Ο αθεϊσμός έγινε θρησκεία! Όσο παράδοξο και οξύμωρο και αν ακούγεται, οι αθεϊστές ίδρυσαν και οργάνωσαν τη δική τους «εκκλησία»! «Έδρα» της «αθεϊστικής εκκλησίας» η Μεγάλη Βρετανία, όπου, καθόλου τυχαία, το ένα τέταρτο των Βρετανών δηλώνουν άθεοι!
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωση μας έδωσε δημοσίευμα του κ. Κ. Τσάβαλου στην εφημερίδα των Αθηνών «ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (φύλλο 4-5-2014), με θέμα: «Όσοι πιστοί προσέλθετε στη “Συνέλευση της Κυριακής”». Στο αποκαλυπτικό άρθρο του καταδεικνύει μια ακόμη τραγική πτυχή της σύγχρονης πρωτοφανούς πνευματικής συγχύσεως, της έκπτωσης του αθεϊσμού σε απίστευτες πρακτικές.
Αρχίζει το άρθρο του ως εξής: «Ήταν Ιανουάριος του 2013, όταν δύο βρετανοί κωμικοί, ο Σάντερσον Τζόουνς και η Φιλίππα Έβανς, αποφάσισαν να φτιάξουν έναν χώρο και μια κοινότητα που θα έφερνε κοντά τους ίδιους και τους άθεους φίλους τους. Η ιδέα τους ήρθε όταν συνειδητοποίησαν ότι τους αρέσουν μεν κάποιες εκφάνσεις της οργανωμένης θρησκείας, όπως η αίσθηση της κοινότητας, αλλά δεν συμμετείχαν επειδή δεν πίστευαν σε κάποιον θεό. Έτσι μια Κυριακή, πριν από 16 περίπου μήνες, η πρώτη εκκλησία για άθεους, με την ονομασία “Συνέλευση της Κυριακής” έκανε την πρώτη… λειτουργία της στη Βρετανία, σε έναν χώρο στο Άϊλινγκτον, στο Βόρειο Λονδίνο. Περίπου διακόσιοι “πιστοί” εμφανίστηκαν και αντί για κήρυγμα άκουσαν τον Άντι Στάντον, γνωστό συγγραφέα παιδικών βιβλίων, να μιλάει για τις ιδέες και τους στόχους του κινήματος. Αντί της καθιερωμένης προσευχής, οι συγκεντρωμένοι έκλεισαν τα μάτια τους, και διαλογίστηκαν κάνοντας γιόγκα, ενώ αντί… Ευαγγελίου άρχισαν να τραγουδάνε το κομμάτι ‘‘don’t Look Backin Anger” του συγκροτήματος Oasis». Συνεχίζοντας ο αρθρογράφος αποκαλύπτει πως «ο στόχος της αποκαλουμένης ως “εκκλησίας των αθέων” δεν είναι άλλος από την παγκόσμια εξάπλωσή της». Ήδη «επεκτάθηκε γρήγορα σε 27 άλλες πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο και ο Τζόουνς προβλέπει πως μέχρι το τέλους του 2014 θα έχουν ιδρυθεί ακόμη 100 παρακλάδια της «Συνέλευσης» και στις πέντε ηπείρους». Σε άλλο σημείο γράφει πως η αθεϊστική «εκκλησία» στη μελλοντική δομή της «θα δανείζεται κάποια οργανωτικά στοιχεία από την Αγγλικανική Εκκλησία». Επίσης αποκαλύπτει πως «επειδή όμως θρησκεία χωρίς αιρέσεις δεν νοείται, ήδη στη «Συνέλευση» προκλήθηκε …σχίσμα! Ένας (μη) πιστός, ο Λι Μουρ, αποχώρησε διαφωνώντας για την κατεύθυνση που άρχισε να παίρνει η όλη κατάσταση». Και ιδού τι δήλωσε ο «αιρετικός» άθεος: «Αυτό που ξεκίνησε ως μια παρωδία της “εκκλησίας των αθέων” κατέληξε σε μια πραγματική θρησκεία με ηγέτες τον Τζόουν και την Έβανς»! Τελειώνοντας το άρθρο του ο κ. Κ. Τσάβαλος αποκαλύπτει πως «οι άθεοι – αγνωστικιστές όλου του κόσμου έρχονται τρίτοι σε αριθμό με ένα δισεκατομμύριο “πιστούς”, μετά τους Χριστιανούς (2,2 δισεκατομμύρια) και τους μουσουλμάνους (1,6 δισεκατομμύρια)».
