ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΕΔΔΑ), Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΕΣΔΑ) ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΔΔΑ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ
Τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, έχει καταστεί θέμα συζήτησης, το περιεχόμενο των νόμων, οι οποίοι ψηφίζονται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και οι οποίοι είναι σχετικοί με ζητήματα ομοφυλοφιλίας, αλλαγής φύλου, οικογένειας, υιοθεσίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσισμού και άλλα συναφή θέματα.
Ένα σημαντικό ζήτημα, το οποίο όμως θα πρέπει να τεθεί προς συζήτηση, είναι και το πώς και από πού προέρχονται όλες αυτές οι σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις και που εδράζεται η ιδεολογική τους αφετηρία. Η χώρα μας ως μέλος της Ευρώπης δέχεται τις επιρροές και τις αλληλεπιδράσεις, οι οποίες γεννώνται στο πλαίσιό της και από τα επίσημα νομικά όργανά της και αναλόγως τοποθετείται.
Ας δούμε εντελώς συνοπτικά και επιγραμματικά το πώς λειτουργούν και επηρεάζουν την χώρα μας δύο παράμετροι, από τις πολλές, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, οι οποίοι αφορούν τα ανωτέρω ζητήματα.
Α) Τι είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ)
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) είναι ένα διεθνές δικαστήριο ιδρυθέν το 1959 και αποτελεί όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εκδικάζει ατομικές ή κρατικές προσφυγές, οι οποίες αφορούν την παραβίαση των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, όπως αυτά θεμελιώνονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Έργο του δηλαδή είναι ο έλεγχος της εφαρμογής της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΔΑ) και η ερμηνεία της μέσα από τις δικαστικές του αποφάσεις. Κάθε πολίτης έχει την δυνατότητα να προσφύγει σε αυτό, αφού πρώτα έχει εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα προστασίας στο εσωτερικό της χώρας του. αποτελεί όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, και εκδικάζει υποθέσεις με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ),
Οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές για τα κράτη σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους έχουν αλλάξει την νομοθεσία τους σε πολλούς τομείς, με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σύμφωνη με τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ.
Το Δικαστήριο αυτό έχει την έδρα του στο Στρασβούργο και αποτελείται αριθμό δικαστών ίσο με αυτόν των κρατών μελών της Σύμβασης (47 δικαστές, σήμερα). Κάθε κράτος μέλος της Σύμβασης διαθέτει σε αυτό έναν δικαστή. Οι δικαστές εκλέγονται από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπη. Επίσημος εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους στο Δικαστήριο είναι το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και τις υποθέσεις χειρίζονται τα στελέχη του υπό τις οδηγίες και κατευθυντήριες γραμμές του Υπουργείου Εξωτερικών.
Τα Κράτη μέλη δεσμεύονται από τις καταδικαστικές αποφάσεις, τις οποίες εκδίδει το ΕΔΔΑ εναντίον τους και είναι υποχρεωμένα να τις εκτελούν. Μάλιστα η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης επιβλέπει την εκτέλεσή τους. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις το Κράτος, το οποίο καταδικάστηκε, ότι παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, θα υποχρεωθεί να τροποποιήσει την νομοθεσία του, έτσι ώστε να είναι σύμφωνη με την προαναφερθείσα Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το ΕΔΔΑ μέσα από μία δικαστική του απόφαση μπορεί μέσω σχετικής ερμηνείας, να συναγάγει από τα συμβατικά κείμενα της ΕΣΔΑ ένα δικαίωμα που δεν υπήρχε μέσα σ’ αυτά από την αρχή.
Β) Τι είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υπογράφηκε στην Ρώμη, στις 4 Νοεμβρίου 1950, ενώ τέθηκε σε ισχύ στις 3 Σεπτεμβρίου 1953. Στο κείμενό της θεμελιώνονται δικαιώματα και ελευθερίες, οι οποίες είναι ήδη ενταγμένες στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και συγχρόνως εγκαινιάζει την δημιουργία ενός διεθνούς οργάνου, το οποίο ελέγχει το κατά πόσον τα κράτη προστατεύουν τα δικαιώματα αυτά και αναλόγως επιβάλλει κυρώσεις .
