμικό ημερολόγιο (war log / KTB Kriegstagebuch) πάνω στο οποίο είχαν εγγραφεί όλες οι πληροφορίες σχετικά με την βύθιση του SS «Peleus».

Οι Βρετανοί (Ιούνιος 1944) με βάση τα στοιχεία που είχαν συνλλέξει αποφάσισαν να δικάσουν τον Eck και τους υπεύθυνους του πληρώματος. Η δίκη όμως αναβλήθηκε μέχρι την ήττα της Γερμανίας. Η υπόθεση «Eck – Πηλεύς» χαρακτηρίστηκε ως άκρως απόρρητη. Ο Heinz-Wilhelm Eck και τέσσερα μέλη πληρώματος δικάστηκαν τον Οκτώβριο του 1945 από ένα βρετανικό στρατοδικείο στο Αμβούργο για παραβίαση των νόμων και συνηθειών του πολέμου & για την δολοφονία μελών πληρώματος του τορπιλισμένου σκάφους. Ο κυβερνήτης ισχυρίστηκε ότι αποφάσισε με πολυβόλα να βυθίσει μόνο τις σχεδίες δίχως εκείνη την στιγμή να βλέπει κανένα μέλος του πληρώματος του Ελληνικού φορτηγού πλοίου. Δεν διέταξε ποτέ τον πολυβολισμό των επιζώντων.

Όλοι τους κρίθηκαν ένοχοι!

Πριν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα της δίκης, πρέπει να σημειωθεί ότι η υπεράσπιση επιχείρησε να παρουσιάσει ως μάρτυρα (ο οποίος απερρίφθη από το δικαστήριο) τον Conteradmiral Karl Schmidt, διοικητή του αντιτορπιλικού Erich Giese το οποίο βυθίστηκε στις 13 Απριλίου 1940 και οι 200 Γερμανοί επιζώντες βλήθηκαν από βρετανικά αντιτορπιλικά ενώ βρίσκονταν στο νερό και στις σχεδίες. Οι Βρετανοί ισχυρίστηκαν ότι η δολοφονία τους ήταν «επιχειρησιακή αναγκαιότητα» με σκοπό να αποτρέψουν τους Γερμανούς ναύτες να φθάσουν στην ακτή και να ενωθούν με τα γερμανικά στρατεύματα στο Narvik (Νορβηγία).

Στις 30 Νοεμβρίου 1945, ώρα 08.40, ο κυβερνήτης Heinz-Wilhelm Εck, ο Β Υποπλοίαρχος August Hoffmann & ο γιατρός Walter Weisspfennig καταδικάστηκαν σε θάνατο δια τυφεκισμού.

Ο Δρ. Pabst (δικηγόρος υπερασπίσεως του Hoffmann και του Schwender) και ο Δρ. Todsen (δικηγόρος του Eck) βρήκαν μυστηριώδη θάνατο λίγο μετά το τέλος της δίκης. Ο Pabst αυτοκτόνησε και ο Todsen σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα από βρετανικό στρατιωτικό όχημα. Και τα δύο περιστατικά ερευνήθηκαν από την Βρετανική Στρατιωτική Αστυνομία, οι αναφορές της οποίας παραμένουν ακόμη (μέχρι τον Οκτ. του 1996) σφραγισμένες και μη διαθέσιμες στο κοινό.

Τι απέγιναν οι επιζώντες του SS «Peleus»;

Μετά την βύθιση του ελληνικού φορτηγού πλοίου και τον ανελέητο πολυβολισμό των επιζώντων, έμειναν τέσσερις άνθρωποι τραυματισμένοι σε μια σχεδία οι οποίοι περίμεναν κάποιο περαστικό πλοίο να τους μαζέψει. Οι μέρες περνούσαν και η σωσίβια σχεδία του «Πηλεύς» επέπλεε για 39 ημέρες στην θάλασσα. Στις 20 Απριλίου 1944 το πορτογαλικό ατμόπλοιο SS Alexander Silva εντόπισε τους ναυαγούς. Οι τρεις ήταν ακόμη ζωντανοί. (Αντώνιος Λιόσης, Δημήτριος Αργυρός και Rocco Said) Ο Άγις Κεφαλάς είχε αφήσει την τελευταία του πνοή 25 μέρες μετά την επίθεση ταλαιπωρημένος από γάγγραινα και κίτρινο πυρετό. Το SS Alexander Silva έφθασε στην Αγκόλα (Lobito) μετά από μία εβδομάδα κι εκεί για πρώτη φορά έμαθαν οι Βρετανοί για το περιστατικό της 13^η-14^ης Μαρτίου. Όλοι οι επιζώντες έδωσαν έγγραφη κατάθεση αποκαλύπτοντας κάθε πτυχή του γεγονότος όπως πραγματικά την βίωσαν.

Γενικές εκτιμήσεις & ερωτήματα που προκύπτουν...

