Καί πάλι στό προσκήνιο ἡ μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη, ὡς μία ἐξαίρετη ἁγία μορφή.
Στό προηγούμενο σχετικό βιβλίο περί τῆς ἴδιας μοναχῆς, ¨Ἀσκητική τῆς Ἀγάπης¨, πολύ συνοπτικά, μέσα ἀπό τό συναίσθημα περνοῦν ἁπαλά ἀλλότριες διδασκαλίες: συγκρητιστικά στοιχεῖα, λίγο Ἰνδουϊσμό-Γκουρουϊσμό, προτεστάντικου τύπου γλωσσολαλιά, χορτοφαγία κουλτούρας, ἀποκρυφιστική ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου, Υama (ἡ πεποίθηση τῆς γερόντισσας πώς τό σέξ, ἀκόμα καί μέσα στό γάμο, εἶναι ἀντιθεϊκό), ἀνυπαρξία - Νέκρωση πρίν καί μετά τό θάνατο, διαλογισμό ἀντί προσευχῆς, θετική σκέψη, μακριά οἱ ἐνοχές, διαφήμιση ἰνδουϊστῶν διδασκάλων, δεισιδαιμονίες, μηνύματα ὁράσεις πλάνες, ἰαματικό χάρισμα, ἐπικίνδυνη ἀγάπη, περίεργη φυσιοθεραπεία.
Στό νέο βιβλίο «Η Γερόντισσα της χαράς - Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη», τῆς συγγραφέως μοναχῆς Φιλοθέης, ἡγουμένης τοῦ ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου "Παναγία τῶν Βρυούλων", ἀπό τίς ἐκδόσεις ''Επιστροφή'' συναντοῦμε ἄλλες ἀλλότριες διδασκαλίες, ὅπως:
Ἐπικίνδυνη ἐπικοινωνία μέ ἀγγέλους, θέα ἀγγέλων...
Ἐκμετάλλευση ἀγαθῶν λόγων· τά καλά περιστασιακά λόγια κάποιων γερόντων γιά τήν γερόντισσα Γαβριηλία ἤ ἡ ἁπλή ἐπικοινωνία μαζί της δέν σημαίνει καί ἀναγνώριση μίας ἁγιότητας σ’αὐτήν.
Ἰνδουϊστική στάση ζωῆς. ¨...ὅταν σέ ἀκούω, ἐγώ δέν ὑπάρχω, προσπαθῶ νά γίνω ἐσύ, ὥστε νά μπορέσω νά σέ καταλάβω καί νά σέ βοηθήσω, ὁπότε ποιός νά κουραστεῖ, ἀφοῦ ἐγώ δέν ὑπάρχω;¨( σελ. 51)
Ὁ ἅγιος κατά τούς διαπροσωπικούς διαλόγους δέν χάνει τήν αὐτοσυνειδησία του, δέν ἐξαφανίζεται μέσα στόν ἄλλο, δέν ταυτίζεται μέ τόν ἄλλο, δέν διακατέχεται ἀπό ἐνσυναίσθηση ( νέος ἀποκρυφιστικός ὅρος τῆς Νέας Ἐποχῆς). Ἀλλά διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατανοεῖ τή θέση τοῦ ἄλλου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ ἀποκαλύπτει τό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἄλλου, ὥστε νά μπορεῖ ἀποτελεσματικά νά τόν μεταμορφώσει.
¨ὅταν μιλοῦσες μαζί της - λέει ἡ Α. - ἔνιωθες ὅτι γινόταν ἐσύ, ἦταν σά νά μιλοῦσες στόν ἑαυτό σου...γι αὐτό καί δέν ἔλεγε τίποτε, δέν σέ διόρθωνε, μέ ἀποτέλεσμα νά νοιώθεις πολύ ἄνετα μαζί της, ὅπως νοιώθεις μέ τόν ἑαυτό σου¨.(σελ. 52). Αὐτό γιατί κατεγράφη στό βιβλίο; Περισσότερο θυμίζει ἀποκρυφισμό παρά ὑγιή κατάσταση πού αἰσθάνεται κάποιος ὅταν συνομιλεῖ μέ κάποιον ἅγιο. Ὁ χριστιανός ὅταν προσεύχεται, προσεύχεται ἐνώπιον, ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ ἁγίου. Πρόκειται γιά δύο διαφορετικά πρόσωπα. Στό κάτω κάτω ὅμως, ἄν αἰσθανόσουν ὅτι μιλᾶς μέ τόν ἑαυτό σου γιατί νά μήν τό ἔκανες κατ’εὐθείαν, χωρίς καί πάλι νά διορθώνεσαι σέ τίποτα;
Ἀμνήστευση ὁμοφυλοφιλίας· Στή σελ. 55-56 ἀναφέρεται ἡ συγγραφέας σέ περίπτωση ὁμοφυλόφιλου πού ἐκμυστηρεύθηκε τό πάθος του στή γερόντισσα. Ἡ ἀντιμετώπισή του, σύμφωνα μέ τά γραφόμενα, ἔγινε τόσο ἀγαπητικά, μά τόσο, πού οὔτε κἄν τοῦ εἶπε ἡ γερόντισσα πώς πρόκειται γιά ἁμαρτία. Ἀντιθέτως τοῦ εἶπε μεταξύ ἄλλων «ὁ ἔρωτας εἶναι ἕνα ὄχημα τοῦ Θεοῦ γιά νά φτάσουμε στήν ἀγάπη πρός τό πρόσωπό Του. ...ὅταν ζήσεις μέ ἕναν ἄνθρωπο πολύ καί τόν ἀγαπήσεις πολύ, μετά, ὅταν τόν χάσεις, εἶναι πολύ δύσκολο...Καί συνεχίζει ὁ παθών καί τῆς λέει: αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού συνυπήρχαμε στό Λονδίνο τώρα πού ἤμουν διακοπές δέν ἤθελε νά μέ βλέπει καί μοῦ ἔλεγε ἡ γερόντισσα, γιά νά μέ παρηγορήσει ¨Μή στεναχωριέσαι! Καί τά παντρεμένα ζευγάρια κάνουν ἀποχή κάποιες περιόδους τοῦ χρόνου!¨».
