Σεβαστοί Πατέρες καί ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, θά ἤθελα ἐν πρώτοις νά σᾶς συγχαρῶ ἐκφράζοντας καί τήν δική μου πνευματική χαρά γιά τόν νέο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σας, τῆς τοπικῆς σας Ἐκκλησίας τῆς Λαρίσης, κ. Ἱερώνυμο.
Μεταφέροντας τά σέβη καί τά προσωπικά συγχαρητήρια τοῦ Καθηγουμένου μας, Ἀρχιμ. Χριστοφόρου καί ὅλης τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, γιά τήν πρόσφατη ἐκλογή καί ἐνθρόνισί Σας, Σεβασμιώτατε Δέσποτα, υἱκῶς, καί ἀπό καρδίας εὐχόμαστε, ἁγία, θεάρεστη καί πολύκαρπη ἀρχιερατική-ποιμαντορική διακονία Σας στήν ἱερή ἐκλογάδα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Ἄξιος!
Εὐχαριστοῦμε καί τούς ἐν Χριστῷ ἀγαπητούς μας ἐκπροσώπους τοῦ κινήματος “Ἀφῆστε με νά ζήσω”, γιά τήν τιμητική τους πρόσκλησι πρός ἡμᾶς στήν παροῦσα ἡμερίδα. Χαιρόμαστε καί ταπεινά τούς ἐπαινοῦμε, πού θεοφιλῶς ἀγωνίζονται μέ πολλούς κόπους καί θυσίες ὑπέρ τῆς ζωῆς τῶν ἀγέννητων παιδιῶν, οἱ καλοί μας αὐτοί ἀδελφοί, πληροφορῶντας ὅλους ἐμᾶς καί πολλούς ἄλλους γιά τήν ἀλήθεια σχετικά μέ τίς ἐκτρώσεις.
Στήν Ἐκκλησία μας, ἀδελφοί, μορφωνόμαστε τήν ἐν Χριστῷ ζωή.
Κατά τόν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα: “Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή γεννιέται καί ἀρχίζει στήν παροῦσα ζωή, ὁλοκληρώνεται ὅμως στήν μέλλουσα, ὅταν θά ἔλθη ἡ ἡμέρα ἐκείνη. Οὔτε λοιπόν ἡ παροῦσα ζωή μπορεῖ νά τήν ὁλοκληρώση στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων οὔτε καί ἡ μέλλουσα, ἄν δέν ἀρχίση ἀπό ἐδῶ” (ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, Ἱ. Ἡσυχ. Εὐαγ. Ἰωάν. Θεολ., Σουρωτή Θες/νίκης, 2004, σ. 29).
Κι ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό ἐμβρυικό στάδιο τῆς ἡλικίας του κυοφορεῖται πρός τό τελειώτερο, ἔτσι κι ἐμεῖς κυοφορούμαστε πνευματικά πορευόμενοι πρός τήν τελειότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
“… ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος, «ὁ νέος, πού σιγά-σιγά κτίζεται κατά Θεόν» (βλ. Ἐφ. δ΄, 24), κυοφορεῖται σέ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο καί ἀφοῦ πλασθῆ καί διαμορφωθῆ ἐδῶ, ἔτσι τέλειος γεννιέται στόν τέλειο καί ἀγέραστο ἐκεῖνον κόσμο. Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς τό ἔμβρυο, ὅσο βρίσκεται στόν σκοτεινό καί ὑγρό χῶρο τῆς μήτρας, ἡ φύση τό ἑτοιμάζει γιά τήν ζωή στό φῶς, καί τό πλάθει σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς ζωῆς πού θά τό ὑποδεχθῆ, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς πιστούς. Ἰσχύει δηλαδή αὐτό πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε πρός τούς Γαλάτες: «Παιδάκια μου, πού σᾶς ἀναγέννησα πνευματικά, ἀλλά καί ξαναδοκιμάζω τώρα πόνους καί ὠδῖνες πνευματικές, μέχρις ὅτου ἐντυπωθῆ μέσα σας ἡ μορφή τοῦ Χριστοῦ» (βλ. Γαλ. δ΄, 19 )” (ἔνθ᾿ ἀνωτ. σ. 30).
Σκοπός τῆς ζωῆς μας, στόν πρόσκαιρο αὐτόν κόσμο, ἀλλά καί μετά ἀπό αὐτόν στήν ἀπέραντη αἰωνιότητα, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός (Ἰωάν. ιζ΄, 3), εἶναι ἡ τό δυνατόν τελειώτατη γνῶσις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ προσωπική μας δηλ. ἀγαπητική κοινωνία καί ἕνωσις μαζί Του, ἡ κατά Χάριν θέωσίς μας. Γι᾿ αὐτήν τήν ζωή, ἔχουμε κληθῆ ὅλοι.
Ὅλες ὅμως αὐτές τίς μεγάλες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ δέν τίς ἐπιτρέπουν στά παιδιά τους οἱ γονεῖς πού τά φονεύουν μέ τίς ἐκτρώσεις. Tούς στεροῦν κάθε καλή ἀνθρώπινη χαρά αὐτῆς τῆς ζωῆς, καί κυρίως τήν δυνατότητα νά ἀγωνισθοῦν, ὥστε νά χαροῦν τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό.
