Ἡ κακία μιμεῖται τήν ἀρετή καί τό βλαβερό ἀγριόχορτο κάνει ἀπόπειρα νά νομισθῆ ὡς σιτάρι, διότι ἀποκτᾶ μέν κατά τό σχῆμα ὁμοιότητα πρός αὐτό, ἄλλ΄ἐκ τῆς γεύσεως ἐξακριβώνεται ἀπό ἐκείνους, πού μποροῦν νά διακρίνουν τά πράγματα. Καί ὁ διάβολος μετασχηματίζεται σέ ἄγγελο φωτός, ὄχι γιά νά ἐπανέλθει ἐκεῖ ὅπου ἦταν (διότι ὅπως ἀκριβῶς τό ἀμόνι, πού ἔχει ἀποκτήσει ἄκαμπτη καρδιά, ἔτσι ἔχει ἀμετανόητη τήν ἐλευθέρα θέληση), ἀλλά γιά νά περιβάλλει αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ζοῦν ζωή ἀγγελική, μέ τό σκότος τῆς τυφλότητας καί μέ τή μολυσματική κατάσταση τῆς ἀπιστίας. Πολλοί λύκοι τριγυρνοῦν, μέσα σέ ἐνδύματα προβάτων, διότι ἔχουν μέν ἐνδύματα προβάτων, ἄλλ΄ὅμως καί δόντια καί νύχια. Ἄλλ΄ἐνῶ περιβάλλονται τό ἥμερο δέρμα καί μέ τό σχῆμα τούς ἐξαπατοῦν τούς ἀθώους, ξεχύνουν ἀπό τά δόντια τούς τό καταστρεπτικό δηλητήριο τῆς ἀσεβείας. Ἔχουμε λοιπόν ἀνάγκη ἀπό Θεία Χάρη καί ἀπό φρόνιμη διάνοια καί ἀπό μάτια, πού βλέπουν. Γιά νά μήν ὑποστοῦμε βλάβη ἀπό ἄγνοια, ἀφοῦ φᾶμε τό βλαβερό ἀγριόχορτο ὡς σιτάρι. Μήτε νά συλληφθοῦμε ὡς λεία, ἀφοῦ νομίσουμε τόν λύκο ὡς πρόβατο. Οὔτε νά ἀφήσουμε τόν ἄγγελο, πού φέρνει τόν ὄλεθρο νά μᾶς καταπιεῖ, ἀφοῦ τόν φανταστοῦμε ὡς ἀγαθό ἄγγελο. Διότι τριγυρνᾶ «σάν λιοντάρι, πού οὐρλιάζει καί ζητεῖ ποιόν νά καταπιεῖ», κατά τήν Γραφή. Γιά αὐτό ἡ Ἐκκλησία παρέχει νουθεσίες. Γιά αὐτό λειτουργοῦν τά διδασκαλία αὐτά. Γιά αὐτό γίνονται οἱ ἀναγνώσεις (τῆς Ἁγίας Γραφῆς).