ΔΙΑΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΑΧΘΗ ΣΧΕΤΙΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ;

Α΄

Ἡ πληγὴ αὐτὴ – οἱ µασόνοι κληρικοὶ - στὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µας, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας, πυορροεῖ ἀπὸ χρόνων πολλῶν. Ἀπὸ τὰ τέλη ἤδη τοῦ προπερασµένου αἰώνα (εἰς τὰ 1882) ἀποκαλύπτουν οἱ τέκτονες τὴν πρώτη µύηση, τὴν εἰσδοχὴ δηλαδὴ ἐπισήµου - ὅπως δηλώνουν - κληρικοῦ στὴν Στοά τους, γενικότερα στὸν ἀθηναϊκὸ χῶρο! Καὶ ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις γιὰ τὴν ἀναζήτηση καὶ ἀποκάλυψη τοῦ ψεύδους ἢ τῆς ἀλήθειας τῆς µασονικῆς ἐκείνης ἀναφορᾶς δὲν ἔγιναν. Ζῶντος τοῦ ἐπισήµου ἐκείνου κληρικοῦ!

Τέτοιες ἀναφορὲς γιὰ µυήσεις κληρικῶν µας εἰς τὴν Μασονία ἔχουµε δεκάδες ὁλόκληρες, ἔκτοτε καὶ ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις, παρ’ ὅλα αὐτά, δὲν διατάσσονται! Μόνο διαψεύσεις κατὰ καιροὺς γίνονται, τόσον ἀπὸ τοὺς «κατηγορούµενους» ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν κεντρικὴ ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία µας. Ἀλλὰ οἱ διαψεύσεις τῶν σεβαστῶν κληρικῶν µας διαψεύδονται ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ τοὺς τέκτονες διὰ τῆς δηµοσιεύσεως, πάλι καὶ πάλι, σειρᾶς ὁλόκληρης ὀνοµάτων, κάποτε δὲ καὶ µετὰ σχετικῶν φωτογραφιῶν!

Ποιοὺς λοιπὸν νὰ πιστέψουµε;

Ποιοὺς λοιπὸν νὰ πιστέψουµε; Τοὺς µασόνους ἢ τοὺς «καταγγελλόµενους» κληρικούς µας καὶ τὴν ὑψηλὴ ἐκκλησιαστική µας ∆ιοίκηση; Μὰ τοὺς δεύτερους βεβαίως θὰ θέλαµε νὰ πιστέψουµε, ἀφοῦ «χείλη Ἀρχιερέων δὲν ψεύδονται», βεβαιότατα. Ἀλλὰ οἱ τέκτονες ἐπιµένουν. –Ναί, γράφουν, καὶ εἶπαν στὴν τηλοψία: ὑπάρχουν στὶς τάξεις µας κληρικοὶ µασόνοι! Ἀλλὰ - ἐπαναλαµβάνουµε γιὰ τρίτη φορά - ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις καὶ πάλι δὲν διατάσσονται. Τὸ πρόβληµα ἔτσι σέρνεται. Οἱ συνέπειες εἶναι σοβαρές. Ὁ δὲ σχετικὸς Συγκρητιστικὸς Οἰκουµενισµὸς καλπάζει ἤδη, τόσον ἐκτὸς ὅσον καὶ ἐντὸς τῶν τειχῶν µας. Οἱ δὲ ἀναφερόµενοι κατὰ καιροὺς ὡς µασόνοι, σεβαστοὶ κατὰ τὰ ἄλλα Ἀρχιερεῖς µας, ὑπῆρξαν πρωτοπόροι τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ Οἰκουµενισµοῦ. Ἡ γενικότερη βλάβη εἶναι δηλαδὴ ὑπαρκτὴ καὶ συνεχῶς βαθαίνει, κατὰ τὰ ἡµέτερα δόγµατα.

Οἱ νέοι ἐνηµερώνονται τώρα.

Ἐπιπροσθέτως, κατὰ τοὺς χρόνους ἐτούτους, οἱ νέοι διὰ τοῦ ∆ιαδικτύου ἐνηµερώνονται γρήγορα γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά µας ζητήµατα, ὅσοι ἐνδιαφέρονται, καὶ εἶναι πολλοί, εἶναι δὲ ἡ ἀφρόκρεµα τῆς νεολαίας µας. Καὶ βλέπουν στὸ ∆ιαδίκτυο νὰ ἀναρτῶνται ἀκόµη καὶ φωτογρα- φίες κληρικῶν µας µὲ στολὲς µασονικῶν ἱπποτικῶν ταγµάτων, καὶ τὰ λοιπὰ παρεµφερῆ καὶ ἀπαράδεκτα, χωρὶς νὰ γίνεται τίποτα!  Ἢ νὰ λαµβάνουν κατὰ καιροὺς µερικοὶ κληρικοί µας (γιὰ τοὺς πτωχούς τους) ἀπὸ τεκτονικὰ ἱδρύµατα καὶ Στοὲς λίγα χρήµατα ἢ καὶ δέµατα, στέλνοντας ἐν συνεχείᾳ εἰς τοὺς µασόνους αὐτοὺς εὐχαριστήριες ἐπιστολές.  Τὶς ὁποῖες δηµοσιεύουν, βεβαιότατα, οἱ τέκτονες, πρὸς µεγάλην χαρὰ - καὶ σκοπούµενη προβολὴ - τῶν τεκτονικῶν ἱδρυµάτων τους. ∆ικαιολογηµένα, ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τους. Οἱ δὲ χριστιανοὶ ποὺ τὰ «βλέπουν», διαποροῦντες κινοῦν τὴν κεφαλήν τους γιὰ τὴν «ἀφέλεια» τῶν κληρικῶν µας ἐκείνων. Καὶ διερωτῶνται: Ἀφελεῖς εἶναι οἱ κληρικοὶ µας αὐτοὶ ἢ µήπως καὶ συµµετέχουν εἰς τὶς Στοὲς τῶν τεκτόνων;

«Παράσηµα» ἐκκλησιαστικὰ σὲ µασόνους;

Φθάσαµε ἔτσι στὸ σηµεῖο νά «παρασηµοφοροῦνται» ἀπὸ κληρικοὺς κάποιοι τέκτονες, τὴν ἴδια στιγµὴ ποὺ γιὰ τὴν ἑδραία τους Πίστη οἱ «Νικόλαοι Σωτηρόπουλοι» ἀφορίζονται! (καὶ ἄλλοι «παραµερίζονται») Ζητᾶτε νὰ σᾶς ποῦµε ὀνόµατα τρανταχτὰ παρασηµοφορούντων κληρικῶν καὶ παρασηµοφορούµενων µεγαλοµασόνων; Ὅσα θέλετε! Καὶ µὲ φωτογραφίες, ἐνίοτε! Ἀλλὰ δὲν ἔχει αὐτὸ νόηµα. Ἀνακρίσεις λοιπόν. Κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις νὰ γίνονται. Καὶ ἂν οἱ τεκτονικὲς δηλώσεις εἶναι ψευδεῖς, ἂν δηλαδὴ οἱ µασόνοι δὲν προσκοµίζουν γραπτὰ στοιχεῖα ἢ ἄλλες, ἀξιόπιστες µαρτυρίες, ὅτι οἱ κληρικοὶ τοὺς ὁποίους ἀναφέρουν ὡς «ἀδελφοὺς» των εἶναι πράγµατι µασόνοι, τότε νὰ λαµβάνουν τὰ ἐπίχειρα τῶν συκοφαντιῶν τους. Ἂν πάλι οἱ διαψεύδοντες κληρικοὶ ψεύδονται καὶ εἶναι πράγµατι µασόνοι, τότε ἡ ἐκκλησιαστική µας ∆ιοίκηση νὰ πράττει τὰ καθ’ ἑαυτήν, συµφώνως πρὸς τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέσµια.

Ἡ µασονικὴ περιγραφὴ τῆς πρώτης µυήσεως κληρικοῦ (1882)

Γιὰ λόγους ἱστορικούς, τώρα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἐπισηµάνουµε τὴν ταραχή, τὶς συνέπειες τῆς εἰσόδου κληρικῶν µας - καὶ γενικότερα χριστιανῶν - στὶς Στοὲς τῶν τεκτόνων θὰ παρουσιάσουµε ἐδῶ τὸ τί ἔγραψαν αὐτοὶ οἱ τέκτονες στὸ ἐπίσηµο περιοδικό τους γιὰ τὴν πρώτη εἰσδοχὴ κληρικοῦ στὶς Στοές τους, ἐπισυµβάσης τὸ 1882, στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο (Ἀθήνα). ∆ιαβάζουµε λοιπὸν στὸ τεκτονικὸ περιοδικό, φρίττοντες, τὰ ἑξῆς θλιβερότατα. Τίτλος τοῦ δηµοσιεύµατος ἐκείνου εἶναι:

ΤΕΛΕΤΗ ΜΥΗΣΕΩΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥ

Καὶ ἐν συνεχείᾳ: Μεγαλοπρεπὴς καὶ ἐπιβάλλουσα [ἐπιβλητικὴ] ἀπέβη τελευταία τις πρὸς µύησιν συνεδρίασις τῆς Στοᾶς ὁ Πυθαγόρας. Ἐπίσηµος κληρικὸς ὡδηγήθη κατὰ τὰ κεκανονισµένα ἐντός τῆς Στοᾶς, µετὰ θάρρους καὶ εὐσταθείας εἰς τὰς συνήθεις τοῦ Σεβασµίου [τοῦ προέδρου τῆς Στοᾶς] ἐρωτήσεις ἀπαντῶν καὶ τὸν νενοµισµένον ὅρκον ὠµόσας [ὁ «ἐπίσηµος» κληρικός, ὁ Ἀρχιµανδρίτης!] καὶ εἴτα ἕνα ἕκαστον ἀλληλοδιαδόχως ἀσπασθείς, ἁπάντων µετὰ κατανύξεως ἱσταµένων. Ἀφοῦ ὁ Σεβάσµιος ἀνέπτυξε ἁρµοδίως ὡραίαν περιληπτικὴν διδασκαλίαν τοῦ Α΄ βαθµοῦ ὁ µὲν ἀδελφὸς Ἀλεξανδρόπουλος [µεγαλοµασόνος] ἀπήγγειλεν ἀνάλογον πρὸς τὴν τελετὴν λογίδριον, ὁ δὲ νέος ἀδελφός, [ὁ «ἐπίσηµος» κληρικός!] ἐν ἱερᾷ συγκινήσει ἐξεδήλωσε τὴν εἰλικρινῆ χαράν του καὶ ὑπεσχέθη τὴν ἔνθερµον ἀρωγήν του, πρὸς τοὺς ὑψηλούς τῆς [µασονικῆς] ἀδελφότητος σκοπούς…

Καὶ ὁ ἀξιωµατοῦχος τῆς Στοᾶς συνεχίζει: …∆ιὰ πρώτην φορὰν ὁ ἡµέτερος Πυθαγόρας ἡ Στοὰ τῶν Ἀθηνῶν, ἡ πρωτεύουσα Στοὰ τῆς Ἑλλάδος ἔχει τὸ εὐτύχηµα νὰ χαιρετίση εἰς τοὺς κόλπους της ἀποδεχοµένη, θεράποντα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας [!]. Ὁ οἰωνὸς εἶναι ἄριστος. Ἡ θαρραλέα ἐµφάνισις καὶ ἡ θερµὴ ὑποδοχὴ τοῦ λογίου κληρικοῦ ἔσεται πρόδροµος καὶ ἀπωτέρου µεγαλείου διὰ τε τὸν ἐλευθεροτεκτονισµόν, ὅστις δεῖται ὁµολογουµένως τῆς συνδροµῆς ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων καὶ ὅλων τῶν ἐπιστηµονικῶν κύκλων, καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν [τὸ µελλοντικὸ «µεγαλεῖο»!], ἥτις ἐπίσης ὁµολογουµένως δεῖται διαρρυθµίσεως (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» ἔτος Α’, ∆εκέµβριος 1882, ἀριθ. 12, σελ. 353-358)…

Ἐνδιάµεσο σχόλιο τοῦ ὑπογράφοντος.

Τὰ προαναφερθέντα ἐκεῖνα λόγια τοῦ µασόνου κατὰ τὴν πρώτη µύηση κληρικοῦ στὸν ἀθηναϊκὸ χῶρο ἦταν «προφητικά». ∆ιότι 1) ἐπακολούθησαν καὶ ἄλλες µυήσεις «λογίων» ἐπίσης κληρικῶν µας, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων µάλιστα δι᾽ ἐπισήµου ἐπιστολῆς του ἐντάσσει µεγαλοτέκτονα «εἰς τὴν γενναίαν καὶ τετιµηµένην παρεµβολὴν τῶν συµµετόχων καὶ συνεργατῶν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας ἐν τῇ προσπαθείᾳ αὐτῆς εἰς προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν» (Ἴδε πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Κ. Γκοτσόπουλου, «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας πρὸς Μελισσαρόπουλο» (στὸν «Ὀρθ. Τύπο» ἀπὸ 2/10/ ἕως καὶ 16/10/2015) τρία ἐνδελεχῆ ἄρθρα), δίδοντας εἰς αὐτὸν καὶ ἀναφορὰν περὶ τῶν σχετικῶν πρὸς τοῦτο ἐνεργειῶν του, 2) ἐµφανίστηκαν «µεταπατερικὲς» θεωρίες στὸν χῶρο τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας µας, καί, 3) ἡµέτεροι κληρικοὶ συνεχίζουν - ἀγαλλοµένῳ στόµατι - ἀτελευτήτως τὶς «συζητήσεις» εἰς τὸ Παγκόσµιο Συµβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» (καὶ ἀλλοῦ), µὲ ὁµοτράπεζους - καὶ ἰσότιµους - ἀκόµη καὶ ὁµάδες αἱρετικῶν (καὶ ἀντιτριαδιστῶν, παλαιότερα)!