-------------
Στό σημεῖο αὐτό χρειάζεται νά ἀναφερθοῦν τά ἑξῆς:
Ὅλες οἱ ἀναληθεῖς κοσμικές ἀντιλήψεις ὑπέρ τῶν ἐκτρώσεων -θεωρητικές θέσεις, ἰατρικές ἀπόψεις, πρακτικές, μέθοδοι- ὅπως καί ἡ παραγωγή καί διασπορά ἐπιχειρημάτων καί παραπλάνησις τῆς κοινῆς γνώμης- μεθοδεύονται, ἐπιβάλλονται ἀπό μία “παγκόσμια βιομηχανία τῶν ἐκτρώσεων”.
Πρόκειται γιά ἕνα ἀπό τά ἰσχυρότερα, πολύ καλά δομημένα κι ὀργανωμένα στίς ἡμέρες μας, παγκόσμια κατεστημένα.
Ἀπό αὐτήν λοιπόν τήν πονηρή “παγκόσμια βιομηχανία”, πού ἐμπνέεται ἀπό τόν κοσμοκράτορα καί “πατέρα τοῦ ψεύδους” διάβολο, καί βασίζεται στίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες καί πάθη, ἐκπορεύονται κάθε εἴδους ψεύδη, ἀπάτες, ἀπόκρυψις τῆς ἀλήθειας γιά τίς ἀμβλώσεις.
Ἔτσι διαστρεβλώνονται ἤ ἀποσιωποῦνται ἀντικειμενικά ἰατρικά δεδομένα, ὅπως π.χ. ὅτι οἱ πλεῖστες σύγχρονες μέθοδοι ἀντισύλληψης δυνητικά ἔχουν καί ἐκτρωτική λειτουργία. Ὡραιοποιοῦνται δέ καί προτιμοῦνται νέοι ὅροι, γιά νά μή προκαλοῦν στήν ψυχολογία τῶν ἀνθρώπων, ὅπως “οἰκογενειακός προγραμματισμός” ἀντί γιά “ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας”, “διακοπή κυήσεως”, ἀντί γιά “ἔκτρωσι” καί “φόνο” κλπ.
Μεθοδευμένα ἀποφεύγεται καί κάθε παρουσίασις τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἀρνητικῶν ἐπιπτώσεων τῶν ἀμβλώσεων στήν γυναίκα. Δέν γίνεται καμμία ἐνημέρωσις γιά τήν μεγάλη ἐπικινδυνότητα στό σῶμα καί τήν ψυχή της, κι οὔτε λόγος γιά τήν πνευματική της καταρράκωσι.
Στήν ἐκκοσμικευμένη κοινωνία μας πού καυχᾶται γιά τήν μέριμνά της γιά τόν ἄνθρωπο, ὑπάρχουν πολλές ὁδηγίες, ἐπισημάνσεις καί προειδοποιήσεις σχετικά μέ κινδύνους σέ τομεῖς ὅπως: γενικῆς ὑγιεινῆς, προσοχῆς καί προλήψεως ἀτυχημάτων, γιά τό κάπνισμα, γιά τόν ἀλκοολισμό, γιά τά ναρκωτικά κι ἄλλες τοξικές οὐσίες, γιά τά περιεχόμενα τῶν τροφίμων, γιά τήν διάρκειά τους καί πολλά ἄλλα.
Κι ὅλα αὐτά καλῶς γίνονται.
Γιά τίς ἐκτρώσεις ὅμως, μέ τίς τόσες καταστροφικές συνέπειες στίς ψυχές καί τά σώματα τῶν ἀνθρώπων, οὐδεμία νύξις. Ὅλα ἐπιμελῶς καί τεχνηέντως ἀποκρύπτονται. Οὔτε μία προειδοποίησις, μία ἁπλή ἐνημέρωσις ἀπό τήν Πολιτεία, ἀπό ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο, ἀπό τά κόμματα, ἀπό τά Μ.Μ.Ε. Ποτέ, πουθενά κι ἀπό κανένα. Μόνο ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό ἀνθρώπους πού σέβονται Θεό καί ἄνθρωπο!
--------------
Μέ τήν ἔκτρωσι πράγματι συντελεῖται ἕνα ἀπό τά χειρότερα ἐγκλήματα. Ἐκφράζεται μιά ἀπαίσια σκληροκαρδία, ἐγωιστικός ἀτομικισμός, ἀδιαφορία γιά τό προσωπικό δικαίωμα στήν ζωή συνανθρώπων μας, τῶν παιδιῶν μας . Εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα μέγιστη προσβολή στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Κατά τήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τιμῶντας, σεβόμενος κι ἀγαπῶντας τόν ἄνθρωπο, τιμᾶς πρώτιστα τόν ἅγιο Δημιουργό του.
