του Μιχάλη Ζηνιέρη, Φαρμακοποιού
Ο προγεννητικός έλεγχος είναι μια σχετικά νέα επινόηση της Ιατρικής Επιστήμης και Ιδιαίτερα του κλάδου της Μαιευτικής Γυναικολογίας πού άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά στη δεκαετία του 70. Με τον προγεννητικό έλεγχο ελέγχεται άμεσα ή υγεία του εμβρύου. Οι πρώτες ασθένειες, για τις οποίες άρχισε να γίνεται ο προγεννητικός έλεγχος συστηματικά, ήταν το σύνδρομο Ντάουν και η μεσογειακή αναιμία. Αργότερα το εύρος των προγεννητικών εξετάσεων πήρε μεγάλες διαστάσεις, και περιλαμβάνει ελέγχους για ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα Ο, ΗΙΥ (Ιός του ΑΙDS), σύφιλη, ερυθρά, τοξόπλασμα, μεγαλοκυτταροϊό, πού πιθανόν, κατά τους επαΐοντες, μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα διάπλασης του εμβρύου. Στον πέμπτο μήνα πρέπει να διασφαλιστεί ότι το παιδί πού θα γεννηθεί, θα είναι υγιές, δηλαδή άρτιο ανατομικά και λειτουργικά. Για τον λόγο αυτό συνιστάται οπωσδήποτε, μεταξύ της 20ής και 23ης εβδομάδας (δεύτερο τρίμηνο εγκυμοσύνης) υπερηχογράφημα. Με αυτό εξετάζεται εσωτερικά και εξωτερικά η ανατομία του εμβρύου, καθώς και οι ανατομικοί δείκτες, πού μπορούν να προβλέψουν χρωμοσωμιακές ανωμαλίες και γενετικά σύνδρομα. Οι πληροφορίες, πού δίνονται από το λεπτομερές αυτό υπερηχογράφημα, αφορούν το κεντρικό νευρικό σύστημα, το καρδιαγγειακό, το γαστρεντερικό, το ουροποιητικό και γεννητικό, το μυοσκελετικό και την ανατομία του προσώπου του εμβρύου. Στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, κατά την 28η εβδομάδα, με υπερηχογραφική εξέταση Ντόπλερ επιβεβαιώνεται η σωστή ανάπτυξη του εμβρύου στην καρδιακή λειτουργία, στην κινητικότητα του εμβρύου, στίς αναπνευστικές κινήσεις και τον μυϊκό τόνο.
Ένας σημαντικός αριθμός γιατρών, κυρίως γυναικολόγων, πού ασχολούνται επαγγελματικά με θέματα ανθρώπινης αναπαραγωγής, προβάλλουν τον προγεννητικό έλεγχο, σαν το σημαντικότερο μέσο πού διαθέτει η επιστήμη για τη γέννηση ενός υγιούς παιδιού. Προβάλλουν επίσης τα «επιτεύγματα τους» στον τομέα του προγεννητικού έλεγχου. Κομπάζουν ότι τώρα το έμβρυο δεν είναι πια ένα αφηρημένο όν, πού περιβάλλεται από αμνιακό υγρό, και ο γιατρός με τη βοήθεια της σύγχρονης βιοτεχνολογίας μπορεί να εξετάσει το έμβρυο όπως ο νεογνολόγος το νεογνό.
Οι γενετικές εξετάσεις είναι ήδη κοινή πραγματικότητα. Σχεδόν όλες οι έγκυες στην Κύπρο κάνουν προγεννητικές εξετάσεις. Για πολλούς μελλοντικούς γονείς οι ταχέως αυξανόμενες γενετικές εξετάσεις, οι οποίες διαπιστώνουν ανωμαλίες στο έμβρυο, δημιουργούν προβλήματα, τα όποια δεν λύνονται τόσο εύκολα. Αντίθετα ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας με ερωτήσεις, πού ραγίζουν, όχι μόνο τα πορτοφόλια, αλλά και τις ψυχές. Τί θα γίνει αν τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι δυσάρεστα και αμφίβολα; θα πρέπει να γίνει έκτρωση, ή το παιδί θα πρέπει να έλθει στον κόσμο με την ελπίδα ότι η σκληρή ασθένεια θα μπορέσει να ελεγχθεί ή να θεραπευτεί πιθανώς;
Πέρα από τα έντονα προσωπικά διλήμματα, ανακύπτουν ευρύτερα οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα. Δεν είναι άραγε ένδειξη ευγονικής (απόκτησης πολλών υγιών και καλών απογόνων) όλες αυτές οι επιλεκτικές διαδικασίες, όλες αυτές οι προσπάθειες διαμόρφωσης ανθρώπων σύμφωνα με τις ειδικές γενετικές προκαταλήψεις;
Στις πλείστες των περιπτώσεων δυσάρεστων και αμφίβολων αποτελεσμάτων των προγεννητικών εξετάσεων ή πλάστιγγα γέρνει υπέρ της έκτρωσης, αν και αποσιωπάται η λέξη ή προτιμάται ο ευφημισμός διακοπή της εγκυμοσύνης, με όλες τις συνέπειες στη μελλοντική ζωή της γυναίκας. Και αν ακόμη η έγκυος βρει το ψυχικό σθένος να κρατήσει το παιδί, ο υπόλοιπος χρόνος μέχρι τον τοκετό θα είναι γεμάτος από άγχος, αγωνία και αβεβαιότητα.