Οἱ «προοδευτικὲς» διαρρυθµίσεις λοιπὸν στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας µας ποὺ εὐχήθηκε καὶ «διεῖδε» ὁ τέκνων ἐκεῖνος, τότε - τὸ 1882, ἐντός τῆς Στοᾶς - ἔρχονται, ἦλθαν καὶ σίγουρα θ’ ἀκολουθήσουν κι ἄλλες, παρόµοιες ἢ καὶ χειρότερες διαρρυθµίσεις στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας ὁµοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυµος (Λιάπης) µὲ πόνον ψυχῆς νὰ κραυγάζει, πάλι καὶ πάλι: - «Μὲ ποιὸ θράσος ζητᾶτε τὴν κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν, τῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασµοῦ;» («Ὀρθόδοξος Τύπος» 4/9/2015)

Σηµεῖα τῶν καιρῶν ὅλ’ αὐτά.

Τί «ἔπαθε» λοιπὸν (ἐθελουσίως) ὁ κληρικὸς µας ἐκεῖνος κατὰ τὴν µύησιν του εἰς τὴν Στοὰν τῶν τεκνόνων;

«Ἔπαθε» ὅσα ἀκριβῶς καὶ ἐπισηµότατα εἰς τὰ µασονικὰ Τυπικὰ ἀναφέρονται, δηλαδή: -Τὸν ὁδήγησαν σ’ ἕνα στενό, µισοσκότεινο καὶ χωρὶς παράθυρα µὲ µαύρους τοίχους δωµάτιο, γιὰ νὰ συντάξει τὴν «πνευµατική» του διαθήκη, τὴν ὁποία σὲ λίγο παρέλαβαν καρφώνοντάς την στὴν αἰχµὴ ξίφους! Εἶδε στὸν σκοτεινὸ αὐτὸν θάλαµο - µεταξὺ ἄλλων - ἕνα βαλσαµωµένον πετεινὸ καὶ ἀνθρώπινο κρανίο, ἀπὸ τὶς κόγχες τῶν ὀφθαλµῶν τοῦ ὁποίου ἐξήρχετο (τεχνητὸ) φῶς. Ἐν συνεχείᾳ: -Μ’ ἕνα µαῦρο πανὶ τοῦ ἔδεσαν καὶ τὰ δύο του µάτια. -Ἀφήρεσαν ἀπὸ τὰ ἐνδύµατά του ΟΛΑ τὰ µεταλλικὰ ἀντικείµενα, δηλαδὴ κέρµατα, ρολόϊ, τυχὸν δαχτυλίδια, σταυρούς -Ἄρχισαν νὰ τὸν ξεγυµνώνουν (τὸν «ἐπίσηµο» ἐκεῖνον κληρικόν, ὅπως καὶ κάθε µυούµενον!), δηλαδὴ τοῦ γύµνωσαν τὸ ἀριστερὸ στῆθος (σὺν τοῖς ἄλλοις γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι δὲν ἦταν γυναίκα!), τοῦ σήκωσαν ἕως πάνω ἀπὸ τὸ γόνατο τοῦ δεξιοῦ του ποδιοῦ τὸ παντελόνι, τοῦ ἔβγαλαν τὰ παπούτσια, τοῦ φόρεσαν στὸ δεξιὸ πόδι µία µαύρη παντόφλα, ἐνῷ κατὰ τὸ ἀριστερὸ τὸν ἄφηναν νὰ εἶναι ξυπόλητος (Στὰ «Τυπικὰ» µυήσεως στὸν Α’ τεκτονικὸ βαθµό, παλαιὰ καὶ νεώτερα, καθὼς καὶ εἰς τὰ κείµενα τεκτόνων: Ἰωάννου Μαργαρίτου Ἰωαννίδου, Τεκτονικὰ Θέµατα, ἔκδοσις Σεβάσµιας Στοᾶς «∆ηµήτριος Μαργαρίτης», Θεσσαλονίκη, Τιµ. Βρατσάνου, Τὸ βιβλίο τοῦ µαθητοῦ, Ἀθῆναι 1953, Ἀχιλλέως Ξενάκη, τέκτονος 30ου, Φροντιστήρια εἰς Α’ βαθµὸν τὸ Ἐγκόλπιον τοῦ Τέκτονα Μαθητῆ, µετὰ προλόγου τοῦ Μεγάλου ∆ιδασκάλου αὐτοῦ Ν. Παναγόπουλου, καὶ πολλάκις ἀλλοῦ).

Ἡ τελετὴ µυήσεως τοῦ ἀφελοῦς ἐκείνου Ἀρχιµανδρίτη - ὅπως καὶ κάθε ἄλλου εἰσερχόµενου στὴ Μασονία - ἦταν µακρὰ καὶ σχολαστική. Γιὰ νὰ µὴ πολυλογοῦµε, ἰδοὺ ὀλίγα ἀκόµη, ὄχι τῆς νοσηρῆς φαντασίας «συν ωµοσιολόγων» ἀποκυήµατα, ἀλλὰ ἔτσι ὅπως τὰ ἀντλοῦµε ἀπὸ ἐπίσηµα τεκτονικὰ τυπικά. Ἰδοὺ τί διαβάζουµε σ’ ἕνα τέτοιο: «… Στερηθείς τῶν µετάλλων του [κάθε µυούµενος], γυµνωθείς καὶ µὲ τοὺς ὀφθαλµοὺς στερεῶς κεκαλυµµένους, φέρων σχοινίον ἀπὸ τοῦ λαιµοῦ, σύµβολον τῆς ὀµφαλικῆς λωρίδος τοῦ νεογεννήτου, ὁ ὑποψήφιος διὰ µέσου ἐµποδίων, κρότων καὶ ταραχῶν, συµβόλων τῶν δυσκολιῶν διὰ τὴν ἀπόκτησιν τῆς Γνώσεως καὶ τὴν ἀπόλαυσιν τοῦ φωτὸς ὁδηγεῖται πρὸ τῆς θύρας τοῦ [µασονικοῦ] Ναοῦ, τὴν ὁποία κρούει ἀτάκτως [καὶ ὄχι συνθηµατικά] … ∆ιὰ νὰ διέλθη τὸ κατώφλιον τοῦ Ναοῦ, ὀφείλει νὰ κύψη µέχρι τοῦ δαπέδου…» («Τεκτονικὰ θέµατα, τυπικὸν ἐπεξηγηµατικὸν τοῦ Α´ Συµβολικοῦ Βαθµοῦ», σελ. 9, Ἀλεξάνδρεια, 525 (1925;)).

Ἀρχίζουν µετὰ οἱ ἐντός τῆς Στοᾶς τελετουργικὲς περιοδεῖες τοῦ µυουµένου ἐν µέσῳ φλογῶν, ἐµποδίων καὶ κρότων, ἕως τῆς στιγµῆς ποὺ οἱ ὀφθαλµοὶ του ξεσκεπάζονται καὶ «βλέπει τὸ τεκτονικὸ φῶς». Ὁ νεοµύητος ἔτσι «ἀναγεννᾶται» µασονικῶς, γίνεται «νέος» ἄνθρωπος πλέον, «τέκνον τοῦ φωτός», µασόνος κανονικὸς δεσµευµένος µὲ ὅρκους βαρεῖς.

Τί σηµαίνουν λοιπὸν ὅλ’ αὐτά;

Κατὰ τὴν γνώµη µας ὡς χριστιανῶν ἐρευνητῶν, µὲ ὅλα ἐτοῦτα, τὸ βάπτισµα τῶν χριστιανῶν ἀµαυρώνεται. Ἂν ὁ µυηθείς εἶναι κληρικός, τότε ἀµαυρώνεται, βεβηλώνεται καὶ αὐτὴ ἡ ἱερωσύνη του. Μὲ δύο λόγια: ὁ χριστιανὸς «ξεβαφτίζεται» (∆ιότι κατὰ τὶς µασονικὲς διδασκαλίες ὁ Σκοτεινὸς Θάλαµος στὸν ὁποῖο εἰσάγεται ὁ µυούµενος συµβολίζει τὴν Μητρικὴ κοιλότητα ἀπ’ τὴν ὁποία βγαίνοντας τὸ ἔµβρυο [ἐν προκειµένῳ ὁ µυούµενος] βλέπει τὸ φῶς καὶ τὴ ζωή. Ὅταν ὁ ∆όκιµος βγαίνει ἀπὸ τὸν Σκοτεινὸ θάλαµο, ἀτενίζει τὸ Φῶς τῆς Σοφίας καὶ µπαίνει στὴν Τεκτονικὴ Ζωή, γιὰ νὰ γνωρίσει τὴν Ἀλήθεια. (Ἀχιλλέα Ξενάκη, 30ο, ὅπως παραπάνω σελ. 33).

Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι τὰ ἀµέσως παραπάνω εἶναι ἐντελῶς βλάσφηµα γιὰ κάθε βαπτισµένον χριστιανόν. Τὸν «ξεβαπτίζουν»!), ὁ δὲ κληρικὸς ποδοπατεῖ µὲ βαναυσότητα τὴν ἱερωσύνη του! Στὸ σηµεῖο αὐτὸ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες µας εὐλαβούµενοι τὸ ράσο θὰ µποροῦσαν ἐνδεχοµένως νὰ διερωτηθοῦν καὶ νὰ ἐρωτήσουν: -Μήπως ὅµως δὲν ἔγιναν στὸν ἱερέα ἐκεῖνον ὅλες οἱ φοβερὲς δοκιµασίες ποὺ γίνονται εἰς τοὺς λαϊκούς;

Ἀπάντηση. Κατὰ τὴν εἰσδοχή, τὴν πρώτη µύηση στὸν τεκτονισµὸ δὲν γίνονται ἐξαιρέσεις. Ὅποιος καὶ νὰ εἶσαι τὰ ἴδια (ἐθελουσίως) θὰ «πάθεις»! Ὅλα ἔγιναν λοιπὸν καὶ σ’ ἐκεῖνον. Ἰδοὺ ὀλίγα στὴν συνέχεια τῆς περιγραφῆς εἰς τὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (1882). Λέγουν ἀπευθυνόµενοι πρὸς τὸν νεοµυηθέντα ἀρχιµανδρίτη: « Ἀδελφέ! Ὡδηγήθητε διὰ φίλου σας [τοῦ ἐντεταλµένου τέκτονα «δοκιµαστῆ»] εἰς µονῆρες δωµάτιον … Σᾶς ἀφήρεσαν πᾶν ὅ,τι ἐν τῷ κόσµῳ τούτῳ δεικνύει τὸν πλούσιον, τὸν ἰσχυρόν… Ἔπρεπε νὰ προσέλθετε ἐν τοιαύτῃ καταστάσει, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἔρχεται κατὰ πρῶτον ὁ ἄνθρωπος. Ἐκλείσθησαν οἱ ὀφθαλµοί σας … καὶ ὀλίγον γυµνὸν ἔχοντες τὸ στῆθος εἰσήλθατε…» (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» ἔτος Α’, ∆εκέµβριος 1882, ἀριθ. 12, σελ. 257).

Ποιὸς ἦταν ὁ ἀρχιµανδρίτης ἐκεῖνος καὶ τί ἀπέγινε; Ὀνοµαζόταν Εὐγένιος ∆επάστας.

Κατὰ τὸ ἔτος 1893, ἕντεκα δηλαδὴ χρόνια µετὰ τὴ µύηση καὶ εἰσδοχή του στὴ Μασονία ψηφίζεται καὶ ἀναβιβάζεται εἰς τὸν βαθµὸν τοῦ Ἐπισκόπου τῆς ἑλλαδικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας! -Ὄχι, λένε τότε ὀλίγοι µόνον ἐπίσκοποι, ὄχι, δὲν λαµβάνουµε µέρος στὶς ὑπόλοιπες διαδικασίες, στὴν χειροτονία καὶ τὸ σχετικὸ «Μήνυµα» (διότι ἐν τῷ µεταξὺ ὑπῆρξε αἰφνίδια καταγγελία, ὅτι ὁ ψηφισθείς Εὐγένιος ∆επάστας ἦταν µασόνος!), ἂν δὲν δώσει λίβελλον, ἀρνούµενος τὴν µασονική του ἰδιότητα, διαψεύδων τοὺς καταγγέλλοντας. Ἀλλὰ τότε «λαβών τὸν λόγον ὁ Σεβ. Ἅγιος Μαντινείας κ. Θεόκλητος λέγει ὅτι δὲν ἀρκεῖ ὁ λίβελλος· ἀπαιτεῖται καὶ ἀνάκρισις, καθ’ ὅσον οἱ µασόνοι εἶναι Σατανολάτραι καὶ ὁ ∆επάστας ἐὰν εἶναι µασόνος, εἶναι τοιοῦτος, ὅστις καὶ περιφρονεῖ καὶ τὴν Σύν οδον, τὴν ψηφισαµένην αὐτόν, καὶ τὸν ἱερὸν κλῆρον, δὲν φαίνεται [δὲ] ἐκκλησιαζόµενος ἐν τοῖς ἱερεῖς ναοῖς…»! (Παν. Ν. Τρεµπέλα «Μασσωνισµός», ἔκδοσις Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ» σελ. 164-170). Καὶ ὅµως, παρὰ τὴν σθεναρὴ αὐτὴ ἀντίδραση (καὶ πρόταση) τοῦ Μαντινείας Θεοκλήτου, ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἐπίσκοποι ἀρνοῦνται τὴν διεξαγωγὴ ἀνακρίσεως καὶ ἀρκοῦνται εἰς τὸ νὰ δώσει ὁ ∆επάστας λίβελλον ἁπλῆς διαψεύσεως, ὅτι δὲν εἶναι µασόνος, πρᾶγµα ποὺ ἔγινε. Καὶ «κουκουλώθηκαν» ὅλα.