Ἔτσι θά ἔλεγε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἤ ἕνας ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος;
Διορατικό δῆθεν χάρισμα: Σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ βιβλίου θεωρεῖται διορατικό χάρισμα τῆς γερόντισσας τό ὅτι ρώτησε κάποτε μία παντρεμένη ¨τί γίνεται μέ τή μοιχεία;¨ καί ὄντως αὐτή ἡ γυναίκα εἶχε ὑποπέσει στό ἁμάρτημα τῆς μοιχείας.
Ἀκύρωση τῆς κολάσεως· σελ. 104: ¨ὁ Θεός ξέρει καί θά τούς σώσει ὅλους¨. Τότε ἀκυρώνεται ἡ αἰώνια κόλαση ἤ εἶναι ἁπλῶς πρός ἐκφοβισμό;
Ἰσοτιμία γερόντισσας μέ πνευματικούς · σελ. 113: ¨...Ἀφοῦ ρωτᾶς ἐμένα, ρωτᾶς καί τόν πατέρα Χ...Νά κάνεις ὅ, τι σοῦ πεῖ ὁ πατήρ Χ...Ἐσύ ρωτᾶς γιά νά δεῖς τί σέ συμφέρει. Ἐφόσον δέν ἔχεις ἐμπιστοσύνη, νά καταλήξεις ἐσύ σέ αὐτό πού θέλεις¨.
σελ. 115: ¨Μπορεῖ ὁ πνευματικός νά δώσει εὐλογία γιά κάτι καί ὁ Θεός νά παρεμβαίνει μέ τούς δικούς του τρόπους καί νά γίνεται ἐμπόδιο σέ κάτι πού ἐμεῖς ἔχουμε προγραμματίσει. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό¨...¨Ὁ Θεός θέλει αὐτό πού θέλουμε, ἀρκεῖ νά εἶναι γιά τό καλό μας¨. Τί συμπέρασμα βγαίνει τελικά; Κάνω ὑπακοή στόν πνευματικό μου ἤ στίς παρεμβάσεις; Ποιός ὁρίζει τί εἶναι γιά τό καλό μας καί πῶς θά τό καταλάβω;...σελ. 118: ¨ὁ Θεός δέν εἶναι τύραννος νά θέλει τό ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού θέλουμε ἐμεῖς¨. Πολύ ἐπικίνδυνες προτάσεις. Κάποιες φορές θέλει τό ἀντίθετο ἀπό τό δικό μας, ἀφοῦ καί δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε, ἀλλά κι ἄν ὄντως εἶναι γιά τό καλό μας.
Ἀτομοκεντρική θυσία· σελ. 130: ¨Ἀγάπαγε τόν διπλανό σου ἀλλά ὄχι παραπάνω ἀπό τόν ἑαυτό σου, γιατί ἔχεις ὑποχρέωση στό σαρκίο σου, νά μήν τό ἐκθέτεις σέ κίνδυνο¨. Αὐτό μᾶς διδάσκει ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἤ ἑνός ἁγίου;
Χωρίς σχόλια · σελ. 131: ¨Δέν ἔχει γεννηθεῖ ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος πού θά μέ λυπήσει¨.
Ἐν κατακλεῖδι νά ‘χουμε τά μάτια μας τετρακόσια γιατί ὅ, τι χριστιανικό μᾶς σερβίρεται δέν σημαίνει ἀπαραίτητα καί ὅτι εἶναι.
Συνιστοῦμε στούς ἀναγνῶστες, ἀνεπιφύλακτα νά διαβάσουν τήν κριτική τοῦ αἰδεσιμ. πρωτοπρ. Βασιλείου Σπηλιοπούλου στό προηγούμενο βιβλίο «Ἡ Ἀσκητική τῆς Ἀγάπης», τῆς ὁμωνύμου συγγραφέως Γαβριηλίας μοναχῆς
Ἡ ἐν λόγῳ κριτική φαίνεται πώς δέν προβλημάτισε τήν συγγραφέα μοναχή Φιλοθέη. Κρῖμα.
Τό ὅτι ἐπιπλέον δέν ὑπῆρξε καμιά ἀναίρεση τῆς τεκμηριωμένης κριτικῆς τοῦ π. Β. Σπηλιοπούλου, ἐπιβεβαιώνει τήν ἀλήθεια τῶν ἐπισημάνσεών του περί τῆς προβολῆς τῶν θέσεων τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσα ἀπό τά προαναφερθέντα βιβλία.
Οὔτε κι αὐτό μᾶς προβλημάτισε;
Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών
