Η χρήση της κάνναβης (ganja) για θρησκευτικούς σκοπούς υιοθετείται από τους Ρασταφάρι και αποτελεί μέρος των θρησκευτικών μυστηρίων τους. Η κάνναβη θεωρείται φυτό εξαιρετικής θρησκευτικής σημασίας και χρησιμοποιήθηκε από τα πρώιμα στάδια της εξέλιξης του ρασταφαριανισμού, αρχικά ως μέσο κοινωνικής αντίδρασης και σύμβολο αυθεντικής ελευθερίας, με δεδομένο το γεγονός πως ήταν απαγορευμένη ουσία, αποκτώντας σταδιακά ιδιαίτερο ρόλο στις τελετουργίες τους. Η χρήση της στηρίζεται στη βάση συγκεκριμένων εδαφίων της Παλαιάς Διαθήκης, όπως αυτά ερμηνεύονται από τους ίδιους:

Γένεσις, Κεφ. 1.11: «καὶ εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ᾿ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως»Γένεσις, Κεφ. 3.18: «ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι, καὶ φαγῇ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ»Έξοδος, Ι'.12: «εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ἔκτεινον τὴν χεῖρα ἐπὶ γῆν Αἰγύπτου, καὶ ἀναβήτω ἀκρὶς ἐπὶ τὴν γῆν καὶ κατέδεται πᾶσαν βοτάνην τῆς γῆς καὶ πάντα τὸν καρπὸν τῶν ξύλων, ὃν ὑπελίπετο ἡ χάλαζα»Ψαλμοί, ΡΓ'(ΡΔ').14: «ὁ ἐξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσι καὶ χλόην τῇ δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐξαγαγεῖν ἄρτον ἐκ τῆς γῆς»Οι Ρασταφάρι αναγνωρίζουν στην κάνναβη τόσο μία αναζωογονητική δράση όσο και ευρύτερες θεραπευτικές ιδιότητες, θεωρώντας παράλληλα πως ενισχύει τη σοφία και τη δυνατότητα κατανόησης τού ανθρώπου. Χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο στη διάρκεια των θρησκευτικών συγκεντρώσεών τους. Σε αντιδιαστολή, είναι αντίθετοι στη χρήση αλκοόλ ή καπνού, θεωρώντας πως η χρήση των ουσιών αυτών είναι περισσότερο επιβλαβής, ενώ συγχρόνως συνδέεται με την ενίσχυση μεγάλων οικονομικών βιομηχανιών.

Τα πρώτα μέλη του Ρασταφαριανισμού ήταν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό Αφρικανικής καταγωγής και πρώην μέλη άλλων χριστιανικών δογμάτων. Ο προσδιορισμός του αριθμού των μελών του κινήματος παγκοσμίως είναι δύσκολος καθώς δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές. Διαφορετικές εκτιμήσεις αναφέρονται σε συνολικά 200.000-1.000.000 Ρασταφάρι στον κόσμο. Παραδοσιακά, προέρχονται κυρίως από το χώρο των κατώτερων οικονομικών τάξεων, αν και σήμερα έχουν διεισδύσει σε σημαντικό βαθμό στη μεσαία τάξη. Στις καθημερινές πρακτικές τους περιλαμβάνονται αυστηρές διατροφικές συνήθειες που περιλαμβάνουν κυρίως τη χορτοφαγία, η χρήση της κάνναβης για θρησκευτικούς σκοπούς καθώς και η υιοθέτηση χαρακτηριστικής κόμμωσης των μαλλιών σε πλεξίδες («ράστα»).