Ἡ Μασονία ὑπερασπίζεται τὸν ∆επάστα

Ἡ Μασονία ἐν τῷ µεταξὺ σπεύδει νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸ µέλος της ἐκ τοῦ πλαγίου, διὰ τοῦ τεκτονικοῦ περιοδικοῦ «Ἀθηνᾶ» (τεῦχος Αὐγούστου 1893, σελ 114), ρίπτοντας µάλιστα κατὰ πρόσωπον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὴν δήλωση: -«Ὁ µυούµενος [γενικῶς] δὲν δύναται νὰ ὁµολογήση τὴν ἰδιότητά του [ἀφοῦ ἔχει δώσει ὅρκους φρικτούς!] εἰς ἀµυήτους καὶ µάλιστα φανατικούς»! (Ἡ µασονικὴ ἐκείνη δήλωση συνεχῶς ἐπαναλαµβάνεται, ἔκτοτε, σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις.)

Ἀποτέλεσµα: Ὁ Εὐγένιος ∆επάστας γίνεται Ἀρχιεπίσκοπος Χαλκίδος, καί, ὤ! τῆς φρίκης, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀρχιερωσύνης του φέρεται ὅτι ἐλάµβανε ὅλους ἐν συνεχείᾳ τοὺς µασονικοὺς βαθµούς, ἕως καὶ αὐτὸν τὸν 33ον!

Πῶς τὸ γνωρίζουµε; Τὸ γνωρίζουµε ἐκ τῆς, µετὰ 38 ἔτη (ἀπὸ τὸ 1893 ποὺ διέψευδε ὁ ∆επάστας) δηµοσιευθείσης Ἐπετηρίδος τῆς Στοᾶς του, ὅπου ἀναγράφεται πλάϊ στὸ ὄνοµά του, ὅτι µετὰ τὴν εἰσδοχὴ του εἶχε λάβει ἐν συνεχείᾳ ὅλους τούς βαθµοὺς ἕως καὶ αὐτὸν τὸν ὕπατον τοῦ 33ου! («Λεύκωµα ἐπὶ τῇ Πεντηκονταετηρίδι τῆς Σεπτῆς Στοᾶς» «Πυθαγόρου», 1881-1931, Τεκτόνων Ἔργα καὶ Ἡµέραι» ἐν Ἀθήναις, µεσοῦντος Θαργηλιῶνος 1931, σελ. 158). Συµπέρασµα. Σὲ τέτοιες σοβαρότατες περιπτώσεις, ὅτι κάποιος κληρικὸς εἶναι µασόνος, µόνο διὰ σχετικῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἀνακρίσεως πιθανὸν νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ ψεῦδος ἢ ἡ ἀλήθεια. ∆ιότι οἱ διαψεύσεις, ἀκόµη καὶ οἱ ὑπὸ µορφὴν λιβέλλου διδόµενες, δυστυχῶς διαψεύδονται ἀπὸ τοὺς µασόνους διὰ στοιχείων ἐγκύρων. Τέτοιες περιπτώσεις ὑπάρχουν πολλές Πόσες ὅµως νὰ παρουσιάσουµε; Γιὰ νὰ πικραθοῦν περισσότερο οἱ ἀναγνῶστες µας; Οἱ τυχὸν σχετικοὶ στρουθοκαµηλισµοί, γιὰ νὰ µὴ «σκανδαλισθεῖ» - τάχα - τὸ ποίµνιο, τὸ «φιλάδελφον» µεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν µας ἀνδρῶν, οἱ κίνδυνοι ἱεροκατηγοριῶν κτλ δὲν ὠφελοῦν πάντα. Ἴσα ἴσα, βλάπτουν. Καὶ βλάπτουν µακροχρονίως. Χωρὶς τὴν «κάθαρση» – τὶς «καθάρσεις» µὲ διάκριση – ἐπὶ θεµάτων Πίστεως, τὰ πράγµατα θὰ χειροτερεύουν, τὸ δὲ ἀδιαφανὲς παρασκήνιο θὰ περιγελᾶ τὸν ἱερὸ κλῆρο µας.

 

Β΄

Τὸ ἀναφέραµε καὶ στὸ προηγούµενο δηµοσίευµά µας, πὼς ἔχουµε µεγάλες ἀµφιβολίες, καλύτερα ὅτι δὲν πιστεύουµε εὔκολα τοὺς ἰσχυρισµοὺς τῶν τεκτόνων, πὼς πολλοὶ κληρικοὶ εἰσέρχονται κατὰ καιροὺς στὶς Στοές των ὡς µέλη αὐτῶν. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅµως πλευρὰ οἱ τέκτονες ἐπιµένουν ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγµατα, ἀναφέροντες µάλιστα καὶ σχετικὲς λεπτοµέρειες, κάπου- κάπου δὲ καὶ φωτογραφίες! ∆ηµοσιεύουµε ἔτσι ὅλ’ αὐτά, χάριν τοῦ ἀµυντικοῦ προβληµατισµοῦ µας καὶ τῆς ἀνάγκης νὰ γίνονται ὄχι ἁπλὲς διαψεύσεις, ἀλλὰ κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, γιὰ νὰ κατασιωπῶνται οἱ τυχὸν συκοφάντες καὶ νὰ ἀποκαλύπτεται κάθε φορά ἡ ἀθῳότης τῶν ὡς µασόνων ἀναφεροµένων κληρικῶν µας. Ἐκτὸς πλέον καὶ ἄν (ὅ µὴ γένοιτο)!

 Εἶναι ἀξιοσηµείωτο, ὅτι οἱ ὡς µασόνοι ἀναφερόµενοι κατὰ καιροὺς κληρικοί µας ἔχουν εὐφήµως βαρὺ ὄνοµα, ἰδίως στοὺς κύκλους τοῦ «κόσµου», ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους µας. Ἀνήκουν δηλαδὴ εἰς τὴν χορεία τῶν σπουδαίων ἱεραρχῶν, ἔτσι ὅπως παρουσιάζονται ἀπὸ τοὺς βιογράφους τους. Νὰ δοῦµε ὀλίγα.

Πατριάρχης Φώτιος Ἀλεξανδρείας (1900-1925)

 Ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι, ὅταν οἱ τέκτονες ὁµιλοῦν γιὰ τοὺς φερόµενους παρ’ αὐτῶν ὡς «ἀδελφούς» των (µασόνους) κληρικούς µας, ὁµιλοῦν µὲ κολακευτικότατους λόγους. Τὸν φερόµενο ἔτσι ὡς µασόνο Πατριάρχην Ἀθηναγόρα ἀπεκάλεσαν «Μέγαν» (Στὸ µασονικὸ-θεοσοφικὸ περιοδικὸ «Ἰλισὸς» 1979, τεῦχος 97, σελ 41. Βλέπε σχετικῶς καὶ τὰ εὔστοχα ἐπ’ αὐτῶν σχόλια παρὰ τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Κ. Γκοτσόπουλου, στὸ «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 2086/ 2.10.20152, φ. 2087/9.10.2015 καὶ φ. 2088/16.10.2015), τὸν δὲ ἐπίσης ὡς τέκτονα ἀναφερόµενον ἀείµνηστον ἐθνοµάρτυρα (καὶ ἅγιον τῆς Ἐκκλησίας µας) Χρυσόστοµον Σµύρνης ἀπεκάλεσαν οἱ µασόνοι «Ὁ Ἅγιος Τέκτων» (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» 1994, τεῦχος 46, σελ 30). (µὲ κεφαλαῖο τὸ «ταῦ»!) Ἀλλὰ οἱ ὑπερβολικὲς αὐτὲς ἐκφράσεις θὰ µποροῦσαν νὰ καταταγοῦν στὶς ἀνθρώπινες ρητορικὲς ὑπερβολὲς πρὸς φίλους. Γιὰ δύο ὅµως ἐκ τῶν φεροµένων ὡς µασόνων Πατριαρχῶν µας, οἱ κολακευτικὲς τεκτονικὲς ὑπερβολὲς µοιάζουν ἀπίστευτες. Τί εἶπαν λοιπὸν γιὰ τὸν περὶ τοῦ ὁποίου ὁ λόγος Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Φώτιον;

 Ἰδέστε το:

-«Ἡ ὅλη ζωή καὶ πολιτεία του, ἀπὸ πᾶσαν ἄποψιν ἐξαιρετικοῦ αὐτοῦ, ἱερωµένου ἀποδεικνύει ὅτι δὲν ἐγεννήθη µόνον µέγας Πατριάρχης, ἀλλὰ ἐγεννήθη καὶ Τέκνων ἀληθινὸς καὶ συνειδητός. Τέκνων ποὺ ἐφάρµοσε, ὅσον οὐδείς παντοῦ καὶ πάντοτε, τὶς ἀρχὲς καὶ τὰ παραγγέλµατα τῆς τεκτονικῆς φιλοσοφίας…» (Τεκτονικὸ περιοδικὸ «Τεκτονικὸν ∆ελτίον», Ὄργανον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, τεῦχος 67, Μάϊος-Ἰούνιος 1966, σελ. 178).

 Ὄχι µόνο «Πατριάρχης» ἦταν λοιπὸν ἀπὸ γεννησιµιοῦ του ὁ Πατριάρχης Φώτιος ἀλλὰ ἦταν µαζὶ καὶ «µασόνος»! Ἐν τούτοις ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, ὅταν ἐγράφοντο εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα αὐτὰ τὰ πράγµατα (συχνάκις ἐπαναλαµβανόµενα) καὶ πάλι δὲν διετάχθησαν…

 Ἀνήκουστο: Ὁ Φώτιος γίνεται µασόνος ὄντας Πατρ. Ἀλεξάνδρείας!

Ὡς χριστιανοὶ ἐρευνητὲς ἔχουµε συναντήσει κατὰ τὶς ἔρευνές µας ἀπίστευτα σχετικῶς πράγµατα, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ τοῦτο, ὅτι ὁ Φώτιος αὐτὸς δὲν ἔγινε µασόνος, ὅταν ἦτο ἀρχιµανδρίτης, µὲ τὴν (ἐφάµαρτη, βεβαιότατα) «φιλοδοξία» νὰ γίνει κάποτε «∆εσπότης», χάριν τῆς διαθρυλούµενης ἀλληλεγγύης καὶ ἀλληλοϋποστηρίξεως µεταξὺ τῶν τεκτόνων, ὄχι, ἀλλὰ ἔγινε µασόνος ὄντας Πατριάρχης ἐν ἐνεργείᾳ, δηλαδὴ «Πατὴρ τῶν Πατέρων, ∆έκατος καὶ Τρίτος τῶν Ἀποστόλων, Κριτὴς τῆς Οἰκουµένης», κατὰ τοὺς τίτλους αὐτοῦ… Καὶ ἡ µύησή του ἔγινε εἰς αὐτὸ τοῦτο τὸ πατριαρχικὸ γραφεῖο, τὸ διασκευασθὲν εἰς τεκτονικὴν Στοὰν ἐπὶ τούτῳ.

Μὲ βαθύτατη θλίψη καὶ πικρὲς σκέψεις «ἀπολαῦστε» το, ὅπως παρουσιάζεται εἰς (πολλαπλὰ) τε-κτονικὰ ἔντυπα:

«… Ὁ Φώτιος ἦταν τέκτων. Μυήθηκε ὄχι σὲ νεαρὴ ἡλικία, ποὺ ὁ ἐνθουσιασµὸς γιὰ κάτι νέο καὶ φαινοµενικὰ ὡραῖο προσελ- κύει πολλούς, ἀλλὰ ὥριµος ἄνδρας καὶ ὑπεύθυνος ἀρχηγὸς Ἐκκλησίας. Ὄχι σὲ µία ὁποιαδήποτε Τεκτονικὴ Στοά. Τοῦ δόθηκε τὸ τεκτονικὸ φῶς [ποιὸ φῶς;] σὲ ἐπιβράβευση τοῦ τρόπου ποὺ ἀντιλαµβανόταν τὰ καθήκοντά του καὶ σὰν ἔνδειξη ἀγάπης καὶ ὕψιστης ἐκτίµησης, ἀφοῦ τοῦ ἐξηγήθηκε τί ἐπιδιώκει τὸ τάγµα [τῶν µασόνων] καὶ πόσο ἡ πολιτεία του καὶ ἡ Χριστιανικὴ Πίστη στὸν Μ.Α.Τ.Σ. [στὸν θεὸ - ποιὸν «θεό»;] συµβιβάζονταν µὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Τεκτονισµοῦ καὶ τὸ βρῆκε αὐτὸ ἀληθινὸ καὶ ἐδέχθηκε νὰ γίνει τέκτων. Καὶ τοῦ δόθηκε τὸ 1910, τὸ φῶς τὸ τεκτονικὸ ἀπὸ τὸ Αἰγυπτιακὸ Ὕπατο Συµβούλιο τοῦ 33ου σὲ ἰδιαίτερη τελετὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ὕπατο Μεγάλο Ταξιάρχη [τὸν ἀρχηγὸ τῆς αἰγυπτιακῆς Μασονίας], τὸν Idzis Bey Raghed, ἐπὶ κεφαλῆς ὁλοκλήρου τοῦ Ὑπάτου Συµβουλίου τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Αἰγύπτου, µεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγονταν καὶ οἱ ἀδελφοὶ Collucci Bey 33ο, Ἀθαν. Γαρόφαλος 33ο, Ἐµµ. Αὐγερινὸς 33ο, Κων. Φακὸς 33ο καὶ ἄλλοι, µέσα σ’ αὐτὸ τὸ Πατριαρχικὸ Μέγαρο τοῦ Καΐρου, στὸ ἰδιαίτερο γραφεῖο του, ποὺ τὸ µεταβάλανε, γιὰ τὴν περίσταση, σὲ κανονικὴ Στοὰ καὶ γιὰ ἀξιωµατικούς της ἐχρησίµευσαν αὐτὰ τὰ µέλη τοῦ Ὑπάτου Συµ- βουλίου (7). Ἀργότερα «κατέβηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια ὁλόκληρο τὸ Ὕπατο Συµβούλιο τὸ 33ο τῆς Αἰγύπτου µὲ ἐπικεφαλῆς καὶ πάλι τὸν Iazis Bey Ragheb καὶ τοῦ ἀπονέ- µει σὰν φόρο τιµῆς, τὸν ἀνώτατο βαθµὸ τοῦ Τάγµατος, τὸν 33ο, µέσα στὸ γραφεῖο τὸ Πατριαρχικό…»! (Τεκτονικὸν ∆ελτίον ὑπ’ ἀριθ. 67 τοῦ ἔτους 1966, σελ. 178, Νικολάου Νικηταρίδη, Εἰσαγωγὴ στὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Τεκτονισµοῦ στὴν Αἴγυπτο, σελ. 87, «180 χρόνια του Ἑλληνικοῦ Ἐλευθεροτεκτονισµοῦ 1811- 1991», σελ. 121, κ.λπ.)

