ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2019
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ»
Η Εκκλησία της Ρώμης ήταν στην πρώτη μεταχριστιανική χιλιετία μια αξιοσέβαστη Εκκλησία, η οποία ορθοτομούσε την ορθόδοξη πίστη. Ο θρόνος της Ρώμης ανάδειξε μια πλειάδα αγίων Παπών ομολογητών, οι οποίοι κοσμούν το αγιολόγιο της Εκκλησίας του Χριστού. Αφότου, όμως, η Δυτική Εκκλησία υποτάχτηκε στους βαρβάρους και αιρετικούς Φράγκους, προοδευτικά από τον 9ο αιώνα ως το έτος 1009 ή 1012, και αποσχίστηκε (το 1054) από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία, απώλεσε την εκκλησιαστικότητά της και αποτέλεσε ιδία θρησκευτική κοινότητα, με δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία επέβαλαν σ’ αυτή οι κακόδοξοι Φράγκοι. Αμέσως μετά την κατάληψή της, της επιβλήθηκαν σοβαρές αιρετικές πλάνες, αλλά και ριζική αλλοίωση της εκκλησιαστικής ζωής, όπως αλλαγή των πατροπαράδοτων εθίμων, και επιβολή των απολίτιστων φραγκικών. Λεπτομερής μελέτη αποδεικνύει αβίαστα πως, αμέσως μετά το σχίσμα του 1054, η Δυτική Εκκλησία διαφοροποιείται πλήρως από την Ανατολική, παραλλάσσοντας τα πάντα. Τίποτε δεν έμεινε να θυμίζει το παρελθόν της! Και το χειρότερο και δαιμονικότερο όλων: κατηγορούσε την αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη Ανατολική, ως «αιρετική», διότι δεν ήθελε να υιοθετήσει τις δικές της φραγκικές κακοδοξίες και αλλοιώσεις της εκκλησιαστικής ζωής. Θυμίζουμε, πως κατά την τραγική απόσχισή της το 1054, κατηγορούσε τους ορθοδόξους ανατολικούς ως αιρετικούς, επειδή δεν δέχονταν το φιλιόκβε και τα άζυμα! Στις κατοπινές «Συνόδους» της, όπου θέσπισε τις δεκάδες πλάνες της, αναθεματίζει όσους δεν τις υιοθετούν, που σημαίνει ότι όλοι όσοι δεν τις ασπαζόμαστε είμαστε «αναθεματισμένοι» και «προορισμένοι για την κόλαση» για τον Παπισμό!
Μαζί με τις υπόλοιπες αλλοιώσεις έχουμε και αλλοίωση του εορτολογίου. Μεγάλες εορτές, είτε καταργούνται, είτε παραλλάσσονται, είτε θεσπίζονται νέες, άγνωστες και αμάρτυρες στη χιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας. Πολλές από αυτές έχουν θεσπιστεί για να στηριχτούν παπικές κακοδοξίες. Μια από αυτές τις καινοφανείς εορτές είναι και η κορυφαία παπική εορτή της «Αγίας Δωρεάς».
Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στο εν Αθήναις περιοδικό των παπικών Ιησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.1117) με τίτλο: «ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΑΓΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ». Το δημοσίευμα μας γνωρίζει τι είναι αυτή η εορτή: «Η πανήγυρη της Αγίας Δωρεάς (Corpus Christi), είναι μια μεγαλοπρεπής εορτή της αληθινής παρουσίας του Σώματος και του Αίματος του Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού και Σωτήρα μας, στην Ευχαριστία, τη γνωστή μετουσίωση. Νωρίτερα , κατά την περίοδο της Τεσσαρακοστής, τη Μεγάλη Πέμπτη γίνεται ανάμνηση της καθιέρωσης της Θείας Ευχαριστίας, καθώς και η καθιέρωση της ιεροσύνης. Η πανήγυρη της Αγίας Δωρεάς καθιερώθηκε για να δημιουργηθεί μια εορτή που θα επικεντρωνόταν αποκλειστικά στη Θεία Ευχαριστία και θα τόνιζε τη χαρά της Ευχαριστίας, που είναι το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού. Η πανήγυρη εορτάζεται λειτουργικά μετά την Κυριακή της Αγίας Τριάδος. Φέτος εορτάστηκε την Κυριακή 30 Ιουνίου». Ο εορτασμός αυτός προβλέπει μεγαλοπρεπείς πομπές μέσα και έξω από τους ναούς και στους δρόμους.
