«Κουρασμένη, ἔχοντας χάσει σχεδόν κάθε ἐνδιαφέρον ἔκανα τίς ἀσκήσεις μου yoga, τίς mantra. Καταλαβαίνεις, μέχρις ἐκείνη τήν στιγμή, δέν εἶχα ποτέ προσευχηθῆ, δέν ἤξερα καμμιά προσευχή. Καί νά πού ἕνα ἐγχειρίδιο τῆς yoga πρότεινε νά κάνω μιά ἄσκησι μέ τό Πάτερ ἡμῶν, τήν Κυριακή προσευχή. Βάλθηκα νά τήν λέω σάν ἕνα mantra, χωρίς ἔκφρασι, μέ αὐτόματο τρόπο. Ἀφοῦ τήν διάβασα περίπου ἕξι φορές, ξαφνικά ἀναστατώθηκα. ῎Οχι μόνο ἡ κουτή λογική μου, ἀλλά ὁλόκληρο τό εἶναι μου κατάλαβε ὅτι Αὐτός ὑπῆρχε, Αὐτός ὁ ζῶν Θεός, ὁ προσωπικός, πού μέ ἀγαπᾶ, πού ἀγαπᾶ ὁλόκληρη τήν δημιουργία, ὁ Θεός πού δημιούργησε αὐτό τόν κόσμο καί πού ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη, ὁ ἐσταυρωμένος καί ἀναστημένος Θεός. Σ᾽ ἕνα λεπτό τό “μυστήριο” τοῦ χριστιανισμοῦ μοῦ ἀποκαλύφθηκε καθώς καί ἡ ἀληθινή ζωή καί ἡ θέσι μου σ᾽ αὐτή τή ζωή. Πραγματικά σώθηκα.
Τά πάντα μέσα μου ἄλλαξαν Ὁ παλαιός ἄνθρωπος πέθανε. ῎Οχι μόνο ἀπέρριψα κάθε τι πού εἶχε ἀξία γιά μένα, τά ἰδανικά μου, ἀλλά καί ὅλες οἱ παλιές μου συνήθειες καί ἰδιαιτερότητες τοῦ χαρακτῆρα μ᾽ ἐγκατάλειψαν».
«Αὐτό πού τό καλύτερο κήρυγμα δέν θά μποροῦσε νά φέρη σέ πέρας σέ περίοδο εἰρήνης [τή μεταστροφή], τό κάνουν σέ μᾶς ἁπλᾶ ἀντικείμενα. Τό πρῶτο χωρίο τοῦ Εὐαγγελίου τό ὁποῖο βρίσκουμε σ᾽ ἕνα βιβλίο ἀντιθρησκευτικῆς προπαγάνδας εἶναι ἱκανό νά ἀναστατώση τή ζωή μας».
Πολλές φορές ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, δέν βοηθᾶμε στήν ἱεραποστολή. «Θυμᾶμαι ἕναν ἱερέα σέ μιά ἐκδρομή στή Γερμανία, πού εἶχε ὀργανωθῆ ἀπό μιά ἐνορία χωριοῦ. Κατά τή διάρκεια τῶν δύο ἡμερῶν κατά τίς ὁποῖες διήρκεσε ἡ ἐκδρομή ὁ νέος ἱερέας ἀθλητικός καί χαρούμενος μᾶς μίλησε γιά ὅλα, γιά ἀεροπλάνα καί ποδόσφαιρο, γιά τίς ἐκλογές καί τή διατροφή· γέλασε πολύ, προσπάθησε νά ψυχαγωγήση ὅλο τόν κόσμο. Μέ λίγα λόγια ἦταν σάν ἕνας ὑπεύθυνος ψυχαγωγίας. Ἐνῶ ὁ τόσο ὄμορφος κόσμος πίσω ἀπό τά τζάμια, μέ τίς ἀπότομες πλαγιές του καί τή λάμψι τῶν μπλέ καί μώβ χρωμάτων του μοῦ ἔφερνε στό νοῦ αὐθόρμητα τούς στίχους τῶν ψαλμῶν: “Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα Σου Κύριε! Πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας”.
Μόλις ἐπιστρέψαμε, τόν ρώτησα:
› Γιατί δέν μιλήσατε μιά φορά γιά τό Θεό γιά τήν ὀμορφιά τῆς δημιουργίας;
Μοῦ ἀπάντησε:
› ῎Αν μιλοῦσα γιά τό Θεό θά ἔχανα τούς ἀνθρώπους μου, θά ἔμενα μόνος.
› Μά ἡ μοναξιά ποτέ δέν ἦταν ἁμαρτία, τοῦ εἶπα σκεπτόμενη ὅτι δέν ἦταν ἀλήθεια, ὅτι θά ἔχανε τούς ἀνθρώπους του.
Οἱ χωρικοί πάντα μέ ἄκουγαν εὐχάριστα ὅταν μιλοῦσα γιά τήν Ἐκκλησία, γιά τήν προσευχή. Μοῦ ξαναζητοῦσαν νά πάω νά τούς δῶ».
«Τό ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός, ἐμεῖς τό γνωρίζουμε χωρίς τήν παραμικρή ἀμφιβολία. Πολλοί ἀπό μᾶς ἔγιναν χριστιανοί χωρίς καθόλου νά τό περιμένουν καί δέχθηκαν ἰδιαίτερες ἀποκαλύψεις. ῎Εζησαν τέτοιες καταστάσεις, πού μοιάζουν πολύ μέ ἐκεῖνες τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅταν πήγαινε στή Δαμασκό. Δέν ἤμασθαν ἐμεῖς πού ἀναζητούσαμε τό Θεό· ὁ Θεός μᾶς ἀναζητοῦσε καί μᾶς βρῆκε. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό ὅλες τίς ἀλήθειες στή μεταστροφή μας. Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη ἀπόδειξι γιά τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ».