Ένα σημαντικό σημείο, το οποίο αφορά στην εν λόγω Σύμβαση είναι τα λεγόμενα Πρωτόκολλα της Σύμβασης. Αυτά είναι πρόσθετα έγγραφα κείμενα, τα οποία στην ουσία ενσωματώνουν επιπλέον δικαιώματα στην ίδια την Σύμβαση και δεσμεύουν τα κράτη, μόνο όταν εκείνα τα υπογράψουν αλλά και τα επικυρώσουν.
Τα κράτη, στα οποία έχει αναπτύξει ισχύ η Σύμβαση με τα πρόσθετα Πρωτόκολλά της, είναι υποχρεωμένα να αναγνωρίζουν και να προστατεύουν τα δικαιώματα αυτά, όχι μόνο σε σχέση με τα άτομα τα οποία διαμένουν στην εδαφική τους επικράτεια αλλά και σε κάθε άτομο, το οποίο εμπίπτει με οποιονδήποτε τρόπο στην αρμοδιότητά τους. Στα κράτη αυτά η Σύμβαση έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της εθνικής τους νομοθεσίας και συνεπώς τα εθνικά δικαστήρια των κρατών είναι υποχρεωμένα να την εφαρμόζουν, αλλιώς καταδικάζονται οι χώρες αυτές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).
Τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα με τα οποία ασχολείται η Σύμβαση αυτή είναι τα δικαιώματα, τα οποία αφορούν στον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, στην ελευθερία γνώμης, σκέψης και έκφρασης, στον σεβασμό της οικογένειας και της ιδιωτικής ζωής, στο δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, της συνείδησης, της θρησκευτικής ελευθερίας, στον σεβασμό της ιδιοκτησίας, στην απαγόρευση των βασανιστηρίων και της ταπεινωτικής – εξευτελιστικής μεταχείρισης των ανθρώπων, στην κατάργηση της δουλείας, στην εξάλειψη του ρατσισμού και των διακρίσεων , στην εξασφάλιση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη και στην κατάργηση της θανατικής ποινής, στην κατάργηση της αναγκαστικής εργασίας και σε άλλα συναφή με τα παραπάνω δικαιώματα.
Συγκεκριμένος μηχανισμός επιβολής της απόφασης του ΕΔΔΑ δεν υπάρχει, παρά μόνο η επιβολή χρηματικού προστίμου στην χώρα, η οποία σύμφωνα με την απόφαση του ΕΔΔΑ παραβιάζει την Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εν τούτοις όμως η δυσμενής εικόνα, η οποία δημιουργείται σε όλο το διεθνές επίπεδο για μία χώρα, η οποία κατά την κρίση του ΕΔΔΑ, παραβιάζει την Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δημιουργεί πάμπολλα προβλήματα, τα οποία πολλές φορές οδηγούν αναγκαστικά τα κράτη να αλλάζουν την νομοθεσία τους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να εναρμονίζονται πλήρως με όσα ορίζει το ΕΔΔΑ στις δικαστικές του αποφάσεις.
Το κλειδί στην σχέση ΕΔΔΑ- Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα – Κοινωνίες κρατών είναι το πώς ερμηνεύει, το πώς αναλύει και το πώς προσδιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα από τις δικαστικές του αποφάσεις (νομολογία) το ΕΔΔΑ. Το ΕΔΔΑ γενικώς έχει την άποψη, ότι η Σύμβαση (ΕΣΔΑ) αποτελεί «ένα ζωντανό όργανο, το οποίο μεταβάλλεται διαρκώς και πρέπει να ερμηνεύεται υπό το πρίσμα των σημερινών συνθηκών και των αναγκών των κοινωνιών των συμβαλλόμενων χωρών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτό είναι κρίσιμο, γιατί με βάση τις εκάστοτε αντιλήψεις των κοινωνιών, με βάση την ερμηνεία των δικαιωμάτων, την ερμηνεία και τον ορισμό των εννοιών που δίνει το ΕΔΔΑ, πρέπει τελικά τα Κράτη να υιοθετήσουν αναγκαστικά και υπό τον φόβο των κυρώσεων και της διεθνούς κατακραυγής τις έννοιες, όπως τις ορίζει πλέον το ΕΔΔΑ. Με πιο απλά λόγια, αν δηλαδή για μία έννοια όπως π.