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη για να προκύψει το συμπέρασμα ότι ο κυβερνήτης του U-852 δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση. Και αυτό είναι απόρροια της ελλιπούς επιχειρησιακής σχεδίασης ή υποτυπώδους προετοιμασίας του σχετικά με την εντολή που έλαβε «να μην αφήσει ίχνη» η οποία και τον οδήγησε σε σειρά λαθών. Οι οδηγίες του Schnee, αν και δεν ήταν σαφείς, εντούτοις ξεκαθάριζαν την εντολή. Δεν πρότειναν τον τρόπο, απαιτούσαν όμως το αποτέλεσμα. Αυτό συνήθως συμβαίνει στα υψηλά επίπεδα Διοικήσεως. Η εκτίμηση καταστάσεως είναι συνήθως Ευρείας Γενικής Ιδέας Ενεργείας και καταλήγει σε σχεδίαση, που θα απαιτήσει περαιτέρω λεπτομερή μελέτη και συμπλήρωση από τους υφισταμένους Διοικητές. Αυτό εξάλλου αποτελεί συχνά και τον προφανή περιορισμό στην επιχειρησιακή σχεδίαση (Ειδικές Καταστάσεις δηλαδή που Επιβλήθηκαν από Ανώτερα Κλιμάκια) και που θα έπρεπε ο Eck να μελετήσει έτσι ώστε να βρει τον καλύτερο τρόπο ενέργειας πριν ξεκινήσει την περιπολία του.

Δεν κατανόησε την Αποστολή του. Δεν εξέτασε τους παράγοντες εκείνους που μπορούν να επηρεάσουν την Αποστολή του. (Περιοχή Επιχειρήσεων, Εχθρός, Διατιθέμενα Μέσα). Δεν εξέτασε τις εχθρικές δυνατότητες και τις δυνατές ενέργειές του. Όλα τα παραπάνω τον ανάγκασαν να μην επιλέξει την καλύτερη ενέργειά του (λύση), η οποία θα του πρόσφερε τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στην εκπλήρωση της Αποστολής του. Προσπαθώντας να έλθει αντιμέτωπος με τον περιορισμό της σχεδίασης του την τελευταία στιγμή ξεκίνησε τον καταιγισμό πυρών στις σωσίβιες σχεδίες και αυτό που τελικά κατάφερε ήταν:

-Σπατάλη πολύτιμου εφοδιασμού-Σπατάλη πολύτιμου χρόνου-Καταρράκωση ηθικού πληρώματος-Εξακολούθηση απειλής του αρχικού περιορισμού. Φυσικά, μέρος ευθυνών, θα πρέπει να αποδοθεί επίσης και στα ανώτερα κλιμάκια αφού γνωρίζοντας την επικινδυνότητα της συγκεκριμένης περιοχής -Επέλεξαν έναν άπειρο κυβερνήτη-Επέλεξαν έναν ακατάλληλο τύπο υποβρυχίου για μια τόσο επικίνδυνη περιοχή &-Δεν έδωσαν προτάσεις, ούτε ανεπίσημα, για το πώς θα μπορούσαν οι κυβερνήτες να βυθίσουν τα εχθρικά πλοία δίχως να αφήσουν ίχνη.

Εντύπωση, επίσης, προκαλεί η άγνοια κυβερνήτου και πληρώματος σχετικά με τον σωστικό εξοπλισμό και τα υλικά με τα οποία κατασκευάζονται, πληροφορίες οι οποίες, λογικά, θα δίδονται και θα περιλαμβάνονται στην εκπαιδευτική ύλη τους.Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Eck και τα 4 μέλη πληρώματος δικάστηκαν και καταδικάστηκαν επειδή η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, σε αντίθεση με τους υπευθύνους παρόμοιων περιστατικών, στα οποία χιλιάδες άνδρες των δυνάμεων του Άξονα (Γερμανοί, Ιταλοί, Ιάπωνες) βρήκαν τον θάνατο από τα πυρά συμμαχικών όπλων επικαλούμενοι την «επιχειρησιακή αναγκαιότητα»…

Στις 5 Απριλίου 1943 το υποβρύχιο U-178 εστάλει στην Penang της Μαλαισίας για να οργανώσει μια ναυτική βάση. Η αρχική ιδέα αποστολής υποβρυχίων στην Μαλαισία για την εκτέλεση επιχειρήσεων στον Ινδικό Ωκεανό πρωτάθηκε από τους Ιάπωνες τον Δεκέμβριο του 1942. Όταν ο πόλεμος στον Ατλαντικό χάθηκε (Μάϊος 1943) αποφασίστηκε η αποστολή υποβρυχίων σε θάλασσες με λιγότερη αεροπορική προστασία. Μία από αυτές ήταν ο Ινδικός Ωκεανός στον οποίο κατευθύνθηκαν αριθμός υποβρυχίων μεγάλης ακτίνας δράσεως, αμέσως μετά το τέλος της εποχής των Μουσώνων (Σεπτέμβριος 1943). Η ομάδα των υποβρυχίων έλαβε την επωνυμία Monsun (στην γερμανική γλώσσα ο Μουσών). Από τα αρχικά 11 υποβρύχια έφθασαν μόνο τα 5. Τα περισσότερα από αυτά ανήκαν στον 12^ο στολίσκο αλλά από τον Σεπτέμβριο του 1944 η διοίκηση μεταβιβάστηκε στον 33^ο Στολίσκο με έδρα την Penang. Άσσος των υποβρυχίων, με σημαντικές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Κάτοχος του Σταυρού των Ιπποτών.