Ἀνάγνωσµα θλιβερό. Τὰ σχόλια στοὺς ἀναγνῶστες µας καὶ εἰς πάντα εἰλικρινῶς ἐνδιαφερόµενον.

Ὁ Φώτιος στὴν οἰκουµενιστικὴ Κίνηση…

Οἱ µεγάλες τιµὲς (καὶ οἱ «τιµὲς») ποὺ ἔγιναν εἰς τὸν πατριάρχην ἐκεῖνον ὀφείλονται - κατὰ τὴ γνώµη µας - καὶ στὸ ὅτι ὁ Φώτιος ἔσπευδε νὰ ὑποστηρίξει καὶ νὰ εἶναι παρὼν στὶς περισσότερες ἐκ τῶν πρώιµων οἰκουµενιστικῶν κινήσεων τῆς ἐποχῆς του. Παρουσιάζουµε µερικές, ἔτσι ὅπως ἐγκωµιαστικῶς ἀναφέρονται στὸ «Τεκτονικὸν ∆ελτίον» 67/1996:

- Συµµετέχει στὸ Παγχριστιανικὸ Συνέδριο Ἑλβετίας µελετόντι τὰ προπαρασκευαστικὰ τῆς µελλούσης Παγκοσµίου Χριστιανικῆς Συνδιασκέψεως ἐπὶ µελέτῃ παντὸς συντελεστικοῦ εἰς διευκόλυνσιν τῆς κοινῆς πάντων τῶν χριστιανικῶν συστηµάτων [!] συνεννοήσεως.

- Στέλνει ἀντιπροσωπία στὸ Κάϊρο καὶ λαµβάνει µέρος σὲ συσκέψεις ποὺ γίνονται στοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου Αἰγύπτου καὶ Σουδάν, Siz Gwyune, διὰ τὸ ζήτηµα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν.

- Στὶς 7 Μαρτίου 1922 αὐτὸς ὁ Φώτιος, ὡς ἀναγνωρισµένος ἀπ’ ὅλους ὡς ἔχων τὸ προβάδισµα, µεταβαίνει πρὸς τὴν Αἰγυ- πτιακὴν Κυβέρνησιν καὶ ὑποβάλλει, ἐκ µέρους ὅλων τῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν τῆς Αἰγύπτου, τὰ συγχαρητήριά των γιὰ τὴν ἀνακήρυξη τῆς Αἰγύπτου σὲ κράτος ἀνεξάρτητο.

- Αὐτὸς [ὁ Φώτιος] ὑποδείχτηκε, γιὰ νὰ ἀντιπροσωπεύσει τὴν Ὀρθόδοξο Χριστιανικὴ Ἐκκλησία εἰς τὸ Χριστιανικὸ Συνέδριο τοῦ Λονδίνου.

- [Συµµετεῖχε] εἰς τὸ «Συνέδριο τῆς Παγκοσµίου Χριστιανικῆς Συνδιασκέψεως βίου καὶ ἐργασίας» στὴ Στοκχόλµη.

- Ἐπῆγε στὴν Ὀξφόρδη καὶ µίλησε περὶ τοῦ Πιστεύω καὶ τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν στὸ ἐκεῖ πανεπιστήµιον…

 Ἐπιµείναµε στὶς οἰκουµενιστικῆς κατευθύνσεως αὐτὲς δραστηριότητες τοῦ Φωτίου. ∆ιότι αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ προβληµατίζει ἀρνητικά τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅτι δηλαδὴ ἡ εἰσδοχὴ ἀνώτατων ἐκκλησιαστικῶν µας ἡγετῶν (καὶ παντὸς κληρικοῦ) εἰς τὶς τεκτονικὲς Στοὲς - πέραν τῶν ἄλλων, - ὁδηγεῖ αὐτοὺς σὲ οἰκουµενιστικὲς ἐνέργειες, σφόδρα βλαπτικὲς στὴν ἐξέλιξή τους ὡς πρὸς τὶς διδασκαλίες καὶ τὰ θέσµια τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας. Μασονία καὶ Συγκρητιστικὸς Οἰκουµενισµὸς πηγαίνουν ἀντάµα… Μερικοὶ ἐκ τῶν κληρικῶν µας, ἀκολουθοῦν (ἀφελῶς;)

Μασόνος καὶ ὁ Ἀρχιεπ. Χρύσανθος;

∆ὲν ἔχουν πραγµατικὰ τὸ Θεό τους οἱ τέκτονες (ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ Μασονία, ποὺ ἐπιτρέπει τὴ δηµοσίευση παροµοίων πραγµάτων!). Μὰ εἶναι δυνατὸν καὶ αὐτὸς ὁ ἀπὸ Τραπεζοῦντος Χρύσανθος (1913- 1941) νὰ ἦταν µασόνος; Ναί, γράφουν (πολλὲς φορὲς) οἱ τέκτονες, καὶ µάλιστα - καθὼς λένε - «εἶχε γεννηθεῖ [καὶ αὐτός!] τέκτων»!

Ἰδοὺ τί ἀκριβῶς διαβάζουµε σὲ τεκτονικὰ ἔντυπα: «Ο ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ», εἶναι ὁ τίτλος τοῦ σχετικοῦ δηµοσιεύµατος, στὸ ὁποῖο διαβάζουµε ἔκπληκτοι: «Στὸ τέλος τοῦ 1921 ἐµυήθη καὶ στὸν Τεκτονισµό. Ἐνωρίτερα, τὸ 1919, εἶχε συνδεθεῖ στενὰ µὲ τὸν Ἐθνικὸ Σύµβουλο τῶν Πατριαρχείων στὴν Πόλη, καὶ κατόπιν Ὑπουργὸ ἐπὶ Βενιζέλου, Ἀλέξανδρο Παπά… Ὁ Παπὰς ἦταν Τέκτων (…). Τοῦ πρότεινε νὰ γίνει δεκτὸς σὲ Τεκτονικὴ Στοά…

Σ’ αὐτὸ βρέθηκαν σύµφωνοι καὶ ἄλλοι Ἕλληνες ἀδελφοὶ καὶ ἔτσι ἔγινε δεκτὸς ὁ Χρύσανθος µαζὶ µ’ ἕνα ἀκόµη ἀγλάϊσµα τοῦ Οἰκουµενικοῦ Θρόνου ποὺ ζήτησε νὰ γίνει Τέκτων, τὸν Μητροπολίτην Σάµου Εἰρηναῖον[!]. Καὶ οἱ δύο Μητροπολῖται µυήθηκαν ταυτόχρονα, σὲ πανηγυρικὴ συνεδρία τῆς Στοᾶς «Renaissance» (…). Ἀπὸ τοὺς τότε παρόντες στὴν µύησί των ὑπάρχουν ἀκόµη ἐν ζωῇ στὴν Ἀθήνα ὁ ἀδελφὸς Γεώργιος Κικριλής, τῆς Σεπτῆς Στοᾶς «Βυζάντιον» καὶ ὁ γράφων [µασόνος Ἀλέξανδρος Ἰ. Ζερβουδάκης].

Ὁ Σεβάσµιος τῆς Σεπτῆς Στοᾶς «Renaissance», κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τῆς ἐπιβλητικῆς παρουσίας τῶν δύο ἱεραρχῶν, τοὺς ἐζήτησε νὰ ἀναπτύξουν πῶς ἀντιλαµβάνονται τὸ Θεό, ∆ηµιουργό, ∆ύναµη τοῦ Σύµπαντος. Τὴν ὑπέροχη ἀπάντηση ἔδωκεν ὁ ἀδελφὸς [µασόνος!] Χρύσανθος. Μίλησε ἐπὶ µισὴ ὥρα καὶ γοήτευσε ὅλους µὲ τὴ σύγκριση ποὺ ἔκαµε ἀνάµεσα σὲ ὅσα ἄκουσε κατὰ τὴ µύηση καὶ τὴν δική του θεολογικὴ κατάρτιση [!], τὶς πεποιθήσεις του καὶ τὴν ἰδεολογία, ἡ ὁποία κανόνιζε τὶς πράξεις του. Ἐδήλωσεν ὅτι, ὕστερα ἀπὸ ὅσα λέγονται ἐναντίον τοῦ Τεκτονισµοῦ, δὲν περίµενε ὅτι θὰ εὕρισκε αὐτὰ ποὺ ἄκουσε κατὰ τὴ µύηση, νὰ εἶναι τόσο πολὺ σύµφωνα [!] µὲ τὶς δικές του θρησκευτικὲς πεποιθήσεις…

 Καὶ τὸ ἀπίστευτο αὐτὸ µασονικὸ δηµοσίευµα γιὰ τὸν ἀείµνηστο Χρύσανθο καταλήγει ὡς ἑξῆς: «…Γιὰ µένα, ὁ ὁποῖος παρακολούθησα ὁλόκληρη τὴ µύηση καὶ γιὰ κάθε ἕνα τέκτονα ποὺ θὰ διαβάσει τὴν ἱστορία του, ἕνα µόνο συµπέρασµα βγαίνει, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος (γιατί µ’ αὐτὸ τὸν τίτλο θὰ µείνει στὴν ἱστορία) Χρύσανθος, ὁ ἁγνὸς καὶ ὑπέροχος χριστιανός, δὲν ἐµυήθηκε ἐκεῖνο τὸ βράδυ τοῦ 1921 στὸν Τεκτονισµό, ἀλλὰ εἶχε γεννηθεῖ τέκτων…» («Τεκτονικὸν ∆ελτίον» ἔτους 1965, τεῦχος 61, σελ. 80-81 καὶ ἀλλοῦ, πολλὲς φορές).

Σχόλιο δικό µας; Οὐδέν. - Συλλογιστεῖτε ἐσεῖς…

Δ΄

Τὰ ονόματα τῶν ὡς μασόνων ἀναφερομένων κατὰ καιροὺς κληρικῶν ἀπὸ τοὺς τέκτονες εἰς τὰ διάφορα ἔντυπά τους, εἶναι, συνήθως, ἀπὸ τὰ βαρύτερα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνα τέτοιο ὄνομα εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ἐθνομάρτυρα (καὶ σημερινοῦ Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας) Χρυσόστομου Σμύρνης¹.

Τὸ θέμα αὐτὸ ἔχει συζητηθεῖ ἄλλοτε πολὺ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο»- κι ὄχι μόνο. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας τὸν ἔχει ὡς Ἅγιο στοὺς κόλπους της δὲν μᾶς πέφτει ἕτερος λόγος. Κατὰ τὴν τελικὴ κρίση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὁ παντογνώστης καὶ παντεπόπτης Τριαδικὸς Θεὸς θὰ ἔχει τὸν ὕστατο, ἐγκυρότατα ἀλάνθαστον λόγο, καλύπτων ὅλους ἐμᾶς μὲ τὸ – ἐν δικαιοσύνῃ! – ἀπέραντο ἔλεός Του.  

Ὀλίγαι πληροφορίαι διὰ τὴν ἁγιοκατάταξιν τοῦ ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης

Χάριν τῆς ἱστορίας καὶ μόνο, θὰ θέλαμε τώρα ἐδῶ νὰ δώσουμε λίγες πληροφορίες γιὰ τὴν πορεία ἁγιοκατατάξεως τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ἀπ’ ὅσα ξέρουμε. Τὴν κίνηση γιὰ τὴν ἁγιοκατάταξη ὤθησαν μερικοὶ ἐκλεκτοὶ συμπατριῶτες μας, ἀπόγονοι τῶν προσφύγων τῆς πολύπαθης Σμύρνης μας. Ἕνας λοιπὸν δραστήριος χριστιανὸς τῶν Ἀθηνῶν ἄκουσε τότε ἀπὸ τὸν ράδ. Σταθμὸ τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας τὴν ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ν. Σμύρνης, διὰ τῆς ὁποίας ἐκαλοῦντο οἱ ἔχοντες ὅποια στοιχεῖα περὶ τῆς ζωῆς καὶ τῆς (ἐθνωφελοῦς) δράσεως τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης νὰ τὰ καταθέσουν στὰ γραφεῖα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ν. Σμύρνης, προκειμένου νὰ προχωρήσει ἡ ἁγιοκατάταξη.

Ὁ χριστιανὸς ἔτσι ἐκεῖνος ὑπακούοντας, μὲ φρόνημα ἐκκλησιαστικό, στὴν προτροπὴ τοῦ τότε Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης, συγκέντρωσε ὅλα τὰ σχετικὰ στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ μασόνοι ἰσχυρίζοντο ὅτι ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος ἱεράρχης ἦταν μασόνος καὶ μὲ αὐτὰ συνέθεσε τρεῖς ὅμοιους φακέλους.

∆ιὰ τοῦ συνεργάτου του, μακαρίτη τώρα, Κωνσταντίνου Κατσιάπη ἔστειλε τοὺς φακέλους αὐτούς, ἕνα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἄλλον στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Ν. Σμύρνης καὶ τὸν τρίτο ἔστειλε στὸν ἀείμνηστον Αὐγουστῖνο Καντιώτη, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀπὸ τοὺς θερμοτέρους κληρικούς μας, ποὺ ἐπιθυμοῦσαν τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ ἡρωικοῦ ἐθνομάρτυρα. Ὅταν ὅμως ὁ Καντιώτης ἐδιάβασε ὅσα ἰσχυρίζοντο οἱ μασόνοι περὶ τῆς μασονικῆς εἰσδοχῆς τοῦ Χρυσοστόμου, ἄλλαξε γνώμη. Τὸ πρᾶγμα κοιμήθηκε γιὰ λίγα χρόνια.

