Την τρέχουσα εβδομάδα (σ.σ. αναφέρεται στην εβδομάδα που αναρτήθηκε το συγκεκριμένο άρθρο) εισερχόμαστε στο 42ο έτος από τότε που νομιμοποιήθηκαν οι εκτρώσεις στις Η.Π.Α. και αυτό με κάνει να ανασύρω από τη μνήμη μου την ημέρα που βίωσα προσωπικά από κοντά μια έκτρωση· την ημέρα που είδα από κοντά τα θύματα των εκτρώσεων.
Έχω γίνει μάρτυρας πολλών γεγονότων κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια σε αυτή τη μάχη υπέρ της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής σε πολλές Πολιτείες όπου αντιτάχθηκα στις πρακτικές σφαγής των παιδιών: διαδηλώσεις, κακομεταχείριση από την αστυνομία, άντρες που έσερναν γυναίκες σε Κλινικές Αμβλώσεων, ακόμα και σε κηδεία που μια γυναίκα σκοτώθηκε από νόμιμη έκτρωση.
Το όνομά της ήταν Καρολίνα Γκουτιέρεζ (Carolina Gutierrez) και η μόλυνση από την οποία προσβλήθηκε στην καθ΄ όλα νόμιμη μονάδα αμβλώσεων την οποία επισκέφθηκε ήταν τόσο δριμεία που χρειάστηκε να ακρωτηριάσουν κομμάτια από το σώμα της στην προσπάθειά τους να σώσουν τη ζωή της. Στο τέλος, η μόλυνση νίκησε και η Καρολίνα μαζί με το αγέννητο παιδί της έγιναν απλά ένα στατιστικό νούμερο στη μάχη κατά των αμβλώσεων.
Με την άδεια της οικογένειάς της, πήρα αυτές τις φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της παρευρέσεως μου στην κηδεία της γυναίκας:
Η κηδεία της συναισθηματικά ήταν πολύ φορτισμένη. Η ιστορία της είχε απασχολήσει τις ειδήσεις για πολλές μέρες, και γνωρίζοντας την αλήθεια για τις συνθήκες που επικρατούν στις κλινικές αμβλώσεων στη δική μου επαρχία, με έκανε να αισθάνομαι οργή, ειδικά υπό το φως της κατεξακολούθησην σιωπής των υπέρμαχων των αμβλώσεων όταν χάνονται γυναίκες.
Εντούτοις, τίποτα από όλα αυτά δε επέδρασε στη συνείδησή μου τόσο πολύ, όσο η εκ του σύνεγγυς θέα των ακρωτηριασμένων σωμάτων των αγέννητων βρεφών, που είναι τα άμεσα θύματα των νομίμων εκτρώσεων.
Ξέραμε ότι οι κλινικές αμβλώσεων ενδεχομένως πετούσαν τα βρέφη από άμβλωση στα σκουπίδια. Πως όμως θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε ποιες κλινικές ξεφορτώνονταν παρανόμως τα βρέφη αυτά; Δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να μάθουμε. Θα έπρεπε να γυρίσουμε τις διάφορες κλινικές και να ψάξουμε στους κάδους σκουπιδιών για να δούμε με τα μάτια μας τι γίνεται.
Επρόκειτο για ένα τρομακτικό καθήκον. Τελικά, όμως, η δουλειά μας απέδωσε καρπούς.
Ήταν Σάββατο απόγευμα όταν προσεγγίσαμε μια κλινική που βρίσκεται σε ένα εμπορικό κέντρο. Η κλινική που έκανε τις αμβλώσεις μοιραζόταν χώρο απορριμάτων μαζί με τους άλλους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και λάβαμε άδεια να απομακρύνουμε κάποια εγκαταλελειμμένα ξύλα από τους κάδους. Ο πραγματικός μας σκοπός βέβαια ήταν τα απορρίμματα της κλινικής, και ω του θαύματος πετύχαμε διάνα!