«Ἀρκετές φορές μέ βασάνιζε ἡ πλήρης ἀδιαφορία τῶν yogi γιά τά προβλήματα τοῦ πλησίον, σάν νά μήν ὑπῆρχε γι᾽ αὐτούς κανένας ἄλλος, παρά μόνο τό δικό τους “Ἐγώ”. Ὁ μόνος λόγος, γιά τόν ὁποῖο δέν ἔπρεπε κανείς νά ἐξοργίζη τούς ἄλλους ἦταν, διότι ἔτσι σπαταλιόταν πολύτιμη ἐνέργεια. Τήν ἀρνητική συμπεριφορά δέν τήν ἀξιολογοῦσαν ἠθικά, ἀλλά ἀπό τήν ἄποψι τῆς ἐνεργείας. Τελικά μέ ἀποδέσμευσε ἀπό τούς yogi τό ἀκόλουθο σημαντικό περιστατικό.
Ὁ φίλος μου Β. [ὁ ὁποῖος καί τήν ὁδήγησε στή yoga] ἐργαζόταν σ᾽ ἕνα σταθμό Πρώτων Βοηθειῶν. Μιά φορά μοῦ διηγήθηκε, ὅτι στή διάρκεια μιᾶς στοχαστικῆς περισυλλογῆς εἶδε, στήν ὄχθη τῆς λίμνης, ἕνα μεθυσμένο νά πέφτη μέσα καί νά κινδυνεύη νά πνιγῆ. Ὁ Β. σκέφθηκε, ὅτι δέν ἦταν δυνατόν νά διακόψη τό στοχασμό του καί ὁ ἄνθρωπος πνίγηκε.
Ἡ διήγησι αὐτή τοῦ φίλου μου σήμανε τό τέλος τῆς φιλίας μας. Μέ ἔκανε νά φρίξω».
Σε άλλη της επιστολή (2 Απριλίου, 1981) γράφει:
Παρευρέθηκα στη σύναξη των προτεσταντικών εκκλησιών του Αμβούργου. Μου κτύπησε άσχημα η πολιτικάντικη δραστηριοποίηση των νέων. Εκείνη την ημέρα της Εκκλησίας μιλήσανε τόσο λίγο για την πίστη και την Εκκλησία. Είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουνα σε μια τεράστια συνάντηση κομμουνιστικών νεολαιών (όπως υπήρχαν στη Ρωσία τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση), όπου βασιλεύει το πνεύμα της αγέλης, όπου δεν υπάρχουν πρόσωπα, παρά μόνον μάσκες, ούτε ανθρώπινες φωνές, ούτε ιδέες, μοναχά η δημαγωγία.
Εκείνη την ημέρα γνώρισα τον γερμανικό ειρηνισμό. Η επιθυμία να παλέψεις για την ειρήνη δεν είναι άσχημη καθ' εαυτή. Όλος ο κόσμος θέλει την ειρήνη. Αλλά για τους ρώσους χριστιανούς είναι φανερό ότι χωρίς την εσωτερική ειρήνη κι ελευθερία η εξωτερική ειρήνη και ελευθερία είναι αδύνατες. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε: "Να έχετε την εσωτερική ειρήνη και χιλιάδες ανθρώπων θα σωθούν δίπλα σας". Αλλά, γι' αυτούς τους νέους, απ' ότι φαίνεται δεν τους ενδιαφέρει να ζήσουν, αλλά να επιζήσουν. Ήταν ντροπή ν' ακούς χριστιανούς να λένε: "Καλύτερα κόκκινος παρά νεκρός".
Για τη ρώσικη νεολαία ισχύει το αντίθετο, είναι έτοιμη να χάσει τη φυσική ζωή για να μην πεθάνει πνευματικά.
Στη Δύση όπου οι άνθρωποι υποφέρουν, λιγότερο από αλλού, ψάχνουν να βρουν τις αιτίες του πόνου έξω από τον ίδιο τον άνθρωπο: για παράδειγμα στις δομές της κοινωνίας. Στις χώρες που γενικά, υποφέρουν, οι άνθρωποι προσδιορίζουν τις αιτίες των οδυνών τους στον εσωτερικό τους εαυτό. Έτσι η οδύνη φωτίζει. Η Δύση έχει ακόμη την αυταπάτη ότι αλλάζοντας τις εξωτερικές συνθήκες μπορούμε και πρέπει να εξαφανίσουμε τελείως τον πόνο από την γη. Η ρωσική εμπειρία αντιλέγει σε μια τέτοια ιδέα. Ικανός αριθμός χριστιανών αισθάνονταν ευτυχείς μέσα στη φυλακή και οι μάρτυρες αισθάνθηκαν πραγματική χαρά. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχής στο Γκουλάγκ και δυστυχής μέσα σ' ένα παλάτι.
Η δραστηριοποίηση και η ανησυχία των νέων ειρηνιστών παίρνει άσχημη μορφή. Αυτό που φοβίζει είναι ότι μέσα σ' αυτό το κίνημα το άτομο εξαφανίζεται. Εκεί αρχίζει ο ολοκληρωτισμός.
Πηγή: (Ἀρχίμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ὁ Ἧχος τῶν Θεϊκῶν Βημάτων, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011) Αβέρωφ, Ορθόδοξη Κελτική και Αγγλοσαξονική Εκκλησία
