Πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια (τὸ ἔτος 1967) κυκλοφόρησε σὲ πρώτη ἔκδοση τὸ βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου τῆς Ἀδελφότητός μας Νικολάου Βασιλειάδη μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο «Τὸ λυκόφως τοῦ Μαρξισμοῦ». Τὸ βιβλίο μὲ πληθώρα στοιχείων προέβλεπε τὸ «λυκόφως», τὴ δύση τῆς μαρξιστικῆς ἰδεολογίας.
Ἦταν ἕνα βιβλίο οὐτοπικό – ἔτσι φαινόταν. Τότε τὸ κομμουνιστικὸ σύστημα πατοῦσε μὲ σιδερένιο πέλμα τὸν μισὸ σχεδὸν πλανήτη καὶ προξενοῦσε τρόμο. Πολλοὶ περιέπαιζαν τὸν συγγραφέα. Λυκόφως! Ποιὸ λυκόφως; Ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἡ σιδερόφραχτη αὐτοκρατορία θὰ ἐξακολουθοῦσε νὰ κυριαρχεῖ ἐπὶ αἰῶνες πάνω στὴ γῆ. Ἡ ἐφιαλτικὴ μπολσεβικικὴ ἐπανάσταση, ποὺ ἐξερράγη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1917, βρισκόταν τότε – 50 χρόνια ἀργότερα – στὸ μεσουράνημα τῆς κυριαρχίας της. Οἱ ἡγέτες της λατρεύθηκαν ὡς θεοί. Ἦταν ἀνθρώπινα τέρατα.
Ἦταν ἕνας τυφώνας, μιὰ μανιασμένη θύελλα τῆς ἱστορίας ποὺ διεκδικοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό της τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια. Ἀνέσκαψε μὲ γιγαντιαῖο ἀλέτρι τὴ γῆ τῆς Ρωσίας καὶ τῶν ἄλλων χωρῶν τοῦ λεγόμενου ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ γκρεμίζοντας τὰ πάντα. Ἦταν σύστημα ὁλοκληρωτικό, μιὰ νέα χωρὶς θεὸ θρησκεία ποὺ πολεμοῦσε μὲ λύσσα τὴ Χριστιανικὴ Πίστη. Οἱ «θεοί» της Λένιν, Στάλιν, Μάο Τσὲ Τοὺνγκ στὴν Κίνα, Ἐμβὲρ Χότζα στὴν Ἀλβανία, Πὸλ Πὸτ στὴν Καμπότζη καὶ τόσοι ἄλλοι σκόρπισαν τὸν ἀπόλυτο τρόμο. Φρικτοὶ διωγμοὶ ἐξαπολύθηκαν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Ἑκατομμύρια νέων μαρτύρων πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὴν ξεραμμένη γῆ τῶν ὑποδουλωμένων στὸ ἀπάνθρωπο σύστημα χωρῶν. Ἐπινοήθηκαν ἀπίστευτοι τρόποι βασανισμοῦ. Ἀνακριτικὰ κέντρα, φυλακές, στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εἰδικὲς ψυχιατρικὲς κλινικὲς ποὺ ἄλλαζαν μὲ ψυχοφάρμακα τὴν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων. Εἶχαν ἀνοίξει οἱ πύλες τῆς κολάσεως.
Εἴκοσι δύο χρόνια μετὰ τὴν πρώτη ἔκδοση τοῦ βιβλίου, τὸ ἔτος 1989, ἡ τρομερὴ αὐτοκρατορία, ἀφοῦ εἶχε προλάβει νὰ ἐξοντώσει μόνο στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση περίπου 60 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, κατέρρευσε κυριολεκτικὰ μέσα σὲ μιὰ νύχτα· σὰν χάρτινος πύργος.
Τὸ βιβλίο ἀποδείχθηκε προφητικό. Ὅμως ὁ συγγραφέας του δὲν ζοῦσε μὲ ψευδαισθήσεις. Ἂν ἀναγκάσθηκε νὰ ἀσχοληθεῖ διεξοδικὰ μὲ τὸν ἀριστερὸ ὑλισμό, λόγῳ τοῦ πολεμικοῦ ἀθεϊστικοῦ χαρακτήρα του, δὲν σημαίνει ὅτι παρέβλεπε τὸ ἐπίσης ἀντιχριστιανικὸ πνεῦμα τοῦ δεξιοῦ ὑλισμοῦ μὲ τὸ δῆθεν δημοκρατικὸ προσωπεῖο. Ἀπὸ τὸ πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου μὲ τὸν τίτλο «Τὰ δύο πρόσωπα τοῦ Ἀντιχρίστου» τονίζει ὅτι τόσο ὁ ἀριστερὸς ὅσο καὶ ὁ δεξιὸς ὑλισμὸς εἶναι ἐξίσου ἀντιχριστιανικὰ συστήματα. «Τὰ δύο πρόσωπα... ἔχουν πάρει... τὴν ἰδίαν ἀπόφασιν: Νὰ πολεμήσουν τὸ Ἀρνίον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν του. Διότι τὰ δύο πρόσωπα εἶναι ἐκφράσεις ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ· τοῦ Ἀντιχρίστου» (σελ. 28 τῆς 6ης ἐκδόσεως).
Ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση στὴ Ρωσία βρισκόμαστε πάλι μπροστὰ στὸν ἴδιο ἐφιάλτη. Τὸ ἀντιχριστιανικὸ μίσος ἀπὸ ὅλες τὶς παρατάξεις καὶ τὶς ἰδεολογίες σαρώνει τὸν πλανήτη. Τὸ μέλλον φαίνεται ζοφερό. Ὅμως καὶ αὐτὴ ἡ ἐπίθεση βρίσκεται στὸ λυκόφως, στὴ δύση της. Στὸ τέλος καὶ ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὅλα τὰ ὄργανα τοῦ σατανᾶ θὰ πέσουν νὰ προσκυνήσουν τὸ Ἀρνίον, τὸν Κύριο τῆς ἱστορίας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ς΄ 2).
Πηγή: Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ»