“Ὁ ἄνθρωπος”, λέγει ὁ ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σακχάρωφ, “εἶναι κάτι παραπάνω ἀπό μικρόκοσμος. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι «μικροθεός». Ἐνῶ εἶναι δημιούργημα, ἔλαβε τήν ἐντολή νά γίνη θεός. Ἐάν ὁ Δημιουργός ὁμοιώθηκε κατά πάντα πρός τόν ἄνθρωπο, αὐτό σημαίνει ὅτι καί ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἔχοντας τήν δυνατότητα νά γίνη ὅμοιος κατά πάντα μέ τόν Θεό”... «Θά γίνουμε ὅμοιοι μ᾿ Αὐτόν, διότι θά Τόν δοῦμε ὅπως εἶναι». (Α΄ Ἰωάν. γ’ 2) (Ὀψόμεθα τόν Θεόν, Ἱ. Μ. Τ. Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἁγγλίας, 1996, σ.300,301). “Ἡ καρδιά κάθε ἀνθρώπου πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό “κατά μόνας” δηλ. ἰδιαιτέρως, ξεχωριστά (Ψαλμ. λβ 15). (Ἡ κάθε καρδιά) Εἶναι ἡ καρδιά ἑνός συγκεκριμένου προσώπου-ὑποστάσεως, καί ἑπομένως ὡς τέτοια εἶναι ἀνεπανάληπτη...” σ᾿ ὅλη τήν ἱστορία (βλ. Ὀψόμεθα τόν Θεόν, Ἱ. Μ. Τ. Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἁγγλίας, 1996, σ. 132,133).
Φοβερή λοιπόν εὐθύνη βαρύνει τίς ψυχές, ὅσων φονεύουν μέ τίς ἐκτρώσεις τά τέκνα τους, πού ὁ Θεός φέρει στόν κόσμο.Τί ἄλλο χειρότερο κακό, ἀλήθεια, μπορεῖ νά κάνη ὁ ἄνθρωπος; Ἐφ᾿ ὅσον σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό, τήν ἐνυπόστατη Θεία Ἀγάπη, τότε πόσο πιό χαώδης ἀπόστασις μπορεῖ νά χωρίζη ἀπό τόν Θεό τόν ἄνθρωπο, πού θεληματικά περιφρονεῖ καί προσβάλλει ἔτσι ἀνάλγητα κι ἀμετανόητα αὐτήν τήν Ἀγάπη;
Πῶς μποροῦν δέ, ὅσοι φονεύουν τά παιδιά τοῦ Θεοῦ, νά καταφεύγουν στήν ἀνεύθυνη δικαιολογία, ὅτι τάχα τά κυοφορούμενα ἔμβρυα δέν εἶναι ἀκόμη ἄνθρωποι; Τί πιό ἐπιπόλαιο καί ἀνόητο ἀπό αὐτό!
Στίς ἑορτές τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τῆς Συλλήψεως τῆς ἁγίας Ἄννης καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου μαζί μέ τό μεγάλο θεολογικό τους νόημα, τονίζεται ἰδιαίτερα καί τό γεγονός τῆς συλλήψεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἡ ἀρχή τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου, τῆς δέ συλλήψεως τῆς Παναγίας καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὡς ἡ ἀπαρχή τῆς ζωῆς τῶν ἱερώτατων αὐτῶν προσώπων, ὅπως καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀφοῦ ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ μέ τήν σύλληψί του στήν κοιλία τῆς μητέρας του. Αὐτή εἶναι ἡ ἀπόλυτη, μόνη χρονική ἀρχή τῆς ζωῆς.
Ἄλλωστε αὐτό ἐννοεῖται καί μέ τό “σήμερον” στά ἀπολυτίκια τῶν ἀνωτέρω ἑορτῶν. “Σήμερον (μέ τήν ἁγία Του δηλ. σύλληψι)... ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ υἱός τῆς Παρθένου γίνεται...”. (Σαρκώνεται ὁ Θεός Λόγος μέ τήν σύλληψί Του, ὄχι μέ τήν γέννησί Του. Ἡ γέννησίς Του εἶναι ἄλλη χαρά, ἄλλη εὐλογία: Φανερώνεται στόν κόσμο τό μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ).
Κάθε μητέρα πού σχεδιάζει νά φονεύση τό παιδί της, θά μποροῦσε νά ἀναλογισθῆ τόν “χρυσό κανόνα” συμπεριφορᾶς πού δίδαξε ὁ Χριστός: “Ὅπως θέλετε νά κάνουν σέ ἐσᾶς οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἔτσι νά κάνετε κι ἐσεῖς σ᾿ αὐτούς τά ἴδια” (βλ. Λουκ. στ΄, 31). Καί ἴσως θά μποροῦσε κι αὐτή νά σκεφθῆ:
“Ὅλοι μας δέν περάσαμε ἀπ᾿ αὐτήν τήν περίοδο τῆς ζωῆς; Κι ἐγώ δέν πέρασα; Τί θά γινόταν λοιπόν, ἄν ἡ δική μου μητέρα ἀποφάσιζε νά μέ φονεύση, ὅταν ἤμουν ἔμβρυο στήν κοιλία της; Δέν θά εἶχα εὔλογα φρικτό, αἰώνιο παράπονο γι᾿ αὐτήν τήν ἀδικία, πού δέν θά μοῦ ἀνεγνώριζαν τό ἀναντίρρητο δικαίωμά μου, νά συνεχίσω τήν ζωή μου; Μήπως ἄλλωστε ἡ μητέρα μου μοῦ᾿ δωσε τήν ζωή; Ἀφοῦ αὐτή, ὅπως κι ὅλες οἱ μητέρες κι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, δέν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε ἀπό τό μεγαλειῶδες θαῦμα τοῦ Δημιουργοῦ, τήν ζωή. Καί πῶς τότε νά ἔχη λόγο γι᾿ αὐτό, δῆθεν “ἐπιλογή” ἤ “δικαίωμα”, νά μοῦ πάρη αὐτό πού δέν μοῦ ἔδωσε, πού δέν ἀνήκει κἄν σ᾿ αὐτήν;”
Καί πιθανόν θά συμπέραινε, πώς ὄντως εἶναι τεράστια παρεκτροπή ἀπό τό αἰώνιο, ἀληθινό δίκαιο αὐτός ὁ φόνος, κι ὅτι δέν μπορεῖ ἀκόμη καί νά διανοηθῆ, νά τερματίση τήν ἱερή ἀποστολή, τήν ζωή τοῦ παιδιοῦ της.