Ο προγεννητικός έλεγχος γίνεται κυρίως για σκοπούς ευγονικής, οπόταν αναζητούνται και εντοπίζονται έμβρυα «εκτός προδιαγραφών». Τα έμβρυα, πού δεν εκπληρώνουν τα «κριτήρια καταλληλότητας», αποβάλλονται, αφού πρώτα θανατωθούν με ενδοκαρδιακή ένεση.
Η θέση της Εκκλησίας μας έναντι του προγεννητικού ελέγχου είναι σαφής. Αν ο προγεννητικός έλεγχος αποβλέπει στη διάγνωση κάποιας πάθησης του εμβρύου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με τους ίδιους ορούς ιατρικής δεοντολογίας, με τους οποίους εφαρμόζεται μία θεραπευτική αγωγή σ' ένα άνθρωπο μετά τη γέννηση του, ανεξαρτήτως ηλικίας, ή στην προετοιμασία ιατρικής υποδομής για ορθό τρόπο τοκετού και άμεση παροχή κατάλληλης παιδιατρικής περίθαλψης, τότε η Εκκλησία είναι απόλυτα σύμφωνη με τον έλεγχο αυτό.
Ο προγεννητικός όμως έλεγχος, ο όποιος αποβλέπει στην ευγονική, απορρίπτεται από την Εκκλησία μας, χωρίς συζήτηση, δεδομένου ότι η ζωή του εμβρύου αρχίζει «εξ άκρας συλλήψεως» και δεν έχει σημασία αν το έμβρυο βρίσκεται στο στάδιο του ενός κυττάρου ή στο στάδο μερικών δεκάδων κυττάρων.
Οι προγεννητικές εξετάσεις είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αναξιόπιστες, με αποτέλεσμα να χάνονται δια της έκτρωσης, απόλυτα υγιή παιδιά, θύματα των ψευδώς θετικών τεστ, των αμφίβολων αποτελεσμάτων των εξετάσεων και των λανθασμένων αξιολογήσεων των υπερηχογραφικών και αιματολογικών τεστ. Αυτό αποδεικνύεται από τον μεγάλο αριθμό γεννήσεων απόλυτα υγιών παιδιών από μητέρες πού αγνόησαν τα αμφίβολα και δυσάρεστα αποτελέσματα των προγεννητικών εξετάσεων. Οι γυναίκες αυτές γλύτωσαν από τη λαιμητόμο του προγεννητικού έλεγχου, υιοθετώντας σαν μοναδική επιλογή τους, τη θυμοσοφία του λάου μας «ό,τι θέλει ο Θεός».
Με αυτά πού αναφέρονται πιο πάνω, λογικά μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι πολύ μεγάλος αριθμός εγκύων προβαίνει σε έκτρωση απόλυτα υγιών παιδιών, δεχόμενος τα δυσάρεστα ή αμφίβολα αποτελέσματα των προγεννητικών εξετάσεων.
Έκτος από το σύνδρομο Ντάουν, καμία άλλη πνευματική στέρηση δεν μπορεί να εντοπιστεί. Η κύρια μέθοδος προγεννητικού έλεγχου για το σύνδρομο Ντάουν, η αμνιοκέντηση εμπεριέχει τον κίνδυνο αποβολής και ελλοχεύουν επίσης σοβαροί κίνδυνοι βλαπτικής επίδρασης, τόσο στο μωρό, όσο και τη μητέρα.
Η ευγονική έκτρωση, πού είναι η φυσική κατάληξη του προγεννητικού ελέγχου, δεν κατόρθωσε να απαλλάξει την κοινωνία από τη γέννηση παιδιών με ειδικές ανάγκες και νοητική υστέρηση. Φαίνεται ότι ο μόνος τρόπος, πού είναι αποτελεσματικός για τους θιασώτες της ευγονικής, είναι η μεταγεννητική ευθανασία, πού είχε εφαρμοστεί από τους Ναζί πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αφορούσε Γερμανούς πολίτες κάθε ηλικίας, πού έπασχαν από ανίατες ασθένειες, περιλαμβανομένης και της νοητικής υστέρησης, ή μετά από δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού να επιστρέψουμε στη φιλοσοφία του Καιάδα (χάσμα του Ταϋγέτου, στο όποιο οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν τα καχεκτικά ή ανάπηρα βρέφη) χωρίς φτηνές δικαιολογίες.
από το περιοδικό από το περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ»
Έκδοση του Παγκύπριου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως «Οι φίλοι του Αγίου Όρους»,
τεύχος 89, Φθινόπωρο 2009
http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2231&Itemid=1