Ὥσπου ἀργότερα, διὰ συντόνων ἐνεργειῶν παντὸς ἐνδιαφερομένου, τὸ ζήτημα αὐτὸ ἐπανῆλθε καὶ ἡ ἁγιοκατάταξη ἔγινε. Ἔτσι ἔχει τὸ πρᾶγμα. Ἐγνώριζαν δηλαδὴ οἱ ἁγιοκατατάξαντες τὸν Χρυσόστομο τί περιεῖχε ὁ τριπλὸς ἐκεῖνος φάκελος. Τὰ ἀξιολόγησαν, συνεκτίμησαν τὴν ὅλη κατάσταση, κυρίως τὸ ἐκχυθὲν αἷμα τοῦ Χρυσοστόμου (κατὰ τὸ ἔτος 1922) χάριν τοῦ ποιμνίου του καὶ προχώρησαν εἰς τὸ ἔργον τους.

Σήμερα, ὁ ἐθνομάρτυρας Χρυσόστομος Σμύρνης τιμᾶται ὡς ἕνας ἐκ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Αἱ πνευματικαὶ ἀσχολίαι τοῦ ἀρχιδιακόνου Σμύρνης Βασιλείου Παπαδοπούλου, τοῦ μετέπειτα Μητροπολίτου Φλωρίνης!

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας, μαζὶ μὲ τὴν δικαιολογημένη χαρὰ τῶν Σμυρναίων ἐπικρατοῦσε ἐκεῖ καὶ μεγάλη ἀκαταστασία, στρατιωτικὴ καὶ πνευματική. Τί, δηλαδή;

-Πέραν τῶν ἀπαραιτήτων 12.000 ἀνδρῶν τῆς φρουρᾶς Σμύρνης

ὑπῆρχαν στὴν πόλη καὶ 3.000 κοπανατζῆδες, εὑρισκόμενοι ἀδικαιολογήτως μακρὰν τῶν σκληρῶν μαχῶν τοῦ Μετώπου².

-Ἐπίσης σὲ μερικὰ φιλόξενα τῆς Σμύρνης σαλόνια, ἀλλὰ κι ἀλλοῦ, οἱ πνευματιστές (μέντιουμ κ.λπ.) ὀργάνωναν, στὸ ἡμίφως, πνευματιστικὲς συνεδρίες (ἦταν τότε τῆς μόδας αὐτά), κατὰ τὶς ὁποῖες ἐκαλοῦντο ἐκ τοῦ ὑπερπέραν «τὰ πνεύματα», νὰ δώσουν, ἐρωτώμενα ἀπὸ τὸ μέντιουμ, τὶς «προφητεῖες» τους γιὰ τὸν πόλεμο!

Καὶ τί ἔλεγαν τὰ πονηρὰ αὐτὰ πνεύματα;

∆ιετύπωναν ψευδεῖς καὶ καταστροφικὲς «προφητεῖες», ὅτι ὁ Στρατός μας ὄχι μόνο θὰ νικοῦσε στὰ μέτωπα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀλλὰ καὶ ὅτι θὰ κατελάμβανε καὶ αὐτὴν τὴν Κωνσταντινούπολη³!

Τὰ θλιβερὰ ἀποτελέσματα τοῦ πολέμου ἐκείνου εἶναι γνωστά...

Ἔ, λοιπόν, μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πνευματιστικὸ κλῖμα κινούμενος καὶ ὁ ἀρχιδιάκονος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Παπαδόπουλος, συνέγραψε ἕνα βιβλίο, πνευματιστικῆς κατευθύνσεως! Τὸ βιβλίο δὲ ἐκεῖνο τὸ ἀφιέρωσε στὸν Μητροπολίτη του, Χρυσόστομο Σμύρνης, κυκλοφορήθηκε μάλιστα καὶ μὲ ἐπίσημη σφραγῖδα τῆς Μητροπόλεως!

Ἰδοὺ ἀκριβῶς τί διαβάζουμε εἰς τὸ ἐξώφυλλο καὶ τὰ παράφυλλα αὐτοῦ τοῦ βιβλίου: «Βασιλείου Παπαδοπούλου, Ἀρχιδιακόνου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σμύρνης, ΨΥΧΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ. Μελέτη πρώτη ΕΙ∆ΩΛΑ ΖΩΝΤΩΝ –Γνῶθι Σαὐτόν. Ἐν Σμύρνῃ, 1921.  Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ἁγίῳ Σμύρνης κυρίῳ κυρίῳ Χρυσοστόμῳ Ἀνατίθεται. Πᾶν ἀντίτυπον δέον νὰ φέρη τὴν ὑπογραφὴν τοῦ συγγραφέως καὶ τὴν σφραγίδα τῆς Ἀρχιδιακονίας…»!

Τὸ βιβλίον ἐκεῖνον πέφτει εἰς χεῖρας ∆ανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτου. ∆ριμύτατα σχόλια κατ’ αὐτοῦ…

Τὸ πνευματιστικῆς τάξεως αὐτὸ βιβλίο τοῦ  ἀρχιδιακόνου τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, τοῦ Βασιλείου Παπαδοπούλου ἔρχεται εἰς χεῖρας ∆ανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτου, συγγράψαντος ἐν συνεχείᾳ βιβλιάριον ἐκ σελίδων 24, διὰ τοῦ ὁποίου ἀντικρούει τὶς πνευματιστικὲς διδασκαλίες αὐτοῦ, διὰ λόγων πνευματικῶν, καὶ ψέγει ἰσχυρῶς τὸν συγγραφέα του.

Ὁ πλήρης τίτλος τοῦ βιβλιαρίου ἐκείνου ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ, ἤτοι Ἀναίρεσις τῶν «ΨΥΧΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ» Βασιλείου Παπαδοπούλου Ἀρχιδιακόνου Σμύρνης, ὑπὸ ∆ανιὴλ Μοναχοῦ Ἁγιορείτου. Τύποις Ν. Χριστομάνου–Μοσέζη–Ἀναγνώστου, Θεσσαλονίκη ὁδὸς Φράγκων 20, 1922. (Ἔγραφον ἐν Κατουνακίοις τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω ἐκ τοῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν ἐν Ἄθῳ Ἁγίων Πατέρων τῇ 20 Ἰανουαρίου 1922. ∆ανιὴλ Μοναχός, Ἁγιογράφος-Λαυριώτης)».

 Μασόνος καὶ Μητροπολίτης μαζί!;

Ποιὰ λοιπὸν ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐξέλιξη τοῦ Βασιλείου Παπαδοπούλου, τοῦ ἄλλοτε ἀρχιδιακόνου τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης; Μὰ ἔγινε ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης!... Ἀλλὰ καὶ μασόνος ὁμοῦ ἦταν, ὅπως ἐπισημότατα δηλώνουν οἱ Τέκτονες! Νὰ τὸ δοῦμε μαζί, ἔτσι ὅπως τὸ διαβάζουμε σὲ τεκτονικὸ ἔντυπο:

Παπαδόπουλος Βασίλειος, Μητροπολίτης Φλωρίνης- Ἐορδαίας-Πρεσπῶν…

Τὸ 1914, βρέθηκε στὴ Σμύρνη ὡς Ἀρχιδιάκονος κοντὰ στὸν Ἀδελφὸ [μασόνο] Χρυσόστομο Καλαφάτη () Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Σμύρνης ἔρχεται ὡς πρόσφυγας στὴν Ἀθήνα καὶ διέμενε στὴν ὁδὸ Ἀπόλλωνος, ὡς ἀναφέρει ὁ πίναξ τῆς Στοᾶς «Μέλης».

Τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, μὲ ἐντολὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας [μασόνου κι αὐτοῦ!] Πατριάρχου, τότε, Μεταξάκη τὸν διόρισε διάδοχον τοῦ Χρυσοστόμου(…). Τοῦ δόθηκε ὁ τίτλος Τοποτηρητὴς Ἐπίσκοπος Σμύρνης, μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεται γραμμένος στὰ ἀρχεῖα τῆς Σεβασμίας Στοᾶς «Μέλης» τῆς Σμύρνης μαζὶ μὲ ἄλλα μεγάλα ὀνόματα λογίων καὶ ἐπιστημόνων τῆς Σμύρνης οἱ ὁποῖοι βρέθηκαν πρόσφυγες στὴν Ἀθήνα (…).

[Πολὺ ἀργότερα] βρίσκεται στὴ Φλώρινα ὡς Φλωρίνης, Ἀλμωπίας, Ἐορδαίας, Ἔξαρχος τῆς Ἄνω Μακεδονίας…

(Αὐτὰ διαλαμβάνονται στὸ «Τεκτ. ∆ελτίον» ἔτους 1993, τεῦχος 42-43, σελ 9-11). Στὸν μητροπολιτικὸ θρόνο Φλωρίνης τὸν διαδέχθηκε ὁ μακαριστὸς Αὐγουστῖνος Καντιώτης.

 Τὰ ὀνόματα τῶν ὡς μασόνων ἀναφερομένων ἀπὸ τοὺς μασόνους κληρικῶν μας εἶναι πολλά…

Θὰ ἀναφέρουμε μερικά, χωρὶς λεπτομέρειες, ἔτσι ὅπως τὰ βρίσκουμε εἰς τὰ διάφορα κατὰ καιροὺς τεκτονικὰ ἔντυπα, ἀρνούμενοι, βεβαιότατα, νὰ τὰ πιστέψουμε:

- Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ ὁ Γ ́ (1834-1912), τεκτονικὸ δελτίο Πυθαγόρας, 1969, τ. 86, σελ. 181.

- Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος, ὁ λεγόμενος Παγκώστας (1764-1833), Πυθαγόρας 1969, τ. 86, σελ. 181.

- Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Βενέδικτος (1892-1980), μετὰ φωτογραφίας αὐτοῦ ὡς ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν μέσῳ τῶν μασόνων τῆς Στοᾶς «Ἀδελφοποίησις» τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ ἀναφορὰ δι’ αὐτὸν ἔχει ὡς ἑξῆς: «Παπαδόπουλος Βενέδικτος, Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἐγεννήθη ἐν Προύσσῃ τῷ 1892 καὶ κατοικεῖ ἐν Ἀθήναις (Ἐρεχθέως 18). Ἐμυήθη εἰς τὸν Α ́ Συμβολικὸν Βαθμὸν τὴν 11 Μαρτίου 1930, εἰς Β ́ τὴν 27 Μαΐου 1930 καὶ εἰς Γ ́ τὴν 27 Μαΐου 1930» (Πηγή: «Σεπτὴ Στοὰ «Ἀδελφοποίησις» ὑπ’ ἀρ. 65, ΕΠΕΤΗΡΙΣ τεκτονικοῦ ἔτους 1930-1931, Ἀθῆναι 1931, σελίδες 40, 41, 49 – καὶ ἀλλοῦ πολλὲς φορές).

-Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ∆ωρόθεος (1888-1957), Τεκτονικὸν ∆ελτίον 1967, τεῦχος 71, σελ. 62.

- Πρώην Αὐστρίας Χρυσόστομος Τσίτερ (1903-1995), τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας, 1997, τεῦχος 58, σελ. 49, 175.

- Ἐπίσκοπος Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου ∆ιονύσιοςΚαστρινογιαννάκης (1882-1896) (τῆς Στοᾶς «Μίνως»), (φερόμενος ὡς ὁ μυήσας τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο!), Πυθαγόρας, 1986, τ. 16, σελ. 222 καὶ 180 χρόνια του Ἑλληνικοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ 1811-1991, σελ 134.

-∆ωρόθεος Νικηταΐδης ἀρχιμανδρίτης (τῆς Στοᾶς «Ἀθηνᾶ»), τεκτονικὸ περιοδικὸ Ἀθηνᾶ, τεῦχος 2, 1882, σελ. 28 καὶ Πυθαγόρας 1986, τ. 16, σελ. 222.

- Ὁ Κεφαλληνίας ∆όριζας (1893-1901), ὁ Καστορίας Ἰωακεὶμ Λεπτίδης (1911-1931), ὁ Παροναξίας Χερουβὶμ (1890-1952), τέκτονες, ποὺ «μὲ πάθος ἤσκησαν τὸν τεκτονισμόν»,  Τεκτονικὸν ∆ελτίον, ἔτους 1970, τ. Μαρτίου-Ἀπριλίου, σ. 134.

- Ὁ Σάμου Εἰρηναῖος (1878-1963), Τεκτονικὸν ∆ελτίον, 1967, τ. 74, σελ. 194.

- «Ὁ ἀδελφὸς πάτερ Μέανδρος», Πυθαγόρας, 1929, τ. 10, σελ. 398.

- Ἐπίσκοπος Θηβῶν Ἱερώνυμος Βλαχάκης (1901-1909), Πυθαγόρας, 1924, τ. 10, σελ. 717.

- Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος ∆αμασκηνὸς(1891-1949), Πυθαγόρας, 1994, τ. 48-49, σελ. 202.

- Ἐπίσκοπος Γρεβενῶν Αἰμιλιανὸς (1877-1911), «κατὰ παράδοσιν τέκτων», Πυθαγόρας, 1984, τ. 7, σελ. 133.