Κι ἄν παρ᾿ ὅλ᾿ αὐτά τολμήση τοῦτο τό ἔγκλημα, πόσο κακό κάνει καί στόν ἴδιο τόν ἑαυτό της! Μαζί μέ τίς τεράστιες ψυχοσωματικές ἀναστατώσεις πού ὑφίσταται, πόσο πολύ ἀμαυρώνεται τό ὑπόλοιπο τῆς παρούσας ζωῆς της, καί φυσικά διακυβεύεται καί ἡ αἰώνια! Πόσο καί τό δικό της δηλαδή προσωπικό δικαίωμα στήν ζωή κατ᾿ οὐσίαν τό προδίδει, ἄν δέν ἐπιδείξη καί συντριπτική μετάνοια!
Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἁγιορείτης, “ἡ ταπείνωση εἶναι τό φῶς, μέσα στό ὁποῖο μποροῦμε νά δοῦμε τόν Θεό-Φῶς, ὅπως ψάλλεται (στήν δοξολογία): «Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς»” (Ὁ ἅγ. Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, Ἱ. Μ. Τ. Προδρόμου, Ἔσσεξ, 2013, σ. 372).
Ὁ Χριστιανός κυρίως μέ τόν ἀγῶνα γιά τήν ταπείνωσι καί τήν ἀγάπη ἀναπαύει τόν Θεό κι ἑνώνεται μαζί Του. Ἀποκτᾶ πνευματική εὐγένεια καί λεπτότητα, ὥστε νά ἀγαπᾶ τόν κάθε ἄνθρωπο ὡς μοναδικό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δηλ. ὡς πρόσωπο. Νά τόν ἀποδέχεται σταυρικά, νά τόν διακονῆ, καί στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀδελφοῦ νά βλέπη τόν Θεό. “Εἶδες τόν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου” (Γεροντικόν).
Ἀντίθετα ὅποιος δέν ἔχει καί δέν ἀγωνίζεται γιά τήν ταπείνωσι τοῦ Χριστοῦ, κυριαρχεῖται ἀπό τό ἀλλότριο πνεῦμα τῆς ὑπερηφάνειας, τοῦ ἐγωισμοῦ. Πού εἶναι ἔλλειψις τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, σκότωσις τοῦ νοῦ. Δέν μπορεῖ νά ἔχη σεβασμό πρός τόν συνάνθρωπο, ἀλλά τόν βλέπει ὡς ἀπειλή τῆς ἐγωιστικῆς του ἐλευθερίας, ὡς δέσμευσι τῶν θελημάτων του.
Ὅλα λοιπόν τά ἐπιχειρήματα αὐτῶν πού θέλουν νά δικαιολογοῦν τήν ἔκτρωσι, δηλαδή οἱ ὁποιεσδήποτε ἀνάγκες στήν ζωή, οἱ φοβίες, τά ἀδιέξοδα, οἱ πιέσεις πού δέχονται ἀπό ἄλλους, οἱ ἔμμονοι λογισμοί, ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, δέν εἶναι κανένα ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά ὁ κύριος λόγος, γιά τόν ὁποῖο ἀποφασίζουν θάνατο ἀντί γιά ζωή. Ἡ ἀπιστία στόν Θεό καί ἡ φιλαυτία, πού παράγει ἀπροθυμία γιά ὡραίους ἀγῶνες, εἶναι πού τελικά πείθουν τίς ψυχές νά ἀσεβοῦν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Καί στήν Πατρίδα μας δυστυχῶς ἔχει πλεονάσει ὑπερβολικά αὐτός ὁ ἀπαίσιος παραλογισμός. Ὡς ἄφρονες, μέ χίλιες-δυό δικαιολογίες τῆς ὀλιγοπιστίας μας, ἐπιλέγουμε τόν θάνατο τῶν παιδιῶν μας ἀλλά καί τόν δικό μας τόν πνευματικό. Καί περιμένουμε χωρίς μετάνοια, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τίς θλίψεις καί τά ἀδιέξοδα, οἱ Νεοέλληνες;
Ἡ διαχρονική ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ-Πατέρα, μέσῳ τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου φωνάζει, γιά νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἀναισθησίας:
“Πῶς κατάντησε πόρνη ἡ ἄλλοτε πιστή στόν Θεό πόλις Σιών! Πῶς αὐτή πού ἦταν γεμάτη ἀπό δίκαιη κρίσι, ἀπό ἀρετή, πόλις στήν ὁποία ἀναπαυόταν καί ἐπικρατοῦσε ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, πῶς τώρα ἔχουν ἐγκατασταθῆ σ᾿ αὐτήν καί ζοῦν φονιάδες!”
«Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιών, πλήρης κρίσεως, ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ, νῦν δὲ φονευταί». ( Ἡσ. α΄, 21)
Πόσο κυριολεκτικά εἶναι γιά μᾶς σήμερα αὐτά τά λόγια τοῦ Θεοῦ! Καί μᾶς ἀπειλεῖ ἡ ἀγάπη Του, ἀφοῦ δέν ἀποφασίζουμε νά συνέλθουμε:
“... Ἄν θελήσετε νά μέ ἀκούσετε, νά ἐφαρμόσετε τόν ἅγιο νόμο τῆς ἀγάπης, θά ἀπολαύσετε ὅλες τίς εὐλογίες, ὅλα τά ἀγαθά. Δέν θά σᾶς λείψη τίποτε. Ἄν ὅμως δέν θελήσετε τήν ζωή αὐτή τῆς (ἀληθινῆς) ἀγάπης καί δέν μέ ἀκούσετε –παραμένοντας στίς δικές σας παράνομες ἐπιλογές, τότε τό μαχαίρι τῶν ἐχθρῶν σας θά σᾶς καταφάγη... Κι αὐτά τά λόγια δέν τά λέγει κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Θεός”. (... Τάδε λέγει Κύριος).
Κι αὐτό δηλαδή, προσέξετε, σημαίνει: Θά γίνουν ὅπως ἀκριβῶς τά εἶπε ὁ Προφήτης τοῦ Θεοῦ.
«... ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· 20 ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται· τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα». (Ἡσ. α΄, 20).
Πῶς νά εὐλογηθῆ ἕνα τέτοιο ἔθνος, ἀδελφοί; Πῶς νά πορευθῆ σέ ἀνάκαμψι, ἐπιτυχία, πρόοδο; Ἀφοῦ μέ ἀμετανοησία συνεχίζουμε νά περιφρονοῦμε τόν Κύριο καί Θεό μας! Καί μάλιστα, τό γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων πού ἔχει δεχθῆ τόσες θεῖες εὐεργεσίες, μέ τόσους Ἁγίους, μέ τόση μέσα στούς αἰῶνες διακονία στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ!
Ὁ μακαριστός Γέροντας τῆς Μονῆς μας π. Γεώργιος (Καψάνης) πού μέ πόνο πολύ ἀγωνίσθηκε παντοιοτρόπως κατά τῶν ἐκτρώσεων, ἔγραφε χαρακτηριστικά:
“Βλέπω τό πλῆθος τῶν ἀμβλώσεων, ὅπως καί τήν νομιμοποίησί τους, ὡς τό μεγαλύτερο ἁμάρτημα τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Ἁμάρτημα μέ τό ὁποῖο ἀνασταυρώνουμε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἄς προσευχώμεθα ὅλοι ἐκτενῶς νά ὑπάρξη συναίσθησις τῆς φοβερᾶς ἀποστασίας καί μετάνοια, πρίν ὁ Πανάγαθος Θεός ἀπό ἀγάπη καί γιά τήν διόρθωσί μας μᾶς στείλει κάποια βαρειά παιδαγωγική δοκιμασία” (Περιοδ. Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος, ἀριθμ. 11, 1986, σ. 66).
Ὅμως ὑπάρχει καί πολύς λαός ἀκόμη πιστός στόν Χριστό καί γι᾿ αὐτό ἐλπίζουμε.
“Μεῖνον, Κύριε Ἰησοῦ, ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα” (βλ. Λουκ. κδ΄, 29).
--------------
Θά τελειώσω, ἀδελφοί μου, μέ ἕνα ἀπόσπασμα μαρτυρίας μιᾶς σύγχρονης Ἀμερικανίδας, τῆς Vera Faith Lord. Εἶναι ἀπό τήν φοβερή ἐμπειρία της μετά τήν ἔκτρωσι τοῦ παιδιοῦ της, πού κυριολεκτικά τήν συγκλόνισε. Βιώνοντας τραγικές καταστάσεις ἔμεινε πάντα αὐστηρή μέ τόν ἑαυτό της καί εἰλικρινής πρός τόν Θεό, ξεσκεπάζοντας καί φανερώνοντας γυμνή ὅλη τήν ἀλήθεια γιά τίς ἐκτρώσεις καί τά κρυμμένα ψέμματά τους. Γιά νά φθάση τελικά σέ ἀληθινή ἐν Χριστῷ μετάνοια, ἀποκατάστασι καί εἰρήνη.
Τὸ κακό τῆς ἄμβλωσης: Μιὰ προσωπικὴ μαρτυρία
---------------
«... Ἤμουν τριαντατεσσάρων ἐτῶν, ὅταν σκότωσα τὸ παιδί μου... Στό παρελθόν, τὸν ἔβλεπα πάντα ὡς κατήγορό μου ἢ ὡς κριτή μου. Σήμερα, τὸ δολοφονημένο παιδί μου δὲν εἶναι πλέον ὁ κριτής μου, ἀλλὰ μιὰ θλιβερή, λυπημένη, πονεμένη μορφὴ, τοῦ ὁποίου τὸ χαμόγελο δὲν ἔχω δεῖ ποτέ.
