κα. Σπυροπούλου: Είναι χαρά μου και τιμή μου μαζί. Σας ευχαριστώ πολύ για το θερμό χειροκρότημα, αν και νομίζω ότι είμαι πολύ λίγη. Θα ξεκινήσω με την πρώτη ευκαιρία όταν μου δώσει η κυρία Σκαρλάτου την άδεια με την πρώτη της ερώτηση.
κα. Σκαρλάτου: Κυρία Μαρία, έχετε έντεκα παιδιά, έντεκα εγκυμοσύνες, έντεκα γέννες. Πως βιώνετε τη γέννηση του κάθε παιδιού;
Σπ.: Κάθε παιδί έχει τη δική του εμπειρία στην εγκυμοσύνη, στη γέννα, αλλά πάντα μένει χαραγμένη η πρώτη γιατί οι εμπειρίες αυτές είναι πρωτόγνωρες. Όταν γεννήθηκε ο Ανδρέας μας και τον κράτησα πρώτη φορά στα χέρια μου, η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Ήθελα συνέχεια να κλαίω. Είχα στα χέρια μου ένα παιδάκι αρτιμελές, το οποίο ένιωθα ότι δεν έκανα, δε συνεισέφερα σε τίποτα, για να μου βγει ένα παιδάκι με χεράκια, ποδαράκια… Πραγματικά το θεώρησα ότι ήταν ένα δώρο Θεού. Ένιωσα ότι ήμουν συνδημιουργός στο έργο Του. Καταλαβαίνετε ότι η απόκτηση ενός τέκνου δεν είναι θέμα επιλογής αλλά είναι καθαρά θέμα δώρο Θεού. Πόσες οικογένειες θέλουνε και προσπαθούνε να κάνουνε παιδιά και βάζουν ένα πρόγραμμα: «Θα το κάνω του χρόνου… ‘Όταν τελειώσω τις σπουδές μου… Όταν τελειώσω το μεταπτυχιακό μου…».
Το παιδί δεν είναι τσουρέκι μου είχε πει κάποτε ένας Γέροντας, να το φουσκώσεις όποτε θέλεις και να το ψήσεις να το έχεις όποτε θέλεις. Για αυτό το λόγο είναι ένα δώρο Θεού, γιατί άμα θέλει θα στο στείλει. Πόσες είναι οι οιογένειες οι οποίες κλαίνε και οδύρονται που δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτό το δώρο Θεού. Εγώ προσωπικά, επειδή όταν παντρεύτηκα με το σύζυγό μου ήτανε σε μια εκπαιδευτική άδεια, το άγχος που είχα για να τελειώσει την άδεια αυτή γιατί έπρεπε να είναι εντός χρονικού ορίου 2 χρόνων, το άγχος αυτό πιστεύω με έκανε να έρθω πίσω στο να αποκτήσω το πρώτο μου παιδάκι. Ένιωσα και γω κάποτε αυτό το φόβο ότι θα μείνω άτεκνη. Φαίνεται αστείο, ακούγεται αστείο, μετά από έντεκα γέννες να λέω τέτοια πράγματα αλλά όπως και να το κάνεις η εμπειρία αυτή πέρασε –τη βίωσα. Έκανα έντεκα παιδάκια. Τα μισά μου χρόνια ήμουν εγκυμονούσα. Άλλο ένα χρόνο περίπου υπολογίστε τη λοχεία που ήτανε σταυρός για μένα το να κλειστώ μέσα με ένα μωρό να κλαίει. Συνήθως και άλλα κουτσούβελα να κλαίνε γιατί θέλουν να βγούν έξω να παίξουν. Αλλά αν έχεις πίστη (στο Θεό) και υπακοή σε ένα πνευματικό νομίζω ότι όλα μπορείς να τα ξεπεράσεις.