χ. του γάμου ή της οικογένειας, της δουλείας, της εργασίας, της ελευθερίας λόγου κ.α. μέχρι τώρα στην εποχή μας υπήρχε μία έννοια γενικώς αποδεκτή από τις ανθρώπινες κοινωνίες , έστω σε ένα ευρύ μεν αλλά με κάποιο σταθερό πλαίσιο δε, τα τελευταία χρόνια το ΕΔΔΑ με τις δικαστικές του αποφάσεις, δίνει και νέους ορισμούς, οπότε και τα Εθνικά Κράτη είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν τους νέους ορισμούς των εννοιών σε τέτοιο βαθμό μάλιστα , ώστε να αλλάξουν μέχρι και τις νομοθεσίες τους. Καθιστά δηλαδή το ΕΔΔΑ τον εαυτό του ένα αυταρχικό νομοθετικό σώμα, τα οποίο δεν έχει συνταγματική κάλυψη και υπερβαίνει τις αρμοδιότητές του, εφευρίσκοντας νέα δικαιώματα. Ακολούθως μέσα από την νομοθεσία του κάθε κράτους, όπως είναι λογικό και επόμενο διαμορφώνεται και η κοινωνική – συλλογική συνείδηση και νοοτροπία. Αν λοιπόν αλλάξουν οι έννοιες τότε αλλάζουν και τα ήθη και τα έθιμα. Ο νόμος πλέον επαναορίζει τις έννοιες και επιπλέον θεωρεί ως «Ηθική» μόνο την τήρηση του νόμου, ασχέτως αν ο νόμος είναι στον πυρήνα του ανήθικός!
Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρει ο λόρδος Hoffmann ένας από τους μεγαλύτερους δικαστές της Μεγάλης Βρετανίας αναφορικά με το ΕΔΔΑ. Στην ομιλία του στις 19 Μαρτίου 2009 με τίτλο « Η Οικουμενικότητα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων » στο Συμβούλιο Δικαστικών Μελετών καταφέρεται ανοιχτά εναντίον του ΕΔΔΑ και της νοοτροπίας του. Πολλοί φυσικά διαφώνησαν μαζί του αλλά και πολλοί ήταν αυτοί, οι οποίοι συμφώνησαν. Ο λόρδος Hoffmann μεταξύ άλλων αναφέρει ότι, μπορεί τα κράτη, τα οποία ίδρυσαν το Συμβούλιο της Ευρώπης, να προσυπέγραψαν ένα κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό όμως το γεγονός, δεν μπορεί να οδηγήσει σήμερα τα 47 πλέον κράτη, τα οποία απαρτίζουν το Συμβούλιο της Ευρώπης, να ενοποιήσουν απόλυτα τις νομοθεσίες τους στο θέμα αυτό. Δεν έχει τέτοια εντολή το δικαστήριο του Στρασβούργου, να πράξει κάτι τέτοιο καθώς και ότι δεν μπορεί να εισάγει εντελώς νέες έννοιες, νέα δικαιώματα. (σχετικό 1)
Γ) Αποφάσεις του ΕΔΔΑ σχετικές με την ομοφυλοφιλία
Όπως ανωτέρω αναφέρθηκε το ΕΔΔΑ βγάζει αποφάσεις ύστερα από προσφυγές, τις οποίες ασκούν ενώπιόν του τόσο φυσικά όσο και νομικά πρόσωπα. Έτσι λοιπόν έχει συμβεί και με υποθέσεις, οι οποίες αφορούν την αναγνώριση του γάμου των ομοφυλοφίλων, το δικαίωμά τους να δημιουργούν οικογένεια και άρα να έχουν δικαιώματα από την οικογενειακή τους ζωή, το σύμφωνο συμβίωση ομοφυλοφίλων, την αναγνώριση επιπλέον φύλων εκτός του άνδρα και της γυναίκας και πολλά άλλα σχετικά θέματα. Τα ευρωπαϊκά δικαιοδοτικά όργανα τώρα πλέον στο θέμα του ορισμού της οικογένειας π.χ. υιοθετούν έναν πιο ευρύ ορισμό απ’ ότι το ελληνικό Σύνταγμα για την εξάλειψη των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. (σχετικό 2)