Βάλαμε στο χέρι αρκετούς σάκους για ένα χρονικό διάστημα μέχρι που μια μέρα ανακαλύψαμε μέσα στους σάκους δοχεία που περιείχαν βρέφη από αμβλώσεις με την μέθοδο της αναρρόφησης.
Το επόμενο βήμα ήταν να ανοιχτούν κάθε ένας από τους σάκους από γάζες. Προσπάθησα να γαληνεύσω τον εαυτό μου και να τον κατευνάσω γνωρίζοντας τι μπορεί να δω αλλά μη ξέροντας πως θα αντιδράσω σε αυτό που θα δώ.
Αρκετά από τα δείγματα που είδα πράγματι έμοιαζαν με κομμάτια κιμά κρέατος. Το να βλέπει κανείς τα εύθραυστα μικροσκοπικά σώματα τόσο λιανισμένα που σε ότι παρέμεινε δεν υπήρχαν διακριτά μέλη, δεν αποτελεί καμιά μεγάλη έκπληξη γιατί, ούτως ή άλλως, προέρχονταν από εκτρώσεις πρώϊμου σταδίου και βρέφη που είχαν αποσπασθεί βιαίως μεσω απορροφητικού σωλήνα σε αυτά τα δοχεία.
Τότε, μετά τον προσεχτικό τεμαχισμό ενός σάκου από γάζες βρέθηκε ο πλήρως σχηματισμένος βραχίονας ενός βρέφους από έκτρωση.
Στη συνέχεια, ένα πόδι, άλλο πόδι, νεύρα, κρανίο, κλπ.
Καθώς ψάχναμε μέσα στους σάκους μπορούσαμε να δούμε τα ιατρικά αρχεία των γυναικών των οποίων τα παιδιά βρισκόταν τεμαχισμένα.
Ο σκληρόκαρδος γυναικολόγος που έκανε τις αμβλώσεις (abortionist) είχε πετάξει στα σκουπίδια τα σώματα των νεκρών βρεφών μαζί με τα ιατρικά αρχεία των μανάδων τους, χωρίς κανένα ενδοιασμό, προσοχή, ή ανησυχία για κανέναν από τους δύο.
Στον πυθμένα του σάκου, βρήκαμε ένα ευμεγέθες πόδι το οποίο ένας παθολογοανατόμος αργότερα επιβεβαίωσε ότι προερχόταν από ένα αγέννητο βρέφος κατά προσέγγιση στον 5ο μήνα εγκυμοσύνης. Τα υπόλοιπα μέρη από το σώμα του συγκεκριμένου βρέφους δεν βρισκόταν στους σάκους που είχαμε στα χέρια μας.
Κατά τον ενδελεχή έλεγχο των σάκων της συγκεκριμένης κλινικής αμβλώσεων, άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου να εμφανίζει συμπτώματα αποσύνδεσης συναισθημάτων. Κοιτούσα απευθείας στα μικροσκοπικά απομεινάρια των βρεφών που υπέστησαν φρικιαστικό θάνατο, εν τούτοις αυτό μου προκαλούσε μάλλον λίγα συναισθήματα. Ούτως ή άλλως, έπρεπε να ολοκληρώσω το έργο που είχα ξεκινήσει να κάνω, δηλαδή έπρεπε να συνεχίσω να ψάχνω τους σάκους και να ανοίξω κάθε έναν από αυτούς. Ήμουν λοιπόν άκαρδη; Αδιάφορη; Ή μήπως απλώς φερόμουν ως μια επιστήμων που κάνει τη δουλειά που της έχει ανατεθεί;
Πάλεψα με αυτό για μερικές μέρες. Και τότε…
Η μέρα έφτασε για την κηδεία αυτών των μικροσκοπικών βρεφών. Δεν είπαμε σε κανένα ποιος τα βρήκε. Στην πραγματικότητα, αυτοί που παραβρέθηκαν δε νοιάζονταν για τέτοιες λεπτομέρειες. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να δώσουν στα πολύτιμα αγέννητα βρέφη μια αξιοπρεπή ταφή. Ήθελαν να μη ξεχαστούν αυτά τα παιδιά των οποίων οι ζωές πρέπει να μετρούν!