Η δυσκολία μιας εγκυμοσύνης είναι –όσες έχετε μείνει έγκυος, ή είστε πολύτεκνες– ξέρετε ότι όσο περναει ο καιρός κάθε εγκυμοσύνη είναι και πιο δύσκολη. Το σώμα κουράζεται. Όλα όμως πρέπει να είναι και θέμα υπακοής για να μη γκρινιάζουμε κιόλας. Όλο αυτό το άγχος της εγκυμοσύνης, η κούραση, έφευγε όταν πάταγα το πόδι μου στο μαιευτήριο. Μπορώ να σας πω ότι αδημονούσα να δω το καινούργιο μέλος τόσο πολύ που δε σκεφτόμουνα ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια επιπλοκή στη γέννα, ή να μου βγει ένα παιδάκι προβληματικό. Τη λαχτάρα αυτή βέβαια τη βίωναν και τα παιδάκια στο σπίτι που από νωρίς υπήρχε ένα αλισβερίσι στο ποιος θα πάρει το παιδάκι πρώτος, ποιος θα έχει τη χαρά να γευτεί στην αγκαλιά του το νεογέννητο. Όλα αυτά ήταν και είναι εμπειρίες πάντα διαφορετικές. Τα πρώτα μεγαλώνουν. Αντιμετωπίζουν διαφορετικά κάθε εγκυμοσύνη. Η αναγγελία κάποια στιγμή του τέταρτου παιδιού, θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν το ανέφερα στα παιδία, το δεύτερό μου παιδάκι, η Αργυρούλα, είχε πάρει ένα σφουγγαράκι και καθάριζε το τραπέζι. Τότε από την αμηχανία της και από τη χαρά της έχωσε το σφουγγαράκι στο στόμα και άρχιζε και το μάσαγε με μανία! Δεν ήξερε πως να μου εκφράσει τη χαρά της. Νομίζω ότι όλες αυτές οι χαρές δεν μπορούν να ξεχαστούν με τίποτα. Είναι χαραγμένες στο μυαλό μιας μάνας και ενός πατέρα που ενσυνείδητα κάνουν αυτό που κάνουν. Μια οικογένεια που ακόμα και εγώ γυρνώντας πίσω και τα βλέπω (σημ. εννοεί τα παιδιά) πολλές φορές στο πολυτεκνικό μας αυτοκίνητο, γυρνάω και λέω του συζύγου: «Εμείς τα κάναμε;».
Είναι ένας άθλος. Στο άκουσμα των έντεκα παιδιών τρομάζω πολλές φορές και εγώ! Αλλά όταν τα βιώνεις και τα μεγαλώνεις είναι τελείως διαφορετικό. Όμως όταν λες: «Έχεις έντεκα..», τρομάζω και γω πολλές φορές και απορώ πως το έκανα. Ελπίζω να ακολουθήσουν και τα παιδιά μου τα βήματα αυτά. Γιατί λέω, αν ακολουθήσουν και κάνουν και εκείνα 10-11 παιδιά φανταστείτε πόσα εγγόνια θα ᾿χω. Δε θα μπορώ να τα φιλοξενώ στο σπίτι μου!
Σκ.: Κυρία Μαρία, πως καταφέρνετε και βρίσκετε τις ισορροπίες στην οικογένεια; Να αναφέρουμε ότι είστε σύζυγος του Συνταγματάρχη Μηχανικού κου Παναγιώτη Σπυρόπουλου. Αν θέλει ας σηκωθεί να μοιραστεί τη χαρά μαζί… Καμαρώνει ο κ. Παναγιώτης. Λάμπει το πρόσωπό του. Το βλέπω εγώ από εδώ…
Σπ.: Για τις ισορροπίες… Παντρευτήκαμε με την ευχή του πνευματικού μας. Συνεχίσαμε να κάνουμε τα παιδιά μας με την ευχή του πνευματικού. Καταλαβαίνεται κάθε δυσκολία την εναποθέταμε επάνω του. Δεν είχαμε δεύτερη σκέψη αν πράττουμε σωστά, είτε μέσα στα παιδιά, είτε έξω από την οικογένεια… Λειτουργούσε σαν ένας καπετάνιος που αναλάμβανε το τιμόνι σε κάποια τρικυμία μας. Η ισορροπία μόνο έτσι μπορεί να διεκδικηθεί, να το πω; Αλλιώς είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τις επιθέσεις του περιβάλλοντος γύρω σου, είτε είναι στο σχολειό των παιδιών, είτε είναι συγγενείς, είτε είναι άτομα τα οποία έχουν κάνει την κίνηση πολλές φορές της έκτρωσης, και έρχονται και απολογούνται με τον τρόπο τους λίγο επιθετικά –άλλοτε με το γάντι– και σε φέρνουν πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Έτσι η παρουσία του πνευματικού μας ισορροπεί. Και να λυγίσουμε, μας ξανασηκώνει πάλι επάνω. Μας ενθαρρύνει, για να μπορέσουμε και εμείς να αντιμετωπίσουμε με τη σειρά μας τα προβλήματα που δεν είναι μόνο του γύρω περιβάλλοντος αλλά είναι και μέσα στο σπίτι. Το πως θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Τα παιδία κουβαλάνε πολλές φορές ανασφάλειες, προβλήματα, από το σχολείο. Είναι λιγάκι σκληρά τα παιδιά στην ηλικία αυτή. Γιατί κοινωνείς συχνά, γιατί νηστεύεις… Πολλές φορές τα παιδιά μπαίνουν στο περιθώριο γιατί ακολουθούν ένα δρόμο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, που ο δρόμος αυτός που έχουμε επιλέξει, κακά τα ψέματα, δεν είναι συνηθισμένος για τους περισσότερους. Και λογοκρίνονται και τα παιδιά. Πολλές φορές έρχονται από το σχολείο τεντωμένα. Τα καταπίνω τα νεύρα τους και νομίζω και κείνα πολλές φορές κατανοούν την υπομονή του γονέα.