Η «Μόνιμη Διαταγή Νο 154» της Διοίκησης Υποβρυχίων περιείχε τα εξής: «Μην περισυλλέγετε ανθρώπους και μην τους παίρνετε μαζί σας. Μην ανησυχείτε για τις σωστικές λέμβους των εμπορικών πλοίων. Οι καιρικές συνθήκες και η απόσταση απ’ την ξηρά δεν παίζουν κανένα ρόλο. Ασχοληθείτε μόνο με το πλοίο σας… Πρέπει να είμαστε σκληροί στον πόλεμο. Ο εχθρός άρχισε τον πόλεμο με σκοπό να μας καταστρέψει, συνεπώς όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σημασία» (Lord Russell of Liverpool, Η μάστιγα του Ναζισμού. Τα εγκλήματα πολέμου του Γ’ Ράιχ 1939-1945, εκδόσεις Ιωλκός 2007).

Επίσης άσσος των υποβρυχίων, κάτοχος Σταυρού των Ιπποτών. Το Νοέμβριο του 1937 νυμφεύτηκε την κόρη του Karl Dönitz, Ursula,Υπήρξε επικεφαλής του επιτελείου του Konteradmiral Eberhardt Godt, ο οποίος διηύθυνε τις καθημερινές επαφές του υποβρυχίου πολέμου.

Ο Hartestein διέσωσε ορισμένους επιζώντες από την βύθιση του «Laconia». Για την πράξη του αυτή, επειδή θεωρήθηκε ότι έφερε το σκάφος του σε κίνδυνο δέχθηκε έντονη επίπληξη. Ο Doenitz έγραψε σχετικά στην αναφορά του: «το περιστατικό είναι ακόμη μια απόδειξη για το τι μπορεί να είναι τελικά ένα προβληματικό ανθρώπινο συναίσθημα απέναντι στον εχθρό».

Η βύθιση του SS Dahomian ήταν η πρώτη επιτυχία υποβρυχίων στα ύδατα της Ν. Αφρικής από την 1^η Αυγούστου του 1943. Για τον σκοπό αυτό οι Βρετανοί συγκρότησαν μια ισχυρή ανθυποβρυχιακή δύναμη για να κυνηγήσουν και να βυθίσουν το U-852.

Τα μέλη του Δικαστηρίου αποτελούνταν από 3 Βρετανούς αξιωματικούς του Στρατού, 2 αξιωματικούς του Ναυτικού και 2 αξιωματικούς του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού.Αντίστοιχη περίπτωση σημειώθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1943 στον Νότιο Ειρηνικό όταν το αμερικανικό υποβρύχιο USS Wahoo βύθισε ιαπωνικό μεταγωγικό έξω από την ακτή της Νέας Γουϊνέας. Ο κυβερνήτης του υποβρυχίου αντιπλοίαρχος Dudley Morton αναδύθηκε για να φορτίσει τις μπαταρίες του σκάφους και σύμφωνα με την επιχειρησιακή αναφορά που ο ίδιος υπέβαλλε κατέστρεψε περί τις 20 λέμβους που βρίσκονταν στην επιφάνεια. Ο κυβερνήτης του αμερικανικού υποβρυχίου διέταξε την εξόντωση όλων των επιζώντων Ιαπώνων με μεθοδικότητα.

Ο Αρχιμηχανικός Hans Richard Lenz καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση. Τελικώς αφέθηκε ελεύθερος στις 21 Δεκεμβρίου 1951. Ο Wolfgang Schwender καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλακή. Αποφυλακίσθηκε στις 27 Αυγούστου 1952.

Πηγή: Περί Πάτρης

Ο Κύπριος Πρόεδρος καλείται να κατανοήσει, επιτέλους, ότι η απελευθέρωση της Κύπρου και η απαλλαγή της από τον αττιλικό ζυγό δεν θα επιτευχθεί διά του διζωνικού τερατουργήματος, αλλά διά της αδιάσπαστης προσκόλλησης και επιμονής στην εφαρμογή της ευρωπαϊκής και διεθνούς νομιμότητας.

Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός βιώνει αλλεπάλληλα σοκ και μεγάλες αλλαγές που προκαλούν μεγάλη κοινωνική, οικονομική αλλά και ψυχολογική αναστάτωση, καταστάσεις που δεν ευνοούν την ειρήνη, την πρόοδο και την ευημερία.

Η ορμονική αντισύλληψη είτε με την μορφή αντισυλληπτικού χαπιού, είτε ως αντισυλληπτικό σπιράλ με λεβονοργεστρέλη, αυξάνει τη πιθανότητα να προσβληθούν οι γυναίκες από καρκίνο του μαστού και όχι μόνο.

Σε ποσοστό 67,7% στο σχετικό δημοψήφισμα, η απάντηση ήταν «όχι» στο ερώτημα που αφορούσε τη διεύρυνση του ορισμού της οικογένειας, ώστε να συμπεριλάβει επίσης τις «σχέσεις με διάρκεια».

Το θωρηκτό «Γεώργιος Αβέρωφ» υπήρξε το ιστορικότερο πλοίο της νεότερης Ελλάδας. Πήρε το όνομα θωρηκτό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν θωρακισμένο καταδρομικό κλάσης «ΠΙΖΑ». Ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας κατά τη χρονική περίοδο 1908 έως 1911. Τότε η Ελληνική κυβέρνηση δαπάνησε 22.300.000 δρχ. για την αγορά του. Τα 8 εκατομμύρια δρχ. προέρχονταν από το 20% της κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ. Ο Γεώργιος Αβέρωφ παραχώρησε με διαθήκη στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης) το παραπάνω ποσό για τη ναυπήγηση πολεμικού πλοίου που θα έφερε το όνομά του και θα χρησιμοποιείτο ως εκπαιδευτικό πλοίο από τη «Σχολή Ναυτικών Δοκίμων». Το υπόλοιπο ποσό καλύφθηκε από το Δημόσιο Ταμείο. Για τον εφοδιασμό του πλοίου με πυρομαχικά διατέθηκαν από το Δημόσιο Ταμείο επιπλέον 3.5 εκατομμύρια δρχ.