Μεγάλη σημασία έχει η ιστορία της καθιέρωσης αυτής της εορτής. Σύμφωνα με το άρθρο, καθιερώθηκε από τον «πάπα» Ουρβανό Δ΄ (1261-1264), το 1264, καθόλου τυχαία σε μια εποχή πλήρους καταπτώσεις του Παπισμού. Η καθιέρωσή της έγινε ύστερα από «όραμα» μια παπικής «αγίας» της Ιουλιανής της Λιέγης, η οποία γεννήθηκε το 1191 στην πόλη Λιέγη του Βελγίου και είχε αφιερωθεί στη διακονία της «εκκλησίας». Ήταν, καθώς λένε, ευσεβής και φιλάνθρωπος και σεβόταν της «θεία ευχαριστία» και γι’ αυτό επιθυμούσε να καθιερωθεί μια εορτή γι’ αυτή. Για την επιθυμία της αυτή, είδε σε «όραμα» την Εκκλησία, σε «μορφή πανσελήνου, την οποία υπήρχε μια σκοτεινή περιοχή, που σηματοδοτούσε την απουσία μια τέτοιας ημέρας εορτασμού»! Στα 1208 ανέφερε, πως ο ίδιος «ο Χριστός της έδωσε οδηγίες για να αιτηθεί την καθιέρωση της Αγίας Δωρεάς»! «Το όραμά της επαναλήφτηκε για τα επόμενα 20 χρόνια, αλλά εκείνη το κράτησε κρυφό. Όταν τελικά το αποκάλυψε στον εξομολόγο της, εκείνος το ανέφερε στον τοπικό επίσκοπο… ο επίσκοπος Robert παρήγγειλε το 1246 την πραγματοποίηση του εορτασμού της Αγίας Δωρεάς στην επισκοπή του κάθε χρόνο, μετά την Κυριακή της Αγίας Τριάδος … ο σκοπός της εορτής της Αγίας Δωρεάς κέρδισε τον Jacques Pantaleon de Troyes, όσο ήταν Αρχιδιάκονος της Λιέγης. Ο ίδιος, έχοντας πλέον γίνει ο πάπας Ουρβανός Δ΄ το 1264 καθιέρωσε την πανήγυρη της Αγίας Δωρεάς ως εορτής για όλη την Καθολική Εκκλησία, με την παπική βούλα» (όπου ανωτ.)!
Αυτή είναι η ιστορία καθιέρωσης της σημαντικής αυτής παπικής εορτής. Μελετώντας κάποιος αντικειμενικά αυτή την διήγηση δεν είναι καθόλου δύσκολο να διαπιστώσει (τουλάχιστον) μια αφέλεια, η οποία δεν ταιριάζει στη σοβαρότητα της Εκκλησίας. Μια ασήμαντη γυναίκα είδε ένα όραμα (έστω και σε επανάληψη) και χάρις αυτού η «εκκλησία» καθιέρωσε μια από τις σημαντικότερες εορτές της! Αλλά όμως η ορθόδοξη, δηλαδή η ακαινοτόμητη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ουδέποτε έλαβε σοβαρά υπόψη της τέτοιου είδους αφελείς και υποκειμενικές «εμπειρίες» για να θεμελιώσει την πίστη και τη ζωή της. Οι μεγάλοι άγιοι αξιώθηκαν να έχουν προσωπικές εμπειρίες, αλλά οι ίδιοι βασανίστηκαν πολύ για να διαπιστώσουν αν ήταν από το Θεό και όχι από πονηρά πνεύματα. Διότι, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, «ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β' Κορ.11,14), για να εξαπατά τους ανθρώπους. Τα περίφημα ασκητικά κείμενα είναι γεμάτα από διηγήσεις δαιμονικών οραμάτων, αγίων ανδρών και γυναικών, για την εξαπάτησή τους, τα οποία οι άγιοι απέρριπταν. Η μεγάλη πληθώρα των οραμάτων έχουν δαιμονική προέλευση και ελάχιστα οράματα προέρχονται από το Θεό.
Σπάνια γνήσια θεία οράματα έχουν μόνον οι αγιασμένοι και θεωμένοι άνθρωποι της Εκκλησίας, τα οποία συνήθως μένουν ακοινοποίητα. Έξω από την αγιότητα δεν υπάρχουν γνήσια οράματα και θείες εμπειρίες. Αλλά στην περίπτωση της εν λόγω «οραματίστριας» της Λιέγης υπήρχε αγιότητα, για να έχει θεία οπτασία; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι! Διότι η αγιότητα χαρίζεται και βιώνεται μόνο εντός της Εκκλησίας και ποτέ έξω από Αυτή. Το Πανάγιο Πνεύμα και η Χάρις του Θεού καταξιώνει τους αγωνιζόμενους πιστούς μόνο μέσα στην Εκκλησία, με τα Θεία και Ιερά Μυστήρια και τον προσωπικό τους αγώνα. Ο Παπισμός, μετά την απόσχισή του από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία, έχασε την εκκλησιαστικότητά του και ξέπεσε στην κατηγορία της θρησκευτικής κοινότητας, χωρίς εγκυρότητα μυστηρίων και αγιαστικής χάριτος. Κατά συνέπεια η, έστω κατά κόσμον ενάρετη, Ιουλιανή της Λιέγης δεν ήταν, δε μπορούσε να είναι, αγία και ως εκ τούτου το «όραμά» της δεν θα μπορούσε να είναι θεία εμπειρία και το σπουδαιότερο: «αξιοποιήσιμη» από την «εκκλησία»! Δυστυχώς μέγα μέρος της διδασκαλίας και της ζωής της παπικής «εκκλησίας» έχει στηριχτεί σε ανάλογα γεγονότα! Ας θυμηθούμε τον «άγιο» Φραγκίσκο της Ασίζης, ο οποίος έφερε, …τα «στίγματα του Χριστού» στο σώμα του, ή της Μπερναντέτ Σουμπιρού στη Λούρδη, με το ψευδές όραμα της, ότι δήθεν «είδε» την Παναγία, η οποία της «αποκάλυψε» την αιρετική δοξασία της «Περί Ασπίλου Συλλήψεως», η οποία ακυρώνει την Θεία Οικονομία και την Ενανθρώπιση του Θεού Λόγου!