Σκ.: Κυρία Μαρία, τι θα συμβουλεύατε ένα ζευγάρι που ξεκινά σήμερα να δημιουργεί οικογένεια;
Σπ.: Πρώτα, πρώτα να έχουν έναν κοινό οδηγό, τον οποίο είχα και εγώ τη χαρά, και στήριξα σε δύσκολες καταστάσεις την οικογένεια. Γιατί δεν είναι μόνο πως θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Είναι οι δυσκολίες στο χώρο εργασίας του συζύγου, που πρέπει να είσαι και ένας συμβουλάτορας, πρέπει να είσαι και μάνα στα παιδιά σου, πρέπει να είσαι και συ γυναίκα για να σταθείς στο γύρω περιβάλλον. Να σε δούνε περιποιημένη, να σε δούνε ότι δεν είσαι οπισθοδρομική. Γιατί έχουμε πάντα την τάση να απολογούμαστε εμείς οι πολύτεκνοι. Αυτό που θα τους έλεγα, να ξεκινήσουν τον κοινό βίο με ένα κοινό εξομολόγο, με ένα κοινό πετραχήλι, και πάνω εκεί να χτίσουν τη ζωή τους.
Σκ.: Και μια τελευταία ερώτηση, μια δύσκολη ερώτηση πριν σας αποχαιρετίσουμε. Τι θα είχατε να πείτε σε μια γυναίκα που σας λέει ότι πιέζεται πολύ και πρέπει να κάνει έκτρωση;
Σπ.: Αν οι εγκυμονούσες μπορούσαν να αντιληφθούν, να δουν, το έμβρυο μέσα στην κοιλιά τους να μεγαλώνει καθημερινά, νομίζω ότι δε θα έμπαιναν στον κόπο να δεχτούν αυτές τις πιέσεις. Θα έβλεπαν το μωρό τους να αναπτύσσεται και θα ήταν η συνέχειά τους. Θα το αγαπούσαν πριν ακόμα το πιάσουν στα χέρια τους. Γιατί αυτή τη στιγμή μπαίνουν στη διαδικασία της έκτρωσης γιατί δε το γνωρίζουν. Δεν το έχουν πονέσει, δεν το έχουν δει. Διότι έχουν κάνει και αυτοί ένα έργο το οποίο απόρησα και εγώ όταν έπιασα το πρώτο μου παιδάκι και λέω έχει χέρια! Έχει πόδια! Αν το νιώθανε και αυτές αυτό το πράγμα νομίζω ότι δε θα μπαίνανε σε αυτή τη διαδικασία. Βέβαια μεγάλο ρόλο παίζει και ο σύντροφος που είναι δίπλα. Στην περίπτωση βέβαια πάντα που είναι παντρεμένοι. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που υπάρχουν οι σχέσεις χωρίς την ευλογία του γάμου, οπότε εκεί τα προβλήματα μεγαλώνουν και πολλές φορές έρχονται σε αδιέξοδο οι κοπέλες γιατί έρχονται αντιμέτωπες και με τους γονείς αλλά και με το παλικάρι, με το σύντροφο, να το πω, με τον οποίο έκαναν αυτό το παιδάκι. Αν η μάνα είναι δυνατή θα ξεπεράσει και την απειλή του χωρισμού. Γιατί θεωρείται απειλή να χαλάσει μια σχέση. Αυτές οι μάνες οι οποίες θα κρατήσουν αυτά τα παιδιά νομίζω ότι είναι οι σύγχρονες ηρωΐδες.
Σκ.: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.
Σπ.: Εγώ ευχαριστώ.
Σκ.: Μας δώσατε μηνύματα ζωής.
Σπ.: Ελπίζω να μην πίκρανα κανέναν.
Σκ.: Όχι, όχι. Σας ευχαριστούμε πολύ, να χαίρεστε την οικογένεια.
Σπ.: Ευχαριστώ πολύ.
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω
