Όταν ο Κωνσταντίνος* ήταν στην Βενετία, μαζεύτηκαν οι Λατίνοι επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί και στράφηκαν εναντίον του, όπως οι κουρούνες ενάντια στο γεράκι και διατύπωσαν την αίρεση των τριών γλωσσών, λέγοντας:

"Πώς συμβαίνει να έχεις επινοήσει για τους Σλάβους μια γραφή και να τους διδάσκεις κείμενα γραμμένα σ' αυτή, μια γραφή που δεν την βρήκε ποτέ κανένας ως σήμερα ούτε απόστολος ούτε πάπας ούτε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ούτε κι ο Ιερώνυμος; Εμείς ξέρουμε μόνο τρεις γλώσσες, στις οποίες επιτρέπεται να δοξολογείται γραπτώς ο Θεός: την Εβραϊκή, την λατινική και την ελληνική.

Ο Φιλόσοφος απάντησε:

"-Μήπως η βροχή δεν έρχεται από τον Θεό και δεν πέφτει για όλους τους ανθρώπους; μήπως ο ήλιος δεν λάμπει για όλους τους ανθρώπους και μήπως δεν αναπνέουμε όλοι τον ίδιο αέρα; [...] Πολλοί λαοί έχουν την δική τους γραφή και ο κάθε λαός τιμά τον Θεό στην δική του γλώσσα [...] ".

(Βιος Κωνσταντίνου, γερμ. μετάφραση jo Bujinoch (slavische geschichtschreiber 1) Γρατς-Βιέννη-Κολονία 1958 71-72)