- Νικάνωρ Κανελλόπουλος (1886-1939), ἀρχιμανδρίτης -Αἴγυπτος. Ὑπῆρξε συνιδρυτὴς καὶ «Σεβάσμιος» τῆς ἐκεῖ λειτουργούσης Στοᾶς «Σιών»… (Πηγή: Τεκτονικὸν ∆ελτίον, ἔτους 1967, τεῦχος 73, σελ. 142-159 καὶ μὲ πολλὲς φωτογραφίες!). Ἄξιον προσοχῆς εἶναι ὅτι ὁ τέκτων αὐτὸς κληρικός, μαζὶ μὲ τὸν χριστιανικό του σταυρὸ φοροῦσε -ταυτοχρόνως - «τὸ περιλαίμιον τοῦ Σεβασμίου [προέδρου] τῆς Σεπτῆς Στοᾶς «Σιών», ὡς καὶ τὰ λοιπὰ τεκτονικά του διάσημα»!Φρίκη…

 Κάτι ἀκόμη, «φρέσκο» καὶ ἀπίστευτον! -Ἦταν μασόνος καὶ ὁ μητροπολίτης τοῦ Οἰκ. μας Πατριαρχείου, Μητρ. Γέρων Ἐφέσου Χρυσόστομος (Κωνσταντινίδης);

Ἔτσι ἐπισημότατα ἀνακοινώνουν οἱ τέκτονες εἰς τὸ περιοδικό τους.

Νὰ τὸ πιστέψουμε καὶ τοῦτο ἢ ὄχι; ∆ιότι ἐπιπροσθέτως τὸ σεβαστὸ ἐκεῖνο πρόσωπο εἶχε, ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ὑψηλότατες θέσεις εἰς τὴν πορεία τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας!

Ἂς δοῦμε τί ἀκριβῶς ἀποκαλύπτουν οἱ Τέκτονες (στὸν «Πυθαγόρα», ἔτους 2012, τεῦχος 102, σελ. 245):

«Χρυσόστομος (Αἰμίλιος) Κωνσταντινίδης (Ἀντεπιστέλλον μέλος). Γεννήθηκε τὸ 1921 στὸ Σκουτάρι Κωνσταντινουπόλεως. Σπούδασε στὴν θεολογικὴ σχολὴ Χάλκης, διδάκτορας τῶν πανεπιστημίων Ρώμης καὶ Στρασβούργου. Καθηγητὴς τῆς θεολογικῆς σχολῆς Χάλκης τὴν περίοδο 1951-1971. Τὸ 1961 τιτουλάριος ἐπίσκοπος Μύρων. Τὸ 1991 Μητροπολίτης Γέρων Ἐφέσου. Πρόεδρος τῶν ∆ιασκέψεων Ρόδου καὶ Σαμπεζὺ Γενεύης. Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Καθηγητὴς Θεολογικῶν Σχολῶν. ∆ιδάκτωρ Πανεπιστημίου. Μέλος τῆς ∆ιεθνοῦς Ἀκαδημίας Θρησκευτικῶν Ἐπιστημῶν…

Καὶ - ὤ, Ὕψιστε! -, συνεχίζουν οἱ Τέκτονες γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο:

-Μέλος τῆς Στοᾶς Ἁρμονία. Μέλος τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου βαθμοῦ διὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπεβίωσε τὸ 2006».

Ἡμέτερο –τοῦ ἐρευνητῆ– σχόλιο;

- Οὐδέν.

Ὅλα τὰ σχόλια εἶναι γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες μας, ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχοὺς καὶ εἰς πάντα ὀρθόδοξον λαϊκόν, συμπεριλαμβανομένων, βεβαιότατα, καὶ τῶν συμπαθέστατων νεωκόρων μας...

Ἀρκετὰ λοιπὸν μὲ τὰ ὀνόματα τῶν φερομένων ὡς μασόνων, ἀπὸ τοὺς τέκτονες, κληρικῶν μας. ∆ὲν βρίσκουμε ἄκρη.

 Αἱ ἐπ’ αὐτῶν ἐνστάσεις τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν μας, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν…

Ὅταν διαβάζουν αὐτὰ τὰ πράγματα (τὰ ὀνόματα) οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δὲν πιστεύουν στὰ μάτια τους. Καὶ κάνουν πολὺ καλά, κατ’ ἀρχήν. Καὶ ἔχουν τὸ δίκιο τους. ∆ιατυπώνουν ἔτσι ἐνστάσεις, ἡ κυριότερη ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι, ὅτι,

-Ψέματα λένε οἱ μασόνοι!

…∆ιότι μόνο πεθαμένων ὀνόματα ἀναφέρουν καὶ ὄχι ζώντων, γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν καὶ νὰ διαψεύσουν, ἐνδεχομένως.

Ἔτσι λέγουν οἱ περισσότεροι -καλῆς πίστεως- εὐλαβεῖς χριστιανοί μας. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ μερικοὶ ἄλλοι, ποὺ θέλουν νὰ «κουκουλώσουν» τὰ πράγματα. Νὰ τὰ σκεπάσουν, γιὰ νὰ μὴ «σκανδαλίζεται» -δῆθεν- «τὸ ποίμνιο τῶν προβάτων»!

(Στὸ ἑπόμενο, τί ἀπαντοῦν ἐπ’ αὐτοῦ οἱ τέκτονες)

Σημειώσεις:

1. Τεκτ. Περιοδικὸ «Πυθαγόρας», ἔτος 1997, τεῦχος 58/59, σελ. 88-92.

2. Στὸ βιβλίο, Ἡ Δίκη τῶν Ἕξ - Τὰ ἐστενογραφημένα πρακτικά, σελ. 309, Ἀθῆναι, ἔκδ. Πρωίας, 1931.

3. Πνευματιστοῦ Κύρκα Δημάρατου «Προρρήσεις τῆς Χαραυγῆς τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ περὶ τοῦ Μέλλοντος τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἀνθρωπότητος», δημοσιευθεῖσαι τὸ 1921-’22, σελ 12, 33. Ἐπίσης, Θεοδοσίου Ἁγιοπαυλίτου, «Ὁ Πνευματισμός, τὸ Βδέλυγμα τῆς Ἐρημώσεως (ἀχρονολόγητο, στὴν Ἀθήνα) ὅπου ἐκεῖ ἀναφέρεται ὅτι: «Διὰ τὴν Μικρασιατικὴν συμφορὰν ὑπαίτιος ὑπῆρξεν ἡ πνευματιστικὴ ἐργασία τῆς οἰκογενείας Δημάρατου. Ὁ ἱδρυτὴς τῆς Κινήσεως αὐτῆς Κύρκας Δημάρατος ἐψεύδετο ἀσυστόλως, μεταδίδων ψευδεῖς προφητείας...».

4. Τεκτ. Περ. Πυθαγόρας,1997, τεῦχος 58, σελ. 49.

Ε΄

Ὅταν κατὰ καιροὺς ἔρχονται στὸ φῶς τῆς δηµοσιότητος πληροφορίες (µὲ ὀνόµατα), ὅτι κληρικοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας - καθ’ ὅσον µᾶς ἐνδιαφέρει - ὑπῆρξαν (ἢ καὶ εἶναι τώρα) µασόνοι, µερικοὶ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ ἀδυνατοῦν νὰ τὸ πιστέψουν καὶ ἀρνοῦνται νὰ τὸ δεχθοῦν. Καὶ πῶς, ἀλήθεια, νὰ τὸ πιστέψουν! Ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι νὰ εἶναι µασόνοι! Ἀντὶ ὅµως νὰ στραφοῦν πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ νὰ ζητήσουν, υἱικῶς καὶ ἐπιµόνως νὰ ἐνεργήσει Ἐκείνη, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποκαλυφθεῖ κάθε φορά ἡ ἀλήθεια¹ , λαµβάνουν στὸ στόµα τους δύο εὔκολες φράσεις καὶ λένε: -Μόνο πεθαµένων ὀνόµατα ἀναφέρουν οἱ µασόνοι καὶ ὄχι ζώντων, γιὰ νὰ µποροῦν νὰ µιλήσουν, ἢ καί: -Ψέµατα λένε οἱ µασόνοι² ! Ἔτσι λοιπὸν ἡ «στρουθοκάµηλος» χώνει βαθιὰ στὴν ἄµµο τὴν κεφαλή της καί, µὲ τὸν τρόπο αὐτόν, νοµίζει πὼς θὰ γλιτώσει ἀπὸ τὰ δόντια τῆς τίγρεως! Κούνια ποὺ µᾶς κούναγε… Πῶς ἔχουν λοιπὸν τὰ πράγµατα; Ἰδοὺ πῶς ἔχουν, κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ἐρευνητῆ.

Γιατί δὲν ἀναφέρουν οἱ τέκτονες ὀνόµατα ζώντων τεκτόνων καὶ µάλιστα κληρικῶν;

Οἱ ἀπαντήσεις τῆς µασονίας εἶναι ἐπ’ αὐτοῦ τρεῖς.

Ἡ πρώτη ἀφορᾶ εἰς τοὺς τεκτονικοὺς ὅρκους, οἱ ὁποῖοι εἶναι δεσµευτικοὶ γιὰ τὰ µέλη τῆς τεκτονικῆς ὀργανώσεως καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν µποροῦν νὰ ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα ζώντων ἀδελφῶν τους εἰς τοὺς «βεβήλους». Ἡ πίεση ἔτσι αὐτὴ εἶναι σχετικῶς ἀτελέσφορη.

Ἡ δεύτερη ἀπάντηση τῶν τεκτόνων ἔχει διατυπωθεῖ, εἶναι ὅµως ἄγρια κι ἐντελῶς ἀπαράδεκτη. Τὴν παραθέτουµε, παρακαλώντας τοὺς ἀναγνῶστες νὰ µὴ «θυµώσουν» κι ἐξοργιστοῦν, δεδοµένου ὅτι ἡ ἀνοχὴ κι ἡ συγγνώµη εἶναι ἀρετὲς κατ’ ἐξοχὴν χριστιανικές. Γράφουν, λοιπὸν ἐπ’ αὐτοῦ οἱ µασόνοι: «(…) ∆ὲν νοµίζοµεν ὅτι ἐπιτρέπεται εἰς ἡµᾶς νὰ ἱκανοποιήσωµεν τὴν περιέργειαν καὶ δώσωµεν τὰ ὀνόµατα ἐπιλέκτων µελῶν τῆς κοινωνίας βορὰν εἰς τὰς ἀγρίας διαθέσεις ὑπανθρώπων…» (Πηγή: «Τεκτονικὸν ∆ελτίον, ἔτος 1970, σελ. 344).

Ἰδοὺ τώρα καὶ ἡ λογικότερη τεκτονικὴ ἀπάντηση: «(…) ∆ὲν ἀναφέρουµε ὀνόµατα Τεκτόνων ἐν ἐνεργείᾳ, γιατί δὲν θέλουµε νὰ σκανδαλίσουµε τὴν παραπλανηµένη ἀπὸ τὴ συκοφαντία µερίδα τῆς κοινῆς γνώµης. Λυπούµεθα διὰ τὴν κατάσταση στὴ χώρα µας, γιὰ τὴν ὁποία ἡ ἔγκυρη γαλλικὴ ἐφηµερίδα «Μὸντ» ἔχει γράψει (7 ∆εκεµβρίου 1972) ὅτι ζεῖ «δυὸ αἰῶνες πίσω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη [ἡ Ἑλλάδα] σχετικὰ µὲ τὴν ἀντιµετώπιση τοῦ Τεκτονισµοῦ (…) Σκεφτεῖτε [συνεχίζεται στὸ τεκτ. κείµενο] τοὺς ἀναφερθέντες ὡς Τέκτονες Πατριάρχες οἱ Ἀντιτέκτονες ἔσπευσαν νὰ τοὺς χαρακτηρίσουν Ἰοῦδες. Καὶ φανταστεῖτε τί θὰ συνέβαινε, ἂν τοὺς εἴχαµε ἀναφέρει ἐν ζωῇ…

Ἐν συνέχειᾳ οἱ Τέκτονες µᾶς ἀποκαλύπτουν: …Τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόµου [Παπαδοπούλου] δοκίµασε ἕνας ζηλωτὴς [«φανατικὸς» χριστιανὸς] νὰ τοῦ ψαλιδίσει τὰ γένια, γιὰ τὸ ζήτηµα τῆς προσαρµογῆς τοῦ ἡµερολογίου στὴν ἀστρονοµικὴ πραγµατικότητα. Φαντάζεται κανεὶς τί θὰ γινόταν, ἂν ἐγίνετο γνωστὸ πὼς ἦταν καί… Τέκτων! Θὰ εἶχε πέσει θῦµα µίας εὐάριθµης ἀλλὰ καλὰ ὀργανωµένης ζηλωτείας…»! (Πηγή: τεκτ. περ. «Πυθαγόρας», ἔτους 1981, τεῦχος 22, σελ. 332)

Ἡµέτερο σχόλιο: Νὰ µὴ ζητοῦµε λοιπὸν ἀπὸ τοὺς Τέκτονες οὐδεµία ἀπάντηση γιὰ ὀνόµατα, ἀλλὰ νὰ ἀπευθυνόµαστε πρὸς τὴν ἑκάστοτε ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας µας, νὰ ἐξιχνιάσει Ἐκείνη καὶ νὰ ἐνεργεῖ τὰ καθ’ ἑαυτὴν γιὰ ὅσους ἐκ τῶν κληρικῶν µας ἀναφέρονται - τουλάχιστον οἱ ἐν ζωῇ - ὡς µέλη Τεκτονικῶν Στοῶν, παντὸς Τεκτονικοῦ Τύπου καὶ Σώµατος. Οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις εἶναι τὸ κανονικότερο καὶ δικαιότερο µέσον. Πρὸς κάθε πλευρά. Γιὰ κάθε πλάνη κι αἵρεση ποὺ κατατρώγει τὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µας, ΕΝΤΟΣ τῶν Πυλῶν. Ποὺ κατασπαράσσονται, ναί, ποιµένες καὶ πρόβατα, τώρα πιὰ ΕΝΤΟΣ τῶν Πυλῶν µας, ἐπαναλαµβάνουµε µὲ ἔµφαση, κατασπαράσσονται ποιµένες καὶ πρόβατα, ὡς δὲν θὰ ἔπρεπε. ∆ὲν µποροῦµε βέβαια νὰ τὰ γράψουµε ὅλα!