Θα μπορούσαμε να εκλάβουμε το όντως αποκαλυπτικό δημοσίευμα ως μια κωμική παράσταση των δύο βρετανών κωμικών, των ιδρυτών της «εκκλησίας των αθέων», αν δεν διακρίναμε το στοιχείο της τραγικότητας σε αυτό. Αν δεν βλέπαμε την απέλπιδα προσπάθεια των αθέων, να δημιουργήσουν επειγόντως ένα θλιβερό υποκατάστατο θρησκείας, κακέκτυπο της θρησκείας της λεγομένης Αγγλικανικής «εκκλησίας». Ο αθεϊσμός είναι προφανέστατα η τραγική κατάληξη της πορείας του σύγχρονου ευρωπαίου ανθρώπου να απολυτοποιήσει την κτιστή και πεπερασμένη διάνοιά του, εκθρονίζοντας τον Θεό και ενθρονίζοντας στη θέση του, την θεοποιημένη λογική του. Τίθεται βεβαίως το ερώτημα: ποιόν Θεό εκθρόνισε και τίνος Θεού πήρε τη θέση του η λογική. Αν δεν δούμε αυτή την σημαντική παράμετρο δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε, ούτε την ουσία και την πορεία του αθεϊστικού «κινήματος» τα τελευταία τριακόσια χρόνια, ούτε βεβαίως το κατάντημά του να δημιουργήσει τη δική του «θρησκεία».
Ο Θεός που «εκθρόνισε» ο αθεϊσμός των νεωτέρων χρόνων και της σύγχρονης εποχής μας δεν είναι ο αληθινός Τριαδικός Θεός της Ορθοδόξου χριστιανικής μας πίστεως, ο Οποίος αυτοαποκαλύφθηκε στο Πρόσωπο του ένσαρκου Λόγου Του, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά ένα ψευδές περί Θεού ιδεολόγημα, κατασκεύασμα της ανθρώπινης διάνοιας, γέννημα του παπικού σχολαστικισμού, όπου ο Θεός καλείται να γίνει αντικείμενο επιστημονικής ερεύνης και λογικής κατανοήσεως, ακόμη και αυτού του μυστηρίου της Τριαδικής Θεότητος. Ο Παπισμός αφ’ ότου αποσχίσθηκε από την Ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία του Χριστού, εξέπεσε πλέον της Θείας Χάριτος και εκφυλίσθηκε σε μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου. Σ’ ένα θρησκευτικό μόρφωμα, το οποίο κατευθύνεται και διακυβερνάται όχι από το Πνεύμα το Άγιο, αλλά από τον «αλάθητο» Πάπα, τον «αντιπρόσωπο του Χριστού» στη γη. Ο Θεός της απείρου αγάπης και της τελείας δικαιοσύνης, ο «μη θέλων τον θάνατον του αμαρτωλού…» (Ιεζεκ.18,23), ο ελθών «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ.19,10), ο απαθής και μακάριος και «απείραστος κακών» (Ιακ.1,13), μετεβλήθη και διεστράφη εις τα όμματα των λαών της Ευρώπης «εις Θεόν εγωπαθή, παθητόν και ανοικτίρμονα, προσβαλλόμενον από τα μηδαμηνά και απειροελάχιστα κτίσματά του, και, κατά την έννοιαν των ανθρωπίνων, αξιούντα ικανοποιήσεις παρ’ αυτών! Εις Θεόν όμως προσέτι ουχί μόνον αιμοχαρή και αιμοδιψή, αλλά, και το τραγικότερον, και…εγκληματίαν και …άδικον, αξιούντα προς ικανοποιήσίν του την θυσίαν απολύτως αθώου θύματος, (όπως ο θεός Μολόχ, ο θεός του Ισλάμ και οι άλλοι θεοί των αγρίων), και ούτως ουχί απλώς παραβιάζοντα…, αλλ’ ανατρέποντα κυριολοεκτικώς αυτήν ταύτην την δικαιοσύνην του».[1] Η αγάπη και η ελευθερία, που διέπει τη σχέση Θεού και ανθρώπου μετατράπηκε σε σχέση δικανική, σε σχέση δούναι και λαβείν. Ο άνθρωπος δεν θεωρείται αμαρτωλός ως πνευματικά ασθενής, αλλ’ ως παραβάτης νόμου και ως εκ τούτου οφείλει να τιμωρηθεί αναλόγως, για να ικανοποιηθεί ο νομοθέτης «θεός». Μέσα σε αυτό το ουσιαστικά άθεο, «θεϊκό», κλίμα της απουσίας του αληθινού Θεού και της επιβολής του βλάσφημου ειδώλου του, γαλουχήθηκε ο ευρωπαίος άνθρωπος. Όταν κατόρθωσε να απαγκιστρωθεί από τον Παπισμό, το πρώτο πράγμα που αρνήθηκε ήταν φυσικά ο «θεός» του. Κατάλαβε ότι ένας τέτοιος σαδιστής θεός που επευλογεί τις πυρές της Ιεράς Εξετάσεως, τα αναρίθμητα εγκλήματα των σταυροφοριών και τις νύχτες του αγίου Βαρθολομαίου, ήταν όχι μόνο ανύπαρκτος, αλλά και επικίνδυνος για τον άνθρωπο και την κοινωνία και γι’ αυτό κήρυξε τον «θάνατό» του με το στόμα του Νίτσε και του Μαρξ, για να καταλήξει τελικά στην τραγική μηδενιστική θεώρηση της ζωής του Σαρτρ.