Ἤμουν εἴκοσι μία ἑβδομάδων ἔγκυος. Εἶχα αἰσθανθεῖ τὴν κίνηση τοῦ βρέφους μέσα μου. Δέν ἰσχύει γιά μένα τό εὔκολο ἐπιχείρημα πού λέγεται ὅτι “ἦταν ἁπλὰ ἕνα κομμάτι ζωικοῦ ἱστοῦ”... ὑπάρχουν στὴν περίπτωσί μου πολλοὶ ἀπὸ τοὺς λεγόμενους “ἐλαφρυντικοὺς παράγοντες”, ποὺ μὲ ὁδήγησαν στὴν δολοφονία τοῦ μωροῦ μου, ὅταν ἦταν εἴκοσι μιᾶς ἑβδομάδων.
Μέχρι τρεῖς ἡμέρες πρὶν τὴν ἄμβλωση, δὲν ἤξερα ὅτι ἤμουν ἔγκυος... Μή ἔχοντας ἰδέα γιὰ τὴν κατάστασή μου, συνέχιζα νὰ καπνίζω τρία πακέτα τσιγάρα τὴν ἡμέρα καὶ νὰ κάνω κατάχρηση σὲ ἀλκοὸλ καὶ ναρκωτικὰ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μεταμφεταμίνες. Ὁ γάμος μου, ἄν μπορῶ νά τόν ὀνομάσω καταχρηστικά ἔτσι, δὲν λειτουργοῦσε σωστὰ καὶ τὸ μωρό μου δὲν εἶχε συλληφθεῖ μὲ ἀγάπη, στὴν πραγματικότητα εἶχε συλληφθεῖ μέ ἀκρότατη βία.
Δέν θά μιλοῦσα καθόλου γι᾿αὐτά τά τρία τὰ παραπάνω (τσιγάρα, ἀλκοόλ καί ναρκωτικά), ἀλλὰ σᾶς τό εἶπα γιὰ ἕνα πολὺ σημαντικὸ λόγο: Ἡ βιομηχανία τῶν ἀμβλώσεων θὰ ἀνέφερε κάποια καὶ ὅλα τά παραπάνω ὡς ἱκανοποιητικὸ λόγο, ὥστε νὰ σκοτώσει τὸ παιδί μου, ἀφοῦ ἄλλωστε κάθε “ἀνεπιθύμητη” ἐγκυμοσύνη τήν θεωρεῖ ὡς ἐκτρώσιμη. Ἡ δική μου δέ ἐγκυμοσύνη, ἀκόμη κι ἂν δὲν ἦταν ἀπειλητικὴ γιὰ τὴ ἴδια τὴν ζωή μου, ὡστόσο ἦταν πολὺ περισσότερο ἀπὸ “ἀνεπιθύμητη”. Ἐκεῖνοι (λοιπόν) ποὺ ἐνεργοῦν τὴν ἄμβλωση, θὰ ἤθελαν νὰ πιστέψετε ἐσεῖς, ἀφ᾿ ἑνός μέν ὅτι καὶ οἱ τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς παράγοντες μὲ ἀπαλλάσσουν ἀπὸ τὴν ἐνοχή, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου κάνουν τὴ δολοφονία τοῦ παιδιοῦ μου τέλεια, ὥστε νὰ μοιάζη μᾶλλον σὰν ἐξαγωγὴ ἑνὸς ἔγκλειστου φρονιμίτη, ὀδυνηρὴ, λυπηρὴ καὶ ἀγχωτική μέν, ἀλλὰ ἐντελῶς ἀπαραίτητη.
Καλοπροαίρετοι φίλοι κατὰ καιροὺς μοῦ ἔλεγαν ὅλοι τους λόγια ὅπως:
- «Μὲ ὅλη τὴ νικοτίνη πού πῆρες, τὸ ἀλκοὸλ καὶ τὰ ναρκωτικά, θὰ εἶχες ἕνα παιδὶ μέ σοβαρές βλάβες· ἡ ἄμβλωση ἦταν τὸ καλὸ καὶ δίκαιο ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνη».
- «Λαμβάνοντας ὑπόψη ποιὸς ἦταν ὁ πατέρας, τὸ παιδὶ θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε γίνει δολοφόνος κατ᾿ ἐξακολούθησι· καλύτερα πού τὸ κάνατε ἔκτρωση.»
- «Ἦταν ἀποτέλεσμα ἑνὸς σχεδὸν βιασμοῦ μέσα σὲ ἕνα βίαιο, καταχρηστικὸ γάμο· εἶναι καλύτερα πού τὸ ρίξατε τό παιδί.»
- «Γι᾿ αὐτὸ πού ἔκανες, ἐξαναγκάστηκες ἀπὸ τὸν τρελὸ πρώην σύζυγό σου, ὅταν ἤσουν σὲ κατάσταση ἀδυναμίας· δὲν εἶσαι μὲ κανένα τρόπο ὑπεύθυνη ἐσύ.»
- «Ἔκανες τὸ καλύτερο καὶ τὸ μόνο πράγμα ποὺ θὰ μποροῦσες νὰ κάνεις· συνέχισε τὴν ζωή σου».
Ὀφείλω νὰ σᾶς πῶ τὴν ἱστορία μου, γιατί ἂν ὑπάρχει κάποια περίπτωση πού νὰ ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα μιᾶς ὑποτιθέμενης χωρὶς ἐνοχὲς ἄμβλωση, αὐτὴ εἶναι ἡ δική μου περίπτωση. Ἔχω ἀκούσει τὸν κάθε ἐξορθολογισμὸ – τὸν κάθε ἕνα ξεχωριστά. Ἔχω ζήσει πίσω ἀπὸ τὰ εὐχάριστα, ξένοιαστα τείχη τῆς κοινῆς γνώμης, τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας καὶ τῆς συμβατικῆς σοφίας, καὶ εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σᾶς πῶ, ὅτι εἶναι ὅλα μιά ὁλοσχερής, ἀπόλυτη ἀνοησία.
Πιστεύω ὅτι κυρίως βαθειά μέσα μας ὅλοι γνωρίζουμε - πραγματικὰ γνωρίζουμε - ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος στὴν πιὸ τρομακτική του μάλιστα μορφή. Λέγοντας στὸν ἑαυτό μας ὅτι εἶναι ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἀπλά διαψεύδουμε τούς ἑαυτούς μας. Ὅλα τά προσεκτικά μακιγιάζ πού ἐπινοοῦμε, γιά νά καλύψουμε αὐτό τό ἔγκλημα, (τελικά) καταλήγουν σέ ἀποτυχία. Ἀφοῦ τό γνωρίζουμε ὅπως πράγματι εἶναι. Καί αὐτὴ ἡ καθαρὴ ψυχική γνώση δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαλειφθῆ ἤ νά ἐκρριζωθῆ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν τάχα ὡραίων ἐκλογικεύσεων ποὺ γίνονται πάνω στὴ γῆ.
... Ἀφού σκότωσα τὸ μωρό μου, ὅλη μου ἡ ζωή ἔγινε ἕνα αὐτο-μίσος. Ὑποσυνείδητα σκέφτηκα ὅτι ἡ αὐτοκτονία εἶναι ὑπερβολικὰ εὔκολη, γιὰ νὰ εἶναι διέξοδος. (Ὅπως σχεδόν ἡ ἰδέα, ὅτι ἡ θανατηφόρος ἔνεση εἶναι κάτι τό ὑπερβολικὰ εὔκολο, ὥστε νὰ εἶναι τιμωρία γιὰ πολλοὺς κτηνώδεις πράγματι δολοφόνους). Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν σκότωσα τὸ φυσικὸ μου σῶμα, ὅπως εἶχα σκοτώσει τὸ παιδί μου· ἀντ᾿ αὐτοῦ ἐπιχείρησα συναισθηματικὴ καὶ πνευματικὴ αὐτοκτονία.
Δημιούργησα μέσα μου μιὰ ἐντελῶς νέα προσωπικότητα. Ἀπό τότε εἶχα ψυχίατρους πού μου ἔλεγαν, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔκανα δὲν ἦταν ἀσυνήθιστο, ἀλλά πολὺ παρόμοιο μὲ τὰ θύματα παιδικῆς κακοποίησης, τὰ ὁποῖα «διασπῶνται» καὶ ἀλλάζουν προσωπικότητα, προκειμένου νὰ τὰ βγάλουν πέρα μὲ τὴν κακοποίηση. Κατά τὴν διάρκεια τῶν ἑπόμενων δεκαεπτά χρόνων, ὑπῆρξαν πολλὲς φορὲς ποὺ κυριολεκτικὰ δὲν γνώριζα τὸ πρόσωπο ποὺ ἔβλεπα στὸν καθρέφτη. Τό αὐτο-μίσος χρωμάτιζε τήν κάθε στιγμὴ μου στὸν ὕπνο καί στό ξύπνιο μου. Ἦταν σὰν νὰ εἶχα πατήσει ἕνα ἀόρατο κουμπὶ αὐτοκαταστροφῆς.
...Ἡ αὐτοεκτίμησή μου εἶχε ἐντελῶς ἐξαφανιστεῖ. Ὅλα τὰ πράγματα πού μοῦ ἄρεσαν νὰ κάνω στὴν παλιὰ ζωή μου, ἦταν πλέον ἀπαγορευμένα γιά μένα· δὲν θὰ ἐπέτρεπα στὸν ἑαυτό μου ἀπόλαυση. Ὁ ὕπνος χωρὶς ὄνειρα ἦταν ἡ μόνη μου ἀνάπαυλα, καὶ δὲν ἐρχόταν κι αὐτός συχνά. Ὅταν προσευχόμουν, τό ἔκανα κρυφά: προσευχόμουν νὰ πεθάνω, ἁπλὰ νὰ σταματήσω νὰ ὑπάρχω. Πίστευα στὴν μετὰ θάνατον ζωή, καὶ ἤξερα ὅτι ἡ ἴδια ἡ κόλαση δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι καθόλου χειρότερη ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ βίωνα.
Ὁ πόνος θὰ μέ περίμενε καὶ θὰ μοῦ ἔστηνε ἐνέδρα σὲ ἀπρόσμενες στιγμές. Μιά σκηνὴ στὴν τηλεόραση, ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα βιβλίο -πάντα σχετικὰ μὲ κάποια χαμένη εὐκαιρία γιὰ μιὰ γυναίκα νὰ γίνη μητέρα. Θά κυριευόμουν τότε ἀπὸ τὸ εἶδος ἐκεῖνο τῶν βασανιστικῶν λυγμῶν ποὺ εἶναι περισσότερο σὰν σπασμοὶ παρὰ κλάμα. Ἤθελα ἁπλὰ νὰ ξαπλώσω, νὰ πάω γιὰ ὕπνο, καὶ νὰ μὴ σηκωθῶ ποτέ. Ἔχω ζήσει σ᾿ αὐτὴ τὴν αὐτο-ἐπιβληθεῖσα κόλαση γιὰ δεκαέξι χρόνια. Στή συνέχεια, τὸ 1997, μιὰ καρδιακὴ πάθηση ποὺ εἶχα ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία ξαφνικὰ ἐπιδεινώθηκε καὶ ἀποφάσισα νὰ μετακομίσω πίσω στὴν Ἀνατολικὴ Ἀκτὴ γιὰ νὰ πεθάνω...