Φωτογραφία από την καθέλκυση του θωρηκτού «ΑΒΕΡΩΦ» στα ναυπηγεία FRATELLI ORLANDO του Λιβόρνο στις 12 Μαρτίου του 1910. Το θωρηκτό παρελήφθη από την Ελληνική κυβέρνηση το Μάιο του 1911 και στοίχισε με τα πυρομαχικά του περίπου ένα εκατομμύριο λίρες Αγγλίας. Το ένα τέταρτο του ποσού αυτού καλύφθηκε από το Κληροδότημα του Μεγάλου Ευεργέτη, Γεώργιου Αβέρωφ

Το θωρηκτό «Γεώργιος Αβέρωφ» υπήρξε το ιστορικότερο πλοίο της νεότερης Ελλάδας. Πήρε το όνομα θωρηκτό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν θωρακισμένο καταδρομικό κλάσης «ΠΙΖΑ».

Ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας κατά τη χρονική περίοδο 1908 έως 1911. Τότε η Ελληνική κυβέρνηση δαπάνησε 22.300.000 δρχ. για την αγορά του. Τα 8 εκατομμύρια δρχ. προέρχονταν από το 20% της κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ. Ο Γεώργιος Αβέρωφ παραχώρησε με διαθήκη στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης) το παραπάνω ποσό για τη ναυπήγηση πολεμικού πλοίου που θα έφερε το όνομά του και θα χρησιμοποιείτο ως εκπαιδευτικό πλοίο από τη «Σχολή Ναυτικών Δοκίμων». Το υπόλοιπο ποσό καλύφθηκε από το Δημόσιο Ταμείο. Για τον εφοδιασμό του πλοίου με πυρομαχικά διατέθηκαν από το Δημόσιο Ταμείο επιπλέον 3.5 εκατομμύρια δρχ.

Η αγορά του πλοίου προέκυψε από την επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία αξιόμαχου στόλου από την Ελλάδα. Το 1897 το Ελληνικό πολεμικό ναυτικό διέθετε μια ελάχιστη δύναμη απαρχαιωμένων τορπιλοβόλων και τριών γαλλικών θωρηκτών που είχαν κατασκευαστεί το 1888.

Η ανάγκη αυτή είχε ως αποτέλεσμα στα τέλη του 1908 να ενισχυθεί ο στόλος με 4 καινούρια αγγλικά και 4 γερμανικά αντιτορπιλικά. Σε αυτά επρόκειτο να προστεθεί και το θωρηκτό, καταδρομικό «Γ. Αβέρωφ».

Όταν ενδιαφέρθηκε για την αγορά του η Ελλάδα, το πλοίο κατασκευαζόταν, ενώ είχε ακυρωθεί η παραγγελία του. Για την αγορά του είχε ενδιαφερθεί και η Τουρκία. Ευτυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν επετεύχθη.

Φωτογραφία από την τελετή του Αγιασμού όπου χοροστάτησε ο Αρχιμανδρίτης Σ. Καιροφίλας στο χώρο των ναυπηγείων υπέρ του θριάμβου του θωρηκτού « ΑΒΕΡΩΦ» λίγο πριν τη γιορτή της καθέλκυσης.

Η Ελλάδα τότε με κυβερνήτη τον Μαυρομιχάλη κατάφερε την αγορά του και μάλιστα σε τιμή χαμηλότερη κατά 2 εκατομμύρια δρχ. σε σχέση με την τιμή πώλησης των δύο ομοίου τύπου πλοίων που κατασκευάστηκαν. Αυτό το πέτυχε, προκαταβάλλοντας το 1/3 της συνολικής αξίας του πλοίου. Έτσι, καθελκύστηκε στις 12 Μαρτίου 1910 και μετά από δοκιμές διάρκειας 1 έτους παραλήφθηκε στις 16 Μαΐου 1911 από την Ελλάδα.

Τότε το πλοίο με κυβερνήτη τον Ι. Δαμιανό απέπλευσε για την Αγγλία, προκειμένου να λάβει μέρος στις εορτές στέψης του Βασιλιά Γεωργίου Ε΄ στο Πόρτσμουθ, αλλά ταυτόχρονα και για να εφοδιασθεί με πυρομαχικά. Κατά τη μετάβασή του εκεί στις 19 Ιουνίου 1911 προσάραξε σε ύφαλο και χρειάστηκε να δεξαμενιστεί. Τότε εμφανίστηκαν κάποια επεισόδια απειθαρχίας, οπότε λίγες μέρες μετά, στις 8 Ιουλίου, ο Κυβερνήτης αντικαταστάθηκε από τον πλοίαρχο Παύλο Κουντουριώτη που πέτυχε την αποκατάσταση της τάξης.

Στις 20 Αυγούστου απέπλευσε από την Αγγλία και την 1η Σεπτεμβρίου κατέπλευσε στο Φάληρο όπου πλωτά μέσα και κόσμος του επεφύλασσαν φρενήρη υποδοχή. Πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή το «Γ. Αβέρωφ» ήταν το πιο σύγχρονο και ισχυρό πλοίο στην Ανατολική Μεσόγειο και ιδιαίτερα στο Αιγαίο.

Το θωρηκτό έχει μήκος 140,5 μέτρα και πλάτος 21 μέτρα. Το βύθισμά του ήταν 7,5 μέτρα και το εκτόπισμά του 10.113 τόνοι. Η μηχανή προώθησης αποτελείτο από 2 τετρακύλινδρες παλινδρομικές ατμομηχανές τριπλής εκτόνωσης, 2 προωστήρες, 22 γαλλικούς λέβητες υδραυλικού συστήματος Bellevill, ενδεικτικής ιπποδύναμης 19.000 ίππων. Οι μηχανές ήταν ιταλικές και οι γεννήτριες γερμανικές. Η καύσιμη ύλη ήταν 1.500 τόνοι άνθρακα. Η μέγιστη ταχύτητά του ήταν 23 κόμβοι (την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου είχε μειωθεί στους 16 κόμβους).

Για οπλισμό έφερε 4 πυροβόλα των 9,2 ιντσών (234 χιλιοστών) συστήματος Armstrong (αγγλικά πυροβόλα) σε δύο δίδυμους πύργους κατά μήκος, ανά ένα σε πλώρη και πρύμνη, 8 πυροβόλα των 7,5 ιντσών (190 χιλιοστών) ομοίου συστήματος (αγγλικά επίσης) σε 4 δίδυμους πύργους ανά δύο εκατέρωθεν των πλευρών στο ύψος της μέσης, 14 ταχυβόλα των 75 χιλιοστών, 2 ταχυβόλα αντιαεροπορικά των 75 χιλιοστών, 4 ταχυβόλα των 47 χιλιοστών, 3τορπιλοσωλήνες (2 υποβρύχιοι πλευρικοί και 1 υποβρύχιος πρυμναίος) 17 ιντσών (430 χιλιοστών).

Επιστολικό δελτάριο με στιγμιότυπο από την τελετή καθέλκυσης του θωρηκτού «Αβέρωφ» στα ναυπηγεία FRATELLI ORLANDO.

Ο οπλισμός την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μετετράπη σε 2 πυροβόλα των 23,4 εκατοστών σε 2 δίδυμους πύργους κατά το διάμηκες, 8 πυροβόλα των 19,5 εκατοστών σε 4 δίδυμους πλευρικούς πύργους, 8 πυροβόλα των 7,6 εκατοστών, 4 αντιαεροπορικά πυροβόλα των 7,6 εκατοστών και 6 πυροβόλα των 37 χιλιοστών. Οι τορπιλοσωλήνες είχαν αφαιρεθεί κατά τη μετασκευή του κατά το 1925/1926.

Η θωράκισή του ήταν στη ζώνη της ατράκτου 200 χιλιοστά μεσαία και 80 χιλιοστά ακραία, του καταστρώματος 50 χιλιοστά, πλευρικά 175 χιλιοστά, στα άκρα 100 χιλιοστά, του πυροβολείου 175 χιλιοστά και οι πύργοι των πυροβόλων 190 χιλιοστά.

Η ακτίνα ενέργειάς του ήταν 7.125 μίλια με ταχύτητα 10 κόμβων και 2.489 μίλια με ταχύτητα 18 κόμβων.

Το «Γ. Αβέρωφ» έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στη Μικρασιατική εκστρατεία και στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Στους Βαλκανικούς πολέμους πήρε μέρος ως ναυαρχίδα του Στόλου υπό τον Υποναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και Κυβερνήτη τον πλοίαρχο Σοφοκλή Δούσμανη. Το «Γ. Αβέρωφ» συμμετείχε στην απελευθέρωση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στις ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου που είχαν ως συνέπεια την κυριαρχία του Ελληνικού στόλου στο Αιγαίο.

Φωτογραφία του πληρώματος του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ» και του Επιτελείου του Ελληνικού Στόλου Αιγαίου μετά από δοξολογία στο κατάστρωμα του πλοίου.

Η υπεροχή του πλοίου φάνηκε με την αξιοποίηση της μέγιστης ταχύτητάς του, το μεγάλο βεληνεκές των πυροβόλων του αλλά και με την τακτική του Κουντουριώτη. Πλοίο και Κυβερνήτης είχαν γίνει μύθος. Οι Έλληνες το αποκαλούσαν ο «Τυχερός μπαρμπα Γιώργος» και οι Τούρκοι «Το διαβολοβάπορο» (Σεϊτάν παπόρ).

Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο Τουρκικός στόλος παρέμεινε στα Δαρδανέλια, λόγω της ναυτικής υπεροχής των Συμμάχων, οπότε οι υπηρεσίες του ήταν μικρές.

Στη Μικρασιατική εκστρατεία μετείχε στις επιχειρήσεις μεταφοράς στρατιωτών και στην κάλυψη των αποβατικών επιχειρήσεων στην Ανατολική Θράκη.

Το 1926 το θωρηκτό αναβαθμίστηκε με την προσθήκη αντιαεροπορικών πυροβόλων και τον εκσυγχρονισμό των συστημάτων του.

Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο τον Απρίλιο του 1941, λόγω της παλαιότητας του πλοίου και της ραγδαίας προέλασης των Γερμανών, το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού σχεδίαζε τη βύθισή του αλλά το πλήρωμά του πήρε την πρωτοβουλία και διέφυγε στην Αλεξάνδρεια, όπου έφτασε χωρίς να έχει υποστεί ζημιές από Γερμανικούς βομβαρδισμούς. Κατά τη διάρκεια του πολέμου έκανε περιπολίες στον Ινδικό Ωκεανό.

Φωτογραφία. Το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» μετά την επιθεώρηση του στόλου στο Φάληρο, στις 5 Οκτωβρίου 1912, έτοιμο προς απόπλου.

Με την απελευθέρωση της Ελλάδας στις 17 Οκτωβρίου 1944, το «Γ. Αβέρωφ», επικεφαλής του Στόλου, μετέφερε την Ελληνική κυβέρνηση από την εξορία στην Αθήνα. Πλοίαρχος ήταν ο Σπυρίδων Μάτεσης ο οποίος υπήρξε και ο τελευταίος πλοίαρχος του «Γ. Αβέρωφ».

Το πλοίο αποσύρθηκε το 1952 και παρέμεινε αγκυροβολημένο στον Πόρο μέχρι 1983.

Το Πολεμικό Ναυτικό το 1984 αποφάσισε να το μεταφέρει στο Φάληρο και να το μετατρέψει σε πλωτό μουσείο, όπως και έγινε.

Το 2003 βραβεύτηκε για τις υπηρεσίες που προσέφερε με το Χρυσό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών.

Πηγή: Ιστορική Συλλογή Βαλκανικών Πολέμων

Η CIA χρηματοδότησε την ισλαμική εξέγερση (1979- ) Η ατζέντα των νεοσυντηρητικών δεν είναι να «κερδίσουν τον πόλεμο», αλλά να σχεδιάσουν τη διάλυση των κυρίαρχων εθνικών κρατών, να καταστρέψουν τον πολιτισμό και την εθνική τους ταυτότητα, να παρεκκλίνουν από τις θεμελιώδεις αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ανακοίνωσε ότι δεν θα χρηματοδοτήσει το έργο της γραμμής ηλεκτρικής ενέργειας που θα εκτείνεται από την Ελλάδα κάτω από τη θάλασσα στην Κύπρο και στη συνέχεια στο Ισραήλ. Το έργο που απέκλειε την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο έχει καταρρεύσει, γράφουν τουρκικά δημοσιεύματα.

Παρασκευή 8 Μαρτίου είναι η Ημέρα της Γυναίκας. Ο Δήμος Αθηναίων επέλεξε την ημέρα αυτήν να «ντύσει» το δημαρχείο με τη «ροζ σημαία» της εικαστικού κυρίας Λαλέ και να κάνει και κάποιες άλλες εκδηλώσεις σχετικά με την έμφυλη βία.

Στίς 11 Μαρτίου 1822, ο Λυκούργος Λογοθέτης, συνοδευόμενος από 2.500 Σαμιώτες αποβιβάστηκε στήν Χίο μαζί μέ τόν Μπουρνιά. Ο Λογοθέτης δέν είχε ούτε τήν συγκατάθεση τού Εκτελεστικού, αλλά ούτε είχε ζητήσει προηγουμένως τήν σύμπραξη τού Ελληνικού στόλου. Μόνο μερικά ψαριανά μπρίκια περιπολούσαν τό νησί, αποκόπτοντας τήν επικοινωνία τών ντόπιων τούρκων μέ τήν απέναντι Κρήνη (Τσεσμέ).
Η απόβαση τού Λογοθέτη έγινε ταυτόχρονα στόν κόλπο τής Αγίας Ελένης καί στήν Αγκάλη. Αρκετοί φτωχοί Χιώτες από τά γύρω χωριά, έσπευσαν νά ενωθούν μέ τούς άνδρες τού Λογοθέτη, αλλά οι περισσότεροι ήταν οπλισμένοι μόνο μέ ξύλα καί δρεπάνια. Ο Βαχίτ Πασάς έστειλε στρατό γιά νά εμποδίσει τήν απόβαση, χωρίς επιτυχία καί αναγκάστηκε νά κλειστεί στό κάστρο...

Η Χίος ήταν ελεύθερη αλλά τό ισχυρό κάστρο ήταν υπό τήν κατοχή τών τούρκων καί τά δύο μικρά κανόνια, πού είχε τοποθετήσει ο Λογοθέτης στόν λόφο τής Τουρλωτής, δέν μπορούσαν νά απειλήσουν τά τείχη τού μεσαιωνικού κάστρου.

Οι Σαμιώτες προέβησαν σέ λεηλασίες τουρκικών σπιτιών, αφαίρεσαν μολύβι από τίς στέγες τών τζαμιών, ενώ φυλάκισαν εκτός από τούς σημαντικούς τούρκους καί όσες Χριστιανές είχαν παντρευτεί μέ μουσουλμάνους.

Τόσο ο Λογοθέτης όσο καί ο Μπουρνιάς φάνηκαν ανίκανοι νά οργανώσουν στοιχειώδη άμυνα στό νησί, καθώς άρχισαν νά φιλονεικούν μεταξύ τους γιά τά πρωτεία, ενώ οι λιποταξίες καί οι κλοπές από τούς άνδρες τους πολλαπλασιάζονταν.