Ωστόσο το τραγικό λάθος του ευρωπαίου ανθρώπου των νεωτέρων χρόνων υπήρξε το γεγονός, ότι αφού καθαίρεσε το ψεύτικο περί Θεού είδωλο του Παπισμού, δεν έκαμε στη συνέχεια τον κόπο να ψάξει να βρει τον αληθινό Θεό της αγάπης, στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά έπλασε νέο περί Θεού είδωλο, την ίδια την λογική του. Η λογική του γίνεται πλέον η υψίστη αξία και το έσχατο κριτήριο των πάντων. Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, «ο άνθρωπος έγινε σήμερον το μέτρον των πάντων, μέτρον όλων των ορατών και αοράτων όντων και πραγμάτων. Μετρών με τον εαυτόν του τα πάντα ο ευρωπαϊκός άνθρωπος, απορρίπτει παν ό, τι είναι ευρύτερον από τον άνθρωπον, μεγαλύτερον από τον άνθρωπον, απειρότερον από τον άνθρωπον. Το στενόν του μέτρον στενεύει τον Θεάνθρωπον εις άνθρωπον».[2]Δεν μας επιτρέπει δυστυχώς ο χώρος να επεκταθούμε και να αναφερθούμε στα φοβερά επακόλουθα της αντικατάστασης του παπικού και προτεσταντικού ειδώλου – «θεού» με το νέο είδωλο της λογικής του ευρωπαίου ανθρώπου. Στις θηριωδίες της «Γαλλικής Επανάστασης», στα εκατό και πλέον εκατομμύρια θύματα του αθεϊστικού Μαρξισμού και Ναζισμού κατά τον 20ο αιώνα κλπ.
Η ίδρυση της «εκκλησίας του αθεϊσμού» δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά παρά ως έκφραση της παντελούς αποτυχίας του αθεϊσμού να πείσει ότι δήθεν «δεν υπάρχει Θεός», ότι δήθεν «η πίστη στο Θεό είναι άρνηση της πίστης στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του» και ότι «η πίστη στο Θεό είναι αρνητικός παράγων προόδου του ανθρώπου». Η δημιουργία της «εκκλησίας του αθεϊσμού» φανερώνει ξεκάθαρα το αβυσσαλέο υπαρξιακό και ψυχολογικό κενό, που δημιουργεί η αθεΐα στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ολοφάνερο ότι δεν «πιάνει» πια το υποκατάστατο «όχι πίστη στο Θεό, αλλά πίστη στον άνθρωπο και τις αξίες του», όπως έλεγαν οι αθεϊστές μαρξιστές μέχρι τώρα, αλλά θεωρήθηκε απαραίτητη η πίστη σε «θρησκεία», την οποία δημιούργησε η ίδια η ανάγκη τους να θρησκεύουν! Δεν είναι τυχαίο, που την ονομάζουν «Συνέλευση», που είναι λέξη συνώνυμη με την «Εκκλησία». Δεν είναι τυχαίο που συγκαλείται την Κυριακή, και που περιλαμβάνει στο «τυπικό» της «κήρυγμα» και «αναγνώσματα»! Αλλά αξίζει να αναφερθούμε και σε μια «λεπτομέρεια» του εύστοχου άρθρου. Το «τελετουργικό» της «εκκλησίας των αθέων» προβλέπει και ασκήσεις υπερβατικού διαλογισμού και γιόγκα. Αλλά αυτές τις πρακτικές τις συναντάμε στα ανατολικά θρησκεύματα και στο σύγχρονο αποκρυφιστικό πλέγμα της «Νέας Εποχής» (New Age), ως κατ’ εξοχήν δεισιδαίμονες πρακτικές, οι οποίες, όπως είναι γνωστό, υποτίθεται ότι «ενώνουν» τον διαλογιζόμενο και τον γιόγκι με την «Ανώτερη Συνειδητότητα», δηλαδή τον «θεό» Βράχμα των Ινδουιστών, το απρόσωπο «θείον» του Βουδισμού και επίσης τον «Συμπαντικό Θεό» της «Νέας Εποχής»!
Θα κλείσουμε αυτή τη σύντομη αναφορά μας, με τη φράση του άθεου «αιρετικού» και «σχισματικού» της «εκκλησίας των αθέων» Λι Μουρ, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα μια ξεκάθαρη ομολογία και μαρτυρία της ολοσχερούς χρεοκοπίας του αθεϊσμού: «Αυτό που ξεκίνησε ως μια παρωδία της ‘‘εκκλησίας των αθέων’’, κατέληξε σε μια πραγματική θρησκεία»!
Εν Πειραιεί τη 20η Μαΐου 2014
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Ο υπεύθυνος
Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος
Ο Γραμματέας
Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος
[1] Επισκόπου Σεραφείμ, Μητροπολίτου Πειραιώς, Αι αιρέσεις του Παπισμού, Αθήναι 2009, σελ. 208.
[2] Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, Εκδ.Οίκος «Αστήρ», Αθήναι 1974, σελ.141-142.