Τὸ φθινόπωρο τοῦ 1997, ἦρθε τὸ γεγονὸς ποὺ ἐπιτέλους μὲ ἀπελευθέρωσε. Μέ πῆγαν καὶ ἐπισκέφθηκα τὴν Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πάντων. Παρά τὸ γεγονὸς ὅτι στὰ νιάτα μου εἶχα μελετήσει σχεδὸν κάθε μεγάλη θρησκεία, ποτὲ δὲν εἶχα μπεῖ σὲ μιὰ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Ξαφνικά, ἦταν σάν νά βρέθηκα στὸ σπίτι μου. Ὅλα τὰ κομμάτια τῆς ζωῆς μου ἦρθαν στὴ θέση τους. Ἄν καὶ δὲν ἤξερα πραγματικὰ κανένα ἐκεῖ... ἦταν ἀναμφισβήτητα τό σπίτι μου. Ἔλαβα κατηχητικὴ καθοδήγηση ἀπὸ τὸν πνευματικό μου Πατέρα γιὰ τοὺς ἑπόμενους δέκα μῆνες, καὶ στίς 28 Αὐγούστου 1998, ἔγινα μέλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας... Κατά τὴν ἐξομολόγησή μου..., τελικά καί μετὰ ἀπὸ σχεδὸν δύο δεκαετίες περιπλάνησης στὴν κόλαση, ἀπέθεσα (ξεφορτώθηκα) τὸ φορτίο (τῶν ἁμαρτιῶν) μου. Ὁ πνευματικὸς Πατέρας μου, ἕνας Ὀρθόδοξος ἱερέας τοῦ ὁποίου ἡ ἱερωσύνη συνδέεται ἀπ᾿ εὐθείας μὲ τοὺς Ἀποστόλους (τοῦ Χριστοῦ), σὲ μία τελετὴ ὅπως σχεδόν γινόταν παλιά στὶς ἀρχαῖες κατακόμβες, ἔθεσε τὸ χέρι του στὸ κεφάλι μου καί, στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μὲ συγχώρησε γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ παιδιοῦ μου. Ἤμουν (τώρα) ἐλεύθερη!
(Κι ἀπευθυνόμενη σ᾿ ὅλους πού θά διαβάζουν τούτη τήν ἱστορία της λέγει:)
... Τὴν ἑπόμενη (λοιπόν) φορά ποὺ κάποιος, ἀκόμη καὶ ὑπερπολύτιμος φίλος ἢ μέλος τῆς οἰκογένειάς σας σᾶς πῆ, «Εἶναι ἐπιλογὴ μιᾶς γυναίκας ἡ ἔκτρωση» μὴ πεῖτε τίποτε. Ἁπλὰ δῶστε τους ἕνα ἀντίγραφο αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου μου. Ἄν ἔστω κι ἕνα ἄτομο πού θά τό διαβάση αὐτὸ μπορεῖ τόν κάνη, καὶ μόνο νὰ ἀρχίσει νὰ ἐπανεξετάζη τὴ θέση του, ὅτι τάχα “εἶναι ἐπιλογὴ τῆς γυναίκας ἡ ἔκτρωση", τότε πέτυχα.
Θὰ ἔδινα τὴν ἴδια τὴν ζωή μου, γιὰ νὰ μποροῦσα νὰ πάω πίσω στὸν χρόνο καὶ νὰ ἐπέτρεπα στὸ παιδί μου νὰ ζήσει. Δέν μπορῶ! Εὔχομαι (καί προσεύχομαι) ὥστε μὲ τὸ νὰ δείξετε σὲ κάποιον - ἔστω καί σέ ἕνα μόνο ἄτομο - αὐτὴν τὴν ἱστορία, αὐτό νὰ τοῦ προκαλέσει νὰ σταματήσει καὶ νὰ ἐπανεξετάσει τὴν θέση του αὐτή, πρὶν ἐκτελέσει τὴν ἴδια φρικτὴ πράξη ποὺ σκότωσε τὸ παιδί μου καὶ σχεδὸν καὶ ἐμένα σκότωσε...»
Vera Faith Lord
Στίς πονηρές ἡμέρες ἀλαζονίας κι ἀσυνειδησίας πού ζοῦμε, ἀδελφοί, τέτοιες συγκλονιστικές, ἐμπειρικές μαρτυρίες σχετικά μέ τό ἱερό δικαίωμα γιά τήν ζωή τῶν ἀθώων ἀγέννητων παιδιῶν μας, ὄχι μόνο μᾶς ἀπαντοῦν σέ πάρα πολλά ἐρωτήματα, ἀλλά μᾶς ἐλέγχουν, μᾶς διδάσκουν καί μᾶς ἐμπνέουν γιά ἀγῶνες ὀφειλόμενης προσωπικῆς μας εὐθύνης καί ἀγάπης.
Ἱερομόναχος Φιλόθεος Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου Ἅγιον Ὄρος
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!