Ἐπιτυχίαι τῶν Τεκτόνων εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸν χῶρον διὰ τῶν Ἱπποτικῶν Ταγµάτων…

Θραύση κάνουν κατὰ καιροὺς οἱ µασόνοι διὰ τῆς προσελκύσεως κληρικῶν σὲ Τάγµατα, τῶν ὁποίων ἀγνοοῦν τὴ φύση καὶ τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα τῶν µελῶν, οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς µας, ἐνδεχοµένως. Αὐτὸ γίνεται διότι τὰ Τάγµατα αὐτὰ ἔχουν τίτλους κι ἀξιώµατα µὲ θρησκευτική, χριστιανικὴ χροιά³ . Μὴ γνωρίζοντας λοιπὸν οἱ περισσότεροι κληρικοί µας περὶ τίνος ἀκριβῶς πρόκειται, εἰσέρχονται εἰς αὐτὰ τὰ Σώµατα, πρὸς µεγάλην χαρὰ τῶν τεκτόνων, οἱ ὁποῖοι δηµοσιεύουν ἐν συνεχείᾳ εἰς τὰ ἐσωτερικὰ ἔντυπα τῶν Ταγµάτων αὐτῶν ὀνόµατα καὶ φωτογραφίες! Εἶναι δὲ τόσο βέβαιοι οἱ τέκτονες ὅτι θὰ ἔχουν πάντοτε εἰς τὰ Ἱπποτικὰ Τάγµατα ἱκανὸ ἀριθµὸ κληρικῶν µας, ποὺ ἔχουν εἰσάγει στοὺς ἐπίσηµους κανονισµοὺς τῶν Σωµάτων αὐτῶν καὶ σχετικὰ ἄρθρα, διὰ τῶν ὁποίων ὁρίζεται τί ἀκριβῶς νὰ φοροῦν οἱ κληρικοί µας κατὰ τὶς διάφορες τελετουργίες τῶν Ταγµάτων αὐτῶν! Ἀπίστευτα πράγµατα. Καὶ χειρότερα πάσης περιγραφῆς.

∆ιαβάζουµε σὲ ἐπισηµότατο τεκτονικὸ κείµενο τὰ ἀκόλουθα γιὰ τὶς «Ἐνδύσεις» αὐτὲς τῶν κληρικῶν. Ὁ τίτλος τοῦ σχετικοῦ κεφαλαίου εἶναι: «Περιβολή, ∆ιακριτικὰ καὶ κοσµήµατα, ὅπλα καὶ λοιπὰ ∆ιάσηµα (…) - Οἱ φέροντες ράσον καὶ ἄµφιον κληρικοὶ κατέχοντες βαθµὸν Ἀξιωµατικοῦ [τοῦ Τεκτονικοῦ Τάγµατος τοῦ Ναοῦ] δύνανται ἀντὶ πίλου νὰ φέρουν καλυµµαύχι, ἐνῷ οἱ φέροντες φαιλόνιον δύνανται νὰ φοροῦν µίτραν…». «Ὁ Ἐλεονόµος καὶ ὁ Εὐχέτης [ἱπποτικὰ ἀξιώµατα] δὲν φέρουν ξίφος καὶ ζώνην, ἂν πρόκειται περὶ κληρικοῦ, ὁ χιτὼν δύναται νὰ ἀντικατασταθῆ διὰ τρίβωνος καὶ ἀντὶ τοῦ στιχαρίου δύναται νὰ φέρεται καλυµµάχιον. Ὅταν ὁ Περιφερειακὸς Ἀρχιερεὺς [ἐδῶ πρόκειται περὶ ἱπποτικοῦ ἀξιώµατος καὶ ὄχι -ἀπαραιτήτως- περὶ Ἀρχιερέως τῆς Ἐκκλησίας µας] φέρει φαιλόνιον δύναται νὰ φορᾶ µίτραν καὶ νὰ κρατᾶ πατριαρχικὴν ράβδον [ὡς εἴδους στραταρχικῆς ράβδου. Ἐδῶ µὲ πεντάσταυρη κορυφή] …».

Τί νὰ πεῖς. Τί µπορεῖ καθένας νὰ πεῖ µὲ ὅλα ἐτοῦτα καὶ ἄλλα, βεβαίως, ποὺ ἀκολουθοῦν στὶς περιπτώσεις αὐτές! (πηγή: «Μέγα Σκήνωµα τῆς Ἑλλάδος, Συνταγµατικοὶ Κανόνες τῶν Ἡνωµένων Στρατιωτικῶν καὶ Τεκτονικῶν Ταγµάτων τοῦ Ναοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύµων, τῆς Παλαιστίνης, τῆς Κύπρου, τῆς Ρόδου, τῆς Κρήτης καὶ τῆς Μάλτας. ∆ιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰ διοικητήρια καὶ Κοινόβιά του εἰς τὴν Ἀλλοδαπήν. 1999. Ἐκδίδεται ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Σκηνώµατος τῆς Ἑλλάδος. Ἐν Ἀθήναις Ἔτος Κυρίου 1999, Ἔτος Τάγµατος 881», σελίδες 66, 75, 76 καὶ 80 ἀντιστοίχως).

Τὸ προαναφερθὲν σύνθετον Τεκτονικὸν Τάγµα ἔχει προβλέψει τὰ πάντα διὰ τὴν εἰσδοχήν, ὄχι µόνον κληρικῶν, ἀλλὰ παντὸς ἐπιπέδου ὑψηλῶν προσώπων - µελλοντικῶς… ∆ιαβάζουµε σχετικῶς: «…Εἰς περίπτωσιν καθ’ ἥν ὁ Μέγας Μάγιστρος [ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Τάγµατος] εἶναι ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς ∆ηµοκρατίας, τότε καὶ µόνον δύναται νὰ διορίσει Ἀντικαταστάτην Μέγαν Μάγιστρον, ὁ ὁποῖος ἐν ἀπουσίᾳ του ἔχει ὅλα τὰ προνόµια καὶ τὸ προβάδισµα αὐτοῦ καὶ ἀντικαθιστᾶ αὐτὸν πλήρως…» (ὅπ. π., σελ. 9). Ἡµέτερο σχόλιο; -Οὐδέν.

Ὅταν οἱ χριστιανοὶ ἐρευνηταὶ ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα…

 Ὅταν τώρα συµπέσει καὶ χριστιανοὶ ἐρευνητὲς ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα κληρικῶν, φεροµένων παρ’ οἱουδήποτε ὡς µέλη Ἱπποτικῶν Ταγµάτων, τότε, οἱ µὲν σεµνότεροι καὶ ταπεινότεροι ἐξ αὐτῶν ὁµολογοῦν τὴν ἄγνοιά τους καὶ ἀποχωροῦν, οἱ δὲ ἐπιµένοντες ὅτι τὰ τάγµατα αὐτὰ ∆ΕΝ εἶναι µασονικὰ ἢ µασονικῆς κατευθύνσεως, διαψεύδονται. ∆ιαψεύδονται ἀπὸ ποίους καὶ πῶς; Μὰ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἐπισήµους «Συνταγµατικοὺς Κανόνες» αὐτῶν τῶν Ταγµάτων, στοὺς ὁποίους (κανόνες) ρητῶς ἀναφέρεται ὅτι γιὰ νὰ γίνει κάποιος Ἱππότης-µέλος πρέπει νὰ εἶναι ∆ιδάσκαλος Τέκτων! Ἰδοὺ ἡ ἀκριβὴς διατύπωση: «Προσόντα ὑποψηφίων. ∆εδοµένων τῶν στενῶν καὶ µακρῶν σχέσεων µεταξὺ τῶν Ταγµάτων τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισµοῦ οἱ ὑποψήφιοι πρὸς ἐγκατάστασιν ἱππόται τῶν Ταγµάτων δέον ἀπαραιτήτως ὅπως εἶναι ∆ιδάσκαλοι Τέκτονες καὶ Τέκτονες τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος καὶ Ταµειακῶς ἐντάξει [ἐνεργοὶ Τέκτονες] µέλη Στοῶν καθὼς καὶ Περιστηλίων [ἀνωτέρων βαθµῶν] Τεκτόνων τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος [τεκτονικὸς Τύπος] τῆς Ἐθνικῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ὑπάτου µεγάλου Περιστηλίου τῆς Ἑλλάδος ἀντιστοίχως ἢ ἄλλων, ὑπ’ αὐτῶν ἀνεγνωρισµένων ἀντιστοίχων µεγάλων Τεκτονικῶν Σωµάτων…» (πηγή: ὅπ. π., σελ. 36)4 .

Ἄλλα Ἱπποτικὰ Τάγµατα φέροντα ὡς προστάτας των, ἀνωτάτους κληρικούς µας…

Καὶ στὰ Τάγµατα αὐτὰ ποὺ ἔχουν µάλιστα σεβαστοὺς τίτλους, προσελκύονται κατὰ καιροὺς πολλοὶ κληρικοί µας, ὀνόµατα τρανταχτὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας. Τὰ διάφορα αὐτὰ Ἱπποτικὰ Τάγµατα - µὲ τὰ ὀνόµατα µεγάλων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας µας!- ἄλλα µὲν ἀσχολοῦνται µὲ τὴ φιλανθρωπία - ὅπως γράφουν - ἄλλα δὲ µὲ τὴν προώθηση τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἐµφαντικῶς δηλώνουν. Τὸ σπουδαιότερο - καὶ ἀπαράδεκτο, βεβαιότατα - εἶναι ὅτι «προστάτες» αὐτῶν τὴν Ταγµάτων φέρονται νὰ εἶναι, κατὰ καιρούς, ἀνώτατοι κληρικοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας, ποζάροντας κατὰ περίσταση µπροστὰ στὸν φωτογραφικὸ φακὸ µὲ ἐµφανεῖς τὶς «κορδέλες» τῶν τιµητικῶν διακρίσεων ποὺ ἀπὸ τὰ Τάγµατα αὐτὰ ἔχουν λάβει. Χάριν τῆς - σχετικῆς - ἱστορίας κι ἐπειδὴ τὸ Τάγµα περὶ τοῦ ὁποίου εὐθὺς ἀµέσως θὰ κάνουµε λόγο (τὸ Τάγµα τοῦ Ἁγίου ∆ιονύσου Ζακύνθου) πιθανότατα νὰ µὴ ὑπάρχει πλέον ἐν ἐνεργείᾳ, νὰ εἶναι νεκρὸ ἢ ἐν ὕπνῳ, γιὰ τοῦτο καὶ θὰ παρουσιάσουµε τώρα ἕνα χαρακτηριστικὸ κανονιστικὸ κείµενό του, ἡλικίας µισοῦ ἤδη αἰώνα.

 Ἰδοὺ αὐτό: «[Ἄρθρο] 1, ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ∆ΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ.. Ἡ Α. Β. Υ. [Αὐτοῦ Βασιλικὴ Ὑψηλότης] ὁ Πρίγκηψ Πέ- τρος τῆς Ἑλλάδος εἶναι ὁ Μέγας Προστάτης τοῦ Τάγµατος. Αἱ Αὐτῶν Ἁγιώταται Μακαριότητες, Χριστόφορος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, Θεοδόσιος ὁ ΣΤ΄, Πατριάρχης Ἀντιοχείας, καὶ Βενέδικτος Β´, Πατριάρχης Ἱεροσολύµων, εἶναι Τιτουλάριοι Μεγάλοι Μάγιστροι τοῦ Τάγµατος, ἢ Α. Σ. [Αὐτοῦ Σεβασµιότης] ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου εἶναι, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς Του, ὑπέρτατος Πνευµατικὸς Ἡγέτης τοῦ Τάγµατος. Τὸ Τάγµα διοικεῖται ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Μαγίστρου βοηθουµένου ὑπὸ τοῦ Ὑπάτου Συµβουλίου, συµφώνως πρὸς τὸ ∆ίκαιον τῆς Ἱππωσύνης καὶ τὴν ἱπποτικὴν παράδοσιν, ὑπὸ τῶν ὁποίων διέπονται τὰ παρόµοια Τάγµατα…» (πηγή: «ΥΠΟΜΝΗΜΑ. Ἀρχαὶ καὶ Κανονισµοὶ Ἀφορῶντες εἰς τὴν Ἀνακήρυξιν καὶ τὴν Περικόσµησιν ἱππότου τοῦ κυριάρχου Ἑλληνικοῦ Τάγµατος τοῦ Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου», σελ. 5, Ἀθῆναι 1964).

Κάτι περισσότερον διὰ τὸ Τάγµα τοῦ Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου…

 Ἄξιον προσοχῆς καὶ πολλῆς περιεργείας εἶναι, ὅτι γιὰ τὸ Τάγµα αὐτό, τὸ φερόµενο ὡς Τάγµα τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου, ἡ ἴδια ἡ ἡγεσία του στὰ ἴδια αὐτῆς ἔντυπα ἀναφέρει, µεταξὺ πολλῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς. Ὅτι:

- «Τὸ Τάγµα τοῦτο [εἶναι] ἕν ἐκ τῶν παλαιοτέρων ζώντων Ταγµάτων, ὀρθόδοξος ἀδελφὸς τοῦ Τάγµατος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Ἱερουσαλήµ, ἄλλως τῆς Μάλτας» (γνωστῶν γιὰ τὰ “ἔργα” τους Ταγµάτων).

- «Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ Τάγµατα σταυροφόρων ποὺ ἔζησαν στοὺς αἰῶνες» (τοὺς γνωρίζουµε δὰ τοὺς “Σταυροφόρους” αὐτούς).

- Ὅτι «µαζὶ µὲ τὸ Τάγµα ἀνεβίωσε στὶς ΗΠΑ καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ∆ιεθνοῦς Ἀµερικανικοῦ Ἰνστιτούτου [;] τῆς Οὐά- σιγκτον τὸ ἱστορικὸ ἑλληνικὸ παράσηµο τοῦ Τάγµατος Ἁγίου ∆ιονυσίου τοῦ Ζακύνθου, καὶ ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Τάγµατος καθορίσθη µὲ ἀπόφασι τοῦ Κογκρέσσου (…) Μὲ ἀρχηγὸ τὸν εὐγενικὸν Μύστην τῆς τέχνης τοῦ Ἀπόλλωνος…».