Εν προκειμένω για το θέμα της ρητής αναγνώρισης του δικαιώματος οικογενειακής και όχι μόνο προσωπικής ζωής στα ομόφυλα ζευγάρια, της νομιμοποίησης συνάψεως συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων αλλά και η απαγόρευση της διαφορετικής μεταχείρισης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών σε σχέση με τα ετερόφυλα ζευγάρια, χαρακτηριστικές και ενδεικτικές είναι οι εξής δικαστικές αποφάσεις του ΕΔΔΑ :
α) η υπόθεση Schalk and Kopf κατά Αυστρίας, 24.6.2010 (σχετικό 3)
β) η υπόθεση Vallianatos et al. κατά Ελλάδας, 7.11.2013 (σχετικό 4)
γ) η υπόθεση Oliari et al. κατά Ιταλίας, 21-10-2015 (σχετικό 5)
δ) η υπόθεση E.B. κατά Γαλλίας της 22ας Ιανουαρίου 2008, αρ. προσφ. 43546 (Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως) (σχετικό 6)
ε) η υπόθεση X and Others vs Austria (Αρ. προσφυγής 19010/2007 ), 19-02-2013 (σχετικό 7)
Με την πρώτη απόφαση του ΕΔΔΑ (υπόθεση Schalk and Kopf κατά Αυστρίας ) τα ομοφυλόφιλα πλέον άτομα, τα οποία συνάπτουν σχέσεις μεταξύ τους και παρουσιάζονται ως ζευγάρια, υπάγονται στην έννοια της οικογενειακής ζωής του αρ. 8 ΕΣΔΑ και έτσι τους αναγνωρίζονται σε νομικό επίπεδο δικαιώματα του οικογενειακού δικαίου.
Με την δεύτερη απόφαση (Vallianatos et al. κατά Ελλάδας ) το ΕΔΔΑ έκρινε ως αδικαιολόγητη και διακριτική (ρατσιστική) μεταχείριση σε βάρος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών την παροχή δυνατότητας μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια του δικαιώματος να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης.
Με την τρίτη απόφαση (Oliari et al. κατά Ιταλίας ) παγιώνονται προγενέστερες σχετικές αποφάσεις, οι οποίες αναγνωρίζουν οικογενειακά δικαιώματα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια και πλέον θεωρείται παράνομη η αδράνεια του εθνικού νομοθέτη του κάθε κράτους, όταν δεν πράττει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην εμποδίζονται τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να απολαμβάνουν την οικογενειακή ζωή και όλα τα νομικά δικαιώματα, τα οποία απορρέουν από αυτή, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα ετερόφυλα ζευγάρια.
Με την τέταρτη απόφαση κρίθηκε, ότι η απαγόρευση από τις αρμόδιες εθνικές αρχές σε μία ομοφυλόφιλη να υιοθετήσει παιδί, ήταν ξεκάθαρη διακριτική – ρατσιστική παραβίαση των άρθρων 8 και 14 της ΕΣΔΑ και έτσι κατά την ΕΣΔΑ κάθε άτομο, είτε ομοφυλόφιλο, είτε ετεροφυλόφιλο, έχει το δικαίωμα να μπορεί να προβεί σε υιοθεσία παιδιού. Επιπλέον καταδίκασε την Γαλλία σε 10.000 Ευρώ συμπεριλαμβανομένων των δικαστικών εξόδων της προσφεύγουσας για την ηθική βλάβη, την οποία υπέστη κατά την κρίση του δικαστηρίου.
Με την πέμπτη απόφαση το ΕΔΔΑ έκρινε ότι σε περίπτωση ενός ομόφυλου ζεύγους, η άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος του ενός για υιοθεσία τέκνου του άλλου συνιστά διακριτική – ρατσιστική μεταχείριση σε σχέση με ένα ετερόφυλο ζεύγος. Το δικαστήριο επίσης στην υπόθεση αυτή, έκρινε επιπλέον, ότι η διαμορφωθείσα σχέση των δυο ομοφυλόφιλων και του τέκνου εμπίπτει στο άρθρο 8 της ΕΣΔΑ και έτσι κατοχυρώνεται στην περίπτωσή τους το δικαίωμα στην προστασία της οικογενειακής τους ζωής. Το δικαστήριο και σε αυτήν την περίπτωση επέβαλλε πρόστιμο 10.000 Ευρώ στην Αυστρία, για την αρχική άρνησή του να επιτρέψει στο ένα ομοφυλόφιλο πρόσωπο, να υιοθετήσει το παιδί του άλλου ομοφυλόφιλου και να έχουν οικογένεια.