Κοινή πεποίθηση των περισσότερων παλαιών Ρασταφάρι είναι πως ο πρώην αυτοκράτορας της Αιθιοπίας, «Βασιλεύς των Βασιλέων» Χαϊλέ Σελασιέ Α', είναι η ενσάρκωση του Θεού (Γιαχ) και ο μαύρος μεσσίας που θα οδηγήσει στο μέλλον τη μαύρη φυλή στη γη της επαγγελίας, η οποία ταυτίζεται με την Αφρική ή ειδικότερα με την Αιθιοπία. Υπό αυτό το πρίσμα, αρκετοί εντάσσουν το ρασταφαριανισμό στα μεσσιανικά μιλλεναριακά κινήματα, ωστόσο πιστεύεται επίσης ότι ο μιλλεναριακός χαρακτήρας του έχει ατονήσει κατά τα νεότερα χρόνια, όπως και οι ιδέες περί επαναπατρισμού στην Αφρική. H ονομασία τους, «Ρασταφάρι», αποτελεί άμεση αναφορά στο πραγματικό όνομα του Χαϊλέ Σελασιέ, γεγονός που αντανακλά την πεποίθηση τους πως ο Θεός ενυπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Οι Ρασταφάρι συνέδεσαν τους τίτλους του Χαϊλέ Σελασιέ («Βασιλεύς των Βασιλέων», «Κύριος Κυρίων») με εδάφια της Αποκαλύψεως, ταυτίζοντας τον κατ' επέκταση με το Θεό. Σύμφωνα με την κεντρική πεποίθηση των Ρασταφάρι, ο Χαϊλέ Σελασιέ θα απελευθέρωνε τους μαύρους από το σύστημα καταπίεσής τους από τους λευκούς, το οποίο συχνά αποκαλείται από τους ίδιους και «Βαβυλώνα». Ακόμα και μετά το θάνατο του αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, η πίστη αυτή παραμένει ζωντανή, καθώς αρκετοί πιστεύουν πως στην πραγματικότητα ο Σελασιέ δεν πέθανε ποτέ ή κατά άλλους θα επιστρέψει στο μέλλον για τη σωτηρία των ανθρώπων από την καταπίεση. Σύμβολο του μεσσία Σελασιέ αποτελεί ο λέοντας, που συναντάται επίσης σε σημαίες του κινήματος, αλλά και σε μορφές τέχνης, στην ποίηση και στη μουσική.

Η Βίβλος θεωρείται ιερό βιβλίο, ωστόσο δεν είναι αποδεκτή στο σύνολό της. Για τους Ρασταφάρι, το περιεχόμενό της είναι συμβολικό και απαιτείται η κριτική ερμηνεία της για την άντληση των πραγματικών μηνυμάτων που περιέχει, καθώς εξαιτίας διαδοχικών μεταφράσεών της από την αμχαρική γλώσσα έχει υποστεί στρεβλώσεις. Υπό αυτή τη θεώρηση, οι Ρασταφάρι χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά τη μετάφραση του Βασιλέως Ιακώβου (King James Version) και στηρίζουν αρκετές δοξασίες και πρακτικές τους επί συγκεκριμένων βιβλικών εδαφίων. Άλλα κείμενα που στηρίζουν ή διαμορφώνουν τις δοξασίες των Ρασταφάρι είναι το Αιθιοπικό έπος Kebra Nagast (Γκιζ: ክብረ ነገሥት, «Η Δόξα των Βασιλέων») καθώς και η «Βίβλος των Μαύρων» (Holy Piby) του Robert Athlyi Rogers. Το πρώτο αφηγείται την επίσκεψη της Μακέδα, Βασίλισσας του Σαβά, στο Βασιλέα Σολομώντα, με τον οποίο απέκτησε σύμφωνα με το θρύλο, τον Μενελίκ Α', ιδρυτή του βασιλείου της Αιθιοπίας. Η «Βίβλος των Μαύρων» ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο 1913-17 και εκδόθηκε το 1924 για να ακολουθήσει σύντομα η απαγόρευσή της στη Τζαμάικα και άλλα νησιά της Καραϊβικής. Αποτελεί κατεξοχήν θρησκευτικό βιβλίο που δίνει έμφαση στην επιστροφή των μαύρων στην Αφρική και αναγνωρίζει μεταξύ άλλων τον Μάρκους Γκάρβεϊ ως απόστολο του Θεού.

Οι Ρασταφάρι πρεσβεύουν πως κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο την αλήθεια, γεγονός που εξηγεί εν μέρει το ευρύ φάσμα πεποιθήσεων που παρατηρείται στις τάξεις τους. Τα ηθικά πρότυπα που ακολουθούν διαφέρουν, αν και έχουν παράλληλα ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Οι περισσότεροι υιοθετούν το ιδανικό της «μιας αγάπης», δηλαδή της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον πλησίον, και πιστεύουν πως κάθε άνθρωπος οφείλει να συμπεριφέρεται με ανεκτικότητα, ειλικρίνεια και ακεραιότητα και να αντιστέκεται ειρηνικά σε κάθε μορφή καταπίεσης. Αρκετοί ζουν σύμφωνα με την ερμηνεία που οι ίδιοι δίνουν στους βιβλικούς κανόνες, όπως αυτοί συναντώνται στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.