Παραβρέθηκα στην κηδεία με την ιδιότητα του επαγγελματία, που κάλυψε το γεγονός για λογαριασμό ενός περιοδικού υπέρ της ζωής για το οποίο αρθρογραφούσα εκείνη την εποχή. Ως δημοσιογράφος, στεκόμουν στην εξέδρα και παρακολουθούσα ανθρώπους να προσέρχονται και να ακουμπούν ένα τριαντάφυλλο – το σύμβολο της ζωής– πάνω στο μικρό φέρετρο που προμηθευτήκαμε για να τοποθετήσουμε τα μικροσκοπικά μέλη των διαλυμένων κορμιών τους.
Τη μια στιγμή έβγαζα φωτογραφίες και την επόμενη… την επόμενη στιγμή έκλαιγα με ανεξέλεγκτα αναφιλητά στα χέρια ενός από τους συνοδούς που στέκονταν δίπλα μου επάνω στην εξέδρα. Θα πρέπει να είδε την έκφραση στα μάτια μου γιατί το μεγάλο σώμα του μου έδωσε μεγάλη παρηγοριά και ανάπαυση καθώς τα έχασα τελείως και έκλαιγα γοερά όπως κλαίει μια μητέρα που μόλις έλαβε το μήνυμα ότι το μονάκριβο παιδί της ήταν νεκρό.
Τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί συνεχίστηκαν για ένα διάστημα και με εξέπληξαν και την ίδια για την αντίδρασή μου. Επιτέλους, υποτίθεται ότι ήμουν μια επαγγελματίας, ότι είχα αποσυνδεθεί συναισθηματικά, ότι αντιμετώπιζα το γεγονός υπό την οπτική γωνία ενός δημοσιογράφου… Ήμουν όμως τελικά ανθρώπινο πλάσμα!
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές σήμερα, αισθάνομαι έναν κόμπο στο λαιμό μου όταν οι μνήμες των εικόνων που είδα αναβλύζουν από μέσα μου. Συχνά εξετάζω την ιδέα πως η άμβλωση δεν επηρεάζει αυτούς που συμμετέχουν σε αυτή: μητέρες, γιατρούς, νοσοκόμες, και το προσωπικό της κλινικής,αλλά κάθε φορά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οπωσδήποτε και με απόλυτο τρόπο τους επηρεάζει.
Όταν ήμουν νεαρό κορίτσι, είχα τη συνήθεια να παρακολουθώ ντοκυμαντέρ για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί και τους Εβραίους που σφαγιάστηκαν χωρίς κανένα έλεος.
Οι περισσότεροι άνθρωποι παρακολουθούσαν αυτές τις ταινίες με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τις ιστορίες, τις πληροφορίες, τα στοιχεία, και τα γεγονότα που τεκμηριώνονται σε αυτές.
Αλλά για εμένα, όταν τα παρακολουθούσα, θυμάμαι πως αναρωτιόμουν εν μέσω της οργής μου: «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;»
Θυμάμαι ακόμα να σκέφτομαι ότι αν αυτές οι φωτογραφίες δεν είχαν τραβηχτεί, η κοινωνία δε θα μπορούσε σήμερα να παρακολουθεί τρομοκρατημένη τα γεγονότα που είχαν λάβει χώρα τότε.
Ήξερα από εκείνη τη στιγμή ότι η επιθυμία μου ήταν να τεκμηριώσω το Ολοκαύτωμα των εκτρώσεων, και με τη βοήθεια του Θεού, νομίζω ότι κατά ένα μικρό τρόπο, τα κατάφερα.