Αλλά, πέρα από την καθιέρωση της εορτής της «Αγίας Δωρεάς», στη μυθώδη και αφελή αυτή διήγηση, υπάρχει και ο σοβαρός θεολογικός αντίλογος για την καθιέρωσή της και τον εορτασμό της από την παπική «εκκλησία». Εάν ήταν όντως θέλημα του Θεού να θεσπίσει η Εκκλησία τέτοια εορτή και ήταν απαραίτητη για τη σωτηρία των πιστών, το Άγιο Πνεύμα θα ενέπνεε τους μεγάλους και θεοφόρους Πατέρες της αρχαίας Εκκλησίας να την καθιερώσουν και δεν θα περίμενε δώδεκα αιώνες μετά, να το ζητήσει από μια αφελή γυναίκα! Οι θεοφώτιστοι Πατέρες θα είχαν την γνήσια πληροφορία από το Άγιο Πνεύμα να το κάνουν. Όλες οι εορτές που καθιερώθηκαν στην Εκκλησία είναι κατά πάντα σύμφωνες με την αγιογραφική και πατερική παράδοση και φυσικά είναι θεμελιωμένες σε σοβαρές και αδιαμφισβήτητες ιστορικές πηγές.
Όμως οι Πατέρες μας δεν θέσπισαν μια τέτοια εορτή, διότι αυτή, όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή σωτηριολογική σημασία, αλλά και δεν είναι σύμφωνη με την ευαγγελική και πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Ο Κύριός μας και Λυτρωτής μας Χριστός μίλησε ρητά για βρώση του Αγίου Σώματός Του και πόση του Αγίου Αίματός Του και όχι για πομπή και προσκύνηση αυτού! Εσθίουμε το Σώμα Του και πίνουμε το Αίμα Του, κατά την ευχαριστιακή μας σύναξη, για να έχουμε ζωή αιώνιο, διότι, όπως μας διαβεβαίωσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός: «εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ήμερα. ή γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ. Καθώς απέστειλε με ο ζων πατήρ καγώ ζω δια τον πατέρα, και ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι’ έμέ. ούτος εστίν ο άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς, ου καθώς έφαγον οι πατέρες υμών το μάννα και απέθανον ο τρώγων τούτον τον άρτον ζήσεται εις τον αιώνα» (Ιωάν.6,53-58). Πόσο λοιπόν, περισσότερο «αγιασμό», πέρα από τη μετάληψη, μπορούν να πάρουν οι πιστοί από μια απλή προσκύνηση και πομπή των Τιμίων Δώρων;
Τίθενται όμως και άλλες θεολογικές παράμετροι σχετικά με το μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στον Παπισμό. Όπως κλόνισε και παράλλαξε ολόκληρο το θεολογικό οικοδόμημα της Εκκλησίας, παράλλαξε και το Ιερό αυτό Μυστήριο, ώστε να μην έχει σχέση με την αληθινή μυσταγωγία και πρακτική της αδιαίρετης Εκκλησίας. Μετέθεσε τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, από την επίκληση στο Πανάγιο Πνεύμα, για την μεταβολή του άρτου και του οίνου, σε Σώμα και Αίμα Χριστού, με τα ιδρυτικά λόγια του Μυστηρίου. Με άλλα λόγια, οι παπικοί «κληρικοί» δεν ζητούν από το Άγιο Πνεύμα να μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού, αλλά τα «μεταβάλλουν» οι ίδιοι, διαβάζοντας απλά τα ιδρυτικά λόγια: «τούτο εστι το Σώμα μου … τούτο εστί το Αίμα μου», δηλαδή «μαγικά» ενεργώντας! Σοβαρή αλλοίωση του Μυστηρίου έκαναν και με την «περί μετουσιώσεως» σχολαστική θεολογία. Για την ορθόδοξη διδασκαλία δεν έχουμε μετουσίωση, αλλά μεταβολή. Τα Τίμια Δώρα δεν «μετουσιώνονται», δεν αλλάζει η ουσία τους, αλλά αυτά ως έχουν, μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Άλλαξε επίσης και την σύσταση του αγίου άρτου, εισάγοντας την χρήση άζυμου άρτου, αντί ένζυμου, που χρησιμοποιούσε η Εκκλησία από τα αρχαία χρόνια και συνεχίζει να χρησιμοποιεί ως τα σήμερα. Ο Χριστός, με τους αποστόλους Του, δεν έφαγε το εβραϊκό Πάσχα, δηλαδή τα άζυμα, αλλά το χριστιανικό Πάσχα, μετέβαλε σε Σώμα Του ένζυμο άρτο και όχι άζυμο, διότι ο ένζυμος άρτος συμβολίζει τον ζωντανό άρτο. Αυτοί γιατί οι παπικοί χρησιμοποιούν άζυμο άρτο; Και είχαν (και έχουν ακόμη) την αναίδεια να μας κατηγορούν ως αιρετικούς «ενζυμίτες»! Και όχι μόνο αυτό, αλλά καθιέρωσε και την «όστια» ως κοινωνία, ένα απόλυτα εκλεπτυσμένο αρτίδιο, σε σχήμα τσιπς, βάφλας! Και ακόμα χειρότερα: αρνείται να «κοινωνήσει» τους λαϊκούς με «Αίμα», οι οποίοι «κοινωνούν» μόνο με «όστια». Τέλος αρνείται τη Θεία Κοινωνία στα παιδιά, πριν λάβουν το Χρίσμα, διαχωρίζουσα το Βάπτισμα από το Χρίσμα.
Να σημειώσουμε και μια άλλη παραδοξολογία των παπικών γύρω από το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ενώ σύμπασα η παπική «εκκλησία» τελεί τη «θεία ευχαριστία», όπως νομίζει εκείνη «σωστά» και τη μεταδίδει όπως τη μεταδίδει, οι ουνίτες της την τελούν σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση και στο μόνο που διαφοροποιούνται είναι ο τρόπος της μετάδοσης: βουτούν «αγιασμένο» άρτο στο «αίμα» και το μεταδίδουν στους πιστούς τους (δεν χρησιμοποιούν λαβίδα, προφανώς για την πρόληψη μεταδοτικών ασθενειών)! Ποιοι είναι οι σωστοί, οι φανεροί παπικοί, ή οι συγκαλυμμένοι παπικοί ουνίτες;
Κοντολογίς, η παπική «εκκλησία» παράλλαξε τα πάντα, γύρω από το υπέρτατο Μυστήριο της Εκκλησίας μας. Το «μυστήριο της θείας ευχαριστίας» των παπικών, ουδεμία σχέση έχει με την Θεία Ευχαριστία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, της μοναδικής και αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού!
Κλείνουμε το σχόλιό μας με την επισήμανση ότι, την Εκκλησία του Χριστού με τον Παπισμό, τη χωρίζει απύθμενη και αγεφύρωτη άβυσσος διαφορών. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι δήθεν «μας ενώνουν τα περισσότερα και μας χωρίζουν τα λιγότερα» και για τούτο «πρέπει να κάνουμε βήματα για την ένωσή μας». Κάνουν τρομερό λάθος, δεν μας ενώνει δυστυχώς τίποτε με την θρησκευτική κοινότητα του Παπισμού, διότι στη χιλιόχρονη ιστορική του πορεία δεν άφησε τίποτε άθικτο και αναλλοίωτο από την αρχέγονη κοινή παράδοση της αδιαίρετης Εκκλησίας. Το είδαμε (και) στις αλλοιώσεις του πλέον φρικώδους Μυστηρίου, της Θείας Ευχαριστίας. Ο Παπισμός κενώθηκε πλήρως από την εσωτερική βίωση του μυστηρίου της σωτηρίας και επικεντρώθηκε σε εξωτερικές φανταχτερές και ανούσιες εκδηλώσεις, οι οποίες ικανοποιούν τις σωματικές αισθήσεις των οπαδών του. Εν προκειμένω, αφού αφαίρεσε την βαθύτερη σημασία του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και το παράλλαξε από την αυθεντική του μορφή, πρακτική και σημασία, το μετέβαλλε, δια της ανούσιας εορτής της «Αγίας Δωρεάς», σε μια φανταχτερή φιέστα, η οποία το μόνο που μπορεί να προσφέρει στους εορταστές της είναι μια πρόσκαιρη ικανοποίηση των οφθαλμών και του συναισθήματος!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