Πολλοί πλούσιοι Χιώτες, πού έβλεπαν τήν αναρχία καί τήν ανικανότητα, προέβλεψαν τίς συνέπειες από τήν επικείμενη άφιξη εχθρικών ενισχύσεων καί άρχισαν νά εγκαταλείπουν τό νησί τους. Οι υπόλοιποι εύποροι κάτοικοι έμειναν κλεισμένοι στά σπίτια τους, στήν πρωτεύουσα καί όχι μόνο αρνήθηκαν νά συμμετάσχουν στήν εξέγερση, αλλά δέν παρείχαν στούς Σαμιώτες τά τρόφιμα καί τά εφόδια πού τούς ζήτησαν.

«Ως δ’ άπαντες οι Έλληνες, ούτω καί οι Χίοι εφλέγοντο υπό τού πόθου τού νά ελευθερώσωσι τήν πατρίδα των Χίον από τόν ζυγόν τής δουλείας. Όθεν τινές εξ αυτών καί πρό πάντων ο Αντώνιος Μπουρνιάς, συνεννοηθέντες μετά τού Σαμίου Λυκούργου Λογοθέτου, συνέλαβον τήν ιδέαν νά εκστρατεύσωσι μυστικώς κατά τής Χίου καί ορμώντες εξ απροόπτου, νά κυριεύσωσι τό φρούριον καί νά επαναστατήσωσι καί όλους τούς κατοίκους τής Χίου.

Οι δύο ούτοι αρχηγοί, συνάξαντες περί τάς τρείς χιλιάδας οπλοφόρους Σαμίους καί λοιπούς, απέβησαν επί τής Χίου τήν νύκτα τής 11ης Μαρτίου 1822 διά τινων Σαμιακών πλοιαρίων καί μιάς σπετσιώτικης γολέττας τού Αναστάσιου Ανδρούτσου. Θεωρούντες όμως οι αρχηγοί τής εκστρατείας ταύτης, ότι ίνα εμποδίσωσι τήν επί τής Χίου μετάβασιν εχθρικών στρατευμάτων εκ τών απέναντι αυτής οθωμανικών παραλίων τής Μικράς Ασίας, είχον ανάγκην μεγαλητέρας τινός ναυτικής δυνάμεως, εζήτησαν παρά τών ψαριανών έξ πλοία πολεμικά.

Ούτως επιπεσόντες αίφνης οι Έλληνες κατά τών διεσπαρμένων Οθωμανών καί άλλους μέν φονεύσαντες, άλλους δ’ αιχμαλωτίσαντες, έγιναν κύριοι τής πόλεως τής Χίου καί επολιόρκησαν εντός τού φρουρίου τούς λοιπούς Τούρκους τρομάξαντας καί νομίσαντας τόν αριθμόν τών Ελλήνων πολύ ανώτερον τού πραγματικού. 

 Επανέστησαν τότε καί οι λοιποί Χίοι καί εκήρυξαν τήν ελευθερίαν καί τής νήσου των, γράψαντες πρός τούς Σπετσιώτας τήν εξής επιστολήν:

Ζήτω η Ελευθερία.

Αδελφοί Σπετσιώται χαίρετε

Πολλά καί άφευκτα περιστατικά εμπόδιζαν ήδη έν έτος τήν πατρίδα μας από τού νά λάβη τά όπλα κατά τής τυραννίας καί νά ακολουθήση τό παράδειγμά σας καί εκείνο τών άλλων τής λοιπής Ελλάδος. Τούτο δέν προήρχετο από έλλειψιν πατριωτισμού, επειδή η φιλογένειά μας αρκετά απεδείχθη καί εμπράκτως μέ τήν σύστασιν τών σχολείων μας, τής βιβλιοθήκης μας, τής τυπογραφείας μας καί τών πολυδαπάνων καί παντοδαπών πειραμάτων, άτινα αφορούσιν καί απέβλεπον πρός τόν γενικόν φωτισμόν τού Γένους μας, ίνα μέ τού φωτισμού τό μέσον απολαύση τήν ποθητήν του ελευθερίαν.

Δέν προήρχετο, λέγομεν από έλλειψιν φιλελευθερίας καί φιλογενείας, εζητούσαμεν όμως νά μάς παρουσιασθή εις τούτο αρμόδιος ευκαιρία, διά νά μή χάσωμεν έν μέγα πλήθος αδελφών, συγγενών καί συμπατριωτών μας, οίτινες ήσαν καί είναι ακόμη μέρος διεσπαρμένον εις τούς τουρκικούς τόπους.

Η αδυναμία πρός τούτοις ημών, ευρισκομένων μεταξύ τών αιμοβόρων λύκων Οθωμανών, γένους μέ βασίλειον καί μέ όλα τά αναγκαία μέσα, καί ημείς απρομήθευτοι από όλα, μάς εμπόδιζαν τήν προθυμίαν. Η Θεία Πρόνοια τέλος πάντων ηυδόκησε καί ένευσεν εις τήν καρδίαν μερικών συμπατριωτών μας, καί συνενωθέντες μετά τών γειτόνων μας Σαμίων, ήλθον ενταύθα καί εξεβαρκαρίσθησαν έως τρείς χιλιάδες ομογενείς κατά τήν 11ην τού τρέχοντος καί έκαμε τούς άλλους τόσους ευρισκομένους εδώ Αγαρηνούς νά κλεισθώσιν εις τό κάστρον, τό οποίον ευρίσκεται καλά αρματωμένον από πολεμικά εφόδια καί φαγώσιμα.