- Ὅτι εἶχε ἐκπροσώπους σὲ εἴκοσι χῶρες (ξένους ἐκπροσώπους, ὄχι Ἕλληνες) ὡς «Ὕπατο Συµβούλιο» αὐτοῦ διεθνῶς.

- Ὅτι µετὰ τὴν ἀναβίωσή του (τὸ Τάγµα αὐτὸ) ὡς φιλανθρω- πικὸ Σῶµα βοηθείας πρὸς τὴ Ζάκυνθο, κατὰ τὸ ἔτος 1953 (µὲ τοὺς τότε σεισµοὺς ἐκεῖ), στὶς πολλὲς παροχές του πρὸς τὴ νῆσο περιλαµβάνεται (ρητῶς ἀναφερόµενο) καὶ «βοήθηµα ἀπόρων ἀδελφῶν Τεκτονικῆς Στοᾶς» (Πηγές µας εἶναι τὰ ἑξῆς ἔντυπα τοῦΤάγµατος αὐτοῦ: Ἡ Ζάκυνθος καὶ ἡ Ἱστορία τοῦ Τάγµατος τῶν Ἱπποτῶν Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου, Ζάκυνθος 1960 . THE SOVEREIGN GREEK ORDER OF ST. DENNIS OF ZANTE, 1964, Activities 1963 . THE SOVEREIGN GREEK ORDER OF ST. DENNIS OF ZANTE, 1965, Activities 1964 . Κυρίαρχον Ἑλληνικὸν Τάγµα Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου / Ἱστορικὸν Σηµείωµα καὶ Μερικὸς Κατάλογος Ἱπποτῶν Μελῶν (Μετάφρασις ἐκ τοῦ Ἀγγλικοῦ ὑπὸ Ν. ∆. Αἰγινήτου, KCDZ, Ἀθῆναι 1965 . Ἑλληνικὸν Τάγµα Ἱπποτῶν Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου, 1973, Events of 1972, The American Society of the Greek Order of St. Dennis of Zante . Ἑλλ. Τ. Ἱππ. Ἁγ. ∆ιον. Ζακύνθου, Ἡ Ἱστορία καὶ ἡ δρᾶσις του (ἀχρονολόγητο).

 Αὐτὰ τὰ ὀλίγα γιὰ τὸ Τάγµα Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου καὶ νοµίζουµε πὼς ἀρκοῦν (∆ὲν γνωρίζουµε ἂν τὸ Τάγµα αὐτὸ εἶναι ἐνεργό).

Ὀλίγα διὰ τὸ Τάγµα Ἱπποτῶν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου…

Γιὰ τὸ Τάγµα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, καὶ ἐκ τοῦ πρώτου ἐνηµερωτικοῦ του ∆ελτίου (1975) ἐκ σελίδων 30, ἀντλοῦµε ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες. Πρόκειται περὶ ∆ιεθνοῦς Οἰκουµενιστικοῦ Τάγµατος ἱδρυθέντος στὶς 29 Μαΐου 1953 στὴν Ἑλβετία, «κατεγράφη δὲ ἐπισήµως εἰς τὴν Ζυρίχην τὸ 1958».

Ἰδοὺ ὀλίγα ἀπὸ τὴν οἰκουµενιστικὴ “ταυτότητα” τοῦ Τάγµατος. Στοχεύει αὐτὸ τὸ Τάγµα καὶ εἶναι:

- Τὴν διαχριστιανικὴ προσέγγιση καὶ διαλλαγὴ

- Εἶναι «ὑπεράνω δογµάτων καὶ Θρησκειῶν».

- «Ὁ ὅρος ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ἀποβλέπει εἰς τὸν Οἰκουµενισµόν».

- «Ἐλπίζει ὅτι ὑπὸ τῶν µελλοντικῶν γενεῶν θέλει πραγµατοποιηθεῖ γνήσιος Χριστιανισµός».

- «Ἐπιθυµεῖ πρὸ πάντων νὰ δηµιουργήση πνευµατικὰς γεφύρας µεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν θρησκειῶν».

- «Κατανόησις µεταξὺ τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ δογµάτων πίστεως».

- «Σήµερον δὲν πρόκειται πλέον περὶ φιλονικίας ὡς πρὸς τὸ ποῖον δόγµα ἢ ποία θρησκεία εἶναι καλλιτέρα (…) Μόνο διὰ τῆς ἑνώσεως τῶν δυνάµεών των αἱ θρησκεῖαι…».

Καὶ κάτι ἀκόµη περὶ τοῦ Τάγµατος αὐτοῦ. Τί; Ὅτι τὸ Τάγµα τοῦτο ἦταν (ἢ καὶ εἶναι;) «Ὑπὸ τὴν Αἰγίδα τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος τοῦ Πάπα καὶ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς» (Πηγή: ORDO KONΣΤΑΝΤΙΝ MAGNI Ο.C.M., Ἐνηµερωτικὸν ∆ελτίον, ἔτος Α΄(1975), τεῦχος 1, σελ. 15). Στὸ ἴδιο ∆ελτίο τοῦ Τάγµατος µετρήσαµε τοὺς ἀναφεροµένους εἰς αὐτὸ ὡς µέλη του κληρικούς: ἐννέα ἐπίσκοποι καὶ ἀρχιµανδρίτες τῆς εὐρύτερης ἑλληνόφωνης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας! Ἰδοὺ καὶ τὸ τελευταῖο, ὅπως παρατίθεται ὑπὸ διακεκριµένου µέλους τοῦ Τάγµατος, ∆ελτίο 48/49, 1985-86, σελ. 9: «…∆ία, Βράχµα, Θεὲ τοῦ Ζαρατούστρα, Θεὲ τοῦ Μωυσέως, Θεὲ τοῦ Κοµφουκίου, Θεὲ τοῦ Σωκράτη, Θεὲ τοῦ Μάρκου Αὐρήλιου, Θεὲ τῶν Χριστιανῶν, Θεέ µου. Εἶσαι παντοῦ Ἕνας καὶ ὁ ἴδιος»! Τέτοια…

Ἡµέτερον σχόλιον καὶ ἀναγκαία ἐπισήµανσις…

 Ὁ χαράσσων αὐτὲς ἐδῶ τὶς γραµµές, ὡς χριστιανὸς ἐρευνητὴς δὲν θὰ ἤθελε νὰ πιστέψει, δὲν πιστεύει, ὅτι τὰ ὑψηλὰ ἐκεῖνα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας µας ἐγνώριζαν κἄν, ὅτι ἀπὸ Πατριάρχες ποὺ ἦσαν τοὺς «ἔκαµαν» «Μάγιστρους», καὶ µάλιστα «Τιτουλάριους Μάγιστρους» ἑνὸς ἱπποτικοῦ Τάγµατος, περὶ τοῦ ὁποίου οὐδὲν ἐνδεχοµένως νὰ εἶχαν ἀκούσει! ∆ιότι γίνονται σ’ αὐτὸν τὸν κόσµο καὶ τέτοια πράγµατα. Ἀναφέρονται ἴσως κάποτε ΚΑΙ ψευδῶς ὀνόµατα! Ποιὸς λοιπὸν θὰ προστατεύσει τοὺς κατὰ καιροὺς ἐκκλησιαστικούς µας ἡγέτες καὶ τὸ συναφὲς κατ’ ἄνθρωπον κῦρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας ἀπὸ παρόµοιες ἀνεπίτρεπτες περιπλοκὲς καὶ «περικοσµήσεις»; Γιατί δὲν γίνονται, σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις καὶ στὸν καιρό τους, ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, νὰ ἀναζητεῖται µὲ ἐπιµονὴ ἡ ἀλήθεια; ∆ὲν εἶναι ἄδικο νὰ σέρνονται στὴν πνευµατικὴ καὶ τὴν πληροφορικὴ «Ἀγορὰ» στὸ - ∆ιαδίκτυο - πράγµατα καὶ φῆµες ποὺ µειώνουν τὸ κῦρος ἀξιοσέβαστων ὡς ἐκ τῆς θέσεώς των, προσώπων; (Ἐπισήµανση: Ἀναφερόµαστε εἰς τὰ ὡς µασονικά, λεγόµενα, παρὰ τῶν τεκτόνων συγκεκριµένα Ἱπποτικὰ Τάγµατα - ὀνοµαστὶ - στὴν ἀνωτέρω µὲ ἀριθµ. 3 ὑποσηµείωση καὶ παραποµπὴ στὴν πηγὴ τῆς σχετικῆς πληροφορίας).

∆ὲν βρίσκουµε πράγµατι ἄκρη µὲ ὅλ’ αὐτὰ ποὺ συµβαίνουν γύρω µας. ∆ιότι οἱ δυνάµεις τοῦ ἀδιαφανοῦς Παρασκηνίου µᾶς ἔχουν ἤδη πιάσει - ἀπὸ χρόνου µακροῦ - εἰς ὕπνον βαρούχειον. Καὶ ὅταν ὁ ἀείµνηστος Νικόλαος Ψαρουδάκης (καὶ ἄλλοι) πρὶν ἀπὸ χρόνια ἀφύπνιζαν µὲ τὰ σχετικὰ δηµοσιεύµατά τους τὸ χριστιανικὸ κοινό, µερικοὶ λαϊκοὶ καὶ καλόγηροι ἔτειναν τότε εὐήκοον οὖς, κάποιοι ἄλλοι ὅµως ἐκ τῶν τότε ποιµένων µας πιθανὸν νὰ ἦσαν «βαρήκοοι». Συνέπεια τῆς τότε βαρηκοΐας µας ἴσως νὰ εἶναι τὸ ν’ ἀκούσουν προσεχῶς περισσότεροι ἀκόµα, ἀξιότατοι - κατὰ τὰ ἄλλα - ποιµένες µας, ὅτι ξαφνικὰ «ἔγιναν» κι αὐτοὶ «καγκελλάριοι» καὶ «κοντόσταυλοι», τὸ πολὺ «Τιτουλάριοι Μάγιστροι» Σωµάτων καὶ Ταγµάτων ἀλλότριων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας…

 Ἀτιµωρητί, βεβαιότατα, διότι ποιὸς νὰ ἐλέγξει ποιόν, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι, οἱ µὴ ἐµπλεκόµενοι σχετικῶς, οἱ ἀθῷοι, «ἐφησυχάζουν» ὡς ἰχθύες ἄφωνοι, πλὴν ἐλαχίστων, µετρουµένων εἰς τὰ δάκτυλα τῆς µιᾶς, ἄντε τὸ πολὺ τῶν δύο χειρῶν ἐκ τῶν ἀξίων ποιµένων µας!

(Εἰς τὸ ἑπόµενο, οἱ διὰ τῆς ἀσκήσεως τῆς φιλανθρωπίας ἐπιτυχίες ἢ - «ἐπιτυχίες»; - τῆς µασονίας εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο µας).

Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Σηµειώσεις:

1. Πρῶτα τακτοποιοῦμε, «σαρώνουμε», τὸν δικό μας οἶκο καὶ κατόπιν βλέπουμε τοὺς διπλανοὺς …

2. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ποὺ οἱ ἡμέτεροι (ἐκκλησιαστικοὶ) διαψεύδουν τοὺς Τέκτονες, ἔχουν προσκομίσει (δημοσιεύσει) ἐκεῖνοι στοιχεῖα πειστικά, διὰ τῶν ὁποίων διαψεύδονται οἱ ἡμέτεροι. Μία τέτοια περίπτωση ἦταν τὰ περὶ τῆς μασονικῆς – ἢ ὄχι – μύησης τοῦ ἄλλοτε βασιλιᾶ τῆς Ἑλλάδος Γεωργίου τοῦ Β΄. Κατὰ τὴν διελκυστίνδα ἐκείνη, οἱ τέκτονες δικαιώθηκαν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Σὲ ἄλλες ὅμως περιπτώσεις ποὺ οἱ μα- σόνοι συχνὰ διατυμπανίζουν τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα ἄλλων σεβαστῶν προσώπων τῆς Χώρας μας, δὲν μποροῦν, ΔΕΝ ἔχουν νὰ προσκομίσουν συγκεκριμένα στοιχεῖα, πλὴν τῆς σχετικῆς Παραδόσεώς των, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται, ἀλλὰ δὲν γίνονται πιστευτοί. ΚΑΙ αὐτὸ εἶναι, ἐπίσης, ἀληθινό. Μόνο τὰ “χαρτιὰ” ἢ οἱ μαρτυρίες ἀξιόπιστων προσώπων μπορεῖ νὰ εἶναι σοβαρῶς πειστικὰ στοιχεῖα. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι στὸν ἀέρα.

3. Τὰ Τάγματα αὐτὰ εἶναι τὰ «Ἡνωμένα Στρατιωτικὰ καὶ Τεκτονικὰ Τάγματα τοῦ Ναοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Παλαιστίνης, τῆς Κύπρου, τῆς Ρόδου, τῆς Κρήτης καὶ τῆς Μάλτας», ἔτσι ὅπως ἀναφέρονται στοὺς «Συνταγματικοὺς Κανόνες» αὐτῶν τῶν Ταγμάτων, τοὺς ἐκδοθέντες «ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Σκηνώματος τῆς Ἑλλάδος, ἐν Ἀθήναις, ἔτος Κυρίου 1999, ἔτος Τάγματος 881».

4.Τὰ Τάγματα γιὰ τὴν εἰσδοχὴ στὰ ὁποῖα ζητεῖται ἀπὸ τοὺς ὑποψηφίους νὰ εἶναι «Διδάσκαλοι Τέκτονες» (μασόνοι Γ΄ βαθμοῦ) ρητῶς ἀναφέρονται ὅπως παραπάνω, ὑποσημείωση 3.