Μία ακόμη σχετική επισήμανση, η οποία θα μπορούσε εμβόλιμα να γίνει, είναι η αναφορά σε μία κρίσιμη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, στην υπόθεση Obergefell et al. v. Hodge et al., η οποία εξεδόθη το 2015 και αναγνώρισε ρητά σε όλα τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια στην Αμερική το δικαίωμα στην απόλαυση της οικογενειακής ζωής. (σχετικό 8)
Στην Ευρώπη δέκα χώρες η Ολλανδία (το έτος 2001) , το Βέλγιο (το έτος 2003), η Ισπανία (το έτος 2005) , η Ισλανδία (το έτος 2010), η Νορβηγία (το έτος 2008), η Σουηδία (το έτος 2009), η Πορτογαλία (το έτος 2010), η Δανία (το έτος 2006), η Γαλλία (το έτος 2013) και η Αγγλία (το έτος 2014) αναγνωρίζουν πλήρη δικαιώματα πολιτικού γάμου για όλα τα ζευγάρια χωρίς καμία διάκριση. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες αναγνωρίζουν δικαιώματα μέσω του συμφώνου συμβίωσης σε ομοφυλόφιλους είναι η Αυστρία, η Φινλανδία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Ιρλανδία, το Λιχτενστάιν, η Ελβετία, η Ανδόρα, η Τσεχία, η Κροατία, το Λουξεμβούργο, η Σλοβενία καθώς και η Ελλάδα τώρα πια.
(site: http//en.wikipedia.org/wiki/same-sex marriage_timeline).
Καθίσταται λοιπόν φανερό, ότι το ΕΔΔΑ ( Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) με τις αποφάσεις του ερμηνεύει κατά τέτοιον τρόπο την ΕΣΔΑ ( Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) , ώστε πλέον σε παραδοσιακές έννοιες όπως αυτές της οικογένειας, της μητρότητας, της πατρότητας, του γάμου, της υιοθεσίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν γένει δίνει νέες έννοιες και ορισμούς και τις εντάσσει στο προστατευτικό πεδίο του νόμου, είτε εθνικού είτε διεθνή με το νέο τους περιεχόμενο, με την νέα τους σημασία. Ακολούθως υποχρεώνει τα κράτη μέλη έστω και με έμμεσο τρόπο να συμμορφώνονται με τα νέα αυτά δεδομένα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αλλάζουν τις νομοθεσίες τους.
Οι ζυμώσεις αυτές στο πλαίσιο της Ευρώπης, θέτουν με σαφήνεια ερωτήματα περί του κατά πόσο ελεύθερα είναι τελικά τα κράτη, να διαμορφώνουν την εσωτερική τους νομοθεσία με τέτοιο τρόπο, ώστε να διασφαλίζουν τον πολιτισμό τους, την παράδοσή τους και την μοναδικότητα της ταυτότητάς τους στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Είναι τελικά αληθινά ελεύθερα τα κράτη να διαφωνήσουν με τα νέα ήθη και έθιμα, τα οποία έρχονται σε απευθείας αντίθεση με την πνευματική τους ρίζα, όταν μάλιστα η διαφωνία και μόνο πολλές φορές είναι ποινικοποιημένη ; Όχι, δεν είναι πραγματικά ελεύθερα να διαφωνήσουν και να διαφοροποιηθούν!
Τόσο λίγη είναι η αληθινή ελευθερία και η δημοκρατία της Ευρώπης του “διαφωτισμού” και του “ ανθρωπισμού ” , ώστε ο αυταρχισμός και η στρεβλότητά της διαφαίνoνται τόσο μέσα από το ηθικό και αξιακό της υπόβαθρο όσο και μέσα από τη νομοθεσία της.
Στο σύγχρονο δυτικό πνεύμα του οικουμενισμού, όπου οι έννοιες της νήψης και της φθοράς συγχέονται, ο εμπαθής άνθρωπος καθίσταται πρότυπο προς μίμηση και όχι προς αποφυγή. Καθίσταται αντικείμενο εκμετάλλευσης και όχι αφορμή πνευματικής θεραπείας.
Τόσο φθηνής αξίας είναι η μετακένωση των “φώτων” της δύσης!
Τόσο διαφέρει η δύση από την Ρωμηοσύνη, όσο η νύχτα με την ημέρα!
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