Ηρχίσαμεν όμως τήν πολιορκίαν του μέ όλον οπού καί περί τούτου ετοιμασίαι μάς έλειπον, εγράψαμεν δέ τών γειτόνων μας συναδέλφων Ψαριανών καί ευθύς μάς εσύντρεξαν μέ τήν βοήθειάν των, στέλλοντές μας έξ καράβια των καί μερικά μπαρούτια. Εκρίναμεν λοιπόν εύλογον νά ειδοποιήσωμεν ταύτην μας τήν ανάγκην καί πρός υμάς, βέβαιοι όντες ότι θέλετε μάς συντρέξει μέ τήν χαρακτηριστικήν σας γενναιότητα καί νά συμμαχήσετε μεθ’ ημών κατά τής βαρβαρικής τυραννίδος, κατά τών κοινών ημών εχθρών καί τής θρησκείας ημών.

Η Πατρίς ομοφώνως εκήρυξεν Ελευθερίαν ή Θάνατον»

Πηγή: Περί Πάτρης

Πολλοί κληρικοί και μοναχοί εξαιτίας της επιδρομής εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία, μεταφέροντας μαζί τους το βησιγοτθικό εκκλησιαστικό πνεύμα και το μοζαραβικό τυπικό. Παρ” όλα αυτά στην Ισπανία, η μοζαραβική Εκκλησία διατήρησε την παράδοση και την οργάνωση της μέχρι την εποχή της «πλήρους Επανακτήσεως» (ΙΕ” αιώνας), οπότε δυστυχώς η σχισματική Ρώμη είχε πια επιβάλει παντού στα επανακτώμενα μέρη, μαζί με τη λατινική παράδοση και το τυπικό και τα αιρετικά δόγματα της.

Ο Ιωάννης Πετραλείφας νυμφεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη την πριγκίπισσα Ελένη, που είχε συγγένεια με την οικογένεια των Παλαιολόγων. Έφεραν στον κόσμο πέντε παιδιά· τον Θεόδωρο, το Νικηφόρο, τον Ανδρόνικο, τη Μαρία, και τελευταία τη Θεοδώρα. Οι δύο γονείς ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι, με ευγένεια και καλοσύνη πολλή· αυτές τις αρετές προσπάθησαν να φυτέψουν και στις ψυχές των παιδιών τους. Τα μόρφωσαν πολύ με τα μέσα που διέθετε η εποχή, και κάθε μέρα προόδευαν τα παιδιά τους, και αυτό τους γέμιζε χαρά και ικανοποίηση.

Ένα αφιέρωμα στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο

Στη θεανθρώπινη κοινωνία όλα συνοψίζονται στο ζωηφόρο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Αυτός είναι η ύψιστη αξία και το ύψιστο αγαθό. Όλες οι άλλες αξίες, και ατομικές και κοινωνικές, πηγάζουν από αυτήν, όπως οι ακτίνες από τον ήλιο.

Εἰς τό ἐκδοθέν Βιβλίον μέ τίτλο «ΒΙΟΙ -ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΙΑΣ», ὁ ἐπιμεληθείς ταύτην κ. Ἐμμανουήλ Βαρβούνης, Ἀναπληρωτής Καθηγητής τοῦ Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Ἄρχων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν παλαιφάτων Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας, Γραμματεύς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ συμβουλίου τὴς Ἑνορίας ἡμῶν κατέγραψε πέντε συναξάρια πού περιλαμβάνονται σέ διάφορα συναξάρια καί περιγράφουν τόν βίο τῆς ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ τῆς Πατρικίας. Ἀκολούθως  παρουσιάζουμε ἐκ τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου:

8 στούς 10 νέους ἀμφισβητοῦν ἐάν ἡ γενιά τους πρέπει νά τεκνοποιεῖ, ὄχι γιατί δέν τό ἐπιθυμοῦν, ἀλλά γιατί θεωροῦν ὅτι οἱ κοινωνίες θά γίνουν λιγώτερο βιώσιμες τά ἑπόμενα χρόνια – Βαθειά καχυποψία γιά τούς πολιτικούς καί τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως – Ἔρευνα τῆς Next Generation ἀπό τήν Allianz Foundation – Ποῦ προηγοῦνται οἱ νέοι Ἕλληνες τῶν Εὐρωπαίων συνομηλίκων τους

Τὸ ρολόι τῆς τσέπης καὶ τὸ ρολόι τῆς Ἐκκλησίας διαφέρουν. Τὸ ρολόι τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λέει, ἀγαπητοί μου, ὅτι βρισκόμαστε στὸ Τριῴδιο, μία περίοδο προετοιμασίας διαρκείας ἑβδομήντα ἡμερῶν. Σήμερα, τῶν Ἀπόκρεων, εἶνε ἡ Κυριακὴ ποὺ διαβάζεται τὸ φοβερώτερο εὐαγγέλιο ὅλου τοῦ ἔτους. Σᾶς ἔτυχε νὰ βρεθῆτε χειμῶνα καιρὸ μέσα σὲ δάσος, νά ᾿νε ὁ οὐρανὸς συννεφιασμένος, νὰ πέφτουν ἀστροπελέκια καὶ νὰ σείεται ἡ γῆ;